Paolo Virno constata lo evidente: las formas de vida contemporáneas están marcadas por la impotencia. Sea que esté en juego un amor sin igual o la lucha contra el trabajo precario, una parálisis frenética aprisiona la acción y el discurso.
No se logra hacer aquello que conviene y se desea, y al mismo tiempo no somos capaces de sufrir de manera apropiada los golpes a los que estamos sometidos. Pero allí donde parece haber una falta, el filósofo italiano encuentra un exceso de competencias y habilidades. Saboreamos la potencia, pero no la podemos volver acto; situación que genera todo un catálogo de pasiones tristes: arrogancia manchada de abatimiento, timidez descarada, alegría por los naufragios, resignación beligerante, solidaridad refunfuñante.
¿Cómo conjurar colectivamente esta parálisis ansiosa que coloniza la acción y el discurso al punto que inhibe hasta la capacidad de padecer? ¿Mediante qué hábitos e instituciones comunes es posible escapar del agotador estado de impotencia crónica, de la disposición taquicárdica y precarizante a estar «siempre listos»?
¿Cómo conquistar un gesto libre y compartido que promueva la renuncia a renunciar y nos dote de palabras sagaces y decisiones oportunas capaces de transformar lo real?
Güçsüzlük& Hezeyan ve Felç Çağında Yaşam kitabı Otonom yayınlarından çıktı. Çıkar çıkmaz heyecanla hemen alıp okumaya başladım. Kitap ismi, içeriği, arka kapaktaki tanıtım yazısı oldukça heyecanlandırdı beni. Sosyolojik ve teorik okumalara çok alışkınsam da felsefi okumalarda oldukça geride kalmışım. Ya da yazarın dili bana çok zorlayıcı ve ağdalı geldi. Kitaba dahil olmakta çok zorlandım. Konu güzel aslında. Yoğun bir kapitalizm çağında aşırı güç ve hareketlilikten doğan , kapasite fazlası, edimsellesemeyen bir gücün güçsüzlüğüne dair bir konuyu iceriyor. Ancak incecik bir kitap olmasına rağmen beş on paragraf anca anlamışsımdır. Tekrar okumayı deneyeceğim kısa zaman içinde. Bunca birikmiş okuma listesinin altindan kalkabilirsem tabi (:
L'écriture philosophique se renferme continuellement sur elle-même. Elle essaye de saisir des corps en action ou en rétentions ou en psalmodie ou maniaques ou éperdus ou amoureux ou ; bref, je peux être aussi faussement précis que l'auteur en allongeant les descriptifs. Il y a des choses réellement intéressante en investiguant ce qu'est l'impuissance, réellement, pour dévier de la notion de "vide" ou "néant" - trop longtemps rattrape-tout des philosophes. On peut observer l'impuissance comme force inaccomplie, que l'on possède mais qui ne s'éprouve ni en actes ni en murmure. Elle grandit dans l'infiniment indéfini. Mais on n'est pas puissance, on l'articule par une possession, un avoir, qui nécessite une actualisation, une manière de l'avoir et une manière de l'acter. Voilà le seul point qui m'a intéressé. Qui peut-être un bon dialogue avec Nietzche (le ressentiment, la puissance), Foucault (notamment sur la technè et le soucis de), Kierkegaard (l'abysse de l'angoisse), etc. Mais il décide de faire seul et étrangement son chemin, s'alliant à Marx en des endroits très faibles. (La sociologie de l'action fait mieux le taff philosophique du sujet que la philosophie ici)