Ανεμώλια

by Ισίδωρος Ζουργός

Τα Ανεμώλια είναι ένα βιβλίο για την αντρική φιλία και τη φυγή. Μια παρέα φίλων από παιδιά δραπετεύει μ' ένα ιστιοπλοϊκό στην αρχή του καλοκαιριού αφήνοντας πίσω για πάντα όλη την προηγούμενη ζωή τους. Μέσα από τις περιπέτειες του ταξιδιού, το πικρό χιούμορ, τα απρόοπτα και την παλινδρομική μνήμη του αφηγητή αναδύεται ο πρόσφατος νεοελληνικός μηδενισμός και η δίνη στην οποία έχει πέσει η χώρα τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Ανεμώλια στη γλώσσα του Ομήρου είναι τα λόγια του ανέμου, τα μάταια, τα ανώφελα. Σ' αυτό το μυθιστόρημα που το διατρέχει μια συνεχής συνομιλία με τον ομηρικό κόσμο, ανεμώλια είναι η διαφυγή από τον κόσμο της αρσενικής απελπισίας, η απόδραση από την ασφυκτική καθημερινότητα αλλά και η δίψα για την αναζήτηση της νεότητας κι εκείνης της ομορφιάς που καταλύει τον χρόνο.

Genres: Fiction, Literature, Greece, Literary Fiction

464 pages, Paperback

First published March 1, 2011

About the author

Ο Ισίδωρος Ζουργός γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1964. Σπούδασε Παιδαγωγικά και υπηρετεί στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση ως δάσκαλος. Έχει δυο παιδιά και σήμερα εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με διάφορα περιοδικά δημοσιεύοντας ποίηση και πεζογραφία, καθώς και βιβλιογραφικά κριτικά σημειώματα. Έχει επίσης ασχοληθεί με θέματα διδασκαλίας της λογοτεχνίας στο δημοτικό σχολείο και ιστορίας της εκπαίδευσης. Το 1996 συμμετείχε στη συλλογική έκδοση κειμένων για την εκπαίδευση, με τον τίτλο Αναπνέοντας κιμωλία: Γραφές εκπαιδευτικών , από τις εκδόσεις Σαββάλα.

Reviews

[Elina · Rating 5 out of 5]

Αν υπήρχαν κ 10 αστέρια τα άξιζε! Καταπληκτική απεικόνιση της αντρικής ψυχής. Αξίζει να διαβαστεί από όλους, κι εμείς οι γυναίκες κάτι κερδίζουμε από αυτό...και είνα σημαντικό. Συγχαρητήρια για άλλη μια φορά στον συγγραφέα.

[Achilleas · Rating 5 out of 5]

Κάνετε στον εαυτό σας τη χάρη και διαβάστε αυτό το βιβλίο. Ειδικά οι άντρες, θα βρείτε σε αυτό κομμάτια της ψυχής σας.

[Panos · Rating 4 out of 5]

Έχοντας ακούσει τόσα και τόσα σχόλια για τα βιβλία του Ζουργού και το πόσο αρέσει η «ποιητική γραφή» του και έχοντας διαβάσει κάποια αποσπάσματα από τα Ανεμώλια και από άλλα βιβλία του, πίστευα πως θα διαβάσω ένα γλυκερό βιβλίο. Έσφαλα.

Μου άρεσε πολύ, τόσο ως προς την πλοκή και την κατασκευή των χαρακτήρων, όσο και ως προς τον χειρισμό της γλώσσας. Βέβαια, κάποιες εκφραστικές υπερβολές και οι συνεχώς επανερχόμενες αναφορές σε ουρανοδρόμους ήλιους και νήδυμους ύπνους θα μπορούσαν να λείπουν. Γενικά, ο παραλληλισμός με τα ομηρικά έπη δεν ήταν απαραίτητο να βασίζεται στη συνεχή επανάληψη ομηρικών εκφράσεων· αρκούσε, κατά τη γνώμη μου, η εξέλιξη της πλοκής, ο τρόπος δόμησης του μυθιστορήματος σε κεφάλαια και η τιτλοφόρησή τους.

Τέλος, σημειώνω πως ο κεντρικός χαρακτήρας είναι πολύ ενδιαφέρων- και από ψυχαναλυτική σκοπιά, αλλά ο αγαπημένος μου είναι ο Μιχάλης, που σαν φάσμα ή ένας από μηχανής θεός, αποκαλύπτεται στον κεντρικό ήρωα υποδεικνύοντάς του την ύπαρξη ενός -άλλου- δρόμου.

[Evripidis Gousiaris · Rating 5 out of 5]

Πέντε παιδικοί φίλοι, έχοντας περάσει πλέον και την τρίτη δεκαετία της ζωής τους, αποφασίζουν να αφήσουν τις οικογένειες τους και να δραπετεύσουν από την καθημερινότητα με ένα ιστιοπλοϊκό.

Παρόλο που έχουν συγκεκριμένο προορισμό θα έλεγα ότι ψάχνουν το «Νησί της προηγούμενης ημέρας» του Umberto Eco. Προσπαθούν με αυτό το ταξίδι να σαλπάρουν στην θάλασσα του χρόνου και να επιστρέψουν στο παρελθόν. Να ξαναζήσουν τα ξέγνοιαστα νεανικά τους χρόνια και να διορθώσουν ότι λάθη έχουν κάνει στην πορεία.

Ο Ισίδωρος Ζουργός έχει σκιαγραφήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την αντρική φιλία και πιο συγκεκριμένα την χημεία που υπάρχει σε μια παρέα αντρών όπου γνωρίζονται χρόνια μεταξύ τους. Γέλασα με τα αστεία και τα πειράγματα τους και ένιωσα λύπη, συμπόνια αλλά και αμηχανία σε πολλές στιγμές. Νομίζω ότι αν ψάξω λίγο στους καταλόγους της Θεσσαλονίκης θα συναντήσω τα ονόματα από τους πρωταγωνιστές. Πριν μια εβδομάδα ο συγγραφέας με σύστησε σε μια "αντροπαρέα" και όχι σε 5 φανταστικούς ήρωες. Πιο συγκεκριμένα με σύστησε σε 5 αληθινούς ανθρώπους που με έκαναν να εκτιμήσω ακόμα περισσότερο την ηλικία και τα χρόνια στα οποία βρίσκομαι αυτή τη στιγμή.

Ο Ισίδωρος Ζουργός γενικά με έχει εντυπωσιάσει και θα αναζητήσω και άλλα έργα του σύντομα. Το προτείνω σε όλους το συγκεκριμένο βιβλίο. Θα αποδράσετε μαζί του στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ!

