What do you think?
Rate this book
Mors egen historie
Mors egen historie en sterk roman om en kvinnes liv på Dominica i Karibia. Xuela er ingen opprører, men har en merkverdig evne til å bestemme over eget liv, på tvers av mørke livsvilkår. Faren er politimann og har makt. Han gir datteren en utdannelse, men ingen kjærlighet, og han setter henne bort til andre når ansvaret blir for mye for ham. Xuela er en kvinne med skarpe konturer, sterk, og avklaret i sin bitterhet. Hun forteller sin historie i en fascinerende, gåtefull form som sprenger sosiale og historiske rammer.
«Mor døde i det øyeblikk jeg ble født, og i hele mitt liv har det derfor ikke vært noe som har stått mellom meg og evigheten. Alltid har jeg hatt en råkald, svart vind i ryggen.»
«Mor døde i det øyeblikk jeg ble født, og i hele mitt liv har det derfor ikke vært noe som har stått mellom meg og evigheten. Alltid har jeg hatt en råkald, svart vind i ryggen.»
192 pages, Hardcover
First published January 1, 1996
283 people are currently reading
8928 people want to read
About the author
Jamaica Kincaid
81 books1,820 followersJamaica Kincaid is an Antiguan-American novelist, essayist, gardener, and gardening writer. She was born in St. John's, Antigua (part of the twin-island nation of Antigua and Barbuda). She lives in North Bennington, Vermont (in the United States), during the summers, and is Professor of African and African American Studies in Residence at Harvard University during the academic year.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 684 reviews
October 21, 2019
Who am I?
Am I the sum of my family's biological and social imprint on myself, or am I what is left after subtracting that sum from the total of me?
Jamaica Kincaid writes a compelling autobiography of a fictitious character's mother, who died at the birth of the narrator and yet had such strong influence on her life. How do we play with the cards we are dealt? Do we even know the rules of the various card game(s) we (un)engage in? Why does it seem we always have fewer cards than we need, and not the right ones at any given moment?
Life's both complicated and banal, lovely and lonely, strange and familiar. And thus, this novel on life is all those things as well.
My life is a little richer for having read it!
Am I the sum of my family's biological and social imprint on myself, or am I what is left after subtracting that sum from the total of me?
Jamaica Kincaid writes a compelling autobiography of a fictitious character's mother, who died at the birth of the narrator and yet had such strong influence on her life. How do we play with the cards we are dealt? Do we even know the rules of the various card game(s) we (un)engage in? Why does it seem we always have fewer cards than we need, and not the right ones at any given moment?
Life's both complicated and banal, lovely and lonely, strange and familiar. And thus, this novel on life is all those things as well.
My life is a little richer for having read it!
June 14, 2018
The lines in this book kept me thinking. Any book that does that is good. It is one to take note of.
The book is supposedly written by a seventy-year-old woman living on the island of Dominica. That is in the Caribbean. SHE is telling us about her life. Her mother, a Carib, died giving birth to her. Her father is half Scottish and half African. Her father sent her to live with his laundress, a mother of six. She was of no more value than a bundle of his dirty laundry. And yet, he did se to her education. That he needn’t have done. Her feelings for him? She despises him, on most accounts at least! There is an ambivalence. She sees herself as a woman alone in the world. What she makes of herself will be her own doing. Her aloneness has made her strong, but I ask, “At what price?”
I assume that through this woman the author is giving us a message. The title reveals she is speaking not only of herself but also of her mother and unborn children too.
What makes one strong? To what extent should self-reliance be pushed? Independence from others, the ability to manage on one’s own--does this bring happiness? Inner peace, contentment and satisfaction—how is such attained? Self-fulfillment—how far should this be pushed? Sharing life experiences with others, where does this fit in? These are the questions one ponders as one reads. Colonialism, the victors and the vanquished, is a theme touched upon, but on a personal level.
Taste the writing. This is what you will get:
“The inevitable is no less a shock just because it is inevitable.”
“I came to love myself in deference, out of despair.”
“What I had lost in physical appeal or beauty, I had gained in character.”
“He was a small event in somebody else’s history.”
“My father’s skin was the color of corruption—copper, gold, ore.”
“It is in the small parts of something that beauty lies.”
“The smile was a disguise.”
“He was my father, but I did not know him.”
“I grew to love not liking my father.”
“I never grew to like my father. Perhaps I grew to love him.”
“I came to love my father, but only when he was dead.”
“You are a child until the people that brought you into this world are dead.”
“Truth is always so full of uncertainty.”
“Who you are is a mystery no one can answer, not even you.”
“But who can really forget the past? Not the victor! Not he vanquished!”
Sentence after sentence made me think. The reader Is not given answers. It is at the conclusion of the novel that one sits back and ponders what the author is saying.
I like how Kincaid writes. I like its simplicity, its rawness, its brutal honesty.
Much of the book is about validation of one’s self, of one’s desires both emotional and physical. The book has ample sexual content. Awareness and appreciation of one’s own body, of its smells, texture and sexual earnings, is a central component. This may be distasteful to some readers. See this as a word of warning.
Throughout the book KIncaid had me thinking. This is good. Many truths are expressed about human behavior. This I appreciate. I like Kincaid’s bare, raw style of writing. She values and I value self-reliance, but I believe I value more than her interaction between people and the importance and delight of sharing an experience with another. Here lies a basic difference between the author’s and my point of view. It is why I give the book three rather than four stars, despite my appreciation of the writing and that the lines kept me thinking. The main character is just too self-centered, too much of an egoist for me. I said egoist, not egotist!
Kincaid draws colonialism in terms of the individual. This I do not think is bad.
Robin Miles narrates the audiobook. Her performance is fantastic. There are great lines to be found in this book, and she says them extremely well. She gives one adequate time to think. The narration I have given five stars.
The book is supposedly written by a seventy-year-old woman living on the island of Dominica. That is in the Caribbean. SHE is telling us about her life. Her mother, a Carib, died giving birth to her. Her father is half Scottish and half African. Her father sent her to live with his laundress, a mother of six. She was of no more value than a bundle of his dirty laundry. And yet, he did se to her education. That he needn’t have done. Her feelings for him? She despises him, on most accounts at least! There is an ambivalence. She sees herself as a woman alone in the world. What she makes of herself will be her own doing. Her aloneness has made her strong, but I ask, “At what price?”
I assume that through this woman the author is giving us a message. The title reveals she is speaking not only of herself but also of her mother and unborn children too.
What makes one strong? To what extent should self-reliance be pushed? Independence from others, the ability to manage on one’s own--does this bring happiness? Inner peace, contentment and satisfaction—how is such attained? Self-fulfillment—how far should this be pushed? Sharing life experiences with others, where does this fit in? These are the questions one ponders as one reads. Colonialism, the victors and the vanquished, is a theme touched upon, but on a personal level.
Taste the writing. This is what you will get:
“The inevitable is no less a shock just because it is inevitable.”
“I came to love myself in deference, out of despair.”
“What I had lost in physical appeal or beauty, I had gained in character.”
“He was a small event in somebody else’s history.”
“My father’s skin was the color of corruption—copper, gold, ore.”
“It is in the small parts of something that beauty lies.”
“The smile was a disguise.”
“He was my father, but I did not know him.”
“I grew to love not liking my father.”
“I never grew to like my father. Perhaps I grew to love him.”
“I came to love my father, but only when he was dead.”
“You are a child until the people that brought you into this world are dead.”
“Truth is always so full of uncertainty.”
“Who you are is a mystery no one can answer, not even you.”
“But who can really forget the past? Not the victor! Not he vanquished!”
Sentence after sentence made me think. The reader Is not given answers. It is at the conclusion of the novel that one sits back and ponders what the author is saying.
I like how Kincaid writes. I like its simplicity, its rawness, its brutal honesty.
Much of the book is about validation of one’s self, of one’s desires both emotional and physical. The book has ample sexual content. Awareness and appreciation of one’s own body, of its smells, texture and sexual earnings, is a central component. This may be distasteful to some readers. See this as a word of warning.
Throughout the book KIncaid had me thinking. This is good. Many truths are expressed about human behavior. This I appreciate. I like Kincaid’s bare, raw style of writing. She values and I value self-reliance, but I believe I value more than her interaction between people and the importance and delight of sharing an experience with another. Here lies a basic difference between the author’s and my point of view. It is why I give the book three rather than four stars, despite my appreciation of the writing and that the lines kept me thinking. The main character is just too self-centered, too much of an egoist for me. I said egoist, not egotist!
Kincaid draws colonialism in terms of the individual. This I do not think is bad.
Robin Miles narrates the audiobook. Her performance is fantastic. There are great lines to be found in this book, and she says them extremely well. She gives one adequate time to think. The narration I have given five stars.
January 11, 2024
Son söyleyeceğimi başta söyleyeyim; bu kitabı herkesin okumasını isterim çünkü çok güzel.
Bir Karayip ülkesi olan Dominika’da doğan, doğumda annesini kaybeden Xuela üstünden “ben kimim?” sorusuna cevap arıyor yazar. Xuela’nın 70 yıllık hayat yolculuğunu anlatırken, onun mizacına uygun şekilde her şeyin farkında bir aklın, hafif mesafeli tonunu kullanarak sömürgecilik, sınıf çatışması, aile bağları, cinsellik vs. gibi derin meseleleri ele alıyor. Görece kısa sayılabilecek bir romanda bu kadar konuya layıkıyla değinebilmek bile başlı başına bir başarı bence.
Romanın en büyük gücü anlatıcıya bizi ikna etmesinde yatıyor. İç dökümü, hayat hikayesi vs. türü metinlerde belki de en zor şey bunu sağlayabilmek. Xuela’nın acısına da, öfkesine de, arayışına da hayatının her noktasında ortak oluyoruz. Bazı bölümleri çok sert, çok gerçek. Tıpkı hayatın kendisi gibi. Jamaica Kincaid da bunun peşinde zaten. Ne eksik ne fazla, olanı biteni anlatıyor Xuela üstünden. Bazen ağır geliyor okuduklarımız, gerçek sert bir yumruk gibi iniyor yüzümüze. Okurken ara verip, derin nefes alıp, şöyle bir dolaştığım bölümleri oldu. Çok ama çok etkilendim.
Kişisel olanın aslında ne kadar politik olabileceğini okudukça daha iyi kavrıyorum. Annemin Otobiyografisi tam da böyle bir kitap. Anlatılan Xuela’nın değil aslında sömürge yapılmış toplumların da hikayesi. Böylece bakınca roman daha da kıymetleniyor gözümde. İlla benzetmek gerekirse, daha önce yorumlarda yazıldığı gibi Annie Ernaux’ya benzetebiliriz Jamaica Kincaid’i, daha sert bir üslubu olduğunu notunu düşerek tabii.
Bu kitabın çıktığını öğrenene kadar yazarın varlığından bile haberdar değilim doğrusu. İki romanı daha basılacakmış Jaguar’dan. Onlar için şimdiden sabırsızlanıyorum. Jaguar’a da bizi böyle biricik bir yazarla tanıştırdığı için teşekkür ediyorum.
Kendisiyle ilgili başka bir değerlendirme yazısı daha yazdım, merak edenler bakabilirler.
https://bantmag.com/annemin-otobiyogr...
Bir Karayip ülkesi olan Dominika’da doğan, doğumda annesini kaybeden Xuela üstünden “ben kimim?” sorusuna cevap arıyor yazar. Xuela’nın 70 yıllık hayat yolculuğunu anlatırken, onun mizacına uygun şekilde her şeyin farkında bir aklın, hafif mesafeli tonunu kullanarak sömürgecilik, sınıf çatışması, aile bağları, cinsellik vs. gibi derin meseleleri ele alıyor. Görece kısa sayılabilecek bir romanda bu kadar konuya layıkıyla değinebilmek bile başlı başına bir başarı bence.
Romanın en büyük gücü anlatıcıya bizi ikna etmesinde yatıyor. İç dökümü, hayat hikayesi vs. türü metinlerde belki de en zor şey bunu sağlayabilmek. Xuela’nın acısına da, öfkesine de, arayışına da hayatının her noktasında ortak oluyoruz. Bazı bölümleri çok sert, çok gerçek. Tıpkı hayatın kendisi gibi. Jamaica Kincaid da bunun peşinde zaten. Ne eksik ne fazla, olanı biteni anlatıyor Xuela üstünden. Bazen ağır geliyor okuduklarımız, gerçek sert bir yumruk gibi iniyor yüzümüze. Okurken ara verip, derin nefes alıp, şöyle bir dolaştığım bölümleri oldu. Çok ama çok etkilendim.
Kişisel olanın aslında ne kadar politik olabileceğini okudukça daha iyi kavrıyorum. Annemin Otobiyografisi tam da böyle bir kitap. Anlatılan Xuela’nın değil aslında sömürge yapılmış toplumların da hikayesi. Böylece bakınca roman daha da kıymetleniyor gözümde. İlla benzetmek gerekirse, daha önce yorumlarda yazıldığı gibi Annie Ernaux’ya benzetebiliriz Jamaica Kincaid’i, daha sert bir üslubu olduğunu notunu düşerek tabii.
Bu kitabın çıktığını öğrenene kadar yazarın varlığından bile haberdar değilim doğrusu. İki romanı daha basılacakmış Jaguar’dan. Onlar için şimdiden sabırsızlanıyorum. Jaguar’a da bizi böyle biricik bir yazarla tanıştırdığı için teşekkür ediyorum.
