โสกราตีส สลับขั้ว

by Kōtarō Isaka, ชุติภัค ฉายวิโรจน์ (Translator)

ยินดีต้อนรับกลับเข้าสู่จักรวาลอิซากะอีกครั้ง ห้าเรื่องราวว่าด้วยความอยุติธรรม อคติ การกลั่นแกล้งในโรงเรียนประถม การพลิกกลับมาเอาชนะอุปสรรคต่างๆ ปัญหาจากมุมมองของเด็ก การผจญภัย ความกล้าจะก้าวไปข้างหน้า เหมาะสำหรับผู้ปรารถนาการเปลี่ยนแปลง

รางวัล Shibata Renzaburo Award ครั้งที่ 33

'ทั้งที่ไม่มีมนุษย์คนไหนสมบูรณ์แบบ แต่กลับเชื่อว่าตัวเองสมบูรณ์แบบ ไม่มีทางผิด รู้ดีทุกอย่าง การคิดแบบนั้นมันแย่ที่สุด สมัยก่อนโสเครติสก็เคยพูดเอาไว้' ผมต้องการพลิกอคติของผู้อ่านและของตัวผมเอง -โคทาโร อิซากะ

Genres: Short Stories, Fiction

224 pages, Paperback

First published April 24, 2020

About the author

Kōtarō Isaka (伊坂幸太郎, Isaka Koutarou) is a Japanese author of mystery fiction.

Isaka was born in Matsudo City, Chiba Prefecture, Japan. After graduating from the law faculty of Tohoku University, he worked as a system engineer. Isaka quit his company job and focused on writing after hearing Kazuyoshi Saito's 1997 song "Kōfuku na Chōshoku Taikutsu na Yūshoku", and the two have collaborated several times. In 2000, Isaka won the Shincho Mystery Club Prize for his debut novel Ōdyubon no Inori, after which he became a full-time writer.
In 2002, Isaka's novel Lush Life gained much critical acclaim, but it was his Naoki Prize-nominated work Jūryoku Piero (2003) that brought him popular success. His following work Ahiru to Kamo no Koin Rokkā won the 25th Yoshikawa Eiji Prize for New Writers.
Jūryoku Piero (2003), Children (2004), Grasshopper (2004), Shinigami no Seido (2005) and Sabaku (2006) were all nominated for the Naoki Prize.
Isaka was the only author in Japan to be nominated for the Hon'ya Taishō in each of the award's first four years, finally winning in 2008 with Golden Slumber. The same work also won the 21st Yamamoto Shūgorō Prize.

Reviews

[Makmild · Rating 5 out of 5]

ตอนแรกก็ว่าจะสี่ดาว เจอสองเรื่องสุดท้าย เอาไปเลยห้าดาวอิซากะเซนเซย์

(updated)

disclaimer: รีวิวฉบับติ่งอิซากะ โปรดระมัดระวังเพราะรีวิวเต็มไปด้วยไบแอส

โสกราตีส สลับขั้วที่ได้แต่งงชื่อเรื่องว่าจะตั้งเป็นโสกราตีสทำไมนะ (จริงๆ ในเล่มก็มีบอก แต่ลืมไปแล้ว) สมติตัดเรื่องชื่อออกไป 5555555555 ในเล่มคือเรื่องราวของเด็กๆ วัยประถมที่เราได้ผู้โตแล้ว (... โตแค่อายุน่ะ ไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเลย) มาอ่านแล้วได้แต่งงๆ ว่าประถมนี่มันคิดอะไรแบบนี้ได้แล้วรึ และนั่นแหละคือจุดเริ่มต้นที่บอกว่า เราไม่ได้คิดแบบเด็กอีกต่อไป และนั่นคือสิ่งที่อิซากะเซนเซย์ทำได้เป็นอย่างดี เพราะเขียนขึ้นมาราวกับว่าเรากำลังอ่านเรื่องของเด็กประถมจริงๆ เป็นสิ่งที่เด็กวัยนั้นคิดจริงๆ มันทั้งแบบ เออ ตอนเด็กๆ เราก็เคยคิดอะไรแบบนี้เหมือนกัน การจัดการแบบผิดที่ผิดทาง แต่มันเต็มไปด้วยความจริงใจ ความตั้งใจแบบเด็กๆ ที่ทำงานต่อหัวใจของเด็กโข่งแบบเรา

