What do you think?
Rate this book
Het gevaar
Dit is het beklemmende verhaal van drie werkers in een atoomcentrale, die door radioactieve stralen worden besmet. Drie verschillende karakters, drie eenzamen, die elk op hun eigen manier reageren tegen het noodlot en vechten voor hun behoud.
Achter dit hallucinerend verhaal, dat velen reeds vol spanning hebben "meebeleefd", voelt de lezer bijwijlen scherp de angst, de onzekerheid, de ontreddering en de soms grenzeloze eenzaamheid van de moderne mens in een machteloze maatschappij.
"Het gevaar", bekroond met de driejaarlijkse romanprijs van de provincie Antwerpen, werd reeds in het Frans, het Duits, het Italiaans en het Pools vertaald en uitgegeven.
Achter dit hallucinerend verhaal, dat velen reeds vol spanning hebben "meebeleefd", voelt de lezer bijwijlen scherp de angst, de onzekerheid, de ontreddering en de soms grenzeloze eenzaamheid van de moderne mens in een machteloze maatschappij.
"Het gevaar", bekroond met de driejaarlijkse romanprijs van de provincie Antwerpen, werd reeds in het Frans, het Duits, het Italiaans en het Pools vertaald en uitgegeven.
151 pages, Paperback
First published January 1, 1960
5 people are currently reading
129 people want to read
About the author
Jos Vandeloo
63 books12 followersJosephus (Jos) Albertus Vandeloo is een Vlaamse schrijver.
Jos Vandeloo in de Nederlandstalige Wikipedia
Jos Vandeloo in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren
Jos Vandeloo bij "Schrijversgewijs"
From the English Wikipedia:
Jos Vandeloo is a Belgian writer and poet. He grew up in a miner family and graduated as a chemist for the mining industry.
After the war he started working in the mine as a coal specialist and for this he traveled throughout Europe (up to 1953). In the meantime he also studied also Dutch and French literature at the Royal Academy and the Higher Institute for Arts in Antwerp.
After his career in the mine, he (first deputy director and afterwards) became director of the Belgian division of the publisher Manteau. In the sixties he was for a while sports commentator for the Belgian Radio and Television (BRT). Since 1963 he lives in Mortsel near Antwerp.
He made his debut in 1955, with the collection of poems Speelse parade (E: Playful parade) became well known with the stories De muur (E: The Wall) en Het gevaar (E: The Danger). In 1982, he became full-time writer.
In his work he generally describes the negative impact of modern society, such as loneliness and alienation and he tries to strive for an idealistic, paradisaical environment. He not only wrote novels, tales and poetry but also wrote several screenplays for television and theatre plays. His work has been translated into several European languages (such as Russian) and he has won several awards.
Jos Vandeloo in de Nederlandstalige Wikipedia
Jos Vandeloo in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren
Jos Vandeloo bij "Schrijversgewijs"
From the English Wikipedia:
Jos Vandeloo is a Belgian writer and poet. He grew up in a miner family and graduated as a chemist for the mining industry.
After the war he started working in the mine as a coal specialist and for this he traveled throughout Europe (up to 1953). In the meantime he also studied also Dutch and French literature at the Royal Academy and the Higher Institute for Arts in Antwerp.
After his career in the mine, he (first deputy director and afterwards) became director of the Belgian division of the publisher Manteau. In the sixties he was for a while sports commentator for the Belgian Radio and Television (BRT). Since 1963 he lives in Mortsel near Antwerp.
He made his debut in 1955, with the collection of poems Speelse parade (E: Playful parade) became well known with the stories De muur (E: The Wall) en Het gevaar (E: The Danger). In 1982, he became full-time writer.
In his work he generally describes the negative impact of modern society, such as loneliness and alienation and he tries to strive for an idealistic, paradisaical environment. He not only wrote novels, tales and poetry but also wrote several screenplays for television and theatre plays. His work has been translated into several European languages (such as Russian) and he has won several awards.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 23 of 23 reviews
February 26, 2018
Het gevaar (The Danger) is Jos Vandeloo's bleak, existential novel of three men contaminated by radiation, a tale of warning, especially in the aftermath of Chernobyl and Three Mile Island.
The novel opens with a Prologue wherein the main character, Alfred Benting, travels on a train and encounters a grim, forbidding stranger prompting him to have grim forbidding thoughts about living day-to-day in our modern, urbanized world. Benting reflects how a train of strangers is a microcosm of society - a society populated with unloving, superficial individuals, men and women who, in the end, can only have a questionable friendship with their own shadows.
