ზებულონი

by Jemal Karchkhadze

რომანი "ზებულონი" ჯემალ ქარჩხაძის უმნიშვნელოვანესი ნაწარმოებია. რომანში საქართველოს ისტორიული რეალობის ფონზე გაშლილია ადამიანური სულისშემძვრელი თავგადასავალი.

Genres: Georgian, Fiction, Historical Fiction

350 pages, Paperback

First published January 1, 1988

About the author

Jemal Karchkhadze (Georgian: ჯემალ ქარჩხაძე; 1936–1998) was a Georgian writer. He is the author of six novels, some short stories and essays. His works are conceptual and gained popularity after his death. His novel Antonio and David (ანტონიო და დავითი, 1987) was published in Swedish in 2013 and in Arabic in 2014.

Jemal Karchkhadze was born in 1936 in the village of Ukhuti in Vani in western Georgia. He graduated in 1960 with a degree in Georgian language and literature at Tbilisi State University. His short story Igi (იგი) was published in 1977. This was followed by his most important novels The Caravan (ქარავანი, 1984), Antonio and David (ანტონიო და დავითი, 1987) and Zebulon (ზებულონი, 1988). He died in 1998 in Tbilisi.

Jemal Karchkhadze was granted three literary awards: 1999 – Georgian State Award for Dimension (განზომილება) and for his Contribution to the National Literature; 2007 – Award “Gala” for Complete Short Stories; 2007 – Award Librarian’s Choice for a novel Antonio and David (ანტონიო და დავითი).

Reviews

[Luka Fadiurashvili · Rating 5 out of 5]

როგორც ყოველთვის ქარჩხაძე გლიჯავს.. და გწვავს.. მაგრამ ალბათ ამ წიგნს გულთან ყველაზე მეტად ის ადამიანები მიიტანენ ვისაც მართლა მაგრად უყვართ სამშობლო.. ამით არაფერს არ ვამბობ, მაგრამ მე რომანის დასასრულმა ჩამწვა, ჩამწყვიტა, ჩამითუთქა და დამრთგუნა.. რაც მთავარია.. მართლა და რა არის შენი ქვეყანა ისეთი, რომ ყველაფერი წაგართვას და არაფერი დაგიტოვოს? რა უფლება აქვს ამის? როდესაც შენ, ზებულონი ბავშვობიდან ერიყები თანატოლებს და მუდმივად სულიერების და საწყისის ძიებაში ხარ, როდესაც გაინტერესებს არა შენხელებთან გართობა არამედ, ის თუ რატომაა ცა ცისფერი და ა. შ. შენ იკვლევ სამყაროს და შენი გონება მუდმივ განვითარებას მოითხოვს, მაგრამ ბედისწერა(თუკი არსებობს, და მე მაინც მგონია რომ მას ჩვენვე ვქმნით) ერთი ხელის მოსმით გიცვლის ცხოვრების გეზზს.. ბოლოს წიგნისა და განათლების მაგივრად ხმალი და უამრავი ადამიანის სისხლი შეგრჩება.. მთელი ცხოვრება ერთ მიზანს ემსახურები – შენს სამშობლოს და ამას მაინც ცოტა თუ ხედავს, ცოტა თუ აფასებს.. შენ რაოდენ კეთილ საქმეს არ უნდა სჩადიოდე მაინც გაგიჩნდება მტერი( ცუდას რათ უნდა მტერობაო.. ნათქვამი აქვს ერთ გენიოსს).. და ბოლოს მაინც როდესაც სიკვდილს შეხვდები, ჩაგივლის მთელი განვლილი ცხოვრება და სიყვარული, ტრაგიკული სიყვარული გახსენდება, რომელსაც სამშობლოს სამსახური ამჯობინე.. და ზებულონმა გააკეთა არჩევანი.. მძიმე, რთული, მაგრამ ალბათ მაინც სწორი.. ეს წიგნი რჩეულ ადამიანზეა, რომელმაც თავის ხალხს მთელი ცხოვრება შესწირა და როგორც კათალიკოსი იტყოდა, მას რომ ნესტანი მოეტაცებინა და სამშობლო მიეტოვებინა მაინც ვერ იქნებოდა ბედნიერი.. ასე რომ ზებულონმა სწორი არჩევანი გააკეთა და მისი ტრაგედიით ქვეყანამ ისარგებლა... ზებულონი გამორჩეული ადამიანია და სწორედ ასეთებზე დგას ქვეყანა და არა მეფეებზე, თავადებზე და ა. შ. შემთხვევითი ისიც არაა, რომ ქარჩხაძემ ისტორიული კონტექსტი მხოლოდ შესანიღბად, "საკმაზად" გამოიყენა და არცერთი ნამდვილი პიროვნება არ გამოიყვანა სიუჟეტში.. საერთოდ არ ახსენა "ბაგრატიონი", რადგან ეჩვენებინა, რომ როდესაც სახელმწიფოს უჭირს, პირველრიგში ზებულონები დგებიან მის სადარაჯოზე და არა თავადები და მეფეები.. ზებულონი კი.. ზებულონისნაირი ბევრი არაა.. ბევრი კი არა, თითქმის არავინაა.. და თქვენ თუ დადგებით ასეთივე დილემის წინაშე(როგორიც წიგნის მთავარი პერსონაჟი), თავად მიხვდებით ხართ თუ არა მისნაირი პატრიოტი.

[Saba Amiridze · Rating 5 out of 5]

ჩემი აზრით,ჯემალ ქარჩხაძე არის მსოფლიო დონის მწერლი და მისი ნაწარმოებები მინიმუმ ინგლისურ ენაზე მაინც უნდა იყოს თარგმნილი.

[Keti Soloshvili · Rating 5 out of 5]

"დიდი ამბები დატრიალდა ქართლში. დიდი ამბები დატრიალდა ზებულონის გულშიც. და არავინ უწყის, ამ ამბებთაგან რომელი უფრო დიდი იყო. "

[ნინო კერესელიძე · Rating 5 out of 5]

მიყვარს ის შეგრძნება, წიგნს რომ ამთავრებ, დივანზე სიამოვნების ღიმილით რომ მიწვები (იმის მიუხედავად მოგკლა, გაწამა თუ გული ამოგგლიჯა) და აანალიზებ, რომ აბსოლუტურად ყველაფერი მოგეწონა კონკრეტულ წიგნში, წერის სტილიდან დაწყებული, უსაზღვროდ ჩამთრევი, თვალმოუშორებლად წასაკითხი ამბით დამთავრებული.
ქარჩხაძე იმედებს არ აცრუებს.

