What do you think?
Rate this book
Beer is terug
'Wraak duurt langer dan liefde,' beweert een van de hoofdpersonen uit Beer is terug van Helga Ruebsamen. Liefde en wraak zijn de motieven in bijna alle verhalen. Wraak is het motief van de reddende engel die van een boerderij met al haar dieren in een torenflat is terechtgekomen tussen boosaardige buren. Wraakzuchtig is ook het kieskeurige, welopgevoede meisje Margot als zij bij de tijdschriftenkiosk een vieze man vol tatoeages ontmoet, die haar op zijn manier wil versieren....
230 pages, Paperback
First published January 1, 1999
3 people are currently reading
15 people want to read
About the author
Helga Ruebsamen
26 books4 followersA writer's block is something that happens to most writers sooner or later. But not publishing for seventeen years, as Helga Ruebsamen did, is exceptional. "When I temporarily stopped publishing in 1971, I had only planned to write The Perfect Story. But that just did not happen". Fortunately, in 1988 she reluctantly started to write again. She wrote several gems like ‘The song and the truth’.
The first five years of her life Helga Margot Erika - daughter of a Dutch mother and the Jewish, German physician Rübsamen, spent in paradise: tropical Batavia-Weltevreden, capital of the former Dutch East Indies. From 4 September 1934 to early 1940, she grew up in the emerald belt, but when World War II seemed about to start, the Ruebsamens returned to the Netherlands. The family quickly went into hiding when the persecution of Jewish people began. Helga Ruebsamen later in an interview with Arjan Peters said: From the tropical climate, we met the Dutch winter. I still vividly recall the drabness. Of Indonesia, I remember the colors and smells". Her mother - a sturdy Dutch woman - and her father had met in the Indonesian archipelago. Rübsamen was a Jewish doctor in Berlin after the First World War and had worked there in the twenties and had become acquainted with artists like George Grosz and Kurt Tucholsky. Ruebsamen: "My German background is still visible in my name, I have tried to make it less so by getting rid of the German Umlaut on the "u" and adding an 'e' to it."
The place where the Ruebsamens in such dismal conditions came back to, was Benoordenhout, a bourgeois area between Wassenaar and Scheveningen. "A kind of incubator for blazers and pleated skirts, Ruebsamen will later characterize the district. After high school Ruebsamen takes a job as a journalist at the The Hague newspaper Het Vaderland. Through this newspaper she learnes not only the journalistic metier, but also the nightlife in The Hague and the somewhat run beau monde. It will be the inspiration for many of her stories, she originally wrote for her own pleasure. Her husband sends one of the stories in 1963 to the jury of the Reina Prinsen Geerligs Prize, which she promptly wins. "I wrote these stories not to publish them, but partly as a spell, partly as an exercise for the perfect story."
Ruebsamens debut is in 1964 with the short stories bundled in The Chameleon. The stories are distinguished by their location in the run bourgeois environment of The Hague, the confident style and the characters that all to some extent achieve their own demise. Love almost always comes with a black lining. Sometimes her stories are patently absurd and remind of the fantastic stories by F. Bordewijk or Belcampo. Her work shows a lot of similarities with the 'Gothic novel'. Like the student Vincent in the story "The fair bride" who falls in love with a fairground cashier, who was in the 8 Wonders of the World because she has 'a head as big as her whole body seems to be’. Also in The Witch Friend - her first novel - the story seems almost a grim fairy tale. Central to the loosely knotted stories is a Cupid statue, which was left behind in a forest by a noble gentleman. The statue is used by the villagers as the center of many superstitions and folktales.
Furthermore in Ruebsamens stories and novels often boundaries are exceeded – concerning liquor, lust, fantasy or fate. The characters in the stories often spin out of control and then the storyline gets momentum. Partly because of this there is also a lot of criticism on Ruebsamens work, because of the moral content.
