Traveler of the Century

by Andrés Neuman, Nick Caistor (Translator), Lorenza García (Translator)

Searching for an inn, the enigmatic traveler Hans stops in a small city on the border between Saxony and Prussia. The next morning, Hans meets an old organ-grinder in the market square and immediately finds himself enmeshed in an intense debate—on identity and what it is that defines us—from which he cannot break free.

Indefinitely stuck in Wandernburg until his debate with the organ-grinder is concluded, he begins to meet the various characters who populate the town, including a young freethinker named Sophie. Though she is engaged to be married, Sophie and Hans begin a relationship that defies contemporary mores about female sexuality and what can and cannot be said about it.

Traveler of the Century is a deeply intellectual novel, chock-full of discussions about philosophy, history, literature, love, and translation. It is a book that looks to the past in order to have us reconsider the conflicts of our present. The winner of Spain’s prestigious Alfaguara Prize and the National Critics Prize, Traveler of the Century marks the English-language debut of Andrés Neuman, a writer described by Roberto Bolaño as being “touched by grace.”

Genres: Fiction, Historical Fiction, Spanish Literature, Latin American, Novels, Literature, Literary Fiction

576 pages, Hardcover

First published April 1, 2009

About the author

Hijo de músicos argentinos exiliados (de madre violinista, de origen ítalo-español, y padre oboísta, de origen judío alemán), tiene la ciudadanía argentina y española. La historia novelada de su familia, infancia argentina y ancestros europeos puede leerse en su libro Una vez Argentina. A los catorce años se trasladó a Granada, donde realizó sus estudios secundarios, obtuvo la licenciatura en Filología Hispánica por su Universidad, cursó el doctorado e impartió clases de literatura hispanoamericana.
Neuman debutó en la literatura como poeta y narrador breve. Su primera publicación fue un cuaderno de poemas titulado Simulacros, aparecido a principios de 1998 en una pequeña editorial de Granada. A finales de 1999 se publicó su primera novela, Bariloche, que resultó finalista del Premio Herralde y fue recibida como una de las óperas primas del año. Sus siguientes novelas, que también obtuvieron distinciones, lo confirmarían como uno de los más destacados escritores contemporáneos en lengua castellana. El propio Roberto Bolaño, en su libro de ensayos Entre paréntesis, declaró sobre el joven autor:

"Tocado por la gracia. Ningún buen lector dejará de percibir en sus páginas algo que sólo es dable encontrar en la alta literatura, aquella que escriben los poetas verdaderos. La literatura del siglo XXI pertenecerá a Neuman y a unos pocos de sus hermanos de sangre".

La consagración definitiva como novelista le llegó con El viajero del siglo (2009), obra que obtuvo entre otros el Premio Alfaguara y el Premio de la Crítica; además de resultar elegida entre las 5 mejores novelas del año en lengua española en sendas votaciones convocadas por el diario El País entre 50 críticos y periodistas, y por el suplemento El Cultural del diario El Mundo.
Neuman ha desarrollado una intensa labor de divulgación del relato breve. Además de sus libros de cuentos, que incorporan apéndices teóricos sobre el género, ejerció como coordinador del proyecto Pequeñas resistencias, serie de antologías sobre el relato actual escrito en castellano en todo el mundo, publicada entre 2002 y 2010 por la editorial Páginas de Espuma. Cabe en este sentido destacar su prólogo al libro de Horacio Quiroga Cuentos de amor de locura y de muerte, para la editorial Menoscuarto.
Ha trabajado asimismo como columnista en numerosos medios de España y Latinoamérica. Fue guionista de tiras cómicas en el diario Ideal de Granada, colaborando con el dibujante Kicus en una serie de tiras semanales titulada Los quietos. Escribe regularmente en el suplemento cultural del diario español ABC, en la Revista Ñ del diario argentino Clarín y en su blog personal, Microrréplicas.
En 2007, mediante una nueva votación convocada por el Hay Festival y Bogotá Capital mundial del libro, Neuman fue incluido en la selección Bogotá-39. Más tarde, en 2010, fue seleccionado por la revista británica Granta entre Los 22 mejores narradores jóvenes en español.

Reviews

[°°°·.°·..·°¯°·._.· ʜᴇʟᴇɴ Ροζουλί Εωσφόρος ·._.·°¯°·.·° .·°°° ★·.·´¯`·.·★ Ⓥⓔⓡⓝⓤⓢ Ⓟⓞⓡⓣⓘⓣⓞⓡ Ⓐⓡⓒⓐⓝⓤⓢ Ταμετούρο Αμ · Rating 5 out of 5]

Ο ταξιδιώτης του αιώνα έχει για σπίτι του όλο τον κόσμο. Όχι μόνο τούτο τον κόσμο που ζούμε αλλά κάθε άλλο κόσμο,πραγματικό και φανταστικό.
Το παρόν είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το παρελθόν,
όχι με τη μορφή επανάληψης μα με την εξελικτική πορεία της μνήμης και της λήθης.

Η πραγματικότητα είναι το μέσο που κουβαλάει όλους τους ανθρώπους,σαν ταξιδιώτες που εξομολογούνται στον ίδιο τον χρόνο -όταν για λίγο γίνεται καταληπτός- τα πάθη και τα λάθη τους.

Αισθάνονται τότε πως μετακινούνται και αλλάζουν χώρες,γεγονότα,όνειρα και προσωπικές καταστάσεις,
μπαίνοντας στην μεταφραστική μηχανή του
χωροχρόνου που μετακινείται με καύσιμα
πνευματικών ιδεών,αναμνήσεων και γλωσσών.

Ο ταξιδιώτης του αιώνα είναι ένα έργο που κάθεται στις όχθες του χρόνου (παρόν-παρελθόν-μέλλον) και διαπνέεται απο όλα τα νοήματα της ιστορίας,των ιδεών και των αξιών.
Ένα γοητευτικά λαβυρινθώδες έργο που μπορεί να διαβαστεί με πολλούς τρόπους. Αυτή είναι ουσιαστικά και η σημασία του.

