Sur la lecture

by Marcel Proust

Libro usado en buenas condiciones, por su antiguedad podria contener señales normales de uso

Genres: Nonfiction, Essays, Classics, Philosophy, Books About Books, France, French Literature

79 pages, Paperback

First published June 15, 1905

About the author

Marcel Proust was a French novelist, best known for his 3000 page masterpiece À la recherche du temps perdu (Remembrance of Things Past or In Search of Lost Time), a pseudo-autobiographical novel told mostly in a stream-of-consciousness style.

Born in the first year of the Third Republic, the young Marcel, like his narrator, was a delicate child from a bourgeois family. He was active in Parisian high society during the 80s and 90s, welcomed in the most fashionable and exclusive salons of his day. However, his position there was also one of an outsider, due to his Jewishness and homosexuality. Towards the end of 1890s Proust began to withdraw more and more from society, and although he was never entirely reclusive, as is sometimes made out, he lapsed more completely into his lifelong tendency to sleep during the day and work at night. He was also plagued with severe asthma, which had troubled him intermittently since childhood, and a terror of his own death, especially in case it should come before his novel had been completed. The first volume, after some difficulty finding a publisher, came out in 1913, and Proust continued to work with an almost inhuman dedication on his masterpiece right up until his death in 1922, at the age of 51.

Today he is widely recognized as one of the greatest authors of the 20th Century, and À la recherche du temps perdu as one of the most dazzling and significant works of literature to be written in modern times.

Reviews

[Luís · Rating 5 out of 5]

After Proust's Research, finding his language and rhythm is a pleasure, even in this short text (short, yes, you can read a short text by Proust!). Some thoughts come to mind because I integrate them well into my feelings about Proust, but (I read this text a few months ago, mainly on the metro), it leaves a rather discreet impression.
Great readers will smile at this testimonial from a child and an adult. Who takes immense pleasure in reading because reading depends on its environment, and a good task leaves a mark on the time and space where we read. This precious memory organizes our ideas, and Proust helps us understand, like many other things.

[Rozhan Sadeghi · Rating 4 out of 5]

وقتی مقدمت برای یه کتاب به تنهایی، از خیلی از کتاب‌های دیگه بهتره
---------------------
این روزا، بین افرادی که به صورت حرفه‌ای کتابخون نیستن، یه چیزی که خییییلی به چشمم می‌خوره ارزش بیش از حدیه که به کتاب می‌دن. یک کتاب می‌خونن و بعدش ازش تو هرجا و مکانی نقل‌قول می‌کنن. نقل‌قول‌هایی که لزوما به اون موقعیت ربطی هم ندارن:)))
هرجا و به هرکسی که می‌بینن اون کتاب رو پیشنهاد می‌دن و می‌گن هرکسی باید یک بار هم که شده این کتاب رو بخونه. فارغ از اینکه شاید اون کتاب برای یک آدم دیگه اصلا مناسب نباشه.
یه کتاب می‌خونن و میگن این کتاب کل زندگی من و عوض کرده. بله کتاب می‌تونه طرز فکر و زندگی آدم‌ها رو عوض کنه، ولی نه به تنهایی و نه یهویی!

پروست تو این کتاب دقیقا داره راجع این مسئله بت کردن کتاب‌ها حرف می‌زنه. ارزش زیادی که به کتاب داده می‌شه رو نقد می‌کنه و میگه این ارزش‌گذاری دیگه از حد خودش خارج شده. و این حرف رو پروست زده که از کتابخون ترین ها بوده و قطعا علاقه زیادی به کتاب داشته.

حرفش اینه که کسی که آگاهانه و اصولی کتاب می‌خونه، حتی اگه اون کتاب رو بهترین نویسنده جهان هم نوشته باشه، نباید بدون تفکر محتویات داخلش رو قبول کنه. و حتی اگه قبول هم می‌کنه یادش باشه که این چیزی که خونده تمام حقیقت نیست. حقیقت و پیدا کردنش دقیقا بعد از خوندن یک کتاب باید آغاز بشه. کتاب باید بذری تو ذهنت بکاره و تو باید اونو به مرور زمان رشد بدی. و وقتی که خلاف این انجام بشه، اون موقع است که توهم آگاهی به وجود میاد. چیزی که ما (حداقل من) اطرافمون خیلی می‌بینیم.

"...دانایی ما جایی آغاز می‌شود که دانایی نویسنده به پایان می‌رسد و می‌خواهیم پاسخ‌ها را در اختیارمان بگذارد، حال آنکه از او فقط برمی‌آید میل و خواست‌های ما را بیدار کند."

کتاب کوچیک و جمع و جور و جالبی بود که نه تنها بهم یک سری ایده‌ جدید داد و یک سری افکار قدیمیم رو تایید کرد، بلکه من رو با قلم زیبای پروست هم آشنا کرد. الان واقعا دیگه نمی‌تونم صبر کنم تا در جستجوی زمان از دست رفته رو شروع کنم!

[پیمان عَلُو · Rating 1 out of 5]

‏ آدم همواره دوست دارد هنگام کتاب‌خواندن کمی از خودش فاصله بگیرد،سفر کند.
پروست معتقد است که کتاب را نباید خزانه‌ی معرفت و حقیقت انگاشت،چنانکه گویی با مطالعه‌ی می‌توان به آن خزانه دست یافت.
کتاب در بردارنده‌ی حقیقت نیست؛ اگر هم حقیقتی در آن باشد ،حقیقت نویسنده است نه خواننده.در نگاه پروست،کتاب چیزی نیست مگر انگیزش،مگر محرکی برای به کار انداختن موتور ذهن و اندیشه‌ی ما تا به واسطه‌ی آن بتوانیم حقیقت خاص خود را بیافرینیم.پروست به دنبال تقدس گرایی از کتاب و متن و نوشته است چون،به گمان او،هیچ حقیقت ژرفی در کتاب در انتظار خواننده نیست.
کتاب مقدمه‌ای است برای ورود به حیات فکری،نه خود آن.
کتاب تنها می‌تواند نقش میانجی و یاری‌رسان را ایفا کند،نه بیشتر.
خواندن دروازه‌ی حیات فکری است: می‌تواند ما را به آن هدایت کند،اما بر سازنده‌ی آن نیست.

