What do you think?
Rate this book
On the Heights of Despair
Born of a terrible insomnia—"a dizzying lucidity which would turn even paradise into hell"—this book presents the youthful Emil Cioran, a self-described "Nietzsche still complete with his Zarathustra, his poses, his mystical clown's tricks, a whole circus of the heights."
On the Heights of Despair shows Cioran's first grappling with themes he would return to in his mature works: despair and decay, absurdity and alienation, futility and the irrationality of existence. It also presents Cioran as a connoisseur of apocalypse, a theoretician of despair, for whom writing and philosophy both share the "lyrical virtues" that alone lead to a metaphysical revelation.
"No modern writer twists the knife with Cioran's dexterity. . . . His writing . . . is informed with the bitterness of genuine compassion."—Bill Marx, Boston Phoenix
"The dark, existential despair of Romanian philosopher Cioran's short meditations is paradoxically bracing and life-affirming. . . . Puts him in the company of Nietzsche and Kierkegaard."—Publishers Weekly, starred review
"This is self-pity as epigram, the sort of dyspeptic pronouncement that gets most people kicked out of bed but that has kept Mr. Cioran going for the rest of his life."—Judith Shulevitz, New York Times Book Review
On the Heights of Despair shows Cioran's first grappling with themes he would return to in his mature works: despair and decay, absurdity and alienation, futility and the irrationality of existence. It also presents Cioran as a connoisseur of apocalypse, a theoretician of despair, for whom writing and philosophy both share the "lyrical virtues" that alone lead to a metaphysical revelation.
"No modern writer twists the knife with Cioran's dexterity. . . . His writing . . . is informed with the bitterness of genuine compassion."—Bill Marx, Boston Phoenix
"The dark, existential despair of Romanian philosopher Cioran's short meditations is paradoxically bracing and life-affirming. . . . Puts him in the company of Nietzsche and Kierkegaard."—Publishers Weekly, starred review
"This is self-pity as epigram, the sort of dyspeptic pronouncement that gets most people kicked out of bed but that has kept Mr. Cioran going for the rest of his life."—Judith Shulevitz, New York Times Book Review
128 pages, Paperback
First published January 1, 1934
898 people are currently reading
23685 people want to read
About the author
Emil M. Cioran
170 books4,315 followersBorn in 1911 in Rășinari, a small village in the Carpathian Mountains of Romania, raised under the rule of a father who was a Romanian Orthodox priest and a mother who was prone to depression, Emil Cioran wrote his first five books in Romanian. Some of these are collections of brief essays (one or two pages, on average); others are collections of aphorisms. Suffering from insomnia since his adolescent years in Sibiu, the young Cioran studied philosophy in the “little Paris” of Bucarest.
A prolific publicist, he became a well-known figure, along with Mircea Eliade, Constantin Noïca, and his future close friend Eugene Ionesco (with whom he shared the Royal Foundation’s Young Writers Prize in 1934 for his first book, On the Heights of Despair).
Influenced by the German romantics, by Schopenhauer, Nietzsche, and the Lebensphilosophie of Schelling and Bergson, by certain Russian writers, including Chestov, Rozanov, and Dostoyevsky, and by the Romanian poet Eminescu, Cioran wrote lyrical and expansive meditations that were often metaphysical in nature and whose recurrent themes were death, despair, solitude, history, music, saintliness and the mystics (cf. Tears and Saints, 1937) – all of which are themes that one finds again in his French writings. In his highly controversial book, The Transfiguration of Romania (1937), Cioran, who was at that time close to the Romanian fascists, violently criticized his country and his compatriots on the basis of a contrast between such “little nations” as Romania, which were contemptible from the perspective of universal history and great nations, such as France or Germany, which took their destiny into their own hands.
After spending two years in Germany, Cioran arrived in Paris in 1936. He continued to write in Romanian until the early 1940s (he wrote his last article in Romanian in 1943, which is also the year in which he began writing in French). The break with Romanian became definitive in 1946, when, in the course of translating Mallarmé, he suddenly decided to give up his native tongue since no one spoke it in Paris. He then began writing in French a book that, thanks to numerous intensive revisions, would eventually become the impressive 'A Short History of Decay' (1949) -- the first of a series of ten books in which Cioran would continue to explore his perennial obsessions, with a growing detachment that allies him equally with the Greek sophists, the French moralists, and the oriental sages. He wrote existential vituperations and other destructive reflections in a classical French style that he felt was diametrically opposed to the looseness of his native Romanian; he described it as being like a “straight-jacket” that required him to control his temperamental excesses and his lyrical flights. The books in which he expressed his radical disillusionment appeared, with decreasing frequency, over a period of more than three decades, during which time he shared his solitude with his companion Simone Boué in a miniscule garret in the center of Paris, where he lived as a spectator more and more turned in on himself and maintaining an ever greater distance from a world that he rejected as much on the historical level (History and Utopia, 1960) as on the ontological (The Fall into Time, 1964), raising his misanthropy to heights of subtlety (The Trouble with being Born, 1973), while also allowing to appear from time to time a humanism composed of irony, bitterness, and preciosity (Exercices d’admiration, 1986, and the posthumously published Notebooks).
Denied the right to return to Romania during the years of the communist regime, and attracting international attention only late in his career, Cioran died in Paris in 1995.
Nicolas Cavaillès
Translated by Thomas Cousineau
A prolific publicist, he became a well-known figure, along with Mircea Eliade, Constantin Noïca, and his future close friend Eugene Ionesco (with whom he shared the Royal Foundation’s Young Writers Prize in 1934 for his first book, On the Heights of Despair).
Influenced by the German romantics, by Schopenhauer, Nietzsche, and the Lebensphilosophie of Schelling and Bergson, by certain Russian writers, including Chestov, Rozanov, and Dostoyevsky, and by the Romanian poet Eminescu, Cioran wrote lyrical and expansive meditations that were often metaphysical in nature and whose recurrent themes were death, despair, solitude, history, music, saintliness and the mystics (cf. Tears and Saints, 1937) – all of which are themes that one finds again in his French writings. In his highly controversial book, The Transfiguration of Romania (1937), Cioran, who was at that time close to the Romanian fascists, violently criticized his country and his compatriots on the basis of a contrast between such “little nations” as Romania, which were contemptible from the perspective of universal history and great nations, such as France or Germany, which took their destiny into their own hands.
After spending two years in Germany, Cioran arrived in Paris in 1936. He continued to write in Romanian until the early 1940s (he wrote his last article in Romanian in 1943, which is also the year in which he began writing in French). The break with Romanian became definitive in 1946, when, in the course of translating Mallarmé, he suddenly decided to give up his native tongue since no one spoke it in Paris. He then began writing in French a book that, thanks to numerous intensive revisions, would eventually become the impressive 'A Short History of Decay' (1949) -- the first of a series of ten books in which Cioran would continue to explore his perennial obsessions, with a growing detachment that allies him equally with the Greek sophists, the French moralists, and the oriental sages. He wrote existential vituperations and other destructive reflections in a classical French style that he felt was diametrically opposed to the looseness of his native Romanian; he described it as being like a “straight-jacket” that required him to control his temperamental excesses and his lyrical flights. The books in which he expressed his radical disillusionment appeared, with decreasing frequency, over a period of more than three decades, during which time he shared his solitude with his companion Simone Boué in a miniscule garret in the center of Paris, where he lived as a spectator more and more turned in on himself and maintaining an ever greater distance from a world that he rejected as much on the historical level (History and Utopia, 1960) as on the ontological (The Fall into Time, 1964), raising his misanthropy to heights of subtlety (The Trouble with being Born, 1973), while also allowing to appear from time to time a humanism composed of irony, bitterness, and preciosity (Exercices d’admiration, 1986, and the posthumously published Notebooks).
Denied the right to return to Romania during the years of the communist regime, and attracting international attention only late in his career, Cioran died in Paris in 1995.
Nicolas Cavaillès
Translated by Thomas Cousineau
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 862 reviews
January 10, 2018
How does one become a pessimist?
By reading your book, pal. You made Schopenhauer look like one of the Teletubbies. It was a fortunate thing that I didn’t read this during my impressionable adolescence.I still can’t rate it I think a 3-star rating is a good compromise. Many quotes that pulled on my heartstrings, and many chapters I already forgot, out of immunity to certain thoughts and dislike of overly melodramatic prose. Things that belong to the plane of ideas, naturally, since the kind of life that has been portrayed at times is literally impossible, and impracticable ideas which try to convey intellectual depth and are repeated by others, clinging to such pose as hard as they can because "happy people are all stupid and morality is a disgrace and I want to be consumed by fire and I long for the destruction of the world," too exhausting... And I can't shake off a sense of artificiality.
True, if you read this, you're not much of an optimistic, but still. I wholeheartedly agree with the third line of this review.
That being said, these few lines will be engulfed by the beauty of flames and will witness their own amoral destruction from which a proper review will absurdly blossom amid beautiful darkness echoing nothingness...! After restoring my soul with many reruns of Seinfeld.
Feb 18, 17
* Pre-review. Or final review if I forget...
** I'll read The Trouble with Being Born anyway; a more mature work, surely.
*** Also on my blog.
By reading your book, pal. You made Schopenhauer look like one of the Teletubbies. It was a fortunate thing that I didn’t read this during my impressionable adolescence.
True, if you read this, you're not much of an optimistic, but still. I wholeheartedly agree with the third line of this review.
That being said, these few lines will be engulfed by the beauty of flames and will witness their own amoral destruction from which a proper review will absurdly blossom amid beautiful darkness echoing nothingness...! After restoring my soul with many reruns of Seinfeld.
Feb 18, 17
* Pre-review. Or final review if I forget...
** I'll read The Trouble with Being Born anyway; a more mature work, surely.
*** Also on my blog.
March 13, 2022
“De todas las formas de lo grotesco, la más extraña, la más complicada me parece aquélla cuyo origen se sitúa en la desesperación. Las demás sólo aspiran a un paroxismo de segunda mano.”Por fin una lectura de Cioran, un poeta más que un filósofo, un místico sin revelaciones salvadoras, un insomne desesperado que cuánto más exasperado es su impotente grito más nos conmueve.
“El vínculo que existe entre el insomnio y la desesperación es indisoluble. Pienso incluso que la pérdida total de la esperanza es inconcebible sin la colaboración del insomnio. La única diferencia existente entre el paraíso y el infierno es que en el primero se puede dormir todo lo que se quiera, mientras que en el segundo no se duerme nunca.”Cioran entabla una lucha, que sabe perdida de antemano, con la muerte, determinante absoluto de nuestra vida y de la que solo aquellos que viven ingenuamente, que no han despertado a la verdad de su ser, pueden desentenderse sin ser conscientes de que viven una ilusión, de que la única forma de comprender la muerte es sentir la vida como una agonía prolongada. El desprecio que Cioran siente por estas personas está contaminado por la envidia que siente por su falta de conciencia de sí mismos y del mundo.
“Solamente son felices quienes no piensan nunca, es decir, quienes no piensan más que lo estrictamente necesario para sobrevivir. El pensamiento verdadero se parece a un demonio que perturba los orígenes de la vida, o a una enfermedad que ataca sus raíces mismas.”No solo estos son objeto de su desprecio, también los sabios están en su punto de mira, aquellos que piensa por placer, que son “demasiado orgullosos para confesar su miedo a la muerte, y demasiado presuntuosos para reconocer que la enfermedad posee una fecundidad espiritual”. Para el autor rumano “todas las verdades provienen de un suplicio interior más que de una especulación gratuita”.
“Todo lo que es forma, sistema, categoría, plan o esquema procede de un déficit de los contenidos, de una carencia de energía interior, de una esterilidad de la vida espiritual.”Su única solución, una solución imposible, más allá de aquella ingenuidad a la que ya no pueden recurrir los que han despertado, los que se han distanciado de “la cándida poesía de la vida y sus encantos”, es vivir el instante como si solo él existiera, de una manera absoluta, sin conciencia alguna de la temporalidad, esto es, no hay solución alguna.
“Si he de ser sincero, debo decir que no sé por qué vivo, ni por qué no dejo de vivir. La clave se halla, probablemente, en la irracionalidad de la vida, la cual hace que ésta perdure sin razón.”Un grito este del autor que, necesario es también decirlo, se vuelve repetitivo en muchas partes del libro. Cioran vuelve una y otra vez, seguramente buscando el alivio de sus tensiones sin límite en esa escritura obsesiva, a sus estados de iluminación, a la agonía orgullosa de su soledad, a lo absurdo de la vida, a la nada esencial, a la inanidad del ser, a la muerte... Un grito poético por el que nos compadecernos de él… que es como compadecernos de nosotros mismos.
“¡Cómo saborearía yo esos instantes en los que ya nadie se dejaría embaucar por un ideal ni seducir por ninguna de las satisfacciones que ofrece la vida, esos momentos en los que toda resignación sería ilusoria, en los que los límites de una vida normal estallarían definitivamente! Todos aquellos que sufren en silencio, sin atreverse a expresar su amargura mediante el mínimo suspiro, gritarían entonces formando un coro siniestro cuyos clamores horrendos harían temblar la Tierra entera. ¡Ojalá las aguas se desencadenasen y las montañas se pusieran a moverse, los árboles a exhibir sus raíces como un odioso y eterno reproche, los pájaros a graznar como los cuervos, los animales espantados a deambular hasta el agotamiento…! Que todos los ideales sean declarados nulos; las creencias, bagatelas; el arte, una mentira, y la filosofía, pura chirigota. Que todo sea erupción y desmoronamiento. Que vastos trozos de suelo vuelen y, cayendo, sean destrozados; que las plantas compongan en el firmamento arabescos insólitos, hagan contorsiones grotescas, figuras mutiladas y aterradoras. Ojalá torbellinos de llamas se eleven con un ímpetu salvaje e invadan el mundo entero para que el menor ser vivo sepa que el final está cerca. Ojalá toda forma se vuelva informe y el caos devore en un vértigo universal todo lo que en este mundo posee estructura y consistencia. Que todo sea estrépito demente, estertor colosal, terror y explosión, seguidos de un silencio eterno y de un olvido definitivo.”