Μπορούμε να το δούμε πρωτίστως ως μια μοιραία ερωτική ιστορία παράνομου και φλογερού πάθους,ανάμεσα σε δυο εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους που λατρεύουν τη λογοτεχνία,την ποίηση, την ελευθερία και το αχαλίνωτο σεξ.
Δυο άγνωστοι, δυο ξένοι,που σκίζουν τις επιταγές της λογικής και των συστημάτων. Αναγάγουν τον πνευματικό έρωτα σε κυριολεκτικό και ζουν κατάσαρκα την παρανομία της ηδονής με σθένος και τρέλα.

Μπορούμε να το διαβάσουμε ως ιστορικό χρονικό της Ευρώπης μετά τους Ναπολεόντειους πολέμους. Επικρατεί ο συντηρητισμός και η λογοκρισία σε όλα τα επίπεδα και βρισκόμαστε σε μια σχεδόν φανταστική πόλη μεταβλητών συνόρων κάπου μεταξύ Σαξωνίας και Πρωσίας.

Είναι επίσης φιλοσοφικό και πολιτικό σύγγραμμα.
Το λογοτεχνικό ταξίδι μέσα απο τη φιλοσοφία όπου όλα τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται και συνομιλούν ανεξάρτητα απο σύνορα και γλώσσες.

Θέσεις και απόψεις μεγάλων διανοητών όπως Γκαίτε, Σλέγκελ, Νοβάλις κλπ.κάθονται στο ίδιο αναγνωστικό σαλόνι και έχουμε όλο το φιλολογικό πανόραμα της
Β. Ευρώπης να μας αναλύει σε βάθος φιλοσοφία,πολιτική,θρησκεία,
λογοτεχνία,ποίηση,ζωγραφική και
μουσική,με αφορμή και αιτία την αξία της διαχρονικότητας των Ιδεών και των Γραμμάτων.

Πολιτικά,ταξιδεύουμε στις
μεγαλεπίβολες ιδέες του 19ου αιώνα για την ένωση του κόσμου,την ανεξιθρησκεία,τις κοινωνικές και ταξικές διαφορές και την κατάργηση της ανθρώπινης εκμετάλλευσης.

Παράλληλα ζούμε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα σε γοτθική ατμόσφαιρα και καφκικό υπόβαθρο με έντονες θεολογικές αλλοτροιωμένες πεποιθήσεις.

Ο Νέουμαν, είναι άλλος ένας
Αργεντινό-Ισπανός λογοτέχνης που καταφέρνει να γράψει με πολλή αγάπη,
βαθύ σεβασμό,πολύχρονη μελέτη και έρευνα ένα σπουδαίο έργο.

Με μνημειώδη ικανότητα στην αφήγηση και την πλοκή παίρνει μια ουσιαστικά χιλιοειπωμένη ιστορία και την μετατρέπει σε ένα αριστουργηματικό δημιούργημα που στοχάζεται την ψυχοσύνθεση του λόγου και δημιουργεί έναν αιώνιο ταξιδιώτη με τρομακτική ενόραση στην λογοτεχνική πραγματικότητα.

Καλή ανάγνωση!!
Πολλούς ασπασμούς!!

[Vit Babenco · Rating 2 out of 5]

There are so many different places in the word… And there is even a special place for fools…

…he saw a stone wall and an arched gateway. As they drew closer, Hans sensed something odd about the thickness of the wall, as if it were a warning about how hard it would be to leave rather than to enter.

Yes, the place is the mire and the main character has got stuck there wasting his life…
And the novel is the mire and I have bogged down in it wasting my time…

Every aesthetic, the professor declared, is founded on choice. Well, yes, of course, Herr Levin conceded, still, I am not entirely sure. My dear Professor, Sophie intervened, if I may say so, in my opinion we Germans would benefit from a touch of frivolity. As you so rightly point out, every aesthetic is doubtless based on choice. Yet, surely we may also decide on the mix, since an aesthetic is made up of concepts, abstractions, objects and anecdotes, wouldn’t you agree?

The Gottlieb Salon is an inadvertent poor parody of The Serapion Brethren by Ernst Theodor Amadeus Hoffmann and all phony wisdom of its patrons was really capable to provoke an unintentional laugh or two.
Even if there are so many aesthetics of choice Andrés Neuman’s aesthetic isn’t among them. He is a pompous windbag dealing in platitudes, trivialities and banalities and all his hollow philosophizing has left me no wiser.
Ship of fools will never be short of sailors and passengers.

[Jim Fonseca]

Traveler of the Century by Andres Neuman

DNF. I didn’t finish this book although I gave it 100 pages! So I didn’t give it a rating. It’s still a good book for the right person. The book jacket calls it a “deeply intellectual novel, chock full of discussions about philosophy, history, literature, love, and translation.” That’s correct. But too much so for me. I could see this book used in a graduate seminar for a course in European History. It won Spain’s two most prestigious literary awards including the Alfaguara Prize when it was published in 2009.



There’s a plot to serve as the skeleton for the discussions. A rich young man spends his time traveling around Europe. I wasn’t sure of the time frame but it is horse and buggy days, pre-WW I after the unification of Germany, so maybe mid-nineteenth century? He comes to a small city on the Prussia-Saxony border and is enticed to stay on by two people who befriend him. He hangs out with an organ grinder who lives in a cave and the beautiful Sophia. Sophia is a “free thinker” who holds a weekly salon for a dozen-or-so men and women. The traveler starts to fall in love with Sophia but she’s engaged. So he has a short time to impress her.

Lots of discussion about Adam Smith, Saint-Simon, Napoleon and the French Revolution, borders and nationalism. Questions like “Does nationalism express the collective identity of the individuals of that nation or does it repress those identities?” Good stuff but I wasn’t up for 550 pages of it.



The author was born in Argentina (1977) but his family fled the military dictatorship there, so he grew up in Spain. He has written six novels and this was his first book translated into English.