บางเรื่องในเล่มไม่ได้เล่าแบบเส้นตรง แต่เล่าสลับปัจจุบัน และอดีต (มีบางเล่มที่เล่าสลับอนาคตด้วยมั้ง ตลกจัด) ไปมา มีการเล่นมุขแบบเบียวๆ คนเบียวๆ ในเล่มที่อ่านแล้วตะโกนว่า เบียวว้อย แต่เราก็อยากเป็นเพื่อนกับคนแบบนี้ โดยเฉพาะเรื่องที่สี่ ที่อ่านแล้วมีกลิ่นอายของอิซากะจากเล่มก่อนๆ คือมีฉากแอคชั่นด้วย ส่วนเรื่องอื่นๆ ด้วยความเป็นเด็กประถมจะให้บู๊อะไรไม่ทราบ คนเราจะใช้ชีวิตยากขนาดนั้นตั้งแต่ประถมไม่ได้ปะ แต่จริงๆ แล้วช่วงชีวิตวัยประถมก็มีเรื่องราวยากลำบากเต็มไปหมดไม่แพ้วัยโตๆ เหมือนกัน และการที่มีผู้ใหญ่สักคน (เช่นคุณแม่ในเรื่องสุดท้าย ขอมอบตำแหน่ง mvp ให้) ในวัยนั้นคอยอยู่เคียงข้างก็เป็นเรื่องสำคัญ

การอ่านโสกราตีสในวัยโตแล้วจึงเป็นเหมือนการย้ำเตือนเราว่า เราคงไม่ได้กลับไปเป็นเด็กอีกต่อไป (และไม่มีวันแบบนั้นอีกแล้ว) แต่อย่าได้หลงลืมช่วงวัยเยาว์และเป็นผู้ใหญ่ที่ควรค่าต่อการเคารพเท่าที่จะทำได้เถอะเนอะ

[Pawarut Jongsirirag · Rating 3 out of 5]

เป็นเรื่องสั้นที่อ่านง่ายมากเลยครับ Message ชัดเจน เดินเรื่องเเบบฉับไว ไม่ต้องรีรอเกริ่นนำอะไร เข้าเรื่องปั๊บเเล้วจบเลยทันที

อ เเกเกริ่นมาตั้งเเต่เเรกเลยว่า ใจความหลักของเรื่องสั้นเรื่องนี้คือคำว่า อคติ การตัดใจอะไรไปก่อนโดยที่เราไม่ได้รู้ข้อมูลมากพอมันทำให้เกิดผลร้ายเเบบคาดไม่ถึงจริงๆ พอรวมกับการเขียนให้ตัวเอกในเรื่องสั้นทุกเรื่องเป็นเด็ก คนอ่านเลยจะได้เห็นการเเก้ปัญหาเเบบตรงไปตรงเเบบเด็กๆ ซึ่งมันก็สนุกไปอีกเเบบนะครับ ความที่เด็กนั้นยังคิดอะไรไม่ได้เเบบลึกลับซับซ้อนมาก การเเก้ปัญหาทุกอย่างเลยจะตรงไปตรงมา เเต่ความง่ายๆตรงไปตรงมานี่เเหละคือเสน่ห์ของความเป็นเด็กที่ทำให้เนื้อเรื่องมันสนุกดี

เเม้ว่าตัวเอกจะเป็นเด็กทั้งหมด เเต่การเล่าจะไม่เหมือนกันซะทีเดียว เพราะมีทั้งเรื่องที่จบลงในช่วงตอนเป็นเด็ก กลับเรื่องที่ปัญหาหรือความค้างคาอะไรบางอย่างในวัยเด็ก ยืดยาวมาถึงตอนโดจนนำมาสู่เหตุการณ์ที่เป็นการคลายปมในใจจากวัยเด็ก ซึ่งผมชอบเรื่องที่เป็นเเบบจบลงในช่วงวัยเด็กมากกว่านะครับ มันดูเบาๆ สนุกสนานดี บางเรื่องออกเเนวทริลเลอร์น้ำดีด้วยซ้ำ

ติดนิดเดียวว่าน้ำเสียงกับโทนเรื่องทั้งหมดมันออกเเนว นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าไปนิดนึง อาจเพราะมันเขียนโดยตั้งเป้าเล็กว่าให้เด็กสามารถอ่านได้ด้วย เเบบให้บทเรียนสอนใจที่นำไปใช้ในชีวิตประจำวันได้ เลยออกเเนวนิทานอีสปไปนิส เเต่ก็ไม่ได้ตะขิดตะขวงใจอะไรนะครับ เเค่ปกติงาน อ เเกออกเเนวติดกวนๆหน่อยๆ พอเจอเเนวเเบบเรียบง่าย ตอนจบมีสอนใจเเบบนี้นะ เลยไปไม่ค่อยเป็นเลย 5555