In 1971 the short story The Fall of Makarov is published, and then it remains silent. She is at work, writes, deletes and scratches, but she doesn’t want to publish, largely caused by her self-imposed literary requirements and because of the question ‘Why do I write?’. In 1988 she decides to publish several of her previous stories together. The story ‘At Scheveningen’ is well received. In these stories
The first five years of her life Helga Margot Erika - daughter of a Dutch mother and the Jewish, German physician Rübsamen, spent in paradise: tropical Batavia-Weltevreden, capital of the former Dutch East Indies. From 4 September 1934 to early 1940, she grew up in the emerald belt, but when World War II seemed about to start, the Ruebsamens returned to the Netherlands. The family quickly went into hiding when the persecution of Jewish people began. Helga Ruebsamen later in an interview with Arjan Peters said: From the tropical climate, we met the Dutch winter. I still vividly recall the drabness. Of Indonesia, I remember the colors and smells". Her mother - a sturdy Dutch woman - and her father had met in the Indonesian archipelago. Rübsamen was a Jewish doctor in Berlin after the First World War and had worked there in the twenties and had become acquainted with artists like George Grosz and Kurt Tucholsky. Ruebsamen: "My German background is still visible in my name, I have tried to make it less so by getting rid of the German Umlaut on the "u" and adding an 'e' to it."
The place where the Ruebsamens in such dismal conditions came back to, was Benoordenhout, a bourgeois area between Wassenaar and Scheveningen. "A kind of incubator for blazers and pleated skirts, Ruebsamen will later characterize the district. After high school Ruebsamen takes a job as a journalist at the The Hague newspaper Het Vaderland. Through this newspaper she learnes not only the journalistic metier, but also the nightlife in The Hague and the somewhat run beau monde. It will be the inspiration for many of her stories, she originally wrote for her own pleasure. Her husband sends one of the stories in 1963 to the jury of the Reina Prinsen Geerligs Prize, which she promptly wins. "I wrote these stories not to publish them, but partly as a spell, partly as an exercise for the perfect story."
Ruebsamens debut is in 1964 with the short stories bundled in The Chameleon. The stories are distinguished by their location in the run bourgeois environment of The Hague, the confident style and the characters that all to some extent achieve their own demise. Love almost always comes with a black lining. Sometimes her stories are patently absurd and remind of the fantastic stories by F. Bordewijk or Belcampo. Her work shows a lot of similarities with the 'Gothic novel'. Like the student Vincent in the story "The fair bride" who falls in love with a fairground cashier, who was in the 8 Wonders of the World because she has 'a head as big as her whole body seems to be’. Also in The Witch Friend - her first novel - the story seems almost a grim fairy tale. Central to the loosely knotted stories is a Cupid statue, which was left behind in a forest by a noble gentleman. The statue is used by the villagers as the center of many superstitions and folktales.
Furthermore in Ruebsamens stories and novels often boundaries are exceeded – concerning liquor, lust, fantasy or fate. The characters in the stories often spin out of control and then the storyline gets momentum. Partly because of this there is also a lot of criticism on Ruebsamens work, because of the moral content.
In 1971 the short story The Fall of Makarov is published, and then it remains silent. She is at work, writes, deletes and scratches, but she doesn’t want to publish, largely caused by her self-imposed literary requirements and because of the question ‘Why do I write?’. In 1988 she decides to publish several of her previous stories together. The story ‘At Scheveningen’ is well received. In these stories
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 4 of 4 reviews
November 23, 2018
Beer is terug
Helga Ruebsamen (1934-2016) was en is een bij het grote publiek niet erg bekende auteur. Haar ’moment of fame’ kwam pas in 1997 toen ze schijnbaar vanuit het niets nominaties voor verschillende grote literaire prijzen in de wacht sleepte, voor haar roman ’Het Lied en de Waarheid’. Daarvoor en ook daarna schreef ze vooral verhalen, tegen wil en dank lijkt het wel want tot haar debuut werd ze aangezet door haar man en na de eerste bundels bleef het zeventien jaar stil. Haar oeuvre beslaat dan ook slechts een tiental werken.
Ik kende haar werk niet en kreeg toevallig de verhalenbundel ’Beer is terug’ uit 1999 in handen. De verzameling begint met een drieluik over Dora, een vrouw van middelbare leeftijd die de greep op haar leven kwijt is en die door drankzucht geleidelijk ontspoort. Het eerste verhaal is nogal warrig, enerzijds doordat de hoofdpersoon de aangeschoten Dora is maar ook doordat de schrijfster de setting van het verhaal niet duidelijk neerzet. Dit zie je in meer verhalen en dit minpuntje is iets waar je als lezer overheen moet stappen wil je de bundel kunnen genieten.
Wat krijg je als je je over die eerste hobbels heen zet? Een reeks van verhalen waarvan sommige tot het meest hilarische behoren wat de moderne Nederlandse literatuur heeft voortgebracht. Humor is een lastig genre maar Ruebsamen beheerst het als geen ander. Met geweldige timing, gevoel voor understatement, zelfspot en taalvaardigheid beschrijft ze de hilarische situaties waarin de hoofdpersonen in deze verhalen terechtkomen, veelal door eigen schuld.