[Sophie · Rating 5 out of 5]

ეს იმ იშვიათ შემთხვევათაგანია, როცა არ ვიცი წიგნი როგორ შევაფასო.
ქარჩხაძეა, მოლოდინებს, როგორც ყოველთვის, ამართლებს ❤️

მიყვარს მისი დახვეწილი ლექსიკა და თხრობის სტილი, გამორჩეული პერსონაჟები და სულში ჩამწვდომი აღწერები.

ესეც მომეწონა...
დავასრულე და ვზივარ არეულ-დარეული ფიქრებით, ნაღველით სავსე გულით და ცრებლებმომდგარი თვალებით... ვფიქრობ...
ვფიქრობ ზებულონზე, მის განვლილ ცხოვრებაზე და ყველაფერზე, რასაც ეს პატარა წიგნი იტევს.
მიყვარს!

დიდი ხანია პერსონაჟი არ შემყვარებია, თან ასე ძლიიერ...


"ზებულონი მიხვდა, რომ სიცოცხლე, გაუთავებელი სატანჯველი რომ ეგონა, სინამდვილეში მყისიერი და მოუხელთებელი რამ ყოფილა, როგორც მუგუზლიდან ავარდნილი ნაპერწკალი, რომელიც ერთი აკიაფდება ჰაერში და მაშინვე ისევ ჩაქრება. ეს ნაპერწკალი შურისძიებისაა, სიყვარულისა და სიკვდილისა და ზებულონის სიცოცხლეც სხვა არა ყოფილა რა, გარდა განუწყვეტელი, ყოველწამიერი შურისძიებისა, განუწყვეტელი, ყოველწამიერი სიყვარულისა და განუწყვეტელი, ყოველწამიერი სიკვდილისა..." ❤️

[Nino Khvistani · Rating 5 out of 5]

ზებულონისთვის ღირს მთლიანი ქართული ენის შესწავლა და გასიგრძეგანება, რომ შემდგომ აღგაფრთოვანოს ავტორის წერის მანერამ, როგორ შეუძლია ადამიანს ასე გენიალურად აღწეროს ემოცია და მიუხედავად იმისა, რამდენი საერთო აღმოგაჩნდებათ შენ და ზებულონს, იგრძნო, რამდენად შენნაირია, უმარტივესი მიზეზით, რომ ისიც ადამიანია.
არსაიდან გამოჩენილი მონოლოგებით დაუჯაბნელია ჯემალ ქარჩხაძე.

[Lizi · Rating 5 out of 5]

გენიალური ნაწარმოებია ყველანაირად💗 ქარჩხაძე კი თავისი საოცარი, გამორჩეული წერის სტილით მკითხველის ემოციებზე უდიდეს გავლენას ახდენს...❤️ისეთი წიგნია, რომელიც ყველა ქართველმა უნდა წაიკითხოს.

[Levan Chkonia · Rating 5 out of 5]

და მიეგება სიკვდილს, როგორც ძველ მეგობარსო...
ზებულონზეა ნათქვამი...

[Giorgi Papuashvili · Rating 5 out of 5]

არ მეგონა "მდგმურის" მერე თუ კიდევ რაიმე გამაოცებდა ქარჩხაძის,მაგრამ შემიძლია ვთქვა, რომ ამ ავტორის საუკეთესოა, რაც წავიკითხე.
ქარავანს რომ ვკითხულობდი, მივხვდი რომ მწერალი უდავოდ ძალიან კარგად იცნობს თავისი ხალხის ბუნებასა და ხასიათს.
პ.ს. მგონია, რო, "დიდოსტატის" მაგივრად ეს უნდა ისწავლებოდეს სკოლებში.
5/5 ძალიან ვისიამოვნე

[Gega Khachidze · Rating 5 out of 5]

ყოველთვის გავურბოდი ხოლმე ამ წიგნს და აგერ , ნაირა გელაშვილს მივაყოლე და ერთ პერიოდში მომიწია ამ ორი "საშინელი" (კარგი გაგებით) ნაწარმოების წაკითხვა. რაღაც მომენტში ორივეს აქვს შტრიხები, ის შტრიხები , რომლებიც ჩემს გულთან ძალიან ახლოს მოდის და ყოველთვის იმაზე მეტად მასევდიანებს , ვიდრე სხვა ნებისმიერი დრამა.
რა თქმა უნდა, სამშობლო , პატრიოტიზმი მთავარ თემებად უნდა რჩებოდეს ამ წიგნში, თუმცა ეს წიგნი ზებულობის და ნესტანის სიყვარულის ამბად მიღირს.
"მე კი მეგონა, ისკანდერ-ხანს ჩემი თავი შენთვის წაართვი."

10/10

[Lana Lakirbaia · Rating 5 out of 5]

სიტყვები არ მყოფნის ქარჩხაძის გენიალურობა აღვწერო. შინაარსი ხომ როგორი საინტერესოა, მაგრამ ამას გარდა ეს ყველაფერი ისე ლამაზადაა აღწერილი, რომ კითხვა არ გბეზრდება. მარტო შინაარსი არაფერია, თუ სასიამოვნოდ არ იკითხება, ამ წიგნს კი ყველაფერი აქვს რაც კარგ ნაწარმოებს უნდა ჰქონდეს.

უგემრიელესია

განსაკუთრებით ბექა ამილახვარი და კათალიკოსი მინდა გამოვყო (ზებულონი თავისთავად) საოცარი პერსონაჟები არიან.

მართლა, შეუძლებელია ვინმემ სრულფასოვნად გადმოსცეს ამ წიგნის სიდიადე, ჯობია თავად ნახოთ. მე უდიდეს რეკომენდასიას ვუწევ .


47289384818378183828183818184728\5 🌟

[Ana Japaridze · Rating 5 out of 5]

გენიოსია ეს კაცი.

