Ménagerie intime

by Théophile Gautier

Dans Ménagerie intime, Gautier décrit avec légèreté ses relations avec les chats, les chiens et les chevaux qui ont joué un rôle dans sa vie. Il raconte la confrontation entre un chat et un perroquet, les bonnes relations entre les chats et les rats dans sa maison, la chatte musicale Madame Théophile, qui a mis sa patte dans la bouche d'une chanteuse lorsqu'elle chantait le do aigu, et sur l'épagneul dansant Zamore.

Extrait:

On a souvent fait notre caricature: habillé à la turque, accroupi sur des coussins, entouré de chats dont la familiarité ne craint pas de nous monter sur les épaules et même sur la tête. La caricature n'est que l'éxageration de la vérité; et nous devons avouer que nous avons eu de tout temps pour les chats en particulier, et pour les animaux en général, une tendresse de brahmane ou de vieille fille. Le grand Byron traînait toujours après lui une ménagerie, même en voyage, et il fit élever un tombeau avec une épitaphe en vers de sa composition, dans le parc de l'abbaye de Newstead, à son fidèle terre-neuve Boastwain. On ne saurait nous accuser d'imitation pour ce goût, car il se manifesta chez nous à un âge où nous ne connaissions pas encore notre alphabet.

Genres: France, Animals, Classics

50 pages, Kindle Edition

First published January 1, 1869

About the author

Pierre Jules Théophile Gautier was a French poet, dramatist, novelist, journalist, and literary critic. In the 1830 Revolution, he chose to stay with friends in the Doyenné district of Paris, living a rather pleasant bohemian life. He began writing poetry as early as 1826 but the majority of his life was spent as a contributor to various journals, mainly for La Presse, which also gave him the opportunity for foreign travel and meeting many influential contacts in high society and in the world of the arts, which inspired many of his writings including Voyage en Espagne (1843), Trésors d'Art de la Russie (1858), and Voyage en Russie (1867). He was a celebrated abandonnée of the Romantic Ballet, writing several scenarios, the most famous of which is Giselle. His prestige was confirmed by his role as director of Revue de Paris from 1851-1856. During this time, he became a journalist for Le Moniteur universel, then the editorship of influential review L'Artiste in 1856. His works include: Albertus (1830), La Comédie de la Mort (1838), Une Larme du Diable (1839), Constantinople (1853) and L'Art Moderne (1856)

Reviews

[Introverticheart · Rating 5 out of 5]

Zwierzęta pojawiały się w literaturze już od starożytności, ale do XIX wieku zawdzięczały swoją obecność tam przede wszystkim swoim znaczeniem symbolicznym, alegorycznym. Choć Gautier nie był pierwszym, który zaczął dostrzegać, że stosunki między człowiekiem, a zwierzętami nie polegają na przemocy i dominacji jednych nad drugimi. Wraz z francuskimi romantykami podjęli próbę nowego zdefiniowania tych stosunków. Gautiera z bohaterami jego książeczki łączy już więź nowego rodzaju.

Intymny zwierzyniec jakby wypuszcza zwierzęta z alegorycznego bestiarium, ukazuje ich indywidualność, przedstawia zwierzęta jako istoty czujące, obdarzone językiem, posiadającymi osobowość, opisuje swój zwierzyniec z ogromną sympatią, którą potęguje właśnie sposób, w jaki Gautier się o nich wypowiada!

Jest to wspaniała przygoda literacka, nie tylko dla miłośników zwierząt ale także dla tych, którzy doceniają niefrasobliwość i niejaką lekkomyślność, niezwykle plastyczne opisy, udaną formułę literacką przedkładającą dowcip nad głębię filozoficznych dociekań.

[Galicius · Rating 3 out of 5]

This was a revealing first read for me of this author. He goes into the “character” of pet animals in his young and later life. He describes cats, dogs, a parrot, a colony of rats, horses with an insight that engendered appreciating them more where there was less.

[Sheska · Rating 4 out of 5]

My shrunken old heart grew three sizes today.

[Hadrian · Rating 3 out of 5]

7/10

[estelle · Rating 5 out of 5]

Théophile ❤️❤️❤️❤️
Les animaux ❤️❤️❤️❤️
Théophile ET les animaux = je suis comblée je lirais jamais rien de mieux
(Même si c'est drôle de voir à quel point pour le 19e siècle les standards de soin pour les animaux même de compagnie étaient BAS)