[John Makantasis · Rating 1 out of 5]

Λοιπόν... Το άφησα. Δεν την παλευα άλλο. Κάθε του σελίδα και μιζέρια. Όλοι οι πρωταγωνιστές ήταν τουλάχιστον αποτυχημένοι, δεν ήταν ευχαριστημένοι με τίποτα. τι οικογένεια, τι λεφτά, τι καλή εργασία, τι καλούς φίλους, ΟΛΑ τα καλά είχαν αλλά αυτοί είχαν το ανικανοποίητο. Ναι θα μου πεις ο Ζουργός έχει έναν μοναδικό τρόπο να γράφει και θα συμφωνήσω απόλυτα αλλά φτάνει μόνο αυτό; Οκ ωραίες εκφράσεις , δύσκολες λέξεις ( που σου τις εξηγούσε στο περιθώριο με αστερίσκο, ως γνήσιος δάσκαλος) αλλά φτάνει μόνο αυτό; Δεν χρειάζεται και μια όμορφη ιστορία; Κάποτε στον τηλεοπτικό σταθμό mega υπήρχε μια σειρά που λεγόταν 50-50 με πρωταγωνιστές τους Μπουλά, Φιλιππίδη και Χαϊκάλη ( σε κανέναν από αυτούς δεν βάζω το χαρακτηρισμό κύριος για διαφορετικούς λόγους για τον καθένα) λοιπόν σ αυτή τη σειρά οι πρωταγωνιστές σε ένα επεισόδιο είχαν αποφασίσει να εξαφανιστούν από τις οικογένειες τους φεύγοντας με ένα ιστιοπλοϊκό.
Η σειρά γυρίστηκε το 2005. Το εν λόγω βιβλίο γράφτηκε το 2011. Στο 50-50 υπήρχε ένας πλούσιος, ένας τυχοδιώκτης και ένας καθηγητής. Άσχετη πληροφορία... απλά το αναφέρω.
Είμαι αναγνώστης του Ζουργου, ο Ματίας είναι ένα από τα 5 αγαπημένα μου βιβλία, η αηδονοπιτα οκ έτσι κ έτσι, η σκιά της πεταλούδας ήταν πραγματικά ένα πολύ ωραίο βιβλίο και τέλος έχω διαβάσει τα καλύτερα για το Περί της εαυτού ψυχής ( που θα το διαβάσω) Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ένας συγγραφέας με αυτά τα αριστουργήματα έγραψε αυτό το βιβλίο. Κακό βιβλίο.
Συγνώμη για το ύφος μου αλλά μου έκανε νεύρα, διάβαζα και διάβαζα και έλεγα δεν γίνεται παρακάτω θα γίνει καλύτερο αλλά,...μπαααααα.

[Λίνα Θωμάρεη · Rating 4 out of 5]

"Τα παπούτσια μας, αντρόγυνο αχώριστο, τα βαστούσαμε στα χέρια μας και τα τα κορδόνια τους κρέμονταν στο φεγγαρόφωτο σαν τα μουστάκια της γαρίδας. " (απόσπασμα από το βιβλίο)

Ήταν ένα αρκετά καλογραμμένο βιβλίο... με ποιητικό λόγο ... υπήρχαν κάποιες περιγραφές που πραγματικά με άφησαν μαγεμένη...

Αλλά πραγματικά νευρίασα πολύ με το κύριο πρόσωπο του βιβλίου... ο εν λόγω κύριος ήταν ένας 45ρις παντρεμένος με παιδί που μισούσε την μέχρι τότε ζωή του και αποφάσισε να ξανά γίνει νέος όταν αυτός και οι επί 30 χρόνια φίλοι του κανονίζουν απόδραση για το ταξίδι που θα τους γυρίσει στα νεανικά τους χρόνια...
Δεν μπορείς όμως να γυρίσεις στα νιάτα σου φίλε μου Νίκο (έτσι το λέγανε)... Μακάρι να μπορούσες...
Ο Νίκος λοιπόν στις σελίδες του βιβλίου μας γυρνάει στο παρελθόν, μας κάνει γνωστή την ιστορία του με τους φίλους του... μας τα λέει όλα (τους φόβους του, τα όνειρά του, τις ελπίδες του, τους φόβους, τα όνειρα και τις ελπίδες των φίλων του) κάποιες φορές κλαίγεται...γιατί δεν είναι ευχαριστημένος με την ζωή... και στο πιο δύσκολο κομμάτι του βιβλίου βάζει την ουρά στα σκέλια και εξαφανίζεται... και εδώ φαίνεται ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ο πιο ανώριμος, εγωιστής άνθρωπος που υπάρχει... (ναι τα έχω πάρει λίγο μαζί του)

Όμως 4 γεμάτα αστέρια
Για τον ποιητικό λόγο του βιβλίου, για τα χαμένα χρόνια που όσο και να θέλουμε να γυρίσουν δεν γίνεται.... για την φιλία που μπορείς να κάνεις τα πάντα... και για τον Νίκο βρε αδελφέ... που μου ανέβασε την πίεση... !!!!!

[Sotiris Karaiskos · Rating 5 out of 5]

Πέντε βετεράνοι πολεμιστές της ζωής, ενθυμούμενοι τη δόξα της νιότης, τότε που η κατάκτηση του κόσμου φάνταζε παιχνιδάκι και οι ορδές των βαρβάρων δεν τους είχαν ακόμα συντρίψει, αποφασίζουν να ξεκινήσουν για ένα επικό ταξίδι για να πάρουνε την Τροία ή να βρουν τη χαμένη τους Ιθάκη - δεν είχαν ακόμα αποφασίσει. Στο ταξίδι τους συναντάνε φαντάσματα του παρελθόντος, σειρήνες, ατρόμητους αντιπάλους και πολλά άλλα, να μη σας τα πω και όλα, θα τα μάθετε διαβάζοντας τις είκοσι τέσσερις ραψωδίες του έπους.

Να σοβαρευτώ λίγο όμως για να σας δώσω μία ιδέα για το τι θέλω να πω. Ο Ισίδωρος Ζουργός σε αυτό το βιβλίο κάνει κάτι εκπληκτικό: παίρνει μία φαινομενικά απλή ιστορία μεσήλικης απογοήτευσης και τη μετατρέπει με τη βοήθεια του γνωστού λυρισμού του, γέρων δόσεων ειρωνείας και ενός ασταμάτητου παιχνιδιού με τα ομηρικά έπη σε ένα μικρό έπος της καθημερινότητας. Βέβαια σε αντίθεση με τα ομηρικά έπη οι ήρωες του δεν έχουν και πολύ δόξα να διεκδικήσουν τη στιγμή που στις πλάτες τους δεν κουβαλάνε τις δάφνες παλαιότερο νικών αλλά το βάρος της ήττας και της απογοήτευσης. Πάλι στον πεσιμισμό καταλήγουμε δηλαδή, ο οποίος ενισχύεται με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, οπότε το βάρος γίνεται διπλό. Πάντα όμως μένει ένα φως ανοιχτό, ένα παράθυρο για να μπορέσουμε να δούμε την ηττημένη πραγματικότητα με ένα πιο αισιόδοξο βλέμμα.

[Nikos · Rating 2 out of 5]

Είναι το πρώτο βιβλίο του Ισίδωρου Ζουργού που διάβασα και -μάλλον- απογοητεύτηκα. Μία περιπέτεια που εύκολα μπορεί να μεταφερθεί στον κινηματογράφο ως σενάριο μιας buddy-buddy ταινίας με πρωταγωνιστές μία παρέα ώριμων αντρών.
Δύο πράγματα δεν μου άρεσαν. Πρώτον, νομίζω μία τέτοια "αντρική" περιπέτεια πρέπει να είναι διανθισμένη με περισσότερο χιούμορ και να μην έχει τόσο στερεοτυπικούς χαρακτήρες (ο οικογενειάρχης, ο εργένης, ο αλκοολικός). Χωρίς να είναι δύσκολη η ανάγνωση του βιβλίου, δεν είναι όσο διασκεδαστική θα περίμενα με βάση το θέμα του.
Δεύτερο (και σημαντικότερο) η γλώσσα, που είναι διανθισμένη με 'ομηρικές' εκφράσεις. Δεν ξέρω τι νομίζει η πλειοψηφία των αναγνωστών, αλλά εγώ βρίσκω τουλάχιστον επιτηδευμεένο (μην πω αντιαισθητικό ή επιδειξιομανές) το να ξεκινάει ένα κεφάλαιο μιλώντας για τον "ουρανόδρομο ήλιο" (σελ. 13 και 53) ή το "φαέθοντα ήλιο" (σελ. 200).
Ή πόσο πηγαία είναι η φράση "το κάστρο της Ανατολής θα δοκίμαζε τη θούρια αλκή μας" και η πρόταση "είχε δίκιο τα όνειρα του είχαν μία θούρια αλκή" (αμάν πια με τη θούρια αλκή). Δεν ξέρω πόσοι συγγραφείς θα έγραφαν την περιγραφή 'ήταν καλλίπυγος και φαινόταν ευπροσήγορη' στη ροή μίας περιπέτειας, που σίγουρα εντυπωσίασε τα μέλη του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσού.

[Άρτεμις Βελούδου-Αποκότου · Rating 4 out of 5]

Από το Α ως το Ω, αυτή η ομηρική αλληγορία με καθήλωσε. Ερωτεύτηκα την γραφή, τον παλινδρομικό χρόνο αφήγησης, την Ελλάδα μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή, και τις περιπέτειες του ιδίου και των εταίρων του. Είδα πολλές αλήθειες, θυμήθηκα άλλες, ανακάλυψα κάποιες για τον ίδιο μου τον εαυτό. Ήταν ένα συναρπαστικό λογοτεχνικό ταξίδι.

[Infada Spain · Rating 5 out of 5]

πολυαγαπημένο βιβλίο....σε καμία περίπτωση δεν απευθύνεται μόνο σε αντρικό αναγνωστικό κοινό-πράγμα που έχω ακούσει συχνά να λέγεται!
Άντρας συγγραφέας αναλύει την αντρική ψυχή,καταφέρνοντας όμως να αγγίξει βαθύτατα και άνετα τη γυναικεία!

[Πάνος Τουρλής · Rating 5 out of 5]

Προσοχή μπορεί να περιέχονται SPOILERS

Ο Ισίδωρος Ζουργός είναι εγγύηση ότι θα περάσεις καλά, θα σκεφτείς, θα χαμογελάσεις και θα νοσταλγήσεις. Τι γίνεται όμως όταν αποφασίζει να γράψει μια μορφή Οδύσσειας; Ποιος κερδίζει στην πάλη του ανθρώπου με τη μοίρα; Μα φυσικά ο αναγνώστης!

Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε 24 κεφάλαια (α-ω), ακριβώς όπως και τα ομηρικά έπη. Πέντε άντρες, πέντε ψυχές που άγονται και φέρονται στο σήμερα αποφασίζουν να ταφήσουν όλα πίσω τους και να εξαφανιστούν, παρατούν συζύγους, έγγαμους βίους, καριέρες και απογοητεύσεις και ανοίγονται στο πέλαγο, με όχημα το σκάφος του ενός. Γιατί φεύγουν; Τι περιμένουν να κερδίσουν από αυτό το ταξίδι; Το βάζουν στα πόδια, κάνουν τους πειρατές ή ψάχνουν απαντήσεις; Με συνεχείς αναδρομές στο χτες και στο σήμερα, ο καθένας τους μας ξεδιπλώνει τα μύχια της ψυχής του, μας ανοίγει κάθε πόρτα και παράθυρο και αποκαλύπτεται η τραγική αλήθεια ως το τέλος. Συνεχείς ανατροπές στην αρχικά ήρεμη και επιφανειακή ζωή του καθενός, παραλληλισμοί με τις ιστορίες του Ομήρου, δυστυχώς κάπου κάπου κι ενας βερμπαλισμός από αγωνία να βαδίσουμε ακριβώς στα χνάρια του Ομήρου που ίσως ξενίσει κάποιους, κορύφωση και χαλάρωση.

Το πλάνο είναι να "απαγάγουν" την πρώην σύντροφο του ενός από την παρέα, η οποία ζει τώρα παντρεμένη στη Μυτιλήνη αλλά ασφυκτιά σε αυτόν τον γάμο κι έτσι κλείνουν ραντεβού να φύγει μαζί τους το βράδυ που παντρεύεται η κόρη της. Οι καλοκαιρινές διακοπές των αντρών θα διαλυθούν οριστικά όταν η γυναίκα τους κρεμάσει την τελευταία στιγμή και δειλιάσει από φόβο (η Ωραία Ελένη πρόδωσε τον Μενέλαο). Η παρέα τα μαζεύει και φεύγει, ένας θάνατος όμως πάνω στο πλοίο βάζει οριστική ταφόπλακα στα σχέδιά τους (η Κλυταιμνήστρα σκότωσε τον Αγαμέμνονα). Οι άντρες διαλύονται, ο αφηγητής όμως δεν θα τους ακολουθήσει πίσω στη ζωή τους και στη Θεσσαλονίκη, θα καταφύγει αλλού, θα βρει μια μη Ελληνίδα γυναίκα και θα κάνει έντονη και ουσιαστική σχέση μαζί της (τα χρόνια που έμεινε ο Οδυσσέας με την Καλυψώ). Η οικογένειά του όμως δεν φεύγει από το μυαλό του και μια σειρά γεγονότων τον οδηγούν πίσω στην Ιθάκη του (;) αλλά όχι και στη λύτρωση.

