What do you think?
Rate this book
Η πρόποση
«Ξέρεις, η αδελφή σου θα χαιρόταν πολύ αν έκανες μια πρόποση τη μέρα της τελετής».
Είναι η αρχή ενός οικογενειακού δείπνου κατά τη διάρκεια του οποίου ο Αντριάν, σαραντάρης σε κατάθλιψη, περιμένει απελπισμένα μια απάντηση στο μήνυμα που μόλις έστειλε στην πρώην του. Ανάμεσα στις πατάτες ογκρατέν και τα προσχέδια της πρόποσης, όλα το ένα πιο παράλογο απ’ το άλλο, διαγράφεται μια συγκινητική και απογοητευμένη συναισθηματική διαδρομή, εφάμιλλη των καλύτερων ρομαντικών κομεντί.
Μια επιμελώς δομημένη αφήγηση που θα προκαλέσει αβίαστο γέλιο σε κάθε αναγνώστη.
Είναι η αρχή ενός οικογενειακού δείπνου κατά τη διάρκεια του οποίου ο Αντριάν, σαραντάρης σε κατάθλιψη, περιμένει απελπισμένα μια απάντηση στο μήνυμα που μόλις έστειλε στην πρώην του. Ανάμεσα στις πατάτες ογκρατέν και τα προσχέδια της πρόποσης, όλα το ένα πιο παράλογο απ’ το άλλο, διαγράφεται μια συγκινητική και απογοητευμένη συναισθηματική διαδρομή, εφάμιλλη των καλύτερων ρομαντικών κομεντί.
Μια επιμελώς δομημένη αφήγηση που θα προκαλέσει αβίαστο γέλιο σε κάθε αναγνώστη.
176 pages, Paperback
First published October 4, 2018
73 people are currently reading
1203 people want to read
About the author
Fabrice Caro
10 books91 followersFabcaro, pseudonyme de Fabrice Caro, est né à Montpellier en 1973. Suite à des études scientifiques, il se dirige d'abord vers le professorat puis entreprend une carrière de dessinateur/scénariste à partir de 1996 en travaillant pour diverses revues de bandes dessinés (notamment FLBLB en 2003-2004, Psikopat, Jade entre 2006 et 2013, Tchô !, L'Écho des savanes, Zoo, CQFD...), la presse et l'illustration de livres. À partir de 2005, il participe au travail de différents collectifs, en particulier ceux de 6 Pieds sous terre et La Cafetière. Il écrit en 2006 Figurec, qui fait l'objet d'une adaptation en bande par Christian De Metter l'année suivante1,2.
Le succès arrive en 2015 avec Zaï zaï zaï zaï, bande dessinée qui, d'après Télérama, réussit à doser « critique sociale et éclats de rire »3. En 2018 paraît une autre œuvre mélangeant humour absurde et satire sociale : Moins qu'hier (plus que demain) ; elle reçoit un accueil critique favorable.
En parallèle de sa carrière dans la bande dessinée, Fabcaro est également musicien, auteur-compositeur et chanteur. Il est à l'origine en 1994 du groupe de rock Hari Om et réalise en 1999 un album en solo Les Amants de la rue Sinistrose1puis en 2014 Shhherpa.
Le succès arrive en 2015 avec Zaï zaï zaï zaï, bande dessinée qui, d'après Télérama, réussit à doser « critique sociale et éclats de rire »3. En 2018 paraît une autre œuvre mélangeant humour absurde et satire sociale : Moins qu'hier (plus que demain) ; elle reçoit un accueil critique favorable.
En parallèle de sa carrière dans la bande dessinée, Fabcaro est également musicien, auteur-compositeur et chanteur. Il est à l'origine en 1994 du groupe de rock Hari Om et réalise en 1999 un album en solo Les Amants de la rue Sinistrose1puis en 2014 Shhherpa.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 299 reviews
February 26, 2023
Καιρό είχα να γελάσω τόσο διαβάζοντας - αν έχω γελάσει ποτέ δηλαδή!
October 24, 2018
Bon.... Faut croire que ce qui fonctionne en BD ne se transfère pas forcément bien par écrit. Car clairement, la narration c'est du Fabcaro tout craché, un cheminement de pensée qui vire toujours ou presque vers l'absurde, quelques mots d'esprits. Mais pour moi, c'est vite lassant. Le livre est censé se lire très vite car constitué de courts chapitres (et police d'écriture plutôt épaisse) mais malheureusement ce qui me fait sourire au début me soûle vite, et le pathétisme du personnage principal ne fait qu'en rajouter une couche.
Cet humour n'est pas le mien, mais sera certainement celui de plein d'autres !
Cet humour n'est pas le mien, mais sera certainement celui de plein d'autres !
February 23, 2023
" φαίνεσαι κουρασμένος,Άντριαν ,είσαι σίγουρος ότι κοιμάσαι αρκετά? Η μητέρα μου με βρίσκει πάντα κουρασμένο, πάντα αδυνατισμένο ,πάντα χλομό .όχι μαμά,δεν είναι κουρασμένος ,γερνάω,είμαι σαράντα χρόνων έχω χάσει τις ψευδαισθήσεις μου ,δεν γελάω πια όπως στα δεκατρία ,δεν έχω και τόση όρεξη ,έτσι είναι ,θα είχες όρεξη εσύ να γελάσεις εσύ αν είχες βάλει θαυμαστικό στο φιλιά; Θα είχες όρεξη να γελάσεις αν ο γαμπρός σου σου είχες μόλις ζητήσει να κάνεις πρόποση στο γάμο του; Όχι φυσικά ."