[lostlessboy* · Rating 3 out of 5]

ห้าเรื่องสั้นเล่าผ่านมุมมองและเรื่องราวของเด็กประถมกับการก้าวข้ามอคติ การรังแกในชั้นเรียน ไปจนถึงการค้นหาและก้าวผ่านเรื่องในใจ

ไม่ค่อยได้อ่านเรื่องสั้นจากฝั่งญี่ปุ่นเท่าไร แต่ส่วนตัวก็เป็นแฟนตัวยงของอิซากะเซนเซย์อยู่แล้ว เลยหยิบมาอ่าน ถ้าถามว่าชอบไหมก็มีทั้งชอบและไม่ชอบปะปนกันไป ความชอบอย่างแรกเลยก็คือการที่ทั้งห้าเรื่องนั้นทำหน้าที่บอกเมจเซสได้อย่างชัดเจนมากคือ การก้าวข้ามอคติของเด็กที่มีผู้ใหญ่เป็นคนสร้างขึ้นมา

แต่ความชอบเหนือสิ่งอื่นใดคือการที่เล่าเป็นเรื่องเล่านั้น ช่วยตอกย้ำผู้อ่านอย่างผมว่ามันทำให้เมจเซสที่ต้องการจะบอกนั้นมีพลังมากขึ้นแบบคูณสิบคูณร้อยจริงๆ ผมจูนติดและชอบมากๆ กับเรื่องแรก ที่เล่าถึงกลุ่มเด็กและเด็กประถมตัวหลักคนหนึ่งที่โดนครูประจำชั้นดูถูก แบบทำอะไรก็ไม่ดี ทำไม่ได้หรอก นายคือเด็กที่ไม่มีความสามารถ แล้วเพื่อนในกลุ่มก็ช่วยกันสร้างสถานการณ์ต่างๆ จนสุดท้ายตัวเอกตกผลึกและก้าวผ่านอคติที่ถูกสร้างโดยครูที่กักขังตัวเค้าเองไว้ได้ พออ่านก็เออมันมีพลังขึ้นมากกว่าการอ่าน "นายทำได้" "ไม่ต้องกังวล นายมีความสามารถ" "สู้เขา มีสองมือเหมือนคนอื่นเขานะเว้ย" ฯลฯ แบบเพียวๆ คือพอมีเรื่องเล่าแล้วผมก็ลุ้น ก็อินไปกับเรื่องราวนั้น กลายเป็นบางอย่างในจิตใจผมเองก็โจนทะยานก้าวผ่านอคติต่างๆ (ของตัวเอง) ไปกับตัวเด็กคนนี้ด้วย และรับรู้ว่านี่แหละ พลังของเมจเซสที่มาพร้อมเรื่องเล่า มันทรงพลังแบบนี้

ส่วนที่ไม่ชอบนั้น เป็นเรื่องเล็กๆ แบบอยากอ่านมุมมองของเด็กผู้หญิงบ้าง (ในเล่มมีแค่ตอนเดียว แล้วดูเหมือนเป็นเด็กหญิงในคราบเด็กชายมากกว่า) นอกนั้นเป็นเด็กผู้ชาย และทุกตอนรู้สึกจะกดใช้สูตรให้มีเด็กคนหนึ่งในกลุ่มที่เก่ง พูดจา มีความคิดเก่งเกินเด็ก เป็นตัวขับเคลื่อนและหักเหเรื่องราว ซึ่งตรงนี้ลดทอนความน่าเชื่อถือไป และมีมากทุกตอนจนอดคิดว่าเป็นสูตรสำเร็จไม่ได้

รวมๆ คือเป็นอิซากะโชเน็น (มังงะสำหรับเด็กชาย) ที่ไม่สนุกไม่ผิดหวัง แม้ว่าจะชอบอิซากะภาคเซย์เน็น (มังงะสำหรับผู้ใหญ่) บู๊มันส์ๆ แบบเล่มอื่นมากกว่าก็ตาม

[Emi · Rating 4 out of 5]

