Der Matrose von Gibraltar

by Marguerite Duras

Un homme qui veut changer sa vie s'engage sur un bateau. Sur ce bateau il y a une femme qui court le monde à la recherche du marin de Gibraltar qu'elle a aimé et qui a disparu. L'amour naît entre l'homme qui veut changer sa vie et la femme qui cherche le marin de Gibraltar. Ensemble, ils vont rechercher avec scrupule ce marin disparu. S'ils le trouvent ce sera la fin de leur amour. Etrange contradiction. De Sète à Tanger, de Tanger à Abidjan, et d'Abidjan à Léopoldville, leur recherche se pousuit.

Genres: Fiction, France, French Literature, Roman, Novels, 20th Century, Literary Fiction

356 pages, Paperback

First published January 1, 1952

About the author

Marguerite Germaine Marie Donnadieu , known as Marguerite Duras, was a French novelist, playwright, screenwriter, essayist, and experimental filmmaker. Her script for the film Hiroshima mon amour (1959) earned her a nomination for Best Original Screenplay at the Academy Awards.

Reviews

[Steven Godin · Rating 4 out of 5]

Just how far is one willing to go to track down an old flame?, in the case of Anna, the wealthy and enigmatic female lead in this 1952 novel, in a literal sense...anywhere on Earth!.

Told from the perspective of a young man holidaying on the Italian coast with his mistress, he soon learns of a beautiful and mysterious American woman living on a great white yacht moored offshore that dazzles the eye of anyone who looks.
Hearing she is rich and spending her entire time dedicated to finding her ex-lover, 'the Sailor from Gibraltar. He starts to become increasingly drawn to this story, where the local bars, cafes and night time society speak of her in the highest regards. And while dining one night by the sea, he would finally get to see Anna with his own eyes, what they say is true, she IS truly beautiful.
She remains in his thoughts and the attention payed to his lover starts to diminish, he thinks of his boring job, filling out birth and death certificates for the colonial ministry and is willing to abandon his normal life if it meant taking to a life on the sea's working for her in anyway shape or form, and as luck would have it one night they get acquainted and immediately feel a strong bond.
Taking him on board, he wants to hear Anna'a story of the sailor from Gibraltar, and piece by piece she slowly unravels a tale that involves murder, globe-trotting and the love she had for him.
The young man decides to leave his old life behind and take to the sea's with Anna, accompanying her on a search that will journey them to France, Africa, and even into the heart of jungle to find him. Their relationship borders on a love, yet they always exist in a state of fluidity, as if found, the sailor from Gibraltar and Anna may find it hard not to rekindle their passions.

In this early novel before Marguerite Duras started writing more minimal and haunting work, she tells a mysterious and exotic love story, taking place on land and sea, with the claustrophobic nature riding the waves only drawing two people closer together. This definitely has a cinematic quality to it, and explores the themes of loneliness, boredom and the inevitability and intangibility of love, there is even a nod towards Patricia Highsmith's 'The Talented Mr Ripley' in places, with it's early luxurious settings and affluence. Also you are never quite sure just where the story is heading, pondering whether there is more than meets the eye in overall tone and plot. The lambent poetry and delicate narrative of Duras gets right into the probings of a woman's mind, and particularly draws attention to knowing you are desirable, and taking advantage of it, but never in an unpleasant way, as Anna was always good to anyone she came across and longed for company while travelling with just a small crew who handled the yacht.

On another note, I don't think I have come across so much drinking in a novel, it seems if they are not asleep then they are hitting the bottle big time and rarely ever sober!, who would have thought you will ever read of a group of people drunk in the middle of the Congo basin!. Duras herself even said that drinking played an important role in her life, and it certainly shows here.
By the closing pages was left a little disappointed, as didn't get the ending I was hoping for, but it was still a thoroughly enjoyable and charming read.

[Luís · Rating 4 out of 5]

It was quite by chance that I found this novel, and I have not regretted it. I liked this improbable quest that takes us from Florence to Léopoldville in the 50s; these characters are in search of themselves, of meaning in their life. Duras describes human relationships beautifully. The first part in Italy is a delight. Moreover, the reflection on the colonies seems to be one of the essential points of the story. Duras, born in Indochina, knows what she is. The hunt for kudu as a symbol of the massacre of innocence is also a strong point. (At least that's my interpretation). You'll notice a slight dip in my interest about halfway through the book. That's when the intrigue withers a little, and the somewhat repetitive dialogues drowned in big swipes of wine or whiskey.
It is a book that I would recommend to all fans of the genre.

[Richard Derus · Rating 5 out of 5]

Real Rating: 4.75* of five

For 2022's #WITMonth, Open Letter's website offers 40% off PRINT edition!




I discovered the joys of reading Marguerite Duras after I began working for John Calder at Riverrun Press in New York. It was a fabulous fringe benefit indeed.

A lush, louche, languid read about a woman who can't be bothered to make up her mind what to do with all the world's goods. A rich American, a bored French dude, a yacht, and Africa. It went straight to my head like any cocktail with too many ingredients will. The hangover was Calder's lack of desire to reprint and sell it...I wanted to tell people about how cool it was.

Give it to your COVID-addled college-age nephew to scratch the itch for adventure safely and vicariously.