Ο Άντριαν είναι ένας άντρας 40 ετών που ως παιδί ,ήταν από αυτά που τους ανακατευαν τα μαλλιά ,το έλεγες "ποιητή",ρομαντικό,κλειστό ,εσωστρεφές.σαν ενήλικος,παραμένει έτσι ,συν μελαγχολία λόγω του διαλείμματος που του ζήτησε 38 μέρες πριν η κοπέλα του ,συν το overthinking σε δυσθεώρητα ύψη ,συν το άγχος για την πρόποση που του ζητήθηκε να κάνει στο γάμο της αδερφής του ,την οποία βλέπει σαν πρόκληση αλλά και σαν ενδεχόμενη καταστροφή του ...
Ο συγγραφέας γράφει ένα γλυκόπικρο μυθιστόρημα .πικρό γιατί αναφέρει όλα αυτά τα πολύπλοκα προβλήματα της εποχής μας : τη μοναξιά πρώτα από όλα ,τα τραύματα που κουβαλάμε από την παιδική μας ηλικία και βρίσκουμε μπροστά μας σε πολλές μορφές που μας πιέζουν , το δίπολο του να ζούμε μέσα στο κεφάλι μας και να ζούμε στην πραγματική στιγμή ,στο εδώ και τώρα .όμως το βιβλίο αυτό δίνει όλα αυτά τα θέματα με έναν τρόπο γλυκό ,τρυφερό ,χιουμοριστικό,αλλά όχι και σε σημείο προσβλητικό ή άβολο για όσους από εμάς ταυτιζόμαστε λίγο ή πολύ με τον ήρωα. Ο τρόπος προσέγγισης των θεμάτων είναι ανθρώπινος ,αν και ίσως λιιιιγο πιο ρομαντικός από όσο προσωπικά θα ήθελα .μου αρέσουν αυτά τα βιβλία .μου αρέσει να βλέπω αποτυπωμένα τα προβλήματα και θέματα της εποχής μας με σύγχρονη και ανθρώπινη ματια και με λίγο χιούμορ που πάντα κάνει τα πραγματα πιο υποφερτα...
🌟🌟🌟🌟/5 αστέρια
" Θα πρέπει μια μέρα να σου φτιάξω τη λίστα των πραγμάτων που δεν μου αρέσουν ,που δεν μου αρέσουν πια,που δεν μου άρεσαν ποτέ ,που εγκατέλειψα ,αλλά τι θα λέγαμε μεταξύ μας στη συνέχεια; Αν αφαιρουσαμε τα λάθη ,τι θα μας έμενε να μοιραστούμε ; Η άγνοια μας για τον άλλο είναι το μόνο που μας δένει ."
" Αυτές οι λιγοστές λέξεις είναι καύσιμο για χίλια χρόνια και όταν θα τελειώσει,θα αναζητήσουμε κι άλλο ,θα το μαζέψουμε από δω κι από κει ,θα το ζητιανεψουμε,γιατί αυτό είναι η ζωή ,να βρίσκεις μερικές σταγόνες καύσιμο για να μπορέσεις να προχωρήσεις ,ελάχιστα ,αργα ,στη λωρίδα έκτακτης ανάγκης ,αλλά να προχωρήσεις ,step by step όπως έλεγαν οι new kids on the block .όσο υπάρχουν "κι εσύ πώς τα πας;", Υπάρχει ελπίδα."
Ο Άντριαν είναι ένας άντρας 40 ετών που ως παιδί ,ήταν από αυτά που τους ανακατευαν τα μαλλιά ,το έλεγες "ποιητή",ρομαντικό,κλειστό ,εσωστρεφές.σαν ενήλικος,παραμένει έτσι ,συν μελαγχολία λόγω του διαλείμματος που του ζήτησε 38 μέρες πριν η κοπέλα του ,συν το overthinking σε δυσθεώρητα ύψη ,συν το άγχος για την πρόποση που του ζητήθηκε να κάνει στο γάμο της αδερφής του ,την οποία βλέπει σαν πρόκληση αλλά και σαν ενδεχόμενη καταστροφή του ...
Ο συγγραφέας γράφει ένα γλυκόπικρο μυθιστόρημα .πικρό γιατί αναφέρει όλα αυτά τα πολύπλοκα προβλήματα της εποχής μας : τη μοναξιά πρώτα από όλα ,τα τραύματα που κουβαλάμε από την παιδική μας ηλικία και βρίσκουμε μπροστά μας σε πολλές μορφές που μας πιέζουν , το δίπολο του να ζούμε μέσα στο κεφάλι μας και να ζούμε στην πραγματική στιγμή ,στο εδώ και τώρα .όμως το βιβλίο αυτό δίνει όλα αυτά τα θέματα με έναν τρόπο γλυκό ,τρυφερό ,χιουμοριστικό,αλλά όχι και σε σημείο προσβλητικό ή άβολο για όσους από εμάς ταυτιζόμαστε λίγο ή πολύ με τον ήρωα. Ο τρόπος προσέγγισης των θεμάτων είναι ανθρώπινος ,αν και ίσως λιιιιγο πιο ρομαντικός από όσο προσωπικά θα ήθελα .μου αρέσουν αυτά τα βιβλία .μου αρέσει να βλέπω αποτυπωμένα τα προβλήματα και θέματα της εποχής μας με σύγχρονη και ανθρώπινη ματια και με λίγο χιούμορ που πάντα κάνει τα πραγματα πιο υποφερτα...
🌟🌟🌟🌟/5 αστέρια
" Θα πρέπει μια μέρα να σου φτιάξω τη λίστα των πραγμάτων που δεν μου αρέσουν ,που δεν μου αρέσουν πια,που δεν μου άρεσαν ποτέ ,που εγκατέλειψα ,αλλά τι θα λέγαμε μεταξύ μας στη συνέχεια; Αν αφαιρουσαμε τα λάθη ,τι θα μας έμενε να μοιραστούμε ; Η άγνοια μας για τον άλλο είναι το μόνο που μας δένει ."
