Μαμά

by Margarita Karapanou, Μαργαρίτα Καραπάνου

Η γιαγιά παίρνει το χέρι μιας άγνωστης.
- Αυτή είναι η μητέρα σου, μου λέει.
Δεν την έχω ξαναδεί. Έχει ένα περίεργο βλέμμα. Καυτό και φευγάτο. «Αλληθωρίζει ψυχικά», σκέφτομαι.
- Ποια είσαι; τη ρωτάω. Ποια είσαι;
Έχω ιδρώσει, έχω πυρετό, τρέμω ολόκληρη, θα πεθάνω.
- Πάμε να παίξουμε με τις κούκλες σου;
Την παίρνω απ' το χέρι.
- Πάμε.
Της δείχνω τις κούκλες μου.
- Όλες τις λένε μαμά. Εσύ ποια είσαι;

139 pages, Paperback

First published January 1, 2004

About the author

Margarita Karapanou (Μαργαρίτα Καραπάνου) was a Greek novelist. She was born in Athens in 1946, the daughter of Greek novelist Margarita Liberaki. She was raised and educated in Greece and France.
Her novels have been translated into several European languages. Her 1976 novel Η Κασσάνδρα και ο Λύκος (Cassandra and the Wolf) was awarded in the year 1988 in France as the best translated work of fiction.

Reviews

[Roula · Rating 4 out of 5]

Οχι και το πιο καταλληλο αναγνωσμα για να ξεκινησει ευχαριστα η χρονια , με την εννοια οτι μιλαει για την πιο συνηθισμενη δυσλειτουργικη σχεση που υπαρχει: αναμεσα στη μανα και την κορη.πραγματα που συχνα πανε στραβα.ανταγωνισμος, ελλειψη επικοινωνιας και τρυφεροτητας κλπ.ολα δοσμενα με τη μορφη ημερολογιου.προσωπικες σκεψεις ,οι περισσοτερες εκ των οποιων ακατεργαστες και ατοφιες κατευθειαν απο την ψυχη της συγγραφεως στο χαρτι.μου γεννησε πολλα δυσαρεστα συναισθηματα για το πως η απλη, επιπολαιη σκεψη "ας γινω γονιος" επηρεαζει καταλυτικα ολοκληρο το ειναι ενος αλλου ανθρωπου.ομως το βιβλιο ηταν γροθια στο στομαχι και με ικανοποιησε πολυ λογοτεχνικα και ως προς το πως προσεγγισε αυτο το δυυσκολο θεμα.το διαβασα μονομιας σε λιγες ωρες, οχι επειδη ηταν ευκολο, καθε αλλο, αλλα επειδη ενιωθα οτι αν το αφηνα, κατα καποιο τροπο θα διεκοπτα στη μεση μια προσωπικη εξομολογηση .

#ΦετοςΘαΔιαβασωΕλληνικηΛογοτεχνια
#Προσπαθεια1

[Maria Bikaki · Rating 4 out of 5]

Μαμά, είσαι το λουλούδι μου, η θάλασσα μου, η καταστροφή μου… Σε κοιταζω όλη μέρα, δε βγάζω τα μάτια μου από πάνω σου. Τη νύχτα σε βαστάω στην αγκαλιά μου για να μην πέσεις και χτυπήσεις. Το πρωί σου δίνω σπάνια φυτά για το πρωινό σου. Είσαι τόσο εσύ.. Με κάνεις και μένα να είμαι εγώ.. Το πρωί βάζεις μια κουταλιά brown sugar στον καφέ σου, ανεβάζεις ένα Gauloise. Με κάθε εκπνοή, το σπίτι γεμίζει χρώματα, πυροτεχνήματα. Θέλω να σε φάω και να σε φτύσω από την τόση λατρεία.
Αν σε χάσω… Μόνο ο θάνατος μου, μόνο το αίμα, μόνο αν πιω το αίμα σου θα ησυχάσω…..
Δεν το λες και ευχάριστο ανάγνωσμα μάλλον λογική επιλογή για Μεγάλο Σάββατο για να έρθεις να ευθυμήσεις και να σου φτιάξει η διάθεση αλλά δεν ξέρω από τότε που ανακάλυψα την Καραπάνου όσο καταθλιπτικά ή βαριά είναι τα βιβλία της άλλο τόσο με ελκύουν ίσως γιατί νιώθω διαβάζοντας τα μια ειλικρίνεια στο λόγο της, σαν να την έχω απέναντι μου πίνουμε καφέ και εξιστορεί ή μία στην άλλη τα σεκλέτια της.
Ένα καθόλου εύπεπτο ανάγνωσμα. Μόνο θλίψη μπορεί να σου προκαλέσει η πραγματικά δυσλειτουργική σχέση της συγγραφέως με τη μητέρα της. Δηλαδή και να θες δε μπορείς να μη συγκινηθείς και να μην πονέσεις την τεράστια προσπάθεια της Καραπάνου, τον τρόπο με τον οποίο ζητιάνευε λίγα ψίχουλα αγάπης από την μητέρα της.

