What do you think?
Rate this book
The Trilogy #2
مالون يموت
فى الأغلب فالصخب الذى أحدثته مسرحية فى انتظار جودو هو الذى يجذب القراء السطحيين إلى روايات صمويل بيكيت، ولكن فى الأغلب أيضا فإن الكثيرين منهم سيشعرون بالإحباط، فعملية هدم الشكل الأدبى التقليدى التى تحققت جزئيا فى (جودو) تم تحقيقها بشكل أكبر هنا. فى (جودو) لا توجد حبكة بالمعنى المعروف، ولكن فيها ما يكفى من الحركة الدرامية التى تجعل المشاهد منجذبا لها، والشخصيات (من خلال شخصيات الممثلين) لديها هوية.
أما فى رواية (مالون يموت) فنحن تقريبا لا نعرف أكثر من أن مالون – بغض النظر عمن يكون – يحتضر، وأنه يموت فى النهاية، أما الباقى فهو كابوس. فأثناء احتضاره يتلو على نفسه بعض القصص؛ أسماء الشخصيات تتغير، الأشكال تغيم، ربما يكونون أشخاصا مختلفين، أو يكونون نفس الشخص، أو تنويعات على شخصية مالون نفسها (فعلى أى حال من على يقين بالهوية الشخصية؟)، وفى النهاية، بعدما يصبح الكابوس أكثر عنفا وازدحاما وهذيانا، تتوقف الكتابة ويموت مالون.
ربما يبدو المضمون غير مشجع بالنسبة لرواية، فقراءتها بسرعة كما نفعل مع معظم الروايات التى تحتوى على قصص سيجعل الكتاب رتيبا ومملا، بل ومثيرا للغثيان للقارئ الضجر، ولكن لا يمكن قراءة بيكيت بنفس طريقة الروايات العادية، فعليك أن تبتلعه على جرعات صغيرة، وأن تعود إليه مرارا وتكرارا، بهذه الطريقة تتأسس قوة الكتاب.
بيكيت يكتب مثل طائر مجروح، يقوم بتحليقات قصيرة، فلا يقضى وقتا فى الهواء حتى يسقط مرة أخرى، ولكن حركة هذا المنحنى تكون رائعة ، فبعد إعادة القراءة تحولت من إحباطى الأول إلى قناعة بأن الروايات الثلاث (مولوى)، (مالون يموت)، (اللا مسمى) أكثر قوة وأهمية من جودو.
فما يفعله الكاتب هنا هو محاولة تستدعى ما يفعله بعض الفنانين التجريديين؛ حين يفرغون اللوحة من كل الأشكال المألوفة على أن تكون اللوحة مثيرة بصريا مع ذلك. بيكيت يسعى لتفريغ الرواية من كل الموضوعات المألوفة- الحبكة، الموقف، الشخصيات، على أن يظل القارئ مع ذلك مأخوذا ومنجذبا للرواية، وكثيرا ما نجح فى ذلك، رغم أنه يسبح ضد التيار.
ولكن ربما يتساءل القارئ، ما فائدة هذا؟ لماذا يُدفع أى شكل فنى نحو حدود اللا شيء. حسنا، أولا فمن المثير للتحدى أن نرى إلى أى مدى يمكن للفرد أن يمضى بغض النظر عن الإتجاه. ثانيا فنوعية الخبرة التى يتعامل معها بيكيت تمثل مساحة كبيرة من الحياة، أكبر حتى من قدرتنا على الاعتراف بها لأنفسنا.
وإذا لم تكن كلمتا (إيجابى) و(سلبى) قد فقدتا معناهما تماما (مثل كلمتى يمينى ويسارى فى السياسة) فى عصرنا هذا، فعلىّ أن أقول إن بيكيت واحد من أكثر الكتاب الأحياء إيجابية، فهناك خلف تجديفه الحاد ضد الإنسان حب حقيقى، هذا غير أصالته التى تجعل من كل كلمة يكتبها تبدو وكأنه عاشها.
ـــــــــــــ
وليام باريت/ ترجمة: أمير زكى
أما فى رواية (مالون يموت) فنحن تقريبا لا نعرف أكثر من أن مالون – بغض النظر عمن يكون – يحتضر، وأنه يموت فى النهاية، أما الباقى فهو كابوس. فأثناء احتضاره يتلو على نفسه بعض القصص؛ أسماء الشخصيات تتغير، الأشكال تغيم، ربما يكونون أشخاصا مختلفين، أو يكونون نفس الشخص، أو تنويعات على شخصية مالون نفسها (فعلى أى حال من على يقين بالهوية الشخصية؟)، وفى النهاية، بعدما يصبح الكابوس أكثر عنفا وازدحاما وهذيانا، تتوقف الكتابة ويموت مالون.
ربما يبدو المضمون غير مشجع بالنسبة لرواية، فقراءتها بسرعة كما نفعل مع معظم الروايات التى تحتوى على قصص سيجعل الكتاب رتيبا ومملا، بل ومثيرا للغثيان للقارئ الضجر، ولكن لا يمكن قراءة بيكيت بنفس طريقة الروايات العادية، فعليك أن تبتلعه على جرعات صغيرة، وأن تعود إليه مرارا وتكرارا، بهذه الطريقة تتأسس قوة الكتاب.
بيكيت يكتب مثل طائر مجروح، يقوم بتحليقات قصيرة، فلا يقضى وقتا فى الهواء حتى يسقط مرة أخرى، ولكن حركة هذا المنحنى تكون رائعة ، فبعد إعادة القراءة تحولت من إحباطى الأول إلى قناعة بأن الروايات الثلاث (مولوى)، (مالون يموت)، (اللا مسمى) أكثر قوة وأهمية من جودو.
فما يفعله الكاتب هنا هو محاولة تستدعى ما يفعله بعض الفنانين التجريديين؛ حين يفرغون اللوحة من كل الأشكال المألوفة على أن تكون اللوحة مثيرة بصريا مع ذلك. بيكيت يسعى لتفريغ الرواية من كل الموضوعات المألوفة- الحبكة، الموقف، الشخصيات، على أن يظل القارئ مع ذلك مأخوذا ومنجذبا للرواية، وكثيرا ما نجح فى ذلك، رغم أنه يسبح ضد التيار.
ولكن ربما يتساءل القارئ، ما فائدة هذا؟ لماذا يُدفع أى شكل فنى نحو حدود اللا شيء. حسنا، أولا فمن المثير للتحدى أن نرى إلى أى مدى يمكن للفرد أن يمضى بغض النظر عن الإتجاه. ثانيا فنوعية الخبرة التى يتعامل معها بيكيت تمثل مساحة كبيرة من الحياة، أكبر حتى من قدرتنا على الاعتراف بها لأنفسنا.
وإذا لم تكن كلمتا (إيجابى) و(سلبى) قد فقدتا معناهما تماما (مثل كلمتى يمينى ويسارى فى السياسة) فى عصرنا هذا، فعلىّ أن أقول إن بيكيت واحد من أكثر الكتاب الأحياء إيجابية، فهناك خلف تجديفه الحاد ضد الإنسان حب حقيقى، هذا غير أصالته التى تجعل من كل كلمة يكتبها تبدو وكأنه عاشها.
ـــــــــــــ
وليام باريت/ ترجمة: أمير زكى
141 pages, Paperback
First published January 1, 1951
234 people are currently reading
8277 people want to read
About the author
Samuel Beckett
914 books6,545 followersNovels of Samuel Barclay Beckett, Irish writer, include
Murphy
in 1938 and
Malone Dies
in 1951; a wider audience know his absurdist plays, such as
Waiting for Godot
in 1952 and
Krapp's Last Tape
in 1959, and he won the Nobel Prize of 1969 for literature.
Samuel Barclay Beckett, an avant-garde theater director and poet, lived in France for most of his adult life. He used English and French. His work offers a bleak, tragicomic outlook on human nature, often coupled with black gallows humor.
People regard most influence of Samuel Barclay Beckett of the 20th century. James Augustine Aloysius Joyce strongly influenced him, whom people consider as one modernist. People sometimes consider him as an inspiration to many later first postmodernists. He is one of the key in what Martin Esslin called the "theater of the absurd". His later career worked with increasing minimalism.
People awarded Samuel Barclay Beckett "for his writing, which—in new forms for the novel and drama—in the destitution of modern man acquires its elevation".
In 1984, people elected Samuel Barclay Bennett as Saoi of Aosdána.
Samuel Barclay Beckett, an avant-garde theater director and poet, lived in France for most of his adult life. He used English and French. His work offers a bleak, tragicomic outlook on human nature, often coupled with black gallows humor.
People regard most influence of Samuel Barclay Beckett of the 20th century. James Augustine Aloysius Joyce strongly influenced him, whom people consider as one modernist. People sometimes consider him as an inspiration to many later first postmodernists. He is one of the key in what Martin Esslin called the "theater of the absurd". His later career worked with increasing minimalism.
People awarded Samuel Barclay Beckett "for his writing, which—in new forms for the novel and drama—in the destitution of modern man acquires its elevation".
In 1984, people elected Samuel Barclay Bennett as Saoi of Aosdána.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 29 of 596 reviews
August 12, 2017
"Τίποτα δεν είναι πιο πραγματικό από το τίποτα".
Ο Μαλόν πεθαίνει (1951)
Ένα απο τα πιο δυνατά βιβλία που έχω διαβάσει ως τώρα.
Γραφή,αφήγηση,πλοκή,δράση,
εφιάλτης.. καθιερώνουν τη δύναμη του,την καθιστούν υπεράνω κάθε αναγνωστικού δυνητικού ερωτήματος διάκρισης ανάμεσα σε αλήθεια και μυθοπλασία.
Μια παράνοια ζει και βασιλεύει σε όλη την τραγική εξέλιξη της ιστορίας.
Δεν υπερέχει η σαφήνεια μα ούτε και η ασάφεια ανάμεσα στον Μαλόν που αφηγείται τα γεγονότα και στην επαλήθευση των γεγονότων αυτών.
Σαφώς αποτελεί συνέχεια και επανάληψη της ιστορίας του Μολλόυ με τη μόνη διαφορά πως εδώ οι δυο ήρωες που μονολογούν αναμειγνύονται σε ένα πρόσωπο.
Ωστόσο δεν υπάρχει δυνατότητα αποσαφήνισης μεταξύ επανάληψης ή αναβίωσης και σίγουρα μέσα σε όλη την παράκρουση ο Μπέκετ τονίζει θαυμαστά την ικανότητα του λόγου να συλλάβει ως σκεπτικό,με αιτία και αποτέλεσμα την απόλυτη παράνοια.