Kendisiyle ilgili başka bir değerlendirme yazısı daha yazdım, merak edenler bakabilirler.
https://bantmag.com/annemin-otobiyogr...
May 11, 2024
uzun zamandır okuduğum en sert metinlerden biri. 160 sayfada jamaica kincaid sömürgeden dine, kadın erkek eşitsizliğinden cinselliğe ve tüm bunların arkasında asıl olarak annesizliğe ve sevgisizliğe dair öyle bir roman yazmış ki… hani doğru olan ya da sevdiğiniz her cümlenin altını çizseniz tüm kitap çizilmiş olur, öyle bir şey…
xuela adındaki dominikalı ana karakterin yaşamının sonuna doğru yaşamını anlatmasıyla oluşuyor roman. diyalog yok, olay örgüsü tamamen xuela’nın anılarına bağlı. romanı okurken yine araştırma yapmam gerekti çünkü dominika neresi bilmiyordum. daha yeni dominik cumhuriyeti müfredatımdan çıkmıştım üstelik. dominika da uzun yıllar önce fransızlar sonra ingilizler tarafında yönetilmiş, kahvesinden kakaosundan yerlisinden etinden sütünden faydalanılıp sonrasında üçüncü dünya ülkesi olarak bi başına bırakılmış bir yer.
xuela’nın babası bir melez. melezlik romanın ana temalarından biri. deri rengine göre sıralanış, afrikalı ebeveynin bile karayipliden değerli olması çünkü karayiplilerin artık yok olmuş olması gibi pek çok detay var.
xuela okuduğum en sevgisiz karakterlerden biri. sevgisizliğini bize öylesine dümdüz ve doğrudan anlatıyor ki hiçbir şekilde kendisini haklı göstermeye çalışmamasına karşın sonuna kadar yanındayız. yenilen değil yenen olmaya karar veren polis babasının sömürüsü, kötücüllüğü, elinden geçtiği üvey anneler, kendisini sevmeyen üvey kardeşler derken xuela sevme yetisini bilmediğinden son derece zeki olduğundan ve son derece içgüdüsel bir biçimde kendisi için yaşıyor.
ateşli bedenini istediği gibi kullanıyor, kendi annesizliğini başka çocuklar çekmesin diye rahmini kurutuyor, kimseyi sevmiyor, onu seveni de sevemiyor, kaskatı bir yaşam boyunca sömürü düzenini, batıyı doğuyu, kadınlığını sorguluyor. kötü bir insan olarak mı yaşlanıyor? kesinlikle hayır. her şeyin ve kendisinin sonuna kadar bilincinde bir kadın olarak yaşıyor.
ama annesini bilmemesi ve hiçbir zaman karşılıksız sevgiyi tatmaması bir yerden sonra bu romanı kendisinin değil annesinin otobiyografisi haline getiriyor.
çok sevdim, jaguar diğer kitaplarını da basacakmış 🥳 bu arada dur duraksız ve yoğun metni umay öze mükemmel çevirmiş.
xuela adındaki dominikalı ana karakterin yaşamının sonuna doğru yaşamını anlatmasıyla oluşuyor roman. diyalog yok, olay örgüsü tamamen xuela’nın anılarına bağlı. romanı okurken yine araştırma yapmam gerekti çünkü dominika neresi bilmiyordum. daha yeni dominik cumhuriyeti müfredatımdan çıkmıştım üstelik. dominika da uzun yıllar önce fransızlar sonra ingilizler tarafında yönetilmiş, kahvesinden kakaosundan yerlisinden etinden sütünden faydalanılıp sonrasında üçüncü dünya ülkesi olarak bi başına bırakılmış bir yer.
xuela’nın babası bir melez. melezlik romanın ana temalarından biri. deri rengine göre sıralanış, afrikalı ebeveynin bile karayipliden değerli olması çünkü karayiplilerin artık yok olmuş olması gibi pek çok detay var.
xuela okuduğum en sevgisiz karakterlerden biri. sevgisizliğini bize öylesine dümdüz ve doğrudan anlatıyor ki hiçbir şekilde kendisini haklı göstermeye çalışmamasına karşın sonuna kadar yanındayız. yenilen değil yenen olmaya karar veren polis babasının sömürüsü, kötücüllüğü, elinden geçtiği üvey anneler, kendisini sevmeyen üvey kardeşler derken xuela sevme yetisini bilmediğinden son derece zeki olduğundan ve son derece içgüdüsel bir biçimde kendisi için yaşıyor.
ateşli bedenini istediği gibi kullanıyor, kendi annesizliğini başka çocuklar çekmesin diye rahmini kurutuyor, kimseyi sevmiyor, onu seveni de sevemiyor, kaskatı bir yaşam boyunca sömürü düzenini, batıyı doğuyu, kadınlığını sorguluyor. kötü bir insan olarak mı yaşlanıyor? kesinlikle hayır. her şeyin ve kendisinin sonuna kadar bilincinde bir kadın olarak yaşıyor.
ama annesini bilmemesi ve hiçbir zaman karşılıksız sevgiyi tatmaması bir yerden sonra bu romanı kendisinin değil annesinin otobiyografisi haline getiriyor.
çok sevdim, jaguar diğer kitaplarını da basacakmış 🥳 bu arada dur duraksız ve yoğun metni umay öze mükemmel çevirmiş.
April 21, 2008
I am way to the left on criminal justice issues and am strongly opposed to capital punishment, but if there is one group of offenders forcing me to reconsider my commitment to the values I hold, it is probably that comprised of people who write in library books. I'd like a grant for a study researching both people who write in library books and people who engage in loud, long cellphone conversations in otherwise quiet and enclosed spaces (e.g., the bus from the Port Authority to Kingston, NY; the train from Penn Station to Philadelphia). My theory is that there's a great deal of correlation between these two behaviors, and studying the subjects who engage in them would add to the body of scientific knowledge that could be used in the future to develop a program wherein perpetrators of these acts could be grouped together and transported to an out-of-the-way location; because honestly, I really don't believe in capital punishment, but even my lefty views must admit that some citizens infringe upon the rights of the rest of us in completely unacceptable ways. Therefore, I propose mandatory relocation of library-book-writers and obnoxious-cell-phone-users to a distant and underpopulated island.
A cold and ugly island, though, not a beautiful one like Dominica, where The Autobiography of My Mother is set. Though as Jamaica Kincaid makes clear, life on a Caribbean island isn't just always a Jimmy Buffettesque lark in the sand.
I liked this book, though I'm sure not everyone would, and I managed to enjoy it despite the infuriatingly stupid underlining and marginalia of a previous NYPL patron. It's the story of a girl whose mother died giving birth to her; this motherlessness defines the main character's identity and life, which the story chronicles. Much of the novel is about colonialism, and it is very brutal and intense, with a great deal of human cruelty, sex, and masturbation. I thought it was good. It really took me into the existence of someone I couldn't relate to at all, in a way that was both interesting and satisfying, and it made me think about colonialism and power in a new way. What more do we want?
One of the things I liked a lot about this book was that it did a lot of "telling" instead of "showing." When I took fiction-writing class in college, the standard go-to criticism of pretty much anything I or anyone else wrote was, "You do too much telling; you need to do more showing!" This seems to be the infallible rule of writing workshops, that "telling" is about the worst sin one can commit and "showing" is just an absolutely great thing to do, but honestly, I've never accepted this dogma at all. What the hell is wrong with some good old telling? I like being told things sometimes. Seriously! Who decided this was such a horrible thing to do? I like telling, and I like to be told, provided it's done right. In this book, the narrator tells you all sorts of things, and it's great. It's what makes the novel work. I am sure that if Jamaica Kincaid had shared the draft of this book with a gaggle of undergraduates, they all would have been on her ass about all the telling and would have explained that she needed to show more. To which I say: screw them! All those fiction workshop kids might take a deep breath and settle down, lest I decide to expand criteria for my island.
Anyway, this book wasn't flawless or amazing, but I did enjoy it. I felt no driving passion to get through the story and wouldn't have been upset if someone had taken it away from me halfway though, but I did like reading it and don't feel that time was wasted at all.
A cold and ugly island, though, not a beautiful one like Dominica, where The Autobiography of My Mother is set. Though as Jamaica Kincaid makes clear, life on a Caribbean island isn't just always a Jimmy Buffettesque lark in the sand.
I liked this book, though I'm sure not everyone would, and I managed to enjoy it despite the infuriatingly stupid underlining and marginalia of a previous NYPL patron. It's the story of a girl whose mother died giving birth to her; this motherlessness defines the main character's identity and life, which the story chronicles. Much of the novel is about colonialism, and it is very brutal and intense, with a great deal of human cruelty, sex, and masturbation. I thought it was good. It really took me into the existence of someone I couldn't relate to at all, in a way that was both interesting and satisfying, and it made me think about colonialism and power in a new way. What more do we want?
One of the things I liked a lot about this book was that it did a lot of "telling" instead of "showing." When I took fiction-writing class in college, the standard go-to criticism of pretty much anything I or anyone else wrote was, "You do too much telling; you need to do more showing!" This seems to be the infallible rule of writing workshops, that "telling" is about the worst sin one can commit and "showing" is just an absolutely great thing to do, but honestly, I've never accepted this dogma at all. What the hell is wrong with some good old telling? I like being told things sometimes. Seriously! Who decided this was such a horrible thing to do? I like telling, and I like to be told, provided it's done right. In this book, the narrator tells you all sorts of things, and it's great. It's what makes the novel work. I am sure that if Jamaica Kincaid had shared the draft of this book with a gaggle of undergraduates, they all would have been on her ass about all the telling and would have explained that she needed to show more. To which I say: screw them! All those fiction workshop kids might take a deep breath and settle down, lest I decide to expand criteria for my island.
Anyway, this book wasn't flawless or amazing, but I did enjoy it. I felt no driving passion to get through the story and wouldn't have been upset if someone had taken it away from me halfway though, but I did like reading it and don't feel that time was wasted at all.
October 4, 2024
"Hiçbir zaman anne olmayacaktım, ama bu, asla çocuk doğurmayacağım anlamına gelmiyordu. Doğuracaktım, ama onlara asla annelik yapmayacaktım. Sürüsüyle çocuk doğuracaktım; kafamdan, koltukaltlarımdan, bacaklarımın arasından çıkacaklardı; bir sürü çocuk doğuracaktım, asmadan sarkan üzümler gibi sarkacaklardı benden, ama onları bir Tanrı gibi kayıtsızca yok edecektim. Sabah çocuklar doğuracaktım, öğlen onları içimden gelen suyla yıkayacak, gece ise yiyecektim, bütün halde, tek lokmada yutacaktım onları. Bir var, bir yok olacaklardı."
Ay bu nasıl sert, nasıl güçlü, nasıl lezzetli, nasıl hırpalayıcı bir metin, nasıl müthiş! Annemin Otobiyografisi, Karayiplerde bir ülke olan Dominikalı yazar Jamaica Kincaid'in okuduğum ilk eseri oldu. Öncelikle - ne muhteşem bir kitap ismi o? "Annem ben doğduğum an öldü" diye başlıyor kitap. Anlatıcımız Xuela, doğduğu andan itibaren tüm hayatını anlatıyor bize ve metin gitgide hiç tanımadığı annesinin otobiyografisine dönüşüyor sahiden.
Xuela kaskatı, sevgisiz bir kadın, Kincaid bence bu kadar sert ve buz gibi bir insanı konuşturup onun okurda bir duygu yaratmasını becererek zaten muazzam bir başarıya imza atıyor. Bu son derece keskin, köşeli, bağımsız, sert, soğuk kadının kelimeleri insanın yüreğine saplanıveriyor.
Bir yandan öyküsünü anlatırken bir yandan da sömürgecilik, cinsiyet meselesi, iktidar, ırkçılık, adalet, kilise, ahlak... Hepsini ince ince yerle bir ediyor, hiç büyük laflar etmeden, sadece sakince konuşan o anlatıcının bakışları ve sözleriyle. Çok kişisel bir şey anlatırken müthiş politik bir çerçeve çizmeyi başarıyor. Küçücük detaylar ne çok şey söylüyor - örneğin babasının hep üniformalı gezmesine dair yazdıklarını hiç unutmayacağım.
O kadar çok yerin altını çizdim ki elemek zor ama şu pasajı da ekleyip bitireyim: "Cahil bir adam değildi, adalet duygusu vardı, neyin doğru neyin yanlış olduğunu anlayabilecek biriydi. Hatta cesur olduğu bile söylenebilirdi, kendini suçlayabiliyordu. Ne var ki kendinizi suçlamanız kendinizi bağışlamanız anlamına gelir ve insanın başkalarına karşı işlediği suçlar nedeniyle kendisini bağışlamak gibi bir hakkı yoktur."
Çok, çok sevdim.
Ay bu nasıl sert, nasıl güçlü, nasıl lezzetli, nasıl hırpalayıcı bir metin, nasıl müthiş! Annemin Otobiyografisi, Karayiplerde bir ülke olan Dominikalı yazar Jamaica Kincaid'in okuduğum ilk eseri oldu. Öncelikle - ne muhteşem bir kitap ismi o? "Annem ben doğduğum an öldü" diye başlıyor kitap. Anlatıcımız Xuela, doğduğu andan itibaren tüm hayatını anlatıyor bize ve metin gitgide hiç tanımadığı annesinin otobiyografisine dönüşüyor sahiden.