[Lauren · Rating 4 out of 5]

I do love these Duras books ,this one left me deep in cigarette smoke ,whiskey ,sea spray,cormorants and a long sensual search for The Sailor she loved long ago.I am a fool for love and love this premise of searching the worlds ports trying to find him again. Marguerite Duras has a certain style of writing that takes time to wander through and things move quite slowly. But that said i enjoyed the ride as only she can do in a very sultry french style. tres beau.

[KamRun · Rating 3 out of 5]

انسان در جستجوی معنی
انسان در جستجوی مرد جبل‌الطارقی


داستانی در باب ملال و معنای زندگی

ماجرای داستان از این قرار است که یک مرد فرانسوی (راوی) که برای تفریح همراه دوست‌دختر خود به ایتالیا آمده، با زنی آمریکایی (آنّا) که صاحت یک کشتی قاره‌پیمای کوچک است آشنا می‌شود، در تصمیمی رهایی‌بخش، دوست‌دختر و شغل و زندگی گذشته‌اش را رها می‌کند تا در هدفی بعید - یافتن معشوق گمشده‌ی آنا - همراه او شود.

یکم - مرد فرانسوی

در مسافرتی ملال‌انگیز، در هوایی گرم و خاک‌آلود در کابین یک کامیون باری با مرد راننده درباره‌ی زندگی خسته‌کننده‌اش صحبت می‌کند، یک شغل تکراری در بخش ثبت احوال اداره‌ی مستعمرات و دوست‌دختری شاد که به طرزی کشنده نسبت به هرچیزی خوشبین است. در مورد دوست‌دخترش ژاکلین می‌گوید

او موجودی بود از نوعی خاص، نوع خوشبین آن. در مورد این افراد خطابه‌های پایان‌ناپذیری خوانده بودم. خاصیت اصلی این آدم‌های خوشبین در این است که آدم را از پا درمی‌آورند. این‌ها بطور معمول از سلامتی فوق‌العاده‌ای برخوردارند، هرگز دلسرد نمی‌شوند و تاب و توان قابل توجهی دارند. سخت شیفته‌ی انسان‌اند، او را دوست دارند، بزرگ می‌شمرند و فکرشان دائما معطوف به اوست. مانند مورچه‌های قرمز مکزیکی هستند که ظرف مدت بسیار کوتاهی جسدها را چنان می‌بلعند که فقط استخوانشان باقی می‌ماند. او از دو سال پیش مورچه‌ی من شده بود

اما چرا خوشبینی او برای راوی آزاردهنده است؟ از نگاه او خوشبینی ژاکلین نقابی پنهان و دروغین بر حقیقت امور و موجه جلوه دادن خستگی، ملال و نامیدی است. انسان خوشبین دروغ می‌گوید، اول به خودش و بعد به دیگران، نوعی دورغ خوش‌بینانه، مصلحتی. همه چیز برای او رنگ و بویی از نیکی دارد و هرگونه شک و شبهه‌ای در این خصوص برایش خط قرمز محسوب می‌شود

او از هیچ چیز خوشش نمی‌آمد مگر اینکه تصمیم به دوست داشتن آن گرفته باشد، زیرا هرگونه استقلال رأیی را که باعث تغییر خطرناک خلق و خو شود از زندگی‌اش حذف کرده بود. اگر در خوب بودن گرما شک می‌کرد، در واقع نسبت به همه‌ی چیزهای دیگر هم شک می‌کرد. مثلا امیدهایش نسبت به من، باید به اندازه‌ای درست باشد که علاقه داشته باشد. شک کردن درباره‌ی هیچ چیزی در این درنیا را تحمل نمی‌کرد، جز خود شک که آن را جنایتکارانه می‌شمرد

شغل راوی و نحوه گذران اموراتش دست‌کمی از اعصاب‌خردکنی رابطه‌اش ندارد

در گذشته دلم می‌خواست کارهای غیرممکن انجام بدهم اما روزی مانند پدرم کارمند شدم. سال اول آدم باورش نمی‌شود، فکر می‌کند یک شوخی است، سال دوم آدم به خودش می‌گوید که این وضع نمی‌تواند ادامه یابد و بعد سال سوم فرا می‌رسد و این وضعیت ادامه پیدا می‌کند و بالاخره برای آدم آن روزی پیش می‌آید که حتی از کثافت‌دانی هم نمی‌خواهد بیرون بیاید و به خودش می‌گوید حالا که کار دیگری از دستش ساخته نیست، به همین زندگی کثافت تن بدهد

ملال همیشه با نوعی انفعال همراه است. فرد ملول میان خود و دیگران، میان خود و جریان زندگی فرسنگ‌ها فاصله و خلاء می‌بیند. او در عین حال که آرزوی تغییر اوضاع را دارد، از انجام هرعملی که به تغییری اساسی منجر شود ناتوان است. انسان ملول عمیقا از شرایط خود ناراضی‌ست، اما او هیچ‌کاری نکردن را به عنوان تنها واکنش نسبت به این ملال انتخاب کرده است: زندگی هنوز هم قابل تحمل است، یعنی هنوز هم می‌شود به زندگی ادامه داد و رمز آن هم بی‌تحرکی است

