Τα μελένια λεμόνια: Η διαθήκη των γκαβλωμένων ανθρώπων

by Θανάσης Τριαρίδης

"Ένα ανατρεπτικό μυθιστόρημα, μία βλάσφημη ανάγνωση της Καινής (και κάθε άλλης) Διαθήκης, ένα ασθματικό κείμενο για τον έρωτα, τον πόθο, τη θρησκεία, την εξουσία, τους θαλάμους αερίων και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, την τέχνη και την ποίηση της ζωής, το σεξ και την ηδονή, γραμμένο με μία γλώσσα που προκαλεί, ξαφνιάζει και αναστατώνει".
(Κυριάκος Αθανασιάδης)

511 pages, Paperback

First published April 1, 2007

About the author

Ο Θανάσης Τριαρίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1970. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ. Συνεκδότης του περιοδικού "Τα Ποταμόπλοια" (1990-1992) και σύμβουλος έκδοσης του περιοδικού "Mauve" (2003 και εξής). Από το 2005 συντονίζει τη σειρά των "Αντιρρήσεων" στις εκδόσεις "τυπωθήτω". Στα χρόνια 1996-2001 υπήρξε ακτιβιστής του Δικτύου DROM για τα κοινωνικά δικαιώματα των Τσιγγάνων, ενώ από το 1996 συμμετείχε ενεργά στη δημιουργία του Δικτύου Εθελοντών Δοτών Αιμοπεταλίων Θεσσαλονίκης. Κείμενά του δημοσιεύτηκαν σε πολλές εφημερίδες, περιοδικά και δικτυακούς τόπους. Το καλοκαίρι του 2005 διέκοψε τη 18μηνη συνεργασία του με την εφημερίδα "Μακεδονία της Κυριακής" όταν η τελευταία αρνήθηκε να δημοσιεύσει το κείμενό του που αφορούσε την κομμένη μακεδονική γλώσσα και την αναγκαιότητα διδασκαλίας της στα σχολεία. Έχει εκδώσει 12 βιβλία με πρώτο από αυτά το μυθιστόρημα "Ο άνεμος σφυρίζει στην Κουπέλα" (Πατάκης 2000). Το μυθιστόρημά του "Τα μελένια λεμόνια" πρωτοκυκλοφόρησε το 2005 στο Internet για ειδικούς λόγους (triaridis.gr/melenialemonia). Έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με την εικονοποιία της Αναγέννησης και με την ιστορία της τέχνης. Από το 2004 λειτουργεί η ιστοσελίδα του (triaridis.gr) όπου φιλοξενούνται το σύνολο των βιβλίων του και περισσότερα από 100 άρθρα και δοκίμια. Αφηγήματα και κείμενά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά και τα ιταλικά.

Reviews

[Alexander Theofanidis · Rating 1 out of 5]

Υπάρχει μια μακρά και τιμήμενη, ποιοτικότατη και λατρεμένη παράδοση βιβλίων βασισμένων στο σουρεαλισμό, την ψυχεδέλεια και τον ερωτισμό (ενίοτε και στα τρία ανσάμπλ) και τα ΓΚΑΒΛΕΜΟΝΙΑ του Τριαρίδη εμφατικά ΔΕΝ ανήκουν σε αυτή.

Το βιβλίο κινείται μεταξύ του με δυσφορία ανεκτού και του αφόρητου, κάθε σελίδα είναι μάλλον χειρότερη από την προηγούμενη και το συνολικό αποτέλεσμα λιγότερο ευχάριστο από λεμόνι στο μάτι, κολονοσκόπηση με κλαδί τριανταφυλλιάς ή τους όρχεις σου σε καρυοθραύστη (σκεφτείτε σοβαρά τις επιλογές που σας δίνονται).

Ο συγγραφέας θεώρησε ότι έπαθε "Μπουλγκάκοφ" και "Μπρετόν" μαζί και εξέμεσε ένα από τα πιο βασανιστικά βιβλία που είχα την έντονη έλλειψη ευχαρίστησης να μη μπορέσω να αποφύγω να διαβάσω. Είναι απορίας άξιον που το εξέδωσε ο ΔΑΡΔΑΝΟΣ, εκδόσεις που αν μη τι άλλο δε μας έχουν συνηθίσει σε τόσο ατυχείς επιλογές.

Επί 500 σελίδες ο αναγνώστης σφυροκοπάται παραληρηματικά με γκάβλες, χυσαμόλια, λεμόνια και ασύνδετες παραγράφους που προκαλούν χάσμητα, δυσφορία, αναφυλαξία και αν κρίνω από την κατάσταση της μαύρης μπλούζας μου, ξηροδερμία κεφαλής. Είχα χρόνια να το πω, αλλά ΣΠΥΡΙΑΣΑ να το τελειώσω.

