What do you think?
Rate this book
غدا
تتمثل هذه الرواية المفهوم الفلسفي الوجودي لأزمة هوية الإنسان في زمن لا يتحقق فيه ما يطمح إليه ، فكل شئ يتبدل من حوله .. زمن تتراجع فيع المشاعر الإنسانية الأصيلة أمام إغراءات و متطلبات الحياة الزائفة فيتولد الأغتراب لدي الإنسان الأصيل ، ولا تتحقق ذاته إلا في أحضان الطبيعة .
نحن أمام رواية يختلف شكلها السردي عن الشكل المألوف الذي اعتدناه للرواية ، سواء من حيث وجود قصة و بداية ونهاية لحدث الرواية ، أو من حيث وجود حدود بين الأنواع الأدبية المختلفة .. القصة و الحكاية و الأقصوصة و الرواية . إلا أن "كاباخر" يعد رائدا في الجمع بين كل هذه القوالب السردية في المشاهد القصيرة التي قدمها لنا في هذا العمل . فضلا عن الأسلوب السردي الذي كتب به ، الذي يمزج بين القصة القصيرة و الرواية و المسرح و الشعر أحيانا .
لقد كانت رواية " غدا " نوعا جديدا من القص صار بعد مرور نصف قرن متسيدا المشهد الروائي الآن .
نحن أمام رواية يختلف شكلها السردي عن الشكل المألوف الذي اعتدناه للرواية ، سواء من حيث وجود قصة و بداية ونهاية لحدث الرواية ، أو من حيث وجود حدود بين الأنواع الأدبية المختلفة .. القصة و الحكاية و الأقصوصة و الرواية . إلا أن "كاباخر" يعد رائدا في الجمع بين كل هذه القوالب السردية في المشاهد القصيرة التي قدمها لنا في هذا العمل . فضلا عن الأسلوب السردي الذي كتب به ، الذي يمزج بين القصة القصيرة و الرواية و المسرح و الشعر أحيانا .
لقد كانت رواية " غدا " نوعا جديدا من القص صار بعد مرور نصف قرن متسيدا المشهد الروائي الآن .
227 pages, Paperback
First published January 1, 1975
13 people are currently reading
143 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 28 of 28 reviews
December 8, 2019
الروتين اليومي القاتل، الأحداث الباهتة المكرورة، والإحساس بعبثية كل أفعالنا بما فيها محاولات التغيير.
داء صامت ينمو بخفاء من دون أعراض ظاهرة ويأكل أرواحنا ببطء، وعلى بساطة تفاصيل هذي الحال وخلوها من الأحزان الكبرى والفجائع المرئية إلا أنها من أسوأ ما قد يصيبنا وأساس ما يلم بنا من أمراض نفسية وجسدية .. إنها اللاشيء وقد طغى على كل شيء.
"ذلك الانتظار الدائم والتمني بغير نهاية لبلوغ نهاية كل أسبوع والتطلع إلى إجازة دائماً، التخيل بأنني سأفعل شيئاً ما يغير حياتي، وهو ما سيجعلني أشعر بالرضا ويشبع ذاتي بالفعل، ولكن تأتي نهاية الأسبوع وتنقضي، وتأتي الإجازة وتنقضي، ولم أفعل شيئاً، وأترك نفسي للمقادير، ويبقى كل شيء على حاله السابق دون جديد. "
داء صامت ينمو بخفاء من دون أعراض ظاهرة ويأكل أرواحنا ببطء، وعلى بساطة تفاصيل هذي الحال وخلوها من الأحزان الكبرى والفجائع المرئية إلا أنها من أسوأ ما قد يصيبنا وأساس ما يلم بنا من أمراض نفسية وجسدية .. إنها اللاشيء وقد طغى على كل شيء.
"ذلك الانتظار الدائم والتمني بغير نهاية لبلوغ نهاية كل أسبوع والتطلع إلى إجازة دائماً، التخيل بأنني سأفعل شيئاً ما يغير حياتي، وهو ما سيجعلني أشعر بالرضا ويشبع ذاتي بالفعل، ولكن تأتي نهاية الأسبوع وتنقضي، وتأتي الإجازة وتنقضي، ولم أفعل شيئاً، وأترك نفسي للمقادير، ويبقى كل شيء على حاله السابق دون جديد. "
December 21, 2014
الرواية دي مملة بعض الشيء، بس استمريت في قرأتها، غالبا هي مش رواية هي اقرب تشبيه لها انها مواقف متباينة علي لسان الراوي، لو هوصفها بكلمة موجزة هتكون "انتظار"، الحياة اليومية المملة وتصرفات الناس اللي بقت كأنها مبرمجة وبتتصرف بطريقة جمعية متشابهة. سعادة البطل بالاستقالة، والرحلة، ملفت للنظر. هي وصلتني لحالة ملل يمكن مقصودة ان هي دي الحياة :-) . مملة بس هنكملها لحد الفصل الأخير.
December 20, 2021
De Oostenrijker Walter Kappacher (1938) is in eigen land een "Geheimtipp", ook al won hij in 2009 de prestigieuze Georg Büchner- prijs, en in Nederland is hij zelfs helemaal onbekend. Maar de onvolprezen eigenzinnige uitgeverij Kievenaar legt zich daar niet bij neer: in december 2021 kwam de vertaling uit van "Morgen", Kappachers debuut uit 1975, en Kievenaars bedoeling is om hierna nog vier of vijf Kappachers uit te gaan brengen. Ik hoop dat dit gaat lukken. Want dit debuut, dat mooi vertaald is door Gerda Baardman, smaakt voor mij naar meer. Veel meer.
In een jubelende recensie, die opgenomen is als inleiding van "Morgen", spreekt de grote Martin Walser van "het stilste [proza] dat ik ken" , en roemt hij de "meedogenloze terughoudendheid" , de "eenvoud" en de "grote schoonheid" van Kappachers proza. "Morgen" is inderdaad een heel stil boekje, met een ik- figuur die bijzonder terughoudend vertelt over zijn belevenissen en emoties, zo terughoudend zelfs dat hij nauwelijks lijkt deel te nemen aan wat hij meemaakt en voelt. Pas op pagina 137 noemt hij voor het eerst, terloops, zijn naam: Winkler. En ook dat doet hij op wonderlijk ongeïnteresseerde, terughoudende, afstandelijke of misschien zelfs onthechte toon: alsof hij zich toont en zich tegelijkertijd meteen verbergt, alsof hij iets van zichzelf laat zien en zich meteen indekt door vooral heel veel NIET te vertellen. Wat nog versterkt wordt door passages waarin de ik- figuur alleen maar kijkt naar het plafond in zijn lege kamer, of waarin hij zegt "het binnensmondse gesprek werd verstaanbaar en ik begroef mijn hoofd in het kussen, ik wilde dat allemaal niet horen, geen woord", zonder dat de lezer ooit nog iets verneemt over wat de ik-figuur niet horen wil en waarom niet.
