What do you think?
Rate this book
Puro fútbol
Spanish
203 pages, Paperback
First published February 26, 2013
25 people are currently reading
328 people want to read
About the author
Roberto Fontanarrosa
175 books150 followers "People would say that I'm comic writer, at most, and that will be true. I don't care too much how people will define me as a writer. I don't want to be a Nobel laureate. It will be enough for me if anyone tells me 'I laughed my ass off with your book.'"
Fontanarrosa began his career writing and drawing comic strips and later branched out into writing narrative with short stories, especially about football (soccer). His better known strips are Inodoro Pereyra, featuring a gaucho and his talking dog Mendieta, and the hitman Boogie el Aceitoso (which came to life as a Dirty Harry parody).
Fontanarrosa went on to write three novels (Best Seller, El área 18 and La Gansada), and seven books of short comic stories (Los trenes matan a los autos, El mundo ha vivido equivocado, No sé si he sido claro, Nada del otro mundo, El mayor de mis defectos, Uno nunca sabe and La mesa de los galanes). There are also a number of book compilations of his newspapers' strips.
His work has been seen in different Latin American newspapers including Argentine Clarín, Colombian El tiempo, Uruguayan La República, and Mexican magazine Proceso. In 1977 he was approached by Les Luthiers (the famous Argentine humour/music group), who wanted him to collaborate on a script they were writing for a film starring the six group members; the film never bore fruit, but he instead became a creative partner, often writing jokes and situations for them, and most of their shows from 1979 onwards feature his input alongside Les Luthiers'.
In November, 2007 a posthumous work of Fontanarrosa was made public. The script of the animated film Fierro was co-written by Fontanarrosa and the characters designs came also from him.
[edit] Illness
In 2003 he was diagnosed with amyotrophic lateral sclerosis and was bound to a wheelchair. He continued to work, and participated in the meetings of the Third International Congress of the Spanish Language, in 2004, where he gave a humorous lecture about taboo words and the final speech. On 26 April 2006 the Senate awarded him the Domingo Faustino Sarmiento Mention of Honour for his career and his contribution to Argentine culture.
In January 18, 2007 he announced that he would be no longer drawing his own strips because he had lost full control of his hand, but stated that he would go on writing the scripts for his characters.
On 19 July 2007, Fontanarrosa suffered a respiratory failure, and was taken to a hospital. He died there about one hour later. His funeral service and the funeral procession on the next day were attended by thousands of common citizens, writers, actors, and political authorities. The procession stopped beside the Gigante de Arroyito stadium (home of Rosario Central, a team of which Fontanarrosa was possibly its most notable fan) and then continued north to the neighbouring city of Granadero Baigorria, where Fontanarrosa was buried at the Parque de la Eternidad cemetery.
The main national news services and printed media of Argentina devoted special segments to Fontanarrosa's legacy and to the funeral service. The national government declared a Mourning Day for National Culture, and the municipal government of Rosario ordered flags to be flown at half mast.
Fontanarrosa began his career writing and drawing comic strips and later branched out into writing narrative with short stories, especially about football (soccer). His better known strips are Inodoro Pereyra, featuring a gaucho and his talking dog Mendieta, and the hitman Boogie el Aceitoso (which came to life as a Dirty Harry parody).
Fontanarrosa went on to write three novels (Best Seller, El área 18 and La Gansada), and seven books of short comic stories (Los trenes matan a los autos, El mundo ha vivido equivocado, No sé si he sido claro, Nada del otro mundo, El mayor de mis defectos, Uno nunca sabe and La mesa de los galanes). There are also a number of book compilations of his newspapers' strips.
His work has been seen in different Latin American newspapers including Argentine Clarín, Colombian El tiempo, Uruguayan La República, and Mexican magazine Proceso. In 1977 he was approached by Les Luthiers (the famous Argentine humour/music group), who wanted him to collaborate on a script they were writing for a film starring the six group members; the film never bore fruit, but he instead became a creative partner, often writing jokes and situations for them, and most of their shows from 1979 onwards feature his input alongside Les Luthiers'.
In November, 2007 a posthumous work of Fontanarrosa was made public. The script of the animated film Fierro was co-written by Fontanarrosa and the characters designs came also from him.
[edit] Illness
In 2003 he was diagnosed with amyotrophic lateral sclerosis and was bound to a wheelchair. He continued to work, and participated in the meetings of the Third International Congress of the Spanish Language, in 2004, where he gave a humorous lecture about taboo words and the final speech. On 26 April 2006 the Senate awarded him the Domingo Faustino Sarmiento Mention of Honour for his career and his contribution to Argentine culture.
In January 18, 2007 he announced that he would be no longer drawing his own strips because he had lost full control of his hand, but stated that he would go on writing the scripts for his characters.
On 19 July 2007, Fontanarrosa suffered a respiratory failure, and was taken to a hospital. He died there about one hour later. His funeral service and the funeral procession on the next day were attended by thousands of common citizens, writers, actors, and political authorities. The procession stopped beside the Gigante de Arroyito stadium (home of Rosario Central, a team of which Fontanarrosa was possibly its most notable fan) and then continued north to the neighbouring city of Granadero Baigorria, where Fontanarrosa was buried at the Parque de la Eternidad cemetery.
The main national news services and printed media of Argentina devoted special segments to Fontanarrosa's legacy and to the funeral service. The national government declared a Mourning Day for National Culture, and the municipal government of Rosario ordered flags to be flown at half mast.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 44 reviews
February 29, 2020
Για το Smassing Culture.
Αγνό, αργεντίνικο, ποδοσφαιρικό πάθος
Όπως έχει ειπωθεί πολλές φορές, το ποδόσφαιρο αποτελεί ένα τεράστιο κοινωνικό φαινόμενο πέρα από ένα απλό άθλημα. Ο τρόπος που επηρεάζει ολόκληρες κοινωνίες είτε με βολικούς προς την εξουσία και την καθεστηκυία τάξη τρόπους είτε, σε ένα πολύ απλούστερο και πρωτογενές επίπεδο, με τα συναισθήματα που γεννάει στους οπαδούς και τους φιλάθλους, είναι μοναδικός και δεν συναντάται εύκολα σε έτερα αθλήματα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το ποδόσφαιρο έχει κερδίσει πολλούς πνευματικούς εραστές κατά την πάροδο των χρόνων, με σημαίνουσες προσωπικότητες όπως ο Εντουάρντο Γκαλεάνο, ο Αλμπέρ Καμύ και ο Νάνι Μπαλεστρίνι μεταξύ άλλων, να έχουν αφιερώσει πολλά κείμενα στην στρογγυλή θεά.
