What do you think?
Rate this book
We Are Light
One apartment, three women, one man. One of the women is dead. When the emergency personnel arrive, they realize: Elisabeth starved to death, encouraged by her roommates.
Winner of the 2021 European Union Literature Prize
In the middle of a summer night, Elisabeth, the oldest resident of the Sound & Love Commune, dies. Her sister Melodie and their two other housemates are arrested: the group’s attempts to stop eating and start living on light and love alone appears to have been fatal to Elisabeth. From unworldly idealists on the fringes of society, the three suddenly become suspects in a criminal case. Through the eyes of the night, the neighbors, doubt, the scent of an orange, and many other characters and entities, we see how each of those involved gives a different answer to the question of how Elisabeth came to die. Who is to blame? And does the commune still have a future? We Are Light is a highly original and entertaining novel about manipulation, vulnerability, and trying to be better.
Winner of the 2021 European Union Literature Prize
In the middle of a summer night, Elisabeth, the oldest resident of the Sound & Love Commune, dies. Her sister Melodie and their two other housemates are arrested: the group’s attempts to stop eating and start living on light and love alone appears to have been fatal to Elisabeth. From unworldly idealists on the fringes of society, the three suddenly become suspects in a criminal case. Through the eyes of the night, the neighbors, doubt, the scent of an orange, and many other characters and entities, we see how each of those involved gives a different answer to the question of how Elisabeth came to die. Who is to blame? And does the commune still have a future? We Are Light is a highly original and entertaining novel about manipulation, vulnerability, and trying to be better.
195 pages, Kindle Edition
First published April 23, 2020
78 people are currently reading
4180 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 590 reviews
July 13, 2020
Wij zijn Fabian. Wij vonden het een mooi boek.
March 25, 2025
Glad to see this original book gets some international love after a deserved EU Literature prize and a Dublin International shortlist place:
https://www.the-low-countries.com/art...
Een origineel boek vol humor wat een caleidoscopisch beeld geeft van de woongroep die van licht tracht te leven en het overlijden van het oudste lid
‘Dat is heel lief van je, maar dat was niet wat ik bedoelde. Ik bedoelde juist dat ik heel dicht bij mijn gevoel sta, voor mijn gevoel. Maar ik hoef dat niet zo nodig met voedsel te verdoven. We kunnen er beter even echt contact mee maken. Even rustig zitten met elkaar. Kijken of we de energie een beetje kunnen herstellen. Wil jij anders thee maken? Dan maak ik plek voor onze kussentjes. En wat wierook lijkt me ook heel goed. Om de lucht te zuiveren.’
Heel innovatief de vertelperspectieven, van de nacht, naar de sinaasappelgeur uit iemands jeugd, naar het dagelijks brood, de ouders (maar eigenlijk de vader) tot de naam van de woongroep. Ook is het knap hoe Gerda Blees de oorsprong van de woongroepleden met compassie onderzoekt, van Melodie haar jeugd tot Petrus zijn middelbare schooltijd. Ik heb volgens mij nog nooit een boek gelezen waarbij het plaats delict zich tot de lezer wendt:
Wij zijn de plaats delict. Maar welk delict, kun je je afvragen. De politie zoekt naar sporen van verwaarlozing, van dwang om een hongerdieet te volgen, van nalatigheid. Wij hebben een andere misdaad in gedachten. Wij verdenken de bewoners van woongroep Klank en Liefde ervan dat ze elkaar gevangen hebben gehouden in een kooi van eenzaamheid. En Elisabeth heeft zichzelf bevrijd.
Wij zijn licht is, pun intended, een verassend licht boek vol humor, zoals wanneer "de buren" aan het woord komen:
...maar zulke uitspraken werden onmiddellijk afgekapt, want je mag natuurlijk niet hopen op de dood van wie dan ook, en al helemaal niet op grond van het feit dat diegene een vervelend iemand is. Iedereen heeft zijn voorkeuren en afkeuren, maar zoiets gun je niemand en als je het toch doet dan zeg je dat niet hardop, dat doe je gewoon niet. Maar goed.
Ook hoe leider van de woongroep Melodie zelfhulp jargon tot kunst verheft is verbluffend goed getroffen door Blees:
‘Ik merkte al dat je energieveld wat zwakker was dan anders,’ zegt Melodie. ‘Maar ik begrijp het wel. Het was een ontwrichtende situatie. Dan kan ik me voorstellen dat je even niet in contact kon komen met de voedende energie. Dat zal over een week vast weer heel anders voelen.’
Maar uiteindelijk wordt het boek echt gemaakt door de innovatieve verhaalperspectieven, waarbij bijvoorbeeld het verhaal zich beklaagt over de schrijver en direct aan de lezer vraagt waarom er doorgelezen wordt:
...zoiets verwachten we niet, zo’n verhaal zijn we tot nu toe niet geweest, dus we zullen het ook wel niet plotseling worden. U zult het verder moeten doen met omstandige beschrijvingen van hun laatste dag in hechtenis, en van wat er straks gebeurt als ze weer naar huis mogen. We hebben het al aangekondigd: niets noemenswaardigs. Ze gaan gewoon naar huis en hun leven gaat verder. Maar als u er geen bezwaar tegen heeft om te lezen over nauwelijks noemenswaardige gebeurtenissen en gedachten, zoals u tot nu toe kennelijk zonder veel tegenzin hebt gedaan, dan zouden wij het toch waarderen als u verder leest.
Of wanneer een onstoffelijk fenomeen feilloos iets essentieels onder woorden brengt:
Wij zijn cognitieve dissonantie. Wij zijn de onaangename sensatie die u krijgt als de werkelijkheid niet consistent blijkt te zijn met uw overtuigingen. Als u op basis van uw eigen gedrag moet constateren dat u toch kleingeestiger, kleinzieliger en kleinzeriger bent dan u altijd dacht. Wij zijn de grimas die dan even over uw gezicht trekt, een paar seconden maar, tot u een verhaal heeft weten te verzinnen waarin u de feiten, of uw eigen verhouding daartoe, zo verdraait dat alles weer lijkt te kloppen. Wij zijn de vader en de moeder van uw zelfbedrog.
Een mooi, verassend boek voor de shortlist van de Libris Literatuurprijs!
https://www.the-low-countries.com/art...
Een origineel boek vol humor wat een caleidoscopisch beeld geeft van de woongroep die van licht tracht te leven en het overlijden van het oudste lid
‘Dat is heel lief van je, maar dat was niet wat ik bedoelde. Ik bedoelde juist dat ik heel dicht bij mijn gevoel sta, voor mijn gevoel. Maar ik hoef dat niet zo nodig met voedsel te verdoven. We kunnen er beter even echt contact mee maken. Even rustig zitten met elkaar. Kijken of we de energie een beetje kunnen herstellen. Wil jij anders thee maken? Dan maak ik plek voor onze kussentjes. En wat wierook lijkt me ook heel goed. Om de lucht te zuiveren.’
Heel innovatief de vertelperspectieven, van de nacht, naar de sinaasappelgeur uit iemands jeugd, naar het dagelijks brood, de ouders (maar eigenlijk de vader) tot de naam van de woongroep. Ook is het knap hoe Gerda Blees de oorsprong van de woongroepleden met compassie onderzoekt, van Melodie haar jeugd tot Petrus zijn middelbare schooltijd. Ik heb volgens mij nog nooit een boek gelezen waarbij het plaats delict zich tot de lezer wendt:
Wij zijn de plaats delict. Maar welk delict, kun je je afvragen. De politie zoekt naar sporen van verwaarlozing, van dwang om een hongerdieet te volgen, van nalatigheid. Wij hebben een andere misdaad in gedachten. Wij verdenken de bewoners van woongroep Klank en Liefde ervan dat ze elkaar gevangen hebben gehouden in een kooi van eenzaamheid. En Elisabeth heeft zichzelf bevrijd.