[Salome · Rating 5 out of 5]

‘’რაკი მათი გმირობა მხოლოდ ამბად გაგვიგია, ასე გვგონია, უჩვეულონი და განსაკუთრებულნი იყვნენ, შუბლზე გამორჩეულობის ბეჭედი ესვათ და სიცოცხლე არად უჩნდათ. ტყუილია. ეს ყველაფერი ჩვენივ მოგონილია. სინამდვილეში ჩვენებრ უბრალო ხალხი იყო. ჩვენსავით სიცოცხლე ერჩივნათ სიკვდილს, ჩვენსავით ეშინოდათ ტკივილისა და ზოგჯერ ჩვენსავით ჭოჭმანობდნენ. მაგრამ რა ექნათ: საქართველოში დაიბადნენ და სხვა გზა არა ჰქონდათ. მადლი უფალს, კაცი თვითონ არ ირჩევს სამშობლოს და თვითონ არა წყვეტს, თუ სად დაიბადოს, თორემ ქართლი აქამდე უდაბური და უკაცრიელი გახდებოდა. ვინ მოიწადინებდა ამგვარ სატანჯველში გაჩენას! ვისაც უკეთესი ბედი აქვს, ის დიდ და ღონიერ სახელმწიფოში იბადება და, თუ მაინცდამაინც ნადირად ქცევას მოიწადინებს, შეუძლია კიდეც ნადირად იქცეს, ამით ქვეყანას ბევრი არა დააკლდება რა. ჩვენში კი ყოველი კაცი სათვალავშია ჩაგდებული. ჩვენში ყოველმა კაცმა ქართლი თავისი ზურგით უნდა ზიდოს. ‘’
"ქართველობა ჩვენი ხმალია და ქრისტიანობა ჩვენი ფარი. ვისთვისაც ღმერთს ფარისა და ხმლის მეტი არა მიუცია რა ის მეომარია და ძალიანაც რომ ეგულმძიმებოდეს უნდა იომოს. ჩვენი მიწა-წყალი მცირეა და გამუდმებული დარაჯობა სჭირდება. პატარა ქვეყანა დიდი სატკივარია. ჩვენი ქვეყანა კი იმდენად პატარაა ხელები რომ გაშალო თავ-ბოლოს მიწვდები. ასეთ ქვეყანას სხეულივით უნდა გრძნობდე და როცა შენს მიწაზე უცხო მოძალადე დადის ისე უნდა გტკიოდეს თითქოს შენს სხეულს თელავდეს."
" ბედნიერ ქვეყანაში რომ ვცხოვრობდეთ, იქნებ მე და შენ ხელიც ჩაგვექნია და გვეთქვა: რაღა ჩვენ, სხვამ იფიქროს და იმტვრიოს თავი! მაგრამ ვაი რომ ისეთ ქვეყანაში ვცხოვრობთ, ყველამ თუ არ ვიფიქრეთ და ყველამ თუ არ ვიზრუნეთ, მუდამ ბნელ ხაროში ვისხდებით და მზის სინათლეზე ვერასოდეს ამოვალთ"
"კაცი რომ იბადება, მარტო საკუთარი თავისთვის არ იბადება."
ამ ფრაზების შემდეგ რაღაა სალაპარაკო... ადამიანი გენიოსი! სასწაულად მომწონს! ბევრჯერ მიფიქრია რომ ჩვენმა წინაპრებმა უდიდესი მსხვერპლი გაიღეს აქამდე რო მოვსულიყავით.ამ წიგნმა კიდევ ერთხელ დამაფიქრა და გული საშინლად დამწყდა ჩვენს ქვეყანაზე და ჩვენზე :(((

[Mariam Okromchedlishvili · Rating 5 out of 5]

ქარჩხაძეს შეუძლია ტკივილი ძალიან ღრმად, ძვალსა და რბილში გაიტანოს, სხეულის ყველა კედელს მიახეთქოს და ძალიან დიდი ხნითვე დატოვოს შენში.

[Lasha Saceradze · Rating 5 out of 5]

არანაირი რივიუ საჭირო არაა, უბრალოდ წაიკითხეთ, დატკბით და დანაღვლიანდით იმ 350 გვერდიანი ბედნიერებისგან, უბედურებისგან თუ გულის ტკივილისგან, რომელიც წინ გელოდებათ

[Gvantsa Chaduneli · Rating 4 out of 5]

ამ წიგნს სკოლაში რატომ არ ასწავლიან მარტო ეს მაინტერესებს

[Mariam keinashvili · Rating 5 out of 5]

ავტორი თავადვე აჯამებს ზებულონის ცხოვრებისეულ ტრაგედიას. არ ვიცი მეტი რა ვთქვა ან რა ვქნა, ისეთია, რომ ამოგატრიალებს და შეგძრავს. ტექსტი სპოილერს შეიცავს...

ნუთუ მართლა ეს იყო ცხოვრება? ნუთუ ზებულონი უბრალოდ ნაფოტი იყო აღელვებულ ზღვაში და ბედის ტალღები თავიანთ ნებაზე ათამაშებდნენ? ნუთუ მხოლოდ ბურთი იყო მობურთალთა ხელში? ... აკი, გონიერიაო, იოველ ბარონიშვილმა, და თუ ვინმე აანთებს წყაროსთვალში სწავლა-განათლების კელაპტარს, ეგ აანთებსო! აკი ღონეც დიდი ჰქონდა, სიმარჯვეც და მოხერხებაც! ნუთუ ღონე მხოლოდ იმისთვის მისცა ღმერთმა, რომ ვეება ლოდი, რომელსაც სხვა მის მეტი ვერავინ მოერეოდა, უსაშველო აღმართში ეთრია და ბედისწერის გამოქვაბულისთვის დაეცო, რათა იმ ლოდის სიმძიმე მერე მთელი სიცოცხლე ზუსტგით ეტარებინა!... ნეტა ყველას ასე უტრიალებს ცხოვრების ჩარხი, თუ მხოლოდ ზებულონი აირჩია განგებამ, მხოლოდ ზებულონს დაადგა თვალი?... ბექა ამილახვარმა თქვა, შე ოტროველავ, განა არ იცი, კაცი რომ იბადება, მარტო თავისთვის არ იბადებაო!... ზებულონი, ჩანს, მარტო სხვათათვის დაიბადა, რადგან თავისი ყველაფერი წააგო. მას შემდეგ, რაც ბავშვობის ტკბილ ბურანს გამოსცდა, თავისთვის ერთი წამი არ უცხოვრია. განა ეწადა დაროაშვილების დახოცვა? მაგრამ დახოცა, ვინაიდან სოფელმა ჩუმი რისხვით უბრძანა დახოცეო. განა წიგნი არ ერჩივნა ბრძოლას? მაგრამ ბრძოლაში დააღამა, ვინაიდან მანუჩარ ბატონიშვილმა უთხრა, ქვეყანას მეომარი სჭირდება და არა სწავლულიო. განა უნდოდა, ქვეყნიერებაზე სულ მარტო დარჩენილიყო, მაშინ, როცა სხვებს ოჯახები აქვთ, ფესვი და ძირი, საზრუნავი და საფიქრალი? აბა ახლა სინანული რაღა დროსია, თორემ ყველაფერი უკუღმა უკეთებია ზებულონს... არ უნდა დაეხოცა დაროაშვილები ზებულონს. ისახარს რაღას უშველიდა! სამაგიეროდ, დედა მაინც არ მოკვდებოდა ასე ჩქარა, ასე შეშუპებული, ასე გალურჯებული... უნდა მისულიყო იოველ ბატონიშვილთან ზებულონი, ვითომ რატომ არ მიიღებდა? ნესტანი არ უნდა დაეთმო ზებულონს. ვინ მისცა ქვეყანას იმის ნება, ყველაფერი წაგართვას და არაფერი დაგიტოვოს?! ან ზებულონს ვინ მისცა იმის ნება, ის, ვინც თავისი შიში, თავისი იმედი, თავისი სასოება დანდობილად ჩააბარა, ვისიმე ბრძანებით გაეწირა?