Πολύ καλή γραφή, και ο συγγραφέας καταφέρνει με τις στιγμές των νεαρών στο παρελθόν και με τον τρόπο που δοκιμάζονται οι σχέσεις τους τώρα στα δύσκολα, στην απόδραση, να περιγράψει και να αναπαριστήσει τις κοινωνικες, πολιτικές και πολιτιστικές αλλαγές που υπέστη η Ελλάδα το τελευτάιο μισό του 20ού αιώνα. Αλήθειες και ψέματα, βαθύτερες αιτίες αλλοτρίωσης, αλλαγές στις συνήθηεις (θυμάστε εσείς στα στερημένα χρόνια της δεκαετίας του 1960 και του 1970 να υπήρχαν τόσοι πολλοί ρακοσυλλέκτες και τόσο μεγάλη ανάγκη να βρεθεί κάτι, έστω και μικρό, που θα εξασφαλίσει τον επιούσιο;). Οι άντρες, και το υποστηρίζω ολόψυχα αυτό, παρασυρόμεστα και όταν στριμωχνόμαστε θέλουμε να φύγουμε, πάντα ψάχνουμε μια διαφυγή. Η αμείλικτη μοίρα όμως έκανε τα σχέδια των νέων ροβινσώνων να μοιάζουν ανεμώλια, με λόγια του ανέμου δληαδή.

Άλλο ένα καταπληκτικό κείμενο, που διαβάζεται εξίσου και από γυναίκες. Η Θεσσαλονίκη χορεύει ανενδοίαστα μπροστά στα μάτια μας, χούμε τις μεταμορφώσεις της από μαθήτρια και κοπέλα μέχρι σήμερα, παντρεμένη και νοικοκυρεμένη.

Απολαύστε χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

"Ίσως οι ιστορίες των φίλων μου, οι ίδιες τους οι ζωές να είναι απλά μερικές σελίδες στο χρονικό του μεγάλου δρόμου. Είχαμε όλοι μας γεννηθεί επάνω στη μεγάλη οδό και στους παραποτάμους της. Άλλοι σε κρεμαστά μπαλκόνια επάνω από την πλατιά άσφαλτο, άλλοι σε στενούς παράδρομους κι άλλοι στους υφάλους και στις ξέρες του. Η μυρωδιά από τις όχθες είχε νοτίσει από νωρίς το δέρμα μας" (σελ. 16).

"Τι θέλω όμως απόψε και θυμάμαι όλους τους ανέμους; Πιο νέος πίστευα πως μπορείς να τους μαζέψεις και τους βάλεις στον ασκό κομμάτι κομμάτι. Πίστευα πως ήταν απλά θέμα συγκομιδής και πως ύστερα από το πατίκωμα θα κάθονταν ήσυχοι, βοτρυδόν, πολλοί μαζί όπως οι ρώγες του σταφυλιού, τακτοποιημένοι κι ήσυχοι στη σειρά τους. Ύστερα κλείνεις το σακούλι σφιχτά και ξαγρυπνάς. Κάποια νύχτα όμως που τα μάτια σου μισοκλείνουν, ο χοντρός σπάγκος χαλαρώνει. Αυτοί από μέσα βουίζουν, ακούς τον αντίλαλό τους, όμως κοιμάσαι κι όταν ξημερώνει η ζωή σου είναι αλλού, ξεκάρφωτη και ξεκούδουνη" (σελ. 38).

"Σε όλες τις εξόδους μας, τώρα που το σκέφτομαι, ήμασταν ουσιαστικά μόνοι. Ποιος έφηβος δεν είναι; Ποιος είναι αυτός που βλέπει το σώμα του ν' αλλάζει μέρα με τη μέρα, το μυαλό του να τρεκλίζει σε κεκλιμένο επίπεδο, ποιος βλέπει τη μεταμόρφωσή του και δε διπλώνεται μέσα του για να αναζητήσει λίγη ιαματική σιωπή; Γυρνούσαμε εδώ κι εκεί και κουβαλούσαμε αυτήν τη σιωπή σαν φυλαχτό. Παρ' όλες τις φωνές μας...τα πειράγματα, η σιωπή υπήρχε, λούφαζε σε μια γωνιά ώσπου ξαφνικά, κάποια στιγμή, πεταγόταν ανάμεσά μας και κυριαρχούσε" (σελ. 65).

"...μιλούσε καθαρά, με τέλεια άρθρωση χωρίς παράσιτα, σαν έμπειρος ηθοποιός. Στον λαιμό του μέσα έκρυβε ένα εργαστήρι ορθοφωνίας. Τα φωνήεντά του φώναζαν από μακριά τους ήχους, κάποιο δικό του φίλτρο τα καθάριζε απ' τα φύλλα κι απ' τον άνεμο και τ' άκουγες πεντακάθαρα. Τα σύμφωνά του, ίδιοι χρωστήρες, έβαφαν τα μέσα κενά τού ο, του α, σοβάντιζαν τους αρμούς στα ι, στα η, στρογγυλοκάθονταν μέσα στα υ και στα ω, έφτιαχναν τοπία ολόκληρα" (σελ. 94-95).

"Εκείνη η νύχτα ήταν έγκυος στο μέλλον, τα ζάρια της είχαν κυλήσει κι έπρεπε να διαβάσουμε τους αριθμούς πάνω στην άμμο. Από εκείνη τη νύχτα ο Μυκηναίος ξεκίνησε για να γίνει χημικός, ο Χρήστος γιατρός, ο Γέρος μηχανολόγος, εγώ φιλόλογος. Από εκείνο το βράδυ ο Στάθης ξεκίνησε για το ταξίδι του ως ανεπάγγελτος, που δεν επρόκειτο να τελειώσει ποτέ... Εεκίνη η φυλλάδα που κρατούσε ο Μυκηναίος στο χέρι μοίραζε διαβατήρια για το μέλλον, δεν είχε όμως κανένα ρεπορτάζ, καμιά έγκυρη έρευνα για την ανθρώπινη ευτυχία. Έλεγε μόνο σαν χαρτορίχτρα μέσες άκρες για τα χρόνια που θα ακολουθούσαν, για διαδρομές που αργότερα θα αποδεικνύονταν δαιδαλώδεις. Δεν είπε κουβέντα για κάτι πεζοπορίες στα χαλίκια, για τις εσώτερες σκιές, για τα αντικαταθλιπτικά, για τη σπουδή μας στο τίποτα" (σελ. 112-113) (οι πρωταγωνιστές του βιβλίου μαθαίνουν από την εφημερίδα για την εισαγωγή τους ή όχι στα πανεπιστήμια της χώρας).

"Οι λέξεις του ήταν βρεγμένα κούτσουρα, είχε χαμηλωμένα τα μάτια, και κάθε φορά που τις έβγαζε απ' το στόμα του τις έριχνε στη φωτιά για να καρβουνιάσουν, να χαθούν" (σελ. 113).

