What do you think?
Rate this book
Rombo
«In seguito, tutti parleranno del rumore. Del rombo. Con cui è iniziato.» Il 6 maggio 1976 un violento terremoto colpisce il Friuli, squarciando il paesaggio e l’esistenza di chi lo abita. A rievocare quei giorni sono sette abitanti di una valle nell’estremo nord-est della regione. Uomini e donne all’epoca già adulti o ancora bambini di cui ricostruiamo le vite in un’arcaica comunità montana di origini slave, con la sua peculiare identità linguistica e storica, le sue suggestive tradizioni, il suo retaggio di terra povera e di confine dove si sognava di fuggire o di vedere il mare, dove si emigrava per lavoro e si ritornava con nostalgia. Una terra di leggende in cui il terremoto ha origine dal mostruoso Orcolat o dalla Riba Faronika, la possente sirena a due code. Alle voci umane che raccontano un mondo antico di colpo travolto dalla paura fanno da controcanto le voci della natura attraverso una vivida descrizione del paesaggio carsico, dai fiori agli uccelli – i soli viventi immuni al terremoto – fino alle rocce che nei loro strati e colori conservano traccia dei movimenti millenari della terra. Così la memoria dell’uomo, che tenta di ricostruire con le parole quello che è andato distrutto, che cerca segni premonitori nelle ore precedenti al sisma per non rassegnarsi alla propria impotenza, che va modellandosi nel tempo insieme alle ferite, sembra confrontarsi con la memoria geologica. In un mosaico narrativo che riesce a combinare scienza e poesia, Rombo racconta la precarietà dell’esistenza e il senso profondo del ricordo mettendo a confronto ciò che passa e perisce per sempre e ciò che rimane, sottoposto a incessante mutamento, in natura come nella memoria.
273 pages, Kindle Edition
First published January 1, 2022
45 people are currently reading
1006 people want to read
About the author
Esther Kinsky
65 books59 followersEsther Kinsky, geboren 1956, hat Slawistik und Anglistik in Bonn und Toronto studiert. Sie arbeitet als Übersetzerin aus dem Polnischen, Englischen und Russischen. Ihr übersetzerisches Oeuvre umfasst u. a. Werke von Ida Fink, Hanna Krall, Ryszard Krysnicki, Aleksander Wat, Joseph O'Connor und Jane Smiley.
Kinksy lebt in Berlin. 2009 wurde sie mit dem Paul-Celan-Preis ausgezeichnet und 2011 erhielt sie den Karl-Dedecius-Preis.
Kinksy lebt in Berlin. 2009 wurde sie mit dem Paul-Celan-Preis ausgezeichnet und 2011 erhielt sie den Karl-Dedecius-Preis.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 76 reviews
September 6, 2022
Longlisted for the German Book Prize 2022
"Rombo" is the growling, thunderous noise to be heard before an earthquake occurs - in Kinsky's novel, it's the 1976 Friuli earthquake in northeast Italy which in only twelve seconds killed almost 1,000 people and left thousands homeless. In short chapters, the book does not only explore the stories of seven locals affected, but also geology, vegetation, rivers, and animal life, all interspersed with myths and fairy tales about and from the area, like that of Riba Faronika, a mermaid that can cause floods and earthquakes. Above that, essayist Kisky gives us historical background on Friuli, especially about the role of economic migration, a factor also mirrored in the characters of Anselmo, who came from Germany with his father and sister, Olga from Venezuela, Lina, whose husband is a work migrant, and Toni, who had planned to move to Moscow before the earthquake.
Kinsky did reasearch in Friuli and talked to numerous people, the chapters contain quotes from geologists and pictures of historic etchings made by pilgrims at the cathedral of Venzone, a city that was almost entirely destroyed by the 1976 earthquake. The novel is not only a mosaic that shows a picture of the area, it's a memento, a meditation on rememberance as preserved in the human mind, in the natural world, in stories and structures. The stories we hear from the people affected are cut into several chapters that exist with equal weight between the chapters about nature, and while the novel is highly, highly descriptive, these descriptions are masterfully done.
The whole idea behind the construction is well thought out, ambitious and innovative - but I have to admit that I was intensely bored. Chapter after chapter about flowers, vipers, topographical details, the extensive background stories of people who lived through the earthquake, and I just did not care. The idea is good, the execution is also good, but the thing does not work as a coherent whole, also because Kinsky made the decision to not bother with plot or character development.
This is not a bad or conventional book at all, but it requires a reader with patience who feels rewarded by theoretical set-up and beautiful sentences. The text never gathers speed or throws a punch or cares about the zeitgeist or disturbs or rattles the cage - it's controled and quiet and self-assured in its aim to describe all the moasic pieces in great detail, intentionally without an overarching storyline. This is not my literature.
"Rombo" is the growling, thunderous noise to be heard before an earthquake occurs - in Kinsky's novel, it's the 1976 Friuli earthquake in northeast Italy which in only twelve seconds killed almost 1,000 people and left thousands homeless. In short chapters, the book does not only explore the stories of seven locals affected, but also geology, vegetation, rivers, and animal life, all interspersed with myths and fairy tales about and from the area, like that of Riba Faronika, a mermaid that can cause floods and earthquakes. Above that, essayist Kisky gives us historical background on Friuli, especially about the role of economic migration, a factor also mirrored in the characters of Anselmo, who came from Germany with his father and sister, Olga from Venezuela, Lina, whose husband is a work migrant, and Toni, who had planned to move to Moscow before the earthquake.
Kinsky did reasearch in Friuli and talked to numerous people, the chapters contain quotes from geologists and pictures of historic etchings made by pilgrims at the cathedral of Venzone, a city that was almost entirely destroyed by the 1976 earthquake. The novel is not only a mosaic that shows a picture of the area, it's a memento, a meditation on rememberance as preserved in the human mind, in the natural world, in stories and structures. The stories we hear from the people affected are cut into several chapters that exist with equal weight between the chapters about nature, and while the novel is highly, highly descriptive, these descriptions are masterfully done.
The whole idea behind the construction is well thought out, ambitious and innovative - but I have to admit that I was intensely bored. Chapter after chapter about flowers, vipers, topographical details, the extensive background stories of people who lived through the earthquake, and I just did not care. The idea is good, the execution is also good, but the thing does not work as a coherent whole, also because Kinsky made the decision to not bother with plot or character development.
This is not a bad or conventional book at all, but it requires a reader with patience who feels rewarded by theoretical set-up and beautiful sentences. The text never gathers speed or throws a punch or cares about the zeitgeist or disturbs or rattles the cage - it's controled and quiet and self-assured in its aim to describe all the moasic pieces in great detail, intentionally without an overarching storyline. This is not my literature.
October 27, 2022
A call itself, an invocation of the memory of this place. An indecipherable reel of signs, a crumbling narrative of implied images encrypted by time, concerned with the task of rememberance.
Rombo is Caroline Schmidt's translation of Esther Kinsky's German-language original, longlisted for the 2022 German Book Prize. An extract from the work won the inaugural Sebald-Literaturpreis in 2020. The judges citation read: Wir zeichnen damit einen Text aus, der in beeindruckender Weise eine Erinnerungspoetik des Gesteins und der Landschaft entfaltet und der die Themen von W. G. Sebalds Werk auf völlig eigenständige Art und Weise artikuliert und weiterführt.
The novel is based around the Terremoto del Friuli, the May 1976 earthquake that killed almost 100 people in the Fruili region, followed by aftershocks through to September of that year.
The book consists of 7 chapters, each of which begins with a picture (in grainy Sebaldian black and white) of part of the surviving fresco from the destroyed Cathedral in Venzone (the opening quote to my review describes this) and then a quote from a 18th/19th century works on earthquakes, the first of which explains the novel's title:
The novel is based around the present-day recollections of seven inhabitants of one village in the area, all relatively young at the time of the quake, their village not totally destroyed by the quake (there were no deaths other than some trapped pigs) but the event marking a fracture in each of their lives.
Kinsky's previous novels in English - River and Grove - both had autofictional elements. Here the approach is closer to Kinsky's Fitzcarraldo stablemate Svetlana Alexievich's oral histories. Although, while Kinskky, who has lived in the region did base the novel on conversations with locals, the seven characters are themselves fictional.
These (fictional) testimonies of the events of the day, and indeed the hard lives of the villages' people, were powerful. But much of the novel features vivid nature writing describing the mountainous area, and, as with Grove, this aspect was less successful to me, as I don't easily translate words into mental images.
There is a Sebaldian incorporation of vignettes such as those about Nicéphore Niépce, the inventor of photography, which can feel a little forced, and - continuing the theme of both Sebald, but also using words in place of images - a succession of verbally described found photographs.
More successful for me was blending of local legends and myths into the story, particularly thae Slovenian legend of the Riba Faronika.
Overall an impressive book, but a little too reliant on nature writing for my taste. 3.5 stars rounded to 3.