[Nino Meladze · Rating 5 out of 5]

ძალიან საინტერესო, გამორჩეული. მკაფიო პერსონაჟი ძალიან ზუსტი ემოციის გადმოცემი თოთქოს მთავარია. მაგრამ მე მაინც დანარჩენმა გარემოებეა გამაოცეს. როგორ ზუსტად არის აღწერილი საზოგადოება - გარემოცვა, გაუთავებელი ღალატი, ტყუილი და ამასთან ერთგულება და სიყვარული.
ძალიან მინდა რომ ეს რომანი ბევრმა წაიკითხოს საქართველოში და მის გარეთაც.

[Totoro · Rating 5 out of 5]

ვისაც ჯერ არ წაგიკითხავთ მართლა ბედნიერი ადამიანები ხართ და არ იცით რამხელა სიამოვნება გელით წინ

[Sophio · Rating 5 out of 5]

წიგნი: ბოროტებაზე,შურისძიებაზე,სინანულზე,
სიყვარულზე, მეგობრობაზე, მტრობაზე, ღალატზე, დაკარგვაზე, პოვნაზე, სიცოცხლეზე, სიკვდილზე...ყველაფერზე!

არ შეიძლება, თავის ნაქარგ სიტყვებს კითხულობდე და თავად შენც არ იქარგებოდე.
ამ კაცს შეუძლია, დაგანახოს რა არის მხატვრული ლიტერატურა!
გაბრუებს, გხვევს თავის ნაფერებ სიტყვებში.♥️

მიუხედავად იმისა, რომ წიგნი მართლაც ძალიან კარგია, უაღრესად დამაფიქრებელი, მაინც ზოგიერთ მომენტში გაწელილი მეჩვენა, ამიტომაც კითხვა ძალიან დიდიხანს გამიგრძელდა.

შეიძლება ბევრს გაეცინოს, მაგრამ ჩემთვის "ბექა ამილახვარი" საყვარელი პერსონაჟი გახდა: თავისი დინჯი ხასიათით, სხარტი, ჭკვიანური გადაწყვეტილებებით, ქვეყნისადმი ერთგულებით, უღალატო პერსონაჟი იყო, ასე ვთვლი.

ზებულონი ეს ის პერსონაჟია, რომელმაც ხან გამაბრაზა, ხან გამაღიმა ბოლოს კი სევდაც მომიტანა.
ზებულონს ვერ ვაპატიე, ორ საუკეთესო მეგობრის (ბროლასა და ლომიას) გაწირვა.
და ვფიქრობ, კიდევ ერთხელ ნათლად წარმოაჩინა ავტორმა, თუ რამხელა გული აქვთ ცხოველებს.🥹♥️
დოროაშვილების დახოცვასთან დაკავშირებით, გამიჭირდება რამის თქმა, რადგან არავინ ვიცით, რას მოვიქმოდებთ, როცა აბსურდული მიზეზის გამო, საყვარელ ადამიანს უმოწყალოდ გვიკლავენ.
ასევე ძალიან ფაქისად იყო გადმოცემული ზებულონის გრძნობები ნესტანისადმი.
რა თქმა უნდა! ქარჩხაძეს ეს როგორ შეეშლებოდა.

"და ზებულონი მიხვდა, რომ სიცოცხლე, გაუთავებელი სატანჯველი რომ ეგონა, სინამდვილეში მყისიერი და მოუხელთებელი რამ ყოფილა, როგორც მუგუზლიდან აბარდნილი ნაპერწკალი, რომელიც ერთი აკიაფდება ჰაერში და მაშინვე ისევ ჩაქრება."

"ზოგჯერ მწარე გაკვირვებით გაიფიქრებდა, ამდენი სიკვდილი რომ გამოვიარე, ნეტავ ცოცხალი როგორღა ვარო."

მადლობა ჯემალ ქარჩხაძეს, ამ დიდი დანატოვარისთვის♥️ სიყვარულია!

[elia ⊹˚. ౨ৎ · Rating 2 out of 5]

“ზებულონისნაირი ბევრი არ გვყავს საქართველოში! 😢” Well, მადლობა ღმერთს! შურისძიების სიმწარე ვერ გადაიტანა და საწყალ თანასოფლელ გოგოს აუპატიურებდა, მაგრამ ქართველები და კაცის სიცხოველეზე თვალის დახუჭვა კარგი, მჭიდრო დუოა. მეორე ნაწილიდან ქართლის ცხოვრებას რატომ დამიმსგავსა ქარჩხაძემ წიგნი, რომელიც სულიერ მეტამორფოზაზე შეიძლებოდა ყოფილიყო, ვერ გავიგე. უაზროდ გაიწელა და მხოლოდ ერთი მიზნით - ზებულონი გამოჩენილიყო პატრიოტად და ჩვენც “დავიკიდებდით” რასაც აკეთებდა თავის სოფელში?

მოკლედ, უნდა ვისწავლო, რომ ქართველების ტოპ წიგნები არასდროს არ ვარგა. რაც არ მოსწონთ, ისაა კარგი.

