What do you think?
Rate this book
1819.
On a hot day of summer two hunters, two friends - the Marquis d'Albon and Baron Philippe de Sucy - lost in a forest in the Ile-de-France see a feminine silhouette under the foliage of a abandoned park. In this young woman, unable to do anything but mechanically repeating the single word, "Farewell", the disturbed Philippe recognizes the Countess Stéphanie de Vandières, the mistress he loved passionately and of who he was tragically separated in 1812...
On a hot day of summer two hunters, two friends - the Marquis d'Albon and Baron Philippe de Sucy - lost in a forest in the Ile-de-France see a feminine silhouette under the foliage of a abandoned park. In this young woman, unable to do anything but mechanically repeating the single word, "Farewell", the disturbed Philippe recognizes the Countess Stéphanie de Vandières, the mistress he loved passionately and of who he was tragically separated in 1812...
52 pages, Paperback
First published January 1, 1830
25 people are currently reading
591 people want to read
About the author
Honoré de Balzac
9,535 books4,365 followersFrench writer Honoré de Balzac (born Honoré Balzac), a founder of the realist school of fiction, portrayed the panorama of society in a body of works, known collectively as
La comédie humaine
.
Honoré de Balzac authored 19th-century novels and plays. After the fall of Napoléon in 1815, his magnum opus, a sequence of almost a hundred novels and plays, entitled, presents life in the years.
Due to keen observation of fine detail and unfiltered representation, European literature regards Balzac. He features renowned multifaceted, even complex, morally ambiguous, full lesser characters. Character well imbues inanimate objects; the city of Paris, a backdrop, takes on many qualities. He influenced many famous authors, including the novelists Marcel Proust, Émile Zola, Charles John Huffam Dickens, Gustave Flaubert, Henry James, and Jack Kerouac as well as important philosophers, such as Friedrich Engels. Many works of Balzac, made into films, continue to inspire.
An enthusiastic reader and independent thinker as a child, Balzac adapted with trouble to the teaching style of his grammar. His willful nature caused trouble throughout his life and frustrated his ambitions to succeed in the world of business. Balzac finished, and people then apprenticed him as a legal clerk, but after wearying of banal routine, he turned his back on law. He attempted a publisher, printer, businessman, critic, and politician before and during his career. He failed in these efforts From his own experience, he reflects life difficulties and includes scenes.
Possibly due to his intense schedule and from health problems, Balzac suffered throughout his life. Financial and personal drama often strained his relationship with his family, and he lost more than one friend over critical reviews. In 1850, he married Ewelina Hańska, his longtime paramour; five months later, he passed away.
Honoré de Balzac authored 19th-century novels and plays. After the fall of Napoléon in 1815, his magnum opus, a sequence of almost a hundred novels and plays, entitled, presents life in the years.
Due to keen observation of fine detail and unfiltered representation, European literature regards Balzac. He features renowned multifaceted, even complex, morally ambiguous, full lesser characters. Character well imbues inanimate objects; the city of Paris, a backdrop, takes on many qualities. He influenced many famous authors, including the novelists Marcel Proust, Émile Zola, Charles John Huffam Dickens, Gustave Flaubert, Henry James, and Jack Kerouac as well as important philosophers, such as Friedrich Engels. Many works of Balzac, made into films, continue to inspire.
An enthusiastic reader and independent thinker as a child, Balzac adapted with trouble to the teaching style of his grammar. His willful nature caused trouble throughout his life and frustrated his ambitions to succeed in the world of business. Balzac finished, and people then apprenticed him as a legal clerk, but after wearying of banal routine, he turned his back on law. He attempted a publisher, printer, businessman, critic, and politician before and during his career. He failed in these efforts From his own experience, he reflects life difficulties and includes scenes.
Possibly due to his intense schedule and from health problems, Balzac suffered throughout his life. Financial and personal drama often strained his relationship with his family, and he lost more than one friend over critical reviews. In 1850, he married Ewelina Hańska, his longtime paramour; five months later, he passed away.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 89 reviews
March 18, 2018
Αυτό το έργο είναι κάτι περισσότερο από αυτό που αρχικά φαίνεται.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό La Mode, σε συνέχειες, τον Μάιο - Ιούνιο του 1830, με τίτλο “Στρατιωτικά ενθυμήματα, Αντίο” (Souvenirs soldatesques, Adieu). Το υλικό για την ιστορία του, ο συγγραφέας, το άντλησε πρωτίστως από δύο φίλους του, στρατιωτικούς που συμμετείχαν στους Ναπολεόντειους πολέμους, τον François-Michel Carraud (1781-1864) και κυρίως τον Louis-Nicolas Périolas (1785 - 1859). Αργότερα ο συγγραφέας θα το εντάξει στις Σκηνές της ιδιωτικής ζωής (Scènes de la vie privée) στα 1832 και τελικά θα καταλήξει να μπει στον κανόνα της Ανθρώπινης Κωμωδίας μαζί με τις υπόλοιπες Φιλοσοφικές σπουδές (Études philosophiques).
Δυο φίλοι έχουν πάει για κυνήγι στο φθινοπωρινό δάσος του L'Isle-Adam, ο μαρκήσιος d’Albon και ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας, ο τριαντάχρονος συνταγματάρχης Philippe de Sucy, ο οποίος μετά από μακροχρόνια αιχμαλωσία από τους Κοζάκους στη Ρωσία (μετά την ήττα του Μ. Ναπολέοντα στα 1812) επέστρεψε στην πατρίδα του, φέροντας επάνω του έντονα τα σημάδια από τις ταλαιπωρίες που υπέστη. Εκεί σε ένα εγκαταλειμμένο μοναστήρι, ανακαλύπτουν μια μυστηριώδη γυναίκα που ζει μαζί με τον θείο της τον γιατρό Fanjat και μια χωρική με νοητική υστέρηση, την απλοϊκή αλλά καλοκάγαθη Geneviève.
Αυτή η γυναίκα, η οποία πάσχει από ψυχική νόσο και ζει σε άγρια σχεδόν κατάσταση, δεν μπορεί να μιλήσει, εκτός από μια λέξη που επαναλαμβάνει κάθε τόσο: Αντίο. Πρόκειται για την κόμισσα Stéphanie de Vandières:
“Ήταν ντυμένη με ένα κουρελιασμένο φόρεμα από μαύρο μετάξι. Τα μακριά μαλλιά της έπεφταν κυματιστά επάνω στο μέτωπο και τους ώμους της, έφταναν κάτω από τη μέση της, χρησιμεύοντας σαν εσάρπα. Συνηθισμένη σε αυτήν την αφροντισιά, σπάνια έκανε κάποια κίνηση να σπρώξει τα μαλλιά από το μέτωπό της, με ένα απότομο τίναγμα του κεφαλιού της, που στιγμιαία ξεσκέπαζε το μέτωπο και τα μάτια της από αυτό το πυκνό πέπλο. Οι κινήσεις της έμοιαζαν με άγριου ζώου, είχαν μια αξιοθαύμαστη μηχανική ακρίβεια, μια ταχύτητα που έμοιαζε ταιριαστή στη γυναικεία της φύση.
Οι δύο κυνηγοί την είδαν, έκπληκτοι, να σκαρφαλώνει επάνω στο κλαδί μιας μηλιάς και να κάθεται εκεί με την άνεση ενός πουλιού. Έκοψε ένα μήλο και το έφαγε. Πήδηξε στο έδαφος σαν σκιουράκι. Τα μέλη του κορμιού της είχαν εξαιρετική ελαστικότητα και φαινόταν να κινείται με άνεση, χωρίς να καταβάλλει την παραμικρή προσπάθεια. Κυλίστηκε στη χλόη παίζοντας σαν μικρό παιδί. Έπειτα τέντωσε πόδια και χέρια επάνω στο γρασίδι με τη χάρη και την φυσικότητα μιας γάτας που κοιμάται στη λιακάδα. Από μακριά, ακούστηκε ένας κεραυνός κι εκείνη σηκώθηκε στα τέσσερα με την ταχύτητα ενός σκύλου που ακούει βήματα να πλησιάζουν.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χωριστεί ο ποταμός των μαλλιών της, που τώρα έπεφταν μοιρασμένα από τις δύο πλευρές του κεφαλιού της, επιτρέποντας στους δύο θεατές να θαυμάσουν τους λευκούς της ώμους που ελαμπαν σαν μαργαρίτες σε λιβάδι και τον λαιμό, του οποίου η τελειότητα τους επέτρεπε να φανταστούν τις υπόλοιπες ομορφιές του κορμιού της.
Άξαφνα έβγαλε μια πονεμένη κραυγή και στάθηκε όρθια στα πόδια της. Οι κινήσεις της ήταν τόσο χαριτωμένες και αέρινες που θύμιζε εκείνη την κόρη της ομίχλης που αναφέρει σε ένα ποίημά του ο Ossian. Έτρεξε προς μια λιμνούλα με νερό, πέταξε με ένα σπρώξιμο το παπούτσι της κι άρχισε να ακροβουτά το λευκό σαν αλάβαστρο πόδι της, θαυμάζοντας τους κυματισμούς που σχηματίζονταν στην επιφάνεια. Έπειτα γονάτισε στην άκρη του ρυακιού και διασκέδαζε βουτώντας και τραβώντας απότομα τις μακριές της μπούκλες κοιτάζοντας τις σταγόνες του νερού που άστραφταν στο φως του ήλιου σαν μαργαριταρένιο στεφάνι.
Αυτή η γυναίκα είναι τρελή! Αναφώνησε ο μαρκήσιος.”
Η τραγική ιστορία της Stéphanie και η ιδιαίτερη σχέση που τη δένει με τον Philippe, θα ξετυλιχθεί στο επόμενο κεφάλαιο, στο οποίο με τρόπο σοκαριστικά ρεαλιστικό και ωμό, σε πλήρη αντίθεση με τις ειδυλλιακές εικόνες που είχαν προηγηθεί στην αφήγηση, παρουσιάζονται τα γεγονότα της υποχώρησης του στρατού του Μ. Ναπολέοντα, στην Ρωσία του 1812, και συγκεκριμένα η διάσχιση του ποταμού Berezina προκειμένου να γλιτώσουν οι Γάλλοι στρατιώτες από την καταδίωξη των Κοζάκων και να καταφύγουν με ασφάλεια στην Πολωνία. Κι εδώ, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί την τεχνική του φλας μπακ:
“Η απάθεια των ταλαίπωρων στρατιωτών μπορεί να συλληφθεί μόνο από εκείνους που γνωρίζουν τί σημαίνει να διασχίζεις τεράστιες ερήμους χιονιού, χωρίς να βλέπεις τίποτα πέρα από τον χιονισμένο ορίζοντα, πίνοντας μονάχα χιόνι, έχοντας το χιόνι ως μοναδικό κρεβάτι, χωρίς άλλη τροφή πέρα από το χιόνι κι ίσως λίγα παγωμένα πατζάρια, μερικές χούφτες αλεύρι ή λίγο κρέας αλόγου. Πεθαίνοντας από την πείνα, τη δίψα, την κούραση και τη στέρηση ύπνου, αυτοί οι δυστυχείς έφτασαν στις όχθες του ποταμού Berezina όπου αντίκρισαν ξύλα, προμήθειες, αμέτρητες στρατιωτικές άμαξες, με λίγα λόγια μια ολάκερη πόλη στη διάθεσή τους. Το χωριό Studzianka είχε ξηλωθεί συθέμελα από την κορυφή όπου προηγουμένως στεκόταν και είχε μεταφερθεί στην κοιλάδα. Όσο επικίνδυνο κι αν ήταν το γαλλικό στρατόπεδο ήταν ασυγκριτα καλύτερο στα μάτια αυτών των ανδρών που εδώ και καιρό δεν είχαν δει τίποτε άλλο πέρα από τις φριχτές ρωσικές ερήμους. Γι’ αυτούς ήταν ένα αχανές καταφύγιο κι ας ήταν προσωρινό, για εικοσιτετράωρη μονάχα παραμονή”.
Σε αυτό το έργο θίγονται δύο πολύ σημαντικά θέματα. Το πρώτο έχει να κάνει με τα ψυχολογικά τραύματα του πολέμου. Οι κακουχίες, οι σκηνές φρίκης, οι τραυματικές εμπειρίες γίνονται στην πορεία, για όσους στρατιώτες καταφέρουν να επιστρέψουν ζωντανοί, αναμνήσεις που τους στοιχειώνουν και τους προκαλούν σοβαρά προβλήματα στο υπόλοιπο της ζωής τους. Σήμερα αυτή η ασθένεια είναι γνωστή ως Post Traumatic Stress Disorder ή PTSD.
Το δεύτερο θέμα έχει να κάνει με τις γυναίκες και τα παιδιά που συνόδευαν τις στρατιές του Μ. Ναπολέοντα. Από το βιβλίο με τίτλο Soldiers, Citizens and Civilians Experiences and Perceptions of the Revolutionary and Napoleonic Wars, 1790–1820, σελ 78, μεταφέρω:
"Στα στρατόπεδα υπήρχε ένας σεβαστός αριθμός γυναικών, είτε επρόκειτο για τις συζύγους ή ερωμένες των στρατιωτών είτε για εκείνες που προσέφεραν συγκεκριμένες υπηρεσίες (κάποιες από αυτές ενέπιπταν και στις δύο κατηγορίες). Η Madame Lefebvre πλύστρα και σύζυγος του Δούκα του Danzig αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας περίπτωσης. Η ζωή της θα γίνει θεατρικό έργο με τίτλο “Η κυρία δε με μέλλει” (Madame Sans-Gêne, από τον συγγραφέα Victorien Sardou, το παρανόμι είναι δανεισμένο από μια άλλη γυναίκα στρατιωτίνα, την Thérèse Figueur).