" Αυτές οι λιγοστές λέξεις είναι καύσιμο για χίλια χρόνια και όταν θα τελειώσει,θα αναζητήσουμε κι άλλο ,θα το μαζέψουμε από δω κι από κει ,θα το ζητιανεψουμε,γιατί αυτό είναι η ζωή ,να βρίσκεις μερικές σταγόνες καύσιμο για να μπορέσεις να προχωρήσεις ,ελάχιστα ,αργα ,στη λωρίδα έκτακτης ανάγκης ,αλλά να προχωρήσεις ,step by step όπως έλεγαν οι new kids on the block .όσο υπάρχουν "κι εσύ πώς τα πας;", Υπάρχει ελπίδα."
December 29, 2020
Mais Adrien c'est moi!
Che libro divertente, ironico, cinico, sarcastico e perfetto per un pomeriggio di una domenica che non è domenica ma i giorni sono tutti uguali da mesi a questa parte.
Cosa succede? Niente, succede che Adrien partecipa a una cena di famiglia e gli viene chiesto di scrivere un discorso ma lui è appena stato lasciato e ha la testa da tutt'altra parte. E noi siamo nella sua testa, che ripensa alla sua infanzia, alla sua compagna, alla sua vita. E lo fa quasi esattamente come lo faccio io quando tutto mi frulla in testa, condividiamo persino dei gesti cretini e scaramantici (se passa una macchina blu allora mi risponde) e ha le stesse paranoie che ho io, e gli stessi scoramenti e la stessa eccitazione per il niente. Ma succede che Adrien è maschio e io mi sono divertita a stare dentro la testa di un uomo che è come stare nella mia testa. E allora sono andata a cercare la sua faccia e ho scoperto che abbiamo più o meno la stessa età e che ha una bella faccia simpatica e che ha sempre scritto fumetti e insomma mi sono parecchio divertita.
Ho aperto un prosecco mentre finivo il libro, e me ne sono versata un bicchiere generoso e rodevo mentre finivo il libro, e bevevo e mi sono trovata a chiuderlo abbastanza allegra, e no, non era il prosecco. Non solo.
Che libro divertente, ironico, cinico, sarcastico e perfetto per un pomeriggio di una domenica che non è domenica ma i giorni sono tutti uguali da mesi a questa parte.
Cosa succede? Niente, succede che Adrien partecipa a una cena di famiglia e gli viene chiesto di scrivere un discorso ma lui è appena stato lasciato e ha la testa da tutt'altra parte. E noi siamo nella sua testa, che ripensa alla sua infanzia, alla sua compagna, alla sua vita. E lo fa quasi esattamente come lo faccio io quando tutto mi frulla in testa, condividiamo persino dei gesti cretini e scaramantici (se passa una macchina blu allora mi risponde) e ha le stesse paranoie che ho io, e gli stessi scoramenti e la stessa eccitazione per il niente. Ma succede che Adrien è maschio e io mi sono divertita a stare dentro la testa di un uomo che è come stare nella mia testa. E allora sono andata a cercare la sua faccia e ho scoperto che abbiamo più o meno la stessa età e che ha una bella faccia simpatica e che ha sempre scritto fumetti e insomma mi sono parecchio divertita.
Ho aperto un prosecco mentre finivo il libro, e me ne sono versata un bicchiere generoso e rodevo mentre finivo il libro, e bevevo e mi sono trovata a chiuderlo abbastanza allegra, e no, non era il prosecco. Non solo.
February 6, 2019
En vrai, j'aurai aimé mettre 2,5/5
J'ai adoré le début du livre pour son rythme, les anecdotes et le propos très juste. J'ai vraiment éclaté de rire par moment, mais arrivée au milieu du livre... j'ai commencé à trouver le temps long, comme une histoire qui ne veut pas se terminer.
Finalement toute l'empathie que j'avais pour le narrateur a fini par s'envoler.
En résumé, une bonne idée avec de bonnes punchlines (j'ai surligné pas mal de passages au début) mais qui finit par s’essouffler.
J'ai adoré le début du livre pour son rythme, les anecdotes et le propos très juste. J'ai vraiment éclaté de rire par moment, mais arrivée au milieu du livre... j'ai commencé à trouver le temps long, comme une histoire qui ne veut pas se terminer.
Finalement toute l'empathie que j'avais pour le narrateur a fini par s'envoler.
En résumé, une bonne idée avec de bonnes punchlines (j'ai surligné pas mal de passages au début) mais qui finit par s’essouffler.
September 20, 2021
Quelques passages drôles mais c'est tellement répétitif qu'on en a marre au bout d'un moment. La fin est terriblement bidon. Mais bon, c'est enfin terminé, ouf.
April 18, 2025
#ΜετηΣόνια.
Δεν έχω να πω πολλά, αν ήμουν η Σόνια, θα είχα χρειαστεί διάλειμμα νωρίτερα, δε θα άντεχα ένα χρόνο...
Δεν έχω να πω πολλά, αν ήμουν η Σόνια, θα είχα χρειαστεί διάλειμμα νωρίτερα, δε θα άντεχα ένα χρόνο...
April 6, 2022
Abbandonato dopo averne letto esattamente il 25%.
Forse è un problema mio ma questo libro non mi fa ridere, non mi diverte neanche un pochino, lo trovo di una comicità estremamente banale e non riesco minimamente a empatizzare con il protagonista, nonostante io sia una persona estremamente complessata.
Sinceramente mi stavo annoiando, e dato che uno dei diritti fondamentali del lettore è abbandonare i libri, beh, Fabrice Caro, au revoir.
Forse è un problema mio ma questo libro non mi fa ridere, non mi diverte neanche un pochino, lo trovo di una comicità estremamente banale e non riesco minimamente a empatizzare con il protagonista, nonostante io sia una persona estremamente complessata.
