What do you think?
Rate this book
Ο υπνοβάτης
Ο Θεός ήταν κουρασμένος… Έβλεπε τη γη του και πώς είχε καταντήσει… Οι άνθρωποι τον είχαν προδώσει. Αποφασίζει, λοιπόν, να στείλει στη γη ένα Θεό καινούργιο, κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή τους, το Θεό που θα τους άξιζε. Έσκυψε τότε στη γη κι έκανε εμετό. Πάνω σ' ένα ελληνικό νησί. Το ελληνικό νησί, μικρόκοσμος της σημερινής Ελλάδας και γενικότερα του σύγχρονου πολιτισμού, ένας πύργος της Βαβέλ, όπου οι γλώσσες, οι ανθρώπινες σχέσεις, τα φύλα συγχέονται. Ο Μανόλης, ο νέος Μεσσίας, περνάει σ' αυτό το χώρο σαν υπνοβάτης, αγνοώντας μέχρι τέλους τη θεϊκή του φύση. Σαν υπνοβάτες, εξάλλου, περνούν και όλα τα άλλα πρόσωπα. Μία απεικόνιση του διαλυμένου κόσμου μας, αιχμηρή και απεγνωσμένα κωμική, όμως γεμάτη συμπόνια.
Όταν κυκλοφόρησε ο Υπνοβάτης στο Παρίσι, ο Jerome Charyn τελείωνε ένα μεγάλο άρθρο του στη Monde (το Νοέμβριο του 1987) μ' αυτά τα λόγια: «Η Μαργαρίτα Καραπάνου μας οδηγεί στο λαβύρινθο όπου ζει ο Θεός. Πρέπει κανείς να τη διαβάζει όπως διαβάζει τον Rimbaud και τον Blake, όπως κοιτάζει την απόλυτη ομορφιά μέσα στα μάτια ενός τίγρη. Οι θύτες είναι πολύ πιο τρυφεροί από τους φίλους που μας περιστοιχίζουν. Κι αυτή η επιμονή της Μαργαρίτας Καραπάνου να σκίσει τα καθημερινά μας ρούχα και όλες τις γελοίες μάσκες την κάνει μία εκπληκτική συγγραφέα».
Όταν κυκλοφόρησε ο Υπνοβάτης στο Παρίσι, ο Jerome Charyn τελείωνε ένα μεγάλο άρθρο του στη Monde (το Νοέμβριο του 1987) μ' αυτά τα λόγια: «Η Μαργαρίτα Καραπάνου μας οδηγεί στο λαβύρινθο όπου ζει ο Θεός. Πρέπει κανείς να τη διαβάζει όπως διαβάζει τον Rimbaud και τον Blake, όπως κοιτάζει την απόλυτη ομορφιά μέσα στα μάτια ενός τίγρη. Οι θύτες είναι πολύ πιο τρυφεροί από τους φίλους που μας περιστοιχίζουν. Κι αυτή η επιμονή της Μαργαρίτας Καραπάνου να σκίσει τα καθημερινά μας ρούχα και όλες τις γελοίες μάσκες την κάνει μία εκπληκτική συγγραφέα».
248 pages, Paperback
First published January 1, 1985
20 people are currently reading
968 people want to read
About the author
Margarita Karapanou
7 books130 followersMargarita Karapanou (Μαργαρίτα Καραπάνου) was a Greek novelist. She was born in Athens in 1946, the daughter of Greek novelist Margarita Liberaki. She was raised and educated in Greece and France.
Her novels have been translated into several European languages. Her 1976 novel Η Κασσάνδρα και ο Λύκος (Cassandra and the Wolf) was awarded in the year 1988 in France as the best translated work of fiction.
