"Julio Cortázar, tanımak mutluluğuna eriştiğim en etkileyici insandı. Üstelik o yaşlı 1956 sonbaharının bitimine doğru, arasıra uğradığı, parmaklarını boyayan kocaman bir dolmakalemle önündeki okul defterine yazılar doldurmak üzere, Jean-Paul Sartre'dan yüz metre ötede, köşe masalarından birine kurulduğu o İngilizce adlı Paris kahvesinde onu ilk gördüğüm günden beri... İlk öyküler kitabı Bestarium'u okumuş, daha ikinci sayfasında, büyüyüp adam olduğum zaman böyle bir yazar olmak istediğimi anlamıştım. O, belki de hiç istemeden herkesçe sevilmeyi başaran tek Arjantinliydi."
Julio Cortázar, born Julio Florencio Cortázar Descotte, was an Argentine author of novels and short stories. He influenced an entire generation of Latin American writers from Mexico to Argentina, and most of his best-known work was written in France, where he established himself in 1951.
We Love Glenda So Much and Other Tales - Julio Cortázar's. short-story collection as a series of well-crafted fictional mindbenders, addressing such themes as art and identity, film and identity, hallucinogens and identity, game playing and identity. There are ten stories collected here. To pull away the cape and reveal some Julio magic, below are my comments along with quotes from two of my favorites:
WE LOVE GLENDA SO MUCH This odd little tale of obsession made all the more powerful since a group of wealthy moviegoers share the same obsession for an actress by the name of Glenda (Glenda Garson in the tale; actually, the stunning British 1950s actress, Glenda Jackson).
How much did Glenda mean to this group? Here are a couple of snatches from the first-person narrator: “Glenda, her dazzling presence in every one of us, and we knew nothing of discrepancies or misgivings.” And again: “We were beginning to feel that our love for Glenda was going beyond the merely artistic terrain and that she alone was saved from what the rest did imperfectly.”
Herein lies the poison of celebrity-worship: projecting perfection onto a mere human, even if that human glows with perfection up there on the silver screen. But, uh-oh. The group detects certain films with Glenda are, in certain scenes, less than perfect!
Emergency measures must be taken, resources must be tapped, cutting and editing is required. Will the group’s obsession turn sinister? Do the Glenda worshipers confuse the glamor of film with the sacred? Let me disclose no more and simply end with a quote, “Certainly perfecting Glenda was perfecting us and perfecting the world.”
ORIENTATION OF CATS The first-person narrator compares what it means to be seen by his cat and seen by his wife Alana; a comparison made to honor, even worship, a woman’s affinity with the mysterious feline, yet being a woman (good thinking, mate) her vision expands beyond the feline in multiple dimensions, each dimension like cards in a deck, forever shuffled, forever a surprise as to which card winds up on top. Ah, women. As Julio writes: “Behind those blue eyes there’s more, in the depths of the words and moans and the silences another realm is born another Alana is breathing.”
In his apartment with his cat and his wife is one thing, quite another to add the visual arts to the perceptual equation. We read, “The day came when facing a Rembrandt print I saw her change even more, as if a set of clouds in the sky had suddenly altered the lights and shadows of a landscape. I felt that the painting was carrying her beyond herself.”
And then the world of perception is expands even further when he and Alana take a trip to the museum. “I was watching her give herself over the each painting, my eyes were multiplying the lightning bolt of a triangle that went from her to the picture and from the picture to me, returning to her and catching the change, the different halo that encircled her for a moment to give way later to a new aura, a tonality that exposed her to a true one, to the ultimate nakedness.”
Triangulation of seeing and being seen, a series of calculations on ever-changing perception, where the three tips of the triangle are husband/narrator/observer, Alana as she views the paintings and the painting themselves. Alana moves through the museum from painting to painting, contemplating each one and the triangle and subsequent calculation shifts with each viewing; and with each shift, the narrator is given a glimpse of a new Alana, Alana made new encounter after painterly encounter.
But that’s not all; there’s yet another magical triangulation. The narrator sees Alana’s gaze rest on a painting of a cat facing left, looking out a window. The narrator imagines Alana enter the painting and stand beside the cat, so they both look out the window.
And what are they looking at? The window is at the painting’s left edge, thus the object of their gaze is beyond the borders of the painting’s frame. Again, what are those two, Alana and the cat, looking at? The narrator uses his imagination to figure it out: why, those two sets of eyes, one human, one feline, are looking at him.
Aunque el libro tiene cuentos notables, Historia con migalas, Texto en una libreta o Graffiti, mi preferido es el cuento que da titulo a todo el libro, un cuento donde la extravagancia e incluso la monstruosidad se revisten de normalidad, de noches de cine y café.
