Τα χαστουκόψαρα

by Lenos Christidis, Λένος Χρηστίδης

Γιατί ένας τακτοποιημένος, σοβαρός κύριος εξαφανίζεται; Γιατί η τηλεόραση είναι πάντα ανοιχτή; Γιατί φοράει αδιάβροχο; Γιατί δε θά 'ρθουν φέτος οι χρυσοί σκαραβαίοι; Πότε θα γυρίσει ο τσάρος; Πότε θα 'ρθει το τρόλεϊ; Γιατί ξεράθηκε η ελιά; Ποια ευχαρίστηση βρίσκει η Λάουρα στην πορνεία; Πόσες σταγόνες λεμόνι παίρνει ένας σκέτος ελληνικός καφές; Tι χρώμα ματιών είχε; Ποιος κρέμασε τους κρεμαστούς κήπους; Γιατί τρυπάνε τ' αγκάθια; Γιατί παντρεύεται ο κόσμος; Ποια είναι η Mήτσος; Ποια είναι η Πάολα; Ποιος είναι ο Συμεών; Πού πάνε όλα τα χαμένα καπάκια του σύμπαντος; Γιατί ανάβουν τσιγάρα στα Xάιλαντς; Γιατί σωπαίνει ο Πυλάδης; Tι είναι μεταλλείο; Γιατί ο Kαναδάς συνορεύει με τη Σουηδία, τη Bραζιλία και την Aίγυπτο; Γιατί δεν κουράζονται στο ένα πόδι οι πελαργοί; Γιατί εξαφανίστηκε το πιάτο μου; Tι τα 'θελε τα καφεδάκια ο ηγούμενος; Γιατί οι Dead Kennedys άφησαν ανοιχτό τον ενισχυτή μετά τη συναυλία; Γιατί περπάτησε ο παραπληγικός πλωτάρχης; Γιατί κατέρρευσε ο κομουνισμός; Tι χρειάζονται τα βιβλία; Tι θέλετε από μας;

Aυτές κι άλλες απορίες δε λύνονται με αυτό το μυθιστόρημα. Διατυπώνονται όμως και αυτό είναι κάτι. Δεν είναι;

Genres: Fiction, Humor, Audiobook, Comedy, Greece, Literature

236 pages, Paperback

First published January 1, 1997

About the author

Lenos Christidis (Greek: Λένος Χρηστίδης) was born in 1968 in Frankfurt of Greek parents. He studied Psychology at the Philosophical School of the University of Athens. He worked as a radio producer for the National Broadcasting Company and as assistant director in various films and TV series. His first play was staged in 1995 for the National Theater of Greece. He participated in Bonner Biennale 2000. He was also awarded the Karolos Koun Award in 2000 for his play "Two Gods: The end of the world in four acts".

Reviews

[. . . _ _ _ . . . · Rating 1 out of 5]

Αυτόματη γραφή (δηλαδή το λογοτεχνικό ανάλογο "Από την πόρτα σου περνώ/και τηγανίζεις ψάρια/και μου πετάς έναν κεφτέ/ευχαριστώ δεν καπνίζω/ζήτω το Έθνος"), λογοτεχνικοί ακκισμοί αταλάντου γωνίας, εσάνς αριστερίλας με κακό μπάφο και δηθενιά κακής ναϊντίλας εις την νιοστή που όσο και αν δεν το ομολογεί είναι τόσο ΚΛΙΚ (επί Κωστόπουλου) ρε φίλε...
Δεν με πείραξε αυτή η γραφή του λογοτέχνη που περνιέται για σουρεάλ, τα δήθεν αστεία του ("Που είναι η Φλώρινα ; Στο Λονδίνο"), οι χάρτινοι χαρακτήρες, οι τάχα μου άνετοι που θαυμάζει ο Χρηστίδης (πατεράδες που ρωτάνε τον γκόμενο της κόρης τους για την κατανομή του μουνιού της). Με πείραξε που στο άσχετο, χωρίς ειρμό και χωρίς καμία συνοχή στην πλοκή, ο Χρηστίδης κάνει κριτική 16χρονου μαστουρωμένου για τους κακούς μπάτσους, δημοσιογράφους που εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο, εργολάβους δημοσίων έργων, μοναχούς του Αγίου Όρους που την πέφτουν στους επισκέπτες (πόσο κλισέ), οικογενειάρχες που δέρνουν τις κόρες τους και μετά πάνε στα μπουζούκια με τις πουτάνες, και άλλα τέτοια. Δηλαδή, θαμάξτε απόσπασμα :