思い込みや決めつけをしてしまうことは誰にでもあることで、いま一度自らを省みてみようと思わせてくれる話たちだった。

余談:先入観やレッテルのことで、年上の男の人たち相手に過去言い争ったことがある。自分に直接関わることではなかったけどなんか許せなくて。と、まあそこまではいい。しかしその後別の人にその時の話をしたら「そんなに熱くならなくてもいいんじゃない？」と軽く流され、あー、こいつには話すだけ無駄だなと、その後半年間その人を無視し続けたことはおおいに反省すべき点である笑 (相手が大人だったから後に笑い話にしてくれたけど)。

[hana · Rating 4 out of 5]

伊坂幸太郎の小説にはいつだってこんな人になりたいと思わせてくれる素敵だけどどこか抜けていて、強さの中にあたたかさと弱さを兼ね備えた大人たちがいるけれども、『逆ソクラテス』は特にそうだった。「逆ワシントン」の両親���一番好き、靖の父親も。子どもにちょっと何考えてるか分からないよねって呆れられてる親がちょうどいい気がする。

相変わらず短編だけど繋がっているのが素敵だし、バスケ！！！

[Lu · Rating 5 out of 5]

「我們就是忍不住會受到其他人的影響。比起自己怎麼想，會更在乎大家怎麼想。你要是被人家說『骷髏頭很土』，就會忍不住這麼覺得，而且就再也沒辦法穿這種衣服了。」
「一直以來我去過很多地方，上過很多學校。不管到哪裡都有這種傢伙耶，用很了不起的態度亂貼標籤說『那個超土』、『這樣不酷』。」
「然後呢，有個方法可以不輸給那些傢伙喔。」
「要說，我，並不這麼覺得。因為你想的事情，是不能由其他人來決定的。」

《反蘇格拉底》是伊坂幸太郎老師自第一本著作《奧杜邦的祈禱》出版後第20週年出版的作品。自《死神的精確度》入門，認識伊坂幸太郎老師的作品至今居然也14年了！身為讀者也從看著好青年的作品成長到自己變成青年。還記得幾年前因為去東北大學見學的關係，有機會到日本仙台參訪，當時最興奮的就是想著「這裡就是伊坂老師許多作品中的舞台」！如今距離當時又過了幾年，不知不覺人生中有好幾年都有伊坂老師的作品陪伴，身為書迷非常佩服也相當開心能有這樣的緣分可以不斷地閱讀老師的書。能夠得到這次皇冠出版社的書籍試讀機會，拜讀伊坂老師的新作也非常幸福！

《反蘇格拉底》由五個短篇構成，每一則短篇都是由小學生作為主角，描述在學校及生活裡面那些看似日常，對於小學生來說卻可謂影響甚大的事件。《反蘇格拉底》的主角們因想要改變老師的主觀判斷對於同學造成的負面影響，開始了各式各樣的作戰計劃。《不慢》則是由不擅長運動的主角，因為被抽到要參與比賽，進而呈現出小學生活中，容易因運動而影響到同學間互動與評價的情形，同時也包含一些霸凌的議題。《非柯博文》從有些學級崩壞的現象出發，讓學生也能感受到小時候覺得在學校最有權力的老師，其實也只是人。而原以為穩固的層級結構，更可能因為學校外的種種而崩毀。《違反運動精神的犯規》將主角們的時間軸拉得較長，小時候一起運動的戰友，長大後各奔東西，卻又因著這個回憶再度連結在一起，並且遇上了事件，更從事件中討論了違反規則之中再次開始的機會。《反華盛頓》則是從華盛頓砍櫻桃樹的軼聞出發，來反轉一昧的誠實，雖不能有任何保證就會得到好的對待與結果，卻也仍然能帶來某些好事，但仍要保持對於事物質疑的心情。

很多短篇的標題都是帶著「反（逆）」與「非」這樣的意境，呼應著《反蘇格拉底》中不能對某些主觀印象先入為主的想法。不斷地在「這件事大概就是這麼一回事呢」的結論之前，挑戰各種事件的不同可能性。一直以來，我都很喜歡伊坂老師獨特的一種輕快風格，讓穿插在不同故事中的那些角色們，順著看似小小的起因，搭配異想天開的處理方式，興起了各式各樣的冒險，並在其中為讀者帶來各種故事的扭轉，讓人能夠很愉快地去享受這樣的節奏跟故事的展開，同時也被伊坂老師在面對這些事件的視野所吸引。