Her novels have been translated into several European languages. Her 1976 novel Η Κασσάνδρα και ο Λύκος (Cassandra and the Wolf) was awarded in the year 1988 in France as the best translated work of fiction.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 46 reviews
May 3, 2019
Bleak and phantasmagoric, this plays out almost as a modernized The Other Side. A bunch of artists form an isolated community (here, as expats on the would-be utopia of a beautiful Greek island) but instead of productivity and freedom (or the slightest glimmer of happiness) they fall apart into personal problems, temporary loves, and all too often, death and dissolution (which becomes a kind of large-scale outside (divine?) apocalyptic force, as in the the plagues and collapse of The Other Side). This terrifying and beautifully macabre story seems to emerge, however, out of the ashes and detritus a much less clear and urgent one (to me, a much less successful one), aimlessly circulating amongst alcoholics and layabouts whose character and actions can seem entirely lacking in causality. This is something I've noted before in Karapanou, with greater success when narrating from the irrational spaces of childhood (and possibly insanity) in Kassandra and the Wolf and with somewhat less when attempting to tell some kind of hopeless love story whose characters' motives never seem to resolve enough to invite the necessary reader empathy in Rien ne va plus. Here we have a few explanations for the inexplicable: alcoholism (that great breaker of logical sequences of action) and a kind of divine intervention, but neither of these entirely satisfy until Karapanou's almost-symbolist cosmogony of moral disintegration and chaos overrides all else. The degree to which the ending modifies and illuminates what comes before is striking here, redeeming the novel entirely from my mounting frustration, but I'm still not sure that the first half or so actually works in any self-contained way. Then, neither did large swaths of The Other Side. Maybe books like these don't need to work in each independent facet to present a powerful and memorable whole. Or perhaps the early failings are, in fact, my own, and were I to re-read with my new sense of the larger arc, I'd find very different rhythms and significances. In any event, this is a strange and fascinating one, it just takes some time for that to become at all clear.
July 30, 2022
Την Μαργαρίτα Καραπάνου την αγαπώ το ξέρετε και ας μαυρίζει την ψυχούλα μου. Τα βιβλία της έχουν πάντα μια καταθλιπτική οπτική που για κάποιο λόγο δε με μιζεριάζει αλλά με μαγεύει. Όχι από τα αγαπημένα μου δικά της βιβλία, μου φάνηκε περισσότερο χειμαρρώδης και ασύνδετη η πλοκή του και περισσότερο μια αγάγκη της συγγραφέως για καταγραφή των σκέψεων και της ιστορίας της χωρίς να την απασχολεί το περιτύλιγμα σε σχέση με άλλα της βιβλία, στοιχείο βέβαια που μπορεί να το κάνει άκρως ελκυστικό σε άλλον αναγνώστη. Ένιωσα ότι κάτι μου έλειψε στην επιμέλεια, στην συνοχή. Ωστόσο παραμένει ένα αληθινά ενδιαφέρον βιβλίο για τις ψυχολογικές μεταβολές της ανθρώπινης ψυχής με τη χαρακτηριστική πάντα αφηγηματική ματιά που κινείται στα όρια της φαντασίας του λυρισμού και της κυνικής μελαγχολίας της συγγραφέως. Δύσκολο βιβλίο δεν είναι για όλους.
January 10, 2020
Το νησί και η Καραπάνου κάνουν τρομερό matching.
May 2, 2020
https://www.vintagestories.gr/o-ypnov...
Την Μαργαρίτα Καραπάνου, την πρωτογνώρισα με το ιδιαιτέρως σκληρό και γκροτέσκο βιβλίο της Η Κασσάνδρα και ο Λύκος. Εδώ και καιρό είχα διαβάσει το βιβλίο της Ο υπνοβάτης, το οποίο είχε διακριθεί στη Γαλλία με το βραβείο του καλύτερου ξένου μυθιστορήματος το 1988. Με επηρέασε τόσο που χρειαζόμουν χρόνο για να το «χωνέψω».
Ο υπνοβάτης, είναι μια φάρσα για την αποσύνθεση του σύγχρονου κόσμου μας, γεμάτο οξύτητα, χιούμορ αλλά και συμπόνια. Όπως και στο βιβλίο Η Κασάνδρα και ο Λύκος, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια γλώσσα που χαρακτηρίζεται από ωμές περιγραφές και εικόνες με πολύ μεγάλη σημειολογική βαρύτητα.
Με ιδιαίτερη και πάντα επίκαιρη γραφή, που μπλέκει το συμβατικό με το μεταφυσικό, η Μαργαρίτα Καραπάνου μάς παρουσιάζει ένα ελληνικό νησί γεμάτο εκκεντρικούς καλλιτέχνες που ψάχνουν σε αυτό την έμπνευση που χρειάζονται. Το νησί που κατοικείται τόσο από ξένους και εγχώριους κατοίκους, παρουσιάζεται ως σύγχρονη Βαβέλ και ως κέντρο διαφθοράς, που οφείλεται κατά το βιβλίο στον συνωστισμό των καλλιτεχνών. Έτσι ο Θεός απογοητευμένος και προδομένος με την εξέλιξη του σύγχρονου ανθρώπου, αποφασίζει να τους στείλει έναν καινούργιο Μεσσία, αντάξιο της παρακμής τους, ο οποίος προκύπτει μετά από έναν εμετό.
Οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι ιδιόμορφοι και με αυτόν του Μανόλη να ξεχωρίζει (του νέου Μεσσία), τοποθετείται στο νησί με τον ρόλο του χωροφύλακα για να επιβάλει την τάξη στους ανθρώπους. Κινείται αθόρυβα, ως υπνοβάτης (όπως και οι άλλοι κάτοικοι του νησιού), γλυκός και ευγενικός εξ όψεως, ενώ κυριαρχεί μια «σκοτεινή» συμπεριφορά που θα οδηγήσει σε βιασμούς, δολοφονίες και εξαφανίσεις.
Συνέχεια > https://www.vintagestories.gr/o-ypnov...
Την Μαργαρίτα Καραπάνου, την πρωτογνώρισα με το ιδιαιτέρως σκληρό και γκροτέσκο βιβλίο της Η Κασσάνδρα και ο Λύκος. Εδώ και καιρό είχα διαβάσει το βιβλίο της Ο υπνοβάτης, το οποίο είχε διακριθεί στη Γαλλία με το βραβείο του καλύτερου ξένου μυθιστορήματος το 1988. Με επηρέασε τόσο που χρειαζόμουν χρόνο για να το «χωνέψω».
Ο υπνοβάτης, είναι μια φάρσα για την αποσύνθεση του σύγχρονου κόσμου μας, γεμάτο οξύτητα, χιούμορ αλλά και συμπόνια. Όπως και στο βιβλίο Η Κασάνδρα και ο Λύκος, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια γλώσσα που χαρακτηρίζεται από ωμές περιγραφές και εικόνες με πολύ μεγάλη σημειολογική βαρύτητα.
Με ιδιαίτερη και πάντα επίκαιρη γραφή, που μπλέκει το συμβατικό με το μεταφυσικό, η Μαργαρίτα Καραπάνου μάς παρουσιάζει ένα ελληνικό νησί γεμάτο εκκεντρικούς καλλιτέχνες που ψάχνουν σε αυτό την έμπνευση που χρειάζονται. Το νησί που κατοικείται τόσο από ξένους και εγχώριους κατοίκους, παρουσιάζεται ως σύγχρονη Βαβέλ και ως κέντρο διαφθοράς, που οφείλεται κατά το βιβλίο στον συνωστισμό των καλλιτεχνών. Έτσι ο Θεός απογοητευμένος και προδομένος με την εξέλιξη του σύγχρονου ανθρώπου, αποφασίζει να τους στείλει έναν καινούργιο Μεσσία, αντάξιο της παρακμής τους, ο οποίος προκύπτει μετά από έναν εμετό.
Οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι ιδιόμορφοι και με αυτόν του Μανόλη να ξεχωρίζει (του νέου Μεσσία), τοποθετείται στο νησί με τον ρόλο του χωροφύλακα για να επιβάλει την τάξη στους ανθρώπους. Κινείται αθόρυβα, ως υπνοβάτης (όπως και οι άλλοι κάτοικοι του νησιού), γλυκός και ευγενικός εξ όψεως, ενώ κυριαρχεί μια «σκοτεινή» συμπεριφορά που θα οδηγήσει σε βιασμούς, δολοφονίες και εξαφανίσεις.
Συνέχεια > https://www.vintagestories.gr/o-ypnov...
September 16, 2021
Ωραία και χειμαρρώδης γραφή αλλά πολύ περίεργη και ανιαρή πλοκή. Ένιωθα λες και η συγγραφέας ξέχασε ή βαρέθηκε να κάνει editing. Not bad, αλλά είχα υψηλότερες προσδοκίες. Ωστόσο, θα δώσω κι άλλη ευκαιρία στην Καραπάνου γιατί όντως η γραφή της είναι εξαιρετική, με πολύ συναίσθημα και εμβρίθεια.
July 14, 2011
I would like to provide a few paragraphs from this beautifully written and translated book. The episode I'll excerpt struck me as particularly vivid (while sitting outside on a bazillion degree afternoon).
It's from the end of the book, when the images were quickly shifting.