Bovendien vertelt de ik- figuur geen verhaal met kop en staart, maar presenteert hij zichzelf en zijn leven in zo'n tien verschillende verhaallijnen, die allemaal tamelijk elliptisch en gefragmenteerd zijn en vol van stiltes en leemtes. Ook die verhaallijnen hebben vaak geen duidelijk begin of eind, net zo min als "Morgen" als geheel. Bovendien worden die verhaallijnen niet netjes om de beurt afgewikkeld, maar staan ze door elkaar heen, in korte hoofdstukjes van maximaal anderhalve bladzijde. Hoofdstukjes die soms eerder lijken op prozagedichten met open einde dan op hoofdstukjes van een verhaal. En dat versterkt nog het stille en terughoudende karakter van dit proza: het lijkt wel alsof Winkler zichzelf niet in één sluitend verhaal kan of wil presenteren, maar alleen in een mengeling van raadselachtig terughoudende fragmenten. Of van verhalen die hij uit bedeesdheid of terughoudendheid steeds afbreekt. Waardoor Winkler ook raadselachtiger wordt: aanvankelijk dacht ik zelfs dat al die verhaallijnen een andere ik- figuur als hoofdpersoon hadden, maar al die verschillende ik- figuren met hun zo uiteenlopende elliptische stille verhalen blijken dus onderdeel te zijn van de bedeesde en terughoudende Winkler.
Een van de verhaallijnen begint met de zin: "Hoe het met mijn vader ging, vroeg Gerda, toen ik bij haar in de auto stapte". Daarna ontwikkelt zich een merkwaardig verstild- desolate of terughoudend- tragikomische geschiedenis, over Gerda's auto die geparkeerd is op een parkeerterrein waar elke dag honderden autowrakken worden gedumpt en waar Gerda, de ik- figuur en nog een vage vriend volkomen vergeefs zoeken naar die auto. Zo richtingloos is kennelijk het leven van Winkler en zijn kennissen. Opvallend daarbij is dus ook die eerste zin: de ik- figuur vertelt niet waarom hem deze vraag gesteld wordt, hij vertelt ook niet of en hoe hij er op reageert, hij citeert zelfs Gerda's woorden niet letterlijk maar parafraseert ze nogal kort en zakelijk, en daarna gaat de verhaallijn in meerdere fragmenten verder alsof die terloopse zin er nooit geweest is. Maar via een andere verhaallijn krijg je een vermoeden waarom Gerda dit vroeg: de vader van de ik- figuur is ziek, en zal daaraan overlijden.
Ook de hoofdstukjes in die andere verhaallijn zijn echter weer zeer verstild en terughoudend van toon, en tamelijk vervreemdend bovendien. Een van die hoofdstukjes, over de uitvaart, bestaat slechts uit de nu volgende zin: "De priester keek veelbetekenend op en het werd stil, geen gemompel meer, en hij begon te spreken, hij had het over een dienstknecht Mathias, die nu niet meer onder ons was, hij dreunde zijn ingestudeerde toespraakje op en zijn woorden kwamen onvoorstelbaar grappig op me over, ik moest me regelmatig beheersen om het niet uit te proesten, het leek allemaal even onecht en toen hij eindelijk klaar was, liep ik als een van de eersten naar het graf en gooide er met de schep een paar kluiten aarde in om daarna snel bij de anderen aan de andere kant te gaan staan, en ik hoopte dat het nu snel afgelopen was." En in een iets later hoofdstukje wordt de ik- figuur, tot zijn eigen verbazing, nogal getroffen door het uiterlijk van zijn nichtje, maar dat zegt hij dan zo: "Ik moest steeds weer kijken, ze liep schuin voor ons, naast haar moeder, en ik staarde naar haar opwippende borsten en hoorde niet meer wat oom Alois naast me allemaal vertelde, ik knikte af en toe en droogde mijn ogen, want vreemd genoeg waren die nog steeds een beetje vochtig". Het woord "vader" komt niet over Winklers lippen, het woord "verdriet" ook niet. En het enige teken van dat verdriet, de vochtige ogen, verbaast hem alleen maar. Geen lawaaiig vertoon van sentimenten en ach en wee bij zijn vaders ziekte en begrafenis, geen enkel uitgeroepen woord van openlijk leed, alleen vervreemding en stilte. Alsof hij als een buitenstaander kijkt naar zichzelf, zijn vaders begrafenis, de rituelen tijdens en na de uitvaart, en zijn eigen gevoelens.
Veel van die stilte, terughoudendheid en vervreemding in "Morgen" lijkt bovendien een impliciete en ongearticuleerde kritiek te bevatten. Martin Walser noemt Kappacher niet voor niets "een geduchte vijand" van "onze manier van leven": Winkler is het namelijk helemaal oneens met het leven dat hij en zijn kennissen leiden. En juist dat verdiept zijn positie van buitenstaander: hij begrijpt zichzelf en de wereld niet, en wijst zichzelf en die wereld ook nog eens af. Dat doet hij, uiteraard, alleen in stilte en impliciet. Je merkt het alleen tussen de regels door, aan zijn bijna terloopse beschrijvingen: van mensenmassa's waarin hij doelloos blijft steken, van ellenlange files waarin hij stil blijft staan, van autogassen die de lucht verpesten, of van het feit dat Winkler zelf geen auto heeft terwijl veel mensen roepen dat juist auto's zo cruciaal zijn voor de welvaart en economie. Maar juist dat laatste interesseert Winkler niet. En je merkt de vervreemding en de afwijzende kritiek in een verhaallijn die vol is van vervreemdende kantoortaferelen, dezelfde verhaallijn waarin Winkler begint te spelen met de gedachte om zijn baan op te zeggen. Niet omdat hij een ander bestaan voor zich ziet, of enig ander concreet alternatief, maar alleen omdat hij weg wil uit dit kantoorbestaan en zijn hele kleurloze leven. De onbestemdheid van dat gevoel, en van dat verlangen naar een andere manier van leven, komt naar mijn smaak mooi naar voren in de volgende zin: "Ik stond met de sleutel in de hand en vroeg me af of er überhaupt wel iets was waar ik talent voor had, en ik kon niets bedenken". Mooie symboliek, die sleutel in de hand. Bij andere auteurs zou de ik- figuur dan op het punt staan de deur te openen naar een nieuw bestaan. Bij Kappacher echter kan de ik- figuur zich dat nieuwe bestaan niet concreet voorstellen, en is die sleutel eigenlijk tevergeefs. Of, misschien beter gezegd: bij Kappacher is er geen sprake van een concrete deur naar een concreet en maakbaar nieuw bestaan, en dus ook niet van een sleutel die alle sloten opent.
