What do you think?
Rate this book
De Harde Kern #3
De harde kern 3
306 pages, Kindle Edition
Published July 30, 2021
8 people want to read
About the author
Frida Vogels
23 books4 followersFrida Vogels is a Dutch writer, known especially for her partly autobiographical trilogy De harde kern ("The hard core"), the second part of which was awarded the inaugural Libris Prize in 1994.
Vogels is noted for the close connection between her work and her life, as well as for her low profile: she did not appear at the presentation of the Libris Prize, and there are no photographs published of her. She lives in Bologna, Italy.
Vogels is noted for the close connection between her work and her life, as well as for her low profile: she did not appear at the presentation of the Libris Prize, and there are no photographs published of her. She lives in Bologna, Italy.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 of 1 review
April 5, 2022
Alles wat ik tot nu toe van haar las, vond ik intrigerend en erg interessant.
Omdat ik eigenlijk nooit gedichten lees, stond deze echter al jaren ongelezen in de kast.
Nu voor een challenge ben ik het toch gaan lezen en voor het eerst viel iets van haar me tegen.
De algemeenheid en het daarmee samenhangende veelvuldig gebruik van van het woord 'men' (en 'hen') begon me steeds meer te storen, tot het bijna te erg werd.
Wel mooi en goed vond ik dat het allemaal niet rijmt.
Het voelt ook wel alsof er een hele (persoonlijke) wereld achter zit en dat maakte aanvankelijk wel geïntrigeerd en -inspireerd, tot dat de herhaling van algemeenheden me dus te veel ging storen.
Hier een gedicht dat ik mooi vond:
Ik wou met je praten
tegenover je zitten en met je praten
de kamer, de stoelen, het ronde tafeltje,
nooit, nooit meer is het er en toch is het er nog.
Zo vaak ik het noem, is het er nog
en verlies ik het weer.
Omdat ik eigenlijk nooit gedichten lees, stond deze echter al jaren ongelezen in de kast.
Nu voor een challenge ben ik het toch gaan lezen en voor het eerst viel iets van haar me tegen.
De algemeenheid en het daarmee samenhangende veelvuldig gebruik van van het woord 'men' (en 'hen') begon me steeds meer te storen, tot het bijna te erg werd.
Wel mooi en goed vond ik dat het allemaal niet rijmt.
Het voelt ook wel alsof er een hele (persoonlijke) wereld achter zit en dat maakte aanvankelijk wel geïntrigeerd en -inspireerd, tot dat de herhaling van algemeenheden me dus te veel ging storen.
Hier een gedicht dat ik mooi vond:
Ik wou met je praten
tegenover je zitten en met je praten
de kamer, de stoelen, het ronde tafeltje,
nooit, nooit meer is het er en toch is het er nog.
Zo vaak ik het noem, is het er nog
en verlies ik het weer.
Displaying 1 of 1 review