Two extracts (from the publisher's website)
The legacy of the earthquake:
The earthquake is everywhere. In the rubble of collapsed houses overgrown by ivy on Statale 13, in the cracks and scars on the large buildings, in the shattered gravestones, in the crookedness of reconstructed cathedrals, in the empty lanes of the old villages, interconnected like honeycomb, in the ugly new houses and developments modelled on the dream location of suburbia found in American television series. The new houses stand out in the open on the field, at a distance from the rattled towns, often with only a single story – here the main point being to minimize the material that might fall on one’s head, in case once again there is... as there was that year, the earthquake year of 1976. Now it’s half a lifetime ago or more, but the script it inscribed in everyone’s memories has not faded: it is forever being notched anew by the act of recollection, by speaking of all the wheres and hows, of searching for shelter and the fear and listening out for further rumblings – in garages, in the open air, squeezed into the family Fiat, buried beneath rubble, among the dead, a cat in one’s arm. If one laid them out, all these evoked images would stretch from here, the cemetery with a view to the north, all the way to the harshly hatched line of Monte Musi, purple-blue in the distance, more a peak-of-muzzle-and-snout than a mountain of muses, jags around the muzzle for the eye tooth Monte Canin. Everything spelled in the language of the mountains. Perhaps at the end there would be an unexpected trail leading up to its ridge, from where one could look down onto the valley at the foot of Monte Canin, a small river valley which would form a right angle with the path of evoked images from the earthquake. One would hope for doldrums on such a day in order to read the images, for a celebratory calm to walk in along the path of images.
An example of the landscape writing:
All around: a dwindling moraine landscape. Soft hills, fields, peat moss bogs in outlying depressions, karst protuberances with oak groves, chestnut trees, blades of grass sharp and thin, growing on ridges less mountainous than they appear, which nevertheless offer a view: over the hill country, the crests dotted with churches and villages, here and there a castle-like ruin that is in reality a mouldering vestige of the First World War. For its mellifluousness the landscape has a tremendous material shift to thank; glaciers, boulders, matter that it carried all the way here with an inevitable clamour that far exceeded the rumble of a rombo. Not a preluding roar, as it was referred to, two hundred years ago, but rather an ongoing rage that no human ear could have endured.
To the south the hills surrender to flatland, to the magnitude of the sky, the openness of the sea. Giant cornfields, industrial strips, highways, gravel quarries at the rivers emptying into the Adriatic Sea. Piave, Tagliamento, Isonzo, each river carrying off its part of the Alps, dolomite metamorphic rocks, pre-alpine conglomerates, the Isonzo’s karstic limestone, whose dazzling white colour people still attribute to the many bones of the soldiers fallen in the Battles of Isonzo. On clear days one can see from the hillcrests all the way to the sea, to the Grado Lagoon with dabs of island bushes, to the chiselled hotels of resort towns, like sharp, uneven teeth on the horizon.
The river that defines this hilly region is the Tagliamento. A wild river, as they say. Yet, aside from the few weeks of high water from snow melt and torrential downpours, the wild thing about it is rather the emptiness, the vastness of the unregulated stone bed, the caprice of the sparse rivulets, always seeking out new paths and courses. At the point where it exits the mountains and enters the moraine landscape, the river changes course, abandoning its eastward path and veering south, taking along with it the Fella from the north – hesitantly, both wavering, turquoise and white; a wavering that produced a giant triangular field of pebbles and scree, which separates the Carnic Alps from the Julian Alps, a bright plane like a wound, a space of procrastination before a backdrop of mountain valleys, before the secluded zones with their own languages, dulled by waning use, their own shrill, helpless songs and tricky dances.
Rombo is Caroline Schmidt's translation of Esther Kinsky's German-language original, longlisted for the 2022 German Book Prize. An extract from the work won the inaugural Sebald-Literaturpreis in 2020. The judges citation read: Wir zeichnen damit einen Text aus, der in beeindruckender Weise eine Erinnerungspoetik des Gesteins und der Landschaft entfaltet und der die Themen von W. G. Sebalds Werk auf völlig eigenständige Art und Weise artikuliert und weiterführt.
The novel is based around the Terremoto del Friuli, the May 1976 earthquake that killed almost 100 people in the Fruili region, followed by aftershocks through to September of that year.
The book consists of 7 chapters, each of which begins with a picture (in grainy Sebaldian black and white) of part of the surviving fresco from the destroyed Cathedral in Venzone (the opening quote to my review describes this) and then a quote from a 18th/19th century works on earthquakes, the first of which explains the novel's title:
One of the few phenomena that almost always accompany an earthquake, and often announce its arrival shortly beforehand, consists of a curious subterranean sound, seemingly of the same nature almost everywhere it is given mention. This sound consists of the rolling tones of a row of suspended explosions, and is often compared to the rolling of thunder, when it occurs with less intensity, with the rattling of many carts, travelling hastily over bumpy cobblestones.... In Peru the intensity of this curious clamour appears to correlate directly with the intensity of the quake that follows; the same is said in Calabria, where they call this dreaded phenomenon il rombo
Friedrich Hoffmann, A History of Geognosy and an Account of Volcanic Phenomena (1838)
The novel is based around the present-day recollections of seven inhabitants of one village in the area, all relatively young at the time of the quake, their village not totally destroyed by the quake (there were no deaths other than some trapped pigs) but the event marking a fracture in each of their lives.
Kinsky's previous novels in English - River and Grove - both had autofictional elements. Here the approach is closer to Kinsky's Fitzcarraldo stablemate Svetlana Alexievich's oral histories. Although, while Kinskky, who has lived in the region did base the novel on conversations with locals, the seven characters are themselves fictional.
These (fictional) testimonies of the events of the day, and indeed the hard lives of the villages' people, were powerful. But much of the novel features vivid nature writing describing the mountainous area, and, as with Grove, this aspect was less successful to me, as I don't easily translate words into mental images.
There is a Sebaldian incorporation of vignettes such as those about Nicéphore Niépce, the inventor of photography, which can feel a little forced, and - continuing the theme of both Sebald, but also using words in place of images - a succession of verbally described found photographs.
More successful for me was blending of local legends and myths into the story, particularly thae Slovenian legend of the Riba Faronika.
Overall an impressive book, but a little too reliant on nature writing for my taste. 3.5 stars rounded to 3.
Two extracts (from the publisher's website)
The legacy of the earthquake:
The earthquake is everywhere. In the rubble of collapsed houses overgrown by ivy on Statale 13, in the cracks and scars on the large buildings, in the shattered gravestones, in the crookedness of reconstructed cathedrals, in the empty lanes of the old villages, interconnected like honeycomb, in the ugly new houses and developments modelled on the dream location of suburbia found in American television series. The new houses stand out in the open on the field, at a distance from the rattled towns, often with only a single story – here the main point being to minimize the material that might fall on one’s head, in case once again there is... as there was that year, the earthquake year of 1976. Now it’s half a lifetime ago or more, but the script it inscribed in everyone’s memories has not faded: it is forever being notched anew by the act of recollection, by speaking of all the wheres and hows, of searching for shelter and the fear and listening out for further rumblings – in garages, in the open air, squeezed into the family Fiat, buried beneath rubble, among the dead, a cat in one’s arm. If one laid them out, all these evoked images would stretch from here, the cemetery with a view to the north, all the way to the harshly hatched line of Monte Musi, purple-blue in the distance, more a peak-of-muzzle-and-snout than a mountain of muses, jags around the muzzle for the eye tooth Monte Canin. Everything spelled in the language of the mountains. Perhaps at the end there would be an unexpected trail leading up to its ridge, from where one could look down onto the valley at the foot of Monte Canin, a small river valley which would form a right angle with the path of evoked images from the earthquake. One would hope for doldrums on such a day in order to read the images, for a celebratory calm to walk in along the path of images.
An example of the landscape writing:
All around: a dwindling moraine landscape. Soft hills, fields, peat moss bogs in outlying depressions, karst protuberances with oak groves, chestnut trees, blades of grass sharp and thin, growing on ridges less mountainous than they appear, which nevertheless offer a view: over the hill country, the crests dotted with churches and villages, here and there a castle-like ruin that is in reality a mouldering vestige of the First World War. For its mellifluousness the landscape has a tremendous material shift to thank; glaciers, boulders, matter that it carried all the way here with an inevitable clamour that far exceeded the rumble of a rombo. Not a preluding roar, as it was referred to, two hundred years ago, but rather an ongoing rage that no human ear could have endured.
To the south the hills surrender to flatland, to the magnitude of the sky, the openness of the sea. Giant cornfields, industrial strips, highways, gravel quarries at the rivers emptying into the Adriatic Sea. Piave, Tagliamento, Isonzo, each river carrying off its part of the Alps, dolomite metamorphic rocks, pre-alpine conglomerates, the Isonzo’s karstic limestone, whose dazzling white colour people still attribute to the many bones of the soldiers fallen in the Battles of Isonzo. On clear days one can see from the hillcrests all the way to the sea, to the Grado Lagoon with dabs of island bushes, to the chiselled hotels of resort towns, like sharp, uneven teeth on the horizon.