Sinceramente mi stavo annoiando, e dato che uno dei diritti fondamentali del lettore è abbandonare i libri, beh, Fabrice Caro, au revoir.
March 31, 2023
Είμαστε στην έναρξη ενός οικογενειακού δείπνου της οικογένειας ενός σαραντάρη φρέσκο χωρισμένου άντρα -του Αντριαν- που έχει εμφανώς ραγισμένη καρδιά. Κάθεται στο τραπέζι μόνος με τη μιζέρια του, περιμένοντας την απάντηση στο τελευταίο μήνυμα που του έστειλε η Σονια -η πρώην του-. Η αδερφή και ο κουνιάδος του, θα του προτείνουν βλέποντας τον έτσι και με κάποιο τρόπο να ξεχαστεί από τη Σόνια, να γράψει τη πρόποση του γάμου τους και έτσι ξεκινάει αυτή η διαφορετική ιστορία.
Ένα βιβλίο για όλους τους ανθρώπους που σκέφτονται και ξανασκέφτονται όλες τις τύψεις, τις ντροπιαστικές στιγμές και τις πιο γλυκές αναμνήσεις στη ζωή τους. Ένα βιβλίο για ανθρώπους σαν εμένα ή το είδος του ανθρώπου που μπορεί να περνά ώρες σκεπτόμενος τα μικρά του δράματα, εναλλάσσοντας την ενόχληση και τη συμπάθεια για τους γύρω τους και που αγνοούν τα «όλα» -πόσο το ζηλεύω-. Όλα είναι στο κεφάλι του Αντριαν, μια μικρή αρνητική σκέψη και βυθίζεται στην θλίψη, μια θετική σκέψη και πλέει σε πελάγη ευτυχίας και ευφορίας. Ποιος άνθρωπος δεν το έχει νιώσει;
Ο Fabrice Caro μιλάει για τα καθημερινά ,τα συνηθισμένα θέματα της ζωής μας με ωραίο κωμικό τρόπο και παράλογο χιούμορ. Αυτό το παράλογο χιούμορ είναι που με έκανε να το ξεχωρίσω. Το ότι μιλάει για πράγματα μέσα από το χιούμορ και σε συνδυασμό με τον ποιητικό τρόπο δίνει μια αίσθηση του αντίθετου, απίθανης μεταφοράς και των απροσδόκητων συγκρίσεων. Το αποτέλεσμα ευρηματικό και πετυχημένο για εμένα, θα περάσετε καλά και θα ταυτιστείτε -ίσως- διαβάζοντάς το.
Ένα βιβλίο για όλους τους ανθρώπους που σκέφτονται και ξανασκέφτονται όλες τις τύψεις, τις ντροπιαστικές στιγμές και τις πιο γλυκές αναμνήσεις στη ζωή τους. Ένα βιβλίο για ανθρώπους σαν εμένα ή το είδος του ανθρώπου που μπορεί να περνά ώρες σκεπτόμενος τα μικρά του δράματα, εναλλάσσοντας την ενόχληση και τη συμπάθεια για τους γύρω τους και που αγνοούν τα «όλα» -πόσο το ζηλεύω-. Όλα είναι στο κεφάλι του Αντριαν, μια μικρή αρνητική σκέψη και βυθίζεται στην θλίψη, μια θετική σκέψη και πλέει σε πελάγη ευτυχίας και ευφορίας. Ποιος άνθρωπος δεν το έχει νιώσει;
Ο Fabrice Caro μιλάει για τα καθημερινά ,τα συνηθισμένα θέματα της ζωής μας με ωραίο κωμικό τρόπο και παράλογο χιούμορ. Αυτό το παράλογο χιούμορ είναι που με έκανε να το ξεχωρίσω. Το ότι μιλάει για πράγματα μέσα από το χιούμορ και σε συνδυασμό με τον ποιητικό τρόπο δίνει μια αίσθηση του αντίθετου, απίθανης μεταφοράς και των απροσδόκητων συγκρίσεων. Το αποτέλεσμα ευρηματικό και πετυχημένο για εμένα, θα περάσετε καλά και θα ταυτιστείτε -ίσως- διαβάζοντάς το.
December 23, 2019
Je parlais de Fabcaro et de ses excellentes bd à une collègue quand elle me répondit : "tu sais qu'il a écrit un roman très très drôle ?". Non, je ne le savais pas, et c'est avec une grande surprise que j'ai découvert Le Discours.
Et effectivement, que c'est drôle ! L'humour absurde de l'auteur se traduit à merveille dans un style très réussi de monologue intérieur d'un personnage de loser attachant. Certains passages sont à hurler de rire, et la sensibilité d'Adrien peut même se révéler touchante si on se sent parfois peu sûr de nous. Certains avis critiquent le rythme du format choisi, car le monologue de ce personnage en temps réel ne dépassera pas le temps d'un repas et les pensées tourneront parfois, souvent, en rond, mais je trouve au contraire l'exercice de style très réussi et les running-gags causés par les répétitions créent une complicité sympathique avec le lecteur. D'autres critiquent le caractère anti-héroïque et pathétique du personnage... Je trouve au contraire qu'il est nécessaire et permet parfois quelques identifications, à la manière du personnage principal de la série Bref. Que les gens fiers et prétentieux lisent autre chose, et nous laissent lire ce genre de tragédie quotidienne du SMS qu'on ne reçoit pas !
Une belle découverte, que je recommande donc !