February 22, 2020
Not Walt Whitman... But Close
This fictional memoir sums up a young man’s view of being old. Being old means finally having to confront the end of oneself. Cioran does this as a self-professed therapeutic exercise. His translator calls the book a prose “song of myself,” thus connecting Cioran with Whitman. Perhaps; but could this be more than merely the sense that each is the opposite of the other?
Whitman finds his joy and inspiration in his good health; Cioran revels in his physical suffering as the source of artistic virtue. Whitman is called by the “urge” of the world; Cioran feels the urge of death. Whitman celebrates; Cioran mourns. Whitman looks forward to a “lucky” Death; Cioran wants us to give Death the fear it deserves. Whitman says “I exist as I am, that is, enough.” Cioran says, “We are so lonely in life that we must ask ourselves if the loneliness of dying is not a symbol of our human existence.”
One could go on cataloguing the precise contradictions between the two. Their views on their own lives and that of the world itself are so obviously antithetical that the list of correspondences quickly becomes boring. Nonetheless there is this that makes them brothers: the irresistible necessity to express their innermost, subjective selves. Both feel they are exploding with something of universal significance. What each perceives is simply too powerful to remain hidden.
What both provide, therefore, is a sort of phenomenology of the soul. Not as a promotion or recommendation, but as a description. In a way it is not the content of each exposition that is most important but the method of construction. As Cioran says, this method is one of lyricism, that is, the attentive expression of emotions and other physical states. No ideas, no arguments, no explanation, no theory. So despite their radically different stances, Whitman and Cioran are actually similar examples of this lyrical method. They certainly aren’t philosophical positions from which to choose.
This fictional memoir sums up a young man’s view of being old. Being old means finally having to confront the end of oneself. Cioran does this as a self-professed therapeutic exercise. His translator calls the book a prose “song of myself,” thus connecting Cioran with Whitman. Perhaps; but could this be more than merely the sense that each is the opposite of the other?
Whitman finds his joy and inspiration in his good health; Cioran revels in his physical suffering as the source of artistic virtue. Whitman is called by the “urge” of the world; Cioran feels the urge of death. Whitman celebrates; Cioran mourns. Whitman looks forward to a “lucky” Death; Cioran wants us to give Death the fear it deserves. Whitman says “I exist as I am, that is, enough.” Cioran says, “We are so lonely in life that we must ask ourselves if the loneliness of dying is not a symbol of our human existence.”
One could go on cataloguing the precise contradictions between the two. Their views on their own lives and that of the world itself are so obviously antithetical that the list of correspondences quickly becomes boring. Nonetheless there is this that makes them brothers: the irresistible necessity to express their innermost, subjective selves. Both feel they are exploding with something of universal significance. What each perceives is simply too powerful to remain hidden.
What both provide, therefore, is a sort of phenomenology of the soul. Not as a promotion or recommendation, but as a description. In a way it is not the content of each exposition that is most important but the method of construction. As Cioran says, this method is one of lyricism, that is, the attentive expression of emotions and other physical states. No ideas, no arguments, no explanation, no theory. So despite their radically different stances, Whitman and Cioran are actually similar examples of this lyrical method. They certainly aren’t philosophical positions from which to choose.
March 19, 2019
ریویو به زودی
---
3 آبان 97
کتاب را هنوز تمام نکردهام، توان ندارم جز با سرعتی مورچهوار بخوانمش. اما سنتشکنی میکنم و پیش از اتمام کتاب، 5 امتیاز واقعی را به این پارههای تغزلی ناامیدی و اندوه میدهم، پارههایی که بارها با آن گریستهام. خاطرم هست یکبار، در لحظههای رویابینی که در حال خودم نبودم، غم را دیدم شبیه کوه یخ که گویی هرچه حس کنیاش، ادراک و تجربه کنیاش، باز هم با بخش اندکی از آن روبرو شدی. این پارهها تصویر آن کوه سرد و پنهانی را برایم تداعی میکند، همانقدر عظیم، همانقدر سرد و همانقدر تاریک. چوران همان پیامآوریست که پیامش بارها پیش از این در گوشهایم زمزمه شدهاست: ایلوئی ایلویی لما سبقتنی؟
---
3 آبان 97
کتاب را هنوز تمام نکردهام، توان ندارم جز با سرعتی مورچهوار بخوانمش. اما سنتشکنی میکنم و پیش از اتمام کتاب، 5 امتیاز واقعی را به این پارههای تغزلی ناامیدی و اندوه میدهم، پارههایی که بارها با آن گریستهام. خاطرم هست یکبار، در لحظههای رویابینی که در حال خودم نبودم، غم را دیدم شبیه کوه یخ که گویی هرچه حس کنیاش، ادراک و تجربه کنیاش، باز هم با بخش اندکی از آن روبرو شدی. این پارهها تصویر آن کوه سرد و پنهانی را برایم تداعی میکند، همانقدر عظیم، همانقدر سرد و همانقدر تاریک. چوران همان پیامآوریست که پیامش بارها پیش از این در گوشهایم زمزمه شدهاست: ایلوئی ایلویی لما سبقتنی؟
May 31, 2022
N-am gustat niciodată aceste compuneri pline de banalități și exaltări lipsite de temei. Unii pot crede că articolele tînărului Cioran conțin adîncimi și mărturisiri liminale. Că exprimă adevăruri ultime. Că aparțin unui iluminat. În realitate, sînt un amalgam de vorbe goale, o sumă searbădă de exclamații stridente:
„Simt cum trebuie să plesnesc din cauza a tot ce-mi oferă viaţa şi perspectiva morţii. Simt că mor de singurătate, de iubire, de disperare, de ură şi de tot ce lumea asta îmi poate oferi. Este ca şi cum în orice trăire m-aş umfla ca un balon mai departe decît rezistenţa lui. În cea mai groaznică intensificare se realizează o convertire înspre nimic. Te dilaţi interior, creşti pînă la nebunie, pînă unde nu mai există nici o graniţă, la margine de lumină, unde aceasta este furată de noapte, şi din acel preaplin ca într-un vîrtej bestial eşti aruncat de-a dreptul în nimic”.
Privesc cu suspiciune textele în care din primele trei propoziții mă lovesc termeni fioroși ca „moarte”, „nimic”, „nebunie”, „disperare”...
E. M. Cioran descoperă subit că „nu există argumente pentru a trăi”. Foarte bine. Ceea ce e mai grav e că nu există argumente nici pentru a muri...
P. S. Am scris nota de mai sus tocmai pentru că eu nu vreau să „plesnesc” din pricina dilatărilor interioare. La vîrsta mea, nu mi-ar șade bine...
„Simt cum trebuie să plesnesc din cauza a tot ce-mi oferă viaţa şi perspectiva morţii. Simt că mor de singurătate, de iubire, de disperare, de ură şi de tot ce lumea asta îmi poate oferi. Este ca şi cum în orice trăire m-aş umfla ca un balon mai departe decît rezistenţa lui. În cea mai groaznică intensificare se realizează o convertire înspre nimic. Te dilaţi interior, creşti pînă la nebunie, pînă unde nu mai există nici o graniţă, la margine de lumină, unde aceasta este furată de noapte, şi din acel preaplin ca într-un vîrtej bestial eşti aruncat de-a dreptul în nimic”.
Privesc cu suspiciune textele în care din primele trei propoziții mă lovesc termeni fioroși ca „moarte”, „nimic”, „nebunie”, „disperare”...
E. M. Cioran descoperă subit că „nu există argumente pentru a trăi”. Foarte bine. Ceea ce e mai grav e că nu există argumente nici pentru a muri...
P. S. Am scris nota de mai sus tocmai pentru că eu nu vreau să „plesnesc” din pricina dilatărilor interioare. La vîrsta mea, nu mi-ar șade bine...
September 18, 2020
There is a reason why certain authors, regardless of their genius, are destined to remain relatively anonymous to the wider world. Cioran is of this type. Without any reluctance he talks about ideas and emotions that most people spend the major part of their lives trying their best to repress and ignore. Some might consider this brazen, but to my mind I don't imagine he had a choice in the matter. Some thoughts need out. Some can't be resisted, like gravity. And if you had such thoughts, ones you knew were vital to your human condition, that keeping them in would result in total inner collapse, would you do anything but fling them into the arms of others, whether they were prepared to embrace them or not?
Humans just aren't very good(by and large) at contemplating death and the futility of the things they fill their days with. Accepting what Cioran has to say is adverse to almost all intuition, even to people like me who wholly agrees with him. But there is something comforting about what he has to say(especially if you happen to be struck down by laziness much of the time). If the meaninglessness of the world is justified, then don't condemn yourself for choosing to watch Jeremy Kyle when you know someone else is out there churning out works of art. Both of these people entered the world accidentally. Both will probably stumble out. (I never watch Jeremy Kyle. I advise you do the same.) Eventually you will understand that intense work is the best you can do to keep your subjective mind content. You'll realise that subjectivity is all you can go on, something which Cioran gets at very early in the book. Before I'd read this, I'd formed some vague, unfinished idea which could only be shaped properly once Cioran had led the way: the suffering of others is no alleviator to your own suffering. Regardless of whether you are accompanied on this path of misery, or are even eclipsed in your torment by others, it is still no consolation - and never can be - because all you will ever know is your own thoughts and pain, your own subjectivity. So basically, if I was going to Hell(which I don't believe is going to happen, because I don't believe in such places), I wouldn't be comforted by the knowledge of the thousands of others coming with me. Nobody can transfer their pain onto others. At best I think this human illusion is noteworthy because it acts as a sort of mental morphine. But it doesn't delete the fundamental problem, which we must learn to exist with.
There are parts of this book which seem a little obscure, a little melodramatic. Not all is golden. But to arrive at such conclusions at twenty one is astounding, and is a bench-mark for anyone who wishes for precociousness. In the end, I find it a little sad and pathetic that Cioran will never be read as much as he deserves to be. He's too honest and blatant. His readership will never fluctuate too dramatically because the majority of people will never be persuaded that his considerations are necessary ones - except maybe on their deathbeds.
Humans just aren't very good(by and large) at contemplating death and the futility of the things they fill their days with. Accepting what Cioran has to say is adverse to almost all intuition, even to people like me who wholly agrees with him. But there is something comforting about what he has to say(especially if you happen to be struck down by laziness much of the time). If the meaninglessness of the world is justified, then don't condemn yourself for choosing to watch Jeremy Kyle when you know someone else is out there churning out works of art. Both of these people entered the world accidentally. Both will probably stumble out. (I never watch Jeremy Kyle. I advise you do the same.) Eventually you will understand that intense work is the best you can do to keep your subjective mind content. You'll realise that subjectivity is all you can go on, something which Cioran gets at very early in the book. Before I'd read this, I'd formed some vague, unfinished idea which could only be shaped properly once Cioran had led the way: the suffering of others is no alleviator to your own suffering. Regardless of whether you are accompanied on this path of misery, or are even eclipsed in your torment by others, it is still no consolation - and never can be - because all you will ever know is your own thoughts and pain, your own subjectivity. So basically, if I was going to Hell(which I don't believe is going to happen, because I don't believe in such places), I wouldn't be comforted by the knowledge of the thousands of others coming with me. Nobody can transfer their pain onto others. At best I think this human illusion is noteworthy because it acts as a sort of mental morphine. But it doesn't delete the fundamental problem, which we must learn to exist with.
There are parts of this book which seem a little obscure, a little melodramatic. Not all is golden. But to arrive at such conclusions at twenty one is astounding, and is a bench-mark for anyone who wishes for precociousness. In the end, I find it a little sad and pathetic that Cioran will never be read as much as he deserves to be. He's too honest and blatant. His readership will never fluctuate too dramatically because the majority of people will never be persuaded that his considerations are necessary ones - except maybe on their deathbeds.
July 25, 2017
joc brutal de băut - toată lumea bea un shot de fiecare dată când întâlnește vreunul din cuvintele "paroxism" sau "organic"
April 21, 2010
Ah, Cioran, twenty-two years old and already so caustically weary with that great travail called life - I remember that age well!
This is a compulsively readable shotgun blast of bleak lyricism that ofttimes offers profound insight and occasionally jejune invective. Cioran is a cruel diagnostician of despair - there is little from the realms of spiritual shadow that he is not acutely aware of - and scourges the quotidian world with its infinite banality, pointlessness, and immanent subjugation to death. However, despite perpetual imprisonment within the inky penumbra of a monstrous mortality this Romanian poet of lyrical lunacy - a twentieth century Zarathustra reborn - calls for man's effervescent and uninhibited embrace of all the thrilling ecstasies of irrationality: grace, sublimity, joy, enthusiasm, eros; a minstrel abandonment to a musical madness and inchoate freedom, a refusal to fully submit to a crippling subjectivism and a breaking of the straitening bonds of philosophical and moral systems, that will at least let one seize the pleasures of the moment and laugh at death, dance with infinity, sing for love, instead of crying and moaning in the throes of existential nausea and despondency. There is as little aptitude towards suicide within the Transylvanian prophet as there is towards living; he defiantly thrusts against the current in the belly of the abyss.
