ใยเสน่หา

by ทมยันตี

“บ้านเรา” คำนี้สะดุดความทรงจำ บ้านสวน คู่อริเก่า เจ้าตัวร้าย เสียงดุของแม่ม่อม-แม่ม้าย เหล่านี้ล้วนก่อความเย็นชื่นในหัวใจของปารินทร์ จากวันที่เขาเดินจากบ้านนี้ ทั้งๆ ที่รู้ ไม่ใช่บ้านตน แต่ยามอ่อนล้า เหน็ดเหนื่อย แหละไม่ว่ายามนั้นจะสุขทุกข์ระทมเช่นไร เขามักฝันว่า เขากลับมาอยู่บ้านนี้ ในความฝัน จะมีเด็กหญิงแก้มยุ้ย ปากย้อยแดง เสียงเรียกใส หางเปียยาวผูกโบตัดแต่งอยู่ด้วยเสมอ ใช่...นั่นแหละ คู่อริเก่า! ในความฝัน เขายังทะเลาะกับ คุณคนเล็ก เสมอ ฝันอย่างนั้น ทำให้เขาเป็นสุข ให้หวนคิดถึง...เจ้าตัวร้าย เจ้าตัวร้าย ก่อเรื่อง แต่ร้าย...ร้าย เจ้าเหมือนไฟ คอยไหม้ แต่อบอุ่น เจ้าเหมือนลม พัดพินาศ แต่เย็นละมุน เจ้าเหมือนน้ำ เชี่ยวหมุน แต่ชื่นใจ ความระลึกถึงเนื่องด้วยความรัก ความอาลัย จะยังแจ่มชัดในความทรงจำเสมอ ในความทรงจำถึง “คุณคนเล็ก” และ “บ้านกลางสวน” นั้นดุจ ใยเสน่หา โยงรั้งความสุขทั้งมวลของเขาไว้ ราวกับ เธอ...เท่านั้น ดุจช่อดอกแก้วขาวลออ หอมหวาน ยามบานพรูพราว วันนี้ “การะบุหนิง” ดอกแก้วแสนรักของพี่ปา จะเป็นเช่นไรหนอ เก็บดอกไม้ ประทาน ให้น้องน้อย ที่สูงค่อย เอื้อมปลิด ลงมาให้ กระดังงา แก้ว-ยี่สุ่น กรุ่นละไม บ้างเสียบแซม เกศาให้ เจ้าแก้วตา ด้วยความทรงจำสวยงามอันมิเคยลืมเลือนลบหายได้เลยจากหัวใจ เด็ดดอกไม้ ไว้ขั้ว เด็ดบัว ยังเหลือใย ความทรงจำท่วมท้นเช่นนี้ ปารินทร์จะเหลือเยื่อใยใดกับคุณคนเล็ก ปารินทร์ คลับคล้ายแลเย็นเยื่อใยบาง...เบา คำว่า “อาลัยในเสน่หา” น่าจะยังน้อยไปสำหรับความรู้สึกที่มีต่อ...การะบุหนิง “พี่ปาไปละนะ แล้วจะคิดถึงคุณคนเล็กทุกวัน” เพียงความคิดถึง คงพาเขากลับมาไม่ได้ หากใยเสน่หาเหนียวแน่นนั้น นำพาให้เขากลับมา ทั้งที่มีเส้นทางให้เลือกไปทั่วแผ่นดิน ทั้งที่มีเส้นทางให้เลือกเดินอันมิรู้สิ้น หากปารินทร์เลือกทางเดินมาหา...บ้านกลางสวน เลือกเดินกลับมาพบ...คู่อริเก่า เจ้าตัวร้าย การกลับมาคราวนี้ ปารินทร์รู้ตัว ยากแล้วที่เขาจะย่างไปไหนอีก วันนี้พบคนอธิษฐาน เนิ่นนานจนจำเกือบไม่ได้ รูปรอยเกินจารในหัวใจ เพียงเงาละม้ายคล้ายคนเดิม เธอ...เท่านั้น ดุจ “ดอกแก้ว” ขาวลออ หอมหวานยามบานพรูพราว ดอกแก้ว...การะบุหนิง ดอกนี้ จดจำ จำจด ในดวงจิต ไม่คิด จำได้ ไม่ลืมหลง วารวัน...เนิ่นนาน มิยืนยง ใยยังคง จดจำ วารวันเดิม ใยเสน่หา ใยบางแสนบาง เบาแสนเบา หากรัดแน่น รับรู้เฉพาะหัวใจ ศักดิ์สิทธิ์เสมอสำหรับผู้ที่ “รัก” ใย...อันเสมือนรังไหม ห่มความรักให้อบอุ่น ปลอดภัยเสมอ ให้ “บ้านเรา” มีใยเสน่หา ไว้โยงรั้งความสุขทั้งมวลไว้ ให้ “รักเรา” มีใยเสน่หา ไว้ร้อยรักเราสองคนไว้ด้วยกัน อย่าถามว่า...ฉันจะจากไปที่ไหน อย่าห่วงใยว่า...ฉันจะทิ้งขว้าง ใยเสน่หา...มันผูกไว้เนิ่นนาน ล่ามใจสอง คล้องประสาน เป็นหนึ่งเดียว