Et effectivement, que c'est drôle ! L'humour absurde de l'auteur se traduit à merveille dans un style très réussi de monologue intérieur d'un personnage de loser attachant. Certains passages sont à hurler de rire, et la sensibilité d'Adrien peut même se révéler touchante si on se sent parfois peu sûr de nous. Certains avis critiquent le rythme du format choisi, car le monologue de ce personnage en temps réel ne dépassera pas le temps d'un repas et les pensées tourneront parfois, souvent, en rond, mais je trouve au contraire l'exercice de style très réussi et les running-gags causés par les répétitions créent une complicité sympathique avec le lecteur. D'autres critiquent le caractère anti-héroïque et pathétique du personnage... Je trouve au contraire qu'il est nécessaire et permet parfois quelques identifications, à la manière du personnage principal de la série Bref. Que les gens fiers et prétentieux lisent autre chose, et nous laissent lire ce genre de tragédie quotidienne du SMS qu'on ne reçoit pas !
Une belle découverte, que je recommande donc !
July 29, 2023
Un auteur qui a une plume exquise. Entre sarcasme, ironie, digression, humour tranchant et absurde. Dès les premières pages j'ai accroché et ri. C'est tellement bien tourné ! Ça se lit très facilement.
Bien sûr, ce type d'écriture ne convient pas à tous. On comprend aussi tout au long du livre l'anxiété, le desespoir, les non-dits, la complaisance dans lesquelles se sent coincé le narrateur. On peut chacun se retrouver dans certaines scènes de nos vies personnelles.
Bien sûr, ce type d'écriture ne convient pas à tous. On comprend aussi tout au long du livre l'anxiété, le desespoir, les non-dits, la complaisance dans lesquelles se sent coincé le narrateur. On peut chacun se retrouver dans certaines scènes de nos vies personnelles.
September 26, 2021
Uno dei libri migliori del mio 2021, di sicuro il più divertente. Io in questo folle flusso di coscienza mi ci sono totalmente immedesimata. Un piccolo capolavoro contemporaneo, meriterebbe molta più risonanza
March 17, 2023
Ο ορισμος της αναγνωστικης απολαυσης!! Πολυ ωραιο χιουμορ, γελασα πολυ χωρις να ειναι επιφανειακο. Εχει εμβαθυνει στην ψυχοσυνθεση του 40αρη. Τον ενιωσα τον Αντριαν και πολυ θα ηθελα να δω και τι θα γινει στη συνεχεια στη ζωη του!!
October 16, 2018
ah mince bah j'y penserai à deux fois avant de reseigner les adultes qui veulent offrir des encyclopédies à des enfants maintenant.
April 24, 2023
Πάει ένας μήνας και κάτι από τότε που η κοπέλα του Αντριάν τον εγκατέλειψε κι εκείνος δεν μπορεί να το ξεπεράσει. Σε ένα από τα καθιερωμένα οικογενειακά δείπνα μαθαίνει οτι η αδερφή του θα ήθελε να κάνει μια πρόποση στον επικείμενο γάμο της. Αυτή η προοπτική ταράσσει ακόμη περισσότερο τον εσωτερικό του κόσμο.
Σαν να μην έφτανε αυτό, αποφασίζει να στείλει ένα μήνυμα στην πρώην αγαπημένη του. Όσο περνούν τα λεπτά και εκείνη δεν απαντά, τόσο τα πιθανά (και απίθανα) σενάρια στο μυαλό του ήρωα πολλαπλασιάζονται. Οι σκέψεις του ξεδιπλώνονται σαν χείμαρρος στις σελίδες που ακολουθούν. Κάπου μέσα σε αυτές μπορούμε να βρούμε κι εμείς στοιχεία του εαυτού μας.
Δεν είναι το βιβλίο που θα θυμάται κανείς για καιρό αφού το διαβάσει, ωστόσο είναι κατάλληλο για ένα χαλαρό απόγευμα και προσφέρει γέλιο. Προσωπικά το βρήκα ένα μείγμα Γούντι Άλλεν με Τζον Φάντε, στον οποίο παραπέμπει κιόλας ο συγγραφέας κατά την αφήγησή του.
Σαν να μην έφτανε αυτό, αποφασίζει να στείλει ένα μήνυμα στην πρώην αγαπημένη του. Όσο περνούν τα λεπτά και εκείνη δεν απαντά, τόσο τα πιθανά (και απίθανα) σενάρια στο μυαλό του ήρωα πολλαπλασιάζονται. Οι σκέψεις του ξεδιπλώνονται σαν χείμαρρος στις σελίδες που ακολουθούν. Κάπου μέσα σε αυτές μπορούμε να βρούμε κι εμείς στοιχεία του εαυτού μας.
Δεν είναι το βιβλίο που θα θυμάται κανείς για καιρό αφού το διαβάσει, ωστόσο είναι κατάλληλο για ένα χαλαρό απόγευμα και προσφέρει γέλιο. Προσωπικά το βρήκα ένα μείγμα Γούντι Άλλεν με Τζον Φάντε, στον οποίο παραπέμπει κιόλας ο συγγραφέας κατά την αφήγησή του.
March 7, 2023
Αυτή η πρόποση θα είναι μια καταστροφή για την οποία όλοι θα μιλούν ακόμα σε είκοσι, τριάντα χρόνια, θα διασχίσει τις γενιές, θα μετατραπεί σε αστικό θρύλο τον οποίο οι παππούδες θα λένε το βράδυ για να τρομάξουν καλοκάγαθα τα εγγόνια τους.
Ο Fabrice Caro ―δημοφιλής καλλιτέχνης στον Γαλλόφωνο κόσμο― θέλοντας να μιλήσει για τις ανθρώπινες σχέσεις και τη μοναξιά, δημιουργεί στην «Πρόποση» μια επιμελώς δομημένη πρωτοπρόσωπη αφήγηση, όπου το καυστικό χιούμορ και οι υπαρξιακές αναζητήσεις του ήρωα προκαλούν αβίαστο γέλιο σε κάθε αναγνώστη.
Ο Fabrice Caro ―δημοφιλής καλλιτέχνης στον Γαλλόφωνο κόσμο― θέλοντας να μιλήσει για τις ανθρώπινες σχέσεις και τη μοναξιά, δημιουργεί στην «Πρόποση» μια επιμελώς δομημένη πρωτοπρόσωπη αφήγηση, όπου το καυστικό χιούμορ και οι υπαρξιακές αναζητήσεις του ήρωα προκαλούν αβίαστο γέλιο σε κάθε αναγνώστη.