Εδώ,ανάμεσα στον Μαλόν και τον Μακμάν που είναι ένας χαρακτήρας,παρεμβαίνουν εμβόλιμα οι αμφιβολίες πως ίσως να μην είναι το ίδιο πρόσωπο.
Όμως,έτσι κι αλλιώς (κατά την άποψη μου) δεν υπάρχει διαφορά στην εξέλιξη και την κατανόηση είτε είναι,είτε όχι.
Αυτός είναι ο κόσμος του Μπέκετ,δεν υπάρχει αλήθεια και ψέμα και αν υπάρξει δεν παίζει σπουδαίο ρόλο στο μυθιστόρημα.
Διαφορετικές ανατυπώσεις της ίδιας δυστυχισμένης και πάνσοφης ιστορίας. Ελάχιστες διάφορες στη λεπτομέρεια δημιουργούν μια αριστουργηματική και καταθλιπτική Σισύφεια αναγνωστική μαγεία.
Ο Μπέκετ δεν δύναται να διαβαστεί όπως τα βιβλία με απροβλημάτιστο υλικό πλοκής και άμεση κατανόηση της γρήγορης εξέλιξης της ιστορίας.
Αν γίνει έτσι, σίγουρα αυτό το αριστούργημα θα χαρακτηριστεί πληκτικό,ανιαρό,αηδιαστικό και ανούσιο.
Πρέπει ο αναγνώστης να το καταπιεί γουλιά-γουλιά σαν ελιξίριο συλλογιστικής εμπειρίας ζωής.
Και κάθε φορά που θα γεύεται πνευματικά και ψυχικά την ουσία των πραγμάτων να επανέρχεται ξανά και ξανά πίνοντας αργά τη συναρπαστική τέχνη του συγγραφέα.
Έτσι μόνο θα κατορθώσει να απολαύσει την ισχυρότητα και τη δυνατή σοβαρότητα του βιβλίου.
Παρά το γεγονός της βίαιης επίδρασης που ασκείται στον αναγνώστη, ο Μπεκετ καταφέρνει να σε αδειάζει και να σε γεμίζει απο πόνο και ελπίδα ταυτοχρόνως.
Τη στιγμή που αναγνωρίζεις μορφές και καταστάσεις προσπαθώντας να συνειδητοποιήσεις το βάθος του συναρπαστικού λόγου,την αμέσως επόμενη στιγμή σε πετάει σε επιφανειακές και συνηθισμένες επιδιώξεις σκέψης.
Όμως ο μαέστρος το καταφέρνει χωρίς να χάνεις καθόλου σε αυτή τη μετακίνηση το ενδιαφέρον σου προς οποιαδήποτε κατεύθυνση.
Ο Μαλόν είναι μια διδαχή,μια πρόκληση,ένα άλλο είδος εμπειρίας. Φτάνει με την μύτη του μολυβιού που κρατάει μέχρι το μεδούλι. Σου καίει την ψυχή. Σου τσεκουρώνει το μυαλό.
Είναι απο τις εμπειρικές αλήθειες ζωής που όλοι μας ενδόμυχα αρνούμαστε να παραδεχτούμε ακόμη και στον ίδιο μας τον εαυτό.
Θα χαρακτήριζα τη γραφή του Μπέκετ πονηρή, βλάσφημη,τροπαιοφόρα παγίδα συνειδήσεων και αντιλήψεων.
Έτσι φαίνεται αρχικά,έτσι μοιάζει επιφανειακά.
Στην ουσία όμως είναι ίσως ότι πιο γνήσιο έχει γραφτεί ποτέ.
Είναι ενάντια σε κάθε πλαίσιο άρνησης, σε κάθε μορφή καταδίκης,περιθωριοποίησης και θανάτου.
Είναι ωδή στην ελευθερία
σκέψης-λόγου, στην πραγματική αγάπη,την ανθρωπιά και τη λύτρωση απο κάθε καταδυνάστευση.
Καλή ανάγνωση!!
Πολλούς ασπασμούς.
Ο Μαλόν πεθαίνει (1951)
Ένα απο τα πιο δυνατά βιβλία που έχω διαβάσει ως τώρα.
Γραφή,αφήγηση,πλοκή,δράση,
εφιάλτης.. καθιερώνουν τη δύναμη του,την καθιστούν υπεράνω κάθε αναγνωστικού δυνητικού ερωτήματος διάκρισης ανάμεσα σε αλήθεια και μυθοπλασία.
Μια παράνοια ζει και βασιλεύει σε όλη την τραγική εξέλιξη της ιστορίας.
Δεν υπερέχει η σαφήνεια μα ούτε και η ασάφεια ανάμεσα στον Μαλόν που αφηγείται τα γεγονότα και στην επαλήθευση των γεγονότων αυτών.
Σαφώς αποτελεί συνέχεια και επανάληψη της ιστορίας του Μολλόυ με τη μόνη διαφορά πως εδώ οι δυο ήρωες που μονολογούν αναμειγνύονται σε ένα πρόσωπο.
Ωστόσο δεν υπάρχει δυνατότητα αποσαφήνισης μεταξύ επανάληψης ή αναβίωσης και σίγουρα μέσα σε όλη την παράκρουση ο Μπέκετ τονίζει θαυμαστά την ικανότητα του λόγου να συλλάβει ως σκεπτικό,με αιτία και αποτέλεσμα την απόλυτη παράνοια.
Εδώ,ανάμεσα στον Μαλόν και τον Μακμάν που είναι ένας χαρακτήρας,παρεμβαίνουν εμβόλιμα οι αμφιβολίες πως ίσως να μην είναι το ίδιο πρόσωπο.
Όμως,έτσι κι αλλιώς (κατά την άποψη μου) δεν υπάρχει διαφορά στην εξέλιξη και την κατανόηση είτε είναι,είτε όχι.
Αυτός είναι ο κόσμος του Μπέκετ,δεν υπάρχει αλήθεια και ψέμα και αν υπάρξει δεν παίζει σπουδαίο ρόλο στο μυθιστόρημα.
Διαφορετικές ανατυπώσεις της ίδιας δυστυχισμένης και πάνσοφης ιστορίας. Ελάχιστες διάφορες στη λεπτομέρεια δημιουργούν μια αριστουργηματική και καταθλιπτική Σισύφεια αναγνωστική μαγεία.
Ο Μπέκετ δεν δύναται να διαβαστεί όπως τα βιβλία με απροβλημάτιστο υλικό πλοκής και άμεση κατανόηση της γρήγορης εξέλιξης της ιστορίας.
Αν γίνει έτσι, σίγουρα αυτό το αριστούργημα θα χαρακτηριστεί πληκτικό,ανιαρό,αηδιαστικό και ανούσιο.
Πρέπει ο αναγνώστης να το καταπιεί γουλιά-γουλιά σαν ελιξίριο συλλογιστικής εμπειρίας ζωής.
Και κάθε φορά που θα γεύεται πνευματικά και ψυχικά την ουσία των πραγμάτων να επανέρχεται ξανά και ξανά πίνοντας αργά τη συναρπαστική τέχνη του συγγραφέα.
Έτσι μόνο θα κατορθώσει να απολαύσει την ισχυρότητα και τη δυνατή σοβαρότητα του βιβλίου.
Παρά το γεγονός της βίαιης επίδρασης που ασκείται στον αναγνώστη, ο Μπεκετ καταφέρνει να σε αδειάζει και να σε γεμίζει απο πόνο και ελπίδα ταυτοχρόνως.
Τη στιγμή που αναγνωρίζεις μορφές και καταστάσεις προσπαθώντας να συνειδητοποιήσεις το βάθος του συναρπαστικού λόγου,την αμέσως επόμενη στιγμή σε πετάει σε επιφανειακές και συνηθισμένες επιδιώξεις σκέψης.
Όμως ο μαέστρος το καταφέρνει χωρίς να χάνεις καθόλου σε αυτή τη μετακίνηση το ενδιαφέρον σου προς οποιαδήποτε κατεύθυνση.
Ο Μαλόν είναι μια διδαχή,μια πρόκληση,ένα άλλο είδος εμπειρίας. Φτάνει με την μύτη του μολυβιού που κρατάει μέχρι το μεδούλι. Σου καίει την ψυχή. Σου τσεκουρώνει το μυαλό.
Είναι απο τις εμπειρικές αλήθειες ζωής που όλοι μας ενδόμυχα αρνούμαστε να παραδεχτούμε ακόμη και στον ίδιο μας τον εαυτό.
Θα χαρακτήριζα τη γραφή του Μπέκετ πονηρή, βλάσφημη,τροπαιοφόρα παγίδα συνειδήσεων και αντιλήψεων.
Έτσι φαίνεται αρχικά,έτσι μοιάζει επιφανειακά.
Στην ουσία όμως είναι ίσως ότι πιο γνήσιο έχει γραφτεί ποτέ.
Είναι ενάντια σε κάθε πλαίσιο άρνησης, σε κάθε μορφή καταδίκης,περιθωριοποίησης και θανάτου.
Είναι ωδή στην ελευθερία
σκέψης-λόγου, στην πραγματική αγάπη,την ανθρωπιά και τη λύτρωση απο κάθε καταδυνάστευση.
Καλή ανάγνωση!!
Πολλούς ασπασμούς.