本書每一篇短篇都引用著一些電影或軼事，並幾乎都有運動的描寫以及轉學生的存在，但不會因為不熟知那些電影或運動而無法享受閱讀。每個故事都可以看作是獨立的故事，但看似獨立的各個短篇裡面，揉合著一些角色在其他短篇的穿插，若是跟著順序讀下去，可以得到更多的閱讀樂趣。雖然故事的起因多為小學生們形形色色的煩惱，身為大人，也能感受到無法輕易地說出這些事情是不重要的事情。或許長大之後，重新思考會覺得其實也不是什麼毀天滅地的事情，在孩童的時期，卻可能已經佔據心中世界的很大一部份。有一些過去的事件，直到自己長大時，才能更加看見並理解過去的自己發生了什麼，但閱讀時，也能體會到有一些事情透過孩子的眼光看，也能意外地重新感受到單純。

在閱讀的過程中，身為讀者，或多或少也會因著故事去連結自己在學生時期的某些老師、同學或者某些經驗。小學的階段是個很特別的時期，可以遇到許多異質性高的人，但是要建立起長期的情誼與連結，也是很難能可貴的。有一些當時覺得很厲害又或者可怕的人，在長大之後卻有可能是變最多的人。有些人可以在這個階段，相遇改變自己生命的人，而得到受用一生的動力。曾經在這個階段令人覺得很討厭的人，也或許也會在未來，成長為某個人的重要轉機。也有一些人，在這個階段時是最重要的朋友，卻隨著不再同校而漸行漸遠，甚至再也不見，徒留在心中所知的回憶。

我很喜歡這本書將這樣的情形描繪出來的部分，雖然也因此會好奇有些短篇故事中的角色最後去了哪裡、後來都在做些什麼。但人生中與他人的連結，或許就是這樣一期一會的事情。有一些人在緣分下，會因著某種形式成為陪自己走一段路的人，卻不會走完全程。這樣的影響力，也在做為本書收尾的短篇《反華盛頓》中透過最後的一位角色的出現得到了昇華，不禁讓我在最後有些動容，並從體驗到絕望之中仍有反轉的機會中，得到了一種希望感。

在伊坂老師的後記可以看到，幾乎每個短篇都出現的磯憲老師，名稱取自於他小學的導師，在閱讀這本書的對話時，或許也可以透過角色之間的話語，去感受當年那位老師如何在伊坂老師的心中留下重要的回憶吧。很幸運，也很感謝伊坂老師帶來這部作品，看到伊坂老師透過孩子們當作主角構成一部作品，依然如此有魅力，相信這本書無論給在孩子或成人的階段的讀者閱讀，都可以體會到其中的樂趣！

[Erika · Rating 4 out of 5]

久々の伊坂幸太郎だったし、前回の「グラスホッパー Gurasu hoppā 」がイマイチだったので、期待せずに読み始めた。
そのせいもあってか、とても楽しめた。
収録されている５作品は全て題名に「逆/非/アン/～ではない」と、「アンチテーゼ」が主題。
それぞれ、分かり易い善悪ものになりそうな小学生の物語を、小学生視点で、考えさせるように書いている。
「自分は常に正しいと思ってる人への反抗」「加害者の救済とは」「人間は一見しただけでは分からない側面がある」「恐怖と戦い一歩進み出る勇気」「正直に謝るとは」、と大人になっても考えさせられる題材だった。
けれど説教臭くない。

やはり作家は文章のプロなんだなと、感じる短編集だった。

ただ、作家が男性なせいもあるのかもしれないけれど、主人公達は全員男の子で、女子として生きる事の大変さや同調圧力は一切書かれてないのが残念だった。まぁ、知ったかぶって書かれるよりはいいか。
というわけで、-☆１つの星４つ。
（でも、今年まだ星５つの本１冊しか読んでないような気がするので、５つにしようかなと思案中…表紙の絵の人：Junaidaも好きだしな…というか、題名の謎さと表紙の絵に惹かれて借りたし...）

とりあえず、 「私はそう思わない」 をはっきり言える人間になろう。
（最近はやんわりとできるようになったけど...自分の考えが当然の正解のように話してくる友人に対して。）

[BaiLing · Rating 3 out of 5]

長大後回顧小學生活所敘述的五個故事。

「反蘇格拉底」。不停傳達「你沒用」的老師，是不可能教出有信心的學生的。這種老師就是蘇格拉底所說『光是知道自己什麼都不知道，這樣的自己就夠好了』的對照組。面對否定時，最好的應對是，沉著地回答：我，並不這麼覺得。

「不慢」。曾經霸凌過同學的女孩，轉學後將跑得快、學習佳的真實自己隱藏起來，只是希望重新來過。然而在一年一度的班級接力大賽中，在危急時刻，女孩接手跌倒棒次，以真實實力贏得勝利。