[Beronymph · Rating 5 out of 5]

ცოტა სერიოზულად


წიგნი აუხდენელ ოცნებებზე. Great representation of ადამიანს რაც უყვარს, არასდროს შერჩება. ყველაზე უშუალო პერსონაჟები. ისეთი, რომ მოგინდება თავი კალთაში ჩაგიდონ და ატირდნენ, სანამ შენ თმაზე ეფერები და აწყნარებ. ცხოვრებაში თუ პრობლემა და სატკივარი, თუნდაც ემპათიის გრძნობა ოდნავ მაინც შემოგაკლდათ, გადაშალეთ ზებულონი.

მე პირადად AGAR SHEMIDZLIA


ისტორია ხო მარტო ისტორიაა ვითომ. მცოლოდ მშრალი ფაქტები. მაგრამ,რომ დაფიქრდე რამდენი ასეთი ტრაგედია მომხდარა და დარჩენილა ჩვენი თვალსაწიერის მიღმა. რამდენი ბექა, ზებულონი და ნესტანია….

[ვეფხო ჩომახა]

პიროვნება ინდივიდუალურია, ის შიგნიდან მოდის, ავტონომიურია, მაგრამ მოდის გარედან რაღაც, რაღაც საზოგადოების სტერეოტიპებით გჟღენთილი, არანამდვილი და ფარავს იმას, რაც შიგნით სულსა და გულში წარომიშვა, შემდეგ ადამიანს ვეღარ გაუგია რომელია ნამდვილი, მუდამ დილემის წინაშე დგას და თითოეული გადაწყვეტილება სანანებლად ექცევა ხოლმე.

[Tikko · Rating 5 out of 5]

ქედს ვიხრი

[Nika Tsogiaidze · Rating 5 out of 5]

ისე აღწერას ადამიანის გრძნობებს და ემოციებს, თავი ზებულონი გგონია და შენც მასთან ერთად განიცდი. გენიალური ნაწარმოებია. მეტ დაფასეფას და ყურადღებას იმსახურებს ჩემი აზრით ჯემალ ქარჩხაძე.

[Tina Ghurtskaia · Rating 5 out of 5]

ასეთი ემოციური წიგნი იშვიათად წამიკითხავს და მიხარია, რომ წელი ასე კარგად დავიწყე. ბრავო.
💔

,,ჩანს მართალია, რომ მზეჭაბუკები მარტო ზღაპრებში ყოფილან...მაშ, მშვიდობით ბაყბაყ-დევო."

[Mariam Kobakhidze · Rating 5 out of 5]

გვ. 4, შურისძიება “ერთი მაინც დაბეჯითებით შეიძლება ითქვას: სოფელში ზოგი რამ სიამოვნებას ჰგვრიდა. მაგალითად, ცივ მდინარეში ბანაობა, ტყეში ხეტიალი და მელიის ხვრელის ძებნა, ნაწვიმარზე ტალახში ფეხშიშველა სიარული, განსაკუთრებით კი მუხნარში ასვლა, სადაც ერთხელ თვითონაც მუხად იქცა და მთელი სიმწვავით იგრძნო მუხის ძალაცა და უძლურებაც.”

გვ. 7, შურისძიება “მარტოობა შვება და ნუგეში იყო, საკუთარი თავი კი საუკეთესო მეგობარი და გულის მესაიდუმლე.”

გვ. 23, შურისძიება “უკვე რა ხანია არც ერთ ქვეყანაში, ამ ჩვენი ბედუკუღმართი საქართველოს გარდა, ხალხი მარტო მიწის შემყურე აღარაა. ჩვენ ხმალს ვიქნევთ და მიწას ჩავცქერით, იქ კი, ჩემო ისახარ, იმაზედ ფიქრობენ, თუ ვინ ვართ, საიდან მოვდივართ, საით მივდივართ, რა გვინდა, რას ვაკეთებთ, რა არის ჩვენი ყოფა, რის მაქნისია ეს ამოდენა ხალხი, ჭიანჭველებივით რომ დაფუთფუთებს დედამიწის ზურგზე. მალე ხმლისა და შუბის ომი დამთავრდება, ისახარ, და გონების ომი დაიწყება, წიგნიერების ომი დაიწყება, სწავლისა და განათლების ომი.” - იგივე იდეა, რაც ილიას პუბლიცისტურ წერილშია “რა გითხრათ, რით გაგახაროთ”. - იოველ ბატონიშვილი

გვ. 25, შურისძიება “მხარი თუ არ მივეცით ერთმანეთს და ხელი ხელში არ ჩავჭიდეთ, იმ მთავარ მოსახვევს გავცდებით და ქვეყნიერება უჩვენოდ განაგრძობს გზას.” - იოველ ბატონიშვილი

გვ. 26, შურისძიება “დღეს რომ ყველამ მარტო ჩვენ-ჩვენ ოჯახებზე ვიზრუნოთ და ის ძაფები, მამა-პაპას რომ ფაქიზად დაურთავს და რუდუნებით შემოუვლია ირგვლივ ყველა ჩვენთაგანისთვის, რათა ქართველობა ერთ ხმა და ერთ პირ ყოფილიყო, ჩვენი უჯიათობითა და მოთავისეობით ისევ დავწყვიტოთ, დრო არ გვაპატიებს. დრო, ჩვენი მთავარი მოკეთეცა და მთავარი მტერიც, ვისაც ყველაფრის უფლება აქვს, კიდეც გაგვიწყრება და კიდეც დაგვძრახავს. ხოლო შთამომავლობამ, ჩვენი უგუნურებით გულგაქვავებულმა, ვაითუ ზიზღიც არ გვაღირსოს, ისე გულგრილად გადაუაროს ჩვენს გაპარტახებულ საფლავებს, თითქოს არასოდეს ვყოფილვართ და არასოდეს არაფერი გვტკენია...” - იოველ ბატონიშვილი

გვ. 88, სიყვარული “მხოლოდ მაშინ მიხვდა, რომ ხმალი ეძრო, როდესაც წინამძღოლის ხმა შემოესმა: - ჩააგე ხმალი! - და, ზებულონი რომ ამ მბრძანებლურ, მაგრამ ამასთანავე მშვიდ ხმას უნებურად დამორჩილდა და ხმალი ჩააგო, დაუმატა, - ეგ ხმალი ქვეყნისა არის და არა შენი გულფიცხობისა. როცა ქვეყანამ გიბრძანოს, მაშინ ამოსწიე ქარქაშიდან.”