گفتگوی ساده‌ی راننده و راوی در مورد رود ماگرا اهمیت زیادی دارد. مرد روستایی با شوق و حرارت از ماهیگیری درون رود صحبت می‌کند و این حجم لذت از رود، در جایی که دور تا دورش را آب پوشانده و در چند کیلومتری‌اش اقیانوسی قرار گرفته، عجیب بنظر می‌رسد. شوق مرد روستایی برخلاف خوشبینی احمقانه ژاکلین کاملا واقعی و به‌حق است. مرد روستایی آنچنان درگیر زندگی مدرن نیست، دچار ملال‌گرایی نخبگان هم نیست، از این رو واقعه‌ای کوچک و به‌ظاهر ناچیز او را بیشتر از مردی که نظاره‌گر افکار نادر است سرگرم می‌سازد، واقعه‌ای ساده برای او حکم یک معجزه را دارد. حقیقت نه در نزد اوست و نه در نزد راوی، با این وجود مرد روستایی عمیقا احساس خوشبختی می‌کند. این رویارویی در خلال گفتگو، نقطه عطفی مکاشفه‌گونه برای راوی محسوب می‌شود؛ تصور پریدن به درون رودخانه، رفتن به زیر آب و برخورد لذت‌آور پوست بدن با ماهیانی که در آن زیر در حال حرکت‌اند. همین رویای به‌ظاهر کوچک جرقه‌ای است در ذهن سودازده‌ی راوی. از این نقطه لحظه به لحظه ایده‌ی رها کردن گذشته، نه خودکشی، که زیستنِ "آنطور که می‌خواهی" در ذهن راوی شکل می‌گیرد. از سویی دیگر، چند روز تنهایی و مستی و به‌سر بردن در نوعی بی‌دلی برای راوی کافی‌ست تا تصمیم قاطعی درباره‌ی زندگی‌اش بگیرد

دیدن ژاکلین به تنهایی لبریزم می‌کرد، همه‌ی انتظار کشیدن‌هایم را موجه جلوه می‌داد. او نه تنها باعث بدبختی‌ام بود بلکه مظهر و تصویر کامل آن هم به‌شمار می‌رفت. تبسمش، رفتارش، حتی پیراهنش به تنهایی مرا به همه‌ی دودلی گذشته چیره می‌ساخت. به گمانم حالا همه چیز را روشن می‌دیدم. طی این پنج روز او را برای مدت سه سال نگاه کردم

در نهایت او که لبریز شده تصمیم به ترک دوست‌دختر، شغل و حقوق بازنشستگی و به‌طور کل گذشته اش می‌گیرد. مشخص نیست این لبریز شدن دقیقا در کدام نقطه برای راوی اتفاق افتاده‌است، در هتل یا در موزه؟ یا در هنگامی برای دیقایق متوالی به تابلویی که یادآور کودکی‌اش است خیره می‌شود و اشک می‌ریزد

قطره آبی که جام را سرریز می���کند واقعا وجود دارد. حتی اگر آدم نداند این قطره آب از چه راه‌های واقعا مبهم و پر پیچ و خمی آمده تا به جام برسد و آن را لبریز کند، باز دلیل نمی‌شود که وجود آن را باور نکند. باید نه تنها آن را باور کند، بلکه حتی به گمان من، بگذارد که لبریز شود و من، در حینی که ژاکلین بی‌وقفه مشغول صحبت بود گذاشتم تا لبریز شوم

چیزی که عیان است، تصمیم صریح او برای پشت سر گذاشتن همه چیز و شروع زندگی‌ای جدید، هرچند موقتی، در کنار زن امریکایی‌ست. او تصمیم می‌گیرد با آنا که پیشتر در کافه و مجلش رقص مختصر آشنایی‌ای با او داشت همراه شود. این قطعی‌ترین تصمیمی‌ست که مرد تا امروز گرفته است، چنانکه تصمیم‌های پیشین او در مقابل این تنها به یک شوخی می‌ماند.

در باب شخصیت راوی می‌توان گفت او افسرده و ملول است و از همین رو تصمیم‌هایش باثبات همراه نیست، حتی در مورد تصمیم اخیرش که آن را قطعی‌ترین تصمیم زندگی خود می‌داند بعد از مدتی دچار تردید می‌شود. او از اختلالات خلقی رنج می‌برد، این را حتی زن آمریکایی در همان روزهای نخست آشنایی متوجه می‌شود. مرد هیچگاه دست به عملی رهایی‌بخش نمی‌زند و کنش‌هایش یا جنبه‌ی انفعالی دارد یا سلبی: هیچ‌کاری نکردن و خود را به جریان سپردن. حتی رابطه‌ با دوست‌دخترش ژاکلین هم با انتخاب خودش نبوده، بلکه از سر ناچاری و نتیجه‌ی اشتباهی عجیب ( برای آنکه از کار کناره‌گیری کند به همکار مونثش تجاوز می‌کند تا از آنجا اخراجش کنند، اما بر خلاف تصورش دختر از این اتفاق استقبال کرده و به کار روتین هفتگی آن‌ها تبدیل می‌شود)

دوم - زن آمریکایی

زن آمریکایی که آنا نام دارد سال‌هاست که در جستجوی ملوانی معروف به "دریانورد جبل‌الطارق" دور دنیا را سیر می‌کند. مردی که حتی نام واقعی او را نمی‌داند و تنها چند بار در مقاطع زمانی مختلق با او رابطه داشته است. در باب زن می‌توان اضافه کرد که آنا، زنی‌ست زیبا، ثروتمند و ناراضی از زندگی. او بر سر راهش، مردان گوناگونی را سوار کشتی می‌کند و بعد از ارتباطی گذرا روانه‌شان می‌سازد، زیرا عشق به دریانورد جبل‌الطارق او را سرکش کرده‌است. او زنی‌ست برای همه و در عین حال برای هیچ‌کس. آنا می‌خواهد با بزرگترین عشق‌های روی زمین زندگی کند و همین او را به دنبال مردی گمشده می‌کشاند