-------
Stephanos stood up, staggering, pulled the glass doors shut, locked them and put the key in his pocket. Then he went back to his chess game. In the closed space, the fans creaked unbearably, the music was deafening. They were dancing naked, frantic form the heat. Sue had fallen off the table and they kept stepping on her, until her body was covered with bruises. They grabbed liquor off the shelves and drank straight from the bottles. The gin, whiskey, and tequila steamed, burning their eyes and cheeks. When the power went off, they didn't realize right away. Their voices were louder than the music, and when it stopped they didn't even notice. But then they saw the fans spinning more and more slowly, creaking one last time and then coming to a stop.
"Stephanos! The key!" someone shouted. But no one moved. Stephanos, alone in his corner, absorbed in his game, didn't hear. "Checkmate!" he announced, then fell senseless onto the board. The pieces scattered over the floor.
To the others, who were in the final stages of intoxication, that movement, endlessly repeated in the mirrors behind Stephanos, seemed slow, unending, like the frame of a movie which the power outage had also stopped. The entire bar was cut off violently from the outside world.
Inside, noses pressed to the glass, they opened and closed their mouths silently, like fish in a tank. Their arms, sliding over the locked doors, looked like fins. The lack of oxygen distorted their features, made their eyes bulge -- and yet from the outside it looked as if they were having the time of their lives, still singing at the top of their lungs.
The heat stole in, spread over the floor, and started to rise."
------- (pp 231-232)
Going back over that section makes me love this book even more, makes me remember how fully all of my senses were engaged while reading.
It's from the end of the book, when the images were quickly shifting.
-------
Stephanos stood up, staggering, pulled the glass doors shut, locked them and put the key in his pocket. Then he went back to his chess game. In the closed space, the fans creaked unbearably, the music was deafening. They were dancing naked, frantic form the heat. Sue had fallen off the table and they kept stepping on her, until her body was covered with bruises. They grabbed liquor off the shelves and drank straight from the bottles. The gin, whiskey, and tequila steamed, burning their eyes and cheeks. When the power went off, they didn't realize right away. Their voices were louder than the music, and when it stopped they didn't even notice. But then they saw the fans spinning more and more slowly, creaking one last time and then coming to a stop.
"Stephanos! The key!" someone shouted. But no one moved. Stephanos, alone in his corner, absorbed in his game, didn't hear. "Checkmate!" he announced, then fell senseless onto the board. The pieces scattered over the floor.
To the others, who were in the final stages of intoxication, that movement, endlessly repeated in the mirrors behind Stephanos, seemed slow, unending, like the frame of a movie which the power outage had also stopped. The entire bar was cut off violently from the outside world.
Inside, noses pressed to the glass, they opened and closed their mouths silently, like fish in a tank. Their arms, sliding over the locked doors, looked like fins. The lack of oxygen distorted their features, made their eyes bulge -- and yet from the outside it looked as if they were having the time of their lives, still singing at the top of their lungs.
The heat stole in, spread over the floor, and started to rise."
------- (pp 231-232)
Going back over that section makes me love this book even more, makes me remember how fully all of my senses were engaged while reading.
August 15, 2016
Δυστυχώς, παρόλο που γενικότερα μ'αρεσει η Καραπάνου, το συγκεκριμένο βιβλιο δεν το απόλαυσα καθόλου. Το γράψιμό της είναι γεμάτο και ο λόγος της χειμαρρώδης, στοιχεία που με κερδίζουν σε αλλα βιβλια αλλά εδώ ίσα ίσα με απομάκρυναν. Σε αυτό βοήθησε και η πλοκή του, που δεν τη βρήκα ενδιαφέρουσα ουτε σε ενα σημείο του βιβλιου. Παρόλα αυτά δεν τα παραταω έτσι εύκολα με την Καραπάνου και θα της δώσω και αλλη ευκαιρία
January 14, 2019
Ενδιαφέρον, αλλά επιτηδεύμενα αρρωστημένο.
March 25, 2020
A resentful God, betrayed and disappointed by the evolution of modern man, who put pleasure and beauty above Law, vomits a new Messiah worthy of their decline, onto an unnamed Greek island. So begins Margarita Karapanou 's second novel, THE SLEEPWALKER.
Emmanuel, as the Messiah is really called, is a blond and handsome police officer who is known by the name of Manolis. Manolis is a murderer and his killings set the novel’s plot in motion. He is the savior men deserve because he was "made in their image and likeness." The islanders adore this beautiful officer—and particularly so the members of the island's eccentric community of bohemian expats, who worship beauty above all things.