Ξεκινώντας με την παραλλαγή στο μεσσιανικό θέμα (αλλά με γκάβλα αντί αγάπης) ο συγγραφέας μάς ξεγελά, καθώς θεωρούμε ότι η συνέχεια αποκλείεται να είναι χειρότερη, φευ, ο Τριαρίδης περήφανα μας πετάει τις (χύμα και τσουβαλάτες) γνώσεις του επί παντός επιστητού με το άλλοθι του ονείρου, του υπερρεαλισμού, της άκυρης ψυχεδέλειας, της ασυνεπούς γκάβλας, πούτσες παντού, κάποια στιγμή φοβόμουνα να σκύψω να δέσω τα κορδόνια μου...

To make a long story short. Αν δώσετε σε έναν έφηβο LSD και ένα δυνατό χαστούκι, μπορεί να γράψει κάτι καλύτερο.

[Antonis · Rating 4 out of 5]

Ο Τριαρίδης δημιουργεί μια εναλλακτική παγκόσμια ιστορία, με έναν Θεό και έναν Ιησού τελείως διαφορετικούς από ό,τι τους ξέρουμε (ή μήπως όχι;), χρησιμοποιώντας πληθώρα διαφορετικών στυλ στα διάφορα "βιβλία" του βιβλίου του (με τον σουρεαλισμό και τη διακειμενικότητα να κυριαρχούν) και αλλάζοντας διαρκώς την κλίμακα, τη χρονικότητα και την τοπικότητα της αφήγησής του. Το αποτέλεσμα είναι περίεργα γοητευτικό -κάποιοι μπορεί βέβαια να μιλήσουν για νοσηρότητα- και χειμαρρώδες, παρότι σε πολλά σημεία δύσκολο και δυσερμήνευτο.

[Ilias Sellountos · Rating 5 out of 5]

This is a book most unusual and one that badly needs to see a translation into English. That said, the book, whose title can be trasncribed as "the lemons of honey", takes the reader into waters, that many will not have the stomach, the intellectual openess or plain patience to dare tread. This is a book about the sacredness of human sexuality, a rewriting of scripture into a new Covenant (whose multiple renditions seem to eerily echo the versatility and contradictions of Biblical tales) and a fully-fledged attack on human hypocrisy, intolerance, bigotism, religious fanaticism, war, genocide, and the bias against physical love that has been a cornerstone of this human civilization for a very long time. That is not to say that 'The Lemons of Honey' do not flirt with violence. They do so constantly, in a way that can be inspiring, baffling, horrifying: by using the power of myths in the context of Human history and (mostly Western) art, precisely and in a subtler mockery of the way "sacred" books will use their presence as the "canon of the conscience" to pass horrific messages, clad in sugared truths. At the heart of THIS book, there is nothing less than a revolt against history's constant hiding of truths, via countless possible rereadings of our humanity's potential - for love and self-destruction. But this book does so in a tongue-in-cheek manner, one that questions its very foundations (and, in doing so, reinforcing them.) This book begins with the message "do not believe me" and ends with the book's voice inciting people to be sexually aroused - even if they do not believe the voice, for that is the point the book makes, the sacredness of our sexuality; THAT is what it asks of us, NOT the adherence to this or that truth. Myths give the author the capacity to weave everything - from Oedipous of the ancient tragedy to "the man in rags" that here is a hermaphrodite version of Jesus Christ - a version dedicated to the union of human beings, not obedience to an unscrupulous Father. God in the "Lemons of Honey" is many things, and it is those things that our History has made him. Not an omniwise being, not an ideal, but a projection of our very human capacity to oppress and to be unjust to one another, a historical God with "pagan" (and not only) myths used to draw him vividly, horribly, drawing on one and unavoidable truth: that the moment Man deems abstract ideas and faiths as superior to any one human life, that is a recipe for destruction and evil. That said, this book courts a lot with those who would break the cycle - but require an equally powerful incentive, such as the lemons of honey or the feeding heart of a metaphysical figure, for, without it, they will return to their old habits, those of enslavement, loyalty to the powers that be, and the hypocritical damnation of those that hitherto shared their very passions. I could go on for a very long time, but I shall conclude by saying that this book gets those precious 5 stars from me not just because of its fabulous storytelling, nor just because of its bold rendition of so much history and myth and art into a firmament of starkness, but, above everything else, becase it is a book about HUMANITY. And it tells us to question so many things that we seem to take for granted; and to remember that the cause for so much of our devastation and bloodspilling is not some demon, but our very human tendency to stick to the things we are taught to believe in, and never to question the ways in which we are taught to think, to interpret, to see the world - even as we forget that some things, such as our universal desire for one another, are what makes us One. Both in our most abysmal moments and our most luminous of raptures.