سوم - مرد جبل‌الطارقی

او جوانی است بیست ساله که مرتکب قتل شده و از همین رو دائما در حال فرار است و در مکان مشخصی سکنی نمی‌گزیند. آنا 6 ماه هر شب در کابینش با او رابطه داشته با این وجود مرد حتی اسمش را هم به زن نگفته است. بنظر می‌رسیده مرد پر است از کلمات عاشقانه، اما هیچگاه جز سکوت چیزی درمیانشان حکم‌فرما نبوده. بعد از کش و قوس‌های فراوان، دریانورد کشتی را ترک و برای همیشه نابود می‌شود. زن به همراه خدمه‌ی کشتی سال‌هاست که در جستجوی مرد جبل‌الطارقی به‌سر می‌برد، با این وجود هیچ کسی نیست که در گذشته و یا حال او را دیده باشد و این احتمال قوت می‌گیرد شاید او هرگز وجود خارجی نداشته است و این تنها ساخته و پرداخته‌ی ذهن زن است، راهی برای فرار از انتظار و ملال. چنانکه خود زن نیز جایی در میانه‌ی داستان به این موضوع اشاره‌ای ضمنی می‌کند

انسان در جستجوی مرد جبل‌الطارقی

داستان کتاب پایانی باز دارد و زن در حالی که هنوز موفق به یافتن مرد دریانورد نشده، در حال طی مسیری تازه برای جستجویی دیگر است. مشخص که این جستجو هیچگاه برای او پایان نمی‌پذیرد. در واقع نه کشتی و نه مرد جبل‌الطارقی برای زن و خدمه‌ی کشتی هیچ اهمیتی ندارند، این موضوع را با بیخیالی زن و خنده‌ی خدمه وقتی کشتی آتش می‌گیرد و یا خونسردی زن وقتی در پیدا کردن دریانورد جبل‌الطارقی شکست می‌خورید می‌بینیم. آنچه مهم است، نفس جستجو‌ست. می‌توان دریانورد جبل‌الطارق را - این نام همیشه غایب را که بر عنوان کتاب قرار گرفته - تنها یک استعاره دانست. چیز همیشه غایب حاضر در همه جا. برای انسانی که پیوسته در تقلای بدست آوردن چیزی‌ست که نمی‌داند چیست، در جستجوی کسی‌ست که نمی‌داند کیست و در تلاش برای ساختن چیزی‌ست که هیچ چشم‌اندازی از آن ندارد و این چیز، این کس، این حضور غایب همان دریانورد جبل‌الطارق است. آیا این جستجو، هرچند پوچ و خالی از معنا، خود رهایی‌بخش و معنی‌بخش نیست؟
به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل / وگر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم
اما از سویی دیگر، آیا در جستجوی هیچ بودن روی دیگر سکه‌ی انتظاری بی‌پاسخ نیست؟ آیا میان زن آمریکایی در جستجوی دریانورد جبل‌الطارق و استراگون و ولادیمیرِ در انتظار گودو قرابتی وجود ندارد؟ آدم همیشه منتظر چیزی است، وقتی انتظار به درازا می‌کشد، آنگاه آدم عوض می‌شود و منتظر چیز دیگری می‌ماند که خیلی سریع‌تر پیش می‌آید. چیزهای کوچک برای انتظارهای کوچک
شاید چنین باشد، اما تلاش آنا بر خلاف انتظار ولادیمیر و استراگون آگاهانه است. اگر کارکرد گودو ایجاد ناهوشیاری در وابستگانش باشد، کارکرد مرد جبل‌الطارقی ایجاد آگاهی و پویایی در جستجو کنندگانش است. آنا در جستجوی او سعادتمند است. سعادتی بزرگتر از این هست که انسان این اجازه را به خودش بدهد که هرکاری بکند که دلش می‌خواهد؟ وسیله مهم نیست، هدف هم حتی. کشتی و دریانورد تنها بهانه است برای رفتن، برای در سفر بودن و "بودن". آنا بی‌هدف نیست، او در جستجوی چیزی است و از این هدفمند بودن لذت می‌برد. دریانورد جبل‌الطارق تنها عقربه‌ای میان او و دنیاست، پیوندی نیرومند که او را درجایی که باید نگاه می‌دارد، اگر جز این بود شاید مدت‌ها پیش از این او خود را از عرشه‌ی کشتی به زیر انداخته بود. در جستجوی دریانورد جبل‌الطارق بودن همان نفس حیات و زندگی کردن است و از این جهت است که آنا می‌خواد بی او یا با او زنده بماند و زندگی کند

