ถนนสายหัวใจ

by ทมยันตี

367 pages, Paperback

First published April 1, 1998

About the author

ทมยันตี เป็นนามปากกาของ คุณหญิงวิมล เจียมเจริญ เกิดที่กรุงเทพมหานคร บิดาเป็นทหารเรือ ส่วนเชื้อสายทางมารดาเคยเป็นชาววัง วิมลศึกษาชั้นประถมปีที่ 1 ถึงมัธยมปีที่ 8 ที่โรงเรียนเขมะสิริอนุสสรณ์ จากนั้นเข้าศึกษาต่อคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ แต่ภายหลังเปลี่ยนมาเรียนคณะพณิชยศาสตร์และการบัญชี จนจบอนุปริญญา วิมลสมรสครั้งแรกกับ นายสมัคร กล่ำเสถียร และได้หย่าขาดจากกัน ต่อมาสมรสกับ ร.ต.ท.ศรีวิทย์ เจียมเจริญ (ยศขณะนั้น) มีบุตรด้วยกัน 3 คน และต่อมาได้เลิกร้างกัน และวิมลได้ฟ้อง พ้นตำรวจเอกศรีวิทย์ เรียกค่าอุปการะเลี้ยงดูบุตรเป็นคดีความยืดเยื้อกันไปถึงสามศาล

ขณะเรียนในชั้นปีที่ 3 มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ไปสมัครเป็นครูสอนวิชาภาษาไทยโรงเรียนเซนต์โยเซฟคอนแวนต์ เมื่อโรงเรียนรับสมัครเข้าเป็นอาจารย์ จึงลาออกจากธรรมศาสตร์ โดยระหว่างสอนหนังสือก็ได้เขียนหนังสือไปพร้อมกันด้วย

หลังจากเป็นแกนนำสำคัญของชมรมแม่บ้านโจมตีขบวนการนักศึกษาในเหตุการณ์ 6 ตุลา พ.ศ. 2519 วิมลได้เป็นสมาชิกสภาปฏิรูปการปกครองแผ่นดิน และต่อมาในปี พ.ศ. 2520 ได้เป็นสมาชิกสภานิติบัญญัติแห่งชาติ, ปี พ.ศ. 2522 เป็นสมาชิกวุฒิสภา, และปี พ.ศ. 2527 ได้เป็นผู้อำนวยการองค์การขนส่งมวลชนกรุงเทพ

นอกจากจะมีความสามารถในการเขียนแล้ว ทมยันตียังเคยมีชื่อเสียงโด่งดังเป็นที่นิยมอย่างสูงในฐานะนักพูด แนวการพูดของทมยันตี คือโน้มนำให้ประชาชนรักชาติ เสียสละเพื่อชาติ และมีความยึดมั่นในชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ ในช่วงเหตุการณ์ 6 ตุลา พ.ศ. 2519 วิมลมีบทบาทเป็นแกนนำสำคัญของชมรมแม่บ้าน ซึ่งเป็นการรวมกลุ่มของภรรยาข้าราชการ ภรรยานายพล และแม่บ้าน มีบทบาทโจมตีขบวนการนักศึกษาว่าเป็นผู้บ่อนทำลายมิตรประเทศ (สหรัฐอเมริกา) [1] ภายหลังเหตุการณ์ดังกล่าว วิมลได้รับแต่งตั้งให้เป็นสมาชิกสภาปฏิรูปการปกครองแผ่นดิน

งานเขียนครั้งแรก

วิมลเริ่มเขียนเรื่องสั้นเป็นครั้งแรกเมื่ออายุ 14 ปี ขณะเรียนอยู่ชั้นม. 4 ได้ตีพิมพ์ลงในนิตยสาร ศรีสัปดาห์ และได้เขียนเรื่องสั้นต่อเนื่องอยู่ถึง 11 ปี ขณะที่เริ่มเขียนเรื่องยาวเรื่องแรกคือเรื่อง ในฝัน เมื่ออายุ 19 ปี ใช้นามปากกา โรสลาเรน ตีพิมพ์ในนิตยสารศรีสัปดาห์ วิมลเขียนเรื่องสั้นและนวนิยายจนอายุ 70 ปีจึงเลิกเขียน

นามปากกา 5 ชื่อ ได้แก่

1. โรสลาเรน
เป็นนามปากกาแรก เทียบคำในภาษาฝรั่งเศสแปลว่า "กุหลาบราชินี" ใช้เขียนเรื่องรักพาฝันหรือจินตนิยาย