I cite Benting's reflections to highlight the depth of alienation and dehumanization he experiences in the world at large before he undergoes his specific medical ordeal. And the medical ordeal is the book's alpha and omega.
Exposed to high doses of radiation via a mishap at the nuclear station where he works, Benting is washed, scrubbed, and swabbed and then, along with two other men likewise exposed, confined to a hospital room, placed under strict observation and then subjected to a barrage of medications, vitamins and tests. Sound depressing? Welcome to the world of existential storytelling -- Jos Vanderloo is a master.
Right from the outset Benting realizes he is part of an antiseptic modernized hell. One of the other men, Martin Molenaar, starts vomiting violently. Molenaar's tongue is swollen and takes on a strange color; he has hundreds of small blisters on his hands and face, which is understandable since Molenaar had the greatest level of radioactive exposure.
A doctor and nurse enter the room to record the reaction and general condition of the patients, rub the three men with ointment, and then the doctor measures radiation levels using a counting mechanism and reads off numbers to the nurse. Benting muses on how he and the other two men have absolutely no power to decide their own fate; rather, their lives are now controlled by the medical staff squarely in charge - if, that is, being wretchedly sick and isolated in a small white-walled room can be considered living.
A few days pass and Molenaar is removed from the room since his body is so wasted he stands zero chance of recovering. So, there are now two men, Benting and Dupont, who must deal with vomiting, headaches, diarrhea, skin boils, foul smells of their own skin and sour tastes in their own mouth, not to mention being subjected to continual observation and testing.
At one point a doctor enters and Benting tells the physician with a sense of irony that they are being spoiled by all the attention and medicines. The doctor laughs at Benting remark. Benting broods on how weird the sound of laughter is in such a room room. With a dose of black humor he thinks there should be a sign on on of the walls stating in bold letters:
NO LAUGHING HERE, LAUGHING IS STRICTLY FORBIDDEN. OFFENDERS WILL BE PUNISHED BY FORCED LABOR.
Several days pass and doctor visits become less frequent - Benting and Dupont are left to suffer in solitude. Despite their deteriorating condition and defying all standards of public health, Dupont devises a scheme to escape. Benting listens - he's willing to go along with his roommate's plan.
Will Dupont and Benting really sneak down the hallway, take an elevator to the basement and ride away unseen in a stolen ambulance to at least die on their own terms in the fresh air of the "real" world?
Reading Jos Vanderloo's short novel reminds me of The Wall by Jean Paul Sartre, a story where three political prisoners are locked in a cellar room on a cold evening, condemned to be taken out to a yard the next morning and shot. True, radiation poison isn't exactly the same as standing in front of a firing squad, but, then again, there is something about the certainty of knowing your days can be counted on the fingers of one hand and you are face-to-face with your own death.
Josephus Albertus "Jos" Vandeloo (1925 – 2015), Belgian novelist and poet.
April 4, 2017
De jaren tachtig waren geen vrolijke periode. Thatcher, kernwapens en Tsjernobyl. En op Vlaamse Sint-colleges werd Het Gevaar gelezen. Voor mij, in het lederen salon in de living bij ons thuis, was het een eerste kennismaking met de wonderlijke en lichtjes mysterieuze wereld van de Grotemensenboeken.
Via via kwam dit boekje terug binnenwaaien. Mijn eerste verrassing was dat deze roman al uit 1960 dateert. Ik had destijds het idee dat ik eindelijk iets recents te lezen kreeg. Niet dus! Op zich geen probleem natuurlijk, want goede boeken trotseren de tijd, benieuwd of dit ook voor Het Gevaar geldt.
Het hoofdthema blijft alleszins actueel. In Het Gevaar volgen we de doodstrijd van drie mannen na een ongeval in een kerncentrale. De jonge Molenaar (misschien verantwoordelijk voor het ongeluk) sterft al vrij snel. Daarna volgen we Dupont en vooral Benting.
Een tweede, al even maatschappijkritisch thema is “de schimmel van de ontmenselijkte samenleving” waarin “de sleutel van de menselijke ontmoetingen […] sedert jaren zoek [is]” (p.13).