Maar toch is er in "Morgen" een bevrijding merkbaar. Een catharsis misschien zelfs, zij het een catharsis in stilte. En juist door die stilte is dat een catharsis die mij ontroert. Winkler slaagt er, om te beginnen, uiteindelijk in om zijn kantoorbaan op te zeggen. Ook zijn er aan het einde van "Morgen" enkele momenten van vervoering, waarin Winkler een vage maar verlokkende glimp ziet van alternatieve mogelijkheden. Hij wil, na een zanger te hebben gezien die in extase zingt en zichzelf daarmee bevrijdt, ook "deel hebben aan het volmaakte en zelf minstens een ogenblik lang volmaakt zijn". En eenzaam lopend door de natuur, dus ver van al die lawaaiige auto's en mensenmassa's en in kleurloze sleur ondergedompelde collega's en kennissen, voelt hij een opvallende vervoering: "Ik voelde me wakker, klaarwakker, en ging onder de grove den langs de kant van de weg zitten. Ik dacht helemaal niets en het was alsof ik met de bomen, het gras en de stenen mee- ademde". Ook deze zinnen zijn vol stilte en niets, net als alle zinnen hiervoor. Maar hier is het niets bevrijdend en vol mogelijkheden: een niets dat niet verstikt, zoals in de passages ervoor, maar dat juist laat ademen. Wat nog wat duidelijker wordt in zinnen als: "en ik beleefde alles wat er door mijn bewustzijn ging zo intensief als nooit eerder, ik was buiten mezelf, elke stap, elke blik was avontuurlijk en nieuw, de wereld was plotseling totaal veranderd". Hoe die veranderde wereld er concreet uitziet weten we als lezer niet. Maar wel dat Winkler, na alle terughoudendheid en impliciete zelfkritiek en onvrede van eerst, nu in elk geval voor even en voor het eerst een verruiming van bewustzijn ervaart, en een avontuurlijke nieuwheid waar hij eerder nauwelijks van droomde. En dat vond ik enorm ontroerend: juist door het contrast met alle voorafgaande vervreemding, en juist door het feit dat dit bevrijdende gevoel niet met luidkeels effectbejag wordt uitgesmeerd over vele pagina's maar alleen in een paar zinnen trefzeker voelbaar wordt gemaakt.
Ik hou van dit stille en terughoudende boek, al was het maar als tegenwicht tegen alle luidruchtige lawaaimakers van de huidige dagen. Ik bewonder de ingetogen en impliciete wijze waarop Kappacher de vervreemding en onvrede voelbaar maakt van zijn hoofdpersoon, zonder ooit zijn toevlucht te nemen tot tirades of gescheld. En ik bewonder de zo bondige, zo suggestieve, zo voorlopige, en juist daardoor zo indringende en ontroerende gevoelens van bevrijding aan het slot. Kortom, ik ben blij dat ik de mij onbekende Kappacher nu heb mogen ontdekken, en ik wacht met spanning op nieuwe vertalingen van zijn boeken!
In een jubelende recensie, die opgenomen is als inleiding van "Morgen", spreekt de grote Martin Walser van "het stilste [proza] dat ik ken" , en roemt hij de "meedogenloze terughoudendheid" , de "eenvoud" en de "grote schoonheid" van Kappachers proza. "Morgen" is inderdaad een heel stil boekje, met een ik- figuur die bijzonder terughoudend vertelt over zijn belevenissen en emoties, zo terughoudend zelfs dat hij nauwelijks lijkt deel te nemen aan wat hij meemaakt en voelt. Pas op pagina 137 noemt hij voor het eerst, terloops, zijn naam: Winkler. En ook dat doet hij op wonderlijk ongeïnteresseerde, terughoudende, afstandelijke of misschien zelfs onthechte toon: alsof hij zich toont en zich tegelijkertijd meteen verbergt, alsof hij iets van zichzelf laat zien en zich meteen indekt door vooral heel veel NIET te vertellen. Wat nog versterkt wordt door passages waarin de ik- figuur alleen maar kijkt naar het plafond in zijn lege kamer, of waarin hij zegt "het binnensmondse gesprek werd verstaanbaar en ik begroef mijn hoofd in het kussen, ik wilde dat allemaal niet horen, geen woord", zonder dat de lezer ooit nog iets verneemt over wat de ik-figuur niet horen wil en waarom niet.
Bovendien vertelt de ik- figuur geen verhaal met kop en staart, maar presenteert hij zichzelf en zijn leven in zo'n tien verschillende verhaallijnen, die allemaal tamelijk elliptisch en gefragmenteerd zijn en vol van stiltes en leemtes. Ook die verhaallijnen hebben vaak geen duidelijk begin of eind, net zo min als "Morgen" als geheel. Bovendien worden die verhaallijnen niet netjes om de beurt afgewikkeld, maar staan ze door elkaar heen, in korte hoofdstukjes van maximaal anderhalve bladzijde. Hoofdstukjes die soms eerder lijken op prozagedichten met open einde dan op hoofdstukjes van een verhaal. En dat versterkt nog het stille en terughoudende karakter van dit proza: het lijkt wel alsof Winkler zichzelf niet in één sluitend verhaal kan of wil presenteren, maar alleen in een mengeling van raadselachtig terughoudende fragmenten. Of van verhalen die hij uit bedeesdheid of terughoudendheid steeds afbreekt. Waardoor Winkler ook raadselachtiger wordt: aanvankelijk dacht ik zelfs dat al die verhaallijnen een andere ik- figuur als hoofdpersoon hadden, maar al die verschillende ik- figuren met hun zo uiteenlopende elliptische stille verhalen blijken dus onderdeel te zijn van de bedeesde en terughoudende Winkler.
Een van de verhaallijnen begint met de zin: "Hoe het met mijn vader ging, vroeg Gerda, toen ik bij haar in de auto stapte". Daarna ontwikkelt zich een merkwaardig verstild- desolate of terughoudend- tragikomische geschiedenis, over Gerda's auto die geparkeerd is op een parkeerterrein waar elke dag honderden autowrakken worden gedumpt en waar Gerda, de ik- figuur en nog een vage vriend volkomen vergeefs zoeken naar die auto. Zo richtingloos is kennelijk het leven van Winkler en zijn kennissen. Opvallend daarbij is dus ook die eerste zin: de ik- figuur vertelt niet waarom hem deze vraag gesteld wordt, hij vertelt ook niet of en hoe hij er op reageert, hij citeert zelfs Gerda's woorden niet letterlijk maar parafraseert ze nogal kort en zakelijk, en daarna gaat de verhaallijn in meerdere fragmenten verder alsof die terloopse zin er nooit geweest is. Maar via een andere verhaallijn krijg je een vermoeden waarom Gerda dit vroeg: de vader van de ik- figuur is ziek, en zal daaraan overlijden.