دکارت می‌گوید :« خواندن تمام کتاب‌های خوب به مانند سخن گفتن با مردمان شریف ادوار گذشته است که نویسنده‌ها از آن جمله‌اند.»

بی شک ،رفاقت با آدم‌ها چیزی پوچ و واهی است،و کتاب خواندن هم رفاقت است.اما دست‌کم رفاقتی است صادقانه،و چون طرف مقابل مُرده و یا غایب است،به آن حالتی بی‌غرض و متاثرکننده می‌بخشد.
وانگهی،رفاقتی است برّى از تمام آن چیز‌هایی که رفاقت‌های دیگر را زشت می‌سازد.همه‌ی ما زندگان،جز مردگانی نیستیم که هنوز مردن آغاز نکرده‌ایم.
تمام این عرض ادب و احوالپرسی‌ها در سرسراها که اسمش را احترام،قدردانی و محبت میگذاریم و آمیخته به آن همه‌دروغ است،بی‌ثمر و خسته‌کننده‌اند.اما در خواندن،رفاقت به یکباره به خلوص نخستین خود بازمیگردد.با کتاب‌ها نیازی به ادب و نزاکت نیست.اگر شبی را با کتاب‌ها سپری می‌کنیم از آن است که واقعا دل‌مان می‌خواهد با آنها باشیم.دست‌کم آنها را بیشتر اوقات جز با بی‌میلی ترک نمی‌کنیم.و وقتی ترکشان کردیم،خبری از اندیشه‌هایی که رفاقت‌ها را تباه میکنند مانند«درباره‌ی ما چه فکری کردند؟ میادا خوب رفتار نکردیم؟ آیا از ما خوششان آمد ؟ و بیم فراموش شدن بخاطر یکی دیگر »نیست.
تمام آن پریشانی‌های رفاقت در آستانه‌ی این رفاقت ناب و آرامِ خواندن پایان می‌یابند.
‏

[Mohammad · Rating 4 out of 5]

در باب خواندن، مقدمۀ پروست بر ترجمۀ کتاب کنجد و سوسن‌ها اثر جان راسکین بوده. پروست در این جستار موضعی علیه دیدگاه سنتی درمورد کتاب و کتاب‌خوانی گرفته. به زعم دیدگاه سنتی، کتاب‌‌ها حاوی معرفت و حکمت‌اند و خواننده با مطالۀ آن‌ها می‌تواند به این معرفت دست پیدا کند. اما پروست می‌گوید این توهمی بیش نیست. او در ابتدا با شرحی مفصل از مطالعات کودکی‌اش، حساب خواندن‌های دوران کودکی را از بقیۀ خواندن‌ها جدا می‌کند؛ چرا که معتقد است خواندن‌های این دوره بیش از آن‌که به کتاب‌ها مربوط شود، مکان‌ها و حس‌های روزهای خواندن را در ما زنده می‌کند. طبق دیدگاه سنتی، ما به واسطۀ محدودیت‌ها امکان ملاقات و گفت‌و‌گو با افراد داناتر از خود را نداریم و خواندن میان‌بری‌ست برای چیرگی بر این محدودیت. اما پروست معتقد است خواندن از اساس با گفت‌و‌گو متفاوت است و خواندن نقش مهم و تعیین کننده‌ای در حیات فکری ما ندارد و خواندن خود نیز محدودیت‌هایی دارد. یکی از این محدودیت‌ها این است که یک کتاب خوب فقط می‌تواند میل و خواست‌ها را در ما بیدار کند؛ آن هم در زیبایی مطلق که در اوج تلاش هنری به دست آمده و آنچه انتهای خرد و دانایی نویسنده است، در نزد خواننده جز آغاز دانایی نیست و وقتی که تمام انچه می‌دانسته را به خواننده می‌گوید، این احساس را برمی‌انگیزاند که چیزی گفته نشده است
پروست می‌گوید خواندن دروازه‌ی حیات فکری است و می‌تواند ما را به آن هدایت کند اما برسازنده‌ی آن نیست. و خواندن مادام که برای ما به صورت نوعی محرک عمل کند مفید است؛ محرکی که در عمق روان ما درهای جدیدی می‌گشاید که پیش‌تر از آن‌ها بی خبر بوده‌ایم. و زمانی بی‌فایده یا خطرناک خواهد بود که حقیقت را در قفسه‌ها و صفحات کتاب جست‌و‌جو کنیم

[Ali Salehi · Rating 5 out of 5]

یک مقاله با سه نقد به سه مسئله
نقد اول (بخش اول) مقاله ، دعوای پروست با «راستین» نویسنده فرانسوی هستش.
نقد (بخش) دوم ، درگیری پروست با افرادیست که زیاد کتاب میخوانند و به قول خودمان خوره کتاب هستن.
نقد سوم ، بیشتر جنبه بررسی داره. بررسی اینکه «لذت مطالعه» چیه؟ آیا صرف کتابخوندن؟ درباره کتاب حرف زدن؟ نقد کتاب؟ ترجمه کتاب؟ یا حتی اوقات مانع کتاب خوندن ما؟
• افرادی که قصد خرید و خواندن اثر رو دارن باید بسیار دقت کنن : «اگر نویسندگان فرانسوی ، شخصیت پروست ، نقد ادبی ، نقاشی ، جغرافیا ، تاریخ ، اسطوره شناسی اروپا و... رو نمیدونید ، خواندن این اثر رو به بعد موکول کنید. چرا که این مطالب با وجود ترجمه و پانویس های «بنیامین مرادی» که کار رو خوب در اورده ، نیاز فهم و درک بهتر این مقاله هستن.