En oei, daar blijkt al meteen waar het fout gaat. Het Gevaar is geschreven alsof de schrijver meedoet aan het wereldkampioenschap beeldspraak. Beelden botsen of knallen betekenisloos rond in het ijle. Vandeloos roman verdrinkt in een pompeuze overdaad aan metaforen, vergelijkingen en verpersoonlijkingen.
Niet zelden zijn die dierlijk: geparkeerde auto’s zijn “beweegloze, slapende insekten met harde, glanzende schilden” (p.19), rijdende auto’s “[kruipen] als torren over een weg” (p.41), “de stad is een groot onrustig schubdier” (p.115), de trein ligt “stil als een dode rups” (p.118) en als Benting sterft, vliegt zijn ziel "als een luie vogel" (p.122) .
Hier volgen nog enkele andere, hilarische illustraties van overdreven en potsierlijke beeldspraak:
“Claxons gillen hun kermislach als ballons over de daken” (p.19)
“Martin Molenaar is een dode in de jungle. Over ongebaande wegen trekt een vraatzuchtig mierenleger naar het kadaver. Duizenden haastige poten tamtammen het einde. Miljoenen ogen slaan vonken in de nacht. Ergens rennen wilde paarden door het braakland van herkenning. Aan de randen van het ontwaken lopen mannen met vlaggen. Stemmen scanderen slogans. In de straatbedding marcheert de moedeloze opstand. Tussen de oevers van de lege huizen huilen de wolven. Witte vlekken schuiven achteloos voorbij en glimlachen. Altijd zal er iemand glimlachen. Misschien slechts een kind. Of een idioot. Of wellicht alleen maar een dode.” (p.51)
Benting “kijkt naar de onbeweeglijke Martin, die als een dode vogel op een grasperk ligt” (p.52), maar vervolgens komen er woorden “als vlinders uit zijn mond” (p.53) die even verderop staan “te trillen in de open ruimte tussen de gezwollen lippen [als] een parachutist in de open deur van een vliegtuig” (p.64) en het besluit van dit hoofdstuk: “Stemmen breken het maagdenvlies van de hoop. Wanhoop wandelt de kamer binnen, toont zijn bebloede handen en zegt: ik ben onschuldig.” (p.54)
Nou moe! Het is behoorlijk ontnuchterend om dit boekje na zoveel jaren nog eens ter hand te nemen, al snap ik wel waarom ik er als puber destijds zo wild van was. Nuance en het inzicht dat minder soms meer is, komt doorgaans pas met de jaren.
Ondertussen in de 21ste eeuw is er een ruime keuze aan doemscenario’s. Klimaatopwarming en islamterrorisme hebben het grote nucleaire gevaar wat naar de achtergrond geduwd, maar dat is onterecht. Jos Vandeloos schoolroman blijft inhoudelijk best wel visionair. Doodjammer dat het zo slecht geschreven is.
Zou Het Gevaar ergens ten velde nog op een literatuurlijst staan?
Via via kwam dit boekje terug binnenwaaien. Mijn eerste verrassing was dat deze roman al uit 1960 dateert. Ik had destijds het idee dat ik eindelijk iets recents te lezen kreeg. Niet dus! Op zich geen probleem natuurlijk, want goede boeken trotseren de tijd, benieuwd of dit ook voor Het Gevaar geldt.
Het hoofdthema blijft alleszins actueel. In Het Gevaar volgen we de doodstrijd van drie mannen na een ongeval in een kerncentrale. De jonge Molenaar (misschien verantwoordelijk voor het ongeluk) sterft al vrij snel. Daarna volgen we Dupont en vooral Benting.
Een tweede, al even maatschappijkritisch thema is “de schimmel van de ontmenselijkte samenleving” waarin “de sleutel van de menselijke ontmoetingen […] sedert jaren zoek [is]” (p.13).
En oei, daar blijkt al meteen waar het fout gaat. Het Gevaar is geschreven alsof de schrijver meedoet aan het wereldkampioenschap beeldspraak. Beelden botsen of knallen betekenisloos rond in het ijle. Vandeloos roman verdrinkt in een pompeuze overdaad aan metaforen, vergelijkingen en verpersoonlijkingen.
Niet zelden zijn die dierlijk: geparkeerde auto’s zijn “beweegloze, slapende insekten met harde, glanzende schilden” (p.19), rijdende auto’s “[kruipen] als torren over een weg” (p.41), “de stad is een groot onrustig schubdier” (p.115), de trein ligt “stil als een dode rups” (p.118) en als Benting sterft, vliegt zijn ziel "als een luie vogel" (p.122) .