Decía Flaubert que “No hay que tocar a los ídolos, porque el polvillo dorado se queda entre las manos”. Yo creo que es aun mejor no tenerlos, no crear mitos. Este es el sentido de este cuento de Cortázar en torno a un grupo de fanáticos admiradores de Glenda, una afamada actriz.
Un cuento alegórico que utiliza muchos elementos del gran mito de los mitos, el mito religioso: la llegada del hijo arrepentido, el cisma, la diáspora, la herejía, la felicidad del séptimo día, el descanso después de la creación, ángeles, eternidad… Elementos religiosos que casan muy bien con el fanatismo de esta secta cuya primera tarea será separar y clasificar sus películas, o lo que es lo mismo, los “textos divinos” de los “textos apócrifos” Naturalmente en esa separación surgen disensiones, riesgos de cisma, rápidamente sofocadas en virtud de la uniformidad en torno a los grandes dogmas.
Pero, ¿qué pasaría si Jesús/Glenda volviera? El peligro es claro e inadmisible. Hay que preserva el mito... No se baja vivo de una cruz.
Li este livro em 2014, ano do centenário do nascimento de Julio Cortázar. A melhor maneira de homenagear um escritor é ler a sua obra, não é verdade? Lê-lo foi um desafio, um combate de boxe – modalidade que Cortázar muito apreciava.
São dez contos agrupados em três partes. E gostei muito, pese no último, «Anel de Moebius», pela sua dificuldade, e, para usar a gíria do boxe, não deitei a toalha ao chão, não fui vencida por K.O, mas reconheço que perdi aos pontos.
Há dois contos que me agradaram particularmente; o primeiro, título da colectânea, uma história de obsessão que leva um grupo de admiradores da Glenda, uma actriz, a tudo fazer para que a sua perfeição seja atingida. Uma reflexão sobre os mitos e como os fazer perdurar na memória colectiva. O fim do conto é soberbo: «Gostávamos tanto da Glenda que lhe ofereceríamos uma última perfeição inviolável. À altura intangível onde a exaltáramos, preservá-la-íamos da queda, os seus fiéis podereriam continuar a adorá-la inteira : ninguém desce vivo de uma cruz.»
«Histórias que me conto» – resumo num excerto que considero belíssimo e com o qual me identifico:«Conto-me histórias quando durmo sozinho, quando a cama parece maior do que é e mais fria...As histórias que me conto podem ser sobre qualquer coisa, mas quase sempre desempenho o papel do protagonista....»
E ainda outros com elementos distintos (ou não), a saber: - mensagens de amor pintadas na parede - um conto com todos os elementos para um excelente romance - personagens misteriosas num local isolado com referências à curiosa história do Mary Celeste, navio que foi encontrado abandonado em 1872 no oceano Atlântico - o registo do número de entradas diárias no metro de Buenos Aires que é inferior aos das saídas - tango e música
Πόσο αγαπάμε τον Κορτάσαρ που ακόμα και στην μικρή φόρμα βρίσκει ακριβώς κέντρο στην ψυχή του αναγνώστη. Μπορεί να μην είναι από τις αγαπημένες μου συλλογές η συγκεκριμένη, αλλά ακόμα και αυτή, έστω με τα τρία διηγήματα που μου μίλησαν - τι μου μίλησαν δηλαδή, μου βροντοφώναξαν, έχει πολλά να δώσει.
Πιο πολύ προς το 3,5, αλλά το τέταρτο αστεράκι πάει για την εξωφυλλάρα του Γερονίκου.
You haven't read, if you haven't read Julio Cortázar, so I am told. It took over a month of wrestle and mind combat of trying to match my comprehension with Cortázar's literary de-construction. After multiple re-reads, I decided that my favourites were - Story with Spiders, Text in a Notebook, and Press Clippings. I thought, I finally understood "Press Clippings" after 2 hours of research on politics of Argentina. Of course, I didn't!
I find surrealism to be overwhelming, I don't comprehend incongruous contiguity, meanings and effects. I don't know if researching the real to understand the strange helped. I had decided that I am too oblivious and cantankerous to decipher Cortázar. I never doubted his brilliance, rather than defeat, I went with sentiment over cognizance.