Xuela kaskatı, sevgisiz bir kadın, Kincaid bence bu kadar sert ve buz gibi bir insanı konuşturup onun okurda bir duygu yaratmasını becererek zaten muazzam bir başarıya imza atıyor. Bu son derece keskin, köşeli, bağımsız, sert, soğuk kadının kelimeleri insanın yüreğine saplanıveriyor.
Bir yandan öyküsünü anlatırken bir yandan da sömürgecilik, cinsiyet meselesi, iktidar, ırkçılık, adalet, kilise, ahlak... Hepsini ince ince yerle bir ediyor, hiç büyük laflar etmeden, sadece sakince konuşan o anlatıcının bakışları ve sözleriyle. Çok kişisel bir şey anlatırken müthiş politik bir çerçeve çizmeyi başarıyor. Küçücük detaylar ne çok şey söylüyor - örneğin babasının hep üniformalı gezmesine dair yazdıklarını hiç unutmayacağım.
O kadar çok yerin altını çizdim ki elemek zor ama şu pasajı da ekleyip bitireyim: "Cahil bir adam değildi, adalet duygusu vardı, neyin doğru neyin yanlış olduğunu anlayabilecek biriydi. Hatta cesur olduğu bile söylenebilirdi, kendini suçlayabiliyordu. Ne var ki kendinizi suçlamanız kendinizi bağışlamanız anlamına gelir ve insanın başkalarına karşı işlediği suçlar nedeniyle kendisini bağışlamak gibi bir hakkı yoktur."
Çok, çok sevdim.
June 14, 2024
Mükemmel bir hikaye, mükemmel bir anlatım, mükemmel bir çeviri…
Jamaica Kincaid’in roman kahramanı Xuela atalarının köle olarak yerleştirildiği Karayip’lerdeki bir adadan sesleniyor. Sevginin olmadığı, sevgisizlik, öfke, güvensizlik ve şüpheciliğin olduğu ortamda kendini güvende hisseden, erken yaşlarda kadın olan bir kız çocuğu, 70 yıllık hayat öyküsünü anlatıyor.
Hikayesini o kadar akıcı cümlelerle kurgulamış ki Kincaid, bazıları ezberimde bile. “Dünyayı döndüren nedir?” sorusunu soran ve cevabını arayan Xuela patolojik seviyedeki negatif ve olumsuz ruh halinde bile benim kahramanım oldu.
Yazar bu kısa sayılacak çok derin romanında yerel inançlar ve büyü, kölelik, sınıf ayrımı, sömürü düzeni, emperyalizm, ırkçılık, feminizm, cinsellik, aile ve tanrının varlığı gibi konuları ustaca işlemiş. Kitabın adı niye böyle diye düşünürseniz benim gibi, son sayfayı beklemeniz gerekir. Öneririm.
Jamaica Kincaid’in roman kahramanı Xuela atalarının köle olarak yerleştirildiği Karayip’lerdeki bir adadan sesleniyor. Sevginin olmadığı, sevgisizlik, öfke, güvensizlik ve şüpheciliğin olduğu ortamda kendini güvende hisseden, erken yaşlarda kadın olan bir kız çocuğu, 70 yıllık hayat öyküsünü anlatıyor.
Hikayesini o kadar akıcı cümlelerle kurgulamış ki Kincaid, bazıları ezberimde bile. “Dünyayı döndüren nedir?” sorusunu soran ve cevabını arayan Xuela patolojik seviyedeki negatif ve olumsuz ruh halinde bile benim kahramanım oldu.
Yazar bu kısa sayılacak çok derin romanında yerel inançlar ve büyü, kölelik, sınıf ayrımı, sömürü düzeni, emperyalizm, ırkçılık, feminizm, cinsellik, aile ve tanrının varlığı gibi konuları ustaca işlemiş. Kitabın adı niye böyle diye düşünürseniz benim gibi, son sayfayı beklemeniz gerekir. Öneririm.
March 9, 2022
My favourite Jamaica Kincaid book so far, and also the one I've found hardest to review. Each of her books has similar themes and ideas, and each has felt like it built upon the last, although they all stand alone. This time there is no complicated relationship with a living mother, because the mother died in childbirth. We circle back to that over and over -- it felt quite poetic, and both tragic and matter-of-fact.
Robin Miles reads the audiobook and she is fantastic. Her voice is warm and comfortable to listen to and she seems to inhabit characters in a way that really brings the reading to life.
Robin Miles reads the audiobook and she is fantastic. Her voice is warm and comfortable to listen to and she seems to inhabit characters in a way that really brings the reading to life.
February 3, 2022
I have written and rewritten my thoughts on this book for the past three days. Trying to find a simple and clear way to do that has been difficult, and the frustration has seeped its way into other things I have been doing recently. Clarity of thought, despite the numerous times attempted, is always difficult, and I won't meander down the path of this thought itself as there are those that have articulated it better and more eloquently. Typically I use a system with the reviews I've done—it's nothing original, or special, and it works for me most times. This usually consists of a small sketch of the plot; mention of parts of the story I found interesting, like its structure or the characters or some interesting background details; attempts to place the story in historical, political and social context, and the overall feelings elicited from reading tying the whole thing up. It's rather formulaic, I admit, but again it works for me. So, how to use this way of gaining clarity on a work that defies clarity, and whose beauty is partly drawn from how convoluted and intricate it is.
Where to start? Jamaica Kincaid. She's a wonderful writer. That dreamy elegant prose she writes with: magnificent. And it shines in this book even more than it does in the other works, which were also great, that I've read. Her works have a very distinct voice, and I can boldly claim, after finishing my fifth Kincaid book, that someone can read a paragraph from her work that I haven't read yet, and without knowing who is being read beforehand, and I would know that it is her. Actually just two sentences, not even an entire paragraph. All this is more impressive after I recently discovered that she writes the story in her head for sometime and then unleashes it all on paper without rewriting.
Getting to the reason this book is difficult to review: Xuela. The voice and protagonist of this story, and what an unforgettable character. This story is set in the Caribbean island of Dominica, and Xuela is the product of its history. Her mother belongs to the vanishing indigenous Carib people and her father was born of an African mother and a Scottish father. After her mother died while giving birth to her, abandoned and neglected, Xuela lives a loveless childhood. She's hardened to life and learns to confront truths, no matter how painful and uncomfortable. For Xuela, there is no reconciliation. What happened in history: genocide of indigenous peoples following Colombus' explorations; the uprooted and enslaved Africans made other; the status of superiority both events created for white people, and the aftermath of all this violence cannot be undone, reversed, appeased or wiped away.
"Why should great acts of transgression be followed by profound redemption, a redemption of such magnitude that it had the power at once to make my own transgressions stomach-turning yet not unlike the naïve and simple actions of a child? Such was the case of a man who traded in human bodies and then wrote a hymn, a hymn of such fame that the descendants of the human bodies in which he had traded sang this hymn on Sundays in church with a fervor and sincerity that he, the author and transgressor, was not capable of. The depths of evil, its results, were all too clear to me: its satisfactions, its rewards, the glorious sensations, the praise, the feeling of exaltation and superiority evil elicits when it is successful, the feeling of invincibility—I had observed all of this firsthand."
Through her personal history, Xuela connects past and present. Showing that not much of the past remains past, and how so much of the present is made of the past. It's an incredible story that I won't be forgetting anytime soon.
Where to start? Jamaica Kincaid. She's a wonderful writer. That dreamy elegant prose she writes with: magnificent. And it shines in this book even more than it does in the other works, which were also great, that I've read. Her works have a very distinct voice, and I can boldly claim, after finishing my fifth Kincaid book, that someone can read a paragraph from her work that I haven't read yet, and without knowing who is being read beforehand, and I would know that it is her. Actually just two sentences, not even an entire paragraph. All this is more impressive after I recently discovered that she writes the story in her head for sometime and then unleashes it all on paper without rewriting.
Getting to the reason this book is difficult to review: Xuela. The voice and protagonist of this story, and what an unforgettable character. This story is set in the Caribbean island of Dominica, and Xuela is the product of its history. Her mother belongs to the vanishing indigenous Carib people and her father was born of an African mother and a Scottish father. After her mother died while giving birth to her, abandoned and neglected, Xuela lives a loveless childhood. She's hardened to life and learns to confront truths, no matter how painful and uncomfortable. For Xuela, there is no reconciliation. What happened in history: genocide of indigenous peoples following Colombus' explorations; the uprooted and enslaved Africans made other; the status of superiority both events created for white people, and the aftermath of all this violence cannot be undone, reversed, appeased or wiped away.
"Why should great acts of transgression be followed by profound redemption, a redemption of such magnitude that it had the power at once to make my own transgressions stomach-turning yet not unlike the naïve and simple actions of a child? Such was the case of a man who traded in human bodies and then wrote a hymn, a hymn of such fame that the descendants of the human bodies in which he had traded sang this hymn on Sundays in church with a fervor and sincerity that he, the author and transgressor, was not capable of. The depths of evil, its results, were all too clear to me: its satisfactions, its rewards, the glorious sensations, the praise, the feeling of exaltation and superiority evil elicits when it is successful, the feeling of invincibility—I had observed all of this firsthand."
Through her personal history, Xuela connects past and present. Showing that not much of the past remains past, and how so much of the present is made of the past. It's an incredible story that I won't be forgetting anytime soon.
January 13, 2016
Let me say from the outset, I absolutely loved this book, its language, its voice, its poetry, the complexity of its narrator, who could be so distant yet simultaneously get so under your skin. There is a raw but brutal honesty to it, that disturbs and is to be admired at the same time, it is so full of contrasts and so compelling and beats its rhythm so loud, I almost can't describe it.
In the autobiography of my mother, we encounter Xuela Claudette Richardson, who narrates her life looking back over seventy years, though the sense of her life reads as if it is being lived in the present, so vivid are the memories, so visceral the experiences. Her mother died in child birth and her father left with her with his laundry woman until she was seven, when he remarried and came back for her.
She recalls the moment vividly through the senses and how it made her feel.
Through the narrator looking back over years and at events that she re-experiences as she recalls them, we see how it was then, that something, whether it is the lack of maternal love or the makeup of this character, nature or nurture, contributes to her way of being in the world in an emotionally detached way. She responds to instincts and observes acutely her own responses and is able to look back on them and describe and account for them, but there is a sense of something missing, that appears through the recurring dream of a mother climbing up and away from her and the questions she asks herself throughout her life.
Her father's wife who is resentful toward Xuela and reminds her often that she can't be her father's daughter, soon bears two children, a boy and a girl. Though there is no love between them, Xuela doesn't hate her, she has sympathy for her.
At 15, her father removes her from his home and takes her to live with a business partner and his wife as a boarder. She develops a close friendship with the wife, Madame LaBatte, observing with the same acuity their relationship and way of living and enters womanhood herself, observing and experiencing changes in her own body and the effect it elicits in others.
She makes decisions about her own womanhood, about her body, about mothering. And she lives her life in accordance with those decisions. She marries, she discovers love and seems never to lose that ability to see through the illusions that surround all those things without sacrificing pleasure and contentedness.
And at the end I ask, who is writing this story? Who is this mother who had no mother and no children? And in the dying pages, she will answer the question and we may realise we knew it all along.
the autobiography of my Mother plumbs the depths of maternal love and its lack, mother daughter relationships, self-love, absent fathers and the latent influences of enslavement and occupation, how they continue to distort reality even when they are no longer present.
I find it almost impossible to describe the reading experience, except that it left me asking "How did I not know about this book?" The voice is so unique and powerful and much more than an imagination, it is rooted in something strong and yet transparent and is utterly compelling. Don't read this for story, this is about writing and thus reading through the senses, Jamaica Kincaid creates prose that inhabits them all.
Read my complete review here at Word by Word.
In the autobiography of my mother, we encounter Xuela Claudette Richardson, who narrates her life looking back over seventy years, though the sense of her life reads as if it is being lived in the present, so vivid are the memories, so visceral the experiences. Her mother died in child birth and her father left with her with his laundry woman until she was seven, when he remarried and came back for her.
She recalls the moment vividly through the senses and how it made her feel.
"I thanked Eunice for taking care of me. I did not mean it, I could not mean it, I did not know how to mean it, but I would mean it now. I did not say goodbye; in the world that I lived in then and the world that I live in now goodbyes do not exist, it is a small world. All my belongings were in a muslin knapsack and he placed them in a bag that was on the donkey he had been riding. He placed me on the donkey and sat behind me. And this was how we looked as my back was turned on the small house in which I spent the first seven years of my life..."
Through the narrator looking back over years and at events that she re-experiences as she recalls them, we see how it was then, that something, whether it is the lack of maternal love or the makeup of this character, nature or nurture, contributes to her way of being in the world in an emotionally detached way. She responds to instincts and observes acutely her own responses and is able to look back on them and describe and account for them, but there is a sense of something missing, that appears through the recurring dream of a mother climbing up and away from her and the questions she asks herself throughout her life.
Her father's wife who is resentful toward Xuela and reminds her often that she can't be her father's daughter, soon bears two children, a boy and a girl. Though there is no love between them, Xuela doesn't hate her, she has sympathy for her.
"Her tragedy was greater than mine; her mother did not love her, but her mother was alive, and every day she saw her mother and every day her mother let her know she was not loved. My mother was dead."
At 15, her father removes her from his home and takes her to live with a business partner and his wife as a boarder. She develops a close friendship with the wife, Madame LaBatte, observing with the same acuity their relationship and way of living and enters womanhood herself, observing and experiencing changes in her own body and the effect it elicits in others.
