What do you think?
Rate this book
Το χρώμα του φεγγαριού
Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα τι χρώμα έχει η λύπη;
Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε.
Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
Τι χρώμα έχει η χαρά;
Το χρώμα του μεσημεριού, αστεράκι μου.
Και η μοναξιά;
Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του και ακούμπησε στο φράχτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.
Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
Έτσι, ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τ’ αστέρι...
Κοίταξε μακριά στο κενό... και δάκρυσε...
Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε.
Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
Τι χρώμα έχει η χαρά;
Το χρώμα του μεσημεριού, αστεράκι μου.
Και η μοναξιά;
Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του και ακούμπησε στο φράχτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.
Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
Έτσι, ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τ’ αστέρι...
Κοίταξε μακριά στο κενό... και δάκρυσε...
156 pages, Paperback
First published January 1, 1991
25 people are currently reading
536 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 49 reviews
September 7, 2017
Δεν ακολουθούν σπόιλερς
Δεν είχα ξαναδιαβάσει βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη, και ήταν κάτι που ήθελα εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ξεκίνησα λοιπόν με το Το χρώμα του φεγγαριού. Έβαλα 4/5 αστεράκια και θα εξηγήσω γιατί.
Λίγα λόγια για την υπόθεση
Μια οικογένεια που απαρτίζεται από τέσσερα παιδιά-δυο αγόρια και δυο κορίτσια- τη μητέρα και τη γιαγιά σε ένα χωριό. Το εισόδημα της οικογένειας έρχεται από τα καπνά και η επιβίωση είναι πολύ δύσκολη λόγω του πρόωρου θανάτου του πατέρα από ατύχημα. Ο Φώτης ο μεγάλος γιος ονειρεύεται να φύγει από το χωριό για να ακολουθήσει τα όνειρά του. Βλέπουμε τη ζωή της οικογένειας και τη διαφορετική πορεία που χαράζει ο καθένας βασισμένος στον χαρακτήρα του και τις δικές του προσδοκίες. Βλέπουμε τις πίκρες και τις χαρές, τις όμορφες και άσχημες στιγμές, τους ανεκπλήρωτους πόθους, και την αξία των ανθρώπων που έχουμε δίπλα μας. Όλα μοιρασμένα, έτσι ακριβώς όπως μας τα δίνει η ζωή.
Στα υπέρ
Παρά το γεγονός ότι ήταν μικρό σε έκταση-μόλις 156 σελίδες- δεν άφηνε εκκρεμότητες, ούτε σε έκανε να νιώθεις ότι τρέχει την πλοκή.
Έχει πολύ ωραία γραφή. Ιδιαίτερα λυρικός ο τρόπος που γράφει η Αλκυόνη Παπαδάκη, κάθε σελίδα μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής που ζωντανεύει. Αυτό μου έφερνε στο μυαλό ο τρόπος που χειρίστηκε τις λέξεις, οι περιγραφές και οι παρομοιώσεις που διάλεξε για να αποδώσει το κάθε συναίσθημα και κάθε γεγονός.
Οι χαρακτήρες ήταν άρτιοι και ρεαλιστικοί.
Το μήνυμα του βιβλίου, που όπως το εξέλαβα εγώ, είναι ότι πάντα πρέπει να συνεχίζεις και να μην τα παρατάς.
Στα κατά
Δεν είναι ακριβώς ''κακό'' αυτό που θα πω, είναι περισσότερο θέμα προτιμήσεων. Κάποιες στιγμές μου φαινόταν υπερβολικά ποιητικός ο τρόπος γραφής. Νομίζω προτιμώ λίγο λιγότερο λυρισμό στα βιβλία που διαβάζω. Αλλά παραμένει για εμένα ένα πολύ όμορφο γλυκόπικρο ανάγνωσμα και σίγουρα θα ξαναδιαβάσω τη συγκεκριμένη συγγραφέα.
Αγαπημένες φράσεις-αποσπάσματα από το βιβλίο
«Καθότανε σταυροπόδι κάτω από το δέντρο κι έτρωγε λαίμαργα τα όνειρά του. Τα 'τρωγε άπλυτα κι ακαθάριστα και πασάλειβε με τα ζουμιά τους τα μάγουλά του, πασάλειβε τα χέρια του, το πιγούνι του, την ψυχή του...»
«...Καθένας χαράσσει με το σουγιαδάκι του ένα σήμα στο δέντρο της ζωής, Είναι μερικοί που χαράσσοντας αυτό το σήμα, τους ξεφεύγει λίγο το μαχαίρι και πληγώνονται. Είναι γιατί ήταν πολύ παθιασμένοι εκείνη τη στιγμή. Είναι γιατί τρέμανε τα χέρια τους από τα πολλά όνειρα.»
«... Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν τη ζεις. Όταν κυλιέσαι μαζί της. Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα. Κράτα τις αναμνήσεις σου και προχώρα... Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σε αυτό τον κόσμο. Μια περιπλάνηση, ανάμεσα ουρανού και γης.»
Δεν είχα ξαναδιαβάσει βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη, και ήταν κάτι που ήθελα εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ξεκίνησα λοιπόν με το Το χρώμα του φεγγαριού. Έβαλα 4/5 αστεράκια και θα εξηγήσω γιατί.
Λίγα λόγια για την υπόθεση
Μια οικογένεια που απαρτίζεται από τέσσερα παιδιά-δυο αγόρια και δυο κορίτσια- τη μητέρα και τη γιαγιά σε ένα χωριό. Το εισόδημα της οικογένειας έρχεται από τα καπνά και η επιβίωση είναι πολύ δύσκολη λόγω του πρόωρου θανάτου του πατέρα από ατύχημα. Ο Φώτης ο μεγάλος γιος ονειρεύεται να φύγει από το χωριό για να ακολουθήσει τα όνειρά του. Βλέπουμε τη ζωή της οικογένειας και τη διαφορετική πορεία που χαράζει ο καθένας βασισμένος στον χαρακτήρα του και τις δικές του προσδοκίες. Βλέπουμε τις πίκρες και τις χαρές, τις όμορφες και άσχημες στιγμές, τους ανεκπλήρωτους πόθους, και την αξία των ανθρώπων που έχουμε δίπλα μας. Όλα μοιρασμένα, έτσι ακριβώς όπως μας τα δίνει η ζωή.
Στα υπέρ
Παρά το γεγονός ότι ήταν μικρό σε έκταση-μόλις 156 σελίδες- δεν άφηνε εκκρεμότητες, ούτε σε έκανε να νιώθεις ότι τρέχει την πλοκή.