Μαζί με αυτές που επιτελούσαν διατεταγμένες υπηρεσίες, δηλαδή τις υπεύθυνες επισιτισμού (cantinières και vivandières) και τις πλύστρες ή ασπρορουχούδες (blanchisseuses ), μαζί με το στρατό ταξίδευαν και πολλές ιερόδουλες. Κάποιες από αυτές φορούσαν στρατιωτική στολή και κατά καιρούς έπιαναν τα όπλα δίπλα στους στρατιώτες”.
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Οι σημειώσεις που ακολουθούν δεν έχουν άμεση σχέση με την ανωτέρω κριτική, είναι αποσπάσματα αντεγραμμένα από τις σελίδες 147 - 192 της βιογραφίας της Nadine Satiat με τίτλο: Μπαλζάκ ή η μανία της γραφής, εκδ. Τραυλός, 2001, όπου καλύπτεται το διάστημα από το 1828 έως και το 1830 και λειτουργεί ως σύνοψη όσων έχω διαβάσει ως τώρα. Ο λόγος που τις ανεβάζω εδώ είναι γιατί αυτός ο τρόπος με βοηθάει στην επεξεργασία και οργάνωση του υλικού που χρειάζομαι προκειμένου να παρακολουθήσω καλύτερα τη ζωή και το έργο του συγγραφέα, παράλληλα με την ανάγνωση των έργων του.
Τον Σεπτέμβριο του 1828, Ο Balzac, επισκέπτεται την περιοχή Φουζέρ (Fougeres), της Βρετάνης μένει στο σπίτι του βαρόνου - στρατηγού Πομερέλ. Εκεί ξεκινάει να γράφει τους Σουάνους. Επέστρεψε στο Παρίσι τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, μετά από ένα διάστημα που πέρασε με τους δικούς του στις Βερσαλλίες. Η οικονομική του κατάσταση ήταν οικτρή. Για την δημοσίευση των Σουάνων, σε τέσσερις τόμους, τον Ιανουάριο του 1829, θα εισπράξει από τον εκδοτικό του Ουρμπαίν Κανέλ 1000 φράγκα τοις μετρητοίς, ποσό πενιχρό. Για την έκδοση θα διαθέσει χρήματα ο λογοτεχνικός του ατζέντης, Ανρί ντε Λατούς (Henri de Latouche, 1785 – 1851). Ο τίτλος με την μορφή “Ο τελευταίος των Σουάνων” σκόπιμα παρέπεμπε σε μυθιστόρημα του Sir Walter Scott (M. Honore Balzac, Le dernier Chouan, ou La Bretagne en 1800, εκδ. U. Canel, Paris 1829 τ. 4). Το βιβλίο δεν θα σημειώσει ιδιαίτερη εκδοτική επιτυχία.
εικόνα της πρώτης έκδοσης των Σουάνων.
πηγή gallica.
Στις 19 Ιουνίου 1829 πεθαίνει ο πατέρα του Balzac. Την ίδια χρονιά ο συγγραφέας αρχίζει να γίνεται δεκτός σε πολλά φημισμένα λογοτεχνικά σαλόνια, γεγονός που τον κάνει να συνειδητοποιεί ακόμη πιο έντονα την οικονομική του ανεπάρκεια. Γι’ αυτό δέχτηκε μετά από πίεση του εκδότη Λεβαβασέρ (Levavasseur) να γράψει την “Φυσιολογία του γάμου” την οποία είχε αφήσει παρατημένη στο συρτάρι του από τα 1826 (δημοσιεύτηκε τέλη Δεκεμβρίου 1829). Επίσης επανασυνδέεται ερωτικά με την Δούκισσα ντ’ Αμπραντές (Laure Junot, duchesse d’Abrantes 1784 - 1838) η οποία επίσης διατηρούσε λογοτεχνικό σαλόνι και υψηλές γνωριμίες, ενώ συνεχίζει τον δεσμό του με την Λωρ ντε Μπερνύ (Laure de Berny 1777- 1836). Τον Οκτώβριο του 1829 έγραψε το διήγημα Gloire et Malheur (Δόξα και Δυστυχία) που μεταγενέστερα θα πάρει τον τίτλο La Maison du chat-qui-pelote. Στη συνέχεια, την ίδια χρονιά, γράφει το διήγημα El Verdugo (Ο εκτελεστής) εμπνευσμένο από αναμνήσεις της ντ’ Αμπραντές και τις αφηγήσεις του ισπανού ποιητή Martinez de la Rosa, που ήταν πολιτικός εξόριστος στο Παρίσι.
Οι σκηνές της ιδιωτικής ζωής (Scenes de la vie privee):
Από τα 1824 είχε συλλάβει την ιδέα μιας συλλογής διηγημάτων υπό τον γενικό αυτό τίτλο. Το Οκτώβρη του 1829 συνάπτει συμφωνία με τον εκδοτικό Mame et Delaunay-Vallee προκειμένου να ξεκινήσει από την επόμενη χρονιά η συγκεκριμένη σειρά. Η συμφωνία αφορούσε την έκδοση δύο τόμων σε σχήμα όγδοο. Η αμοιβή ήταν 1200 φράγκα σε γραμμάτια πληρωτέα σε διάστημα από έξι έως δέκα μήνες. Θα τυπώνονταν 900 αντίτυπα εκ των οποίων ο ίδιος ο συγγραφέας αναλάμβανε την υποχρέωση να πουλήσει 370, καθώς επίσης επωμιζόταν τα έξοδα των διορθώσεων, αν αυτά ξεπερνούσαν τα 150 φράγκα. Εκτός αυτού, υπήρχαν προβλήματα και οικονομικές διαφορές με τον ατζέντη του, τον Latouche.
Κι όμως. Παρ’ όλη την απελπιστική κατάσταση ο Balzac συνεχίζει να εργάζεται φιλότιμα:
“Υπάρχει μέσα μου, δεν ξέρω τι, που με εμποδίζει να κάνει κάτι συνειδητά κακοφτιαγμένο. Είναι σημαντικό να χαρίζουμε στο κάθε βιβλίο ένα μέλλον. Να το κάνουμε κωλόχαρτο ή ένα έργο αντάξιο να μπει στη βιβλιοθήκη”.
Ο συγγραφέας βρίσκει μια διέξοδο επιβίωσης στη δημοσιογραφία. Αρχικά έρχεται σε επαφή με τον δημοσιογράφο και τυπογράφο Εμίλ ντε Ζιραρντέν (Emile de Girardin 1802 – 1881) στις αρχές του 1930. Από αυτόν δημιουργήθηκαν κάποια πρωτοποριακά έντυπα της εποχής, το περιοδικό Le Voleur (Ο κλέφτης), το περιοδικό κυριών La Mode (Η μόδα). O Balzac εγραψε εκεί, όπως επίσης στη καλλιτεχνική εφημερίδα La Silhouette, την οποία επίσης στο μεταξύ είχε αναλάβει ο Girardin καθώς και στην Επιφυλλίδα των πολιτικών εφημερίδων (le Feuilleton des journaux politiques) η οποία περιείχε κυρίως βιβλιοκριτικές, στο σατιρικό φύλο Η καρικατούρα (La Caricature) καθώς και στην Επιθεώρηση των Παρισίων (Revue de Paris) του Louis Desire Veron.
Σε αυτά τα έντυπα θα δημοσιευτούν διηγήματα όπως το El Verdugo (Ο εκτελεστής), διάφορες πρώιμες εκδοχές του Gobseck (Γκόμπσεκ), το Une vue de Touraine (Μια άποψη της Τουραίνης) που αργότερα θα εξελιχθεί στο La Femme de trente ans (Η τριαντάχρονη γυναίκα), το Etude de femme (Σπουδή γυναίκας), το La Femme vertueuse (Η ενάρετη γυναίκα) που εξελίχθηκε στο μεταγενέστερο Une double famille (Μια διπλή οικογένεια), το Adieu (Αντίο), το Les deux reves που θα οριστικοποιηθεί αργότερα ως Sur Catherine de Medicis (Περί της Αικατερίνης των Μεδίκων), το Traite de la vie elegante (Πραγματεία περί της καλαίσθητης ζωής), το L'Elixir de longue vie (Το ελιξήριο της μακροζωίας), ο Sarrasine (Σαραζίνος) και το Une Passion dans le desert (Ένα πάθος στην έρημο), δύο διηγήματα φαντασίας - κριτικής της θρησκείας με τίτλο Zero (Μηδέν) και Tout (Όλα) τα οποία θα εξελιχθούν στο Jesus-Christ en Flandre (Ο Ιησούς Χριστός στη Φλάνδρα) το La Danse des pierres (ο χορός των λίθων) το οποίο δεν μπήκε στην ανθρώπινη κωμωδία.
Στα ίδια έντυπα θα δημοσιευτούν επίσης κριτικές και άρθρα του Balzac για λογοτεχνικά αλλά και πολιτικά - κοινωνικά θέματα. Συνολικά η Satiat αναφέρει εξήντα συνεργασίες μέσα σε πέντε μήνες σε εφημερίδες διαφορετικών πολιτικών τάσεων. Ορισμένα από αυτά τα άρθρα είναι το “Περί Καλλιτεχνών” στην Σιλουέτα το 1830 όπου και το παρακάτω απόσπασμα:
“Ο αστός που επέκρινε τον καλλιτέχνη για τις ονειροπολήσεις του, αγνοούσε προφανώς ανάμεσα σε πόσες συνεχείς αντιθέσεις ζούσε ένας άνθρωπος συνηθισμένος να κάνει τη ψυχή του καθρέφτη στον οποίο να αντικαθρεφτίζεται ολόκληρη η οικουμένη, και όπου ανάλογα με τη δική του βούληση να εμφανίζονται οι τόποι και τα ήθη τους, οι άνθρωποι και τα πάθη τους.
Η σκέψη είναι κατά κάποιον τρόπο κάτι ενάντια στη φύση και οι τέχνες είναι παράγωγο της κατάχρησης της σκέψης. Αποστολή του καλλιτέχνη είναι να συλλάβει τις πιο απόμακρες σχέσεις αλλά και να δημιουργήσει κάτι το συναρπαστικό συνταιριάζονται δύο πολύ κοινά πράγματα. Δεν έχει σημασία αν καμιά δεκαριά φορές μέσα στην ημέρα μπορεί να δίνει την εικόνα ηλιθίου, παλαβού ή ενός χαζού μπακαλόπαιδου: ο καλλιτέχνης διαλέγεται με το μέλλον”.
Στο άρθρο με τίτλο “Η τρέχουσα εκδοτική κατάσταση” περιγράφει με τα μελανότερα χρώματα την κατάσταση:
“Ο Μπαλζάκ που είχε ανακατευτεί προσωπικά σε όλα τα σχετικά με το βιβλίο επαγγέλματα κατάγγελλε σε αυτό [σσ. το άρθρο] τις καταστροφικές συνέπειες που είχαν η υπερβολική χρήση πιστώσεων και οι αμέτρητες πτωχεύσεις, που τελικά οφείλονταν στο γεγονός ότι οι βιβλιοπώλες - εκδότες πλήρωναν όλο και συχνότερα με μακροπρόθεσμα γραμμάτια τόσο τους εμπόρους του χαρτιού και τους τυπογράφους όσο και τους συγγραφείς. Γι’ αυτόν τον λόγο, το επάγγελμα είχε κατακλυστεί από αδαείς εμπόρους και αναξιόπιστους μεσάζοντες, αποτέλεσμα να αυξάνονται οι κάθε είδους κερδοσκοπίες, να παρατηρείται επιβάρυνση της τιμής του βιβλίου με τις επιπρόσθετες προμήθειες ή αντιθέτως τρομερή υποτίμησή του, με το ξεπούλημα ολόκληρων εκδόσεων σε εξευτελιστική τιμή προκειμένου να βρεθεί το απαραίτητο ρευστό χρήμα. Αποτέλεσμα: Κανένας δεν ήθελε πλέον να προεξοφλεί γραμμάτια εκδοτών, το επάγγελμα είχε χάσει την αξιοπιστία του και, με τον παραδοξότερο τρόπο, κατακρημνιζόταν τη στιγμή που η ανάγνωση είχε γίνει μια πραγματική ανάγκη της ευρωπαϊκής φαντασίας. Γι’ αυτό πολλοί συγγραφείς προκειμένου να κερδίσουν τα προς το ζην, στρέφονταν όπως και ο Μπαλζάκ στον Τύπο”.
Έγραψε επίσης μια δριμεία κριτική ενάντια στο θεατρικό του Victor Hugo “Ερνάνης” το ανέβασμα της παράστασης του οποίου προκάλεσε επεισόδια και έκανε τον Balzac να μιλάει για μια “επίπλαστη επιτυχία που αν την επικροτούσαμε θα μπορούσε να μας γελοιοποιήσει σε όλη την Ευρώπη”.