May 30, 2018
مالون يموت: كيف تنجح في التثاؤب بعشرين طريقة مختلفة؟
لو أن هناك جائزة للعمل الأدبي الأكثر إملالا
لكانت هذه الرواية أول مستحقيه
هي ليست الرواية الوحيدة التي تهدم كافة أشكال السرد المتعارف عليها
وليست أول رواية بلا حبكة
أنا أتمتع بهذا النوع من الروايات طالما كتب بأسلوب قادر على جذبي
إنما بيكيت هنا لم ينجح سوى في تعليمي طرقا جديدة للسبّ واللعن
وكما يقال بالعامية المصرية
الجواب بيبان من عنوانه
صفار بيض مالي الغلاف
هيطلع إيه يعني من محتواه؟؟
:\
::::::::::::::::::
في أدب العبث عليك أن تتوقع كل شيء
ولا تنظر منه أن تصل إلى شيء
فإن فعلت فاعلم أن الكاتب فشل في مرماه
إنه يريد أن يصل بك إلى حقيقة واحدة
لا شيء له معنى
ومجددا لا مشكلة لدي في ذلك
فهذا الجو العبثي يناسبني تماما
أزعم أنني من هواة أدب العبث
وأحببت في انتظار جودو من القراءة الأولى
فكرة وتنفيذا ومحاورات
إذن مشكلتي الأساسية مع مالون
ومع مونولوج مالون
لم أحبه
ولم أحب حكاياته
ولم أتعاطف معه
ولم اجد نفسي في كلماته
برغم أني ويعلم الله لا أجد نفسي إلا في أكثر أشكالا الأدب لامنطقية
:::::::::::::
بيكيت مسرحي
وفي رأيي هذا العمل تجربته الفاشلة التي ليتني لا سمعت بها
ولا عرفت بوجودها
لا لأنه لم يخلق رواية متكاملة الأركان
بل لأنه لا يستطيع أن يكتب مونولوجا بهذا الطول ويكون ممتعا
جمال المسرحي يكمن في قدرته على خلق حوارا مبهرا
شد وجذب
مناقشات وجدال
سفسطة جذابة
مونولوجات ذكية وكأنها صادرة من أعماق نفس القارئ
كل هذه المزايا افتقدتها الرواية عدا المونولوج الداخلي
وبصراحة تامة وبالمصري كده
هي هربت منه ع الآخر
فلا أي متعة من أي نوع
ولا أي جملة تعلق في الذهن
ولا أي انجذاب للسارد أو لحكاياته
ملل في ملل في ملل
فمك يحتار ما بين أن ينفتح على اتساعه في تثاؤب مميت
أو في أن يعين لسانك في اختيار ألفاظا مبتكرة في السباب
تناسب هذا الهراء الذي لا ينتهي
لاعنة ذلك اليوم الأغبر الذي ألقى بهذه الرواية اللعينة في طريقك
لا تنجح محاولات الخروج عن القوالب الأدبية في كل مرة
فأحيانا يرمي الأديب بكل القواعد من النافذة
ويصنع عملا أدبيا مبهرا في جدته وجديده
وأحيانا تحترق الطبخة
أو تبقى مائعة غير مستساغة الطعم
وهذا في رأيي ما حدث هنا
ويغرق القارئ المسكين في هذه الخلطة الملعونة
محاولا عبر شهقاته الأخيرة نصح اخيه من بني الإنسان
لا تقرؤوا هذه الرواية :(
أعجب لماذا أتحدث عن كل هذا..نعم لأتخلص من الملل. عش ودع غيرك يعيش. لا فائدة من الشكوي من الكلمات، فهي ليس أردأ مما تحاول قوله
ألكي تتخلص من الملل توجع قلب أهالينا احنا بمنقوع الملل ذاته؟؟
يارذل
!
:\
July 22, 2025
Disclosure alert! Malone is going to die.
A cacophonic older man lies in his bed. Ultimate terrestrial residence, a room, and its window, by which it watches the life, or what takes the place of it, to pass. Extension of his prehensile limbs, a staff with which he obviates his defunct mobility, and some forgotten or unknown objects as the last witnesses of his stay on earth. While waiting to pay his passage to Charron the notcher, he fills a notebook with a final and pitiful attempt to prolong his post-mortem days by narrating a fable full of sound and fury, which means nothing, like, as William would say, that bloody prankster.
With Malone Dies, Beckett's famous trilogy continues. However, if this opus gains clarity compared to the disconcerting Molloy, to which it refers by narrative motifs, it is not certain that it is more interesting. The reader finishes the second part of the triptych, still doubtful, acknowledging that it is not without value, that something is going on, that it would be hard to define.
A cacophonic older man lies in his bed. Ultimate terrestrial residence, a room, and its window, by which it watches the life, or what takes the place of it, to pass. Extension of his prehensile limbs, a staff with which he obviates his defunct mobility, and some forgotten or unknown objects as the last witnesses of his stay on earth. While waiting to pay his passage to Charron the notcher, he fills a notebook with a final and pitiful attempt to prolong his post-mortem days by narrating a fable full of sound and fury, which means nothing, like, as William would say, that bloody prankster.
With Malone Dies, Beckett's famous trilogy continues. However, if this opus gains clarity compared to the disconcerting Molloy, to which it refers by narrative motifs, it is not certain that it is more interesting. The reader finishes the second part of the triptych, still doubtful, acknowledging that it is not without value, that something is going on, that it would be hard to define.
October 22, 2024
All is ready. Except me. I am being given, if I may venture the expression, birth to into death, such is my impression. The feet are clear already, of the great cunt of existence. Favourable presentation I trust. My head will be the last to die. Haul in your hands. I can’t. The render rent. My story ended I’ll be living yet. Promising lag. That is the end of me. I shall say I no more.
Surreal, absurd, dismal, brilliant
He is an old man on the brink of death. He is lying on a hospital bed or is he in an asylum or is it a prison cell?
He is waiting for the inevitable.
I fell asleep. But I do not want to sleep. There is no time for sleep in my time-table. I do not want – no, I have no explanations to give. Coma is for the living. The living.
His only possessions: an exercise book, a pencil and his hat.
I say living without knowing what it is. I tried to live without knowing what I was trying. Perhaps I have lived after all, without knowing. I wonder why I speak of all this.
But while he is waiting, why not write stories about characters he has never met, or met and has forgotten or met and wants to forget? He could give them life. He could bestow them joy and pain. He could kill them.
A little darkness, in itself, at the time, is nothing. You think no more about it and you go on. But I know what darkness is, it accumulates, thickens, then suddenly bursts and drowns everything.
He could write in his exercise book. Not about himself, but about what life is and what death could be.
But what matter whether I was born or not, have lived or not, am dead or merely dying, I shall go on doing as I have always done, not knowing what it is I do, nor who I am, nor where I am, nor if I am. Yes, a little creature, I shall try and make a little creature, to hold in my arms, a little creature in my image, no matter what I say. And seeing what a poor thing I have made, or how like myself, I shall eat it. Then be alone a long time, unhappy, not knowing what my prayer should be nor to whom.
Malone Dies, the second book in The Trilogy was written in 1951 originally in the French language.
An excerpt:
"Nuance. What I sought, when I struggled out of my hole, then aloft through the stinging air towards an inaccessible boon, was the rapture of vertigo, the letting go, the fall, the gulf, the relapse to darkness, to nothingness, to earnestness, to home, to him waiting for me always, who needed me and whom I needed, who took me in his arms and told me to stay with him always, who gave me his place and watched over me, who suffered every time I left him, whom I have often made suffer and seldom contented, whom I have never seen. There I am forgetting myself again. My concern is not with me, but with another, far beneath me and whom I try to envy, of whose crass adventures I can now tell at last, I don’t know how. Of myself I could never tell, any more than live or tell of others. How could I have, who never tried? To show myself now, on the point of vanishing, at the same time as the stranger, and by the same grace, that would be no ordinary last straw. Then live, long enough to feel, behind my closed eyes, other eyes close. What an end."
Surreal, absurd, dismal, brilliant
He is an old man on the brink of death. He is lying on a hospital bed or is he in an asylum or is it a prison cell?
He is waiting for the inevitable.
I fell asleep. But I do not want to sleep. There is no time for sleep in my time-table. I do not want – no, I have no explanations to give. Coma is for the living. The living.
His only possessions: an exercise book, a pencil and his hat.
I say living without knowing what it is. I tried to live without knowing what I was trying. Perhaps I have lived after all, without knowing. I wonder why I speak of all this.
But while he is waiting, why not write stories about characters he has never met, or met and has forgotten or met and wants to forget? He could give them life. He could bestow them joy and pain. He could kill them.
A little darkness, in itself, at the time, is nothing. You think no more about it and you go on. But I know what darkness is, it accumulates, thickens, then suddenly bursts and drowns everything.
He could write in his exercise book. Not about himself, but about what life is and what death could be.
But what matter whether I was born or not, have lived or not, am dead or merely dying, I shall go on doing as I have always done, not knowing what it is I do, nor who I am, nor where I am, nor if I am. Yes, a little creature, I shall try and make a little creature, to hold in my arms, a little creature in my image, no matter what I say. And seeing what a poor thing I have made, or how like myself, I shall eat it. Then be alone a long time, unhappy, not knowing what my prayer should be nor to whom.
Malone Dies, the second book in The Trilogy was written in 1951 originally in the French language.
An excerpt:
"Nuance. What I sought, when I struggled out of my hole, then aloft through the stinging air towards an inaccessible boon, was the rapture of vertigo, the letting go, the fall, the gulf, the relapse to darkness, to nothingness, to earnestness, to home, to him waiting for me always, who needed me and whom I needed, who took me in his arms and told me to stay with him always, who gave me his place and watched over me, who suffered every time I left him, whom I have often made suffer and seldom contented, whom I have never seen. There I am forgetting myself again. My concern is not with me, but with another, far beneath me and whom I try to envy, of whose crass adventures I can now tell at last, I don’t know how. Of myself I could never tell, any more than live or tell of others. How could I have, who never tried? To show myself now, on the point of vanishing, at the same time as the stranger, and by the same grace, that would be no ordinary last straw. Then live, long enough to feel, behind my closed eyes, other eyes close. What an end."
August 4, 2016
It's another gem from Samuel Beckett, the universe of Beckett is rich, haunting, surreal and metaphorical which shudder you to the core of your existence. The misery of human nature is, as it is condemned, to feel absurd above life, the very existence of human being to the point where existence of a man is strip to nothingness; however the life we witness is rich indeed but 'death' is an absolute certainty (at least to the extent we have been able to understand our 'Universe' till yet), and the whole struggle of human nature is about to comprehend the enigma behind it.