[Fernando · Rating 3 out of 5]

“La lectura de todos los buenos libros es como una conversación con las personas más discretas de los pasados siglos que fueron sus autores.” René Descartes.

Este es el único libro que tengo de Marcel Proust. Realmente me gustaría leer los siete tomos de su novela "En busca del tiempo perdido", considerada la novela más extensa en la historia de la literatura.
El problema es cómo conseguir el tiempo necesario para llevar a cabo tamaña tarea, es por ello que releí este pequeño volumen que tenía desde hace mucho perdido en mi biblioteca.
En él, Proust rememora los días de su infancia en que era absorbido por la lectura durante horas, algo que yo acostumbraba a hacer de la misma manera que él, absorto entre las páginas de viejos libros hasta que me llamaban para comer.
Este libro también posee tres apartados más; uno sobre John Ruskin, a quien no he tenido la oportunidad de leer, extractos del método de Sainte-Beuve y "Swann" explicado por Proust en el que nos da a conocer cómo se gestó su obra monumental "En busca del tiempo perdido".
Lo que me sorprende, eso sí, es la prosa de Proust, usualmente formada por extensas oraciones, separadas por comas o punto y comas que encierran una explicación completa cuando uno termina de leerlas. Un método muy similar al que utilizaban Franz Kafka y Thomas Mann en sus relatos y novelas.
Dejo algunas frases que anoté del libro y que me pareció conveniente compartir, dado que como lector me sentí identificado con ellas:

"Tal vez no haya días más plenamente vividos en nuestra infancia que aquellos que creímos dejar pasar sin vivirlos, aquellos que pasamos con uno de nuestros libros preferidos."
"Aquellos seres a los que más habíamos prestado atención y ternura que a las personas de carne y hueso, no atreviéndonos nunca a confesar hasta qué punto los amábamos, incluso cuando nuestros padres nos encontraban leyendo y parecían sonreír ante nuestra emoción, cerrando el libro, con un indiferencia afectada o un aburrimiento fingido; aquellas personas por las que habíamos temblado de emoción y sollozado, no las veríamos nunca más, no sabríamos nada más de ellas."
"La lectura es exactamente una conversación con hombres muchos más sabios e interesantes que los que podemos tener ocasión de conocer a nuestro alrededor."
"Nos damos perfecta cuenta que nuestra sabiduría empieza donde la del autor termina, y querríamos que nos diera respuestas, cuando lo único que puede hacer es darnos deseos."
"Me parece que la afición a los libros crece con la inteligencia, un poco por debajo de ella, pero en el mismo tallo; como toda pasión va acompañada de una predilección por lo que rodea a su objeto, tiene relación con él o en su ausencia se lo recuerda."
"¿Acaso los libros no han sido escritos pensando sobre todo en ellos, acaso no les descubren mil bellezas que al vulgo permanecen ocultas?"
"En la lectura, la amistad a veces recupera su pureza original. Con los libros no hay amabilidad. Estos amigos, si pasamos la velada con ellos, es porque realmente nos apetece. Todas las agitaciones de la amistad se desvanecen en el umbral de esta amistad más pura y tranquila que es la lectura."

[Dalia Nourelden]

مش هقدر اكتب رفيو ولاهقدر اقيمه لانى مفهمتش هو عايز يقول ايه ولا يوصل لايه ولولا ان الكتاب صغير جدا وفضولى كان كبيير جدا مكنتش كملته .
الكتاب بعد اختصار المقدمة والصور حوالى ٥٠ صفحة بس حقيقي مش سهلين . بالنسبالى على الأقل.

ومش عارفة لو أسلوب بروست كده يبقى رحلة الزمن المفقود المؤجلة لأجل غير مسمي دى هتتلغي خالص 😅

٣ / ٩ / ٢٠٢٢

[Michael Finocchiaro · Rating 4 out of 5]

This short book of essays is a look inside Proust's mind in how he looked at literature and how he consumed it and recycled what he read in his chef d'oeuvre, La Recherche. Not an essential read but nonetheless, a very insightful one.

[باقر هاشمی · Rating 4 out of 5]

تمام این جستار، در جلمه‌ی آغازینش خلاصه میشه:

شاید تنها روزهایی از ایام کودکی که آنها را تمام و کمال زیسته‌ایم همان‌هایی باشند که به گمان‌مان هدر داده‌ایم.

[Matthew Ted · Rating 3 out of 5]

66th book of 2023.

A very short and tender book of essays by Proust. The first half is given to a singular essay about John Ruskin, but the later essays involve a short description of Proust's reading habits as a boy, the armchair he sat in, the curtains nearby, the clock. I've not really read Ruskin, so I probably failed to get onboard and fully appreciate Proust's first essay, but I found the second touching, and not unlike Marcel from In Search of Lost Time. Most interestingly is the final installment in the book, a short essay that reads more like a transcript, quoting Proust. It's only 4 pages long, but the real pinnacle is this tiny, almost already known insight but voiced by the man himself, 'From this point of view,' M. Proust goes on, 'my book would perhaps be like an attempt at a sequence of "Novels of the Unconscious" [...] my work is dominated by the distinction between involuntary and voluntary memory.' To better understand the distinction he is asked by some unknown voice, 'How do you substantiate this distinction?' and Proust explains:

For me, voluntary memory, which is above all a memory of the intellect and of the eyes, gives us only facets of the past that have no truth; but should a smell or a taste, met with again in quite different circumstances, reawaken the past in us, in spite of ourselves, we sense how different that past was from what we thought we had remembered, our voluntary memory having painted it, like a bad painter, in false colours.

