I havsbandet

by August Strindberg

I havsbandet är en roman med nietzscheanskt övermänniskoideal av August Strindberg från 1890. Det är Strindbergs tredje bok som utspelas i skärgårdsmiljö, efter Hemsöborna och Skärkarlsliv. Då Strindberg skrev I havsbandet var han i hög grad upptagen av naturvetenskapliga experiment, vilket också får genomslag i boken. Hjälten är en aristokrat. Han har gett sig ut i ensamheten för att få svängrum för sin individualitet. Han ger sig in i en kärlekshistoria.

Genres: Fiction, Classics, Sweden, Swedish Literature, Literature, 19th Century, Novels

214 pages, Hardcover

First published January 1, 1890

About the author

Johan August Strindberg, a Swede, wrote psychological realism of noted novels and plays, including Miss Julie (1888) and The Dance of Death (1901).

Johan August Strindberg painted. He alongside Henrik Ibsen, Søren Kierkegaard, Selma Lagerlöf, Hans Christian Andersen, and Snorri Sturluson arguably most influenced of all famous Scandinavian authors. People know this father of modern theatre. His work falls into major literary movements of naturalism and expressionism. People widely read him internationally to this day.

https://en.wikipedia.org/wiki/August_...

Reviews

[Lisa · Rating 3 out of 5]

"What did you think?" Goodreads asks me here.

Well, to start with, according to the superior master Strindberg, I am not quite capable of thinking, as my gender prevents me from developing deeper understanding of anything remotely intellectual. I am also too linguistically limited to cherish elevated prose descriptions, even though my inborn female curiosity was piqued enough by them to continue reading. In the end, however, I discovered that I could not live up to Strindberg's dream of a woman who "is intelligent enough to understand her own inferiority".

I don't feel inferior, despite the long pseudo-scientific diatribes that try to convince the reader of the evil stupidity of the tantalising, treacherous female. Not even the master's brilliant sermons can make me ignore the reality lurking behind the barking. What I see is a mentally three-year-old, insecure boy, passionately afraid of losing face, of losing control, of losing power in a world increasingly shouting for autonomy and equality. The protagonist, the psychologically inferior and materially superior man, despises poorer, less educated men, so he doesn't have to compete with their vitality, and he hates women as he can't force himself not to feel attracted to them.

Strindberg's alter ego, the privileged, educated white male who seeks to be alone because he believes himself to be too good for the society that surrounds him, finds his master however in a small fishing community in the beautiful nature of the archipelago outside Stockholm. The power of life taking place regardless of his theories and his superego is killing him.

In the end, he falls victim to his own pride, and like a 19th century incarnation of Narcissus, he loses his mental capabilities in self-contemplation and self-admiration, a victim of his own delusional selfishness.

Reading Strindberg from the emancipated perspective of 21st century Sweden is confusing. He is contradictory, irritating, annoying, childish, immature, and yet such a master of language and nature description. Almost against his will, he reveals the weaknesses in his arguments by describing his environment meticulously, including psychologically interesting portraits of the women he demonises.

As a novel, this is hard to digest, but as a document of the mindset of the privileged man of the 19th century, it is invaluable: it explains almost the entire intellectual confusion that led to the disasters of the 20th century.

The inherent contradiction of the protagonist's privilege and weakness is brilliantly outlined, showing the loss of an old world order without establishment of a new, functioning relationship between people. While the main character despises the uneducated fishermen who haven't been able to break away from the prison of Christianity, he blames woman in her mythological role as Eve for the loss of paradise at the same time. He wants to have the cake and eat it, without having to share with anyone.

At the same time, unsurprisingly, he suffers from loneliness.

Poor, poor Strindberg! There is no solution for your situation. Luckily, we have moved on. In some parts of the world at least.

[Mehmet]

Bu kitabı okurken ben; kitabın sayfaları arasından denizin mavisi dökülmektedir, bir kayıkçı teknesi harfleri yara yara ilerler; seren yelkeninde bir ürperti ardını güçlü bir sarsıntıya bırakır... Rüzgar harfleri darmadağın etmektedir.

"Ve tekrarlanan bu yaratılış tarihi üzerinde, havanın ve suyun ilk mavisi yanı sıra buzun asli, yekpare, beyaz parıltısı titreşiyordu." (s.74)

Muhteşem tasvirler, muhteşem bir anlatımla birlikte bu kitap insanı kuzey topraklarının denizin hırçın maviliğiyle buluştuğu açık deniz kenarına götürüyor. Dalgaların bir ceviz kabuğu gibi yerinde kolayca oynattığı gemilerin yanında insan da ruhunun fırtınalarıyla kaplı uçsuz bucaksızlığında savrulup duruyor. Aşkın, ihtirasın, korkunun, yalnızlığın muharrikleriyle sürekli sağa sola savrulan insan da bir teknedir Strindberg'in satırlarında.

İlk defa 2015 yılında;Güngör Dilmen'in çevirdiği Hayaletler Sonatı kitabıyla tanıştığım kuzey topraklarının aksi ve huysuz yazarı Strindberg'in okudum ikinci kitabı olan Açık Deniz Kenarında'yı dilimize Behçet Necatigil kazandırmış. Muhteşem bir kelime çeşitliliğini duru bir anlatımla kullanabilmeyi başaran, aynı zamanda güçlü bir kalem olan Necatigil'in çevirisi kitabın Kuzey Denizlerinden gelen yankısını daha da güçlendirmiş ve dilimizin tınısına uygun bir hal almasını sağlamış.

"Şuursuz tabiatın o tesadüfi şekilleri değildi bunlar; aksine tarihin geçmiş devirlerindeki insan icatlarına ait hatıralar uyandırıyorlardı, ötede bloklar, kyklop duvarları gibi üst üste yığılmış bir Asuri-Yunan tapınağı gibi taraça şeklinde sıralanmıştılar. Beride dalga, tekrarlanmış çarpışlar sonucu romanesk üslupta bir tonoz oymuş, kavisli bir kemer kazmıştı; bu kemer, güneş ışınlarının ve dalga köpüklerinin üzerinde stalaktitler, arı petekleri işlediği at nalı biçiminde bir Arap kemerinin yanında yer almıştı." (s.50)

Yazarın kitabın ilk bölümlerindeki; kendisinin ressam olmasının da muhayyilesine etkisini hissedebildiğimiz canlı tasvirleri kitabın devamında yerini daha çok iç tasvirlere bırakıyor. Bu yönüyle kitap dışarıdan içeriye doğru yönelen bir anlatıma sahip diyebiliriz. Dış dünyadan yavaş yavaş kahramanımızın iç dünyasına ilerliyoruz. Bu noktadan sonra kadının kafa karıştırıcı ve bir o kadar da büyüleyici, bir anafordan müteşekkil varlığı ile kahramanımızın ruhunun fırtınalara teslim olduğunu görüyoruz. Kitabın belki de temel vurgusu: kadın, varlığıyla kafa karıştırıcıdır.