The translation is solid and does justice to Cioran's reputation as a Romanian bard philosopher. I filled around nine pages of a notebook with quotations from the work - there are some truly memorable aphorisms and phrases that sear with a scalding wit and truth. If there is a touch too much untamed, youthful overacting at points, it is a minor and forgivable excess in what is otherwise a delightfully dark jeremiad, a paean to pessimism - and it limns what an agonizingly astute and lyrical mind the conventional-life-loathing decrier already possessed at a still tender age.
This is a compulsively readable shotgun blast of bleak lyricism that ofttimes offers profound insight and occasionally jejune invective. Cioran is a cruel diagnostician of despair - there is little from the realms of spiritual shadow that he is not acutely aware of - and scourges the quotidian world with its infinite banality, pointlessness, and immanent subjugation to death. However, despite perpetual imprisonment within the inky penumbra of a monstrous mortality this Romanian poet of lyrical lunacy - a twentieth century Zarathustra reborn - calls for man's effervescent and uninhibited embrace of all the thrilling ecstasies of irrationality: grace, sublimity, joy, enthusiasm, eros; a minstrel abandonment to a musical madness and inchoate freedom, a refusal to fully submit to a crippling subjectivism and a breaking of the straitening bonds of philosophical and moral systems, that will at least let one seize the pleasures of the moment and laugh at death, dance with infinity, sing for love, instead of crying and moaning in the throes of existential nausea and despondency. There is as little aptitude towards suicide within the Transylvanian prophet as there is towards living; he defiantly thrusts against the current in the belly of the abyss.
The translation is solid and does justice to Cioran's reputation as a Romanian bard philosopher. I filled around nine pages of a notebook with quotations from the work - there are some truly memorable aphorisms and phrases that sear with a scalding wit and truth. If there is a touch too much untamed, youthful overacting at points, it is a minor and forgivable excess in what is otherwise a delightfully dark jeremiad, a paean to pessimism - and it limns what an agonizingly astute and lyrical mind the conventional-life-loathing decrier already possessed at a still tender age.
August 7, 2019
اگر به دنبال خوانش کتابی با حال و هوای یادداشتهای روزانه به اضافۀ فلسفه و هستیشناسی هستید، این کتاب یکی از مناسبترین گزینههای پیشنهادی میباشد. من، چوران را بسیار نزدیک یافتم، کسی که نه انزواطلب محض است (چون مینویسد تا حرفهایش را برساند) و نه مردمگرا و اجتماعی (چون جمع بودن و شدن را دوست ندارد) فردیت نوعی محکومیت است، جایی که میتوان اندیشههایی این چنینی به وجود آورد. فلسفه خواند و آن را در صحنهصحنۀ زندگی جا داد. آن را با جامعهشناسی و روانشناسی و سیاست مخلوط کرد. و در نهایت، هیچ کدام از آنها را قابل قبول ندانست. چوران با فلسفهای تراش خورده توسط غرور و جهانبینی شخصیاش، زندگی را بازتعریف کرده است. کسی نمیتواند با چوران کاملاً همرای باشد و کاملاً مخالف هم نه!
رِندی او در جاییست که به مفاهیم زدهشده، کلیشهای و عادی میتازد، که همگان از حضور آن ناخرسند و یا خسته هستند. ولی نوعی بدبینی و غرضورزی بیمورد و غیر ضروری نیز در اندیشههای این متفکر دیده میشود. ولی باز میتوان حدس زد که او کمابیش دارای قوۀ پیشبینی بوده که این چنین قبل از وقوع، انسان را از خطرِ خود آگاه میکند. نمیشود و نمیتوان او را با بزرگان اندیشه مقایسه نمود اما در نفسِ این کتاب برگ برنده در دست اوست. او به نهاد و خطاب النفس هزاران هزار مردمی حمله کرده که دوستدار شنیدن این حرفها بودهاند. کسی که با بیمیلی و منّت تلنگر میزند!
دلیل وارد نشدن به بحث تخصصی و ذکر موردیِ مطالب این کتاب، این است که بشخصه، نمیتوانم موضع خاصی در مورد مطالب این کتاب بگیرم. اما همین نفسِ خوانش این کتاب با رنج و خرسندی برایم توأم بود. همین و بس.
شاید بریدهای از انتهای کتاب از زبان سوزان سانتاگ بهتر بیانگر باشد:
رِندی او در جاییست که به مفاهیم زدهشده، کلیشهای و عادی میتازد، که همگان از حضور آن ناخرسند و یا خسته هستند. ولی نوعی بدبینی و غرضورزی بیمورد و غیر ضروری نیز در اندیشههای این متفکر دیده میشود. ولی باز میتوان حدس زد که او کمابیش دارای قوۀ پیشبینی بوده که این چنین قبل از وقوع، انسان را از خطرِ خود آگاه میکند. نمیشود و نمیتوان او را با بزرگان اندیشه مقایسه نمود اما در نفسِ این کتاب برگ برنده در دست اوست. او به نهاد و خطاب النفس هزاران هزار مردمی حمله کرده که دوستدار شنیدن این حرفها بودهاند. کسی که با بیمیلی و منّت تلنگر میزند!
دلیل وارد نشدن به بحث تخصصی و ذکر موردیِ مطالب این کتاب، این است که بشخصه، نمیتوانم موضع خاصی در مورد مطالب این کتاب بگیرم. اما همین نفسِ خوانش این کتاب با رنج و خرسندی برایم توأم بود. همین و بس.
شاید بریدهای از انتهای کتاب از زبان سوزان سانتاگ بهتر بیانگر باشد:
«فلسفهای شخصی (حتی خودزندگینامهوار) حکمتگون، تغزلی و نظام گریز. بارزترین نمونههای آن کیرکگور، نیچه و ویتگنشتاین هستند. چوران نامدارترین شخصیت این سنت فلسفی در دوران ماست... شیوۀ استدلالی منقطع چوران ازا نواع هدفمند نوشتار قصار، همچون فرانسوا لاروشفوکو یا گراسیان نیست که حرکات شروع و مکثشان بازتاب وجه گسستۀ «جهان» باشد، بلکه شاهدی است بر بنبست درونی ذهن نظریهپرداز که هرگاه عزم بیرون میکند، از شدت پیچیدگی نظرگاه خودش متوقف میشود و میگسلد. برای چوران افوریسم بیشتر اصلی است معطوف به دانستن تا واقعیت: اینکه سرنوشت هر ایدۀ ژرفی، نقش بر آب شدن به دست ایدۀ دیگری است که تلویحاً خودش پدید آورده.»
June 2, 2023
لازمه زیستن بر قله های ناامیدی ورطه های عمیق بود،
و ما قله ها را فتح کردیم...
از خوندنش لذت بردم که احتمالا زمان و شرایط بی تاثیر نبوده ، گاهی خیلی باهاش ارتباط برقرار می کردم و از طرفی بخش هایی هم واسم مبهم بود یا تردید دارم.
البته کتاب رو وقتی خوندم که آسیب پذیر هم بودم ، و خب اذیت شدم و تا یه مدت یکم فکرم رو بهم ریخت و حالم بد بود پس اگر فکر می کنید شرایطش رو ندارید بذارید فرصت دیگه ای سراغش برید .
و ما قله ها را فتح کردیم...
از خوندنش لذت بردم که احتمالا زمان و شرایط بی تاثیر نبوده ، گاهی خیلی باهاش ارتباط برقرار می کردم و از طرفی بخش هایی هم واسم مبهم بود یا تردید دارم.
البته کتاب رو وقتی خوندم که آسیب پذیر هم بودم ، و خب اذیت شدم و تا یه مدت یکم فکرم رو بهم ریخت و حالم بد بود پس اگر فکر می کنید شرایطش رو ندارید بذارید فرصت دیگه ای سراغش برید .
December 17, 2015
Cât lirism!!! Cioran are un farmec aparte, un farmec negru, o forţă persuasivă care se exercită asupra inconştientului cititorului. "Pe culmile disperării" -fiind şi prima sa lucrare- mi-a plăcut datorită caracterului ei de filosofie introspectivă, dar subiectivă până-n străfundurile ei. Având mai multe ipostaze, eu unul îl numesc pe Cioran "autor metamorfoza" (spre exemplu, "Pe culmile disperării" este axată pe o filosofie introspectivă, "Cartea amăgirilor" pe o filosofie cosmică, care dă o senzaţie de plutire în eter cu volumul în mâna, iar "Lacrimi şi sfinţi" reprezintă strigătul omului "abandonat" către Dumnezeu)...
Citind mai multe lucrări, am tot încercat să desăvârşesc un sistem filosofic în cadrul operei lui Cioran, în schimb încercările mele -nu destul de profunde!- au fost zadarnice. Subiectiv, pot spune că Cioran se face remarcat ca un filosof ce este lipsit de un sistem filosofic concret. E cert: este existenţialist! Dar Sartre, Camus ori Heidegger şi-au punctat minuţios filosofia, pe când Cioran nu. În cazul filosofului român domină lirismul: "Lirismul absolut este lirismul clipelor din urmă". Că şi cum Cioran, omul, s-ar afla într-o continuă agonie, de unde şi inepuizabilul "lirism absolut".
"(...) Nu este atunci neantul o salvare? Dar cum poate să existe o salvare în nimic? Dacă este aproape imposibilă salvarea în existenţa, cum o să fie posbilă în absenţa completă de orice fel de existenţă? Cum nici în neant şi nici în existenţă nu e salvare, praful să se aleagă de această lume cu toate legile ei eterne!" *de remarcat două lucruri: 1. lirismul redat prin retorică şi conclusivitate imperativă; 2. faptul că Cioran a avut, măcar vag, speranţa unei aşa-zise "salvări".*
Sistemul lui, nefiind închegat (am sesizat pleonasmul!) se dezcompune în particule mici, iar filosofia sa este o eseistică profundă. M-au mişcat adânc concepte precum "melancolie neagră", "frică de neant", "disciplină a nefericirii", "singurătate individuală", "singurătate cosmică" ("Există două feluri de a simţi singurătatea: a te simţi singur în lume şi a simţi singurătatea lumii").
1. "Lacrimile nu sunt arzătoare decât în singurătate."
2. "Dar ce să câştigi în lumea aceasta? Sunt unii pentru care orice câştig n-are nicio importanţă, care sunt iremediabil nefericiţi şi singuri."
3. "Creaţia este o salvare temporară din ghiarele morţii."
4. "(...) există un criteriu subiectiv pentru aprecierea suferinţei?"
5. "Întrucât moartea este imanentă vieţii, aproape întreaga viaţă este o agonie."
6. "Pentru nota diferenţiată a tristeţii, este extrem de semnificativă apariţia ei atât de frecventă după marile satisfaceri şi împliniri vitale. De ce actului sexual îi urmează tristeţea, de ce după o beţie formidabilă sau după un paroxism dionisiac eşti trist? Eşti trist după satisfacerile sexuale şi dionisiace, deoarece în loc să ai sentimentul unui câştig îl ai pe acela al unei pierderi."
7. "Vreau să nu mai ştiu nimic, nici măcar să ştiu că nu ştiu nimic."
8. "Am cel mai mare dispreţ pentru acei care râd de sinuciderile din iubire, deoarece aceştia nu înţeleg că o iubire ce nu se poate realiza este pentru cel ce iubeşte o anulare a fiinţei lui, o pierdere totală de sens, o imposibilitate de fiinţare."
9. "... ştiu că nu există adevăr, ci numai adevăruri vii, fructe ale neliniştii noastre."
10. "Adevăratele femei sunt acelea a căror prezenţa te face să uiţi de probleme, idei, nelinişti universale şi chinuri metafizice."
11. "Cu cât cunoşti mai mult, cu atât vrei să cunoşti mai puţin. Cine nu suferă din cauza cunoaşterii, acela n-a cunoscut nimic."
12. "Arta de a fi psiholog nu se învaţă, ci se trăieşte şi se experimentează, deoarece nu există un complex de canoane care să-ţi dea cheia misterelor psihice, a structurilor diferenţiate ale vieţii sufleteşti. Nu eşti un psiholog bun dacă tu însuţi nu eşti un subiect de studiat..."
13. "Nimeni nu face psihologie din iubire, ci dintr-o pornire sadică de a nulifica pe altul prin cunoaşterea fondului său interior."
Nu pot afirma ferm, dar înclin să cred că Cioran este, dacă nu cel mai mare, unul dintre cei mai mari filosofi existenţialişti ai... existenţei infinite...
Andrei Tamaş,
10 noiembrie 2015
Citind mai multe lucrări, am tot încercat să desăvârşesc un sistem filosofic în cadrul operei lui Cioran, în schimb încercările mele -nu destul de profunde!- au fost zadarnice. Subiectiv, pot spune că Cioran se face remarcat ca un filosof ce este lipsit de un sistem filosofic concret. E cert: este existenţialist! Dar Sartre, Camus ori Heidegger şi-au punctat minuţios filosofia, pe când Cioran nu. În cazul filosofului român domină lirismul: "Lirismul absolut este lirismul clipelor din urmă". Că şi cum Cioran, omul, s-ar afla într-o continuă agonie, de unde şi inepuizabilul "lirism absolut".
"(...) Nu este atunci neantul o salvare? Dar cum poate să existe o salvare în nimic? Dacă este aproape imposibilă salvarea în existenţa, cum o să fie posbilă în absenţa completă de orice fel de existenţă? Cum nici în neant şi nici în existenţă nu e salvare, praful să se aleagă de această lume cu toate legile ei eterne!" *de remarcat două lucruri: 1. lirismul redat prin retorică şi conclusivitate imperativă; 2. faptul că Cioran a avut, măcar vag, speranţa unei aşa-zise "salvări".*
Sistemul lui, nefiind închegat (am sesizat pleonasmul!) se dezcompune în particule mici, iar filosofia sa este o eseistică profundă. M-au mişcat adânc concepte precum "melancolie neagră", "frică de neant", "disciplină a nefericirii", "singurătate individuală", "singurătate cosmică" ("Există două feluri de a simţi singurătatea: a te simţi singur în lume şi a simţi singurătatea lumii").