Painting of a British coach by Charles Cooper Henderson at hisour.com
The author from restlessbooks.org

[Panagiotis · Rating 5 out of 5]

Ο ταξιδιώτης του αιώνα είναι βιβλίο που με τρόμαζε. Είναι ένα είδος βιβλίου που έχω πάψει να διαβάζω εδώ και καιρό, είναι τεράστιο και θεωρείται επιβεβλημένο ανάγνωσμα. Αυτή η μείξη καλλιέργειας υψηλών προσδοκιών και επιβεβλημένης ανάγνωσης με αγχώνει. Θα μπορέσω να αναγνωρισώ το μεγαλείο του βιβλίου; Είμαι καλύτερος ή χειρότερος αναγνώστης από παλιά; Κάνω πρόοδο ή έχω εκφυλιστεί σ' ένα αδηφάγο πλάσμα με απρόβλεπτες και ανικανοποίητες ορέξεις;

Ο Ταξιδιώτης του Αιώνα, του Αργεντίνου Νέουμαν, είναι καταρχάς είναι τεράστιο βιβλίο. Σε διαστάσεις αλλά και σε επιδιώξεις. Ο νεαρός Χανς, πλάνης και αναζητητής, φτάνει ένα βράδυ στο Βραδεμβούργο. Εκεί θα γνωρίσει τον έρωτα, θα κονταροχτυπηθεί διαλεκτικά στο λογοτεχνικό σαλόνι των Γκότλιμπ περί ποικίλων, κυρίως άκρως απαιτητικών γνωστικά, θεμάτων και μαζί ο αναγνώστης θα ταξιδέψει σε μια άλλη εποχή. Ο Νέουμαν θυμίζει τον Τόμας Μαν, αυτό που προσπαθεί να κάνει είναι προκλητικό, μόνο ένα τέρας διανόησης όπως ο Γερμανός θα μπορούσε να καταφέρει τον συνδυασμό υψηλότατης λογοτεχνικότητας, φιλοσοφικών ανησυχιών και παντός είδους αναλύσεων. Τα βιβλία του Τόμας Μαν ήταν μια σφαλιάρα για την νοημοσύνη μου, ήταν ένας κόσμος όπου ο κόσμος ξέρει να συνδιαλέγεται, να διαφωνεί και να στοχάζεται πάνω στις πιο στρυφνές έννοιες. Άνθρωποι που εκφράζονταν με ακρίβεια, είχαν τον χρόνο να ανακαλύπτουν τις πιο λεπτές αποχρώσεις της πραγματικότητας - θέλω να πιστεύω πως είναι ξεκάθαρα δημιουργήματα του συγγραφέα και δεν κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Γενικά κλείνοντας τα βιβλία του ένιωθα ένα ανδρείκελο που έχει υποβιβάσει κάθε νοητική λειτουργία στο πιο ποταπό επίπεδο. Έτσι κάνει κι εδώ ο Νέουμαν.

Στον πυρήνα της θεματολογίας της ιστορίας βρίσκεται η ταυτότητα, η εντοπιότητα, το "εγώ" και το "εμείς" ως μοχλός αυτοπροσδιορισμού. Η ευμεταβλησία του Βραδεμβούργου, μιας πόλης που μετακινείται με αποτέλεσμα οι ταξιδιώτες να θέλουν οδηγό για να την βρούν, μεταφέρεται στις φιλοσοφικές αναζητήσεις των χαρακτήρων, όπως στην κουβέντα στην σπηλιά του οργανοπαίκτη - ο τύπος έχει για σπίτι μια σπηλιά, όπου διαμένει με τον πιστό του σκυλάκο- όπου θίγονται οι αντίθετες επιθυμίες του διαμένειν και ταξιδεύειν. Του να ανήκεις κάπου, να είσαι στάσιμος όμως στα μάτια του ταξιδευτή. Τελικά, κάποιος καταλήγει -δεν θυμάμαι ποιος- πως οι ένοιες μπλέκονται, πως κανέις δεν φεύγει για πάντα ή μένει, αλλά διασχίζει σύνορα - ακαθόριστα σαν αυτά του Βραδεμβούργου. Η πόλη αυτή ίσως είναι έρμαιο αυτής της αινιγματικής ρευστότητας, λόγω των συνεχών αλλαγών της πολιτισμικής της ταυτότητας της περιοχής: σαξονικής προέλευσης, άλλοτε υπό πρωσική, Γαλλική, Αυστριακή και πάει λέγοντας, κυβέρνηση.

Ο Νέουμαν αποδεικνύεται ένα τέρας ευρυμάθειας: γνωρίζει έναν κτηνώδη όγκο πληροφοριών γύρω από τα θρησκευτικά ζητήματα της εποχής, της γεωπολιτικές αναταράξεις, τα ιδεολογικά κινήματα. Τα κατέχει και τα χειρίζεται συγγραφικά βάζοντας την κουστωδία του σαλονιού να στοχάζεται και να διαφωνεί, που σημαίνει πως ο ίδιος ο Νέουμαν αναστοχάζεται και διαφωνεί με τους πολλαπλούς εαυτούς του, κάνοντας τον αναγνώστη να διαβάζει σελίδα-σελίδα γύρω από διαξιφισμούς πάνω στον ρόλο του θεάτρου, της λογοτεχνίας, του Λουθηρανισμού, των πρώιμων εργατικών συνδικάτων και πάει λέγοντας. Όλα αυτά περιστρέφονται γύρω από έναν παράνομο έρωτα που ανθίζει. Κάπου στις σκιές της αφήγησης, μέσα στα στενά της πόλη δρα παράλληλα ένας βιαστής, η αποκάλυψη του οποίου είναι ένα ωραίο γλυκάκι.

Το βιβλίο είναι ένα λογοτεχνικό κατόρθωμα, ο Νέουμαν επιλέγει να κάνει κάτι που κανείς δεν τολμά, οι επιδιώξεις του είναι εξωφρενικά υψηλές, και τελικά τα καταφέρνει εις πέρας, δίχως κανένα στραβοπάτημα. Υποκλίνομαι.