Στο άρθρο “Περί της Μόδας στη λογοτεχνία” αναφέρει:
“ο ταλαντούχος άνθρωπος μπορεί να καταβροχθιστεί στον κόσμο μας άλλοτε από κάποιο ψευδοσύστημα, άλλοτε από κάποιο παρεΐστικο κύκλωμα ή ακόμα και από μια παράλογη εγωπάθεια [....] Βάλαμε την ποίηση μέσα στην πρόζα και απορούμε που δεν έχουμε πια ποίηση. Αφού εξαντλήσαμε κάθε κατάσταση, τώρα θέλουμε κάτι δραματικό. Δεν πιστεύουμε σε τίποτα και θέλουμε πίστεις”.
Στις δεκαεννέα “Επιστολές για το Παρίσι” οι οποίες δημοσιεύτηκαν ανώνυμα, σε συνέχειες ως το 1831, σχολιάζει το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι της εποχή του. Σε πολιτικό επίπεδο οι απόψεις του συνοψίζονταν στο εξής:
“Μια αναγκαστική αποδοχή της συνταγματικής μοναρχίας που πήγαζε από τη λαϊκή βούληση, μια μοιρολατρική υποταγή ανάμεσα στην τάξη των κατεχόντων και τις προλεταριατικές τάξεις, ένας σκεπτικισμός που έβρισκε όλες τις κυβερνήσεις ίδιες, αφού όλες ήταν αναγκασμένες να χρησιμοποιούν τα ίδια κόλπα, να επιχειρούν τις ίδιες λαθροχειρίες, να κάνουν τους ίδιους θεατρινισμούς πάνω στα ίδια πάντα σανίδια, είτε δημοκρατικές ήταν αυτές είτε μοναρχικές”.
Το Μάρτιο του 1830 εκδόθηκε η δίτομη συλλογή διηγημάτων του με τίτλο “Σκηνές της ιδιωτικής ζωής” ( (Scenes de la vie privee) από τον εκδοτικό τον εκδοτικό Mame et Delaunay-Vallee η οποία περιλαμβάνει:
Α΄ τόμος:
La Vendetta, Les dangers de l'inconduite,Le Bal de Sceaux
Β΄τόμος:
Gloire et malheur ; La femme vertueuse ; La paix du menage
εικόνα της πρώτης έκδοσης
πηγή gallica.
fun fact: Στα υπό έκδοση βιβλία του συγγραφέα στο τέλος του Ά τόμου αναφέρεται το “Οι τρεις Καρδινάλοι” το οποίο, καίτοι ο συγγραφέας είχε στα σχέδιά του, προφανώς, τελικά όμως δεν γράφτηκε ποτέ!
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό La Mode, σε συνέχειες, τον Μάιο - Ιούνιο του 1830, με τίτλο “Στρατιωτικά ενθυμήματα, Αντίο” (Souvenirs soldatesques, Adieu). Το υλικό για την ιστορία του, ο συγγραφέας, το άντλησε πρωτίστως από δύο φίλους του, στρατιωτικούς που συμμετείχαν στους Ναπολεόντειους πολέμους, τον François-Michel Carraud (1781-1864) και κυρίως τον Louis-Nicolas Périolas (1785 - 1859). Αργότερα ο συγγραφέας θα το εντάξει στις Σκηνές της ιδιωτικής ζωής (Scènes de la vie privée) στα 1832 και τελικά θα καταλήξει να μπει στον κανόνα της Ανθρώπινης Κωμωδίας μαζί με τις υπόλοιπες Φιλοσοφικές σπουδές (Études philosophiques).
Δυο φίλοι έχουν πάει για κυνήγι στο φθινοπωρινό δάσος του L'Isle-Adam, ο μαρκήσιος d’Albon και ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας, ο τριαντάχρονος συνταγματάρχης Philippe de Sucy, ο οποίος μετά από μακροχρόνια αιχμαλωσία από τους Κοζάκους στη Ρωσία (μετά την ήττα του Μ. Ναπολέοντα στα 1812) επέστρεψε στην πατρίδα του, φέροντας επάνω του έντονα τα σημάδια από τις ταλαιπωρίες που υπέστη. Εκεί σε ένα εγκαταλειμμένο μοναστήρι, ανακαλύπτουν μια μυστηριώδη γυναίκα που ζει μαζί με τον θείο της τον γιατρό Fanjat και μια χωρική με νοητική υστέρηση, την απλοϊκή αλλά καλοκάγαθη Geneviève.
Αυτή η γυναίκα, η οποία πάσχει από ψυχική νόσο και ζει σε άγρια σχεδόν κατάσταση, δεν μπορεί να μιλήσει, εκτός από μια λέξη που επαναλαμβάνει κάθε τόσο: Αντίο. Πρόκειται για την κόμισσα Stéphanie de Vandières:
“Ήταν ντυμένη με ένα κουρελιασμένο φόρεμα από μαύρο μετάξι. Τα μακριά μαλλιά της έπεφταν κυματιστά επάνω στο μέτωπο και τους ώμους της, έφταναν κάτω από τη μέση της, χρησιμεύοντας σαν εσάρπα. Συνηθισμένη σε αυτήν την αφροντισιά, σπάνια έκανε κάποια κίνηση να σπρώξει τα μαλλιά από το μέτωπό της, με ένα απότομο τίναγμα του κεφαλιού της, που στιγμιαία ξεσκέπαζε το μέτωπο και τα μάτια της από αυτό το πυκνό πέπλο. Οι κινήσεις της έμοιαζαν με άγριου ζώου, είχαν μια αξιοθαύμαστη μηχανική ακρίβεια, μια ταχύτητα που έμοιαζε ταιριαστή στη γυναικεία της φύση.
Οι δύο κυνηγοί την είδαν, έκπληκτοι, να σκαρφαλώνει επάνω στο κλαδί μιας μηλιάς και να κάθεται εκεί με την άνεση ενός πουλιού. Έκοψε ένα μήλο και το έφαγε. Πήδηξε στο έδαφος σαν σκιουράκι. Τα μέλη του κορμιού της είχαν εξαιρετική ελαστικότητα και φαινόταν να κινείται με άνεση, χωρίς να καταβάλλει την παραμικρή προσπάθεια. Κυλίστηκε στη χλόη παίζοντας σαν μικρό παιδί. Έπειτα τέντωσε πόδια και χέρια επάνω στο γρασίδι με τη χάρη και την φυσικότητα μιας γάτας που κοιμάται στη λιακάδα. Από μακριά, ακούστηκε ένας κεραυνός κι εκείνη σηκώθηκε στα τέσσερα με την ταχύτητα ενός σκύλου που ακούει βήματα να πλησιάζουν.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χωριστεί ο ποταμός των μαλλιών της, που τώρα έπεφταν μοιρασμένα από τις δύο πλευρές του κεφαλιού της, επιτρέποντας στους δύο θεατές να θαυμάσουν τους λευκούς της ώμους που ελαμπαν σαν μαργαρίτες σε λιβάδι και τον λαιμό, του οποίου η τελειότητα τους επέτρεπε να φανταστούν τις υπόλοιπες ομορφιές του κορμιού της.
Άξαφνα έβγαλε μια πονεμένη κραυγή και στάθηκε όρθια στα πόδια της. Οι κινήσεις της ήταν τόσο χαριτωμένες και αέρινες που θύμιζε εκείνη την κόρη της ομίχλης που αναφέρει σε ένα ποίημά του ο Ossian. Έτρεξε προς μια λιμνούλα με νερό, πέταξε με ένα σπρώξιμο το παπούτσι της κι άρχισε να ακροβουτά το λευκό σαν αλάβαστρο πόδι της, θαυμάζοντας τους κυματισμούς που σχηματίζονταν στην επιφάνεια. Έπειτα γονάτισε στην άκρη του ρυακιού και διασκέδαζε βουτώντας και τραβώντας απότομα τις μακριές της μπούκλες κοιτάζοντας τις σταγόνες του νερού που άστραφταν στο φως του ήλιου σαν μαργαριταρένιο στεφάνι.
Αυτή η γυναίκα είναι τρελή! Αναφώνησε ο μαρκήσιος.”
Η τραγική ιστορία της Stéphanie και η ιδιαίτερη σχέση που τη δένει με τον Philippe, θα ξετυλιχθεί στο επόμενο κεφάλαιο, στο οποίο με τρόπο σοκαριστικά ρεαλιστικό και ωμό, σε πλήρη αντίθεση με τις ειδυλλιακές εικόνες που είχαν προηγηθεί στην αφήγηση, παρουσιάζονται τα γεγονότα της υποχώρησης του στρατού του Μ. Ναπολέοντα, στην Ρωσία του 1812, και συγκεκριμένα η διάσχιση του ποταμού Berezina προκειμένου να γλιτώσουν οι Γάλλοι στρατιώτες από την καταδίωξη των Κοζάκων και να καταφύγουν με ασφάλεια στην Πολωνία. Κι εδώ, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί την τεχνική του φλας μπακ:
“Η απάθεια των ταλαίπωρων στρατιωτών μπορεί να συλληφθεί μόνο από εκείνους που γνωρίζουν τί σημαίνει να διασχίζεις τεράστιες ερήμους χιονιού, χωρίς να βλέπεις τίποτα πέρα από τον χιονισμένο ορίζοντα, πίνοντας μονάχα χιόνι, έχοντας το χιόνι ως μοναδικό κρεβάτι, χωρίς άλλη τροφή πέρα από το χιόνι κι ίσως λίγα παγωμένα πατζάρια, μερικές χούφτες αλεύρι ή λίγο κρέας αλόγου. Πεθαίνοντας από την πείνα, τη δίψα, την κούραση και τη στέρηση ύπνου, αυτοί οι δυστυχείς έφτασαν στις όχθες του ποταμού Berezina όπου αντίκρισαν ξύλα, προμήθειες, αμέτρητες στρατιωτικές άμαξες, με λίγα λόγια μια ολάκερη πόλη στη διάθεσή τους. Το χωριό Studzianka είχε ξηλωθεί συθέμελα από την κορυφή όπου προηγουμένως στεκόταν και είχε μεταφερθεί στην κοιλάδα. Όσο επικίνδυνο κι αν ήταν το γαλλικό στρατόπεδο ήταν ασυγκριτα καλύτερο στα μάτια αυτών των ανδρών που εδώ και καιρό δεν είχαν δει τίποτε άλλο πέρα από τις φριχτές ρωσικές ερήμους. Γι’ αυτούς ήταν ένα αχανές καταφύγιο κι ας ήταν προσωρινό, για εικοσιτετράωρη μονάχα παραμονή”.
Σε αυτό το έργο θίγονται δύο πολύ σημαντικά θέματα. Το πρώτο έχει να κάνει με τα ψυχολογικά τραύματα του πολέμου. Οι κακουχίες, οι σκηνές φρίκης, οι τραυματικές εμπειρίες γίνονται στην πορεία, για όσους στρατιώτες καταφέρουν να επιστρέψουν ζωντανοί, αναμνήσεις που τους στοιχειώνουν και τους προκαλούν σοβαρά προβλήματα στο υπόλοιπο της ζωής τους. Σήμερα αυτή η ασθένεια είναι γνωστή ως Post Traumatic Stress Disorder ή PTSD.
Το δεύτερο θέμα έχει να κάνει με τις γυναίκες και τα παιδιά που συνόδευαν τις στρατιές του Μ. Ναπολέοντα. Από το βιβλίο με τίτλο Soldiers, Citizens and Civilians Experiences and Perceptions of the Revolutionary and Napoleonic Wars, 1790–1820, σελ 78, μεταφέρω:
"Στα στρατόπεδα υπήρχε ένας σεβαστός αριθμός γυναικών, είτε επρόκειτο για τις συζύγους ή ερωμένες των στρατιωτών είτε για εκείνες που προσέφεραν συγκεκριμένες υπηρεσίες (κάποιες από αυτές ενέπιπταν και στις δύο κατηγορίες). Η Madame Lefebvre πλύστρα και σύζυγος του Δούκα του Danzig αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας περίπτωσης. Η ζωή της θα γίνει θεατρικό έργο με τίτλο “Η κυρία δε με μέλλει” (Madame Sans-Gêne, από τον συγγραφέα Victorien Sardou, το παρανόμι είναι δανεισμένο από μια άλλη γυναίκα στρατιωτίνα, την Thérèse Figueur).
Μαζί με αυτές που επιτελούσαν διατεταγμένες υπηρεσίες, δηλαδή τις υπεύθυνες επισιτισμού (cantinières και vivandières) και τις πλύστρες ή ασπρορουχούδες (blanchisseuses ), μαζί με το στρατό ταξίδευαν και πολλές ιερόδουλες. Κάποιες από αυτές φορούσαν στρατιωτική στολή και κατά καιρούς έπιαναν τα όπλα δίπλα στους στρατιώτες”.