1. "Lacrimile nu sunt arzătoare decât în singurătate."
2. "Dar ce să câştigi în lumea aceasta? Sunt unii pentru care orice câştig n-are nicio importanţă, care sunt iremediabil nefericiţi şi singuri."
3. "Creaţia este o salvare temporară din ghiarele morţii."
4. "(...) există un criteriu subiectiv pentru aprecierea suferinţei?"
5. "Întrucât moartea este imanentă vieţii, aproape întreaga viaţă este o agonie."
6. "Pentru nota diferenţiată a tristeţii, este extrem de semnificativă apariţia ei atât de frecventă după marile satisfaceri şi împliniri vitale. De ce actului sexual îi urmează tristeţea, de ce după o beţie formidabilă sau după un paroxism dionisiac eşti trist? Eşti trist după satisfacerile sexuale şi dionisiace, deoarece în loc să ai sentimentul unui câştig îl ai pe acela al unei pierderi."
7. "Vreau să nu mai ştiu nimic, nici măcar să ştiu că nu ştiu nimic."
8. "Am cel mai mare dispreţ pentru acei care râd de sinuciderile din iubire, deoarece aceştia nu înţeleg că o iubire ce nu se poate realiza este pentru cel ce iubeşte o anulare a fiinţei lui, o pierdere totală de sens, o imposibilitate de fiinţare."
9. "... ştiu că nu există adevăr, ci numai adevăruri vii, fructe ale neliniştii noastre."
10. "Adevăratele femei sunt acelea a căror prezenţa te face să uiţi de probleme, idei, nelinişti universale şi chinuri metafizice."
11. "Cu cât cunoşti mai mult, cu atât vrei să cunoşti mai puţin. Cine nu suferă din cauza cunoaşterii, acela n-a cunoscut nimic."
12. "Arta de a fi psiholog nu se învaţă, ci se trăieşte şi se experimentează, deoarece nu există un complex de canoane care să-ţi dea cheia misterelor psihice, a structurilor diferenţiate ale vieţii sufleteşti. Nu eşti un psiholog bun dacă tu însuţi nu eşti un subiect de studiat..."
13. "Nimeni nu face psihologie din iubire, ci dintr-o pornire sadică de a nulifica pe altul prin cunoaşterea fondului său interior."
Nu pot afirma ferm, dar înclin să cred că Cioran este, dacă nu cel mai mare, unul dintre cei mai mari filosofi existenţialişti ai... existenţei infinite...
Andrei Tamaş,
10 noiembrie 2015
August 31, 2019
Cioran'ın tüm felsefesinin ve üslubunun "kilit taşı" olarak tanımlanan Umutsuzluğun Doruklarında'yı
Orçun Türkay'ın çevirisiyle haftaya okuyabilirsiniz.
Orçun Türkay'ın çevirisiyle haftaya okuyabilirsiniz.
June 29, 2015
I knew when I set eyes on this book’s title that I was going to love it. It is so imperfectly perfect, so beautifully flawed, so darkly comforting for someone like me.
There are many statements in On the Heights of Despair I don’t agree with. I found Cioran’s take on women and on the difference between man and other living creatures to be too immature. He is melodramatic and over-exhilarated at times. But he touches on subjects that interest me; he thinks thoughts that I do. He is endearingly bold and passionate.
Spending time with this book felt like talking to someone who understands and accepts you the way you are. I can’t recall the last time I felt comfortable in my own skin without the compulsive need to explain that melancholy and sadness are not a result of things that happened to me in the past, but are just a pivotal part of my being, and have accompanied me since the day I was born.
Although very intelligently and coherently written, one can tell that these are the words of a young soul. There is narrow-mindedness and self-centeredness in Cioran’s views. There is lack of acceptance; there is arrogance and there is naïveté. But just as naïvely, my mind drank every word and slumbered into blissful inebriation. An intangible thirst was quenched in me and I now lay here satisfied, yet alert. I know the munchies will come back soon enough, but what a way to finish my reading year!
There are many statements in On the Heights of Despair I don’t agree with. I found Cioran’s take on women and on the difference between man and other living creatures to be too immature. He is melodramatic and over-exhilarated at times. But he touches on subjects that interest me; he thinks thoughts that I do. He is endearingly bold and passionate.
Spending time with this book felt like talking to someone who understands and accepts you the way you are. I can’t recall the last time I felt comfortable in my own skin without the compulsive need to explain that melancholy and sadness are not a result of things that happened to me in the past, but are just a pivotal part of my being, and have accompanied me since the day I was born.
Although very intelligently and coherently written, one can tell that these are the words of a young soul. There is narrow-mindedness and self-centeredness in Cioran’s views. There is lack of acceptance; there is arrogance and there is naïveté. But just as naïvely, my mind drank every word and slumbered into blissful inebriation. An intangible thirst was quenched in me and I now lay here satisfied, yet alert. I know the munchies will come back soon enough, but what a way to finish my reading year!
August 16, 2023
Con apenas veintidós años, el filósofo rumano Emil Cioran publicó en 1934 "En las cimas de la desesperación", una obra que se ha convertido a día de hoy en un clásico del pesimismo existencialista. Tras su escritura l��rica y fragmentaria, Cioran esconde el grito desalmado de un hombre que ha perdido el rumbo de su existencia y, aun peor, que no desea recobrarlo. La muerte, la eternidad despiadada, ejercen una trágica atracción sobre el joven pensador, para quien vivir carece de sentido.
Cioran desarrolla extensamente su concepto de la "desesperación" en relación con el sentimiento trágico de la existencia, el sufrimiento, el suicidio, la nostalgia, el silencio y la degradación. Asimismo, aprovecha para oponer estos conceptos con otros, como el éxtasis o la alegría, repudiados por su ausencia en la experiencia personal del filósofo.
El libro está compuesto por una serie de aforismos, fragmentos y reflexiones que abarcan una amplia gama de temas, desde la soledad y el sufrimiento hasta la naturaleza efímera de la felicidad y la irracionalidad de la esperanza. Cioran despliega una mirada pesimista y nihilista, pero a la vez lúcida y provocadora, que provoca una profunda introspección en el lector.
La escritura de Cioran es intensa y apasionada, y su estilo incisivo e impactante nos sumerge en un torrente de pensamientos oscuros y desesperados. Sus palabras nos confrontan con nuestras propias angustias y nos obligan a reflexionar sobre los aspectos más sombríos de la existencia humana. Sin embargo, a pesar de su tono desolador, el autor logra transmitir una belleza única en su expresión y una honestidad desgarradora en sus palabras.
"En las cimas de la desesperación" es un libro que no deja indiferente a nadie. Su lectura puede resultar incómoda y perturbadora, pero también es una experiencia profundamente enriquecedora. Cioran nos desafía a enfrentar nuestras propias dudas y miedos, y nos invita a reflexionar sobre el sentido de la vida y la inevitabilidad del sufrimiento.
Nietzsche, Heidegger y Sartre se habrían sentido orgullosos si hubieran podido leer las doscientas páginas que escribió en 1934 un joven rumano de veintidós años. Sin hacer mención directa a estos filósofos, Emil Cioran parece rendirles homenaje no solo con el tono de sus textos, sino, sobre todo, por medio del pesimismo patente en su libro. Su éxito, en cualquier caso, iría desligado de aquellos maestros: los textos de Cioran, a diferencia de los filósofos mencionados, eran accesibles para cualquiera gracias a sus frases cortas, sentenciosas y aforísticas. Desde el primer capítulo, concebido como una declaración de intenciones, Cioran justificaba su escritura lírica y meditativa en base al sufrimiento, única experiencia individual que, según considera, permite al ser humano conectar con las profundidades de su ser y comunicarse de forma sublime.
Una vez justificada su escritura, Emil Cioran va directo al grano y verbaliza el pesar que lo acompañará durante toda su vida: "Ignoro totalmente por qué hay que hacer algo en esta vida, por qué debemos tener amigos y aspiraciones, esperanzas y sueños. ¿No sería mil veces preferible retirarse del mundo, lejos de todo lo que engendra su tumulto y sus complicaciones?" La vida ha perdido su sentido, aunque quizás nunca lo ha tenido para él, pues la existencia solo ha sabido recompensar sus pasos con dolor, sufrimiento y agonía. El primer movimiento filosófico que arguye Cioran en esta obra es, precisamente, la conversión de su experiencia individual en un principio universal: "la desesperación ha de ser el baremo para todos los seres humanos, sin excepción. Solo valorando el sufrimiento se puede tasar la vida".
Pero, ¿en qué consiste el sufrimiento?En desesperación, agonía, tristeza, melancolía, nostalgia. Son muchos los conceptos que va esgrimiendo el filósofo, al mismo tiempo que los describe y cataloga: la agonía como combate para quien ha sido martirizado en vida, la desesperación como expresión orgánica de lo grotesco, la melancolía como miedo estético ante la infinitud del mundo y la finitud del ser humano. Así como la enfermedad, la locura y el suicidio. Sobre la locura, Cioran abandona cualquier visión idealista y propone que solo la pérdida de la razón puede desnudarnos de todo aquello que nos individualiza en el universo. En cuanto a la enfermedad, el filósofo rumano insiste una y otra vez en la imagen del enfermo como el mayor de los sufridores, pues, a pesar de que la vida es un continuo morir, solo el enfermo vive en todo momento al borde de la muerte.
"Solo admiro a dos categorías de personas: quienes pueden volverse locas en cualquier momento y quienes son capaces en cada instante de suicidarse", dice Cioran. Y esas son, en efecto, las dos imágenes que mejor ejemplifican su renuncia a la vida: la locura y el suicidio.
Cioran desarrolla extensamente su concepto de la "desesperación" en relación con el sentimiento trágico de la existencia, el sufrimiento, el suicidio, la nostalgia, el silencio y la degradación. Asimismo, aprovecha para oponer estos conceptos con otros, como el éxtasis o la alegría, repudiados por su ausencia en la experiencia personal del filósofo.
El libro está compuesto por una serie de aforismos, fragmentos y reflexiones que abarcan una amplia gama de temas, desde la soledad y el sufrimiento hasta la naturaleza efímera de la felicidad y la irracionalidad de la esperanza. Cioran despliega una mirada pesimista y nihilista, pero a la vez lúcida y provocadora, que provoca una profunda introspección en el lector.
La escritura de Cioran es intensa y apasionada, y su estilo incisivo e impactante nos sumerge en un torrente de pensamientos oscuros y desesperados. Sus palabras nos confrontan con nuestras propias angustias y nos obligan a reflexionar sobre los aspectos más sombríos de la existencia humana. Sin embargo, a pesar de su tono desolador, el autor logra transmitir una belleza única en su expresión y una honestidad desgarradora en sus palabras.
"En las cimas de la desesperación" es un libro que no deja indiferente a nadie. Su lectura puede resultar incómoda y perturbadora, pero también es una experiencia profundamente enriquecedora. Cioran nos desafía a enfrentar nuestras propias dudas y miedos, y nos invita a reflexionar sobre el sentido de la vida y la inevitabilidad del sufrimiento.
Nietzsche, Heidegger y Sartre se habrían sentido orgullosos si hubieran podido leer las doscientas páginas que escribió en 1934 un joven rumano de veintidós años. Sin hacer mención directa a estos filósofos, Emil Cioran parece rendirles homenaje no solo con el tono de sus textos, sino, sobre todo, por medio del pesimismo patente en su libro. Su éxito, en cualquier caso, iría desligado de aquellos maestros: los textos de Cioran, a diferencia de los filósofos mencionados, eran accesibles para cualquiera gracias a sus frases cortas, sentenciosas y aforísticas. Desde el primer capítulo, concebido como una declaración de intenciones, Cioran justificaba su escritura lírica y meditativa en base al sufrimiento, única experiencia individual que, según considera, permite al ser humano conectar con las profundidades de su ser y comunicarse de forma sublime.
Una vez justificada su escritura, Emil Cioran va directo al grano y verbaliza el pesar que lo acompañará durante toda su vida: "Ignoro totalmente por qué hay que hacer algo en esta vida, por qué debemos tener amigos y aspiraciones, esperanzas y sueños. ¿No sería mil veces preferible retirarse del mundo, lejos de todo lo que engendra su tumulto y sus complicaciones?" La vida ha perdido su sentido, aunque quizás nunca lo ha tenido para él, pues la existencia solo ha sabido recompensar sus pasos con dolor, sufrimiento y agonía. El primer movimiento filosófico que arguye Cioran en esta obra es, precisamente, la conversión de su experiencia individual en un principio universal: "la desesperación ha de ser el baremo para todos los seres humanos, sin excepción. Solo valorando el sufrimiento se puede tasar la vida".
Pero, ¿en qué consiste el sufrimiento?En desesperación, agonía, tristeza, melancolía, nostalgia. Son muchos los conceptos que va esgrimiendo el filósofo, al mismo tiempo que los describe y cataloga: la agonía como combate para quien ha sido martirizado en vida, la desesperación como expresión orgánica de lo grotesco, la melancolía como miedo estético ante la infinitud del mundo y la finitud del ser humano. Así como la enfermedad, la locura y el suicidio. Sobre la locura, Cioran abandona cualquier visión idealista y propone que solo la pérdida de la razón puede desnudarnos de todo aquello que nos individualiza en el universo. En cuanto a la enfermedad, el filósofo rumano insiste una y otra vez en la imagen del enfermo como el mayor de los sufridores, pues, a pesar de que la vida es un continuo morir, solo el enfermo vive en todo momento al borde de la muerte.
