Pleasures and Days

by Marcel Proust, A.N. Wilson (Foreword)

A stunning volume of philosophical reflections, short narratives, and prose poems, Pleasures and Days provides an early glimpse into Proust’s genius as a collector of exquisitely poignant sensations and recollections. Set amid the salon society of fin-du-siècle Paris, these sketches and short stories depict the lives, loves, manners, and motivations of a host of characters, all viewed with a famously knowing eye. By turns cuttingly satirical and bitterly moving, Proust’s portrayals are layered with imagery and feeling—whether they be of the aspiring Bouvard and Pécuchet, the deluded Madame de Breyves, or of Baldassare Silvande, steeped in memories, regret, and final understanding at the end of his life. Novelist Marcel Proust was a prominent figure in the French salons of the late 19th century; he is best remembered for his seven-volume masterpiece In Search of Lost Time.

Genres: Short Stories, Fiction, Classics, France, French Literature, Literature, Essays

194 pages, Paperback

First published January 1, 1896

About the author

Marcel Proust was a French novelist, best known for his 3000 page masterpiece À la recherche du temps perdu (Remembrance of Things Past or In Search of Lost Time), a pseudo-autobiographical novel told mostly in a stream-of-consciousness style.

Born in the first year of the Third Republic, the young Marcel, like his narrator, was a delicate child from a bourgeois family. He was active in Parisian high society during the 80s and 90s, welcomed in the most fashionable and exclusive salons of his day. However, his position there was also one of an outsider, due to his Jewishness and homosexuality. Towards the end of 1890s Proust began to withdraw more and more from society, and although he was never entirely reclusive, as is sometimes made out, he lapsed more completely into his lifelong tendency to sleep during the day and work at night. He was also plagued with severe asthma, which had troubled him intermittently since childhood, and a terror of his own death, especially in case it should come before his novel had been completed. The first volume, after some difficulty finding a publisher, came out in 1913, and Proust continued to work with an almost inhuman dedication on his masterpiece right up until his death in 1922, at the age of 51.

Today he is widely recognized as one of the greatest authors of the 20th Century, and À la recherche du temps perdu as one of the most dazzling and significant works of literature to be written in modern times.

Reviews

[Lori · Rating 5 out of 5]

This is a feast: a diverse collection of pieces published by Marcel.Proust in his early twenties. Pleasures and Days consists of short stories, sketches, and poetry published as a collection. Proust was honing the remarkable gift with which he was born, refining his sensibilities, playing with style and content.

A.N. Wilson in a brief, informative foreward:

"He wrote them in the intervals of being a bored and unwilling law student who...rather than revise for exams, would prefer to cultivate artists and grandes dames...Just as the youthful Darwin had painstakingly observed the minute gradations of finches' beaks in the Galapagos Islands...so the young Proust, noting how a certain social species might turn up now in a great salon, now in an artist's studio, and again in a low dive had begun the process of accumulating knowledge which would produce the greatest masterpiece of French fiction: In Search of Lost Time."

Andrew Brown, who I believe, based on my reading several translations of In Search of Lost Time, has done a fine job translating, observes in his introduction:

"The best commentary on Proust's first published work, Pleasures and Days, can be found in his mature masterpiece In Search of Lost Time...The complex syntax, those long sentences with their coiling clauses that he was already practicing in the Pleasures (with varied success - many of these pieces were dashed down in a few hours and never revised...)"

And Anatole France in his preface (because it's Proust; I didn't mind three intros):

"His book is like a young face full of rare charm and elegant grace...The calendar of Pleasures and Days marks both the hours of nature, in its harmonious depictions of the sky, the sea and the woods, and the hours of humankind in its faithful portraits and its genre paintings, with their wonderful finish...He here shows a sureness of touch surprising in such a young archer."


The poems, "Portraits of Painters and Musicians," don't rhyme but the meter is essential and even granting the difficulty of translating poetry, the meter is superb. They are a treat and a surprise in a book which has several. In the portraits of artists he evokes beautifully their paintings; in those on the composers he uses meter as homage to the music while the words capture the mood.

The short stories reflect the magnificence of his prose in In Search of Lost Time and the themes. All of the ingredients are here along with an unexpected surprise. There are three short stories about a character, Honore, at different points in his life. The first finds Proust writing magical realism! It's wonderful; I wish he'd done more of it -- though not at the expense of the masterpiece.

There's also a surprising, entertaining homage to one of Proust's favorite writers (and mine), Flaubert, in the form of a new story featuring the characters from Flaubert's book Bouvard and Pechuchet. Flaubert's book is satirical and comic; Proust sticks to the spirit and the form and takes them forward in time in "Bouvard and Pechuchet on Society and Music." It begins, "'Now that we have a position,' said Bouvard, 'why shouldn't we go out into society like everyone else?'" I've only read bits of the book but this seems spot-on and is a standalone piece. Experiencing young Proust having a laugh with Flaubert, perfectly adopting his style and writing for these two clever comic characters is fun.

Then there are the sketches, grouped together as "Fragments From Italian Comedy." Some or all of these are the ones translator Brown tells us Proust wrote quickly and didn't revise. There is plenty of playfulness in his masterpiece -- but these sketches are different because they're not polished by Proust's painstaking, at times painful, editing.

I felt joy reading a joyful, young Marcel. Here is the entirety of "Heldemone, Adelgise, Ercole":

"Having witnessed a rather indelicate scene, Ercole does not dare to relate it to the Duchess Adelgise, but does not feel the same scruples in front of the courtesan Heldemone.

"'Ercole,' exclaims Adelgise, 'do you really think that such a story isn't fit for my ears? Ah, I am sure that you would not behave the same way with the courtesan Heldemone. You respect me: you don't love me.

"'Ercole,' exclaims Heldemone, 'don't you have more of a sense of decency than to tell me that story? Just tell me -- would you treat the Duchess Adelgise the same way? You don't respect me: so you can't possibly love me.'"

