نردبان اندر بیابان

by ضیاء موحد

Genres: Poetry

First published January 1, 2006

Reviews

[Negar · Rating 4 out of 5]

نگاه کن آن گربه را
چگونه آرام
از آن سکو برخاست
و باز
بر این سکو آرام
خواب رفت
آه که عمر من همه در
!اضطراب رفت

[Saman]

هیچ جا از پیش من تنها مرو
تو از آن‌ها نیستی، آن‌جا مرو

هر که می‌گوید بیا همراه من
یا مرا همراه خود بر، یا مرو

میل صحرا کرده‌ای، صحرا منم
کی تو را گفتم که در صحرا مرو

گفته‌هایت نادرست اما بمان
کرده‌هایت ناصواب اما مرو

ما که می‌گوییم مُراد از ما من است
کی تو را گفتم مرو بی ما مرو

بال پروازت منم، گر می‌روی
این چنین بی‌بال و بی‌پروا مرو

گفتی امروز آیم و فردا روم
هم بیا امروز و هم فردا مرو

[Pejman · Rating 3 out of 5]

ضیاء موحد را دوست می دارم، شعرهایش را نیز. اما این آخرینش آنی نبود که چشم به انتظارش بودم. مشتی نور سرد را هنوز ترجیح می دهم، گر چه انصاف نیست که از غراب های سپید نیز به آسانی بگذریم.
با تو،
به تو،
و از تو،
با به از من این است.

پژمان

[Ali_ · Rating 3 out of 5]

محله ما/ محله ای نیست/ که کودکان در آن راحت بازی کنند
همیشه توپ/ به سینه مردی روی نیمکت/ و یا به ساک خرید زنی/ و یا میان فریاد باغبان/ به شاخ گلی
چه شد/ که نیمکت خالی ماند/ زنی خرید نرفت/ و شاخ گل هم دیگر گل نداد؟!

[Roozbeh · Rating 2 out of 5]

شعری
خدای را
شعری عاشقانه
شعری ناممکن در این دیار

[Bahman Bahman · Rating 2 out of 5]

به زیر سایه بید

نشسته بودیم و می‌نوشتیم
به زیر سایه بید
درخت بید نمی‌دانست
چه می‌نویسیم
و چیست خوش‌تر از بودن و نوشتن
به زیر سایه بید
و من که زیر سایه پربرگ‌تر درخت جهان سطرهای خود را نوشته‌ام می‌دانم
که باد بود که بر بید
و ما
نشسته بودیم و می‌نوشتیم
به زیر سایه بید

[Mohammad · Rating 1 out of 5]

شعر نبودند این‌ها. هرچه خواندم، خبری از خیال‌انگیزی و تصویر و تعبیرهای شاعرانه و احساسی نشد. ناچار، یک‌سومِّ انتهاییِ کتاب را رها کردم و نخواندم.‏