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Οι σημειώσεις που ακολουθούν δεν έχουν άμεση σχέση με την ανωτέρω κριτική, είναι αποσπάσματα αντεγραμμένα από τις σελίδες 147 - 192 της βιογραφίας της Nadine Satiat με τίτλο: Μπαλζάκ ή η μανία της γραφής, εκδ. Τραυλός, 2001, όπου καλύπτεται το διάστημα από το 1828 έως και το 1830 και λειτουργεί ως σύνοψη όσων έχω διαβάσει ως τώρα. Ο λόγος που τις ανεβάζω εδώ είναι γιατί αυτός ο τρόπος με βοηθάει στην επεξεργασία και οργάνωση του υλικού που χρειάζομαι προκειμένου να παρακολουθήσω καλύτερα τη ζωή και το έργο του συγγραφέα, παράλληλα με την ανάγνωση των έργων του.
Τον Σεπτέμβριο του 1828, Ο Balzac, επισκέπτεται την περιοχή Φουζέρ (Fougeres), της Βρετάνης μένει στο σπίτι του βαρόνου - στρατηγού Πομερέλ. Εκεί ξεκινάει να γράφει τους Σουάνους. Επέστρεψε στο Παρίσι τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, μετά από ένα διάστημα που πέρασε με τους δικούς του στις Βερσαλλίες. Η οικονομική του κατάσταση ήταν οικτρή. Για την δημοσίευση των Σουάνων, σε τέσσερις τόμους, τον Ιανουάριο του 1829, θα εισπράξει από τον εκδοτικό του Ουρμπαίν Κανέλ 1000 φράγκα τοις μετρητοίς, ποσό πενιχρό. Για την έκδοση θα διαθέσει χρήματα ο λογοτεχνικός του ατζέντης, Ανρί ντε Λατούς (Henri de Latouche, 1785 – 1851). Ο τίτλος με την μορφή “Ο τελευταίος των Σουάνων” σκόπιμα παρέπεμπε σε μυθιστόρημα του Sir Walter Scott (M. Honore Balzac, Le dernier Chouan, ou La Bretagne en 1800, εκδ. U. Canel, Paris 1829 τ. 4). Το βιβλίο δεν θα σημειώσει ιδιαίτερη εκδοτική επιτυχία.
εικόνα της πρώτης έκδοσης των Σουάνων.
πηγή gallica.
Στις 19 Ιουνίου 1829 πεθαίνει ο πατέρα του Balzac. Την ίδια χρονιά ο συγγραφέας αρχίζει να γίνεται δεκτός σε πολλά φημισμένα λογοτεχνικά σαλόνια, γεγονός που τον κάνει να συνειδητοποιεί ακόμη πιο έντονα την οικονομική του ανεπάρκεια. Γι’ αυτό δέχτηκε μετά από πίεση του εκδότη Λεβαβασέρ (Levavasseur) να γράψει την “Φυσιολογία του γάμου” την οποία είχε αφήσει παρατημένη στο συρτάρι του από τα 1826 (δημοσιεύτηκε τέλη Δεκεμβρίου 1829). Επίσης επανασυνδέεται ερωτικά με την Δούκισσα ντ’ Αμπραντές (Laure Junot, duchesse d’Abrantes 1784 - 1838) η οποία επίσης διατηρούσε λογοτεχνικό σαλόνι και υψηλές γνωριμίες, ενώ συνεχίζει τον δεσμό του με την Λωρ ντε Μπερνύ (Laure de Berny 1777- 1836). Τον Οκτώβριο του 1829 έγραψε το διήγημα Gloire et Malheur (Δόξα και Δυστυχία) που μεταγενέστερα θα πάρει τον τίτλο La Maison du chat-qui-pelote. Στη συνέχεια, την ίδια χρονιά, γράφει το διήγημα El Verdugo (Ο εκτελεστής) εμπνευσμένο από αναμνήσεις της ντ’ Αμπραντές και τις αφηγήσεις του ισπανού ποιητή Martinez de la Rosa, που ήταν πολιτικός εξόριστος στο Παρίσι.
Οι σκηνές της ιδιωτικής ζωής (Scenes de la vie privee):
Από τα 1824 είχε συλλάβει την ιδέα μιας συλλογής διηγημάτων υπό τον γενικό αυτό τίτλο. Το Οκτώβρη του 1829 συνάπτει συμφωνία με τον εκδοτικό Mame et Delaunay-Vallee προκειμένου να ξεκινήσει από την επόμενη χρονιά η συγκεκριμένη σειρά. Η συμφωνία αφορούσε την έκδοση δύο τόμων σε σχήμα όγδοο. Η αμοιβή ήταν 1200 φράγκα σε γραμμάτια πληρωτέα σε διάστημα από έξι έως δέκα μήνες. Θα τυπώνονταν 900 αντίτυπα εκ των οποίων ο ίδιος ο συγγραφέας αναλάμβανε την υποχρέωση να πουλήσει 370, καθώς επίσης επωμιζόταν τα έξοδα των διορθώσεων, αν αυτά ξεπερνούσαν τα 150 φράγκα. Εκτός αυτού, υπήρχαν προβλήματα και οικονομικές διαφορές με τον ατζέντη του, τον Latouche.
Κι όμως. Παρ’ όλη την απελπιστική κατάσταση ο Balzac συνεχίζει να εργάζεται φιλότιμα:
“Υπάρχει μέσα μου, δεν ξέρω τι, που με εμποδίζει να κάνει κάτι συνειδητά κακοφτιαγμένο. Είναι σημαντικό να χαρίζουμε στο κάθε βιβλίο ένα μέλλον. Να το κάνουμε κωλόχαρτο ή ένα έργο αντάξιο να μπει στη βιβλιοθήκη”.
Ο συγγραφέας βρίσκει μια διέξοδο επιβίωσης στη δημοσιογραφία. Αρχικά έρχεται σε επαφή με τον δημοσιογράφο και τυπογράφο Εμίλ ντε Ζιραρντέν (Emile de Girardin 1802 – 1881) στις αρχές του 1930. Από αυτόν δημιουργήθηκαν κάποια πρωτοποριακά έντυπα της εποχής, το περιοδικό Le Voleur (Ο κλέφτης), το περιοδικό κυριών La Mode (Η μόδα). O Balzac εγραψε εκεί, όπως επίσης στη καλλιτεχνική εφημερίδα La Silhouette, την οποία επίσης στο μεταξύ είχε αναλάβει ο Girardin καθώς και στην Επιφυλλίδα των πολιτικών εφημερίδων (le Feuilleton des journaux politiques) η οποία περιείχε κυρίως βιβλιοκριτικές, στο σατιρικό φύλο Η καρικατούρα (La Caricature) καθώς και στην Επιθεώρηση των Παρισίων (Revue de Paris) του Louis Desire Veron.
Σε αυτά τα έντυπα θα δημοσιευτούν διηγήματα όπως το El Verdugo (Ο εκτελεστής), διάφορες πρώιμες εκδοχές του Gobseck (Γκόμπσεκ), το Une vue de Touraine (Μια άποψη της Τουραίνης) που αργότερα θα εξελιχθεί στο La Femme de trente ans (Η τριαντάχρονη γυναίκα), το Etude de femme (Σπουδή γυναίκας), το La Femme vertueuse (Η ενάρετη γυναίκα) που εξελίχθηκε στο μεταγενέστερο Une double famille (Μια διπλή οικογένεια), το Adieu (Αντίο), το Les deux reves που θα οριστικοποιηθεί αργότερα ως Sur Catherine de Medicis (Περί της Αικατερίνης των Μεδίκων), το Traite de la vie elegante (Πραγματεία περί της καλαίσθητης ζωής), το L'Elixir de longue vie (Το ελιξήριο της μακροζωίας), ο Sarrasine (Σαραζίνος) και το Une Passion dans le desert (Ένα πάθος στην έρημο), δύο διηγήματα φαντασίας - κριτικής της θρησκείας με τίτλο Zero (Μηδέν) και Tout (Όλα) τα οποία θα εξελιχθούν στο Jesus-Christ en Flandre (Ο Ιησούς Χριστός στη Φλάνδρα) το La Danse des pierres (ο χορός των λίθων) το οποίο δεν μπήκε στην ανθρώπινη κωμωδία.
Στα ίδια έντυπα θα δημοσιευτούν επίσης κριτικές και άρθρα του Balzac για λογοτεχνικά αλλά και πολιτικά - κοινωνικά θέματα. Συνολικά η Satiat αναφέρει εξήντα συνεργασίες μέσα σε πέντε μήνες σε εφημερίδες διαφορετικών πολιτικών τάσεων. Ορισμένα από αυτά τα άρθρα είναι το “Περί Καλλιτεχνών” στην Σιλουέτα το 1830 όπου και το παρακάτω απόσπασμα:
“Ο αστός που επέκρινε τον καλλιτέχνη για τις ονειροπολήσεις του, αγνοούσε προφανώς ανάμεσα σε πόσες συνεχείς αντιθέσεις ζούσε ένας άνθρωπος συνηθισμένος να κάνει τη ψυχή του καθρέφτη στον οποίο να αντικαθρεφτίζεται ολόκληρη η οικουμένη, και όπου ανάλογα με τη δική του βούληση να εμφανίζονται οι τόποι και τα ήθη τους, οι άνθρωποι και τα πάθη τους.
Η σκέψη είναι κατά κάποιον τρόπο κάτι ενάντια στη φύση και οι τέχνες είναι παράγωγο της κατάχρησης της σκέψης. Αποστολή του καλλιτέχνη είναι να συλλάβει τις πιο απόμακρες σχέσεις αλλά και να δημιουργήσει κάτι το συναρπαστικό συνταιριάζονται δύο πολύ κοινά πράγματα. Δεν έχει σημασία αν καμιά δεκαριά φορές μέσα στην ημέρα μπορεί να δίνει την εικόνα ηλιθίου, παλαβού ή ενός χαζού μπακαλόπαιδου: ο καλλιτέχνης διαλέγεται με το μέλλον”.
Στο άρθρο με τίτλο “Η τρέχουσα εκδοτική κατάσταση” περιγράφει με τα μελανότερα χρώματα την κατάσταση:
“Ο Μπαλζάκ που είχε ανακατευτεί προσωπικά σε όλα τα σχετικά με το βιβλίο επαγγέλματα κατάγγελλε σε αυτό [σσ. το άρθρο] τις καταστροφικές συνέπειες που είχαν η υπερβολική χρήση πιστώσεων και οι αμέτρητες πτωχεύσεις, που τελικά οφείλονταν στο γεγονός ότι οι βιβλιοπώλες - εκδότες πλήρωναν όλο και συχνότερα με μακροπρόθεσμα γραμμάτια τόσο τους εμπόρους του χαρτιού και τους τυπογράφους όσο και τους συγγραφείς. Γι’ αυτόν τον λόγο, το επάγγελμα είχε κατακλυστεί από αδαείς εμπόρους και αναξιόπιστους μεσάζοντες, αποτέλεσμα να αυξάνονται οι κάθε είδους κερδοσκοπίες, να παρατηρείται επιβάρυνση της τιμής του βιβλίου με τις επιπρόσθετες προμήθειες ή αντιθέτως τρομερή υποτίμησή του, με το ξεπούλημα ολόκληρων εκδόσεων σε εξευτελιστική τιμή προκειμένου να βρεθεί το απαραίτητο ρευστό χρήμα. Αποτέλεσμα: Κανένας δεν ήθελε πλέον να προεξοφλεί γραμμάτια εκδοτών, το επάγγελμα είχε χάσει την αξιοπιστία του και, με τον παραδοξότερο τρόπο, κατακρημνιζόταν τη στιγμή που η ανάγνωση είχε γίνει μια πραγματική ανάγκη της ευρωπαϊκής φαντασίας. Γι’ αυτό πολλοί συγγραφείς προκειμένου να κερδίσουν τα προς το ζην, στρέφονταν όπως και ο Μπαλζάκ στον Τύπο”.
Έγραψε επίσης μια δριμεία κριτική ενάντια στο θεατρικό του Victor Hugo “Ερνάνης” το ανέβασμα της παράστασης του οποίου προκάλεσε επεισόδια και έκανε τον Balzac να μιλάει για μια “επίπλαστη επιτυχία που αν την επικροτούσαμε θα μπορούσε να μας γελοιοποιήσει σε όλη την Ευρώπη”.
Στο άρθρο “Περί της Μόδας στη λογοτεχνία” αναφέρει:
“ο ταλαντούχος άνθρωπος μπορεί να καταβροχθιστεί στον κόσμο μας άλλοτε από κάποιο ψευδοσύστημα, άλλοτε από κάποιο παρεΐστικο κύκλωμα ή ακόμα και από μια παράλογη εγωπάθεια [....] Βάλαμε την ποίηση μέσα στην πρόζα και απορούμε που δεν έχουμε πια ποίηση. Αφού εξαντλήσαμε κάθε κατάσταση, τώρα θέλουμε κάτι δραματικό. Δεν πιστεύουμε σε τίποτα και θέλουμε πίστεις”.
Στις δεκαεννέα “Επιστολές για το Παρίσι” οι οποίες δημοσιεύτηκαν ανώνυμα, σε συνέχειες ως το 1831, σχολιάζει το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι της εποχή του. Σε πολιτικό επίπεδο οι απόψεις του συνοψίζονταν στο εξής:
“Μια αναγκαστική αποδοχή της συνταγματικής μοναρχίας που πήγαζε από τη λαϊκή βούληση, μια μοιρολατρική υποταγή ανάμεσα στην τάξη των κατεχόντων και τις προλεταριατικές τάξεις, ένας σκεπτικισμός που έβρισκε όλες τις κυβερνήσεις ίδιες, αφού όλες ήταν αναγκασμένες να χρησιμοποιούν τα ίδια κόλπα, να επιχειρούν τις ίδιες λαθροχειρίες, να κάνουν τους ίδιους θεατρινισμούς πάνω στα ίδια πάντα σανίδια, είτε δημοκρατικές ήταν αυτές είτε μοναρχικές”.