Wij zijn licht is, pun intended, een verassend licht boek vol humor, zoals wanneer "de buren" aan het woord komen:
...maar zulke uitspraken werden onmiddellijk afgekapt, want je mag natuurlijk niet hopen op de dood van wie dan ook, en al helemaal niet op grond van het feit dat diegene een vervelend iemand is. Iedereen heeft zijn voorkeuren en afkeuren, maar zoiets gun je niemand en als je het toch doet dan zeg je dat niet hardop, dat doe je gewoon niet. Maar goed.
Ook hoe leider van de woongroep Melodie zelfhulp jargon tot kunst verheft is verbluffend goed getroffen door Blees:
‘Ik merkte al dat je energieveld wat zwakker was dan anders,’ zegt Melodie. ‘Maar ik begrijp het wel. Het was een ontwrichtende situatie. Dan kan ik me voorstellen dat je even niet in contact kon komen met de voedende energie. Dat zal over een week vast weer heel anders voelen.’
Maar uiteindelijk wordt het boek echt gemaakt door de innovatieve verhaalperspectieven, waarbij bijvoorbeeld het verhaal zich beklaagt over de schrijver en direct aan de lezer vraagt waarom er doorgelezen wordt:
...zoiets verwachten we niet, zo’n verhaal zijn we tot nu toe niet geweest, dus we zullen het ook wel niet plotseling worden. U zult het verder moeten doen met omstandige beschrijvingen van hun laatste dag in hechtenis, en van wat er straks gebeurt als ze weer naar huis mogen. We hebben het al aangekondigd: niets noemenswaardigs. Ze gaan gewoon naar huis en hun leven gaat verder. Maar als u er geen bezwaar tegen heeft om te lezen over nauwelijks noemenswaardige gebeurtenissen en gedachten, zoals u tot nu toe kennelijk zonder veel tegenzin hebt gedaan, dan zouden wij het toch waarderen als u verder leest.
Of wanneer een onstoffelijk fenomeen feilloos iets essentieels onder woorden brengt:
Wij zijn cognitieve dissonantie. Wij zijn de onaangename sensatie die u krijgt als de werkelijkheid niet consistent blijkt te zijn met uw overtuigingen. Als u op basis van uw eigen gedrag moet constateren dat u toch kleingeestiger, kleinzieliger en kleinzeriger bent dan u altijd dacht. Wij zijn de grimas die dan even over uw gezicht trekt, een paar seconden maar, tot u een verhaal heeft weten te verzinnen waarin u de feiten, of uw eigen verhouding daartoe, zo verdraait dat alles weer lijkt te kloppen. Wij zijn de vader en de moeder van uw zelfbedrog.
Een mooi, verassend boek voor de shortlist van de Libris Literatuurprijs!
March 27, 2025
English: We Are Light
Now Shortlisted for the 2025 Dublin Literary Award
European Union Prize for Literature 2021
A book about a woman who starves while the three people she lives with just stand by - sounds like a spectacular plot, but the real star of the book is the narrative approach: We learn about what happened step by step, while each revealing chapter is told by another inanimate object, concept or entity, from bread over two cigarettes to the apartment where it happened to the corpse of the deceased. Only two chapters are explicitly told by people - go figure. Plus: The objects speak in the first person plural, thus juxtaposing the "we" of the commune and reminding readers of mythological choirs in Greek tragedies.
Elisabeth, the woman who passed, lived with her sister Melodie, a failed musician, and two other psychologically instable people who were seeking guidance. Melodie became the small group's guru, giving new age life advice including the idea that spiritual elevation can be derived from denying the body food and living off of light. The commune turned away from the world, living in co-dependence and loneliness, until Elisabeth lost her life. Btw: This is not a completely made up plot, the story is based on a real case, while the narrative form was inspired by My Name Is Red.
The themes of the book are surprisingly political: Social isolation and des-information, as the group shuts itself off and trusts in internet propaganda on the power of light. The dynamics that unfold can be transferred to current phenomena from Covid to Trump, which gives the text a parable-like quality.
The plot becomes clear right at the beginning though. It's the structure that kept my attention, the unusual narrators giving away more and more information concerning the details and the backstories of the four protagonists. Granted: After half the book, all the main points have been raised, all the important things have been said, and the second part becomes slightly rocky, relying fully on the text's aesthetic. Still, this is an interesting, worthwhile book, tackling a difficult issue: Depersonalisation based on societal alienation. Gerda Blees is an author to watch.
Now Shortlisted for the 2025 Dublin Literary Award
European Union Prize for Literature 2021
A book about a woman who starves while the three people she lives with just stand by - sounds like a spectacular plot, but the real star of the book is the narrative approach: We learn about what happened step by step, while each revealing chapter is told by another inanimate object, concept or entity, from bread over two cigarettes to the apartment where it happened to the corpse of the deceased. Only two chapters are explicitly told by people - go figure. Plus: The objects speak in the first person plural, thus juxtaposing the "we" of the commune and reminding readers of mythological choirs in Greek tragedies.
Elisabeth, the woman who passed, lived with her sister Melodie, a failed musician, and two other psychologically instable people who were seeking guidance. Melodie became the small group's guru, giving new age life advice including the idea that spiritual elevation can be derived from denying the body food and living off of light. The commune turned away from the world, living in co-dependence and loneliness, until Elisabeth lost her life. Btw: This is not a completely made up plot, the story is based on a real case, while the narrative form was inspired by My Name Is Red.
The themes of the book are surprisingly political: Social isolation and des-information, as the group shuts itself off and trusts in internet propaganda on the power of light. The dynamics that unfold can be transferred to current phenomena from Covid to Trump, which gives the text a parable-like quality.
The plot becomes clear right at the beginning though. It's the structure that kept my attention, the unusual narrators giving away more and more information concerning the details and the backstories of the four protagonists. Granted: After half the book, all the main points have been raised, all the important things have been said, and the second part becomes slightly rocky, relying fully on the text's aesthetic. Still, this is an interesting, worthwhile book, tackling a difficult issue: Depersonalisation based on societal alienation. Gerda Blees is an author to watch.
February 3, 2021
Wat een verrassend en origineel boek, mede door de verschillende perspectieven. Hoop dat dit boek voor de Librisprijs 2021 van de longlist op de shortlist komt!
July 4, 2021
Eerlijk: ik had, ondanks alle lovende kritieken door lezers en boekhandelaars, op voorhand minder zin in dit boek, omdat het riekt naar een verhaal over een sekte. Zelfs als je er alleen maar over leest, kan dat heel beklemmend voelen. Maar gelukkig deed Gerda Blees iets anders: ze laat in elk hoofdstuk een andere verteller aan het woord, van 'het wereldwijde web' tot 'cognitieve dissonantie'. Dat werkt verrassend goed omdat je door die wijde blik veel meer te weten komt en iets verder van de woongroep/sekte af staat. Lezen dus!
'Wij zijn licht' leent zich daarbij uitstekend voor een leesclub, wat ik ook ga doen.
'Wij zijn licht' leent zich daarbij uitstekend voor een leesclub, wat ik ook ga doen.
May 30, 2020
Wat een fantastisch, prachtig, overweldigend boek. Ik had hoge verwachtingen na de korte verhalen uit Aan doodgaan dachten we niet en de dichtbundel Dwaallichten, maar Gerda Blees stelde gelukkig alles behalve teleur met deze wonderlijke debuutroman. Wij zijn licht is meesterlijk geschreven en grijpt de lezer naar de keel. Origineel en rauw.