Como todo lector apasionado de la buena literatura, yo también tengo mis preferidos. Y mi top five incluye a Julio Cortázar junto a otros grandes de la literatura que son Dostoievski, Kafka, Poe y Melville. Los cuentos y relatos de Cortázar siempre me llevan a caminar por el límite entre lo cotidiano y real con lo mágico y lo fantástico. La “otredad”, como a él le gustaba definir a ese otro costado de la vida. En este libro en particular, Cortázar se amolda más a lo real que al otro lado, ya que un par de sus cuentos tienen ese ingrediente extra que don Julio siempre les imprimía. Me refiero puntualmente al primer cuento, “Orientación de los gatos”, porque posee su marca registrada, ese “anillo de Moebius” que hace que el lector no sepa en qué plano de la realidad se encuentra con el correr de la lectura. Es como que en la segunda mitad del cuento o casi al final todo queda patas arriba o superpuesto. Este cuento me recordó mucho a “Axolotl”, “Relato con fondo de agua”, “Continuidad de los parques” y “La noche boca arriba”. Sencillamente maravilloso y para mí el mejor del libro. Los restantes cuentos no son de menor calidad y van variando en el tópico y la temática. De los que más me impactaron, rescato “Texto en una libreta”, una minuciosa observación de un narrador sumergido en el submundo de los subtes porteños, “Recortes de prensa” por abordar enérgicamente el tema de la represión durante la última dictadura en Argentina e “Historias que me cuento”, por su original manera de mezclar lo ficticio dentro de lo real y viceversa, algo que se relaciona con el primer cuento del libro. Siempre es un placer para mí leer a Cortázar. Ahora, voy por “Un tal Lucas”.
Η αιωνιότητα είναι ερωτευμένη με τα έργα του χρόνου μας θυμίζει ο Cortazar, μέσω του William Blake, και ο ίδιος το αποδίδει μοναδικά με τον ποιητικό σουρεαλισμό, στο "Δακτύλιος του Μέμπιους " , δίνοντας κίνηση και ζωντάνια σε στατικά γεγονότα
As opiniões que partilho não se assemelham, em nada, a análises ou críticas literárias; sendo apenas o resultado das sensações, estímulos, pensamentos, evasões e tantas coisas mais que a leitura me oferece. Sou sempre sincera, honesta e não tenho pejo ou receio de parecer uma idiota ao tirar ilações, sobre uma obra ou autor, que poderão ser absurdas. Sendo assim, ouso dizer que existem dois Julio Cortázar: O Cortázar "Cérebro", o intelectual, que utiliza na escrita a sua profunda cultura, criando personagens e situações de tal forma rebuscadas, que me cansa e aborrece de uma forma atroz. O Cortázar "Coração", o homem sensível, conhecedor do comportamento humano e que escreve páginas de uma beleza ímpar, às quais sucumbo de paixão e admiração.
Em Rayuela raras vezes lhe vi o Coração. Nesta colectânea de contos, ele está em quase todos. São dez contos que me exigiram uma leitura atenta - pelos seus muitos significados ocultos, pois Cortázar não facilita, explicando tudo em pormenor - mas que me deixaram com aquele sentimento maravilhoso de ser abençoada por gostar de ler.
Orientação dos Gatos - Um triângulo amoroso entre um homem, uma mulher e um gato. O desejo de um homem em conhecer a alma da sua mulher, observando a sua transformação ao ouvir música, admirar um quadro ou apenas olhando o seu gato. "Olham-me de frente, a Alana com a sua luz azul e o Osíris com o seu raio verde. Também entre eles se olham assim (...) mulher e gato conhecendo-se a partir de planos que me escapam, que as minhas carícias não chegam a transpor."
Gostamos tanto da Glenda - Um grupo de pessoas que idolatra uma actriz, e cujo anseio pela perfeição, os motiva a levar essa paixão ao limite. "À altura intangível onde a exaltáramos, preservá-la-íamos da queda, os seus fiéis poderiam continuar a adorá-la inteira; ninguém desce vivo de uma cruz."
História com Aranhas - Uma história misteriosa com duas pessoas, em fuga, que estão num bungalow numa praia e que calam os seus medos e recordações escutando as vozes no quarto do lado. "Permanecemos à escuta, longe do sono. (...)dormir para quê, se depois seria o estrondo de uma enxurrada no tecto ou o amor lancinante dos gatos, os prelúdios dos pesadelos, a madrugada em que por ultimo as cabeças se esborracham contra as almofadas e já nada as invade até que o sol trepa às palmeiras e é necessário voltar a viver."
Texto num Caderno - Uma contagem das pessoas que entram numa estação de metro e as que saem. Num dia saíram menos quatro pessoas, o que leva o narrador a desenvolver uma investigação, nos comboios e subterrâneos, que o arrasta numa espiral de medo e loucura. "O roçagar de 113 987 passageiros em comboios apinhados que os sacodem e os esfregam uns nos outros a cada curva e a cada travagem pode ter como resultado a anulação de quatro unidades ao cabo de vinte horas."
Recortes de Imprensa - Uma escritora lê várias notícias - reais - sobre pessoas presas, torturadas e assassinadas pelo governo argentino. Perturbada, ao caminhar pela rua vê-se envolvida - imaginariamente - num episódio de tortura e morte ocorrido num noutro lugar. "Eu sei que não é fácil, guardamos tanto sangue nas lembranças que às vezes sentimo-nos culpados, por lhes impormos limites, por as manietarmos para que não nos inundem totalmente."