"Ο καθένας είχε βυθιστεί στις σκέψεις του, ο νους του έτρεχε στο μέλλον, ή μάλλον έτσι νόμιζε, γιατί ποιος φτάνει στο μέλλον; Ο τάπητας που σε οδηγεί σ' αυτό είναι από καθρέφτη, κι όποιος τρέχει πάνω του ή γλυστράει στη γυαλάδα του και πέφτει ή ξεχνιέται χαζεύοντας το ειδωλό του, μπερδεύεται και χάνεται" (σελ. 113).

"Αναρωτιέμαι πολλές φορές, μετά τον θάνατο ενός ζευγαριού πού πάνε τα τρυφερά τους λόγια, αυτά που ψιθυρίζουν μονάχα μεταξύ τους για χρόνια, αυτά που δεν κατέγραψε ποτέ κανείς, ο κώδικάς τους ο ιδιωτικός, ο ερμητικός, τα λόγια που φτιάχτηκαν απ' τα υγρά του έρωτα, καθώς σταγόνες στέγνωναν στο στήθος και στην κοιλιά. Οι λέξεις τους οι μικρές, οι χαϊδευτικές, τα παρατσούκλια του έρωτα που μοιάζουν με γουργουρητά περιστεριών, τα προσωνύμια εκείνα που μπεμπεκίζουν, που ακούγονται στ' αυτιά των άλλω�� γελοία αλλά δεν είναι, οι λέξεις που τυχόν δεν υπάρχουν αλλά είναι παραφθορές άλλων, λόγια που τα φούρνισαν οι δικοί τους στεναγμοί και οι δαγκωματιές τους σε λαιμούς και τρυφερά αυτιά. Πού πάνε όλα αυτά μετά τον θάνατο; Δεν είναι λόγια προσευχής να τα φυλαξουν οι άγγελοι, ούτε ποιήματα εμπνευσμένων ανδρών για να σκύψουν πάνω τους ύστερα από χρόνια οι σοφοί. Θρηνώ για τον χαμό τους τον αναπόφευκτο" (σελ. 140-141). (κοίτα τι σκέφτηκε ο άνθρωπος να παρατηρήσει και να το σχολιάσει τόσο ποιητικά και ρομαντικά!!!)

(πάρτε βαθιά ανάσα)
"Η σελήνη εδώ κι εκατομμύρια χρόνια γεμίζει κι αδειάζει φως στον κάθε ερχομό του σκοταδιού. Την κοιτούσα εκείνο το βράδυ από τον έρημο όρμο και σκεφτόμουν πως ο σκοτεινός ουρανός είναι ίσως μια μεγάλη κόλλα από σκούρο χαρτί, τέτοιο που τυλίγαμε παλιά τα βιβλία στο σχολείο, μια τεράστια κόλλα τεντωμένη. Πίσω της υπάρχει άπλετο φως, ο Θεός, όπως λέω πια καθώς γερνάω. Η σελήνη είναι μια τρύπα στη μεγάλη κόλλα αυτού του χαρτιού, μια τρύπα που αφήνει το ανέσπερο φως να περάσει. Ένα ψαλιδάκι με λαβές από φίλντισι κόβει κάθε νύχτα λίγο απ' το μεγάλο χαρτί και η σελήνη, η οποία είναι μια σχισμή στο φως, μεγαλώνει, ώσπου έρχεται μια νύχτα που το μάτι του Θεού ολοστρόγγυλο τηράει τον κόσμο, ένα μάτι ασημένιο φως, ένα ματόχαντρο, η πανσέληνος. Ύστερα το μάτι αποτραβιέται, διαστημικοί τερμίτες βγάζουν σάλιο, το ανακατεύουν με πολτό των άστρων και σιγά σιγά κλείνουν την τρύπα. Κι έρχεται μια νύχτα που η τρύπα φράζει και το πέρα φως για μας δεν υπάρχει μέχρι να ξαναγεννηθεί η ελπίδα. Είναι τότε που εκείνο το ψαλιδάκι που κόβει τα νύχια του Θεού τρυπάει πάλι το χαρτί και μια φέτα εμφανίζεται, ένα κομμένο νύχι από φως. Αρχίζει και πάλι να μεγαλώνει. Αυτήν την τρύπα στον παράδεισο, που καθώς ανοιγοκλείνει ατενίζει τη γη, τη λέμε φεγγάρι" (σελ. 166-167) (έσκισε κανεις τα χειρόγραφά του;)

"Ποιος μεγάλος και τρανός ήξερε τότε τι πραγματικά μας συνέβαινε; Ζούσαμε κάτω από τον νόμο της σιωπής, μια ομερτά που κράτησε χρόνια, ώσπου κάποια στιγμή το κέλυφος έσπασε γιατί ήρθαν οι παχιές ρόδες του χρόνου, οι γεμάτες αυλακιές -τρακτέρ είναι ο καιρός που περνά- κι όλα τα έλιωσαν" (σελ. 215).

"Εκείνη η Δευτέρα έδειχνε να μη μοιάζει στις άλλες Δευτέρες, τις αδελφές της. Οι Δευτέρες γεννιούνται συνήθως με το σημάδι του Κακού στο μέτωπο. Αυτό επενεργεί σταγόνα σταγόνα απ' το πρωί ακόμη, όταν όλη η δαιδαλώδης μηχανή της ανθρώπινης εργασίας ξεκινάει αργόσυρτα να δουλεύει. Τα πρωινά τους δε μοιάζουν με των άλλων ημερών, οι άνθρωποι είναι ακόμη αμήχανοι, λένε μόνο τα απαραίτητα, νοσταλγούν τα σεντόνια τους, ξύνονται και χασμουριούνται για να ξορκίσουν τα μαύρα σωματίδια που αιωρούνται στην ατμόσφαιρα. Το Κακό τις Δευτέρες είναι κάτι περισσότερο από τη θλίψη τους, κάτι πιο πολύ από βαριεστιμάρα κι ανορεξία, είναι η υπενθύμιση της θνητότητας¨(σελ. 340).

[Anastasia Kay · Rating 5 out of 5]

Υποκλίνομαι....μόνο 5 αστέρια?....πολύ λίγα για αυτό το βιβλίο....