Σε αυτή την ιδιαίτερη παρέα επιβάλλεται να συγκαταλέγεται και ο Ρομπέρτο «Ελ Νέγρο» Φονταναρόσα (1944-2007), ένας σπουδαίος καλλιτέχνης από το Ροζάριο της Αργεντινής, ο οποίος έμεινε γνωστός για τα πολλά comics που δημιούργησε, αλλά και για τα επίσης πολλά διηγήματα που εξέδωσε. Επρόκειτο για μια συγγραφική προσωπικότητα με τόση κοινωνική απήχηση που, σε εκπαιδευτικές εκδόσεις για τα σχολεία της Αργεντινής, συναντούσε κανείς κείμενα δικά του δίπλα σε ονόματα όπως ο Μιγέλ ντε Θερβάντες και ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα μεταξύ άλλων. Ο Ρομπέρτο Φονταναρόσα, πέρα από τις καλλιτεχνικές του αδυναμίες, είχε μία ακόμα μεγάλη αγάπη, το ποδόσφαιρο και πιο συγκεκριμένα την ομάδα του, την Ροζάριο Σεντράλ.
Το Ροζάριο αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Αργεντινής, μετά την πρωτεύουσα Μπουένος Άιρες και την Κόρδοβα, έχοντας στα όριά της τις δύο μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες έξω από την πρωτεύουσα, την προαναφερθείσα Ροζάριο Σεντράλ (με το παρατσούκλι Κανάγιες) και την μισητή της αντίπαλο, την Νιούελς Ολντ Μπόις (με το παρατσούκλι Λεπροί). Με επίκεντρο, ως επί το πλείστο, την πόλη του Ροζάριο και τις παραπάνω ομάδες, ο Ρομπέρτο Φονταναρόσα έγραψε ορισμένες ιστορίες, οι οποίες περιτριγυρίζουν θεματικά την αγάπη και την αρρώστια για το ποδόσφαιρο και εκδόθηκαν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Απρόβλεπτες τον Φεβρουάριο του 2020 υπό τον αυθεντικό τους τίτλο, Puro Fútbol, σε μετάφραση του Μιχάλη Τσούτσια.
Η έκδοση περιλαμβάνει οκτώ διηγήματα αργεντίνικου πάθους για το ποδόσφαιρο, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο υπότιτλος της έκδοσης, με τη μερίδα του λέοντος, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, να λαμβάνει χώρα στο Ροζάριο. Στις σελίδες του βιβλίου θα συναντήσει κανείς υπερβολικές και αρρωστημένες, για τους έξω από το ποδόσφαιρο, καταστάσεις, σε σημείο που βλέπουμε όχι μόνο μερικούς πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες, αλλά και ολόκληρες κοινότητες να καθορίζουν τη ζωή τους με βάση έναν αγώνα, αλλά την ίδια στιγμή ρίχνει φως στο, τόσο ζωτικό για τους ποδοσφαιρόφιλους, συναίσθημα αγνής αγάπης για την ομάδα, αλλά και στη συντροφικότητα που συναντάται στους κύκλους των οπαδών. Ένας άνθρωπος παθιασμένος με την ομάδα του είναι ικανός να αποκοπεί από όλη την κοινωνία προκειμένου να αποφύγει την καζούρα μετά από μία ήττα σε ντέρμπι, όμως από την άλλη η χαρά που μπορεί να του δώσει ένα γκολ και μία νίκη δεν μπορούν να συγκριθούν με τίποτα άλλο. Στιγμές όπως αυτές περιγράφει με γλαφυρή γλώσσα και έντονο συναίσθημα ο Ρομπέρτο Φονταναρόσα.
Επιπλέον, σε ορισμένα διηγήματα υπάρχουν πολλά αφηγηματικά στοιχεία, τα οποία είτε έμμεσα είτε άμεσα περιγράφουν το πώς η δικτατορία του Βιντέλα (1976-1983), χρησιμοποιούσε το ποδόσφαιρο ως άρτο και θέαμα στον αποπροσανατολισμό των μαζών από άλλα μείζονα ζητήματα, με τρανταχτότερο παράδειγμα το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 που έλαβε χώρα στην Αργεντινή, με τους Αλμπισελέστε να το κατακτούν.
Εν κατακλείδι, το Puro Fútbol έρχεται να προστεθεί σε μία γκάμα πολύ προσεγμένων εκδόσεων που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια γύρω από το ποδόσφαιρο, προσφέροντας μια ευρύτερη κοινωνική σκοπιά γύρω από το φαινόμενο αυτό, κατακρίνοντας μεν εν μέρει τα κακώς κείμενα, αλλά αναδεικνύοντας και τα έντονα συναισθήματα που δημιουργούνται όταν η μπάλα τρυπήσει τα δίχτυα. Είτε αυτά είναι θλίψης, οργής και απογοήτευσης είτε χαράς, ανακούφισης, θριάμβου και αγνής, «πούρας» ευτυχίας.
Αγνό, αργεντίνικο, ποδοσφαιρικό πάθος
Όπως έχει ειπωθεί πολλές φορές, το ποδόσφαιρο αποτελεί ένα τεράστιο κοινωνικό φαινόμενο πέρα από ένα απλό άθλημα. Ο τρόπος που επηρεάζει ολόκληρες κοινωνίες είτε με βολικούς προς την εξουσία και την καθεστηκυία τάξη τρόπους είτε, σε ένα πολύ απλούστερο και πρωτογενές επίπεδο, με τα συναισθήματα που γεννάει στους οπαδούς και τους φιλάθλους, είναι μοναδικός και δεν συναντάται εύκολα σε έτερα αθλήματα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το ποδόσφαιρο έχει κερδίσει πολλούς πνευματικούς εραστές κατά την πάροδο των χρόνων, με σημαίνουσες προσωπικότητες όπως ο Εντουάρντο Γκαλεάνο, ο Αλμπέρ Καμύ και ο Νάνι Μπαλεστρίνι μεταξύ άλλων, να έχουν αφιερώσει πολλά κείμενα στην στρογγυλή θεά.
Σε αυτή την ιδιαίτερη παρέα επιβάλλεται να συγκαταλέγεται και ο Ρομπέρτο «Ελ Νέγρο» Φονταναρόσα (1944-2007), ένας σπουδαίος καλλιτέχνης από το Ροζάριο της Αργεντινής, ο οποίος έμεινε γνωστός για τα πολλά comics που δημιούργησε, αλλά και για τα επίσης πολλά διηγήματα που εξέδωσε. Επρόκειτο για μια συγγραφική προσωπικότητα με τόση κοινωνική απήχηση που, σε εκπαιδευτικές εκδόσεις για τα σχολεία της Αργεντινής, συναντούσε κανείς κείμενα δικά του δίπλα σε ονόματα όπως ο Μιγέλ ντε Θερβάντες και ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα μεταξύ άλλων. Ο Ρομπέρτο Φονταναρόσα, πέρα από τις καλλιτεχνικές του αδυναμίες, είχε μία ακόμα μεγάλη αγάπη, το ποδόσφαιρο και πιο συγκεκριμένα την ομάδα του, την Ροζάριο Σεντράλ.