2. ลักษณวดี
ใช้สำหรับเขียนนวนิยายรัก ส่วนใหญ่เป็นเนื้อหาของเหล่าเจ้าหญิงเจ้าชาย

3. กนกเรขา
ใช้สำหรับแต่งเรื่องตลกเบาสมอง แต่ที่สร้างชื่อเสียงให้มากที่สุดคือ

4. ทมยันตี
นามปากกาที่ใช้แต่งเรื่องราวที่สะท้อนชีวิตและสังคม รวมทั้งแต่งเรื่องแนวจิตวิญญาณ

5. มายาวดี
ใช้เขียนเรื่องเกี่ยวกับศาสตร์แห่งเทวะ หรือเรื่องเล่าจากตำนาน

แม้ไม่ปรากฏว่างานเขียนของทมยันตีเคยได้รับรางวัลสำคัญ แต่เป็นที่ยอมรับทั่วไปว่าทมยันตีถือเป็นนักเขียนที่ประสบความสำเร็จ มีผลงานได้รับความนิยมอย่างสูงเป็นจำนวนมาก เหตุผลที่ไม่มีผลงานของทมยันตีได้รับรางวัลทางวรรณกรรมใด ๆ นั้น เป็นเพราะทมยันตีไม่ประสงค์ให้นำผลงานของตนไปส่งประกวด และปฏิเสธการรับรางวัลทั้งปวง ทมยันตีได้เคยให้สัมภาษณ์ไว้ว่า “ฉันเคยได้รับรางวัลจากพระหัตถ์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ฯ มาแล้ว นั่นคือรางวัลสูงสุดในชีวิต จากนั้นไม่เคยอยากได้รางวัลใด ๆ อีกเลย” และในขณะนี้ ทมยันตีได้เริ่มลงมือเขียนเรื่อง 'จอมศาสดา' ซึ่งจะเป็นเรื่องสุดท้ายที่ทมยันตีจะเขียนแล้ว จากนั้นทมยันตีจะหันหน้าเข้าสู่ความสงบใต้ร่มพระศาสนา

เกียรติยศที่ได้รับ

เครื่องราชอิสริยาภรณ์ วิมลได้รับเครื่องราชอิสริยาภาณ์ตริตาภรณ์มงกุฎไทย ตริตาภรณ์ช้างเผือกและ ทุติยาภรณ์มงกุฎไทย ต่อมาได้รับพระราชทานเครื่องราชอิสริยาภรณ์ จุตถจุลจอมเกล้า เป็น “คุณหญิง” เมื่อวันที่ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2548

ผลงานรวมเล่ม

ในนามปากกา "ทมยันตี"

คู่กรรม, กษัตริยา, เถ้ากุหลาบ, กฤตยา, ใยเสน่หา, แม่ดอกสวะ, เมียน้อย, เวียงกุมกาม, ร่มฉัตร, รอยลิขิต, ยอดอนงค์, รักลวง, รักที่ต้องมนตรา, ราชาวดี, แก้วกัลยาของแผ่นดิน, แก้วกลางดง, มงกุฎหนาม, เจ้าแม่, โซ่สังคม, มณีร้าว, เทพบุตรสุดแสบ, แนวสุดท้าย, ใบไม้ที่ปลิดปลิว, แผลหัวใจ, เพลงชีวิต, วันที่รอคอย, สะพานดาว, สองชีวิต, สายรุ้ง, สำรองรัก, ศิวาลัย, สตรีหมายเลขหนึ่ง, สุริยวรรมัน, สุดหัวใจ, อย่าลืมฉัน, อันธการ, อตีตา, อธิราชา, ล่า, ไวษณวี, คำมั่นสัญญา, คู่กรรมภาคสอง, คุณหญิงนอกทำเนียบ, จิตา, จดหมายถึงลูกผู้ชาย, ชามี, ฌาน, ดาวเรือง, ดาวนภา, ตราบาป, ตะวันลา, ถนนสายหัวใจ, ทิพย์, นายกหญิง, นางเอก, บาป, ประกาศิตเงินตรา, พิเธีย, พี่เลี้ยง, พิษสวาท, ทวิภพ, คลื่นชีวิต, รายากุนิง

ในนามปากกา "โร

Reviews

[Lily 百合花 · Rating 4 out of 5]

ชื่อเรื่อง - ถนนสายหัวใจ
ผู้แต่ง - ทมยันตี


ตัวละคร
เฟื่องฉัตร (มะเฟือง)
ภาวัช (ภา)