The river that defines this hilly region is the Tagliamento. A wild river, as they say. Yet, aside from the few weeks of high water from snow melt and torrential downpours, the wild thing about it is rather the emptiness, the vastness of the unregulated stone bed, the caprice of the sparse rivulets, always seeking out new paths and courses. At the point where it exits the mountains and enters the moraine landscape, the river changes course, abandoning its eastward path and veering south, taking along with it the Fella from the north – hesitantly, both wavering, turquoise and white; a wavering that produced a giant triangular field of pebbles and scree, which separates the Carnic Alps from the Julian Alps, a bright plane like a wound, a space of procrastination before a backdrop of mountain valleys, before the secluded zones with their own languages, dulled by waning use, their own shrill, helpless songs and tricky dances.
March 29, 2023
Am I done? Well, the bookmark is in the last two pages, so I suppose I finished. But I was dozing off - for the last four days - so I'm really not sure.
This is the fourth "novel" based on a real event that I've read in just a little over a month. Only one of the books pretended to be a novel in recognizable form, and even that one veered into memoir in the last chapter. This one can serve as an exemplar of the other three novels. It's based on a couple of earthquakes in the Friuli region of northeastern Italy in 1976. The author invents seven characters - at least I think they're invented - and in quick rotating bites has them describe themselves or their families or THE earthquakes. She also gives us a Wiki-look at the flora and fauna of the region, and other stuff. Then she shuffles them all. Voila! a "novel".
That kind of shuffling can work, and did indeed work spectacularly in Two Sherpas, a book I kept hoping this one would be. It wasn't though.
I think the biggest problem is that the seven characters all spoke in the same voice, their stories merged. Everyone had a crazy grandmother, everyone had a goat. Or so it seemed. There's a lot of dust, cracks in the wall, and every child gets smacked in the back of the neck by a parent.
But even a book that never engages can have moments. Like this:
Creative nature's powerful hand thus piles up a range of rocks, and humankind is simply a delicate witness to the forms that arose from tremendous acts. But humans are also talented at speculation, themselves able to assign a story even to the most violent events that took place in their absence.
That's pretty good. And it reminded me of the assigned stories I read just this year in Cloven Country.
There's also this:
Maybe it's always like that for men. Lots of talk, little action. I was embarrassed when I found out. I didn't want to hear anything else, and yet here I am talking about it. Busy with generalization, I doubt she picked up on the irony.
This is the fourth "novel" based on a real event that I've read in just a little over a month. Only one of the books pretended to be a novel in recognizable form, and even that one veered into memoir in the last chapter. This one can serve as an exemplar of the other three novels. It's based on a couple of earthquakes in the Friuli region of northeastern Italy in 1976. The author invents seven characters - at least I think they're invented - and in quick rotating bites has them describe themselves or their families or THE earthquakes. She also gives us a Wiki-look at the flora and fauna of the region, and other stuff. Then she shuffles them all. Voila! a "novel".
That kind of shuffling can work, and did indeed work spectacularly in Two Sherpas, a book I kept hoping this one would be. It wasn't though.
I think the biggest problem is that the seven characters all spoke in the same voice, their stories merged. Everyone had a crazy grandmother, everyone had a goat. Or so it seemed. There's a lot of dust, cracks in the wall, and every child gets smacked in the back of the neck by a parent.
But even a book that never engages can have moments. Like this:
Creative nature's powerful hand thus piles up a range of rocks, and humankind is simply a delicate witness to the forms that arose from tremendous acts. But humans are also talented at speculation, themselves able to assign a story even to the most violent events that took place in their absence.
That's pretty good. And it reminded me of the assigned stories I read just this year in Cloven Country.
There's also this:
Maybe it's always like that for men. Lots of talk, little action. I was embarrassed when I found out. I didn't want to hear anything else, and yet here I am talking about it. Busy with generalization, I doubt she picked up on the irony.
November 11, 2022
This is not a book to read if you like plot, character development, dialogue or all those kinds of things that make up a conventional novel.
This is a mosaic. It is a myriad of pieces that come at you apparently at random but which gradually coalesce into a picture. And here the picture is of a region devastated by an earthquake (https://en.wikipedia.org/wiki/1976_Fr...) and it is composed of pieces that are snippets of the stories of several individuals, notes on nature (geology features heavily but so do birds, plants and rivers) and several myths and legends. It all draws together into a kind of meditation.
I can quite see that different readers will react in different ways to this book. The idea of a meditation seems key because reading it is almost like a kind of trance-inducing experience. There’s nothing that drives a story forward, there’s no dramatic climax.
So, I completely get why some people are bored when reading it. But I also, because this was my experience, completely get why others find the book absorbing. It took me several days to read because of other commitments, but I found myself thinking about the characters in-between reading sessions. And, because time spent in nature is what I do every day with my photography, I found the nature notes fascinating.
I think there are two reasons why I liked this book. One is that is the third of Kinsky’s novels I have read (thanks to Fitzcarraldo for publishing the translations of all three) and I have responded well to her writing (in translation) on each occasion. And secondly, I do enjoy these kinds of books that work in an almost pointillistic way, laying down many, many dots that gradually form a picture. Oh, and there’s probably a third reason in all the nature stuff included in the book, just because I like nature and enjoyed all the vivid descriptions.
I’m sure there are lots more things that could be said about this book and its picture of Friuli. My review may have put you off reading it, but I hope not because I thought it was well worth reading.
This is a mosaic. It is a myriad of pieces that come at you apparently at random but which gradually coalesce into a picture. And here the picture is of a region devastated by an earthquake (https://en.wikipedia.org/wiki/1976_Fr...) and it is composed of pieces that are snippets of the stories of several individuals, notes on nature (geology features heavily but so do birds, plants and rivers) and several myths and legends. It all draws together into a kind of meditation.
I can quite see that different readers will react in different ways to this book. The idea of a meditation seems key because reading it is almost like a kind of trance-inducing experience. There’s nothing that drives a story forward, there’s no dramatic climax.
So, I completely get why some people are bored when reading it. But I also, because this was my experience, completely get why others find the book absorbing. It took me several days to read because of other commitments, but I found myself thinking about the characters in-between reading sessions. And, because time spent in nature is what I do every day with my photography, I found the nature notes fascinating.
I think there are two reasons why I liked this book. One is that is the third of Kinsky’s novels I have read (thanks to Fitzcarraldo for publishing the translations of all three) and I have responded well to her writing (in translation) on each occasion. And secondly, I do enjoy these kinds of books that work in an almost pointillistic way, laying down many, many dots that gradually form a picture. Oh, and there’s probably a third reason in all the nature stuff included in the book, just because I like nature and enjoyed all the vivid descriptions.
I’m sure there are lots more things that could be said about this book and its picture of Friuli. My review may have put you off reading it, but I hope not because I thought it was well worth reading.
abgebrochen
September 9, 202255 Seiten:
Stilistisch nicht mein Ding
Finde diese Art des Schreibens furchtbar langweilig.
Die Fragmente zu Tieren wirken als hätte die ne KI geschrieben: „ Ein Vogel in der Nachbarschaft pfiff in seinem Käfig so laut, als sollte die Milch davon sauer werden“
Von solchen Nonsenssätzen gibt’s einige. Sie wiederholt die selbe Art von Sätzen sehr gerne.
Jaaaa, es gibt auch genug tolle Satzkonstruktionen.
Das ist eine Art von Schreib-Kunst, die mich leider völlig kalt lässt.
Stilistisch nicht mein Ding
Finde diese Art des Schreibens furchtbar langweilig.
Die Fragmente zu Tieren wirken als hätte die ne KI geschrieben: „ Ein Vogel in der Nachbarschaft pfiff in seinem Käfig so laut, als sollte die Milch davon sauer werden“
Von solchen Nonsenssätzen gibt’s einige. Sie wiederholt die selbe Art von Sätzen sehr gerne.
Jaaaa, es gibt auch genug tolle Satzkonstruktionen.
Das ist eine Art von Schreib-Kunst, die mich leider völlig kalt lässt.
Read
August 2, 2023Some quick thoughts here: https://youtu.be/htUm93F_Gwo
April 6, 2023
Esther Kinsky’s work tends to skirt the boundary between nonfiction and fiction so closely that it appears to lean closer to truth than it might actually be. If River and Grove *feel* like memoir, Rombo *feels* like reportage. But I would be inclined to say fiction employed to approach truths but maintain a respectful distance. Rombo explores the impact of two earthquakes that devastated the Fruili region of northeastern Italy in 1976. Kinsky’s gift for landscape writing, together with fragments of science, legend and other detail operates as the backdrop and framing for the stories of seven people who were children or young adults at the time of the quakes. Their memories and accounts carry the human story. The result is a chorus of stories that sometimes intersect, offering a vivid, seemingly personal portrait of life in this mountainous valley ever changed by the natural events of one year. It is an approach that will not work for everyone, but I am awe of Kinsky’s talent once again.
Longer review can be found here: https://roughghosts.com/2023/04/06/fo...
Longer review can be found here: https://roughghosts.com/2023/04/06/fo...
June 19, 2022
Queen Kinsky strikes again.
Landscape as polyphonic narrator?
Landscape as polyphonic narrator?