Tango do Regresso - O passado de uma mulher que regressa para lhe assombrar o presente; o destino ao qual não se pode escapar. "Ao quinto dia viu-o (...) e tudo se fez futuro, qualquer coisa como as páginas que faltavam àquele romance abandonado virado para baixo num sofá, qualquer coisa já escrita e que nem sequer era necessário ler porque já estava cumprida antes da leitura."
Clone - Deste conto não gostei. Aborreceu-me e não entendi nada. Cortázar "Cérebro" criou uma narrativa ajustada a uma peça musical - Oferenda Musical de Bach - à qual fez uma equivalência entre as personagens e os instrumentos musicais da peça - flauta, violino, oboé, etc. - Uma verdadeira confusão para uma leiga musical como eu.
Graffiti - Uma história de amor desenhada a giz em paredes e portas, num país e época de opressão política. ...e no mesmo lugar, ali onde ela deixara o seu desenho, encheste as madeiras com um grito verde, uma vermelha labareda de reconhecimento e de amor, envolveste o teu desenho com um ovóide que era também a tua boca e a sua e a esperança."
Histórias que me conto - A frágil barreira dos limites entre sonho e realidade. As fantasias criadas por um homem ao apagar a luz para se entregar ao sono, ao sonho... "Conto-me histórias quando durmo sozinho, quando a cama parece maior do que é e mais fria, porém também mas conto quando a Niágara está ali e adormece entre murmúrios complacentes, quase como se também ela se estivesse a contar uma história."
Anel de Moebius - Uma história de "amor" e Morte muito difícil de ler e entender pela sua forma elaborada e repetitiva. Para escrever este conto Cortázar inspirou-se numa figura matemática. "Anel de Möbius infinito, reptação até ao limite de uma face para entrar ou já estar na oposta e regressar sem cessar de face a face, um arrastar-se lentíssimo e penoso ali, onde não havia medida da lentidão ou do sofrimento,"
Dez contos em que nenhum se assemelha ao outro, exceptuando na criação de personagens e enredos através de uma escrita sublime.
Cortazar seven ve takip edenler için bir nimet. Cortazar'ı tanımayanlar için ise bana kalırsa kesinlikle başlamak için doğru kitap değil. Bu kitaptan zevk alabilmek için, önce kanınıza uygun dozda Cortazar karışmış olması gerekir.
Ben en çok örümcekli Öykü ve Möebius Döngüsü'nü sevdim. Möebius Döngüsü, Clarice Lispector'den bir alıntı ile başlıyor. Bu, bir okurun şahit olabileceği en güzel olaylardan biri değil de nedir? Bu öykü, benim için çok güçlü oldu bu yüzden.
''Boyun kırılmasının dayanılmaz uğultusuyla küp-durumuna geçmenin somlaşması var o kadar, başka hiçbir şey yok, yalnız Janet'in ateşleşmesiyle kesintiye uğruyordu, onun sayısız imbiklerin sarmalında yükselişi, kat kat toprakla örtülü bir çukura atlayışı, o boşlukta ilerlemek, dirençli nesnelerin didklemelerine göğüs germek demekti, sonra hafif deniz yeşilimsi katmanlara yapış yapış bir tırmanış, dalgalara bir geçiş; ilk kulaçlar, şu anda adını bulan bir mutluluğu andırıyordu, tersine dönen bir pervane, umuda dönüşen bir umutsuzluk...''
Bu sahne, sahneler benim kafamda şöyle renk ve biçim buldu
Il mio primo Cortazar. L’ho terminato da qualche giorno e ho avuto la necessità di farlo decantare per un po’. La sensazione che mi porto addosso è che alcuni racconti sono assolutamente geniali, altri insulsi e brutti come orticaria sulla pelle. E così tango di ritorno, clone, testo in un taccuino, e storia dei ragni mi disturbano, mi sconcertano e mi destabilizzano nella misura in cui sull’altro piatto della bilancia ci sono racconti come Tanto amore per Glenda, praticamente perfetto; disegni sui muri, altro eccellente a mio avviso; e il nastro di Moebius. Il filo conduttore è un doppio piano di vissuto; che sia sogno, stampa, pellicola, esperienza paranormale o palcoscenico, tutto si rincorre, si avvita, si attorciglia ancora per poi sciogliersi alla fine del racconto e darne un senso al lettore. E’ vero, in una raccolta non tutti i racconti possono piacere, ma qui colgo un divario che mi disorienta e non capisco se sono stata io a non aver penetrato bene il senso del racconto o se invece è davvero questa la sensazione che Cortazar vuole ingenerare nel lettore. Fastidio, ripulsa, amore e trasporto. Una cosa è certa, credo sia uno scrittore che meriti ulteriori letture e tempo.