[Christiana Hadji · Rating 4 out of 5]

Μέσα από την ιστορία πέντε συντρόφων που ένα καλοκαίρι εγκαταλείπουν συζύγους, παιδιά και καριέρες για να σαλπάρουν στις ελληνικές θάλασσες με το ιστιοφόρο Θερσίτης, ο Ζουργός αποπειράται να γράψει μια μοντέρνα εκδοχή της Οδύσσειας. Ένα αξιέπαινο και μεγαλεπήβολο εγχείρημα. Άραγε τα καταφέρνει;
Σε γενικές γραμμές, θα έλεγα πως πρόκειται για μια αρκετά αξιοπρεπή προσπάθεια. Ο συγγραφέας διαθέτει αφηγηματικό ταλέντο, φαντασία, ευαισθησία και χιούμορ. Ο λόγος διανθίζεται με ομηρικές λέξεις, όμως σε κάποια σημεία καταντά πομπώδης, αγγίζοντας τα όρια του βερμπαλισμού. Το γράψιμο του Ζουργού είναι πιο φιλόδοξο από τις ικανότητες του. Όμως το ταλέντο υπάρχει, και πιστεύω πως ωριμάζοντας η γραφή του θα αποκτήσει τη σεμνότητα και τo μέτρο που μόνο η πείρα μπορεί να φέρει.
Αφήνοντας κατα μέρος την κριτική μου σχετικά με το γράψιμο, πρέπει να πώ ότι πραγματικά απόλαυσα τις ομηρικές περιπέτειες των πέντε συντρόφων, κι ένοιωσα να ταυτίζομαι με τα βάσανα, τα πάθη τους και τα βάρη του παρελθόντος που κουβαλούν μαζί τους στα θαλασσινά τους ταξίδια. Στο κάτω κάτω, η κρίση της μέσης ηλικίας και οι τάσεις φυγής απ' την καθημερινοτητα είναι φάσεις της ζωής που αργά ή γρήγορα θα περάσουμε όλοι μας, άντρες και γυναίκες. Ας ελπίσουμε πως στον γυρισμό μας, θα υπάρχει μια Ιθάκη να μας περιμένει.

[Kostas Terzanidis · Rating 2 out of 5]

Μη με παρεξηγείτε αλλά ο Ζουργός δε μου αρέσει.
Δοκίμασα αρχικά την "Αηδονόπιτα". Με τίποτα...
Τώρα αυτό προχωρά μεν, με κόπο δε. Μονότονη αφήγηση διανθισμένη με ομηρικά επίθετα, φόρο τιμής στον μεγάλο ποιητή.
Δεν είμαι σίγουρος αν θα το τελειώσω...
Και για να εξηγούμαι:
"Τώρα ξέρω πως η παλίρροια είναι το χαϊδεμένο παιδί της σελήνης, αυτή είναι η μάνα που κανονίζει το ταξίδι των νερών. Τώρα που ναυάγησα πολλές φορές το ξέρω".
Sorry, just not for me!

[Natalie · Rating 4 out of 5]

Από τα βιβλία που πιάνουν μια ξεχωριστή θέση στη λίστα μου γιατί ενώ κύλησε αρκετά αργά για τα δικά μου τα δεδομένα και ενώ μπήκα, κάποιες στιγμές, στον πειρασμό, στην αρχή κυρίως, να το παρατήσω δεν το έκανα γιατί ήθελα να δω πώς θα ολοκληρωθεί η ιστορία των πρωταγωνιστών, με έκανε να θέλω να φτάσω μέχρι το τέλος. Επίσης η θεματολογία του ήταν ιδιαίτερη και πρωτόγνωρη για μένα, δε θυμάμαι να έχω ξαναδιαβάσει βιβλίο, τόσο έντονα ψυχογραφικο, που να έχει ως βασικό θέμα την αντρική ψυχοσύνθεση και φιλία.

[Kristina · Rating 5 out of 5]

Τετρακόσιες σελίδες σε μιάμιση μέρα οκ στείλτε μου όλα τα βιβλία του Ζουργου κι ένα λιτρο Πλωμάρι με κούριερ κι αφήστε με εδώ στο χωριό στην Σουηδία να κλαίω με αναφιλητά για τις μέλισσες.

[ΠανωςΚ · Rating 3 out of 5]

(μπορεί και τρία και μισό, δεν έχει σημασία)
Αξιζε να διαβαστεί; Σίγουρα ναι.
Πολύ πιο ενδιαφέρον από το αμέσως προηγούμενο μυθιστόρημα που διάβασα και που επίσης φιλοδώρησα με τρία αστεράκια, το μουρακαμικό Νορβηγικό Δάσος, το οποίο μου είχε φανεί κάπως αδιάφορο.
Αντιθέτως, την ένταση, και όχι μόνο, στην Ανεμώλια την ένιωσα βαθιά.
Είναι ενίοτε ο λόγος του Ζουργού υπερβολικά και ίσως αχρείαστα ποιητικός; Φοβάμαι πως ναι. Αλλά δεν παύει να ξέρει τον χειρίζεται πολύ καλά. Η γλώσσα του πλούσια, πιο πλούσια δεν γίνεται, σε σημείο λεξιλαγνείας θα μπορούσε να πει κανείς. Αλλά, και πάλι, γιατί να κατηγορήσεις έναν συγγραφέα για το ιδιαίτερο ύφος του και το πλούσιο λεξιλόγιο, όταν τα προβλήματα της λογοτεχνίας σήμερα είναι ακριβώς τ' αντίθετα;
Είναι η Ανεμώλια ένα κατά βάση αντρικό μυθιστόρημα; Ναι, δεδομένου ότι πρόκειται για την ιστορία μας αντροπαρέας, οχι όμως ότι οι αναγνώστες του θα είναι μόνο άντρες. Μπορεί να διαβαστεί και από γυναίκες; Προφανώς. Αυτοί οι διαχωρισμοί, σε ό,τι αφορά το αναγνωστικό κοινό, ανδρες-γυναίκες, δεν πολυστέκουν, νομίζω.
Είναι κλισέ το θέμα της αντροπαρέας μέσα στο πέρασμα του χρόνου (είτε στη λογοτεχνία είτε στον κινηματογράφο); Ναι, αλλά για μένα τουλάχιστον είναι πάντα ελκυστικό. Ειδικά όταν η σκιαγράφηση των χαρακτήρων είναι τόσο πετυχημένη και οι κοινωνικοπολιτικές αναφορές στο παρελθόν και το παρόν τόσο εύστοχες.
Ηταν πετυχημένη η όχι και τόσο ασυνήθιστη σύνδεση της ιστορίας με τα ομηρικά έπη; Σε γενικές γραμμές ναι, εξαιρουμένων κάποιων υπερβολικά προφανών αναφορών και κάποιων εξεζητημένων ομηρικών εκφράσεων.
Ενοχλήθηκα από κάποια σημεία του βιβλίου, από κάποιες επιλογής στην πλοκή κτλ; Ναι, ειδικά στο δεύτερο μισό του βιβλίου.
Τέλος, ίσως όχι πολύ σημαντικό, αλλά στα πολύ θετικά του βιβλίου, η άψογη, ευστοχότατη περιγραφή της ζωής και του «ήθους» της οδού Αγ.Δημητρίου της Θεσ/νίκης από τον συγγραφέα - άλλωστε σχεδόν καθημερινά μπορεί κανείς να τον δει να τριγυρνά εκεί.