Το Μάρτιο του 1830 εκδόθηκε η δίτομη συλλογή διηγημάτων του με τίτλο “Σκηνές της ιδιωτικής ζωής” ( (Scenes de la vie privee) από τον εκδοτικό τον εκδοτικό Mame et Delaunay-Vallee η οποία περιλαμβάνει:
Α΄ τόμος:
La Vendetta, Les dangers de l'inconduite,Le Bal de Sceaux
Β΄τόμος:
Gloire et malheur ; La femme vertueuse ; La paix du menage
εικόνα της πρώτης έκδοσης
πηγή gallica.
fun fact: Στα υπό έκδοση βιβλία του συγγραφέα στο τέλος του Ά τόμου αναφέρεται το “Οι τρεις Καρδινάλοι” το οποίο, καίτοι ο συγγραφέας είχε στα σχέδιά του, προφανώς, τελικά όμως δεν γράφτηκε ποτέ!
July 28, 2022
When I was almost finishing Farewell I couldn't believe my eyes, a non-Balzac ending was about to happen! I said to myself, "what on earth is this?," and then "THIS is not you, Balzac!" Only a few paragraphs left, and well, it turns out that this was indeed another genuine Balzac ending. I could finally breathe. Next time I'll have to finish the whole book before being disappointing.
Farewell is a very short novel, a novella that you could read in just one sitting. It's entertaining, easy to read and well developed, but probably not a remarkable one. The story is set both in 1819 and in 1812, being 1812 the year when our main story takes place, and when the tragedy for our protagonist, Baron Philippe de Sucy, begins.
When Philippe and his friend, the Marquis d'Albon, see a woman in the forest while they are hunting in 1819, she reminds Philippe of a woman who he was in love with a few years before, in 1812, and whose memories with her are still vividly in his mind. It's just when she utters a single word, "farewell," that something seems to make sense to our protagonist.
This book, an early Balzac story that is part of The Human Comedy, is set during The Napoleonic Wars, being that the reason why I decided to give it a go. Since I'm currently reading one famous classic set during this period of time, I find myself gravitating towards certain stories that are also taking place during this episode, especially classics, and so far the reading experience has been so good: firstly, Vanity Fair by William Thackeray, then Trafalgar by Benito Pérez Galdós, The Point of Honor by Joseph Conrad, and now this one, Farewell.
Let's be honest here, even though I enjoyed reading Balzac narrative quite a bit, as I always do, this story somehow didn't live up to my expectations. Especially the story set in 1812, mainly because some descriptions were at times confusing to follow, every now and then I didn't know what character was talking or what was actually happening – it was something unusual though, as I have read other Balzac novels and I never lived such an experience before; on the other hand, there is an ominous, frightening atmosphere that is constantly present during this scene that was so spot on, you can really feel that some tragedy is about to happen (don't get me wrong, I'm not saying by any means that a tragedy is actually something good, but it is Balzac, it is what it is).
All in all, I'd recommend this book, and despite being a minor novel, I do believe it's enjoyable to read, therefore you can get a good experience from it. Since I'm very interested in reading novels set during The Napoleonic Wars, I decided to write down some titles in order to remember them, and so far I have these ones:
Sylvia's Lovers by Elizabeth Gaskell
Shirley by Charlotte Brontë
The Charterhouse of Parma by Stendhal
Billy Budd by Herman Melville
I hope to have enough time to read at least two of them for the remainder of the year. We'll see.
Two men, a magistrate and an old doctor, knew that [he] was one of those souls unhappy in the strength God gives to them to enable them to triumph daily in a ghastly struggle with a mysterious horror. If for a minute God withdraws His sustaining hand, they succumb.
Farewell is a very short novel, a novella that you could read in just one sitting. It's entertaining, easy to read and well developed, but probably not a remarkable one. The story is set both in 1819 and in 1812, being 1812 the year when our main story takes place, and when the tragedy for our protagonist, Baron Philippe de Sucy, begins.
When Philippe and his friend, the Marquis d'Albon, see a woman in the forest while they are hunting in 1819, she reminds Philippe of a woman who he was in love with a few years before, in 1812, and whose memories with her are still vividly in his mind. It's just when she utters a single word, "farewell," that something seems to make sense to our protagonist.
This book, an early Balzac story that is part of The Human Comedy, is set during The Napoleonic Wars, being that the reason why I decided to give it a go. Since I'm currently reading one famous classic set during this period of time, I find myself gravitating towards certain stories that are also taking place during this episode, especially classics, and so far the reading experience has been so good: firstly, Vanity Fair by William Thackeray, then Trafalgar by Benito Pérez Galdós, The Point of Honor by Joseph Conrad, and now this one, Farewell.
Let's be honest here, even though I enjoyed reading Balzac narrative quite a bit, as I always do, this story somehow didn't live up to my expectations. Especially the story set in 1812, mainly because some descriptions were at times confusing to follow, every now and then I didn't know what character was talking or what was actually happening – it was something unusual though, as I have read other Balzac novels and I never lived such an experience before; on the other hand, there is an ominous, frightening atmosphere that is constantly present during this scene that was so spot on, you can really feel that some tragedy is about to happen (don't get me wrong, I'm not saying by any means that a tragedy is actually something good, but it is Balzac, it is what it is).
All in all, I'd recommend this book, and despite being a minor novel, I do believe it's enjoyable to read, therefore you can get a good experience from it. Since I'm very interested in reading novels set during The Napoleonic Wars, I decided to write down some titles in order to remember them, and so far I have these ones:
Sylvia's Lovers by Elizabeth Gaskell
Shirley by Charlotte Brontë
The Charterhouse of Parma by Stendhal
Billy Budd by Herman Melville
I hope to have enough time to read at least two of them for the remainder of the year. We'll see.
Two men, a magistrate and an old doctor, knew that [he] was one of those souls unhappy in the strength God gives to them to enable them to triumph daily in a ghastly struggle with a mysterious horror. If for a minute God withdraws His sustaining hand, they succumb.
Read
February 7, 2025The bird may be gone, but its trill remains, like a sun eclipse, though I see its stains. A whisper of wings, now lost on the earth, leaves a shadowed heart, mourning its unearth. The silence that follows, a melody fades, echoes of life in the twilight shades. A song of sorrow, in the wind's soft sigh, a glimpse of the beauty that once graced the sky.
The bird may be gone, and its trill is gone, nobody could change it, what is done, is done.
The bird may be gone, and its trill is gone, nobody could change it, what is done, is done.
December 16, 2020
Dagli orrori della ritirata napoleonica in Russia a un presente assai tragico, in cui la follia che inghiotte la memoria stessa in un oscuro oblio seguita a mantener divisi due amanti allora dovuti separare, Balzac ci conduce in una storia d'amore disperata. Tutto è triste, tutto è cupo e i dati momenti l'apparente serenità divengono solo preludio a nuove sventure. Amaro, triste, intenso, ma di una tragicità forse un po' troppo insistita e, in certi punti, in certe scene, destinato a veder quasi al melodrammatico.
November 24, 2021
Human Comedy #32 of 98)
A superior Balzac novella. Two chums are out hunting - a portly magistrate and a Colonel. While resting to catch the magistrate’s breath they see a feral woman in the trees. The colonel has an anxiety attack, having recognised her from 8 years previous.
We then hear the story of Stephanie and the Colonel (who was a Major then) in 1812. Stephanie, married to an elderly Count but lover to the Major, was being evacuated from the Russian front with her entourage when embroiled in the disaster / massacre of Beresina, where the roughly 100,000 fleeing soldiers and civilian support were trapped at the pinch point of rickety wooden bridges crossing the river. Napoleon had counted upon its being iced over, as was usual, but it had thawed and was in full flood. The bridge collapsed. They built a pontoon, but Napoleon ordered it burnt before everyone was across to prevent the Russian army gaining possession.
Balzac paints a grotesque and harrowing portrait of their coach riding over the bodies of people too cold, hungry and exhausted to move. Stephanie gets separated and spends 2 years without protection amongst the travelling desperate groups of soldiers - Balzac doesn’t clearly say so, but there’s no ignoring the abuses she would have endured during those times before being recognised and rescued by her Uncle in Strasbourg. Suffering from extreme PTSD she now behaves as a wild animal, mute apart from one word - “farewell” - the last word she said to the Major as he got trapped on the other side of the river.
Of course, Balzacreturns to his love of death as a great redemption, but this story has so many great qualities that I’m happy to overlook the ending for once.
A superior Balzac novella. Two chums are out hunting - a portly magistrate and a Colonel. While resting to catch the magistrate’s breath they see a feral woman in the trees. The colonel has an anxiety attack, having recognised her from 8 years previous.
We then hear the story of Stephanie and the Colonel (who was a Major then) in 1812. Stephanie, married to an elderly Count but lover to the Major, was being evacuated from the Russian front with her entourage when embroiled in the disaster / massacre of Beresina, where the roughly 100,000 fleeing soldiers and civilian support were trapped at the pinch point of rickety wooden bridges crossing the river. Napoleon had counted upon its being iced over, as was usual, but it had thawed and was in full flood. The bridge collapsed. They built a pontoon, but Napoleon ordered it burnt before everyone was across to prevent the Russian army gaining possession.
Balzac paints a grotesque and harrowing portrait of their coach riding over the bodies of people too cold, hungry and exhausted to move. Stephanie gets separated and spends 2 years without protection amongst the travelling desperate groups of soldiers - Balzac doesn’t clearly say so, but there’s no ignoring the abuses she would have endured during those times before being recognised and rescued by her Uncle in Strasbourg. Suffering from extreme PTSD she now behaves as a wild animal, mute apart from one word - “farewell” - the last word she said to the Major as he got trapped on the other side of the river.
Of course, Balzacreturns to his love of death as a great redemption, but this story has so many great qualities that I’m happy to overlook the ending for once.
May 1, 2019
Publicado em 1830, faz parte dos Estudos Filosóficos dentro da Comédia Humana.
Trata-se de um conto cuja ação se passa em 1812 e narra a derrota dos franceses pelos russos devido ao gelado inverno; descreve a evacuação de Beresina onde milhares de soldados morreram de frio e fome.
Uma dama francesa e seu amante se encontram na região e o trauma do evento a enlouquece. Anos depois ele tentará ajudá-la a recuperar sua sanidade mental.
Vale pela primeira parte onde Balzac descreve com riqueza de detalhes e realismo a terrível cena histórica. Mas a história foca nos personagens tudo descamba pra um evento dramático demais como tem sido as histórias reunidas nesse volume.
Histórico de leitura
29/04/2019
"- Vamos, deputado do centro, para a frente! Trata-se de irmos a passo acelerado, se quisermos estar à mesa ao mesmo tempo que os outros. Pé ligeiro! Salta, marquês! Muito bem. Você salta os valos como um verdadeiro cervo!"
Trata-se de um conto cuja ação se passa em 1812 e narra a derrota dos franceses pelos russos devido ao gelado inverno; descreve a evacuação de Beresina onde milhares de soldados morreram de frio e fome.
Uma dama francesa e seu amante se encontram na região e o trauma do evento a enlouquece. Anos depois ele tentará ajudá-la a recuperar sua sanidade mental.
Vale pela primeira parte onde Balzac descreve com riqueza de detalhes e realismo a terrível cena histórica. Mas a história foca nos personagens tudo descamba pra um evento dramático demais como tem sido as histórias reunidas nesse volume.
Histórico de leitura
29/04/2019
"- Vamos, deputado do centro, para a frente! Trata-se de irmos a passo acelerado, se quisermos estar à mesa ao mesmo tempo que os outros. Pé ligeiro! Salta, marquês! Muito bem. Você salta os valos como um verdadeiro cervo!"
November 20, 2023
nevezano za knjigu ali do you get deja vu when she's with you majmune glupi
September 23, 2010
Lost love can so damage the mind that the physical person becomes barely recognizable. This story is a great example of how some people change after lost love while other become stuck at the mental point of abandonment. When the abandonment is resolved, the shock is so great, the physical shell which has held things together for so long, cannot handle the shock, shattering completely.
January 7, 2012
Balzac gets right into the action in "Farewell". Skipping his usual lengthy descriptions, this little book might seem out of place among the rest of his Human Comedy, but the writing quality is unchanged. Balzac skillfully if briefly tells a story of the after-effects of war. I love how the word "Farewell" haunts the tale.
June 4, 2020
One of the most beautifully heartbreaking stories I've ever read.
August 18, 2023
Triste, bello, doloroso, unica pecca: scrittura molto difficile e a tratti confusionaria.
December 3, 2023
Ce fut une lecture rapide plutôt intéressante et intrigante. La fin est brutale mais elle est parfaitement compréhensive, si vous aimez les classiques, foncez pour le lire !
February 24, 2024
La Beresina dans les yeux de Balzac. Un chef d’œuvre
November 11, 2022
Ja guuuuut...