Ook de hoofdstukjes in die andere verhaallijn zijn echter weer zeer verstild en terughoudend van toon, en tamelijk vervreemdend bovendien. Een van die hoofdstukjes, over de uitvaart, bestaat slechts uit de nu volgende zin: "De priester keek veelbetekenend op en het werd stil, geen gemompel meer, en hij begon te spreken, hij had het over een dienstknecht Mathias, die nu niet meer onder ons was, hij dreunde zijn ingestudeerde toespraakje op en zijn woorden kwamen onvoorstelbaar grappig op me over, ik moest me regelmatig beheersen om het niet uit te proesten, het leek allemaal even onecht en toen hij eindelijk klaar was, liep ik als een van de eersten naar het graf en gooide er met de schep een paar kluiten aarde in om daarna snel bij de anderen aan de andere kant te gaan staan, en ik hoopte dat het nu snel afgelopen was." En in een iets later hoofdstukje wordt de ik- figuur, tot zijn eigen verbazing, nogal getroffen door het uiterlijk van zijn nichtje, maar dat zegt hij dan zo: "Ik moest steeds weer kijken, ze liep schuin voor ons, naast haar moeder, en ik staarde naar haar opwippende borsten en hoorde niet meer wat oom Alois naast me allemaal vertelde, ik knikte af en toe en droogde mijn ogen, want vreemd genoeg waren die nog steeds een beetje vochtig". Het woord "vader" komt niet over Winklers lippen, het woord "verdriet" ook niet. En het enige teken van dat verdriet, de vochtige ogen, verbaast hem alleen maar. Geen lawaaiig vertoon van sentimenten en ach en wee bij zijn vaders ziekte en begrafenis, geen enkel uitgeroepen woord van openlijk leed, alleen vervreemding en stilte. Alsof hij als een buitenstaander kijkt naar zichzelf, zijn vaders begrafenis, de rituelen tijdens en na de uitvaart, en zijn eigen gevoelens.
Veel van die stilte, terughoudendheid en vervreemding in "Morgen" lijkt bovendien een impliciete en ongearticuleerde kritiek te bevatten. Martin Walser noemt Kappacher niet voor niets "een geduchte vijand" van "onze manier van leven": Winkler is het namelijk helemaal oneens met het leven dat hij en zijn kennissen leiden. En juist dat verdiept zijn positie van buitenstaander: hij begrijpt zichzelf en de wereld niet, en wijst zichzelf en die wereld ook nog eens af. Dat doet hij, uiteraard, alleen in stilte en impliciet. Je merkt het alleen tussen de regels door, aan zijn bijna terloopse beschrijvingen: van mensenmassa's waarin hij doelloos blijft steken, van ellenlange files waarin hij stil blijft staan, van autogassen die de lucht verpesten, of van het feit dat Winkler zelf geen auto heeft terwijl veel mensen roepen dat juist auto's zo cruciaal zijn voor de welvaart en economie. Maar juist dat laatste interesseert Winkler niet. En je merkt de vervreemding en de afwijzende kritiek in een verhaallijn die vol is van vervreemdende kantoortaferelen, dezelfde verhaallijn waarin Winkler begint te spelen met de gedachte om zijn baan op te zeggen. Niet omdat hij een ander bestaan voor zich ziet, of enig ander concreet alternatief, maar alleen omdat hij weg wil uit dit kantoorbestaan en zijn hele kleurloze leven. De onbestemdheid van dat gevoel, en van dat verlangen naar een andere manier van leven, komt naar mijn smaak mooi naar voren in de volgende zin: "Ik stond met de sleutel in de hand en vroeg me af of er überhaupt wel iets was waar ik talent voor had, en ik kon niets bedenken". Mooie symboliek, die sleutel in de hand. Bij andere auteurs zou de ik- figuur dan op het punt staan de deur te openen naar een nieuw bestaan. Bij Kappacher echter kan de ik- figuur zich dat nieuwe bestaan niet concreet voorstellen, en is die sleutel eigenlijk tevergeefs. Of, misschien beter gezegd: bij Kappacher is er geen sprake van een concrete deur naar een concreet en maakbaar nieuw bestaan, en dus ook niet van een sleutel die alle sloten opent.
Maar toch is er in "Morgen" een bevrijding merkbaar. Een catharsis misschien zelfs, zij het een catharsis in stilte. En juist door die stilte is dat een catharsis die mij ontroert. Winkler slaagt er, om te beginnen, uiteindelijk in om zijn kantoorbaan op te zeggen. Ook zijn er aan het einde van "Morgen" enkele momenten van vervoering, waarin Winkler een vage maar verlokkende glimp ziet van alternatieve mogelijkheden. Hij wil, na een zanger te hebben gezien die in extase zingt en zichzelf daarmee bevrijdt, ook "deel hebben aan het volmaakte en zelf minstens een ogenblik lang volmaakt zijn". En eenzaam lopend door de natuur, dus ver van al die lawaaiige auto's en mensenmassa's en in kleurloze sleur ondergedompelde collega's en kennissen, voelt hij een opvallende vervoering: "Ik voelde me wakker, klaarwakker, en ging onder de grove den langs de kant van de weg zitten. Ik dacht helemaal niets en het was alsof ik met de bomen, het gras en de stenen mee- ademde". Ook deze zinnen zijn vol stilte en niets, net als alle zinnen hiervoor. Maar hier is het niets bevrijdend en vol mogelijkheden: een niets dat niet verstikt, zoals in de passages ervoor, maar dat juist laat ademen. Wat nog wat duidelijker wordt in zinnen als: "en ik beleefde alles wat er door mijn bewustzijn ging zo intensief als nooit eerder, ik was buiten mezelf, elke stap, elke blik was avontuurlijk en nieuw, de wereld was plotseling totaal veranderd". Hoe die veranderde wereld er concreet uitziet weten we als lezer niet. Maar wel dat Winkler, na alle terughoudendheid en impliciete zelfkritiek en onvrede van eerst, nu in elk geval voor even en voor het eerst een verruiming van bewustzijn ervaart, en een avontuurlijke nieuwheid waar hij eerder nauwelijks van droomde. En dat vond ik enorm ontroerend: juist door het contrast met alle voorafgaande vervreemding, en juist door het feit dat dit bevrijdende gevoel niet met luidkeels effectbejag wordt uitgesmeerd over vele pagina's maar alleen in een paar zinnen trefzeker voelbaar wordt gemaakt.