"Solo admiro a dos categorías de personas: quienes pueden volverse locas en cualquier momento y quienes son capaces en cada instante de suicidarse", dice Cioran. Y esas son, en efecto, las dos imágenes que mejor ejemplifican su renuncia a la vida: la locura y el suicidio.
October 20, 2019
Before writing in French, this was philosopher Emil Cioran's first book published in Romania in 1934, when he was in his early 20s. The short pieces/essays that make up the book are full of great melancholy and bleakness, and it feels appropriate to read this when it's pitch black outside and pouring with rain, not on a nice summer's day. In Romania in the 1960s and 1970s, Cioran was seen as a mysterious, almost mythological figure. One would hear that such a person existed, but he became as invisible as the wind, and his books were so hard to get hold of, after he had departed his homeland some ten years before WW2. On the Heights of Despair, brings together all the themes from his later work, like loneliness, disease, death, suffering, the dark abyss, anguish, nothingness and madness (sorry to put a downer on things). He writes wholey like a man who is afraid his time on earth is almost up and he hasn't got to say all the things that bludgeoned his soul. While reading through his writings, you clearly see a tormented man, tormented by the sheer intensity of his feelings, you see him getting out of bed so early in the morning to pour his inner turmoil down on paper like a form of exorcism. Although pessimism dominates the book, look hard enough, and there are traces of optimism too. Writing for Cioran was a realise, a kind of treatment I guess, a treatment but certainly not a cure, a way to at least find small pockets of relief from his obsessions and agonies. An interesting read.
September 26, 2024
Printre ultimele cărți citite de la Emil Cioran, deși sunt la a 3-a lectură a cărții, îmi place să mă regăsesc, dar și să mă apar în preajma unui cărți scrise de marele filosof român care a dus faima României în lumea întreagă prin abundența gândurilor și a ideilor nescrise până atunci, prin faptul că a făcut din deprimare un mare spectacol, atât de perfect,atât de idealist...
La Cioran se pare că ultima idee e că lumea a făcut un spectacol total indecent, neprevăzut și delirant, noi cei din urmă, ne meritam pe deplin agonia, contra ei...ce condamnare totuși...
Eseurile, mai mult lirice, decât filosofice sau complicate, ascund înnorări și înseninari alternante, a venit timpul marelui "deprimat de serviciu"...
Emil Cioran reprezintă o lectură iminenta pentru mine, mă reîntorc mereu la cel care mi -a declanșat "un paradis al anemiei" sau m-a făcut sa -mi "trăiesc în preajma" conștientă de piesajul lirico -apocaliptic care îmi crește mereu înainte...
Emil Cioran a fost un ultim om liber, nu contest chestia asta decât prin moarte, a te pune în loculu ceilulalt, astăzi, a devenit un fapt impracticabil, deci nu ai cum să înțelegi...
La Cioran se pare că ultima idee e că lumea a făcut un spectacol total indecent, neprevăzut și delirant, noi cei din urmă, ne meritam pe deplin agonia, contra ei...ce condamnare totuși...
Eseurile, mai mult lirice, decât filosofice sau complicate, ascund înnorări și înseninari alternante, a venit timpul marelui "deprimat de serviciu"...
Emil Cioran reprezintă o lectură iminenta pentru mine, mă reîntorc mereu la cel care mi -a declanșat "un paradis al anemiei" sau m-a făcut sa -mi "trăiesc în preajma" conștientă de piesajul lirico -apocaliptic care îmi crește mereu înainte...
Emil Cioran a fost un ultim om liber, nu contest chestia asta decât prin moarte, a te pune în loculu ceilulalt, astăzi, a devenit un fapt impracticabil, deci nu ai cum să înțelegi...
May 21, 2025
این کتاب از چوران هم تجربه جالبی بود. با برخی از حرفهای او ارتباط زیادی برقرار کردم و فراتر از اون دوست داشتم از زبون یکی بشنوم/بخونم...قسمتهایی هم بود که برام مثل یه علامت سوال باقی موند و نتونستم زیاد متوجه بشم. گاهی چوران یک پدیده رو چنان صریح توصیف میکرد که هولناک بود.هولناک از این منظر میگم که شاید بعضی چیزها رو خودمونم میدونیم ولی برای ادامه زندگی ، نادیده میگیریم و به قولی رومون رو میکنیم اون طرف.حالا چوران میاد همونا رو میزنه وسط صورت مخاطب! جملات چوران قدرت درگیر کنندگی زیادی برای من داشت و بعضا تاثیر زیادی میذاشت.به نظرم بهتره زمانی این کتاب رو بخونید که سرحال هستید...
April 9, 2025
More acknowledged as a “great stylist” for the works that he wrote in two languages – Romanian and French – than for his philosophical contribution to modernity, Cioran anyway never strived to develop a philosophical system of his own. If you’re not Romanian and you haven’t read or even heard about him, I assure you that you didn’t skip an essential stage in your intellectual development. Your black bile might have been irrigated by some of Cioran’s canonical alternatives (Schopenhauer, Nietzsche, Heidegger, Shestov), your wisdom & wit was maybe whetted by the stoics or the French moralists, that Cioran so endeared; or, if you needed even more style in thinking, than your mind might have been enchanted & educated by a gentler and more versatile spirit like that of Pessoa whose Book of Disquiet (Livro do desassossego) you read and reread and re-reread ad astra & ad nauseam.
But if you are Romanian, Cioran is quite unavoidable from the very point you start to read seriously. Even when you haven’t yet read much literature in general – let alone philosophy! – you are almost bound to pick up a book of his, with a beautifully decadent title like A Short History of Decay or The Book of Delusions. In my country, Cioran marks the minds of precocious teenagers just like pimples – in the same period of disenchantment and development – marks our still puerile, sober faces. Cioran is the name of an autochthonous and endemic early stage of intellectual awakening of Romanians and, even a bit later in life, one finds oneself not quite yet able to distinguish his or her own thinking from that of the Transylvanian-Parisian’s. I actually wanted to use this review as a pretext for just such an example! I recently came across a little soliloquy that I wrote at some point in my early twenties, maybe even at the age of Cioran when he wrote this book! I didn’t scribble any date in my black notebook… Here it is, my tiny essay transcribed ad litteram, unedited – you were warned and I implicitly begged for your mercy – with the English translation below:
Atitudinea e întotdeauna mai profundă și semnificativă decât actul sau absența lui, prin care aceasta s-ar exprima sau nu. De asemenea, felul în care crezi în ceva te determină mai mult decât credința în sine. De exemplu, de ce, în mod neapărat și nemijlocit, ideea totalei absențe de sens a lumii ar trebui să ne aducă „pe culmile disperării”? Sincer, nu înțeleg. Pentru mine aceasta e o idee eliberatoare. Să dispere alții, mie însumi posibilitatea nonsensului mi se pare a fi nimic altceva decât grația universului, datorită căreia ne putem realiza în ciuda tuturor condiționărilor fizice, chimice, psihice șamd. Cel puțin în sfera limitată a înțelegerii și a altor capacități personale, să devin ce știu și pot – indiferent de niște Necesități Ultime care, de există ori nu, eu nu le pot percepe și de aceea îmi sunt indiferente –, toată această formare a unui eu, măcar aparent necondiționat la un nivel „metafizic” – însăși posibilitatea acestei formări e libertatea de care am nevoie și ea mi se pare o „binecuvântare”, în sensul cel mai laic al acestui cuvânt. Între Dumnezeu și eu, mă aleg pe mine, ca să pot fi. Pentru că tocmai o viață într-o lume cu sens nu are rost! O asemenea viață ar fi doar necunoscuta dintr-o mare ecuație. Odată calculul făcut, se descoperă cifra ei fixă. Dar și înainte să fie făcut calculul, ea avea această cifră! Ori dacă aceasta e imaginea unui Plan Divin, care cuprinde Totul, inclusiv pe mine, câtă vanitate insuportabilă în el, ce închisoare universală! De aceea, prefer ex-istența!
An attitude is always more profound and significant than an act or its absence, through which this attitude might or might not express itself. Likewise, the way in which we believe in something defines us more than the very belief or its object. For example, why the idea of a “total lack of sense” of this world and of our own existence should necessarily and directly bring us to “the heights of despair”? I really don’t understand. For me, this is a liberating idea. Let others despair thinking thus, believing in that. For me, the very possibility of nonsense is nothing else than the grace of the universe thanks to which and in spite of some concrete conditionings (physical, chemical, psychical etc.) we can accomplish our selves. At least in the limited sphere of my own understanding and my own personal capacities, I am that what I know and that what I can be. This is true regardless of some Ultimate Necessities that, if they exist or not, I can’t anyway perceive them and that’s why they are indifferent to me. All the forming of an “I”, at least apparently unconditioned at a metaphysical level, the very possibility of this forming is the freedom that I need in order to be myself. This is for me a “blessing” in the most laical understanding of this word. Between God and me, I choose myself. With him, I cannot be. Precisely a life in a world that has sense is superfluous and not worth anything! Such a life would be like the unknown in a big equation. Once the calculation is done, the exact number of the unknown is discovered. But even before the calculation was done, the unknown already had its number! Then, if this can be taken as an image of a Divine Plan that encloses Everything, including me, what unbearable vanity is in all of it, what a Cosmic Cell! That’s why I prefer ex-istence!
To João Reis, because we discussed Cioran and Pessoa under his review of this book.
But if you are Romanian, Cioran is quite unavoidable from the very point you start to read seriously. Even when you haven’t yet read much literature in general – let alone philosophy! – you are almost bound to pick up a book of his, with a beautifully decadent title like A Short History of Decay or The Book of Delusions. In my country, Cioran marks the minds of precocious teenagers just like pimples – in the same period of disenchantment and development – marks our still puerile, sober faces. Cioran is the name of an autochthonous and endemic early stage of intellectual awakening of Romanians and, even a bit later in life, one finds oneself not quite yet able to distinguish his or her own thinking from that of the Transylvanian-Parisian’s. I actually wanted to use this review as a pretext for just such an example! I recently came across a little soliloquy that I wrote at some point in my early twenties, maybe even at the age of Cioran when he wrote this book! I didn’t scribble any date in my black notebook… Here it is, my tiny essay transcribed ad litteram, unedited – you were warned and I implicitly begged for your mercy – with the English translation below:
Atitudinea e întotdeauna mai profundă și semnificativă decât actul sau absența lui, prin care aceasta s-ar exprima sau nu. De asemenea, felul în care crezi în ceva te determină mai mult decât credința în sine. De exemplu, de ce, în mod neapărat și nemijlocit, ideea totalei absențe de sens a lumii ar trebui să ne aducă „pe culmile disperării”? Sincer, nu înțeleg. Pentru mine aceasta e o idee eliberatoare. Să dispere alții, mie însumi posibilitatea nonsensului mi se pare a fi nimic altceva decât grația universului, datorită căreia ne putem realiza în ciuda tuturor condiționărilor fizice, chimice, psihice șamd. Cel puțin în sfera limitată a înțelegerii și a altor capacități personale, să devin ce știu și pot – indiferent de niște Necesități Ultime care, de există ori nu, eu nu le pot percepe și de aceea îmi sunt indiferente –, toată această formare a unui eu, măcar aparent necondiționat la un nivel „metafizic” – însăși posibilitatea acestei formări e libertatea de care am nevoie și ea mi se pare o „binecuvântare”, în sensul cel mai laic al acestui cuvânt. Între Dumnezeu și eu, mă aleg pe mine, ca să pot fi. Pentru că tocmai o viață într-o lume cu sens nu are rost! O asemenea viață ar fi doar necunoscuta dintr-o mare ecuație. Odată calculul făcut, se descoperă cifra ei fixă. Dar și înainte să fie făcut calculul, ea avea această cifră! Ori dacă aceasta e imaginea unui Plan Divin, care cuprinde Totul, inclusiv pe mine, câtă vanitate insuportabilă în el, ce închisoare universală! De aceea, prefer ex-istența!
An attitude is always more profound and significant than an act or its absence, through which this attitude might or might not express itself. Likewise, the way in which we believe in something defines us more than the very belief or its object. For example, why the idea of a “total lack of sense” of this world and of our own existence should necessarily and directly bring us to “the heights of despair”? I really don’t understand. For me, this is a liberating idea. Let others despair thinking thus, believing in that. For me, the very possibility of nonsense is nothing else than the grace of the universe thanks to which and in spite of some concrete conditionings (physical, chemical, psychical etc.) we can accomplish our selves. At least in the limited sphere of my own understanding and my own personal capacities, I am that what I know and that what I can be. This is true regardless of some Ultimate Necessities that, if they exist or not, I can’t anyway perceive them and that’s why they are indifferent to me. All the forming of an “I”, at least apparently unconditioned at a metaphysical level, the very possibility of this forming is the freedom that I need in order to be myself. This is for me a “blessing” in the most laical understanding of this word. Between God and me, I choose myself. With him, I cannot be. Precisely a life in a world that has sense is superfluous and not worth anything! Such a life would be like the unknown in a big equation. Once the calculation is done, the exact number of the unknown is discovered. But even before the calculation was done, the unknown already had its number! Then, if this can be taken as an image of a Divine Plan that encloses Everything, including me, what unbearable vanity is in all of it, what a Cosmic Cell! That’s why I prefer ex-istence!
To João Reis, because we discussed Cioran and Pessoa under his review of this book.
Read
June 17, 2021كتاب غير مناسب في وقت غير مناسب!! ولكن الكتب قدر !
سيوران ... الكاتب الذي عبر العالم علي دراجة من العدم !!