Een uitgebreide recensie volgt.
Een uitgebreide recensie volgt.
April 18, 2024
"Ihre Mitbewohnerin stirbt vor ihren Augen und sie denken an nichts?" [S. 111]
Die Autorin hat sich, laut ihrer Danksagung, für dieses Buch von den Nachrichten über den Tod einer Frau in einer Wohngruppe in Utrecht im Sommer 2017 inspirieren lassen.
Das Besondere dabei sind nicht nur die unterschiedlichen Perspektiven aus denen die Geschichte erzählt wird, sondern vielmehr, dass dabei auch normalerweise stumme Beobachter, wie zum Beispiel Klang & Liebe, das Brot, der Zweifel oder aber auch der Tatort zu Wort kommen, was mittlerweile zwar ein bekanntes, aber durchaus unterhaltsames Stilmittel ist, auch wenn es sich im Grunde wie eine spezielle Art der Schreibübung liest.
Durch die schier unendlichen Möglichkeiten bleibt das Buch dabei durchweg überraschend, da man nie weiß, wer oder was als nächstes seine Beobachtungen teilt. Und da die Kapitel relativ kurz gehalten sind, hatte ich es innerhalb von nur zwei Tagen beendet.
Eine Frau stirbt und alle schauen dabei zu, und zwar wirklich alle!
Wie das sein kann, erklärt sich die Autorin damit, dass sie die eigenen Interessen der Akteure stets an erster Stelle positioniert, was der Situation ab und an zwar etwas Humor beimischt, aber nicht von der pluralistischen Ignoranz ablenken kann, die im Grunde genau über die richtige Wunde kratzt und ein Gleichnis zwischen den Handlungsfähigen und den Nicht- Handlungsfähigen zieht. Im Grunde sind wir demnach alle Wollsocken...
Passend dazu bleibt das Buch sprachlich eher nüchtern und auch die Dialoge haben kaum anderen Input zu bieten.
Ein sehr besonderes, messerscharfes, unangenehmes, beklemmendes, modernes, aber vor Allem kluges Buch. Ich hoffe, wir bekommen hierzulande noch mehr von der Autorin zu lesen!
Die Autorin hat sich, laut ihrer Danksagung, für dieses Buch von den Nachrichten über den Tod einer Frau in einer Wohngruppe in Utrecht im Sommer 2017 inspirieren lassen.
Das Besondere dabei sind nicht nur die unterschiedlichen Perspektiven aus denen die Geschichte erzählt wird, sondern vielmehr, dass dabei auch normalerweise stumme Beobachter, wie zum Beispiel Klang & Liebe, das Brot, der Zweifel oder aber auch der Tatort zu Wort kommen, was mittlerweile zwar ein bekanntes, aber durchaus unterhaltsames Stilmittel ist, auch wenn es sich im Grunde wie eine spezielle Art der Schreibübung liest.
Durch die schier unendlichen Möglichkeiten bleibt das Buch dabei durchweg überraschend, da man nie weiß, wer oder was als nächstes seine Beobachtungen teilt. Und da die Kapitel relativ kurz gehalten sind, hatte ich es innerhalb von nur zwei Tagen beendet.
Eine Frau stirbt und alle schauen dabei zu, und zwar wirklich alle!
Wie das sein kann, erklärt sich die Autorin damit, dass sie die eigenen Interessen der Akteure stets an erster Stelle positioniert, was der Situation ab und an zwar etwas Humor beimischt, aber nicht von der pluralistischen Ignoranz ablenken kann, die im Grunde genau über die richtige Wunde kratzt und ein Gleichnis zwischen den Handlungsfähigen und den Nicht- Handlungsfähigen zieht. Im Grunde sind wir demnach alle Wollsocken...
Passend dazu bleibt das Buch sprachlich eher nüchtern und auch die Dialoge haben kaum anderen Input zu bieten.
Ein sehr besonderes, messerscharfes, unangenehmes, beklemmendes, modernes, aber vor Allem kluges Buch. Ich hoffe, wir bekommen hierzulande noch mehr von der Autorin zu lesen!
May 24, 2021
Heel interessant boek. Laat supergoed zien hoe je verstrikt kan raken in alternatieve waarheden en hoe moeilijk het is om er aan te ontsnappen. Het lijkt misschien een zwaar thema, maar het was ook een grappig boek. Vooral omdat de auteur het verhaal verteld vanuit allerlei voorwerpen, groepen mensen die allemaal in de wij-vorm praten en zelfs concepten. Ik geloof dat de overpeinzingen van de politiepen favoriet waren:
Ze stopt even met schrijven en dan, zonder aankondiging, steekt ze onze achterkant zomaar in haar mond en begint ze met haar tong rondjes om ons heen te draaien. Dit is dus wat ze bedoelden met andere dingen, dat je niet alleen gebruikt wordt om te schrijven maar ook om andere dingen mee te doen. Klikken, friemelen, bijten, sabbelen. Het voelt wat onwennig, maar zeker niet onaangenaam.
Dus. Wij vonden het ook een goed boek. Hoop dat het de Libris Literatuurprijs gaat winnen! (edit: haha ik schreef dit voor de uitreiking en helaas niet dus, maar... ik had het dit boek zeker gegund!)
Ze stopt even met schrijven en dan, zonder aankondiging, steekt ze onze achterkant zomaar in haar mond en begint ze met haar tong rondjes om ons heen te draaien. Dit is dus wat ze bedoelden met andere dingen, dat je niet alleen gebruikt wordt om te schrijven maar ook om andere dingen mee te doen. Klikken, friemelen, bijten, sabbelen. Het voelt wat onwennig, maar zeker niet onaangenaam.
Dus. Wij vonden het ook een goed boek. Hoop dat het de Libris Literatuurprijs gaat winnen! (edit: haha ik schreef dit voor de uitreiking en helaas niet dus, maar... ik had het dit boek zeker gegund!)
July 2, 2024
La gabbia della solitudine
Noi Siamo Luce è ispirato a un fatto di cronaca del 2017 quando una donna è stata trovata morta di stenti all’interno di una casa condivisa a Utrecht
Gerda Blees prende spunto e racconta di un gruppo di quattro persone che per anni hanno cercato disperatamente di combattere il vuoto nelle loro vite praticando il digiuno e la privazione dai beni materiali
Muriel, Peter, Melodie ed Elisabeth fanno parte di una comunità chiamata Suono e Amore che predica l’astinenza dal cibo e dai beni materiali per vivere in armonia.
Dormono su materassi ad aria e praticano meditazioni quotidiane.
Canticchiano e suonano strumenti musicali dell'epoca rinascimentale.
Hanno chiuso tutto il resto del mondo fuori nel tentativo di vivere di sola luce ed aria
Quando Elizabeth muore di denutrizione, i suoi compagni non fanno nulla per salvarla
Accusati di omicidio colposo si difendono affermando che nulla può opporsi a un "processo naturale” quando un corpo è esausto
“Noi siamo cellule piene di vita. Noi siamo niente. Noi siamo già tutto"
Il senso di inadeguatezza che si fa tragedia, l’isolamento la manipolazione il cattivo rapporto con il cibo il pericolo delle sette che fanno leva sui più fragili sono i temi portanti del libro
L’originalità di Noi Siamo Luce è il racconto, privo di un ordine cronologico, che cambia la prospettiva narrativa in ogni capitolo.
È la notte la prima voce a raccontare la storia che parte dall'ultimo respiro dell'emaciata Elisabeth, mentre sua sorella Melodie e gli altri passivamente la vegliano.
In seguito, altri ventiquattro narratori prendono in mano il racconto
Non solo persone, ma anche a varie entità, oggetti e persino concetti astratti.