I haven't done Pleasures and Days justice, I couldn't possibly. The best, indeed the only, worthy review I could present you with would be if you could see the beaming smile on my face the whole time I worked on this.

[Steven Godin · Rating 5 out of 5]

An early look into the psyche of Mr Proust from 1896 prior to his most recognized work, this collection features delightful prose poems, philosophical recollections and short stories, all carried through with a gracefully poignant sensation. Told within the salons and high-society of fin-du-siècle Paris, the love and charm of characters are depicted all under his gazing eyes, creating page after page of utter bliss.

It's difficult to put into words just how this made me feel, lying naked on a bed of cotton wool being gently brushed by a warm breeze whist staring up at the stars on a clear night listening to Claude Debussy would just about do it. Either way Proust made my soul vibrantly shine, with this second reading being even better than before. Genius!

Personal favourites,

Bouvard and Pécuchet on Society and Music
Mme de Breyves’s Melancholy Summer Vacation
Nostalgia – Daydreams under Changing Skies

[sAmAnE · Rating 5 out of 5]

یه مجموعه داستان بی‌نظیر از جناب پروست 🥰اگر قبل از خوندن در جستجو این کتاب بخونید خیلی بیشتر و بهتر با سبک و سیاق پروست آشنا میشید.

[E. G. · Rating 4 out of 5]

Foreword, by A.N. Wilson
Introduction, by Andrew Brown

Preface, by Anatole France (1896)

--To My Friend Willie Heath
--The Death of Baldassare Silvande
--Violante, Or High Society
--Fragments From Italian Comedy
--Bouvard and Pécuchet on Society and Music
--Mme de Breyves's Melancholy Summer Vacation
--Portraits of Painters and Musicians
--The Confession of a Young Woman
--A Dinner in Town
--Nostalgia -- Daydreams under Changing Skies
--The End of Jealousy

Note on the Text
Notes

[Luís · Rating 4 out of 5]

I will not dwell on the subject of books. I think you all know it: reading, books, the joy of Reading when you are a child and beyond.
Proust tells us about these books that make us want to spend the evening with them, the slight creaking that constitutes the "interrupted chapter" because "We would have wanted the book to continue."
The role of reading "a conversation with the most honest people of past centuries," said Ruskin, to which Proust answers:
"Reading can not assimilate to the conversation even the wisest of men; what differs essentially between a book and a friend is not their more or less great wisdom. But how we communicate them, reading, against the conversation, consisting of each of us in receiving communication of another thought, but when remaining alone".
For him, it is first and foremost access to oneself.
In the book that says everything, Montesquieu, who kept chained around the hours, would say, Proust, this little text became very famous.

[پیمان عَلُو · Rating 3 out of 5]

‏ پسرک ده ساله‌ای را می‌شناختم که تنی رنجور و تخیلی داشت،و به دخترکی بزرگ‌تر از خودش عشقی صرفا‌ً ذهنی می‌ورزید.ساعتها پس پنجره می‌ایستاد تا گذر دخترک را ببیند،اگر نمی‌دیدش گریه می‌کرد،و اگر می‌دیدش باز گریه می‌کرد و حتی بیشتر.
بسیار به ندرت،لحظه‌هایی بسیار کوتاه کنار دخترک می‌گذرانید.
دیگر نه می‌خوابید و نه چیزی می‌خورد.روزی خود را از پنجره پایین انداخت.
اول پنداشته شد که نومیدی از رسیدن به یار او را به خودکشی کشانده.اما برعکس ،دانسته شد که تازه با او گفت‌وگویی طولانی کرده و دختر به او بغایت مهربانی نشان داده بود.آنگاه حدس زده شد که در پی این سر‌مستی،که شاید امکان دوباره چشیدنش را نمی‌داشت،از زندگی بی‌مزه‌ای که برایش مانده بود دل برید.
اما از درد دل‌هایی که اغلب در گذشته با یکی از دوستانش گفته بود بر آمد که هر بار با دیدن ملکهٔ رؤیاهایش دچار دلسردی می‌شد؛ اما همین که از او دور می‌شد تخیل بارآورش همهٔ نیرو و اقتدار دخترکِ غایب را به او باز می‌گردانید،و پسرک دوباره آرزومند دیدار او می‌شد.
پسرک هر بار می‌کوشید دلیل دلسردی‌اش را در عیب شرایطی ببیند که اتفاقی پیش‌می‌آمد.
پس از آن دیدار و گفتگوی غایی،که در آن با تخیل نیرومندش یار را به حد کمالی رسانید که سرشتش قابلیت رسیدن به آن را داشت،و نومیدانه این کمالِ ناقص را با کمال مطلقی مقایسه کرد که با آن زندگی می‌کرد،و از آن می‌مُرد،خود را از پنجره پایین انداخت.پس از آن حادثه سفیه شد و عمر طولانی کرد،و از آن پایین افتادن فراموشیِ جانش برایش باقی ماند،فراموشی اندیشه‌اش و فراموشی گفته‌های آن دختر که با او دیدار می‌کرد اما دیگر نمی‌دیدش.
دختر بر غم همهٔ التماس‌ها و تهدید‌ها با او ازدواج کرد و سالها بعد در گذشت بی‌آن که هرگز توانسته باشد خود را به او بشناساند.



زندگی دقیقا چون این یار است.خیالش را در سر می‌پروریم،و به خیالش دل می‌بندیم.اما نباید بکوشیم آن را زندگی کنیم؛

[A. Raca · Rating 3 out of 5]

"Ev rüzgârda bir tekne gibi inliyor, dışarıda görünmez yelkenlerin şiştiği, görünmez bayrakların dalgalandığı işitiliyor. Şu taze gül demeti kucağınızda dursun, bırakınız kalbim avuçlarınızın arasında ağlasın."