عناصر دوراسی، اِلِمان‌های مختص دوراس که در این اثر هم تکرار می‌شوند


عشق دوراسی

میان آنا و دریانورد آمریکایی عشق پرشور در جریان بوده، با این وجود این عشق هیچ‌گاه به فرجام روشنی نرسیده است. روابط و عشق‌های بی‌سرانجام یکی از بارزترین و مهم‌ترین درون‌مایه‌هایی‌ست که دوراس در اکثر آثارش از آن استفاده می‌کند. بطور موازی میان آنا و راوی داستان نیز رابطه‌ای عاشقانه شکل می‌گیرد، رابطه‌ای بدون هیچ تعهد و چهارچوب روشنی و بدون ابراز صریح هیچ احساسی. در عوض مرد کنجکاوانه در مورد دریانورد جبل‌الطارقی سوال می‌کند و با نوشاندن الکل به زن، او را وادار به پاسخگویی می‌کند. مجموع این دو رابطه و عمل مرد، کاملا شبیه چیزی‌ست که در کتاب مدراتو کانتابیله رخ می‌دهد. در آنجا نیز زن در اشتیاق عشقی پرسوز، مصرانه از مرد ناشناس درباره‌ی رابطه‌ی عاشقانه‌ی زوجی سوال می‌کند که چند شب پیش مرد، زن را به قتل رسانده است. این شباهت قوی، خبر از وجود الگویی نادیدنی اما محسوس در آثار دوراس می‌دهد که نامش را گذاشته‌ام عشق دوراسی

اقیانوس، کشتی، عرشه

وجود اقیانوس در تمام آثار دوراس خودنمایی می‌کند و این مرتبط با دوران نوجوانی دوراس در کنار اقیانوس است. (مثلا در کتاب‌های مدراتو کانتابیله، عاشق، سدی بر اقیانوس آرام). همچنین صحنه‌ای که زن و مرد روی عرشه‌ی کشتی، تکیه داده به نرده‌ها به دریا نگاه می‌کنند عینا در کتاب عاشق هم تکرار می‌شود، آنجا که دوراس نوجوان و مرد شولنی به از روی عرشه به رودخانه خیره شده‌اند.

اتمسفر خفه‌کننده، گرم و خاک‌آلود

این فضاسازی که ریشه در محیط زندگی دوراس در ویتنام دارد در دیگر آثار او هم به چشم می‌خورد. بدن‌های برهنه‌ی دوراس و مرد شولنی در کتاب عاشق، بدن خیس از عرق برادر در سدی بر اقیانوس آرام، فضای گرم و تب‌آلود ساحل مدراتو کانتابیله و نهایتا هوای گرم و خفه‌ی بخش ابتدایی این کتاب

صحنه‌پردازی‌های سینمایی

در هنگام نگارش این کتاب دوراس گرچه هنوز به موج نوی داستان‌نویسی فرانسه نپیوسته است، اما می‌توان بخش‌های بخصوصی را در کتاب دید که چیزی مابین نوشته و تصویر هستند. مثلا صحنه‌ایی که ژاکلین در حال داد و فریاد بر سر راوی است و راوی به او چشم دوخته، اما در واقع به کشتی جبل‌الطارق نگاه می‌کند که بسیار آرام در زمینه پشت زن قرار گرفته است. یا در آنجا که راوی، ژاکلین، آنا و دیگران در بار نشسته‌اند به نوشیدن و دیالوگ‌ها تک جمله‌ای، با سرعت از فردی به فرد دیگر رخ می‌دهد، گویی دوربین روی صورت افراد مختلف جابجا می‌شود. این بخش مانند صحنه ضیافت شبانه‌ی کتاب مدراتو کانتابیله است، همانقدر سینمایی، همانقدر درخشان

[Manny · Rating 3 out of 5]

If Le Marin de Gibraltar Were A Woman

- Yo, DUDE!

- Uh, sorry. I didn't see you.

- I've been waving to you for the last five minutes.

- Um... I was thinking about something else.

- And where've you BEEN? I've called a bunch of times, and you never get back to me.

- Oh, you know, busy...

- Who is she?

The rest of this review is available elsewhere (the location cannot be given for Goodreads policy reasons)

[Inderjit Sanghera · Rating 4 out of 5]

Duras imbues the novel with a sense of surrealness and paranoia, yet the novel is lacking the coherence of some of her greater works. An original, if at times slightly ponderous novel.

[Sara Jesus · Rating 5 out of 5]

A primeira obra que leio de Marguerite Duras e já fiquei apaixonada com o modo como ela narra as suas histórias.

O inicio foi meio morna. Mostra-nos um narrador infeliz que quer acabar um romance que já perturba-se por dois anos. Mas logo que ele conhecesse a mulher do marinheiro de Gibraltar a narração se altera. E entra-se num mundo de aventuras e de viagens arrebatadoras.

Esta mulher sofre por um homem que ela conheceu a muito tempo quando fez as suas primeiras viagens. O marinheiro era um assassino e nunca a amou de verdade. O narrador decide embarcar na seu barco e juntos irão ao encontro desse homem que partiu o seu coração.

O fim fica em aberto. Mas imagino que Anne acabaria por dar conta que o seu verdadeiro amor é o narrador, que esteve sempre disposto a ouvir a sua história e fez todo para contribuir para a sua felicidade.

[Maren · Rating 4 out of 5]

I confess that in spite of having studied French I had never read Marguerite Duras until picking up The Sailor From Gibraltar. It is a stunning gem of a book. I found myself wanting to put it down not because it wasn’t good but because it was too effective. The kind of malaise, boredom, and drunken, sun-addled stupor in which the characters are adrift comes off the page and settles on the reader.