Το Ροζάριο αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Αργεντινής, μετά την πρωτεύουσα Μπουένος Άιρες και την Κόρδοβα, έχοντας στα όριά της τις δύο μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες έξω από την πρωτεύουσα, την προαναφερθείσα Ροζάριο Σεντράλ (με το παρατσούκλι Κανάγιες) και την μισητή της αντίπαλο, την Νιούελς Ολντ Μπόις (με το παρατσούκλι Λεπροί). Με επίκεντρο, ως επί το πλείστο, την πόλη του Ροζάριο και τις παραπάνω ομάδες, ο Ρομπέρτο Φονταναρόσα έγραψε ορισμένες ιστορίες, οι οποίες περιτριγυρίζουν θεματικά την αγάπη και την αρρώστια για το ποδόσφαιρο και εκδόθηκαν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Απρόβλεπτες τον Φεβρουάριο του 2020 υπό τον αυθεντικό τους τίτλο, Puro Fútbol, σε μετάφραση του Μιχάλη Τσούτσια.
Η έκδοση περιλαμβάνει οκτώ διηγήματα αργεντίνικου πάθους για το ποδόσφαιρο, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο υπότιτλος της έκδοσης, με τη μερίδα του λέοντος, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, να λαμβάνει χώρα στο Ροζάριο. Στις σελίδες του βιβλίου θα συναντήσει κανείς υπερβολικές και αρρωστημένες, για τους έξω από το ποδόσφαιρο, καταστάσεις, σε σημείο που βλέπουμε όχι μόνο μερικούς πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες, αλλά και ολόκληρες κοινότητες να καθορίζουν τη ζωή τους με βάση έναν αγώνα, αλλά την ίδια στιγμή ρίχνει φως στο, τόσο ζωτικό για τους ποδοσφαιρόφιλους, συναίσθημα αγνής αγάπης για την ομάδα, αλλά και στη συντροφικότητα που συναντάται στους κύκλους των οπαδών. Ένας άνθρωπος παθιασμένος με την ομάδα του είναι ικανός να αποκοπεί από όλη την κοινωνία προκειμένου να αποφύγει την καζούρα μετά από μία ήττα σε ντέρμπι, όμως από την άλλη η χαρά που μπορεί να του δώσει ένα γκολ και μία νίκη δεν μπορούν να συγκριθούν με τίποτα άλλο. Στιγμές όπως αυτές περιγράφει με γλαφυρή γλώσσα και έντονο συναίσθημα ο Ρομπέρτο Φονταναρόσα.
Επιπλέον, σε ορισμένα διηγήματα υπάρχουν πολλά αφηγηματικά στοιχεία, τα οποία είτε έμμεσα είτε άμεσα περιγράφουν το πώς η δικτατορία του Βιντέλα (1976-1983), χρησιμοποιούσε το ποδόσφαιρο ως άρτο και θέαμα στον αποπροσανατολισμό των μαζών από άλλα μείζονα ζητήματα, με τρανταχτότερο παράδειγμα το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 που έλαβε χώρα στην Αργεντινή, με τους Αλμπισελέστε να το κατακτούν.
Εν κατακλείδι, το Puro Fútbol έρχεται να προστεθεί σε μία γκάμα πολύ προσεγμένων εκδόσεων που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια γύρω από το ποδόσφαιρο, προσφέροντας μια ευρύτερη κοινωνική σκοπιά γύρω από το φαινόμενο αυτό, κατακρίνοντας μεν εν μέρει τα κακώς κείμενα, αλλά αναδεικνύοντας και τα έντονα συναισθήματα που δημιουργούνται όταν η μπάλα τρυπήσει τα δίχτυα. Είτε αυτά είναι θλίψης, οργής και απογοήτευσης είτε χαράς, ανακούφισης, θριάμβου και αγνής, «πούρας» ευτυχίας.
November 10, 2023
Puro Fútbol reúne todos los cuentos de Fontanarrosa sobre el más lindo deporte del mudo, el que genera pasión, calenturas, risas y lágrimas.
Los relatos transmiten la emoción de su autor; el gusto por la gambeta, por el fobal bien jugado y por la patada artera, por la actitud taimada ante el rival de turno, tanto dentro como fuera de una cancha de juego.
Si bien las historias son originales y divertidas, las formas estilísticas se pierden. El negro Fontanarrosa escribe con el alma, metiendo la pata fuerte, lejos del ariete talentoso que pisa el área.
Los relatos transmiten la emoción de su autor; el gusto por la gambeta, por el fobal bien jugado y por la patada artera, por la actitud taimada ante el rival de turno, tanto dentro como fuera de una cancha de juego.
Si bien las historias son originales y divertidas, las formas estilísticas se pierden. El negro Fontanarrosa escribe con el alma, metiendo la pata fuerte, lejos del ariete talentoso que pisa el área.
May 30, 2020
Κείμενο στο Smassing Culture
Αγνό, αργεντίνικο, ποδοσφαιρικό πάθος
Όπως έχει ειπωθεί πολλές φορές, το ποδόσφαιρο αποτελεί ένα τεράστιο κοινωνικό φαινόμενο πέρα από ένα απλό άθλημα. Ο τρόπος που επηρεάζει ολόκληρες κοινωνίες είτε με βολικούς προς την εξουσία και την καθεστηκυία τάξη τρόπους είτε, σε ένα πολύ απλούστερο και πρωτογενές επίπεδο, με τα συναισθήματα που γεννάει στους οπαδούς και τους φιλάθλους, είναι μοναδικός και δεν συναντάται εύκολα σε έτερα αθλήματα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το ποδόσφαιρο έχει κερδίσει πολλούς πνευματικούς εραστές κατά την πάροδο των χρόνων, με σημαίνουσες προσωπικότητες όπως ο Εντουάρντο Γκαλεάνο, ο Αλμπέρ Καμύ και ο Νάνι Μπαλεστρίνι μεταξύ άλλων, να έχουν αφιερώσει πολλά κείμενα στην στρογγυλή θεά.