Έχει πολύ ωραία γραφή. Ιδιαίτερα λυρικός ο τρόπος που γράφει η Αλκυόνη Παπαδάκη, κάθε σελίδα μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής που ζωντανεύει. Αυτό μου έφερνε στο μυαλό ο τρόπος που χειρίστηκε τις λέξεις, οι περιγραφές και οι παρομοιώσεις που διάλεξε για να αποδώσει το κάθε συναίσθημα και κάθε γεγονός.
Οι χαρακτήρες ήταν άρτιοι και ρεαλιστικοί.
Το μήνυμα του βιβλίου, που όπως το εξέλαβα εγώ, είναι ότι πάντα πρέπει να συνεχίζεις και να μην τα παρατάς.
Στα κατά
Δεν είναι ακριβώς ''κακό'' αυτό που θα πω, είναι περισσότερο θέμα προτιμήσεων. Κάποιες στιγμές μου φαινόταν υπερβολικά ποιητικός ο τρόπος γραφής. Νομίζω προτιμώ λίγο λιγότερο λυρισμό στα βιβλία που διαβάζω. Αλλά παραμένει για εμένα ένα πολύ όμορφο γλυκόπικρο ανάγνωσμα και σίγουρα θα ξαναδιαβάσω τη συγκεκριμένη συγγραφέα.
Αγαπημένες φράσεις-αποσπάσματα από το βιβλίο
«Καθότανε σταυροπόδι κάτω από το δέντρο κι έτρωγε λαίμαργα τα όνειρά του. Τα 'τρωγε άπλυτα κι ακαθάριστα και πασάλειβε με τα ζουμιά τους τα μάγουλά του, πασάλειβε τα χέρια του, το πιγούνι του, την ψυχή του...»
«...Καθένας χαράσσει με το σουγιαδάκι του ένα σήμα στο δέντρο της ζωής, Είναι μερικοί που χαράσσοντας αυτό το σήμα, τους ξεφεύγει λίγο το μαχαίρι και πληγώνονται. Είναι γιατί ήταν πολύ παθιασμένοι εκείνη τη στιγμή. Είναι γιατί τρέμανε τα χέρια τους από τα πολλά όνειρα.»
«... Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν τη ζεις. Όταν κυλιέσαι μαζί της. Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα. Κράτα τις αναμνήσεις σου και προχώρα... Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σε αυτό τον κόσμο. Μια περιπλάνηση, ανάμεσα ουρανού και γης.»
August 5, 2015
-Σήμερα πάντως ζω. Ξέρεις πόσο σπουδαίο είναι αυτό; Τώρα είμαστε μαζί! Σου σφίγγω τα χέρια σε κοιτάζω στα μάτια. Μην αφήνεις ποτέ σου το σήμερα να μαραίνεται . Μην αφήνεις την ζωή να χάνεται σαν την άμμο μέσα από τα δάχτυλά σου. Ζήσε. Κατάλαβες; Ζήσε! Μη βάζεις το Σήμερα ενέχυρο σ΄ αυτό που εννοούνε μερικοί μουχλιασμένο Αύριο. Το Σήμερα είναι δικό σου φίλε. Αγάπησέ το!
-Καθένας χαράσσει με το σουγιαδάκι του ένα σήμα στο δέντρο της ζωής. Είναι μερικοί , που χαράσσοντας αυτό το σήμα , τους ξεφεύγει το μαχαίρι και πληγώνονται. Είναι γιατί ήταν πολύ παθιασμένοι κείνη τη στιγμή. Είναι γιατί τρέμανε τα χέρια τους από τα πολλά όνειρα. Είναι γιατί τα μάτια τους είχαν θαμπωθεί από την ομορφιά του κόσμου. Ε! Δεν έπαψε η γη να γυρίζει ,ε;
– Ποιος είναι ο δυνατός; Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.
– Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή,μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.
Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε. Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα. Ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές. Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό, και ψιθύρισε:
– Γειά σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου!
-Καθένας χαράσσει με το σουγιαδάκι του ένα σήμα στο δέντρο της ζωής. Είναι μερικοί , που χαράσσοντας αυτό το σήμα , τους ξεφεύγει το μαχαίρι και πληγώνονται. Είναι γιατί ήταν πολύ παθιασμένοι κείνη τη στιγμή. Είναι γιατί τρέμανε τα χέρια τους από τα πολλά όνειρα. Είναι γιατί τα μάτια τους είχαν θαμπωθεί από την ομορφιά του κόσμου. Ε! Δεν έπαψε η γη να γυρίζει ,ε;
– Ποιος είναι ο δυνατός; Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.
– Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή,μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.
Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε. Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα. Ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές. Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό, και ψιθύρισε:
– Γειά σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου!
January 23, 2019
Καλό βιβλίο, να του πάρουμε μια πάστα. Όμορφη, γλυκιά (κι ώρες γλυκερή) γραφή, λυρισμός, ηθικά διδάγματα αλλά -όπως και οι πάστες- τόση ζάχαρη μπορεί να σε χαλάσει. Δεν είναι, όμως, καθόλου άσχημο βιβλίο για να γνωρίσει κανείς την Αλκυόνη Παπαδάκη και να ξεκινήσει την αναγνωστική του εμπειρία με τη συγγραφέα.
August 6, 2015
Λατρεμένη συγγραφέας
September 2, 2022
Τι όμορφο. Τι τρυφερό. Τι μοναδικό.
Ενώ έχουμε πολλά βιβλία της στο σπίτι δεν είχα διαβάσει ποτέ Αλκυόνη Παπαδάκη. Την θεωρούσα «γυναικεία λογοτεχνία» - με την πολύ κακή έννοια! - ίσως λόγω της ιδιαίτερης «λουλουδάτης» γραφής της με τις χιλιάδες παρομοιώσεις που είτε την αγαπάς είτε δεν την αντέχεις. Μεγάλο λάθος.
Το σύντομο αυτό μυθιστόρημα είχε και αυτή την πλευρά, την ρετρό, τη νοσταλγική, την γυναικεία και εφηβική, μα ξαφνικά η συγγραφέας πετούσε εμβόλιμα και αρκετές x-rated (ειδικά για πριν 30 χρόνια που πρωτοκυκλοφόρησε) λέξεις και ιστοριούλες, οπότε σίγουρα δεν είναι για 13άχρονα κοριτσάκια όπως νόμιζα. Εκεί που σου περνούσε τα διδάγματα από τη Φύση και τη Θρησκεία, την ζωή των αγροτών των κατατρεγμένων από τη φτώχεια, την ανιδιοτέλεια, την προσφορά, τη λαϊκή σοφία της λατρεμένης γιαγιάς Δέσποινας - είναι όντως ένα βιβλίο «με μηνύματα» όπως λέγαμε κάποτε - ξαφνικά σου πετούσε και μια μοιραία έκτρωση έφηβης στον τέταρτο μήνα κι ένα αγόρι που κατέβηκε στη μεγαλούπολη κι εκπορνεύεται με ηλικιωμένους κυρίους στα δώδεκά του (!) για ένα δεκαχίλιαρο (δραχμές). Σοκ.