"Ama gelin yaklaşın bana sevgilim. Gözyaşlarınızı silip bakın bakalım, gözümdeki yaşlar mı görüşümü bulandırıyor bilmiyorum ama sanıyorum şurada, arkamızda koca koca ateşler yakılıyor."

⭐

[Helga · Rating 4 out of 5]

L’amour s’est éteint, j’ai peur au seuil de l’oubli ; mais apaisés, un peu pâles, tout près de moi et pourtant lointains et déjà vagues, voici, comme à la lumière de la lune, tous mes bonheurs passés et tous mes chagrins guéris qui me regardent et qui se taisent. Leur silence m’attendrit cependant que leur éloignement et leur pâleur indécise m’enivrent de tristesse et de poésie. Et je ne puis cesser de regarder ce clair de lune intérieur.

(Love has been extinguished; I am scared on the threshold of forgetfulness; but, appeased, somewhat pale, very close to me and yet faraway and already vague, here are, as in the moonlight, all my past joys and all my healed heartaches, watching me wordlessly. Their silence moves me while their distance and their indecisive paleness intoxicate me with sadness and poetry. And I cannot stop looking at this inner moonlight.)

Pleasures and Days is a collection of philosophical essays and stories about the mind-set of the high society of Paris that touches on the topics of love, lust, time, social conventions, humanity and death.

La vie est une chose dure qui serre de trop près, et perpétuellement nous fait mal à l'âme.

(Life is a hard thing that squeezes too tightly, that perpetually wounds our soul.)

[Roya · Rating 4 out of 5]

نمی دونم چطور بگم، پروست کلمه ها رو انگار از رگ ها و مویرگ های زندگی می کشه بیرون، دست می زنه به یک صحنه به ظاهر کلیشه و اون صحنه جون می گیره، تاز�� میشه - این باید خود هنر باشه، خود ادبیات

[Eylül Görmüş · Rating 5 out of 5]

Çok seviyorum Proust seni ya. Ruhumun her yerini okşadın geçtin yine, teşekkür ederim. Kelimelerindeki zarafete, sihre, yumuşaklığa, özene bayılıyorum. “Hazlar ve Günler”in bazı bölümlerini “Kayıp Zamanın İzinde”den bile daha çok sevdim diyebilirim. Bir daha, bir daha okumak, her okuduğumda başka bir yerini yakalamak, başka bir yerimden yakalanmak istiyorum. Bu da işte böyle tenime dokunan dingin bir su gibi bir kitaptı. “Daha az üzüldüğü için üzüldü, sonra bu üzüntü de geçti. Sonra bütün üzüntüler geçti gitti, hepsi; hazları göndermeye gerek yoktu, onlar zaten uzun zaman önce, başlarını çevirip bakmadan, ellerinde çiçekli dallarıyla, kanatlı topuklarıyla kaçıp gitmişlerdi; kendileri için yeterince genç olmayan o evden kaçmışlardı.”

[Pooya Kiani · Rating 3 out of 5]

از آرزوهامه هم‌عصر پروست بودم، ببینم خودم کشفش می‌کنم و می‌فهمم (با داستانهای این کتاب) چیز بزرگی می‌شه ازش انتظار داشت، یا نه. کتاب بامزه‌ایه. قطعات خوبی هم داشت. مثلا در ستایش موسیقی بد. خوندنش تجربه‌ی جالبیه، به ادبیات‌دوست‌ها می‌چسبه.

[Amir · Rating 4 out of 5]

بابا جان این گروه های فعال محیط زیست عوض این جیغ و دادها و ناخن به صورت کشیدن ها، بیاد و بره خیلی نجیب وارانه این شاه کتاب مارسل پروست، خوشی ها و روزها، رو تبلیغ کنه. بعد هی زیر این نکته رو خط بکشه که موسیو مارسل این کتاب رو وقتی نوشته که بیست و پنج سال رو پر نکرده بوده. موسیو توی این سن طبیعی هست که پختگی در جستجو رو نداره، اما باز اون چنان تیپ ها رو تبدیل به شخصیت های بی بدیل می کنه که قاعدتا می تونه کلی از اسهال به قلم ها رو از توهم نویسنده شدن در بیاره؛ به همین راحتی. ممنون آقای پروست.

[Mana Ravanbod · Rating 5 out of 5]

چندباری در علاقه به این کتاب تردید کردم و حالا که چندباره برگشتم و پاره پاره خواندم دیدم بیهوده تقلا می‌کنم دوستش نداشته باشم. تقلای بیهوده است چون در جستجوی زمان از دست رفته را هم همینطور تکه تکه خوانده‌ام و راز علاقه‌ام به این اولین کار پروست که حاصل نوشته‌های تا بیست‌وپنج‌سالگی‌ست شاید همین پاره پاره بودنشان باشد. و اینکه به هوای چیزی نوشته نشده یعنی در تکوینش قصدی و نقشه‌ای از پیشی نبوده بلکه تکوین طبیعیِ فکرها و وسوسه‌هاست. ژانر هم ندارد که چیزی‌ست گهگاه شاعرانه و گاهی هم روایت‌هایی که نطفه‌های اول رمان سترگ است. دروغ چرا، هیچ اصلاً با مترجم کتاب، مهدی سحابی، موافق نیستم که جذابیت این کتاب به واکاویِ سرچشمه‌های آن رمان در این پاره‌هاست. ترجمه‌ی این قطعات هم شاید از علاقه‌ی مفرط بنده باشد که حس می‌کنم دلپذیرتر از رمان از آب در آمده شاید چون پاره پاره است سحابی هم تکه تکه کار کرده و هر کدام را پرورده و رمان را به مدتی مدید روزانه ترجمه کرده و خب لابد فرق می‌کنند.

