Προειδοποίηση: Δεν πουλώ ύφος, στυλ, λογοτεχνία. Δεν γράφω διηγήματα. Καταθέτω γεγονότα και συμπτώματα της εποχής που ζω. Όλα όσα γράφω συνέβησαν. Σε μένα ή σε άλλους. Χρόνια τώρα σπαταλιέμαι, παρακολουθώντας όλα και όλους. Η ζωή περνά πό μέσα μου, με διαποτίζει με την ασκήμια της, με γεμίζει λύσσα με την αδικία της την οργανωμένη, με ταπεινώνει με την ανημποριά μου να αντιδράσω , να επαναστατήσω αποτελεσματικά, να υπερασπιστώ το μαζικό μας εξευτελισμό. Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων θα ξεκινούσα από τις κοτρυφές των βουνών, αντάρτης, ληστής πειρατής ν'ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους,όσο και εκείνων που εθελοτυφλούν. Όχι η επαναστασή μου δεν θα στρεφόταν κατά του κατεστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη. Η γη έτσι κι αλλιώς δεν χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Όπως δε χωρά άλλα φερέφωνα.
Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου πέρασε τα παιδικά της χρόνια. Ο πατέρας της ήταν εκδότης εφημερίδας με ιδιαίτερα φιλελεύθερες ιδέες για την εποχή του και πάθος για τη δημοσιογραφία. Φοίτησε στο Λύκειο Κοραής και στο Καθολικό Γυμνάσιο των Ουρσουλίνων στη Νάξο. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής φυλακίστηκε για αντιστασιακή δράση ενώ ήταν έγκυος και γέννησε στη φυλακή. Μετά την απελευθέρωση εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Τη διετία 1953-1954 έζησε στο Παρίσι. Από τη θέση της δημοσιογράφου αντιτάχθηκε στη δικτατορία του Παπαδόπουλου. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1950 με τη συλλογή από νουβέλες "Αγάπη", γνωστή έγινε όμως εννιά χρόνια αργότερα με την έκδοση του βιβλίου της "Νίκος Καζαντζάκης, ένας τραγικός", μια απομυθοποιητική και ψυχαναλυτική προσέγγιση της προσωπικότητας του κρητικού συγγραφέα. Συζητήσεις προκάλεσε και το δοκίμιό της "Αντίγνωση: Τα δεκανίκια του καπιταλισμού" στο οποίο υποστήριξε τη θεωρία της περί του χριστιανισμού ως θεμελιακού όρου για την επικράτηση του καπιταλισμού ανά τον κόσμο. Το πιο γνωστό έργο της είναι το μυθιστόρημα "Η Συβαρίτισσα" με έντονα αυτοβιογραφικό χρώμα και εμφανείς επιρροές από τη νιτσεϊκή φιλοσοφία. Το θεατρικό έργο της "Τιμή ευκαιρίας για τον παράδεισο" παραστάθηκε το 1976 από τη Β΄ σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.
«Η ελευθερία, έλεγε, ξεκινά απ' αυτό: Να 'σαι πάντα στις διαστάσεις σου, ανεξάρτητα από τη φιλοδοξία να τις μεγαλώσεις, πράγμα που εξαρτάται μόνο από σένα. Ούτε και να προσποιείσαι τον πιο μικρό ή τον πιο μεγάλο. Η ταπεινοφροσύνη, αν είσαι μικρός, είναι δουλοπρέπεια, αν είσαι μεγάλος υποκρισία. Να 'σαι περήφανος. Η περηφάνια ταιριάζει σ' όλα τα αναστήματα».
Το κεφάλαιο "Της Χούντας" ήταν πολύ πιο ζωντανό και ενδιαφέρον από το υπόλοιπο βιβλίο. Η παραστατικότητα και ο ρεαλισμός της Λιλής Ζωγράφου όπως πάντα ξεχωρίζουν.
Καταρχάς να πω, ότι θαυμάζω απεριόριστα την Λίλη Ζωγράφου. Για μένα, ήταν ξεκάθαρα μία πρωτοπόρος της εποχής της, με πολύ υψηλά ιδανικά και έναν τόσο καλοδουλεμένο, προσεκτικό και μεθοδικό τρόπο σκέψης, που δεν μπορούσε παρά να σε αφήσει άφωνο. Για την πλήρη κριτική, πατήστε εδώ:https://heshotme.wordpress.com/2018/1...
Η Ζωγράφου ξεχωρίζει από την αβίαστη γραφή, τη διεισδυτική ματιά, το διαβρωτικό και πνευματώδες χιούμορ. Τα διαβήματα "Της χούντας" (Επάγγελμα Πόρνη, Ο τρόμος, Κινδυνεύει η ζωή) είναι μικρά διαμαντάκια. Τα υπόλοιπα της συλλογής είναι αδιάφορα. (Το βιβλίο περιλαμβάνει την συλλογή διηγημάτων: Της χούντας, Της μοναξιάς, Της τρυφερότητας.)
Το διάβασα όντως σε μια μέρα γιατί ο πόνος της ήταν σαν να ζωντάνευε μπροστά μου, με συνεπήρε με έναν τρόπο σίγουρα όχι ευχάριστο αλλά πολύ εποικοδομητικό, καλά να είναι εκεί που είναι, θα ήθελα να διαβάσω και αλλά δικά της κείμενα αν έχει κάποιος κάτι να μου προτείνει 🌻
Το πρώτο μέρος που αναφέρεται στα χρόνια της χούντας έχοντας πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία ήταν ενδιαφέρον, τα άλλα δυο μέρη με ενδιαφέρουσα γραφή αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο.