What do you think?
Rate this book
El traje gris
A lo largo de su brillante carrera profesional al frente de una entidad bancaria siciliana, donde ha demostrado su habilidad para resolver las complejidades financieras en un entorno minado por la mafia, el protagonista de esta novela ha recibido tres cartas anónimas. Ahora, en la primera mañana de su vida de jubilado, despliega cuidadosamente los tres sobres junto a una caja de cerillas.
Una de las cartas, recibida unos pocos años atrás, contiene insinuaciones sobre la supuesta infidelidad de su esposa, la joven viuda con la que se casó hace una década, una mujer elegantísima y enigmática, réplica exacta de una de las divas americanas del cine en blanco y negro. Adele, espléndida e irresistible femme fatale, ocupa el lugar central de este nuevo y sugestivo relato de Andrea Camilleri. Dotada de una sensualidad desinhibida que contrasta con el esmero con el que guarda las apariencias burguesas, Adele es una esposa tan entregada como escurridiza. Sólo en muy determinadas ocasiones viste un viejo traje de chaqueta gris, de una impecable sobriedad, un traje que adquirirá un inquietante simbolismo, cuyo significado sería mejor no tener que desentrañar jamás.
En esta breve e intensa novela de misterio psicológico, el matrimonio es el escenario de la dimensión cotidiana de la tragedia, a un tiempo último reducto del deseo y de la fantasía, y espejo de una sociedad esencialmente corrupta. El traje gris, que Camilleri ha descrito como «una historia conyugal», demuestra la fecundidad y la maestría literaria del gran autor siciliano que, una vez más, consigue sorprendernos sin dejar de ser fiel a sí mismo.
Una de las cartas, recibida unos pocos años atrás, contiene insinuaciones sobre la supuesta infidelidad de su esposa, la joven viuda con la que se casó hace una década, una mujer elegantísima y enigmática, réplica exacta de una de las divas americanas del cine en blanco y negro. Adele, espléndida e irresistible femme fatale, ocupa el lugar central de este nuevo y sugestivo relato de Andrea Camilleri. Dotada de una sensualidad desinhibida que contrasta con el esmero con el que guarda las apariencias burguesas, Adele es una esposa tan entregada como escurridiza. Sólo en muy determinadas ocasiones viste un viejo traje de chaqueta gris, de una impecable sobriedad, un traje que adquirirá un inquietante simbolismo, cuyo significado sería mejor no tener que desentrañar jamás.
En esta breve e intensa novela de misterio psicológico, el matrimonio es el escenario de la dimensión cotidiana de la tragedia, a un tiempo último reducto del deseo y de la fantasía, y espejo de una sociedad esencialmente corrupta. El traje gris, que Camilleri ha descrito como «una historia conyugal», demuestra la fecundidad y la maestría literaria del gran autor siciliano que, una vez más, consigue sorprendernos sin dejar de ser fiel a sí mismo.
156 pages, Paperback
First published January 1, 2008
6 people are currently reading
268 people want to read
About the author
Andrea Camilleri
427 books2,452 followersAndrea Camilleri was an Italian writer. He is considered one of the greatest Italian writers of both 20th and 21st centuries.
Originally from Porto Empedocle, Sicily, Camilleri began studies at the Faculty of Literature in 1944, without concluding them, meanwhile publishing poems and short stories. Around this time he joined the Italian Communist Party.
From 1948 to 1950 Camilleri studied stage and film direction at the Silvio D'Amico Academy of Dramatic Arts, and began to take on work as a director and screenwriter, directing especially plays by Pirandello and Beckett. As a matter of fact, his parents knew Pirandello and were even distant friends, as he tells in his essay on Pirandello "Biography of the changed son". His most famous works, the Montalbano series show many pirandellian elements: for example, the wild olive tree that helps Montalbano think, is on stage in his late work "The giants of the mountain"
With RAI, Camilleri worked on several TV productions, such as Inspector Maigret with Gino Cervi. In 1977 he returned to the Academy of Dramatic Arts, holding the chair of Movie Direction, and occupying it for 20 years.
In 1978 Camilleri wrote his first novel Il Corso Delle Cose ("The Way Things Go"). This was followed by Un Filo di Fumo ("A Thread of Smoke") in 1980. Neither of these works enjoyed any significant amount of popularity.
In 1992, after a long pause of 12 years, Camilleri once more took up novel-writing. A new book, La Stagione della Caccia ("The Hunting Season") turned out to be a best-seller.
In 1994 Camilleri published the first in a long series of novels: La forma dell'Acqua (The Shape of Water) featured the character of Inspector Montalbano, a fractious Sicilian detective in the police force of Vigàta, an imaginary Sicilian town. The series is written in Italian but with a substantial sprinkling of Sicilian phrases and grammar. The name Montalbano is an homage to the Spanish writer Manuel Vázquez Montalbán; the similarities between Montalban's Pepe Carvalho and Camilleri's fictional detective are remarkable. Both writers make great play of their protagonists' gastronomic preferences.
This feature provides an interesting quirk which has become something of a fad among his readership even in mainland Italy. The TV adaptation of Montalbano's adventures, starring the perfectly-cast Luca Zingaretti, further increased Camilleri's popularity to such a point that in 2003 Camilleri's home town, Porto Empedocle - on which Vigàta is modelled - took the extraordinary step of changing its official denomination to that of Porto Empedocle Vigàta, no doubt with an eye to capitalising on the tourism possibilities thrown up by the author's work.
In 1998 Camilleri won the Nino Martoglio International Book Award.
Camilleri lived in Rome where he worked as a TV and theatre director. About 10 million copies of his novels have been sold to date, and are becoming increasingly popular in the UK and North America.
In addition to the degree of popularity brought him by the novels, in recent months Andrea Camilleri has become even more of a media icon thanks to the parodies aired on an RAI radio show, where popular comedian, TV-host and impression artist Fiorello presents him as a raspy voiced, caustic character, madly in love with cigarettes and smoking (Camilleri is well-known for his love of tobacco).
He received an honorary degree from University of Pisa in 2005.
Originally from Porto Empedocle, Sicily, Camilleri began studies at the Faculty of Literature in 1944, without concluding them, meanwhile publishing poems and short stories. Around this time he joined the Italian Communist Party.
From 1948 to 1950 Camilleri studied stage and film direction at the Silvio D'Amico Academy of Dramatic Arts, and began to take on work as a director and screenwriter, directing especially plays by Pirandello and Beckett. As a matter of fact, his parents knew Pirandello and were even distant friends, as he tells in his essay on Pirandello "Biography of the changed son". His most famous works, the Montalbano series show many pirandellian elements: for example, the wild olive tree that helps Montalbano think, is on stage in his late work "The giants of the mountain"
With RAI, Camilleri worked on several TV productions, such as Inspector Maigret with Gino Cervi. In 1977 he returned to the Academy of Dramatic Arts, holding the chair of Movie Direction, and occupying it for 20 years.
In 1978 Camilleri wrote his first novel Il Corso Delle Cose ("The Way Things Go"). This was followed by Un Filo di Fumo ("A Thread of Smoke") in 1980. Neither of these works enjoyed any significant amount of popularity.
In 1992, after a long pause of 12 years, Camilleri once more took up novel-writing. A new book, La Stagione della Caccia ("The Hunting Season") turned out to be a best-seller.
In 1994 Camilleri published the first in a long series of novels: La forma dell'Acqua (The Shape of Water) featured the character of Inspector Montalbano, a fractious Sicilian detective in the police force of Vigàta, an imaginary Sicilian town. The series is written in Italian but with a substantial sprinkling of Sicilian phrases and grammar. The name Montalbano is an homage to the Spanish writer Manuel Vázquez Montalbán; the similarities between Montalban's Pepe Carvalho and Camilleri's fictional detective are remarkable. Both writers make great play of their protagonists' gastronomic preferences.
This feature provides an interesting quirk which has become something of a fad among his readership even in mainland Italy. The TV adaptation of Montalbano's adventures, starring the perfectly-cast Luca Zingaretti, further increased Camilleri's popularity to such a point that in 2003 Camilleri's home town, Porto Empedocle - on which Vigàta is modelled - took the extraordinary step of changing its official denomination to that of Porto Empedocle Vigàta, no doubt with an eye to capitalising on the tourism possibilities thrown up by the author's work.