「非柯博文」。看似罩不住學生的年輕男老師，在家長日的教學演示上，面對一如往常的課堂惡意干擾，陳述了一段「非不能也，是不為也」的教育理念。

「違反運動精神的犯規」。五名國小籃球隊員離開校園後的重聚，再度與當年無差別殺人犯相遇，危機解除後，不但對嫌犯，也是各分東西的夥伴而言，當年籃球教練所說的「在籃球的世界裡，剩下的一分鐘是永遠」，—人生永遠有重新開始的時候—永遠受用。

「反華盛頓」。小學生從「華盛頓砍倒櫻桃樹」，到「最後，是老實又遵守諾言的人會贏」閃現心底，而採取「誠實行動比較好」的一連串事件。

由於讀者對象畢竟是大人，即使是以少男少女口吻書寫，但值得深思的觀念仍以對話方式出現。相較暗黑的手法，作者一貫輕鬆卻非隨便的口吻，探討校園裡隨處可見的問題，並以慣用的光明心境作為結尾。

作者在後記中提到，每個故事都一名熱情的菜鳥老師登場，而這位人物的姓氏和模型是取材自己從四年級開始連續三年的導師。當老師獲得如此大禮，很難不心懷感動吧！

這是本可以戲謔翻看，也可以停下來想著「成人」和「孩童」間關於成熟應對人生的問題。

[colorless tazaki · Rating 5 out of 5]

อ่านจบแล้ว โสกราตีส สลับขั้ว หลังจากหวีดมานาน ชอบงานของโคทาโร่ อิซากะมากกก มันฟีลกู้ดจริงๆ เล่มนี้จะเป็นเรื่องสั้นๆแบบเบาๆ ตัวละครเป็นเด็กประถมหมดเลย ตีมหลักเป็นเรื่องการแก้ปัญหาในชีวิตของเด็กๆ อ่านเพลินๆดี แต่น้ำตาซึมทุกตอน จุดเด่นของเล่มนี้คงเป็นเรื่องความเบาสบายของเนื้อหานี่แหละ แต่มีตอนนึงแอบลุ้นระทึกอยู่ ตัวละครเป็นเด็กอ่านแล้วสดใสดี ส่วนจุดที่ขัดใจนิดนึงคงเป็นเรื่องที่มันโลกสวยเกินไป ในชีวิตจริงใครจะดีขนาดนั้น 5555 แต่ชั้นเข้าใจว่ามันเขียนมาเพื่อสร้างความหวัง สร้างมู้ดดีๆให้ผู้คน อะไรประมาณนั้น

[Renae · Rating 4 out of 5]

你成为小时候想成为的那个大人了吗？

我并没有。小学时候我有个特别明确的目标，那就是想要成为像《水果篮子》里本田透一样善良的人，明确到我每年的日记的首页都是这句话。但所谓的长大似乎就是一眨眼间，“嘭”的一下，Surprise! 周围的人开始结婚生子，以前遥不可及的成年人生活突然就被按下快进键，而自己似乎成为了一个偶尔阴郁时常暴躁的成年人。上班下班周末假期，按部就班一期又一期。

偶尔会沮丧，沮丧的时候就会纠结一些形而上的问题。还好只是偶尔。

这种”偶尔“的时刻就需要一些remedial book来拯救。在我自带的八百层粉丝滤镜下，伊坂幸太郎的书就是这种自带治愈buff的书。

这本《反苏格拉底》是几个小故事的集合，都是围绕着小学生展开的，很神奇的是，虽然是关于小学生的故事，却没有给人一种幼稚和呱噪的感觉。每个故事就像一部热血短篇少年漫，是那种没有狗血爱情和老套穿越异世界剧情的正统少年漫。读到结尾都会让你忍不住开心，明明就是一群小屁孩而已呀，怎么还给自己打了好几剂鸡血呢。

Again, 也许是我的粉丝滤镜在作祟，也许是昆士兰的夏天又回来了，总之在一个晴朗周末开始阅读的这本书让我的心情变得愉悦起来。

而关于没有成为曾经想成为的人这件事，伊坂幸太郎用一种很轻松的语气跟你说，

“什么都不做也没问题的，你就这样自然变成大人就好。”

[JillV · Rating 4 out of 5]