"Δεν είμαι ρατσιστής. Δεν έχω τίποτα με τη βλακεία. Κι εγώ βλάκας είμαι. Πολύ συχνά. Συνήθως. Αλλά δεν φοράω στολή. Και δεν επιβάλλω την βλακεία μου. Παρά μόνο σε όσους την θέλουν. Στους φίλους μου, στη γκόμενά μου. Τι είναι μπάτσος; Ένας βλάκας όπως όλοι αλλά με στολή. Με πάτημα. Κάτι γίνεται; Νομίζει ότι κάτι γίνεται. Τι είναι φασισμός; Ένα πάτημα για τους φτωχούς και τους βλάκες του κόσμου. <<Όλοι είμαστε φτωχοί, αλλά εσύ είσαι καλύτερος φτωχός από τον άλλο φτωχό, το Μαύρο, τον Κινέζο, τον πουστη>>. Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί είσαι Άρειος. Γιατί έχεις Ιστορία. Γιατί έχεις στολή. Γιατί έχεις το πάτημα. Έτσι, κάτι μαλακες που θα μπορούσαν να περνάνε μια χαρά με το πως είναι και το τι είναι και να ζουν δημιουργικά και ευτυχισμένα, τσουπ, κάνουν το ξεπέταγμα, σηκώνουν το μέτωπο ψηλά, βρίσκουν το Πάτημα: Στολή, Ιστορία, Φυλή, Πιστόλι. Και ξαφνικά ο βλάκας, ο περίγελος του σχολείου, αποκτά εξουσία πάνω σου, πάνω μου, πάνω μας, έτοιμος να χυμήξει, να πάρει το αίμα του πίσω. Απ' όλους. Από τις γκόμενες που δεν του κάθισαν, από τους τύπους που δεν τον έκαναν παρέα, από τους συναδέλφους που τον δούλευαν. Τώρα μπορεί να τους δείρει, να τους μπουζουριάσει, να τους ξεφτιλίσει, χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανέναν, ασύδοτα, ελεύθερα, απόλυτα. Δεν ξέρω, πολλές φορές το σκέφτομαι, ότι εντάξει, άνθρωποι είναι, ένα μισθό παίρνουν και τα ρέστα. Στ αρχίδια μου. Να βρουν άλλη δουλειά. Και σιγά τον μισθό. Δουλειά, να βαράς τον άλλον είναι δουλειά; Δεν είναι. Είναι εκδίκηση. Η εκδίκηση του τίποτα. Έτσι λέω εγώ και με λένε Μανόλη."

Άλλο απόσπασμα :
Κλείνω. Μάτια. Ανοίγω. Μυαλό. Τελειώνεις το σχολείο, λες να ησυχάσεις απ΄όλους αυτούς που σου κάθονται στο σβέρκο και σου λένε τι να πιστεύεις, τι να γνωρίζεις, τι να σκέφτεσαι, τι να μαθαίνεις και πώς να το μαθαίνεις. Ξυπνάς το πρωί, πας στη δουλειά κι είναι διάφοροι τύποι που σου λένε τι να κάνεις, πώς να φέρεσαι, πώς να ντύνεσαι, πώς να είσαι, για να βγάλουν εξαιτίας σου -και με την ανοχή σου- περισσότερα λεφτά, είναι τ΄Αφεντικά. Γυρίζεις στο σπίτι, φωνάζουν οι γονείς, βουίζουν τ΄αυτιά σου, σου λένε θα πεθάνουν, εσύ θα τους πεθάνεις, αν δε μάθεις να φέρεσαι, να ντύνεσαι, να σκέφτεσαι, να είσαι όπως θέλουν Αυτοί.

Δηλαδή, αυτά για τους κακούς μπάτσους που θες να "πετάξεις μολότοφ στις μάπες τους", και τους δασκάλους που σου μαθαίνουν με το ζόρι την προπαίδεια και μετά έρχονται τα κακά αφεντικά, είναι μια χαρά να τα λες αν είσαι 16αρης-σας-γαμώ-τα-Λύκεια. Ή έστω φοιτητής. Ή ακόμη και μεγαλύτερος,στα αρχίδια μου,αλλά μη μου το πουλάς για λογοτεχνία. Ή αν το πουλάς, βάλτο να δένει με την πλοκή, όχι σκόρπιες σκέψεις του ήρωα. Οι ίδιοι που φρίττουν για τον Κορτώ που γράφει για Νουτέλες, σκίζουν τα σουτιέν τους για αυτό τον πολτό. Δηλαδή,βλέπω κάτι 4αρια και 5αρια από κότες των σόσιαλ μύδια που το παίζουν τόσο meta, ενώ πριν έγραφαν για τάλεντ σόου από το τάμπλετ, ο άντρας τους στη διπλανή τηλεόραση έγραφε για την Παρί-Σεν-Ζερμέν και την Μπαρτσελόνα, και περιμένατε τον ντελιβερά για σουβλάκια, και γράφατε για τις ασκήσεις του κανακάρη σας στη φυσική που δεν καταλαβαίνατε, και του ανεβάζατε και φωτό, ή ακόμη χειρότερα του κάνατε και ακάουντ, ή "Δεν μετανιώνω που ψήφισα Σύριζα". Με λίγα λόγια ; Είστε τόσο μίζεροι μικροαστοί, μην προσποιείστε κάτι που δεν είστε, ΣΑΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ.
Όσο για σένα, Λένο Χρηστίδη, ΚΑΤΟΥΡΑ ΚΑΙ ΛΙΓΟ

[Αλέξανδρος · Rating 3 out of 5]

Γελούσα όταν το διάβαζα. Εντάξει χαμογελούσα. Αλλά σε κάποια σημεία γέλασα. Πολύ. Όλοι με κοιτούσαν στο μετρό. Τόσο πολύ. Τελικά μπορώ να γράφω κι εγώ έτσι. Γενικά αναρωτιόμουν τι θα έγραφα στο review. Σε όλα τα review το αναλύω. Το τι θα γράψω. Πριν το γράψω. Και μόλις μου ήρθε η ιδέα, είπα "Πω μαλάκα, γαμάτη ιδέα". Όμως πολύ επανάληψη. Των σύντομων προτάσεων. Άσε που τελικά δεν γίνονται και πάρα πολλά. Αλλά αυτά που έγιναν ήταν αστεία. Α, το είπαμε αυτό;

[George K. · Rating 4 out of 5]

Το βιβλίο αυτό είναι η πρώτη μου επαφή με το έργο του Χρηστίδη. Είχα ακούσει τόσα πολλά για τα βιβλία του, την γραφή του, το χιούμορ του, τις ατάκες του, την καφρίλα του, που το πήρα απόφαση, αγόρασα χθες το συγκεκριμένο βιβλίο που είναι και το πιο πολυδιαβασμένο από τα έργα που έχει γράψει και ίσως το αγαπημένο του αναγνωστικού του κοινού, το άρχισα σήμερα το μεσημεράκι και το τελείωσα πριν από λίγο (ξέρω ότι διαβάζεται σε τρεις ώρες το πολύ, αλλά είχα να κάνω και άλλες δουλειές). Ε, λοιπόν, έφαγα και εγώ κόλλημα.