- Μ’ αγαπάς;
- Μη μου μιλάς διαβάζω.
- Μ’ αγαπάς;
- Μη μου μιλάς, κοιτάω τηλεόραση.
- Μ’ αγαπάς;
- Μη μου μιλάς…

Πόνεσε η ψυχή μου μαζί της. Δεν ξέρω αν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από αυτό του να νιώθεις ότι δεν αγαπήθηκες ποτέ.
Μαμά, κρέμομαι από μια κλωστή. Την άφησες….

[B. Faye · Rating 5 out of 5]

- Πεινάς; Με ρωτάει η μαμά
-Όχι
-Διψάς;
-Όχι
-Τι θέλεις τέλος πάντων;
-Να ζήσω....
-Δεν ζεις ; Ρωτάει.
-Όχι
-Τι θέλεις για να ζήσεις ;
-Να πεθάνεις .....
-Πώς ;
-Βίαια

Όλο το βιβλίο είναι μια γροθιά στο στομάχι που περιγράφει την δυσλειτουργική σχέση της Μαργαρίτας Καραπάνου με την μητέρα της Μαργαρίτα Λυμπεράκη Σε όλη της τη ζωή η Καραπάνου μεγαλώνει μόνη της ουρλιάζοντας για προσοχή λατρεύοντας κυριολεκτικά τη μητέρα της και εκλιπαρώντας για την αγάπη της
«ΜΑΜΑ ΓΝΩΡΙΣΑ ένα παιδάκι. Το σκότωσες ....
ΜΑΜΑ ΚΡΕΜΟΜΑΙ από μια κλωστή. Την άφησες.....»
Παρακαλάει κλαίει κάνει τα πάντα και σε αυτό το βιβλίο έχουμε μια εξομολόγηση, μια κατάθεση ψυχής πιστεύει πως μόνο αν πεθάνει η μητέρα της θα λυτρωθεί μόνο στο θάνατο θα είναι πια ολόδικη της
«Νεκρή είσαι δικιά μου Νεκρή σ αγαπώ περισσότερο Νεκρή δεν μπορώ πια να σε σκοτώσω»
Κι όμως βλέπουμε πως ούτε στο θάνατο λυτρώνεται όπως λέει κι η ίδια 3 χρόνια μετά η παρουσία της μητέρας της υπάρχει παντού
Δεν ξέρω αν στο τέλος επήλθε η κάθαρση μέσω της συγγραφής όπως λέει στο βιβλίο θέλω να το πιστέψω όμως
καθόλη τη διάρκεια της ανάγνωσης πονούσε η καρδιά μου γι αυτό το δυστυχισμένο κορίτσι που δεν αγαπήθηκε ποτέ παγιδευμένο στο σώμα μιας ενήλικης πλέον γυναίκας ... Δεν υπάρχει πιο θλιβερό πράγμα από τις παιδικές πληγές που εξακολουθούν να υπάρχουν στην ψυχή ακόμα κι όταν αυτή ωριμάσει, μεγαλώσει και πολλές φορές δεν επουλώνονται ποτέ. Δεν ξέρω αν επίσης όπως λέει η δυστυχία την ώθησε να γίνει συγγραφέας ξέρω πως σίγουρα της είμαι ευγνώμων για τα βιβλία που άφησε πίσω της ....


B.R.A.CE 2019 2/ Ένα βιβλίο με μία μόνο λέξη στον τίτλο

[Χριστίνα · Rating 4 out of 5]

Γυρνώντας τις σελίδες αυτού του βιβλίου, ένιωθα μια απέραντη θλίψη για το κοριτσάκι που ήταν κάποτε η Καραπάνου και που ζητούσε μάταια και απελπισμένα λιγη αγάπη από τη μητέρα της. 'Ολο το βιβλιο ουρλιάζει αυτή την ικεσία της μικρής (αλλά και μεγάλης) Μαργαρίτας και ακόμα και αν δεν ταυτίζεται μαζί της κάποιος, δεν μπορεί παρα να συμπάσχει σιωπηλά μαζί της. Δεν μπορω να πω οτι το απολαυσα με τη "διασκεδαστική" έννοια της λεξης, αλλά τα συναισθήματα που μου προκάλεσε ηταν πολύ έντονα. Δύσκολο βιβλιο παρότι μικρο.