February 8, 2019
دوستانِ گرانقدر، اینبار شخصیتِ اصلیِ رمانِ <ساموئل بکت> پیرمردی در حالِ مرگ و فروپاشی میباشد و اصلاً بهتر است بگویم که این پیرمرد، در مرگ زاده شده است و دوباره میمیرد
پیرمردی تنها و ترسناک و البته درشت اندام... پیرمردی به نامِ <مالون> که به تختِ خواب بسته شده است و از دنیایِ اطراف دور است.. حتی کوچکترین کارهایی که مربوط به خویش میباشد را نیز انجام نمیدهد... پیرزنی، پرستارِ اوست که غذا و سوپش را میدهد و لگنِ ادرارش را خالی میکند... این پیرزنِ ناشناس، همه جوره نگهبانِ مالونِ پیر میباشد و اصلاً باید بگویم که جاسوسی از سویِ یک موسسهٔ بی نام و نشانِ جهانی است که همچون دیگر احزاب، خرد سوز و انسان سوز میباشند
روزها میگذرد... مالون در حالِ مرگ است، سخن نمیگوید و کسی را نمیبیند و تنها چیزهایی را میبیند که خودش دلش میخواهد... پیرزن نیز از داستان بیرون رفته است و خبری از او نیست و باید این مالونِ پیر را به تنهایی تحمل کنیم... مالون، ذره ذره در حالِ فروپاشی و مرگ است، ولی هیجان و دردِ فکر کردن و اندیشه در او نمیمیرد... او در این روزها، هرچه به ذهنش میرسد را یادداشت میکند... این اندیشه ها و خاطراتِ پریشان و آشفته را میخواهد به کتاب تبدیل کند، بنابراین موجوداتی همچون خویش را به عنوانِ قهرمان در آن نوشته هایِ آشفته و بی سر و ته، می آفریند... باید آرزو کنیم تا قلمش تمام شده و او از نوشتن دست بردارد... بدونِ شک، نمیتوان نمایشنامه هایِ ساموئل بکت را با رمانهایش مقایسه کرد.. حداقل برایِ من که اینگونه بوده است
گویا شخصیتهایِ داستانیِ بکت، همگی باید به سویِ پوچی و خاموشی و انتظارِ ابلهانه و خسته کننده، کشیده شوند و این پوچی را میتوان به سادگی در وجودِ مالونِ پیر و خسته کننده، بخوانیم و ببینیم
در طولِ خوانشِ این داستان، ممکن است یک جمله از ذهنِ شما مدام گذر کند و آن این است: مالونِ پیر، خواهش میکنیم فقط بمیر... بمیر و تمامش کن.. همین
-----------------------------------------------
امیدوارم این ریویو، در جهتِ آشنایی با این کتاب، کافی و مفید بوده باشه
<پیروز باشیدو ایرانی>
پیرمردی تنها و ترسناک و البته درشت اندام... پیرمردی به نامِ <مالون> که به تختِ خواب بسته شده است و از دنیایِ اطراف دور است.. حتی کوچکترین کارهایی که مربوط به خویش میباشد را نیز انجام نمیدهد... پیرزنی، پرستارِ اوست که غذا و سوپش را میدهد و لگنِ ادرارش را خالی میکند... این پیرزنِ ناشناس، همه جوره نگهبانِ مالونِ پیر میباشد و اصلاً باید بگویم که جاسوسی از سویِ یک موسسهٔ بی نام و نشانِ جهانی است که همچون دیگر احزاب، خرد سوز و انسان سوز میباشند
روزها میگذرد... مالون در حالِ مرگ است، سخن نمیگوید و کسی را نمیبیند و تنها چیزهایی را میبیند که خودش دلش میخواهد... پیرزن نیز از داستان بیرون رفته است و خبری از او نیست و باید این مالونِ پیر را به تنهایی تحمل کنیم... مالون، ذره ذره در حالِ فروپاشی و مرگ است، ولی هیجان و دردِ فکر کردن و اندیشه در او نمیمیرد... او در این روزها، هرچه به ذهنش میرسد را یادداشت میکند... این اندیشه ها و خاطراتِ پریشان و آشفته را میخواهد به کتاب تبدیل کند، بنابراین موجوداتی همچون خویش را به عنوانِ قهرمان در آن نوشته هایِ آشفته و بی سر و ته، می آفریند... باید آرزو کنیم تا قلمش تمام شده و او از نوشتن دست بردارد... بدونِ شک، نمیتوان نمایشنامه هایِ ساموئل بکت را با رمانهایش مقایسه کرد.. حداقل برایِ من که اینگونه بوده است
گویا شخصیتهایِ داستانیِ بکت، همگی باید به سویِ پوچی و خاموشی و انتظارِ ابلهانه و خسته کننده، کشیده شوند و این پوچی را میتوان به سادگی در وجودِ مالونِ پیر و خسته کننده، بخوانیم و ببینیم
در طولِ خوانشِ این داستان، ممکن است یک جمله از ذهنِ شما مدام گذر کند و آن این است: مالونِ پیر، خواهش میکنیم فقط بمیر... بمیر و تمامش کن.. همین
-----------------------------------------------
امیدوارم این ریویو، در جهتِ آشنایی با این کتاب، کافی و مفید بوده باشه
<پیروز باشیدو ایرانی>
December 17, 2015
Death is a Digital event and Life and Death are binary outcomes. One is alive or one is dead. There is no in between really. Death is a state with a hundred percent certainty. Of course there have been stories of resurrections, but these are supported by faith, not certainty. We also have states denominated as ‘clinical deaths’, when the blood and breathing stops because the heart is beating too irregularly. No matter how erratically is the heart functioning, and one is still alive. Not dead.
On the other hand, full certainty of being alive is only achieved in the instant that has just passed. Otherwise we have to accept living with one’s prospective life based on probabilities that decrease gradually in our forthcoming future. A moribund person is still alive, even if the chances of an imminent death are high.
This is why the title of this novel puzzled me. Malone meurt / dies. It is not Malone se meurt / in a state or condition of dying, or Malone est en train de mourir / Malone is dying, or Malone va mourir / is about to die. Not even either is it Malone vient de mourir / just died. No, it is happening right at the precise moment it is stated.
And yet, the novel is about Malone who is well alive and conscious. Were it not for the title we would not surmise, while reading him—for he is writing in his cahier (not Proust’s carnet) what we are reading—that his probability of dying is accelerating. In fact, other characters mentioned whose possible death is not envisioned, die before him.
And the life we witness is rich indeed. No matter that he seems to be bedridden and somewhat limited in his movements. He has a strong imagination and he invents stories: stories about a couple of people, about things and about an animal. Or may be he is not inventing them, since they inhabit his mind, no more no less than other happenings or sensations that are or were part of his life. Life is in the mind, as fed and boosted by the heart.
Writing one’s life is a way of managing the time one is still alive, for while alive the time belongs to us or one becomes the time of one’s life (j’étais le temps). Writing also is a way of postponing death even if one is wasting it away and letting it pass (Ça passait le temps). Or recover it, as Beckett must have been thinking that Proust did. Malone even thinks that even if he thinks he is dying, he is with his writing, engulfing all of us (je mangeais l’univers).
But Malone’s identity, no matter what he writes in his ‘cahier’, remains in flux. As my GR friend Renato commented, the name sounds like ‘I’m alone’, or fuses into other beings whose name begin with M: Malone, Molloy, Mercier, Morand, Murphy,.. Mort. For even if the title is stated in the third person, the writing is in the I-mode. But an ‘I’ that sometimes becomes another. Until it arrives at the river where the crossing also brings a Binary outcome.
For even if Malone dies one cannot write about death; only about life and the imagination.
So, the writing stops. The title happens at the end.
That always happens at the end.
August 11, 2021
الانتظار جزء من الحياة ومالون هنا ينتظر الموت
فكرة معبرة عن حالة من حالات الواقع الانساني
حكايات مالون وثرثرته لمجرد تمضية الوقت الثقيل
مونولوج يحكي فيه قصص عبثية غير مترابطة لا تصل إلى شيء
عجوز وحيد على سرير في غرفة لا يتحدث مع أحد, ذاكرته ضعيفة
يستخدم ما تبقى من عقله وذهنه لملاحظة الأشياء البسيطة من حوله
والكلام مع نفسه والحكي عن شخصيات أخرى الأرجح انها تُمثل حياته في مراحل مختلفة
ويتساءل أين الحقيقة في كل هذه الثرثرة؟
العزلة والعجز وفعل اللاشيء في انتظار المجهول
فكرة معبرة عن حالة من حالات الواقع الانساني
حكايات مالون وثرثرته لمجرد تمضية الوقت الثقيل
مونولوج يحكي فيه قصص عبثية غير مترابطة لا تصل إلى شيء
عجوز وحيد على سرير في غرفة لا يتحدث مع أحد, ذاكرته ضعيفة
يستخدم ما تبقى من عقله وذهنه لملاحظة الأشياء البسيطة من حوله
والكلام مع نفسه والحكي عن شخصيات أخرى الأرجح انها تُمثل حياته في مراحل مختلفة
ويتساءل أين الحقيقة في كل هذه الثرثرة؟
العزلة والعجز وفعل اللاشيء في انتظار المجهول
September 10, 2016
“And if I were to stand up again, from which God preserve me, I fancy I would fill a considerable part of the universe, oh not more than lying down, but more noticeably. For it is a thing I have often noticed, the best way to pass unnoticed is to lie down flat and not move.
It must be a rather lonely business, dying, not the sudden death but the slow death of diseased or old age – If you die suddenly, it is something that occurs to you and you don’t have to deal with it, because before you know it you will be, you know, dead. But where you do know you are going to die in a while, are bed-ridden and can’t do anything – it almost becomes an act, you have to prepare yourself for it, the time goes slowly and there is not much to pass through it - you might have to create methods to pass time or your thoughts would give you hell before you die ... and that is why the book title uses death not as something that happens but something that one does – Malone dies.
And so Malone, an old man bed-ridden to his death-bed waits for his death. Like so many in his position, he has no one to talk to as fatally ill people often find themselves in far little society. Malone starts paying too much attention to trivils rather than turning indifferent to life as one could expect someone in his position. He is obsessed about his few possessions - stationary, stick, bed etc.
This waiting and preparing for death must make a person rather lonely - whether or not one has people around, caring for one, because only dying person knows the kind of suffering he/she is going through - with all the troubling memories, constant humiliating awareness of simple things (walking, talking etc.) one can no longer do and idea of death itself, the finality of it with all the anxieties, anguish, desperation and other-sad-feelings- with-fancy-names it might excite. Since most people won't be interested if he wishes to ramble on these subjects, there is not even illusion of company. And anyway, in suffering we are always alone – even if we are with people suffering from same thing.
And so, how does Malone deals with all this? He is clever, he knows he must keep himself occupied and so he decides to tell himself stories – not make stories but tell them in his mind to himself, with proper descriptions and all. Are those stories somehow related to his life? Probably, is there ever a story that doesn’t tell something about its narrator? Since we are in his consciousness, we get to see his story-telling being disturbed by his memories, his reactions to things happening around him etc. His stories remain unfinished but that is irrelevant – after all, those who read a lot, watch a lot of tv or just like imagining things, know that stories are told not to get to their end but to pass time in the eternal-seeming wait called life.
“And if I ever stop talking it will be because there is nothing more to be said, even though all has not been said, even though nothing has been said.”
August 29, 2019
شالوده شکنی ولی نه با «ایمان» به شکستن.
ضدرمانِ مالون فوق العادهست و غریب. گر چه من سفَروارههای مالوی رو بیشتر «دوست دارم»، مالون میمیرد رو، مثل بسیاری از اهل قلم و اهل کتاب بهتر، غنیتر و بالاتر از مالوی میدونم.