All of these bohemian expats are artists suffering from a lack of creativity. They came to the island to find inspiration, but they find none. They are all bogged down in unfinished or unrealized works and lost in unfulfilling relationships. They are excentric and peculiar characters and the core of the corruption that has infested the island resides in them. Manolis moves quietly, like a sleepwalker. He is sweet and kind in appearance, while hiding a dark behavior that will lead to rape, murder and disappearances.
THE SLEEPWALKER is a crime novel, a satire and an absurdist story. Karapanou 's writing style is fragmented and bewildering, at times. A novel that will be greatly enjoyed by readers who love postmodernist fiction.
Emmanuel, as the Messiah is really called, is a blond and handsome police officer who is known by the name of Manolis. Manolis is a murderer and his killings set the novel’s plot in motion. He is the savior men deserve because he was "made in their image and likeness." The islanders adore this beautiful officer—and particularly so the members of the island's eccentric community of bohemian expats, who worship beauty above all things.
All of these bohemian expats are artists suffering from a lack of creativity. They came to the island to find inspiration, but they find none. They are all bogged down in unfinished or unrealized works and lost in unfulfilling relationships. They are excentric and peculiar characters and the core of the corruption that has infested the island resides in them. Manolis moves quietly, like a sleepwalker. He is sweet and kind in appearance, while hiding a dark behavior that will lead to rape, murder and disappearances.
THE SLEEPWALKER is a crime novel, a satire and an absurdist story. Karapanou 's writing style is fragmented and bewildering, at times. A novel that will be greatly enjoyed by readers who love postmodernist fiction.
September 20, 2011
2.5 maybe. I feel like this book suffered because of unmatched expectations. The first chapter is so interesting (God vomits a new messiah) and then it's just 200 pages of sexually ambiguous hipster murder mystery. That might sound cool but it's not.
Ending is kinda fun and weird. The chapter with Alfredo is good too. But the symbolic nature of the story kind of dominated the book at the expense of having actual, developed characters. I could hardly keep track of everyone—half of them are gay, the other half are artists, and practically none of them get any descriptions outside of that. Kind of disappointed in this book, but maybe I built it into something else in my imagination from the time I first heard about this book until now, when I actually got to read it. Oh well.
Ending is kinda fun and weird. The chapter with Alfredo is good too. But the symbolic nature of the story kind of dominated the book at the expense of having actual, developed characters. I could hardly keep track of everyone—half of them are gay, the other half are artists, and practically none of them get any descriptions outside of that. Kind of disappointed in this book, but maybe I built it into something else in my imagination from the time I first heard about this book until now, when I actually got to read it. Oh well.
January 18, 2015
Disappointing. Strangely, what started out as gripping and impressive ended as a cartoon I was keen to be done with. Not that I dislike cartoons, but this one lacked weight, or self-consciousness. A shame, since the seed of something great was still there, but unpruned, gone to seed, left to run riot while Karapanou, I suspect, awaited the end as I did. My impression: a book that, free-growing and much-improvised as it was, then exhausted its author in the editing, which polished the first part at the expense of the second. The result: while fulfilling its visionary contract to the letter, it reneges on the spirit. Could have been much more.
July 22, 2020
Ιούνιος με τον ανεμιστήρα οροφής στο φουλ. Έξω συννεφιά και υγρασία. Μέσα στο σπίτι, ησυχία. Η τηλεόραση ανοιχτή, χωρίς ήχο. Γυρνάω σελίδα και διαβάζω. Κλείνω τα μάτια. Οι ήρωες της Καραπάνου υπνοβατούν μέσα μου, όπως ακριβώς και στα σοκάκια της επινοημένης Ύδρας του '80 - μιας Ύδρας Λερναίας όπου τα πάθη πολλαπλασιάζονται, εκτεθειμένα στην αμείλικτη ομορφιά του τοπίου.