გვ. 97, სიყვარული “კარგად რომ გარკვეულიყო, ცდილობდა ხოლმე საკუთარი თავი წარმოედგინა მოღალატედ და წარმოუდგენია კიდეც, მაგრამ მოცინარ მოღალატედ ვერც ერთხელ ვერ წარმოიდგინა. თითქოს სიცილი ისეთი რამ ყოფილიყოს, რაც ღალატისთანავე უნდა ჩამოგერთვას და სამუდამოდ აგეკრძალოს.”

გვ. 117, სიყვარული “მე ეგრე მგონია, რომ უფალი ღმერთი ზოგ კაცს სწავ-ლისთვის აჩენს, ზოგს ბრძოლისთვის, ზოგს ღვთისმსახურებისთვის, ზოგს რისთვის და ზოგს რისთვის. რამდენიც რა საქმეა ქვეყნად, კაციც იმდენგვარია.” - იესე ერისთავი

გვ. 119, სიყვარული “კაცისა შველა ჭირს, თორემ მოკვლა ადვილია,” - იესე ერისთავი

გვ. 185-187, სიყვარული “ჩემი ბატონი ქართლია და არა ქართლის მეფე… ზოგჯერ გამკლავებაზე მეტად გადარჩენაა საჭირო. ქართლი განა მიწაა! ქართლი ხალხია.” - ბექა ამილახვარი

გვ. 199, სიკვდილი “რაც აქამდე სიმართლე ეგონა, ყველაფერი ტყუილი გამოდგა. ქვეყანაც, სამსახურიც, მოვალეობაც. ნამდვილად თურმე მხოლოდ სიცოცხლე არებობს. სიცოცხლე და სიცოცხლის ტკივილი, რომელიც, თუმც კი მოუთმენელია, მაინც უნდა მოითმინო, ვიდრე ცარიელ სხეულში დატრიალებული გრიგალი, ან მაჯლაჯუნად ქცეული უგრძნობი და უსხეულო ქვეყნიერება გულის კედლებს გაანგრევს და შიგ შვების სიკვდილს შემოუშვებს.”

გვ. 199, სიკვდილი “მთელ ქართლში უშიშარ კაცად ცნობილ ზებულონს თურმე ადამიანისა ეშინოდა. აქამდე ამაზე არ უფიქრია, ან თუ უფიქრია, თავს არ გამოსტყდომია, თორემ ადამიანის შიში მუდამ მოუშორებლივ თან დასდევდა.”

გვ. 269, სიკვდილი “სიკვდილის მოლოდინი იმას არ ნიშნავს, შენით მოიკლა თავი, ანდა ნებით ვინმეს მოეკვლევინო. ასე რატომ იყო, ამას ზებულონი ვერ იტყოდა, მაგრამ გრძნობდა, რომ გაიოლება არ შეიძლებოდა. დანებება არ შეიძლებოდა. იმისათვის, რომ მოკვდე, უნდა მოგერიონ, უნდა გაჯობონ, უნდა დაგამარცხონ... მაგრამ ზებულონის დამარცხება იოლი არ იყო,”

გვ. 283, სიკვდილი “ზებულონი მიხვდა, რომ სიცოცხლე, გაუთავებელი სატანჯველი რომ ეგონა, სინამდვილეში მყისიერი და მოუხელთებელი რამ ყოფილა, როგორც მუგუზლიდან ავარდნილი ნაპერწკალი, რომელიც ერთი აკიაფდება ჰაერში და მაშინვე ისევ ჩაქრება. ეს ნაპერწკალი შურისძიებისაა, სიყვარულისა და სიკვდილისა და ზებულონის სიცოცხლეც სხვა არა ყოფილა რა, გარდა განუწყვეტელი, ყოველწამიერი შურისძიებისა, განუწყვეტელი, ყოველწამიერი სიყვარულისა და განუწყვეტელი, ყოველწამიერი სიკვდილისა...”

[Anny · Rating 5 out of 5]

ეჰ,ზებულონ,ზებულონ!😶😶😶

[Ana · Rating 4 out of 5]

"ზებულონის სიცოცხლეც სხვა არა ყოფილა რა, გარდა განუწყვეტელი, ყოველწამიერი შურისძიებისა, განუწყვეტელი, ყოველწამიერი სიყვარულისა და განუწყვეტელი, ყოველეწამიერი სიკვდილისა..."

ზებულონი ცალთვალა ისახარის ვაჟია, რომელიც წყაროსთვალში დაიბადა და 18 წლამდე იქ იყო, თავის ბუდეში. იოველ ბატონიშვილის სტუმრობის შემდეგ ზებულონი სწავლის გზას უნდა დამდაგარიყო, მაგრამ ვაი რომ იმ დღიდან მოყოლებული გზაზე ცოდვების მეტი აღარფერი შეხვედრია...

● შურისძიება

ზებულონიც სხვა წყაროსთვალელი ბიჭების მსგავსად, ხმალს უნდა დაუფლებოდა, დედ-მამისთვის მიეხედა, რომელთაც ჭირზე უფრო ძნელი სიბერე სჭირდათ, მაგრამ პატარაობიდანვე მოხიბლული იყო სოფელში გავრცელებულ მითებზე იოველ ბატონიშვილის შესახებ. კაცზე, რომელმაც საეკლესიო სასწავლებელი დაარსა და ყმაწვილებში ცოდნის წყურვილს აცოცხლებდა, კაცზე, რომელიც ხალხს ხმალზე ხელს აღებინებდა და მტრის წიგნიერებით დამარცხებისაკენ უკვალავდა გზას.

" ჩვენი ხმალი ჰაერს გაჰკვეთს, მტერს კი ვერას დააკლებს, სწავლითა და განათლებით გაგვთელავს და გაგვაცამტვერებს"

ბატონიშვილმა ისახარის ბიჭშიც დაინახა ნაპერწკალი და დაითანხა კიდეც მშობლები, რომ ბიჭი სასწავლებელში გამოეშვათ. ძაღლებთან ერთად მომავალ ბიჭს ქალის კივილი მოესმის საკმაოდ შორი მანძილიდან და გულით გრძნობს, რომ ქვემოთ, სოფელში რაღაც დიდი ამბავი მოხდა და სასწრაფოდ იქით გარბის, ბროლა და ლომიაც ყეფა-ყეფით მიჰყვებიან. მეომრებთან გაზრდილი ბიჭის გული მალევე გრძნობს მტრის სიახლოვეს და აწიოკებულ თანასოფლელებს, მაგრამ იმას როგორ იფიქრებდა, რომ წამოსვლის დღესვე მამას ნაკუწებად უქცევდნენ...

