Ο Λουκάς, ο Στέφανος, ο Χρήστος, η Όλγα, ο Φώτης, ο Πέτρος. Η Φιλία. Τα Cheats. Ο μπαρμπα-Μήτσος. Ο Ζάχος. Το Ηρώον. Η Αγάπη, ο Γιώργης, ο Ανέστης. Οι Χειροπέδες. Ο Ροβέρτος. Η συνελεγμώνη. Ο Νεκτάριος, ο Τόνης, ο "Μπηφ". Η κοινοτοπία. Ο καρδιογράφος. Η Σία και η Μία. Το κινητό. Το τσιγάρο. Ο "Στάθης". Το ουίσκι. Η κυρία Σάντη. Ο Ανεμιστήρας. Ο Κωνσταντίνος. Ο Δήμαρχος, ο Επιτελάρχης. Η Γ. Ο κάμπος. Η σκόνη. Ο ήλιος. Η ζέστη. Η Πηγή. Η Ποίηση. Ο φραπές. Το κομπιούτερ. Το ντουφέκι. Το Ηλεκτρικό Πριόνι. Η τηλεόραση. Ο Άλφα Λαγού. Η Ελλάδα. Οι Έλληνες. Κατά το ελάχιστον.
Lenos Christidis (Greek: Λένος Χρηστίδης) was born in 1968 in Frankfurt of Greek parents. He studied Psychology at the Philosophical School of the University of Athens. He worked as a radio producer for the National Broadcasting Company and as assistant director in various films and TV series. His first play was staged in 1995 for the National Theater of Greece. He participated in Bonner Biennale 2000. He was also awarded the Karolos Koun Award in 2000 for his play "Two Gods: The end of the world in four acts".
Υπέροχα κάφρικο χιούμορ, όπως μόνο ο Χρηστίδης ξέρει να κάνει τόσο καλά. Ο,τι πρέπει για τις πονεμένες αυτές ημέρες, βάλσαμο στην ψυχή όποιου το διαβάσει, αφού το γέλιο θα βγει γάργαρο σε στιγμές και η παράνοια του βιβλίου θα υπερνικήσει την παράνοια του έξω κόσμου.
Φαντάσου, ένας άνθρωπος που έχει την ικανότητα να βρίσει τόσο ευφάνταστα και με τόσο απολαυστικό περιγραφικό ταλέντο τι μπορεί να κάνει με την υπόλοιπη εξιστόρηση του μυθιστορήματος και με την δημιουργία των πρωταγωνιστών του. Λοστρε λοιπόν, για να καταπολεμούμε την πλήξη μας με μια γερή δόση κυνισμού, πανέξυπνου χιούμορ και... Απελπισίας. Απαιτείται!
Ήθελα πολύ να λατρέψω αυτό το βιβλίο. Μετά απο τα "Χαστουκόψαρα" και το "Μόνολογκ" που μου έκαναν φοβερή εντύπωση, ανυπομονούσα να διαβάσω όλα τα βιβλία του Χρηστίδη. Δυστυχώς όμως το "Λοστρέ" δεν μ' ενθουσίασε όπως τα άλλα του βιβλία, παρ' όλο που ήταν κι αυτό αρκετά αστείο. Όσοι έχουν διαβάσει Χρηστίδη θα ξέρουν ότι η πλοκή των έργων του δεν χαρακτηρίζεται ιδιαίτερα από πειστικότητα, αλλά αντιθέτως διανθίζεται με υπερβολικά και εξωπραγματικά στοιχεία που αιφνιδιάζουν και διασκεδάζουν τον αναγνώστη. Καλώς. Δυστυχώς όμως στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα η συνοχή, η λογική και η συνέπεια στην πλοκή θυσιάστηκαν εντελώς στο βωμό του πλακατζίδικου χιούμορ και της έξυπνης ατάκας. Αν αυτό το βιβλίο ήταν ταινία θα έπαιρνε το Χρυσό Βατόμουρο Ανύπαρκτου Σεναρίου. Στην ουσία πρόκειται για τις απίθανες περιπέτειες μιας παρέας από αργόσχολους φαρσέρ που σκαρώνουν την μια πλάκα μετά την άλλη στους ατυχείς κατοίκους μιας επαρχιακής πόλης. Χατηρικώς δίνω 2.5 αστεράκια γιατί πράγματι γέλασα με αρκετά από τα εύστοχα ευφυολογήματα του Χρηστίδη. Όμως ελπίζω στα άλλα του βιβλία η όλη ιστορία να "δένει" πιο πειστικά και γενικά να υπάρχει περισσότερη συνεκτικότητα και ειρμός στην πλοκή, γιατί στο κάτω κάτω χωρίς αυτήν το μόνο που απομένει είναι απλά ένα μάτσο ανέκδοτα κι αστείες ατάκες ατάκτως ερριμμένα.