Ik hou van dit stille en terughoudende boek, al was het maar als tegenwicht tegen alle luidruchtige lawaaimakers van de huidige dagen. Ik bewonder de ingetogen en impliciete wijze waarop Kappacher de vervreemding en onvrede voelbaar maakt van zijn hoofdpersoon, zonder ooit zijn toevlucht te nemen tot tirades of gescheld. En ik bewonder de zo bondige, zo suggestieve, zo voorlopige, en juist daardoor zo indringende en ontroerende gevoelens van bevrijding aan het slot. Kortom, ik ben blij dat ik de mij onbekende Kappacher nu heb mogen ontdekken, en ik wacht met spanning op nieuwe vertalingen van zijn boeken!
June 5, 2022
عمل مميز على مستوى السرد، الرواية عبارة عن سرد لعدة مواقف متفرقة زمنيا تحكى بالتبادل فيما بينها في مقاطع لا تتجاوز الصفحتين. شخصيات الرواية تتميز بالحيوية حتى من تظهر منها لفقرات معدودة. لا يمكن الحكم على لغة الرواية لأن من عادة الروايات التي تكتب بهذه الطريقة أن تكون لغتها مميزة وعادة ما تكون بطل العمل وهو أمر لم يتضح في الترجمة التي بين أيدينا رغم جودتها فيما عدا الحوارات التي اختلطت فيها الفصحى بالعامية.
September 13, 2014
غريبه , تشعرك بالملل كثيرا ورغم ذلك لا تستطيع التوقف عن قراءتها , بإختصار , هي حاله .
January 6, 2015
ما الفرق بين ما نعايشه وما نقرأه؟؟؟
إن الشعور بالضيق وعدم الرضا مكبوت بداخلنا والتعبير عنه في حدود، فلا أحد يثور أو يتمرد، ولا نخرج إلى الشارع، وتركنا الجكومة تفعل بنا ما تريد وتحركنا كالدمى....
واليوم مثل الأمس...
إن المرء لا يحب سوى نفسه، ولكن من خلال الآخر ..
رواية تحمل ��سم غدًا .. تشعر عند قراءتها بحالة من الملل وهى حالة نعيشها جميعًأ في الحياة ملل حياة كلها ملل ويزيد الملل
ولكن البطل حاول الخروج من كل هذا عن طريق الاستقالة من العمل ولكن بلا وجهه وإن كان بحث عن الحرية من خلال السفر
السؤال ما الفرق بين ما نعايشه وما نقرأه؟؟
إننا نقرأ هربًأ من الواقع الممل أو محاولة لفهم الواقع القذر :)
وما نعايشه هو ما نحاول قراءته وتطبقه
إن الشعور بالضيق وعدم الرضا مكبوت بداخلنا والتعبير عنه في حدود، فلا أحد يثور أو يتمرد، ولا نخرج إلى الشارع، وتركنا الجكومة تفعل بنا ما تريد وتحركنا كالدمى....
واليوم مثل الأمس...
إن المرء لا يحب سوى نفسه، ولكن من خلال الآخر ..
رواية تحمل ��سم غدًا .. تشعر عند قراءتها بحالة من الملل وهى حالة نعيشها جميعًأ في الحياة ملل حياة كلها ملل ويزيد الملل
ولكن البطل حاول الخروج من كل هذا عن طريق الاستقالة من العمل ولكن بلا وجهه وإن كان بحث عن الحرية من خلال السفر
السؤال ما الفرق بين ما نعايشه وما نقرأه؟؟
إننا نقرأ هربًأ من الواقع الممل أو محاولة لفهم الواقع القذر :)
وما نعايشه هو ما نحاول قراءته وتطبقه
February 24, 2018
غريبة، متناسقة القوام تارة، ومشتتة للنفس تارة آخرى، الكاتب إراد أن يوضح مفهوم الرتابة والروتين فى مرحلة من العبثية المتكررة ونجح فى ذلك بشدة، ولكن
يعيبها تشتت العقل فى أرجاء مختلفة من فضاء الرواية
يعيبها تشتت العقل فى أرجاء مختلفة من فضاء الرواية
January 26, 2017
رواية اما ان تفهمها جيدا او لا تفهم منها شئ وتشعر بثقلها ..
.
يضعنا فالتر في اسلوب جديد ومختلف كليا عن اساليب الرواية المعتادة ليعرض مواقف تبدو للقارئ عادية من تكرارها اليومي ولكن ..
.
ولكن يصل بك في النهاية بعد تدرج المواقف الي المطلوب .. وهو من انت !!
.
هل انت وما تقوم به في حياتك اليومية حقا ما تريد !!
.
من انت !!
.
هل انت شخص وضع تحت ظروف فكان من كان !!
.
يا لكآبتك .. ماذا تريد .. وماذا سبب لك صخب المدينة والعلاقات الاجتماعية !!
.
كل شئ يتبدل من حولك وتتغير انت ايضا في زمن تتراجع فيه المشاعر الانسانية لتطفو علي السطح التعاملات الزائفة والمشاعر الجافة ..
.
احسنت في ايصال الرسالة بعمق يا فالتر .. رواية تبدو للوهلة الاولي عادية بمواقف عادية جدا ولكن في النهاية تشعر بها تمس شئ بداخلك ..
.
تشعر بها تحذرك من التغير الزائف ..
.
تشعر بها تحذرك من .. غدا ..
.
يضعنا فالتر في اسلوب جديد ومختلف كليا عن اساليب الرواية المعتادة ليعرض مواقف تبدو للقارئ عادية من تكرارها اليومي ولكن ..
.
ولكن يصل بك في النهاية بعد تدرج المواقف الي المطلوب .. وهو من انت !!
.
هل انت وما تقوم به في حياتك اليومية حقا ما تريد !!
.
من انت !!
.
هل انت شخص وضع تحت ظروف فكان من كان !!
.
يا لكآبتك .. ماذا تريد .. وماذا سبب لك صخب المدينة والعلاقات الاجتماعية !!
.
كل شئ يتبدل من حولك وتتغير انت ايضا في زمن تتراجع فيه المشاعر الانسانية لتطفو علي السطح التعاملات الزائفة والمشاعر الجافة ..
.
احسنت في ايصال الرسالة بعمق يا فالتر .. رواية تبدو للوهلة الاولي عادية بمواقف عادية جدا ولكن في النهاية تشعر بها تمس شئ بداخلك ..
.
تشعر بها تحذرك من التغير الزائف ..
.
تشعر بها تحذرك من .. غدا ..