"...gün ışığıyla uyuyan balık. Asla gidemeyeceği çayırların, huş ağacı korularının rüyasını görür; ıslak dünyasını örten ve kuşların, tüylü göğüs yüzgeçleriyle içinde kolayca yüzebilmelerine karşılık, kendisinin boğulup gitmesi mukadder o ince ve mavi kubbenin rüyasını görür." (s.49)

Yazarın dünyasında deniz aslında insan psikolojisini temsil eder; denizin derinlikleri bilincin derinlikleridir. Denizin yüzeyi bilincin insana yansıyan halidir. Bu yönüyle esas bütün gerçeklik denizin derinliklerinde sürekli biçim değiştirmektedir. Dünyanın tamamı da aslında, ruhun mücessem şeklidirler. Örneğin bir beyaz duvar da tuvaldir;

"Bu çıplak duvarlar, manzaradan feragatin, çevredeki boşluğun, acıkan hayali, kendi kendini kemirmeye, sırf hiçlikten sıyrılmak için daha aydınlık veya daha karanlık hayaller çağırmaya zorladığı bir ortaçağ manastırı hücresiydiler. Duvarların kireçli badanasındaki o beyaz, o şekilsiz hiçlik; ister istemez, vahşet mağara ve dehlizlerinin asla yaratamadığı; daima değişen renkleri ve oynak konturlarıyla ormanın lüzumsuzlaştırdığı bir resim içgüdüsü doğuruyordu; ovanın, ufkundaki zengin renk cümbüşüyle fundalığın, sonra yorulmak nedir hiç bilmeyen denizin uyandırmadığı bir içgüdü." (s.33)

Kitabın ilerleyen bölümlerinde yazarın içten içe kadınlara karşı duyduğu menfi düşünceleri de okuyoruz. Önsözde Behçet Necatigil'in de belirttiği üzere bu bölümlerde Friedrich Nietzsche etkisi göze çarpıyor. Bu bölümlerdeki kimi zaman uzun uzadıya tutulmuş siyasi, felsefi metinlerin; vermek istedikleri mesaj kaygısı nedeniyle kitabın edebi temasını bozduğunu söyleyebilirim.

Lakin, balıkçı ağlarının mantarlarını suya konmuş göçmen kuşlara benzeten rengarenk bir hayalgücünün sahibi olan yazar, bu eseriyle ölümsüz olmuştur artık.
Kendi sözleriyle;
"Üreme yalnız küçük ruhlar içindir, diyordu babası, büyük ruhlar eserlerinde yaşar, eserlerinde devam ederler." (s.60)

M.Baran
09.10.2017
Mersin

https://agacingovdesi.com/2021/03/27/...

[Esra M. · Rating 4 out of 5]

Yazarlığının yanında ressam olan Strindberg’in kaleminden Necatigil çevirisi ile yayınlanmış bir kitap. Bu sayede o güzelim tasvirler hiç bozulmadan sayfalarda. İlk başlarda böyle alıyor okuyucuyu etkisi altında. İnsan kendini hemen orada, o adada etrafı gözlüyor gibi hissediyor. Her şey hem çok gerçekçi hem de çekici. Doğadan aşamalı bir şekilde insan ruhuna geçiş yapıyor. Kahramanımız Axel Borg, balıkçılık uzmanı, neden, nasıl böyle düşünüyor, yetiştirilme tarzıyla okura açıkça sunuluyor. Kendisi hayatındaki bütün şeylerin sorumluluğunu almış, böyle olunca da dine sırtını çevirmiş, toplumla aynı dili konuşamayan bir aydın. Eleştirdiği noktalar çok, yorulduğu zamanlarda basit yaşamak istediği anlarda mevcut. Genel hatlarıyla çevresinden ayrı düşmüş bir aydını anlatan, katmanlarında insanı farklı konularda düşünmeye iten, bazen de karşı karşıya getiren yerlere sahip. Bazı geçişlerin hızlı olmasıyla -kuzey edebiyatını çok sevmemden dolayı bu eserlerin benim için bir adım önde olmasına rağmen- bir eksiklik hissiyle bitirdim kitabı. İlk baştaki temposuyla gitse çok daha tatmin edici olacağını düşünüyorum.

[Pamela · Rating 4 out of 5]

Borg arrives on a small Swedish island to serve as Inspector of Fisheries. He is full of grand ideas to safeguard the reducing stocks of fish, but his ideas are treated with suspicion by the islanders, and his attitude of superiority alienates them. He falls in love with a visitor to the islands, Miss Maria, but his contempt for the inferior intellect of women overshadows their relationship and he gradually becomes alienated from the whole of society.

Strindberg describes the sea and the beaches of the Swedish archipelago with beautiful language that shows his deep feeling for the area. These descriptions of nature are particularly memorable, and reflect the changing emotional and psychological state of the protagonist Borg. Strindberg shows Borg’s interest in new scientific ideas, and his ability to make practical applications of his theories, but these are powerless against the negative effect of his contempt towards others and his desire to impose his superiority on everyone around him.

The misogynistic attitudes expressed by Borg are rather extreme and tedious, as he dwells at length on the impossibility of finding a suitable woman to love “The woman who was born wise enough to recognise the inferiority of her sex to the other.” However, the examination of his psychological state and the impact of his isolation on the island is brilliant and well conveyed.

[Aslihan · Rating 4 out of 5]

Strindberg'i daha önce duymuş olmama rağmen okumama yol açan asıl neden bir Woody Allen filminin baş karakterinin film içinde çok da önemli olmayan, anlık bir repliği oldu: "Strindberg kitabımı gördün mü?" Filmin akışında merkezi önem taşımayan bu cümlenin oraya sıkıştırılması kuşkusuz bir tesadüf değildi.