The plot is deceptively simple; it starts with the narrator, who is on vacation from a Bartleby-like job in the Foreign Service, where he copies birth and death certificates. He is oppressed by the heat, often drunken and annoyed with his mistress who insists on playing the tourist and has expectations of marriage. Feeling trapped, the narrator abandons her and his job in a little Italian coastal village in favor of Anna, a mysterious widow who searches the ocean in her yacht for the sailor from Gibraltar, a fugitive murderer with whom she had an affair as a young woman.

The real story takes place in the subtle nuances of the narrator’s growing relationship with Anna, the crew of the yacht and the influence of the unseen sailor from Gibraltar. The characters are selfish, indulgent, and often ridiculous and yet it is compelling to watch them in their lazy and never ending quest for the sailor. Even these vapid individuals become existential fodder for Duras.

Indeed, seems to come out of the same world from which Albert Camus wrote The Stranger. In this world, the heat of the sun could make you quit your job, abandon your mistress and travel around the world or murder a man.

It is no surprise that The Sailor from Gibraltar was adapted for film. Duras conjures intense, haunting imagery. I can almost see the camera angles and the shimmer of sunlight reflecting off sand and water.

This is the second imprint from Open Letter Books that I have read and if their choices for works in translation continue to be this good, I will start to seek out more works from their catalog. Kudos to Barbara Bray for a dazzling translation.

[Sve · Rating 1 out of 5]

Отбелязвам книгата като четена, защото ми останаха 30 страници, които не знам дали ще намеря достатъчно вътрешна сила да се накарам да прочета.
Изключително досадно -скучна история, нищо не се случва. Безмислени диалози и описания кой кого как погледнал. Не знам дали е от превода или Дюрас наистина пише така, но на моменти изреченията са толкова ненужно накъсани. Че. Не мога. Изобщо. Да схвана. Нищо.
Хубаво да пишеш за любовта, но не по този блатясал начин. Съжалявам. Не е моето.

[Nate D · Rating 3 out of 5]

Duras' American novel, where people drink whiskey. They also rant via long monologues like classic French narrators (Celine without Celine, how nice), take in the details of place, tell long stories-within-stories of lost love (I'm slightly reminded of Duras' much later Emily L), engage in absurdist ensemble dialogue volleys to no particular purpose, and find themselves, eventually on (illusory?) exotic adventures. It's both very Duras and very much not Duras. It was afterall written in '52, before her best-remembered works beginning in the 60s. There's a ridiculous blurb on the back that apparently found this charming, sexy light entertainment, but no, this is about obsessive, desperate love, like everything Duras has ever written. Still, it offers an unaccustomed hope. For human connection, for building a life, however one must. A serious life of wild kudu chases and banter, yes, but what else is there?

[Judy · Rating 5 out of 5]

How much did I love this book? So much. This is the seventh book I have read by Duras. She has a unique, for her times, understanding of women, and a timeless one of love and passion and obsession.

Anna, beautiful and rich, roams the world in her yacht searching for a man she once loved. He is a fugitive from justice and as elusive as love itself. He is the sailor from Gibraltar and she named her yacht after him. Accompanying her is a young Frenchman who walked away from his soul crushing job to follow her in the quest.

Lying underneath the love story are insightful glimpses of French colonialism as the Gibraltar cruises the ports of Europe and Africa. The tension created by the uncertainty of Anna's quest is relentless and at the same time existential.

Over several days of heat-induced laziness, I was transported.

[Greg]

Couldn't get into this book by the end of Part One, 94 pages, and put it aside. I liked the beginning, but some aspect, a central character, became tiresome. I shelved the novel for a few years and now, Feb. 2020 to resume with Part Two. Here we go and try again.

[Marion · Rating 4 out of 5]

Sublime écriture de Duras. Sublime symbolique. Sublimes dialogues. J'y ai trouvé quelques longueurs, mais c'est d'une poésie folle.

[Lori · Rating 5 out of 5]

The plot is deceptively simple: a bored, angry, frustrated Frenchman on vacation in Italy with his vapid mistress ends up running off with a wealthy widow who spends her days roaming the world in her yacht, forever looking for her "sailor from Gibraltar." There really isn't any conflict per se. The novel is essentially a travel narrative in which the characters are secondary to beautifully evocative prose that paints vivid portraits of beaches and dances along the Italian coast, the bejeweled waters of the Mediterranean, the crowded streets of China, and the post-colonial exoticism of North Africa. I think The Sailor from Gibraltar is best summed up as the antithesis to Paul Bowles's The Sheltering Sky, the darkly hypnotic tale, first published in 1949, of insipid American tourists lost in the stark and monotonous dunes of the Sahara. Interestingly, both novels draw from Joseph Conrad's Heart of Darkness, but whereas Bowles and Conrad both focus on death and madness, Duras treats the journey into the alien unknown as merely one more episode in a leisurely, never-ending adventure. Although people meet, fall in love, form friendships, and then leave each other, The Sailor from Gibraltar never takes itself too seriously. It simply floats along from port to port, skillfully recalling the casual glamour of the mid-century, that era before plastic flip-flops and dopey t-shirts. It is both a beach read and a real literary treat.

So if ever you find yourself trapped in the winters of Upstate New York, seeing out your window nothing but gray, this is the perfect book for you. My only complaint is that cover Open Letter Press has designed – it does nothing to suggest the novel's airy beauty. The colors are just too bold and heavy. But publishing aesthetics aside, The Sailor from Gibraltar comes highly recommended.