Hier volgen nog enkele andere, hilarische illustraties van overdreven en potsierlijke beeldspraak:
“Claxons gillen hun kermislach als ballons over de daken” (p.19)
“Martin Molenaar is een dode in de jungle. Over ongebaande wegen trekt een vraatzuchtig mierenleger naar het kadaver. Duizenden haastige poten tamtammen het einde. Miljoenen ogen slaan vonken in de nacht. Ergens rennen wilde paarden door het braakland van herkenning. Aan de randen van het ontwaken lopen mannen met vlaggen. Stemmen scanderen slogans. In de straatbedding marcheert de moedeloze opstand. Tussen de oevers van de lege huizen huilen de wolven. Witte vlekken schuiven achteloos voorbij en glimlachen. Altijd zal er iemand glimlachen. Misschien slechts een kind. Of een idioot. Of wellicht alleen maar een dode.” (p.51)
Benting “kijkt naar de onbeweeglijke Martin, die als een dode vogel op een grasperk ligt” (p.52), maar vervolgens komen er woorden “als vlinders uit zijn mond” (p.53) die even verderop staan “te trillen in de open ruimte tussen de gezwollen lippen [als] een parachutist in de open deur van een vliegtuig” (p.64) en het besluit van dit hoofdstuk: “Stemmen breken het maagdenvlies van de hoop. Wanhoop wandelt de kamer binnen, toont zijn bebloede handen en zegt: ik ben onschuldig.” (p.54)
Nou moe! Het is behoorlijk ontnuchterend om dit boekje na zoveel jaren nog eens ter hand te nemen, al snap ik wel waarom ik er als puber destijds zo wild van was. Nuance en het inzicht dat minder soms meer is, komt doorgaans pas met de jaren.
Ondertussen in de 21ste eeuw is er een ruime keuze aan doemscenario’s. Klimaatopwarming en islamterrorisme hebben het grote nucleaire gevaar wat naar de achtergrond geduwd, maar dat is onterecht. Jos Vandeloos schoolroman blijft inhoudelijk best wel visionair. Doodjammer dat het zo slecht geschreven is.
Zou Het Gevaar ergens ten velde nog op een literatuurlijst staan?
February 14, 2025
This short book (translation: The Danger) is definitely one of the best pieces of work by the Flemish writer Vandeloo (1925-2015), but in my country it is has been reviled by decades of compulsory school reading, and that's a pity. It has a very ingenious composition, and of course the theme - an accident in a nuclear power plant, although that is never fully pronounced - is still very topical. The writing style is clinical, detached and perhaps somewhat outdated. But in my opinion, this book has stood the test of time! In English it is available in combination with another great story of Vandeloo The Danger / The Enemy
March 15, 2024
wauw… ik zou dit boek tig keer achter elkaar kunnen lezen
January 24, 2022
"Het gevaar" is de titel van deze korte roman van Jos Vandeloo uit 1960. Het is te zeggen, 123 bladzijden, meer een kortverhaal of novelle eigenlijk. HET GEVAAR! in hoofdletters zou nog beter zijn als titel eigenlijk. Het zou alleszins beter passen bij het gebrek aan nuance dat dit verhaal over de gevolgen van een blootstelling aan kernstraling kenmerkt.
Ik kende de auteur alleen vaag als naam, maar blijkbaar heeft hij ook zaken geschreven als 'De muur', 'De vijand' en 'De muggen'. Afijn, uit het onderhavige werk blijkt een primitieve zwart-wit kijk op de samenleving, geschreven in een eerder door mezelf omschreven potsierlijke stijl met een opeenhoping van soms bizarre metaforen en vooral een voorliefde voor bijvoeglijke naamwoorden. Enkele voorbeelden:
"Van Benting kun je alles verwachten. Hij denkt te veel na, hij piekert, hij wikt en weegt, hij houdt te veel rekening met allerlei bijkomstigheden. Hoofdzaak is dat ze hier zo gauw mogelijk vandaan komen. Weg uit deze vervloekte kamer, die veel erger is dan een gevangenis. Wit groeien de vingers van twijfel en wantrouwen uit de muren. Alles staat of ligt stompzinnig te wachten op een onafwendbare gebeurtenis, op een noodlottige ontknoping. Mensen worden langzaam opgeslorpt door de omgeving, verteerd door de roerloze meubelen. Of is deze kamer niet een holle maag, die traag alle voorwerpen herkauwt?"