November 24, 2024
Jeśli miałabym opisać tę książkę jednym porównaniem, to było to: jak z serii "Sulina" Czarnego. Nie jest to zarzut sam w sobie, ale po opisie spodziewałam się czegoś lekko innego. Otrzymałam dosyć solidny literacki reportaż, a oczekiwałam czegoś z jednej strony jeszcze bardziej erudycyjnego, a z drugiej - bardziej skupiającego się na życiu z lękiem po doświadczeniu trzęsienia ziemi. Jest to element, który został moim zdaniem zrealizowany najsłabiej, a który najbardziej mnie zaintrygował, gdy pierwszy raz o tej książce usłyszałam.
Niezależnie jednak dowiedziałam się sporo ciekawych rzeczy na temat doświadczenia życia na włosko-słoweńskim pograniczu w połowie XX wieku - rejonie, który leży raczej na peryferiach Europy, o której się czyta. Choć znowuż: jeśli już miałby być to reportaż, chciałabym dowiedzieć się więcej twardych faktów. Wspominane jest na przykład to, że bohaterowie mówili między sobą w lokalnym dialekcie. Z kontekstu wnioskuję, że jest do jakiś wariant słoweńskiego, ale nie poznajemy żadnych konkretów - a wydaje mi się, że mogłoby to być ciekawe pogłębienie kwestii regionalnej tożsamości.
Niezależnie jednak dowiedziałam się sporo ciekawych rzeczy na temat doświadczenia życia na włosko-słoweńskim pograniczu w połowie XX wieku - rejonie, który leży raczej na peryferiach Europy, o której się czyta. Choć znowuż: jeśli już miałby być to reportaż, chciałabym dowiedzieć się więcej twardych faktów. Wspominane jest na przykład to, że bohaterowie mówili między sobą w lokalnym dialekcie. Z kontekstu wnioskuję, że jest do jakiś wariant słoweńskiego, ale nie poznajemy żadnych konkretów - a wydaje mi się, że mogłoby to być ciekawe pogłębienie kwestii regionalnej tożsamości.
October 16, 2024
„Później każdy będzie mówić o tym odgłosie. O rombo, od którego wszystko się zaczęło. Które wszystko zmieniło, jak to się mówi, za jednym zamachem, przy czym przypominało raczej cios, głuchy, tępy odgłos siły nadciągającej z bardzo daleka. Nikt nie przeczy, że wydobył się z głębi, zamiast stoczyć na przykład z górskich zboczy, nawet jeśli pewien łomot rozległ się kilkukrotnie, gdy tylko (…) poruszone masy skalne oderwały się od góry i runęły w dolinę”.
Książkę Esther Kinsky trudno jest mi zaklasyfikować gatunkowo. Jedni mówią, że to powieść, inni że nonfiction, bo to przecież historia o prawdziwej serii trzęsień ziemi, które nawiedziły włoskie góry w 1976. Dla mnie to połączenie tych obu, bo z jednej strony to faktycznie relacja z tamtych wydarzeń, ale z drugiej nie można tej relacji odmówić niezwykłej literackości plus czuć tu też szczypce fikcyjności. Pierwsze o czym pomyślałam po jej skończeniu było to, że nie spodziewałam się, że można tak pięknie, tak lirycznie pisać o katastrofie. Nigdy się z takim podejściem nie spotkałam i było to po pierwsze odświeżające literacko, a po drugie spotęgowało to we mnie odczuwanie emocji. Nie ma tu jednak grama taniej sensacyjności, choć czyta się to z zapartym tchem i z niezwykle podniesionym poziomem niepokoju. Czytacie i wydaje wam się, że też byliście w samym środku kataklizmu, w górach czy w dolinie razem z postaciami opowiadającymi swoje przeżycia słyszycie złowieszcze rombo zwiastujące żywioł. Czytając o spotkanym na murku wężu carbon, a potem tym samym wężu rozjechanym na drodze, niby nie wierząc w złe wróżby, czujesz gęsią skórkę na ciele. Czytając o skomlących psach, brzęczących łańcuchach, nawołujących się ptakach, grzmotach dochodzących z górskich zboczy, dudnieniu skał zaczynasz czuć pył, który wypełniał usta ludzi wychodzących z ruin.
Mistrzowsko jest to napisane, nie tylko od strony językowej i stylowej (podziękowania dla tłumaczki Zofii Sucharskiej), ale też umiejętności oddania atmosfery, której nie da się nie współodczuwać, żywego obrazu, który wydaje się wręcz namacalny. Bardzo warto.
Książkę Esther Kinsky trudno jest mi zaklasyfikować gatunkowo. Jedni mówią, że to powieść, inni że nonfiction, bo to przecież historia o prawdziwej serii trzęsień ziemi, które nawiedziły włoskie góry w 1976. Dla mnie to połączenie tych obu, bo z jednej strony to faktycznie relacja z tamtych wydarzeń, ale z drugiej nie można tej relacji odmówić niezwykłej literackości plus czuć tu też szczypce fikcyjności. Pierwsze o czym pomyślałam po jej skończeniu było to, że nie spodziewałam się, że można tak pięknie, tak lirycznie pisać o katastrofie. Nigdy się z takim podejściem nie spotkałam i było to po pierwsze odświeżające literacko, a po drugie spotęgowało to we mnie odczuwanie emocji. Nie ma tu jednak grama taniej sensacyjności, choć czyta się to z zapartym tchem i z niezwykle podniesionym poziomem niepokoju. Czytacie i wydaje wam się, że też byliście w samym środku kataklizmu, w górach czy w dolinie razem z postaciami opowiadającymi swoje przeżycia słyszycie złowieszcze rombo zwiastujące żywioł. Czytając o spotkanym na murku wężu carbon, a potem tym samym wężu rozjechanym na drodze, niby nie wierząc w złe wróżby, czujesz gęsią skórkę na ciele. Czytając o skomlących psach, brzęczących łańcuchach, nawołujących się ptakach, grzmotach dochodzących z górskich zboczy, dudnieniu skał zaczynasz czuć pył, który wypełniał usta ludzi wychodzących z ruin.
Mistrzowsko jest to napisane, nie tylko od strony językowej i stylowej (podziękowania dla tłumaczki Zofii Sucharskiej), ale też umiejętności oddania atmosfery, której nie da się nie współodczuwać, żywego obrazu, który wydaje się wręcz namacalny. Bardzo warto.
January 1, 2023
[3.5]
February 23, 2023
"What is an earthquake? An earthquake - it's as if something enormous were moving in a dream. Or as if a giant were uneasy in its sleep. And waking up, it creates a new order of things in the world. Then the human being with their life becomes small as the smallest pebble in the river"
Rombo (written in German by Esther Kinsky and translated into English by Caroline Schmidt) is based on the 1976 Friuli earthquake, which occurred on May 1976 in Italy. With a magnitude of 6.5, 990 people were killed, 3000 people were injured and more than 157,000 people were left homeless. As a result of the earthquake, there were many aftershocks, the strongest ones which occurred on 11 September 1976 and 15 September 1976. "Rombo" is an old Italian word that refers to the thunderous noise to be heard before an earthquake occurs - "Not a preluding roar, as it was referred to, two hundred years ago, but rather an ongoing rage that no human ear could have endured". With this historical event as the premise, Kinsky created 7 fictionalized adult characters who are inhabitants of a village, where they recount their memories before, during, and after the 1976 Friuli earthquake.
Rombo is actually quite impressive. In between the testimonies of Kinsky's 7 fictionalized characters pertaining to their memories of the earthquake, Kinsky described the landscape prior to, during, and after the occurrence of the earthquake. In doing so, Kinsky researched and utilized ample scientific and descriptive terms to paint a vivid picture. For instance, "Karstic limestone is a rock formed of living organisms: an accumulation of life lived and life's traces, grown into a dense mass that in turn becomes the backdrop and the substrate of life. The karstic mass is susceptible to weathering. Susceptible to the accumulation of traces and their erasure...Like a monster in a fairy tale, the limestone mountain always needs a victim. The gravelly mass provides for its own vivification, yielding grasses, spawning seeds, letting itself be colonized, creating its own world". This example shows Kinsky's ability to write lyrical sentences amidst her use of terms in relation to geology. Another impressive aspect of this novel would be the incorporation of local mythology, in particular, the legend of Riba Faronika (the mermaid with two tails), which presumably is responsible for the earthquake since her every movement "delivers calamity across the world". Behind the facade of lyrical landscape and environment writing, Kinsky explored the fragility of humans in the face of an act of God with a beautiful play of memory and time. As mentioned, there are several paragraphs that are very impressive (and Caroline Schmidt's effort in translating such difficult paragraphs is applaudable!). That said, my reading experience may be slightly affected by the over-description of the landscape and environment. A strong 3.8/5 star rating from me. Thanks to Times Read for sending this review copy to me!
Rombo (written in German by Esther Kinsky and translated into English by Caroline Schmidt) is based on the 1976 Friuli earthquake, which occurred on May 1976 in Italy. With a magnitude of 6.5, 990 people were killed, 3000 people were injured and more than 157,000 people were left homeless. As a result of the earthquake, there were many aftershocks, the strongest ones which occurred on 11 September 1976 and 15 September 1976. "Rombo" is an old Italian word that refers to the thunderous noise to be heard before an earthquake occurs - "Not a preluding roar, as it was referred to, two hundred years ago, but rather an ongoing rage that no human ear could have endured". With this historical event as the premise, Kinsky created 7 fictionalized adult characters who are inhabitants of a village, where they recount their memories before, during, and after the 1976 Friuli earthquake.