In 1998 Camilleri won the Nino Martoglio International Book Award.
Camilleri lived in Rome where he worked as a TV and theatre director. About 10 million copies of his novels have been sold to date, and are becoming increasingly popular in the UK and North America.
In addition to the degree of popularity brought him by the novels, in recent months Andrea Camilleri has become even more of a media icon thanks to the parodies aired on an RAI radio show, where popular comedian, TV-host and impression artist Fiorello presents him as a raspy voiced, caustic character, madly in love with cigarettes and smoking (Camilleri is well-known for his love of tobacco).
He received an honorary degree from University of Pisa in 2005.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 102 reviews
July 2, 2020
brace 2019 ένα βιβλίο που συνδυάζει 5 κατηγορίες:
1. συγγραφέας που δεν έχω ξαναδιαβάσει
2. μπορείς να τελειώσεις σε μια μέρα
3. μου έκαναν δώρο (Αγάπη thank you again!)
4. συγγραφέας που έχει κι άλλη ιδιότητα (σκηνοθέτης, σεναριογράφος)
5. συγγραφέας άνω των 60 όταν το έγραψε (για την ακρίβεια 83)
ωραία η γραφή του Καμιλέρι, παρόλο που το θέμα ήταν χιλιοειπωμένο, δε βαρέθηκα και ήθελα να το τελειώσω
και τώρα μετά το γκρι ταγιέρ, ψάχνω το πουκάμισο το θάλασσιιιι μια φορούσα εγώ και μια εσύυυυ ;P
1. συγγραφέας που δεν έχω ξαναδιαβάσει
2. μπορείς να τελειώσεις σε μια μέρα
3. μου έκαναν δώρο (Αγάπη thank you again!)
4. συγγραφέας που έχει κι άλλη ιδιότητα (σκηνοθέτης, σεναριογράφος)
5. συγγραφέας άνω των 60 όταν το έγραψε (για την ακρίβεια 83)
ωραία η γραφή του Καμιλέρι, παρόλο που το θέμα ήταν χιλιοειπωμένο, δε βαρέθηκα και ήθελα να το τελειώσω
και τώρα μετά το γκρι ταγιέρ, ψάχνω το πουκάμισο το θάλασσιιιι μια φορούσα εγώ και μια εσύυυυ ;P
December 13, 2018
Διαβασμένο σε τέσσερις ώρες – τις τελευταίες τέσσερις ώρες.
Είχα να διαβάσω Καμιλλέρι σχεδόν 13 χρόνια. Αποτελούσε εκείνη την εποχή μια τελετουργία για ‘μενα. Γυρνούσα απ’ τα μαθήματα στη σχολή πριν πάω για δουλειά, ψευτομαγείρευα και με χαρά κοίταζα ένα ωραιότατο τραπεζάκι λαχανί πλιάν που είχα πάρει απ’ το γνωστό σουηδικό επιπλάδικο και μου έφτιαχνε το κέφι. Καθόμουν για τις δυο ώρες που είχα ελεύθερες με ένα απ’ τα βιβλία με τον ανεκδιήγητο Ιταλό αστυνομικό και χανόμουν σε λέξεις, εικόνες και σκέψεις.
Το βιβλίο μου έκανε κλικ απ’ την πρώτη στιγμή, κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί αυτά τα 13 χρόνια με βιβλίο του Καμιλλέρι. Κάποια στιγμή τον βαρέθηκα. Πρώτα ήρθε μια περίοδος που διάβαζα μόνο Φυσική και μετά μόνο αστυνομικά και μετά έσκασα με τα μούτρα πάνω στο Κόκκινο και το Μαύρο και μετά το φλερτ που μου ασκήθηκε απ’ τον κόσμο του βιβλίου ήταν εντελώς διαφορετικό.
Η ιστορία δεν έχει τίποτα απολύτως το πρωτόφαντο. Μοναδικό εύρημα είναι οι συνδυασμοί που γίνονται και ο ιδιαίτερος χρωματικός τόνος του συγγραφέα. Θα βρούμε μέσα σ’ αυτό ένα κεντρικό χαρακτήρα που αναλύεται μέχρι τελικής πτώσης, θα βρούμε τη γυναίκα του που αρχικά δε θα μάθουμε πολλά γι’αυτή, αλλά καθώς προχωράμε στη λήξη της σκηνής, μέσα απ’ τα μάτια του άντρα της θα γίνει η αποκάλυψη ταυτόχρονα σ’ εκείνον και σ’ εμάς όλων αυτών των κομματιών που συναποτελούν τη γυναίκα αυτή και καθέναν από μας και μας κάνουν ακόμα και στη μεγαλύτερη ομοφωνία, ή αρμονική εικόνα μας να μοιάζουμε λίγο τρελοί, ή λίγο παράταιροι και την ίδια στιγμή σύμφωνοι.
Θα δούμε εκείνη αρχικά να τον εκτοπίζει απ’ τη ζωή και τελικά να γίνεται η προαγωγός του, ενώ εκείνος την αφήνει επειδή δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με αυτό, εκείνο που τον συντηρεί στη ζωή είναι η δουλειά του, η κόψη αυτή. Αλλά το κύριο σημείο του βιβλίου είναι ο χρόνος. Ένιωσα σχεδόν συγκίνηση διαβάζοντας την ίδια ανησυχία στον Ιταλό Καμιλλέρι με τον επίσης Ιταλό Σενέκα αιώνες πριν για το εναγώνιο ερώτημα της ποιοτικής σχόλης και του χρόνου που μας ελέγχει και δεν τον ελέγχουμε. Για τα ταξίδια που μικρά δεν τα χαρακτηρίζει η απόσταση, αλλά οι φουρτούνες είτε μέσα, είτε έξω απ’ το λιμάνι. Επιταχύνσεις ή επιβραδύνσεις του χρόνου που δε μπορούμε να καταλάβουμε ώσπου να τον αδράξουμε, γιατί αν δεν το κάνουμε, τελικά στον αυτόματο πιλότο, θα μας οδηγήσει εκείνος απ’ τη ζωή, στο θάνατο.
Ο χρόνος αυτός ο αιώνιος φίλος και αιώνιος εχθρός τόσων και τόσων ανθρώπων, τόσων και τόσων συγγραφέων και που κατευθύνει τις επιλογές μας, τις σκέψεις μας και οδηγεί σε όλα εκείνα που χαρακτηρίζουμε γαλήνια αναπόφευκτα με ευγένεια, για να μην τρομοκρατηθούμε απ’ το αναπόδραστο και το μη αντιστρέψιμο.
Ως εκ των πραγμάτων οι μονόλογοι είναι με το μεγάλο ατού του βιβλίου, μαζί με το συντριπτικό χιούμορ που όμως δεν αναιρεί τη συνέπεια και την ακρίβεια, ενώ οι διάλογοι βγάζουν την εντύπωση αμήχανου τινάγματος, αντί για φυσικότητα, εισέπραττα νευρικότητα.
Σε καμία των περιπτώσεων το βιβλίο δεν είναι αστυνομικό. Ούτε μυστήριο έχει, ούτε αξιώσεις. Είναι το είδος του βιβλίου που θα διαβάσεις στη μετάβαση, σαν τη φυσούνα στα διπλά λεωφορεία. Αν ας πούμε διαβάζεις για πολύ καιρό αστυνομικά και θέλεις να κάνεις τη μετάβαση στο κοινωνικό μυθιστόρημα και σου φαίνεται τεράστιο το άλμα, αυτό είναι το είδος του βιβλίου που θα κάνει μαλακή και με λιγότερους κραδασμούς τη διαφορά.
Ο Καμιλλέρι μετατρέπει τις λέξεις σε χρώματα παστέλ και μελωδίες που θυμίζουν τους ήχους όταν πατάμε το κουμπί του καραόκε και αυτό μοιάζει κατά κάποιο τρόπο να περνάει τον αναγνώστη μέσα στα συναισθήματα του κεντρικού χαρακτήρα. Μαζί του κι εγώ ένιωθα εγκλωβισμένος, θυμωμένος, εκτεθειμένος στη σκέψη πως άρρωστος, ανοιγμένος, χαμένος έπρεπε να γυρίσει στο σπίτι εκείνο που είχε χρησιμοποιηθεί σαν ο δονητής με τον οποίο η γυναίκα του τον βίαζε διαρκώς. Έρμαιο επειδή αφέθηκε, παραχώρησε και πάλι όμως αυτό δε σημαίνει πως χάνει το δίκιο του, ή πως του αφαιρεί το δικαίωμα να νιώσουμε συμπόνια, να κατανοήσουμε.