June 29, 2022
اقل وصف لها قرف قرف و تفاهات و قذارات و سفاهة و سذاجة لو في وصف تاني هوصفه كل الأوصاف و الكلمات السيئة تنطبق عليها
عاوزة أعيط من اشمئزازي و تضيع وقتي عليها
معرفش لحد دلوقتي ده أيه؟
و الترجمة أعتقد أطفال الروضة قد يترجموا بعض أجزائها بشكل أفضل
جائزة أيه المتحصلة عليها؟
عاوزة أعيط من اشمئزازي و تضيع وقتي عليها
معرفش لحد دلوقتي ده أيه؟
و الترجمة أعتقد أطفال الروضة قد يترجموا بعض أجزائها بشكل أفضل
جائزة أيه المتحصلة عليها؟
May 14, 2020
نصوص قصيرة تشكل رواية.
تجربة ليست سيئة.
تجربة ليست سيئة.
January 10, 2010
Der Roman wird in einer Reihung mehrerer (um die zehn) Episoden erzählt, die wiederum in einzelne Abschnitte zersplittert sind. Die einzelnen Abschnitte springen also jeweils zwischen den Episoden, bis eine zu Ende erzählt ist, darauf folgt dann der erste Abschnitt (oder Splitter) einer nächsten Episode.
Der Erzähler berichtet sehr sachlich, aus seinem Mund ist wenig über seine Gefühle zu erfahren, was zwar zunächst einen nüchternen Eindruck macht, dann aber mit der Zeit immer erfrischender wirkt, da hier eben die 08/15-Gefühlsduselei vieler Romane einfach wegfällt. Außerdem ist dieser Kniff recht erfolgreich, da man sich als Leser diesen Teil irgendwie selbst zusammendenken muss, um das Geschehen plausibel werden zu lassen.
Der Roman verlangt also zu einem gewissen Grad einen engagierten Leser, auch was die Handlung betrifft, denn die einzelnen Episoden scheinen kaum kausallogisch auseinander zu entspringen, was ja durchaus durch die Ineinanderverzahnung der Abschnitte suggeriert werden könnte. Die Episoden scheinen jedoch recht austauschbar und seltsam 'aus der Zeit gehoben', sowohl, was die Handlungsmotiverung als auch den Zeitraum der Handlung in der historischen Zeit angeht. Das ist aber in Anbetracht der Handlung ein ganz adäquater Effekt. Vor allem durch die gesplitterte und verzahnte Anordnung der Episoden entsteht also ein Handlungsgefüge, das den Erzähler umgibt und wenn man so will in seiner Situation einschnürt, ihn zunächst handlungsunfähig macht.
Der Text enthält einen Hinweis auf die beginnenden 70er Jahre, und dieser Hinweis wird am Ende auch bestätigt. Außerdem lokalisiert die allgemeine Spießer-Atmosphäre in der Werbeagentur die Handlung diffus in einem nicht allzufernen 'Vormals'. Darüber hinaus gibt es wenig, was den Roman zeitlich verankert, mal abgesehen vom Vorhandensein von Werbung, Autos etc.
Was ich mir persönlich also aus den Leerstellen von Gefühlen und Handlung zusammenschustern kann, ist grob Folgendes: Der Erzähler findet sich immer wieder in Situationen, in denen er gefangen ist oder zum Opfer wird. Am Ende schafft er dann -- anscheinend motiviert durch eine Epiphanie-Erlebnis in der freien Natur -- auszubrechen.
Der Roman ist generell zu empfehlen, ich weiß nicht, ob ich jemals das Verlangen haben werde, ihn wieder zu lesen (zweifelhaft), aber er ist unterhaltsam, schnell zu lesen und vor allem hat er Lust auf mehr von Kappacher gemacht. "Morgen" ist das erste Buch dieses Autors, das ich gelesen habe.
Der Erzähler berichtet sehr sachlich, aus seinem Mund ist wenig über seine Gefühle zu erfahren, was zwar zunächst einen nüchternen Eindruck macht, dann aber mit der Zeit immer erfrischender wirkt, da hier eben die 08/15-Gefühlsduselei vieler Romane einfach wegfällt. Außerdem ist dieser Kniff recht erfolgreich, da man sich als Leser diesen Teil irgendwie selbst zusammendenken muss, um das Geschehen plausibel werden zu lassen.
Der Roman verlangt also zu einem gewissen Grad einen engagierten Leser, auch was die Handlung betrifft, denn die einzelnen Episoden scheinen kaum kausallogisch auseinander zu entspringen, was ja durchaus durch die Ineinanderverzahnung der Abschnitte suggeriert werden könnte. Die Episoden scheinen jedoch recht austauschbar und seltsam 'aus der Zeit gehoben', sowohl, was die Handlungsmotiverung als auch den Zeitraum der Handlung in der historischen Zeit angeht. Das ist aber in Anbetracht der Handlung ein ganz adäquater Effekt. Vor allem durch die gesplitterte und verzahnte Anordnung der Episoden entsteht also ein Handlungsgefüge, das den Erzähler umgibt und wenn man so will in seiner Situation einschnürt, ihn zunächst handlungsunfähig macht.
Der Text enthält einen Hinweis auf die beginnenden 70er Jahre, und dieser Hinweis wird am Ende auch bestätigt. Außerdem lokalisiert die allgemeine Spießer-Atmosphäre in der Werbeagentur die Handlung diffus in einem nicht allzufernen 'Vormals'. Darüber hinaus gibt es wenig, was den Roman zeitlich verankert, mal abgesehen vom Vorhandensein von Werbung, Autos etc.
Was ich mir persönlich also aus den Leerstellen von Gefühlen und Handlung zusammenschustern kann, ist grob Folgendes: Der Erzähler findet sich immer wieder in Situationen, in denen er gefangen ist oder zum Opfer wird. Am Ende schafft er dann -- anscheinend motiviert durch eine Epiphanie-Erlebnis in der freien Natur -- auszubrechen.
Der Roman ist generell zu empfehlen, ich weiß nicht, ob ich jemals das Verlangen haben werde, ihn wieder zu lesen (zweifelhaft), aber er ist unterhaltsam, schnell zu lesen und vor allem hat er Lust auf mehr von Kappacher gemacht. "Morgen" ist das erste Buch dieses Autors, das ich gelesen habe.