Since finishing In Search of Lost Time I essentially decided to read everything about and by Proust that I could get my hands on. I've got a shelf here on GR now called Proust where I'll be hurling it all. I do have, waiting for me, Monsieur Proust, which was written by his housekeeper, a portrait of the man himself. I am almost desperate to begin it, and yet at the moment I am swamped with other things.

[Zahra naeen · Rating 5 out of 5]

*خواندن این کتاب رو پیشنهاد میکنم*

چون نظر یک نویسنده مشهور درمورد کتاب خواندنه. کتاب، حجم خیلی کمی داره اما ممکنه ماه‌ها حرف‌ها و نظرات پروست در ذهنتون بمونه. ( البته اگر به قول خودش از اون دست افرادی نباشید که کتاب رو میخونند تا یه لقمه آماده از یک تفکر در ذهنشون جایگزین بشه.)
بخش‌های زیادی از این کتاب در مرورهای دیگه نوشته شده که خواندنیه اما بخش مورد علاقه من از این کتاب در زیر نوشته شده. البته نه به این معنی که کاملا قبولش دارم. مینویسم که خودم هم گه‌گاهی برگردم به این مرور و باز هم راجع به حرف‌های پروست فکر کنم و یا بازهم کتابش رو ورق بزنم:

"بی شک، رفاقت با آدم‌ها چیزی پوچ و واهی است، و کتاب خواندن هم رفاقت است. اما دست‌کم رفاقتی است صادقانه، و چون طرف مقابل مُرده یا غایب است، به آن حالتی بی‌غرض و متاثرکننده می‌بخشد. وانگهی، رفاقتی است بری از تمام آن چیزهایی که رفاقت‌های دیگر را زشت می‌سازد. چون همه‌ی ما، همه‌ی ما زندگان، جز مردگانی نیستیم که هنوز مردن آغاز نکرده‌ایم، تمام این عرض ادب و احوالپرسی‌ها در سرسراها که اسمش را احترام، قدردانی و محبت می‌گذاریم و آمیخته به آن همه دروغ است، بی‌ثمر و خسته‌کننده‌اند‌." ص ۷۶

[Celeste Corrêa · Rating 3 out of 5]

A amizade, a amizade que diz respeito aos indivíduos, é sem dúvida uma coisa frívola, e a leitura é uma amizade. Mas pelo menos é uma amizade sincera, e o facto de ela se dirigir a um morto, a uma pessoa ausente, confere-lhe algo de desinteressado, de quase tocante. ( página 51 )

Confesso que só conheço o primeiro volume de À Procura do Tempo Perdido, pelo que foi com interesse que li na página 13:

As teorias de William Morris, que foram tão constantemente aplicadas por Maple e os decoradores ingleses, estabelecem tão constantemente que um quarto só é bonito se contiver apenas as coisas que nos são úteis e que as coisas úteis, nem que seja um simples prego, não estejam dissimulados, mas à vista. Julgando-o segundo os princípios desta estética, o meu quarto não era de modo algum bonito, pois estava cheio de coisas que não me serviam para nada e que dissimulavam pudicamente, até tornarem o seu uso extremamente difícil, as que serviam para alguma coisa. Mas era precisamente a essas coisas que não estavam ali para minha comodidade, mas pareciam ter vindo para lá por vontade delas, que o meu quarto ia buscar para mim a beleza dele.

Sobre o prazer da leitura, não posso estar mais de acordo com Proust: a crueldade do Epílogo, que todos sentimos quando terminamos um livro e sabemos que nada mais vamos saber das personagens que nos arrebataram.

[Simona · Rating 4 out of 5]

Se qualcuno dovesse chiedere quale sia il significato della lettura, della bellezza del leggere, la spiegazione sarebbe tutta racchiusa in questo saggio breve, ma essenziale. Per Proust che, non è solo scrittore, ma anche lettore, la lettura è una esperienza che necessita della giusta postura, atmosfera e anche di una buona illuminazione. La lettura è solitudine, ma permette anche di venire a conoscenza con il pensiero di un altro perché "la lettura è né più né meno che una conversazione con uomini molto più saggi e interessanti di quelli che possiamo avere occasione di conoscere nel nostro ambiente".
Assolutamente consigliato! Un piccolo vademecum sul potere e il piacere della lettura in ogni luogo.

[Teresa · Rating 3 out of 5]

Nostálgica de Em Busca do Tempo Perdido, incapaz de cortar o cordão que durante um mês me uniu a Marcel Proust, tomei como tentativa de “desmame” este pequeno ensaio sobre o prazer de ler.
Comparar (não devia, mas não resisto) estas setenta páginas com as outras três mil, é como comparar um sumptuoso banquete, servido em baixela de ouro, com uma pastilha elástica “de limpar os dentes”…
As três estrelas que lhe deixo estão corretas; as cinco do(s) outro(s) é que estarão erradas se não forem elevadas à potência de 7...