Açık Deniz Kenarında okuru koltuğuna mıhlayan ve okurun tüm zihinsel konsantrasyonunu emercesine kendine çeken bir kitap. Bir taraftan doğanın el değmemişliğine, vahşiliğine karşılık insanın kendine bir uygarlık yaratma çabası arasındaki çatışma, diğer taraftan insanın kendi doğasına ve içgüdülerine karşılık aklıyla inşa etmeye çalıştığı katıksız rasyonaliteye dayalı bir uygar birey ideası. Açık denize ve uzak adaların vahşi doğasına yönelik betimlemeler, ada sakinlerinin ve sıradan insanların insanlık hallerindeki kendiliğindenlikle paralellik gösteriyor. Buna karşılık kitap insan ve doğa, birey ve toplum, akıl ve duygu arasındaki çatışmaları okurun yüzüne vurdukça gerçeğin doğru, idealin de mümkün olduğuna yönelik sorgulamaları kaçınılmaz kılıyor.

Doğa betimlemelerindeki detaylar ve sembolizm basitçe yazarın iyi bir gözlemci olduğunu gösterebilir, ama aslında bundan çok daha fazlasını ifade ediyor. Doğadaki çeşitlilik ve çokluk evrenselliğin sorgulaması, doğadaki devinim, yaşam, ölüm ve yenilenme zamansal bir dönüşümün kaçınılmazlığını, ve son olarak doğanın iklim ve coğrafyaya bağlı olarak ancak belli bir biçimde ve belli bir çeşitlilikle ortaya çıkışı ise aslında her bir yaşam alanının kendine özgü bir biçimi ve koşulları olduğunu anlatıyor.

Son olarak, kitap edebiyat dünyamızın önemli ismi Behçet Necatigil çevirisi olmasına rağmen okunması zor bir kitap, dilin bazı eskimiş kısımları ve kullanımları günümüz okuru için zorlayıcı, insanın kendi dilinde sözlüğe bakarak kitap okuması çok sıkıcı. Akışı bozan devrik cümleler, ifade bozuklukları var. Yayınevi çevirinin güncellenmesi konusunda bir çaba göstermeliydi. Editörler iş başına!

[Mike · Rating 3 out of 5]

3.5 stars. Another rough read from Strindberg, a writer who can summon the most gorgeous prose to describe the subtleties of human self-reflection and interactions with nature (the opening of this novel, in which the protagonist is symbolically birthed onto the island through a tunnel of water, is unforgettable), while simultaneously spouting the most noxious views of gender I can remember reading – not to mention his usual foray into the fringes of alchemy and madness. The same man who can stop you in your tracks with a line like “Judgment I do not fear, for the master is judged by his work, and I did not create myself,” will equally stop you in your tracks (for all the wrong reasons) with lines like this: “Dead was the hope of his youth to find the woman whom he was seeking: the woman who had sufficient brains to acknowledge that her sex was inferior to his.”

Oof. And that wasn’t even the worst of it.

Try as one may to ascribe this ideology to the fictional protagonist (whose views ultimately lead to his own self-destruction, I might add, although Strindberg would likely argue it was isolation from the vapid masses that drove him to that fate), one has no choice but to see that these are obviously Strindberg’s views parroted by the character. Strindberg makes no attempt to conceal it: the mother sea as “life’s source, and life’s enemy.” Once again, a striking image, but one tarnished by a harrowing worldview.

(On a side note, a few years ago I visited the Strindberg Museum in Stockholm, a space that was every bit as alienating and off-putting as the writer’s work. Ironically, the staff consisted entirely of women.)

As continues to be the case, I much prefer Strindberg’s prose to his drama, if only because I find it to be much like a psychological horror movie.

[Elif · Rating 1 out of 5]

Sevmedim. Bunun en büyük nedeni yazarın kadınları aşağılık bir varlık olarak görmesi. Edebi değeri varsa bile yazara saygı duymuyorum ki bunun yanında bu düşünceye sahip bir kişinin kalemini de değerli bulmuyorum.

[J.M. Hushour · Rating 4 out of 5]

"Thus he pursued his way straight forwards, aware that one single, great, strong individual would involuntarily be of more use than these masses of thoughtless beings whose numbers were in inverse proportions to their usefulness."

What a shitty thing to say, right?
Strindberg is one of those authors that everyone else you read from the late 19th century up to, say, WW2 gushes about. I'd never read anything by him before since I hate reading plays, but don't mind watching them.
Strindberg is a puzzler because the guy himself comes across as the worst kind of asshole with his prickish misogyny and utter unlove for anyone not an academic or intellectual. But, like fellow Nord, the Nazi-loving Knut Hamsun, the astounding nature of his writing makes you look past his dickishness.
Indeed, if you ignore how much of a carping bastard Strindberg was, "By" is quite an extraordinary novel: the slow and steady de-evolution of a similarly-minded fuckwad who goes to a Swedish island as Inspector of Fishing. This young intellectual tries to "save" the locals with his newfangled ways and methods of fishing, but is doomed to fall in "love" with a young vacationing woman who destroys him because he is an elitist, unfeeling bastard.
Now, if you didn't know Strindberg, you'd say, "Wow, this sounds like a nice cautionary paean for the little guy, not an argument in favor of the dread villain, the main character of the piece!"
So, if you ignore the fact that Inspector Asshat is a hero, you'll love this book.

[WillemC · Rating 4 out of 5]

Inspecteur Borg, een soort zelfuitgeroepen Übermensch, arriveert op een eilandje aan de Zweedse kust om de visserij in kaart te brengen en het leven van de lokale bevolking te verbeteren. Door zijn neerbuigende houding botst hij al snel met de eenvoudige vissers en bedenkt hij een plan om hen te overtuigen van zijn superioriteit. Alles mislukt uiteraard, ook zijn nieuwe relatie loopt op de klippen en hij trekt zich in eenzaamheid terug tot hij de greep op de realiteit verliest. "Aan open zee" is op en top Strindberg, leest als een wraakactie op de mensen die hem naar het schijnt ooit van een eilandje hebben verjaagd toen hij daar rust ging zoeken en kondigt in de laatste vijftien pagina's zijn Inferno-crisis van enkele jaren later aan. Goeie roman, maar Strindbergs gedateerde ideeën - de vrouw bevindt zich qua ontwikkeling tussen het kind en de man - moet je er uiteraard weer bijnemen.

"De angst om gek te worden en in een gekkenhuis te worden opgesloten, vermengd met de vrees ieder ogenblik vermoord te kunnen worden, sterkte hem in het besluit vrijwillig uit het leven te treden."

"Maar hij was de macht over zijn hersenen kwijtgeraakt, die nu uit zichzelf verder tobden, maalden en zeefden, tot hij volkomen uitgeput was, maar niet meer in slaap kon komen. En met het steeds zwakker worden van zijn denkorgaan staken ook zijn lagere driften de kop weer op."