A later Cortázar collection—too many inscrutable, borderline incoherent, messy run-on improvisatory stories here for my tastes, inspired by musical structures (‘Clone’ postscripts its madrigal-inspired intentions), and the master’s usual contortive, be-bop unpeeling of the reader’s eyeballs. Cortázar’s finer work strikes a balance between flamboyant experimentation and readerly respect, this collection is more brutally experimental and surreal, not helped by thickets of wilfully impenetrable prose, not particularly brimming with the waves of exquisite language that might pardon this sort of high-level reader-shirking.
Cortàzar 'la tanışma kitabım. 3 bölümlük kitap, 11 öyküden oluşuyor. Son bölümdeki 5 öyküyü diğerlerine nazaran daha keyifle okudum. En beğendiğim "Graffiti" adlı öyküydü. Genel olarak kitap beklentimi karşılamadı diyebilirim. Tomris Uyar çevirisi; bildiğim kadarıyla Uyar İspanyolca bilmiyor sanırım İngilizce'den çevirmiş. Çevirinin çevirisi olduğu için elbet çok şey kaybolacaktır. Birçok betimlemeyi anlamakta zorluk çektim, bazı yerleri yineleyerek okudum. Bunun nedeni çeviri mi yazarın kendi tarzı mı bilmiyorum. Aşağıya bir de örnek ekledim. Yazarın başyapıtı sayılan SekSek 'i biraz erteleyeceğim sanırım.
".. Yavaş yavaş ( zamanın dışında geçse de yavaş yavaş mı ? Sözün gelişi tabii ) başka başka konumlar çıkıyordu ortaya, belki şimdiden çıkmıştı, oysa 'şimdiden' sözcüğü, bir önceyi çağrıştırıyor ve önce olmadığına göre; şimdi ( hangi şimdi olacaksa ) baskın olan, rüzgar olma durumuydu yine şimdi, her şimdinin acı verdiği sürüngenlik durumu, sürüngenlik rüzgarlaşmanın tam karşıtı, çıkmazda son bulacak sürekli bir sürünmeyle belirleniyor.... " ( sf 132 )
Διηγήματα από το τελευταίο κομμάτι της συγγραφικής πορείας του Κορτασαρ, με τις γυναικείες φιγούρες (και τη βία που υφίστανται σε πολλές περιπτώσεις) να παίζουν τον σημαντικότερο ρόλο.
Neredeyse yarısına yaklaşırken bir anda hem yazar hem de öyküleri hakkında fikrimin değiştiği bir kitap oldu Mırıldandığım Öyküler.
Daha önceden Buluşma ile birlikte kitapları tam bitirmesem de bazı öykülerini okudum. Ancak bir türlü doğru bağı kurup yazarla ortak akışa kapılamadım. O yüzden de - utanmadan- biraz burun kıvırdığım önerildiğinde ertelediğim yazarlardan birisi(y)di Cortazar. Bu kitapta da ilerlemekte çok zorlandım hatta bir öykü okuyup günlerde elimi sürmediğim de oldu. Ancak “Glenda’ya Öyle Tutkunuz Ki” ile yavaş yavaş başlayan kaynaşmamız, Üç bölümden olulan kitabın ikinci bölümüne ulaştığımda artık tam bir uyum ve merakı getirdi.
Daha gündelik hayata dair öyküler bekliyorsanız Cortazar’ın öyküleri zaten sizin ilgi alanınızın dışında kalıyor demektir. Benim de ilk uzaklaştığım nokta buydu zaten. Zira Latin Amerika Edebiyatı ile ilişkimi de yenice düzene koyduğum göz önüne alınırsa alışmam çok kolay olmadı elbette. Ancak, Cortazar’ın öykülerini “Latin Amerika ya da Arjantin Edebiyatı” olarak etiketlemek yarattığı eserleri sınırlandırmak olur bence. Çünkü bu kitaplar gerçek ile fantastik dünyalar arasında muazzam bir geçiş yapmasından ibaret değil. Bütün öyküler sizi de içine alan ve modunuz ne olursa olsun anında değiştiren özel bir ruh haline sahip. Çok etkileyici ve gerçekçi atmosferler yaratıyor bunu yaparken öyküyü ya da lafı asla uzatmadan - adeta bir büyü gibi kendiliğinden- çok doğal bir şekilde yapıyor. Bu yüzden de ritmini ve zihninin işleyiş şeklini öğrendikten sonra, yabancısı olduğunuz bir durum ya da bölgenin içine dahil olmanız birkaç cümle sürüyor sadece. Elbette pek çok öykücü öykü boyunca size huzursuzluğu, gergiliği, üzüntüyü ya da mutluluğu çok gerçekçi bir şekilde yansıtabilir ama Cortazar bunu size bir deneyim gibi cümle cümle yaşatıyor. Okuması kesinlikle zor, kendisinin alışılabilir bir isim olduğunu asla düşünmüyorum. Ama kendimi bu zorluğa hazır hissettiğim her dönemde elimin gideceği yazarlardan birisi artık.