Σε αυτή την ιδιαίτερη παρέα επιβάλλεται να συγκαταλέγεται και ο Ρομπέρτο «Ελ Νέγρο» Φονταναρόσα (1944-2007), ένας σπουδαίος καλλιτέχνης από το Ροζάριο της Αργεντινής, ο οποίος έμεινε γνωστός για τα πολλά comics που δημιούργησε, αλλά και για τα επίσης πολλά διηγήματα που εξέδωσε. Επρόκειτο για μια συγγραφική προσωπικότητα με τόση κοινωνική απήχηση που, σε εκπαιδευτικές εκδόσεις για τα σχολεία της Αργεντινής, συναντούσε κανείς κείμενα δικά του δίπλα σε ονόματα όπως ο Μιγέλ ντε Θερβάντες και ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα μεταξύ άλλων. Ο Ρομπέρτο Φονταναρόσα, πέρα από τις καλλιτεχνικές του αδυναμίες, είχε μία ακόμα μεγάλη αγάπη, το ποδόσφαιρο και πιο συγκεκριμένα την ομάδα του, την Ροζάριο Σεντράλ.
Το Ροζάριο αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Αργεντινής, μετά την πρωτεύουσα Μπουένος Άιρες και την Κόρδοβα, έχοντας στα όριά της τις δύο μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες έξω από την πρωτεύουσα, την προαναφερθείσα Ροζάριο Σεντράλ (με το παρατσούκλι Κανάγιες) και την μισητή της αντίπαλο, την Νιούελς Ολντ Μπόις (με το παρατσούκλι Λεπροί). Με επίκεντρο, ως επί το πλείστο, την πόλη του Ροζάριο και τις παραπάνω ομάδες, ο Ρομπέρτο Φονταναρόσα έγραψε ορισμένες ιστορίες, οι οποίες περιτριγυρίζουν θεματικά την αγάπη και την αρρώστια για το ποδόσφαιρο και εκδόθηκαν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Απρόβλεπτες τον Φεβρουάριο του 2020 υπό τον αυθεντικό τους τίτλο, Puro Fútbol, σε μετάφραση του Μιχάλη Τσούτσια.
Η έκδοση περιλαμβάνει οκτώ διηγήματα αργεντίνικου πάθους για το ποδόσφαιρο, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο υπότιτλος της έκδοσης, με τη μερίδα του λέοντος, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, να λαμβάνει χώρα στο Ροζάριο. Στις σελίδες του βιβλίου θα συναντήσει κανείς υπερβολικές και αρρωστημένες, για τους έξω από το ποδόσφαιρο, καταστάσεις, σε σημείο που βλέπουμε όχι μόνο μερικούς πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες, αλλά και ολόκληρες κοινότητες να καθορίζουν τη ζωή τους με βάση έναν αγώνα, αλλά την ίδια στιγμή ρίχνει φως στο, τόσο ζωτικό για τους ποδοσφαιρόφιλους, συναίσθημα αγνής αγάπης για την ομάδα, αλλά και στη συντροφικότητα που συναντάται στους κύκλους των οπαδών. Ένας άνθρωπος παθιασμένος με την ομάδα του είναι ικανός να αποκοπεί από όλη την κοινωνία προκειμένου να αποφύγει την καζούρα μετά από μία ήττα σε ντέρμπι, όμως από την άλλη η χαρά που μπορεί να του δώσει ένα γκολ και μία νίκη δεν μπορούν να συγκριθούν με τίποτα άλλο. Στιγμές όπως αυτές περιγράφει με γλαφυρή γλώσσα και έντονο συναίσθημα ο Ρομπέρτο Φονταναρόσα.
Επιπλέον, σε ορισμένα διηγήματα υπάρχουν πολλά αφηγηματικά στοιχεία, τα οποία είτε έμμεσα είτε άμεσα περιγράφουν το πώς η δικτατορία του Βιντέλα (1976-1983), χρησιμοποιούσε το ποδόσφαιρο ως άρτο και θέαμα στον αποπροσανατολισμό των μαζών από άλλα μείζονα ζητήματα, με τρανταχτότερο παράδειγμα το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 που έλαβε χώρα στην Αργεντινή, με τους Αλμπισελέστε να το κατακτούν.
Εν κατακλείδι, το Puro Fútbol έρχεται να προστεθεί σε μία γκάμα πολύ προσεγμένων εκδόσεων που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια γύρω από το ποδόσφαιρο, προσφέροντας μια ευρύτερη κοινωνική σκοπιά γύρω από το φαινόμενο αυτό, κατακρίνοντας μεν εν μέρει τα κακώς κείμενα, αλλά αναδεικνύοντας και τα έντονα συναισθήματα που δημιουργούνται όταν η μπάλα τρυπήσει τα δίχτυα. Είτε αυτά είναι θλίψης, οργής και απογοήτευσης είτε χαράς, ανακούφισης, θριάμβου και αγνής, «πούρας» ευτυχίας.
Αγνό, αργεντίνικο, ποδοσφαιρικό πάθος
Όπως έχει ειπωθεί πολλές φορές, το ποδόσφαιρο αποτελεί ένα τεράστιο κοινωνικό φαινόμενο πέρα από ένα απλό άθλημα. Ο τρόπος που επηρεάζει ολόκληρες κοινωνίες είτε με βολικούς προς την εξουσία και την καθεστηκυία τάξη τρόπους είτε, σε ένα πολύ απλούστερο και πρωτογενές επίπεδο, με τα συναισθήματα που γεννάει στους οπαδούς και τους φιλάθλους, είναι μοναδικός και δεν συναντάται εύκολα σε έτερα αθλήματα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το ποδόσφαιρο έχει κερδίσει πολλούς πνευματικούς εραστές κατά την πάροδο των χρόνων, με σημαίνουσες προσωπικότητες όπως ο Εντουάρντο Γκαλεάνο, ο Αλμπέρ Καμύ και ο Νάνι Μπαλεστρίνι μεταξύ άλλων, να έχουν αφιερώσει πολλά κείμενα στην στρογγυλή θεά.
Σε αυτή την ιδιαίτερη παρέα επιβάλλεται να συγκαταλέγεται και ο Ρομπέρτο «Ελ Νέγρο» Φονταναρόσα (1944-2007), ένας σπουδαίος καλλιτέχνης από το Ροζάριο της Αργεντινής, ο οποίος έμεινε γνωστός για τα πολλά comics που δημιούργησε, αλλά και για τα επίσης πολλά διηγήματα που εξέδωσε. Επρόκειτο για μια συγγραφική προσωπικότητα με τόση κοινωνική απήχηση που, σε εκπαιδευτικές εκδόσεις για τα σχολεία της Αργεντινής, συναντούσε κανείς κείμενα δικά του δίπλα σε ονόματα όπως ο Μιγέλ ντε Θερβάντες και ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα μεταξύ άλλων. Ο Ρομπέρτο Φονταναρόσα, πέρα από τις καλλιτεχνικές του αδυναμίες, είχε μία ακόμα μεγάλη αγάπη, το ποδόσφαιρο και πιο συγκεκριμένα την ομάδα του, την Ροζάριο Σεντράλ.