Το είχα πολλή ανάγκη αυτή τη στιγμή ένα τέτοιο μυθιστόρημα, δεν ξέρω γιατί. Προς το τέλος δάκρυσα κιόλας, τέτοιος είμαι. Περισσότερη Παπαδάκη στο εγγύς μέλλον.
Ενώ έχουμε πολλά βιβλία της στο σπίτι δεν είχα διαβάσει ποτέ Αλκυόνη Παπαδάκη. Την θεωρούσα «γυναικεία λογοτεχνία» - με την πολύ κακή έννοια! - ίσως λόγω της ιδιαίτερης «λουλουδάτης» γραφής της με τις χιλιάδες παρομοιώσεις που είτε την αγαπάς είτε δεν την αντέχεις. Μεγάλο λάθος.
Το σύντομο αυτό μυθιστόρημα είχε και αυτή την πλευρά, την ρετρό, τη νοσταλγική, την γυναικεία και εφηβική, μα ξαφνικά η συγγραφέας πετούσε εμβόλιμα και αρκετές x-rated (ειδικά για πριν 30 χρόνια που πρωτοκυκλοφόρησε) λέξεις και ιστοριούλες, οπότε σίγουρα δεν είναι για 13άχρονα κοριτσάκια όπως νόμιζα. Εκεί που σου περνούσε τα διδάγματα από τη Φύση και τη Θρησκεία, την ζωή των αγροτών των κατατρεγμένων από τη φτώχεια, την ανιδιοτέλεια, την προσφορά, τη λαϊκή σοφία της λατρεμένης γιαγιάς Δέσποινας - είναι όντως ένα βιβλίο «με μηνύματα» όπως λέγαμε κάποτε - ξαφνικά σου πετούσε και μια μοιραία έκτρωση έφηβης στον τέταρτο μήνα κι ένα αγόρι που κατέβηκε στη μεγαλούπολη κι εκπορνεύεται με ηλικιωμένους κυρίους στα δώδεκά του (!) για ένα δεκαχίλιαρο (δραχμές). Σοκ.
Το είχα πολλή ανάγκη αυτή τη στιγμή ένα τέτοιο μυθιστόρημα, δεν ξέρω γιατί. Προς το τέλος δάκρυσα κιόλας, τέτοιος είμαι. Περισσότερη Παπαδάκη στο εγγύς μέλλον.
March 25, 2025
5 ✨ γι’ αυτό το διαμαντάκι.
«Είναι τόσο σπάνιες οι ευτυχισμένες στιγμές;» ρώτησε κείνο το βράδυ τ’ αστέρι.
Το δέντρο μόλις είχε κλείσει τα βλέφαρά του να ξεκουραστεί. Κούνησε τα κλαδιά του κι αποκρίθηκε λίγο νυσταγμένα:
«Όχι… Όχι. Δεν είναι τόσο σπάνιες. Μόνο που…Να, οι άνθρωποι κυνηγούν αυτές τις στιγμές με το μυαλό τους. Κι αυτό είναι, πώς να σ’ το πω, υπόθεση της καρδιάς».
«Είναι τόσο σπάνιες οι ευτυχισμένες στιγμές;» ρώτησε κείνο το βράδυ τ’ αστέρι.
Το δέντρο μόλις είχε κλείσει τα βλέφαρά του να ξεκουραστεί. Κούνησε τα κλαδιά του κι αποκρίθηκε λίγο νυσταγμένα:
«Όχι… Όχι. Δεν είναι τόσο σπάνιες. Μόνο που…Να, οι άνθρωποι κυνηγούν αυτές τις στιγμές με το μυαλό τους. Κι αυτό είναι, πώς να σ’ το πω, υπόθεση της καρδιάς».
May 27, 2017
πήρα αυτό το βιβλίο και δεν ήξερα τι να περιμένω. .. δεν ξαναδιάβασα Αλκυόνη Παπαδάκη όμως το βιβλίο ήταν ένα καταπληκτικό ανάγνωσμα. Η γραφή της συγγραφέα είναι τόσο λυρική γεμάτη προσωποποιήσεις,μεταφορές και όμορφες ζωντανές εικόνες. Το διάβασα μονορούφι σε ένα δίωρο και έμεινα και το σκέφτομουνα ολόκληρη νύχτα. Για μένα το βιβλίο αυτό είναι ένα κάλεσμα για τον κάθενα να ζήσει την ζωή του. Περνάνε τα χρόνια, μεγαλώνουν οι συμφορές, τίποτα δεν πανε όπως τα σχεδιάζεις. Όμως θα πρέπει να αγαπάς την ζωή ότι κι αν βρεις στον διάβα σου, να φανεις δυνατός ,να κλάψεις αλλά να σηκωθείς ξανά. Μου έκανε εντύπωση με ποια κατέληξε ένας χαρακτήρας. Όχι με κάποια η οποία έκανε την καρδία του να χτυπά ποιο γρήγορα αλλά με κάποια που τον αγαπούσε και ένιωθε ασφάλεια και στοργή μαζι της.
Μ' άρεσε. .
Μ' άρεσε. .
March 26, 2016
...Έζησα τόσα χρόνια σ’αυτή τη γη. Δεν αρνήθηκα ποτέ τα λάθη μου. Δε γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι. Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα, από φόβο μην πληγωθείς; Αξίζει να βάζεις αμπάρ��ς στην ψυχή σου, από φόβο μην μπει κανείς και σε ληστέψει; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι, να 'χεις το θάρρος να λες: Με γεια μου με χαρά μου. Φτου κι από την αρχή τώρα. Όχι κακομοιριές και κλ��ψούρες. Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν την ζεις. Όταν κυλιέσαι μαζί της. Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδόφυλλα. Κράτα τις αναμνήσεις σου και προχώρα… Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ” αυτό το κόσμο. Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γης...
May 1, 2019
Η πρώτη μου γνωριμία με την συγγραφέα ήταν με τούτο εδώ το μικρο βιβλιαράκι. ήμουν ακόμα σχολείο και έμελλε να είναι ερωτάς κεραυνοβόλος που κρατάει μέχρι σήμερα που έχω φτάσει τα 36 μου χρονιά σε τούτο εδώ τον πλανήτη.
Η συγγραφέας της καρδιά μου που δημιουργεί ήρωες του περιθωρίου με δεκάδες ελαττώματα πάνω τους που θα τους αποδεχθείς ως έχουν θα τους συμπονέσεις και θα βρεις δεκάδες ελαφρυντικά για τη ψυχή τους ακόμα και όταν δεν τους αξίζει κανένα.