¡Ah Cortázar!, ojalá que si estás en alguna otra parte te llegue toda mi admiración y cariño. Cómo me hubiese encantado abrazar a este gran escritor y compartir una buena charla y un ininterrumpido silencio. Bueno, pequeño comentario de cada cuento: 1) Orientación de los gatos: no lo entendí a la primera porque pensaba que el narrador era un gato xd 2) Queremos tanto a Glenda: fácilmente uno de sus mejores cuentos, completamente desconcertante. 3) Historia con migalas: este no me gustó mucho. 4) Texto en una libreta: es algo muy curioso pero este cuento me generó tensión e incomodidad, está genial. 5) Recortes de prensa: un poco de relación con la situación de Argentina en aquellos años. 6) Tango de vuelta: está bien, tampoco es de mis preferidos. 7) Clone: otro que no me llamó nada la atención, hay una especie de argumentación llamada Nota sobre el tema de un rey y la venganza de un príncipe, en la que se explica que el cuento tiene una especie de fundamento musical, la verdad no entendí nada, y mira que toco guitarra y piano, pero de teoría musical poco se me queda. 8) Graffiti: creo que es el cuento más hermoso de Cortázar. Es decir, todos están bellamente escritos, y la mayoría de sus cuentos me han fascinado por su belleza, pero este en específico me conmovió mucho. 9) Historias que me cuento: una pasada, típico de Julio, de nuevo alterando la realidad con maestría. 10) Anillo de Moebius: bueno, este cuento es rarísimo, mira que Cortázar tiene cuentos extraños, pero este en específico me descolocó mucho, no sé aún cómo me hizo sentir más allá de lo extrañado que me dejó. Solo me hace falta Deshoras (1983) para terminar así todas las antologías de cuentos de mi eterno favorito, mi maestro, mi distante e imposible amigo Julio.
Llegando a las últimas obras del ineludible Cortázar, tenemos diez cuentos donde utiliza su valijita de recursos propios, como cuentos donde se confunden los planos, donde hace gala de su porteñismo, también luciendo una madurez que quizá tempranamente careció y se animó a textos comprometidos como Recortes de prensa donde cala hondo con su relato de las dictaduras o El anillo de Moebious donde hay una violación con la voz de la víctima y el asesino por separado. Tampoco podía faltar la referencia cinéfila, la musical, y el aire bohemio de los sesentas. Puede ser una buena entrada al mundo cortazariano.
Sometimes I have to read the stories twice or thrice because they are difficult, but mostly because they are so beautiful. I gotta say, every time I read Cortazar I feel just a bit cooler for having done it.
Brilliant. Here are my quick notes about the individual stories so that I don't forget them.
"Orientation of Cats" - probably the one I least "got." I read it twice. Is it about art? Perspective? The ending reminded me of "Continuity of Parks" and "Axolotl," in the sense that there is an absorbing of sorts into a different reality that takes place. But yeah. I don't think I was smart enough for this one. "We Love Glenda So Much" - loved it. Loved the plural narration (the "we" voice is so hard to pull off! Not only that, he allows it to co-exist alongside specific individuals who are part of the "we"! Very tricky!). Loved the way the creepiness slowly developed. This is probably a classic in Cortázar's oeuvre. "Story With Spiders" - man, this one may be my favorite. What an ending. So mysterious and weird. So much is left unexplained in this story. It's like the aftermath of a crime in which the crime itself is never named, only vaguely referred to. I love, love, loved it. Another amazing use of the "we" narration. Reading this story felt like being inside an incredibly creepy nightmare. "Graffiti" - Probably one of the most straightforward pieces in the book. This would be a good introduction to Cortázar in a writing class (i.e., not totally alienating). I liked the commentary about art, politics and protest this story had going on, and the unexpected shift in narration at the end (from "you" to 'I") was very powerful. "Clone" - Damn, this might be the weirdest. I "accidentally" read the end of it first which was actually a good move because then I sort of understood what the story was trying to do (each character represents an instrument, and the story itself can be translated into a musical performance). This must have been hard as fuck to plot out. "Return Trip Tango" - This one was okay--a story about adultery with an unexpected ending. I liked the theme, about someone from your past showing up unexpectedly at your front door. The deaths at the end were melodramatic for me (was that on purpose?). Also, the POV of the story is very interesting--the narrator is the paramedic who doesn't arrive until the end. You could probably have a very deep discussion in a writing class about that choice. "Press Clippings" - A Cortázar classic. I still don't really understand it, but I think the way he tries to address the brutality and violence that Argentina was experiencing at the time is very raw and commendable, and raises a lot of good questions about the role of art in relation to making sense of violence and terrible events. "Text in a Notebook" - LOVED this one. Probably my second-favorite. Loved the way the conspiracy theory slowly but surely sucks the narrator in until it becomes his reality. I will never look at riding in a subway the same way again. "Stories I Tell Myself" - This was cool. Retrospectively it doesn't stand out to me too much. A classic Cortázar "twist" story in which what is real and what is a dream/fictional is dramatically blurred. "Moebius Strip" - A graphic story about rape and death. This was hard to read, but had a deeply intriguing pay-off at the end. I think this is the story that most convinced me of Cortázar's undeniable bad-ass skill.