[Chris_P · Rating 5 out of 5]

Andrés Neuman - Traveler of the Century

Wandernburg is a town that has no coordinates on the map, nor could it have any, since it's always on a constant move. At a certain point, a character says that, in order to find your way in Wandernburg, it's best to take the longest route. Wandernburg could symbolize history itself which is always on the move, always running towards an unknown destination, with us as passengers on a ride to somewhere, acting as if we know where we're headed.

Neuman, at such a young age (born in 1977), achieves a great accomplishment with his "novel of ideas". Reading Traveler of the Century is an experience which combines the atmosphere of the early 19th century with the characteristic modern South American style that Neuman knows so well how to handle. From luxurious living rooms where conversations on literature and politics take place between noble men, to dimly lit alleys where a serial rapist lurks at night waiting for his next victim, and small inn rooms where a hopeless love takes form on sheets drenched in sweat and poetry, the story rushes like a gust of wind carrying a vast variety of ideas and emotions. Swept by it, the characters can only hold on to their personal histories which are as dim to the reader and each other, as the aforementioned alleys.

Traveler of the Century is a hymn to literature and the noble act of translating it. The act of making a piece of art universal, a donation to the people of the whole world, making the borders vanish under the colorful spirit of literature. In its essence, it's an ode to moving forward by turning our backs to a logic that's only accepted because it's the only one known. Translation can be the driving force behind that movement. Translation not only of books but of feelings and ideas. It's not a figure of speech; it's the only way.

Closing the book, a feeling of emptiness surged through me. The kind of emptiness one feels when something ends with a promise of a new beginning, as if holding on to half a beauty is better than the prospect of possessing the fullest of them. Such is the human nature: prone to fear of the unknown and skeptical. But just as time is sure to pass, feelings are bound to change, and the closing lines highlight this truth in the most perfect way possible.

Here's to more like this!

[Roula · Rating 5 out of 5]

Τι να πω για αυτο το βιβλιο? Θα πω οτι ξεκινησε καπως χλιαρα για μενα.χρειαστηκαν καποιες σελιδες μεχρι να μπω στο νοημα των οσων ηθελε να πει ο συγγραφεας.χαιρομαι παρα πολυ που επεμεινα γιατι η συνεχεια με ανταμειψε με το παραπανω.το βιβλιο αυτο μιλα για πολλα πραγματα , αλλα στο επικεντρο βρισκεται ο θυελλωδης ερωτας του Χανς και της Ζοφι.ενας απαγορευμενος-για πολλους λογους- ερωτας, που αναγκαζει τον "ταξιδιωτη" Χανς, να ριζωσει σε ενα μερος για χαρη της.ακουγεται σχεδον κλισε σαν περιγραφη αλλα αν σε αυτο προσθεσετε τα αμετρητα φιλοσοφικα, λογοτεχνικα και κοινωνικοπολιτικα στοιχεια που διατρεχουν την ιστορια μεσα απο πολυ ενδιαφερουσες συζητησεις, τους εκπληκτικους δευτερευοντες χαρακτηρες που ειναι τοσο "δουλεμενοι " οσο και οι πρωταγωνιστες, καθως και την εκπληκτικη γραφη του Νεουμαν (ποση μορφωση πρεπει να εχει αυτος ο ανθρωπος;)που σε κραταει δεσμιο του βιβλιου ως την τελευταια σελιδα, τοτε καταλαβαινεις πως μιλαμε για ενα βιβλιο καθε αλλο παρα κλισε.ισως ακουστει ακραιο, αλλα θα πω οτι σε αρκετα σημεια μου θυμισε το "μαγικο βουνο" του Τομας Μαν.με συγκινησε σε πολλα σημεια του και πιστευω πραγματικα οτι αν το δικαιωσει ο χρονος, θα θεωρειται ενα must read βιβλιο στο μελλον.
Υ.γ. ειναι το 2ο συνεχομενο βιβλιο απο εκδοσεις οπερα που διαβασα(μετα το κουτσο)και αγαπησα εξισου με το πρωτο.μπραβο λοιπον και στον εκδοτικο οικο για τις πολυ ξεχωριστες επιλογες του.

[jeremy · Rating 5 out of 5]

traveler of the century is an exquisite, dazzling work of fiction. its author, andrés neuman, is a young argentinian writer, born in 1977, whose relative youth is belied by a remarkably prodigious literary output. neuman has written nearly twenty distinct works, including four novels, nine books of poetry (a tenth compiles them), four short story collections, a book of essays, and a book of aphorisms (in addition to his translations of german poet wilhelm müller). his writing has been celebrated throughout the spanish-speaking world, having attracted a number of prestigious awards, and his international renown is clearly on the ascendancy as his works find their way into ever more translations.

with the publication of granta's winter 2010 issue ("the best young spanish language novelists"), many english-speaking readers had their first introduction to andrés neuman via his short story "after helena." the late roberto bolaño offered his own high praise for neuman (well before traveler of the century had even been written), including a short piece about him ("neuman, touched by grace") in his nonfiction collection between parentheses (published in english translation in 2011). bolaño, ever the discerning critic, wrote about neuman after reading his first novel (bariloche):

good readers will find something that can be found only in great literature, the kind written by real poets, a literature that dares to venture into the dark with open eyes and that keeps its eyes open no matter what. in principle, this is the most difficult test (also the most difficult exercise and stretch), and on no few occasions neuman pulls it off with frightening ease... when i come across these young writers it makes me want to cry. i don't know whether a drunk driver will run them down some night or whether all of a sudden they'll stop writing. if nothing like this happens, the literature of the twenty-first century will belong to neuman and a few of his blood brothers.

with traveler of the century, neuman's first book to be translated into english, it is evident that the myriad hype surrounding this young writer is indeed well-deserved.

written in granada between the spring of 2003 and the fall of 2008, traveler of the century (el viajero del siglo) was published in spanish in 2009 and was summarily awarded two of spain's most distinguished literary honors (the alfaguara prize and the national critics prize). the awards themselves place neuman in the company of a veritable who's who of latin american letters, counting as their recipients cela, vargas llosa, donoso, onetti, marias, and vila-matas, amongst others. his fourth novel, traveler of the century has already been translated into ten languages.