ترجمه های سهیل سمی و محمود کیانوش رو خوندم. هر کدوم از جهتی زیبایی دارند ( ترجمهی کیانوش از نظر حسی و بکتی بودن غنیه، ترجمهی سمی شدیدا وفادار و دقیقه و به کلمات توجه خیلی وافری کرده) و هیچ کدوم ایده آل نیستند و اگر در توان هر کسی هست که سهگانهی مالوی، مالون میمیرد، نامناپذیر رو به انگلیسی یا فرانسه بخونه برد بزرگی کرده.
ضدرمانِ مالون فوق العادهست و غریب. گر چه من سفَروارههای مالوی رو بیشتر «دوست دارم»، مالون میمیرد رو، مثل بسیاری از اهل قلم و اهل کتاب بهتر، غنیتر و بالاتر از مالوی میدونم.
ترجمه های سهیل سمی و محمود کیانوش رو خوندم. هر کدوم از جهتی زیبایی دارند ( ترجمهی کیانوش از نظر حسی و بکتی بودن غنیه، ترجمهی سمی شدیدا وفادار و دقیقه و به کلمات توجه خیلی وافری کرده) و هیچ کدوم ایده آل نیستند و اگر در توان هر کسی هست که سهگانهی مالوی، مالون میمیرد، نامناپذیر رو به انگلیسی یا فرانسه بخونه برد بزرگی کرده.
July 25, 2017
Malone Dies by Samuel Beckett
The works of Beckett are the wet dream of the depressed. A desolated narrator, a character who may or may not be a figment of his imagination, the distinct atmosphere that makes you feel like you're inside a dying, fucked up brain, and a broken promise regarding a story about a stone. Seriously, though, it's Beckett. You don't review Beckett.
The works of Beckett are the wet dream of the depressed. A desolated narrator, a character who may or may not be a figment of his imagination, the distinct atmosphere that makes you feel like you're inside a dying, fucked up brain, and a broken promise regarding a story about a stone. Seriously, though, it's Beckett. You don't review Beckett.
June 28, 2019
جیمز جوی�� و ویرجینیا وولف سبک جریان سیال ذهن رو به وجود آوردن، ویلیام فاکنر تو خشم و هیاهو به حد کمال رسوندش و بکت تو سه گانه اش به مرز جنون رسوندش. بی نظیر بود
August 16, 2020
Would it have EVEN made a difference if I had never finished "Malone Dies"--a prolonged exercise that's the equivalent of literary death rattle and as close to limbo (lowwww entertainment value) as any other Beckett endeavor (but I have read his plays "Waiting for Godot," "Endgame" & "Happy Days--& will safely assume his novels and poems follow the same poetics/M.O. of the writer-darling, winner of the 1969 Nobel Prize)?
Do you want boredom be described to you? I guess, sure; for a while. But then when you realize it is a NOVEL, well, it sure is nice to get to the end. You finish not for curiosity, but as a form of remedial CHORE--this is why Sam Beckett is NOT the alpha & omega in literature.
Do you want boredom be described to you? I guess, sure; for a while. But then when you realize it is a NOVEL, well, it sure is nice to get to the end. You finish not for curiosity, but as a form of remedial CHORE--this is why Sam Beckett is NOT the alpha & omega in literature.
October 1, 2017
"بالاخره به رغم همه چندی دیگر واقعا می میرم شاید ماه بعد آن وقت یا ماه آوریل است یا ماه مه چرا که تازه اول سال است. این را از هر نشانه ی کوچک میفهمم. "
راوی داستان، شخصی افلیج، روز به روز به مرگ نزدیک میشود و به تختی در مکانی نامعلوم بسته شده است. شاید اگر میخواست میتوانست خود را از تخت جدا کند. اما ترجیح میدهد که تن به روزمرگی زندگی خود دهد و تنها از زندگی کردن غذا خوردن و ادرار کردن را بفهمد. چیزی از گذشته نمی داند. شاید ضربه ای به سرش خورده و شاید فراموشی گرفته است. گویا از دنیایی ورای این زندگی طبیعی آمده و هیچ از ابتدای خود نمی داند. همه ی انسان ها چنین هستند. شاید این انسان ها تقاص گناهانشان را پس میدهند. مالون در حالی که می میرد تصمیم به نوشتن چهار داستان می گیرد و تا مادامی که مدادش می نویسد ادامه می دهد. همانطور که مالون می میرد قلمش نیز تحلیل رفته و روایتش از هم می پاشد.
بکت با مرگ مالون خود زندگی پوچ انسان ها را تقلید کرده و به سخره میگیرد. سفر های بینامتنی در دنیای پست مدرنیستی مالون، خواننده را قادر می سازد که به عمق فاجعه ی زندگی بشریت قدم بگذارد و منتظر آن اتفاق غایی باشد. آن اتفاق که شاید میخواست گودو را با خود در نمایشنامه ی در انتظار گودو به همراه آورد، اما انتظاری پوچ و عبث بود. مالون نیز منتظر مرگ خود است اما در همین انتظار است که می فهمد انتظار است که پوچ است.
درون مایه آبزوردی که در تمام آثار بکت به چشم میخورد، کمک بسزایی برای رساندن مفاهیمی چون مرگ، خستگی، نا امیدی، حواس پرتی، غم و اندوه، زوال و تکرار، و بیگانگی از خویشتن و انزوای بشری را نشان میدهد.
صحبت کردن از بکت و آثارش در چند خط، کاری بی نتیجه است. چرا که میتوان تنها برای یک اثر او از جنبه های مختلفی ساعت ها به نقد و بررسی نشست.
ترجمه ی جناب مهدی نوید فوق العاده بود...
راوی داستان، شخصی افلیج، روز به روز به مرگ نزدیک میشود و به تختی در مکانی نامعلوم بسته شده است. شاید اگر میخواست میتوانست خود را از تخت جدا کند. اما ترجیح میدهد که تن به روزمرگی زندگی خود دهد و تنها از زندگی کردن غذا خوردن و ادرار کردن را بفهمد. چیزی از گذشته نمی داند. شاید ضربه ای به سرش خورده و شاید فراموشی گرفته است. گویا از دنیایی ورای این زندگی طبیعی آمده و هیچ از ابتدای خود نمی داند. همه ی انسان ها چنین هستند. شاید این انسان ها تقاص گناهانشان را پس میدهند. مالون در حالی که می میرد تصمیم به نوشتن چهار داستان می گیرد و تا مادامی که مدادش می نویسد ادامه می دهد. همانطور که مالون می میرد قلمش نیز تحلیل رفته و روایتش از هم می پاشد.
بکت با مرگ مالون خود زندگی پوچ انسان ها را تقلید کرده و به سخره میگیرد. سفر های بینامتنی در دنیای پست مدرنیستی مالون، خواننده را قادر می سازد که به عمق فاجعه ی زندگی بشریت قدم بگذارد و منتظر آن اتفاق غایی باشد. آن اتفاق که شاید میخواست گودو را با خود در نمایشنامه ی در انتظار گودو به همراه آورد، اما انتظاری پوچ و عبث بود. مالون نیز منتظر مرگ خود است اما در همین انتظار است که می فهمد انتظار است که پوچ است.
درون مایه آبزوردی که در تمام آثار بکت به چشم میخورد، کمک بسزایی برای رساندن مفاهیمی چون مرگ، خستگی، نا امیدی، حواس پرتی، غم و اندوه، زوال و تکرار، و بیگانگی از خویشتن و انزوای بشری را نشان میدهد.
صحبت کردن از بکت و آثارش در چند خط، کاری بی نتیجه است. چرا که میتوان تنها برای یک اثر او از جنبه های مختلفی ساعت ها به نقد و بررسی نشست.
ترجمه ی جناب مهدی نوید فوق العاده بود...
November 14, 2019
عندما تنزف الذاكرة لا شيء قادر على إيقاف نزيفها الحاد ، المتصدع الذي ينهش الفراغ في غرفة ميتة، غرفة تشبه كهف أفلاطون في غرابتها وتخيلاتها السقيمة ، يوشك مالون على أن يموت على أية حال متخلياً عن جديته الكبيرة التي لازمته طوال حياته، يتسرب ذاكرته من عمق فراغ غير موجود، من ذكريات منسية وهشة كأنها قطع من زجاج مبعثر، يحاول بيكيت أن يصور لنا الفراغ الوجودي عند مالون لحظة الإحتضار، محاولته العثور على الموت في صمت مدقع بعيداً عن حياة مليئة بالصخب والمعنى، مالون يموت في ضجر حقيقي، يهذي بيكيت كعادته بشكل مترف وغير جدير بالتوقف، يهذي كمن يبحث عن شيءٍ غير ضائع ومتاح فعلياً، يقول مالون أنه من الجيد أن يموت المرء حين لا يكون الدور آتياً عليه، يموت بإستعجال، يموت من مرضٍ غير حقيقي، يموت وسط حطام حياة بسيطة، بين أناس لا يعرفهم، تحت ركام ذكرياتٍ لا تخصه مطلقاً، بيكيت يعالج الموت وكأنه صدع وجودي تراكمه السنوات، سنوات المرء من دون أن يكون الشخص المعنى مطلعاً على ما يجري من حوله من بقايا حياة مستنزفة وغريبة للغاية..
ومن أجل أن يموت عليه أن يملأ جيبه بالحكايات، إن لم تكن له واحدة تخصه، فليبتكر واحدة لا تعنيه في شيء، يعيش الإنسان من خلال الإنتظار، كما هو جودو، ومن خلال الحكايات، مثل مالون المتفرغ تماماً لذلك النوع المرهف من التسلية واللعب المكرر، تسلية لعبة حكايات، إبتكار أشخاص وأماكن وأوراح من عالم أسود وغالباً، رمادي، كما هو مالون رمادي في جعل ذاكرته تفوح بقصص آخرين لم يسمع عنهم، حسبنا أن الواحد منا لا يغرق كثيراً مع ما ينحته بيكيت من هلوسة تشبه الموت ذاته، تشبه هلوسة مريض موشك على لفظ أنفاسه المتحجرة .. الحكايات هي ما يميز الواحد عن الآخر، وإلا ما هو الشيء الحقيقي الذي يميز الإنسان، حتى في هذا الهذيان غير السوي، نقتطع حكاية في مواجهة هذا الملل والإنتظار حتى يحين وقت الموت، إنه من المستحسن ملأ الوقت بأي حكاية، ذلك خير ما يفعله مالون وهو يرقد فوق سرير موته، في مكان لا يعرفه، في بناية مجهولة بين آخرين لا يعرفهم، بين أصوات متزاحمه تأتي من غرف عديدة وهزيلة في التكهن عمن يستبيح سكونها القديم، الحكاية حسب بيكيت، هي الأنفاس الاخيرة للحياة، بعدما يتعثر المرء بكل شيء، يسرد حكاياته، أو حكاية آخر في اكثر الحالات بؤساً وضياعاً، إنه من السخف أن لا يجد الإنسان أية حكاية ليرويها لنفسه على الأقل، مالون يريد أن يموت، ولكنه مصر على سرد أية حكاية، حكاية موازية، حكاية مملة تفضح جلد مالون السميك الموشك على موت مرتقب، لديه هذا الإصرار البشع على التسلية التي تراود أحدنا في وقت فراغه، المكان ضيق جداً في هذه الرواية، أضيق من غرفة في مستشفى عتيق،أضيق من دهشة عجوز، لكن ذهن الواحد يسعه، الهذيان يعثر على شكله في هذا الضيق الوجودي الذي يبني أسواره على جسد مالون، يحشر نفسه أكثر فأكثر فوق سرير الموت، تحت السقف المسيج بدبيب الأصوات النائمة، كأنه كهف خجول غارق في عتمة حكاية تتصدع بين شقوقها وبنيانها الهزيل .. سودواية، كابوسية، فارغة إلا من الموت والفراغ والقلق...
