'Laatst werd ik op straat aangehouden door twee leuke agentes. Ze waren bezig met hondencontrole. Zo'n gevoel had ik al _ mijn hond blafte vanaf het moment dat hij de dames in het vizier kreeg. Het is een eenkennig dier, moet u weten, en ze blaft naar alles wat een uniform draagt. Goed. Of ik twee zakjes bij me had om eventuele boodschappen van de hond op te ruimen, wilde de eerste agente weten. Er kwam een kekke vlecht onder haar hoedje vandaan. Ik had daar graag even aan getrokken, maar ja _ daar was het moment niet naar. Gelukkig had ik twee zakjes bij me, eentje voor de drol op de heenweg, en de andere voor de drol op de terugweg. Ze wilde de zakjes zien, de agente, nog streng ook _ heerlijk vind ik dat.' Martin Bril reisde stad en land af voor zijn columns en was altijd onderweg, maar hij begon en eindigde zijn dagen altijd in de buurt van zijn eigen huis, waar hij de omliggende huizen en hun bewoners net zo liefdevol en soms genadeloos observeerde als hij dat met de rest van het land deed. Buurtgeluiden geeft een prachtig beeld van een buurt in beweging, maar ook van Martin Bril zelf.
Ik begin zo langzamerhand wel een fan van Bril te worden. Prachtig geschreven korte verhalen over het leven van alledag. Met name die van de balletdanser is prachtig. De manier waarop hij zijn observaties doet, zijn gedachten en de beschrijvingen zijn raak geschreven. En het is gemakkelijk dat het losse stukjes zijn die je zo kunt oppakken en wegleggen.
Zo maar een buurt. Zo maar een man met een gezin. Bijzonder is dat die man leuke columns schrijft over de dingen die hij ziet om zich heen in die buurt en dat verrekte leuk doet!
Leuk boekje, kleinburgerlijk bekende dingensen... Bril had een oog voor wat we allemaal herkennen, maar niet echt meemaken, of bij stilstaan. Hij zet dan de boel even op pauze, en hij attendeert. Dat we allemaal denken 'dat is ook zo,' of 'tsja, zo kan je het ook bekijken.'
Bril heeft z'n naam eer aangedaan; even door zijn ogen kijken, de boel anders zien en daarvan genieten. Net als een kind leert lezen voel ik me nooit te oud om te leren kijken.
Martin Bril is een meester in observeren. Er zijn wel verhalen bij waarvan ik me afvraag waarom hij deze observatie in een boek heeft gezet, ze lijken geen clue te hebben. Maar er zijn ook heel mooie bij!
Columns over het leven in Amsterdam, soms grappig, soms beklemmend burgerlijk en soms met dat donkergrijze randje dat Bril kenmerkt. Een paar staken er met kop en schouders bovenuit, de meeste waren gewoon ok om te lezen.