Το Ροζάριο αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Αργεντινής, μετά την πρωτεύουσα Μπουένος Άιρες και την Κόρδοβα, έχοντας στα όριά της τις δύο μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες έξω από την πρωτεύουσα, την προαναφερθείσα Ροζάριο Σεντράλ (με το παρατσούκλι Κανάγιες) και την μισητή της αντίπαλο, την Νιούελς Ολντ Μπόις (με το παρατσούκλι Λεπροί). Με επίκεντρο, ως επί το πλείστο, την πόλη του Ροζάριο και τις παραπάνω ομάδες, ο Ρομπέρτο Φονταναρόσα έγραψε ορισμένες ιστορίες, οι οποίες περιτριγυρίζουν θεματικά την αγάπη και την αρρώστια για το ποδόσφαιρο και εκδόθηκαν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Απρόβλεπτες τον Φεβρουάριο του 2020 υπό τον αυθεντικό τους τίτλο, Puro Fútbol, σε μετάφραση του Μιχάλη Τσούτσια.
Η έκδοση περιλαμβάνει οκτώ διηγήματα αργεντίνικου πάθους για το ποδόσφαιρο, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο υπότιτλος της έκδοσης, με τη μερίδα του λέοντος, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, να λαμβάνει χώρα στο Ροζάριο. Στις σελίδες του βιβλίου θα συναντήσει κανείς υπερβολικές και αρρωστημένες, για τους έξω από το ποδόσφαιρο, καταστάσεις, σε σημείο που βλέπουμε όχι μόνο μερικούς πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες, αλλά και ολόκληρες κοινότητες να καθορίζουν τη ζωή τους με βάση έναν αγώνα, αλλά την ίδια στιγμή ρίχνει φως στο, τόσο ζωτικό για τους ποδοσφαιρόφιλους, συναίσθημα αγνής αγάπης για την ομάδα, αλλά και στη συντροφικότητα που συναντάται στους κύκλους των οπαδών. Ένας άνθρωπος παθιασμένος με την ομάδα του είναι ικανός να αποκοπεί από όλη την κοινωνία προκειμένου να αποφύγει την καζούρα μετά από μία ήττα σε ντέρμπι, όμως από την άλλη η χαρά που μπορεί να του δώσει ένα γκολ και μία νίκη δεν μπορούν να συγκριθούν με τίποτα άλλο. Στιγμές όπως αυτές περιγράφει με γλαφυρή γλώσσα και έντονο συναίσθημα ο Ρομπέρτο Φονταναρόσα.
Επιπλέον, σε ορισμένα διηγήματα υπάρχουν πολλά αφηγηματικά στοιχεία, τα οποία είτε έμμεσα είτε άμεσα περιγράφουν το πώς η δικτατορία του Βιντέλα (1976-1983), χρησιμοποιούσε το ποδόσφαιρο ως άρτο και θέαμα στον αποπροσανατολισμό των μαζών από άλλα μείζονα ζητήματα, με τρανταχτότερο παράδειγμα το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 που έλαβε χώρα στην Αργεντινή, με τους Αλμπισελέστε να το κατακτούν.
Εν κατακλείδι, το Puro Fútbol έρχεται να προστεθεί σε μία γκάμα πολύ προσεγμένων εκδόσεων που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια γύρω από το ποδόσφαιρο, προσφέροντας μια ευρύτερη κοινωνική σκοπιά γύρω από το φαινόμενο αυτό, κατακρίνοντας μεν εν μέρει τα κακώς κείμενα, αλλά αναδεικνύοντας και τα έντονα συναισθήματα που δημιουργούνται όταν η μπάλα τρυπήσει τα δίχτυα. Είτε αυτά είναι θλίψης, οργής και απογοήτευσης είτε χαράς, ανακούφισης, θριάμβου και αγνής, «πούρας» ευτυχίας.
January 22, 2024
El futbol suele desatar pasiones pero pocas veces tan arraigadas como en los pueblos rioplatenses. Viví cinco años en Uruguay y me di cuenta que este deporte sobrevuela y trasciende todos los ámbitos de la sociedad, generando un marcado fanatismo y un sentido de competencia feroz desde niños, lo que explica gran parte de su éxito a pesar de ser un país tan pequeño. Esta pasión se replica en Argentina, sus primos de al frente, donde pareciera ser aun más desatada. Por sobre la política, el amor, el trabajo, la religión, está el fútbol, y es asunto de vida o muerte, sobre todo cuando una amarga realidad social no ofrece ningún otro respiradero.
Roberto Fontanarrosa, inmerso en esta pasión rosarina del deporte, describe con lujo de detalle las distintas implicaciones del fútbol en la vida diaria, generalmente en tono jocoso y divertido, con esa jerga suya tan particular. A veces cuesta seguir algunos significados entre tanto lunfardo, pero en general se logran entender y disfrutar, e incluso se llega a vislumbrar un trasfondo humanista, una filosofía de la pelotita. Me recordó a varios amigos rioplatenses, en sus eternas discusiones futbolísticas de la vida.
Mis cuentos favoritos: "Jorge , Daniel y el Gato", "Memorias de un wing derecho" y sobre todo "19 de diciembre de 1971" un relato desternillante.
Roberto Fontanarrosa, inmerso en esta pasión rosarina del deporte, describe con lujo de detalle las distintas implicaciones del fútbol en la vida diaria, generalmente en tono jocoso y divertido, con esa jerga suya tan particular. A veces cuesta seguir algunos significados entre tanto lunfardo, pero en general se logran entender y disfrutar, e incluso se llega a vislumbrar un trasfondo humanista, una filosofía de la pelotita. Me recordó a varios amigos rioplatenses, en sus eternas discusiones futbolísticas de la vida.
Mis cuentos favoritos: "Jorge , Daniel y el Gato", "Memorias de un wing derecho" y sobre todo "19 de diciembre de 1971" un relato desternillante.
July 17, 2024
Regalo de un gran amigo.
Libro muy disfrutable una vez te haces a las expresiones argentinas, intensos hasta escribiendo.
El viejo Casale y Relatos de un utillero son dos cuentos indispensables para cualquier enfermo de este deporte como yo.
Libro muy disfrutable una vez te haces a las expresiones argentinas, intensos hasta escribiendo.
El viejo Casale y Relatos de un utillero son dos cuentos indispensables para cualquier enfermo de este deporte como yo.