About the author

ทมยันตี เป็นนามปากกาของ คุณหญิงวิมล เจียมเจริญ เกิดที่กรุงเทพมหานคร บิดาเป็นทหารเรือ ส่วนเชื้อสายทางมารดาเคยเป็นชาววัง วิมลศึกษาชั้นประถมปีที่ 1 ถึงมัธยมปีที่ 8 ที่โรงเรียนเขมะสิริอนุสสรณ์ จากนั้นเข้าศึกษาต่อคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ แต่ภายหลังเปลี่ยนมาเรียนคณะพณิชยศาสตร์และการบัญชี จนจบอนุปริญญา วิมลสมรสครั้งแรกกับ นายสมัคร กล่ำเสถียร และได้หย่าขาดจากกัน ต่อมาสมรสกับ ร.ต.ท.ศรีวิทย์ เจียมเจริญ (ยศขณะนั้น) มีบุตรด้วยกัน 3 คน และต่อมาได้เลิกร้างกัน และวิมลได้ฟ้อง พ้นตำรวจเอกศรีวิทย์ เรียกค่าอุปการะเลี้ยงดูบุตรเป็นคดีความยืดเยื้อกันไปถึงสามศาล

ขณะเรียนในชั้นปีที่ 3 มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ไปสมัครเป็นครูสอนวิชาภาษาไทยโรงเรียนเซนต์โยเซฟคอนแวนต์ เมื่อโรงเรียนรับสมัครเข้าเป็นอาจารย์ จึงลาออกจากธรรมศาสตร์ โดยระหว่างสอนหนังสือก็ได้เขียนหนังสือไปพร้อมกันด้วย

หลังจากเป็นแกนนำสำคัญของชมรมแม่บ้านโจมตีขบวนการนักศึกษาในเหตุการณ์ 6 ตุลา พ.ศ. 2519 วิมลได้เป็นสมาชิกสภาปฏิรูปการปกครองแผ่นดิน และต่อมาในปี พ.ศ. 2520 ได้เป็นสมาชิกสภานิติบัญญัติแห่งชาติ, ปี พ.ศ. 2522 เป็นสมาชิกวุฒิสภา, และปี พ.ศ. 2527 ได้เป็นผู้อำนวยการองค์การขนส่งมวลชนกรุงเทพ

นอกจากจะมีความสามารถในการเขียนแล้ว ทมยันตียังเคยมีชื่อเสียงโด่งดังเป็นที่นิยมอย่างสูงในฐานะนักพูด แนวการพูดของทมยันตี คือโน้มนำให้ประชาชนรักชาติ เสียสละเพื่อชาติ และมีความยึดมั่นในชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ ในช่วงเหตุการณ์ 6 ตุลา พ.ศ. 2519 วิมลมีบทบาทเป็นแกนนำสำคัญของชมรมแม่บ้าน ซึ่งเป็นการรวมกลุ่มของภรรยาข้าราชการ ภรรยานายพล และแม่บ้าน มีบทบาทโจมตีขบวนการนักศึกษาว่าเป็นผู้บ่อนทำลายมิตรประเทศ (สหรัฐอเมริกา) [1] ภายหลังเหตุการณ์ดังกล่าว วิมลได้รับแต่งตั้งให้เป็นสมาชิกสภาปฏิรูปการปกครองแผ่นดิน