[Ferda Nihat Koksoy · Rating 4 out of 5]

Şövalyelik devrinin izlerini taşıyan bir üslup yaratmıştılar: Hayattaki güzelliğin takdir edildiği, fikrin rütbelendirilişindeki faydaları gördüğü için zanâatin bile bilime ve sanata bağlı olduğu devirlerin üslubu.

Borg rasyonel bir tabiat dinine inanıyordu; Tabiat deyince bütün var olanlar anlaşılacak, din deyince de insanın hâkim tabiat kanunlarına tabi olduğu teslim edilecektir. Böylece Hiristiyanlığın megalomanisini; meçhulden, ölümden, Tanrı'dan korkuyu uzaklaştırıyor ve hareketlerini kontrol etmesini bilen, bu davranışların bütün sonuçlarından sorumlu olmayı kabul eden uyanık bir adam yaratıyordu (Spinosa gibi-FNK).

Her şeyin başı olarak kendini görmek suretiyle, hayatına bir prensip çizmişti: Amellerinin ceza ve hesabını bilinmeyen bir geleceğe bırakacağına, hayatına verdiği düzen sayesinde onları önceden temizleyerek, günahı suçsuz yere ıstırap çeken İsa'ya yüklemekten kaçındığı ve daha çok şuurlu bir sorumluluk duygusuyla "vur abalıya" durumu yaratacak işler yapmaktan sakındığı için, bu prensip onu yüksek bir ahlâk düzeyine ulaştırmıştı.

(Balık Uzmanı olarak azalan balıkçılığı kalkındırmak için gittiği köyde) Balıkçı milletinin gerçekten toplumun ilkel halinden kalma bir döküntü olduğunu anlamıştı: Gafil, tasasız ve yarın gelecek yılı düşünen çiftçi basiretinden mahrumdular. İki gün av avlayıp sekiz gün uyuyan vahşi örneği, bu adamlar da mahrum kalmak, sabretmek gibi olumsuz kabiliyetlere sahip bulunuyor, yeniliklere karşı kuvvetli bir içgüdü şeklinde nefret duyuyorlardı. Bu onların, daha yüksek bir kültür düzeyine uyabilmekteki aczlerini açığa vuruyordu. Bütün bu balıkçılar milletin tortularıydılar.

Kültürsüz bir göz her şeyi basit tarafından görmeye, kültürsüz bir kulak her şeyi basit olarak duymaya meyleder.

Kendi değeri ile köylülerin ona verdiği değer arasında kalan gerilim, kişisel değeri hakkındaki kendi görüşünü bastıra bastıra bir an gelecek, artık şahsına ve uzmanlığının verdiği fikir üstünlüğüne olan inancını kaybedecek; aksine ötekilerin kanaati, yani onun bir aptal, kendilerininse aklı başında kimseler oldukları kanısı beynine sirayet edecek, o da ötekilere hak vermek zorunda kalacaktır.

Balinanın derisine yapışıp ağırlıklarıyla gitgide hayvanın hızını kesen istindyeler gibi, sırnaşık bu insanlarla temastan kaçınamayacağinı her zamankinden daha açık hissediyordu.

Tam üç ay bir vahşet içinde yaşadığını, bu yabaniliğin, kendisini yavaş yavaş, fark ettirmeden adi çekişmelere sürüklediğini, fikir hayatını tutku ve içgüdü hayatlarının altına düşürdüğünü, tekrarcılığı esas mesele sevivesine yükselttiğini, kendisini o çiftleşme yarışında ortaya rakip olarak çıkmaya sevk ettiğini şimdi hissediyordu.

Genç adamla genç kız uyuşmuşlardı: Kız almaktan haz duyuyor, toplayıp biriktirdiği fazlalıklarını verebilmek için bunca zamandır beklemiş olan erkek ise bir mecra bulmakla kuvvetlerinin çoğaldığını hissediyordu.
Aşkta erkeğin vermesi, erkeğin dizginlerini teslim etmesi gerektiğini, bir kadına yaklaşmanın ancak dört ayak üstünde mümkün olacağını biliyordu.

Pandora, antikitenin Havva'sı, yeryüzünün ilk kadını. Prometheus'un ateşi çalmasının intikamını almak üzere, tanrılar onu insanlara yolladılar; bütün kötülükleri beraberinde getirdi, o gün bugün bu kötülükler insanların başına üşüştüler. Pandora, edebiyatta, aslında yaldızlı bir felaket olan bir saadet şeklinde, ayartmak ve kandırmakla görevli bir varlık olarak tasvir edilir.

Ateşi getiren Prometheus'u bağlarından kurtaran Herakles'e (Herkül) doğru ileri! O Herakles ki, tanrı bir baba ile insan bir anneden doğduğu halde, daha sonra vahşilerin kalpazanlığı yüzünden, doğumu, süt içen çobanlara anıran eşekler tarafından selamlanan bir bakirenin çocuğuyla (İsa) karıştırılmıştı.
İleriye, yeni Noel yıldızına doğru gidiyordu kayık; engine doğru, hayatın ilk kıvılcımını kucağında parlatan tabiat anaya, verimliliğin sonsuz kaynağına, hayatın başlangıcı hayatın düşmanı olan AŞKA doğru ilerliyordu.

[Petter Lundqvist]

En rolig bok, när man väl förstår vad man läser. Dessutom sedelärande, om faran med att umgås med kvinnor och den obildade pöbeln.

[George · Rating 3 out of 5]

3.5 stars. A well written, interesting, psychological, short novel, tracing the fall of a proud and intellectual man who enjoys his solitude. Alex Borg is a fisheries inspector sent to investigate the depleting supplies of herring. He alienates the simple and down-to-earth fishermen. Borg believes he knows better but cannot convince the locals to change their fishing techniques. Things become complicated for Borg as he falls in love with 34 year old Maria.

This book was first published in Swedish in 1890.

[Şehriban Kaya · Rating 5 out of 5]

August Strindberg tam bir betimleme ustası, roman tam bir anlatı şöleni. Yazarın doğayı denizi toprağın kayanın katmanlarını betimleyişine doyum olmuyor, roman kahramanı Axel Borg'un iç dünyasını da aynı ustalıkla betimlemiş yazar. Borg'un adalardan oluşan köye balıkçılık uzmanı olarak gitmesi oranın halkıyla düşmanlık derecesine varan etkileşimi dışlanışı ve bu arada köye gelen bir kadınla hüzünle biten çalkantılı ilişkisi usta bir kalem tarafından ilmek ilmek işlenerek anlatılıyor. Borg'un üstün insana dair döneminde yapılan tartışmalarda kendini eğitimli işi gücü olan entelektüel bir erkek olarak kadının üstünde konumlandırması ve kadına bakışını anlatan diyaloglar da çarpıcı:

"Başımı dizine koyuyorum,” diye devam etti Borg: “Fakat göğsünde uyuduğum sıra saçlarımı kesmeye kalkma! Ben seni yukarılara çıkarayım, ama sen beni aşağılara indirme! Sen benden daha iyi ol! Çünkü seni, içine gireceğin dünyanın kirleriyle, sefaletleriyle temasa gelmekten koruyacağıma göre, elindedir bu. Bende bulunmayan büyük meziyetlerle kendini yüceltirsen ikimiz tam bir bütün oluruz’.”