Πως μπορεί κανείς να σχολιάσει ένα βιβλίο σαν κι αυτό; Τι να σχολιάσει; Την πλοκή, τους χαρακτήρες, την γραφή, τα μηνύματα που περνάει; Δεν είναι ένα συνηθισμένο βιβλίο. Ευτυχώς! Είναι κωμικό, τρελό, κάφρικο, ό,τι να'ναι, τρέχα γύρευε, λίγο απ'όλα, τα πάντα όλα. Προσφέρει γέλιο και τρέλα, αρκεί να είσαι δεκτικός σε τέτοιου είδους χιούμορ και πλάκας, να μην είσαι κολλημένος, να έχεις όρεξη για κάτι ευχάριστο, για κάτι ψυχαγωγικό, για κάτι διαφορετικό. Αν όχι, πιάσε κάτι άλλο. Μια τυρόπιτα, ένα τηλεκοντρόλ, την μύτη σου. Επίσης, ακόμα και αν είσαι δεκτικός στις κλασικές ελληνικές καφρίλες και ατάκες που υπάρχουν διάσπαρτες στο παρόν βιβλίο, θα πρέπει να είσαι δεκτικός και ανεκτικός στο στιλ γραφής, τις συχνές επαναλήψεις, τις κοφτές και συχνά μονολεκτικές προτάσεις.

Γύρω στις δυο σελίδες χρειάστηκα για να συνηθίσω το στιλ γραφής και το ύφος του συγγραφέα, και μετά έφαγα κόλλημα. Είδα το φως το αληθινό. Γέλασα με την καρδιά μου, έγινα ένα με τους πρωταγωνιστές της ιστορίας και τον τρελό, χαλαρό τρόπο ζωής τους. Κατά την διάρκεια της ανάγνωσης του βιβλίου ένα χαζό χαμόγελο ευχαρίστησης ήταν ζωγραφισμένο στα χείλη μου. Αυτό ακριβώς θέλω να διαβάζω που και που για να χαλαρώνω, να νιώθω ωραία. Αφασία. Χαλλλαρά. Ούτε πολύ μπλα μπλα, ούτε ιδιαίτερη σκέψη για τα γιατί και πως, ούτε τίποτα.

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Είναι φτώχεια, άλλωστε. Τα πολλά λόγια. Το παρόν βιβλίο του Χρηστίδη είναι κωμικό, κάφρικο, σατιρικό, ψυχαγωγικό, ευκολοδιάβαστο, ξεκούραστο, κάργα ελληνικό. Είναι ωραίο. Ό,τι πρέπει για να σου φτιάξει το κέφι, να σου ανεβάσει το ηθικό, να σε κάνει να ξεχαστείς από την πεζή και συχνά κουραστική πραγματικότητα. Ίσως να μην είναι για όλους. Άλλωστε, λίγα πράγματα είναι για όλους. Όμως δούλεψε μια χαρά για μένα. Και αυτό σημαίνει ότι λίαν συντόμως θα αγοράσω και άλλα βιβλία του. Αλλά θα περάσει λίγος καιρός μέχρι να διαβάσω το επόμενο. Μην πάθω και τίποτα από υπερβολική δόση καφρίλας. Όχι ότι είναι κακό, βέβαια. Λέμε τώρα.

[Christiana Hadji · Rating 4 out of 5]

"Κόιταξα το πρόσωπο της. Είχε πάρα πολύ ωραίο κώλο."
Αυτά και άλλα "διαμάντια" θα διαβάσετε σ' αυτό το μυθιστόρημα. Αν δεν το πάρετε καθόλου σοβαρά, θα περάσετε υπέροχα. Δεν πρόκειται για λογοτεχνικό αριστούργημα, οι προτάσεις είναι συχνά μονολεκτικές και ο πρωταγωνιστής είναι τόσο ενοχλητικός που σου ΄ρχεται να τον χαστουκίσεις με όλα τα χαστουκόψαρα του πλανήτη.΄Ομως είχα καιρό να γελάσω τόσο με βιβλίο και το καταφχαριστήθηκα.

[Arax Miltiadous · Rating 5 out of 5]

ΛΟΙΠΟΝ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Αν είχα τα λεφτά, θα αγόραζα ένα εκατομμύριο ( ίσως και παραπάνω) αντίτυπα ΑΥΤΟΥ του βιβλίου και θα το χάριζα σε όλο τον κόσμο. Μηδενός εξαι��ουμένου.
Κάποιοι μπορεί και να το διάβαζαν και να έπειθαν με την σειρά τους και άλλους να το διαβάσουν, επειδή θα τους άρεσε ή απλά επειδή μια τρελή κάπου τα χαρίζει και τελικώς κάποιοι από όλους αυτούς θα γούσταραν ( λίγο ή πολύ) με όλη αυτή την παραδοξολογία και θα άρχιζαν να γελάνε.
Εν συνεχεία, - κατά πως ορίζεται και ορίζει ο νόμος της μάζας - οι υπόλοιποι, αυτοί που θα το είχαν απορρίψει εν αρχής- θα ξενέρωναν να είναι στην απέξω ή άπλα θα ζήλευαν και θα το διάβαζαν και αυτοί.
Μπορεί να μην τα καταλάβαιναν και όλα , αλήθεια, αλλά τέλος πάντων αποκλείεται να μην σκοντάψεις πάνω σε ένα από ΟΛΑ αυτά τα μαργαριτάρια του βιβλίου και όπως και να έχει, τελικώς , θα γέλαγαν και αυτοί.
Λίγο, πολύ ή πάρα πολύ. Κατά πάσα πιθανότητα... πάρα πάρα πάρα πολύ.
Τι γίνεται λοιπόν σε έναν κόσμο που σχεδόν όλοι γελάνε ασταμάτητα? Κολλάνε και οι υπόλοιποι.
Και μετά?
Ο κόσμος μας γίνεται πιο όμορφος, πιο έξυπνος, (ή πιο βλάκας, αλήθεια κατά βάση το ίδιο είναι) , πιο διασκεδαστικός, ανάλαφρος, χρωματισμένος , σίγουρα πιο φασαριόζικος και ηχηρός και ναι, πολυδιάστατος. Θα ανακτούσε την χαμένη του ζωντάνια.
Κομμάτι ευτυχίας, ένα πράμα.