May 2, 2020
Muy buena recopilación de historias y anécdotas deportivas, de la mano de un grande del humor como lo es Fontanarrosa. Recomendadísimo.
March 26, 2017
Excelente. Si alguien me pregunta qué es el fútbol le diría que lea Puro fútbol. Así lo juegan, lo miran y lo viven los argentinos. Lo increible del libro es que por más exagerados y fantasiosos que puedan llegar a sonar algunos relatos, cualquiera que haya vivido en Argentina sabe tranquilamente que todas estas historias podrían haber sucedido. Uno se rie de los de los personajes y sus acciones, no porque sean graciosos, si no por que alguna vez algo parecido vivió.
No solo son cuentos originales y divertidos, si no que están muy bien relatados, el Negro genera una atmósfera y utiliza un tono de voz perfecto, realmente atrapante.
Cada cuento me deja la misma conclusión: el fútbol no se entiende, se siente.
No solo son cuentos originales y divertidos, si no que están muy bien relatados, el Negro genera una atmósfera y utiliza un tono de voz perfecto, realmente atrapante.
Cada cuento me deja la misma conclusión: el fútbol no se entiende, se siente.
March 13, 2020
El mejor libro de cuentos que he leído. Ninguno me dejó indiferente, todos me hicieron sentido, como que los vi, los viví.
Aunque tenía muchos modismos argentinos, en mi mente rápidamente se transformaban en modismos chilenos, y la fórmula era perfecta, el cuento funcionaba igual de potente, porque las historias de fútbol son universales.
Aunque tenía muchos modismos argentinos, en mi mente rápidamente se transformaban en modismos chilenos, y la fórmula era perfecta, el cuento funcionaba igual de potente, porque las historias de fútbol son universales.
August 30, 2024
Todo futbolero debe leer este libro
Maravilloso!
Maravilloso!
August 24, 2025
Inicie con este cuentario un día antes del cumpleaños del Chiky - el mejor de los Fuentes al que he visto tocar balón, dispensando que Kalamo pertenece más a la legenda que lo intangible-, pensando que me podría acompañar en el inicio del éxodo de turno, y poder pivotear mis pensamientos hacia un mejor sino.
Pero cuan dura la partida, empinada ha sido la jornada que me acompaño durante estos casi tres inexplicables meses. Hoy finalmente cierro sus páginas, en un panorama algo inesperado. (Aun así engalanado por ese golazo de Angelito anoche).
En medio de los cuentos tuve que plantear el repliegue de abril. Sumado al lamentable desempeño de mi predilecta en la cancha, el mundo futbolero solo se ha dedicado a dilapidar las pasiones que aquí se pueden cultivar. La delgada línea entre la derecha y su posverdad han llegado a florecer por doquier en estos campos elíseos. Y la estupidez humana recién, se ha comportado deplorablemente sobre Bochini.
Tras empinada la cuesta, la motivación era inerte. Aun así, en la magia de la literatura y la exquisites de su ejecución magistral, Fontanarrosa me arrastro hasta el final, con sus palabras naturales y su verdad inapelable.
“Lo Rojinegro me hizo de Newell´s, hice Confirma con Messi y la abuela. Si Wanchope no me hizo del City, ¿qué me iba a hacer de Rosario? Y aun así el Negro me lo transmite fácil. Aunque en realidad no somos de nadie más que del primer amor, soy rojinegro, quiero al Barca, que lindo Central, Ñuls … que añorado Rosario; que lindo este juego.”
Aquí es donde se me desborda la alegría en colocarle los galardones a esta maravillosa experiencia vivida. Desde “El viejo Casale” (19 de diciembre de 1971),nombrado en el prólogo como la cumbre de la literatura futbolística, pasando por “Que lástima Cattamarancio”,”Plegarias a la Virgen”(este me recuerda concluir la Santísima Inhumanidad), “La barrera”, “Cenizas”; realmente ninguno dejó de sorprenderme, e incluso podría ser del agrado de quien ve por debajo del hombro la religiosidad futbolera.
“¡Porque si uno pudiera elegir la manera de morir, yo elijo ésa, hermano! Yo elijo ésa.”
Pero cuan dura la partida, empinada ha sido la jornada que me acompaño durante estos casi tres inexplicables meses. Hoy finalmente cierro sus páginas, en un panorama algo inesperado. (Aun así engalanado por ese golazo de Angelito anoche).
En medio de los cuentos tuve que plantear el repliegue de abril. Sumado al lamentable desempeño de mi predilecta en la cancha, el mundo futbolero solo se ha dedicado a dilapidar las pasiones que aquí se pueden cultivar. La delgada línea entre la derecha y su posverdad han llegado a florecer por doquier en estos campos elíseos. Y la estupidez humana recién, se ha comportado deplorablemente sobre Bochini.
Tras empinada la cuesta, la motivación era inerte. Aun así, en la magia de la literatura y la exquisites de su ejecución magistral, Fontanarrosa me arrastro hasta el final, con sus palabras naturales y su verdad inapelable.
“Lo Rojinegro me hizo de Newell´s, hice Confirma con Messi y la abuela. Si Wanchope no me hizo del City, ¿qué me iba a hacer de Rosario? Y aun así el Negro me lo transmite fácil. Aunque en realidad no somos de nadie más que del primer amor, soy rojinegro, quiero al Barca, que lindo Central, Ñuls … que añorado Rosario; que lindo este juego.”
Aquí es donde se me desborda la alegría en colocarle los galardones a esta maravillosa experiencia vivida. Desde “El viejo Casale” (19 de diciembre de 1971),nombrado en el prólogo como la cumbre de la literatura futbolística, pasando por “Que lástima Cattamarancio”,”Plegarias a la Virgen”(este me recuerda concluir la Santísima Inhumanidad), “La barrera”, “Cenizas”; realmente ninguno dejó de sorprenderme, e incluso podría ser del agrado de quien ve por debajo del hombro la religiosidad futbolera.
“¡Porque si uno pudiera elegir la manera de morir, yo elijo ésa, hermano! Yo elijo ésa.”