งานเขียนครั้งแรก

วิมลเริ่มเขียนเรื่องสั้นเป็นครั้งแรกเมื่ออายุ 14 ปี ขณะเรียนอยู่ชั้นม. 4 ได้ตีพิมพ์ลงในนิตยสาร ศรีสัปดาห์ และได้เขียนเรื่องสั้นต่อเนื่องอยู่ถึง 11 ปี ขณะที่เริ่มเขียนเรื่องยาวเรื่องแรกคือเรื่อง ในฝัน เมื่ออายุ 19 ปี ใช้นามปากกา โรสลาเรน ตีพิมพ์ในนิตยสารศรีสัปดาห์ วิมลเขียนเรื่องสั้นและนวนิยายจนอายุ 70 ปีจึงเลิกเขียน

นามปากกา 5 ชื่อ ได้แก่

1. โรสลาเรน
เป็นนามปากกาแรก เทียบคำในภาษาฝรั่งเศสแปลว่า "กุหลาบราชินี" ใช้เขียนเรื่องรักพาฝันหรือจินตนิยาย

2. ลักษณวดี
ใช้สำหรับเขียนนวนิยายรัก ส่วนใหญ่เป็นเนื้อหาของเหล่าเจ้าหญิงเจ้าชาย

3. กนกเรขา
ใช้สำหรับแต่งเรื่องตลกเบาสมอง แต่ที่สร้างชื่อเสียงให้มากที่สุดคือ

4. ทมยันตี
นามปากกาที่ใช้แต่งเรื่องราวที่สะท้อนชีวิตและสังคม รวมทั้งแต่งเรื่องแนวจิตวิญญาณ

5. มายาวดี
ใช้เขียนเรื่องเกี่ยวกับศาสตร์แห่งเทวะ หรือเรื่องเล่าจากตำนาน

แม้ไม่ปรากฏว่างานเขียนของทมยันตีเคยได้รับรางวัลสำคัญ แต่เป็นที่ยอมรับทั่วไปว่าทมยันตีถือเป็นนักเขียนที่ประสบความสำเร็จ มีผลงานได้รับความนิยมอย่างสูงเป็นจำนวนมาก เหตุผลที่ไม่มีผลงานของทมยันตีได้รับรางวัลทางวรรณกรรมใด ๆ นั้น เป็นเพราะทมยันตีไม่ประสงค์ให้นำผลงานของตนไปส่งประกวด และปฏิเสธการรับรางวัลทั้งปวง ทมยันตีได้เคยให้สัมภาษณ์ไว้ว่า “ฉันเคยได้รับรางวัลจากพระหัตถ์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ฯ มาแล้ว นั่นคือรางวัลสูงสุดในชีวิต จากนั้นไม่เคยอยากได้รางวัลใด ๆ อีกเลย” และในขณะนี้ ทมยันตีได้เริ่มลงมือเขียนเรื่อง 'จอมศาสดา' ซึ่งจะเป็นเรื่องสุดท้ายที่ทมยันตีจะเขียนแล้ว จากนั้นทมยันตีจะหันหน้าเข้าสู่ความสงบใต้ร่มพระศาสนา

เกียรติยศที่ได้รับ

เครื่องราชอิสริยาภรณ์ วิมลได้รับเครื่องราชอิสริยาภาณ์ตริตาภรณ์มงกุฎไทย ตริตาภรณ์ช้างเผือกและ ทุติยาภรณ์มงกุฎไทย ต่อมาได้รับพระราชทานเครื่องราชอิสริยาภรณ์ จุตถจุลจอมเกล้า เป็น “คุณหญิง” เมื่อวันที่ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2548

ผลงานรวมเล่ม

ในนามปากกา "ทมยันตี"

คู่กรรม, กษัตริยา, เถ้ากุหลาบ, กฤตยา, ใยเสน่หา, แม่ดอกสวะ, เมียน้อย, เวียงกุมกาม, ร่มฉัตร, รอยลิขิต, ยอดอนงค์, รักลวง, รักที่ต้องมนตรา, ราชาวดี, แก้วกัลยาของแผ่นดิน, แก้วกลางดง, มงกุฎหนาม, เจ้าแม่, โซ่สังคม, มณีร้าว, เทพบุตรสุดแสบ, แนวสุดท้าย, ใบไม้ที่ปลิดปลิว, แผลหัวใจ, เพลงชีวิต, วันที่รอคอย, สะพานดาว, สองชีวิต, สายรุ้ง, สำรองรัก, ศิวาลัย, สตรีหมายเลขหนึ่ง, สุริยวรรมัน, สุดหัวใจ, อย่าลืมฉัน, อันธการ, อตีตา, อธิราชา, ล่า, ไวษณวี, คำมั่นสัญญา, คู่กรรมภาคสอง, คุณหญิงนอกทำเนียบ, จิตา, จดหมายถึงลูกผู้ชาย, ชามี, ฌาน, ดาวเรือง, ดาวนภา, ตราบาป, ตะวันลา, ถนนสายหัวใจ, ทิพย์, นายกหญิง, นางเอก, บาป, ประกาศิตเงินตรา, พิเธีย, พี่เลี้ยง, พิษสวาท, ทวิภพ, คลื่นชีวิต, รายากุนิง