Τώρα, εφόσον δεν έχω τα λεφτά για να προβώ σε ένα τόσο ( πετυχημένο πάραυτα) αλλά ίσως και λίγο ουτοπικό εγχείρημα λέω..
θα πάω να κλέψω μια τράπεζα γιατί στάνταρ πρέπει να το κάνω.
Όχι τώρα. Αύριο ίσως.
Εν τω μεταξύ...

Άμα κάποιος το πετύχει πουθενά αυτό το βιβλίο, σε κανα φίλο ας το δανειστεί.
Σε καμιά βιβλιοθήκη - επίσης. Σε κανα βιβλιοπωλείο - κ έχει λεφτά- ας μην το σκεφτεί άλλο. Ας το αγοράσει. Και όλοι αυτοί οι από πάνω , ας το διαβάσουν . Άμα θέλουν. Καλό θα ναι.


Δηλαδή, αυτό το βιβλίο είναι ένα υπερξυπνηματικό ΧΑΣΤΟΥΚΟΨΑΡΟ και σε κάνει να γελάς τόσο πολύ που διαλύεται μέσα σου κάθε ίχνος επιτήδευσης, ξερολισμού,δηθενισμού, παροπιδισμού,ανοησίας (ΟΧΙ ΒΛΑΚΕΙΑΣ , επαναλαμβάνω. Το να σαι λίγο βλάκας - όπως λέει και ο Μανολιος, είναι κάλο. Ενίοτε.) , φανατισμού, στερεοτυπισμού, κομπλεξισμού όπως άλλων γνωστών και αγνώστων τεράτων που συγκεντρώνει μέσα μας το status quo της κοινωνίας του σήμερα.
Όταν λοιπόν όλο αυτό το γέλιο, σε αποκαθαίρει από τα προλεγόμενα (μικρόβια!) και αφότου κινδυνέψεις επίσης να κατουρηθείς και λίγο ( εγώ κινδύνεψα πολύ η αλήθεια), συνέρχεσαι και.... ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ.
Διαβάζεις με τα μάτια της ψυχής σου. Και ξέρεις ότι δεν είναι ένα συνηθισμένο βιβλίο που λέει ( μόνο) μπούρδες.
Εκεί στο κεφάλαιο " Γνωστός, άγνωστος) όπως και στα υπόλοιπα, αλλά ενδιάμεσα και μέσα από τις γραμμές και τις σελίδες... ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ.
Νιώθεις την ψυχή σου να αναμοχλεύει και να απαιτεί για δίαυλο επικοινωνίας με το υπόλοιπο ΕΣΥ. Κλαις λίγο . Ταυτίζεσαι - με σκέψεις, όχι με ήρωες.
Γουστάρεις, γιατί συνάντησες ένα αποκύημα μιας φαντασίας - του συγγραφέα για παράδειγμα - που είναι γεμάτο χρώματα και γεύσεις και ήχους και είναι ζεστό και αψύ. Είναι αληθινό. Και σε προβληματίζει. Και ίσως και να έχει πιάσει το νόημα, ποιος ξέρει?

Ίσως απλά να λέω βλακείες γιατί έμενα με συνεπήρε πολύ αυτό το χαστουκοψαρο και με κόντεψε να με πνίξει στην θάλασσα του χιούμορ και της επανάστασης.
Για λίγο. Μα, θα είναι μέσα μου από δω και μπρος.
Αδαής και μικρή (!) καθώς είμαι...επηρεάστηκα! Γιαυτό λέω.. 5 αστέρια . Χιλια θα έδινα αλλα δεν με αφήνει αυτό το σαιτ, τι να κάνω?
Είναι ένα πολύ καλό βιβλίο. Χαίρομαι που το διάβασα.

Αυτα!

[Ioannis Korovesis · Rating 1 out of 5]

Προτείνεται.

Αν είστε μέχρι 20 και τη βρίσκετε με μπάφο σε κάποιο ελεύθερο κάμπινγκ στην Εύβοια και θέλετε κάτι ελαφρύ. Πολύ ελαφρύ. Οσο το να βλέπεις Στάθη Ψάλτη στα 80's, απλώς με χειρότερο χιούμορ, περισσότερα αριστερίζοντα κλισέ για "αμόρφωτους μπάτσους", "γκέι παπάδες", "άχρηστους δασκάλους", κοκ. και χωρίς την παραμικρή ουσία και πρωτοτυπία.

Προτείνεται.

Και σε μεγαλύτερες ηλικίες, σε αυτούς που εξακολουθούν να πίνουν μπάφο, σε εκείνους που δηλώνουν στο γιο, στον ανιψιό ή στο γιο του κολλητού τους πως κατάφεραν να μη γίνουν μπάτσοι, αλλά έπιασαν μια οποιαδήποτε άλλη δουλειά με το βασικό μισθό για να πάρουν καινούρια τηλεόραση ή σε αυτούς που πιστεύουν το ότι είναι "φευγάτο" και "προχωρημένο" να καταφέρνεις να χωρέσεις 5 φορές τη λέξη μουνι, 3 φορές τη λέξη πουτσος και 5 φορές τη λέξη μαλάκας, σε μια σελίδα.