9/2554

จำได้ว่าตอนที่อ่านเรื่องนี้ เราจะนึกหน้ามะเฟืองเป็นตอง ภัครมัย ตลอด เป็นเพราะว่าเรารู้มาก่อนจะอ่านว่ามีละครเรื่องนี้ และเคยดูแวบๆ ตอนเด็กๆ โดยที่ไม่รู้ว่าเป็นนิยายที่จบเศร้า แต่พอมาอ่านก็เศร้านะ แต่ก็ไม่ได้มากมายอะไร ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน

Start Jan 2011
End Sun 30 Jan 2011
Review Date แบบคร่าวๆ 14.30 น. Wed 26 Jul 2017

[Stories and Teller · Rating 4 out of 5]

ดีมาก หน่วงมาก น้ำตาไหลไม่รู้ตัว

[Monaliz Juang · Rating 4 out of 5]

เฟื่องฉัตร และภาวัช เพราะเป็นเพื่อนและอยู่ใกล้ชิดกันมาตลอด
ทำให้ทั้งสองคนต่างไม่รู้ใจตัวเอง ด้วยทิฐิของทั้งสองคนทำให้
ต้องห่างกันไกล เมื่อไอ้เฟื่องรู้ใจตัวเองก็ไปตามหาหัวใจตัวเอง
แต่มาเมื่อมันสายไปแล้ว

และกว่าภาวัชจะได้มาตามหาหัวใจ เขากลับพบว่าไอ้เฟื่องของเขา
นอนสงบนิ่งอยู่ใต้ผืนดินอันเป็นที่รักของเขาทั้งสอง

"สายเสียแล้ว…เกินวันที่ฝันใฝ่
รู้อย่างนี้…จะไม่ทอดทิ้งขว้าง
สายเสียแล้ว…มิได้พบประสบนา
รู้อย่างนี้…จะไม่ห่างเจ้าขวัญตา"

คนจากไปไปด้วยใจร้าวราน
คนที่อยู่ก็อยู่อย่างคนหัวใจสลาย
หากจะรักใครก็ควรบอกเขาไปก่อนจะสายนะคะ เวลาไม่เคยคอยใครจริงๆ

ปล.เรื่องนี้มีสร้างเป็นละครของไอทีวีสมัยนู้น สนุกมากทีเดียวค่ะ แนะนำให้หาดูเลย
ทำออกมาได้ดีมากๆ ทั้งตัวละคร บทละคร และเพลงประกอบละครที่ยังจำได้ทุกวันนี้

"ถนนตรงที่เคยมีเธอ มีแค่ความทรงจำ กับฉันที่ยังคงเงียบเหงา เดินต่อไปลำพัง
และไม่หวังอะไร ถนนที่ฉันเคยเดินผ่าน ไม่มีแยกใดให้กลับ ให้ฉันได้คืนกลับไปที่เก่า
และฉันยังคงเสียใจ..."

[Lala · Rating 3 out of 5]

เรื่องนี้เราอ่านแล้วไม่ชอบนางเอกเลยค่ะ คือรักพระเอกแต่พอเขาเขียนจดหมายมาก็ไม่ตอบ ทำให้พระเอกไม่รู้ว่านางเอกรู้สึกยังไง พอเขาเผลอใจแอบไปมีอะไรกับผู้หญิงอีกคน ก็กลายเป็นความผิดพระเอกอีก ตอนจบเราสงสารพระเอกมากกว่านางเอกอีก

[Patrawan Dear]

#ถนนสายหัวใจ / ทมยันตี

หยิบเรื่องนี้มาอ่านอีกครั้ง น้ำตาก็ยังไม่ลดน้อยลงเลย ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเรารู้จุดจบของเรื่องอยู่แล้ว จึงรู้สึกบีบหัวใจตั้งแต่ต้นเรื่อง แต่ที่อินยิ่งกว่าความรักของพระนาง กลับเป็นความรักระหว่างนางเอกกับแม่ อ่านแล้วอารมณ์ดิ่งลึกเลยจริง ๆ

เมื่อสองชีวิตที่ผูกพันต้องแยกห่าง โดยที่ความต่างและจังหวะของชีวิตทำให้ต้องเดินสวนทางกัน เนื้อเรื่องจึงบีบคั้นมากมาย ผู้เขียนเล่าเรื่องด้วยสำนวนที่จับใจ บทกลอนที่ใส่มาทั้งภาษาอังกฤษ ภาษาไทย ล้วนช่วยส่งอารมณ์ได้ดีเหลือเกิน อ่านแล้วคิดถึงงานในยุคนี้ สไตล์นี้ของผู้เขียน

เรียกว่าคุ้มค่ากับน้ำตาทุกหยดที่เสียไปค่ะ :)