the novel is set in the small, fictional german town of wandernburg sometime in the early nineteenth century (presumably in the mid or late 1820s). a town where the streets are constantly rearranging themselves, "it is impossible to pinpoint the exact location of wandernburg on any map, because it has changed places all the time." wandernburg, from the german verb "wandern" (to hike, ramble, roam, or wander), is nestled between dessau and berlin in the northeastern part of the country. despite the metaphysical qualities inherent in the town's geographical layout, it would be a grave error to classify traveler of the century as containing any elements from the latin american subgenre of magical realism.

instead, neuman's lengthy novel could be best described as a postmodern work cast in nineteenth century attire, owing more to the refinement of classical fiction than to the cleverness and affectation of more modern works. neuman himself describes it thus: a "futuristic novel that happens in the past, as a science fiction rewound." traveler of the century is not set some two hundred years ago merely to capture that era's milieu, but is done so in a way so as to compare and contrast twenty-first century ideals, beliefs, and moralities against their historical counterparts.

hans, traveler of the century's itinerant protagonist, is an enigmatic adventurer and translator, intent on a brief stopover in wandernburg on his way to dessau, but soon finds himself increasingly unable to make his way onward. as hans' stay prolongs itself, he encounters and befriends a number of local residents, including a sagacious, aging, and nameless organ grinder who lives in a nearby cave with his affectionate dog franz. hans, per an invitation, begins to attend weekly conversations at the home of herr gottlieb, one of wandernburg's more esteemed households. at these salon talks, populated by a small group of about six or seven, topics as varied as european history, politics, literature, poetry, religion, art, and architecture are routinely discussed and debated into the late hours of the evening. while there, hans is introduced to herr gottlieb's daughter, sophie, a betrothed and independent young woman with whom hans later falls in love and embarks upon an ambitious translation project.

neuman's novel is colored by a number of rich subplots that are woven effortlessly into an already well-textured narrative. a series of nefarious and sinister crimes work their way into the tale, for example, and are portrayed in stunning complement to other rising action. minor characters, such as hans' new best friend (and weekly salon attendee), álvaro, figure prominently into the story and are as well-conceived and believable as both hans and sophie. nearly every aspect of traveler of the century seems carefully crafted and assiduously arranged. neuman's prose is both beautiful and engaging, lending the novel yet another characteristic that makes up its captivating essence.

traveler of the century, at heart, is both a novel of ideas and a love story. neuman explores many exigent issues throughout the book (relevant to both post-napoleonic europe and the modern world), including continental politics, national sovereignty, war, peace, economic development, immigration, poverty, nation building, empire, women's rights, labor, and revolution, as well as more literary subjects such as poetic norms, style, philosophy, fiction, and the role of the translator. that neuman was able to so expertly include these elements into the novel without straying into the didactic, rendering them essential components to the story, demonstrates the mastery with which he composed this fantastic book.

neuman's work, in all its many aspects, represents a summation of the narrative form. traveler of the century is a complete novel that allows us an opportunity to reassess the present (and the future) by looking behind us. it is truly a timeless tale, one that demonstrates a past, once contemplated through the often clarifying lens of fiction, not all that dissimilar from the contemporary. andrés neuman seems to possess a formidable talent, and traveler of the century may well presage a lengthy and accomplished literary career the likes of which only come along a few times in a generation. traveler of the century, while penned by a young, spanish author born in argentina, is, nonetheless, a european novel of considerable consequence. as more of his works undoubtedly make their way into translation, andrés neuman is surely a name that will come to be uttered in the same breath of his masterful forebears.

when i was young, because i was young once like you, i heard many organ grinders play, and i can assure you no two tunes ever sounded the same, even on the same instrument. that's how it is, isn't it? the less love you put into things the more they resemble one another. the same goes for stories, everyone knows them by heart, but when someone tells them with love, i don't know, they seem new.

traveler of the century was translated from the spanish by nick caistor (onetti, saramago, aira, mendoza, marsé, et al.) and lorenza garcia (françois lelord & andrea h japp).

[Solistas · Rating 5 out of 5]

"...όσοι πιστεύουν πως πατρίδα τους είναι ο τόπος όπου γεννήθηκαν, υποφέρουν· όσοι πιστεύουν πως οποιοδήποτε μέρος θα μπορούσε να είναι πατρίδα τους, υποφέρουν λιγότερο· κι όσοι ξέρουν πως κανένας τόπος δεν θα είναι ποτέ πατρίδα τους, είναι άτρωτοι".

Η παραπάνω δήλωση που κάνει ο πρωταγωνιστής Χανς, σε ένα απ'τα πρώτα λογοτεχνικά σαλόνια που συμμετέχει στο ευμετάβλητο Βανδερβούργο, σκιαγραφεί εξαρχής κάποιες απ'τις βασικές ιδέες αυτού του αριστουργηματικού βιβλίου του Νέουμαν, ο οποίος σχεδόν σε τρομάζει με το ταλέντο του. Είναι αδύνατο για κάθε αναγνώστη να χωνέψει πως αυτός ο νεαρός αρ��εντίνος τα κατάφερε τόσο καλά σε ένα τόσο φιλόδοξο εγχείρημα όπου συζητάει με απίθανο τρόπο τα γεγονότα κ τις ιδέες που σημάδεψαν την Ευρώπη στις αρχές του 19ου αιώνα ενώ ταυτόχρονα στήνει ένα υπέροχο love story που θα ζήλευαν κ οι κορυφαίοι των ρομαντικών.

Κι ίσως ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι ο Ταξιδιώτης του Αιώνα είναι ένα ριζικά διαφορετικό βιβλίο απ'το Κατά Μόνας, ένα εξίσου εκπληκτικό βιβλίο με τελείως διαφορετικές προθέσεις κ επιδιώξεις. Τέλος, σε προσωπικό επίπεδο, αν κάτι με εξέπληξε περισσότερο είναι πως ενώ βαριέμαι τις βιβλιοφιλικές αναφορές στα βιβλία, ο Νέουμαν τις ενσωματώνει τόσο έξυπνα στο κείμενο που σχεδόν καθορίζουν την εξέλιξη της πλοκής κ των χαρακτήρων κ γι'αυτό το εύρημα ενός μεταφραστικού εγχειρήματος που ξεκινάει στο δεύτερο μισό του βιβλίου δεν με ενόχλησε καθόλου αν κ δεν θα έλεγα ότι ήταν ιδιαίτερα εμπνευσμένο.