"A amizade, a amizade que diz respeito aos indivíduos, é sem dúvida uma coisa frívola, e a leitura é uma amizade. Mas pelo menos é uma amizade sincera, e o facto de ela se dirigir a um morto, a uma pessoa ausente, confere-lhe algo de desinteressado, de quase tocante. É além disso uma amizade liberta de tudo quanto constitui a fealdade dos outros. Como não passamos todos, nós os vivos, de mortos que ainda não entraram em funções, todas essas delicadezas, todos esses cumprimentos no vestíbulo a que chamamos deferência, gratidão, dedicação e a que misturamos tantas mentiras, são estéreis e cansativas (...). Na leitura, a amizade é subitamente reduzida à sua primeira pureza. Com os livros, não há amabilidade."

[Katya]

Uau, já não me lembrava de como Proust consegue ser maçador!
Primeiro que tudo, há aqui um desfasamento tremendo que sinto quando me falam de leituras na infância. A justificação: não fui uma leitora precoce. Depois tive uma fase de descoberta em que lia tudo o que tivesse letras - até o pacote da manteiga e a garrafa do leite. Hoje sou uma leitora um bocadinho injusta, talvez, que apenas procura leituras prazerosas, leituras com conteúdo (o que é sempre subjetivo), e, sobretudo, leituras que não me façam bocejar 50x em 60 páginas.
Proust é muito filosófico (já o gramei com toda a vontade do mundo, na fase do pacote da manteiga...), muito profundo, culto e intelectual... - mas já não estou nessa fase, o que talvez não augure coisas muito boas para estes lados. A realidade é que, quando o meu cérebro se depara com parágrafos de meia página desiste; quando encontra um ensaio que é, na realidade, um esboço de romance travestido (nada de errado com isso) fica enfadado.
Além disso, sempre tive um pequenino dilema em relação a Proust: para um símbolo máximo contra o snobismo burguês, Proust é, também ele, um burguês, e bastante snob... E este livro é prova disso. Já lhe tinha pegado por duas outras vezes, por duas vezes o havia pousado; desta vez resisti, concordei com algumas coisas, aborreci-me com muitas outras, e não fiquei impressionada com nada no geral; as suas divagações sobre Ruskin são enfadonhas (curiosamente, Ruskin não era um sujeito enfadonho, mas, por qualquer estranha razão, todas as pessoas que jamais ouvi debater Ruskin - em qualquer domínio - se tornam enfadonhas), as descrições - filhas de um romantismo que ainda habita a obra de Proust - são de "espetar um garfo nos olhos" como diriam os americanos ...
Resumindo: mais um prego no caixão das opiniões impopulares.

[Sina khozeimeh · Rating 5 out of 5]

نامش «Sur la lecture» است. ــ «در باب خواندن»: ۱۳۹۸ ــ یک سال قبل‌ترش ــ۱۳۹۷ــ کتابی از نشر پیام‌امروز در آمد به نامِ «لذت خواندن» که فارسی‌شده‌ی کتاب «Days of reading» بود! با فارسیِ خیلی خیلی بدی از محمدصادق رئیسی ولی علاوه‌ی چند نوشته‌ی دیگر به غیر از «Sur la lecture».
تفاوتِ محتوا و جنسِ فارسی‌نویسی در آنچه بنیامین‌مرادی در کتاب «در باب خواندن» و محمدصادق رئیسی در «روزهای خواندنِ»ِ کتابِ «لذت خواندن» نوشته، از زمین است تا آسمان! در حدّ حیرت.
«در باب خواندن»، مقدمه‌ی ترجمه‌ی مارسل پروست از کتاب «کنجد و سوسن‌ها»ی جان‌ راسکین است.‌ او با همان ریزنگری‌های عجیب‌غریب و ترسناک و ظرافت‌ِ نگاهش دیدگاهِ راسکین من‌بابِ کتاب و کتاب‌خواندن را نقد می‌کند. پروست چون راسکین، کتاب را گنجینه‌ای از دانش‌ نمی‌داند. برعکس کتاب را مح��کی برای تکان‌خوردن، فکرکردن، روشن‌شدن و خیلی چیزهای دیگر می‌داند.‌ کتاب وسیله‌ است برای پروست. این را کسی می‌گوید که خود کتابخوانی جدی‌ست. کسی که هزاران صفحه نوشت در بستر بیماری و رختخواب.
ببینید که چقدر نوشته‌اش را دل‌انگیز و غریب شروع کرده است [آغاز کتاب]، با همان ظرافتی که از پسِ سطرهای «در جستجوی زمان از دست رفته» می‌بینی.
کتاب «در باب خواندن» کتاب تَرتمیزِ پاکیزه‌ای‌ست که لذّت برای من باقی گذاشت و کتاب «لذت خواندن»، حسرتی و آهی برای مترجمی خبره.
شنیدم دوست باسلیقه و باسوادم در نشر گمان، بانی چاپ «روزهای خواندن» شده است با فارسی شبنم نیک‌رفعت، که کاش بگوید چه شد آخر؟
نشر روزگار نو نیز ترجمه‌ای از مرضیه خسروی در آورده که باز من ندیده‌ام هنوز.
کاش نازی عظیما هر آنچه از پروست در دنیا هست را فارسی می‌کرد، آرزوی محالی‌ست ولی با حلاوتی هراسناک.