Rombo is actually quite impressive. In between the testimonies of Kinsky's 7 fictionalized characters pertaining to their memories of the earthquake, Kinsky described the landscape prior to, during, and after the occurrence of the earthquake. In doing so, Kinsky researched and utilized ample scientific and descriptive terms to paint a vivid picture. For instance, "Karstic limestone is a rock formed of living organisms: an accumulation of life lived and life's traces, grown into a dense mass that in turn becomes the backdrop and the substrate of life. The karstic mass is susceptible to weathering. Susceptible to the accumulation of traces and their erasure...Like a monster in a fairy tale, the limestone mountain always needs a victim. The gravelly mass provides for its own vivification, yielding grasses, spawning seeds, letting itself be colonized, creating its own world". This example shows Kinsky's ability to write lyrical sentences amidst her use of terms in relation to geology. Another impressive aspect of this novel would be the incorporation of local mythology, in particular, the legend of Riba Faronika (the mermaid with two tails), which presumably is responsible for the earthquake since her every movement "delivers calamity across the world". Behind the facade of lyrical landscape and environment writing, Kinsky explored the fragility of humans in the face of an act of God with a beautiful play of memory and time. As mentioned, there are several paragraphs that are very impressive (and Caroline Schmidt's effort in translating such difficult paragraphs is applaudable!). That said, my reading experience may be slightly affected by the over-description of the landscape and environment. A strong 3.8/5 star rating from me. Thanks to Times Read for sending this review copy to me!
October 25, 2022
In my unbounded enthusiasm for Kinsky's earlier novels I had not anticipated disappointment with this latest offering in which she seems to have followed Svetlana Alexievich's documentary approach to constructing a narrative from interviews with, in this instance, six fictional witnesses to the 1976 Friuli earthquake. Unfortunately, where Alexievich's interviewees enliven the histories of war, natural and manmade disasters, even if her critics have objected to the cutting and pasting of the accounts, there is something discordantly chilling in Kinsky's forensic approach to her subject. The personal histories of the denizens, emigrants and guest-workers among them, are presented with the same clinical detachment as the observations on the geology and natural history of the terrain. Kinsky's earlier psychogeographical excursions into 'foreign' territory, whether walking city streets or riverbanks, combined close observation of the new and unfamiliar with a perceptible warmth and sympathy for the often alien lives of those she encountered, a receptiveness entirely absent from this work. My dissatisfaction with this novel was compounded by the errant translation: a translator who confuses 'pedal' and 'peddle' is unworthy of her fee.
December 28, 2023
Unbekannte Geschichte über einen unbekannten Teil Italiens. Literarisch interessant gelöst, sicher nicht Jedermanns Sache, aber für mich durchaus lesenswert.
August 28, 2024
And the fear — it didn't go away either. Every roll of thunder brought back the terror. Renovating the houses was slow-going. There was a shortage of everything. Everywhere were heaps of debris. Stones, tiles, roof shingles, splintered beams. The sun shone down, rain fell, grass grew on it, and in the shadows after a couple of months there was already moss. This is how mountains form, I thought. So many broken things lying in heaps, and the weather passes over it, and the debris becomes a small mountain. A landscape, of sorts. [157]
November 22, 2023
Scritto incredibilmente bene ma senza ragione di essere. Poteva e doveva essere lungo massimo 70 pagine. Ce ne sono quindi 200 di troppo.
September 30, 2024
„Pamięć jest zwierzęciem, które szczeka wieloma pyskami.”
Tego dnia kozie mleko pachniało gorzko. Zebrane kwiaty skurczyły się i zwiędły, jak gdyby ktoś na nich usiadł. Wąż, który zazwyczaj nie zjawia się w tych okolicach, od samego rana wygrzewa się na murku. Niedomagająca matka zamknięta w pokoju na klucz, krzyczy tego dnia niepowstrzymanie. Ptaki nawołują, brzęczą, pies na podwórku wyje, jakby ktoś go kopnął. Wszystko zapowiada niepokój. Cały świat słyszy już „il rombo”, zanim poczuje to ludzkie ciało. Tego pamiętnego szóstego maja nawet słońce było anomalią.
„westchnienie materii, bez cienia melancholii.”
Kinsky z niebywałą szczegółowością, i rzadko spotykaną wrażliwością w literaturze opowiadającej prawdziwe zdarzenie, rekonstruuje traumatyczny dzień mieszkańców, ale też wszystkich istot żywych, w okolicach Udine, w północnych Włoszech, kiedy to okolicę nawiedziło trzęsienie ziemi, które odebrało życie tysiącu ludzi i zniszczyło domu dziesiątkom tysięcy.
„strzępy psiego skowytu przez wiele dni brano za kaprys wiatru.”
„Rombo” jest paradoksalnie najpiękniejszym, najbardziej lirycznym opisem katastrofy, która dotknęła piękny teren i zaskoczonych ludzi, opisem, który jednocześnie kłania się tym ludziom i sile żywiołu. Kinsky nie szuka sensacji, relacji ocalałych, ona wsłuchuje się we wszystkie szepty wspomnień i pomruki nadchodzącej destrukcji. Pyta też swych rozmówców czym jest pamięć, analizuje wszystkie skrawki, które uczepiły się ocaleńców i tka z niej opowieść pełną zaangażowania. Słucha nie tylko ludzi, słucha poruszająco przyrody, wiele poświęca zwierzętom, kwiatom, ruchom kamieni. Cały świat ożywiony rozmawia tutaj z wyobraźnią autorki. „Rombo” to też obraz nie tylko zniszczeń nieruchomości, ale też rozbitych rodzin przez emigrację.
„Grunt codziennego dnia staje się terenem zakłóceń.”
„Rombo” jest pełne zdań rozpychających się pięknem, które osiada we mnie, niczym jesienny liść powoli spadający z drzewa. Obserwuję go, śledzę jego trajektorię i nie opuszczam póki nie spadnie na ziemię. To jedne z najpiękniejszych historii zapisanych w krajobrazie, jakie w tym roku czytałam.
Ukłony w stronę tłumaczki, Zosi Sucharskiej, za uchwycenie tej pięknej liryczności!
„krajobraz nie zapomina, co mu się przytrafiło.”
Tego dnia kozie mleko pachniało gorzko. Zebrane kwiaty skurczyły się i zwiędły, jak gdyby ktoś na nich usiadł. Wąż, który zazwyczaj nie zjawia się w tych okolicach, od samego rana wygrzewa się na murku. Niedomagająca matka zamknięta w pokoju na klucz, krzyczy tego dnia niepowstrzymanie. Ptaki nawołują, brzęczą, pies na podwórku wyje, jakby ktoś go kopnął. Wszystko zapowiada niepokój. Cały świat słyszy już „il rombo”, zanim poczuje to ludzkie ciało. Tego pamiętnego szóstego maja nawet słońce było anomalią.
„westchnienie materii, bez cienia melancholii.”
Kinsky z niebywałą szczegółowością, i rzadko spotykaną wrażliwością w literaturze opowiadającej prawdziwe zdarzenie, rekonstruuje traumatyczny dzień mieszkańców, ale też wszystkich istot żywych, w okolicach Udine, w północnych Włoszech, kiedy to okolicę nawiedziło trzęsienie ziemi, które odebrało życie tysiącu ludzi i zniszczyło domu dziesiątkom tysięcy.
„strzępy psiego skowytu przez wiele dni brano za kaprys wiatru.”
„Rombo” jest paradoksalnie najpiękniejszym, najbardziej lirycznym opisem katastrofy, która dotknęła piękny teren i zaskoczonych ludzi, opisem, który jednocześnie kłania się tym ludziom i sile żywiołu. Kinsky nie szuka sensacji, relacji ocalałych, ona wsłuchuje się we wszystkie szepty wspomnień i pomruki nadchodzącej destrukcji. Pyta też swych rozmówców czym jest pamięć, analizuje wszystkie skrawki, które uczepiły się ocaleńców i tka z niej opowieść pełną zaangażowania. Słucha nie tylko ludzi, słucha poruszająco przyrody, wiele poświęca zwierzętom, kwiatom, ruchom kamieni. Cały świat ożywiony rozmawia tutaj z wyobraźnią autorki. „Rombo” to też obraz nie tylko zniszczeń nieruchomości, ale też rozbitych rodzin przez emigrację.
„Grunt codziennego dnia staje się terenem zakłóceń.”
„Rombo” jest pełne zdań rozpychających się pięknem, które osiada we mnie, niczym jesienny liść powoli spadający z drzewa. Obserwuję go, śledzę jego trajektorię i nie opuszczam póki nie spadnie na ziemię. To jedne z najpiękniejszych historii zapisanych w krajobrazie, jakie w tym roku czytałam.
Ukłony w stronę tłumaczki, Zosi Sucharskiej, za uchwycenie tej pięknej liryczności!
„krajobraz nie zapomina, co mu się przytrafiło.”