September 24, 2016
In Chapter 1, two gentlemen, Colonel Philippe de Sucy and D'Albon, a Deputy are lost while out on a hunting trip. Sucy is hale and hearty while Albon is fat and unfit and so lags behind as they try to find their way. However, something Albon says upsets some secret sorrow within Sucy and that slows him down for a while.
They are trying to get to Casson, but Albon is just saying that he would rather stop and rest at the nearest village, when lo and behold! they come across a desolate and derelict monastery. As they come closer they see a ghostly woman, and on a whim they decide to take rest at the monastery. At the gates they come across an imbecilic peasant woman who can barely talk beyond telling them her name (Genevieve) and the name of the monastery (Bons-Hommes).
When the ghostly woman is seen again, Sucy faits away in shock. Albon fires his gun to summon help and who should be passing by but the de Granvilles in their carriage. They identify the young woman as the Comtesse de Vandieres, and they say she is mad. Sucy briefly recovers to call out her name as Stephanie and then faints away again, lucky not to die of shock. (As they did in those days, apparently).
The next day Albon goes to find out about the woman and meets up with a man who turns out to be her uncle at the gates. He knows Sucy and wonders where he has been. Albon explains that he was away fighting the Russians (in Napoleon's ill-fated campaign) and spent five years as a captive in Siberia...
In Chapter 2 the relationship between Sucy and Stephanie is explained. It is 1812 and Napoleon's army is in retreat. They've made camp at Beresina but the Russians are at their heels and everyone is starving in the snow. General Elbe tells Sucy to evacuate ASAP before the Russians arrive and so he goes to rescue Stephanie for whom he clearly holds a torch even though she is married to someone else.
Things go from bad to worse: starving soldiers kill Sucy's horse to eat, and they tear up Stepahnie's carriage to burn for firewood. As the Russians arrive. Elbe fires the bridge to cut off their advance, leaving thousands of his own men to their fate. Sucy saves Stephanie by getting the men to build a raft but her husband is drowned, decapitated by sharp ice as they flee.
Chapter 3 is entitled The Cure, but there isn't one really. Stephanie has lost her wits completely, traumatised by having been subject to all kinds of trauma on the return journey, possibly including rape though Balzac isn't specific about that, save to say that eventually her uncle finds her naked and distraught and takes her back to the monastery where she is cared for by the imbecile Genevieve with whom she has some kind of soothing understanding . Sucy tries all kinds of strategems but she doesn't recognise him at all. It is not until they recreate the scene at Bersina (river works, same carriage, a crowd of peasants making the noise of the soldiers etc) that there is a brief moment of recognition: she calls out Sucy's name, and then dies of shock. Philippe de Sucy then blows his brains out.
This tragedy seems like the only possible outcome really. Balzac could not contemplate concluding his story any other way, because it would have involved the rehabilitation of a woman possibly raped and running around naked like a savage. Men were not the only victims of Napoleon's mad venture, but Balzac could not risk offending his readers with a different ending for Stephanie.
They are trying to get to Casson, but Albon is just saying that he would rather stop and rest at the nearest village, when lo and behold! they come across a desolate and derelict monastery. As they come closer they see a ghostly woman, and on a whim they decide to take rest at the monastery. At the gates they come across an imbecilic peasant woman who can barely talk beyond telling them her name (Genevieve) and the name of the monastery (Bons-Hommes).
When the ghostly woman is seen again, Sucy faits away in shock. Albon fires his gun to summon help and who should be passing by but the de Granvilles in their carriage. They identify the young woman as the Comtesse de Vandieres, and they say she is mad. Sucy briefly recovers to call out her name as Stephanie and then faints away again, lucky not to die of shock. (As they did in those days, apparently).
The next day Albon goes to find out about the woman and meets up with a man who turns out to be her uncle at the gates. He knows Sucy and wonders where he has been. Albon explains that he was away fighting the Russians (in Napoleon's ill-fated campaign) and spent five years as a captive in Siberia...
In Chapter 2 the relationship between Sucy and Stephanie is explained. It is 1812 and Napoleon's army is in retreat. They've made camp at Beresina but the Russians are at their heels and everyone is starving in the snow. General Elbe tells Sucy to evacuate ASAP before the Russians arrive and so he goes to rescue Stephanie for whom he clearly holds a torch even though she is married to someone else.
Things go from bad to worse: starving soldiers kill Sucy's horse to eat, and they tear up Stepahnie's carriage to burn for firewood. As the Russians arrive. Elbe fires the bridge to cut off their advance, leaving thousands of his own men to their fate. Sucy saves Stephanie by getting the men to build a raft but her husband is drowned, decapitated by sharp ice as they flee.
Chapter 3 is entitled The Cure, but there isn't one really. Stephanie has lost her wits completely, traumatised by having been subject to all kinds of trauma on the return journey, possibly including rape though Balzac isn't specific about that, save to say that eventually her uncle finds her naked and distraught and takes her back to the monastery where she is cared for by the imbecile Genevieve with whom she has some kind of soothing understanding . Sucy tries all kinds of strategems but she doesn't recognise him at all. It is not until they recreate the scene at Bersina (river works, same carriage, a crowd of peasants making the noise of the soldiers etc) that there is a brief moment of recognition: she calls out Sucy's name, and then dies of shock. Philippe de Sucy then blows his brains out.
This tragedy seems like the only possible outcome really. Balzac could not contemplate concluding his story any other way, because it would have involved the rehabilitation of a woman possibly raped and running around naked like a savage. Men were not the only victims of Napoleon's mad venture, but Balzac could not risk offending his readers with a different ending for Stephanie.
This entire review has been hidden because of spoilers.
October 5, 2013
A veces uno no mide el verdadero impacto de lo que lee hasta que se involucra totalmente con el texto. El hecho de tener que analizarlo para un examen fue increíble, porque me ayudó a ver cosas a las que no les había prestado atención hasta que volví a leerlo. Dejando de lado mi experiencia personal (sepan disculpar: a mí me gusta hablar de eso porque nunca me llevo igual con un libro que con otro), Adiós es un cuento que me resultó ameno y terrible al mismo tiempo. "Ameno" porque Balzac usa un narrador que me encanta y la historia que cuenta es preciosa. Y "terrible" porque el contexto histórico y los personajes te hunden en sus miserias. El verbo que usé no es casual.
El marqués d´Albon y Felipe son los personajes que, después de volver de cacería, se topan con un convento de aspecto ruinoso y un parque descuidado. En ese lugar encuentran a una mujer que los guía hasta la construcción y, en el medio del trayecto, aparece Estefanía, una joven que está directamente relacionada con uno de ellos y que, además, sólo puede decir una palabra. La experiencia que vivió y que su tío después se encarga de reponer en una especie de flashback sería, tal vez, la parte más cruda del relato si no fuera porque las consecuencias son igual de peores. Esa vuelta al pasado está ambientada en los padecimientos de los franceses al cruzar el río Berésina en el marco de la invasión a Rusia, en 1812.
Me gusta la manera en la que Balzac combinó el realismo más puro (por así decirlo) con elementos que, cuando uno los detecta, son más románticos, como la casa de aspecto deplorable, las visiones casi fantasmagóricas y la locura. Y también me fascina cómo le presta una vida y una voz a todo eso que, frente a las miradas superficiales, no las tiene. Las descripciones de los paisajes no son marcos de la acción: son avisos al lector.
Es un cuento con un tono bastante diferente al de la novela Papá Goriot , por ejemplo, porque no se intenta retratar a los integrantes de una sociedad, sino más bien mostrar una tragedia en particular. Tal vez el retrato de la locura en Estefanía me haya parecido un poco banal (no sé si esta es la palabra exacta… ¿Dónde estará Flaubert cuando lo necesito?) pero no afecta las sensaciones que produce conocer las causas o el final.
Hay miles de cosas para decir que no importan ahora, ya que esto es una reseña y no una monografía (trato de recordármelo a mí misma porque suelo entusiasmarme). Resumiendo un poco, Adiós es un cuento que, además de ser interesante para analizar, tiene una historia muy linda dentro de una atmósfera triste. Piensen en Cumbres borrascosas y podrán acercarse bastante a lo que intento expresar.
El marqués d´Albon y Felipe son los personajes que, después de volver de cacería, se topan con un convento de aspecto ruinoso y un parque descuidado. En ese lugar encuentran a una mujer que los guía hasta la construcción y, en el medio del trayecto, aparece Estefanía, una joven que está directamente relacionada con uno de ellos y que, además, sólo puede decir una palabra. La experiencia que vivió y que su tío después se encarga de reponer en una especie de flashback sería, tal vez, la parte más cruda del relato si no fuera porque las consecuencias son igual de peores. Esa vuelta al pasado está ambientada en los padecimientos de los franceses al cruzar el río Berésina en el marco de la invasión a Rusia, en 1812.
Me gusta la manera en la que Balzac combinó el realismo más puro (por así decirlo) con elementos que, cuando uno los detecta, son más románticos, como la casa de aspecto deplorable, las visiones casi fantasmagóricas y la locura. Y también me fascina cómo le presta una vida y una voz a todo eso que, frente a las miradas superficiales, no las tiene. Las descripciones de los paisajes no son marcos de la acción: son avisos al lector.
Es un cuento con un tono bastante diferente al de la novela Papá Goriot , por ejemplo, porque no se intenta retratar a los integrantes de una sociedad, sino más bien mostrar una tragedia en particular. Tal vez el retrato de la locura en Estefanía me haya parecido un poco banal (no sé si esta es la palabra exacta… ¿Dónde estará Flaubert cuando lo necesito?) pero no afecta las sensaciones que produce conocer las causas o el final.
Hay miles de cosas para decir que no importan ahora, ya que esto es una reseña y no una monografía (trato de recordármelo a mí misma porque suelo entusiasmarme). Resumiendo un poco, Adiós es un cuento que, además de ser interesante para analizar, tiene una historia muy linda dentro de una atmósfera triste. Piensen en Cumbres borrascosas y podrán acercarse bastante a lo que intento expresar.
Read
October 17, 2018I read it for school, and it's the first time I dislike a book so much. I felt like I was loosing my time.
Maybe it's because I'm too young but, I didn't really understood what was going on at the beginning. I started understanding at the end, like the last 10 pages.
I would have loved if I was probably older, but not now. I won't re-read it later tough, I really had a bad experience. I know it's a classic, but not my kind.
Maybe it's because I'm too young but, I didn't really understood what was going on at the beginning. I started understanding at the end, like the last 10 pages.
I would have loved if I was probably older, but not now. I won't re-read it later tough, I really had a bad experience. I know it's a classic, but not my kind.
March 20, 2022
This is one of my ultimate favorite Balzac stories. I loved the romantic soul of Philip and his tragic love story. This also shows the brutally of war and the sentiment of the soldiers and people truly suffering. M. and Mme. Grandville make a brief appearance here.
I didn’t read this edition but from a Delphi Collection of his works which included the below synopsis.
Highlight (Yellow) | Location 176129
THE SHORT STORY Adieu originally appeared in 1830 and opens with two old friends walking home after a long day of hunting. The younger, Colonel Philippe de Sucy, has served in Siberia, while his host, Marquis d’Albon, is a plump magistrate who desires to rest and eat. A remark by d’Albon causes the Colonel to shudder and to warn, “Some day I will tell you my story.”
🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻spoiler alert 🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻
The story opens up in the year 1819 and tells of the retreat of French in 1812. I was thinking that Stephanie would not regain her mind but then after Philip had made the exact duplicate of the area near the river to refresh her memory, I thought she would and they would be happy but that was not the case. Why did the Comte's wife come with her husband near the battlefield? Did she want to be near Philip, her lover.
Highlight (Yellow) | Location 176152
1819
Highlight (Yellow) | Location 176180
Two men more different are seldom seen together. The civilian, a man of forty-two, seemed scarcely more than thirty; while the soldier, at thirty years of age, looked to be forty at the least. Both wore the
Highlight (Yellow) | Location 176182
red rosette that proclaimed them to be officers of the Legion of Honor. A few locks of hair, mingled white and black, like a magpie’s wing, had strayed from beneath the Colonel’s cap; while thick, fair curls clustered about the magistrate’s temples. The Colonel was tall, spare, dried up, but muscular; the lines in his pale face told a tale of vehement passions or of terrible sorrows; but his comrade’s jolly countenance beamed with health, and would have done credit to an Epicurean. Both men were deeply sunburnt. Their high
Highlight (Yellow) | Location 176185
gaiters of brown leather carried souvenirs of every ditch and swamp that they crossed that day.
Highlight (Yellow) | Location 176187
“You never were in love, that is positive,” returned the Councillor, with a comically piteous expression. “You are as inexorable as Article 304 of the Penal Code!” Philip de Sucy shuddered violently. Deep lines appeared in his broad forehead, his face was overcast like the sky above them; but though his features seemed to contract with the pain of an intolerably bitter memory, no tears came to his eyes. Like all men of strong character, he possessed the power of forcing his emotions down into some inner depth, and, perhaps, like many reserved natures, he shrank from laying bare a wound too deep for any words of human speech, and winced at the thought of ridicule from those who do not care to understand. M. d’Albon was one of those who are keenly sensitive
Highlight (Yellow) | Location 176193
by nature to the distress of others, who feel at once the pain they have unwillingly given by some blunder. He respected his friend’s mood, rose to his feet, forgot his weariness, and followed in silence, thoroughly annoyed with himself for having touched on a wound that seemed not yet healed. “Some day I will tell you my story,” Philip said at last, wringing his friend’s hand, while he acknowledged his dumb repentance with a heart-rending glance. “To-day I cannot.”