She makes decisions about her own womanhood, about her body, about mothering. And she lives her life in accordance with those decisions. She marries, she discovers love and seems never to lose that ability to see through the illusions that surround all those things without sacrificing pleasure and contentedness.
And at the end I ask, who is writing this story? Who is this mother who had no mother and no children? And in the dying pages, she will answer the question and we may realise we knew it all along.
the autobiography of my Mother plumbs the depths of maternal love and its lack, mother daughter relationships, self-love, absent fathers and the latent influences of enslavement and occupation, how they continue to distort reality even when they are no longer present.
I find it almost impossible to describe the reading experience, except that it left me asking "How did I not know about this book?" The voice is so unique and powerful and much more than an imagination, it is rooted in something strong and yet transparent and is utterly compelling. Don't read this for story, this is about writing and thus reading through the senses, Jamaica Kincaid creates prose that inhabits them all.
Read my complete review here at Word by Word.
January 29, 2010
The blurb on the front of the book from Michiko Kakutani uses the words "incantatory...lyrical" which is an excellent description of Kincaid's prose style. However, the narrator's voice is so lyrical, so distant that to me the book lacked emotional intensity. Xuela, the narrator, observes her life from an emotional remove, analyzing the people around her more as representatives of colonial power relations than as real people. For me her voice was cold and gave me no sense of connection to her or the world around her.
July 14, 2024
Bleak and brutal. I don’t think I have ever read anything that is written so beautifully about a life that is so empty of love and happiness, where just being is all there is. Where little crumbs of comfort come from being used by someone or being given to someone.
I can't say I enjoyed this, it is not a comfortable read, but the prose is something else, the whole thing is really quite astonishing.
I can't say I enjoyed this, it is not a comfortable read, but the prose is something else, the whole thing is really quite astonishing.
May 6, 2024
Esta buena novela de Jamaica Kincaid tiene una extraña complejidad. Ya el título introduce una duda, al referirse a una supuesta autobiografía de la madre de la autora, quien además, a poco de comenzar aclara que ha hecho estéril su vientre, porque como no ha tenido madre (murió al nacer), tampoco quiere imponer e imponerse hijos.
Xuela es huérfana de madre y tiene un vínculo distante con su ambicioso padre y su nueva familia.Es descendiente de europeos, negros e indígenas lo cual no forma parte de ningún colectivo. Las acciones trascurren en las islas del Caribe británica, especialmente Antigua y Dominica.
Pero la complejidad está también en la profundidad de los sentimientos y reflexiones sobre la individualidad y la pertenencia (a un pueblo, a una raza), el sometimiento entre los hombres, el sentido de la vida. Y está desarrollado a partir de la visión desapasionada de Xuela (la madre-no madre), a través de una redacción cuidadosa, que incluye párrafos de cruda poesía.
Jamaica Kincaid nació en la isla de Antigua, y reside actualmente en EEUU.
Xuela es huérfana de madre y tiene un vínculo distante con su ambicioso padre y su nueva familia.Es descendiente de europeos, negros e indígenas lo cual no forma parte de ningún colectivo. Las acciones trascurren en las islas del Caribe británica, especialmente Antigua y Dominica.
Pero la complejidad está también en la profundidad de los sentimientos y reflexiones sobre la individualidad y la pertenencia (a un pueblo, a una raza), el sometimiento entre los hombres, el sentido de la vida. Y está desarrollado a partir de la visión desapasionada de Xuela (la madre-no madre), a través de una redacción cuidadosa, que incluye párrafos de cruda poesía.
Jamaica Kincaid nació en la isla de Antigua, y reside actualmente en EEUU.
December 18, 2023
Annemin Otobiyografisi’ni okurken aklıma hep Clarice Lispector’ın Yıldızın Saati adlı kısa romanı geldi; sanki Jamaica Kincaid, Lispector’un uzaktan takip edip, elinde kamerasıyla her anını kareleyerek anlatan bir kameraman edasıyla aktardığı karakterinin iç sesini yazmış bu kitapta, diye düşündüm.
İskoç, Afrikalı ve Karayipli karışımı bir aileden gelen, yani tam bir melez olan anlatıcının öz yaşam öyküsünü oldukça şiirsel bir dille anlatması kısaca kitap. “Annem ben doğduğum an öldü.” cümlesiyle başlıyor ve o annenin yokluğunu, bu yokluğun hayatına nüfuz edişini her sayfada okuyoruz.
Yenilenle yenenin asla bitmeyen çatışmasının hikâyesi aslında kitap: sömürenle sömürülenin, fethedenle fethedilenin, güçlüyle zayıfın, annesiz hayata başlayanla ailesi olanın en baştan başlayan ayrımının tüm bir hayata yansımasının anlatımı. Kincaid’in deyişiyle yenilenin “elinde tek kalan şey” olan kendine, cinselliğine sığınması, bazen dinle bazen romansla avunması (s. 116). “Ben bir kadınım, dolayısıyla kısa bir tanımım vardı: İki meme, bacak aramda küçük bir açıklık, bir rahim, ne bir eksik ne bir fazla, hiçbir şey değişmez ve bunların hepsi daima aynı yerdedir” diyor Kincaid; biyolojik açıdan tamamen aynıyken çok farklı noktalardan yaşama atılmanın ve kimisinin elinde bu biyolojiden başka bir şeyin olmamasının hikâyesi Annemin Otobiyografisi.
Alıntıdan da anlaşılabileceği gibi çekincesiz, sert, tam olması gerektiği gibi cesur bir metin. Kolonyalizm, emperyalizm, ırkçılık ve sınıf meselelerini aile temasıyla ortak paydada işlemesi ve kadın cinselliğini ele alışı etkileyiciydi. Sanırım Naipaul’un Gelişin Bilmecesi’ndeki göç hikâyesi dışında Karayipler’den bir şey okumadım, bu açıdan da ilginçti. Sevdim.
İskoç, Afrikalı ve Karayipli karışımı bir aileden gelen, yani tam bir melez olan anlatıcının öz yaşam öyküsünü oldukça şiirsel bir dille anlatması kısaca kitap. “Annem ben doğduğum an öldü.” cümlesiyle başlıyor ve o annenin yokluğunu, bu yokluğun hayatına nüfuz edişini her sayfada okuyoruz.
Yenilenle yenenin asla bitmeyen çatışmasının hikâyesi aslında kitap: sömürenle sömürülenin, fethedenle fethedilenin, güçlüyle zayıfın, annesiz hayata başlayanla ailesi olanın en baştan başlayan ayrımının tüm bir hayata yansımasının anlatımı. Kincaid’in deyişiyle yenilenin “elinde tek kalan şey” olan kendine, cinselliğine sığınması, bazen dinle bazen romansla avunması (s. 116). “Ben bir kadınım, dolayısıyla kısa bir tanımım vardı: İki meme, bacak aramda küçük bir açıklık, bir rahim, ne bir eksik ne bir fazla, hiçbir şey değişmez ve bunların hepsi daima aynı yerdedir” diyor Kincaid; biyolojik açıdan tamamen aynıyken çok farklı noktalardan yaşama atılmanın ve kimisinin elinde bu biyolojiden başka bir şeyin olmamasının hikâyesi Annemin Otobiyografisi.
Alıntıdan da anlaşılabileceği gibi çekincesiz, sert, tam olması gerektiği gibi cesur bir metin. Kolonyalizm, emperyalizm, ırkçılık ve sınıf meselelerini aile temasıyla ortak paydada işlemesi ve kadın cinselliğini ele alışı etkileyiciydi. Sanırım Naipaul’un Gelişin Bilmecesi’ndeki göç hikâyesi dışında Karayipler’den bir şey okumadım, bu açıdan da ilginçti. Sevdim.
May 4, 2024
Samimi, çok gerçek, kendini tanıma isteğinin sarsıcılığını tamamen gösteren ama oldukça mesafeli ama tamamen domine eden bir roman Annemin Otobiyografisi.
“Annem ben doğduğun an öldü.”
Bu cümleyi sık sık okurken bir yandan kitabın yarısında adını öğrendiğimiz anlatıcımızın hayatını irdeliyoruz. Aslında kitabın yarısından sonra karakterler kimliklenmeye başlıyor tam anlamıyla ama sizi ilk sayfasından etkisi altına alıyor.
“Benim yaşam öyküm, benim kadar annemin de yaşam öyküsü oldu; ve yine, nasıl doğurmadığım çocukların yaşam öyküsü onların olduğu kadar benim de yaşam öykümse, benim yaşam öyküm de aynı zamanda onların yaşam öyküsü. İçimde o hiç duymadığım ses, o hiç görmediğim yüz, o içinden çıktığım beden var. İçimde, benden çıkmış olması gereken sesler, şekillenmesine izin vermediğim yüzler, beni görmesine izin vermediğim gözler var. Bu öykü var olmasına hiçbir zaman izin verilmemiş birinin öyküsü, bu öykü olmayı kabul ermediğim kişinin öyküsü.”
Kurgu, anlatım ve Umay Öze çevirisiyle nefis bir kitap.
“Dünyayı döndüren nedir?
Böyle bir soruyu kim niye sorar?
Derisinin soluk rengi ile övünen bir erkek bu soruyu el üstünde tutar, çünkü bu bir arzunun gerçekleşmesi değildir, kendi payına herhangi bir çaba sarf ederek elde ettiği bir şey değildir; o böyle doğmuştur, kutsanmış, böyle olsun diye seçilmiştir ve bu yüzden hiyerarşiler merdiveninde ayrıcalıklı bir konumdadır. Bu adam bir yaylada -deniz seviyesinde değil- oturur ve gözünün gördüğü her şeyin; bereketli çayırlar, engin düzlükler, derinlerinde cevherler saklayan yüce dağlar, çalkantılı denizler ve dingin okyanusların yüzü hepsinin onun olması gerektiğinden adı gibi emindir. “Dünyayı döndüren nedir?” sorusunu sorarken, görüp göreceği her şey avucundadır, her şey öylesine güvendedir ki ara ara avucuna bakmayı keser; kendi kendisini ihbar edebilir, tüm bunların elinden alınmasını talep edebilir, ana rahmine düştüğü ana, doğduğu güne lanetler yağdırabilir, derken gece bastırır, uyur ve sabah uyandiginda her şeyin halen güvende, halen avucunda durduğunu görür, sonra tekrar sorar: Dünyayı döndüren nedir? Üstelik şimdi bir yanıtı da vardır; bu yanıt cilt cilt kitaplar tutacaktır, birbirinden tamamen farklı sayısız yanıt ve birbirinin aynısı sayısız erkek vardır.
Peki, ben ne sorayım? Ben hangi soruyu sorabilirim? Benim elimde avucumda bir şey yok, ben erkek değilim.
Dünyayı bana ve benim gibilere karşı döndüren nedir? Bunu sorarım ben. Bu soruyu sorarken elimde avucumda hiçbir şey yok, bir şey araştırıyor değilim; cilt cilt kitaplar tutacak yanıtlar bulma lüksüm yok. Ben bu soruyu sorarken, sesinden çaresizlik fışkırıyor.”
“Annem ben doğduğun an öldü.”
Bu cümleyi sık sık okurken bir yandan kitabın yarısında adını öğrendiğimiz anlatıcımızın hayatını irdeliyoruz. Aslında kitabın yarısından sonra karakterler kimliklenmeye başlıyor tam anlamıyla ama sizi ilk sayfasından etkisi altına alıyor.
“Benim yaşam öyküm, benim kadar annemin de yaşam öyküsü oldu; ve yine, nasıl doğurmadığım çocukların yaşam öyküsü onların olduğu kadar benim de yaşam öykümse, benim yaşam öyküm de aynı zamanda onların yaşam öyküsü. İçimde o hiç duymadığım ses, o hiç görmediğim yüz, o içinden çıktığım beden var. İçimde, benden çıkmış olması gereken sesler, şekillenmesine izin vermediğim yüzler, beni görmesine izin vermediğim gözler var. Bu öykü var olmasına hiçbir zaman izin verilmemiş birinin öyküsü, bu öykü olmayı kabul ermediğim kişinin öyküsü.”
Kurgu, anlatım ve Umay Öze çevirisiyle nefis bir kitap.
“Dünyayı döndüren nedir?
Böyle bir soruyu kim niye sorar?
Derisinin soluk rengi ile övünen bir erkek bu soruyu el üstünde tutar, çünkü bu bir arzunun gerçekleşmesi değildir, kendi payına herhangi bir çaba sarf ederek elde ettiği bir şey değildir; o böyle doğmuştur, kutsanmış, böyle olsun diye seçilmiştir ve bu yüzden hiyerarşiler merdiveninde ayrıcalıklı bir konumdadır. Bu adam bir yaylada -deniz seviyesinde değil- oturur ve gözünün gördüğü her şeyin; bereketli çayırlar, engin düzlükler, derinlerinde cevherler saklayan yüce dağlar, çalkantılı denizler ve dingin okyanusların yüzü hepsinin onun olması gerektiğinden adı gibi emindir. “Dünyayı döndüren nedir?” sorusunu sorarken, görüp göreceği her şey avucundadır, her şey öylesine güvendedir ki ara ara avucuna bakmayı keser; kendi kendisini ihbar edebilir, tüm bunların elinden alınmasını talep edebilir, ana rahmine düştüğü ana, doğduğu güne lanetler yağdırabilir, derken gece bastırır, uyur ve sabah uyandiginda her şeyin halen güvende, halen avucunda durduğunu görür, sonra tekrar sorar: Dünyayı döndüren nedir? Üstelik şimdi bir yanıtı da vardır; bu yanıt cilt cilt kitaplar tutacaktır, birbirinden tamamen farklı sayısız yanıt ve birbirinin aynısı sayısız erkek vardır.