ومن أجل أن يموت عليه أن يملأ جيبه بالحكايات، إن لم تكن له واحدة تخصه، فليبتكر واحدة لا تعنيه في شيء، يعيش الإنسان من خلال الإنتظار، كما هو جودو، ومن خلال الحكايات، مثل مالون المتفرغ تماماً لذلك النوع المرهف من التسلية واللعب المكرر، تسلية لعبة حكايات، إبتكار أشخاص وأماكن وأوراح من عالم أسود وغالباً، رمادي، كما هو مالون رمادي في جعل ذاكرته تفوح بقصص آخرين لم يسمع عنهم، حسبنا أن الواحد منا لا يغرق كثيراً مع ما ينحته بيكيت من هلوسة تشبه الموت ذاته، تشبه هلوسة مريض موشك على لفظ أنفاسه المتحجرة .. الحكايات هي ما يميز الواحد عن الآخر، وإلا ما هو الشيء الحقيقي الذي يميز الإنسان، حتى في هذا الهذيان غير السوي، نقتطع حكاية في مواجهة هذا الملل والإنتظار حتى يحين وقت الموت، إنه من المستحسن ملأ الوقت بأي حكاية، ذلك خير ما يفعله مالون وهو يرقد فوق سرير موته، في مكان لا يعرفه، في بناية مجهولة بين آخرين لا يعرفهم، بين أصوات متزاحمه تأتي من غرف عديدة وهزيلة في التكهن عمن يستبيح سكونها القديم، الحكاية حسب بيكيت، هي الأنفاس الاخيرة للحياة، بعدما يتعثر المرء بكل شيء، يسرد حكاياته، أو حكاية آخر في اكثر الحالات بؤساً وضياعاً، إنه من السخف أن لا يجد الإنسان أية حكاية ليرويها لنفسه على الأقل، مالون يريد أن يموت، ولكنه مصر على سرد أية حكاية، حكاية موازية، حكاية مملة تفضح جلد مالون السميك الموشك على موت مرتقب، لديه هذا الإصرار البشع على التسلية التي تراود أحدنا في وقت فراغه، المكان ضيق جداً في هذه الرواية، أضيق من غرفة في مستشفى عتيق،أضيق من دهشة عجوز، لكن ذهن الواحد يسعه، الهذيان يعثر على شكله في هذا الضيق الوجودي الذي يبني أسواره على جسد مالون، يحشر نفسه أكثر فأكثر فوق سرير الموت، تحت السقف المسيج بدبيب الأصوات النائمة، كأنه كهف خجول غارق في عتمة حكاية تتصدع بين شقوقها وبنيانها الهزيل .. سودواية، كابوسية، فارغة إلا من الموت والفراغ والقلق...
December 15, 2023
"Malone Dies" deals with the almost clichéd themes of human transience and nothingness, but Beckett intensifies them and takes them ad absurdum: even in the comforting passages, desolation shimmers through, even in the few moments of Malone's happiness, decay is present.
Malone lies dying in a bed in a room without knowing how he got there, where he was before (perhaps in a forest?) or who the people are who take care of him. He is perhaps in his forties or eighties, his teeth have fallen out, his fingernails are long and yellow, he can hardly move, he is weak. He talks about the boy Sapo and his family, but are these stories made up or does he remember something? They are stories full of quiet details and strange shadows, death, incest, rain. And Sapo is not called Sapo, but Macman, and as Macman he falls in love with Moll in an asylum, Moll, who takes care of him and who is decaying before his eyes: "The sight of her so diminished did not damp Macman's desire to take her, all stinking, yellow, bald and vomiting, in his arms."
Perhaps Malone is not in a room, but in someone else's head. Maybe he has already died. Maybe he won't die at all. Malone is an unreliable narrator, whom you believe everything and nothing, whose disappearance you follow with shock and fascination at the same time, while constantly only being able to grasp one thought: Thank God I'm not Malone. Which is also wrong, because ultimately we are all Malone - we are m(ankind), we are alone and we are dying - just not in this time lapse and viewed through this magnifying glass of decay.
"Malone Dies" is the memento mori of modernity and Nietzsche's nihilism in a distorting mirror: we laugh at the toothless grimaces, but the laughter gets stuck in our throats.
Malone lies dying in a bed in a room without knowing how he got there, where he was before (perhaps in a forest?) or who the people are who take care of him. He is perhaps in his forties or eighties, his teeth have fallen out, his fingernails are long and yellow, he can hardly move, he is weak. He talks about the boy Sapo and his family, but are these stories made up or does he remember something? They are stories full of quiet details and strange shadows, death, incest, rain. And Sapo is not called Sapo, but Macman, and as Macman he falls in love with Moll in an asylum, Moll, who takes care of him and who is decaying before his eyes: "The sight of her so diminished did not damp Macman's desire to take her, all stinking, yellow, bald and vomiting, in his arms."
Perhaps Malone is not in a room, but in someone else's head. Maybe he has already died. Maybe he won't die at all. Malone is an unreliable narrator, whom you believe everything and nothing, whose disappearance you follow with shock and fascination at the same time, while constantly only being able to grasp one thought: Thank God I'm not Malone. Which is also wrong, because ultimately we are all Malone - we are m(ankind), we are alone and we are dying - just not in this time lapse and viewed through this magnifying glass of decay.
"Malone Dies" is the memento mori of modernity and Nietzsche's nihilism in a distorting mirror: we laugh at the toothless grimaces, but the laughter gets stuck in our throats.
February 28, 2014
So far this is my favorite Beckett. Especially the first half of the book when the 80 something-year old protagonist Malone is in a cell, lying on a bed, naked. Then the narration is that of a first-person and it is almost replete of the wordplays that I encountered in Watt (4 stars) and in the first book of this "trilogy" Molloy (4 stars). This added to the many reasons why I think Samuel Beckett (1906-1989) was a genius: he had so many styles and he was brilliant in any of them. There is no real solid connections between his books, even "Molloy" (book 1) and this "Malone Dies" (book 2) except when the protagonist (Beckett really) out of the blue mentions to the characters in the other Beckett novels like Molloy, Moran, Mercier and Camier and Murphy. Well, those are the only ones I have read about already. There are other names that I came across while reading and they actually made me confused until I realized that maybe they are some characters in the other works of Beckett.
I read this book almost the same time as John Irving's The World According to Garp (3 stars). I have been doing this simultaneous reading of books. When I get tired reading one book, I shift to the other. In my mind, whichever I finish first is the winner regardless of the book's length. For most people and this is not to degrade anybody, I think it would have been the plot-driven Garp as a surefire winner. However, for me, I liked Malone more because it made me introspective especially on how I see myself as a very old man without the things that I currently enjoy: work, new books and luxuries that go with being young. Maybe I and my wife will be alone in our empty house and I will most of the time be reading my old books while lying in bed waiting for my death or something. Well, obviously, this does not mean that any book about dying man is on the top of my favorite books' list. Beckett is different. His words can make even the dropping of a pencil feels like verses from the Book of Revelation. He has, in here Malone Dies a disquieting mood and tone that one can't help but chase every word and phrase including the most famous line: "Nothing is more real than nothing."
Then if Molloy has Moran, Malone has Macmann who is this boy that seems like actually an alter-ego of the old Malone. It is as if Beckett would not want to bore you reading a really old man's woes in the cell that he (Beckett) needs to bring you out for some action. So enters Sapo but Malone hates his name so he changes it to Macmann. The boy has an archenemy who later turns out to be a prison warden called Lemuel. In the end, we know that Malone is still in his cell writing the story of Macmann but we don't know what happens to that boy because in the end it is Lemuel (being the guard) who is in control of what happens to Macmann (being one of the inmates). But we know that Malone is the one in control of everything (being the writer) who is still in the cell, lying in bed, naked. He holds the pen pushing it to his paper.
Amazing. Really amazing.
I read this book almost the same time as John Irving's The World According to Garp (3 stars). I have been doing this simultaneous reading of books. When I get tired reading one book, I shift to the other. In my mind, whichever I finish first is the winner regardless of the book's length. For most people and this is not to degrade anybody, I think it would have been the plot-driven Garp as a surefire winner. However, for me, I liked Malone more because it made me introspective especially on how I see myself as a very old man without the things that I currently enjoy: work, new books and luxuries that go with being young. Maybe I and my wife will be alone in our empty house and I will most of the time be reading my old books while lying in bed waiting for my death or something. Well, obviously, this does not mean that any book about dying man is on the top of my favorite books' list. Beckett is different. His words can make even the dropping of a pencil feels like verses from the Book of Revelation. He has, in here Malone Dies a disquieting mood and tone that one can't help but chase every word and phrase including the most famous line: "Nothing is more real than nothing."
Then if Molloy has Moran, Malone has Macmann who is this boy that seems like actually an alter-ego of the old Malone. It is as if Beckett would not want to bore you reading a really old man's woes in the cell that he (Beckett) needs to bring you out for some action. So enters Sapo but Malone hates his name so he changes it to Macmann. The boy has an archenemy who later turns out to be a prison warden called Lemuel. In the end, we know that Malone is still in his cell writing the story of Macmann but we don't know what happens to that boy because in the end it is Lemuel (being the guard) who is in control of what happens to Macmann (being one of the inmates). But we know that Malone is the one in control of everything (being the writer) who is still in the cell, lying in bed, naked. He holds the pen pushing it to his paper.
Amazing. Really amazing.