ـــــ

[°•.Melina°•. · Rating 4 out of 5]

"بی شک رفاقت با آدم‌ها چیزی پوچ و واهی است،و کتاب خواندن هم رفاقت است.اما دست کم رفاقتی است صادقانه،و چون طرف مقابل مرده یا غایب است،به آن حالتی بی‌غرض و متاثر کننده می‌بخشد،وانگهی،رفاقتی است بری از تمام آن چیزهایی که رفاقت‌های دیگر را زشت می‌سازد.چون همه‌ی ما،همه‌ی ما زندگان،جز مردگانی نیستیم که هنوز مردن را آغاز نکرده‌ایم،تمام این عرض ادب و احوالپرسی‌ها در سرسراها که اسمش را احترام،قدردانی و محبت می‌گذاریم و آمیخته به آن همه دروغ است،بی‌ثمر و خسته‌کننده‌اند"

~جستار دلنشینی بود و یک سره خوندمش و از خیلی قسمت‌هاشم به شدت خوشم اومد و همش هایلایت کشیدم کاملا حرف دل خودم بود...
یک ستاره هم فکر کنم بخاطر این کم کردم که شاید اون چیزی نبود که فکرشو میکردم...دلم می‌خواست بیشتر "بهتر خواندن" و روش و تاثیراتش رو بگه یکم زیاد تو حاشیه می‌رفت اما در کل خیلی خوب بود حتما پیشنهادش میکنم✨

[Madam Eli · Rating 2 out of 5]

جملات طولانیِ طولانیِ طولانی و خسته کننده!
در باب توصیف و توضیح این مسئله که نباید بکوب و پشت سر هم کتاب بخوانیم و حرف‌های نویسندگان را بجای تفکر خویش بگذاریم و طوطی‌وار تکرار کنیم.
پروست معتقد است که انتهای افکار نویسنده (کتاب وی) باید شروع و آغازگر تفکرات و اندیشه‌های ما باشد. ما باید بدانیم که حقیقت را تنها این خود ما هستیم که میتوانیم کشف کنیم و به آن دست یابیم. هیچ کتابی قرار نیست حقیقت را دو دستی تقدیم ما کند.

یه سری جاهاش حرفای خوبی می‌زد که علامت زدم‌.
با این وجود حرفش خیلی کوتاه‌تر از این بود که بخواد کتاب را اینچنین کشدار کند و ادامه بدهد‌.
در مجموع بدک نبود. اما چیز خاصی هم نبود.
این مطلب رو در خیلی از کتاب‌ها می‌تونید پیدا کنید.

پ.ن: لازم به ذکره لذت بسیار من هنگام مطالعه این کتاب، ناشی از نوع کاغذ کاهی و نوعی دلپذیر و سبکی آن بود. مدام در حال لمس صفحات کتاب و بوییدن بوی برگ‌ها بودم. 😌😌

به تاریخ ۱۴۰۲/۰۸/۰۶

[Sandra · Rating 5 out of 5]

"La lettura è situata all'ingresso della vita e dello spirito: non costituisce affatto quella vita all'interno della quale può semplicemente introdurci."
Un breve saggio, sono solo 40 pagine, che contiene riflessioni sparse sulla lettura. La parte iniziale, in cui lo scrittore racconta delle letture "fatate" dell'infanzia, è uno scrigno di perle preziosissime, che fanno vibrare l'animo. Dalla prima frase sei già incatenato nella malìa della scrittura di Marcel Proust.

[sAmAnE · Rating 4 out of 5]

خوب طبیعتاً هر کتابی که در مورد پروست باشه یا نویسنده‌اش پروست باشه برای من جذابه و اونو می‌خونم... این کتاب هم یک کتاب خیلی کوتاه از چند مقاله از پروست هست که در واقع در قسمتیش در مورد راسکین صحبت کرده و اون رو نقد کرده و بعد در ادامه مقاله‌های فلسفی در مورد لذت مطالعه، خواندن نوشتن، تعالیم و حتی محدودیت‌های خواندن است... دوباره پروست گذری به سنت بو زده....
به نظرم پروست یکی از نویسندگانی هست که می‌تونه لذت خواندن و عشق به ادبیات رو به درستی و به طور واقعی هم به تصویر بکشه و هم بنویسه و این کتاب فکر می‌کنم برای کسانی که عاشق ادبیات هستند مناسب باشه...

[Miss Ravi · Rating 4 out of 5]

‌
این موضوع که اذهان برتر خوره‌ی کتاب‌اند هرگز ثابت نمی‌کند که این عیبی برای انسان‌ نباشد. از این که انسان‌های متوسط غالباً کاری‌اند و باهوش‌ها غالباً تنبل، نمی‌توان نتیجه گرفت که برای ذهن انسان تنبلی بهتر از کار است. به رغم این، با مشاهده‌ی یکی از عیوب خود در نزد انسانی بزرگ از خود می‌پرسیم مبادا این عیب در کُنه خود مزیتی است که درست درک نشده؟
‌

[Yara Yu · Rating 3 out of 5]

لم تكن القراءة هروبا من الواقع وابتعادا عن الزمان والمكان بقدر ما كانت تأكيدا علي الالتصاق بهما ، لا بل استحضارا للماضي إلي قلب الحاضر من دون أن يحل أحدهم محل الآخر ...

[Bram · Rating 3 out of 5]

Since this book has yet to be reviewed on this site, I feel compelled to say something, but I also feel more comfortable making this a dry description rather than utilizing my usual erratic and not-so-informative approach. Days of Reading is a collection of five essays, one of which is heavily abridged from a longer work (“Against Sainte-Beuve”). These five essays cover four topics. We have criticism of Ruskin’s art and architecture criticism; two philosophical essays on the pleasures, edifications, and limitations of reading; some thoughts (basically just a few long quotations) on Sainte-Beuve and his (in)famous style of literary criticism; and some words on the first volume of Proust’s novel, Swann’s Way.