Umutulmaması gereken ise kitabı Türkçe'ye çevirenin Behçet Necatigil oluşu. Kitabın değerine değer katmış şair. Şu uzun cümleleri ustalıkla şiirsel çevirebilmek:

"Orada sırtüstü yere uzandı, yukarıdaki gök boşluğuna baktı. Şimdi gözleri ne kara, ne deniz, hiçbir şey yakalayamadığı, başının üzerinde mavi bir fanustan başka bir şey görmediği için ferahladığını hissetti; esir içinde yüzen, sadece ağırlık kanununa uyan kozmik bir levha gibi tecrit edilmişti sanki. Ona öyle geliyordu ki yeryuvarlağı üstünde tek ve tenha kalmıştır; dünya onun için binip yerkürenin eksenine gittiği bir taşıttır sade."

[Laura · Rating 3 out of 5]

Free download available at Archive.org.

Opening lines:
A fishing boat was sailing on a May evening with a side-wind across an open stretch of the southern part of the Stockholm Archipelago. The Skerries, with their well-known three pyramids, turned blue in the distance and as the sun was setting, clouds began to gather in the clear evening sky.


3* The Father
3* By the Open Sea
TR The Red Room

[Bettie]

https://archive.org/details/byopensea...

[Zazuwu · Rating 5 out of 5]

Axel Borg est un personnage ambivalent et équivoque, avec lequel j’ai ressenti une connexion particulière et des similitudes dans les façons d’être et d’agir - toutes proportions gardées, naturellement. J’ai ressenti un plaisir égoïste, une entente orgueilleuse, avec ce personnage qui se croît pinacle de la création et surhomme, dans ce petit village de pêcheurs à la mentalité étriquée (et parfois basse). J’ai éprouvé la solitude agréable et désagréable de l’homme qui se sent seul, le sentiment d’incompréhension et d’injustice face aux solutions qu’il apporte mais qui se voient rejetées parce qu’étant les siennes.

Borg n’est pas exempt de tout jugement, il n’est pas un homme sain ; il est d’ailleurs complètement détestable par moment. Et cependant, il y a quelque chose qui ne peut motiver la haine, quand la déchéance le saisit et qu’il tombe encore plus bas que ces gens-là qu’il méprisait. Il y a l’anéantissement d’une virilité (simulâcre vaguement retrouvé avec la mention d’Hercule, dans un très beau passage de clôture) et l’annihilation du fait même d’être Homme. Placardé dans la misère, fou rongé par des hallucinations qui démontrent sa véritable envie de ne pas se retrouver seul, Axel Borg incarne à mes yeux le châtiment réservé à ces individus qui ne se retrouvent dans aucune case car trop distincts du commun... Il est très intéressant de se concentrer sur les perceptions et les attitudes des différents personnages à son égard.

Plus que ses relations, plus que les autres personnages, c’est vraiment l’histoire d’Axel Borg, et surtout son rapport à lui-même, qui m’a intéressée et qui motivera mon envie de relire ce livre plus tard.

[selcuk · Rating 3 out of 5]

Kitabın tanıtım yazısında geçen "insan ruhunun en kuytularında gezinen roman" ve "denizin bir roman karakteri niteliği kazandığı" ifadeleri; ayrıca, aynı zamanda bir ressam olan yazarın tabloları kitabı okumamdaki en büyük etkenlerdi. Yazar roman içerisinde, neredeyse denizin bir tablosunu yapmış ve onu uzun uzun betimleyerek anlatmakta; bir roman karakterine dönüştürmekte. Bu yaptığında da oldukça başarılı. Ancak anlattığı insanın ruhunun en kuytularına indiğini ben hissedemedim. Benim için okuması zor; kendimi kaptıramadığım bir roman oldu.

[Patrick Robitaille · Rating 4 out of 5]

****

Every time I go to Stockholm, I never miss all the Strindberg quotations embedded on the pavement of Drottninggatan. It made wonder why the Swedes has so much reverence for this author. Now I understand.

Axel Berg is sent as a fisheries inspector at a small isolated village in the Stockholm archipelago. His airs and behaviors of intellectual and gender superiority cause all the village and a young love interest to league against him, which leads him eventually on the path of insanity. I absolutely loved the descriptions of this part of Sweden, which I visited on a short cruise; so vivid were they that I could almost recognize the locations. Strindberg's writing reminding me a lot of Zola's, by the richness of the descriptions and the psychological developments of the characters. True, Axel Borg is a misogynistic cad, perhaps the mirror of Strindberg's oft-cited opinions on women; but these views belong to another era (just like the "niggers" in Twain or the slightly misogynistic and homophobic tone in Hemingway) and should not devalue what is otherwise a very good example of a literary classic.

[Monty Milne · Rating 4 out of 5]

This was my third Strindberg novel, and I enjoyed it a great deal. I'm glad I persisted after "The Red Room", which I found distinctly underwhelming. "The People of Hemso", by contrast, was excellent - and this is even better. The descriptions of the Swedish Baltic Islands are extraordinarily vivid; one gets a strong sense of the appeal of the beauty of the landscape, whilst at the same being very aware that no place is a paradise which also harbours ignorance and superstition. The character of Axel Borg, the fish commissioner, is fascinating - the description of his arrival, at the helm of a boat in wild weather, is unforgettable. True, he does voice some unpleasantly misogynistic opinions - which one fears are shared by the author, as Borg and Strindberg are obviously closely identified. And the love story is not entirely compelling, at least not for me. But it is impossible not to be drawn in, and moved by, Borg's sad descent into a state of disintegration. Who would have thought that such a fascinating tale could be woven from an account of the visit of a nineteenth century Fish Commissioner to a remote island in the Gulf of Bothnia!