"Het is allemaal heel ver weg, denkt Benting. Onbereikbaar als een witte zeilboot op het water, teer als een vlinder, subtiel als een helgele kanarie."
"De populieren spelen met hun bladeren en glimlachen."
"De stad is een groot, onrustig schubdier."
enzovoort.
In een online biografie lees ik: "Vandeloo beschreef in zijn werken meestal de funeste gevolgen van de moderne maatschappij, zoals eenzaamheid en vervreemding. Hij probeerde te streven naar een idealistische, paradijselijke leefwereld." Er valt wellicht een sterke zaak te maken voor de onderliggende gedachte van here Jos, maar ik krijg terstond de stuipen en een sterk gevoel van recalcitrantie als het er wordt ingeduwd als op een schooltoneel.
Mag ik u er tenslotte op attenderen dat Jos Vandeloo DIRECTEUR is geweest van uitgeverij Manteau? Nogal wiedes dat die sjarel zoveel heeft kunnen publiceren.
Lezen op eigen risico.
Ik kende de auteur alleen vaag als naam, maar blijkbaar heeft hij ook zaken geschreven als 'De muur', 'De vijand' en 'De muggen'. Afijn, uit het onderhavige werk blijkt een primitieve zwart-wit kijk op de samenleving, geschreven in een eerder door mezelf omschreven potsierlijke stijl met een opeenhoping van soms bizarre metaforen en vooral een voorliefde voor bijvoeglijke naamwoorden. Enkele voorbeelden:
"Van Benting kun je alles verwachten. Hij denkt te veel na, hij piekert, hij wikt en weegt, hij houdt te veel rekening met allerlei bijkomstigheden. Hoofdzaak is dat ze hier zo gauw mogelijk vandaan komen. Weg uit deze vervloekte kamer, die veel erger is dan een gevangenis. Wit groeien de vingers van twijfel en wantrouwen uit de muren. Alles staat of ligt stompzinnig te wachten op een onafwendbare gebeurtenis, op een noodlottige ontknoping. Mensen worden langzaam opgeslorpt door de omgeving, verteerd door de roerloze meubelen. Of is deze kamer niet een holle maag, die traag alle voorwerpen herkauwt?"
"Het is allemaal heel ver weg, denkt Benting. Onbereikbaar als een witte zeilboot op het water, teer als een vlinder, subtiel als een helgele kanarie."
"De populieren spelen met hun bladeren en glimlachen."
"De stad is een groot, onrustig schubdier."
enzovoort.
In een online biografie lees ik: "Vandeloo beschreef in zijn werken meestal de funeste gevolgen van de moderne maatschappij, zoals eenzaamheid en vervreemding. Hij probeerde te streven naar een idealistische, paradijselijke leefwereld." Er valt wellicht een sterke zaak te maken voor de onderliggende gedachte van here Jos, maar ik krijg terstond de stuipen en een sterk gevoel van recalcitrantie als het er wordt ingeduwd als op een schooltoneel.
Mag ik u er tenslotte op attenderen dat Jos Vandeloo DIRECTEUR is geweest van uitgeverij Manteau? Nogal wiedes dat die sjarel zoveel heeft kunnen publiceren.
Lezen op eigen risico.
March 12, 2023
Mooi taalgebruik, zou echt verfilmd kunnen worden
November 6, 2017
Eerder teleurstellend maatschappijkritisch verhaaltje van ruimschoots een halve eeuw oud, geschreven in een bevreemdende, vaak overmatig associatieve proza-stijl van het type: "De onrust vouwt zich in zijn binnenste open als een enorme waterplant" (p. 46). Dergelijk taalgebruik is vaak hit or miss, en enkele voltreffers (cf. infra*) niettegenstaande, valt dit boek toch duidelijk eerder in de tweede categorie.
[* Een voorbeeld van één van de naar mijn mening betere passages:"Er zijn duizend echte verhalen, ongeloofwaardig omdat ze niet gefantaseerd zijn, wreed door de feiten, brutaal in hun aanklacht tegen de mens, tegen de kleine dagbarbaar" (p. 73).]
[* Een voorbeeld van één van de naar mijn mening betere passages:"Er zijn duizend echte verhalen, ongeloofwaardig omdat ze niet gefantaseerd zijn, wreed door de feiten, brutaal in hun aanklacht tegen de mens, tegen de kleine dagbarbaar" (p. 73).]