Οποιοσδήποτε αγάπησε τον Αλμπίνους απ’ το Γέλιο στο σκοτάδι, οφείλει να διαβάσει αυτό το βιβλίο. Έχει την ίδια στυλιστική απλωτή, λιτή, ακριβολογία. Η μόνη του αξίωση είναι πως αγαπάει τον κεντρικό του χαρακτήρα, αγκαλιάζοντας τα υπέρ και τα κατά του και μας κρούει το κουδουνάκι για το χρόνο πριν μας κάνει ολοκληρωτικά αιχμαλώτους του.
Σε τέσσερις ώρες το αγάπησα, το φχαριστήθηκα και το προτείνω πέραν πάσης αμφιβολίας. Κι όπως λένε στα reviews στις κολώνιες, αυστηρά για πάνω απ’ τα τριάντα.
Είχα να διαβάσω Καμιλλέρι σχεδόν 13 χρόνια. Αποτελούσε εκείνη την εποχή μια τελετουργία για ‘μενα. Γυρνούσα απ’ τα μαθήματα στη σχολή πριν πάω για δουλειά, ψευτομαγείρευα και με χαρά κοίταζα ένα ωραιότατο τραπεζάκι λαχανί πλιάν που είχα πάρει απ’ το γνωστό σουηδικό επιπλάδικο και μου έφτιαχνε το κέφι. Καθόμουν για τις δυο ώρες που είχα ελεύθερες με ένα απ’ τα βιβλία με τον ανεκδιήγητο Ιταλό αστυνομικό και χανόμουν σε λέξεις, εικόνες και σκέψεις.
Το βιβλίο μου έκανε κλικ απ’ την πρώτη στιγμή, κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί αυτά τα 13 χρόνια με βιβλίο του Καμιλλέρι. Κάποια στιγμή τον βαρέθηκα. Πρώτα ήρθε μια περίοδος που διάβαζα μόνο Φυσική και μετά μόνο αστυνομικά και μετά έσκασα με τα μούτρα πάνω στο Κόκκινο και το Μαύρο και μετά το φλερτ που μου ασκήθηκε απ’ τον κόσμο του βιβλίου ήταν εντελώς διαφορετικό.
Η ιστορία δεν έχει τίποτα απολύτως το πρωτόφαντο. Μοναδικό εύρημα είναι οι συνδυασμοί που γίνονται και ο ιδιαίτερος χρωματικός τόνος του συγγραφέα. Θα βρούμε μέσα σ’ αυτό ένα κεντρικό χαρακτήρα που αναλύεται μέχρι τελικής πτώσης, θα βρούμε τη γυναίκα του που αρχικά δε θα μάθουμε πολλά γι’αυτή, αλλά καθώς προχωράμε στη λήξη της σκηνής, μέσα απ’ τα μάτια του άντρα της θα γίνει η αποκάλυψη ταυτόχρονα σ’ εκείνον και σ’ εμάς όλων αυτών των κομματιών που συναποτελούν τη γυναίκα αυτή και καθέναν από μας και μας κάνουν ακόμα και στη μεγαλύτερη ομοφωνία, ή αρμονική εικόνα μας να μοιάζουμε λίγο τρελοί, ή λίγο παράταιροι και την ίδια στιγμή σύμφωνοι.
Θα δούμε εκείνη αρχικά να τον εκτοπίζει απ’ τη ζωή και τελικά να γίνεται η προαγωγός του, ενώ εκείνος την αφήνει επειδή δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με αυτό, εκείνο που τον συντηρεί στη ζωή είναι η δουλειά του, η κόψη αυτή. Αλλά το κύριο σημείο του βιβλίου είναι ο χρόνος. Ένιωσα σχεδόν συγκίνηση διαβάζοντας την ίδια ανησυχία στον Ιταλό Καμιλλέρι με τον επίσης Ιταλό Σενέκα αιώνες πριν για το εναγώνιο ερώτημα της ποιοτικής σχόλης και του χρόνου που μας ελέγχει και δεν τον ελέγχουμε. Για τα ταξίδια που μικρά δεν τα χαρακτηρίζει η απόσταση, αλλά οι φουρτούνες είτε μέσα, είτε έξω απ’ το λιμάνι. Επιταχύνσεις ή επιβραδύνσεις του χρόνου που δε μπορούμε να καταλάβουμε ώσπου να τον αδράξουμε, γιατί αν δεν το κάνουμε, τελικά στον αυτόματο πιλότο, θα μας οδηγήσει εκείνος απ’ τη ζωή, στο θάνατο.
Ο χρόνος αυτός ο αιώνιος φίλος και αιώνιος εχθρός τόσων και τόσων ανθρώπων, τόσων και τόσων συγγραφέων και που κατευθύνει τις επιλογές μας, τις σκέψεις μας και οδηγεί σε όλα εκείνα που χαρακτηρίζουμε γαλήνια αναπόφευκτα με ευγένεια, για να μην τρομοκρατηθούμε απ’ το αναπόδραστο και το μη αντιστρέψιμο.
Ως εκ των πραγμάτων οι μονόλογοι είναι με το μεγάλο ατού του βιβλίου, μαζί με το συντριπτικό χιούμορ που όμως δεν αναιρεί τη συνέπεια και την ακρίβεια, ενώ οι διάλογοι βγάζουν την εντύπωση αμήχανου τινάγματος, αντί για φυσικότητα, εισέπραττα νευρικότητα.
Σε καμία των περιπτώσεων το βιβλίο δεν είναι αστυνομικό. Ούτε μυστήριο έχει, ούτε αξιώσεις. Είναι το είδος του βιβλίου που θα διαβάσεις στη μετάβαση, σαν τη φυσούνα στα διπλά λεωφορεία. Αν ας πούμε διαβάζεις για πολύ καιρό αστυνομικά και θέλεις να κάνεις τη μετάβαση στο κοινωνικό μυθιστόρημα και σου φαίνεται τεράστιο το άλμα, αυτό είναι το είδος του βιβλίου που θα κάνει μαλακή και με λιγότερους κραδασμούς τη διαφορά.
Ο Καμιλλέρι μετατρέπει τις λέξεις σε χρώματα παστέλ και μελωδίες που θυμίζουν τους ήχους όταν πατάμε το κουμπί του καραόκε και αυτό μοιάζει κατά κάποιο τρόπο να περνάει τον αναγνώστη μέσα στα συναισθήματα του κεντρικού χαρακτήρα. Μαζί του κι εγώ ένιωθα εγκλωβισμένος, θυμωμένος, εκτεθειμένος στη σκέψη πως άρρωστος, ανοιγμένος, χαμένος έπρεπε να γυρίσει στο σπίτι εκείνο που είχε χρησιμοποιηθεί σαν ο δονητής με τον οποίο η γυναίκα του τον βίαζε διαρκώς. Έρμαιο επειδή αφέθηκε, παραχώρησε και πάλι όμως αυτό δε σημαίνει πως χάνει το δίκιο του, ή πως του αφαιρεί το δικαίωμα να νιώσουμε συμπόνια, να κατανοήσουμε.
Οποιοσδήποτε αγάπησε τον Αλμπίνους απ’ το Γέλιο στο σκοτάδι, οφείλει να διαβάσει αυτό το βιβλίο. Έχει την ίδια στυλιστική απλωτή, λιτή, ακριβολογία. Η μόνη του αξίωση είναι πως αγαπάει τον κεντρικό του χαρακτήρα, αγκαλιάζοντας τα υπέρ και τα κατά του και μας κρούει το κουδουνάκι για το χρόνο πριν μας κάνει ολοκληρωτικά αιχμαλώτους του.