Highlight (Yellow) | Location 176234
Just at that moment, a woman sprang out from under a walnut tree on the right-hand side of the gateway, and passed before the Councillor as noiselessly and swiftly as the shadow of a cloud. This apparition struck him dumb with amazement.
Highlight (Yellow) | Location 176238
“In all probability she is under that fig-tree,” he went on, indicating, for Philip’s benefit, some branches that over-topped the wall on the left-hand side of the gateway. “She? Who?” “Eh! how should I know?” answered M. d’Albon. “A strange-looking woman sprang up there under my very eyes just now,” he added, in a low voice; “she looked to me more like a ghost than a living being. She was so slender, light and shadowy
Highlight (Yellow) | Location 176241
that she might be transparent. Her face was as white as milk, her hair, her eyes, and her dress were black. She gave me a glance as she flitted by. I am not easily frightened, but that cold stony stare of hers froze the blood in my veins.” “Was she pretty?” inquired Philip. “I don’t know. I saw nothing but those eyes in her head.”
Highlight (Yellow) | Location 176248
He had scarcely finished speaking when the two sportsmen heard a cry as if some bird had been taken in a snare. They listened. There was a sound like the murmur of rippling water, as something forced its way through the bushes; but diligently
Highlight (Yellow) | Location 176250
as they lent their ears, there was no footfall on the path, the earth kept the secret of the mysterious woman’s passage, if indeed she had moved from her hiding-place.
Highlight (Yellow) | Location 176261
“If I were not a magistrate,” returned M. d’Albon, “I should think that the woman in black is a witch.” The words were scarcely out of his mouth when the cow came up to the railings and held out her warm damp nose, as if she were glad of human society. Then a woman, if so indescribable a being could be called a woman, sprang up from the bushes, and pulled at the cord about the cow’s neck. From beneath
Highlight (Yellow) | Location 176264
the crimson handkerchief about the woman’s head, fair matted hair escaped, something as tow hangs about a spindle. She wore no kerchief at the throat. A coarse black-and-gray striped woolen petticoat, too short by several inches, left her legs bare. She might have belonged to some tribe of Redskins in Fenimore Cooper’s novels; for her neck, arms, and ankles looked as if they had been painted brick-red. There was no spark of intelligence in her featureless face; her pale, bluish eyes looked out dull and expressionless from beneath the eyebrows with one or two straggling white hairs on them. Her teeth were prominent and uneven, but white as a dog’s.
I didn’t read this edition but from a Delphi Collection of his works which included the below synopsis.
Highlight (Yellow) | Location 176129
THE SHORT STORY Adieu originally appeared in 1830 and opens with two old friends walking home after a long day of hunting. The younger, Colonel Philippe de Sucy, has served in Siberia, while his host, Marquis d’Albon, is a plump magistrate who desires to rest and eat. A remark by d’Albon causes the Colonel to shudder and to warn, “Some day I will tell you my story.”
🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻spoiler alert 🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻
The story opens up in the year 1819 and tells of the retreat of French in 1812. I was thinking that Stephanie would not regain her mind but then after Philip had made the exact duplicate of the area near the river to refresh her memory, I thought she would and they would be happy but that was not the case. Why did the Comte's wife come with her husband near the battlefield? Did she want to be near Philip, her lover.
Highlight (Yellow) | Location 176152
1819
Highlight (Yellow) | Location 176180
Two men more different are seldom seen together. The civilian, a man of forty-two, seemed scarcely more than thirty; while the soldier, at thirty years of age, looked to be forty at the least. Both wore the
Highlight (Yellow) | Location 176182
red rosette that proclaimed them to be officers of the Legion of Honor. A few locks of hair, mingled white and black, like a magpie’s wing, had strayed from beneath the Colonel’s cap; while thick, fair curls clustered about the magistrate’s temples. The Colonel was tall, spare, dried up, but muscular; the lines in his pale face told a tale of vehement passions or of terrible sorrows; but his comrade’s jolly countenance beamed with health, and would have done credit to an Epicurean. Both men were deeply sunburnt. Their high
Highlight (Yellow) | Location 176185
gaiters of brown leather carried souvenirs of every ditch and swamp that they crossed that day.
Highlight (Yellow) | Location 176187
“You never were in love, that is positive,” returned the Councillor, with a comically piteous expression. “You are as inexorable as Article 304 of the Penal Code!” Philip de Sucy shuddered violently. Deep lines appeared in his broad forehead, his face was overcast like the sky above them; but though his features seemed to contract with the pain of an intolerably bitter memory, no tears came to his eyes. Like all men of strong character, he possessed the power of forcing his emotions down into some inner depth, and, perhaps, like many reserved natures, he shrank from laying bare a wound too deep for any words of human speech, and winced at the thought of ridicule from those who do not care to understand. M. d’Albon was one of those who are keenly sensitive
Highlight (Yellow) | Location 176193
by nature to the distress of others, who feel at once the pain they have unwillingly given by some blunder. He respected his friend’s mood, rose to his feet, forgot his weariness, and followed in silence, thoroughly annoyed with himself for having touched on a wound that seemed not yet healed. “Some day I will tell you my story,” Philip said at last, wringing his friend’s hand, while he acknowledged his dumb repentance with a heart-rending glance. “To-day I cannot.”
Highlight (Yellow) | Location 176234
Just at that moment, a woman sprang out from under a walnut tree on the right-hand side of the gateway, and passed before the Councillor as noiselessly and swiftly as the shadow of a cloud. This apparition struck him dumb with amazement.
Highlight (Yellow) | Location 176238
“In all probability she is under that fig-tree,” he went on, indicating, for Philip’s benefit, some branches that over-topped the wall on the left-hand side of the gateway. “She? Who?” “Eh! how should I know?” answered M. d’Albon. “A strange-looking woman sprang up there under my very eyes just now,” he added, in a low voice; “she looked to me more like a ghost than a living being. She was so slender, light and shadowy
Highlight (Yellow) | Location 176241
that she might be transparent. Her face was as white as milk, her hair, her eyes, and her dress were black. She gave me a glance as she flitted by. I am not easily frightened, but that cold stony stare of hers froze the blood in my veins.” “Was she pretty?” inquired Philip. “I don’t know. I saw nothing but those eyes in her head.”
Highlight (Yellow) | Location 176248
He had scarcely finished speaking when the two sportsmen heard a cry as if some bird had been taken in a snare. They listened. There was a sound like the murmur of rippling water, as something forced its way through the bushes; but diligently
Highlight (Yellow) | Location 176250
as they lent their ears, there was no footfall on the path, the earth kept the secret of the mysterious woman’s passage, if indeed she had moved from her hiding-place.
Highlight (Yellow) | Location 176261
“If I were not a magistrate,” returned M. d’Albon, “I should think that the woman in black is a witch.” The words were scarcely out of his mouth when the cow came up to the railings and held out her warm damp nose, as if she were glad of human society. Then a woman, if so indescribable a being could be called a woman, sprang up from the bushes, and pulled at the cord about the cow’s neck. From beneath
Highlight (Yellow) | Location 176264
the crimson handkerchief about the woman’s head, fair matted hair escaped, something as tow hangs about a spindle. She wore no kerchief at the throat. A coarse black-and-gray striped woolen petticoat, too short by several inches, left her legs bare. She might have belonged to some tribe of Redskins in Fenimore Cooper’s novels; for her neck, arms, and ankles looked as if they had been painted brick-red. There was no spark of intelligence in her featureless face; her pale, bluish eyes looked out dull and expressionless from beneath the eyebrows with one or two straggling white hairs on them. Her teeth were prominent and uneven, but white as a dog’s.
October 16, 2019
Seems to me that French fiction of a certain period has certain standard characteristics- detailed drawn-out descriptions, Emotional-ity (if there is such a word)/sentimentality, a focus on character's psychology and yet an ability to hold interest and captivate. I have found this most of all in Alexandre Dumas' (whose unabridged versions though long are absolutely gripping page-turners) novels, as well as Victor Hugo (more sentimental). Antoine de saint-exupery was slightly different from this mold but Adieu falls squarely in this bucket.
It's a short story with a lot of emotional exclamations, characters fainting and exclaiming aloud and vivid descriptions of the crossing of the Berezina by the rag tag remnants of Napoleans Grand Army. The plot itself is interesting (though overdone IMO) and gripping. Not outstanding but not bad either...
It's a short story with a lot of emotional exclamations, characters fainting and exclaiming aloud and vivid descriptions of the crossing of the Berezina by the rag tag remnants of Napoleans Grand Army. The plot itself is interesting (though overdone IMO) and gripping. Not outstanding but not bad either...
January 8, 2020
3.5 stars. The madness of war leads to literal madness in this story by Balzac, who shows how the lingering impact of battle can eventually lead to death long after the war is over. The highlight of the story is Balzac’s description of the horrors of Berezina, which reminded me a bit of the opening pages of Tolstoy’s The Sebastopol Sketches. Balzac also shows himself to be ahead of his time in dealing with the post-traumatic stress and psychological impact of war that would later be explored in 20th century fiction. Although this is not exactly top-tier Balzac, it’s worth tracking down for a read.
January 20, 2017
Totally amazing book. I can say, that upon the description of the masses of people dying in the cold floods of the Beresina I felt sick, truly sick so that I needed to catch some breaths of fresh air. This book shows how brutal love can be.
Simultaneously it gives a good example on how unfair and non-glorious war is. This probably is just exactly what today's generations of "call of duty" or "battlefields" should read.
Minus one star because the author enjoys describing the landscape far too much.
Simultaneously it gives a good example on how unfair and non-glorious war is. This probably is just exactly what today's generations of "call of duty" or "battlefields" should read.
Minus one star because the author enjoys describing the landscape far too much.
July 26, 2020
There are two distinct strands in this. The love and madness element is the usual exaggeration and melodrama - people don't die for love, and don't suddenly recover their senses just as they die - that element of the story is uncomfortable in light of modern knowledge. But the descriptions of the aftermath of war are brilliantly done, so they are uncomfortable as well. It's really hard to rate a book like this which I appreciated but could not enjoy.
January 24, 2013
Some fifty odd pages. Felt few books describe horrors of war so vividly in so many few pages interwoven with a love story.
September 21, 2024
je rêve d un monde où le livre fait 500 pages et pas 40 psq là y’a des trucs de fous qui passent tlmt trop vite
February 18, 2025
Πρώτη δημοσίευση εδώ: https://www.dominicamat.gr/2024/12/bl...
''...Ευτυχώς η αναμονή δε διήρκησε παραπάνω ώρα από το να διανύσω την απόσταση από εκεί που βρισκόμουν μέχρι το ράφι της βιβλιοθήκης μου, οπού είχα τοποθετήσει το βιβλίο ''Αντίο''. Ναι, ήμουν ήδη σε μία συγκεκριμένη ψυχολογική αίσθηση και εκείνο με ''καλούσε'' να το διαβάσω την ίδια στιγμή. Αφού άφησα, ευλαβικά, το άλλο στην άκρη, πήρα πάλι θέση και ξεκίνησα την ανάγνωση. Για να είμαι ειλικρινής, αρχικά, μου φάνηκε κάπως άνευρη κι άχρωμη η εξιστόρηση της ιστορίας, καθώς και επί τούτου επιτηδευμένος ο λόγος του συγγραφέα σε κάποιες αναφορές σκηνών και περιγραφών των προσώπων. Ένιωσα ότι είχε κατά νου να δημιουργήσει ένα συγκεκριμένο κλίμα, από το οποίο, όμως, θα αναπτυσσόταν/εξελισσόταν όλη η πορεία της πλοκής και θα έβγαζε, εντέλει, νόημα. Κάτι το οποίο παρατηρούμε να συμβαίνει καθώς κυλούν οι σελίδες του βιβλίου και όλη η υπόθεση γίνεται πιο μεστή και ουσιαστική. Το ''Αντίο'', εδώ, δεν είναι μόνο ο τίτλος του βιβλίου, αλλά και ο κεντρικός ''πυλώνας'' όλης της υπόθεσης. Ναι, το ''αντίο'' μπορεί να είναι απλώς μία λέξη, μα όταν ειπώνεται από τα αγαπημένα μας πρόσωπα μόνο θλίψη και απέραντο και δυσβάσταχτο πόνο μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε. Ο αποχωρισμός μοιάζει σαν ένα μαχαίρι που μας πληγώνει θανάσιμα. Σαν να κόβει όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή μας. Άραγε, αυτό το ''αντίο'' τί αντίκτυπο είχε στα πρόσωπα της ιστορίας;
''Ο τραγικός έρωτας του Φιλίπ ντε Σουσύ και της Στεφανί ντε Βαντιέρ είναι η ιστορία που ξετυλίγεται μέσα από τις σελίδες αυτής της μικρής νουβέλας του Ονορέ ντε Μπαλζάκ.