June 6, 2024
بالاخره تمومش کردم :))
هیجانات کاملا متضادی نسبت بهش دارم. میتونم درک کنم که به مذاق خیلیا خوش نیاد؛ ولی به شخصه، شاید، یکی از بهترین رمانایی باشه که تا به حال خوندم. به قطع میتونم بگم از مالوی بیشتر دوسش داشتم و ترجمه سهیل سمی خیلی بیشتر به دلم میشینه.
مالون در تیمارستانی در انزوای مطلق روی یه تخت گیر افتاده و یه حسی بهش میگه که روز به روز داره به مرگ نزدیک تر میشه؛ پس شروع میکنه به داستان سرایی. هر چه پیشتر میره در یه چرخه مداوم هی به داستان خودش برمیگ��ده و باز دوباره به تکهپارههایی از زندگی ساپو یا مکمن. در بخش های انتهایی رمان شخصیت های متنوعی به داستان اضافه میشن مثل مول عاشق پیشه و لمیوئل پرخاشگر. به استنباط من این دو نفر که هر دو برای مراقبت از مکمن وارد صحنه میشن، در واقع ابعادی از شخصیت خود مکمن اند که بهوجودشون آورده تا تنها نباشه و کارایی که از عهدش برنمیاد رو به جاش انجام بدن؛ مولیای که عاشقش باشه و لمیوئلی که بتونه افکار پرخاشگرانهش رو ابراز کنه و به عمل دربیاره. و در نهایت باید بگم عجب پایانی. به تموم صبر کردنای وسط کتاب میارزید.
به طور خلاصه مکمن میتونه انعکاس شخصیت مالون باش�� که با این داستان میخواد فرارش از اون تیمارستان رو در رویاهاش به تحقق برسونه.
ترجیحا این کتاب رو زمانی بخونید که حالتون نسبتا خوبه :))
به یه استراحت طولانی از بکت نیاز دارم و فعلا سراغ کتاب نامناپذیر نمیرم.
هیجانات کاملا متضادی نسبت بهش دارم. میتونم درک کنم که به مذاق خیلیا خوش نیاد؛ ولی به شخصه، شاید، یکی از بهترین رمانایی باشه که تا به حال خوندم. به قطع میتونم بگم از مالوی بیشتر دوسش داشتم و ترجمه سهیل سمی خیلی بیشتر به دلم میشینه.
مالون در تیمارستانی در انزوای مطلق روی یه تخت گیر افتاده و یه حسی بهش میگه که روز به روز داره به مرگ نزدیک تر میشه؛ پس شروع میکنه به داستان سرایی. هر چه پیشتر میره در یه چرخه مداوم هی به داستان خودش برمیگ��ده و باز دوباره به تکهپارههایی از زندگی ساپو یا مکمن. در بخش های انتهایی رمان شخصیت های متنوعی به داستان اضافه میشن مثل مول عاشق پیشه و لمیوئل پرخاشگر. به استنباط من این دو نفر که هر دو برای مراقبت از مکمن وارد صحنه میشن، در واقع ابعادی از شخصیت خود مکمن اند که بهوجودشون آورده تا تنها نباشه و کارایی که از عهدش برنمیاد رو به جاش انجام بدن؛ مولیای که عاشقش باشه و لمیوئلی که بتونه افکار پرخاشگرانهش رو ابراز کنه و به عمل دربیاره. و در نهایت باید بگم عجب پایانی. به تموم صبر کردنای وسط کتاب میارزید.
به طور خلاصه مکمن میتونه انعکاس شخصیت مالون باش�� که با این داستان میخواد فرارش از اون تیمارستان رو در رویاهاش به تحقق برسونه.
ترجیحا این کتاب رو زمانی بخونید که حالتون نسبتا خوبه :))
به یه استراحت طولانی از بکت نیاز دارم و فعلا سراغ کتاب نامناپذیر نمیرم.
July 22, 2020
I was happy, crouched on the sand in the lee of the rocks with the smell of the seaweed and the wet rock and the howling of the wind the waves whipping me with foam or sighing on the beach softly clawing the shingle, no, not happy, I was never that, hilt wishing night
would never end and morning never come when men wake and say, Come on, we'll soon be dead, let's make the most of it. But what matter whether I was born or not, have lived or not,
am dead or merely dying, I shall go on doing as I have always done, not knowing what it is I do, nor who I am, nor where I am, nor if I am.
*
Let me say before I go any further that I forgive nobody. I wish them all an atrocious life and then the fires and ice of hell and in the execrable generations to come an honoured name. Enough for this evening.
*
But I know what darkness is, it accumulates, thickens, then suddenly bursts and drowns everything.
*
Perhaps I have lived after all, without knowing. I wonder why I speak of all this. Ah yes, to relieve the tedium.
*
But the moment comes when one desists, because it is the wisest thing to do, discouraged, but not to the extent of undoing all that has been done.
would never end and morning never come when men wake and say, Come on, we'll soon be dead, let's make the most of it. But what matter whether I was born or not, have lived or not,
am dead or merely dying, I shall go on doing as I have always done, not knowing what it is I do, nor who I am, nor where I am, nor if I am.
*
Let me say before I go any further that I forgive nobody. I wish them all an atrocious life and then the fires and ice of hell and in the execrable generations to come an honoured name. Enough for this evening.
*
But I know what darkness is, it accumulates, thickens, then suddenly bursts and drowns everything.
*
Perhaps I have lived after all, without knowing. I wonder why I speak of all this. Ah yes, to relieve the tedium.
*
But the moment comes when one desists, because it is the wisest thing to do, discouraged, but not to the extent of undoing all that has been done.
March 7, 2019
تاریک روشنایِ بکت،در میان مرگ و زندگی
August 4, 2020
كجزءها السابق؛ الرواية مونولوج طويل بلا توقف لشخص غارق في عبثيته ولا جدوى وجوده. لكن بينما سمح بيكيت لبطله الأول ببعض الحركة، نجد أنفسنا معه هذه المرة في غرفة ضيقة، وضمن حدود سرير يتهالك عليه بطلنا العاجز، الذي يسلّي نفسه - في انتظار الموت - بالنظر خلال النافذة وحكي القصص لنفسه..
" ربما سأجد نفسي منبوذاً كالسابق، من دون ألعاب، ولا ضوء. حينها سألعب وحدي، وسوف أتظاهر بأني أرى نفسي. "
لأكون صادقة ربما لو لم يكن بيكيت هو الكاتب لما أتممت قراءة الثلاثية، فهي من النوع المتعب والذي لا يحمل أي متعة، معاني ملتبسة وهذيانات تطوّق عقلك فقط. لكن كرمى لعينيّ هذا الرمادي الجميل، الذي سرق قلبي منذ رافقني لبعض الوقت في انتظاري ل˝ غودو ˝، أنا مستعدة لقراءة أي هراء في العالم بكل حب. ❤
" أنا نفسي رماديّ، ويتولّد لدي أحياناً شعور بأني أرمي بالرماديّ حولي. "
إلى الجزء الثالث ..
" ربما سأجد نفسي منبوذاً كالسابق، من دون ألعاب، ولا ضوء. حينها سألعب وحدي، وسوف أتظاهر بأني أرى نفسي. "
لأكون صادقة ربما لو لم يكن بيكيت هو الكاتب لما أتممت قراءة الثلاثية، فهي من النوع المتعب والذي لا يحمل أي متعة، معاني ملتبسة وهذيانات تطوّق عقلك فقط. لكن كرمى لعينيّ هذا الرمادي الجميل، الذي سرق قلبي منذ رافقني لبعض الوقت في انتظاري ل˝ غودو ˝، أنا مستعدة لقراءة أي هراء في العالم بكل حب. ❤
" أنا نفسي رماديّ، ويتولّد لدي أحياناً شعور بأني أرمي بالرماديّ حولي. "
إلى الجزء الثالث ..
Read
June 3, 2023خب همونطور که فکر میکردم این کتاب هم به همون روش مخصوص بکت نوشته شده. پیرمردی که در جایی در تختی بسته شده که نمیدونه کجاست و چرا بسته شده منتظر مرگه و داره داستان مینویسه، البته داستانهای مخصوص بکت. احتمالا به خاطر اینکه بدون فاصله بعد از مالوی این رو خوندم و انتظار چنین کتابی رو داشتم از نظر من خوندنش راحت تر از مالوی بود اما به هر حال فلسفهی بکت و پوچی داخلش موج میزنه. و به همون دلایل که در داستان! مالوی گفتم، اینجا هم نمرهای نخواهم داد.ه
March 3, 2017
There is no use indicting words, they are no shoddier than what they peddle.
April 25, 2015
"اما او این قدرت را ندارد،و حتی اگر هم این قدرت را داشت،باز هم نمی توانست از قدرتش استفاده کند،خودش را از فردا بسیار دور احساس می کند.و شاد هم چنین چیزی در کار نباشد،شاید برای کسی که این همه مدت به عبث در انتظار فردا بوده است،دیگر فردایی وجود نداشته باشد.وشاید به آن مرحله و لحظه رسیده که زندگی کردن همان سرگردان شدن واپسین بخش زندگی در اعماق لحظه ای بی انتها و بی حد و مرز باشد،انجا که نور هرگز تغییر نمی کندو افراد خراب و تباه شده همه شبیه یکدیگرند."" و من فقط باید ادامه بدهم،طوری که انگار سرنوشتم محتوم است."من هم باید ادامه می دادم. سرنوشت محتوم این اثر این بود که بایدتمام میشد و بلاخره شد. این اثر با لحن اشفته اش اصلا برام جذاب نبود؛ گاهی اشفتگی لحن در خدمت داستان و توصیف شخصیت داستانه ولی اینجا بیشتر ازار دهنده بود تا اثر بخش با اینحال به علت اینکه مدت زیادی با این مالون دمخور بودم در پایان حس می کردم ممکنه فقط ممکنه دلم براش تنگ بشه!!! احتمالی نامحتمل.....:)خدا بیامرزه مالون رو بلاخره مرد.....:))
Read
April 7, 2023This is included in my video on Beckett's life and work: https://www.youtube.com/watch?v=teB1U...
April 23, 2018
کتاب میتونه تلخ، گزنده، سیاه حتی پوچ باشه اما دلچسب. این کتاب ولی هیچکدوم از اینا نبود برام...بیشتر یه روایت خنثی و منقطع از پریشان گویی های یک آدم محتضر در بی زمانی و بی مکانی مطلق بود که نهایتا برام چند سطری که زیرشون خط کشیده بودم ازش موند و چند تصویر و اسم از داستانهایی که گفته بود... البته هنوز پیش خودم میگم شاید نشانه هایی بوده که من کشف نکردم یا ظرافتهایی که متوجهشون نشدم اما از طرفی میبینم که کتاب حتی گره ای هم در ذهنم ایجاد نکرده که برم دنبال باز کردنش و خوندن ریویوها هم کمکی نکرد متاسفانه! شاید بخاطر اسم بکته که در نظر منفی خودم قاطع نیستم و همش میگم اون نویسنده خوبیه، تو خواننده خوبی نبودی لابد ;)
.