August 25, 2025
Le début est très drôle, ensuite c'est un peu longuet.
April 11, 2023
Απολαυστικό, χιουμοριστικό και βγαλμένο από την ζωή 📖
November 9, 2025
Une écriture toujours aussi piquante et sarcastique, j’ai adoré retrouver ce ton léger et décalé
April 20, 2022
Noioso lagnoso inutile e inconcludente, chiudo questo libro e ho in testa una sola domanda: ma ne avevamo veramente bisogno?
Ovviamente una sola risposta: no
Ovviamente una sola risposta: no
August 17, 2021
Una famiglia (padre, madre, figlia, fidanzato della figlia e figlio). Una cena sempre uguale i cui tempi si dilatano incredibilmente. Adrian che non sa proprio cosa dire nel discorso che il futuro cognato gli ha chiesto di pronunciare al matrimonio di sua sorella. Adrian che è stato appena lasciato e si lancia in fantasticherie, ripercorre tutta la sua vita, la sua storia, messaggi da mandare o non mandare, risposte ipotetiche come i mille discorsi immaginati e destinati a ricadere nel personale, nel recriminatorio, nell'assurdamente inadatto... un romanzo francese che sarebbe un ottimo film francese se non fosse un unico lungo monologo interiore.
May 3, 2023
Θα έπρεπε να υπάρχει μια ξεχωριστή κατηγορία για όλα εκείνα τα βιβλία που σε κάνουν να γελάς, σαν να παίζεται ένα stand up comedy μπροστά στα μάτια σου. Αλλά ταυτόχρονα, ο comedian να είναι ένας από τους πιο δυστυχισμένους ανθρώπους που έχεις συναντήσει ποτέ σου.
Ο Αντριάν, βρίσκεται καθ'όλη τη διάρκεια της αφήγησης, σε ένα οικογενειακό τραπέζι. Του ζητά ο γαμπρός του να αναλάβει την πρόποση στην τελετή του γάμου τους. Η αδερφή του εξάλλου παντρεύεται. Παράλληλα, ο Αντριάν προσπαθεί να συγκρατήσει τα συναισθήματά του, ώστε να μην γίνει εμφανές το πόσο βαθιά πληγωμένος είναι από μια ερωτική απογοήτευση. Η κοπέλα του η Σόνια, του ζητήσει να κάνουν ένα διάλειμμα.
Δεν ξέρω αν θα πρέπει να έχουμε απαιτήσεις γενικά από τα βιβλία. Έχουν γραφτεί γιατί ο εκάστοτε συγγραφέας είχε μια ιδέα την οποία υλοποίησε. Το πόσο και αν θα αγγίξει τον κάθε αναγνώστη, ανήκει σε έναν φαύλο κύκλο συζητήσεων όπου ανάμεσα τους θα βρει κανείς τις αναλύσεις για τις διατροφικές προτιμήσεις του καθενός. Δηλαδή, αν εμένα μου αρέσουν οι πιπεριές αλλά στον Αντριάν όχι (πράγμα που το εμπεδώσαμε) θα ξεκινήσουμε να ρωτάμε ο ένας τον άλλο για ποιον λόγο τρώει ή δεν τρώει τις πιπεριές. Και όλο αυτό μπορεί να συνεχιστεί με το οτιδήποτε.
Όσο προχωρά η αφήγηση, ο ήρωας μας πετάει τυρακια στο πέρασμα των σκέψεών του. Μας πετάει αναμνήσεις που στην πλειοψηφία τους μιλούν για το πόσο τον είχαν στο περιθώριο οι γύρω του. Για το πόσο εύκολα άφηνε τα πάντα στην τύχη τους, χωρίς να έχει την ανάγκη να κάνει κάτι ώστε να πάρει στα χέρια του την ζωή του.
Είναι ένα από εκείνα τα βιβλία διαμάντια. Έχουν πολλά να δώσουν, χωρίς να έχουν πολλές περιγραφές και εκατοντάδες σελίδες. Μικρό και θαυματουργό διαμάντι.
Στην υγειά του Αντριάν και σε όλους όσους νιώθουν ότι είναι καλύτερη η αφάνεια. Μην αφήνετε τους άλλους να αποφασίζουν για εσάς. Ζήστε!
Ο Αντριάν, βρίσκεται καθ'όλη τη διάρκεια της αφήγησης, σε ένα οικογενειακό τραπέζι. Του ζητά ο γαμπρός του να αναλάβει την πρόποση στην τελετή του γάμου τους. Η αδερφή του εξάλλου παντρεύεται. Παράλληλα, ο Αντριάν προσπαθεί να συγκρατήσει τα συναισθήματά του, ώστε να μην γίνει εμφανές το πόσο βαθιά πληγωμένος είναι από μια ερωτική απογοήτευση. Η κοπέλα του η Σόνια, του ζητήσει να κάνουν ένα διάλειμμα.
Δεν ξέρω αν θα πρέπει να έχουμε απαιτήσεις γενικά από τα βιβλία. Έχουν γραφτεί γιατί ο εκάστοτε συγγραφέας είχε μια ιδέα την οποία υλοποίησε. Το πόσο και αν θα αγγίξει τον κάθε αναγνώστη, ανήκει σε έναν φαύλο κύκλο συζητήσεων όπου ανάμεσα τους θα βρει κανείς τις αναλύσεις για τις διατροφικές προτιμήσεις του καθενός. Δηλαδή, αν εμένα μου αρέσουν οι πιπεριές αλλά στον Αντριάν όχι (πράγμα που το εμπεδώσαμε) θα ξεκινήσουμε να ρωτάμε ο ένας τον άλλο για ποιον λόγο τρώει ή δεν τρώει τις πιπεριές. Και όλο αυτό μπορεί να συνεχιστεί με το οτιδήποτε.