Λυρική γραφή και ένα μάτσο όνειρα θα χαρακτήριζα τούτο εδώ το βιβλίο
Η συγγραφέας της καρδιά μου που δημιουργεί ήρωες του περιθωρίου με δεκάδες ελαττώματα πάνω τους που θα τους αποδεχθείς ως έχουν θα τους συμπονέσεις και θα βρεις δεκάδες ελαφρυντικά για τη ψυχή τους ακόμα και όταν δεν τους αξίζει κανένα.
Λυρική γραφή και ένα μάτσο όνειρα θα χαρακτήριζα τούτο εδώ το βιβλίο
June 11, 2013
Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.
Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
Έτσι, ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τ’ αστέρι...
Κοίταξε μακριά στο κενό... και δάκρυσε..
δεν υπαρχουν λογια να περιγραψουν αυτο το βιβλιο..τα λεει ολα απο μονο του..υπεροχο!!!
Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.
Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
Έτσι, ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τ’ αστέρι...
Κοίταξε μακριά στο κενό... και δάκρυσε..
δεν υπαρχουν λογια να περιγραψουν αυτο το βιβλιο..τα λεει ολα απο μονο του..υπεροχο!!!
January 4, 2019
Il colore della luna, un altro libro che non riesco a riporre sullo scaffale, che continuo a tenere vicino a me, e lo riapro, e rileggo la dolcezza di certe frasi, la poesia che inebria il mio essere, perché la dolcezza e poesia sono le note che accompagnano le pagine di questo libro: “…e dalle nuvole cominciarono a piovere margherite gialle..”
E’ la storia di Fotis, un ragazzo forte, caparbio e con la testa piena di sogni..
sogni che lo portano ad inseguire una farfalla che ama volare libera di fiore in fiore, che non vuole legami, ma lui non si arrende e la rincorre affrontando mille ostacoli finchè un giorno si renderà conto che questa farfalla non ama neppure le sue ali, ma solo i venti che la porteranno sempre più lontano…
“La vita è bella. Credimi. Vale la pena di essere vissuta, anche se a volte ti riempie di ferite…. Ma ricordati sempre, che domani spunta un nuovo giorno. La vita non si ferma da nessuna parte… Anche l’uomo è come gli alberi. Fiorisce, fa i frutti, perde le foglie, e ricomincia daccapo. Ora tu sei in mezzo a una tempesta e non capisci niente. Ma conserva nella mente quello che senti.”
E’ una storia di crescita, lontano dalla famiglia, fra la miseria e la sofferenza ma alla fine troverà il vero amore e la serenità..
E’ una bellissima storia, dolce e positiva, che riempie i nostri cuori di speranza e di sogni...
In queste pagine c’è la voce della “natura”che ci accompagna: la stella, il ciliegio, la luna..
Alcune delle pennellate di poesia che contiene:
"Di che colore è il dolore?", domandò la stella al ciliegio inciampando nelle frange di una nuvola che passava frettolosa..
"Del colore che prende il mare quando il sole si abbandona tra le sue braccia. Un blu profondo, selvaggio".
"Di che colore sono i sogni?"
"I sogni? I sogni hanno il colore del tramonto".
"Di che colore è la gioia?"
"Ha il colore del meriggio, stellina".
"E la solitudine?"
"La solitudine è color viola".
"Come sono belli i colori! Ti regalerò un arcobaleno per coprirti quando hai freddo".
"E il bene? Di che colore è il bene?"
"Ha il colore degli occhi di Dio", rispose l'albero.
"Di che colore è l'amore?"
"L'amore ha il colore della luna quanto è piena".
"Così, eh? L'amore ha il colore della luna..." disse la stella.
Guardò lontano nel vuoto. E pianse.
Scritto il 2 mag 2011
E’ la storia di Fotis, un ragazzo forte, caparbio e con la testa piena di sogni..
sogni che lo portano ad inseguire una farfalla che ama volare libera di fiore in fiore, che non vuole legami, ma lui non si arrende e la rincorre affrontando mille ostacoli finchè un giorno si renderà conto che questa farfalla non ama neppure le sue ali, ma solo i venti che la porteranno sempre più lontano…
“La vita è bella. Credimi. Vale la pena di essere vissuta, anche se a volte ti riempie di ferite…. Ma ricordati sempre, che domani spunta un nuovo giorno. La vita non si ferma da nessuna parte… Anche l’uomo è come gli alberi. Fiorisce, fa i frutti, perde le foglie, e ricomincia daccapo. Ora tu sei in mezzo a una tempesta e non capisci niente. Ma conserva nella mente quello che senti.”
E’ una storia di crescita, lontano dalla famiglia, fra la miseria e la sofferenza ma alla fine troverà il vero amore e la serenità..
E’ una bellissima storia, dolce e positiva, che riempie i nostri cuori di speranza e di sogni...
In queste pagine c’è la voce della “natura”che ci accompagna: la stella, il ciliegio, la luna..
Alcune delle pennellate di poesia che contiene:
"Di che colore è il dolore?", domandò la stella al ciliegio inciampando nelle frange di una nuvola che passava frettolosa..
"Del colore che prende il mare quando il sole si abbandona tra le sue braccia. Un blu profondo, selvaggio".
"Di che colore sono i sogni?"
"I sogni? I sogni hanno il colore del tramonto".
"Di che colore è la gioia?"
"Ha il colore del meriggio, stellina".
"E la solitudine?"
"La solitudine è color viola".
"Come sono belli i colori! Ti regalerò un arcobaleno per coprirti quando hai freddo".
"E il bene? Di che colore è il bene?"
"Ha il colore degli occhi di Dio", rispose l'albero.
"Di che colore è l'amore?"
"L'amore ha il colore della luna quanto è piena".
"Così, eh? L'amore ha il colore della luna..." disse la stella.
Guardò lontano nel vuoto. E pianse.
Scritto il 2 mag 2011
June 18, 2025
Τελείως προσωπική μου γνώμη για το βιβλίο και δεν περιμενω κάποι@ να συμφωνήσει μαζί μου. Το μεταφέρω ωμά, όπως θα το ελεγα σε μια φίλη ή έναν φίλο.