February 9, 2025
مرة عبقرية طريقة الكتابة ، لما قرأت على الغلاف انها مش زي الروايات في اسلوب السرد وانها لا تحمل بداية ومضمون ونهاية مكنتش فاهم يقصدوا ايه بس بجد طريقة الرواية دي عبقرية اول مرة اقرأ حاجة كدة ، الرواية مش بتقدم اكتر من احداث لشخص عنده حالة ملل واعتقد دا اللي خلى الناس تقول ان الرواية مملة ، بس بالنسبالي مش مملة خالص بصراحة عجبتني جدا ، روح الملل والاحداث الهادية حبيتها جدا
August 26, 2016
الطريق الطويل بأكمله حتي المنزل سيرًا علي الأقدام.. لقد عايشت كل شيء ، كل ما حواه إدراكي و شعوري ،و تطرقت إليه معارفي ، عايشت كل ذلك بعمق شديد ، و كأنها تجربة لم أعايشها قط من قبل، كنت خارج نفسي ، كل خطوة و كل نظرة كانت مثيرة و جديدة ، و فجأة تبدل العالم من حولي .
February 8, 2014
حلوة للى عاوز يتعلم يكتب، كبناء رواية فهى غريبة بس مظبوطة، والكلام اللى على الغلاف عن كونها فلسفية وكده ده كلام تسويقى محض غرضه إن الناس متجيبهاش، هى رواية عبثية كويدية فيها نسبة عمق محببة للنفس
January 29, 2025
Winkler, de ik-figuur uit "Morgen", vertelt ons over zijn werk, zijn familie en zijn vrienden. Hij doet dit in een reeks zeer korte hoofdstukken die, wanneer je ze in groepjes zou herschikken, een dozijn aparte kortverhaaltjes vormen. De narratieve lijnen die dus ergens in dit boek verborgen zitten, zijn door de chaotische structuur soms moeilijk te volgen, maar dat maakt eigenlijk niets uit. Het interessante aan deze "roman" is dat er bitter weinig spannends gebeurt - een feestje op het werk, een wagen zoeken op een autokerkhof, op bed liggen, aan ontslag denken, ... - maar dat Kappacher er door zijn uitgedroogd proza toch in slaagt iets boeiends op papier te krijgen. En zelfs als er dan eens iets gebeurt - de ik-figuur haalt op een bepaald moment zijn voet open aan een stuk glas tijdens een zwempartij in een meer -, dan blijven de woorden sec. Ik zou het bestempelen als "goedsaai" en zeggen dat ik het spijtig vind dat er niet meer werk van Kappacher vertaald is.
"[...] maar na twee weken ziekteverlof verlangde ik terug naar de sleur van het werk, ik wilde weer een radertje in het grote geheel zijn [...]."
"Wat is het verschil tussen iets wat je hebt beleefd en iets wat je hebt gelezen? vroeg ik me af."
"[...] maar na twee weken ziekteverlof verlangde ik terug naar de sleur van het werk, ik wilde weer een radertje in het grote geheel zijn [...]."
"Wat is het verschil tussen iets wat je hebt beleefd en iets wat je hebt gelezen? vroeg ik me af."
October 30, 2023
Dit boek leek me veelbelovend. Ik dacht dat zaken zoals moraliteit zouden worden besproken. Dit verhaal is voor mij als een fruitpap gemaakt waar alle verschillende soorten zaken bij mekaar gemixt worden maar in dit geval jammergenoeg geen geheel vormen. Op de stukken waar ik dacht dat de auteur me mee had werd er gekozen om het plots over iets geheel anders te hebben waardoor ik dus op geen enkel moment grip kreeg op het leven van het hoofdpersonage. Ook waren er heel wat personages die de revue passeerden waardoor ik me meer afvroeg wie wie was dan dat ik me bezighield met de plot. Een heel spijtige zaak, want had er hoge verwachtingen van ondanks de slechte rating hier op Goodreads.
September 3, 2023
رواية عادية لدرجة غريبة ترى فيها حياة معظم الناس والا تتمنى ان تكون حياتك و لكن غالبا ستكون.
يجب ان اجد لنفسى هدف فالسعى هو الشئ الوحيد الذى يختر ببالى للتغلب على رتابة الحية.
يجب ان اجد لنفسى هدف فالسعى هو الشئ الوحيد الذى يختر ببالى للتغلب على رتابة الحية.
April 11, 2025
الترجمة كانت ممتازة.
July 9, 2021
مملة جداً أرغمت نفسي إني أكملها بس مقدرتش قرأت نصفها بس
December 14, 2014
زي ما قال عبد الحميد مرزوق:" تتمثل هذا الرواية المفهوم الفلسفي الوجودي لأزمة هوية الانسان في زمن لا يتحقق فيه ما يطمح إليه ، فكل شيء يتبدل من حوله زمن تتراجع فيه المشاعر الانسانية الأصلية أمام إغراءات و متطلبات الحياة الزائفة فيتولد الاغتراب لدي الانسان الأصيل ، و لا تتحقق ذاته إلا في أحضان الطبيعة "
الرواية دي مش غريبة علي انسان من ألمانيا بلد الفلسفة ، و لازم أشيد بأسلوب الرواية و بنيتها ، و الحبكة و متانة الحكي .
" قراءة ، قراءة و لا شيء سوي القراءة، كنت أشعر أحيانًا بدرجةالتشيع من قراءة الكتب ، فأذهب إلي المطبخ و اتطلع بنظري إلي الخارج من النافذة ، إلا أن المرء لا يري جديدًا بالعالم الخارجي ، فكل شيء هو هو و لا يختلف عن التطلع إليه من نافذى حجرتي طوابير طويلة من العربات تتحرك في اتجاهين و كأنها اصطفت علي أوتار و أحبال و كأنها طالعة لأمر مبهم و خفي .
" توقفت أمام أحد محلات الأحذية طويلًا أراقب صورتي في مرآة الفاترينة .. قلت في نفسي ، هذا هو انت ، و مدت يدي لاتحسس ما بجعبتي ، نعم ، الظرف بالشهادة ، فاتورة الحساب ، النقود ، كل شيء موجود
.
.
الطريق الطويل بأكمله حتي المنزل سيرًا علي الأقدام.. لقد عايشت كل شيء ، كل ما حواه إدراكي و شعوري ،و تطرقت إليه معارفي ، عايشت كل ذلك بعمق شديد ، و كأنها تجربة لم أعايشها قط من قبل، كنت خارج نفسي ، كل خطوة و كل نظرة كانت مثيرة و جديدة ، و فجأة تبدل العالم من حولي .
الرواية دي مش غريبة علي انسان من ألمانيا بلد الفلسفة ، و لازم أشيد بأسلوب الرواية و بنيتها ، و الحبكة و متانة الحكي .
" قراءة ، قراءة و لا شيء سوي القراءة، كنت أشعر أحيانًا بدرجةالتشيع من قراءة الكتب ، فأذهب إلي المطبخ و اتطلع بنظري إلي الخارج من النافذة ، إلا أن المرء لا يري جديدًا بالعالم الخارجي ، فكل شيء هو هو و لا يختلف عن التطلع إليه من نافذى حجرتي طوابير طويلة من العربات تتحرك في اتجاهين و كأنها اصطفت علي أوتار و أحبال و كأنها طالعة لأمر مبهم و خفي .