Il profumo di un'arancia, due sigarette, un violoncello, un paio di calzini di lana e poi i genitori di Elisabeth e Melodie, la stessa scena del crimine
Da ciascuna di queste prospettive, Blees è in grado di girare attorno all’argomento e di affrontarlo da ogni possibile angolazione
Gerda Blees disegna personaggi a cui non resta molto da dare perché sono allo stremo delle forze sotto ogni aspetto.
La profondità dei loro pensieri e sentimenti è più intuita che afferrata
L’azione si muove lenta in pochi spazi (la casa e il commissariato di polizia)
Nel descrivere i comportamenti di Melodie, Muriel e Petrus, il romanzo non dà giudizi nemmeno nei momenti più drammatici e cruciali, piuttosto cerca di capire perché hanno fatto quello che hanno fatto (o non hanno fatto) e perché questa tragedia umana non è un caso isolato
Una storia oscura e straziante raccontata magnificamente
“Noi non daremo giudizi sulla sua scelta. Scegliere sta a lei, e a voi guardare. L’unica cosa che possiamo fare è rimanere lì con lei, illuminarle il volto, carezzarle le mani. Fare in modo che tutto questo si veda.”
Noi Siamo Luce è ispirato a un fatto di cronaca del 2017 quando una donna è stata trovata morta di stenti all’interno di una casa condivisa a Utrecht
Gerda Blees prende spunto e racconta di un gruppo di quattro persone che per anni hanno cercato disperatamente di combattere il vuoto nelle loro vite praticando il digiuno e la privazione dai beni materiali
Muriel, Peter, Melodie ed Elisabeth fanno parte di una comunità chiamata Suono e Amore che predica l’astinenza dal cibo e dai beni materiali per vivere in armonia.
Dormono su materassi ad aria e praticano meditazioni quotidiane.
Canticchiano e suonano strumenti musicali dell'epoca rinascimentale.
Hanno chiuso tutto il resto del mondo fuori nel tentativo di vivere di sola luce ed aria
Quando Elizabeth muore di denutrizione, i suoi compagni non fanno nulla per salvarla
Accusati di omicidio colposo si difendono affermando che nulla può opporsi a un "processo naturale” quando un corpo è esausto
“Noi siamo cellule piene di vita. Noi siamo niente. Noi siamo già tutto"
Il senso di inadeguatezza che si fa tragedia, l’isolamento la manipolazione il cattivo rapporto con il cibo il pericolo delle sette che fanno leva sui più fragili sono i temi portanti del libro
L’originalità di Noi Siamo Luce è il racconto, privo di un ordine cronologico, che cambia la prospettiva narrativa in ogni capitolo.
È la notte la prima voce a raccontare la storia che parte dall'ultimo respiro dell'emaciata Elisabeth, mentre sua sorella Melodie e gli altri passivamente la vegliano.
In seguito, altri ventiquattro narratori prendono in mano il racconto
Non solo persone, ma anche a varie entità, oggetti e persino concetti astratti.
Il profumo di un'arancia, due sigarette, un violoncello, un paio di calzini di lana e poi i genitori di Elisabeth e Melodie, la stessa scena del crimine
Da ciascuna di queste prospettive, Blees è in grado di girare attorno all’argomento e di affrontarlo da ogni possibile angolazione
Gerda Blees disegna personaggi a cui non resta molto da dare perché sono allo stremo delle forze sotto ogni aspetto.
La profondità dei loro pensieri e sentimenti è più intuita che afferrata
L’azione si muove lenta in pochi spazi (la casa e il commissariato di polizia)
Nel descrivere i comportamenti di Melodie, Muriel e Petrus, il romanzo non dà giudizi nemmeno nei momenti più drammatici e cruciali, piuttosto cerca di capire perché hanno fatto quello che hanno fatto (o non hanno fatto) e perché questa tragedia umana non è un caso isolato
Una storia oscura e straziante raccontata magnificamente
“Noi non daremo giudizi sulla sua scelta. Scegliere sta a lei, e a voi guardare. L’unica cosa che possiamo fare è rimanere lì con lei, illuminarle il volto, carezzarle le mani. Fare in modo che tutto questo si veda.”
January 27, 2022
Starkes Debüt aus den Niederlanden, bei dem allein schon der Plot mit Originalität punktet: In einer harmonischen (wirklich?) Kommune ist eine Frau verhungert (Lichtnahrung alleine reicht wohl doch nicht aus). So weit, so esoterisch, und wer ist Schuld? Aber halt, selbst das ist nur zweitrangig, denn der eigentlich Star dieses Romans ist seine Form: Gerda Blees schildert Tat und Hintergründe aus der Sicht kommentierender Personen und Objekte von den Nachbarn über einen Entsafter bis hin zum täglich Brot. Das macht Spaß und beeindruckt, vor allem dank der tadellosen Ausführung, die konsequent beibehalten wird. Aber Achtung: Könnte die Sicht auf eigene Haushaltsgegenstände verändern.
Mehr zum Buch in Folge 190: Sprechen wir halt über Bücher! @ Papierstau Podcast.
Mehr zum Buch in Folge 190: Sprechen wir halt über Bücher! @ Papierstau Podcast.
July 28, 2023
Mijn tweede boek over het wel en wee van een woongroep, nadat ik in 2022 De Saamhorigheidsgroep las van Merijn de Boer. Waar het boek van Merijn de Boer grappig was, is Wij Zijn Licht van Gerda Blees bittere ernst. Deze roman is geïnspireerd op het waargebeurde verhaal van vier Nederlandse communeleden die besloten te stoppen met eten, en in plaats daarvan te leven van licht, lucht en liefde. Daarin zijn wij getuige van de dood van Elisabeth, een lid van de woongroep Klank en liefde. Haar zus Melodie houdt tot het einde Elisabeths handen vast, terwijl de andere leden, Muriël en Petrus, bedremmeld toekijken.
De opgeroepen huisarts weigert een natuurlijke doodsoorzaak vast te stellen en schakelt de politie in, die als snel een onderzoek start. De andere communeleden worden vastgezet en ondervraagd. De grote vraag natuurlijk is wie er schuldig is; Elisabeth zelf, omdat ze zelf van licht en liefde wilde leven of haar huisgenoten die niet ingrepen?
Het verassende aan deze roman was het perspectief: het verhaal wordt niet verteld vanuit de verschillende personages, maar aan de hand van verschillende voorwerpen en context: een boterham, het plaats delict, de nacht enzovoorts. De nacht is getuige van de dood van Elisabeth, de plaats delict is het huis dat overspoeld wordt door agenten die onderzoek doen naar de omstandigheden van het overlijden. Elk hoofdstuk krijgt een eigen verteller en toon en sfeer. Hierdoor krijg je als lezer verbazingwekkend inzicht in het hoofd van de verschillende personen, objecten en ideeën.
Het is dus een interessante en intrigerende roman. Het thema van een woongroep die ervoor kiest om te stoppen met eten en in plaats daarvan te leven van licht, lucht en liefde is zeker een uniek en uitdagend onderwerp om over te lezen. De keuze om het verhaal te vertellen vanuit het perspectief van verschillende voorwerpen en contexten, in plaats van vanuit de personages zelf, is een creatieve en ongebruikelijke benadering die het leeservaring een interessante wending kan geven.
Maar voor mij begon deze benadering op den duur tegen mij te werken. Het feit dat ik als lezer steeds minder verbonden raakte met het verhaal en de hoofdpersonen komt met name door het gebrek aan diepgang en inzicht in bepaalde personages is, zoals Melodie. Het niet voldoende uitwerken van belangrijke personages kan soms een belemmering zijn voor de leeservaring en kan het moeilijk maken om volledig mee te leven met de gebeurtenissen in het verhaal.