Σε τέσσερις ώρες το αγάπησα, το φχαριστήθηκα και το προτείνω πέραν πάσης αμφιβολίας. Κι όπως λένε στα reviews στις κολώνιες, αυστηρά για πάνω απ’ τα τριάντα.
August 1, 2019
Υπέροχο και γλυκόπικρο.
November 28, 2018
Έχω συνηθίσει να βλέπω το όνομα του Camilleri σε τυπικά αστυνομικά αναγνώσματα. Μάλιστα, έχει κοινό που τον ακολουθεί πιστά, ακόμα και στη χώρα μας, ενώ η επιτυχία και η αναγνωρισιμότητά του σε διεθνές επίπεδο δε νομίζω πως μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν, πόσο μάλλον από μένα. Άλλες φορές οι ιστορίες του μου αρέσουν πολύ, άλλες, πάλι, λιγότερο, αλλά αυτό είναι κάτι το φυσιολογικό και το αναμενόμενο, ειδικά όταν μιλάμε για έναν δημιουργό με τόσο μεγάλη βιβλιογραφία πίσω του. Και όσον αφορά "Το γκρι ταγιέρ", πραγματικά, δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία, τελικά, το αν μου άρεσε ή όχι, όσο το ότι με ξάφνιασε στο μέγιστο βαθμό, αφού περίμενα να διαβάσω κάτι το εντελώς διαφορετικό απ' αυτό που συνάντησα.
Η ιστορία διαδραματίζεται στη σύγχρονη Σικελία, έναν τόπο που ο συγγραφέας, δίνει την αίσθηση, ν' αγαπά και να μισεί ταυτόχρονα, προσπαθώντας να ξεδιπλώσει στο χαρτί την φυσική ομορφιά της, η οποία, ωστόσο, μπλέκεται με την ασχήμια της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης, και της διαφθοράς που την συνοδεύει, και που διαβρώνει, εν τέλει, όλη την εικόνα, δημιουργώντας έναν διαστρεβλωμένο αντικατοπτρισμό μιας κοινωνίας που θα μπορούσε να είναι διαφορετική, μα κι ενός τόπου που θα έπρεπε να πλησιάζει πιο κοντά στον παράδεισο. Η Θεία ευλογία έρχεται σε αντίθεση με την ανθρώπινη ανικανότητα, που βουλιάζει έναν τόπο ολόκληρο -ίσως και τον κόσμο όλον- στην ασυδοσία και στο κυνήγι μιας ατέρμονης ευτυχίας και ολοκλήρωσης, που θυσιάζεται στον βωμό του πρέπει και της φαίνεσθαι.
"Θύμα" αυτής της ηθικοπλαστικής κοινωνίας που τα ίδια της τα σπάργανα αιμορραγούν και καταστρέφουν συνειδήσεις, και το ζευγάρι της ιστορίας αυτής, ένας άντρας που έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που τον κατατάσσουν στα υψηλά κοινωνικά στρώματα, μα και μια γυναίκα ερωτική και ποθητή, που αν και πολλά λέγονται για εκείνη, στα μάτια του κόσμου φέρεται πάντα έτσι όπως πρέπει και επιβάλλει, όχι μόνο ο ρόλος της ως συζύγου, αλλά και η ίδια η κοινωνία, ακόμα και το φύλο της. Όμως, στην πραγματικότητα, τι κρύβεται κάτω απ' όλην αυτή τη φαινομενική τελειότητα; Ποια κρυφά πάθη και ανάγκες καλύπτονται πίσω από κλειστές πόρτες και τι μπορεί να συμβολίζει ένα ρούχο που φαινομενικά είναι η επιτομή της κομψότητας και της σεμνότητας, όταν κάτω απ' αυτό βράζει καυτό το αίμα μέσα στις φλέβες αυτής που το φοράει;
Ένας Camilleri διαφορετικός, που δεν διστάζει -όπως ποτέ, άλλωστε- να χτυπήσει το μαχαίρι στο κόκαλο και ν' αναγκάσει τον καθέναν από εμάς να κοιτάξει να βρει τα σφάλματα της δικιάς του της ζωής, επηρεασμένα από δικές του επιλογές, είτε αυτές καθορίστηκαν από άλλους είτε όχι, και μέσα από αυτές να αναζητήσουμε τα πραγματικά μας θέλω. Ένας Camilleri που προσεγγίσει με μεγάλη σοβαρότητα και ωριμότητα τη γυναικεία ψυχοσύνθεση, που όσο περίπλοκη κι αν φαντάζει, στην πραγματικότητα, είναι πολύ εύκολο να την ερμηνεύσει κανείς. Ένας Camilleri που κριτικάρει, έμμεσα και άμεσα τη νοοτροπία, μα και τις συμπεριφορές συνάμα, που συνεχίζει να καλλιεργεί και να τροφοδοτεί στο σήμερα, μια κοινωνία κολλημένη στο χθες, ενώ θα έπρεπε να κοιτάζει μπροστά. Ένα μυθιστόρημα βγαλμένο μέσα απ' τη ζωή, αληθινό, ρεαλιστικό, ανθρώπινο, μα και βαθιά ευά��ωτο στον πυρήνα της ύπαρξής του που σε προσκαλεί στα δικά σου άκρα και όρια.
Η ιστορία διαδραματίζεται στη σύγχρονη Σικελία, έναν τόπο που ο συγγραφέας, δίνει την αίσθηση, ν' αγαπά και να μισεί ταυτόχρονα, προσπαθώντας να ξεδιπλώσει στο χαρτί την φυσική ομορφιά της, η οποία, ωστόσο, μπλέκεται με την ασχήμια της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης, και της διαφθοράς που την συνοδεύει, και που διαβρώνει, εν τέλει, όλη την εικόνα, δημιουργώντας έναν διαστρεβλωμένο αντικατοπτρισμό μιας κοινωνίας που θα μπορούσε να είναι διαφορετική, μα κι ενός τόπου που θα έπρεπε να πλησιάζει πιο κοντά στον παράδεισο. Η Θεία ευλογία έρχεται σε αντίθεση με την ανθρώπινη ανικανότητα, που βουλιάζει έναν τόπο ολόκληρο -ίσως και τον κόσμο όλον- στην ασυδοσία και στο κυνήγι μιας ατέρμονης ευτυχίας και ολοκλήρωσης, που θυσιάζεται στον βωμό του πρέπει και της φαίνεσθαι.
"Θύμα" αυτής της ηθικοπλαστικής κοινωνίας που τα ίδια της τα σπάργανα αιμορραγούν και καταστρέφουν συνειδήσεις, και το ζευγάρι της ιστορίας αυτής, ένας άντρας που έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που τον κατατάσσουν στα υψηλά κοινωνικά στρώματα, μα και μια γυναίκα ερωτική και ποθητή, που αν και πολλά λέγονται για εκείνη, στα μάτια του κόσμου φέρεται πάντα έτσι όπως πρέπει και επιβάλλει, όχι μόνο ο ρόλος της ως συζύγου, αλλά και η ίδια η κοινωνία, ακόμα και το φύλο της. Όμως, στην πραγματικότητα, τι κρύβεται κάτω απ' όλην αυτή τη φαινομενική τελειότητα; Ποια κρυφά πάθη και ανάγκες καλύπτονται πίσω από κλειστές πόρτες και τι μπορεί να συμβολίζει ένα ρούχο που φαινομενικά είναι η επιτομή της κομψότητας και της σεμνότητας, όταν κάτω απ' αυτό βράζει καυτό το αίμα μέσα στις φλέβες αυτής που το φοράει;
Ένας Camilleri διαφορετικός, που δεν διστάζει -όπως ποτέ, άλλωστε- να χτυπήσει το μαχαίρι στο κόκαλο και ν' αναγκάσει τον καθέναν από εμάς να κοιτάξει να βρει τα σφάλματα της δικιάς του της ζωής, επηρεασμένα από δικές του επιλογές, είτε αυτές καθορίστηκαν από άλλους είτε όχι, και μέσα από αυτές να αναζητήσουμε τα πραγματικά μας θέλω. Ένας Camilleri που προσεγγίσει με μεγάλη σοβαρότητα και ωριμότητα τη γυναικεία ψυχοσύνθεση, που όσο περίπλοκη κι αν φαντάζει, στην πραγματικότητα, είναι πολύ εύκολο να την ερμηνεύσει κανείς. Ένας Camilleri που κριτικάρει, έμμεσα και άμεσα τη νοοτροπία, μα και τις συμπεριφορές συνάμα, που συνεχίζει να καλλιεργεί και να τροφοδοτεί στο σήμερα, μια κοινωνία κολλημένη στο χθες, ενώ θα έπρεπε να κοιτάζει μπροστά. Ένα μυθιστόρημα βγαλμένο μέσα απ' τη ζωή, αληθινό, ρεαλιστικό, ανθρώπινο, μα και βαθιά ευά��ωτο στον πυρήνα της ύπαρξής του που σε προσκαλεί στα δικά σου άκρα και όρια.