[Nahed.E]

القراءة الأولي لـ مارسيل بروست


upload photo

حسناً .. المشكلة ليست في إسلوب بروست
بل في نوعية القصص التي كتبها بروست وهو في الرابعة والعشرين من العمر ، القصص بها مجهود كبير في الوصف والفكرة .. الا انها للاسف ليست نوعي المفضل في الادب ، ولهذا لم اندمج معها .. وبالتالي لا يمكنتي تقييمها
...
علي اية حال .. اللقاء القادم مع بروست في سباعيته الشهيرة التي تأخرت جدا في قرائتها
البحث عن الزمن المفقود
قريباً بإن الله

[Ayşe · Rating 5 out of 5]

Proust’a olan özlemimi gidermek, edebiyatın hazzına ulaşmak için aldım elime kitabı. Tam da amaçladığım gibi oldu. Duygular, geri dönüşler ve muazzam doğa, sanat, insan izlenimleriyle Proust’un kalemiyle tanışmak isteyenler için de çok güzel bir başlangıç.
Kayıp Zamanın İzinde’nin bir bebişi varsa o da Hazlar ve Günler’dir :) Benzer duygulanımları, farklı silüet ve manzaralarda tekrar yaşamış oldum.
Proust severlere yada başlamak isteyenlere mutlaka tavsiye ederim.

[Babak · Rating 4 out of 5]

"
چه خوش است هنگامی که غمی به دل داری به گرمای بستر پناه ببری و آنجا فارغ از هر کوشش و هر مقاومتی، حتی سر به زیر پتوها فرو برده، خود را یکسره رها کنی، و چون شاخه ها در باد پاییز بنالی
"...

[Magdi · Rating 4 out of 5]

"طوبى للقلب الذي طُمست أزهاره على هذا النحو ودُمِّرت، إذا كان، بعدما امتلأ بالدموع، يستطيع هو أيضاً أن يعكس صورة السماء."

المسرات والأيام: سِفر تتصادى فيه موسيقى -موزارت وفاغنر- مع الفن التشكيلي، والأدب. هو سمفونية "بروست" الأولى، وضربة فرشاته الأولى التي وصف بها جماليات الطبيعة، وأرضية كاتدرائيته القوطية الخالدة -بحثًا عن الزمن المفقود- وتأكيده الأول على الواقع الإنساني الأليم، واكتشفه المبكر حول أهمية الفن لكونه؛ ينقذ الإنسان من عيوبه وسقطاته، ويخلصه من داء الحب الجارف والغيرة المرضية والموت.

المسرات والأيام: كتاب يتكون من عدة قصص ونصوص تتخذ مسارات متنوعة، بعضها يهتم بالإنسان في المجتمع المخملي، والحداثة، والحب، والغيرة، والألم، والموت. والبعض الآخر يهتم بالطبيعة والموسيقى والفن والحياة. وغالبًا ما تتقاطع المسارات، فيظهر الكتاب كنسيج واحد يُبيّن البراعة الفنية المبكرة لـ"بروست" وأسلوبه الذي يتدفق سحرًا ورونقًا، ويتجلى ذلك في التقاطع بين النثر والشعر وتكاملها، وفي نظرته إلى الأخلاق، ونقده للمجتمع الباريسي -خاصة الطبقة المخملية-، وبراعته الفنية في وصف الطبيعة الريفيّة والغابات والجبال والغدران والبحر.

كتب "بروست" المسرات والأيام في سن الرابعة والعشرين من عمره، "ووجد النقاد الذين تخصصوا في دراسة "بروست" أنّ هناك تشابهات كثيرة بين البحث عن الزمن المفقود والمسرات والأيام، مع الاحتفاظ بخصوصية كليهما" ومن جانبي أتفق مع ذلك القول بحكم قراءتي لكليهما. فيظهر في المسرات والأيام الكثير من الأفكار والموضوعات التي ناقشها "بروست" بتوسع أكبر، وبأسلوب أكثر عمقًا وجماليةً في سباعيته الخالدة. الكتاب بالنسبة لي جميل، وماتع جدًا، ويُعد مدخلًا جيدًا لمن يرغب في الدخول لعالم "بروست" البديع -الذي لا يخلو من مشاق وصعاب واطناب- إلا أنه مليء بالسحر والجمال والأعاجيب. #تمت😍
————————-
اقتباسات:

"إنّ الوقت الذي تقتله في محاولة إرضاء الغير، إنْ أنت غذّيتَه بقراءةٍ أو بسروحِ فكرٍ قرب النار أثناء الشتاء، وفي الحديقة أثناء الصيف، لحفظتَ ذكرى غنيّة عن ساعاتٍ أعمق وأكثف."

"كان بوسعهما ألّا يلتقيا لمدّة يومين ، وألّا يشعرا بتلك المفاجأة البهيجة بالتلاقي الذي هو كنهُ كلّ تحيّة صباحية ودية؛ ولأنّهما كانا لا يستطيعان أن يبقيا خمس دقائق دون أن يفكّر أحدهما بالآخر، لم يكن بإمكانهما إطلاقاً أن يتلاقيا، لأنّهما كانا لا ينفصلان أحدهما عن الآخر."

"لقد خمد الحبّ، وخفتُ من النسيان عند العتبة؛ ولكنّ جميع أفراحي الماضية وجميع أتراحي التي تتفرّس فيّ وتصمت، كانت بشحوبها قد هدأت قربي وبعيداً عنّي كأنّها فعلاً أمام ضوء القمر. ولكنّ صمتها أثار عاطفتي، بيد أنّ بعادها وشحوبها الحائر أسكراني حزناً وشعراً. ولا أستطيع أن أتوقّف عن النظر في ضوء القمر الداخليّ."

"الوسط الأنيق هو الوسط الذي يتكوّن فيه رأي الفرد من رأي الآخرين. لو كان نقيضاً لرأي الآخرين لكان ذاك وسطاً أدبيّاً."

"لقد راهن أوغوستان على إمكان أن تتقزّز فيولانت من العالم الراقي فتغادره. ولكنّه لم يحسب حسابَ قوّة عندما تتغذّى في البدء بالغرور تنتصر على التقزّز والاحتقار والملل أيضاً، ألا وهي العادة."