Desondanks lijkt het erop dat "Wij Zijn Licht" een boek is dat de lezer uitdaagt om met een open geest en nieuwsgierigheid te lezen, en dat het een unieke en verfrissende benadering heeft van het vertellen van een verhaal. Het is altijd interessant om literaire werken te verkennen die ons uit onze comfortzone halen en ons laten nadenken over verschillende perspectieven en ideeën.
Als je houdt van romans die een ongewone vertelstructuur hebben en die diepgaande thema's en ideeën onderzoeken, lijkt "Wij Zijn Licht" zeker een boek dat de moeite waard is om te lezen.
De leden van de Utrechtse woongroep Contact & muziek:
Bron
De opgeroepen huisarts weigert een natuurlijke doodsoorzaak vast te stellen en schakelt de politie in, die als snel een onderzoek start. De andere communeleden worden vastgezet en ondervraagd. De grote vraag natuurlijk is wie er schuldig is; Elisabeth zelf, omdat ze zelf van licht en liefde wilde leven of haar huisgenoten die niet ingrepen?
Het verassende aan deze roman was het perspectief: het verhaal wordt niet verteld vanuit de verschillende personages, maar aan de hand van verschillende voorwerpen en context: een boterham, het plaats delict, de nacht enzovoorts. De nacht is getuige van de dood van Elisabeth, de plaats delict is het huis dat overspoeld wordt door agenten die onderzoek doen naar de omstandigheden van het overlijden. Elk hoofdstuk krijgt een eigen verteller en toon en sfeer. Hierdoor krijg je als lezer verbazingwekkend inzicht in het hoofd van de verschillende personen, objecten en ideeën.
Het is dus een interessante en intrigerende roman. Het thema van een woongroep die ervoor kiest om te stoppen met eten en in plaats daarvan te leven van licht, lucht en liefde is zeker een uniek en uitdagend onderwerp om over te lezen. De keuze om het verhaal te vertellen vanuit het perspectief van verschillende voorwerpen en contexten, in plaats van vanuit de personages zelf, is een creatieve en ongebruikelijke benadering die het leeservaring een interessante wending kan geven.
Maar voor mij begon deze benadering op den duur tegen mij te werken. Het feit dat ik als lezer steeds minder verbonden raakte met het verhaal en de hoofdpersonen komt met name door het gebrek aan diepgang en inzicht in bepaalde personages is, zoals Melodie. Het niet voldoende uitwerken van belangrijke personages kan soms een belemmering zijn voor de leeservaring en kan het moeilijk maken om volledig mee te leven met de gebeurtenissen in het verhaal.
Desondanks lijkt het erop dat "Wij Zijn Licht" een boek is dat de lezer uitdaagt om met een open geest en nieuwsgierigheid te lezen, en dat het een unieke en verfrissende benadering heeft van het vertellen van een verhaal. Het is altijd interessant om literaire werken te verkennen die ons uit onze comfortzone halen en ons laten nadenken over verschillende perspectieven en ideeën.
Als je houdt van romans die een ongewone vertelstructuur hebben en die diepgaande thema's en ideeën onderzoeken, lijkt "Wij Zijn Licht" zeker een boek dat de moeite waard is om te lezen.
De leden van de Utrechtse woongroep Contact & muziek:
Bron
July 13, 2021
Origineel geschreven boek. Nergens gaat het echt over de top of wordt het raar of past het niet vind ik. Wat ik wel knap vind, omdat de benadering van het onderwerp echt anders is dan anders.
Ook al ligt het onderwerp van een leefgroep met wilde ideeën waardoor uiteindelijk iemand sterft je misschien niet, er worden zoveel kanten uitgediept dat er uiteindelijk altijd eentje tussenzit die je aanspreekt.
Welke benaderingen vonden jullie het leukst? Ik vond die van de pen in het bakje die eindelijk mocht gaan schrijven wel heel erg leuk. Maar ook de cello die nu eigenlijk stil stond en terug keek op een toch wel treurig verleden met een bewoonster.
Ook al ligt het onderwerp van een leefgroep met wilde ideeën waardoor uiteindelijk iemand sterft je misschien niet, er worden zoveel kanten uitgediept dat er uiteindelijk altijd eentje tussenzit die je aanspreekt.
Welke benaderingen vonden jullie het leukst? Ik vond die van de pen in het bakje die eindelijk mocht gaan schrijven wel heel erg leuk. Maar ook de cello die nu eigenlijk stil stond en terug keek op een toch wel treurig verleden met een bewoonster.
March 11, 2021
3,5. Ik heb genoten van dit boek, van het originele perspectief dat is gekozen, van het verhaal dat werd verteld. Toch slaagt het niet helemaal in de opzet waarmee Blees zo dapper schrijft, hier en daar is het perspectief toch niet helemaal goed doorgezet, voelt het 'wij' wat geforceerd aan.
Maar dit is absoluut het werk van een schrijfster die weet dat ze de taligheid in haar vingers heeft, en het lezen meer dan waard.
Maar dit is absoluut het werk van een schrijfster die weet dat ze de taligheid in haar vingers heeft, en het lezen meer dan waard.
Read
March 30, 2025De eerste twee hoofdstukken was ik nog wat sceptisch of de perspectieven niet erg gimmicky zouden worden; en inderdaad werd ik af en toe uit het verhaal gehaald door een iets te zelfbewuste zinssnede*. Toch ging ik na een pagina of 30 beseffen dat het wel erg makkelijk is om Wij zijn Licht weg te wuiven als een romanlange schrijfoefening. De kracht van Blees’ roman zit erin dat ze die veelheid aan perspectieven (van “wij zijn een slowjuicer” tot “wij zijn cognitieve dissonantie”) niet zozeer gebruikt om de keuzes van alle personages te verklaren, als wel te laten zien dat het eigenlijk onmogelijk is iemands schijnbaar irrationele beweegredenen te doorzien — met Elizabeth als een onkenbaar zwart gat waar alle personages rondom zweven.
Of, om het wat minder pretentieus te zeggen: ik kreeg tranen in mijn ogen door het tragische levensverhaal van een verwaarloosde cello.
(de mondelingleerlingen vonden “Wij zijn een sinaasappelgeur” dan weer unaniem het meest indrukwekkende hoofdstuk)
*de vader die stelt dat hij ongetwijfeld ook voor zijn demente vrouw spreekt, waarna hij een lang zelfreflexieloos calvinistisch boomer-monoloog afsteekt; de rechercheur die blijft zeggen dat ze niet begrijpt waarom mensen levensstijlen erop nahouden die overduidelijk hun levens in gevaar brengen, om aan het einde van haar hoofdstuk een sigaretje op te steken
Of, om het wat minder pretentieus te zeggen: ik kreeg tranen in mijn ogen door het tragische levensverhaal van een verwaarloosde cello.
(de mondelingleerlingen vonden “Wij zijn een sinaasappelgeur” dan weer unaniem het meest indrukwekkende hoofdstuk)
*de vader die stelt dat hij ongetwijfeld ook voor zijn demente vrouw spreekt, waarna hij een lang zelfreflexieloos calvinistisch boomer-monoloog afsteekt; de rechercheur die blijft zeggen dat ze niet begrijpt waarom mensen levensstijlen erop nahouden die overduidelijk hun levens in gevaar brengen, om aan het einde van haar hoofdstuk een sigaretje op te steken
July 14, 2025
Za roman sem izvedela na eni od Kav s knjigo, katere tema je bila hrana. @sanja.lovrecic mi je takrat rekla: tole govori o kultu, bi bilo tebi všeč! Kot se na naših kavah rado zgodi, sem knjigo naročila že vmes, ko jo je Sanja še predstavljala in zdaj, ko sem jo končno prebrala lahko povem, da je bila njena ocena pravilna.
