We zijn nette mensen, hier in het Westen. Een doorsnee gezin betaalt jaarlijks meer aan schoonmaakmiddelen dan aan pakweg vakanties. Auteur en theatermaker Peter De Graef ziet daarin een compensatiemechanisme. Onze innerlijke belevingswereld is zo rommelig, dat we liever onze woningen gaan schoonmaken. Maar daarmee is het probleem natuurlijk niet opgelost.
Wat wel helpt, is zitten. Gewoon even de ogen sluiten, verstand op nul. Doodeenvoudig, maar aartsmoeilijk tegelijkertijd, want wat je in je binnenste aantreft is rommelig. Waardoor veel mensen na een eerste keer zitten tot het besluit komen: ‘Dat is niets voor mij. Ik word daar zenuwachtig van’. Een foute inschatting. Je wordt niet zenuwachtig, je bént zenuwachtig.
In een poging om je niet te verliezen in de haast van het leven en de haast in je hoofd, toont Peter De Graef hoe het anders kan. Bijt jezelf niet vast in je aloude verhaal waarin je jezelf vereenzelvigt met je carrière, je eigendommen, je overtuigingen, je goede smaak… Probeer in plaats daarvan eens om je gedachten – die doorgaans toch tot conflicten leiden – vanop een afstand te bekijken. Jij, je medemens en de wereld in het algemeen zullen er beter van worden.
In Zitten houdt Peter De Graef de lezer een confronterende spiegel voor. Bij het lezen van dit boek krijgt het ego een ferme oplawaai waarvan het dagen moet bekomen. In een razende schrijfstijl die nergens drammerig of dwingend overkomt, fileert De Graef de wereld waarin we leven en legt hij de vinger op de steeds maar verder etterende wonde. Een eenzijdig op de persoonlijkheid gerichte houding is volgens de auteur de oorzaak van de grote en kleine problemen van deze tijd. Het ego weet zich omringd 'door een vijandige wereld waarin hij strijdend een plek moet zien te veroveren voor zichzelf'. Die problemen krijgen we volgens De Graef enkel opgelost als 'we erin slagen te zien dat de vijandigheid die we in de buitenwereld menen te ontdekken maar een projectie is van wat we in ons binnenste hebben onderdrukt'. Tijdens het mediteren of 'zitten' voeren we een innerlijke strijd om boven de verwarring uit te klauteren en onze interpretatie van de buitenwereld te doen verschuiven. Hierbij breekt De Graef een lans voor geduld en onzekerheid. Het vergt jaren van oefening op het zitkussen vooraleer de opdringerige gedachten van het ego tijdens het zitten tot bedaren kunnen worden gebracht en er van enige diepe meditatie sprake kan zijn. Over het bereiken van een staat van verlichting spreekt De Graef zich zelfs niet uit. Maar nooit is deze oefening tevergeefs, want stil worden en opmerken is al meer dan voldoende. Zitten is geen zelfhulpboek of praktische meditatiegids. Wel een persoonlijke, vlijmscherpe maar barmhartige maatschappijkritiek en een pleidooi voor rust en afstand nemen.
“Het is als tandenpoetsen: daar zeur je niet over, dat doe je gewoon. Om niet uit je bek te stinken. Zitten doe je ook gewoon. Om niet uit je innerlijk te stinken.”
Dit is een helder en toegankelijk boekje waarin de auteur op een persoonlijke manier reflecteert over een alledaagse handeling. Hij vertrekt vanuit eigen ervaringen en koppelt die aan filosofische inzichten, zonder zwaar te worden.
De situaties die hij beschrijft zijn vaak herkenbaar. Het boek bevat leuke weetjes en zet je aan het denken over iets wat we meestal als vanzelfsprekend beschouwen. Na het lezen krijg je zin om zelf bewuster te gaan zitten – niet als passiviteit, maar als een vorm van aandacht en rust.
Een verhelderend en uitnodigend boek, zonder pretentie.
Waarom doet het leven toch zo pijn? Kunnen we eigenlijk leven zonder pijn? En hoe kunnen we daar het beste mee omgaan?
Volgens acteur/regisseur/schrijver Peter De Graef kan dat beste door te zitten. Dat is de simpele oplossing. Gewoon zitten?
Neen, wel op een bepaalde manier zitten. Peter doet al jaren aan zenmeditatie. Dat is een meditatievorm die vraagt om rechtop te zitten en te observeren wat er binnenin aan het gebeuren is. Want daar is een volledige Netflix catalogus aan film aanwezig. Zowel echt gebeurde als gefantaseerd ingebeelde films.
Zijn fantasierijke manier van schrijven gecombineerd met de harde realiteit waarin we le(z)ven maakt dit een heel leesbaar boek vol met interessante wijsheden. Ik probeer zelf elke dag te zitten en herken veel van wat er in dit boek wordt beschreven. Een verbreding en verruiming van mijn eigen praktijk. Dankbaar dat ik dit heb gelezen. Benieuwd naar boek 3 ;-)
Steeds heen en weer dansend rond hetzelfde onderwerp, is dit boek éxact wat de titel zegt, een pleidooi over zitten, mediteren, gewoon even... bestaan. Het is dan ook exact wat ik eraan heb overgehouden: dat ik nu die verdomde gewoonte gewoon eens moet starten. Ik zette de voorbije twee dagen alvast mijn timertje. Naar mijn gevoel is Peters opdracht dus meer dan geslaagd.
Gemotiveerd om te gaan zitten! Waarom je het best doet, waartoe het kan leiden. Dat het niet gemakkelijk is, is een feit. Maar het geeft je zoveel terug. En het kan je zelfs van verslaving afhelpen, een boeiende getuigenis. Soms even het boek weggelegd, maar het bleef me wel boeien tot het einde.
ge-ni-ale man! ik zou 7 sterren geven als het kon. die man zijn beelden, woordenvloed, zijn origineel associatief brein. onovertreffelijk dit.
prachtig onderzoek naar het verband tussen uiterlijke netheid, kapitalisme, opgeblazen ego's en innerlijke onrust langs alcoholverslaafde zenmeesters en uit schuldgevoel aangekochte bossen waar je je 10 dagen loopt te ergeren aan een vogel. over het belang van poetsen. van tanden tot je innerlijk. opdat het niet gaat stinken.
het belang van een rechte rug en ontspanning, "want het ontspannen lichaam werkt als een zandbak waarin alle hevige emoties als weggeworpen sigaretten uitdoven".
over reageren als dieren en hoe we verlangen kunnen doen verdwijnen (door te zitten dus).
En nog zoveel andere boeiende inhoud waar je lang op kan nasjikken op een kersenpittenkussen.
Schoon kleinnood dat stemt tot nadenken. Of wacht! Minder nadenken. En meer zitten. Als je Peter De Graef ooit al hoorde vertellen dan weet je dat die begeesterend kan zijn. Terwijl ik het boek las, hoorde ik zijn stem. Alsof hij het boek aan mij voorlas.