Ή και όχι.

[Comfortably · Rating 4 out of 5]

θα βαλω 4 αστερια αν και ειμαι πιο κοντα στα 3και δε ξερω. Με αφησε λιγο μετεωρη στο τελος. Κατα τα αλλα, το ξαναδιαβαζω και το ξαναδιαβαζω και το ξαναδιαβαζω μεχρι να τελειωσει η σελιδα μεχρι να τελειωσει η σελιδα μεχρι να τελειωσει η σελιδα.

[Sophie · Rating 3 out of 5]

Τί έγινε? Πότε τελείωσε? Γιατί τελείωσε τόσο γρήγορα?

[Erasmia Kritikou · Rating 3 out of 5]

"Σκεφτόμαστε καθέτως. Φεύγουμε οριζοντίως.

Πρέπει να προλάβω να σας εξαφανίσω προτού εξαφανιστώ εγώ."

[Antonis · Rating 5 out of 5]

Γέλασα πολύ (ο μόνος άλλος Έλληνας συγγραφέας που έχει καταφέρει να με ξεκαρδίσει έτσι είναι ο Κωστάκης Ανάν), αλλά το βιβλίο είναι πολύ παραπάνω από μια διαδοχή λογοπαίγνιων.

[iliooon]

διαβάστηκε υπό κατάσταση ζάλης και κάτω από τον ήλιο, για αυτό έβγαλε νόημα. αν δεν ήμουν παραζαλισμένη και είχα καθαρό μυαλό , δεν θα το καταλάβαινα. μερικές φορές πάνε και έτσι τα πράγματα.

δεν ευθύνομαι εγώ για τις φορές που θα χρησιμοποιήσω τη φράση «θεωρείσαι άνθρωπος;»
από εδώ και πέρα

[Manu · Rating 5 out of 5]

To διάβασα για δέκατη φορά ξερωγω τώρα, εννοείται έχουν ξεφουσκώσει κάποια κομμάτια του.
Αλλά μόνο για το "ε, αγαπιόμαστε" κεφάλαιο μου φαίνονται λίγα τα πέντε αστεράκια.

[Ελένη Καραχανίδη]

Ενα βιβλίο με πολλές ερωτήσεις κ λίγες απαντήσεις. Αλλά μήπως έτσι δεν είναι κ η ζωή; Ένα βιβλίο που με έκανε να σκεφτώ ακριβώς αυτό, ότι το πόσες ερωτήσεις κάνεις δεν είναι σε καμία σχέση αναλογίας με το πόσες απαντήσεις θα πάρεις.
Ένα βιβλίο που, επίσης, με έκανε να νιώσω εφηβικά - νοσταλγικά. Σε χρόνια που οι διάλογοι πήγαιναν κάπως έτσι

"-Πόσα;
-5
-Τι 5;
-Τι πόσα;"
Και όλο αυτό έβγαζε νόημα. Με τον μοναδικό τρόπο που οι έφηβοι ξέρουν και μπορούν.
Αξέχαστο δεν ξέρω αν θα το έλεγα αλλά σίγουρα
γέλασα, παρασύρθηκα, ταξίδεψα και πέρασα όμορφα μαζί του.

[Anastasia · Rating 4 out of 5]

Αστείο και υπαρξιακό.

Η γραφή θυμίζει Φύλακα στη σίκαλη.

[Spyros Egkarchos · Rating 2 out of 5]

Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε το βιβλίο, το βρήκα βαρετό σε πολλά σημεία. Το πρώτο κεφάλαιο, που είναι ίσως και το μεγαλύτερο, μου άρεσε αρκετά και πίστευα ότι θα διάβαζα κάτι ενδιαφέρον. Η συνέχεια με διέψευσε. Προς τη μέση του βιβλίου είχα σταματήσει να απολαμβάνω την αναγνωστική διαδικασία. Σκεφτόμουν να το παρατήσω, αλλά το βιβλίο έφευγε γρήγορα, οπότε είπα να το διαβάσω ως το τέλος. Ακόμη, ήθελα να δω πού ήθελε να καταλήξει ο συγγραφέας με τη συγγραφή του συγκεκριμένου μυθιστορήματος. Τελικά, δεν κατάλαβα. Μάλλον ήθελε να προβληματίσει τον αναγνώστη σε διάφορα θέματα και να εκφέρει τις προσωπικές του απόψεις. Δεν ξέρω. Επίσης, ο συγγραφές έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο γραφής που δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα. Από την άλλη, παρά την πολύ περίεργη σύνταξη, που κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου, είναι ένα ευκολοδιάβαστο μυθιστόρημα. Άλλο στοιχείο που δεν μου άρεσε είναι πως γενικά είχα την εντύπωση πως ο συγγραφέας είχε πολλά να πει, αλλά μέσα από αυτό τον ορυμαγδό σκέψεων του πρωταγωνιστή δεν έβγαινε εν τέλει κανένα νόημα. Ίσως, από την άλλη να ήταν αυτό ο σκοπός του συγγραφέα. Ένα συνονθύλευμα σκέψεων και προβληματισμών. Πάντως, εγώ προσωπικά, δεν πήρα κάτι από το συγκεκριμένο βιβλίο. Μόνο λίγο γέλιο μου πρόσφερε κάποιες στιγμές με το ιδιάζων χιούμορ του συγγραφέα.

[Paris (spiritedaway) · Rating 4 out of 5]

"Κλείνω. Μάτια. Ανοίγω. Μυαλο.

Τελειώνεις το σχολείο, λές να ησυχάσεις απ' όλους αυτούς που σου κάθονται στο σβέρκο και σου λένε τι να πιστεύεις, τι να γνωρίζεις, τι να σκέφτεσαι, τι να μαθαίνεις και πώς να το μαθαίνεις.