Štirje člani komune Zvok & Ljubezen živijo v prepričanju, da za preživetje ljudje ne potrebujemo hrane. Le ta nam bi naj le zameglila um in dojemanje sveta in sebe znotraj njega, zato člani komune živijo izključno od sokov, svetlobe in zvoka. Ko ena od članic umre, vendarle pritegnejo pozornost širše družbe. Kdo je kriv za smrt ene od članic komune? Bi morali ostali ukrepati, ko se je njeno stanje drastično poslabšalo? Bo za njeno smrt kdo odgovarjal?
Vsako poglavje romana pripoveduje e uh pripovedovalec, je pa ta roman nekaj posebnega, ker pripovedovalci niso le ljudje. Poleg oseb, kot so člani komune, preiskovalci, družinski člani preminule, namreč o dogajanju pripovedujejo tudi predmeti, telo preminule, svetloba, celo zgodba sama. Ti pripovedovalci vedno podajajo zgodbo v prvi osebi množine, kar je izredno zanimiv pisateljski prijem in priznam, da takšne knjige še nikoli nisem brala, prav tako pa vam jo zelo težko opišem, saj je branje res posebno doživetje, ki ga mora bralec izkusiti na lastni koži.
Ker je toliko pripovedovalcev, zgodba kljub zelo jasnemu okvirju ne teče povsem linearno, prav tako je pripovedovalec večkrat nezanesljiv, saj vsak od pripovedovalcev vidi zgodbo na svoj način. To ni knjiga, ki bi ponudila nek jasen zaključek, jasno sporočilo, ampak bralcu zaseje seme dvoma in mu ponudi razmislek glede našega odnosa do hrane in predvsem do soljudi.
Fantastičen roman, sicer res precej poseben, a fantastičen. Jaz sem ga brala kombinirano v obliki zvočnice in fizične knjige. Zvocnica je na voljo na @audibook .
Štirje člani komune Zvok & Ljubezen živijo v prepričanju, da za preživetje ljudje ne potrebujemo hrane. Le ta nam bi naj le zameglila um in dojemanje sveta in sebe znotraj njega, zato člani komune živijo izključno od sokov, svetlobe in zvoka. Ko ena od članic umre, vendarle pritegnejo pozornost širše družbe. Kdo je kriv za smrt ene od članic komune? Bi morali ostali ukrepati, ko se je njeno stanje drastično poslabšalo? Bo za njeno smrt kdo odgovarjal?
Vsako poglavje romana pripoveduje e uh pripovedovalec, je pa ta roman nekaj posebnega, ker pripovedovalci niso le ljudje. Poleg oseb, kot so člani komune, preiskovalci, družinski člani preminule, namreč o dogajanju pripovedujejo tudi predmeti, telo preminule, svetloba, celo zgodba sama. Ti pripovedovalci vedno podajajo zgodbo v prvi osebi množine, kar je izredno zanimiv pisateljski prijem in priznam, da takšne knjige še nikoli nisem brala, prav tako pa vam jo zelo težko opišem, saj je branje res posebno doživetje, ki ga mora bralec izkusiti na lastni koži.
Ker je toliko pripovedovalcev, zgodba kljub zelo jasnemu okvirju ne teče povsem linearno, prav tako je pripovedovalec večkrat nezanesljiv, saj vsak od pripovedovalcev vidi zgodbo na svoj način. To ni knjiga, ki bi ponudila nek jasen zaključek, jasno sporočilo, ampak bralcu zaseje seme dvoma in mu ponudi razmislek glede našega odnosa do hrane in predvsem do soljudi.
Fantastičen roman, sicer res precej poseben, a fantastičen. Jaz sem ga brala kombinirano v obliki zvočnice in fizične knjige. Zvocnica je na voljo na @audibook .
February 17, 2025
Wij zijn een recensie. Zo’n stukje waar woorden van een lezer in staan. We zijn een positieve recensie, trouwens, want onze lezer genoot van het boek, vooral door de wisselende perspectieven. Gekke perspectieven die ieder een functie hadden, als je het haar vraagt, die van sinaasappelgeur bijvoorbeeld, het lijk van het overleden woongroeplid, de nacht, het licht en het dagelijks brood. Blees doet het zo dat het geen gimmick wordt en schrijft weergaloos goed. Het meta-hoofdstuk vanuit het verhaal - briljant - daarna: wat minder. De laatste hoofdstukken vond ik moeizamer, het open einde weer erg goed.
We zijn een wisselende recensie maar we zijn vooral positief, we zijn een recensie van 4 sterren. Van een erg goed boek, al waren er wat kritiekpunten, maar die zijn er nu eenmaal. Dat neemt niet weg dat de leeservaring fijn was en de boekenclubbespreking ook.
We zijn een wisselende recensie maar we zijn vooral positief, we zijn een recensie van 4 sterren. Van een erg goed boek, al waren er wat kritiekpunten, maar die zijn er nu eenmaal. Dat neemt niet weg dat de leeservaring fijn was en de boekenclubbespreking ook.
January 23, 2021
Eerst las ik Dwaallichten van Gerda blees, haar poëziedebuut. Ik was verkocht (en verknocht). Toen las ik haar verhalenbundel Aan doodgaan dachten we niet en begon ik hevig te verlangen naar een roman van haar hand. Vervolgens was er verstrijkende tijd. Toen het afkoelen van mijn onbegrensde bewondering, en toen, eindelijk, was er Wij zijn licht.
Het duurde even voor ik het aandurfde, bang als ik was dat mijn verwachtingen alleen maar konden eindigen in mineur. Toch wist ik na het eerste hoofdstuk weer: dit is het soort proza dat me ooit de diepten van de (Nederlandse) literatuur in heeft gesleurd, om niet meer boven te komen.
In deze roman bespeelt Gerda Blees het klavier zoals we dat van haar gewend zijn. Minutieus arceert ze individuele geschiedenissen tegen de achtergrond van een veelstemmig decor. De titel 'Wij zijn licht' is minder overgankelijk dan ze lijkt en vormt dan ook de beginzin van het laatste hoofdstuk. Hoofdstuk 25, waarin 'het licht' als slotverteller zowel beklaagde blijkt als aanklager.
In vijfentwintig hoofdstukken werpen vijfentwintig vertellers hun licht (vergeef me de woordspeling) op een opmerkelijk voorval: het overlijden van een vrouw die deel uitmaakt van wat je zou kunnen noemen de sektarische woongroep Klank en Liefde. Onder het dwingende juk van spil Melodie glijden vier mensen langzaam af door te stoppen met eten en drinken en van licht en liefde te leven. Tot Elisabeth, de zus van Melodie overlijdt en de rapen, tot verbazing en verontwaardiging van Melodie, gaar blijken te zijn.
Het is Gerda Blees ten voeten uit. Waar ze in Aan doodgaan dachten we niet al voorzichtig (nou ja, voorzichtig...) labiele en noodlijdende personages opvoert, lijkt ze in deze roman de rekbaarheid van de menselijke hang naar harmonie tot de grenzen te stuwen. Echt gebeurd is in dezen wel degelijk een excuus en bedoeld of niet, het verlangen naar een andere realiteit, een helende in plaats van een vernietigende, is actueler dan ooit.
Een sinaasappelgeur, dagelijks brood, een huis, ze krijgen allemaal een stem. Deze ongewone vertelperspectieven zijn ontegenzeggelijk gedurfd, maar komen niet allemaal even goed uit de verf. Dat komt vooral omdat ze allemaal putten uit het weliswaar prachtige, maar zelfde taalregister.