ในนามปากกา "โร

Reviews

[ดินสอ สีไม้ · Rating 3 out of 5]

เป็นนิยายที่ไม่ได้มีอะไรมาก
พล็อตดูซ้ำซ้อนกับหลายๆ เรื่องของผู้เขียน
วิธีเล่า มีการกระโดดข้ามเป็นห้วงๆ ย้อนกลับไปกลับมา
หากแต่ก็เป็นเอกลักษณ์ของผู้เขียน
เป็นนิยายที่อ่านได้เพลินๆ สนุก แต่ไม่ประทับใจเท่าเรื่องเก่าๆ

[Clairdenoon · Rating 3 out of 5]

#ใยเสน่หา
#ทมยันตี
#เลาอ่านจบที่บ้านเลาแล้วเลาก็ลีวิวที่บ้านเลา!


.
การะบุหนิง -คุณคนเล็ก
ปารินทร์ -ปากิม, มิสเตอร์ลีน
.
"คุณหนีผมไปไม่ได้แล้ว ...เมื่อผมเดินกลับมา ผมก็สัญญากับตัวเองว่า ต่อนี้ไปผมจะเดินตามคุณคนเล็กไปทุกหนทุกแห่ง เมื่ออยู่โน่น ผมรู้ว่าโฮมสวีทโฮมของผมหมายความว่ากระไร คำว่า "โฮม"ไม่ใช่แค่บ้านแต่ต้องรวมคุณคนเล็กไปด้วยถึงจะเป็นสวีทโฮม"
.
นิยายเล่าสลับอดีตวัยเด็กของคุณคนเล็กกับพี่ปากิม ที่เคยเล่นด้วยกัน ผูกพัน ชิดใกล้ ความแสบเซี้ยวของนางเอก และการจากไปต่างประเทศของพระเอก สลับกับปัจจุบันที่ พระเอกกลับมาเมืองไทย ในนามมิสเตอร์ลีน ตัวแทนของบริษัทต่างชาติที่จะเข้ามาช่วยเหลือร่วมทุนกิจการบริษัทของพ่อนางเอกที่กำลังประสบปัญหา ส่วนนางเอกก็ตั้งแง่ระแวงเคลือบแคลงสงสัยว่าพระเอกจะมาเทคโอเวอร์บริษัท ผสมความงอนๆก็เลยปั้นปึ่งเชิ่ดๆใส่พระเอก....

เนื่องจากเรา.....ไม่ค่อยชอบนางเอกค่ะ นางมีความเป็นนางเอกนิยายยุคคุณย่ายังสาวสูงมากกก(ฟีลคล้ายๆเจ๊ดารินตอนงอนๆรพินทร์น่ะค่ะ) คิดเองเออเองเอย น่ารักแก่นเซี้ยวเอย เจ้าแง่แสนงอนเอย หยิ่งทะนงเอย ครบถ้วนเลยเอย อ่านแล้วก็เลยไม่อินเท่าไหร่เอย ในหัวมีแต่ความหมั่นไส้นางเอกเอย อ่านจบก็เฉยๆไม่ซึ้งอะไรกับสายใยของทั้งคู่
ไม่ใช่นิยายไม่ดีแต่เป็นเราเองที่ไม่ชอบ ไม่ถูกจริต
--ขออภัยที่ให้3ดาวค่ะ--*--
TT
////////
หมายเหตุ:หยิบเรื่องนี้มาอ่านเพราะ
*วิธีทลายกองดองของเราคือ...เอาไปวางขายค่ะ
พอมีคนซื้อก็จะมีไฟในการอ่านขึ้นมาทันที เล่มนี้ก็เช่นกัน อ่านจบก็ห่อใส่กล่องส่งเลย^^