Στην ταινία "Suntan" ο σκηνοθέτης Αργύρης Παπαδημητρόπουλος το είχε θέσει εξαιρετικά: Κάτω απ' τον ήλιο, κάποιοι μαυρίζουν και άλλοι καίγονται. Η Καραπάνου μας θυμίζει ότι οι δύο ιδιότητες - αυτή του ηλιοκαμένου κι εκείνη του καμένου από χέρι - ενίοτε συγκλίνουν. Ο κοσμοπολίτης μπορεί άνετα να είναι και φουκαράς. Ο μάτσο ηλεκτρολόγος μπορεί με ευκολία να παίξει και τον ρόλο της χήρας. Ακόμη κι ο Μεσσίας μπορεί να γίνει κατά συρροήν δολοφόνος. Πώς αλλιώς να μπει στη θέση των θνητών;
Ανοίγω τα μάτια. Στα παράθυρα των ειδήσεων παρελαύνουν φιγούρες γκροτέσκες: Πάθη, εγκλήματα, σκάνδαλα - όλα τους φρέσκα, σπαρταριστά, θαρρείς και τα ΄γραψα μόλις τώρα, στην ονειροπόληση μου. Είμαι κι εγώ άραγε σαν τους πλάνητες συγγραφείς που περιγράφει το μυθιστόρημα; Η επαγγελματική τους ιδιότητα εξαντλείται στον ευσεβή τους πόθο να γράψουν. Κι αν είμαι, τι πειράζει; Ίσως αυτή να είναι κάποιου είδους συγγραφική επιτυχία που δεν αποτιμάται με όρους μπεστ σέλερ. Μια επιτυχία στην οποία συμβάλλουμε όλοι, έτσι όπως γράφουμε και ξεγράφουμε κάθε μέρα το συλλογικό μυθιστόρημα της κοινής μας μοίρας εν αγνοία μας.
Στην ταινία "Suntan" ο σκηνοθέτης Αργύρης Παπαδημητρόπουλος το είχε θέσει εξαιρετικά: Κάτω απ' τον ήλιο, κάποιοι μαυρίζουν και άλλοι καίγονται. Η Καραπάνου μας θυμίζει ότι οι δύο ιδιότητες - αυτή του ηλιοκαμένου κι εκείνη του καμένου από χέρι - ενίοτε συγκλίνουν. Ο κοσμοπολίτης μπορεί άνετα να είναι και φουκαράς. Ο μάτσο ηλεκτρολόγος μπορεί με ευκολία να παίξει και τον ρόλο της χήρας. Ακόμη κι ο Μεσσίας μπορεί να γίνει κατά συρροήν δολοφόνος. Πώς αλλιώς να μπει στη θέση των θνητών;
Ανοίγω τα μάτια. Στα παράθυρα των ειδήσεων παρελαύνουν φιγούρες γκροτέσκες: Πάθη, εγκλήματα, σκάνδαλα - όλα τους φρέσκα, σπαρταριστά, θαρρείς και τα ΄γραψα μόλις τώρα, στην ονειροπόληση μου. Είμαι κι εγώ άραγε σαν τους πλάνητες συγγραφείς που περιγράφει το μυθιστόρημα; Η επαγγελματική τους ιδιότητα εξαντλείται στον ευσεβή τους πόθο να γράψουν. Κι αν είμαι, τι πειράζει; Ίσως αυτή να είναι κάποιου είδους συγγραφική επιτυχία που δεν αποτιμάται με όρους μπεστ σέλερ. Μια επιτυχία στην οποία συμβάλλουμε όλοι, έτσι όπως γράφουμε και ξεγράφουμε κάθε μέρα το συλλογικό μυθιστόρημα της κοινής μας μοίρας εν αγνοία μας.
June 17, 2024
Ξεκίνησα να το διαβάζω μαζί με το Γραμμή του ορίζοντος του Βακαλόπουλου. Και τα δύο διαδραματίζονται σε ένα νησί. Τη γραφή του Βακαλόπουλου τη λάτρεψα. Ο Υπνοβάτης ήταν για εμένα μια πολύ περίεργη ανάβαση. Για αρκετές σελίδες η γραφή, μου φαινόταν τελείως αλλοπρόσαλλη. Ένιωθα ότι περνούσε από το ένα θέμα στο άλλο τελείως ασύνδετα. Καθώς όμως προχωρούσα άρχισε και έμπαινε μια τάξη. Εκεί λάτρεψα την Καραπάνου. Η γραφή της μοναδική. Με έναν μαγικό τρόπο όλοι οι χαρακτήρες του βιβλίου αποκτούσαν υπόσταση μέσα από την ανυποστασία τους. Σαν να ήταν πίνακες που όλο το ενδιαφέρον τους και το αισθητικό τους βάθος ήταν κατακερματισμένο σε σώματα που κάτι από αυτά θα έλειπε για να τα ονομάσεις ολόκληρα. Όλο το βάθος τους το αποκτούσαν από τα μέλη που τους έλειπαν. Σιγά σιγά όμως καθώς πλησίαζε στο τέλος, το βιβλίο επέστρεφε σε αυτήν την αρχική χαοτική αίσθηση. Καταβυθιζόσουν σε μια σουρεαλιστική κόλαση. Αυτό δεν μου επέτρεψε να συνεχίσω να το απολαμβάνω όπως στην μέση. Πάντως σίγουρα το συγκεκριμένο βιβλίο στα δυνατά του σημεία με έκανε να θέλω να μεταφέρω το σύμπαν του στον πραγματικό κόσμο. Τον τρόπο που συνδιαλέγονται οι χαρακτήρες και τη μάτια τους πάνω σε αυτό που ονομάζουμε πραγματικότητα. Αυτή η μάτια μου φανέρωσε σίγουρα πολλές ακόμη διαστάσεις.