Enfin, dit is het soort gezever waardoor mensen een boek laten liggen, dus: NIET DOEN. Vergeet alles wat ik heb geschreven. Zet een kopje kamillethee, trek comfortabele sokken aan, demp je telefoon, laat de boel de boel en lees dit boek.
Het duurde even voor ik het aandurfde, bang als ik was dat mijn verwachtingen alleen maar konden eindigen in mineur. Toch wist ik na het eerste hoofdstuk weer: dit is het soort proza dat me ooit de diepten van de (Nederlandse) literatuur in heeft gesleurd, om niet meer boven te komen.
In deze roman bespeelt Gerda Blees het klavier zoals we dat van haar gewend zijn. Minutieus arceert ze individuele geschiedenissen tegen de achtergrond van een veelstemmig decor. De titel 'Wij zijn licht' is minder overgankelijk dan ze lijkt en vormt dan ook de beginzin van het laatste hoofdstuk. Hoofdstuk 25, waarin 'het licht' als slotverteller zowel beklaagde blijkt als aanklager.
In vijfentwintig hoofdstukken werpen vijfentwintig vertellers hun licht (vergeef me de woordspeling) op een opmerkelijk voorval: het overlijden van een vrouw die deel uitmaakt van wat je zou kunnen noemen de sektarische woongroep Klank en Liefde. Onder het dwingende juk van spil Melodie glijden vier mensen langzaam af door te stoppen met eten en drinken en van licht en liefde te leven. Tot Elisabeth, de zus van Melodie overlijdt en de rapen, tot verbazing en verontwaardiging van Melodie, gaar blijken te zijn.
Het is Gerda Blees ten voeten uit. Waar ze in Aan doodgaan dachten we niet al voorzichtig (nou ja, voorzichtig...) labiele en noodlijdende personages opvoert, lijkt ze in deze roman de rekbaarheid van de menselijke hang naar harmonie tot de grenzen te stuwen. Echt gebeurd is in dezen wel degelijk een excuus en bedoeld of niet, het verlangen naar een andere realiteit, een helende in plaats van een vernietigende, is actueler dan ooit.
Een sinaasappelgeur, dagelijks brood, een huis, ze krijgen allemaal een stem. Deze ongewone vertelperspectieven zijn ontegenzeggelijk gedurfd, maar komen niet allemaal even goed uit de verf. Dat komt vooral omdat ze allemaal putten uit het weliswaar prachtige, maar zelfde taalregister.
Enfin, dit is het soort gezever waardoor mensen een boek laten liggen, dus: NIET DOEN. Vergeet alles wat ik heb geschreven. Zet een kopje kamillethee, trek comfortabele sokken aan, demp je telefoon, laat de boel de boel en lees dit boek.
June 28, 2022
Sempre nella piccola libreria indipendente, mi sono fatta incuriosire da questo libro, una pubblicazione un po' diversa dalle solite per Iperborea. L'autrice è olandese e racconta la storia di una ragazza morta di denutrizione all'interno di un appartamento con i suoi coinquilini membri di un gruppo che consacra la luce come quasi unica forma di nutrimento.
Il libro è suddiviso in capitoli, ognuno inizia con un punto di vista di qualcuno sempre diverso. Compreso un barattolo di penne. L'idea è molto interessante, i capitoli sono un lungo flusso di coscienza che cambia sempre protagonista e che, in qualche modo, ci racconta la storia.
Crudo, inconcepibile, sorprendente per certi versi. Non ha catturato la mia attenzione totalmente però. L'ho finito in brevissimo tempo perché capita qualche giornata semi vuota ma non mi ha coinvolta fino in fondo. Buona l'idea, bella l'impostazione, per il resto, forse, ci voleva una scrittura un po' diversa.
Il libro è suddiviso in capitoli, ognuno inizia con un punto di vista di qualcuno sempre diverso. Compreso un barattolo di penne. L'idea è molto interessante, i capitoli sono un lungo flusso di coscienza che cambia sempre protagonista e che, in qualche modo, ci racconta la storia.
Crudo, inconcepibile, sorprendente per certi versi. Non ha catturato la mia attenzione totalmente però. L'ho finito in brevissimo tempo perché capita qualche giornata semi vuota ma non mi ha coinvolta fino in fondo. Buona l'idea, bella l'impostazione, per il resto, forse, ci voleva una scrittura un po' diversa.
October 22, 2020
Het is belangrijk dat schrijvers met de vorm experimenteren. Wat mij betreft wint de vorm het hier echter te vaak van de inhoud / functie.
January 18, 2023
WTF heb ik zojuist gelezen? En waarom vinden zoveel mensen dit geweldig? Ik had best hoge verwachtingen van dit boek en hoopte er ook met volle teugen van te kunnen genieten. Tot de POV van brood voorbij kwam. Ik dacht eerst dat ik het verkeerd had, ging even terug, maar nee, echt waar, de POV van brood. Dus..... Het gegeven van de woongroep sprak mij heel erg aan en daar had ik zonder al die onzin eigenlijk best graag over gelezen. Maar waarom moet dat vanuit het oogpunt van een pen? van een slowjuicer? of zelfs vanuit het verhaal zelf, dat je ook nog eens als lezer begint aan te spreken.
Ik twijfel heel erg tussen 1 ster en 2 sterren om misschien toch nog de originaliteit te belonen en omdat de woongroep me wel aansprak, maar mien himmel wat een bagger was dit zeg. Ik maak er met heel veel pijn en moeite dan maar 2 sterren van. Hoop niet nog eens zo'n boek tegen te komen want na 3 keer bedacht te hebben om toch te DNF'en, en na 100 keer hardop uit te spreken 'wat is dit stom' heb ik het zowaar toch uitgelezen. En stiekem heb ik daar bijna spijt van.
Ach wat, F. it. 1 ster. Puur uit teleurstelling!!!
Ik twijfel heel erg tussen 1 ster en 2 sterren om misschien toch nog de originaliteit te belonen en omdat de woongroep me wel aansprak, maar mien himmel wat een bagger was dit zeg. Ik maak er met heel veel pijn en moeite dan maar 2 sterren van. Hoop niet nog eens zo'n boek tegen te komen want na 3 keer bedacht te hebben om toch te DNF'en, en na 100 keer hardop uit te spreken 'wat is dit stom' heb ik het zowaar toch uitgelezen. En stiekem heb ik daar bijna spijt van.
Ach wat, F. it. 1 ster. Puur uit teleurstelling!!!
April 17, 2022
Een enigszins gekunsteld boek. Na de lovende recensie in het NRC viel het tegen. De hoofdpersonen hebben weinig diepgang en worden in mijn ogen karikaturaal beschreven. Het plot (een woongroep van 4 mensen die denkt te kunnen leven van lucht en licht, waardoor er een van hen overlijdt) wordt van alle kanten belicht. Het boek is geschreven n.a.v. een waar gebeurd verhaal. Het goede van het boek is dat de schrijver zelf geen oordeel geeft (alhoewel in sommige hoofdstukken ze toch wel de draak steekt met de leidster van de woongroep) en je doet geloven dat dit inderdaad kan gebeuren.
May 5, 2021
Een uiterst prettig geschreven, dieptriest verhaal. Gerda Blees heeft een ongekende lichtheid in haar pen, een vrolijkheid. Ze heeft voor originele vertellers gekozen, een manier die ik nooit eerder zag en die bijzonder goed is volgehouden. Daardoor was dit boek een totale verrassing voor mij, ieder hoofdstuk weer een onverwachte wending. Absolute aanrader, misschien wel de beste Nederlandse roman van 2020.