Εν ολίγοις, αριστούργημα, ελπίζω να αντέξει στο χρόνο όπως του αξίζει.

[Katia N · Rating 2 out of 5]

That was a significant disappointment. I’ve head this novel for a number of years, and now after reading a lot of excellent books from Latin America, i decided it was the time to pick it up. First of all I’ve discovered that Neumann has left Argentina when he was 12 and now lives in Spain. I like Spanish literature as well. So it did not stop me.

The novel starts when a traveller called Hans arrives in a city somewhere on the border between Prussia and Saxony. Soon we find out that the city is very enigmatic. One cannot quite remember its layout and people rarely leave the city after spending there some time there. Soon he meets a bunch of the locals and starts to frequent a salon. The novel is set in the first half of 19th of after the Napoleonic wars. Based upon all of this, i’ve assumed that it would be something vaguely in a style of The Magic Mountain - the novel of ideas and debates, but maybe a lighter version. And the first half was broadly that. However, the ideas were all far from original and the conversations were dull. Often Neumann had this tendency of listing what the characters were talking about rather than conveying the actual conversation. My son’s school calls it: “to tell instead of to show”. Below are two examples:

“Professor Mietter railed against the Council of Trent. Herr Gottlieb spoke of an understanding between the different creeds. Herr Levin referred to the influence of Semitic studies and astronomy"

“Seeing Rudi stand up with him, Her Goitleeb paused - should he go first… As Rudi in turn waited courteously… there was a moment of comical embarrassment.” - I seriously did not need to be told which moment it was. I could just about guess.

The topics of discussions were wide. But the discussions per se were either as above, or well-known like Kant’s views on the nationality, for example.

To make it more appealing these debates were intermingled with Hans interacting with another set of characters: organ-grinder (named only in this way, living in a cave), and his friends - a factory worker and a peasant. These episodes would not be more entertaining as they always started with the organ-grinder asking everyone about their dreams which were dully reported. I do not like dreams in fiction. But those were quite dull and numerous even compared with an average standard. The character of organ-grinder could be a nice diversion, but the man was relatively passive, so it was not. And i was irritated by his name as well. In Spanish he would be el Organillero, which is ok. But in English it sounds like teeth grinding. (I know that it is a translation issue rather than the novel per se).


All of this was going on and on. However finally, after 300 pages, a classic love triangle has been properly established! The love between Hans and Sophie, a proto-feminist salon’s hostess, have been consummated. Obviously it was happening behind the back of Sophie’s fiancé , the local landowner. The book tone has changed a little and it has started to remind a pastiche of an early 19th century’s romantic novel with the element of picaresque. The love has sparkled in full blossom and their lovemaking was taking place between the joint translation of the european baroque and contemporary poetry. The poetry bits and conversations about translation process were mildly interesting. But the numerous erotic scenes were not all to my liking (how about a fetish by Sophie over Hans’s big toes; and talking about menstruation and Kant almost simultaneously). Also a subplot with love/sex-thirsty 13 year old girl (fortunately not taken to the logical end) was not particularly entertaining. I did not appreciate the language either, the creativity of such similes for example: “Leaving already? Hans asked touching her nipple like someone pressing the bell”.

The attitudes of the lovers were quite interesting as well. Her: “If i weren’t going to love a man id do better to marry one who was rich and kind. You may think this conformist, but I prefer to call it pragmatism.” Him: “The truth is we never the only ones. Everyone is or thinks about being with others.” And if she sleeps with the other men at the same time: “She’ll give me more pleasures and can teach me what she learns with others.”

Oh, and then a serial rapist has appeared on the streets of the city. You know the feeling when you read the book and think when is it going to end. That was such a book for me. I was too much invested when I understood it was not going to be better. I kept reading as i wanted to find out how he would resolve the triangle. I hoped he just would not resolve it at all - leave it open. It would be a good way to finish. Any other resolution would be either unrealistic or banal. Well, he did not fulfil my hopes with that either. But at least he did not choose the most banal one.

Now, I am not sure whether to try any other book by him. I’ve seen an interview with him and I liked the man. But it was not great reading experience. We will see.

[David · Rating 5 out of 5]

This story opens with Hans, arriving on a cold, wind swept night in the fictional German town of Wandernburgo . The date is never mentioned but we are somewhere after the Napoleonic Wars in the 19th century.

Hans takes refuge in the local inn. He wakes to the smell of a warm breakfast decides to see the town. He meets an old man who plays tunes on one of those wind up organs on wheels and accompanied by his dog Franz. Every day he meets new people and eventually meets Sophie, who is starved for literature. Hans translates poetry into German. Hans is invited to partake in weekly salons, held by Sophie's father and a small group of locals.

Chemistry happens. Sophie is also engaged to be married to Rudi, the son of a man with money and power. A good prospect for Sophie's father. A slight problem for Hans. A bigger problem for Sophie, who gets involved with Hans. Translating poetry is like erotic, passionate love making. Or the other way around. Getting a little far fetched?

Perhaps but Andrés Neuman writes in the style of the classic big historic love story. Think Dr. Chivago, War and Peace and let's throw in some Jane Austen as well. The cast is huge. There are the maids and servants, the young daughter of the inn where Hans boards (and lusts after Hans), a dogmatic professor, a preachy preacher, the loving father, the clueless fiancé, a Spaniard named Alvaro (who makes the connection to the Spanish language the book was written in), plus many others.

This is the many-paged epic romance tale that covers a sweeping saga of history, European literature and life in small town Germany. The colour and feel for the times are well laid out in this book. And yet, the sexual romance of Sophie and Hans seems out of step. Sophie will marry Rudi for the money and not to embarrass her father. But her passion for literature is a big problem. Will she succumb? That is the challenge for the reader.