[Vassilis · Rating 4 out of 5]

Ένα βιβλίο για τη γενιά του '60, μια ομηρική διαδρομή μιας γενιάς που βρίσκεται αντιμέτωπη με τη διάλυση και την απαξίωση έχοντας μεγάλο μερίδιο σε αυτή την πορεία.
Ένα βιβλίο για τη φυγή, για την μια καινούργια αρχή που πολλοί λαχταρούν.
'Ομορφα δωσμένη ιστορία που χρησιμοποιεί το εύρος της ελληνικής γλώσσας χωρίς να γίνεται πομπώδης ή αρχαιοκάπηλη.
Συστήνεται ανεπιφύλακτα.

[Nectar Terzian · Rating 2 out of 5]

Το θέμα μου άρεσε. Η γλώσσα όμως μου φάνηκε επιτηδευμένη με το ζόρι.
Καταλαβαίνω πως σε άλλους αρέσει, εμένα με ενοχλούν οι λυρικές εκφράσεις.
Είναι μία περιπέτεια μίας παρέας αντρών και προτάσεις όπως "Ξύπνησα στην αγκαλιά της ευρύπορης θάλασσας" μου φαίνονται εκτός θέματος και ατμόσφαιρας.
Ευτυχώς, δεν επεκτείνεται σε όλο το βιβλίο.

[Giorgos M. · Rating 2 out of 5]

Οχι αυτο που περιμενα !
Γιατι τοσος χαμος με βιβλια του συγκεκριμενου συγγραφεα ?
Μαλλον ερωτας για Θεσσαλονικη και αναφορα συνεχως σε αναμνησεις !
Δεν ξερω ισως και να σφαλω .

[Βρόσγος Άντυ · Rating 5 out of 5]

Συγκινητικό χωρίς να είναι επιτηδευμενο, ένας ύμνος στην αντρικη φιλία δοσμένο με την υπέροχη γραφή ενός κορυφαίου πεζογράφου.

[Evdoxia Kinali · Rating 5 out of 5]

Μια παρέα παιδικών φίλων ξεκινούν ένα ταξίδι για να βρουν κάτι από το άρωμα των νεανικών τους καλοκαιριών και να αντιμετωπίσει ο καθένας τους προσωπικούς του δαίμονες. Ένα βιβλίο για την φιλία και τις παρέες που ζηλεύουμε. Το πιο συγκινητικό βιβλίο του Ισιδώρου Ζουργού που έχω διαβάσει, εξίσου με το Στη σκιά της πεταλούδας.

[Vasileios Diakovasilis · Rating 5 out of 5]

Μπήκα στο βιβλιοπωλείο που ψωνίζω και ζήτησα νου μου δείξουν τις τελευταίες εκδόσεις. Η κοπέλα μου έδειξε κάποιους τίτλους αλλά για κάποιο λόγο, κόλλησα στο βιβλίο του . Θες η λέξη του τίτλου που κάπου με οδηγούσε ως άνεμος, θες να είναι αυτή η ανεξήγητη αίσθηση που κάποιες φορές έχουμε, ένα άγνωστο πράμα ξαφνικά να μας είναι οικείο; Όταν διάβασα και την περίληψη ήμουν σίγουρος πια ότι αυτό το βιβλίο θα αγόραζα.
Πέντε φίλοι, που μεγαλώνουν μαζί στη Θεσσαλονίκη, με την καθημερινότητα τους, τις επιδιώξεις τους, τους έρωτες τους, τις οικογένειες τους, τον χαμένο τους πόθο και τα χαμένα τους νιάτα, αποφασίζουν να τα αφήσουν όλα πίσω και ν΄ αρμενίσουν στο Αιγαίο για να κερδίσουν το τρόπαιο -της χαμένης αγάπης ή... της ελευθερίας;
Σίγουρα περίμενα, ξεκινώντας το διάβασμα του βιβλίου, να βρεθώ κι εγώ με τους πρωταγωνιστές του βιβλίου στο κότερο, κάτω απ΄ τον λαμπρό ήλιο και δίπλα στην αλμύρα της θάλασσας, μακριά από υποχρεώσεις, έστω και νοερώς. Σίγουρα προσδοκούσα μια τελική λύση, που θα μου μου έδειχνε ένα μονοπάτι διαφυγής από την τόσο καταθλιπτική, συντριπτική καθημερινότητα. Το μονοπάτι αυτό δεν υπήρχε, αντίθετα το μόνο σίγουρο στη ζωή αυτή είναι το ... παρόν.
Απογοητεύτηκα! Αν και το βιβλίο το διάβασα απ΄ την αρχή ως το τέλος μονορούφι... ( πολύ ευχάριστη γραφή ομολογώ ).
Τα προβλήματα της ζωής είναι εδώ, κάθε μέρα είναι παρόντα, άλλα τα λύνεις, καινούρια έρχονται... αυτή είναι η ζωή! Ίσως αυτή να είναι και η ομορφιά της ζωής!
Αν και απογοητεύτηκα λοιπόν, τελικά το μήνυμα για μένα ήταν αισιόδοξο... Η διαφυγή δεν είναι η λύση αντίθετα πρέπει να υπομένουμε τις δυσκολίες, να τις αντιπαλεύουμε, αυτές να μας δίνουν ζωή!!!!

[Antonis · Rating 5 out of 5]

Πολύ δυνατό βιβλίο με προοδευτικά αυξανόμενη ένταση κ στέρεη πλοκή. Οι χαρακτήρες άρτιοι. Πολλά προσωπικά στοιχεία του συγγραφέα, μιας κ το βιβλίο ουσιαστικά αναφέρεται στην ανδρική ψυχολογία κ ψυχή. Με αλλά λόγια, ένα τέτοιο βιβλίο δεν θα μπορούσε ποτέ να το γράψει μια γυναίκα, γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να δει τον κόσμο από την ανδρική ματιά.
Η λύση του δράματος ίσως δεν στέκεται στο ίδιο ύψος με το υπόλοιπο βιβλίο. Παρά ταύτα, το συνιστώ ανεπιφύλακτα!

[Vasilis Kalandaridis · Rating 4 out of 5]

Το ξεκίνησα με αρνητική προδιάθεση,για κάποιο λόγο.Όσο περνούσαν οι σελίδες όμως τόσο πιο πολύ με κέρδιζε.Στο τελος το λάτρεψα!Αντρικές κουβέντες,σκέψεις που κάνουμε όλοι.Το χρειαζομουν ένα τέτοιο βιβλίο.Αυτά.