April 9, 2023
Boh, forse non l’ho capito io. Mi è sembrato troppo dispersivo, e le varie voci che si alternano a parlare non aggiungono né tolgono nulla a quello che raccontano sul terremoto del 6 maggio 1976 in Friuli.
November 14, 2022
One of the most beautiful and reflective books I have ever read. I will be thinking of these stories for a long long time. Highly recommend.
January 8, 2023
Loved!!!
November 24, 2024
Moja pierwsza "drzazga" i rzeczywiście mogę powiedzieć, że pozostawiła mnie z uczuciem uwierania i dyskomfortu.
Obiektywnie tematem książki jest wioska w okolicach Undine w północno-wschodnich Włoszech, która doświadczyła serii trzęsień ziemi w 1976 roku. Poznawczo bardzo ciekawa to rzecz, nie tylko naukowo, ale też z powodów bardziej etnograficznych i społecznych. Po pierwsze, z książki wyłania się obraz Włoch, o których mało wiem - biednych choć północnych, zasilających gospodarkę Szwajcarii i Niemiec robotnikami z jałowych rolniczych górzystych terenów. Po drugie, również z książki wynika, że obszar ten jest pełen wpływów języka i kultury słowiańskiej, czemu nie poświęcałam dotychczas żadnej myśli, dziękuję zatem, Esther Kinsky.
Niemniej, reportażowość i naukowe podejście "Rombo' ustępuje miejsca literackości, kolejne części książki zawierają przerywniki w postaci bardziej i mniej odległych tropów związanych z trzęsieniem ziemi. Czasami dostajemy jakąś piękną poetycką metaforę, ja podkreśliłam sobie między innymi taką:
"Wapień krasowy jest skałą powstałą z żywych stworzeń, gęstą masą powstałą z nagromadzenia tego, co poniosło śmierć, ze śladów bytów, które stają się tłem i podłożem życia (...) Niczym baśniowy potwór nieustannie potrzebuje ofiar. Drobnoziarnista masa nie przestaje ożywiać samej siebie, wypuszcza trawy, daje przestrzeń nasionom i pozwala się kolonizować, tworzy swój własny świat."
W ogóle język, jakim opisywana jest w "Rombo" przyroda zasługuje na pełne uznanie. Egzotyczny to dla mnie teren, pełen nieznanych mi słów (przepraszam, że tak mało uważałam na geografii), nieważne, bo źdźbła na graniach, jak to brzmi! Z kolei ludzie we wsi, przywołując wspomnienia doświadczanych w przeszłości trzęsień, używają prostego, konkretnego języka, co stanowi ciekawy kontrast.
Ale. Może to moja wina, bo jestem ignorantką, znam temat słabo, mam znikome doświadczenie w czytaniu czegoś innego niż powieści. Staram się nie mieć pretensji do autorów, że napisali książkę nie tak, jak Wysocka by sobie tego życzyła, w tym przypadku miałam jednak silną potrzebę oddzielania fikcji od niefikcji, a tu lipa, wszystko zatarte. Dopiero na ostatniej stronie doczytałam, że przytoczone legendy, które brałam za część lokalnego folkloru opisywanych terenów to "bardzo luźne interpretacje" baśni Itala Calvina. To tak w ogóle można? Wiem, wiem, można. Mogę mieć pretensje wyłącznie do własnych oczekiwań.
Mimo wszystko bardzo bym chciała więcej narratorskiego komentarza. Albo chociaż posłowia, przedmowy, jeśli nie od autorki to może od tłumaczki. Czemu wydawca napisał, że to szwajcarska książka, a Esther Kinsky wg Wikipedii jest Niemką? Co w tej książce jest oryginalnie szwajcarskie? Wydawca? Czemu Kinsky pisze właśnie o tym trzęsieniu ziemi, kiedy tam pojechała?
Dużo pytań, mało odpowiedzi. Osobiście czuję się zaintrygowana, ale bez poczucia pełni czytelniczej satysfakcji. Idę więc poczytać jakąś powieść.
Obiektywnie tematem książki jest wioska w okolicach Undine w północno-wschodnich Włoszech, która doświadczyła serii trzęsień ziemi w 1976 roku. Poznawczo bardzo ciekawa to rzecz, nie tylko naukowo, ale też z powodów bardziej etnograficznych i społecznych. Po pierwsze, z książki wyłania się obraz Włoch, o których mało wiem - biednych choć północnych, zasilających gospodarkę Szwajcarii i Niemiec robotnikami z jałowych rolniczych górzystych terenów. Po drugie, również z książki wynika, że obszar ten jest pełen wpływów języka i kultury słowiańskiej, czemu nie poświęcałam dotychczas żadnej myśli, dziękuję zatem, Esther Kinsky.
Niemniej, reportażowość i naukowe podejście "Rombo' ustępuje miejsca literackości, kolejne części książki zawierają przerywniki w postaci bardziej i mniej odległych tropów związanych z trzęsieniem ziemi. Czasami dostajemy jakąś piękną poetycką metaforę, ja podkreśliłam sobie między innymi taką:
"Wapień krasowy jest skałą powstałą z żywych stworzeń, gęstą masą powstałą z nagromadzenia tego, co poniosło śmierć, ze śladów bytów, które stają się tłem i podłożem życia (...) Niczym baśniowy potwór nieustannie potrzebuje ofiar. Drobnoziarnista masa nie przestaje ożywiać samej siebie, wypuszcza trawy, daje przestrzeń nasionom i pozwala się kolonizować, tworzy swój własny świat."
W ogóle język, jakim opisywana jest w "Rombo" przyroda zasługuje na pełne uznanie. Egzotyczny to dla mnie teren, pełen nieznanych mi słów (przepraszam, że tak mało uważałam na geografii), nieważne, bo źdźbła na graniach, jak to brzmi! Z kolei ludzie we wsi, przywołując wspomnienia doświadczanych w przeszłości trzęsień, używają prostego, konkretnego języka, co stanowi ciekawy kontrast.
Ale. Może to moja wina, bo jestem ignorantką, znam temat słabo, mam znikome doświadczenie w czytaniu czegoś innego niż powieści. Staram się nie mieć pretensji do autorów, że napisali książkę nie tak, jak Wysocka by sobie tego życzyła, w tym przypadku miałam jednak silną potrzebę oddzielania fikcji od niefikcji, a tu lipa, wszystko zatarte. Dopiero na ostatniej stronie doczytałam, że przytoczone legendy, które brałam za część lokalnego folkloru opisywanych terenów to "bardzo luźne interpretacje" baśni Itala Calvina. To tak w ogóle można? Wiem, wiem, można. Mogę mieć pretensje wyłącznie do własnych oczekiwań.
Mimo wszystko bardzo bym chciała więcej narratorskiego komentarza. Albo chociaż posłowia, przedmowy, jeśli nie od autorki to może od tłumaczki. Czemu wydawca napisał, że to szwajcarska książka, a Esther Kinsky wg Wikipedii jest Niemką? Co w tej książce jest oryginalnie szwajcarskie? Wydawca? Czemu Kinsky pisze właśnie o tym trzęsieniu ziemi, kiedy tam pojechała?
Dużo pytań, mało odpowiedzi. Osobiście czuję się zaintrygowana, ale bez poczucia pełni czytelniczej satysfakcji. Idę więc poczytać jakąś powieść.
July 17, 2023
«In seguito, tutti parleranno del rumore. Del rombo. Con cui è iniziato.» La pluripremiata Kinsky ricostruisce lo scenario e le storie umane dei terremoti friulani del 1976, alternando scienza e folklore, analisi e poesia. Ci sono diversi episodi biografici degni di nota, così come alcune favole locali (una su tutte: quella del principino triste e della camicia dell'uomo felice) destinate ad imprimersi nella memoria del lettore. Il volume soffre però di una revisione minima se non assente, come se l'editore si inchinasse di fronte all'autore senza aiutarlo a sfrondare gli eccessi, a limare il superfluo, in buona sostanza a migliorarsi.
.
.
August 28, 2023
I don't have the patience for the fragmentary achronological writing style. Pretentious attempts to impart wisdom on the reader which fall flat on their face (in my humblest of opinions). Maybe one day I will come back to it with more patience and a greater appreciation for the writing style. Glimpses of beauty, but not enough to warrant 270 pages.
March 31, 2024
Ganz hübsches Buch. Kein typischer Erzählstrang, sondern viele, bruchstückhafte Passagen. Passend zum Thema.
Read
May 4, 2025Przerwałam w połowie.
October 25, 2024
It just did not "click" with me. I enjoyed some of the miniatures (especially the animal and photography ones) but the human side just did not captivate me. I think it was because I found it to be trapped between being personal/emotional and cold/factographic. And there was not much revealing shown of the post quake trauma.
February 2, 2024
Beautiful.
There are seven narrators in this novel, but the main character is the Friulian landscape, North of Udine, not far from Slovenia and Austria. In the shadow of mountains, at the confluence of rivers, and at the faultline of the 1976 earthquake. Your enjoyment of the book will, therefore, be dependent on whether or not you can accept a landscape as a main character.