Όσο προχωρά η αφήγηση, ο ήρωας μας πετάει τυρακια στο πέρασμα των σκέψεών του. Μας πετάει αναμνήσεις που στην πλειοψηφία τους μιλούν για το πόσο τον είχαν στο περιθώριο οι γύρω του. Για το πόσο εύκολα άφηνε τα πάντα στην τύχη τους, χωρίς να έχει την ανάγκη να κάνει κάτι ώστε να πάρει στα χέρια του την ζωή του.
Είναι ένα από εκείνα τα βιβλία διαμάντια. Έχουν πολλά να δώσουν, χωρίς να έχουν πολλές περιγραφές και εκατοντάδες σελίδες. Μικρό και θαυματουργό διαμάντι.
Στην υγειά του Αντριάν και σε όλους όσους νιώθουν ότι είναι καλύτερη η αφάνεια. Μην αφήνετε τους άλλους να αποφασίζουν για εσάς. Ζήστε!
March 30, 2021
Ce roman, m'a été conseillé hier par une libraire (que je ne connaissais pas).
Je cherchais désespérément un livre drôle par les temps qui courent. Elle m'a demandé "... un livre drôle ?.... vous cherchez quelque chose de léger où quelque chose de drôle ? - j'ai envie de rire, je voudrais quelques chose de drôle. - ça, c'est pas facile à trouver, bon quelque chose de plutôt léger ? - ça serait mieux si c'était drôle." Alors elle me conseille ça. (c'est pas elle qui l'a lu, c'est sa collègue)
Sur la quatrième de couv il y a une citation d'une critique de ELLE :" Si vous n'éclatez pas de rire au premier chapitre, on ne peux rien pour vous".
Cette journaliste doit être le genre de personne qui éclate de rire quand vous tombez dans les escaliers.
J'arrête les frais à la page 60. ça n'est pas drôle du tout.
Je cherchais désespérément un livre drôle par les temps qui courent. Elle m'a demandé "... un livre drôle ?.... vous cherchez quelque chose de léger où quelque chose de drôle ? - j'ai envie de rire, je voudrais quelques chose de drôle. - ça, c'est pas facile à trouver, bon quelque chose de plutôt léger ? - ça serait mieux si c'était drôle." Alors elle me conseille ça. (c'est pas elle qui l'a lu, c'est sa collègue)
Sur la quatrième de couv il y a une citation d'une critique de ELLE :" Si vous n'éclatez pas de rire au premier chapitre, on ne peux rien pour vous".
Cette journaliste doit être le genre de personne qui éclate de rire quand vous tombez dans les escaliers.
J'arrête les frais à la page 60. ça n'est pas drôle du tout.
October 15, 2023
il se lit facilement mais je l'ai dé vo ré, j'étais loin loin loin de m'attendre à ça
j'avais quelques réserves à l'idée de lire ce roman : contemporain, histoire d'amour et auteur (sur)vendu comme drôle (on est trop souvent déçus dans ces cas-là) mais je suis vraiment surprise qu'un auteur ait su aborder des sujets pareils juste avec ce qu'il fallait de cynisme et de mélancolie sans être dans le too much, le cliché, la superficialité ; en sachant tourner en dérision les travers d'une époque sans être dans la pure critique acerbe mais en les utilisant plutôt pour servir son histoire, pour l'ancrer dans cette époque ; l'écriture n'est pas prétentieuse et c'est ce que j'apprécie, aucune volonté de placer le personnage d'adrien "au-dessus de la mêlée" mais simplement en décalage, ce qui est très différent pour moi bref premier fabrice caro et pas le dernier imo
j'avais quelques réserves à l'idée de lire ce roman : contemporain, histoire d'amour et auteur (sur)vendu comme drôle (on est trop souvent déçus dans ces cas-là) mais je suis vraiment surprise qu'un auteur ait su aborder des sujets pareils juste avec ce qu'il fallait de cynisme et de mélancolie sans être dans le too much, le cliché, la superficialité ; en sachant tourner en dérision les travers d'une époque sans être dans la pure critique acerbe mais en les utilisant plutôt pour servir son histoire, pour l'ancrer dans cette époque ; l'écriture n'est pas prétentieuse et c'est ce que j'apprécie, aucune volonté de placer le personnage d'adrien "au-dessus de la mêlée" mais simplement en décalage, ce qui est très différent pour moi bref premier fabrice caro et pas le dernier imo
April 11, 2025
Le "Discours" de Fabrice Caro n'est pas simplement un livre qui parle de rupture. Il est plus puissant que cela. Digne d'un chef d'oeuvre, l'auteur nous transporte dans les pensées les plus folles d'Adrien, qui apprend peu de temps après sa rupture avec Sonia, qu'il doit effectuer le discours du mariage de sa soeur. Nous entamons un voyage dans les souvenirs, les questionnements et les remises en cause d'Adrien, meurtri par sa rupture et perturbé par la préparation d'un discours de mariage. Pourquoi faire ?
Je pense qu'il y a beaucoup de choses à dire sur ce livre. Les enchaînements de pensées sont extraordinaires, on a la sensation d'être le personnage principal. Il pense à une chose qui lui remémore un souvenir plus lointain pour revenir à la réalité et se demander qu'est-ce qu'il va manger demain. Ces pensées omniprésentes reflètent l'être humain, nous sommes toutes et tous absorbés par nos pensées, ce livre en est la preuve. C'est ce qui fait le charme du "Discours". De plus, on essaie de comprendre le personnage et sa relation avec Sonia, pourquoi se sont-ils quittés ? Quelles sont les véritables raisons ? Sonia va recontacter Adrien ? Est-ce vraiment la fin ? Tant de questions dont les réponses sont déposées dans le texte ; un véritable puzzle géant entremêlé d'un foutu discours qui n'a aucun sens.