February 24, 2022
Not as gripping as I hoped it to be. I guess the real-life horrors of power plant accidents since the 1960s has kind of outweighed this novellas impact. Vandeloo also has a rather annoying tendency to stuff his book full of metaphors that make for a rather pretentious reading experience and which often takes away from gaining empathy for the three lonely souls at the heart of this story. But, as I understand, this is often used as an easily accessible example of Belgian literature in Belgian high schools and for that purpose its very well suited.
Read
November 1, 2014Humanioralectuur..
March 1, 2023
Met de titel Het gevaar uit 1960 zinspeelt Jos Vandeloo op de dreiging die uitgaat van de ontwikkelingen op het vlak van het atoomonderzoek. Er is allereerst het individuele gevaar, de reële kans dat mensen die tewerkgesteld zijn in een atoomcentrale door een ongeval met een reactor of door een onachtzaamheid besmet raken. Deze mensen betekenen ook een gevaar voor hun medemensen, die ook besmet dreigen te raken. Het gevaar, zo lijkt Vande-loo te suggereren, is in ons midden, maar wij beseffen niet dat het zo dicht bij ons is; net zoals de aanschuivenden voor het stationsloket aan het slot van hoofdstuk 3 in de roman, zijn we ons niet bewust van het besmettingsgevaar: ‘Niemand merkt hem op. Niemand heeft oog voor het gevaar.’ In zijn bespreking van de roman wijst B. Kemp erop dat het gevaar waarop wordt gealludeerd in de titel, ook de eenzaamheid kan zijn, ‘de uitzichtloze opgeslotenheid in zichzelf waaraan de moderne mens tenonder gaat’.
De ambivalente betekenis van de titel werkt ook door in de thematische gelaagdheid. Op het eerste gezicht zou men kunnen denken dat Vandeloo met de roman Het gevaar heeft willen anticiperen op de risico's die het bouwen en het exploiteren van kerncentrales inhouden. Toen het boek in 1960 verscheen, waren kerncentrales eerder schaars en de problematiek eromheen was allerminst dringend te noemen. Tegenwoordig is het wel even anders.
De voornaamste thema's in het werk van Jos Vandeloo zijn eenzaamheid, vervreemding, angst en de gevaren van de moderne maatschappij. Dit alles doorweven met een drang naar een soort irreële paradijselijke leefwereld. Op een sobere doch doordringende wijze heeft hij het over de bedreiging van onze maatschappij door de toenemende technische mogelijk-heden.
De ambivalente betekenis van de titel werkt ook door in de thematische gelaagdheid. Op het eerste gezicht zou men kunnen denken dat Vandeloo met de roman Het gevaar heeft willen anticiperen op de risico's die het bouwen en het exploiteren van kerncentrales inhouden. Toen het boek in 1960 verscheen, waren kerncentrales eerder schaars en de problematiek eromheen was allerminst dringend te noemen. Tegenwoordig is het wel even anders.
De voornaamste thema's in het werk van Jos Vandeloo zijn eenzaamheid, vervreemding, angst en de gevaren van de moderne maatschappij. Dit alles doorweven met een drang naar een soort irreële paradijselijke leefwereld. Op een sobere doch doordringende wijze heeft hij het over de bedreiging van onze maatschappij door de toenemende technische mogelijk-heden.
December 2, 2024
Jos Vandeloo is een beetje een vergeten schrijver, heb ik de indruk. Ik hoor of lees nooit meer iets over hem. Het is al de tweede keer dat ik een boek van Vandeloo uit een liefdeloos mini-biebje heb geplukt. Eerlijk gezegd vond ik het andere - De beklimming van de Mont Ventoux - leuker om te lezen, wellicht omdat de thematiek mij meer aansprak.
Dit is niet zomaar een boek. Ik was al enigszins verbaasd dat dit de 18e druk van het boek is. Op een beschouwing op dbnl.org lees ik zelfs dat er (in 1996) 800.000 exemplaren van dit boek waren verkocht. Ik herhaal: 800.000. Ik kende het niet, wel De Muur en De Vijand.
Het boek handelt over drie mannen die bij een ongeval in een kerncentrale levensgevaarlijk radioactief besmet raken. Ze worden gezamenlijk behandeld- of opgesloten? - in een ziekenhuiskamer en er is hoegenaamd geen menselijk contact meer. Zij zijn een gevaar voor de mensheid geworden (het ziekenhuispersoneel draagt beschermende pakken, bezoek is er niet), zoals de nucleaire technologie op een groter niveau dat is.