[Asa · Rating 3 out of 5]

A book about a man, Axel Borg, who considers himself a sort of Nietzschean superman, and how he reacts when he comes as a representative of the Swedish fishing commission to a small island outside of Stockholm. Here he is surrounded by what he considers the most unevolved human beings, the rabble, and here he also meets a young woman whom he wishes to marry. The problem is that the people on the island resents him and the "girl", as he calls her although she is only a year or two younger than him, doesn't conform to his vision of the ideal woman, which is someone who accepts that she is inferior to men. I found Axel Borg extremely annoying, and thought he deserved his final fate, but I loved Strindbergs description of the sea and the small islands in it.

[Stephen Rowland · Rating 5 out of 5]

I loathe bloated, lyrical descriptions of nature, landscapes, natural surroundings in literature. I find them tedious and mostly needless, and I will skim them or simply skip the fuck over them. Only Kawabata made them endurable. Anyway, this novel is filled with such descriptions yet I'm still giving it the highest rating. Strindberg created a fascinating protagonist I simultaneously despised and, more often that not, identified with. Nearly all the characters here are disgusting, and there is a lot of hate in this book, most of which I feel is justified. Strindberg shines when he looks away from the exterior world into the interior one. As a psychological study of a unique and disturbed mind, this novel is exemplary.

[Mer ve Ötesi · Rating 3 out of 5]

Kitabın çok eski basımına ulaştım. Basım yılı yazmıyor ama kitabın arkasında "Dünya Edebiyatından Tercümeler" şeklinde bir başlıkla Devlet kitapları olarak basımı yapılmış. Kitap sadeleştirilmemiş. Sürekli bir sözlük ihtiyacı hissettiğimden okurken zorlandım ne yalan söyleyeyim. Behçet Necatigil'in önsözünden anlayacağımız kadarıyla yazarın problematik bir hayatı olmuş. İnsan ilişkilerinde kopukluklar yaşamış ve kadınlara karşı önyargıları olan bir adammış August Strindberg. Kendi yaşamından izler olarak bakarsak kitaptaki Axel Borg adlı balıkçılık mütehassısı da aynı minvalde bir adamdır. Akademik camiada sevilmeyen ve çalışmaları okul tarafından desteklenmek şöyle dursun sürekli geri çevrilen ve sabote edilen biridir. Verilen angarya işlerden kaçmayıp kendini her anlamda geliştirmeye çalışan Axel Borg, İskandinav adalarından birine göreve gönderilir. Bu bir bakıma sürgün, istenmediğinin kanıtı gibidir. Görevi bulunduğu adanın azalan balıkçılık mesleğinin nedenleri, yanlış ve kaçak avlanmanın tespit edilip raporlanmasıdır. Ancak bulunduğu coğrafyada da insanlar tarafından bilgisi hor görülmeye başlanır. Kendisine itaat eden yok gibidir.
Ada yaşamında kendine yer edinmeye çalışan Borg, bir gün başka adaları keşfe çıktığı bir zaman Matmazel Maria adlı bir genç hanımla tanışır, kızı ve annesini kendi yaşadığı adaya davet eder. Artık sürekli bu anne ve kızı ile takılmaya başlar ve git gide Maria'ya aşık olur. Ancak Maria kendisinden bilgi ve görgü olarak çok aşağıda bir kadındır ve bunu hazmedemez. O kadının seviyesine inmektense onu kendi seviyesine çıkarmak ister ancak bunda pek başarılı olamaz. Kadının batıl inançları sürekli bilimin bilginin önüne geçmektedir ve bu da ateist olan Borg'u çileden çıkarmaktadır.
Ama insan ilişkileri konusunda beceriksiz olan Borg yine de Maria'dan kolay kolay kopamaz hatta kendisi ile nişanlanır bile. Borg'un niyeti ada halkına bir kilise yapmak -her ne kadar inançsız biri olsa da- ve halkı biraz daha etkisi altına alabilmek, onlara azalan ringa balığı avcılığı yerine başka bir teknikle som balığı avlamayı öğretmek. Ancak bu planlarının hiçbirinde başarı sağlayamaz. Özellikle adaya yeni gelen balıkçılık asistanı Bloom adındaki gencin gelmesi ile Maria üzerindeki etkisini de kaybeder.
Kısacası ada halkı için yaptığı tüm çalışmalar ve ileriye dönük planlar elinde patlar. Ada halkından biri olan balıkçı Vestman'a hediye ettiği olta ucu ile yapılan balıkçılıkta avlanan bir sürü balık, ada halkının gözünde sadece balıkçının başarısı olarak görülür. Devlet ise mütehassısın devlet imkanlarını boşa kullandığı gerekçesi ile Borg'un savunma yapmasını ister. Böylece Axel Borg, değil saygınlık kazanmak halkın gözünde beş para etmez bir haline gelir.
Maria'nın ise asistan Bloom ile yakınlaşmasını kabul edemeyen Borg nişanı bozar ve artık etrafında kimse kalmaz. Halk da kendisine baskı uygulamaya, onu adadan göndermek için türlü oyunlar çevirmeye başlar. Ancak Borg'un gitme niyeti olmadığı gibi adadaki yaşamında da köklü bir değişiklik olur. Yaşama amacı kalmamış, tamamen yapayalnız bir adam olmuştur ve bu da onu gitgide çöküşe götürür. Sokağa çıkmak istemez, insanlarla iletişimi keser ve en sonunda bir gece vakti tek başına denize açılır ve bu da onun sonu olur.

[Matthieu · Rating 4 out of 5]

Au bord de la vaste mer (4/5)

Ce roman m’a profondément touché et a suscité de nombreuses réflexions. J’ai eu du mal à en faire l’analyse tant il soulève des questions complexes. Il m’a été recommandé par Le Dolmen, notamment pour sa réflexion sur « la chute du surhomme », et je vais ici m’inspirer en partie de ses idées tout en partageant mes propres impressions. Ce texte ne porte pas tant sur les qualités littéraires du roman que sur son message, ce qui est généralement une très bonne chose.

J’ai particulièrement aimé le style éthéré de Strindberg, où l’on suit les divagations et réflexions du personnage principal dans le cadre gelé et austère d’une île de la mer Baltique. Cette atmosphère glaciale, presque oppressante, est idéale pour une lecture d’hiver. Ce roman m’a donné envie de découvrir les autres œuvres de Strindberg.

L’histoire raconte la vie d’Axel Borg, inspecteur des pêches envoyé sur une île isolée. Axel est l’archétype du surhomme nietzschéen : brillant, raffiné, et profondément méprisant envers la médiocrité et la faiblesse. Fidèle aux principes nietzschéens, il rejette toute mystique religieuse et valorise la volonté de puissance comme moteur de l’existence. Axel admire la nature pour sa force, sa puissance et sa capacité à survivre, bien plus que pour sa poésie. Son regard esthétique est dominé par l’idée de supériorité. Il élève la raison au-dessus de tout et consacre des heures à l’étude scientifique, poursuivant inlassablement l’élévation de l’esprit.