[Normita Normito · Rating 3 out of 5]

Παραλήρημα...

Κάποιοι ίσως δεν πρέπει να κάνουν παιδιά :/

[Maria · Rating 4 out of 5]

"Σας λατρεύω."

Φράση που πιστεύω ότι άρτια συνοψίζει τη σχέση της Καραπάνου με τη μητέρα της. Λατρεία από απόσταση, ψυχρότητα αλλά λαχτάρα για εγγύτητα και τρυφερότητα, ανάγκη για επιβεβαίωση και επιβράβευση που δεν εφησυχάζει ακόμη και μετά το θάνατο της Λυμπεράκη.

"Σας λατρεύω. Έλεος... Κάνε μου τη χάρη να μ'αγαπήσεις..."

[Ο χρήστης τάδε · Rating 4 out of 5]

Δεν ξέρω αν μετά τον θάνατο της Μαμάς βρήκε την λύτρωση. Αν γεννήθηκε ξανά. Μακάρι. Αλλά δεν ξέρω... Την αγάπησε και την μίσησε πολύ, αυτό βγαίνει. Δεν είναι όλοι για γονείς καλώς η κακώς.

Ξέρω όμως καλά πως η γραφή της μου άρεσε πολύ. Αυτό ξέρω.

[Αγγελική Βλαστάρη · Rating 5 out of 5]

Η επιτομή της μανιοκατάθλιψης.

[Nikoletta · Rating 4 out of 5]

Μιας και η Μαργαρίτα Καραπάνου μιλούσε ανοιχτά τόσο για τη διπολική διαταραχή που την ταλαιπωρουσε όσο και για την όχι και τόσο καλή σχέση της με τους γονείς της ,κάποιος καταλαβαίνει πως το βιβλίο δεν θα μπορούσε να είναι ένα ευχάριστο ανάγνωσμα. Αυτό βέβαια δεν το καθιστά και δυσάρεστο, είναι ωμο και παρουσιάζει το ποσό δύσκολο είναι για το παιδί να αποδεχτεί την πολυπλοκοτητα που αποκτά η σχέση μάνας κόρης , ενώ οι ρολοι πολλές φορές μπερδεύονται και η κόρη αναλαμβάνει τη φροντίδα της μητέρας. Χάνοντας την της είναι ακόμα πιο δύσκολο να αντιμετωπίσει την απώλεια της μητέρας από τη ζωή της ,ακόμη και αν ζούσε με την απουσία της από μικρή. Χαρακτηριστικό το απόσπασμα "Η γιαγιά παίρνει το χέρι μιας άγνωστης.
- Αυτή είναι η μητέρα σου, μου λέει.
Δεν την έχω ξαναδεί. Έχει ένα περίεργο βλέμμα. Καυτό και φευγάτο.
"Αλληθωρίζει ψυχικά", σκέφτομαι.
- Ποια είσαι; Τη ρωτάω. Ποια είσαι;
Έχω ιδρώσει, έχω πυρετό, τρέμω ολόκληρη, θα πεθάνω.
- Πάμε να παίξουμε με τις κούκλες σου;
Την παίρνω απ' το χέρι.
- Πάμε.
Της δείχνω τις κούκλες μου.
- Όλες τις λένε μαμά. Εσύ ποια είσαι;"

[Maria Konstantopoulou · Rating 3 out of 5]

Θέλω κι εγώ να πληγώσω το χαρτί, να του βγάλω αίμα…

[V.S · Rating 5 out of 5]

Χρειάζομαι μια αγκαλιά μετά από αυτό...

[Eleni Charalambous · Rating 5 out of 5]

4.7/5* It's a quick read, much of Karapanou is; none of it is light and this one is darker and more complex than most. It's a melee of the writer's relationship with/memory of her mother. Vignettes, impressions, memories, snippets of a life lived, felt or imagined. Karapanou was a remarkable artist, and boy, could she weave a sentence.

[Niadra · Rating 5 out of 5]

iperoxo

[Damniel · Rating 4 out of 5]

hm... obsah nic moc, ale forma, forma je super.

[Vojtěch · Rating 4 out of 5]

Velmi hezké, mnohdy abstraktní glosy :)