August 22, 2018
Hace poco, el capo Agustín Lucas tuvo a bien invitarme a participar del proyecto Pelota al Medio, donde me tocó en suerte ir a hablar de literatura y fútbol a un grupo de simpatiquísimos chiquilines. Y cuando uno, yo al menos, piensa en "literatura y fútbol" son pocos los nombres que aparecen. Juan Sasturain, Osvaldo Soriano pero, y por encima de los anteriores, ninguno como Roberto El Negro Fontanarrosa. ¿Qué mejor manera de entender literariamente el fútbol como con Fontanarrosa? Así que llegue con este tomo bajo el brazo y al final no leí nada porque nos colgamos a hablar del deporte y el Mundial y todo eso. Pero la excuso sirvió para la lectura de este libro que reúne todos los cuentos que el escritor rosarino había editado de manera dispersa en sus muchos libros y el efecto de leerlos de corrido es... curioso. Lejos del impacto que logran individualmente -y hay muchos de alto nivel: entre ellos el maravilloso 19 de diciembre de 1971, una oda maestra a la crueldad- el leerlos todos juntos termina por cansar y volverse algo reiterativo. Que no se me malinterprete, probablemente no hay un cuento malo en esta antología, pero muchas veces el tema, el tono, hasta el formato, se repite entre los cuentos lo que llega hasta causar cierto hastío. Convengamos que nunca fueron pensados para reunirse sino que todos fueron escritos o como obra individual o como parte de una antología de relatos de temática variada. Dejando de lado lo anterior -cuyo único efecto práctico es tener que dejar pasar tiempo entre lectura de cuento y cuento- estamos ante una gran antología, donde hay varios de los más míticos acercamientos al fútbol de Fontanarrosa, tanto los humorísticos como aquellos épicos, donde la broma se disipa detrás de la genuina emoción que despertaba este deporte en el escritor canalla (y que te transmite, como no, sobre todo si sos futbolero).
December 25, 2025
Hace poco leí una antología de doce cuentos de fútbol de Fontanarrosa elegidos por Eduardo Sacheri. Y ahora quise completar la lectura del resto de los cuentos de fútbol que me faltaban y que están en esta colección más amplia.
Todos los cuentos son buenísimos, cada personaje o narrador tiene una voz de una época del fútbol y en cada relato hay humor para hablar de temas que son serios: que te vas poniendo viejo (Daniel, Jorge y el Gato), que no todo partido se gana dentro de la cancha (Entre las cañas), que a veces uno puede victimizarse y echar la culpa a los otros de las cagadas que se mandó (Los últimos salileros), que el fútbol que uno recuerda de su propia época siempre es mejor (Lo que se dice jugador al fulbo’), que cuando te falta un nombre en la formación de un equipo el hombre que menos te agrada se vuelve una buena persona si te tira ese dato (El ocho era Moacyr), que cuando lo que está en juego es la pasión te volvés el hombre más piadoso del mundo (Plegarias a la virgen).
Leyendo y releyendo sigo considerando mis favoritos Memorias de un wing derecho, Qué lástima Cattamarancio, Escenas de la vida deportiva y 19 de diciembre de 1971. De esta nueva lectura valoraría también Los nombres, un cuento sobre la sonoridad de los apellidos de los jugadores a la hora de relatar un partido y Plegarias a la virgen, que cuenta la visita a la iglesia que hacen una serie de amigos para ayudar a su equipo a ganar la final y la oración/amenaza que le hacen a la virgen.
Todos los cuentos son buenísimos, cada personaje o narrador tiene una voz de una época del fútbol y en cada relato hay humor para hablar de temas que son serios: que te vas poniendo viejo (Daniel, Jorge y el Gato), que no todo partido se gana dentro de la cancha (Entre las cañas), que a veces uno puede victimizarse y echar la culpa a los otros de las cagadas que se mandó (Los últimos salileros), que el fútbol que uno recuerda de su propia época siempre es mejor (Lo que se dice jugador al fulbo’), que cuando te falta un nombre en la formación de un equipo el hombre que menos te agrada se vuelve una buena persona si te tira ese dato (El ocho era Moacyr), que cuando lo que está en juego es la pasión te volvés el hombre más piadoso del mundo (Plegarias a la virgen).
Leyendo y releyendo sigo considerando mis favoritos Memorias de un wing derecho, Qué lástima Cattamarancio, Escenas de la vida deportiva y 19 de diciembre de 1971. De esta nueva lectura valoraría también Los nombres, un cuento sobre la sonoridad de los apellidos de los jugadores a la hora de relatar un partido y Plegarias a la virgen, que cuenta la visita a la iglesia que hacen una serie de amigos para ayudar a su equipo a ganar la final y la oración/amenaza que le hacen a la virgen.
October 10, 2023
Acá se escribe como se acaricia la pelota: con talento, disciplina y un tanto de rusticidad, pues cada quien juega como vive. Consciente de eso, Fontanarrosa acude a lo popular para lanzar este homenaje desde el corner al área: una serie de relatos hermosos, cargados de pasión y fervor por el deporte que, más que un juego, es una forma de vida. Escritos con una prosa viva, que se oye a medida que se lee, acá nada es trivial ni lanzado al azar. Por el contrario, cada escena, cada viñeta, es resultado de volver a la nostalgia de los primeros años o al folclor trazado de épica con el que cada tanto se revisten las gestas y hazañas del balón.
Entre los relatos que más destaco, sin duda está el del jugador de futbolito —homenaje tremendo al fútbol y todas sus manifestaciones aledañas—, el del anciano que muere en un clásico entre Central y Newells, el diario del utilero y aquel que versa sobre una conversación de amigos en el bar (que ríe uno a carcajadas porque así hay gente).
Entre los relatos que más destaco, sin duda está el del jugador de futbolito —homenaje tremendo al fútbol y todas sus manifestaciones aledañas—, el del anciano que muere en un clásico entre Central y Newells, el diario del utilero y aquel que versa sobre una conversación de amigos en el bar (que ríe uno a carcajadas porque así hay gente).
December 18, 2019
Para quien le gusta el fútbol encontrará en estos cuentos un salvataje a todo lo cotidiano que se vive hoy en día en torno a este deporte tan popular. Es como un ABC de lo que vive un Argentino amante de algún equipo que milite cualquier categoría y tiene arraigada toda una cultura que quizá en otro lugar del mundo no se encuentra.
Es fácil de leer y de interpretar (siempre y cuando amen el fútbol). Destaco algunos cuentos que conmueven y otros que hacen reír y mucho, para el caso puedo citar estos: "Qué Lástima, Cattamarancio", "Los Ultimos Salileros", "19 de Diciembre de 1971", entre otros.
Recomiendo y además les ordeno que lean a Fontanarrosa, es popular y se deja entender, ni más ni menos que esto. Vox populi, vox Dei.
Es fácil de leer y de interpretar (siempre y cuando amen el fútbol). Destaco algunos cuentos que conmueven y otros que hacen reír y mucho, para el caso puedo citar estos: "Qué Lástima, Cattamarancio", "Los Ultimos Salileros", "19 de Diciembre de 1971", entre otros.
Recomiendo y además les ordeno que lean a Fontanarrosa, es popular y se deja entender, ni más ni menos que esto. Vox populi, vox Dei.