Δεν το βρήκα καθόλου αστείο. Όταν δεν ήταν αδιάφορο ήταν ενοχλητικό. Δεν μπορώ να το πιστεψω πως γράφτηκε από τον ίδιο άνθρωπο που έγραψε τα χαστουκόψαρα.
Ένα από τα πιο αστεία βιβλία ever!! Πολύ πετυχημένη απεικόνιση της ελληνικής κοινωνίας και νοοτροπίας! Το καλύτερο βιβλίο του συγγραφέα για μένα μέχρι στιγμής...
Δεν θα πώ κάτι για το συγγραφέα, ούτε για το συγγραφικό του έργο. Μόνο γραφική θα μπορούσα να καταλήξω. Θέλω να πώ μόνο, μεταξύ Μπατάιγ, Κάφκα και Χέμινγουει ρίξτε και κανά κατούρημα, και θυμηθείτε ότι το μόνο που είστε, είναι γνήσιοι απόγονοι του Τόλη σε κατάσταση κοκκάλου να τραγουδαει αν ήξερες πόσο σε θέλω απόψε. Κατα το ελάχιστον.
Σεξιστικό, ρατσιστικό και γελοίο. Δεν γέλασα. Δεν καταλαβαίνω με ποια λογική η επίδειξη (υποτιθέμενης) ευφυίας, ο χαρακτηρισμός "χοντρή" ή "άσχημη" και η αίσθηση ανωτερότητας μόνο και μόνο επειδή έτυχε να γεννηθεί κάποιος στην "πρωτεύουσα", αποτελούν αστεία. Οι φάρσες που οι ήρωες κάνουν στους -κατά την άποψή τους- "ηλίθιους επαρχιώτες" είναι επιπέδου δημοτικού σχολείου. Αυτά δεν είναι χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας, είναι χαρακτηριστικά κάφρων ασχέτως χώρας και πόλης κατοικίας.
Σεναριο ανυπαρκτο, ρατσιστικο, σεξιστικο, προσβλητικο. Θελει υποτιθεται να παρουσιασει την ελληνικη κοινωνια αλλα αποτυγχανει οικτρα. Τετοια ατομα και τετοιες συμπεριφορες υπαρχουν παντου σε ολες τις χωρες. Οσο για χιουμορ, εκτος ελαχιστων εξαιρεσεων, δεν υπαρχει. Το χειροτερο βιβλιο του Χρηστιδη.
Το διάβασα όταν ήμουν γύρω στα 20 και το ερωτεύτηκα με πάθος. Οι ατάκες, τα ποιηματάκια, τα γλωσσικά ευρήματα είναι κορυφαία, όπως σε όλα σχεδόν τα βιβλία του Χρηστίδη.
Με την πραγματικότητα που περιγράφεται στο βιβλίο θα ταυτιστούν ίσως όσοι ήταν φαντάροι, φοιτητές ή εγκλωβισμένοι νέοι σε κάποια επαρχιακή πόλη στα 90's αλλά και γενικότερα όσοι είχαν την τύχη να ζήσουν την μαγεία των 90's ως έφηβοι/νέοι. Την ευρηματικότητα του Χρηστίδη σε λέξεις, ατάκες και κάψιμο θα την εκτιμήσουν όσοι είναι καμμένοι ή/και φαν του καψίματος σαν εμένα.
Το ξαναδιάβασα φέτος (κλείνω τα 40) και ένιωσα πραγματικά τα χρόνια να με βαραίνουν και την εξέλιξη της κοινωνίας να με φτύνει κατάμουτρα.