For those that do, however, who read for the beauty of words and the feeling of being washed over by images and emotions, this is a feast. Sure, the narrators add plenty of color, giving their memories of the disaster, painting a picture of a simpler era in a quiet, remote area, but the overall effect is like a nature documentary. Descriptions of the landscape, ruminations on it, on the traditions of the area, and on the nature of loss frame these passages, and it's hard not to imagine the sweeping panoramas, the jagged peaks. This is amazing realism in writing, to the point where it takes a bit, when the seven stories within start intersecting in offhand ways, for the reader to be sure this is, in fact, fiction. Honestly, if I found out otherwise, that these were real accounts interlinked due to the smallness of the hamlet, I wouldn't be surprised. The stories serve to make the setting real, not the other way around. In the documentary in my mind, the voices of our narrators exist largely to color that world in.
Not that these voices are not also compelling. Likely you will find your own favorites (I'm personally Team Silvia). If there's one critique, it might be that these are voices of a place relatively unscathed, by comparison to the whispered-of "other towns," Venzone, Gemona... it keeps the terror mysterious, distant, unknowable, like the myths of the area, but it also limits in a way. Still, this is dense with imagery and mood, dusty with time and memory, and definitely worth a spin.
There are seven narrators in this novel, but the main character is the Friulian landscape, North of Udine, not far from Slovenia and Austria. In the shadow of mountains, at the confluence of rivers, and at the faultline of the 1976 earthquake. Your enjoyment of the book will, therefore, be dependent on whether or not you can accept a landscape as a main character.
For those that do, however, who read for the beauty of words and the feeling of being washed over by images and emotions, this is a feast. Sure, the narrators add plenty of color, giving their memories of the disaster, painting a picture of a simpler era in a quiet, remote area, but the overall effect is like a nature documentary. Descriptions of the landscape, ruminations on it, on the traditions of the area, and on the nature of loss frame these passages, and it's hard not to imagine the sweeping panoramas, the jagged peaks. This is amazing realism in writing, to the point where it takes a bit, when the seven stories within start intersecting in offhand ways, for the reader to be sure this is, in fact, fiction. Honestly, if I found out otherwise, that these were real accounts interlinked due to the smallness of the hamlet, I wouldn't be surprised. The stories serve to make the setting real, not the other way around. In the documentary in my mind, the voices of our narrators exist largely to color that world in.
Not that these voices are not also compelling. Likely you will find your own favorites (I'm personally Team Silvia). If there's one critique, it might be that these are voices of a place relatively unscathed, by comparison to the whispered-of "other towns," Venzone, Gemona... it keeps the terror mysterious, distant, unknowable, like the myths of the area, but it also limits in a way. Still, this is dense with imagery and mood, dusty with time and memory, and definitely worth a spin.
September 29, 2024
Esta autora lo ha vuelto a conseguir. Con aparentemente nada te lo transmite todo, te regala un libro para saborear cada página. Un libro que huele a piedra caliza, a tierra mojada, a leña y a sarmiento, a flores frescas sobre las tumbas, a aire fresco alpino. Un libro que te traslada a un lugar que ha sufrido, pero que aun con todo es inmensamente bello.
En "Arboleda" recorría la Italia rural cercana a Roma para pasar un duelo y en "Rombo" nos traslada a los Alpes cárnicos, a una zona casi fronteriza asolada por dos terremotos en los 70.
Rombo es el nombre con el que se denomina al estruendo que precede a un terremoto y en sus páginas vemos las consecuencias de las catástrofes naturales. Y nos las cuentan las personas que allí vivían, cómo vivieron los momentos previos, los minutos del seísmo, el día después y los que siguen al día después, cómo reconstruyen sus casas y sus vidas. Pero no sólo nos lo cuentan las personas, sino que el paisaje se convierte en el narrador principal. Nos hablan también los ríos, los montes, las flores, los pájaros, los glaciares, las alimañas y el resultado es de un lirismo y de una belleza que conmueve. Una vez más, me he perdido en sus páginas, he desconectado, he olvidado que estaba leyendo, sin necesidad de planteamientos, nudos o desenlace. La novela es la vida misma. Y, además, sus páginas encierran un gran aprendizaje.
Un libro cargado de memoria, para perderse y dejarse llevar. Perfecto para días de frío y lluvia bajo una manta, que no era el caso precisamente ahora, pero se ha disfrutado igual 😂
16 de abril de 2024
En "Arboleda" recorría la Italia rural cercana a Roma para pasar un duelo y en "Rombo" nos traslada a los Alpes cárnicos, a una zona casi fronteriza asolada por dos terremotos en los 70.
Rombo es el nombre con el que se denomina al estruendo que precede a un terremoto y en sus páginas vemos las consecuencias de las catástrofes naturales. Y nos las cuentan las personas que allí vivían, cómo vivieron los momentos previos, los minutos del seísmo, el día después y los que siguen al día después, cómo reconstruyen sus casas y sus vidas. Pero no sólo nos lo cuentan las personas, sino que el paisaje se convierte en el narrador principal. Nos hablan también los ríos, los montes, las flores, los pájaros, los glaciares, las alimañas y el resultado es de un lirismo y de una belleza que conmueve. Una vez más, me he perdido en sus páginas, he desconectado, he olvidado que estaba leyendo, sin necesidad de planteamientos, nudos o desenlace. La novela es la vida misma. Y, además, sus páginas encierran un gran aprendizaje.
Un libro cargado de memoria, para perderse y dejarse llevar. Perfecto para días de frío y lluvia bajo una manta, que no era el caso precisamente ahora, pero se ha disfrutado igual 😂
16 de abril de 2024
December 30, 2023
Cosa spinge una poetessa tedesca a scrivere del terremoto del 1976 in Friuli. La risposta l'ha data in un intervento al Salone del libro: è un tema ricorrente nelle conversazione con le persone che vivono in quelle zone e da poetessa ha deciso di raccontare questa specie di sindrome post traumatica.
Il testo è formato da 6 voci fittizie che sono la somma delle voce alternato a sprazzi di descrizione della natura, dei boschi, delle rocce.
Un libro che, inizialmente, non è di facile approccio per la sua struttura non lineare, quando si è entrati nella costruzione del libro diventa tutto più semplice.
Bello
Il testo è formato da 6 voci fittizie che sono la somma delle voce alternato a sprazzi di descrizione della natura, dei boschi, delle rocce.
Un libro che, inizialmente, non è di facile approccio per la sua struttura non lineare, quando si è entrati nella costruzione del libro diventa tutto più semplice.
Bello
October 27, 2023
Der Suhrkamp-Verlag lügt natürlich, wenn er "Roman" auf dieses Büchlein schreibt. Weiß doch jeder, der das Buch liest und auch nur ein bisschen Ahnung von literarischen Formen hat, ganz sicher, dass dies kein Roman ist. Aber was ist es dann? Ein literarischer Essay? Eine versuchte Annäherung? Ein Mosaik? Wie nennt man das, wenn sich jemand ein Erdbeben als Thema eines belletristischen Werkes vornimmt? Jenes verheerende Erdbeben, das 1976 Friaul erschüttert hat. "Rombo", der Titel, ist das grollende Geräusch, das aus der Tiefe kommend den Erdstößen vorangeht.
Die ersten Seiten, in denen sich Esther Kinsky ihrem Thema, dieser Gegend im Äußersten Nordosten Italiens, direkt an der Grenze zu Slowenien, textlich nähert, sind mit Abstand die besten dieses Buches. Wie vermutlich die meisten kenne ich die Landschaft bestenfalls flüchtig, vom Durchfahren: Hinterm Tauern, von Villach kommend, muss man hier vorbei, wenn man an die Adria oder nach Istrien will; man hat es eilig herauszufahren aus den Alpentälern und ans Meer zu gelangen und achtet nur wenig auf die letzten Berge, die sich links erheben, der Blick der Reisenden ist aufs Autobahnschild gerichtet: Wieviele Kilometer noch bis Udine und Venedig?
Auch ich habe hier noch nie Halt gemacht, aber ich fand diese Vorberge immer schon merkwürdig interessant. Sie bilden das südliche Pendant zu der Landschaft, in der ich aufgewachsen bin, am Nordrand der Alpen. In vielem ähneln sich die Gebirgsausläufer auf beiden Seiten: im Bau der Häuser, den Wetterkapriolen am Stau der Hauptkette - und doch verläuft der Übergang von Hochgebirge zu Meeresebene im Friaul viel abrupter als im Norden: Keine kilometerweit auslaufenden grasgrünen Moränenhügel wie im Allgäu, keine Voralpenseen wie in Oberbayern. Kein Pfänder, kein Grünten, kein Blomberg - keiner dieser markant aufragenden Vorberge, die ihre Umgebung so dominieren. Dafür das grotesk breite Kiesbett des Tagliamento, bei dem ich mir jedesmal denke, welche Wassermassen da zu Tale stürzen müssen, wenn es jemals ausgefüllt ist. Schroffe Kalkfelsen in steiler Höhe überm flachen Tal. Ich kann die Faszination für die Gegend nachempfinden. Esther Kinsky schildert uns dieses Friaul und seine Umgebung in sorgfältig gewählten Worten, bemerkenswert treffsicher, lyrisch und anschaulich. Saustark. Der Stil erinnert in seiner unerbittlichen Exaktheit tatsächlich an W.G. Sebald - den nach ihm benannten Preis hat sie noch vor Erscheinen des Werks erhalten, und das hat schon seinen guten Grund.