"ეჰ, დაროაშვილებმა, შვილო...ისახარო...ისახარო..." - მიუგო ძია ანანიამ.
და აქ იწყება დიდი კვეთა შოთასეულ ობოლ მარგალიტთან. სოფლის მაცხოვრებელთა წესების თანახმად, ზებულონი თუ მამის მკვლელს არ მოკლავდა და აპატიებდა მამის ხანჯლით დასახიჩრებს, მაშ, ლაჩრის სტატუსით გააგრძელებდა მათთან თანაცხოვრებას, თუ საერთოდღა დატოვებდნენ წყაროსთვალში...
დიდ ხნიანი ძებნის შემდეგ, დაროაშვილების ოჯახს გამოქვაბულში ამოახრჩობს და აქვე იბადება მეორე ზებულონი, რომელიც ინდოეთის ამირბარი ტარიელის მსგავსად გამხეცებულია და ნადირებთან ყოფა ურჩევნია ადამიანებთან ერთად სუნთქვას. ტარიელის ცხოვრებაც ხომ უკუღმართად მიდის, მას შემდეგ, რაც ხვარაზმშას ძეს კლავს და სისხლში ისვრის ხელს. გამხეცებული ზებულონიც მის მსგავსად ატარებს ამხელა ცოდვას სიკვდილამდე და არცერთი წამით არ მოშორებია მის თვალებს ქვით დალუქული გამოქვაბული და იქ მყოფი დაროაშვილები.
სოფელში რომ დაბრუნდა, ახლა კი ყველა შიშის თვალით უყურებდა. მართლაც მხეცად იყო ქცეული, უაზროდ და უგრძნობლად იჯდა, ისეთ დღეში ჩავარდნილიყო, რომ გეკითხათ, დაბეჯითებით ვერც კი გეტყოდათ საერთოდ იყო თუ არა...
მამის სიკვდილს დედაც მალევე მიჰყვა, მაგადაც 1 კვირაში გაუყვა დედის გზას, მიუხედავად იმისა, რომ ზებულონს მაგდა დიდად არ ეამებოდა თვალში მოხვედრისას, მაინც ერთ-ერთი მოგონება გაუწყდა წყაროსთვალთან. მოგვიანებით ავი ძაღლები ( ბროლა და ლომია, ის ძაღლები ბავშვობიდანვე მან რომ გაზარდა და ადამიანებზე მეტადაც რომ უგებდა) თავადვე დახოცა, ხალხის მოთხოვნით.
წყაროსთვალში მან ყველა���ერი დაკარგა და ჯერაც არ იცოდა, რომ კიდევ უფრო დიდი დანაკარგები ელოდა იმ დღიდან, ბექა ამილახვარს რომ გადაეყარა...

● სიყვარული

სახლში დასაცავი აღარავინ შემორჩენოდა ზებულონს და ისევ ძველ გზას დაადგა, იოველ ბატონიშვილისკენ მიმავალ ცოდნის გზას. გზაში დარდობა და ხვდებოდა, რომ ბატონიშვილს ამ ზებულონში არ დაუნახავს ნაპერწკალი, იმ ყმაწვილში დაინახა, რომელსაც არ ამოუხოცავს ჩვილებიანი ოჯახი გამოქვაბულში, არ დაუხოცავს თავისივე ხელით გაზრდილი ძაღლები, მაგრამ სხვაგან წასასვლელი აღარსად ეგულებოდა და მაინც აგრძელებდა გზას. კარიბჭის მცველმა კი უკანვე გამოაბრუნა, შენ ის ზებულონი არა ხარ, ვინც იოველ ბატონიშვილმა აირჩიე სწავლა-განათლების კელაპტრის ასანთებადო. ამის გაგებაზე ტირილ-ღრიალი მორთო ზებულონმა :
"ზებულონი ვარ, ბატონო, კარგად დამაკვირდით, ნუთუ არ გახსოვს!"

მაგრამ კარიბჭის მცველი მხოლოდ რისხვასღა ხედავდა ჭაბუკის თვალებში.

უცხო მოყმის მსგავსად წყლის პირას ჩამოჯდება ზებულონი, თავისივე ბედს მისტრისის და გაჩენის დღეს იწყევლის, როცა მანუჩარ ბატონიშვილი და მთელი მისი ამალა გადაეყრება, მიუხედავად იმისა, რომ ბექა ამილახვართან გამართულ ბრძოლაში( სადაც თავისი საბრძოლო ოსტატობა უნდა ეჩვენებინა) დამარცხდა მაინც მოხვდა რჩეულთა არმიაში და აქედან გრძელდება საკმაოდ გრძელი ბატალური სცენარი. ზებულონს ხმლის ტრიალის გარდა აღარაფერი ადარდება, ვიდრე ნესტანს არ შეხვდებოდა, იესე ერისთავის შვილიშვილს, რომელიც ბევრ ვაჟზე კარგად იმორჩილებდა ცხენს და უფრო დიდი ცნობისმოყვარეობით გასცქეროდა შორეულ უღრან ტყეს, ვიდრე სხვა რომელიმე რჩეული არმიის წევრი.
ტყეში სეირნობით იწყება "ბაყ-ბაყ დევისა" და ნესტანის ამბავი.
ნესტანი მშვენიერი ქალი დადგება და როგორც ეს საერისთავოებს სჩვევიათ, ქართლის გადარჩენისთვის მისთვის ყოვლად არასასურველ კაცს უნდა გაჰყვეს ცოლად, ისკანდერ - ხანს, რომელიც მანუჩარ ბატონიშვილის ძმაა და ბავშვობიდანვე ისლამურ ყოფაში აღიზარდა ( გამოსასყიდად მიაბარეს ირანელებს ), მანუჩარი თავად აცხადებს უარს ტახტზე და ძმას უთმობს ადგილს, რადგან, როგორც ბექა ამილახვარი ამბობს, ქართლში მორჩილების ჟამი დადგა, ირანის დარტყმას რჩეულთა არმია ვერ მოერეოდა, წლებიც რომ ასე გასულიყო, ახლა ქართლს გათათრება ერჩივნა, სრულ უმიწობას.
ნესტანიც მხნე იმიჯს ინარჩუნებს ხალხის დასანახად ( მათ შორის ზებულონისთვისაც), მაგრამ ღმერთს შეჰვედრის თავის მოკვლისთვის საკმარისი ძალა მისცეს და ქართლის მეფის მაგივრად ზებულონთან იყოს დარჩენილი სიცოცხლე...
ზებულონი ამ ყველაფერს ზედმეტად გვიან იაზრებს, ტყეში გატაცებულ ნესტანს აღარც სიკვდილის უფლებას აძლევს და აღარც თვითონ რჩება მასთან, ისევ ქართლის მეფეს მიაბარეს ცოლად, უბრალოდ გატაცებით მას იმედი მიეცა, რომ "ისკანდირ-ხანს მისი თავი თავისთვის წაართვა"....აქედან მათი გზები სამუდამოდ იყოფა, ზებულონს კი უღრან ტყის დატოვების უფლებაც აღარ აქვს.