"غالباً ما نأخذ على عاتقنا التزامات كثيرة إزاء الحياة، بحيث تأتي ساعةٌ نكون فيها قد أخفقنا في التمكّن من احترامها كلّها، عندها نتوجّه نحو القبر الذي نسمّيه الموت، «الموت الذي يَهُبّ لمساعدة المصائر التي يصعب عليها أن تتحقّق». ولكنْ، إن حرّرَنا الموت من الالتزامات التي قطعناها مع الحياة، فهو لا يستطيع أن يحرّرنا من تلك التي بها عاهدنا أنفسنا، ولا سيمّا الالتزام الأوّل بخاصّة، أي أن نعيش لاكتساب قيمةٍ واستحقاقٍ لنا."

"عندما نقع فريسة الحزن، من العذوبة بمكان أن نستلقي في سريرنا الدافئ، وبعد أن ينتفيَ منّا كلُّ جهد وكلّ مقاومة، ونغمرَ رأسنا تحت الأغطية، من العذب أيضاً أن يستسلم كياننا كلّه وينتحب كالأغصان التي تهزّها ريح الخريف. ولكن ثمة سرير أفضل أيضاً، سرير مضمّخ بعطور إلهية. إنّه صداقتنا الناعمة والعميقة والمنيعة. وعندما يكون هذا السرير كئيباً ومتجمّداً من البرد، أدفع بقلبي المقرور ليرقد فيه. وحتّى عندما أدفن فكري في رقّتنا الحارّة، وعندما لا ألمح من بَعدُ شيئاً من الخارج وعندما أكفّ عن الذود عن نفسي بعد أن تجرّدتُ من أسلحتي، ألفيني بفعل حناننا معزّز القزّة على الفور، وأصبح منيعاً على القهر، فأبكي من اكتئابي، ومن فرحي بأنّني وجدتُ ثقة أحبس اكتئابي فيها."

"الطموح ��ُسكِر أكثر من المجد؛ الرغبة تُزهر، والتملّك يُذبل كلّ شيء؛ الأفضل أن يرى الإنسان حياته في الحلم بدلاً من أن يعيشها، مع أنّ عيشها هو أيضاً أن يراها في المنام، وإنما بغموض أقلّ وبوضوح أقلّ في آن معاً، يراها في حلم غامض وثقيل هو أشبه بحلم مشتّت في الوعي الضعيف للحيوانات المجترّة."

"الحياة تشبه الصديقة الصغيرة. نراها في حلمٍ، ونحبّها لأنّنا نراها في حلم. يجب ألّا نحاول عيشها: نرمي بأنفسنا، على غرار الصبيّ الصغير، في البلاهة، ليس دفعة واحدة، لأن كلّ شيء في الحياة يتردّى تدريجيّاً، في لمساتٍ طفيفة. وبعد ذلك بعشرة أعوام، نفقد التعرّف على أحلامنا، وننكرها، ونعيشها كما يعيش الثور رغبةً في العشب الذي سيرعاه آنيّاً. ومن يدري إن كان خلودنا الواعي يستطيع أن يولَد من أعراسنا مع الموت؟"

"الموتى نَبكيهم ونبقى على حبّهم، ولأمد طويل لا نقاوم الجاذبيّة الساحرة التي تخْلفهم والتي تدفعنا غالباً إلى زيارة قبورهم. وعلى العكس، الشخص الذي برّحنا أيّما تبريح والذي خبرْنا حقيقتَه حتّى الشبَع، لن يستطيع الآن أن يصيبنا بأيّة مشقة أو أيّ فرح. إنّه أكثر من ميت بالنسبة إلينا. فبعد أن اعتبرناه الشيء النفيس الوحيد في هذا العالم، وبعد أن لعنّاه، وبعد أن احتقرناه، يستحيل علينا أن نحكم عليه، لأنّ ملامحه تكاد تكون غير واضحة المعالم في نظر استذكارنا، بعد أن خارت قوانا طويلاً ونحن نحدّق فيها. ولكنّ هذا الحُكم على الشخص المحبوب، هذا الحُكم الذي تغيّر كثيراً، فبرّحنا بتبصّره، وعذّب قلبنا الأعمى تارةً، وطوراً اختار هو نفسه العمى ليضع حدّاً لهذا الخلاف المرير، عليه أن يقوم بترجيحةٍ أخيرة. فكما نكتشف بعض المناظر فقط عندما نُطلّ من القمم، فمن ذرى المغفرة يظهر- بقيمته الحقيقية- ذلك الشخص الذي اعتبرناه ميتاً وأكثر من ميت بعد أن كان يمثّل حياتنا بالذات."

[شمس · Rating 5 out of 5]

Proust, as well as being a great storyteller, is also a sage. There are more wise maxims in Proust's pages than in La Rochefoucauld, and as many wise pensées as in Pascal. It is remarkable that even in these early stories he had developed this faculty. (Foreword, A. N. Wilson)
__________
In all this there were small things that bore the precise memory of episodes of sensuality or affection fabricated from the most insignificant circumstances in his life, and it was like a vast fresco, depicting his life without narrating it, selecting only its most colourful and passionate moments, in a way at once very vague and very precise, with great and poignant power. (Nostalgia — Daydreams Under Changing Skies, 7)

__________
Doesn't that quote from the Section, Nostalgia — Daydreams Under Changing Skies, make for a beautiful description of In Search of Lost Time? To a lesser extent, it also describes the short stories, poems, and philosophical reflections that comprise Pleasures and Days.

If you're at all hesitant about beginning In Search of Lost Time, start here, and if you find you enjoy the stories and reflections contained in this Apéritif, your appetite now whetted, you'll be ready to commence the seven-course dinner of À la recherche du temps perdu; all the major food groups are present: Memory, Time, Desire . . . the ingredients extracted and distilled from 3000+ pages and freshly squeezed into a cocktail of ~200.