December 31, 2014
E' un romanzo che si fa leggere in pochissimo tempo. Non è importante la trama, quello che ti prende è il travaglio interiore del protagonista che ti avvolge per tutta la lettura. E Adele, la protagonista femminile, sempre in bilico tra un borghese perbenismo di facciata e una sfrenata sensualità privata, emerge come una vera dark lady. Libro malinconico ed amaro. Camilleri mi piace sempre, anche quando non c'è Montalbano.
July 1, 2020
Μία καλογραμμένη ιστορία, που όμως δεν την βρήκα τόσο ενδιαφέρουσα.
February 19, 2019
Ένας διευθυντής τράπεζας βγαίνει στη σύνταξη κι αναρωτιέται τι θα κάνει όλο αυτόν τον ελεύθερο χρόνο που ξαφνικά απέκτησε. Η δεύτερη σύζυγός του, Αντέλε, έχει μια γεμάτη κοινωνική ζωή ενώ ο παντρεμένος γιος του ζει στο Λονδίνο. Ουρανοκατέβατα, του έρχεται μια πρόταση για δουλειά εν όψει μιας συγχώνευσης εταιρειών όπου ίσως και να είναι μπλεγμένη η ιταλική Μαφία. Ταυτόχρονα, αρχίζει να διαπιστώνει πως η Αντέλε ίσως να μην είναι και τόσο πιστή.
Ο Αντρέα Καμιλλέρι συνεχίζει να γράφει έξυπνες και γρήγορες ιστορίες, με σωστά ψυχολογικά υπόβαθρα και αληθινούς χαρακτήρες. Σε αυτό το μυθιστόρημα παρατίθενται πολλές λεπτομέρειες γύρω από την καθημερινότητα του ανώνυμου διευθυντή, προετοιμάζοντάς με είτε για μια γερή ανατροπή είτε για μια αστυνομικού ύφους ατμόσφαιρα. Είναι ένας άντρας που δείχνει πελαγωμένος με την ελευθερία κινήσεων που του χαρίζεται, προβληματισμένος με τη σχετικά φιλελεύθερη συμπεριφορά της γυναίκας του και αναποφάσιστος με την επαγγελματική πρόταση που του γίνεται. Κοφτές φράσεις, σύντομες παράγραφοι, γρήγορα κεφάλαια και ρεαλιστικές περιγραφές των γεγονότων δίνουν μια ταχύτητα στο κείμενο. Τα βήματα που κάνει ο πρωταγωνιστής, οι συμπτώσεις που τον οδηγούν σε κάποιες εκπλήξεις, μια αδρότατη σκιαγράφηση της Αντέλε, με έκαναν να πιστέψω πως κάποιο έγκλημα θα λάβει χώρα κι είχα τον νου μου να μη χάσω καμία από τις συναρπαστικές λεπτομέρειες. Τελικά κάτι συμβαίνει, δίνεται όμως αρχικά σχεδόν αφαιρετικά και μονοδιάστατα και στο τέλος με πανέξυπνα υπονοούμενα που μου έφεραν ένα χαμόγελο στα χείλη.
Παρ’ όλο που η ιστορία κινείται γύρω από την Αντέλε, τον σύζυγό της κι έναν μυστηριώδη ανιψιό, από ένα σημείο και μετά, ανεπαίσθητα, φωτίζεται μόνο ο πρώην διευθυντής και ταυτόχρονα τα γεγονότα που ζει με παρέσυραν σε μια ροή που με «ξεγέλασε», με την καλή έννοια, μιας και όταν διάβασα την τελευταία πρόταση του βιβλίου η ικανοποίηση από μια καλή εξιστόρηση υπερτέρησε της αίσθησης πως το μυθιστόρημα με «εξαπάτησε». Σκέψεις όπως: «Αφού ήθελε ο συγγραφέας να καταλήξει έτσι το κείμενό του, γιατί μου παρουσίασε τόσα πολλά γεγονότα» ή «Γιατί με άφησε να πιστέψω πως περιμένουμε ένα έγκλημα αφού ολοκληρώθηκε έτσι» είναι απότοκες μιας έξυπνης, ευρηματικής γραφής, που δεν αναμασάει χιλιοειπωμένες ιστορίες, σέβεται τον αναγνώστη και δεν παύει να ψάχνει τον κατάλληλο τρόπο για να δώσει μια διαφορετική, πρωτότυπη νότα στην έννοια του σασπένς.
«Το γκρι ταγιέρ» είναι ένα έξυπνο, ιδιαίτερο ψυχογράφημα, με δικούς του κανόνες αφήγησης, δυνατό και ανατρεπτικό, που μου έδειξε πως οι πραγματικά ταλαντούχοι συγγραφείς, όσο μεγαλώνουν, δεν επαναπαύονται στιγμή και πάντα ψάχνουν κάτι που θα ικανοποιήσει τους αναγνώστες τους και θα ξεφύγει από την πεπατημένη. Κοινωνικό, ανατέμνει τα φυλετικά και ψυχολογικά γνωρίσματα του άντρα και της γυναίκας σε εξαιρετικό βάθος ενώ ταυτόχρονα τα χρησιμοποιεί επιδέξια σε μια ευφάνταστη ιστορία!
Ο Αντρέα Καμιλλέρι συνεχίζει να γράφει έξυπνες και γρήγορες ιστορίες, με σωστά ψυχολογικά υπόβαθρα και αληθινούς χαρακτήρες. Σε αυτό το μυθιστόρημα παρατίθενται πολλές λεπτομέρειες γύρω από την καθημερινότητα του ανώνυμου διευθυντή, προετοιμάζοντάς με είτε για μια γερή ανατροπή είτε για μια αστυνομικού ύφους ατμόσφαιρα. Είναι ένας άντρας που δείχνει πελαγωμένος με την ελευθερία κινήσεων που του χαρίζεται, προβληματισμένος με τη σχετικά φιλελεύθερη συμπεριφορά της γυναίκας του και αναποφάσιστος με την επαγγελματική πρόταση που του γίνεται. Κοφτές φράσεις, σύντομες παράγραφοι, γρήγορα κεφάλαια και ρεαλιστικές περιγραφές των γεγονότων δίνουν μια ταχύτητα στο κείμενο. Τα βήματα που κάνει ο πρωταγωνιστής, οι συμπτώσεις που τον οδηγούν σε κάποιες εκπλήξεις, μια αδρότατη σκιαγράφηση της Αντέλε, με έκαναν να πιστέψω πως κάποιο έγκλημα θα λάβει χώρα κι είχα τον νου μου να μη χάσω καμία από τις συναρπαστικές λεπτομέρειες. Τελικά κάτι συμβαίνει, δίνεται όμως αρχικά σχεδόν αφαιρετικά και μονοδιάστατα και στο τέλος με πανέξυπνα υπονοούμενα που μου έφεραν ένα χαμόγελο στα χείλη.