● სიკვდილი
ყველაზე დიდი დანაკარგი ზებულონთან ერთად ამ ნაწილში ვიგრძენი, კათალიკოსის სიკვდილის დროს, რომელიც მოღალატე ორბელიანის მხილებისთვის თავს გაწირავს.
ბექა ამილხვრის მოღალატეობა რომ მართალი არ იყო, თავად ისკანირ-ხანმაც შეიტყო. ის და მისი ვაჟი ( რომელიც ნესტანისგან ჰყავდა) ტყვედ ჩავარდებიან და პირდაპირ შაჰთან აღმოჩნდებიან, მამა დაიღუპება, ხოლო შვილი, მანუჩარის ვაჟთან ერთად ირანში გაიზრდება და მეფის სიკვდილის შემდეგ ტახტის მართვას დაიწყებს. შვილი ისკანდირ-ხანის გამო შურისძიებას აპირებს და მიზანშიც სწორედ ზებულონი ჰყავს.
( თავიდან ასეთ დასკვნას ვაკეთებთ) ზუსტად ამიტომ ტახტზე მყოფ ბიძაშვილს ზებულონის მკვლელისთვის ჯილდოს აწესებინებს, ამის შემდეგ დიდი ნადირობა ცხადდება კაცზე, რომელმაც ყველა და ყველაფერი დაკარგა, თან ისედაც კარგა ხანია სიკვდილთან ერთად მოძრაობს, უბრალოდ ახლა ყველაზე მეტად გრძნობს.... იმასაც იგრძნობს, რომ ცისფერი, ნაზი სიკვდილი სიყვარულით მიაქანებს ზეციური საუფლოსკენ და აწ უკვე ისიც გაიგო, რომ ვაჟი არა - მამის, არამედ დედის გამო იძიებდა შურს... ნესტანის გამო, რომელშიც იმედის მარცვალი გააღვივა, რომ სიყვარული მათ შორის ცალმხრივი არ იყო და უფრო მტკივნეულად მიატოვა ნესტანის გულში მანათობელი ნაპერწკალი.

"ბოლოს კი ირგვლივ ყოველივე ისე კაშკაშებდა, თვალით აღარა იხედებოდა რა, და ამის გამო ზებულონი ვერ მიხვდა სინათლე იყო ეს თუ სიბნელე"...

[Tako Chkhitunidze · Rating 5 out of 5]

ჯემალ ქარჩხაძე,ვფიქრობ,ერთი დიდი მოვლენაა ქართული ლიტერატურის ისტორიაში და,ჩემთვის პირადად,ერთ-ერთი გამორჩეული მწერალია.მომწონს ბევრი რამის გამო,განსაკუთრებით კი,იმიტომ,რომ წარმოდგენას გიქმნის თითქოს შენ ხარ მთავარი გმირი.თავს რომ, წიგნში ჩარგავ დიდხანს ვეღარ ამოწევ ისე შეგითრევს მისი სიუჟეტი,თხრობა,წერის მანერა...აშკარად იცოდა ამ ადამიანმა,როგორ უნდა გაეგიჟებინა მკითხველი(მაგალითად,მე)ამიტომ წერს ასე უბრალოდ,მაგრამ ტრაგიკულად.ისეთ მომენტებს,რომლებსაც დიდი ხანი ელოდები და გგონია,რაღაც სასწაულებრივად იქნება აღწერილი,უბრალოდ,პირდაპირ გადმოგვცემს ავტორი.თითქოს სახეში სილას გაწნიანო,ისეთი შეგრძნებაა.ამიტომ ჩემი უდიდესი პატივისცემა,ჩემი აზრით არასაკმარისად დაფასებულ,ჯემალ ქარჩხაძეს,რომელმაც კარგად იცის,როგორ უნდა შეაღწიოს ადამიანის გულსა თუ სულში.
რაც შეეხება ,,ზებულონს"...წიგნებს იმიტომ ვკითხულობთ,რომ რაიმეზე პასუხი გავიგოთ,ან იმიტომ,რომ კითხვები გაგვიჩნდეს.მე უამრავი კითხვა დამიგროვდა.რა არის ცხოვრება?ვინ/რა და როგორ მართავს ჩვენს ცხოვრებას?იქნებ არ არსებობს ბედისწერა და ჩვენ ვქმნით მას?თუ არსებობს და ჩვენც მას ვემონებით?თუ ბედისწერამ არა,მაშინ რამ გახადა ზებულონი შურისმაძიებელი?თუ ბედისწერამ არა,მაშინ რამ შეახვედრა მზესავით ლამაზ ნესტანს?თუ ბედისწერამ არა მაშინ რამ არ მისცა საშუალება სწავლის წყურვილით შეპყრობილ ზებულონს იულონ ბატონიშვილთან ესწავლა?ამ წიგნმა დიდად იმოქმედა ჩემზე და გამწირა საუკუნო ფიქრისთვის.ისე საინტერესოდ ვითარდება სიუჟეტი...თითქოს ჩვენ ვართ ზებულონი,ჩვენ ვიზრდებით ლომივით ძლიერები,ჩვენ ვიბრძვით,ჩვენ გვიყვარდება ნესტანი და ბოლოს ჩვენ ვკვდებით(მაპატიეთ სპოლიერისთვის).ადამიანის სულიერი სამყაროს ჩაძიებისკენ,გამოკვლევისა და შეცნობისკენ მიბიძგა ამ წიგნმა.მაიძულა,რომ უფრო მეტი ვიფიქრო ამ ცხოვრებაზე.საიდან მოვედი,სად ვარ ან სად მივდივარ.