Μετά την ήττα της Μεγάλης Στρατιάς του Ναπολέοντα στις αχανείς πεδιάδες της Ρωσίας, το 1812, στη μάχη για το πέρασμα του ποταμού Μπερεζίνα όπου ο κόμης του Βαντιέρ χάνει τη ζωή του, ο Φιλίπ ντε Σουσύ αιχμαλωτίζεται από τα ρωσικά στρατεύματα και η Στεφανί ντε Βαντιέρ μένει μόνη και απροστάτευτη στην παγωμένη στέπα.
Μετά από οχτώ χρόνια αιχμαλωσίας στη Σιβηρία ο Φιλίπ ντε Σουσύ επιστρέφει στη Γαλλία, συναντά ανεπάντεχα τη Στεφανί και η μεταξύ τους ιστορία παίρνει μια τραγική και ολέθρια τροπή...
Από την έξοχη πένα του μεγάλου συγγραφέα περιγράφονται με απαράμιλλο τρόπο τα συγκλονιστικά γεγονότα της καταδίωξης των υπολειμμάτων της Μεγάλης Στρατιάς από τα ρωσικά στρατεύματα και της ανείπωτης τραγικότητας της ζωής των δύο πρωταγωνιστών της ιστορίας." (Από το οπισθόφυλλο)
Εν κατακλείδι, έχω να πω ότι μου άρεσαν πάρα πολύ τα βιβλία και οφείλω ένα μεγάλο μπράβο στη μεταφράστρια, την κυρία Έφη Κορομηλά, διότι θεωρώ ότι έκανε μία άψογη και άρτια δουλειά στην αποτύπωση των έργων στα ελληνικά, με αποτέλεσμα να περνά αυτούσιο το νόημα των κειμένων και να μπορέσουμε εμείς -ως αναγνωστικό κοινό- να έρθουμε κοντά στους συγγραφείς και να ''γνωρίσουμε'' τον τρόπο γραφής τους με έναν τρόπο οικείο, ομαλό κι αβίαστο. Δύο βιβλία που πιστεύω ότι αξίζει να αναζητήσετε κι εσείς.
Καλή ανάγνωση.
Τα βιβλία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ερατώ.
Υ.Γ. Στο βιβλίο του Ονορέ ντε Μπαλζάκ «Αντίο», θα βρείτε 12 δίχρωμες εικόνες από τη ζωή του συγγραφέα.
https://vivliovamon.blogspot.com/2024...
''...Ευτυχώς η αναμονή δε διήρκησε παραπάνω ώρα από το να διανύσω την απόσταση από εκεί που βρισκόμουν μέχρι το ράφι της βιβλιοθήκης μου, οπού είχα τοποθετήσει το βιβλίο ''Αντίο''. Ναι, ήμουν ήδη σε μία συγκεκριμένη ψυχολογική αίσθηση και εκείνο με ''καλούσε'' να το διαβάσω την ίδια στιγμή. Αφού άφησα, ευλαβικά, το άλλο στην άκρη, πήρα πάλι θέση και ξεκίνησα την ανάγνωση. Για να είμαι ειλικρινής, αρχικά, μου φάνηκε κάπως άνευρη κι άχρωμη η εξιστόρηση της ιστορίας, καθώς και επί τούτου επιτηδευμένος ο λόγος του συγγραφέα σε κάποιες αναφορές σκηνών και περιγραφών των προσώπων. Ένιωσα ότι είχε κατά νου να δημιουργήσει ένα συγκεκριμένο κλίμα, από το οποίο, όμως, θα αναπτυσσόταν/εξελισσόταν όλη η πορεία της πλοκής και θα έβγαζε, εντέλει, νόημα. Κάτι το οποίο παρατηρούμε να συμβαίνει καθώς κυλούν οι σελίδες του βιβλίου και όλη η υπόθεση γίνεται πιο μεστή και ουσιαστική. Το ''Αντίο'', εδώ, δεν είναι μόνο ο τίτλος του βιβλίου, αλλά και ο κεντρικός ''πυλώνας'' όλης της υπόθεσης. Ναι, το ''αντίο'' μπορεί να είναι απλώς μία λέξη, μα όταν ειπώνεται από τα αγαπημένα μας πρόσωπα μόνο θλίψη και απέραντο και δυσβάσταχτο πόνο μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε. Ο αποχωρισμός μοιάζει σαν ένα μαχαίρι που μας πληγώνει θανάσιμα. Σαν να κόβει όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή μας. Άραγε, αυτό το ''αντίο'' τί αντίκτυπο είχε στα πρόσωπα της ιστορίας;
''Ο τραγικός έρωτας του Φιλίπ ντε Σουσύ και της Στεφανί ντε Βαντιέρ είναι η ιστορία που ξετυλίγεται μέσα από τις σελίδες αυτής της μικρής νουβέλας του Ονορέ ντε Μπαλζάκ.
Μετά την ήττα της Μεγάλης Στρατιάς του Ναπολέοντα στις αχανείς πεδιάδες της Ρωσίας, το 1812, στη μάχη για το πέρασμα του ποταμού Μπερεζίνα όπου ο κόμης του Βαντιέρ χάνει τη ζωή του, ο Φιλίπ ντε Σουσύ αιχμαλωτίζεται από τα ρωσικά στρατεύματα και η Στεφανί ντε Βαντιέρ μένει μόνη και απροστάτευτη στην παγωμένη στέπα.
Μετά από οχτώ χρόνια αιχμαλωσίας στη Σιβηρία ο Φιλίπ ντε Σουσύ επιστρέφει στη Γαλλία, συναντά ανεπάντεχα τη Στεφανί και η μεταξύ τους ιστορία παίρνει μια τραγική και ολέθρια τροπή...
Από την έξοχη πένα του μεγάλου συγγραφέα περιγράφονται με απαράμιλλο τρόπο τα συγκλονιστικά γεγονότα της καταδίωξης των υπολειμμάτων της Μεγάλης Στρατιάς από τα ρωσικά στρατεύματα και της ανείπωτης τραγικότητας της ζωής των δύο πρωταγωνιστών της ιστορίας." (Από το οπισθόφυλλο)
Εν κατακλείδι, έχω να πω ότι μου άρεσαν πάρα πολύ τα βιβλία και οφείλω ένα μεγάλο μπράβο στη μεταφράστρια, την κυρία Έφη Κορομηλά, διότι θεωρώ ότι έκανε μία άψογη και άρτια δουλειά στην αποτύπωση των έργων στα ελληνικά, με αποτέλεσμα να περνά αυτούσιο το νόημα των κειμένων και να μπορέσουμε εμείς -ως αναγνωστικό κοινό- να έρθουμε κοντά στους συγγραφείς και να ''γνωρίσουμε'' τον τρόπο γραφής τους με έναν τρόπο οικείο, ομαλό κι αβίαστο. Δύο βιβλία που πιστεύω ότι αξίζει να αναζητήσετε κι εσείς.
Καλή ανάγνωση.
Τα βιβλία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ερατώ.
Υ.Γ. Στο βιβλίο του Ονορέ ντε Μπαλζάκ «Αντίο», θα βρείτε 12 δίχρωμες εικόνες από τη ζωή του συγγραφέα.
https://vivliovamon.blogspot.com/2024...
October 3, 2021
— Haide, deputat al centrului, înainte! Trebuie să iuţim pasul dacă vrem s-ajungem la masă odată cu ceilalţi. Sus piciorul! Saltă, marchize! Aşa, vezi că poţi? Sari brazdele ca un adevărat cerb.
Cuvintele acestea erau rostite de un vânător aşezat liniştit la marginea pădurii de lângă L’Ile-Adam, şi care isprăvea de fumat o havană aşteptându-şi tovarăşul, cu siguranţă rătăcit de mai multă vreme în desişul pădurii. Alături de el, patru câini gâfâind priveau ca şi el personajul căruia i se adresa. Ca să înţelegem mai bine cât de zeflemitoare erau aceste alocuţiuni repetate la intervale, trebuie să spunem că vânătorul era un bărbat gras şi scund, al cărui pântec proeminent trăda o
corpolenţă cu adevărat ministerială. Păşea aşadar anevoie peste brazdele unui vast câmp de curând
secerat, a cărui mirişte îi îngreuna teribil mersul; apoi, ca un surplus de durere, razele soarelui, care-i cădeau pieziş peste faţă, îi adunau pe obrajii mari broboane de sudoare. Preocupat să-şi menţină echilibrul, el se apleca ba în faţă, ba înapoi, imitând astfel salturile unei căruţe greu
hurducate. Ziua aceasta era una dintre acelea care, în timpul lunii septembrie, termină coacerea strugurilor prin călduri ecuatoriale. Timpul vestea o furtună.
Cuvintele acestea erau rostite de un vânător aşezat liniştit la marginea pădurii de lângă L’Ile-Adam, şi care isprăvea de fumat o havană aşteptându-şi tovarăşul, cu siguranţă rătăcit de mai multă vreme în desişul pădurii. Alături de el, patru câini gâfâind priveau ca şi el personajul căruia i se adresa. Ca să înţelegem mai bine cât de zeflemitoare erau aceste alocuţiuni repetate la intervale, trebuie să spunem că vânătorul era un bărbat gras şi scund, al cărui pântec proeminent trăda o
corpolenţă cu adevărat ministerială. Păşea aşadar anevoie peste brazdele unui vast câmp de curând
secerat, a cărui mirişte îi îngreuna teribil mersul; apoi, ca un surplus de durere, razele soarelui, care-i cădeau pieziş peste faţă, îi adunau pe obrajii mari broboane de sudoare. Preocupat să-şi menţină echilibrul, el se apleca ba în faţă, ba înapoi, imitând astfel salturile unei căruţe greu
hurducate. Ziua aceasta era una dintre acelea care, în timpul lunii septembrie, termină coacerea strugurilor prin călduri ecuatoriale. Timpul vestea o furtună.
June 24, 2022
[Not the edition listed here}
An early short story by Balzac, originally placed in the Scènes de la vie privée but later moved to the Études philosophiques, Adieu is a rather sentimental story of a colonel in Napoleon's army, Phillipe de Sucy, who returns from three years as a prisoner of war in Siberia to find his lover, Stéphanie, from whom he became separated in the retreat from Russia, has become insane from the sufferings of that time.
After he recognizes her in 1819, the story flashes back to the crossing of the Beresina River in 1812. This is the most interesting part of the story; Balzac, as a monarchist with no great respect for Napoleon, does not romanticize the horrors of the events at Beresina, and gives a good feel for what must have happened at the time, although the story of Philippe and Stéphanie is of course treated in Romantic fashion.
The story then returns to the present as Philippe tries to break through her madness.
This was definitely a good story although not as serious as other parts of the Comédie humaine.
An early short story by Balzac, originally placed in the Scènes de la vie privée but later moved to the Études philosophiques, Adieu is a rather sentimental story of a colonel in Napoleon's army, Phillipe de Sucy, who returns from three years as a prisoner of war in Siberia to find his lover, Stéphanie, from whom he became separated in the retreat from Russia, has become insane from the sufferings of that time.
After he recognizes her in 1819, the story flashes back to the crossing of the Beresina River in 1812. This is the most interesting part of the story; Balzac, as a monarchist with no great respect for Napoleon, does not romanticize the horrors of the events at Beresina, and gives a good feel for what must have happened at the time, although the story of Philippe and Stéphanie is of course treated in Romantic fashion.
The story then returns to the present as Philippe tries to break through her madness.
This was definitely a good story although not as serious as other parts of the Comédie humaine.
May 5, 2025
Racconto a tratti stupendo, soprattutto per la lunga digressione retrospettiva (1/4 di racconto) sulla Beresina, e tuttavia strabico, che ha due focus. Da una parte l'evento bellico, che è un racconto nel racconto e come tale quasi scindibile dal resto; dall'altra la vicenda d'amore come si sviluppa dopo la guerra tra il protagonista e l'amata-difesa contessa: una vicenda che non giustifica la lunghezza (né lo stile, si direbbe) del flashback bellico, e che si configura a metà tra un favola di Ovidio e un racconto fantastico di Hofmann (il che spiegherebbe il giudizio favorevolissimo di Baudelaire su Balzac quale poeta visionario).
Si sentono i rimaneggiamenti e si capisce il perché dello spostamento da una sezione all'altra della "Commedia" (dalle scene di vita militare ai racconti filosofici, anche se mi sembra forzata anche questa ultima collocazione).
Probabilmente non il miglior Balzac.
Si sentono i rimaneggiamenti e si capisce il perché dello spostamento da una sezione all'altra della "Commedia" (dalle scene di vita militare ai racconti filosofici, anche se mi sembra forzata anche questa ultima collocazione).
Probabilmente non il miglior Balzac.
March 17, 2021
At the core of this rather melodramatic story is a war scene depicting the fate of some French army members during Napoleon's retreat from Russia. The adventurous scenery however only serves as a justification for a protagonist's development of a severe mental disorder, which seems to be the main theme of this piece. Most of Freud's way of curing neurotics is already fully developed here: To cure such a disorder, you need to re-create the pathological moment. Yet, the results of the cure may yet be fatal in another way...
For a 21st century reader this little book requires really a big portion of your common "suspension of disbelief"...
For a 21st century reader this little book requires really a big portion of your common "suspension of disbelief"...
Displaying 1 - 30 of 89 reviews