Confession. I first tried to read this book on a trip to Mexico but couldn't read it. Then I decided to read this on a recent trip to Germany. After seeing these small towns with the Rathaus, the kirche, the schloss and the tor, this book spoke volumes to me. I was hooked. Picking up a little German, Neuman plays with names, especially the fun filled father-son policemen team of Gluck und Gluck (Luck and Luck).

I learned a lot in this book. The poems were wonderful. The love letters priceless. The people, enjoyable. In short, this was a pleasant entertainment. Plus a welcome addition of the writer's own photos of his time in Germany. Winner of the Premio Alfaguara de novela 2009.

Not for all but a worthy book to savour for some.

[Anna · Rating 4 out of 5]

Ο ταξιδιώτης γυρνάει με ένα κάρο στην Κεντρική Ευρώπη των αρχών του 19ου αιώνα και ξαποσταίνει για λίγες ώρες (έτσι πίστευε τρομάρα του) στο Βανδερβούργο, μια φανταστική πόλη, η οποία όμως κάλλιστα θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε πόλη της Κεντρικής Ευρώπης σε Γερμανία-Αυστρία-Τσεχία κλπ.
Εξαιρετική αναπαράσταση της κοινωνικής κατάστασης που επικρατούσε τότε, με τη λογοτεχνία και τις αναφορές της έχουν την τιμητική της.

Πολύ καλή δουλειά και από το μεταφραστή!

[Alma · Rating 5 out of 5]

“But isn't that what love is, the old man said, being happy to stay?”

“...(Places are constantly changing, haven't you noticed the branches, the river?) No one notices those things,...everyone walks around without seeing, they become accustomed, accustomed to their houses, their jobs, their loved ones, and in the end they convince themselves that this is their life, there can be no other, it's just a habit.”

“It's the same with books, you see mounds of them in bookshops and you want to read them all, or at least to have a taste of them. You think you could be missing out on something important, you see them and they intrigue you, they tempt you, they tell you how insignificant your life is and how tremendous it could be.”

“We lose the fear of letting go of our baggage, but also the certainty that what is in them belongs to us.”

[A. · Rating 4 out of 5]

Transcurre el siglo XIX en Wandernburgo, una ciudad alemana singular, extraña y, básicamente, inexistente. Allí mismo, Hans, un ilustrado forastero, descubrirá la pasión amorosa, la amistad entrañable y el terrible escozor de los celos. A poco de llegar, compartirá eruditas tertulias y conocerá a Sophie, una joven "fascinante y con mucha personalidad" en palabras del deslumbrado Hans (En palabras del preocupado padre de la joyita: "Si mi hija insiste en ser tan fascinante y personal, cosechará una legión de enamorados y ningún esposo") Previsiblemente, el amor surgirá, imperturbable. Y que la "fascinante" Sophie se encuentre comprometida con otro hombre, será un pormenor. Por el momento...
Hans, que había llegado a la ciudad para pasar solo una noche, comprenderá lo terriblemente difícil que es irse de Wandernburgo.

Una novela ambiciosa con un escritor que "tiene con qué" cumplir esas aspiraciones. Con ritmo cadencioso, nos sorprende con diálogos dinámicos y fluidos y luego regresa a la tranquilidad. Con tantos personajes, es previsible que no se haya logrado profundizar en todos, pero algunos de ellos dan todo de sí. Destacan esas tertulias con apasionados debates filosóficos y literarios. La historia puede volverse demasiado sosegada, hasta lenta, pero considero que vale la pena.
Y bueno, que sí, que al final era difícil irse de Wandernburgo.

[Jonfaith · Rating 3 out of 5]

Imagine a bucolic village, one of relative isolation and which strangely defies the laws of location and time. Insert an urbane protagonist. Should we allow a masked nemesis? No, I am not referring to Hot Fuzz http://www.imdb.com/title/tt0425112/?..., fine film it is but rather than that the novel Traveler of the Century by Andres Neuman. This is the first of Neuman's works to be translated and it appears to offer the hubris on an early effort. There are two or three amazing aspects on display. Unfortunately, each situation is routinely abandoned after a few sequences and likely doesn't return for a few hundred pages.

Obviously Traveler is a nod to Kafka and the discussions within The Magic Mountain but it simply drags as it seeks definition. Definition is a nominal point as the prtagonists tryst under the enterprise of translation. It is too long by half and even disappointing there. The philosophy of the novel's first half gives way to the sex of the second. The reader does marvel at the deft debates, is centralization at odds with republicanism. Was an occupied Germany (by Napoleon) more at ease with personal liberty than Metternich's Holy Alliance? Well, of course. The chief characters are richly drawn and conflicted. The situation is nothing novel. That said my interest remained only with the barrel organist and his dog.

[B. Faye · Rating 4 out of 5]

Πρώτη φορά ένα βιβλίο ανατρέπει τόσο τις προβλέψεις μου Έπρεπε να φτάσω στη σελίδα 200 για να αρχίσω να μπαίνω στο κλίμα του βιβλίου και να καταλάβω που το πάει ο συγγραφέας Ο Νέουμαν φαίνεται ότι έχει γράψει ένα βιβλίο μετά από πολλή έρευνα το οποίο για μένα αποτελεί λογοτεχνικό κατόρθωμα και πιστεύω ότι θα αντέξει στα χρόνια που έρχονται Ήταν μια αναγνωστική απόλαυση για μένα προσωπικά Το ένα*το έχασε λόγω του ότι συναισθηματικά δεν κατάφερα να κάνω το έργο δικό μου Ναι ήταν μια αναγνωστική απόλαυση μια απίστευτη διαδρομή στην Ευρώπη και ιστορικά και φιλοσοφικά αλλά δεν κατάφερε να με συγκλονίσει όσον αφορά την γραφή του και την πλοκή του

[Caroline · Rating 5 out of 5]

Finished after midnight and woke up thinking what a great opera this would make. Aura of Faust, wavering time and place, hurdy-gurdy harmonics, complex love triangle, grotto, sex--what more do you need? And wonderful parts for men and women of all ages. There are creative possibilities for the translation scenes--they would be fabulous in multiple-language duets for Hans and Sophie. All set in early 19th century contention between Classicism and Romanticism, labor and capital, agrarianism and technology, Catholicism vs Protestant, Jew and atheist, Kant vs Fichte…...