Parler d'un sujet difficile avec tant d'humour est sacrément complexe et Caro l'a bien réussi. On rigole, on est touché et en même temps, parfois on ressent ces deux émotions. On se laisse porter par le récit. Parfois les chapitres sont un peu longs, mais le personnage va tellement mal qu'il allonge certaines pensées pour essayer de déterminer les sentiments de Sonia pendant que lui souffre. Je trouve que tout est bien mené.
Ce n'est pas un coup de coeur, cependant, j'ai eu du mal à le terminer, non pas parce qu'il était long ou ennuyeux, mais parce que je n'avais pas envie de quitter le récit. J'avais besoin de le faire perdurer, de me retrouver dans certaines de ses pensées. Et surtout, profiter d'un moment drôle et convivial que peu de livres arrivent à faire.
Il est vivement conseillé.
Mon Barème:
NOTE: 4,25/5
Intrigue et originalité: 3,5/4
Qualité de l'histoire, sa créativité, et sa capacité à captiver: 2/2
Écriture et style: 4,5/5
Personnages Profondeur, développement, et crédibilité des personnage: 2,25/3
Immersion et ambiance: 2/2
Impact émotionnel: 2,5/3
Relecture / envie de partager: 0,75/1
Je pense qu'il y a beaucoup de choses à dire sur ce livre. Les enchaînements de pensées sont extraordinaires, on a la sensation d'être le personnage principal. Il pense à une chose qui lui remémore un souvenir plus lointain pour revenir à la réalité et se demander qu'est-ce qu'il va manger demain. Ces pensées omniprésentes reflètent l'être humain, nous sommes toutes et tous absorbés par nos pensées, ce livre en est la preuve. C'est ce qui fait le charme du "Discours". De plus, on essaie de comprendre le personnage et sa relation avec Sonia, pourquoi se sont-ils quittés ? Quelles sont les véritables raisons ? Sonia va recontacter Adrien ? Est-ce vraiment la fin ? Tant de questions dont les réponses sont déposées dans le texte ; un véritable puzzle géant entremêlé d'un foutu discours qui n'a aucun sens.
Parler d'un sujet difficile avec tant d'humour est sacrément complexe et Caro l'a bien réussi. On rigole, on est touché et en même temps, parfois on ressent ces deux émotions. On se laisse porter par le récit. Parfois les chapitres sont un peu longs, mais le personnage va tellement mal qu'il allonge certaines pensées pour essayer de déterminer les sentiments de Sonia pendant que lui souffre. Je trouve que tout est bien mené.
Ce n'est pas un coup de coeur, cependant, j'ai eu du mal à le terminer, non pas parce qu'il était long ou ennuyeux, mais parce que je n'avais pas envie de quitter le récit. J'avais besoin de le faire perdurer, de me retrouver dans certaines de ses pensées. Et surtout, profiter d'un moment drôle et convivial que peu de livres arrivent à faire.
Il est vivement conseillé.
Mon Barème:
NOTE: 4,25/5
Intrigue et originalité: 3,5/4
Qualité de l'histoire, sa créativité, et sa capacité à captiver: 2/2
Écriture et style: 4,5/5
Personnages Profondeur, développement, et crédibilité des personnage: 2,25/3
Immersion et ambiance: 2/2
Impact émotionnel: 2,5/3
Relecture / envie de partager: 0,75/1
August 29, 2022
Belle évocation en longueur de l'inquiétude totale et interminable que l'on ressent à l'attente de la réponse de l'être aimé. Le personnage de perpétuel exclu ou apeuré de l'être est palpable, autant que l'obsession des mêmes thèmes dans la tête du personnage qui m'est bien familière. L'humour est bien sûr de la partie, dommage qu'il repose principalement sur deux formes servies à n'en plus pouvoir. Mais la lecture est suffisamment courte pour aller au bout de ce repas familial sans indigestion.
January 24, 2021
Ayant acheté ce livre en attendant de pouvoir voir le film (merci le Covid), j'ai eu Benjamin Laverghne qui lisait ce monologue dans ma tête (c'était vraiment pas mal) mais.... j'ai vite décroché. Je pense que ce fourmillement de pensées peut être sympathique à voir et entendre au cinéma mais c'est devenu assez redondant dans ma lecture
July 21, 2022
C'est peut être un peu injuste de ne mettre que 3 étoiles au livre que je lis après avoir vu le film il y a un ou deux ans. J'imagine que le film est encore présent et ça gâche un peu la drôlerie des scènes et du dialogue intérieur. Injuste aussi de faire progresser mon défi de lecture avec un livre lu en 1 aller retour maison travail. "Ah la la... C'est la vie..."😂
February 14, 2024
Rares sont les livres qui nous font rire, celui-ci en fait partie. Sans tomber dans le cliché du livre léger prenant le raccourci des stéréotypes, celui-ci est original surtout dans sa forme (200 pages qui racontent un repas en famille, l’unité de lieu et de temps est très plaisante) et dans son style qui vise juste, décrit des situations que l’on a tous vécu avec beaucoup d’humour et de finesse.
Certains passages m’ont fait penser à du David Foenkinos.
Une grande joie !
Certains passages m’ont fait penser à du David Foenkinos.
Une grande joie !
November 30, 2025
Le roman se déroule durant un seul dîner familial, un huis clos où Adrien, 40 ans, hypersensible, anxieux, auto-centré malgré lui, se trouve coincé entre ses parents, sa sœur et son futur beau-frère. Pendant ce repas, son esprit vagabonde sans cesse et fait remonter une avalanche de pensées, d’angoisses et de souvenirs.
Displaying 1 - 30 of 299 reviews