Dat schijnt de onderliggende thematiek te zijn: de dreiging voor de mens van moderne technologie etc. Ik had het er niet uitgehaald, althans, niet zo bewust. Misschien dat dit boek, geschreven in 1960 toen kerncentrales nog een nieuw en onbekend fenomeen waren, niet helemaal de tand des tijds heeft doorstaan.
Complimenten voor de meestal kurkdroge, uitgebeende stijl, die trouwens soms met fantasierijke beeldspraak wordt doorspekt.
Waar ik echt moeite mee heb zijn de haast zweverige, er is meer tussen hemel en aarde achtige proloog en epiloog. Als je die weglaat zou ik het boek beter vinden, denk ik.
Dit is niet zomaar een boek. Ik was al enigszins verbaasd dat dit de 18e druk van het boek is. Op een beschouwing op dbnl.org lees ik zelfs dat er (in 1996) 800.000 exemplaren van dit boek waren verkocht. Ik herhaal: 800.000. Ik kende het niet, wel De Muur en De Vijand.
Het boek handelt over drie mannen die bij een ongeval in een kerncentrale levensgevaarlijk radioactief besmet raken. Ze worden gezamenlijk behandeld- of opgesloten? - in een ziekenhuiskamer en er is hoegenaamd geen menselijk contact meer. Zij zijn een gevaar voor de mensheid geworden (het ziekenhuispersoneel draagt beschermende pakken, bezoek is er niet), zoals de nucleaire technologie op een groter niveau dat is.
Dat schijnt de onderliggende thematiek te zijn: de dreiging voor de mens van moderne technologie etc. Ik had het er niet uitgehaald, althans, niet zo bewust. Misschien dat dit boek, geschreven in 1960 toen kerncentrales nog een nieuw en onbekend fenomeen waren, niet helemaal de tand des tijds heeft doorstaan.
Complimenten voor de meestal kurkdroge, uitgebeende stijl, die trouwens soms met fantasierijke beeldspraak wordt doorspekt.
Waar ik echt moeite mee heb zijn de haast zweverige, er is meer tussen hemel en aarde achtige proloog en epiloog. Als je die weglaat zou ik het boek beter vinden, denk ik.
February 12, 2023
3,5*
Drie mannen worden onopzettelijk door een radioactieve kernstraling geraakt. Wat doet dit met de heren Benting, Dupont & Molenaar? Daar gaat 'Het Gevaar' van Jos Vandeloo over. Een kort en simpel boek, in één dag uit te lezen.
In momenten kan het boek wat liggen ijlen - zoekende naar mooie symboliek - maar dat was geen grote erg.
Kort. Simpel. Vloeiend.
Drie mannen worden onopzettelijk door een radioactieve kernstraling geraakt. Wat doet dit met de heren Benting, Dupont & Molenaar? Daar gaat 'Het Gevaar' van Jos Vandeloo over. Een kort en simpel boek, in één dag uit te lezen.
In momenten kan het boek wat liggen ijlen - zoekende naar mooie symboliek - maar dat was geen grote erg.
Kort. Simpel. Vloeiend.
August 7, 2019
Beter dan verwacht en nog steeds erg actueel.
January 10, 2021
Wie - van mijn generatie - heeft dit niet moeten lezen tijdens zijn schooljaren? Ik alvast wel, en ik heb er van genoten.
December 17, 2021
Verplicht boek tijdens mijn studie.
Toch steeds bijgebleven.
Toch steeds bijgebleven.
August 5, 2024
Pessimistisch, maar al bij al nog een goed boekje
September 25, 2024
Nostalgie, één van de weinige boeken die ik tijdens mijn jeugd las. Is goed geschreven al is het verhaal een beetje mager.
May 11, 2025
goed maar vergeetbaar
August 20, 2025
126 pagina's voelde aan als 10260, ik had het bijna opgegeven. Het kan dat dit wat boven mijn niveau ligt, alsinds is het niets voor mij dus.
August 4, 2011
Spooky
April 23, 2016
Vandeloo wist reeds in 1960 dat het kon fout gaan met kernenergie! Psychologisch boek vol symboliek.
Displaying 1 - 23 of 23 reviews