August 27, 2018
"Ένα κορίτσι βλέπεις στο λιμάνι, 'ε ρε γκόμενα' λες, και σου βγαίνει αγόρι. Βλέπεις τις πλατάρες ενός αγοριού, στρίβει, νά κάτι βυζιά. Πώς να τα βγάλω πέρα; Εγώ έχω μεγαλώσει με αρχές. Τέλος πάντων. Σ' ένα πράμα έχω καταλήξει. Ο δολοφόνος είναι ξένος. Κανένας Έλληνας δεν είναι τόσο διεστραμμένος. Δε λέω, έχουμε τις αδυναμίες μας. Αν ήταν μόνο πούστης, θα εξέταζα το θέμα από ελληνικής πλευράς. Αλλά να παίζει και στα δύο ταμπλώ -σεξουαλικά- ε όχι. Ο Έλληνας, και πούστης νάναι, έχει αρχές."
Μαχαιρώματα και κόκκινα σημάδια. Ακέφαλα αγόρια. Σωροί από σκουπίδια, ένας κόσμος ακάθαρτος. Η Mina, ο Mark, η Λούκα, ο Placido. Ο Μανώλης και ένα νησί. Ένα νησί στον ήλιο.
Και, αυτονοήτως, πολλά περισσότερα.
Μαχαιρώματα και κόκκινα σημάδια. Ακέφαλα αγόρια. Σωροί από σκουπίδια, ένας κόσμος ακάθαρτος. Η Mina, ο Mark, η Λούκα, ο Placido. Ο Μανώλης και ένα νησί. Ένα νησί στον ήλιο.
Και, αυτονοήτως, πολλά περισσότερα.
December 28, 2019
Μέσα από ένα κράμα χειμαρώδους, γρήγορα εναλλασσόμενης γλώσσας η Μαργαρίτα Καραπάνου υφαίνει μια ιστορία φαντασιακών τεχνασμάτων κάτω από τον καυτό ήλιο του Καμύ, ως μνεία στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία που σταθερά την ενέπνευε.
May 5, 2011
I found this book extraordinarily compelling, although I'm not really sure how much I really grasped it or whether or not I would recommend it.
Read
May 18, 2014Το ξαναδιαβάζω μετά απο χρόνια.Πόσο μπροστά καιπίσω απο την εποχή του.
August 13, 2014
Amazing. It's hard to understand/accept this is a world where Karapanou isn't rabidly annointed or at least viciously condemned... Anyway, I'm with the rabids. What a writer!
October 29, 2018
oh boy
November 13, 2025
καταπληκτικό βιβλίο, δεν ήθελα να τελειώσει.
May 3, 2023
This book gave me Albert Camus vibes. Beautifully written and refreshingly random. It felt eerie and at times nightmarish, like a dream. Not comparable to anything I've read before. Don't expect this book to be adequate in its explanations for events and the actions of its characters, or be extremely coherent. This book allows the reader to take a step back from the mundane, the logical and the routine, and reveals the beauty in everything, horror included.
September 1, 2022
A witty and original text which explore the interior discourse between those unfulfilled by their exploits.
Manolis, a new-age God, is vomited on to a Greek island by God who looks on with disappointment at what humanity has become. He works as a police officer investigating the death of an islander. But as the crime goes on unsolved, more and more murders start happening and senior officers are brought in to review the case.