الكتاب الرابع أو الخامس لسيوران، ولا أدري لماذا وقعت عيني علي عنوانه، ووقع اختياري عليه لأعود معه لعالم القراءة، بعد توقفي عنها رغما عني الفترة الماضية ...
هل سيوران اختيار صحيح لأن يفتح شهيتك للقراءة، أو الكلام، أو الطعام، أو الصباح، أو العالم من حولك ؟
إن عدمية سيوران تبتلع كل شئ! لا تترك لك شيئا لتحبه، أو تريده، أو تحسنه، أو تتمناه... عدمية سيوران تساوي بين السبب والنتيجة، فكلاهما ضائع في عبثية وعدمية تجعل من كليهما عبئا علي الواقع وكاهل الإنسان الذي جاء إلي العالم رغم إرادته محشورا بين التعب والكبد والضوضاء والمسئوليات، وسيرحل عنه رغم إرادته أيضا، فلا استفاد العالم من الإنسان، ولا أستفاد الإنسان شيئا من العالم .. فالعالم لن يتغير بعد رحيل الإنسان، والإنسان سيرحل دون أن يملك أو يفرح بشئ من العالم .... فكلاهما لم يختار الآخر ! لا العالم اختار من فيه، ولا البشر اختاروا المجئ إلي العالم
فالمحظوظون هم من لم يولدوا أصلا!
سيوران .. حين قرأت لك .. قرأت بدافع الثقافة والفكر .. إلا أنني اكتفيت من معرفتي بك بهذا القدر .. فأفكارك العدمية لا تغني ولا تشبع إلا بجرعة من التعب والنكد والشقاء، وصراحة أري أن الواقع به ما يكفي منها .. ولا نحتاج للمزيد!
April 18, 2020
Orice boala este un eroism; dar un eroism de rezistenta,iar nu de cucerire sunt un om decazut, dar cel mai puternic deoarece nu am nici-o speranta, sau poate am una, sa reusesc sa fiu inconjurat de uitarea absoluta, dar asta nu e mai degraba disperare?' Va recomand Cioran, dar sa il cititi intr- o perioada de echilibru spiritual pentru a nu va deprima
This entire review has been hidden because of spoilers.
July 27, 2014
We live in an age in which it is almost a sin to be unhappy, this book is a fine antidote to that stupidity.
September 3, 2024
“Neden kendi içimize kapanıp kalamıyoruz?”
Hayatımızın (umarım sadece) bir noktasında birçoğumuzun bir şekilde vardığı ama genel olarak tanımlayamadığı bir içe dönme ve yabancılaşma duygusu var. Bu, belki de "sağlıklı" düşünen bir zihnin varması gereken bir durum. Varılan nokta umutsuz veya anlamsız gelse de, bunun aksini iddia eden olmadığı için, ulaştığımız dip (veya doruk) noktayı mazur görebileceğimizi sanıyorum. Belki de bunların hepsi, hayata, (tartışmalı bir sıfat olsa da) "özgür" irademizle seçtiğimiz bir lensten baktığımız için duyumsadıklarımızdır. Sadece, kesin cevabı asla bilemeyeceğimizi ama bunun da bir önemi (veya anlamı) olmadığını biliyorum.
"Acıya nesnel bir değer biçilemez, çünkü o dışarıdan gelen bir zarara ya da organizmadaki belli bir bozukluğa göre değil, bilincin onu yansıtma, duyumsama biçimine göre ölçülebilir."
Gündelik hayatın üzerimize yığdıklarından oluşan modern sistemimizde var olabilmemiz ve yapay da olsa uyum sağlayabilmemiz, çoğumuz için zorunluluk. Yukarıda söylediklerimle kıyısında durduğum yabancılaşma, bu sahte misyonda pek de yardımcı olmayacaktır. Bu durumda, ya zihnimizi örseleyeceğiz ya da sonsuz bir başkaldırı içinde huzursuzluğumuza sarılacağız.
“Ben adaletsizliğe karşı göreceli bir başkaldırı istemiyorum. Yalnızca sonsuz başkaldırıyı kabul ediyorum, çünkü sonsuzdur insanlığın sefaleti.”
Huzursuzluğun en tutkulu neferlerinden biri olan, Schopenhauer ve Nietzsche'nin ruhsal soydaşı sayabileceğim Cioran, uzun süre bakıldıktan sonra size yanıt veren boşluğun vucüda gelmiş hali sayabileceğimiz bir filozof. Tüm eserlerinin özünde yer alan anlam yitimi ve yabancılaşmanın temellerinin atılışını görebileceğimiz "Umutsuzluğun Doruklarında", Cioran'ın 23 yaşındayken oluşturduğu her anlamda yoğun bir yapıt.
"Neden kanla yazılmış kitaplara hayran olurlar? Çünkü o kitaplar onları acılarından kurtarır ya da acının yanılsamasını yaratır. Söylediklerinizin arkasında kan olsun, gözyaşı olsun isterler. Kalabalığın hayranlığı sadizmle doludur."
Bu kadar genç birinin, böylesine derin ve kederli meselelerle ilgili düşüncelerindeki zenginliği takdir etmemek elde değil. Uykusuzluktan muzdarip bir zihnin ototerapi denemeleri sayılabilecek bu kitabın, ziyadesiyle umutsuz ve karamsar bir anlatı olması, okuma deneyimini psikolojik açıdan zorlaştırsa da, bir bütün olarak ele alındığında radikal ve sorgulatıcı bir eser olduğu gerçeğini zedelemiyor.
"Kurtuluş yalnızca unutuşta. Her şeyi unutabilmek, kendimi de tüm dünyayı da unutmak isterdim."
Keyifsiz bir ruh halindeyken kesinlikle okunmaması gereken bu eseri, kinik ve nihilist okumalara ilgi duyan, zihni kuvvetli okurlara öneririm.
"Hepimiz yaşamayı ancak bekleyecek hiçbir şeyimiz kalmadığında öğreniyoruz.”
Hayatımızın (umarım sadece) bir noktasında birçoğumuzun bir şekilde vardığı ama genel olarak tanımlayamadığı bir içe dönme ve yabancılaşma duygusu var. Bu, belki de "sağlıklı" düşünen bir zihnin varması gereken bir durum. Varılan nokta umutsuz veya anlamsız gelse de, bunun aksini iddia eden olmadığı için, ulaştığımız dip (veya doruk) noktayı mazur görebileceğimizi sanıyorum. Belki de bunların hepsi, hayata, (tartışmalı bir sıfat olsa da) "özgür" irademizle seçtiğimiz bir lensten baktığımız için duyumsadıklarımızdır. Sadece, kesin cevabı asla bilemeyeceğimizi ama bunun da bir önemi (veya anlamı) olmadığını biliyorum.
"Acıya nesnel bir değer biçilemez, çünkü o dışarıdan gelen bir zarara ya da organizmadaki belli bir bozukluğa göre değil, bilincin onu yansıtma, duyumsama biçimine göre ölçülebilir."
Gündelik hayatın üzerimize yığdıklarından oluşan modern sistemimizde var olabilmemiz ve yapay da olsa uyum sağlayabilmemiz, çoğumuz için zorunluluk. Yukarıda söylediklerimle kıyısında durduğum yabancılaşma, bu sahte misyonda pek de yardımcı olmayacaktır. Bu durumda, ya zihnimizi örseleyeceğiz ya da sonsuz bir başkaldırı içinde huzursuzluğumuza sarılacağız.
“Ben adaletsizliğe karşı göreceli bir başkaldırı istemiyorum. Yalnızca sonsuz başkaldırıyı kabul ediyorum, çünkü sonsuzdur insanlığın sefaleti.”
Huzursuzluğun en tutkulu neferlerinden biri olan, Schopenhauer ve Nietzsche'nin ruhsal soydaşı sayabileceğim Cioran, uzun süre bakıldıktan sonra size yanıt veren boşluğun vucüda gelmiş hali sayabileceğimiz bir filozof. Tüm eserlerinin özünde yer alan anlam yitimi ve yabancılaşmanın temellerinin atılışını görebileceğimiz "Umutsuzluğun Doruklarında", Cioran'ın 23 yaşındayken oluşturduğu her anlamda yoğun bir yapıt.
"Neden kanla yazılmış kitaplara hayran olurlar? Çünkü o kitaplar onları acılarından kurtarır ya da acının yanılsamasını yaratır. Söylediklerinizin arkasında kan olsun, gözyaşı olsun isterler. Kalabalığın hayranlığı sadizmle doludur."
Bu kadar genç birinin, böylesine derin ve kederli meselelerle ilgili düşüncelerindeki zenginliği takdir etmemek elde değil. Uykusuzluktan muzdarip bir zihnin ototerapi denemeleri sayılabilecek bu kitabın, ziyadesiyle umutsuz ve karamsar bir anlatı olması, okuma deneyimini psikolojik açıdan zorlaştırsa da, bir bütün olarak ele alındığında radikal ve sorgulatıcı bir eser olduğu gerçeğini zedelemiyor.
"Kurtuluş yalnızca unutuşta. Her şeyi unutabilmek, kendimi de tüm dünyayı da unutmak isterdim."
Keyifsiz bir ruh halindeyken kesinlikle okunmaması gereken bu eseri, kinik ve nihilist okumalara ilgi duyan, zihni kuvvetli okurlara öneririm.
"Hepimiz yaşamayı ancak bekleyecek hiçbir şeyimiz kalmadığında öğreniyoruz.”
January 9, 2020
مرگ چیزی بیرونی نیست که از منظر هستیشناسی متفاوت با زندگی باشد، چراکه مستقل از زندگی مرگی در کار نیست. … اگر مرگ درونی زندگی است، چرا آگاهی به مرگ زندگی را ناممکن میکند؟ این آگاهی خاطر انسان معمولی را نمیآزارد، چراکه سیر گذار به مرگ بهسادگی با تقلیل تدریجی شور حیات اتفاق میافتد. چنین انسانی تنها مشقت لحظهی احتضار را میچشد، نه مشقت طولانی مرتبط با اصل مقدمات زندگی را. از چشمانداز گور، هر قدم زندگی گامی است بهسوی مرگ و حافظه تنها دلالت بر نیستی دارد. انسان معمولی، بیبهره از درک متافیزیکی و فاقد این آگاهی از پیشروی تدریجی بهسوی مرگ است، هرچند نه او و نه هیچکس دیگر را یارای گریز از سرنوشت محتوم مرگ نیست. اما آنهنگام که آگاهی از زندگی مجزا میشود، شهود مرگ چنان قدرت مییابد که حضور-اش تمام سادهدلیها، اشتیاقهای شادمانه و هوسرانیهای طبیعی را در هم میشکند. آگاهی به مرگ چیزی است شریر و بهشدت فاسد. شعر معصومانهی زندگی، اغوا و افسون آن، همه بیمحتوا به نظر میرسند و به همان میزان طرحهای غایتگرای انسان و توهمات الهیاتی او توخالی اند. … هرآنکس که مشقت هولناک مرگ را تجربه نکرده، که برمیخیزد و میگسترد چون موجی از خون، چون چنبرهی خفقانآور ماری که به توهمی هولناک دچارمان میکند، بیخبر است از سرشت اهریمنی زندگی و خروش درونی که استحالههای بزرگ برآمده از آن اند. این حالت سیاهمستی لازمهی درک میل فرد به بیدرنگ پایانیافتن این جهان است. این سرمستی درخشانِ وجود نیست که رؤیاهای بهشتیاش شما را مسحور شکوهشان کند و به خلوصی تصعیدشده در مجردات برکشد، بلکه سیاهمستی دیوانهوار، پرخطر، ویرانگر و بهستوهآمدهای است که در آن مرگ، با وسوسهی پلید چشمان کابوسوار ماری، پدیدار میشود. تجربهی چنین احساسات و تصاویری یعنی چنان به جوهر حقیقت نزدیک شوید که توهمات زندگی و مرگ فرو ریزند و به شگرفترین شکل خود در درون شما تجلی یابند. مشقتی متعالی، زندگی و مرگ را در ورطهای هولناک درهم میآمیزد: شیطانصفتیای درندهخو اشک را از هوسرانی وام میگیرد. زیستن، همجون مشقتی طولانی در مسیر مرگ، هیچ نیست مگر جلوهای از دیالکتیک اهریمنی زندگی که در آن فرمها فقط برای ویرانشدن زاده میشوند. نامعقولی زندگی خود را در بسیط شدن فراگیر فرم و محتوا نمایان میکند، در این میل شدید دیوانهوار به جایگزینی ابعاد نو با کهنه، هرچند جایگزینیای بدون ارتقای کیفی. خوشا آن که میتواند خود را برای چنین شدنی رها کند و تمام امکانات فراهم در هر لحظه را جذب کند، بیاعتنا به ارزشداوریهای بغرنجی که در هر لحظه نسبیتی حلناشدنی را کشف میکند.
August 6, 2025
«امید، پلیدترینِ پلیدیهاست، زیرا به عذاب انسان تداوم میبخشد.»
این جمله را نیچه گفت، اما امیل چوران آن را زیست.
هیچچیز تهیتر از امید نیست وقتی که به نقطهٔ جوشِ آگاهی رسیده باشی. وقتی دیگر حتی خودکشی هم یک اتفاق نیست، بلکه فقط یکی از انتخابهای بیتفاوت هستیست. «بر قلههای ناامیدی» از همینجا آغاز میشود؛ نه از میل به فهمیدن، بلکه از نیاز به جان به در بردن. این کتاب را نه میتوان آموخت، نه نقد کرد، نه حتی به کسی پیشنهاد داد. باید با آن زندگی کرده باشی، یا بهتر بگویم: باید تا مرز مرگ رفته باشی و بازگشته باشی، تا بفهمی چرا نوشتن، تنها شکل قابلتحملِ زندهماندن است.