Παρ’ όλο που η ιστορία κινείται γύρω από την Αντέλε, τον σύζυγό της κι έναν μυστηριώδη ανιψιό, από ένα σημείο και μετά, ανεπαίσθητα, φωτίζεται μόνο ο πρώην διευθυντής και ταυτόχρονα τα γεγονότα που ζει με παρέσυραν σε μια ροή που με «ξεγέλασε», με την καλή έννοια, μιας και όταν διάβασα την τελευταία πρόταση του βιβλίου η ικανοποίηση από μια καλή εξιστόρηση υπερτέρησε της αίσθησης πως το μυθιστόρημα με «εξαπάτησε». Σκέψεις όπως: «Αφού ήθελε ο συγγραφέας να καταλήξει έτσι το κείμενό του, γιατί μου παρουσίασε τόσα πολλά γεγονότα» ή «Γιατί με άφησε να πιστέψω πως περιμένουμε ένα έγκλημα αφού ολοκληρώθηκε έτσι» είναι απότοκες μιας έξυπνης, ευρηματικής γραφής, που δεν αναμασάει χιλιοειπωμένες ιστορίες, σέβεται τον αναγνώστη και δεν παύει να ψάχνει τον κατάλληλο τρόπο για να δώσει μια διαφορετική, πρωτότυπη νότα στην έννοια του σασπένς.
«Το γκρι ταγιέρ» είναι ένα έξυπνο, ιδιαίτερο ψυχογράφημα, με δικούς του κανόνες αφήγησης, δυνατό και ανατρεπτικό, που μου έδειξε πως οι πραγματικά ταλαντούχοι συγγραφείς, όσο μεγαλώνουν, δεν επαναπαύονται στιγμή και πάντα ψάχνουν κάτι που θα ικανοποιήσει τους αναγνώστες τους και θα ξεφύγει από την πεπατημένη. Κοινωνικό, ανατέμνει τα φυλετικά και ψυχολογικά γνωρίσματα του άντρα και της γυναίκας σε εξαιρετικό βάθος ενώ ταυτόχρονα τα χρησιμοποιεί επιδέξια σε μια ευφάνταστη ιστορία!
October 30, 2021
Δεν είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα αλλά μια ιστορία που έχει σχέση με έναν τραπεζικό υπάλληλο που βγαίνει στην συνταξη. Εχει μια δεύτερη σύζυγό αρκετά νεότερη που είναι όμως άπιστη... και ένας νεαρός ο Ντανιελε. Θα φορέσει ξανά το γκρι ταγιέρ...
Δεν υπάρχει κανένα έγκλημα εδώ όπως θα νομίσει κανείς.
Ενα διαφορετικό εργο γραμμένο απο τον Camilleri.
Δεν υπάρχει κανένα έγκλημα εδώ όπως θα νομίσει κανείς.
Ενα διαφορετικό εργο γραμμένο απο τον Camilleri.
October 16, 2014
Me gusta este libro de Camilleri, alejado por una vez de su acostumbrado sarcasmo y describiendo con sencillez una relación amorosa tardía. La historia de un hombre que finge no darse cuenta de las infidelidades de su mujer pero que descubre en ella una persona fría y sin remordimientos, indifirente a su cariño.
No puedo contar más, cualquier comentario desvelaría la trama y sus consecuencias.
Un libro muy recomendable, que creo que les gustará a los que disfrutaron de La sonrisa etrusca de Sampedro.
No puedo contar más, cualquier comentario desvelaría la trama y sus consecuencias.
Un libro muy recomendable, que creo que les gustará a los que disfrutaron de La sonrisa etrusca de Sampedro.
January 3, 2020
Εξαιρετικο βιβλίο. Απατηλά απλή ιστορία , αληθινή και πικρή , σκληρή και τρυφερή, με συγκλονιστικό τέλος. Σπουδή στην άβυσσο της ψυχής και την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων.
October 8, 2025
Leggere Camilleri senza Montalbano e riuscire a non focalizzarlo nelle sembianze del personaggio è davvero difficile. Neanche l'autore ha aiutato molto. Il romanzo è intimista, sonda l'animo del personaggio senza mai descriverlo, solo una volta si accenna ai suoi capelli rossi e alla pelle particolarmente sensibile ai raggi del sole, ecco, da quel momento in poi non possiamo più pensare a lui come a un Montalbano in pensione.
Ma Camilleri scrive benissimo, appassiona e intriga in questa storia distantissima dai suoi soliti romanzi, scarna di tutto, personaggi, amore e azione che, a tratti, mi ha ricordato "La chiave" di Tanizaki. Quello che resta, alla fine del romanzo, è una grande amarezza per questo uomo solo che, ammaliato dalla bellezza di una giovane donna, una vera dark lady, perde l'affetto del figlio e, solo pochi giorni dopo il pensionamento, inizia a perdere davvero tutto. Con estrema lucidità accetta i tradimenti della moglie, con fare passivo e a tratti morboso accoglie il suo comportamento fino agli ultimi istanti della sua vita. Muto spettatore, il tailleur grigio, abbandonato sulla gruccia nell'armadio, in attesa di essere utilizzato.
Ma Camilleri scrive benissimo, appassiona e intriga in questa storia distantissima dai suoi soliti romanzi, scarna di tutto, personaggi, amore e azione che, a tratti, mi ha ricordato "La chiave" di Tanizaki. Quello che resta, alla fine del romanzo, è una grande amarezza per questo uomo solo che, ammaliato dalla bellezza di una giovane donna, una vera dark lady, perde l'affetto del figlio e, solo pochi giorni dopo il pensionamento, inizia a perdere davvero tutto. Con estrema lucidità accetta i tradimenti della moglie, con fare passivo e a tratti morboso accoglie il suo comportamento fino agli ultimi istanti della sua vita. Muto spettatore, il tailleur grigio, abbandonato sulla gruccia nell'armadio, in attesa di essere utilizzato.
December 4, 2025
Vabbè ormai sono scontata.
Un bel libricino, ricco di suspense e dal finale in classico stile Camilleri.
Un bel libricino, ricco di suspense e dal finale in classico stile Camilleri.
August 28, 2017
Una trama spicciola ed essenziale. L'essenzialità è un'arte e bisogna maneggiarla con cura per non cadere nell'inconsistenza. E qui non servono pagine su pagine per descrivere la storia di una solitudine.
È una solitudine che avanza con l'inizio della pensione e che porta con sé la consapevolezza spiazzante d'una nuova stagione di vita. "Vedeva il futuro come una specie di buco nero, completamente vacante d'ogni cosa, che avrebbe dovuto in qualche modo riempire per non esserne inghiottito."
No, lui non si abbasserà a passare il resto dei suoi giorni tra nipotini inglesi e una pennichella pomeridiana e "di una cosa era sicuro: non sarebbe finito su una panchina dei giardinetti a leggere il giornale mentre il suo cane isava la gamba contro ogni arbolo che incontrava"!
Piuttosto sprofonderà in questa assurda, ostinata ed irrinunciabile, solitudine grigia, come il colore di quel tailleur ricorrente, diviso tra il logorante dubbio sul tradimento della giovane moglie e l'accondiscendenza nei confronti dei suoi ambigui comportamenti, per inseguire l'ultimo effimero miraggio di giovinezza offertogli dall'aver sposato una femme fatale, assetata di sensualità carnale quanto arida nei sentimenti.
Una storia quotidiana, triste nel suo incedere, sicuramente lungi dall'essere irrealizzabile.
È una solitudine che avanza con l'inizio della pensione e che porta con sé la consapevolezza spiazzante d'una nuova stagione di vita. "Vedeva il futuro come una specie di buco nero, completamente vacante d'ogni cosa, che avrebbe dovuto in qualche modo riempire per non esserne inghiottito."
No, lui non si abbasserà a passare il resto dei suoi giorni tra nipotini inglesi e una pennichella pomeridiana e "di una cosa era sicuro: non sarebbe finito su una panchina dei giardinetti a leggere il giornale mentre il suo cane isava la gamba contro ogni arbolo che incontrava"!
Piuttosto sprofonderà in questa assurda, ostinata ed irrinunciabile, solitudine grigia, come il colore di quel tailleur ricorrente, diviso tra il logorante dubbio sul tradimento della giovane moglie e l'accondiscendenza nei confronti dei suoi ambigui comportamenti, per inseguire l'ultimo effimero miraggio di giovinezza offertogli dall'aver sposato una femme fatale, assetata di sensualità carnale quanto arida nei sentimenti.
Una storia quotidiana, triste nel suo incedere, sicuramente lungi dall'essere irrealizzabile.