Ξυπνάς το πρωί πας στη δουλεια και είναι διάφοροι τύποι που σου λένε τι να κάνεις, πώς να φέρεσαι, πώς να ντύνεσαι, πώς να είσαι, για να βγάλουν εξαιτίας σου -και με την ανοχή σου- περισσότερα λεφτά, είναι τ' Αφεντικά.

Γυρίζεις στο σπίτι φωνάζουν οι γονείς, βουίζουν τ'αυτιά σου, σου λένε θα πεθάνουν, εσύ θα τους πεθάνεις, αν δεν μάθεις να φέρεσαι, να ντύνεσαι, να σκέφτεσαι, να είσαι όπως θέλουν Αυτοί.

Πάς στους φίλους σου, μια απ' τα ίδια, όλο τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια, τρέχουμε και δεν φτάνουμε, όλοι μαζί, γύρω γύρω όλοι και στη μέση εμείς.

Πας στα μπάρ, βαριέσαι που ζείς, δυνατή μουσική, την αγνοείς, δεν έχει στίχους, δεν έχει κέφι, δεν έχει διέξοδο, σου λέει να χορεύεις, μόνο να χορεύεις, να κάθεσαι σαν μαλάκας, χωρίς να μιλάς, μόνο να χορεύεις καινα κοιτάς, να κοιτάς, να κοιτάς, να κοιτάς τις γκόμενες, χαμένες τελείως, κοιτάνε σαν χαζές, τι φταίνε και αυτές; Το παίζουνε κάτι που δεν θα γίνουν ποτέ,πώς θα γίνει να βρείς μια γυναίκα που να μην κοιτάζει σαν χαζή; Ο έρωτας τι είναι; Ειναι να φέρεσαι σαν χαζός όχι να είσαι. Χαμόγελα ψεύτικα, ματιές απο μακριά, μπούτια, βυζιά, χείλια υγρά όλο υποσχέσεις, μηδέν προοπτικές, μηδέν ηθικό, για να πλησιάσεις στα δέκα μέτρα, θες μια ντουζίνα προφυλακτικά.

Πας σπίτι, αναβεις τηλεόραση, διάφοροι απίστευτοι μαλάκες σου πετάν την άποψή τους, σου λένε τι να κάνεις, πώς να γελάς, πώς να περνάς, πώς να γαμάς, κάτι τενεκέδες, αν είναι δυνατόν, είναι σαν ψεύτικοι, σαν εφιάλτης, είναι γύρω μας, μπροστά μας, πίσω μας, μέσα μας, κάτω μας, τους πατάμε. Ει, εσύ, κολλητέ, με το ωραίο κουστούμι και το αφασία στύλ, καλά, είσαι και ο πρώτος, γαμώ τα άτομα, πώρωση, πάουερ, γουάου, όλο ρωτάς, όλο ρωτάς, να σε ρωτήσω και εγώ μια στιγμή; Ποσο κάνεις;

Ο αδερφός σου δουλεύει σε τράπεζα, έχει γκόμενα, θα παντρευτούνε, θα κάνουν παιδιά, θα κάνουν σκυλιά, θα κάνουν βίντεο, και σπίτι, και κινητά, και αυτοκίνητα, να κάνουν, να κάνουν, να κάνουν ό,τι θέλουν, να κάνουν και άκρη να περάσω, δεν μπορώ εδώ, πνίγομαι, και πού να πάς που να μην είναι έτσι αφου παντού είναι έτσι: αφεντικά, αντιβηχικά, μπάτσοι, δάσκαλοι, γονείς, τηλεόραση, μαλάκες με μικρόφωνα, Τι έχετε να δηλώσετε;>>, , , Τι θα μας δηλώσετε;>> ", έχω να δηλώσωοτι σας βαρέθηκα, δεν πάει άλλο, απο δώ και μπρός θα έχετε να κάνετε μαζί μου, προσέχετε, μιλάω σοβαρά, θα κάνω το ντου και θα ψάχνεστε κι άντε μετά οι μπάτσοι να με βρούν, μες στη δυστυχία τους και αυτοί, μηδέν προοπτική, μηδέν ηθικό, μολότοφ στη μάπα τους, τις πετάνε πίσω, τι να κάνουν δηλαδή; Ολοι μια παρέα είμαστε.

Και να πέθαινε αύριο κανα δύο δισεκκατομύρια κόσμος, μπορεί και να μην με ένοιαζε, μπορεί και να με ένοιαζε, δεν ξέρω, πάντως αν πέθαινα εγώ δεν θα ένοιαζε κανέναν, εδώ που τα λέμε, έχω πεθάνει , οπότε τί έχω να χάσω; Τα μπάρ ρα συνοικιακά με τα ποτά απο αργό πετρέλαιο και τους ηλίθιους στην πόρτα; Πρέπει να συνοδεύεστε>> τι λε' ρε; Εγώ είμαι μόνος μου, δεν θέλω συνοδείες, δεν θέλω κηδείες, δε θέλω αηδίες, θέλω μόνο να είσαι κάπου και να ξέρω οτι μ'αγαπάς, αγαπας, αγαπάς, αγαπάς

αγαπάς- απίστευτη λέξη, και μάλιστα χωρίς προφύλάξεις, όμως είσαι εκεί; Υπάρχεις; αν είσαι, θα σε βρώ εκατό τα εκατό, χίλια τα εκατό, και θα είμαστε μαζί και θα περνάμε καλά και λοιπά και λοιπά και λοιπά και λοιπά. ...."