At the time I was reading this book I was concurrently reading a similar Penguin "Great Ideas" book by Ruskin made up of an excerpted work and a speech, and this work, on top of information provided in In Search of Lost Time and its volume introductions, gave me just enough knowledge to enjoy/get something out of the initial Proust essay. From what I can tell, Proust’s views on Ruskin evolved from early uncritical worship to sincere respect with a few major disagreements. Ruskin’s impact on Proust’s writing can’t be overstated: one only has to read a little of Ruskin’s work to grasp the degree of influence he had on Proust’s now-famous prose style. It’s also clear that, to a greater degree than anyone else, Ruskin influenced Proust’s particular aesthetic leanings in art. He showed him where to look and what to look for, and many of Proust’s favorite artists and paintings seem to line up with Ruskin’s favorites.

A key divergence, and not necessarily the only one, is that Proust loved Turner’s later and more abstract work, while Ruskin thought his early epic realism to be the absolute pinnacle of painting and considered the later works to be evidence of Turner’s declining moral and aesthetic mind. This example leads into the major philosophical difference between the two men: Ruskin conflates beauty and aesthetic perfection with moral perfection, and his criticism bears out these beliefs, whether he’s speaking of Turner or Gothic architecture. In fact, the majority of the Ruskin book I read, On Art and Life, is dedicated to explaining the characteristics of Gothic structures and joining these characteristics to philosophical ideas about the morality of human work and the human mind. Proust rejects this connection between aesthetics and morality while remaining respectful of Ruskin’s particular aesthetic brand of Christian faith. He admits that Ruskin’s incredible artistic passion and insight would not have been possible without this specific belief system.

Proust’s next two essays discuss the act of Reading, and when he’s reminiscing autobiographically, certain sections read like drafts of passages from In Search of Lost Time. As someone who hasn't done any serious Proust biography reading, this was kind of like stepping into the bizarro alternate world of The Legend of Zelda: A Link to the Past or Back to the Future II. The Meseglise Way has become Mereglise Way, Proust’s grandfather is still alive, Francoise has a different name. But when he’s discussing boyhood reading, everything else is quite similar, creating a weird, slightly-off déjà-vu effect. Outside the vague joys of re-immersion into Proust’s introspective writing, the one part of this essay that’s stuck with me is Proust’s warnings about reading idolatry—not exactly something I was expecting from someone who dedicated most of his life to creating a work that pretty much requires reader obsession to achieve reading completion. Proust views reading as a means to an end, and he considers it problematic (or less than ideal) to read just for the sake of reading or for enjoyment. It should be instigation for minds to develop their own original thoughts and produce their own original works. Only then is reading fulfilling its proper function. I found this part provocative, challenging and, as someone so enamored with Proust’s own work, somewhat censuring.

The excerpts from Proust’s work on Sainte-Beuve are so minimal as to be arguably pointless in their inclusion. These do, however, make clear Proust’s feelings about the critic. Essentially, Sainte-Beuve theorized that the best way to approach a literary work is to learn as much as possible about the author’s personal life. Proust thought this was bullshit, and his attacks on Sainte-Beuve and his theory range from lightly humorous to withering.

Finally, we’re left with a short essay of Proust discussing Swann’s Way and his plans for the entire novel (he blames the state of publishing for his having to put out volumes one at a time rather than all at once). I found it interesting that he openly and deftly discusses his major theme of Lost Time, which was obviously well thought-out long before he completed (or almost completed) his entire work. Other specifics are escaping me at this point, but any fans of In Search of Lost Time would find this particular essay illuminating (and mercifully concise), even if they remain uninterested in the rest of this eclectic little collection.

In the end, I’d probably recommend against picking this book up as an introduction to Proust, unless, perhaps, you skip over Ruskin to the essays on reading and to the final essay on his masterwork. There’s nothing here to really sell this guy’s strong points, most of which take time to reveal themselves. Diehards probably don’t need much encouragement, but speaking as a recent convert, this is interesting (although not essential) stuff that will frequently remind you why you fell for that cork-encompassed dilettante in the first place.

[Nasrin M · Rating 3 out of 5]

"بنگر! نگریستن را بیاموز!"

****
"چنین است ارزش خواندن و همچنین کاستی آن. پذیرفتن آن به مثابه ی یک اصل در زندگی یعنی محول کردن نقشی بسیار بزرگ به چیزی که جز برانگیزش نیست. خواندن دروازه ی حیات فکری است؛ می تواند ما را به آن هدایت کند، اما برسازنده ی آن نیست."

****
"ذهنی اصیل بلد است خواندن را مقهور فعالیت شخصیِ ذهن خود کند. خواندن برای او دیگر چیزی نیست مگر اصیل ترین، به ویژه اصالت بخش ترین، سرگرمی ها،زیرا تنها با خواندن و دانستن است که ذهن 'ادب و آداب' ذهن را فرا می گیرد. ما نمیتوانیم حساسیت و هوش مان را رشد بدهیم، مگر در درون خودمان، در اعماق حیات ذهنی مان. اما با برقراری ارتباط با دیگر اذهان، که همانا خواندن است، ذهن 'طرز رفتار' را می آموزد."

[David · Rating 4 out of 5]

Marcel Proust has a way with words. Even in a short treatise on reading, he tells us how he loves a beautiful room, full of art and furniture, to capture the ambience so one may spend many hours reading. Hélas, for the interruption because of lunch! Certainly, it was pleasurable but let us get back to the real meal, that book.

Descartes once said, « Reading a good book is like having a good conversation with honorable people from past centuries. » Or at least a conversation with « a wise and very interesting person. »

A book can take us places. « Regarde, regarde! » we must look, look and see. A field by Millet or a river bank by Monet. Yes, let a book take you away.

We can look to the past. The great writers fill our minds and give us pleasure. Hey even Dante placed Virgil in paradise. How can he be wrong?