Original Review

[Anne-Sara Briand · Rating 3 out of 5]

J'aurais aimé aimé ce livre. Le cadre me parle : quelqu'un qui plaque tout du jour au lendemain (ça m'inspire toujours) ; une canicule italienne suivie d'un périple en mer (c'est plaisant de lire ces paysages) et une quête amoureuse impossible (qui donne à réfléchir sur l'amour vs l'obsession).

Par contre, le personnage principal m'a tapé sur les nerfs du début à la fin. Je le sentais égoïste et hautain. J'ai aussi eu l'impression que les dialogues se voulaient poétiques/profonds, mais étaient généralement convenus. Peut-être que je ne comprenais pas les "inside" non plus.. Bref, je me suis un peu ennuyée dans la seconde moitié !

[Matilda · Rating 2 out of 5]

Fick ge upp med typ hundra sidor kvar. Stämningen, dialogerna och det ständiga spritintaget - VÄLDIGT Duras, såklart. Och jag gillar ju Duras-stämningen. Här om det ständiga sökandet efter den utopiska förälskelsen, Duras tar det allmänmänskliga till sin spets och låter huvudkaraktärerna svassa i runt i en febrig dimma av kval tills de blir alldeles uttråkade - och jag med, tyvärr. För lång!!

[Lisa · Rating 4 out of 5]

The Sailor from Gibraltar is a marvellous dreamy book – reading it is like drifting away from all that’s mundane and real.

The University of Rochester’s Open Letter Press is a non-profit literary translation press, dedicated to opening cultural borders. I’ve never heard of most of their author list, but I like the idea of expanding my horizons and when they recently had an offer to good to ignore, of course I succumbed. I bought the first 25 of their titles to be published for only $200. (Yes, that’s less than $10 a book:) . I have already read and reviewed one of them (Gasoline by Quim Monzo, translated by Mary Ann Newman) and now I’m discovering Marguerite Duras.

Duras is listed in 1001 Books You Must Read Before You Die, but the recommended title is The Ravishing of Lol Stein (1964). The one in the Fist 25 Collection is The Sailor from Gibraltar, an earlier book from 1952 and before she adopted a more experimental style. It’s probably not very original to say so, but it reminds me of Camus’s L’Etranger (The Stranger/The Outsider, published in 1942) because it also features a disaffected, disengaged young man drifting into a surreal kind of existence.

The story begins in Italy, where he is on holiday from his dreary job with his girlfriend, Jacqueline. He gets a sudden impulse to go to Florence, but once there, he succumbs to an invitation from the van driver who gave them a lift, to visit Rocca on the coast. Once again, the impulse is urgent, and Jacqueline goes along with it even though she’s been enjoying the tourist delights of Florence while he – to her frustration – has been wasting his days in cafés drinking coffee and crème de menthe.

To read the rest of my review please visit http://anzlitlovers.com/2014/09/24/th...

[Zardoz · Rating 3 out of 5]

A good book, but not a great one. We get a amazing start to his novel which unfortunately fizzles out in the end.
The main protagonist is a vain confident man who has become tired of his life and lover. He is not very likable, and I wondered if Jacqueline’s story would have been a better focus for the novel.
Duras’ writing is wonderful and leaves narrative silences which add great depth to the characters. Alas, the second half of the book become annoying and repetitive.

[Helena (Renchi King) · Rating 3 out of 5]

Potraga za mornarom s Gibraltara je konačno,kod mene,završila.
Vrlo malo akcije,puno dijaloga smještenog na 36-metarskoj jahti bogate udovice,i sve to matopljeno ogromnom količinom alkohola!
Jedva dočekah kraj..

[charlotte crean · Rating 4 out of 5]

4.5

A book written by an alcoholic, about alcoholics, for alcoholics.

I absolutely love the concept presented here that alcoholism is fundamental to romantic yearning, not because it matches my personal taste, but because it understands the act of loving, especially in such an unrequited and obsessive way, as in itself agonizing; That a true romantic, one who searches/hunts for the Sailor from Gibraltar/Kudus, is one who is so overfilled with emotion that they, as the characters in this book do, hardly sleep and can only get through the day by sedating themselves with drink after drink. And yet, through all this agony, the main characters continue their longing. This is so romantic and very French, and for this, I love this book.

[anne larouche · Rating 3 out of 5]

3.5
Duras nous emmène avec aisance tout le long de son roman. On touche à quelque chose de l'amour dans ce livre. J'aurais pu m'attendre à une fin qui tire cet amour dans une dimension moins commune, mais autrement c'était très doux comme aventure maritime.

[Hojjat Sayyadi · Rating 4 out of 5]

روان و خوندنی !

[Stela · Rating 3 out of 5]

Paru en 1952, Le marin de Gibraltar m’a semblé assez différent des autres romans de Marguerite Duras que j’ai lus. Je ne me suis pas encore décidée si « différent » devrait avoir une connotation positive ou négative, mais je pense que c’est plutôt la dernière. Ce n’est pas qu’il est mal écrit, Marguerite Duras reste Marguerite Duras n’importe quoi, c’est qu’il n’est pas à la hauteur de l’Amant, ou de Moderato Cantabile , ni même de L’amante anglaise (tous les liens sont vers mes critiques de ces romans). C’est pourquoi je n’ai pas été trop surprise en lisant quelque part que l’autrice l’aurait renié plus tard.

Ce que j’ai aimé : l’ironie, la parodie fine du roman existentialiste, le personnage absent, le final ouvert.