Pourtant, cet être d’exception, qui méprise tout ce qui lui semble inférieur, se laisse emporter par une passion qui le mènera à sa perte. Axel tombe amoureux de Maria, une femme jolie mais marquée par des défauts physiques comme un menton proéminent et un âge (34 ans) considéré à l’époque comme celui d’une vieille fille. Cet amour bouleverse ses certitudes et amorce sa chute. Axel, qui se voulait au-dessus des émotions, est emporté dans une aventure passionnelle où son cœur se fait sourd aux cris de l’esprit.

Sa volonté de s’extraire du règne des sentiments se retourne contre lui. À vouloir toujours paraître fort, Axel en vient à vouloir dominer Maria. Chaque fois qu’il montre une faiblesse ou cède à l’émotion, il se sent humilié. Il méprise Maria, la jugeant inférieure à lui sur les plans de l’intelligence et de la volonté, mais il en est épris. Il ne la perçoit pas comme une personne à part entière, mais comme un reflet de ses propres aspirations idéales. Cette pression démesurée sur la relation empêche toute véritable connexion humaine. Axel, aveuglé par son sentiment de supériorité, agit avec condescendance, ce qui ne fait qu’aggraver leur incompréhension mutuelle.

Axel incarne une version imparfaite du surhomme nietzschéen. Il est une figure éminemment apollinienne : il excelle dans les arts, les sciences et le raffinement intellectuel, mais il est dénué de la dimension dionysiaque qui caractérise le véritable surhomme. Là où ce dernier tire sa puissance de son courage à affronter l’adversité, Axel puise la sienne dans son savoir. Bien qu’il montre parfois du courage, il fait aussi preuve de lâcheté : il évite les pêcheurs de l’île par mépris ou par peur du ridicule, et refuse de rendre une dernière visite à Maria avant son départ pour « s’épargner ses larmes ». Mais s’agit-il vraiment des larmes de Maria ou des siennes qu’il veut éviter ? Ce départ précipite sa folie et révèle que, malgré son caractère exceptionnel, Axel reste profondément humain, loin d’être un exemple chimiquement pur du surhomme.

Le roman illustre la fragilité du surhomme face à la réalité du monde. Axel vit dans une mystique qu’il s’est lui-même construite, des valeurs qu’il place au-dessus de tout. Mais ces valeurs, aussi élevées soient-elles, ne suffisent pas à le préserver du gouffre. Le surhomme, dans son introspection, forge sa propre culture supérieure, mais cette tour qu’il bâtit est d’autant plus dangereuse qu’elle est haute. Lorsqu’elle vacille, tout s’écroule. Le roman montre que nous sommes bien plus que les valeurs que nous portons. Lorsque ces valeurs s’effondrent ou sont trop fortement remises en question, l’être s’écroule avec elles. Axel, comme le surhomme, ne peut survivre que dans un royaume idéalisé, mais l’homme moderne ne vit plus en Éden. Il se tient sur une corde tendue entre le surhomme et l’animal, au-dessus d’un abîme.

Cette image finale du funambule nietzschéen, en équilibre constant au bord du gouffre, donne tout son poids au message du roman. Axel Borg, en échouant à surmonter sa propre humanité, illustre la limite du surhomme, à la fois idéal et tragédie.

[Klavs Sedlenieks · Rating 3 out of 5]

Viena ļoti dīvaina grāmata. Sarakstīta 19. gadsimta beigās un pieskaras dažādiem modernitātes jautājumiem, piem., pārcilvēka jautājumiem, mentālajai veselībai, sieviešu un vīriešu jautājumiem, taisnīgas sabiedriskās iekārtas jautājumiem utt. Galvenais varonis ir nejēgā spējīgs zivjsaimniecības speciālists, ko valdība nosūta uz kādu attālu Baltijas jūras salu, lai tas palīdzētu vietējiem zvejniekiem labāk zvejot. Galvenais varonis ir izglītots un caur šo izglītību faktiski visu dara labāk nekā tie, kas ar šo lietu nodarbojušies. Piem., ierodoties nozīmējuma vietā, vētras laikā viņš pārņem laivas vadību, lai gan nekad pirms tam nav burājis. Toties viņš ir par to lasījis un tātad visu zina. Par zivīm viņš arī visu uzreiz ātri saprot. Bet vietējie zvejnieki viņu neieredz un neuzticas. Tomēr jānorāda, ka arī viņš pats vietējos lielā mērā nicina. Romānā (vai drīzāk- garstāstā, jo tekstā tikai viena naratīva līnija) parādās arī sieviete, bet galvenais varonis viņu no vienas puses mīl, bet no otras puses nicina, jo viņa ir tik ļoti zemāka būtne, bērns, histēriķe utt. Viņš nolemj to ar savu intelektu pakļaut (kas viņai vispār izdodas), bet beigās tomēr nav viss tik vienkārši.

Dīvainākais šajā grāmatā, ka nevar saprast, kādas ir autora attiecības ar šo varoni - vai viņš tam piekrīt vai ne.

Nevar arī saprst, kādas ir naratīva attiecības ar realitāti. Piem., galvenais varonis ierodas salā, noīrē nelielu istabiņu. Istabiņa ir nejauki balta un tukša. Viņš ierodas, lūdz kalponei uznest viņa mantas (saprotam, ka tas ir kaut kas, ko kalpone var viegli izdarīt un tam nevajag daudz laika un pūļu - kāds viens, divi, max trīs čemodāni). Un tad sākas istabas iekārtošana - viss, cik noprotams, no čemodāniem. Pie logiem - aizkari, grīda tiek nosegta ar grīdsegu, istaba tiek sadalīta divās daļās ar aizslietni, siena nosegta ar grāmatplauktu, kurš tiek piepildīts ar grāmatām. Tās nav dažas atsevišķas grāmatas, bet vesela bibliotēka ar sērijveida izdevumiem un enciklopēdijām. Nu, tādā garā. Kaut kad vēlāk viņš pārveido kādu attālu saliņu tā, lai tā no attāluma izskatītos pēc Itālijas un to paveic vienā pēcpusdienā (iekļaujot vairāku koku apcirpšanu, klinšu apstrādi ar skābi un tā tālāk).

(spoiler alert!)