Aunque menos leído que otros de sus libros de relatos, Queremos tanto a Glenda contiene algunos de los cuentos más fascinantes de Cortázar. Bueno: todo libro de relatos de Cortázar contiene algunos de los cuentos mas fascinantes de Cortázar.
Queremos tanto a Glenda contiene, por ejemplo, uno de los cuentos de fantasmas más intensos y trascendentes jamás escritos: "Anillo de Moebius". Es también uno de los más polémicos del autor por la forma en que retrata la reacción de la víctima tras una violación, pero es necesaria su reacción de comprensión y amor para poder llevar hasta sus últimas consecuencias este dispositivo creativo. El viaje metafísico y onírico, el chorreo lingüístico y filosófico debe culminar en la formación de una unidad entre víctima y victimario si queremos comprender que toda la realidad es una y que todos somos ella. Que todos los planos son uno. El lenguaje, el más allá y lo nefasto carnal y psicológico y sociológico, todo habita la misma dimensión. No es en vano, por cierto, que arranque con una cita de Clarice Lispector.
Queremos tanto a Glenda contiene terroríficas fabulaciones sobre la dictadura argentina en "Graffiti" o en "Recortes de prensa". El primero una historia nítida pero con poca doblez, el segundo una indeterminable fenomenología del trauma.
Queremos tanto a Glenda contiene juego sociológico en la historia que da título a la colección, una travesura posmoderna que habla de muchas cosas; o en la otra gamberrada que es "Texto en una libreta", que registra como una etnografía un fenómeno ¿tribal? ¿político? que sucede en el subte bonaerense. Contiene este libro juego literario, casi à l'Oulipo, en "Clone", cuento que el propio Cortázar se ve impelido a explicar para que el lector sea capaz de juzgar su valor.
Y Queremos tanto a Glenda contiene, por supuesto, historias sobre el misterio de la escritura y de la vida, sobre cómo ambos no son sino el mismo misterio. La continuidad entre mundo y arte, entre literatura y mundo, entre lenguaje y existencia humana: es lo que Cortázar nos regaló en "Orientación de los gatos", un estudio sobre las capacidades (limitadas pero mayores que sus limitaciones) de la mirada humana; y en la ojalá-un-día-sea-hecha-película "Historia con migalas".
Un (otro más, ¡somos tan afortunados!) Cortázar virtuoso, lúdico y oscuro, místico y psicosocioantropológico, intelectual y apasionado, riguroso e irracionalista.
Este libro de cuentos me apasiona mucho. Lo que más me llama la atención es la madurez y la técnica del autor, que si la comparamos con el Cortázar de "La otra orilla" (que por cierto me encanta) nos encontramos con un cuentista consolidado y establecido dentro de la literatura, pero que nunca perdió su esencia. Los cuentos de este libro son magníficos y brillantes a su manera, con narraciones que adentran al lector y lo envían justamente al lugar de los hechos, sin querer perderse de ningún detalle. Por otro lado, estuve pensando durante un largo rato el porqué del nombre (que a su vez, es el nombre del segundo cuento). A pesar que el mismísimo Cortázar dijera que el título del libro es designado por una cuestión de gustos y preferencias, se observa una relación en la trama de cada uno de ellos y el título. "Queremos tanto a Glenda" (cuento) habla de un grupo de aficionados a una actriz de cine (homenaje a Glenda Jackson) que se juntan a ver sus películas, hablar de ella e incluso editar cintas con sus escenas favoritas, eliminando otras. Este sentimiento es transmitido de la misma forma percibida en los demás relatos, claramente cada uno a su manera. En "Recortes de prensa", por ejemplo, se habla de la dictadura argentina a partir de una conversación entre artistas; una escritora y un escultor. El escultor crea obras figurativas que representan la violencia, a lo que acude a la escritora solicitándole escritos que plasmaran la visión de las esculturas. La escritora se adentra tanto en la idea, que de un instante a otro percibe los efectos de la dictadura en lugares en los que se mezcla la realidad con la ficción y no logramos darnos cuenta si en realidad la escritora está viviendo la desesperación y violencia de sus escritos. Personalmente, mis cuentos favoritos del cuento son "Texto en una libreta", "Recortes de prensa", "Tango de vuelta" y "Graffiti", ya que plasman esta idea de sentimentalismo que rondó en mi cabeza al momento de leerlos y de enamorarme nuevamente de la prosa cortazariana.