Δεν έχω τελειώσει το βιβλίο και παρόλο που είναι αρκετά μικρό, δυσκολεύομαι παρά πολύ. Από το οπισθόφυλλο περιμενα κάτι εντελώς διαφορετικό. Αυτο που με κέντρισε ήταν κυριολεκτικά ο διάλογος του αστεριού και της κερασιάς, το βρίσκω πολύ γλυκό. Ωστόσο η ίδια η ιστορία, οι διάλογοι, κάποιοι από τους χαρακτήρες απλώς δεν μου καθησαν εμενα ομορφα. Για παράδειγμα δεν μου αρεσε η τόση θρησκευτική αναφορά (ακόμη και στους διαλόγους μεταξύ του αστεριού και του δέντρου), ούτε και το ότι η γιαγιά των παιδιών εμφανιζόταν σαν την μητέρα Τερέζα ακόμη κι αν οι άλλοι φερόντουσαν σκάρτα. Ναι, όμορφη η αγάπη και η βοήθεια στους άλλους, αλλά υπάρχουν και κάποια όρια χωρίς το ένα να αναιρεί το άλλο. Συν ότι το να λεμε ότι όλα είναι θέλημα θεού και γενικοτερα η αποποίηση ευθυνών, η έλλειψη όριων στο ονομα της ανιδιοτελούς αγαπης κλπ είναι ενα σκεπτικό που (πιστεύω προσωπικα) ευθύνεται για πολλα θεματα σημερα, στην κανονική ζωή, και το να μεταφέρεται στην ιστορία με τροπο που «ααα τι καλός άνθρωπος, είναι παράδειγμα!» δεν θεωρω ότι είναι καλό. Ωστόσο αναγνωρίζω ότι και αυτό είναι μια άποψη.
Επίσης, απλώς θεωρώ πως με θλίβει κιόλας που, ως μια νεαρή ενήλικας σήμερα, διαβάζω μέσα σε αυτά τα βιβλία και βλέπω σκεπτικα, γεγονότα και καταστάσεις που έχουν στιγματίσει γενιές οι οποίες δεν θεραπεύτηκαν ποτέ (οι περισσότεροι) και τα περάσανε στις επόμενες. Με θλίβει να βλέπω μονίμως ποσό φθαρμένα και βαριά ήταν και είναι τα χρονια σε αυτή την χώρα. Αλλά αυτό είναι εντελώς προσωπικό μου αίσθημα. Δεν είναι για το βιβλίο.
Για το βιβλίο θα πω ότι εξιστορεί μια αρκετά «καθημερινή» ιστορία για τους τότε καθημερινούς ανθρώπους και ενώ έχει βαριά θέματα, δεν τα λέει με βαρύ τροπο (κάτι που εκτιμάω στο συγκεκριμένο βιβλίο). Μου αρέσει ο λυρισμός που υπάρχει σε κάποια σημεία.
Γενικότερα, ίσως αυτό το στυλ δεν είναι για εμένα και εξού και η συγκεκριμένη βαθμολογία.
Δεν έχω τελειώσει το βιβλίο και παρόλο που είναι αρκετά μικρό, δυσκολεύομαι παρά πολύ. Από το οπισθόφυλλο περιμενα κάτι εντελώς διαφορετικό. Αυτο που με κέντρισε ήταν κυριολεκτικά ο διάλογος του αστεριού και της κερασιάς, το βρίσκω πολύ γλυκό. Ωστόσο η ίδια η ιστορία, οι διάλογοι, κάποιοι από τους χαρακτήρες απλώς δεν μου καθησαν εμενα ομορφα. Για παράδειγμα δεν μου αρεσε η τόση θρησκευτική αναφορά (ακόμη και στους διαλόγους μεταξύ του αστεριού και του δέντρου), ούτε και το ότι η γιαγιά των παιδιών εμφανιζόταν σαν την μητέρα Τερέζα ακόμη κι αν οι άλλοι φερόντουσαν σκάρτα. Ναι, όμορφη η αγάπη και η βοήθεια στους άλλους, αλλά υπάρχουν και κάποια όρια χωρίς το ένα να αναιρεί το άλλο. Συν ότι το να λεμε ότι όλα είναι θέλημα θεού και γενικοτερα η αποποίηση ευθυνών, η έλλειψη όριων στο ονομα της ανιδιοτελούς αγαπης κλπ είναι ενα σκεπτικό που (πιστεύω προσωπικα) ευθύνεται για πολλα θεματα σημερα, στην κανονική ζωή, και το να μεταφέρεται στην ιστορία με τροπο που «ααα τι καλός άνθρωπος, είναι παράδειγμα!» δεν θεωρω ότι είναι καλό. Ωστόσο αναγνωρίζω ότι και αυτό είναι μια άποψη.
Επίσης, απλώς θεωρώ πως με θλίβει κιόλας που, ως μια νεαρή ενήλικας σήμερα, διαβάζω μέσα σε αυτά τα βιβλία και βλέπω σκεπτικα, γεγονότα και καταστάσεις που έχουν στιγματίσει γενιές οι οποίες δεν θεραπεύτηκαν ποτέ (οι περισσότεροι) και τα περάσανε στις επόμενες. Με θλίβει να βλέπω μονίμως ποσό φθαρμένα και βαριά ήταν και είναι τα χρονια σε αυτή την χώρα. Αλλά αυτό είναι εντελώς προσωπικό μου αίσθημα. Δεν είναι για το βιβλίο.
Για το βιβλίο θα πω ότι εξιστορεί μια αρκετά «καθημερινή» ιστορία για τους τότε καθημερινούς ανθρώπους και ενώ έχει βαριά θέματα, δεν τα λέει με βαρύ τροπο (κάτι που εκτιμάω στο συγκεκριμένο βιβλίο). Μου αρέσει ο λυρισμός που υπάρχει σε κάποια σημεία.
Γενικότερα, ίσως αυτό το στυλ δεν είναι για εμένα και εξού και η συγκεκριμένη βαθμολογία.
July 31, 2014
A bit too many religious references than are to my taste but a beautiful book so far. The writing is lyrical and filled with stunning imagery. Her style reminds me of Francesca Block's in the way the story flows along almost as simplisticly as a children's novel and how she creates beautiful imagery from metaphors that give pleasure to the mind. (There was a star flickering on the eyelash of the sky.) There are some great themes too. The characters are well written. They have flaws but you still care for them despite their mistakes.
My favourite quotes:
"On a clear night in March, the cherry tree felt afraid. It spread its branches towards the sky and sighed deeply. The star looked it straight in the eye and smiled. All the fairies and elves took hold of the night's skirt and started to dance, and all the north winds and the south winds took accordions and started to sing. All the north winds and the south winds, the west winds and the southwest winds with cheeks red from drinking, caught the night by the hair and kissed it on the mouth. The party lasted until daybreak when the Morning Star appeared and closed the streetdoor of the sky."
" "You know," said the tree one evening, "ever since I have been waiting for you to appear on my horizon, my nights have been filled with light!"
The star smiled.
And yellow daisies started to fall from the clouds."