Ce que j’ai aimé le moins : la longueur un peu terne du récit, surtout étant donné que la narration à la première personne est assez dépersonnalisée – le narrateur décrit les événements sans les hiérarchiser ni les filtrer trop par sa conscience, comme s’il était un témoin et non un participant. Voici un exemple :

Laurent s'était mêlé à la conversation et riait lui aussi beaucoup. Elle, elle m'attendait. Nous prîmes part à la conversation. Elle dura encore un long moment. Puis, sur la proposition de Bruno qui décidément reprenait goût à l'existence, tous décidèrent de faire une nouvelle descente dans les bordels de la ville. Ils s'en allèrent. Il n'y eut qu'elle et moi qui restâmes à bord.

Certainement, ce n’est pas le cas partout, mais il est aussi vrai que l’introspection est minimale. Pour une centaine ou deux de pages ça va, mais à la longue, cela devient un peu comme une voix mécanique, et ça devient embêtant, au moins pour moi .

Cela ne veut pas dire qu’il ne vaut pas la peine de lire le roman. Bernard Alazet dans une entrevue dans Le Temps, donne quelques arguments en faveur de la lecture, auxquels je souscris :

« Par plaisir de lecture d’abord. Mais aussi parce que c’est là que se constitue cette notion de fiction pour elle-même, fiction qui n’aboutit à rien, qui n’est pas construite comme les romans antérieurs. Enfin, la réflexion sur le désir, bien qu’éparpillée dans le roman, est importante. Elle pose la question de la difficulté pour un couple de vivre dans la durée. Et la réponse de Duras est assez perturbante: il faut vivre comme si, chaque jour, la relation pouvait mourir. Le marin, s’il réapparaissait, ferait disparaître le narrateur de la vie d’Anna. Pour éviter que le temps ne mine une relation, il faut donc faire en sorte qu’elle ne soit jamais installée dans la durée. »

[Lika · Rating 2 out of 5]

წიგნს უკან აქვს დახლოებით 7 ხაზიანი ანოტაცია, რომელიც შედგება 52 სიტყვისგან თუ კი ოდესმე დაგაინტერესებთ ამ წიგნის წაკითხვა, უბრალოდ მიენდეთ ამ უკანა ფურცელს რომელიც არაფრით არის ნაკლები დაწერილ 507 გვერდზე. შემდეგ ისევ თაროზე დააბრუნეთ, იმ შეგრძნებით თითქოს მთელი წიგნი წაგეკითხოთ.
საშინლად იმედგაცრუებული ვარ... საკმარისი არ არის მხოლოდ ავტორისთვის დამხასიათებელი მარტივი ენა და შეგრძნება თითქოს ფილმს უყურებ. თავისუფლებას ეძებ და ამ დროს იდეაზე, ადამიანზე ხარ დამონებული... აი აქ გავიჭედე და აღწერილი პერსონაჟები რომლებიც თითქოს გამორჩეულები არიან სხვებისგან.
ორი ვარსკვლკავი მხოლოდ იმ ადამიენბს, რომლებიც შეწუხდნენ, იშრომეს და გამოსცეს ეს წიგნი.

[Outmane · Rating 2 out of 5]

Est-ce vraiment l'écrivaine qui a écrit L'Amant ? Je trouve ce livre d'une monotonie morbide. C'est l'histoire de 2 personnages qui ont tout quitté pour avoir une existence. Pour gouter le vin de la liberté. J'ai beaucoup aimé les 100 premières pages et le cadre dans lequel les 2 personnages principaux se sont rencontrés: Canicule, le fleuve italien de la Magra, faciès mélancoliques.. Mais on s'ennui très vite. De plus, je n'ai pas compris l'intérêt de mener tout le roman principalement par des dialogues sempiternels. Abandonné à la page 340.

[Елвира · Rating 3 out of 5]

Във втора поредна книга се опитвам да разбера Маргьорит Дюрас, но не успявам. Харесва ми цялата разсъдъчност в романа, изобщо силно ценя многословието на усещанията и монолозите в литературата, но същината на „Моряка“ изобщо не резонира с моите вътрешни убеждения, поне доколкото успях да я формулирам за себе си. А последните страници ми се видяха като излишна и безцелна фантасмагория.

Общо взето, в част от книгата вървяхме заедно, през повечето време обаче се губехме от поглед.

[Clare Walker · Rating 5 out of 5]

Reread in Gibraltar, May 2022

[Telma Castro · Rating 4 out of 5]

Foi bom navegar nestas águas, ao sabor desta busca insana, temperada com cheiro a maresia; deste encontro inusitado do destino, da coragem de tudo abandonar e partir à aventura, vasculhando portos e pensamentos ébrios.

Nesta narrativa, Duras consegue descascar as densas camadas, camufladas pelo sol tórrido, pelo o azul turquesa do mar, que embala desejos e embeleza dores. Abeira-se da incompreensão infinitas vezes. Mas, alumia-se da esperança... sempre a esperança de um amor absoluto.

Na minha opinião, peca pelos diálogos em número excessivo. E as últimas 50 páginas tiram brilho à narrativa.

[Jolanta (knygupė) · Rating 3 out of 5]

"Optimistai turi savybe nukamuoti jus."
"... jie istreme is savo gyvenimo ta laisve, kuri pavojingai keicia nuotaikas."