[Lefteris Bouros · Rating 4 out of 5]

Το όνομα του συγγραφέα είναι εγγύηση, και αυτό το γνώριζα λίγο - πολύ πριν ακόμη διαβάσω τις πρώτες σελίδες του βιβλίου.
Η αφήγηση είναι άψογη, το κοινωνικοπολιτικό σχόλιο λειτουργεί πολύ καλά με τα αβίαστα χωροχρονικά πέρα-δώθε, και οι αναφορές στην Οδύσσεια δικαιολογούν το κατά τόπους λυρικό ύφος.
Οι χαρακτήρες είναι επαρκώς και διακριτά σκιαγραφημένοι, οι προοικονομίες για τα κρυμμένα δράματα είναι επίσης επαρκείς και μαρτυρούν το υψηλό επίπεδο του συγγραφέα.
Το μοναδικό στοιχείο που βρήκα κατώτερο των περιστάσεων, είναι ο χειρισμός των διαλόγων. Σε πολλά σημεία είναι περισσότερο «εξευγενισμένοι» από όσο θα περίμενε κανείς. Η ιστορία και οι άνδρες-χαρακτήρες της, είχαν όλα τα φοντα να προσφέρουν αξέχαστους διαλόγους (σαν εκείνους που υπήρχαν στο ''Ας περιμένουν οι γυναίκες'' για παράδειγμα).
Κατά τα άλλα, το βιβλίο -προφανώς- συστήνεται ανεπιφύλακτα.

[Χρήστος Αναστασόπουλος · Rating 5 out of 5]

Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα που εκτός όλων όσων αναφέρονται στο οπισθόφυλλο, περιγράφει την ελληνική κοινωνία αλλά και τη νοοτροπία των περισσότερων Ελλήνων των προηγούμενων δεκαετιών. Η γραφή είναι απλά μαγική! Ο συγγραφέας κατά τη γνώμη μου κάνει τομή στην ανθρώπινη ψυχή και με μερικές μονάχα λέξεις σε φέρνει αντιμέτωπο με ερωτήματα ή και καταστάσεις πάρα πολύ οικεία.

[vagia · Rating 5 out of 5]

Δεν τον ήξερα τον Ζουργό, μα από τη στιγμή που τελείωσα το βιβλίο, έγινε ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς.
Η γραφή του με εντυπωσίασε. Παραστατικός λόγος, φράσεις και λεξιλόγιο που μαρτυρούν την πολύ καλή γνώση της ελληνικής γλώσσας, ύφος μυστηριακό και γλαφυρό, νότες αισιοδοξίας μα και θλίψης, με έκαναν να μην μπορώ να αφήσω το βιβλίο από τα χέρια μου.
Παρ' όλο που ήμουν προκατειλημμένη σχετικά με τα βιβλία που αφορούν τους άνδρες και τις μεταξύ τους σχέσεις, εντάχθηκα νοερά στην παρέα τους και αφέθηκα σε μνήμες παλαιότερες, μνήμες αγοριών, ελπίδες, όνειρα, καταστάσεις που "σφραγίζουν" την εφηβική ηλικία, ανεξαρτήτως φύλου και οδηγούν στη μεταμόρφωση του παιδιού σε άνδρα και γυναίκα.
Οι πρωταγωνιστές του βιβλίου, άλλοτε ονειροπόλοι, άλλοτε ρεαλιστές, ωμοί και κυνικοί, προσπάθησαν να απαρνηθούν τις λάθος επιλογές που έκαναν στη ζωή τους και κίνησαν για ένα ταξίδι στο άγνωστο, ταξίδι όμως επιστροφής στη δική τους Ιθάκη. Δεν το κατόρθωσαν. Συνειδητοποίησαν πως, παντού και πάντα, όπου και αν βρεθούμε, κουβαλάμε τον εαυτό μας.
vivliakaioneira.blogspot.com

[Στέφανος Αλεξιάδης · Rating 5 out of 5]

Ο Ισίδωρος Ζουργός στο συγκεκριμένο βιβλίο δεν αφηγείται απλώς μια ιστορία. Γίνεται ποιητής. Ο λόγος του τόσο λυρικός που δε γίνεται να μη σε παρασύρει βαθιά μες στην ψυχή σου προκειμένου να βρεις αυτό που από καιρό σου λείπει. Οι ήρωές του τόσο πέτσινοι που δεν μπορείς να αμφισβητήσεις κανέναν τους. Ωστόσο, θα δείξεις σίγουρα ιδιαίτερη αδυναμία σε ορισμένους από αυτούς. Η αντρική αυτή παρέα σε ταξιδεύει στο παρελθόν, σε στιγμές που έχεις ζήσει -ίσως και όχι- και σου δείχνει αβίαστα τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες του 20ού αιώνα και σε φτάνει μέχρι σήμερα. Μέσα από την κυρίαρχη πρωτοπρόσωπη αφήγηση του ήρωα ταυτιζόμαστε με τους άντρες αυτούς που σίγουρα παρουσιάζουν ομοιότητες με εμάς. Πάθη, λάθη, προβλήματα και προβληματισμούς. Οι σελίδες και η αφήγηση αυτής της σύγχρονης Οδύσσειας του Ζουργού είναι μια αποτύπωση της αντρικής ψυχής που έχει μείνει αναλλοίωτη μες στα χρόνια. Οι άντρες θα αναγνωρίσουν παρόμοιες συμπεριφορές ενώ οι γυναίκες θα κάνουν μια βουτιά στα μύχια των ανδρών. Εμπιστευτείτε τον Ζουργό.

[Elisa S · Rating 5 out of 5]

Ένα υπέροχο, νοσταλγικό ταξίδι. Μια οπτική που δεν την είχα... Αν και την υποπτευόμουν.. ένα βιβλίο που μπορεί να εστιάζει στην αντρική φιλία αλλά φωτίζει και κάποιες γυναικείες πλευρές, ακόμα και αν αυτές δίνονται μέσα από αντρικά μάτια, δίκαια, παρόλα αυτά.

Ο αφηγητής, σαν άλλος Όμηρος, μας παίρνει από το χέρι και μας δείχνει το δρόμο μιας άλλης "Οδύσσειας"... Όπως και η δομή του βιβλίου μέσα από τις "ραψωδίες" του.

Η σκέψη μου, καθώς η πλοκή προχωρούσε, ήταν μια.... Σε ποια παγίδα βρισκόμαστε να παλεύουμε, άντρες και γυναίκες, για να ικανοποιήσουμε τα "κοινωνικά πρέπει"... Πόσα χρόνια κρατάει στα αλήθεια η χαρά μας; Πόσα αντέχουμε να ζούμε με τον/την άλλη κάτω από την ταμπέλα ενός γάμου, και ποτέ αυτός γίνεται απλά μια συμβατικότητα-παγιδα;

Ένα βιβλίο για τη φυγή... Την απόδραση από τη συμβατικότητα και μια κραυγή για ελευθερία... Το κακό είναι ότι την ίδια ανάγκη για φυγή, απόδραση και ελευθερία την έχουμε όλοι, ανεξαρτήτως φύλου...

Ελπίζω ότι σε κάποια εποχή, οι άνθρωποι θα καταλάβουν ότι δεν είναι φτιαγμένοι για να ζουν έτσι..