October 30, 2024
Roberto Fontanarrosa eleva el fútbol al nivel de la epopeya griega, pero como si te la contara un tipo con la boca llena de risas y choripán. Si Fontanarrosa no hubiera existido los argentinos tendrían que haberlo inventado porque es casi como si no hubiese existido Maradona. Así como cuando Ray Bradbury describe los viajes a Marte o cuando Gerald Durrell habla de la vida de los animales pero uno sospecha que en realidad están escribiendo de otra cosa... Fontanarrosa no escribe cuentos de fútbol para hablar solo de fútbol... los escribe para hablar de la condición humana del hincha, cuya absurda pero entrañable esperanza regatea entre el barro y las zancadillas de una vida prosaica y el gol de cabecita en el último minuto por la clasificación a la inmortalidad
October 15, 2020
Descubrí a Fontanarrosa por un blog (?) argentino sobre futbol que se dedicaba a hacer memes primigenios y polémicas bizarras sobre el futbol argentino por ahí del 2010. Se llemaba DonPatadon. Ahí leí por primera vez esas maravillas que son "Relatos de un utilero", "Lo que se dice un ídolo" o "Entre las cañas".
Leer a Fontanarrosa es sentarse en el pasto a la orilla de la cancha, con cerveza en mano y platicar historias. Hay poquísimos escritores que logren mantener el ritmo y produzcan tanta risa y pasión al leerlo como Fontanarrosa. Si hay un camino para contar la vida, es acá como lo hace Fontanarrosa. Con la neta por delante, la pelota bajo la suela y la remera en la mano.
Leer a Fontanarrosa es sentarse en el pasto a la orilla de la cancha, con cerveza en mano y platicar historias. Hay poquísimos escritores que logren mantener el ritmo y produzcan tanta risa y pasión al leerlo como Fontanarrosa. Si hay un camino para contar la vida, es acá como lo hace Fontanarrosa. Con la neta por delante, la pelota bajo la suela y la remera en la mano.
January 23, 2024
El futbol como lo más importante de las cosas menos importantes, cosa que creo que dijo Valdano, es el pretexto para mostrar muchos rasgos humanos en el día a día. La camaradería, los vínculos, los consuelos, las ilusiones, la eterna niñez, el orgullo, la inconsciencia, etc. Todo eso se puede ver a través de unos magníficos diálogos y situaciones con las que todos aquellos que hayan estado vinculados con el futbol de alguna manera seguramente se sentirán identificados. Si te gusta el futbol su lectura es obligatoria, si no, de cualquier manera es probable que pases un buen rato gracias al humor del Negro.
August 29, 2021
Una colección de relatos formidables, no me cansaria de recomendarlo para todo aquel amante del fútbol, pero sobre todo del humor. Es por relatos así, que el negro se hizo eterno y querido para todos los que lo conocieron, sea por sus creaciones o por amistad. Sería muy difícil armar un ranking sobre cuál es el mejor relato. Memorias de un wing derecho o la observación de los pájaros o plegarias a la virgen o entre las cañas, pelean mano a mano para ser la favorita. Lo he terminado recién y sé que pronto sentir ganas de volver a este libro
November 18, 2021
Es inevitable que al estar conformado por cuentos de distintas épocas, algunos sean mucho mejores que otros. Fontanarrosa tiene muy buenas ideas, aunque no siempre las plasma correctamente: a veces, muchas, se va por las ramas y escribe historias que quedarían mejor recortadas.
Pero sin dudas el tipo llevaba el fútbol en la sangre, y acá se nota. Dominados por los diálogos o las narraciones en primera persona, estos cuentos reflejan a a perfección una época donde el fútbol se vivía distinto a la actualidad. Roberto tendría problemas hoy con ciertos colectivos que no dudarían en cancelarlo.
Pero sin dudas el tipo llevaba el fútbol en la sangre, y acá se nota. Dominados por los diálogos o las narraciones en primera persona, estos cuentos reflejan a a perfección una época donde el fútbol se vivía distinto a la actualidad. Roberto tendría problemas hoy con ciertos colectivos que no dudarían en cancelarlo.
August 26, 2024
Esta es una colección encantadora de cuentos sobre fútbol. Curiosamente, son pocos los cuentos donde se narra un partido; la mayoría trata sobre futboleros y futbolistas, una tribu moderna unida gracias a la pasión por la redonda.
El estilo y voz del narrador se vuelven un poco repetitivos, pero hay tres o cuatro cuentos que están para enmarcarlos. Cortitos y al pie. Emocionan como un gol en el tiempo de descuento.
La vida es aquello que pasa entre mundial y mundial.
3,5🌟
El estilo y voz del narrador se vuelven un poco repetitivos, pero hay tres o cuatro cuentos que están para enmarcarlos. Cortitos y al pie. Emocionan como un gol en el tiempo de descuento.
La vida es aquello que pasa entre mundial y mundial.
3,5🌟
July 24, 2019
Fontanarrosa logra trasmitir a través de sus relatos esa pasión que hace tan famoso el fútbol argentino al rededor del mundo, sin lugar a duda "19 de diciembre de 1971", fue mi cuento favorito, me llevó de vuelta a ese clásico capitalino del 17 de diciembre de 2017 en que fuimos eternos. THE BEAUTIFUL GAME.
September 24, 2024
No se me ocurre un mejor libro para recomendar a quien le guste el fútbol y la lectura. Cuentos cortos que capturan los detalles del juego y de todo lo que está a su alrededor. Desde una reflexión sobre el mejor apellido de jugador para gritar un gol en un relato hasta un campeonato vivido desde la óptica de un utilero.
July 18, 2018
Excelente, como todo lo de Fontanarrosa. Algunos ya los había leído, otros no. También había visto la adaptación de “El 8 era Moacyr”, comparable en calidad al cuento, que recomiendo. https://youtu.be/HZRVQivXEu4
Read
February 18, 2024Pluma fina la del Negro Fontanarrosa, a veces describir las cosas más simples como jugar un partido entre amigos, el antes y después,; resulta muy difícil hacerlo, ahí está el valor del autor, hay que estar empapado de la jerga argentina para entenderlo a totalidad, muy divertido la verdad.
May 11, 2019
Brillante
August 10, 2020
Diversiòn y emociones aseguradas. Roberto Fontanarrosa, un grande.
December 19, 2020
No logró agarrarme como cuento de fútbol, pero creo la categoría del autor habla por sí mismo.
January 7, 2024
Me sacó carcajadas como pocos. Mi favorito es 19 de diciembre de 1971.
November 15, 2024
Simplemente espectacular.
Displaying 1 - 30 of 44 reviews