รวมเรื่องสั้นที่เล่าผ่านมุมมองเด็กประถม ฟังดูเหมือนจะน่ารักแต่เอาเข้าจริงแล้วแทรกการจิกกัดแบบแสบๆ คันๆ ไว้เยอะมาก มีความสอนใจประมาณนึง ตัวเมสเสจที่สอนอาจไม่ได้แปลกใหม่อะไร แต่ก็เป็นสิ่งที่บางทีคนเราก็หลงลืมไปได้ง่ายๆ หนังสือเล่มนี้เลยเหมือนมาช่วยเตือนใจในเรื่องพื้นฐ��นที่เอาเข้าจริงแล้วทำได้ยากเกินคาด เพราะถึงยังไงมนุษย์ก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่สลัดอคติโดยสิ้นเชิงไม่ได้อยู่วันยังค่ำแหละเนอะ

[Sao Koko · Rating 4 out of 5]

เป็นเรื่องแรกที่อ่านของนักเขียนท่านนี้ ชอบ อ่านง่าย massage ชัด ฟีลกู้ดเลย เอาไว้อ่านคั่นสลับกับเรื่องหนักๆ แม้จะเป็นฟีลกู้ด แต่เนื้อหาสาระที่หนังสือเรื่องนี้พูดถึงก็มีประเด็นที่เข้มข้นและน่าขบคิดต่อได้อีกยาว

[Miku · Rating 4 out of 5]

小説感があり、読みやすくて、道徳を感じられる１冊！

[Baasan · Rating 5 out of 5]

５つのストーリー(短編)で固定概念を覆す書籍。

[Mylove4book · Rating 5 out of 5]

感人的小學生短篇集。通常伊坂的書就算是短篇集，出場人物也會互相聯繫，像是彩蛋一樣。但可惜我是分好幾次看完的，看到後面幾篇時也忘了前面幾篇的孩子們的名字了...所以大概沒有認出所有的彩蛋吧。小小可惜。
結尾的店員應該就是籃球隊事件的"那位"吧，雖然太理想化了，但還是不免感動了一下。磯憲老師的"共存說"讓我想起最近新聞報導的超商挖眼案，要讓社會與之共存也太難了...

[Charing Szeto · Rating 3 out of 5]

narrative is like some kind of Japanese drama.
tried to incorporate philosophical teachings into the story, which is a bit awkward for my taste.b

[Tare Naiyana · Rating 4 out of 5]

ห้าเรื่องราวของเด็กๆที่แฝงเรื่องการกลั่นแกล้ง การเอาชนะและวิธีการคิดของเด็กๆ อ่านเพลินค่ะ

[Lucy · Rating 4 out of 5]

子供目線の時、こんなだったっかなー、と懐古しながら、
子供だからこそ真っ直ぐに世界を捉えてたり、何気ない言葉だったりがずっと残っていること等、大人？になってもその心を思い出して、自分も誰かを可能性へ後押す印象に残る大人になれたらなって思った。

小学生の世界観を保ちつつ、大事なメッセージを伝えてて、子供から大人まで楽しんで読める作品。短編集だけど、5作品が繋がっているのもよかった。

[Belle Rungtiwa · Rating 5 out of 5]

ดีดีดี

[Makito Hayashi · Rating 5 out of 5]

サッカーのアシスタントコーチという立場で、指導の仕方や重要性について考えらせた本。自分も今まで色々な教師、コーチや上司などに指導されたが、やっぱり
一人一人指導の仕方が違い、知らずのうちに自分の指導の仕方を形作っていると思う。

[James Woo · Rating 4 out of 5]

3.5

[Kome Kome · Rating 5 out of 5]