In the meantime, the narrative follows Luca, an aspiring writer, and Mark, an aspiring painter, both struggling in their pursuits.
The book has comments on gender, sexuality, religion, politics, power and is far reaching on the depth of its analysis in all.
I could not recommend this book more.
Manolis, a new-age God, is vomited on to a Greek island by God who looks on with disappointment at what humanity has become. He works as a police officer investigating the death of an islander. But as the crime goes on unsolved, more and more murders start happening and senior officers are brought in to review the case.
In the meantime, the narrative follows Luca, an aspiring writer, and Mark, an aspiring painter, both struggling in their pursuits.
The book has comments on gender, sexuality, religion, politics, power and is far reaching on the depth of its analysis in all.
I could not recommend this book more.
This entire review has been hidden because of spoilers.
April 4, 2025
U řecké literatury jsem (zatím) odkázána na překlady. Ten se u Náměsíčníka povedl, jen jsem se asi s knihou nepotkala ve správnou chvíli, nebo možná dokonce ve správném životě. Podle anotace a první kapitoly jsem se těšila na příběh nového spasitele, ale počínaje druhou kapitolou až do poslední jsem ho v řádcích ani mezi nimi nenašla. Že by mi unikl v těch odstavcích, které jsem někdy znuděně, někdy znechuceně přeskočila? Užila bych si tu četbu víc, nebýt toho zklamání z nenaplněných očekávání? Moc pravděpodobné to není. Ta kniha je jedna velká chlípná fantasmagorie a na můj vkus byla chlípná a fantasmagorická až moc.
May 29, 2025
alluring prose from karapanou that makes me want to read her other books , prob a bad book to choose for starting to read her work , very abstract / absurdist which is probably impossible to be perfectly conveyed/translated in English . given that i read this in english, i think it is sometimes tangential and would love to read some of her more structured work . without reading this in greek which i unfortunately would not be able to understand most of and without having a strong cultural understanding i think it's impossible to understand well what karapanou puts forward . nonetheless, the way she writes is captivating and i will definitely read more of her work
September 6, 2025
I admit I am not big on post-modernism - probably because I don't know much about it (and maybe I should) but also because I look for something else in my books. That being said, Karapanou's book was an absurd crime mystery of sorts that has one of best premises I've ever been interested in - and I wish the rest of the book followed too.
On the other hand, there are many parts of it I did enjoyed; the writing most of all, hence the high rating. It's a very vivid book, very cinematographic, full of imagery and full of summer (sometimes very dark and graphic - so beware of that).
On the other hand, there are many parts of it I did enjoyed; the writing most of all, hence the high rating. It's a very vivid book, very cinematographic, full of imagery and full of summer (sometimes very dark and graphic - so beware of that).
February 28, 2022
Wow! What a firecracker of a book! My first book of the year for “read around the world” challenge! (Greece). This book was quirky, and strange, and I couldn’t put it down! The author takes you on a crazy journey, and it was such an enjoyable ride! I look forward to reading other books by this author! Especially Kassandra and the Wolf! =-)
September 19, 2023
I would describe this novel as bang average. I didn't really get how Manolis was supposed to be a Christ like figure, or maybe he was supposed to be the anti-christ. Found a lot of the novel felt like it was deliberately trying to be shocking, but trying too hard for my liking. Although some of the passages were really awful and I struggled to read them. Not my favourite
February 22, 2025
Πυκνογραμμένο. Πολλά ονόματα, πολλές ιστορίες, η μία μετά την άλλη, χωρίς αρχή μέση και τέλος. Πολύ φρικιαστικό βιβλίο. Δεν το συστήνω σε κανέναν. Το παράτησα λίγο μετά την μέση καθώς με κούρασε αφόρητα.
May 14, 2025
Συμπαθητικό κονσεπτ. Δεν κατάλαβα ποτέ τον βιασμό κ τι νόημα είχε τελικά στην πλοκή. Επίσης γιατί καποιος δεν αποτελείωσε αυτόν τον Μαρκ κ έπρεπε να τον αντέξουμε μέχρι το τέλος;
Δυστυχώς δεν νομίζω πως θα διάβαζα κ κάποιο άλλο της βιβλίο.
Δυστυχώς δεν νομίζω πως θα διάβαζα κ κάποιο άλλο της βιβλίο.
This entire review has been hidden because of spoilers.
January 4, 2023
Fastest read yet. I couldn't put it down.
Displaying 1 - 30 of 46 reviews