Peki, ben ne sorayım? Ben hangi soruyu sorabilirim? Benim elimde avucumda bir şey yok, ben erkek değilim.
Dünyayı bana ve benim gibilere karşı döndüren nedir? Bunu sorarım ben. Bu soruyu sorarken elimde avucumda hiçbir şey yok, bir şey araştırıyor değilim; cilt cilt kitaplar tutacak yanıtlar bulma lüksüm yok. Ben bu soruyu sorarken, sesinden çaresizlik fışkırıyor.”
August 26, 2021
Es un libro sobre la identidad, sobre el deseo, sobre la percepción propia y del otro, sobre el cuerpo, sobre las decisiones que tomamos del cuerpo es también un libro sobre la muerte y sobre lo inevitable.
Hermoso.
Hermoso.
January 3, 2024
benim küçük dünyama göre 2023'ün edebiyat olayı jamaica kincaid'in nihayet türkçeye çevrilmesiydi. hatta ikincisi de annie john ve lucy romanlarının da çevrileceğini öğrenmekti. bir gün belki ben çevirebilirim diye (yine o küçük dünyamda) hayallere daldığımdan biraz buruk bir sevinçle karşıladım tabii bu haberleri ama kincaid'in sonunda türkçeyle buluşmasını sağlayan herkese müteşekkirim yine de :)
annemin otobiyografisi'ne beni çeken ilk şey kitabın adıydı galiba. sonra da metnin "annem ben doğduğum an öldü" diye açılması, buradaki anlatıcı tercihi, otobiyografi beklentisinin boşa düşmesi geldi. kimin otobiyografisiydi ki mevzubahis? bu kitabın adını seçen jamaica kincaid, kendi annesinin hayatını kurmacaya mı çevirmişti? yoksa anlatıcı xuela, annesini hiç tanımayan xuela, bu yüzden de hep kendini arayan xuela, kendi yaşamında annesininkini de eritip öyle mi anlatmıştı? biz kız çocukları, küçüklüğümüzde çok korktuğumuz ama büyüdükçe kabullendiğimiz üzere annemizi içimizde taşıyor, hatta annelerimizin hayatlarını mı yaşıyorduk? yoksa sömürülenler, ezilenler aynı çarkın içinde, aynı hayatları yaşamaya mahkûm mu bırakılıyordu? soru üstüne soru doğuran bu tek cümlede ben romana bağlandım kısacası, sonrası da çorap söküğü gibi geldi.
romanın "ben kimim?" sorusuyla ilgilendiğini söyleyebiliriz. sömürgede doğan bir kadının "ben kimim?" sorusu. ben kimim, hiç tanımadığım annem veya bölük pörçük gördüğüm babam mıyım, kendine yabancılaştırılmış, ülkesinden, dilinden, hatta direkt kendinden mahrum bırakılmış, kendi kendine düşman edilmiş, kendi içinde şeytanlaştırılmış ulusum muyum, karşılaştığım insanlar veya başıma gelen olayların toplamı mıyım, iki meme ve bacak arasındaki açıklıktan ibaret bir kadın mıyım... aslında anlatıcı xuela'yı bu sorulardan mürekkep uçurumun kenarına getiren, sonsuz boşlukla hep kol mesafesinde kalmasına sebep olan şey de annenin kaybı. canım hocam hülya yıldız bağçe'nin belirttiği üzere bu kayıp metafor düzeyinde de işliyor, neticede xuela sırf annesini değil, anavatanını ve anadilini de yitiriyor. dilinden, tarihinden, halkından koparılıyor, hiçbir zaman görmeyeceği ülkelerin savaş ve zaferlerini, hiçbir zaman tecrübe etmeyeceği iklimlerin özelliklerini, hiçbiri tanıdık gelmeyen bakış açılarını, yaşamları, fikirleri, hisleri ezber edip benimsemeye mecbur bırakılıyor, üstüne üstlük kendi gördüğü, duyduğu, bildiği her şeyden, hatta tümüyle kendinden, ayrıca ezber ettiklerinin aksine kendine binbir farklı açıdan benzeyen, kanından canından insanlardan her ama her daim şüphe etmeye itiliyor. o yüzden "bu öykü var olmasına hiçbir zaman izin verilmemiş birinin öyküsü".
kincaid benim açımdan çok özel bir yazar, anne-kız ilişkilerini onun gibi anlatabilene pek rastlamadım. öte yandan kadın olmakla sömürülen olmayı tek koldan, ayırmadan anlatabilmesi, her bir satırından damlayan öfkeyle metnin tekrar tekrar şaha kalkmasını sağlaması da takdire şayan. türkiye'deki okurların daha çok erkek anlatıcıların, hatta kuramcıların dilinden okumaya, gözünden görmeye alışkın olduğu sömürgeciliği daha da katmanlandırdığını görüyoruz.
bu kitabı türkçesi için baştan okumuşken çevirisiyle ilgili bir şey demeden de geçmeyeyim. yetmiş yaşına merdiven dayamış bir kadının hayat(lar)ını döküp saçtığı, kimi yerde kusarcasına, kimi yerde çağıl çağıl, amma illa akarak, taşarak, önüne okuru da katıp süpürüp geçerek giden, alev alev öfkeden girip ıpıslak hazlardan çıkan, tüm bunlar olurken şiirselliğinden hiçbir şey kaybetmeyen bir metni hakkıyla aktarmak çok zor, o yüzden umay öze'ye yer yer deli işine varan bu çalışması, emeği için bilhassa teşekkürler. yine de birkaç not düşmek istiyorum. bu metin dediğim gibi gürül gürül akıyor, sözlü anlatıyı andıran yanları da var bu yüzden. ama bazı cümlelerdeki "ve" bağlacı bu akışı bozuyor çünkü es veriyor, metni duraklatıyor. savaş kılıç konuşurken hemen hemen hiç "ve" demediğimize işaret etmişti bir keresinde de aydınlanmıştım, böyle metinlerde de hep bunu düşünüyorum. "ve" ile başlayan cümleler, noktalı virgülden sonra gelen "ve"ler akışı kesiyor. ingilizcedeki "and"in böyle bir etkisi yok, ama bizde böyle oluyor. bunun dışında "saça/kola/bacağa vb. sahip olmak" gibi ifadeler kulak tırmalıyor epey.
annemin otobiyografisi'ne beni çeken ilk şey kitabın adıydı galiba. sonra da metnin "annem ben doğduğum an öldü" diye açılması, buradaki anlatıcı tercihi, otobiyografi beklentisinin boşa düşmesi geldi. kimin otobiyografisiydi ki mevzubahis? bu kitabın adını seçen jamaica kincaid, kendi annesinin hayatını kurmacaya mı çevirmişti? yoksa anlatıcı xuela, annesini hiç tanımayan xuela, bu yüzden de hep kendini arayan xuela, kendi yaşamında annesininkini de eritip öyle mi anlatmıştı? biz kız çocukları, küçüklüğümüzde çok korktuğumuz ama büyüdükçe kabullendiğimiz üzere annemizi içimizde taşıyor, hatta annelerimizin hayatlarını mı yaşıyorduk? yoksa sömürülenler, ezilenler aynı çarkın içinde, aynı hayatları yaşamaya mahkûm mu bırakılıyordu? soru üstüne soru doğuran bu tek cümlede ben romana bağlandım kısacası, sonrası da çorap söküğü gibi geldi.
romanın "ben kimim?" sorusuyla ilgilendiğini söyleyebiliriz. sömürgede doğan bir kadının "ben kimim?" sorusu. ben kimim, hiç tanımadığım annem veya bölük pörçük gördüğüm babam mıyım, kendine yabancılaştırılmış, ülkesinden, dilinden, hatta direkt kendinden mahrum bırakılmış, kendi kendine düşman edilmiş, kendi içinde şeytanlaştırılmış ulusum muyum, karşılaştığım insanlar veya başıma gelen olayların toplamı mıyım, iki meme ve bacak arasındaki açıklıktan ibaret bir kadın mıyım... aslında anlatıcı xuela'yı bu sorulardan mürekkep uçurumun kenarına getiren, sonsuz boşlukla hep kol mesafesinde kalmasına sebep olan şey de annenin kaybı. canım hocam hülya yıldız bağçe'nin belirttiği üzere bu kayıp metafor düzeyinde de işliyor, neticede xuela sırf annesini değil, anavatanını ve anadilini de yitiriyor. dilinden, tarihinden, halkından koparılıyor, hiçbir zaman görmeyeceği ülkelerin savaş ve zaferlerini, hiçbir zaman tecrübe etmeyeceği iklimlerin özelliklerini, hiçbiri tanıdık gelmeyen bakış açılarını, yaşamları, fikirleri, hisleri ezber edip benimsemeye mecbur bırakılıyor, üstüne üstlük kendi gördüğü, duyduğu, bildiği her şeyden, hatta tümüyle kendinden, ayrıca ezber ettiklerinin aksine kendine binbir farklı açıdan benzeyen, kanından canından insanlardan her ama her daim şüphe etmeye itiliyor. o yüzden "bu öykü var olmasına hiçbir zaman izin verilmemiş birinin öyküsü".
kincaid benim açımdan çok özel bir yazar, anne-kız ilişkilerini onun gibi anlatabilene pek rastlamadım. öte yandan kadın olmakla sömürülen olmayı tek koldan, ayırmadan anlatabilmesi, her bir satırından damlayan öfkeyle metnin tekrar tekrar şaha kalkmasını sağlaması da takdire şayan. türkiye'deki okurların daha çok erkek anlatıcıların, hatta kuramcıların dilinden okumaya, gözünden görmeye alışkın olduğu sömürgeciliği daha da katmanlandırdığını görüyoruz.
bu kitabı türkçesi için baştan okumuşken çevirisiyle ilgili bir şey demeden de geçmeyeyim. yetmiş yaşına merdiven dayamış bir kadının hayat(lar)ını döküp saçtığı, kimi yerde kusarcasına, kimi yerde çağıl çağıl, amma illa akarak, taşarak, önüne okuru da katıp süpürüp geçerek giden, alev alev öfkeden girip ıpıslak hazlardan çıkan, tüm bunlar olurken şiirselliğinden hiçbir şey kaybetmeyen bir metni hakkıyla aktarmak çok zor, o yüzden umay öze'ye yer yer deli işine varan bu çalışması, emeği için bilhassa teşekkürler. yine de birkaç not düşmek istiyorum. bu metin dediğim gibi gürül gürül akıyor, sözlü anlatıyı andıran yanları da var bu yüzden. ama bazı cümlelerdeki "ve" bağlacı bu akışı bozuyor çünkü es veriyor, metni duraklatıyor. savaş kılıç konuşurken hemen hemen hiç "ve" demediğimize işaret etmişti bir keresinde de aydınlanmıştım, böyle metinlerde de hep bunu düşünüyorum. "ve" ile başlayan cümleler, noktalı virgülden sonra gelen "ve"ler akışı kesiyor. ingilizcedeki "and"in böyle bir etkisi yok, ama bizde böyle oluyor. bunun dışında "saça/kola/bacağa vb. sahip olmak" gibi ifadeler kulak tırmalıyor epey.
March 4, 2025
Bir süredir okuma listemde olan Annemin Otobiyografisi’ne, benim için bir ilk olan Karayipler seyahatine gitmeden önce öncelik vermek istemiştim. Annesi doğumunda ölen ve sonrasında etrafındaki birçok kişi tarafından sevilmemiş bir kadının hikayesi bu. Kısacık ama inanılmaz yoğun bir hikaye aslında. Sömürgecilik, kadın olmak, yerli ve melez olmak gibi konular, sevmeyi öğrenememiş bir kadının gözünden çok etkileyici bir şekilde anlatılıyor. Sanırım tekrar okuyacağım kitaplardan biri olacak Annemin Otobiyografisi.
May 4, 2021
Llegué a Jamaica Kincaid por una crónica hecha por Zambra en No leer y creo que es y seguirá siendo uno de mis mayores descubrimientos. La capacidad de la narradora de saber hacer con la vida que le tocó y la falta de amor, de percibir todo lo que le pasa y siente, de usar el lenguaje autorreflexivamente. Es maravilloso de principio a fin.
August 19, 2022
No hay nada más inteligente que este título. Finalmente, la hija que da muerte a su madre durante el parto es quien cuenta la historia de su madre a través de sus propias desventuras. Vidas ajenas que intentan colarse en la historia de la protagonista. La autobiografía de la madre es la mismísima hija. Interesante mirada a la literatura del caribe.
October 5, 2021
“Imperium Brytyjskie. Były to pierwsze słowa, jakie potrafiłam przeczytać”, mówi mieszkająca na Dominice bohaterka powieści Jamajki Kincaid. Szykując się na czwartkowe emocje noblowskie sięgnąłem po powieść pisarki, która wbrew pozorom z Jamajki nie pochodzi.
Urodzona na Antigui pisarka wychowywała się na innej karaibskiej wyspie, Dominice. I właśnie tam dzieje się akcja jedynej powieści Kincaid, którą wydano w Polsce. W 1998 roku nakładem PIW wyszła “Autobiografia mojej matki” w przekładzie Ewy Horodyskiej.