June 23, 2020
Πολύ καιρό είχα να διαβάσω έτσι ένα βιβλίο: δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου. Το διάβασα μέσα σε ένα απόγευμα. Και εδώ να σημειωθεί ότι δεν γίνεται κανένα έγκλημα, κανένας φόνος. Είναι μια κοινωνική ιστορία: ένας χήρος μεσόκοπος παντρεύεται σε δεύτερο γάμο μια νεότερη του γυναίκα, που είναι εξαιρετικά όμορφη και κομψή. Γρήγορα ανακαλύπτει ότι τον απατά με διαφόρους άντρες κρατώντας όμως τα προσχήματα. Αυτός συνταξιοδοτείται και αναλογίζεται πώς θα περνά τον άπλετο ελεύθερο χρόνο του. Του προσφέρεται μια εργασία, η σύζυγος τον προτρέπει να δεχτεί την προσφορά. Όλα αυτά είναι τόσο υπέροχα γραμμένα από τον Καμιλλέρι, με τόσο μεγάλο σασπένς που πραγματικά υποκλίνομαι.
March 27, 2024
L'ho letto per partecipare a un gruppo di lettura, già sapendo che non si trattava del mio genere di romanzo, ma curiosa di fare finalmente la conoscenza con la penna di Camilleri (perché mi sembrava una lacuna grossa, da colmarsi).
A lettura ultimata confermo che no, non è il mio genere, la trama non mi ha né avvinta né interessata: è la storia di un uomo appena arrivato alla pensione, del suo particolare rapporto con la moglie molto più giovane e soprattutto del particolare carattere di questa donna, che spicca nel racconto molto più del protagonista. Niente di nuovo, niente di particolarmente interessante (per me).
Sono però molto contenta di aver fatto la conoscenza della penna di Camilleri: il suo stile è impeccabile e la sua abilità di narratore è innegabile. Le frasi hanno un loro ritmo, una musicalità, che l'uso dosato e sapientissimo del dialetto siciliano non fa che accentuare. E ogni descrizione è vivissima: il lettore si fa più che altro spettatore, perché davvero si riescono a vedere le scene svolgersi davanti ai propri occhi. Non ci sono descrizioni della psiche dei personaggi, dei loro pensieri, della loro interiorità, perché non ce n'è bisogno: i gesti, i movimenti, le abitudini, le parole... tutto quello a cui assistiamo nel corso della lettura ci racconta del carattere dei protagonisti con la stessa efficacia di un lungo monologo interiore o flusso di coscienza. Ho trovato in Camilleri la quintessenza dello "show, don't tell", e perdipiù abbinata alla musicalità dello stile di cui sopra. Chapeu.
Però... a parte questo, non è che mi sia rimasto molto della lettura. Non ho empatizzato con nessuno dei personaggi (né credo che quello fosse lo scopo dell'autore, perché la critica sociale, per quanto sottesa, è indubbiamente presente e tangibile, e non risparmia nessuno dei due), né tantomeno mi sono affezionata ai due protagonisti. Non me ne può fregar di meno del loro rapporto o di come scelgono di vivere la propria vita, ecco, e quando questo accade con un romanzo non è tanto bello.
La lettura mi ha poi lasciato addosso una grande amarezza, suscitata da quelle dinamiche sociali che l'autore, pur se non apertamente, sottolinea e critica; dinamiche molto italiane, con sfumature molto meridionali, che mi hanno in più punti infastidita nel loro essere assolutamente plausibili e concrete (prima tra tutte, l'importanza ossessiva per il mantenere le apparenze, per la forma, per la cura delle proprie maschere).
Spero quindi che lo scopo dell'autore fosse questo, ovvero di presentare al lettore certe dinamiche e lasciare poi che ciascuno tragga da esse le proprie conclusioni, più che quello di raccontare una storia per rendercene partecipi, intrattenerci o emozionarci. Chissà.
A lettura ultimata confermo che no, non è il mio genere, la trama non mi ha né avvinta né interessata: è la storia di un uomo appena arrivato alla pensione, del suo particolare rapporto con la moglie molto più giovane e soprattutto del particolare carattere di questa donna, che spicca nel racconto molto più del protagonista. Niente di nuovo, niente di particolarmente interessante (per me).
Sono però molto contenta di aver fatto la conoscenza della penna di Camilleri: il suo stile è impeccabile e la sua abilità di narratore è innegabile. Le frasi hanno un loro ritmo, una musicalità, che l'uso dosato e sapientissimo del dialetto siciliano non fa che accentuare. E ogni descrizione è vivissima: il lettore si fa più che altro spettatore, perché davvero si riescono a vedere le scene svolgersi davanti ai propri occhi. Non ci sono descrizioni della psiche dei personaggi, dei loro pensieri, della loro interiorità, perché non ce n'è bisogno: i gesti, i movimenti, le abitudini, le parole... tutto quello a cui assistiamo nel corso della lettura ci racconta del carattere dei protagonisti con la stessa efficacia di un lungo monologo interiore o flusso di coscienza. Ho trovato in Camilleri la quintessenza dello "show, don't tell", e perdipiù abbinata alla musicalità dello stile di cui sopra. Chapeu.
Però... a parte questo, non è che mi sia rimasto molto della lettura. Non ho empatizzato con nessuno dei personaggi (né credo che quello fosse lo scopo dell'autore, perché la critica sociale, per quanto sottesa, è indubbiamente presente e tangibile, e non risparmia nessuno dei due), né tantomeno mi sono affezionata ai due protagonisti. Non me ne può fregar di meno del loro rapporto o di come scelgono di vivere la propria vita, ecco, e quando questo accade con un romanzo non è tanto bello.
La lettura mi ha poi lasciato addosso una grande amarezza, suscitata da quelle dinamiche sociali che l'autore, pur se non apertamente, sottolinea e critica; dinamiche molto italiane, con sfumature molto meridionali, che mi hanno in più punti infastidita nel loro essere assolutamente plausibili e concrete (prima tra tutte, l'importanza ossessiva per il mantenere le apparenze, per la forma, per la cura delle proprie maschere).
Spero quindi che lo scopo dell'autore fosse questo, ovvero di presentare al lettore certe dinamiche e lasciare poi che ciascuno tragga da esse le proprie conclusioni, più che quello di raccontare una storia per rendercene partecipi, intrattenerci o emozionarci. Chissà.
February 2, 2021
Il primo libro di Camilleri non a tema Montalbano che mi capita di leggere. Mi è piaciuto davvero tantissimo!! Ha saputo tratteggiare i lati più reconditi della mente umana con un'ironia e una scrittura magistrali. Dialetto siciliano sempre presente, ma ne definirei l'uso più "letterario" rispetto ai libri del famoso commissario. Trama apparentemente semplice, ma molto appassionante! Storie dei personaggi mai totalmente rivelate, che evocano quell'alone di mistero che tanto mi piace...insomma, 5 stelle e tanto amore!! ❤
October 29, 2020
B.R.A.CE. 2020
Αν διαβάσεις ΟΛΑ τα άλλα που έχει γράψει ο Camilleri, και θες οπωσδήποτε να έχεις διαβάσει τα άπαντα, τότε διαβασέ το κι αυτό. Αλλιώς μην το βάλεις πάνω πάνω στην λίστα σου με τα προς ανάγνωση (tbr που λέμε στο χωριό μου)
Συγχαρητήρια για το απόλυτο εξώφυλλο με το γκρι φουστάνι! Ίσως από τα χειρότερα εξώφυλλα που έχω δει.
Φαντάζομαι το σκηνικό: "ρε Μήτσο! βρες στο google μια φωτογραφία με γυναίκα να φοράει ένα γκρι ταγιέρ" Και ο Μήτσος έβαλε στο google τις λέξεις γυναίκα, γκρι ταγιέρ και βρήκε την καλύτερη! (και ναι έχω δει το ιταλικό εξώφυλλο)
Συγχαρητήρια για το απόλυτο εξώφυλλο με το γκρι φουστάνι! Ίσως από τα χειρότερα εξώφυλλα που έχω δει.