This was my second foray into Cortazar's work. After being fascinated but ultimately bewildered by Hopscotch (read: I ended up not liking it that much) I decided to try out some sort stories. Since We Love Glenda so Much is one of his most revered stories, what better place to start?
I liked a few of these, mainly the early stories ("Orientation of Cats," "We Love Glenda so Much," "Story with Spiders," and "Graffiti"). They explored interesting ideas about reality, human connection and meaning. Glenda was especially fun in it's exploration of intense fandom and the creation of identity based on that fandom. The last line was perfect: "one does not come down from a cross alive."
Once I got about a third of the way into the collection, though, that old sense of bewilderment began. It started with "Clone," which I enjoyed, but started to numb my senses. After that, I was pretty much lost for the rest of the collection. The stories were complex and I could understand the words, but I had no idea what Cortazar was saying. There was plenty of violence, hefty ideas, fooling with reality, dreams, but I just couldn't penetrate the surface. I was lost in his sentences and plots. That made it so I just couldn't connect with the remaining stories emotionally or intellectually.
After this collection, I'm willing to just say that Cortazar isn't for me. He's clearly erudite, a very gifted writer, but he doesn't use his erudition in a way that allows me into his works like a Pynchon or DFW. I feel more like I'm being beaten over the head with his intelligence rather than invited to enjoy it and connect with the world through it. Probably not going to be reading any more Cortazar, which is unfortunate since he's so important to Latin American literature, but I've seen enough to know the struggle isn't worth it.
Cortazar'ın öyküleri çok değişik konuları işliyor, hatta "nereden aklına böyle bir konu gelmiş" diye düşündürüyor. Hikayeleri hep birinci ağızdan anlatıyor yani kendisi yaşamış veya görmüş gibi. Hikayelerin örgüsü-işleyişi çok farklı ve etkileyici. Kısaca çok iyi ve sarsıcı bir kalem sahibi. Bir yıldızını kırma nedenim ise cümle içinde göndermeleri (kitap, olay, kişi) fazlaca kullanarak okumayı bölmüş olması. Ayrıca bir öykü veya roman bence ya sonlanmalı ya da sonu okuyucunun düş gücüne bırakılmalı yani yine sonlandırılma söz konusu. Bu hikayelerin bazısı aniden biten yol gibi, okuduklarınız boşluğa dökülüyor ve siz de bir boşluk hissediyorsunuz.
Uomini e donne alle prese con episodi di ingiustizia inspiegabili; strane premonizioni, sfasamenti temporali; donne che spariscono dentro gli specchi; strampalati calcoli sulle persone che entrano ed escono dalle metropolitane (dove i conti non tornano mai); storie di vicinato che si trasformano in crimini efferati… vivi e morti, passato e presente, sogno e realtà si intrecciano in questa manciata di racconti, ma non svelano mai i loro confini. Forse non è il mio genere, forse mi aspettavo altro, forse non ho ben capito (niente di più facile), o forse è solo la tristezza dei racconti. Purtroppo non sono riuscita ad apprezzare questa raccolta, nonostante la bravura di Cortázar mi sia apparsa indiscutibile. L’impressione predominante è stata quella di un virtuosismo narrativo astratto, intellettuale. Nonostante tutto però non posso non riconoscere la bellezza di due dei racconti: "Orientamento dei gatti", e "Disegni sui muri", ma sono sicura che Cortázar ha saputo fare di meglio.
Los diez cuentos de "Queremos tanto a Glenda" son una muestra del CORTÁZAR maduro, menos visitado por lo fantástico, menos proclive a la sorpresa, pero dueño de un virtuosismo que aborda todos los registros y tonos, los rituales, la mezcla ambigua de imaginación y realidad, de humor y melancolía. En su escritura, tan similar al swing jazzístico, la exigencia se proyecta en cuentos como el inquietante 'Orientación de los gatos', o en 'Anillo de Moebius', un relato que funciona como un mecanismo perfecto. Maquinaria asombrosa para el lector y maquinaciones de un narrador que encuentra una vez más en el relato corto su mejor distancia. La nostalgia, el tiempo, las difíciles relaciones humanas pesan más ya que lo fantástico en un conjunto que con su difícil facilidad estilística parece demostrar que el medio es el mensaje y que al final siempre nos espera el asombro.
jammer genoeg konden deze kortverhalen me veel minder bekoren dan de andere boeken die ik van Cortazar gelezen heb. Allen, Lees autonauten van de kosmosnelweg!! Lees Rayuela!!