To fikcyjna, choć znajdująca swoje źródła w historii rodziny autorki, autobiografia Xueli Claudette Richardson, córki Karaibki i pół-Szkota, pół-Afrykanina. Zaczyna się tak: “Moja matka zmarła w chwili moich narodzin i dlatego przez całe życie nic nie oddzielało mnie od wieczności”. Xueli co prawda został ojciec, ale ten - strażnik więzienny i złodziej - oddał ją na wychowanie kobiecie, która prała mu ubrania. “(...) jeden tobołek zawierał jego dziecko (...) drugi zawierał jego brudne ubrania. Zapewne z jednym obchodził się delikatniej niż z drugim. I nie był to tobołek z małą Xuelą. Eunice “nie było niedobra” i traktowała ją “jak własne dzieci, co nie oznacza, że dla własnych dzieci była dobra”. W “Autobiografii…” uderza czytelnika szczególnie spojrzenie dziewczyny na kwestię uczuć - nauczyła się niczego nie oczekiwać, nie ma nic przeciwko byciu kochaną, ale bycie niekochaną nie jest tragedią. Jest stanem zwykłym. Poniewierka po kolejnych domach z jednej strony okropna i bolesna, z drugiej - może to i lepsze niż mieszkanie z ojcem i jego nową żoną, która Xueli zdecydowanie nie kocha. Bohaterka powieści Kincaid nie jest bierna wobec rzeczywistości, ale rozumie, że los nie oczekuje na nią z niczym dobrym. Fatum i nihilizm wypełniają powieść Kincaid.
W “Autobiografii…” sporo jest feminizmu - narratorka szczególną uwagę zwraca na los kobiet, które stosują strategię mimikry, by przetrwać. To historia o kobietach, które akceptują, że ich mąż codziennie sypia z młodszą, bo wiedzą, że tak życie jest skonstruowane. Gdy Xuela trafia do domu państwa LaBatte, pani domu wręcz przygotowuje młodą dziewczyną do tego, by została kochanką jej męża. “Szyła mi suknię z pięknego starego materiału, który pozostał jej z innego czasu, szczęśliwego i smutnego czasu”. Chce od niej dziecka, którego sama już nie może urodzić. Gdy jednak Xuela zachodzi w ciążę, ucieka od swoich “opiekunów” i idzie do domu “pewnej kobiety”.
“Leżałam tam przez cztery dni, moje ciało zamieniło się w wulkan bólu”.
Aborcja jest przełomowym momentem w tej książce, uświadamia narratorce, że jej życie “spoczywa w jej rękach”. Xuela nie będzie się mścić, ale będzie robić wszystko, by zaspokoić swoje potrzeby. Kobiecość idąca w parze z nienawiścią w patriarchalnym świecie może być niszcząca siłą, zdaje się mówić Kincaid.
To smutna książka o smutnym świecie, opisanym z uważnością dla detalu, wrażliwością na fakturę przedmiotów, kolor roślin, ale przede wszystkim na zapachy - ciała, deszczu, ziemi, owoców. Kincaid często sięga po powtórzenia i rytmizację, momentami opowieść Xueli przeradza się w strumień świadomości, dzięki czemu jeszcze silniej rezonuje z nami opowieść o kobiecym losie w patriarchalnym i wciąż w wielu wymiarach kolonialnym świecie.
Kincaid sporo miejsca poświęca skutkom kolonializmu, które są już niezauważalne dla mieszkańców Karaibów. Jak choćby chodzenie do kościoła, czynność, która “odbywa się jakby na mocy dekretu”. I pyta: “jak wyglądałoby życie podbitych, gdyby nie uwierzyli w bogów tych, którzy ich podbili?”
Kościół w Roseau, stolicy Dominiki “został wzniesiony cal po calu przez zniewolony naród i wielu niewolników zmarło w trakcie budowy, a ich panowie pogrzebali ich w taki sposób, że gdyby nadszedł Dzień Sądu (...) twarze zniewolonych zwróciłyby się nie kuy wiekuistym światłu niebios, lecz ku wiekuistej ciemności piekieł”. Ale - pyta narratorka “Autobiografii…” - czy “niewolnicy istotnie byli zainteresowani oglądaniem wiekuistego światła?”. Kończy te rozważania przyznając, że dzisiaj już odpowiedź “na te pytania nikomu już nie jest potrzebna”.
Przytłaczająca to książka, której nie da się przeczytać “za jednym zamachem”, uwodząca językiem, baśniową wręcz atmosferą, która przypomina choćby ostatnią powieść Marlona Jamesa, zderzoną z brutalnością świata, w którym przyszło żyć bohaterce powieści. Podobnie jak w “Ewie ze swych zgliszczy” Anandy Devi, Kincaid poprzez los kobiety opowiada los całego narodu, jego cierpienie i wykorzenienie. I choć Xuela mówi: “nie jestem plemieniem, nie jestem narodem”, to dodaje, że czasem jednak pragnie, “by moje czyny były czynami plemienia, czynami narodu”.
Brutalna, acz zmysłowa to powieść.
W czwartek dowiemy się kto dostanie Nobla, a ja mam nadzieję, że po raz kolejny zostaniemy zaskoczeni ciekawym wyborem, który pozwoli nam poznać autora bądź autorkę, którego w Polsce jeszcze nie znamy, tak jak to było w przypadku Louise Glück. Wśród najważniejszych kandydatek do nagrody wymienia się autorkę “Autobiografii mojej matki” i myślę, że byłby to całkiem szczęśliwy wybór.
Urodzona na Antigui pisarka wychowywała się na innej karaibskiej wyspie, Dominice. I właśnie tam dzieje się akcja jedynej powieści Kincaid, którą wydano w Polsce. W 1998 roku nakładem PIW wyszła “Autobiografia mojej matki” w przekładzie Ewy Horodyskiej.
To fikcyjna, choć znajdująca swoje źródła w historii rodziny autorki, autobiografia Xueli Claudette Richardson, córki Karaibki i pół-Szkota, pół-Afrykanina. Zaczyna się tak: “Moja matka zmarła w chwili moich narodzin i dlatego przez całe życie nic nie oddzielało mnie od wieczności”. Xueli co prawda został ojciec, ale ten - strażnik więzienny i złodziej - oddał ją na wychowanie kobiecie, która prała mu ubrania. “(...) jeden tobołek zawierał jego dziecko (...) drugi zawierał jego brudne ubrania. Zapewne z jednym obchodził się delikatniej niż z drugim. I nie był to tobołek z małą Xuelą. Eunice “nie było niedobra” i traktowała ją “jak własne dzieci, co nie oznacza, że dla własnych dzieci była dobra”. W “Autobiografii…” uderza czytelnika szczególnie spojrzenie dziewczyny na kwestię uczuć - nauczyła się niczego nie oczekiwać, nie ma nic przeciwko byciu kochaną, ale bycie niekochaną nie jest tragedią. Jest stanem zwykłym. Poniewierka po kolejnych domach z jednej strony okropna i bolesna, z drugiej - może to i lepsze niż mieszkanie z ojcem i jego nową żoną, która Xueli zdecydowanie nie kocha. Bohaterka powieści Kincaid nie jest bierna wobec rzeczywistości, ale rozumie, że los nie oczekuje na nią z niczym dobrym. Fatum i nihilizm wypełniają powieść Kincaid.
W “Autobiografii…” sporo jest feminizmu - narratorka szczególną uwagę zwraca na los kobiet, które stosują strategię mimikry, by przetrwać. To historia o kobietach, które akceptują, że ich mąż codziennie sypia z młodszą, bo wiedzą, że tak życie jest skonstruowane. Gdy Xuela trafia do domu państwa LaBatte, pani domu wręcz przygotowuje młodą dziewczyną do tego, by została kochanką jej męża. “Szyła mi suknię z pięknego starego materiału, który pozostał jej z innego czasu, szczęśliwego i smutnego czasu”. Chce od niej dziecka, którego sama już nie może urodzić. Gdy jednak Xuela zachodzi w ciążę, ucieka od swoich “opiekunów” i idzie do domu “pewnej kobiety”.
“Leżałam tam przez cztery dni, moje ciało zamieniło się w wulkan bólu”.
Aborcja jest przełomowym momentem w tej książce, uświadamia narratorce, że jej życie “spoczywa w jej rękach”. Xuela nie będzie się mścić, ale będzie robić wszystko, by zaspokoić swoje potrzeby. Kobiecość idąca w parze z nienawiścią w patriarchalnym świecie może być niszcząca siłą, zdaje się mówić Kincaid.
To smutna książka o smutnym świecie, opisanym z uważnością dla detalu, wrażliwością na fakturę przedmiotów, kolor roślin, ale przede wszystkim na zapachy - ciała, deszczu, ziemi, owoców. Kincaid często sięga po powtórzenia i rytmizację, momentami opowieść Xueli przeradza się w strumień świadomości, dzięki czemu jeszcze silniej rezonuje z nami opowieść o kobiecym losie w patriarchalnym i wciąż w wielu wymiarach kolonialnym świecie.
Kincaid sporo miejsca poświęca skutkom kolonializmu, które są już niezauważalne dla mieszkańców Karaibów. Jak choćby chodzenie do kościoła, czynność, która “odbywa się jakby na mocy dekretu”. I pyta: “jak wyglądałoby życie podbitych, gdyby nie uwierzyli w bogów tych, którzy ich podbili?”
Kościół w Roseau, stolicy Dominiki “został wzniesiony cal po calu przez zniewolony naród i wielu niewolników zmarło w trakcie budowy, a ich panowie pogrzebali ich w taki sposób, że gdyby nadszedł Dzień Sądu (...) twarze zniewolonych zwróciłyby się nie kuy wiekuistym światłu niebios, lecz ku wiekuistej ciemności piekieł”. Ale - pyta narratorka “Autobiografii…” - czy “niewolnicy istotnie byli zainteresowani oglądaniem wiekuistego światła?”. Kończy te rozważania przyznając, że dzisiaj już odpowiedź “na te pytania nikomu już nie jest potrzebna”.
Przytłaczająca to książka, której nie da się przeczytać “za jednym zamachem”, uwodząca językiem, baśniową wręcz atmosferą, która przypomina choćby ostatnią powieść Marlona Jamesa, zderzoną z brutalnością świata, w którym przyszło żyć bohaterce powieści. Podobnie jak w “Ewie ze swych zgliszczy” Anandy Devi, Kincaid poprzez los kobiety opowiada los całego narodu, jego cierpienie i wykorzenienie. I choć Xuela mówi: “nie jestem plemieniem, nie jestem narodem”, to dodaje, że czasem jednak pragnie, “by moje czyny były czynami plemienia, czynami narodu”.
Brutalna, acz zmysłowa to powieść.
W czwartek dowiemy się kto dostanie Nobla, a ja mam nadzieję, że po raz kolejny zostaniemy zaskoczeni ciekawym wyborem, który pozwoli nam poznać autora bądź autorkę, którego w Polsce jeszcze nie znamy, tak jak to było w przypadku Louise Glück. Wśród najważniejszych kandydatek do nagrody wymienia się autorkę “Autobiografii mojej matki” i myślę, że byłby to całkiem szczęśliwy wybór.
August 26, 2024
“You are a child until the people that brought you into this world are dead.”
When Xuela is born she is half grown already, her birth and her mother’s death one event. For as long as she lives, 70-year-old Xuela tells us, she has existed within this strange otherness and from a detached vantage point been able to observe the world around her and within her. For from an early age her constant companion has been herself, her body, her mind, her sense of self.
I’ve come to view Kincaid’s fiction as a series, with the Caribbean as the central character. The region is so alive, with power and pain baked into the lands; layers of history that sometimes rearrange themselves. Children are enticed into rivers never to surface, ghost ships of enslaved people arrive on crashing waves, the displaced and coloniser bear the droughts and monsoons. And the Indigenous, the Kalingo People (formerly known as Caribs), of who Xuela’s mother was of, continue to exist despite reports of total annihilation.
“That 'these people' were ourselves, that this insistence on mistrust of others—that people who looked so very much like each other, who shared a common history of suffering and humiliation and enslavement, should be taught to mistrust each other, even as children, is no longer a mystery to me.”
Xuela herself is detached, in a way that does not make for the easiest reading experience but that ultimately serves the story. Connection for Xuela is complex, unreachable. She can only ever imagine her mothers’ heels, never her face or voice or manner. And for the reader, although described (rather describes herself), Xuela remains in a sort of haze, her shape relying wholly on her. This existence in the in-between allows her an unashamed fleshiness, menstruation, masturbation and pregnancy occur with the same acceptance and force of the seasons, at once consuming and changeable.
At the core of Kincaid’s work is colonial identity, specifically the role of girl and woman, not mademoiselle or lady, but those descended from the vanquished (and vanquisher) who are never simply ‘man’ but are of ‘people’. As Xuela ponders in one passage, the idea of freedom for one is lazing on a calm beach and for another, it’s anthems of broken chains.
When Xuela is born she is half grown already, her birth and her mother’s death one event. For as long as she lives, 70-year-old Xuela tells us, she has existed within this strange otherness and from a detached vantage point been able to observe the world around her and within her. For from an early age her constant companion has been herself, her body, her mind, her sense of self.
I’ve come to view Kincaid’s fiction as a series, with the Caribbean as the central character. The region is so alive, with power and pain baked into the lands; layers of history that sometimes rearrange themselves. Children are enticed into rivers never to surface, ghost ships of enslaved people arrive on crashing waves, the displaced and coloniser bear the droughts and monsoons. And the Indigenous, the Kalingo People (formerly known as Caribs), of who Xuela’s mother was of, continue to exist despite reports of total annihilation.