Nach dem fulminanten Auftakt lässt die Wirkung der weiteren Schilderungen von Flora, Vogelwelt, Geologie und Sagen, die sie einstreut, etwas nach, aber sie sind immer noch besser als der Rest.
Denn Frau Kinsky überlässt das Erzählen vom Erdbeben ab da einer Handvoll von Dorfbewohnern, denen sie ihre Stimme leiht. Die berichten immer wieder reihum, was sich zugetragen hat, wie sie jene Tage im Mai 1976 erlebt haben, als die Erde bebte und bald nichts mehr war wie zuvor.
Mit diesen Stimmen habe ich gleich mehrfach meine Probleme.
Zum einen weiß ich nicht, ob ich ihnen trauen soll. Schließlich ist das ein literarisches Werk: Hat die Autorin Interviews geführt und nur umformuliert, was ihr erzählt wurde? Läse ich diese Berichte, sagen wir: in Geo oder National Geographic, wäre das meine Vermutung. Sie mag sich das alles aber auch nur ausgedacht haben, ist ja ihr gutes Recht, schließlich wird uns das Buch als Fiktion verkauft. Besonders Erhellendes oder Ungewöhnliches haben die vermeintlichen Zeitzeugen ohnehin nicht zu berichten: Unheimliche Stimmung zuvor, bröckelnder Putz, schreiende Kühe - egal ob erfunden oder übertragen: Man muss wohl dabei gewesen sein, um es richtig ermessen zu können. Man erfährt nichts, das einen vom Hocker reißen würde.
Schwierig auch das, was ihre Dörfler sonst aus ihrem Leben berichten und in ihre Zeugenaussage einfließen lassen. Das soll wohl sowas wie ein Dorfpanorama bilden, ein Mosaik aus Lebensumständen und Schicksalen. Nur weiß ich halt leider genau, dass diese Gestalten nur passive Zeugen sind und immer bleiben werden: Den Gang des Erdbebens und seiner Zerstörungswut halten weder der Ziegenhirte noch der Bürgermeister auf. Die Figuren haben vor meinen Augen keine Chance, sie haben verloren, weil ich weiß, dass sie nichts bewegen werden. Und um sie kennenzulernen, um die Soziologie eines Dorfes zu erfahren (wie das Juli Zeh in 'Unterleuten' exerziert hat) reicht die Zeit nicht, dafür ist das Buch zu kurz; ihre Gestalten bleiben wie diese zahnlosen Alten, die in ORF-Dokumentationen in derbem Dialekt vom harten Leben früher auf der Alm erzählen. Man hört ihnen zu, halb amüsiert, halb interessiert, halb gelangweilt, man nickt freundlich, und dann hakt man sie ab.
Dabei sind da durchaus ein oder zwei Momente, die haften bleiben. Das Kind, das nach der Zerstörung des heimatlichen Dorfes bei seiner Mutter im Ferienhotel an der Adria untergebracht wird und der ganze Mikrokosmos der Hotelangestellten, der sie für ein paar Wochen umgibt. Das Mädchen, das sich geniert, sich von seinem Verehrer aus dem Tal bis nach Hause fahren zu lassen, weil es so weit oben lebt. Das hat schon was. Aber der Rest sind viele Belanglosigkeiten, ein Netz von Beziehungen, mühevoll geknüpft, man erkennt die eingestreuten Querbezüge durchaus, und es packt einen doch nicht.
Die ersten Seiten, in denen sich Esther Kinsky ihrem Thema, dieser Gegend im Äußersten Nordosten Italiens, direkt an der Grenze zu Slowenien, textlich nähert, sind mit Abstand die besten dieses Buches. Wie vermutlich die meisten kenne ich die Landschaft bestenfalls flüchtig, vom Durchfahren: Hinterm Tauern, von Villach kommend, muss man hier vorbei, wenn man an die Adria oder nach Istrien will; man hat es eilig herauszufahren aus den Alpentälern und ans Meer zu gelangen und achtet nur wenig auf die letzten Berge, die sich links erheben, der Blick der Reisenden ist aufs Autobahnschild gerichtet: Wieviele Kilometer noch bis Udine und Venedig?
Auch ich habe hier noch nie Halt gemacht, aber ich fand diese Vorberge immer schon merkwürdig interessant. Sie bilden das südliche Pendant zu der Landschaft, in der ich aufgewachsen bin, am Nordrand der Alpen. In vielem ähneln sich die Gebirgsausläufer auf beiden Seiten: im Bau der Häuser, den Wetterkapriolen am Stau der Hauptkette - und doch verläuft der Übergang von Hochgebirge zu Meeresebene im Friaul viel abrupter als im Norden: Keine kilometerweit auslaufenden grasgrünen Moränenhügel wie im Allgäu, keine Voralpenseen wie in Oberbayern. Kein Pfänder, kein Grünten, kein Blomberg - keiner dieser markant aufragenden Vorberge, die ihre Umgebung so dominieren. Dafür das grotesk breite Kiesbett des Tagliamento, bei dem ich mir jedesmal denke, welche Wassermassen da zu Tale stürzen müssen, wenn es jemals ausgefüllt ist. Schroffe Kalkfelsen in steiler Höhe überm flachen Tal. Ich kann die Faszination für die Gegend nachempfinden. Esther Kinsky schildert uns dieses Friaul und seine Umgebung in sorgfältig gewählten Worten, bemerkenswert treffsicher, lyrisch und anschaulich. Saustark. Der Stil erinnert in seiner unerbittlichen Exaktheit tatsächlich an W.G. Sebald - den nach ihm benannten Preis hat sie noch vor Erscheinen des Werks erhalten, und das hat schon seinen guten Grund.
Nach dem fulminanten Auftakt lässt die Wirkung der weiteren Schilderungen von Flora, Vogelwelt, Geologie und Sagen, die sie einstreut, etwas nach, aber sie sind immer noch besser als der Rest.
Denn Frau Kinsky überlässt das Erzählen vom Erdbeben ab da einer Handvoll von Dorfbewohnern, denen sie ihre Stimme leiht. Die berichten immer wieder reihum, was sich zugetragen hat, wie sie jene Tage im Mai 1976 erlebt haben, als die Erde bebte und bald nichts mehr war wie zuvor.
Mit diesen Stimmen habe ich gleich mehrfach meine Probleme.
Zum einen weiß ich nicht, ob ich ihnen trauen soll. Schließlich ist das ein literarisches Werk: Hat die Autorin Interviews geführt und nur umformuliert, was ihr erzählt wurde? Läse ich diese Berichte, sagen wir: in Geo oder National Geographic, wäre das meine Vermutung. Sie mag sich das alles aber auch nur ausgedacht haben, ist ja ihr gutes Recht, schließlich wird uns das Buch als Fiktion verkauft. Besonders Erhellendes oder Ungewöhnliches haben die vermeintlichen Zeitzeugen ohnehin nicht zu berichten: Unheimliche Stimmung zuvor, bröckelnder Putz, schreiende Kühe - egal ob erfunden oder übertragen: Man muss wohl dabei gewesen sein, um es richtig ermessen zu können. Man erfährt nichts, das einen vom Hocker reißen würde.
Schwierig auch das, was ihre Dörfler sonst aus ihrem Leben berichten und in ihre Zeugenaussage einfließen lassen. Das soll wohl sowas wie ein Dorfpanorama bilden, ein Mosaik aus Lebensumständen und Schicksalen. Nur weiß ich halt leider genau, dass diese Gestalten nur passive Zeugen sind und immer bleiben werden: Den Gang des Erdbebens und seiner Zerstörungswut halten weder der Ziegenhirte noch der Bürgermeister auf. Die Figuren haben vor meinen Augen keine Chance, sie haben verloren, weil ich weiß, dass sie nichts bewegen werden. Und um sie kennenzulernen, um die Soziologie eines Dorfes zu erfahren (wie das Juli Zeh in 'Unterleuten' exerziert hat) reicht die Zeit nicht, dafür ist das Buch zu kurz; ihre Gestalten bleiben wie diese zahnlosen Alten, die in ORF-Dokumentationen in derbem Dialekt vom harten Leben früher auf der Alm erzählen. Man hört ihnen zu, halb amüsiert, halb interessiert, halb gelangweilt, man nickt freundlich, und dann hakt man sie ab.
Dabei sind da durchaus ein oder zwei Momente, die haften bleiben. Das Kind, das nach der Zerstörung des heimatlichen Dorfes bei seiner Mutter im Ferienhotel an der Adria untergebracht wird und der ganze Mikrokosmos der Hotelangestellten, der sie für ein paar Wochen umgibt. Das Mädchen, das sich geniert, sich von seinem Verehrer aus dem Tal bis nach Hause fahren zu lassen, weil es so weit oben lebt. Das hat schon was. Aber der Rest sind viele Belanglosigkeiten, ein Netz von Beziehungen, mühevoll geknüpft, man erkennt die eingestreuten Querbezüge durchaus, und es packt einen doch nicht.
Displaying 1 - 30 of 76 reviews