بر قلههای ناامیدی، کتابیست که نمیتوان به آن نزدیک شد، مگر با تب، بیخوابی، زخم، یا جنون. کتابی که نه برای آموختن، که برای فروپاشیدن نوشته شده. چوران، نخستین بار در همین اثر است که مرز میان نوشتن و خودکشی را به رسمیت میشناسد. کتاب، نه تمرینیست در فلسفه، نه مانیفستی برای زندگی، بلکه طغیانیست از تنفر و سرخوشی، رنج و درک، جنون و روشنی، همزمان در هر جمله، در هر نفس.
او همانگونه که در سطرهایی شاعرانه و شبحگون از رؤیا، نیستی، تنفر از خدا، و نفرت از بودن مینویسد، همزمان از حقیقتی سخن میگوید که تنها از دل تاریکی مطلق ممکن است بیرون زده باشد. چوران در این کتاب نه در پی امید است، نه حتی در پی درمان؛ او به دنبال جایی برای فرود آمدن نیست. بلکه با تمام وجود، به پرواز در «قلهٔ ناامیدی» ایمان آورده؛ همانجا که دیگر چیزی برای از دست دادن باقی نمانده.
در سطرهای این کتاب، میتوان صدای فریادهای بیخوابترین شبها را شنید. صدایی که گاهی فلسفیست، گاهی شاعرانه، گاهی دیوانه، و گاهی ویرانگر؛ اما هرگز ساختگی نیست. چوران از آنجایی مینویسد که دیگران از آن فرار میکنند: آستانهٔ خودکشی. و معجزهی او همینجاست: او به جای پریدن، نوشتن را انتخاب میکند. این کتاب، جایگزین طناب، تیغ، یا سم است. جایگزین مرگ.
سانتاگ، او را «آخرین بازماندهٔ نسل نیچه» میخواند، و فومارولی او را «اسطورهٔ نثر فرانسوی» مینامد؛ اما این القاب هیچکدام قدرت واقعی این کتاب را توضیح نمیدهند. اینجا نه نثر است و نه تفکر صرف؛ اینجا انفجار است. صفحهبهصفحهی کتاب، تکههایی از روح انسانیست که با دقت شکنجه شده، و حالا دارد با صدایی روشن اما مرگبار، خودش را بازگو میکند.
در این کتاب با مفاهیمی مواجه میشویم که در آثار بعدی چوران نیز تکرار میشوند:
ناامیدی، نه به عنوان یک حس گذرا، بلکه به عنوان شکل اصلی ادراک.
مرگ، نه پایان زندگی، بلکه تنها افق معنادار برای زیستن.
بیخدایی، نه محصول عقل، بلکه زادهٔ رنج.
تنهایی، نه شکلی از انزوا، بلکه تنها وضعیت اصیلِ بودن.
اما در کنار همهی اینها، چیزی هست که کمتر دربارهاش حرف زده شده: شوخطبعی چوران در دل پوچی. او از پوچی نمینالد، بلکه با آن شوخی میکند. گاه لبخند تلخی زیر جملههاست، گاه طنزی که به سیاهیِ قبر میماند، و گاه بیرحمیای که به خنده میانجامد، اما نه از سر شادی، از سر رهایی.
خواندن این کتاب آسان نیست.
نه بهخاطر سخ�� خوان بودن آن، بلکه بهخاطر حقیقتی که عریانتر از آن است که بشود از کنارش گذشت.
کتابی که در آن، آتش هم عشق است، هم نفرت.
نور هم شکنجه است، هم نجات.
و مرگ، هم هدف است، هم راه.
چوران در همین کتاب است که شاعر بیخدایی میشود، پیامبر تب، و دشمن امیدهای دروغین. هر سطرش یا دشنهایست در گلوی معنا، یا چراغیست در تاریکی مطلقِ هستی. و آنکس که این کتاب را در لحظهٔ مناسب زندگیاش بخواند، دیگر هرگز آدم سابق نخواهد بود.
در پایان، این اثر را نمیتوان توصیه کرد؛ تنها میتوان گفت:
اگر زمانی به جایی رسیدی که دیگر هیچ کتابی کافی نبود،
هیچ جملهای تسکین نبود،
و هیچ امیدی صادق نبود،
بر قلههای ناامیدی را بردار،
و بگذار چوران، وحشتِ درونت را به زبان بیاورد.
این جمله را نیچه گفت، اما امیل چوران آن را زیست.
هیچچیز تهیتر از امید نیست وقتی که به نقطهٔ جوشِ آگاهی رسیده باشی. وقتی دیگر حتی خودکشی هم یک اتفاق نیست، بلکه فقط یکی از انتخابهای بیتفاوت هستیست. «بر قلههای ناامیدی» از همینجا آغاز میشود؛ نه از میل به فهمیدن، بلکه از نیاز به جان به در بردن. این کتاب را نه میتوان آموخت، نه نقد کرد، نه حتی به کسی پیشنهاد داد. باید با آن زندگی کرده باشی، یا بهتر بگویم: باید تا مرز مرگ رفته باشی و بازگشته باشی، تا بفهمی چرا نوشتن، تنها شکل قابلتحملِ زندهماندن است.
بر قلههای ناامیدی، کتابیست که نمیتوان به آن نزدیک شد، مگر با تب، بیخوابی، زخم، یا جنون. کتابی که نه برای آموختن، که برای فروپاشیدن نوشته شده. چوران، نخستین بار در همین اثر است که مرز میان نوشتن و خودکشی را به رسمیت میشناسد. کتاب، نه تمرینیست در فلسفه، نه مانیفستی برای زندگی، بلکه طغیانیست از تنفر و سرخوشی، رنج و درک، جنون و روشنی، همزمان در هر جمله، در هر نفس.
او همانگونه که در سطرهایی شاعرانه و شبحگون از رؤیا، نیستی، تنفر از خدا، و نفرت از بودن مینویسد، همزمان از حقیقتی سخن میگوید که تنها از دل تاریکی مطلق ممکن است بیرون زده باشد. چوران در این کتاب نه در پی امید است، نه حتی در پی درمان؛ او به دنبال جایی برای فرود آمدن نیست. بلکه با تمام وجود، به پرواز در «قلهٔ ناامیدی» ایمان آورده؛ همانجا که دیگر چیزی برای از دست دادن باقی نمانده.
در سطرهای این کتاب، میتوان صدای فریادهای بیخوابترین شبها را شنید. صدایی که گاهی فلسفیست، گاهی شاعرانه، گاهی دیوانه، و گاهی ویرانگر؛ اما هرگز ساختگی نیست. چوران از آنجایی مینویسد که دیگران از آن فرار میکنند: آستانهٔ خودکشی. و معجزهی او همینجاست: او به جای پریدن، نوشتن را انتخاب میکند. این کتاب، جایگزین طناب، تیغ، یا سم است. جایگزین مرگ.
سانتاگ، او را «آخرین بازماندهٔ نسل نیچه» میخواند، و فومارولی او را «اسطورهٔ نثر فرانسوی» مینامد؛ اما این القاب هیچکدام قدرت واقعی این کتاب را توضیح نمیدهند. اینجا نه نثر است و نه تفکر صرف؛ اینجا انفجار است. صفحهبهصفحهی کتاب، تکههایی از روح انسانیست که با دقت شکنجه شده، و حالا دارد با صدایی روشن اما مرگبار، خودش را بازگو میکند.
در این کتاب با مفاهیمی مواجه میشویم که در آثار بعدی چوران نیز تکرار میشوند:
ناامیدی، نه به عنوان یک حس گذرا، بلکه به عنوان شکل اصلی ادراک.
مرگ، نه پایان زندگی، بلکه تنها افق معنادار برای زیستن.
بیخدایی، نه محصول عقل، بلکه زادهٔ رنج.
تنهایی، نه شکلی از انزوا، بلکه تنها وضعیت اصیلِ بودن.
اما در کنار همهی اینها، چیزی هست که کمتر دربارهاش حرف زده شده: شوخطبعی چوران در دل پوچی. او از پوچی نمینالد، بلکه با آن شوخی میکند. گاه لبخند تلخی زیر جملههاست، گاه طنزی که به سیاهیِ قبر میماند، و گاه بیرحمیای که به خنده میانجامد، اما نه از سر شادی، از سر رهایی.
خواندن این کتاب آسان نیست.
نه بهخاطر سخ�� خوان بودن آن، بلکه بهخاطر حقیقتی که عریانتر از آن است که بشود از کنارش گذشت.
کتابی که در آن، آتش هم عشق است، هم نفرت.
نور هم شکنجه است، هم نجات.
و مرگ، هم هدف است، هم راه.
چوران در همین کتاب است که شاعر بیخدایی میشود، پیامبر تب، و دشمن امیدهای دروغین. هر سطرش یا دشنهایست در گلوی معنا، یا چراغیست در تاریکی مطلقِ هستی. و آنکس که این کتاب را در لحظهٔ مناسب زندگیاش بخواند، دیگر هرگز آدم سابق نخواهد بود.
در پایان، این اثر را نمیتوان توصیه کرد؛ تنها میتوان گفت:
اگر زمانی به جایی رسیدی که دیگر هیچ کتابی کافی نبود،
هیچ جملهای تسکین نبود،
و هیچ امیدی صادق نبود،
بر قلههای ناامیدی را بردار،
و بگذار چوران، وحشتِ درونت را به زبان بیاورد.
October 20, 2019
“Ben adaletsizliğe karşı göreceli bir başkaldırı istemiyorum. Yalnızca sonsuz başkaldırıyı kabul ediyorum, çünkü sonsuzdur insanlığın sefaleti.”(s.115)
August 5, 2021
على مرتفعات اليأس
أميل سيوران
ترجمة : عبدالوهاب الملوّح
طباعة : صفحة 7 للنشر والتوزيع
عدد الصفحات :174
نوع الكتاب : شذرات وأقوال فلسفية
نوع القراءة: الكتروني
تقييم الكتاب : 4 🌟
.
.
مقدمة:
.
تساؤلات:
.
هل بالضرورة أن يكون الإيمان بالواقعية وجه آخر للسوداوية ؟! هل يتوصل الشك دائماً للحقيقة المجردة وراء كل أنواع الأغلفة الحياتية ام يُدمر صورها واشكالها؟! وهل بالضرورة ان يكون للشك وجه واحد إما ايجابي او سلبي؟! هل كل شك يؤدي للكفر او الالحاد او اللاادرية ؟! هل عندما نرحم الاخرين فاننا نعذبهم في الوقت ذاته؟!
.
المراجعة :
.
أميل سيوران ذلك الانسان الذي لعنته والدته في طفولته وتمنت لو انها لم تنجبه!! الذي لم يتزوج بعد ذلك ولم يكن لديه اصدقاء ! الذي جاب الطرق على دراجته ورفض الحياة بكل ما فيها ولم يتقدم على الانتحار رغم ذلك!! عاش عمراً طويلاً وتوفى وهو في الرابعة والثمانون من عمره يترك لنا في هذا الكتاب الذي قام بتاليفه وهو في العشرون من عمره تجسيداً لافكاره ومعتقداته تجاه الانسان والنفس والحياة والدين والسعادة والحزن والعزلة تقبل الالم والصراعات النفسية والكثير الكثير!!
.
تتنافس النظرة السوداوية مع الواقعية التجريدية السبق في ما هو مكتوب في هذا الكتاب الصغير حجما والكبير احتواءً .. سيرهقك فعلاً وستجد نفسك احياناً تشفق عليه واحياناً اخرى يرهقك تذمره وشكواه!! ولكنه حتى سيترك في نفسك اثر بعد الانتهاء منه.
.
شُبه كتابه هذا يعمل نيتشه (هكذا تلكم زرادشت) وفي رائي الخاص وبما انني قرات كتاب نيتشه ارى تشابه اسلوب الطرح رغم كون كتاب نيتشه أكثر عمقاً .
.
"لا نقيم في بلد، نقيم في اللغة، الوطن هو اللغة ولا شيء آخر غير ذلك" ص7
" أن الآلم حالة عزلة داخلية ليس بمقدور أي شيء خارجي التخفيف عنها " ص21
في التشبيه التناقضي الفلسفي بي التصريح بالالم او كتمانه فقد شبه الالم الداخي كالبركان وايضاً كالسم، كالبركان لو خرج منا دمر كل ما يعترضه وكالسم لو بقى داخلنا دون ان يخرج!!!
بقية الاقتباسات مع المراجعة والتقييم في الإنستقرام
https://www.instagram.com/p/CSMBBmrD0...
أميل سيوران
ترجمة : عبدالوهاب الملوّح
طباعة : صفحة 7 للنشر والتوزيع
عدد الصفحات :174
نوع الكتاب : شذرات وأقوال فلسفية
نوع القراءة: الكتروني
تقييم الكتاب : 4 🌟
.
.
مقدمة:
.
تساؤلات:
.
هل بالضرورة أن يكون الإيمان بالواقعية وجه آخر للسوداوية ؟! هل يتوصل الشك دائماً للحقيقة المجردة وراء كل أنواع الأغلفة الحياتية ام يُدمر صورها واشكالها؟! وهل بالضرورة ان يكون للشك وجه واحد إما ايجابي او سلبي؟! هل كل شك يؤدي للكفر او الالحاد او اللاادرية ؟! هل عندما نرحم الاخرين فاننا نعذبهم في الوقت ذاته؟!
.
المراجعة :
.