"Much time went by and no one spoke. Only the star cast a yellow dust from time to time on the tobacco leaves. The cherry tree hummed a tune and picked up the child's dreams, scattered here and there, the ones he forgot every night in his haste to get away, because he was afraid of dogs.'
" "What is a Sunday?" asked the star out of curiosity
"Mm! A may-fly is in Photis's hands. A handkercheif soaked with tears hidden in the empty basket of grandmother Despina. A paper boat that a boy had forgotten in the stream. A red carnation on the edge of wilderness."
"How sad are Sundays!" said the star pensivley, and jumped and hid in the eyelid of the night. "
"Photis! A protector at twelve years old, with two handfuls of night in his eyes and an all-white jasmin in the prime of his youth."
"Life rolled along in the tobacco fields with a pair of threadbare stockings on her swollen feet and a honeysuckle in her breast.
Life rolled along... with her forehead full of beads of sweat and a woodpigeon's feather in her mouth.
Life rolled along... with the palms of her hands full of ripe cherries and the pockets of her apron stuffed with dreams. Many dreams. Red and fully fresh.
Like cherries."
"He just sat under a wild cherry tree and hid his soul in its green leaves."
"He sat cross-legged under the tree and ate his dreams greedily.
He ate them unwashed and uncleaned, and smeared his cheeks with their juices. He smeared his hands, his chin, his soul..."
"Well, there are some people who sit all alone at the seaside and wait; for days, months and years. They sit on a rock and wait for a boat to appear on the horizon. It is that boat which has its funnel decked with spring-time and its helm held by sea birds. They know that it's not going to come. Don't think so. Never think that those people are foolish. Don't worry. They know quite well where the boats go, why they go and who sits at their helms. But they wait. They're all alone; there, on the sea-shore. Their foreheads are like two bowls where the wild birds come to drink water.And they keep on waiting..."
"Now your soul is filled with gun powder. It would be a pity if you didn't set it alight sometimes."
"Nina worked in the field every day. She was a petite woman, with a face like a loaf of white bread and two violet eyes. Nina had the mud of the tobacco field on her skirts and a dry wild flower in her soul."
"There was a big, grey-greenish moon and a blue, sleepy mountain.
There was also that yellow-blackish caterpillar gnawing away at the leaves of a plum tree. It was to blame because it would not let the star sleep.
"They call him 'Cyclops'! Do you hear them? They call him 'Cyclops', and he's crying."
A big glass moon and a yellowish black, weeping mountain."
"That year, August had decorated its head with very red grapes; and flocks of sea birds sat on it shoulders."
" "Love me? I'm like a bee. I want to wander about gardens. Why do you want me to tie up my wings?"
"I don't mean to tie up your wings, but I want you to fly only for me."
"I don't like people who imprison birds so that they will sing only for them. Let me be free, and love me. Then I may love you, too. That's the way I am. I want you to understand me," she said.
Then she tangled her fingers in his curly hair and embroidered his face with a thousand kisses." (61-64)
"There were also two little night butterflies which clung to the light of the door.
And they were getting burned.
There were also those dreams of Photis which clung to Marousso's heart.
And they were getting burned."
Update: I am done and this book was a big disappointment.
My favourite quotes:
"On a clear night in March, the cherry tree felt afraid. It spread its branches towards the sky and sighed deeply. The star looked it straight in the eye and smiled. All the fairies and elves took hold of the night's skirt and started to dance, and all the north winds and the south winds took accordions and started to sing. All the north winds and the south winds, the west winds and the southwest winds with cheeks red from drinking, caught the night by the hair and kissed it on the mouth. The party lasted until daybreak when the Morning Star appeared and closed the streetdoor of the sky."
" "You know," said the tree one evening, "ever since I have been waiting for you to appear on my horizon, my nights have been filled with light!"
The star smiled.
And yellow daisies started to fall from the clouds."
"Much time went by and no one spoke. Only the star cast a yellow dust from time to time on the tobacco leaves. The cherry tree hummed a tune and picked up the child's dreams, scattered here and there, the ones he forgot every night in his haste to get away, because he was afraid of dogs.'
" "What is a Sunday?" asked the star out of curiosity
"Mm! A may-fly is in Photis's hands. A handkercheif soaked with tears hidden in the empty basket of grandmother Despina. A paper boat that a boy had forgotten in the stream. A red carnation on the edge of wilderness."
"How sad are Sundays!" said the star pensivley, and jumped and hid in the eyelid of the night. "
"Photis! A protector at twelve years old, with two handfuls of night in his eyes and an all-white jasmin in the prime of his youth."
"Life rolled along in the tobacco fields with a pair of threadbare stockings on her swollen feet and a honeysuckle in her breast.
Life rolled along... with her forehead full of beads of sweat and a woodpigeon's feather in her mouth.
Life rolled along... with the palms of her hands full of ripe cherries and the pockets of her apron stuffed with dreams. Many dreams. Red and fully fresh.
Like cherries."
"He just sat under a wild cherry tree and hid his soul in its green leaves."
"He sat cross-legged under the tree and ate his dreams greedily.
He ate them unwashed and uncleaned, and smeared his cheeks with their juices. He smeared his hands, his chin, his soul..."
"Well, there are some people who sit all alone at the seaside and wait; for days, months and years. They sit on a rock and wait for a boat to appear on the horizon. It is that boat which has its funnel decked with spring-time and its helm held by sea birds. They know that it's not going to come. Don't think so. Never think that those people are foolish. Don't worry. They know quite well where the boats go, why they go and who sits at their helms. But they wait. They're all alone; there, on the sea-shore. Their foreheads are like two bowls where the wild birds come to drink water.And they keep on waiting..."
"Now your soul is filled with gun powder. It would be a pity if you didn't set it alight sometimes."
"Nina worked in the field every day. She was a petite woman, with a face like a loaf of white bread and two violet eyes. Nina had the mud of the tobacco field on her skirts and a dry wild flower in her soul."
"There was a big, grey-greenish moon and a blue, sleepy mountain.
There was also that yellow-blackish caterpillar gnawing away at the leaves of a plum tree. It was to blame because it would not let the star sleep.
"They call him 'Cyclops'! Do you hear them? They call him 'Cyclops', and he's crying."
A big glass moon and a yellowish black, weeping mountain."
"That year, August had decorated its head with very red grapes; and flocks of sea birds sat on it shoulders."
" "Love me? I'm like a bee. I want to wander about gardens. Why do you want me to tie up my wings?"
"I don't mean to tie up your wings, but I want you to fly only for me."
"I don't like people who imprison birds so that they will sing only for them. Let me be free, and love me. Then I may love you, too. That's the way I am. I want you to understand me," she said.
Then she tangled her fingers in his curly hair and embroidered his face with a thousand kisses." (61-64)
"There were also two little night butterflies which clung to the light of the door.