Beigās varonis tomēr paliek kā Raiņa dzejolī - vientuļš un nesaprasts, nolaižas, klūst nekopts un skumjš un visu atstāts.

No otras puses: ņemot vērā 19. gadsimta vidi un tēmas, grāmatā ir visādas interesantas, jaunas tēmas. Dīvaina grāmata

[Preetam Chatterjee · Rating 5 out of 5]

Strindberg’s By the Open Sea is an intimate exploration of consciousness, isolation, and narrative self-awareness, a text that anticipates postmodern preoccupations with subjectivity and ethical reflection.

The novel’s narrator, Adrian, observes, interprets, and meditates upon his relationships and environment with obsessive attention, producing a textual landscape that is both personal and performative. Strindberg’s prose is emotionally charged, digressive, and acutely self-conscious, blurring boundaries between thought and narration. Postmodern reading emphasizes these formal features: the text foregrounds the constructedness of perspective, the instability of interiority, and the ethical complexity of representation.

Time is subjective; causality is mediated through Adrian’s perceptions, rendering narrative both fragmented and layered. The seaside, its tides and weather, functions as both symbol and mirror, a space where interior and exterior realities interpenetrate. Characters are rendered through the lens of Adrian’s consciousness, emphasizing mediation, ambiguity, and the provisional nature of ethical judgment.

The novel interrogates identity, desire, and mortality while performing a critique of narrative authority: the narrator is simultaneously reliable, unreliable, and hyperaware of his own discursiveness. Strindberg destabilizes the illusion of transparency in storytelling; the reader is constantly reminded that experience is textualized, mediated, and contingent. The postmodern reading accentuates how By the Open Sea experiments with temporal layering, reflective interiority, and ethical ambivalence, producing a text where the act of narration becomes inseparable from the moral and aesthetic content.

The open sea itself is both literal and symbolic: horizon, liminality, and the impossibility of fully capturing consciousness in words. The novel ends without definitive resolution, not because Strindberg eschews narrative closure, but because the self and its reflections are inherently provisional.

In this way, the work anticipates concerns central to postmodern literary discourse: subjectivity, narrative ethics, and reflexive form.

[Alice · Rating 2 out of 5]

I bought this book as part of the Boxall's "1001 books to read before you die" challenge and to be honest, I have pretty mixed feelings about it.

It's clear that Axel Borg is a thinly veiled self insert of the author himself. And he's not a likeable guy. Swanning into the village with a sense of self importance and superiority, it's no wonder the other villagers take an instant dislike to him. Of course though, Borg just sees this as proof that they aren't on his intellectual level, never imagining for a moment that it could just be the fact that he's a bit of a prick.

Borg also views women as inferior to men, yet pride comes before a fall when he meets Marie and becomes infatuated with her. I spent most of the book wondering exactly what she saw in him, especially as he became increasingly frustrated that she didn't behave how he thinks that women should. When Borg's new assistant arrives on the island and he and Marie take a liking to each other (probably because Marie got fed up of Borg's behaviour), Borg becomes petulant and jealous.

The book does have some redeeming qualities. I enjoyed the descriptions of the sea and the islands. Books that are able to paint a good picture in my head of the setting are always a winner with me. Still, it's too difficult to get past such a self absorbed character as Borg to give it any more than 2 stars.

[Sylwia · Rating 3 out of 5]

Ho acquistato questo libro in un mercatino dell'usato. Nonostante sapessi già che non fosse il mio genere, la trama e le prime pagine mi avevano incuriosita a tal punto da decidere di portarlo a casa con me. Le cose positive che vorrei ricordare sono state: • Ho divorato più di metà libro alla velocità della luce; 40, 50, 60 pagine al giorno senza sentirne il peso, anzi, rimanendo sempre con quel pizzico di curiosità in corpo. •L'autore è riuscito a catturarmi col suo stile di scrittura. •Il protagonista, Axel Borg, era ben strutturato. •Paesaggi descritti minuziosamente. Ho però delle cose da ridire su alcuni punti. Il romanzo risente molto il pensiero e gli anni vissuti dallo scrittore stesso, per cui non c'è tanto da stupirsi che nell'opera ci siano frasi che vadano palesemente contro il sesso femminile ritenendolo inferiore. La trama non è per niente ricca e a lungo andare l'opera credo ne risenta. Lo scrittore non fa conoscere mai realmente a fondo il personaggio femminile, Maria, né alla controparte maschile, ma neanche a noi lettori. Credo sia stato descritto volutamente con una leggerezza e una superficialità disarmante. La storia d'amore tra i due, se così si può chiamare, è tutto fumo e niente arrosto e nasce all'improvviso da una pagina all'altra. Io non ho ben capito come, né quando, né perché.

[Rosemary · Rating 3 out of 5]

Axel Borg is sent to a remote island off the coast of Sweden to help the fishermen see how they can make a living without totally destroying the fishing stock. Unfortunately his ideas are so elitist that he can barely communicate to the "ignorant masses" and makes enemies of them all. Then he falls in love, but that's doomed too because his ideas about women are similar – women of any class are not real adults but are midway between children and men, and he despises himself for his feelings even more than he despises the woman herself.

I know it's often said that Borg is an expression of Strindberg's own elitist and misogynistic ideas, but then why isn't Borg more successful? He's not exactly a poster boy for the Nietzschean idea of the superman... This is a book that might have been dangerous if it hadn't been so dark, and if Borg wasn't such a complete loser.

[Kaycie · Rating 1 out of 5]

Axel Borg, a man in his thirties, is everything wrong with men right now, proving to me that we haven't advanced all that far from 1890. This incredibly dull book recounts the inner workings of a self-declared intellectual who also happens to be an incel and insufferable prick to boot, though those last two are probably more than a little related.

I gave this book a shot even with the detestable main character because of reviews stated the writing was fantastic. However, I found it to be rather over-written and too full of itself, leading me to suspect the author thought of himself much in the same way as the main character.

But hey, what do I know? I am just woman and clearly not one that was born knowing I was naturally inferior to men, so I doubt Borg or Strindberg give a damn what I thought of this, anyways.

[Michael Tarpey · Rating 1 out of 5]

OK I'm going to start off by saying that I quite liked the first few chapters. There was an interesting set up of an elitist man coming to a remote place and some incredible descriptions of the landscape.

However then you get to chapter 3 and you get a weird extended sociopolitical diatribe with some truly insane opinions. Then the rest of the book becomes a weird tale about how great elites are and how women will destroy you.

The inspector is one of the most vile characters I have ever read and the author doesn't seem to realise that instead while he is flawed it is shown again and again that he is a genius who is better than those around him.