أميل سيوران ذلك الانسان الذي لعنته والدته في طفولته وتمنت لو انها لم تنجبه!! الذي لم يتزوج بعد ذلك ولم يكن لديه اصدقاء ! الذي جاب الطرق على دراجته ورفض الحياة بكل ما فيها ولم يتقدم على الانتحار رغم ذلك!! عاش عمراً طويلاً وتوفى وهو في الرابعة والثمانون من عمره يترك لنا في هذا الكتاب الذي قام بتاليفه وهو في العشرون من عمره تجسيداً لافكاره ومعتقداته تجاه الانسان والنفس والحياة والدين والسعادة والحزن والعزلة تقبل الالم والصراعات النفسية والكثير الكثير!!
.
تتنافس النظرة السوداوية مع الواقعية التجريدية السبق في ما هو مكتوب في هذا الكتاب الصغير حجما والكبير احتواءً .. سيرهقك فعلاً وستجد نفسك احياناً تشفق عليه واحياناً اخرى يرهقك تذمره وشكواه!! ولكنه حتى سيترك في نفسك اثر بعد الانتهاء منه.
.
شُبه كتابه هذا يعمل نيتشه (هكذا تلكم زرادشت) وفي رائي الخاص وبما انني قرات كتاب نيتشه ارى تشابه اسلوب الطرح رغم كون كتاب نيتشه أكثر عمقاً .
.
"لا نقيم في بلد، نقيم في اللغة، الوطن هو اللغة ولا شيء آخر غير ذلك" ص7
" أن الآلم حالة عزلة داخلية ليس بمقدور أي شيء خارجي التخفيف عنها " ص21
في التشبيه التناقضي الفلسفي بي التصريح بالالم او كتمانه فقد شبه الالم الداخي كالبركان وايضاً كالسم، كالبركان لو خرج منا دمر كل ما يعترضه وكالسم لو بقى داخلنا دون ان يخرج!!!
بقية الاقتباسات مع المراجعة والتقييم في الإنستقرام
https://www.instagram.com/p/CSMBBmrD0...
December 30, 2019
Have you ever read your diaries from your teens and then cringed at how pathetic and self centred you were? How everything in the world is bad and out to get you? Somehow, Cioran managed to publish his.
April 6, 2016
Cartea în ale cărei rânduri simt cum îmi circulă sângele...
June 18, 2021
این جهان ارزش قربانی شدن به نام یک ایده یا عقیده را ندارد.
.
.
شاید بتونم بگم یکی از مغز-ترکون ترین کتابهایی بود که تا حالا خوندم. دید چوران به مسائلی مثل تردید، مسیح، تناقض، جاودانگی و خودکشی واقعا زیبا و تغزلی بود.
خود چوران به شدت خودشیفته متعصب و مطمئن به نظر میاد.این مسئله بعضی جاها باعث میشد که نتونم قبولش کنم. سرتاسر کتاب پر از تناقضهای درونی خود نویسنده بود و این نشوندهنده جنب و جوش و آشفتگی مغز چوران است.
در کل کتابیه که پیشنهادش میکنم و ارزش خوندن رو قطعا داره.
.
.
شاید بتونم بگم یکی از مغز-ترکون ترین کتابهایی بود که تا حالا خوندم. دید چوران به مسائلی مثل تردید، مسیح، تناقض، جاودانگی و خودکشی واقعا زیبا و تغزلی بود.
خود چوران به شدت خودشیفته متعصب و مطمئن به نظر میاد.این مسئله بعضی جاها باعث میشد که نتونم قبولش کنم. سرتاسر کتاب پر از تناقضهای درونی خود نویسنده بود و این نشوندهنده جنب و جوش و آشفتگی مغز چوران است.
در کل کتابیه که پیشنهادش میکنم و ارزش خوندن رو قطعا داره.
August 26, 2019
متن پررنگ از كتاب انتخاب شده است
چوران، پيامبر مرگ و نيستي "حتي خود تاريكي در من مي درخشد"
"نمي دانم نااميدم يا نه چرا كه فقدان اميد لزوما دال بر نااميدي نيست. مرا هر چيزي مي توان ناميد، چرا كه چيزي براي باختن ندارم. پاك باخته ام! پيرامون من غنچه ها گل مي دهند و عندليبان نغمه سر مي دهند! چقدر دورم از همه چيز"
" بگذار اين جهان با قوانين لايزالش تكه تكه شود"
چوران داستان را از جايي شروع مي كند كه براي همه داستان تمام مي شود، از مرگ. مرگ انديشي را نقطه شروع تفكر مي داند. فكر به پوچي دنيا، پوچي ما نقطه شروع نااميدي است و اينجاست كه ديالكتيك اهريمني زندگي، خودش را نشان مي دهد.
حضور مرگ و مرگ انديشي، يعني راه گشودن تدريجي به سوي مرگ.
مردم از حیوانی و آدم شدم
پس چه ترسم کی ز مردن کم شدم
فقط در لحظه مرگ است كه مي فهميم همه چيز پوچ است و ما پوچيم و به سمت نيستي حركت مي كنيم.
"اینها را امروز ۸ اوریل ۱۹۳۳، در تولد ۲۲ سالگی نوشتم، عجب آنکه فکر می کنم دیگر متخصص مرگ شده ام. "
به نظرم مرگ انديشي كليد فهم فلسفه چوران است. مرگ انديشي در لحظه و در تمام لحظات.
از نظر چوران
"زندگی موهبت میان مایگان است."
"تنها كساني شادند كه هرگز فكر نمي كنند يا به عبارتي فقط به ضروريات محض زندگي فكر مي كنند و فكر كردن به اين چيزها، عين فكر نكردن است"
در ديدگاه اين فيلسوف رنج حقیقی انگاه اتفاق می افتد که هر لحظه اگاهانه و دردآور با حضور مرگ رو در رو می شویم. مرگ در انزوا.
"ميل به زيستن و مرگ در اجتماع نشانه نقصان بزرگيست. مرگ در اجتماع يعني در لحظه مرگ هم مي خواهيم مرگ را فراموش كنيم."
براي شروع مرگ انديشي هم راه حل دارد، غسل آتش.
"هر انسانی را با تازیانه، آتش یا دارویی به مشقت آخرین لحظه زندگی دچارش کنید تا از دریچه شکنجه ای هولناک تن به پالایش عظیمی دهد که دیدار با مرگ فراهمش می کند."
او هرچیز بیرونی مانند دوستي، امید و رویا و ... را بی ارزش و بی حاصل مي داند چرا كه تا وقتی به اینها نگاه می کنیم از همه چیز دوریم، مگر اینکه متوجه شويم جز پوچی دنیا و پوچی خودمان چیز دیگری نیست. اينجاست كه به خودمان نزديك مي شويم و دقيقا همينجاست كه تغزل چوران شروع مي شود. تغزل برای چوران فقط بیان نیست بلکه واقعیت است. تغزل محض تقدیری است که به خودشناسی رسیده است. تغزل ناشی از عوامل بیرونی اصیل نیست. تغزل ناشی از جنون و روان پریشی و پوچ انگاريست كه در نتيجه مرگ انديشي حاصل مي شود. او به کمتر از جنون راضی نیست.
تضاد دیالکتیکی مورد نظر فيلسوف در سفر بيرون به درون، بین خوب و بد نیست، بین بدتر و بدترتره، بین رنج و شکنجه است. رنج حتی در حد مسیح به صليب کشیده شده، مبتذل و سطحیيست. در اين بين او برهر گونه قطعیتی می شورد، قطعیت فلسفی، عرفانی و دینی (پیامبران). دشمن ترين است براي مسيح و مسيحيت. در نگاهش رنج مسيحي، چيزي بيشتر از باطل و مبتذل نيست.
"دريافت مسيحي از رنج، در قالب مسير عشق، اگر نگوييم دروازه اصلي آن، از بنيان دروغ است. اما گر مسيحيت فقط در اين مورد اشتباه كرده است؟ صحبت از رنج همچون مسير عشق، به اين معناست كه هيچ از جوهره اهريمني رنج نمي دانيم. شما از پله هاي رنج صعود نمي كنيد. پله ها به دوزخ مي رسند نه بهشت"
انتهاي مسير را از زبان خود چوران بشنويم خوشتر است.
"اگر چه رنج من درد ناك است و انزواي من عظيم، فاصله اي كه من را از جهان جدا مي كند، آنرا بيشتر در دسترسم قرار مي دهد."
"در پي رنج كشيدن بر قله هاي نا اميدي، در ساعت هاي متعالي مكاشفه در مي يابيد، تنها پاسخ، تنها حقيقت، سكوت است."
"اما پوچي را نبايد رنگ باختن اميد و آمال فرد دانست، بلكه بايد آن را چون نظر گاهي پاس داشته و گرانقدر تجسم كرد كه آگاهي از سكوي آن به دل پيچيدگي خود چنگ مي زند."
چوران، پيامبر مرگ و نيستي "حتي خود تاريكي در من مي درخشد"
"نمي دانم نااميدم يا نه چرا كه فقدان اميد لزوما دال بر نااميدي نيست. مرا هر چيزي مي توان ناميد، چرا كه چيزي براي باختن ندارم. پاك باخته ام! پيرامون من غنچه ها گل مي دهند و عندليبان نغمه سر مي دهند! چقدر دورم از همه چيز"
" بگذار اين جهان با قوانين لايزالش تكه تكه شود"
چوران داستان را از جايي شروع مي كند كه براي همه داستان تمام مي شود، از مرگ. مرگ انديشي را نقطه شروع تفكر مي داند. فكر به پوچي دنيا، پوچي ما نقطه شروع نااميدي است و اينجاست كه ديالكتيك اهريمني زندگي، خودش را نشان مي دهد.
حضور مرگ و مرگ انديشي، يعني راه گشودن تدريجي به سوي مرگ.
مردم از حیوانی و آدم شدم
پس چه ترسم کی ز مردن کم شدم
فقط در لحظه مرگ است كه مي فهميم همه چيز پوچ است و ما پوچيم و به سمت نيستي حركت مي كنيم.
"اینها را امروز ۸ اوریل ۱۹۳۳، در تولد ۲۲ سالگی نوشتم، عجب آنکه فکر می کنم دیگر متخصص مرگ شده ام. "
به نظرم مرگ انديشي كليد فهم فلسفه چوران است. مرگ انديشي در لحظه و در تمام لحظات.
از نظر چوران
"زندگی موهبت میان مایگان است."
"تنها كساني شادند كه هرگز فكر نمي كنند يا به عبارتي فقط به ضروريات محض زندگي فكر مي كنند و فكر كردن به اين چيزها، عين فكر نكردن است"
در ديدگاه اين فيلسوف رنج حقیقی انگاه اتفاق می افتد که هر لحظه اگاهانه و دردآور با حضور مرگ رو در رو می شویم. مرگ در انزوا.
"ميل به زيستن و مرگ در اجتماع نشانه نقصان بزرگيست. مرگ در اجتماع يعني در لحظه مرگ هم مي خواهيم مرگ را فراموش كنيم."
براي شروع مرگ انديشي هم راه حل دارد، غسل آتش.
"هر انسانی را با تازیانه، آتش یا دارویی به مشقت آخرین لحظه زندگی دچارش کنید تا از دریچه شکنجه ای هولناک تن به پالایش عظیمی دهد که دیدار با مرگ فراهمش می کند."
او هرچیز بیرونی مانند دوستي، امید و رویا و ... را بی ارزش و بی حاصل مي داند چرا كه تا وقتی به اینها نگاه می کنیم از همه چیز دوریم، مگر اینکه متوجه شويم جز پوچی دنیا و پوچی خودمان چیز دیگری نیست. اينجاست كه به خودمان نزديك مي شويم و دقيقا همينجاست كه تغزل چوران شروع مي شود. تغزل برای چوران فقط بیان نیست بلکه واقعیت است. تغزل محض تقدیری است که به خودشناسی رسیده است. تغزل ناشی از عوامل بیرونی اصیل نیست. تغزل ناشی از جنون و روان پریشی و پوچ انگاريست كه در نتيجه مرگ انديشي حاصل مي شود. او به کمتر از جنون راضی نیست.
تضاد دیالکتیکی مورد نظر فيلسوف در سفر بيرون به درون، بین خوب و بد نیست، بین بدتر و بدترتره، بین رنج و شکنجه است. رنج حتی در حد مسیح به صليب کشیده شده، مبتذل و سطحیيست. در اين بين او برهر گونه قطعیتی می شورد، قطعیت فلسفی، عرفانی و دینی (پیامبران). دشمن ترين است براي مسيح و مسيحيت. در نگاهش رنج مسيحي، چيزي بيشتر از باطل و مبتذل نيست.
"دريافت مسيحي از رنج، در قالب مسير عشق، اگر نگوييم دروازه اصلي آن، از بنيان دروغ است. اما گر مسيحيت فقط در اين مورد اشتباه كرده است؟ صحبت از رنج همچون مسير عشق، به اين معناست كه هيچ از جوهره اهريمني رنج نمي دانيم. شما از پله هاي رنج صعود نمي كنيد. پله ها به دوزخ مي رسند نه بهشت"
انتهاي مسير را از زبان خود چوران بشنويم خوشتر است.
"اگر چه رنج من درد ناك است و انزواي من عظيم، فاصله اي كه من را از جهان جدا مي كند، آنرا بيشتر در دسترسم قرار مي دهد."
"در پي رنج كشيدن بر قله هاي نا اميدي، در ساعت هاي متعالي مكاشفه در مي يابيد، تنها پاسخ، تنها حقيقت، سكوت است."
"اما پوچي را نبايد رنگ باختن اميد و آمال فرد دانست، بلكه بايد آن را چون نظر گاهي پاس داشته و گرانقدر تجسم كرد كه آگاهي از سكوي آن به دل پيچيدگي خود چنگ مي زند."
Displaying 1 - 30 of 862 reviews