[Ellie-Joy · Rating 4 out of 5]

Κλείνω. Μάτια. Ανοίγω. Μυαλό. Τελειώνεις το σχολείο, λες να ησυχάσεις απ΄όλους αυτούς που σου κάθονται στο σβέρκο και σου λένε τι να πιστεύεις, τι να γνωρίζεις, τι να σκέφτεσαι, τι να μαθαίνεις και πώς να το μαθαίνεις. Ξυπνάς το πρωί, πας στη δουλειά κι είναι διάφοροι τύποι που σου λένε τι να κάνεις, πώς να φέρεσαι, πώς να ντύνεσαι, πώς να είσαι, για να βγάλουν εξαιτίας σου -και με την ανοχή σου- περισσότερα λεφτά, είναι τ΄Αφεντικά. Γυρίζεις στο σπίτι, φωνάζουν οι γονείς, βουίζουν τ΄αυτιά σου, σου λένε θα πεθάνουν, εσύ θα τους πεθάνεις, αν δε μάθεις να φέρεσαι, να ντύνεσαι, να σκέφτεσαι, να είσαι όπως θέλουν Αυτοί. Πας στους φίλους σου, μία απ΄τα ίδια, όλο τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια, τρέχουμε και δε φτάνουμε, όλοι μαζί, γύρω γύρω όλοι και στη μέση εμείς. Πας στα μπαρ, βαριέσαι που ζεις, δυνατή μουσική, την αγνοείς, δεν έχει στίχους, δεν έχει κέφι, δεν έχει διέξοδο, σου λέει να χορεύεις, μόνο να χορεύεις, να κάθεσαι σαν μαλάκας χωρίς να μιλάς, μόνο να χορεύεις και να κοιτάς, να κοιτάς, να κοιτάς, να κοιτάς, τις γκόμενες, χαμένες τελείως, κοιτάνε σαν χαζές, τι φταίνε κι αυτές; Το παίζουνε κάτι που δεν θα γίνουν ποτέ, πώς θα γίνει να βρεις μια γυναίκα που να μην κοιτάει σαν χαζή; Ο έρωτας τι είναι; Είναι να φέρεσαι σαν χαζός, όχι να είσαι. Χαμόγελα ψεύτικα, ματιές από μακριά, μπούτια, βυζιά, χείλια υγρά, όλο υποσχέσεις, μηδέν προοπτικές, μηδέν ηθικό, για να πλησιάσεις στα δέκα μέτρα θες μια ντουζίνα προφυλακτικά.

[Maria Thomarey · Rating 3 out of 5]

Λοιπον για να ειμαστε ειλικρινείς 3,5 . Ενα αξιομνημόνευτο βιβλιο .το διάβασα πριν παρα πολα χρονια , στην πρώτη του έκδοση , το μακρινό 1997 . Πριν το € , το euro και του ακούς . Πριν την κρίση και τα χαστούκια της . Ενα βιβλιο του τότε . Ενα βιβλιο του σημερα .

[Margarita · Rating 5 out of 5]

the best book ever!

[Christine Goudroupi · Rating 4 out of 5]

Το έχω πει και θα το ξαναπώ: Εκτιμώ το σουρεαλισμό από όπου και αν προέρχεται. Πόσο μάλλον από τον Λένο Χρηστίδη.

[Angel Ant · Rating 5 out of 5]

Απίστευτο. Απίστευτος ο συγγραφέας, απίστευτος και ο αφηγητής. Ιδιαίτερα χιουμοριστικό.
Τα σχόλια του αφηγητή, ο αυθορμητισμός του, η αφιλτράριστη έκφραση των σκέψεών του, όλα με κέρδισαν από την πρώτη σελίδα.

Είναι ένα καλό παράδειγμα βιβλίου που δεν χρειάζεται πολύπλοκα σενάρια, πλεγμένες σχέσεις χαρακτήρων και μελετημένο δράμα για να ξεχωρίσει.

Ο αφηγητής μας, μαζί με τον φίλο του (και τον Αργύρη που είναι…ο Αργύρης) ξεκίνησε ένα ταξίδι αναζήτησης, βρήκε αυτό που έψαχνε και στην τελική εσύ (ο αναγνώστης) μένεις να απορείς: άξιζε τελικά ;

(Κοντεύει να κλείσει τριάντα χρονών βιβλίο και τα κοινωνικά σχόλια που εκφράζονται στις σελίδες δεν απέχουν πολύ από την σημερινή πραγματικότητα!)

[Myrto · Rating 4 out of 5]

Συνεχώς κοιμάμαι. Όταν δεν είμαι ξύπνια, κοιμάμαι. Και η ανάγνωση αυτού του βιβλίου ήταν σαν αυτές τις πρωινές σκέψεις που αναρωτιέσαι: Συνέβη ή το είδα στον ύπνο μου;
Με κείμενο σαν τηλεγράφημα, νόμιζα πως διάβαζα τις σκέψεις μου, για τις 7 ζωές. Όχι τις δικιές μου. Ούτε της γάτας. Του βιβλίου.

"Πάμε;" μου είπε.
Πήγαμε. Μόνο που βιάστηκε, και σταμάτησε να περιγράφει κάπως απότομα γιατί ήρθε το τρόλει.