But if you've finished the Search, you can equally enjoy Les Plaisirs et les Jours as a Digestif: loosen your belt, let down your hair, sit back, relax, and raising this glass to your lips, you'll smile as you taste

with melancholy pleasure and without any pain, the vast roar of bygone days.

__________
Alas! the soul I had at fourteen can still awaken within me, but at the same time it is far away from me and outside of me. I know full well that it is no longer my soul and that it is no longer within my power to make it so again. And yet at that time I did not think I would one day look back on it with nostalgia. It was merely pure, and I needed to make it strong, and capable of performing, one day, the highest tasks. (The Confession of a Young Woman)

I let myself take my time; I was sometimes sorry to see time passing, but there was still so much of it ahead of me! (The Confession of a Young Woman)

Then, like all men, he died. (Nostalgia — Daydreams Under Changing Skies, 7)
_____
". . . Did you not bring me, in exchange, incomparable friendship, exquisite tea, conversation both natural and ornate, and how many bouquets of fresh roses? You alone were able, with your maternal, expressive hands, to cool my burning fevered brow, to pour honey into my withered lips, and fill my life with noble images.” (The Death of Baldassare Silvande)

Women incarnate beauty without understanding it . . . Let them allow me at least to say this: how few women understand the aesthetic which makes them what they are! (Fragments from Italian Comedy, 12. A painted fan)

Their lives spread the sweet perfume of hair that has been let down. (Nostalgia — Daydreams Under Changing Skies, 5)

. . . the lovely profusion of sweet blond hair. (Nostalgia — Daydreams Under Changing Skies, 27. The chestnut trees)

You cannot have simply let it evaporate — all the perfume with which the air of her bedroom, the fabric of her dresses, and the touch of her hands or her knees imbued you. (Nostalgia — Daydreams Under Changing Skies, 8. Relics)

I plant my lips on my hand and draw in, deeply and slowly, the perfume which, in the heat of memory, breathes out dense whiffs of tenderness, of happiness, of 'you'. (Nostalgia — Daydreams Under Changing Skies, 20. The pearls)

And I, between your lips . . . would find perfect oblivion. (Nostalgia — Daydreams Under Changing Skies, 22. Real prescence)

Her most real beauty existed perhaps in my desire. She lived her life, but perhaps I was the only one to dream it. (Nostalgia — Daydreams Under Changing Skies, 8. Relics)

". . . Platonic love doesn't amount to much." We shall see that she would shortly come to the conclusion that sensual love amounted to even less. (Violante, or High Society)
_____
Society people are so dull that Violante merely had to condescend to mingle with them to eclipse almost all of them. (Violante, or High Society)

He came to see her, and explained why she was bored.
'Your liking for music, for reflection, for charity, for solitude, for the countryside, can no longer find any outlet. You are obsessed by success and held in thrall by pleasure. But one can find happiness only by doing what one loves in the depth of one's soul.'
'How to you know that? You've never lived,’ said Violante.
'I've thought. That's life enough,' said Augustin. 'But I hope you will soon be seized by disgust at this insipid way of life.’ (Violante, or High Society)
_____
Why do you travel so much? Carriages take you slowly to destinations you could reach so quickly in your dreams. In order to be at the seaside, you need only close your eyes. Let those who have only bodily eyes force their entire household to follow them and settle in Pozzuoli or Naples. You want to finish a book there, you say? Where will you work better than here in town? Within its walls, you can elaborate the most grandiose settings you desire. Above all, why do you insist so strenuously on enjoying the present, weeping when you cannot manage to do so? Man of imagination, you can enjoy things only in nostalgia or in anticipation: in other words, you can enjoy only the past or the future. (Fragments from Italian Comedy, 13. Olivian)

[Rocío Prieto · Rating 4 out of 5]

Un libro maravilloso con muchos placeres inesperados. "Los placeres y los días" es una colección de relatos y ensayos escritos por el renombrado autor francés Marcel Proust el cual refleja con esta obra una mirada detallada y delicada de la vida cotidiana y las complejidades de las relaciones humanas.

A lo largo del libro, Proust muestra su habilidad para capturar la esencia de los momentos fugaces y las sutilezas de la experiencia humana. Cada historia, ya sea breve o extensa, está cuidadosamente elaborada y presenta una narrativa íntima y reflexiva. Proust sumerge al lector en los rincones más profundos de la psicología de sus personajes, explorando sus deseos, sus anhelos y sus decepciones.

Uno de los aspectos que destaco de este libro es la prosa rica y evocadora de Proust. Su estilo es intrincado y lleno de descripciones vívidas, lo que me permitió sumergirme en los diferentes escenarios y sentir las emociones de sus personajes. A través de su prosa, Proust crea una atmósfera melancólica y nostálgica que evoca una sensación de pérdida y el paso implacable del tiempo. También aborda temas recurrentes como la memoria, el amor, la sociedad y el arte. El autor examina la naturaleza de la belleza y la estética, así como las complejidades de las relaciones interpersonales y las dinámicas sociales. A través de sus historias, Proust reflexiona sobre la fugacidad de la felicidad y la búsqueda constante del placer en un mundo lleno de desilusiones.

Si bien "Los placeres y los días" puede no ser tan conocido como la monumental obra maestra de Proust, "En busca del tiempo perdido", ofrece una visión fascinante de su estilo literario y su profunda comprensión de la condición humana. Los amantes de la prosa exquisita y la exploración psicológica encontrarán en este libro una lectura gratificante y enriquecedora.

[Zahra Naderi · Rating 3 out of 5]

” همه‌ی این جدایی‌ها مرا ناخواسته به فکر آنچه جبران‌ناپذیر بود و روزی فرامی‌رسید می‌انداخت، هرچند که آن زمان هرگز جدی به امکان زنده‌ماندنِ خودم پس از مرگ مادرم فکر نکرده‌بودم. عزمم این بود که یک دقیقه از مرگ مادرم نگذشته خودم را بکشم. بعداً، غیبت مادرم چیزهایی از این تلخ‌تر به من آموخت، آموخت که آدم به غیبت عادت می‌کند، بزرگ‌ترین نقصانِ خویشتن و بزرگ‌ترین رنج این است که حس کنی از غیبت رنج نمی‌کشی.“


خواندن این جملات در یک وبلاگی که یادم نمی‌یاد، باعث خریدن این کتاب شد.