Een voorbeeld van komisch tafereel uit het tweede verhaal van het drieluik over Dora wanneer ze haar man die buiten het huis staat te lijf wil:
’... ze was met haar gebalde vuisten niet eens door de gesloten luxaflex heen gekomen. Toen moest de luxaflex er maar af. Die was beter bevestigd dan ze dacht. Ze ging met haar volle gewicht aan de zonwering hangen en kwam in een baaierd van lamellen op de grond terecht.
Het was onmogelijk geworden om weer overeind te komen. Maakte ze een beweging met haar armen, dan bewogen er rinkelend tientallen nieuwe ledematen mee, als waren er ineens reusachtige vlerken aan haar ontsproten. Maar ze kon er niet mee ten hemel varen.’
Om een paar bladzijden later terug te komen met het prachtige understatement:
’... de gouden lamellen die hier niet pasten en die Dora dan ook met recht had verwijderd.’
In het verhaal ’Een Haagse jongen’ gaat over een bodyguard die is ingehuurd om een inmiddels bejaarde, vroeger wereldberoemde actrice te beschermen, in een horde even bejaarde fans terecht. Ruebsamen beschrijft het doldwaze tafereel pagina’s lang met zoveel plezier dat de lezer niet anders kan dan meegenieten:
’Boven de naar mottenballen riekende hoedjes met voiles en veren en boven een bollenveld van kale knarsen uit...’
’Een bedwelmend aroma van 4711 en Old Spice steeg op uit de mensenkluwen,...’
In het derde verhaal van het Dora-drieluik laat Ruebsamen de hoofdpersoon midden in een chaotisch tafereel opeens terugkomen op een gebeurtenis uit deel een:
’En ik had godverdomme de broccolisoep ook nog laten overkoken!’
De opmerking komt zo onverwacht dat je als lezer onwillekeurig in de lach schiet: een voorbeeld van perfecte timing.
De schrijfster schept er plezier in om de lezer op het verkeerde been te zetten en dus zijn de verhalen niet na te vertellen zonder de clou te verraden. Het krachtigste voorbeeld van zo’n wending vind je in het titelverhaal waarin de hoofdpersoon een hond uit het asiel haalt. De oorzaak van de onderdanigheid van honden in het algemeen formuleert ze even kernachtig als raak:
‘Honden hebben iets goed te maken’,
een zin die in het verhaal een bijzondere betekenis krijgt.
Andere voorbeelden van de taalvaardigheid van de auteur:
‘... hij kreeg steeds meer zin in vleselijke stommiteiten waar niemand wijzer van werd.’
’Maar van schoonheid en slechtheid, wie zou van die combinatie niet het slachtoffer willen zijn?’
’Ook al was het de ganse dag bewolkt geweest, als de avond viel, kwam aan zee de zon altijd terug om als een stokoude actrice voor de meer dan zoveel miljoenste keer dramatisch en spectaculair afscheid te nemen.’
In de bundel komt een korte autobiografische herinnering voor, ’Pianoles’, die de lezer nieuwsgierig maakt naar Ruebsamens enige, grote, roman. Haar verhalenbundels verdienen het in ieder geval om gelezen te (blijven) worden.
Helga Ruebsamen (1934-2016) was en is een bij het grote publiek niet erg bekende auteur. Haar ’moment of fame’ kwam pas in 1997 toen ze schijnbaar vanuit het niets nominaties voor verschillende grote literaire prijzen in de wacht sleepte, voor haar roman ’Het Lied en de Waarheid’. Daarvoor en ook daarna schreef ze vooral verhalen, tegen wil en dank lijkt het wel want tot haar debuut werd ze aangezet door haar man en na de eerste bundels bleef het zeventien jaar stil. Haar oeuvre beslaat dan ook slechts een tiental werken.
Ik kende haar werk niet en kreeg toevallig de verhalenbundel ’Beer is terug’ uit 1999 in handen. De verzameling begint met een drieluik over Dora, een vrouw van middelbare leeftijd die de greep op haar leven kwijt is en die door drankzucht geleidelijk ontspoort. Het eerste verhaal is nogal warrig, enerzijds doordat de hoofdpersoon de aangeschoten Dora is maar ook doordat de schrijfster de setting van het verhaal niet duidelijk neerzet. Dit zie je in meer verhalen en dit minpuntje is iets waar je als lezer overheen moet stappen wil je de bundel kunnen genieten.