[Monaliz Juang · Rating 5 out of 5]

เรื่องราวน่ารักตั้งแต่ในวัยเด็กจนโตเป็นผู้ใหญ่
ประทับใจทั้งนิยายและละครที่จอยกับปิ๊ปเล่น
ความรักของคุณคนเล็กและปากริมไม่ใช่ความรักที่หวือหวาแต่เป็นความรักที่มั่นคง
ที่อดีตเป็นอย่างไรปัจจุบันก็เป็นเช่นนั้นอ่านแล้วให้ความรู้สึกอ่อนหวานทั้งที่ไม่มีคำพูด
บอกรักหรือหวานๆอะไรเลยสำหรับเรื่องนี้

อย่าถามว่า...ฉันจากไปที่ไหน
อย่าห่วงใย...ว่าฉันจะทิ้งขว้าง
ใยเสน่ห์มันผูกไว้เนิ่นนาน...ล่ามใจสอง
คล้องประสานเป็นหนึ่งเดียว

[Pika Cruz · Rating 5 out of 5]

ความผูกพันในวัยเด็กที่สวยงาม คุณคนเล็กคือผ้าขาวสะอาดและบริสุทธิ์ บ้านสวนคือความสุขความสบายใจ และนี้คือถิ่นของเธอ เธอมีคนคอยความล้อมหน้าล้อมหลังดูเเลไม่ขาด ไม่ว่าจะซนแสนซนแค่ไหน ในขณะที่ปารินทร์หรือปากิม(ของคุณคนเล็ก)คือผ้าขาวที่เริ่มถูกเติมสีแห่งโลกความจริงทีละนิด ปัญหาต่างๆที่ต้องเผชิญเพียงสองคนแม่ลูก จนท้ายที่สุดได้มาพึ่งใบบุญบ้านสวน เเน่นอนว่าเขาต้องเป็นลูกไล่เจ้าถิ่นตัวเล็กสมชื่อนั้น เช้าสายบ่ายเย็นต้องคอยพากันวิ่งไล่แบบเด็กๆและทะเลาะกันแบบเด็กๆ สิ่งเหล่านั้นเริ่มสร้างความผูกพันที่ต่างคนต่างไม่รู้ตัว เมื่อแม่จากไปด้วยโรคภัย เขาก็ไม่เหลือใคร บ้านสวนที่อาศัยอยู่ไม่ใช่บ้านเขาถึงเเม้คนที่นี่จะรัก เอ็นดูเมตตามากขนาดไหน ที่นี่ก็ไม่ใช่บ้านเขา จึงหาทางจากไป เมื่อวันที่จะต้องจาก คุณคนเล็กเศร้าอาลัย โกรธที่ถูกเพื่อนต่างวัยทอดทิ้งไป และเมื่อได้กลับมาพบกันอีกนั้น ต่างคนต่างเติบโตได้สวยงาม ปารินทร์มีหน้าที่การงานที่มั่นคง เเละคุณคนเล็กคอยช่วยงานบริษัทของบิดาตัวเอง เมื่อบริษัทเกิดปัญหา เขาปรากฎตัวขึ้นเพื่อให้ความช่วยเหลือ คนเก่าๆที่บ้านสวยต่างยินดี ยกเว้นเธอ ใครความเด็กจำความไม่ได้ เธอคนนึงที่จำได้แม่นยำว่าถูกทอดทิ้งไป การหวนมาเจอกันเธอไม่อยากย้ำว่าเคยสนิทกันขนาดไหน จึงเลี่ยงและเมินเฉยใส่ ส่วนเขามีโอกาศได้ไปเติบโตนอกเขตบ้านสวนที่แสนอบอุ่นถึงทำให้รู้ว่าไม่มีที่ไหนที่เขาอยากอยู่อยากใช้ชีวิตที่เหลือ และคิดถึงใครคนหนึ่งมาก นอกจากที่นี่ ที่บ้านสวน และคุณคนเล็กเจ้าของบ้านสวนคือลมหายใจ

[Lily 百合花 · Rating 5 out of 5]

ใยเสน่หา / ทมยันตี
11/2547

การะบุหนิง (คุณคนเล็ก), กลอรี่
ปารินทร์ (ปากิม, ปา), มิสเตอร์ลีน

[Nattapan · Rating 5 out of 5]

A lovely and memorable story.