یادداشت‌های پروست در نشریات مختلف، محتوای این کتاب هستند. یادداشت‌ها گاهی داستان‌اند و گاهی توصیف یک حس یا یک منظره؛ و البته گاهی نظر پروست در مورد یک موضوع خاص.
به‌طور توصیف‌ناپذیری، متفاوتند و در عین‌حال یک حس آشنایی عجیبی دارند و یک غم مبهم.
پره از جملاتی که مناسب قاب‌گرفتن و به دیوار چسبوندن هستند یا به رسم این روزها کپشن پست‌های اینستاگرام شدن.

با این حال ترجمه‌ی مترجم اندکی با زبان حال فاصله داره و گاهی خوندنش رو سخت می‌کرد [برای من] که البته این بی‌گانگی با زبان فارسی بیشتر به غم‌م می‌افزود.


× چه‌قدر شبیه هم هستیم و چه‌قدر فکر می‌کنیم فرق داریم.
×× اگر تازه کتاب‌خوانی رو شروع کرده‌‌ید، گزینه‌ی خوبی برای خوندن نیست.

[Shaghayegh.l3 · Rating 5 out of 5]

انقدر از مارسل پروست تعريف و تمجيد شنيده بودم كه نديده و نخونده ميدونستم قلمش حتمن به دلم ميشينه .. توصيف هاى كم نظيرش از اتفاقا و رويدادهاى كاملن آشنا انقدر ملموس و خوشايندن واسه ذهن كه بعضى جمله هاى سنگين و طولانى (به نظر من) كه ما بينشون وجود داره چاشنى متن حساب ميشن (عيب هاى معشوق مگه به چشم ميان ؟ :دى)
مدت زيادى از وقتى دلم پيش "در جست و جوى زمان از دست رفته" اش مونده ميگذره و خوندن اين كتاب باعث شد مشتاق تر بشم . حالا تنها كارى كه بايد بكنم جلو انداختن اون فرصت مناسبيه كه واسه خوندنش گذاشته بودم كنار ..

[Mehrdad Mozafari · Rating 5 out of 5]

حالا که کتاب تمام شده است، با خود فکر می‌کنم: آیا می‌توان این همه توصیف‌های زیبا و به جا از هرچه در نظر می‌آید، در یک کتاب گنجانید؟
و خودم پاسخ می‌دهم: بله. همین چند روزِ گذشته در دستت بود و لمسش کردی.


فصلِ آخر، حسادت، بسیار بسیار جالب و گیرا بود. به حدی که در زمان خواندن فکر می‌کردم، ما جان‌های مجموعیم که از هم جدا زندگی می‌کنیم. یکی موسلینی می‌شود، یکی سهراب سپهری، یکی مارسل پروست و یکی شما که این چند جمله را می‌خوانید.

اگر کتاب نبود، چطور از میانِ رخوتِ تنهایی خود، پر می‌کشیدیم حتی برای لحظه‌ای؟

[Ehsan · Rating 4 out of 5]

«بس که حضورش _و از این هم بیشتر غیبتش_ آنجا را آکنده از وجود او می‌کرد.»

[Fabrice Del Dongo · Rating 5 out of 5]

mi-wattpad mi-goncourt, Marcel ma puce lâche rien, un jour tu seras célèbre

(rêveries couleur du temps a mis mon âme en mille morceaux)

[Marzieh Tajik · Rating 5 out of 5]

اگر بخوایم مارسل پروست رو به خاطر یک چیز بشناسیم، اون چیز همانا مهارت وحشتناک بالاش در تحلیل احساسات و توصیف عواطفه. هر داستان این کتاب، سرشار از توصیف دقیق و حقیقی احساسات قهرمانانش هست. از نظر من روحیه‌ی حساس و ظریف خود پروست در تک تک شخصیت‌ها قابل مشاهده است.
نویسنده تعدادی از داستان‌ها رو حول زندگی محفلی (که شاید برای ما آشنا نباشه ولی در اون روزهای فرانسه بین طبقات بالای اجتماع شدیدا باب بوده) نوشته و در اون‌ها از ریاکاری‌ها و چشم و هم‌چشمی‌های آدم‌هایی که تو این سبک زندگی گیر کرده بودن، یا همون به اصطلاح «اسنوب»ها شدیدا انتقاد می‌کنه. تعداد دیگری از داستان‌ها حول عشق می‌چرخن، و چیزی که اون‌ها رو واقعا جذاب می‌کنه، توصیف ریز به ریز احساسات آدم‌هاست، ترس‌هاشون، نفرتشون، حسادت، و حتی عشق منفعلی که تو دلشون زبانه می‌کشه. این حس‌های بسیار جزئی و تحلیل‌های دقیق پروست ازشون، اون ارتباط قوی رو با خواننده برقرار می‌کنن که بی‌اختیار باعث خیس شدن چشم‌هاش می‌شه.

[ZaRi · Rating 4 out of 5]

دنیای هنر همین قدر منسجم، اما متفاوت است. هر هنرمندی اهل لودگی ست، با خانواده اش به هم زده، هیچ وقت کلاه سیلندر به سرش نمی گذارد، به یک زبان مخصوص حرف می زند، همه زندگی هنرمند جماعت صرف این می شود که به مامورهای اجرا کلک بزند و برای رقص های لباس مبدل، لباس های عجیب غریب و مسخره پیدا کند. این همه مدام شاهکار بیرون می دهند و برای بیشترشان زیاده روی در شراب و عشق شرط لازم خلاقیت یا حتی نبوغ است. روزها می خوابند و شب ها دوره می افتند، معلوم نیست کی کار می کنند، همیشه سرشان به هواست و کراوت شل و ولی از گردنشان آویزان است و با باد تکان می خورد، و دم دم سیگار می پیچند.