Wat krijg je als je je over die eerste hobbels heen zet? Een reeks van verhalen waarvan sommige tot het meest hilarische behoren wat de moderne Nederlandse literatuur heeft voortgebracht. Humor is een lastig genre maar Ruebsamen beheerst het als geen ander. Met geweldige timing, gevoel voor understatement, zelfspot en taalvaardigheid beschrijft ze de hilarische situaties waarin de hoofdpersonen in deze verhalen terechtkomen, veelal door eigen schuld.
Een voorbeeld van komisch tafereel uit het tweede verhaal van het drieluik over Dora wanneer ze haar man die buiten het huis staat te lijf wil:
’... ze was met haar gebalde vuisten niet eens door de gesloten luxaflex heen gekomen. Toen moest de luxaflex er maar af. Die was beter bevestigd dan ze dacht. Ze ging met haar volle gewicht aan de zonwering hangen en kwam in een baaierd van lamellen op de grond terecht.
Het was onmogelijk geworden om weer overeind te komen. Maakte ze een beweging met haar armen, dan bewogen er rinkelend tientallen nieuwe ledematen mee, als waren er ineens reusachtige vlerken aan haar ontsproten. Maar ze kon er niet mee ten hemel varen.’
Om een paar bladzijden later terug te komen met het prachtige understatement:
’... de gouden lamellen die hier niet pasten en die Dora dan ook met recht had verwijderd.’
In het verhaal ’Een Haagse jongen’ gaat over een bodyguard die is ingehuurd om een inmiddels bejaarde, vroeger wereldberoemde actrice te beschermen, in een horde even bejaarde fans terecht. Ruebsamen beschrijft het doldwaze tafereel pagina’s lang met zoveel plezier dat de lezer niet anders kan dan meegenieten:
’Boven de naar mottenballen riekende hoedjes met voiles en veren en boven een bollenveld van kale knarsen uit...’
’Een bedwelmend aroma van 4711 en Old Spice steeg op uit de mensenkluwen,...’
In het derde verhaal van het Dora-drieluik laat Ruebsamen de hoofdpersoon midden in een chaotisch tafereel opeens terugkomen op een gebeurtenis uit deel een:
’En ik had godverdomme de broccolisoep ook nog laten overkoken!’
De opmerking komt zo onverwacht dat je als lezer onwillekeurig in de lach schiet: een voorbeeld van perfecte timing.
De schrijfster schept er plezier in om de lezer op het verkeerde been te zetten en dus zijn de verhalen niet na te vertellen zonder de clou te verraden. Het krachtigste voorbeeld van zo’n wending vind je in het titelverhaal waarin de hoofdpersoon een hond uit het asiel haalt. De oorzaak van de onderdanigheid van honden in het algemeen formuleert ze even kernachtig als raak:
‘Honden hebben iets goed te maken’,
een zin die in het verhaal een bijzondere betekenis krijgt.
Andere voorbeelden van de taalvaardigheid van de auteur:
‘... hij kreeg steeds meer zin in vleselijke stommiteiten waar niemand wijzer van werd.’
’Maar van schoonheid en slechtheid, wie zou van die combinatie niet het slachtoffer willen zijn?’
’Ook al was het de ganse dag bewolkt geweest, als de avond viel, kwam aan zee de zon altijd terug om als een stokoude actrice voor de meer dan zoveel miljoenste keer dramatisch en spectaculair afscheid te nemen.’
In de bundel komt een korte autobiografische herinnering voor, ’Pianoles’, die de lezer nieuwsgierig maakt naar Ruebsamens enige, grote, roman. Haar verhalenbundels verdienen het in ieder geval om gelezen te (blijven) worden.
September 15, 2018
Helga Ruebsamen is gewoon geweldig, echt de beste Nederlandse schrijfster ooit. Dat ze niet zoals iedereen over Amsterdam schrijft, maar haar verhalen in Den Haag (in elk opzicht een veel interessantere stad) situeert zorgt alleen maar voor meer grandeur.
March 20, 2019
Read about 20%, between 2-3 stars, to re-read at a later stage.
July 21, 2015
Abstract? Nee, meer grotesk en absurd. Ik weet niet of ik me dit boek over een maand nog herinner. Maar voor zo in de trein, een beetje tussendoor, was het best een aangename kennismaking.
Displaying 1 - 4 of 4 reviews