And they were getting burned.
There were also those dreams of Photis which clung to Marousso's heart.
And they were getting burned."
Update: I am done and this book was a big disappointment.
June 30, 2014
Το έπιασα στα χέρια μου επειδή η περίληψη στο πίσω μέρος μου φάνηκε οικεία, πρέπει να υπήρχε σε κάποιο αναγνωστικό του δημοτικού. Ξεκίνησα να το διαβάσω στην παραλία, σταματησα στη δεύτερη σελίδα και σκέφτηκα ότι ίσως έκανα λάθος που το πήρα, δεν είναι όλα τα βιβλία για μένα. Παρόλα αυτά, του έ��ωσα μια δεύτερη ευκαιρία και κατέληξα να το διαβάζω 'μονορουφι' μέσα σε δύο ώρες. Ποιητικό, γλαφυρό, αλλα όχι δήθεν. Γραμμένο με μεγάλη επιμέλεια και θλιβερό. Κυρίως θλιβερό.
December 8, 2024
“Είναι μερικοί....εκεί κοντά στα μεσάνυχτα,
που ξύνουν το σκοτάδι με τα νύχια τους και βρίσκουνε κομμάτια φως.”
Ποιός δεν έχει αγαπήσει φράσεις σαν την παραπάνω, φράσεις τις οποίες με γενναιοδωρία η Αλκυονη Παπαδάκη χαρίζει στα γραφόμενά της. Το συγκεκριμένο βιβλίο το αγαπώ λίγο παραπάνω για κάποιο λόγο. Το κοινωνικο-οικογενειακό δράμα είναι το κύριο συστατικό της ιστορίας, η οποία, χρόνια πριν είχε μεταφερθεί και στη μικρή οθόνη. Το αγάπησα!
Καλή Ανάγνωση!
που ξύνουν το σκοτάδι με τα νύχια τους και βρίσκουνε κομμάτια φως.”
Ποιός δεν έχει αγαπήσει φράσεις σαν την παραπάνω, φράσεις τις οποίες με γενναιοδωρία η Αλκυονη Παπαδάκη χαρίζει στα γραφόμενά της. Το συγκεκριμένο βιβλίο το αγαπώ λίγο παραπάνω για κάποιο λόγο. Το κοινωνικο-οικογενειακό δράμα είναι το κύριο συστατικό της ιστορίας, η οποία, χρόνια πριν είχε μεταφερθεί και στη μικρή οθόνη. Το αγάπησα!
Καλή Ανάγνωση!
July 12, 2012
Συγκινητικό και καλογραμμένο όπως όλα τα βιβλία της Παπαδάκη, όμως το συγκεκριμένο δεν είναι το αγαπημένο μου. Είναι υπερβολικά σύντομο και δεν έχει τον πλούτο των χαρακτήρων και της πλοκής που έχουν άλλα της βιβλία. Αν δεν είστε φαν της Παπαδάκη, θα ήταν καλύτερα να ξεκινούσατε με κάποιο άλλο της βιβλίο.
Read
November 20, 2015Ενδιαφέρον βιβλίο, αξιόλογο. Δυο διαστάσεις, που στην ουσία είναι η ίδια. Δυο μορφές λόγου. Γλαφυρός και ρομαντικός ο ένας "ρεαλιστικός" ο άλλος. Δοκιμάστε το.
September 26, 2018
Πιστεύω το βιβλίο είναι πολύ όμορφο, αληθινό, ανθρώπινο και πολλές φορές στενάχωρο. Το προτείνω 😌
August 19, 2020
Το μουστάκι του θείου Αντώνη ήξερα αλλά κάνεις δεν το άκουγε
November 21, 2020
Το αγάπησα από την πρώτη λέξη ως την τελευταία!
March 5, 2025
O kadar güzel, hiç bilinmeyen, gizli hazine niteliğinde bir kitap. Basit olanın ve doğanın güzelliğine dair şiir gibi bir metin. Panait Istrati tarzı bir yazar.
‘Bu şehirde yaşayamıyorum artık. Gökyüzünde yıldızların parıldayışlarını görmek istiyorum. Mevsimleri gözlerimle ayırt etmek, fark etmek istiyorum. Her sabah penceremizden dağları görmek istiyorum. Ruhumu dağların tepelerinden akıp giden bulutlara bırakmak istiyorum. Bu şehirde rahat değilim artık. İçimi kuruttu. Dükkândaki hissemi satıp köye gideceğiz. Bır zamanlar anamın ve ninemin sattığı tarlaları satın alacağız. Tütünle uğraşmayacağım. Yıllarca kanımızı emdi, kuruttu. Kiraz ağaçları dikeceğim. Düşünsene Stella, ilkbaharda hepsi filizlenmiş olacaklar. ‘
‘Bu şehirde yaşayamıyorum artık. Gökyüzünde yıldızların parıldayışlarını görmek istiyorum. Mevsimleri gözlerimle ayırt etmek, fark etmek istiyorum. Her sabah penceremizden dağları görmek istiyorum. Ruhumu dağların tepelerinden akıp giden bulutlara bırakmak istiyorum. Bu şehirde rahat değilim artık. İçimi kuruttu. Dükkândaki hissemi satıp köye gideceğiz. Bır zamanlar anamın ve ninemin sattığı tarlaları satın alacağız. Tütünle uğraşmayacağım. Yıllarca kanımızı emdi, kuruttu. Kiraz ağaçları dikeceğim. Düşünsene Stella, ilkbaharda hepsi filizlenmiş olacaklar. ‘
December 3, 2025
Έντονα λυρική η γραφή της Αλκυόνης Παπαδάκη γεννά εικόνες βγαλμένες από τη ζωή, εικόνες γεμάτες χρώματα, αποφθέγματα που σου κρατούν συντροφιά μόλις κλείσεις το βιβλίο. Θέτει ερωτήματα για τη ζωή, τον έρωτα και τη λύπη. Το διάβασα απνευστί και με συντάραξε. Πράγματι άξιζε να γίνει σειρά, στολίδι στην βιβλιοθήκη για να το διαβάζεις ξανά και ξανά, να το προτείνεις.
”Ένα παιχνίδι είναι ο έρωτας. Κι εσύ δεν το μαθες ακόμη. Μην τα δίνεις όλα. Άφησέ τη να ψάχνει μέσα σου και να τα βρίσκει ένα-ένα. Άφησέ τη να χτυπά την πόρτα σου. Αν την ανοίξεις φόρα βία, με την πρώτη θα μπει μες στην ψυχή σου, θα σεργιανίσει λίγο και θα φύγει.„
"Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα από το φόβο μη πληγωθείς; Αξίζει να βάζεις αμπάρες στην ψυχή σου, από το φόβο μη μπει κανείς και σε ληστέψει; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα"
"Γιατί έτσι είμαι εγώ: Ή αδειάζω
το ποτήρι μου ή δεν το γεμίζω
καθόλου...!"