Η παρέα αποτελείται από κάποια κατεστραμμένα πλην ευφυή τυπάκια, που η μοίρα τα έριξε στην επαρχία για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Κι επειδή δεν την παλεύουν με τη ζωή τους παίρνουν στο ψιλό κάποιους από τους κατοίκους της πόλης τους οποίους θεωρούν παντελώς κρετίνους, και μπορεί και να είναι.
Όταν το διάβασα στα 20 αυτό το τελευταίο δεν με ενόχλησε. Ίσως ήμουν κι εγώ κάφρος και στερούμενη οποιασδήποτε μορφής ενσυναίσθησης. Ίσως με είχαν μαγέψει οι ατάκες. Ίσως ήμουν πιο κοντά στην ηλικία των πρωταγωνιστών, δεν ξέρω.
Διαβάζοντας το τώρα με ενόχλησε ότι μια παρέα τσακαλάκια τρολάρει ανελέητα και χωρίς λόγο την "χοντρή", τον "μπάτσο" , τον "καραβανά" και άλλους απλά γιατί βαριέται.
Συμπέρασμα:
Διαβάστε το για την μαεστρία του Λένου στην ατάκα.
Μην το διαβάσετε αν είστε/γίνατε ευαίσθητοι απέναντι στην καφρίλα χωρίς αιτία, την χοντροφοβία, τον σεξισμό και το μπούλινγκ.
Όταν διαβάζεις ένα βιβλίο, και συνεχώς γελάς όχι σαν αλλά ως χαζό, τότε η επιτυχία των ωρών ανάγνωσης είναι καθιερωμένη. Ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα από τον Χρηστίδη, εντελώς τυχαία, και ήταν η καλύτερη εισαγωγή στον μαγικό ξέφωτο κόσμο του. Ο ίδιος κόσμος με αυτόν που μας περιβάλλει, όχι με τη ματιά του συγγραφέα αλλά με την προσωπική μας ματιά.
Πολύ ωραία παρέα. Και κατάδειξη των ελληνικών παθογενειών μέσα από έξυπνο χιούμορ. Κυρίως όμως ένα βιβλίο για τις παρέες που μένουν πάντα ζωντανές και που βρίσκουν ευφάνταστους τρόπους να διασκεδάσουν την ασχήμια που βλέπουν γύρω τους.
Μου προτάθηκε για ένα ελαφρύ καλοκαιρινό ανάγνωσμα. Είναι ακριβώς τέτοιο. Εύκολο και αστείο (όχι πως γελάς όμως) αλλά σε κάποια σημεία ενοχλητικό. Περιγράφει τις περιπέτειες μιας παρέας νεαρών φίλων σε μια ελληνική επαρχιακή πόλη που τους αρέσει να κάνουν πλάκα με ανόητους ανθρώπους. Υπάρχουν προφανώς και πι μεν και οι δε στην ελληνική (και όχι μόνο) επικράτεια. Δεν είναι όμως του γούστου μου να επιδεικνύω την ανωτερότητα της ευφυΐας μου έτσι εύκολα. Κατα τα άλλα είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα και αξίζει να το διαβάσετε.
Είναι το πρώτο βιβλίο του Χρηστίδη που διαβάζω και σίγουρα δεν θα είναι το τελευταίο. Η αλήθεια είναι οτι η πλοκή είχε σημαντικά κενά, παρόλα αυτά το βιβλίο είχε ουσιώδες περιεχόμενο. Αλλού αστείο, αλλού καυστικό και ειρωνικό, ίσως και υπερβολικό σε κάποια σημεία. Ο συγγραφέας προσπάθησε να απεικονίσει την ελληνική πραγματικότητα και να προβληματίσει τους αναγνώστες για την αρρωστημένη κατάσταση. Νομίζω το κατάφερε!
Ξεκινάει πολύ δυνατά και πραγματικά έχει γέλιο.Το χιούμορ και οι πλάκες των πρωταγωνιστών ήταν μια απρόσμενη ευχάριστη έκπληξη στην αρχή του βιβλίου. Περίμενα όμως καθώς προχώραγε η ιστορία, ότι θα υπήρχε κάποια εξέλιξη, κάποια πλοκή... που τελικά δεν υπήρχαν, ενώ οι φάρσες και οι πλάκες άρχισαν να επαναλαμβάνονται.