Ronja woont in de Bijlmer en hangt vaak met haar Surinaamse buurmannen op straat. Ze is wat teruggetrokken, maar geniet van alle aandacht. De mannen ontfermen zich over haar. Toch is ze niet op haar plek. Ze drinkt en blowt en voelt zich rusteloos. Ronja werkt in de zorg en probeert zich op de problemen van anderen te storten om haar eigen demonen niet onder ogen te hoeven zien. Wanneer het haar allemaal te veel wordt, vertrekt ze halsoverkop naar Paramaribo en meldt ze zich aan als au pair.
Iets warms graag gaat over een constante worsteling met ongeschreven regels en opgelegde sociale conventies, over het helen van een trauma dat onder de oppervlakte ligt, over intimiteit en vrouwelijke seksualiteit.
“Ik denk dat ik wil veranderen in een plant, een ondefinieerbaar stuk groen. Lekker zuurstof maken en doodgaan. Geen vleselijk lijf meer, geen traanbuizen, geen baarmoeder. Alleen wortels, en dan lekker zonlicht opsnoepen.
'Op het moment dat ik het vliegtuig uitstap, pakt de warmte me vast. Een beetje zoals een oude tante een kind vastgrijpt. Verpletterend, maar met liefde.'
✨3,5✨ Lag niet helemaal in mijn gebruikelijke genre, maar een zeer fijn te lezen boek! Over de zorg, Suriname en omgaan met jezelf na een traumatische gebeurtenis.
Super nice geschreven, zonder clichés die je in andere nederlandstalige boeken welleens tegen komt. Ik werd helemaal meegenomen in Ronja's verhaal. Heftig verhaal maar op een mooie manier verteld. Ik ken weinig tot geen boeken die seksueel misbruik zo goed verwoordt terwijl het een super belangrijk thema is. Dus heel erg bedankt Tamar!! Voor dit bespreekbaar maken.
Een sterk debuut met essay-achtige hoofdstukken. Grappig, teder en verdrietig tegelijk. Vast niet voor iedereen dit maar ik vond het origineel en eigen.
Goed boek van deze debuutauteur! Er zit niet echt een plot in (en daar hou ik normaal wel van) maar het geeft goede thema’s weer zoals depressie, seks, de zorg, Suriname en Amsterdam. De vorm is ook een pluspunt, heden en toekomst lopen door elkaar, net als de locaties waar de hoofdpersoon zich bevindt.
Interessant debuut van de Tamar Berends, die een combinatie vorm van een coming-of-age roman over een zorgmedewerkster in de Bijlmer, afgewisseld met haar escapades in Suriname. In Su voelt zij zich vrij, licht, aantrekkelijk en zorgeloos, in het regenachtige Amsterdam is het leven vooral een worsteling. Is dat de bevrijdende kracht van het reizen? Voor mensen die Suriname kennen is dit boek ook een feest der herkenning. Tegelijk is het idee dat reizen een ander perspectief geeft op het zelf natuurlijk verre van nieuw. De worsteling met haar fascinatie van hoofdpersoon Ronja gekleurde mannen en de achtergrond daarvan hadden nog iets meer aandacht verdiend.
Vrijuit schrijft de auteur over haar seksualiteit, die een ventiel biedt uit de dagelijkse sleur. Zij wil zich vooral niet binden, maar niet geheel onverwacht mislukt dat jammerlijk. Origineel geschreven, en bij vlagen soms ook wat repetitief ("de kriebels in mijn onderbuik" komen wel erg vaak terug). Het boek had iets bondiger gekund en misschien ook nog wat directer. Toch verschijnt er richting einde nog een letterlijke zwarte bladzijde die het geheel in perspectief plaatst. Goed gevonden en een waardig einde voor dit boek.
Het boek wordt wel vergeleken met Mimosa van Mette Maria van Dijk. Berends is iets ouder en heeft een wat meer gerijpte schrijfstijl, maar zij mist soms toch de onverschrokkenheid en humor van Van Dijk. Berends schrijft vaak beeldend over natuur, werken in de zorg en relaties, maar wil het soms iets te lief doen. Dan wordt het warms uit de titel soms lauw. Ze mag soms iets meer uitzoomen en de koude toevoegen aan haar hoofdpersoon. Een ijskoude Mimosa zou een heerlijk drankje zijn, in Suriname of in de Bijmer.
Het verhaal wordt verteld vanuit Paramaribo en vanuit het dagelijks leven in Nederland van Ronnie/Ronja werkzaam in de thuiszorg. Hetgeen wat wat mij betreft een ongefilterd inkijkje geeft in de zorg. De hoofdpersoon Ronja ondergaat als het ware haar persoonlijke ' seksuele revolutie ' onder invloed van de nodige drank en drugs naast haar baan in de zorg. Het wordt haar teveel en ze besluit als au pair te gaan werken in Paramaribo, het thuisland van een aantal van haar buren en scharrels. Snel komt ze erachter dat Suriname meerdere gezichten heeft en dat het wellicht niet zomaar een vakantie is maar een vlucht van haar eigen trauma's die haar achtervolgen.
Ik ben onder de indruk van de woordkeus en vernieuwende schrijfstijl van dit debuut , toch geen wauw effect. Hier is echt een publiek voor of ik dat ben weet ik nog niet zo goed.
💭- ‘Hier heb ik meer rust, interesseert het mensen minder wat ik uitspook en lijken ze minder van me te verwachten. De energie van de overdonderende natuur neemt stress weg. Ik denk dat ik wil veranderen in een plant. Een ondefinieerbaar stuk groen. Lekker zuurstof maken en doodgaan. Geen vleselijk lijf meer, geen traanbuizen en geen baarmoeder. Alleen wortels en dan lekker zonlicht opsnoepen.’