”Ένα παιχνίδι είναι ο έρωτας. Κι εσύ δεν το μαθες ακόμη. Μην τα δίνεις όλα. Άφησέ τη να ψάχνει μέσα σου και να τα βρίσκει ένα-ένα. Άφησέ τη να χτυπά την πόρτα σου. Αν την ανοίξεις φόρα βία, με την πρώτη θα μπει μες στην ψυχή σου, θα σεργιανίσει λίγο και θα φύγει.„
"Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα από το φόβο μη πληγωθείς; Αξίζει να βάζεις αμπάρες στην ψυχή σου, από το φόβο μη μπει κανείς και σε ληστέψει; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα"
"Γιατί έτσι είμαι εγώ: Ή αδειάζω
το ποτήρι μου ή δεν το γεμίζω
καθόλου...!"
November 24, 2023
Αμμμ χάρηκα πολύ οταν το έπιασα στα χέρια μου γιατί έλεγα οκ Αλκυόνη Παπαδάκη ειναι θα κάνει αλλο ενα επιτυχημένο βιβλίο, έκανα προσπάθεια για να μην το σταματήσω το βιβλίο, πάλι καλα διαβαζόταν εύκολα και είχε και λίγες σελίδες,δεν με άγγιξε καθόλου, ούτε σασπένς είχε,ουτε όμως ηταν και ωραίο γραμμένο το βιβλίο, ένιωθα οτι έτρεχε τόσο πολύ λες και θέλει να τελειώσει μπαμ μπαμ το βιβλίο μέχρι και η ίδια, δεν μου έκατσε καθόλου καλα το βιβλίο. Βάζω ενα αστέρι γιατί είχε λίγες σελίδες και μπορείς σε μια μέρα να το διαβάσεις το βιβλίο καθώς ειναι και ευκολοδιαβαστο
July 18, 2019
“Κι έφυγε.
Όπως φεύγουν όλα σ'αυτόν τον κόσμο.
Τα πλοία, τα όνειρα, τα πουλιά, οι δακρυσμένοι Αύγουστοι.”
“Άκου να δεις! Αν δεν χτυπούσανε τα κύματα εκείνους τους βράχους στ' ακροθαλάσσι, δεν θα καμάρωνες το σχήμα τους. Έτσι δεν είναι; Στοιχίζει ακριβά η πείρα, αγόρι μου. Στοιχίζει πανάκριβα η σοφία της ψυχής.”
Ένα υπέροχο μυθιστόρημα της τεράστιας Αλκυόνης Παπαδάκη, ένα ταξίδι γεμάτο φουρτούνες. Χαρακτήρες με έντονη προσωπικότητα, καθένας από τους οποίους έχει να σου μάθει κάτι.
Όπως φεύγουν όλα σ'αυτόν τον κόσμο.
Τα πλοία, τα όνειρα, τα πουλιά, οι δακρυσμένοι Αύγουστοι.”
“Άκου να δεις! Αν δεν χτυπούσανε τα κύματα εκείνους τους βράχους στ' ακροθαλάσσι, δεν θα καμάρωνες το σχήμα τους. Έτσι δεν είναι; Στοιχίζει ακριβά η πείρα, αγόρι μου. Στοιχίζει πανάκριβα η σοφία της ψυχής.”
Ένα υπέροχο μυθιστόρημα της τεράστιας Αλκυόνης Παπαδάκη, ένα ταξίδι γεμάτο φουρτούνες. Χαρακτήρες με έντονη προσωπικότητα, καθένας από τους οποίους έχει να σου μάθει κάτι.
October 29, 2024
Ένα λυρικό τραγούδι που φύτρωσε από τη γη και πέταξε μέχρι τα αστέρια. Η ιστορία μιας οικογένειας, όμοια με πόσες άλλες, κι όμως μοναδική, με τα δικά της βάσανα, τις πίκρες και παράλληλα τη δίψα για ζωή, τα όνειρα... Ένας ύμνος στην αγάπη, στα όνειρα στην αλήθεια και την ομορφιά της ζωής που κρύβονται στα μικρά καθημερινά πράγματα, στο πέταγμα της πεταλούδας, στο ολόγιομο φεγγάρι, στα άνθη της κερασιάς.
November 3, 2019
Κατά κάποιο τρόπο περιμένεις όλα αυτά που θα συμβούν, λυπάσαι, θυμώνεις, αφήνεις τη θλίψη να σε ποτίσει, μα οπωσδήποτε δεν νιώθεις έκπληξη ή αγωνία.
Ένα καλογραμμένο βιβλίο, όπως όλα της, επιμελημένο με προσοχή και γλυκόπικρο. Σου μένουν μερικές φράσεις του, μα όχι περισσότερα.
Θα έλεγα πως δεν είναι αυτό που την αντιπροσωπεύει... 😊
Ένα καλογραμμένο βιβλίο, όπως όλα της, επιμελημένο με προσοχή και γλυκόπικρο. Σου μένουν μερικές φράσεις του, μα όχι περισσότερα.
Θα έλεγα πως δεν είναι αυτό που την αντιπροσωπεύει... 😊
September 6, 2022
[...]Καθένας χαράσσει με το σουγιαδάκι του ένα σήμα στο δέντρο της ζωής. Είναι μερικοί, που χαράσσοντας αυτό το σήμα, τους ξεφεύγει το μαχαίρι και πληγώνονται. Είναι γιατί ήταν πολύ παθιασμένοι κείνη τη στιγμή. Είναι γιατί τρέμανε τα χέρια τους από τα πολλά όνειρα. Είναι γιατί τα μάτια τους είχαν θαμπωθεί από την ομορφιά του κόσμου. Ε! Δεν έπαψε η γη να γυρίζει, ε; [...]
June 27, 2021
Δεν είχα ξαναδιαβάσει Αλκυόνη Παπαδάκη και αν μπορώ να πω κάτι για την γραφή της είναι πως με ηρεμεί. Μπορεί η ιστορία αυτή να μην έχει τίποτα το πρωτότυπο ή το συναρπαστικό, ίσως και να είναι χιλιοειπωμένη, αλλά είναι σίγουρα ευκολοδιάβαστη και περνάει όμορφα μηνύματα.
January 5, 2023
Orbitális katyvasz ez a könyv. Időnkét annyi költői képpel él a szerző, ami teljesen megfojtja a szöveget, aztán átvált alpári stílusba. Egy végtelenül didaktikus tanmese az egész, teljesen életidegen párbeszédekkel.
Displaying 1 - 30 of 49 reviews