[Kourosh Ghaniyoun · Rating 4 out of 5]

قصه هاي زيادي هستند، اما خدا نكند كه يكيشان براي شما آشنا باشد، شبيه زندگيتان باشد. كه اگر اينطور شود، بي رحمانه انديشه تان را براي خودتان برملا مي كند. آن گاه است كه مي فهميد كسي جز شما هم اينگونه انديشيده و مهم تر آنكه يقين مي يابيد، كلمات پروست، كلمات ذهن مردم بسياري هستند در گرداگرد جهان. آرامشي به همراه خواهد داشت ستودني اما دلشوره هاي بعدي در پي خواهد داشت؛ شايد اين دغدغه به راستي هيچگاه پاسخي نيابد، جز در لحظه مرگ.

[Michael Finocchiaro · Rating 4 out of 5]

For the Proust fanatic, this collection of essays gives you an idea of how Proust thought and wrote when he was not working on La Recherche. There are the roots of his mature writing here and some wonderful portraits of some of his favorite artists (Chopin, Van Dyck, Mozart) which presages the myriad of allusions he will make to painting and music across the vast sea of his 7-volume masterpiece.

[Alex Sarll]

I read a hundred or so pages of In Search of Lost Time at university, and unlike certain other supposed classics attempted around then (LOL Kerouac), I still entertain vague hopes of finishing it. So I thought I might as well give this juvenilia a go by way of a run-up. First impressions: between these pieces and the big boy, Proust went a long way in harnessing a tendency towards excessive preciousness. Some of this is fussy and fiddly in exactly the way you'd expect from the worst stereotypes of French literature (non-experimental variant). Consider the Bouvard and Pecuchet fanfic in which they offer their opinions of contemporary artists, many since lapsed into obscurity; this would likely have been quite annoying at the time, and is now often baffling too. Also, while I never made it to the coded queer sections of Lost Time, I can only hope they were coded a little better than the story here purporting to be the confession of a young woman, led astray by unspecified "vice". Yes, Marcel, you're conflicted about cock, we get it (see also: the childishly amusing passage in the dedication to a dear, deceased friend, often to be found "waiting for me beneath the trees, erect but relaxed" - though of course that could be the translator's little joke). Many of the pieces are openly intended to anatomise snobbishness, but while it's always important to remember (as too much of the world has forgotten) that depiction is not endorsement, in this particular instance it can often come across as young Marcel looking down his nose even at the snobbiest of the other snobs.

But just when I was thinking that maybe this was less a run-up than a danger sign, I'd come across something entirely beautiful: the image of fresh shoots in an old forest was the first. There's a selection of poems about various artists and composers that are heartbreakingly lovely, capturing the spirit of their work in a few lines, and recalling that longing glance of life towards art and vice versa which also animated Keats' 'Grecian Urn'. He describes the infinite, poignant promise of skies, the eternal challenge and solace of the sea, and the many finely graded melancholies of nostalgia, like few others. His understanding of love is more pessimistic than my own, but there's still much fine stuff in what he has to say about it as an imperfect approximation of the yearning for an ideal. In short, there's enough glimmering gold amid the pettiness to make it abundantly clear why he might repay hundreds more pages of attention. And yet, even as you're thinking how wonderful he is, with something like the bouquet of 30 vignettes and prose poems about nostalgia...you stumble into a flat-footed parable on how socialising is really shallow and rubbish and it's far more real (not to mention more intensely intense) to be alone all the time. It is, in short, all over the bloody shop.

An aside regarding an aside: the foreword comes from AN Wilson, who in passing seems rather to respect Darwin's work, describing it as "the most earth-changing scientific theory ever propounded". Compare and contrast the born-again/lobotomised modern Wilson, cobbling together moronic attempts to demolish the great man (though the demolitions of the would-be demolition, by people who actually understand biology and/or history, have been most entertaining).

[لين Warie · Rating 5 out of 5]

قراءة وفهم #المسرات_والأيام ل #مارسيل_بروست تحتاج إلى نَفَسٍ طويل وعقل متيقّظ، وإحساس متفتّح لالتقاط صوره وعباراته العميقة وآهات النفس البشرية ولوعاتها؛ تمامًا مثل حبٍّ ينضج على مهل وليس من النظرة الأولى. النظرة الأولى ستقود إلى الملل فالنعاس فكبوة على غلاف الكتاب الجميل بلوحة الانطباعي كلود مونيه (المرأة صاحبة المظلة). أما تجهيز كوب مشروبٍ ساخن وموسيقى غير هادئة في الخلفية فستساعد ذهنك على التركيز والبقاء في حيّز السرد إلى أن يحتجزك ويبهرك بعباراتٍ تصف حالك الداخلي أو تخاطبه.
.
بروست متأثّر بالدرجة الأولى بقصائد بودلير، والكثير من الشعراء الفرنسيين، كما أنه أورد الكثير من الاقتباسات للشاعر الأمريكي إميرسون، شيكسبير، والقديس أوغسطين، وغيرهم. القصص تدور حول مجتمع الصالونات الراقية في فرنسا في ذلك الوقت، الوقوع في الحب، التسلق والنفاق، الموت، ونصوص بديعة حول الطبيعة الفرنسية.
.
بعض القصص والشخصيات المحورية في المسرات والأيام كانت القاعدة لبناء شخصيات وأحداث في سباعية بروست #البحث_عن_الزمن_المفقود ولذلك لابد من قراءتها قبل الشروع في السباعية، وهذا يذكرني بأهالي دبلن لجيمس جويس والتي كانت شخصياتها وأحداثها تمهيد لخالدته يوليسيس (عوليس).