.
"چراغ پرنور ضروری نیست، برای زندگی کردن در غرابت و شگفتی شمعی قلمی کفایت می کند به شرط آنکه صادقانه بسوزد"
.
"مسیله مهم خوردن و دفع کردن است. ظرف غذا و ظرف مدفوع، ظرف غذا و ظرف مدفوع،اینها دو نهایتِ مقابل یکدیگرند"
.
چه بسا که این آخرین سفرم باشد، در آن دالان های طولانی و آشنا، با همان خورشیدها و ماههای کوچکم که آن بالاها می آویزمشان و جیب هایم پر از سنگریزه هایی است که نماد آدم ها و فصل های آنها هستند، آخرین سفرم، به شرط آنکه خوش اقبال باشم و بعد، بازگشت به همین جا به سوی من، و این بازگشت هر شکل و معنایی داشته باشد در هر حال رخ خواهد داد و دیگر رهایم نخواهد کرد، دیگر چیزی را که در اختیار من نیست از من طلب نخواهد کرد. شاید هم همه ما باز گردیم با اتحاد و وحدتی دوباره و بدرود با جدایی، بدرود با فضولی در کار همدیگر، بازگشت به همین لانه کثیف و کوچک، سفیدِ
چرک و مسقف، درست مثل داخل تکه ای عاج کنده شده، دندانی پوسیده و فرسوده. یا تنها، تنها هنگام بازگشت، به همان تنهایی زمان رفتن، اما شک دارم
. پ.ن. الان که این جمله ها رو دوباره خوندم دیدم بخاطر اینا هم که شده می ارزید به خوندنش ;)
.
.
"چراغ پرنور ضروری نیست، برای زندگی کردن در غرابت و شگفتی شمعی قلمی کفایت می کند به شرط آنکه صادقانه بسوزد"
.
"مسیله مهم خوردن و دفع کردن است. ظرف غذا و ظرف مدفوع، ظرف غذا و ظرف مدفوع،اینها دو نهایتِ مقابل یکدیگرند"
.
چه بسا که این آخرین سفرم باشد، در آن دالان های طولانی و آشنا، با همان خورشیدها و ماههای کوچکم که آن بالاها می آویزمشان و جیب هایم پر از سنگریزه هایی است که نماد آدم ها و فصل های آنها هستند، آخرین سفرم، به شرط آنکه خوش اقبال باشم و بعد، بازگشت به همین جا به سوی من، و این بازگشت هر شکل و معنایی داشته باشد در هر حال رخ خواهد داد و دیگر رهایم نخواهد کرد، دیگر چیزی را که در اختیار من نیست از من طلب نخواهد کرد. شاید هم همه ما باز گردیم با اتحاد و وحدتی دوباره و بدرود با جدایی، بدرود با فضولی در کار همدیگر، بازگشت به همین لانه کثیف و کوچک، سفیدِ
چرک و مسقف، درست مثل داخل تکه ای عاج کنده شده، دندانی پوسیده و فرسوده. یا تنها، تنها هنگام بازگشت، به همان تنهایی زمان رفتن، اما شک دارم
. پ.ن. الان که این جمله ها رو دوباره خوندم دیدم بخاطر اینا هم که شده می ارزید به خوندنش ;)
October 22, 2022
چقدر حیف که زودتر از اینا بکت نخونده بودم 🥲
[بعد از اینکه "مالوی" رو خوندم دوباره برمیگردم سراغت]
[بعد از اینکه "مالوی" رو خوندم دوباره برمیگردم سراغت]
December 4, 2013
Beckett, at last, faced with the sentence, the semi-sentient, sentence-like non-sentence. Even dying, especially so, Beckett alone in the rotting body of Malone, the rolling, roiling, sacrosanct body Malloyed against the scat of Saposcat like a hat on a hill. Oh, we’re getting on, alright, Macmann. Let’s gasp. Let’s grasp for our stick better to poke-at with, our nub of lead better to write with, this letter of cease and decease.
For there is a joy in here that is hard to describe. On the one hand I am ecstatic about these sentences, language, syntax, humor. There is a surprising quietness too, that I love. Nevermind. There is no other hand. I was about to say something about the despair, the madness and decay. But they are intertwined like a good split brain soup.
Beckett does it to me in the first half of this book like no other. When he is on, there is no-one better. Then around 3/4 of the way in, the level drops slightly. In that the surprises, the tiny pleasures, don’t come as often, or not as tightly packed as before. It becomes easier to read, smoother, lacking the constant change of direction and backtracking I loved earlier. But still, even at its weakest this stuff is miles above the others.
I remember admiring Molloy greatly, but not being able to really sink my teeth deep into it. This book on the other hand was so tactile for me, it drew me in so that I read it almost in one sitting (Molloy took weeks!). I’m not sure if this is the book’s fault or mine, maybe I’m more susceptible to his rhythms this time around.
For there is a joy in here that is hard to describe. On the one hand I am ecstatic about these sentences, language, syntax, humor. There is a surprising quietness too, that I love. Nevermind. There is no other hand. I was about to say something about the despair, the madness and decay. But they are intertwined like a good split brain soup.
Beckett does it to me in the first half of this book like no other. When he is on, there is no-one better. Then around 3/4 of the way in, the level drops slightly. In that the surprises, the tiny pleasures, don’t come as often, or not as tightly packed as before. It becomes easier to read, smoother, lacking the constant change of direction and backtracking I loved earlier. But still, even at its weakest this stuff is miles above the others.
I remember admiring Molloy greatly, but not being able to really sink my teeth deep into it. This book on the other hand was so tactile for me, it drew me in so that I read it almost in one sitting (Molloy took weeks!). I’m not sure if this is the book’s fault or mine, maybe I’m more susceptible to his rhythms this time around.
“Standing before my high window I gave myself to them, waiting for them to end, for my joy to end, straining towards the joy of ended joy.”
November 20, 2017
يكشف بيكيت أوراقه منذ السطر الأول: "سيدركني الموت قريباً بصرف النظر عن أي شيء." في الوسع أن نستخلص من هذه البداية السريعة ملامح العدمية كتيار أساسي في رؤية العالم. بيكيت أستاذ اليأس بدرجة شيطان، كأنه يصور لنا أعماله ويقدمها لنا مثلما كان دانتي يتخيل أن على أبواب الجحيم وضعت لوحة كتب فيها: أنتم الداخلون إلى هنا، تخلوا عن كل أمل.
في هذه الرواية يقف بيكيت ضد ��ل شيء، ضد نفسه، ضد الأدب، حتى ضد مفهوم الرواية، فهو يكتب أدباً ينفي كل أدب وينقلب عليه، لذلك لا يمكن لقارئ غير صبور تجاوز الصفحات الأولى برغم صغر حجم الرواية، لكنني نجحت عندما استعنت بعزف العود وهو يدندن بمقام النهاوند المحبب لي.
دعوني أشرح كيف انقلب على مفهوم الرواية بحسب استنتاجي. كلنا يعلم أن الرواية هي منتج حداثي، كان ظهورها لأجل كسر ما هو يقيني، واحد، ومسَلم، إنما هي فرض حالة من التعددية والآراء الأخرى. كان بيكيت يخالف هذه الفرضية ولكن ليس من وجهة نظر دينية، بل العكس من ذلك تماما، كانت من وجهة نظر إلحادية، فقد أرجعنا إلى الصوت الواحد مرة أخرى وفق معطيات طبيعية أنه لا معنى حقيقي لوجودنا في هذا العالم. لذلك لا يمكن اختراق هذا الأمر ولا التكهن أو التوقع حول أي شيء.
في رواية "مالون يموت" يرسم بيكيت شخصية تؤكد على ضياعها أمام موت محتمل، رجل يرقد عاجزاً في السرير، ينتظر الموت وكأنه ضيف مرحب به، ولا شيء آخر قد يأتيه، ينبش بين حين وآخر في ممتلكاته التافهة، تضمه غرفة ضيقة لون جدرانها باهت يشبه لون المطر. يقتل الوقت الذي يفقد قيمته في هذه اللحظة، بحكاية قصص مفككة وتافهة بلا معنى يحكيها لنفسه، هؤلاء لا يجدون في وجودهم تسلية كحكاية القصص. النفوس تركن إلى القصص، أما الجسد فهو الحِمل اللعين في واقعنا.
في هذه الرواية يقف بيكيت ضد ��ل شيء، ضد نفسه، ضد الأدب، حتى ضد مفهوم الرواية، فهو يكتب أدباً ينفي كل أدب وينقلب عليه، لذلك لا يمكن لقارئ غير صبور تجاوز الصفحات الأولى برغم صغر حجم الرواية، لكنني نجحت عندما استعنت بعزف العود وهو يدندن بمقام النهاوند المحبب لي.
دعوني أشرح كيف انقلب على مفهوم الرواية بحسب استنتاجي. كلنا يعلم أن الرواية هي منتج حداثي، كان ظهورها لأجل كسر ما هو يقيني، واحد، ومسَلم، إنما هي فرض حالة من التعددية والآراء الأخرى. كان بيكيت يخالف هذه الفرضية ولكن ليس من وجهة نظر دينية، بل العكس من ذلك تماما، كانت من وجهة نظر إلحادية، فقد أرجعنا إلى الصوت الواحد مرة أخرى وفق معطيات طبيعية أنه لا معنى حقيقي لوجودنا في هذا العالم. لذلك لا يمكن اختراق هذا الأمر ولا التكهن أو التوقع حول أي شيء.
في رواية "مالون يموت" يرسم بيكيت شخصية تؤكد على ضياعها أمام موت محتمل، رجل يرقد عاجزاً في السرير، ينتظر الموت وكأنه ضيف مرحب به، ولا شيء آخر قد يأتيه، ينبش بين حين وآخر في ممتلكاته التافهة، تضمه غرفة ضيقة لون جدرانها باهت يشبه لون المطر. يقتل الوقت الذي يفقد قيمته في هذه اللحظة، بحكاية قصص مفككة وتافهة بلا معنى يحكيها لنفسه، هؤلاء لا يجدون في وجودهم تسلية كحكاية القصص. النفوس تركن إلى القصص، أما الجسد فهو الحِمل اللعين في واقعنا.
Displaying 1 - 29 of 596 reviews