Φαντάζομαι το σκηνικό: "ρε Μήτσο! βρες στο google μια φωτογραφία με γυναίκα να φοράει ένα γκρι ταγιέρ" Και ο Μήτσος έβαλε στο google τις λέξεις γυναίκα, γκρι ταγιέρ και βρήκε την καλύτερη! (και ναι έχω δει το ιταλικό εξώφυλλο)
April 28, 2020
The story of a very beautiful and passionate woman, who marries a man much older than her. Even though the banker (her man) knows of her secret adventures with other guys, he decides to accept her role as a dedicated woman in the eyes of others and lives with her in a home devided in 2 apartments. Of course his wife decides to bring in her part of the home her new adventure and the banker lives together with them knowing everything. He knew what happened and still enjoyed the scenes when he plays with his wife and her adventure.
Still in the end of his living days, his wife decides to take a deep care of him but what happens lets the reader understand that some people feel love but what they love the most is themselves and passion.
Still in the end of his living days, his wife decides to take a deep care of him but what happens lets the reader understand that some people feel love but what they love the most is themselves and passion.
February 18, 2019
Il Tailleur Grigio - Andrea Camilleri
lunedì 18 febbraio 2019
11:16
Primo libro di Camilleri nel mezzo del cammin della mia vita. Impressioni: 4 stelle alla storia, 0 stelle all'editor (te possino!)
Errori macroscopici che davvero potevano essere evitati: Wikipedia (addirittura) ci dice che il protagonista si chiama Febo Germosino mentre invece, Germosino, è l'ex direttore della banca che ha dato la grande opportunità, al nostro ex funzionario che è il personaggio principale, di affermarsi nel proprio lavoro.
Le sviste nella storia sono le seguenti: il protagonista ha smesso di fumare da dieci anni poi, improvvisamente, non ha mai fumato in vita sua.
Il nipote della sua giovane moglie, Daniele, prima è studente universitario in legge, poi in medicina.
Comunque il romanzo è veramente piacevole; parla di questo bancario in pensione che, dopo la morte della moglie, sposa una donna molto più giovane di lui, dalla "facciata" perfetta, amante della mondanità e... traditrice per hobby??
E quel tailleur grigio che indossa solo in "certe" occasioni? Cosa nasconde nel suo cuore, in realtà, questa donna dall'aspetto curatissimo e il carattere freddo e superficiale che sembra rivelare la propria passionalità soltanto durante il sesso?
La storia mi ha ricordato moltissimo La Camera Azzurra di Georges Simenon (qui il commento https://sleplettricepercaso.wordpress... ), vuoi per l'indagine psicologica sulla natura umana, vuoi per questa caratterizzazione molto particolare della figura femminile.
Ho apprezzato moltissimo anche la stesura in dialetto, pensavo fosse molto meno comprensibile.
Complessivamente ho avuto un'impressione molto positiva, peccato per l'editing.
lunedì 18 febbraio 2019
11:16
Primo libro di Camilleri nel mezzo del cammin della mia vita. Impressioni: 4 stelle alla storia, 0 stelle all'editor (te possino!)
Errori macroscopici che davvero potevano essere evitati: Wikipedia (addirittura) ci dice che il protagonista si chiama Febo Germosino mentre invece, Germosino, è l'ex direttore della banca che ha dato la grande opportunità, al nostro ex funzionario che è il personaggio principale, di affermarsi nel proprio lavoro.
Le sviste nella storia sono le seguenti: il protagonista ha smesso di fumare da dieci anni poi, improvvisamente, non ha mai fumato in vita sua.
Il nipote della sua giovane moglie, Daniele, prima è studente universitario in legge, poi in medicina.
Comunque il romanzo è veramente piacevole; parla di questo bancario in pensione che, dopo la morte della moglie, sposa una donna molto più giovane di lui, dalla "facciata" perfetta, amante della mondanità e... traditrice per hobby??
E quel tailleur grigio che indossa solo in "certe" occasioni? Cosa nasconde nel suo cuore, in realtà, questa donna dall'aspetto curatissimo e il carattere freddo e superficiale che sembra rivelare la propria passionalità soltanto durante il sesso?
La storia mi ha ricordato moltissimo La Camera Azzurra di Georges Simenon (qui il commento https://sleplettricepercaso.wordpress... ), vuoi per l'indagine psicologica sulla natura umana, vuoi per questa caratterizzazione molto particolare della figura femminile.
Ho apprezzato moltissimo anche la stesura in dialetto, pensavo fosse molto meno comprensibile.
Complessivamente ho avuto un'impressione molto positiva, peccato per l'editing.
June 13, 2019
This is the first novel I've read from Italian author Andrea Camilleri. It's an easy and quick book to read. It's well written, but there is no surprise or originality in the story. The book is about an old banker recently retired and married to a much younger wife than him. It's fun to read, but don't expect any twists or creativity. It's same story we've seen before on the small and/or big screen.
I guess I need to read Andera Camilleri's other novels to have a more acurate opinion on his works.
I guess I need to read Andera Camilleri's other novels to have a more acurate opinion on his works.
August 18, 2020
"Λιτή ακριβολογία" χαρακτήρισε ένας άλλος χρήστης αυτή την ιστορία και πόσο δίκιο έχει. Εντελώς διαφορετικό ανάγνωσμα από τις περιπέτειες του Μονταλμπάνο που αγαπώ πολύ, ένας εσωτερικός μονόλογος, ένα σπιράλ χρόνου, μία κατάδυση με όλο και λιγότερο αέρα στα πνευμόνια. 3½ αστέρια
October 8, 2019
Valeu a pena..
November 24, 2024
Uma história sem grande impacto.
July 4, 2020
3.5 ☆.
August 2, 2019
Mit "Das graue Kleid" hat sich für mich der Kosmos von Andrea Camilleri nun geöffnet, nur wenige Tage nach seinem Tod. Als Einstieg in das grosse Werk des italienischen Autors ist diese kurze Geschichte bestimmt keine schlechte Wahl, zeigt sich hier das literarische Talent sehr wohl, die sarkastischen Untertöne und die gefühlvollen Wortplatzierungen. Leicht erotisch, etwas verwegen, mit einer Prise Mysterium.
Die Geschichte um einen älteren Herrn, der an seiner jüngeren und frivolen Frau fast zu Grunde geht, ist auf jeden Fall unterhaltsam, weiss aber nicht wirklich zu überraschen. Schnell ist das Rätsel des grauen Kleides gelöst, Sympathie vermochte ich den Figuren nicht zu schenken. Camilleri versuchte sich hier wohl an einer kleineren Schreibübung.
Die Geschichte um einen älteren Herrn, der an seiner jüngeren und frivolen Frau fast zu Grunde geht, ist auf jeden Fall unterhaltsam, weiss aber nicht wirklich zu überraschen. Schnell ist das Rätsel des grauen Kleides gelöst, Sympathie vermochte ich den Figuren nicht zu schenken. Camilleri versuchte sich hier wohl an einer kleineren Schreibübung.
January 18, 2019
Όχι απ´ τα τυπικά αστυνομικά του Καμιλλέρι. Το παρόν είναι μια ηθογραφία, χωρίς υπόθεση αξιώσεων, με απλό λόγο, αλλά τόσο ωραία δοσμένη που το διαβάζεις μονορούφι. Σε 3-4 ώρες νοιώθεις σαν να γνωρίζεσαι με τον ήρωα/αφηγητή, έχει όμως και αυτή την «απόκοσμη» ατμόσφαιρα, τη λίγο απόμακρη, όπως σε όλα του συγγραφέα. Απίστευτος μάστορας του λόγου, δημιουργεί εικόνες τόσο ζωντανές, που αναρωτιέσαι αν αυτός ο συγγραφέας ήταν όντως 80 χρονών όταν το έγραψε. Συνιστάται κυρίως για φάσεις που έχεις διαβάσει κάτι βαρύ κ θες να χαλαρώσεις, για ΜΜΜ, ή για ένα χαλαρό απογευματάκι. Στο είδος του , εξαιρετικό
June 25, 2012
Non ho molto da dire su questo romanzo. Soltanto che l'ho trovato... inutile. Temo che, Montalbano a parte, l'autore si stia abituando a contare sul fatto che lo si compri sulla fiducia.
March 7, 2016
I'm a romantic and I like happy endings, and I'm kind of dissapointed this story didn't have one
This entire review has been hidden because of spoilers.
September 2, 2017
delizioso
September 21, 2015
facile à lire, un mauvais cadeaux pour les retraités
Displaying 1 - 30 of 102 reviews