A book may like a friendship. But the best friendship is the silent word. Or perhaps best seen as a mirror of life.

« j’entends la langue où ils furent écrits, est comme un miroir de la vie. »

A special thanks to Celeste and Ana, for their recent reviews that prompted me to read this book one afternoon, interrupted only once to go shovel the snow. It was an absolute delight.

[Cloudy · Rating 3 out of 5]

| .. و کتاب خواندن هم رفاقت است. ... هوای این رفاقت ناب سکوت است، ناب‌تر از کلام. زیرا ما با دیگران سخن می‌گوییم، اما با خودمان سکوت می‌کنیم. در سکوت برخلاف کلام ردپایی هم از عیوب و چهره درهم‌کشیدن ما نیست. تماما ناب است، هوای واقعی است. |

اگه پروست خونده باشی انگار که یه گوشه‌ای از افکارش رو می‌خونی و قشنگه.
این کتاب هم هدیه‌ی زیبایی بود و ممنون از کسایی که می‌دونن چی هدیه بدن. ~~

[Carolyn Marie · Rating 3 out of 5]

3.5*
A wonderful book showing the great
affect books and art had on Proust, and still have on people to this day!

[Théo d'Or]

The Festival Quartier du Livre, held annually in Paris' Latin Quarter, is not only a celebration of literature, it is a kind of reactivation of the intellectual heritage embedded in the very stones of the neighborhood. This year, the festival unfolded with its usual array of readings and debates. Yet what distinguishes it from other literary gatherings is its refusal to treat literature as spectacle. Instead, it insists on literature as a mode of thinking, a form of life. One does not attend to be entertained, but to be intellectually unsettled.

My own expérience crystallized in a small bookshop near the Panthéon, where a young scholar, with round glasses, like John Lennon's - was reading aloud from Marcel Proust's " Sur la lecture ". The scholar, no older than thirty - read from a heavily annotated edition. At one point, he paused and remarked " Proust doesn't describe reading. He reenacts it " . This observation, deceptively simple, opens a complex field of inquiry.
And I wondered - what doesn't mean to " reenact " reading ?
In his book, Proust does not offer a theory of the literature in the abstract, but a phenomenology of reading, an account of how texts inhabit the reader's consciousness. And I thought of Montaigne, who said that he preferred " books that exercise rather than furnish " the mind. Proust belong to this lineage. His reading is not utilitarian. It is existential. He describes the way literature creates a parallel world, one that does not replace reality, as some may think - but deepens it. This is not escapism. It is intensification.

After all, what does it mean to live fully through reading ? Certainly, for Proust, reading is not a retreat from life, but a rehearsal for it. Books expand the moral imagination. And this notion resonates with my opinion that understanding must be treated as a fusion of horizons, where the reader's world and the text's world intersect and transform one another. And I totally agree with Proust's vision on temporality of reading. The books we read in youth do not remain static. They change as we change. It is about narrative identity - we understand ourselves through the stories we tell, and texts become part on this ongoing construction.

The scholar's annotated copy embodied this principle. In reading this book, I was struck by how Proust anticipates many of these theorethical concerns, without jargon or abstraction. His prose is elegant, but his insights are rigorous. And I think , after all, this is why the festival matters. It treats literature as a mode of being in world. In a time when reading is often reduced to information retrieval or ideological confirmation, and all those facts, facts and again facts - the festival insists on literature as a space of dreamers, but also of transformation through dreams.

In the end, " Sur la literature " is not a defense of reading, but a meditation of its necessity. Proust does not argue for literature's value. He " enacts " it. And in doing so, he invites you, and me - to read in order to think, to feel, and to become.
But especially to feel.

[sfogliarsi · Rating 5 out of 5]

Un brevissimo libro che va necessariamente letto se si ama la letteratura e la lettura in generale. Proust è un genio, davvero un genio.

[Inês Sousa · Rating 3 out of 5]

A leitura de todos os bons livros é como que uma conversação com as pessoas mais bem-criadas dos séculos passados que foram seus autores." - Descartes ✨

Para Marcel Proust, ler era mais que um hobby, era um estado de espírito. Respirava livros, não vivia sem eles e aprendia tudo com eles.

Neste pequeno "Sobre a Leitura", Proust apresenta-nos um dia na sua infância, a necessidade de se isolar para ler os seus livros, tal como descreve partes da casa e momentos de uma forma muito descritiva e detalhada de espaços. Começa antes da hora de almoço e termina quase à tardinha. Ficamos a conhecer no início a empregada, o avô e a tia-avó muito ao de leve mas de uma maneira cómica.
Mais para a frente no seu ensaio, relata o que é a leitura para si, utilizando citações ou pequenos resumos de grandes autores para exprimir o que pensa e até comparando a amizade entre amigos com leitor vs livro.


Gostei do livro, não foi uma leitura fácil principalmente pela escrita do autor. Para um livro tão pequeno, Proust consegue ser detalhadamente descritivo sobre uma sala ou um quarto. Tornou-se um pouco exaustivo.
Conhecer o seu amor pelos livros é cativante.
Menciona nomes clássicos como Byron, Voltaire, Platão, Descartes, entre outros e utilizando a perspetiva deste autores, acaba por completar a sua ideia do que é a leitura - uma explicação muito longa e que acaba por fazer o autor divagar. 3,5 🌟

Deixo aqui uma citação importante:
"A atmosfera desta pura amizade (leitor e leitura) é o silêncio, mais puro do que a palavra. Porque falamos para os outros, mas calamo-nos para nós mesmos."

Recomendo que assim que tenham a oportunidade, leiam este livro porque é um bom início para Proust. É a primeira leitura de 2023. 😉