「逆ソクラテス」を読み終わったので、それの感想から。おもしろい！ニヤニヤした。ワクワクした。久留米にはイライラした。似たような感情を子供の時、大人に対して持ったことを思い出し、そして今、自分がそんな大人になっていやしないだろうかと、自分を振り返るきっかけにもなった。決めつけてはいないだろうか、自分が正しいと思い込んではいないだろうか、こんなこと、常日頃からずーっと考えていたら大人なんてやっていられない。でも、たまにでも思い出して、自省して、少し立ち止まって自分の思い込みや決めつけに目を向けたい。というか、そうはいっても、なかなか自省するくらいでは自分の思い込みに気づくのは難しいと思うけど…。じゃぁ、どうすればいいのか。私は他の価値観を持つグループ、世代、国に飛び込んでみるのが良いと思う。「信じられん！」という経験ができれば儲けもの。それが私の思い込みや決めつけを浮き彫りにしてくれると思うから…。
脱線した。逆ソクラテス、読み始めは「僕らの七日間戦争」を想起させるものがあったが、逆ソクラテスの方が深いと思った。深い、という簡単な言葉で済ますのは良くないな。逆ソクラテスの方が、大人のどういう行動が子供だけでなく（社会的地位が低い）他人にどういう影響を与えるのか。ということ、そして、「僕は、そうは、思わない。」となぜ、はっきり、ゆっくりと同調圧力には屈しないと、意見表明していいのか。ということが短いお話の中に明確に分かりやすく書いてあったので、私の中の子供の頃の漠然とした大人に対するモヤモヤを取っ払ってもらえたような気持ちになれたのだろう。あんまり覚えていないが「僕らの」の方は、酷すぎる教師や大人への反抗がストーリーの軸だったと思うが、逆ソクラテスは反抗、というよりも久留米への救済のような気もする。こんなことを気づかせてくれる人（しかも子供で自分の生徒！）が周りにいるなんて、めっちゃラッキーやぞ、久留米！気づけ！という気持ちになった。(4/2/24)

「スロウではない」の感想。いじめられっ子と思っていた子がいじめっ子だった、というところがスパイスかな。私は目立たないタイプの子たちが一生懸命練習してタイムを縮めていっているところ、悠太といつもドン・コルレオーネの「うむ。では」「はい」「消せ」で時に楽しく明るく笑い合い、時に乾いた笑いを出したりしているところが微笑ましかった。いじめっ子の子は相手にするな、可哀そうな奴だ、というのは良かったな。必ずそうとは限らないが小さい子はやはり親の影響を大きく受けていると思う。(4/3/24)

「非オプティマス」ちょっとひねりの入った道徳みたいなお話だったな。色々なところを読者に委ねていていいなと思った。人間って小学生、あるいは幼稚園児くらいの頃から案外ずっと変わらないのかもな。(4/16/24)
6/24/24に追記。非オプティマス、ビックリするほどストーリーを覚えていなかったから、今少し読み返してみた。「逆ワシントン」にも似たような訴えたいことが織り込んであったね。因果応報というか、誰かが、見てくれてるよ、誰かが、見ているよ。良くても、悪くても…。みたいな。感じかな。同じ服を着てる子とクラスの問題児、親が取引先のお客さんと販売側みたいな関係だった。すんごい静かなガツンと言えない先生は恋人がなくなって落ち込んでる、みたいな設定だったかな。先生って言ったって人間だしね。親も学校の方針に文句があるなら、キチンと子供と学校に考えを示して、己はきちんとできているのか、自省してくださいって感じだろうね。

「アンスポーツマンライク」ゴールデンスランバーの読後感と似たものがあった。群像劇、アクション、道徳っぽい部分、罪を犯した人間に対しての問題提起、子供の頃にかけられた呪いについて、それを打ち破ることについて。子供に対してｷﾞｬﾝｷﾞｬﾝに怒鳴り散らすのは本当に意味がないと思う。そして、そんな大人の行動が犯罪を犯す人間を生んでいるのか？そこまでは言ってないけど、原因の一つと言ってもよくね？くらいの示唆はあった気がする。罪を犯した人に対してか･･･私はどう思うかな。考えながら家に帰ろう。(4/22/24)

「逆ワシントン」お母さん、めっちゃ素敵やん。最後の電気屋の店員さんは「ｱﾝｽﾎﾟｰﾂﾏﾝﾗｲｸ」での誰かだったのかな。ユーチューバーから日本代表になってるのは、名前忘れたけど、いたよね。誰か。オチがニヤッとしちゃう、良い感じのお話だった。肝心の中身は、親のいう事、大人のいう事って、案外ずーっと心に残るもんだなーって。それが悪影響なら支配されるって言ってもいいかもしれない。今回のお母さんみたいなケースは良い影響を受けるって言えるかもだけど。ｸﾚｰﾝｹﾞｰﾑの研究がダメって言われちゃう理不尽さとか、偶然出会った全然大人げない大人とか、子供に正直に話してくれる親の親っぽくない部分とか、色々上手く入れてあるなぁと思った。でも、一番心に残ったのは序盤で、「全国の、本当に腹痛で辛い人に謝ってほしい」「ごめんなさい」を言ってる小学生二人、そしてそれをみて笑う先生。なんか、こういうちょっとした場面の切り取り、いいよね。と思った。自分の時はどうだったかな。健介くんみたいに素直だったかな。分かんないな。(6/24/24)