" توقفت أمام أحد محلات الأحذية طويلًا أراقب صورتي في مرآة الفاترينة .. قلت في نفسي ، هذا هو انت ، و مدت يدي لاتحسس ما بجعبتي ، نعم ، الظرف بالشهادة ، فاتورة الحساب ، النقود ، كل شيء موجود
.
.
الطريق الطويل بأكمله حتي المنزل سيرًا علي الأقدام.. لقد عايشت كل شيء ، كل ما حواه إدراكي و شعوري ،و تطرقت إليه معارفي ، عايشت كل ذلك بعمق شديد ، و كأنها تجربة لم أعايشها قط من قبل، كنت خارج نفسي ، كل خطوة و كل نظرة كانت مثيرة و جديدة ، و فجأة تبدل العالم من حولي .
April 14, 2013
الترجمه ضعيفه جدا . كالمعتاد للأسف . وهذا أضاف لتشتت الأحداث تشتتا . ولكن بعض الكلام فيها جعلني أعتقد أنها لم تكن بهذا الضعف لو قرأتها بالألمانيه . هذا بغض النظر عن أني معرفشي ألماني :)
مثل ذلك الكلام "إنني -يوم الأحد - بعد الظهر أتهاوى غالبا فيما يشبه المزاج الغريب المعتل , فأنا أشعر بأن نصفي مرة ثانيةفي المكتب , ذلك الانتظار الدائم و التمني بغير نهاية لبلوغ نهاية كل أسبوع و التطلع إلى إجازه , دائما التخيل بأنني سأفعل شيئا ما يغير حياتي , وهو ما سيجعلني أشعر بالرضا و يشبع ذاتي بالفعل , ولكن تأتي نهاية الأسبوع وتنقضي , وتأتي الأجازه و تنقضي , ولم أفعل شيئا , وأترك نفسي للمقادير , ويبقى كل شئ على حاله السابق دون جديد"
القصه تدور حول موظف في شركة إعلانات, ملل حياته وأراد التخلص من رتابة وظيفته والاستقاله, ولكنه يقرر الا يفعل بعد أن أصيب بكسر في قدمه أقعده في البيت فتره . ملل فيها الجلوس بالبيت :|
مثل ذلك الكلام "إنني -يوم الأحد - بعد الظهر أتهاوى غالبا فيما يشبه المزاج الغريب المعتل , فأنا أشعر بأن نصفي مرة ثانيةفي المكتب , ذلك الانتظار الدائم و التمني بغير نهاية لبلوغ نهاية كل أسبوع و التطلع إلى إجازه , دائما التخيل بأنني سأفعل شيئا ما يغير حياتي , وهو ما سيجعلني أشعر بالرضا و يشبع ذاتي بالفعل , ولكن تأتي نهاية الأسبوع وتنقضي , وتأتي الأجازه و تنقضي , ولم أفعل شيئا , وأترك نفسي للمقادير , ويبقى كل شئ على حاله السابق دون جديد"
القصه تدور حول موظف في شركة إعلانات, ملل حياته وأراد التخلص من رتابة وظيفته والاستقاله, ولكنه يقرر الا يفعل بعد أن أصيب بكسر في قدمه أقعده في البيت فتره . ملل فيها الجلوس بالبيت :|
This entire review has been hidden because of spoilers.
April 4, 2012
Mehr und mehr Werke des vor kurzem zu spätem Ruhm gelangten Walter Kappacher werden einem breiteren Publikum zugänglich. Und das zurecht. Auch in "Morgen", einem kurzen Roman aus dem Jahr 1972, stellt Kappacher unter Beweis, dass er es mit klarer Stilistik und "langsamer" Erzählweise versteht, Geschichten zu erzählen, die uns über bloßes äußeres Geschehen hinaus berühren. Und so stellen wir uns mit dem Helden, der seine Umwelt im Büro, in der Familie, unter Freunden eingehend beobachtet und nirgends zum Glück zu finden scheint, am Ende die Frage: Was macht Freiheit im Leben wirklich aus? Und machen uns vielleicht wie er einfach auf den Weg.
Read
September 18, 2015بطّاله
Read
December 10, 2016مملة ومفهمتش فيها حاجة الحقيقة
January 1, 2017
كانت مملة جداً، هي مش رواية مجرد عدة مواقف أو قطاع عرضي في حياة أشخاص كتير تمثل قطاعات من أيامنا الرتيبة
May 2, 2017
من يريد الاطلاع على شكل سردى مختلف يقرا تلك الرواية..لم اكملها بسبب ملل الحدث المتزامن على طول السرد..وهنا افكر فى مسألة التجريب دائما و طغيانها على عوامل اخرى فى الرواية..مثل الفكرة و الحدث..لاجد ان التجريب يشبه تماما الشكل الجميل الغريب المتطور بلا نزعة متعة وثقل فنى...
Read
December 19, 2017لنا لقاء آخر
August 15, 2018
غريبه، ممله، ونجح الكاتب في تصدير الرتابة والروتين للشخصية للقارئ، لكن في نفس الوقت لاتستطيع التوقف عن قرأتها.
موقف الشخصية وهو جالس مع بعض الاصدقاء يحاول ان ييدو بمظهر المنسجم معهم ، يحاول ان يغني معهم رغم انه لا يعرف كلمات الاغنية لكنه يجاريهم، يتكرر في الحياة الواقعية كثيرا. أنا لا أنتمي لهنا، ليست هذه منطقتي التي أخوض فيها بحرية لا. وموقفه علي البحيرة حينما حاول التخلص من السيد كوتش أيضا مشابه لمواقف حقيقية.
أسلوب السرد الغريب ويشعرك بالاختلال والتوهان في أول الرواية لكن سرعان من تبدأ بفهم الطريقة التي تجري بها الاحداث.
موقف الشخصية وهو جالس مع بعض الاصدقاء يحاول ان ييدو بمظهر المنسجم معهم ، يحاول ان يغني معهم رغم انه لا يعرف كلمات الاغنية لكنه يجاريهم، يتكرر في الحياة الواقعية كثيرا. أنا لا أنتمي لهنا، ليست هذه منطقتي التي أخوض فيها بحرية لا. وموقفه علي البحيرة حينما حاول التخلص من السيد كوتش أيضا مشابه لمواقف حقيقية.
أسلوب السرد الغريب ويشعرك بالاختلال والتوهان في أول الرواية لكن سرعان من تبدأ بفهم الطريقة التي تجري بها الاحداث.
Displaying 1 - 28 of 28 reviews