“That 'these people' were ourselves, that this insistence on mistrust of others—that people who looked so very much like each other, who shared a common history of suffering and humiliation and enslavement, should be taught to mistrust each other, even as children, is no longer a mystery to me.”
Xuela herself is detached, in a way that does not make for the easiest reading experience but that ultimately serves the story. Connection for Xuela is complex, unreachable. She can only ever imagine her mothers’ heels, never her face or voice or manner. And for the reader, although described (rather describes herself), Xuela remains in a sort of haze, her shape relying wholly on her. This existence in the in-between allows her an unashamed fleshiness, menstruation, masturbation and pregnancy occur with the same acceptance and force of the seasons, at once consuming and changeable.
At the core of Kincaid’s work is colonial identity, specifically the role of girl and woman, not mademoiselle or lady, but those descended from the vanquished (and vanquisher) who are never simply ‘man’ but are of ‘people’. As Xuela ponders in one passage, the idea of freedom for one is lazing on a calm beach and for another, it’s anthems of broken chains.
July 25, 2014
A somewhat longer and more complex work than the other book I just read by Kincaid, 'Annie John.' Similarly, though, it deals with fraught and complex emotional relationships. Or lack of relationships. The narrator here is a woman, Xuela, whose mother died in childbirth; and who lets that lack define who she is as as person.
Her father is a distant and venal man, and Xuela doesn't think much of him. By necessity, she is essentially on her own. However, as the book progresses, she seeks something(?) in others: the narrator has an affair with a much older man, marries a white man who cares deeply for her but whom she does not love, and falls in love with a married man to whom she is only one of many women.
Xuela strives to find an identity and a place for herself in the world, but through all her striving is a dark fatalism which undercuts her: what she describes as a 'bleak, black wind' at her back. This can be read as stemming from her family situation, her community, her gender, and the legacy of colonialism - but it's also simply and matter-of-factly portrayed as just the way this character is, without apologies or excuses.
Is this actually Kincaid's reconstruction of her mother's life, or is the title a reference to the looming absence of the narrator's mother? I'm not sure.
Her father is a distant and venal man, and Xuela doesn't think much of him. By necessity, she is essentially on her own. However, as the book progresses, she seeks something(?) in others: the narrator has an affair with a much older man, marries a white man who cares deeply for her but whom she does not love, and falls in love with a married man to whom she is only one of many women.
Xuela strives to find an identity and a place for herself in the world, but through all her striving is a dark fatalism which undercuts her: what she describes as a 'bleak, black wind' at her back. This can be read as stemming from her family situation, her community, her gender, and the legacy of colonialism - but it's also simply and matter-of-factly portrayed as just the way this character is, without apologies or excuses.
Is this actually Kincaid's reconstruction of her mother's life, or is the title a reference to the looming absence of the narrator's mother? I'm not sure.
April 29, 2019
I was introduced to Jamaica Kincaid in university with A Small Place. I liked it. I remember being encouraged to read The Autobiography of My Mother but neglected to pick it up. Timing is likely everything as I'm not sure I would have appreciated this book back in my 20's.
I finally picked up this book last weekend and could not put it down. It is so beautifully written, each word measured and strung together with care. Kincaid writes boldly and with such intimacy that the reader feels they are indeed a part of her interior/exterior world. Rarely have I read a such a strong and passionate retelling of violent colonialism in this style, where the author is defiant at letting a horrific history define them.
I have too many favourite passages to share here so I will choose one: The impulse to possess is alive in every heart, and some people choose vast plains, some people choose high mountains, some people choose wide seas, and some people choose husbands; I chose to possess myself. (p. 173-4)
Easily one of my favourite books.
https://mridulamorgan.com/the-autobio...
I finally picked up this book last weekend and could not put it down. It is so beautifully written, each word measured and strung together with care. Kincaid writes boldly and with such intimacy that the reader feels they are indeed a part of her interior/exterior world. Rarely have I read a such a strong and passionate retelling of violent colonialism in this style, where the author is defiant at letting a horrific history define them.
I have too many favourite passages to share here so I will choose one: The impulse to possess is alive in every heart, and some people choose vast plains, some people choose high mountains, some people choose wide seas, and some people choose husbands; I chose to possess myself. (p. 173-4)
Easily one of my favourite books.
https://mridulamorgan.com/the-autobio...
September 9, 2018
Go the page 205 and read the last chapter first, so that you can armor and shield your spirit against a bleak descent into hurt, murder, amorality, lying, poly-abortion, adultery, racism, cruelty, etc.
Uncaring evil life choices will be presented, without any regret, in a bland, mild, dispassionate manner disguised inside a pretend shell of unconcerned indifference. When you can prepare for this book, you can better understand its understated and masked onslaught of darkness and bleakness and total lack of love. It is hypocritical victimhood pretending to be self-reliance.
Apparently the author is telling her own story under the name of Xuela. She was an orphan “thrown to the wolves” who survived to tell us now, as an old woman, that she is a rich widow of one of the prominent white men of the country. To me, her life seems without optimism and vacant and devoid of love.
The author uses language uniquely. Because of the sadness, I would have only given one star if not for the original unique expressions. Sometimes one paragraph will last for pages. Some sentences are excellent original expressions of thought. Others are slippery and chameleon-like and wild. She inserts the same black-and-white photo (of herself?) several times at random intervals in the book and I did not know if this communicated something? The author says her book is "...person who was never allowed to be and an account of the person I did not allow myself to become.".
This "Autobiography ..." is a biography of the author Jamaica who names herself Xuela in the book and who tries at the beginning and at the ending and throughout to imagine her dead mother who died giving birth to Xuela. The author Jamaica, the subject Xuela, and the dead mother all meld together as one. This is the opposite of the multiple personalities, this is three people becoming one person.
All Xuela knows of her mother is that she was Carib. Xuela has no photos, no eyewitness descriptions, no family history, no stories, and her father never talked of her mother. Occasionally throughout the book, Xuela, from time to time, imagines how her mother might have been. So this book cannot be a biography of her mother. It is more a splotchy incomplete autobiography of Xuela. The book is mostly about Xuela, Xuela's father, and toward the end she speaks of her one and only loveless marriage for money to a married white man she seduced.
Xuela lives in Roseau, the capital city of Dominica, a Carib island. Xuela's father is mulatto with an African mother and a British (Scot) father. Xuela sees herself as a victim of the British conquerors of Dominica. Xuela sees herself as a victim of racism and nationalism explored tangentially in the character of her father. Xuela seems to despise her father along with his white British conqueror ancestry.
Xuela does not like her father at all. He is a rich, authoritative leading citizen who abandons her at birth to poverty or worse. Her wealthy father takes new-born Xuela and his week of dirty laundry to the home of Eunice, a woman (without a husband and with her own six kids) who lives in poverty. "My father was able to protect me, but he did not. I believe instead ... that he placed me in the jaws of death."
So she lives a random poverty life with various random lovers and pregnancies which are all deliberately and mercilessly aborted. Xuela minimizes these "lovers" and gives no details about them. They all seem too unimportant to mention. She loves no one, she does not know what love is. At age seventy, at the end of her book, she says she has never loved and does not know what love is. She has made a life decision never to have her own child and never to marry for love.
Later in life, Xuela does marry, once. Xuela seduces a wealthy married leading citizen, Dr. Bailey, who falls completely and truly in love with Xuela. Xuela introduces Mrs. Bailey to a pleasurable hallucinatory tea made from a weed with a beautiful, large, white flower. When Mrs. Bailey dies from the poisonous tea, the island community whispers that Xuela poisoned Mrs. Bailey. Xuela never loves, or even likes, her rich husband Dr. Bailey, she is repulsed by him. "To see him eating a meal was always a revolting spectacle to me." She aborted all their pregnancies without regret.
If you have read the last chapter first and protected yourself against this bleak, sad story you can enjoy the artistry of the author's use of language. She uses language like modern art oil painters use their paint: abstract patches of words thrown here and there. If you look for structure or plot in this book, you won't find it. You have to fill in blank holes with your own experience and guess at the words left out. Take this sentence: "Since I do not matter, I do not long to matter, but I matter anyway." What does it mean? Like modern art, look at this sentence from different angles and see if it touches you in some way. Your own conclusion is your reward.
Uncaring evil life choices will be presented, without any regret, in a bland, mild, dispassionate manner disguised inside a pretend shell of unconcerned indifference. When you can prepare for this book, you can better understand its understated and masked onslaught of darkness and bleakness and total lack of love. It is hypocritical victimhood pretending to be self-reliance.
Apparently the author is telling her own story under the name of Xuela. She was an orphan “thrown to the wolves” who survived to tell us now, as an old woman, that she is a rich widow of one of the prominent white men of the country. To me, her life seems without optimism and vacant and devoid of love.
The author uses language uniquely. Because of the sadness, I would have only given one star if not for the original unique expressions. Sometimes one paragraph will last for pages. Some sentences are excellent original expressions of thought. Others are slippery and chameleon-like and wild. She inserts the same black-and-white photo (of herself?) several times at random intervals in the book and I did not know if this communicated something? The author says her book is "...person who was never allowed to be and an account of the person I did not allow myself to become.".
This "Autobiography ..." is a biography of the author Jamaica who names herself Xuela in the book and who tries at the beginning and at the ending and throughout to imagine her dead mother who died giving birth to Xuela. The author Jamaica, the subject Xuela, and the dead mother all meld together as one. This is the opposite of the multiple personalities, this is three people becoming one person.
All Xuela knows of her mother is that she was Carib. Xuela has no photos, no eyewitness descriptions, no family history, no stories, and her father never talked of her mother. Occasionally throughout the book, Xuela, from time to time, imagines how her mother might have been. So this book cannot be a biography of her mother. It is more a splotchy incomplete autobiography of Xuela. The book is mostly about Xuela, Xuela's father, and toward the end she speaks of her one and only loveless marriage for money to a married white man she seduced.
Xuela lives in Roseau, the capital city of Dominica, a Carib island. Xuela's father is mulatto with an African mother and a British (Scot) father. Xuela sees herself as a victim of the British conquerors of Dominica. Xuela sees herself as a victim of racism and nationalism explored tangentially in the character of her father. Xuela seems to despise her father along with his white British conqueror ancestry.
Xuela does not like her father at all. He is a rich, authoritative leading citizen who abandons her at birth to poverty or worse. Her wealthy father takes new-born Xuela and his week of dirty laundry to the home of Eunice, a woman (without a husband and with her own six kids) who lives in poverty. "My father was able to protect me, but he did not. I believe instead ... that he placed me in the jaws of death."
So she lives a random poverty life with various random lovers and pregnancies which are all deliberately and mercilessly aborted. Xuela minimizes these "lovers" and gives no details about them. They all seem too unimportant to mention. She loves no one, she does not know what love is. At age seventy, at the end of her book, she says she has never loved and does not know what love is. She has made a life decision never to have her own child and never to marry for love.
Later in life, Xuela does marry, once. Xuela seduces a wealthy married leading citizen, Dr. Bailey, who falls completely and truly in love with Xuela. Xuela introduces Mrs. Bailey to a pleasurable hallucinatory tea made from a weed with a beautiful, large, white flower. When Mrs. Bailey dies from the poisonous tea, the island community whispers that Xuela poisoned Mrs. Bailey. Xuela never loves, or even likes, her rich husband Dr. Bailey, she is repulsed by him. "To see him eating a meal was always a revolting spectacle to me." She aborted all their pregnancies without regret.
If you have read the last chapter first and protected yourself against this bleak, sad story you can enjoy the artistry of the author's use of language. She uses language like modern art oil painters use their paint: abstract patches of words thrown here and there. If you look for structure or plot in this book, you won't find it. You have to fill in blank holes with your own experience and guess at the words left out. Take this sentence: "Since I do not matter, I do not long to matter, but I matter anyway." What does it mean? Like modern art, look at this sentence from different angles and see if it touches you in some way. Your own conclusion is your reward.
January 8, 2024
“Kimse kendisini dürüstlükle yargılayamaz; kendi suçlarınızı tanımlamanız işlediğiniz tüm bu suçları affetmeniz, kendinizi bağışlamanız anlamına gelir, yaptığınız kötülükleri itiraf etmeniz kendinizi bağışlamanız demektir ve bu durumda susmak kişinin kendisini cezalandırmasının tek biçimine dönüşür: sonsuza dek kendi suskunluğunuzdan ördüğünüz demir bir kafeste yaşarsınız ve bu sessizliği dönem dönem tam da bu iş için seçilmiş bir Çığırtkana, işlenmiş bir yığın suçu, yapılmış onca kötülüğü ama yarım ağızla ama kelimesi kelimesine tekrar tekrar sayıp dökecek birine bozdurursunuz. “
.
Şöyle başlıyor Annemin Otobiyografisi: ‘Annem ben doğduğum an öldü, bu yüzden hayatım boyunca sonsuzlukla aramda tek şey olmadı; sırtımda daima kasvetli, siyah bir rüzgâr esti.’
Biz bu kasvetli, siyah rüzgarın içinde buluyoruz kendimizi. Annesinin yokluğunu
bir ömür boyu içinde hisseden, bedenini tanıdıkça özgürleşen ve güçlenen, yaşadığı onca kötü şeye rağmen dönüp dolaşıp kendini seçen bir kadının öyküsünü dinliyoruz. Gerçekleşmesi kaçınılmaz olan ölüm ise bu öykünün gölgesi sanki.