[Marinetta · Rating 3 out of 5]

3,5*

[Maria Book_a_boook Tsimpogianni · Rating 3 out of 5]

Έχεις πολλές κρυφές σκέψεις και το ξέρω, μα δε τις λες. Κάθε μέρα καταπίνεις την πραγματικότητα που έφτιαξαν άλλη για σένα, ενώ για να την κάνεις λιγότερο ανιαρή κάνεις ζάπινγκ ή σκρολάρεις. Κι όμως ήρθε η ώρα κάποιος να τα πει, έξω από τα δόντια έτσι όπως δεν τολμάς.
Σε μια υπερρεαλιστική ιστορία ο ήρωας μας ξεκινά να βρει το χαμένο πατέρα του παιδικού του φίλου μαζί με τον παιδικό του φίλο. Αυτό το ταξίδι έχει αναδρομές στο παρελθόν, σε παιδικά και εφηβικά όνειρα, παιδικά τραύματα, σε σιωπές που έπρεπε να είναι κραυγές αλλά τώρα όλα έχουν αλλάξει. Τολμά να αλλάξει την ζωή του, ζώντας την με τον δικό του τρόπο, σίγουρα εκχυδαϊσμένο, σε σημείο που φτάνει στην υπερβολή και να μην μπορείς άλλο να διαβάσεις. Ωστόσο, μέσα από τον υπερρεαλισμό, κατορθώνει να αναπτυχθούν κάποιες πολιτικές ιδέες για το σημερινό γίγνεσθαι ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζεται και η σημερινή πραγματικότητα.

Είναι φανερό ότι η έντονη βωμολοχία, η περιορισμένη ανάπτυξη των χαρακτήρων και η παραμονή στο στάδιο της άρνησης φέρουν τη νουβέλα αυτή σε ένα επίπεδο ρηχό με απόλυτο σκοπό την στυγνή παρουσίαση της σημερινής πραγματικότητας.

[Κατερίνα Μαλακατέ · Rating 3 out of 5]

http://www.diavazontas.blogspot.gr/20...
Πιθανολογώ πως περίμενα κάπως περισσότερα από τα «Χαστουκόψαρα» του Λένου Χρηστίδη, κυρίως γιατί τον τελευταίο καιρό έβλεπα παντού τα βιβλία του να εκθειάζονται. Η γραφή του Χρηστίδη, με τις μικρές κοφτές φράσεις, αν και ενδιαφέρουσα στην αρχή- κρατά έναν στακάτο ρυθμό ενώ ταυτόχρονα σαν σε θεατρικό βγάζει και γέλιο- προς τη μέση του βιβλίου άρχισε να με κουράζει ενώ στο τέλος είχε γίνει ένα με την ροή της ιστορίας κι έπαψε να είναι αστεία.
Στα «Χαστουκόψαρα», ο Μανώλης, που για να μετριάσει την μοναξιά του έχει συνεχώς ανοιχτή την τηλεόραση, θα δει σε μια από τις πολλές εκπομπές αναζήτησης χαμένων προσώπων, πως είναι αγνοούμενος ο πατέρας του καλύτερου του φίλου και της πρώην γκόμενας του, που έχει να τους μιλήσει τέσσερα χρόνια. Θα αναζητήσει το φίλο του και μαζί θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι για να βρουν τον εξαφανισμένο, που θα τους φτάσει ως το Άγιο Όρος.
Ο συγγραφέας θίγει αρκετά από τα κακώς κείμενα της ελληνικής πραγματικότητας, σατιρίζει την αγία ελληνική οικογένεια, την αγία ελληνική τηλεόραση και την αγία ελληνική μοναχική κοινότητα βεβαίως βεβαίως. Σε αυτό το επίπεδο πρόκειται για ενδιαφέρον βιβλίο. Όμως η ροή είναι αργή, ο τρόπος γραφής επαναλαμβανόμενος, όπως άλλωστε και τα μοτίβα, οι σκέψεις∙ σα να στερεύει κάπου το υλικό και να μαραίνεται.
Τότε γιατί θα μου πείτε, θα αναζητήσω κι άλλα βιβλία του Χρηστίδη στο μέλλον. Γιατί δεν έχουμε κανέναν σαν κι αυτόν στην ελληνική λογοτεχνία, γιατί παρ’ όλη την γκρίνια πέρασα ένα σχετικά ευχάριστο απόγευμα, και γιατί πώς να το κάνουμε δεν είναι όλες οι ώρες παντού ούτε για Ντοστογιέφσκι, ούτε για το «Κουτσό». Α, κι ίσως γιατί με τον άντρα μου καθιερώσαμε το «Τώρα εσύ θεωρείσαι άνθρωπος;»

[Michael P.L. · Rating 4 out of 5]

Κατά το το bananafish του Σάλιντζερ, τα προτάγματα του οποίου έχει αφομοιώσει ο συγγραφέας πολύ δημιουργικά και όχι αντιγραφικά, κατά το σύνηθες της εποχής.
Μικρό και όμορφο μετεφηβικό βιβλιαράκι με το ωραίο ταλέντο του Χρηστίδη και με διακριτικό και έξυπνο χιούμορ. Κρίμα που δε γράφει περισσότερο γιατί έχουμε πήξει στη σαβούρα.

[Chris · Rating 2 out of 5]

Favourite quote: Είναι ωραίο να κλαις. Σου 'ρχεται πιο φτηνά από το να αυτοκτονείς. Σωστός;

Το πρώτο μισό μου άρεσε. Ήταν έξυπνο και καυστικό αλλά μετά δεν ξέρω τι έγινε. Το 'χασε ο συγγραφέας; Το 'χασα εγώ; Τέλος πάντων.

[Celeste Zuccherina · Rating 1 out of 5]

Μισό αστεράκι για τον κόπο που έκανε να γεμίσει τόσες σελίδες. Ήταν σα να διάβαζα το ημερολόγιο 14χρονου μέτριου μαθητή. Απορώ με όλους αυτούς που το χαρακτηρίζουν "εξωφρενικά αστείο". Μόνο εκνευρισμό μου άφησε. Ούτε καν μειδίαμα.

[Christina Sevastou · Rating 1 out of 5]

Χιουμορ επιπεδου Μπραφ, αισθητικη Παπακαλιατη, ορθες κοφτες προτασεις αλα θεοδωρακης. Τοσο καλος

[George · Rating 3 out of 5]

Το καλό είναι ότι είναι πολύ ευανάγνωστο. Το κακό είναι ότι είναι πολύ ευανάγνωστο.