May 28, 2021
4⭐
Wij zijn de lezer die het verhaal goed vonden. Absoluut een fantastisch boek dat ik las voor het FNL boekentornooi. De verschillende originele perspectieven geven een unieke kijk op het verhaal. Het boek maakte me zo nieuwsgierig dat ik zowel de Utrechtse woongroep en de Breatharians opzocht.
Wij zijn de lezer die het verhaal goed vonden. Absoluut een fantastisch boek dat ik las voor het FNL boekentornooi. De verschillende originele perspectieven geven een unieke kijk op het verhaal. Het boek maakte me zo nieuwsgierig dat ik zowel de Utrechtse woongroep en de Breatharians opzocht.
July 21, 2020
Ik lees veel. Goede boeken, aardige boeken en heel soms een érg goed boek. Dit is er een van. We kenden Gerda Blees al van haar sterke verhalenbundel 'aan doodgaan dachten we niet' maar met deze debuutroman overtreft ze zichzelf. Het is moeilijk nog origineel te zijn met alle boeken die al geschreven zijn maar Blees is het gelukt. Ik zal niet spoileren maar ze heeft ervoor gekozen om vanuit totaal ongebruikelijke perspectieven een verhaal op te bouwen dat niet gekunsteld overkomt.
Ik kon de subtiele maar soms bijna cynische humor maar ook erg waarderen. Rake typeringen van hedendaagse coachingstaal. Al dan niet door charlatans, zelfverklaarde autoriteiten of goddelijke afgezanten gebezigd. Literatuur en humor gaan niet altijd samen en vaak in een absurdistische vorm maar 'Wij zijn licht' is hier een uitzondering op.
Een hedendaagse observatie. Psychologie, kwetsbaarheid, levensangsten, groepsprocessen, maatschappijkritiek, het zit er allemaal in.
En dat allemaal in een prettige, zorgvuldige schrijfstijl, maar dan zonder hoogdravend of al te bloemrijk taalgebruik.
Ik hoop dat we nog veel meer van Gerda Blees gaan horen!
Ik kon de subtiele maar soms bijna cynische humor maar ook erg waarderen. Rake typeringen van hedendaagse coachingstaal. Al dan niet door charlatans, zelfverklaarde autoriteiten of goddelijke afgezanten gebezigd. Literatuur en humor gaan niet altijd samen en vaak in een absurdistische vorm maar 'Wij zijn licht' is hier een uitzondering op.
Een hedendaagse observatie. Psychologie, kwetsbaarheid, levensangsten, groepsprocessen, maatschappijkritiek, het zit er allemaal in.
En dat allemaal in een prettige, zorgvuldige schrijfstijl, maar dan zonder hoogdravend of al te bloemrijk taalgebruik.
Ik hoop dat we nog veel meer van Gerda Blees gaan horen!
December 6, 2023
? Leeskring Leiderdorp, vanwege Corona was de leeskring van november uitgesteld, dus nu ga ik dit boek voor de 2e keer lezen..
🤔 Ik had al wel goede recensies gelezen, maar het boek sprak me toch nog meer aan dan ik van te voren had gedacht. De verschillende invalshoeken waaruit een hoofstuk gezien/geschreven is vond ik verrassend, maar het boek was zeker ook beklemmend. Lang geleden kreeg ik in de studie geleerd wat cognitieve dissonantie betekende...en de betekenis was ik nu dus weer vergeten, maar na het hoofdstuk 23:'Wij zijn cognitieve dissonantie' is dit begrip nu beter blijven hangen dan voorheen ;-)
Niet dat dat hoofstuk zo bijzonder was, want dat vond ik eigenlijk van elk hoofdstuk en iedere nieuwe invalshoek. maar de 2e keer lezen gaf mij helaas minder voldoening dan de 1e keer....
MW 29/11/ 21 en 18/5/22
🤔 Ik had al wel goede recensies gelezen, maar het boek sprak me toch nog meer aan dan ik van te voren had gedacht. De verschillende invalshoeken waaruit een hoofstuk gezien/geschreven is vond ik verrassend, maar het boek was zeker ook beklemmend. Lang geleden kreeg ik in de studie geleerd wat cognitieve dissonantie betekende...en de betekenis was ik nu dus weer vergeten, maar na het hoofdstuk 23:'Wij zijn cognitieve dissonantie' is dit begrip nu beter blijven hangen dan voorheen ;-)
Niet dat dat hoofstuk zo bijzonder was, want dat vond ik eigenlijk van elk hoofdstuk en iedere nieuwe invalshoek. maar de 2e keer lezen gaf mij helaas minder voldoening dan de 1e keer....
MW 29/11/ 21 en 18/5/22
April 2, 2022
Ik had dit boek al een tijdje in de kast staan, en met een whatsapp-boekenclubje besloten we hem te lezen. Gezien ik gisteren zo gaar als een klontje boter was, en de bespreking maandag is, heb ik het luisterboek maar gepakt.
Eerlijk: bij de eerste vijf minuten dacht ik echt van “uuugh, dit gaat zo niet mijn boek worden, maar het is maar 6,5 uur, dus even volhouden”. Nadat ik me door het eerste heen had gebeten ben ik het boek zelfs heel leuk gaan vinden, ik vond de vertelperspectieven erg interessant gevonden. Heb het uiteindelijk met plezier uitgeluisterd, en is het zelfs een boek geworden dat ik wel zou aanraden. Geinig ook die vierde muur, ergens halverwege het boek.
Ik miste wel een beetje meer achtergrond over Elizabeth zelf, had graag wat meer over haar willen weten. En die Melodie moet gewoon een klap voor dr hasses krijgen.
Eerlijk: bij de eerste vijf minuten dacht ik echt van “uuugh, dit gaat zo niet mijn boek worden, maar het is maar 6,5 uur, dus even volhouden”. Nadat ik me door het eerste heen had gebeten ben ik het boek zelfs heel leuk gaan vinden, ik vond de vertelperspectieven erg interessant gevonden. Heb het uiteindelijk met plezier uitgeluisterd, en is het zelfs een boek geworden dat ik wel zou aanraden. Geinig ook die vierde muur, ergens halverwege het boek.
Ik miste wel een beetje meer achtergrond over Elizabeth zelf, had graag wat meer over haar willen weten. En die Melodie moet gewoon een klap voor dr hasses krijgen.
May 6, 2021
Wow, wat een fantastisch boek. Bijster origineel en iets wat ik nog nooit heb gelezen. Elk hoofdstuk lees je vanuit een ander perspectief, maar heel anders dan je zou verwachten. Het boek had me gelijk in zijn greep en ik heb het in een ruk uitgelezen (geluisterd). Wat een schijftalent.
July 26, 2021
Originele uitwerking van een verhaal, maar verder deed het me niet zoveel.
July 16, 2022
Ik durf niet minder sterren te geven want Merel heeft me dit boek gegeven en ze volgt me hierop
December 14, 2023
25 narrators, both sentient and not, relate the story of an untimely death in the shared house of a quasi-commune called Sound & Love, there are four in the commune, and they've been living together for some years, meditating and singing and trying to live on air. Is what happened in this house one night to one of the members a crime or not? How badly wrong can well-meaning people go, how does a commune function when one becomes the de facto leader, what is free will and more. I'm still thinking about the ending.
Not all the narrators are equally compelling - but how can you not love when a narrator is a juicer, cigarettes, bread, the sun, sound, love, etc.
Thanks to World Editions and Netgalley for the ARC.
Not all the narrators are equally compelling - but how can you not love when a narrator is a juicer, cigarettes, bread, the sun, sound, love, etc.
Thanks to World Editions and Netgalley for the ARC.
Displaying 1 - 30 of 590 reviews