Jamaica Kincaid, kendiliğinden taşan kelimelere sahip. Çok çıplak, çok korkusuz. Bir karakter üzerinden sömürüyü, kendini keşfedişi, aileyi, istismarı parçalarına ayırıyor. Bunu kısacık bir metinde yapıyor üstelik.
İlk sayfalarda anlatıcının diline şaşırsam da ilerleyen sayfalarda her cümle karşılığını buldu bende. Etkileyiciydi..
.
Umay Öze çevirisi, Natalia Suvorova kapak tasarımıyla ~
.
Şöyle başlıyor Annemin Otobiyografisi: ‘Annem ben doğduğum an öldü, bu yüzden hayatım boyunca sonsuzlukla aramda tek şey olmadı; sırtımda daima kasvetli, siyah bir rüzgâr esti.’
Biz bu kasvetli, siyah rüzgarın içinde buluyoruz kendimizi. Annesinin yokluğunu
bir ömür boyu içinde hisseden, bedenini tanıdıkça özgürleşen ve güçlenen, yaşadığı onca kötü şeye rağmen dönüp dolaşıp kendini seçen bir kadının öyküsünü dinliyoruz. Gerçekleşmesi kaçınılmaz olan ölüm ise bu öykünün gölgesi sanki.
Jamaica Kincaid, kendiliğinden taşan kelimelere sahip. Çok çıplak, çok korkusuz. Bir karakter üzerinden sömürüyü, kendini keşfedişi, aileyi, istismarı parçalarına ayırıyor. Bunu kısacık bir metinde yapıyor üstelik.
İlk sayfalarda anlatıcının diline şaşırsam da ilerleyen sayfalarda her cümle karşılığını buldu bende. Etkileyiciydi..
.
Umay Öze çevirisi, Natalia Suvorova kapak tasarımıyla ~
December 17, 2023
Annesinin yokluğunda dünyadaki yerini arayan bir kızın tüm dünyaya, seslere, bakışlara dair derin bir algı geliştirmesi ve bunları incelikle tasvir edişi.. Tüm kelimeler, betimlemeler öyle yalnız öyle hüzünlü ki.. Hiç var olmamış bir annenin şekillendirdiği hayat, o eksikliğin bir ömrün her anına yerleşen boşluğu ne kadar hüzünlü olabilirse öyle..kalp kırıcı..
"İşte böyle yaşadım; yalnız ama olduğum ve tanıdığım, dönüşeceğim ve tanışacağım her şeyle ve herkesle birlikte, içinde bulunduğum andan, şimdiden ayrı yaşadım."
"İşte böyle yaşadım; yalnız ama olduğum ve tanıdığım, dönüşeceğim ve tanışacağım her şeyle ve herkesle birlikte, içinde bulunduğum andan, şimdiden ayrı yaşadım."
June 6, 2023
A book of my life. All pales before it.
February 3, 2022
The Story of Xuela Claudette Desvarieux
Set in Dominica, Jamaica Kincaid's 1997 novel "The Autobiography of my Mother" tells the story of its tortured lonely protagonist and of her attempts to imagine and project herself into the life of her mother, who died upon giving birth. The book is recounted in the first person throughout, and the narrator's life and her mother's life tend to be rolled up into one. Naming, names, and their lack get substantial attention in the book. The reader learns the protagonist's name about one-third into the novel. The narrator soliloquizes, as she does throughout the course of the story:
" 'My name is Xuela Claudette Desvarieux.' This was my mother's name, but I cannot say it was her real name, for in a life like hers, as in mine, what is a real name? My own name is her name, Xuela Claudette, and in the place of the Desvarieux is Richardson, which is my father's name; but who are these people Claudette, Desvarieux, and Richardson? To look into it, to look at it, could only fill you with despair; the humiliation could only make you intoxicated with self-hatred. For the name of any one person is at once her history recapitulated and abbreviated, and on declaring it, that person holds herself high or low, and the person hearing it holds the declarer high or low."
Kincaid appears to have an ambiguous attitude towards Xuela. While the author symphathizes with and works to help the reader understand her, Xuela likely will win the admiration of few readers. She is largely an anti-hero. A novel, of course may be good and successful even if its main character is not. Accepting this reminder, "The Autobiography of my Mother" does not work.
The narrative voice is of an elderly woman recounting a long life marked by lack of love. When her mother died, the narrator's father sent the baby to his laundress who cared for the girl in an emotionally uninvolved way for seven years. At the age of seven, after her father had remarried, Xuela returns to the home, where the girl's stepmother takes a rabid dislike to her. Xuela feels rejected by her father, with good reason, and she dislikes him for what she finds his lovelessness, selfishness and rapacity. A policeman, he gradually becomes rich through questionable schemings. As an adolescent, Xuela becomes pregnant and undergoes an abortion, rendering her unable to have children. She has several affairs, mostly with married men that she does not love, and one marriage to a man she does not love. She lives long enough to witness the deaths of her father, husband, and siblings. Xuela has an eye for colors, smells, scenery, fabrics, and animals. She possesses a strong, vivid imagination which frequently becomes indistinguishable from fact. She appears herself incapable of love, highly critical of others, and cruel. She is highly sexual in her relationships with men, but the strongest feature of her sexuality is auto-eroticism, described in painfully intimate detail. Her narrative is replete with social criticism, based on what she perceives as gross inequities resulting from gender, race, nationality, economics, colonialism, and history.
The most striking feature of the book is Xuela's voice. She speaks in long rolling, allusive, and repetitive cadences. The primary theme is her mother, who, the reader is reminded at every turn, died after Xuela was born. The book has a circular form as events are first discussed briefly and then return in the book, sometimes many times, for further development and reflection. The writing at times is dreamlike and poetic, but it quickly loses its luster. The paragraphs and sentences tend to be of interminable length and highly repetitive. Many times, I found myself losing interest through the welter of details and the repetition.
The tone of the book is solipsistic. The narrator too often appears almost to be muttering to herself. The voice wants to convey a certain toughness and hardness in the face of difficult experience. The overall impression, however, is of self-pitying and whining. I wanted to disengage from the character and her story. I didn't trust the narrator or her judgment enough to be convinced of the many levels of societal criticism in this book.
The book has a seriousness of purpose and tries to jar the reader out of a sense of complacency. Unfortunately, the narrator, her attitude, and her voice, get in their own way.
Robin Friedman
Set in Dominica, Jamaica Kincaid's 1997 novel "The Autobiography of my Mother" tells the story of its tortured lonely protagonist and of her attempts to imagine and project herself into the life of her mother, who died upon giving birth. The book is recounted in the first person throughout, and the narrator's life and her mother's life tend to be rolled up into one. Naming, names, and their lack get substantial attention in the book. The reader learns the protagonist's name about one-third into the novel. The narrator soliloquizes, as she does throughout the course of the story:
" 'My name is Xuela Claudette Desvarieux.' This was my mother's name, but I cannot say it was her real name, for in a life like hers, as in mine, what is a real name? My own name is her name, Xuela Claudette, and in the place of the Desvarieux is Richardson, which is my father's name; but who are these people Claudette, Desvarieux, and Richardson? To look into it, to look at it, could only fill you with despair; the humiliation could only make you intoxicated with self-hatred. For the name of any one person is at once her history recapitulated and abbreviated, and on declaring it, that person holds herself high or low, and the person hearing it holds the declarer high or low."
Kincaid appears to have an ambiguous attitude towards Xuela. While the author symphathizes with and works to help the reader understand her, Xuela likely will win the admiration of few readers. She is largely an anti-hero. A novel, of course may be good and successful even if its main character is not. Accepting this reminder, "The Autobiography of my Mother" does not work.
The narrative voice is of an elderly woman recounting a long life marked by lack of love. When her mother died, the narrator's father sent the baby to his laundress who cared for the girl in an emotionally uninvolved way for seven years. At the age of seven, after her father had remarried, Xuela returns to the home, where the girl's stepmother takes a rabid dislike to her. Xuela feels rejected by her father, with good reason, and she dislikes him for what she finds his lovelessness, selfishness and rapacity. A policeman, he gradually becomes rich through questionable schemings. As an adolescent, Xuela becomes pregnant and undergoes an abortion, rendering her unable to have children. She has several affairs, mostly with married men that she does not love, and one marriage to a man she does not love. She lives long enough to witness the deaths of her father, husband, and siblings. Xuela has an eye for colors, smells, scenery, fabrics, and animals. She possesses a strong, vivid imagination which frequently becomes indistinguishable from fact. She appears herself incapable of love, highly critical of others, and cruel. She is highly sexual in her relationships with men, but the strongest feature of her sexuality is auto-eroticism, described in painfully intimate detail. Her narrative is replete with social criticism, based on what she perceives as gross inequities resulting from gender, race, nationality, economics, colonialism, and history.
The most striking feature of the book is Xuela's voice. She speaks in long rolling, allusive, and repetitive cadences. The primary theme is her mother, who, the reader is reminded at every turn, died after Xuela was born. The book has a circular form as events are first discussed briefly and then return in the book, sometimes many times, for further development and reflection. The writing at times is dreamlike and poetic, but it quickly loses its luster. The paragraphs and sentences tend to be of interminable length and highly repetitive. Many times, I found myself losing interest through the welter of details and the repetition.
The tone of the book is solipsistic. The narrator too often appears almost to be muttering to herself. The voice wants to convey a certain toughness and hardness in the face of difficult experience. The overall impression, however, is of self-pitying and whining. I wanted to disengage from the character and her story. I didn't trust the narrator or her judgment enough to be convinced of the many levels of societal criticism in this book.
The book has a seriousness of purpose and tries to jar the reader out of a sense of complacency. Unfortunately, the narrator, her attitude, and her voice, get in their own way.
Robin Friedman
April 12, 2025
Una madre che muore nel darla alla luce, un padre che l’abbandona e la lascia alle cure della stessa donna che, ogni settimana, gli lava la biancheria: questo è l’inizio della vita di Xuela. In una casa povera, abitata da altri bambini e da una donna che non può amarla, la bambina cresce ossessionata dal fantasma di una madre che non ha potuto conoscere, dalle visite sporadiche di un padre vestito da aguzzino, che non sa nulla di lei, anche se forse crede di amarla.
È una donna complessa Xuela, che crea intorno a sé un ritmo stridente, quasi difficile da ascoltare, come il sibilo di due pietre che sfregano insistentemente l’una contro l’altra e, infine, stremate, generano una scintilla. Xuela è le pietre, è la scintilla, è il fuoco che ha origine da quel gesto e che divampa alto e indomabile.
Non si nasconde, non cela nulla di sé stessa e delle altre persone che la circondano, con le quali condivide brevi o lunghi tratti di esistenza. La sua capacità di leggere il mondo in tutta la sua verità, la sua schiettezza nel descrivere le proprie sensazioni, i propri pensieri, possono indurci a credere che – in realtà – la fiamma non porti con sé un calore benefico, ma una freddezza innaturale, un cinismo amaro nato dalla perdita di una madre di cui non ha mai conosciuto il volto.
Cosa avrà pensato quella donna che ha perso per sempre, che non ha potuto proteggerla e proteggere sé stessa dal mondo, dalla sua crudeltà, dall’abisso nel quale – in un attimo – tutti possiamo scivolare, in una caduta che – mentre precipitiamo – ci appare infinita? Come avrà vissuto, quella donna che si chiamava Xuela come lei, il suo stesso abbandono? Cosa avrà pensato di sua madre mentre cresceva in un convento di suore che la volevano modesta, silenziosa, pia? C’è, dunque, un destino comune tra queste donne, sradicate, sole, senza la possibilità di voltarsi indietro alla ricerca di un conforto, di una mano forte che sorregge e cura.
Continua a leggere qui: https://parlaredilibri.wordpress.com/...
È una donna complessa Xuela, che crea intorno a sé un ritmo stridente, quasi difficile da ascoltare, come il sibilo di due pietre che sfregano insistentemente l’una contro l’altra e, infine, stremate, generano una scintilla. Xuela è le pietre, è la scintilla, è il fuoco che ha origine da quel gesto e che divampa alto e indomabile.
Non si nasconde, non cela nulla di sé stessa e delle altre persone che la circondano, con le quali condivide brevi o lunghi tratti di esistenza. La sua capacità di leggere il mondo in tutta la sua verità, la sua schiettezza nel descrivere le proprie sensazioni, i propri pensieri, possono indurci a credere che – in realtà – la fiamma non porti con sé un calore benefico, ma una freddezza innaturale, un cinismo amaro nato dalla perdita di una madre di cui non ha mai conosciuto il volto.
Cosa avrà pensato quella donna che ha perso per sempre, che non ha potuto proteggerla e proteggere sé stessa dal mondo, dalla sua crudeltà, dall’abisso nel quale – in un attimo – tutti possiamo scivolare, in una caduta che – mentre precipitiamo – ci appare infinita? Come avrà vissuto, quella donna che si chiamava Xuela come lei, il suo stesso abbandono? Cosa avrà pensato di sua madre mentre cresceva in un convento di suore che la volevano modesta, silenziosa, pia? C’è, dunque, un destino comune tra queste donne, sradicate, sole, senza la possibilità di voltarsi indietro alla ricerca di un conforto, di una mano forte che sorregge e cura.
Continua a leggere qui: https://parlaredilibri.wordpress.com/...
Displaying 1 - 30 of 684 reviews