Warning: SPOILERS LATER in a section that is headed by another warning. First general comments.

This is a book to read slowly, as time is an important element and you need to get into the sense of time moving both very slowly and too quickly in the city of Wandernburg. Pay attention to names, or the lack thereof. Notice as you slide bit by bit into complicity with lovers as they steal time together.

Neuman does so many things well, from combining his German and Spanish heritage in the characters of Hans and Alvaro to making sure that every character (except the priest, I have to say) is multi-dimensional and demands your attention and usually your respect. The conservative academic Mietter holds his own in debates with Hans, and Rudi is a very sympathetic side of the triangle. Both of the Levins--the resolute Jew and his wife trying desparately to be taken as a real convert to Catholicism--are suffused with self-awareness and with sadness.

And of course there are interesting women. First the vibrant, intellectual but idealized Sophie. Usually idealized women are fairly brainless but hopelessly devoted; Sophie has plenty of brains and is profoundly practical about how the limits of her class and time affect her freedom to act as a man would. And yet she really has no faults, so still unreal. But there are also Elsa and Lisa with their class consciousness and struggles to escape their bounds. And Mrs. Levin.

The Gottlieb salon scenes are fascinating not only for their content but also for the contrast with the gritty, real life salon in the organ grinders grotto, where laborers debate not abstract principles but the real principles that govern their daily lives.

SPOILERS from here on!! Stop reading if you haven’t already read the book.

I absolutely loved the subtle build-up of tension and the playing with time. Not the subdued suspense about the attacker, I didn’t really find that necessary except to underline the more general tension that was developing as we waited for the affair to be discovered and Sophie to make her choice. Obviously it was impossible that everyone from Rudi to her father to the Zeits didn’t know exactly what was going on, what was keeping them from confronting the pair? Indeed, what was keeping the tensions building in Europe from exploding into more strikes, revolts and revolutions? The back and forth from the personal to the political is beautifully done, so that this doesn’t feel polemical at all, but entirely natural. Perhaps, since Hans has clearly lived in a time later than this one as well, his confidence stems not only from his (apparent) youth but also from knowing the rebellion does come.

[Paragraph added one hour later:] Just read a chapter in Claudio Magris’s 'The Danube' that is very enlightening on this; the whole ‘Danube' (at least first 100 pages I’ve finished) is a wonderful complement to the whole of ‘Traveler'. Magris has a chapter on Ulm in which he discusses German particularism, ‘the old Germany based on the law of custom, which sanctioned historical traditions and differences, opposing any central power, all forms of state interference…the tortuous, lacerating German idyll, the particularism, the social segmentation…the outcome of an organic historical evolution, not of some ‘abstract’ rationalism…freedom in the modern sense is countered by the liberties of the classes and corporation, their ancient rights which defend the social inequalities stratified over the centuries…[discussion of class pride]... also a pride which jealously guards its own boundaries with respect to those above…In general the German idyll--which confines the individual in a constricted dimension, and in a society split into separate, stagnant compartments--tends to make the individual (according to Lukacs) into a Burger, a bourgeois, rather than a citoyen...'

(I did so want to know what was in that trunk; forbidden books or books from future years? Must be the latter, judging by his anxiety over the Novalis volume that Alvaro brings him in the grotto. Does Alvaro know? Does Lisa, after she reads the final letter?)

The time shifting seems linked with the Faust overtones; it’s been a long time since I read Faust so I am fuzzy here. But from shortly after the moment Hans asks for a telegraph station you know something is odd; Napoleon is not that long in the past, eventually Alvaro seems to pin it down to 1823. Next the restless Hans is fascinated by, captivated by, the organ grinder, who shows him a profoundly true and graceful way to be old and poor and a philosopher as Hans simultaneously enters a deeply sensuous and intellectual relationship with Sophie. LIsa is drawn to him as well, and life in the taverns with Alvaro deepens the Faustian likeness.

All in all, a tremendous accomplishment with resonances on every page that will repay a second reading. But first I need to reread Faust. That’s the trouble with reading--each good book makes hash of your to-read pile.

[Gumble's Yard - Golden Reviewer · Rating 4 out of 5]

Principally this is a novel of ideas. Primary among them is literature, how it varies by country and nationality and the challenges of translation especially of poetry. Another key theme is religious belief and especially dissent. The final key theme is Europe – balanced at it is at this juncture between the failures of the French revolution which lead both to tyranny and a conservative counter-revolution/restoration; with themes of: European unity and if it means literary/artistic union, customs union or political union (with clear current day echoes); progressive ideals versus conservatism.

A deep and sometimes difficult book – with a mix of Andreï Makine like description, José Saramago style dialogue (although with brackets as a device to identify speakers) and Milan Kundera style literary reflections. Complex, multi-layered and a novel which would repay re-reading.

[Konstantinos · Rating 5 out of 5]

Σπουδαίο βιβλίο!

[Yaniv · Rating 5 out of 5]

In a time when American writers are asking What Happened to the Novel of Ideas? Andres Neuman responds with The Traveler of the Century, a magisterial tour de force of thought and wisdom. Neuman crafted a deeply intellectual novel for lovers of history, poetry, philosophy, politics, translation and, of course, literature. Set in a fictitious German town between Saxony and Prussia, Neuman's characters debate and argue about the most pressing issues of the day - from the rise of feminist thought in the West to the legacy of the French Revolution and the conservative ethos in post Napoleonic Europe - while reminding his readers that these 19th century ideas have not entirely left us and continue holding currency in the 21st century.

Not since Roberto Bolaño have I read a writer with such an astonishing intellect and talent like Neuman. The Colombian writer Juan Gabriel Vásquez aptly summarized it in his book review for The Guardian:

"The Traveller of the Century belongs in the quintessentially Latin American genre of the "total novel": the all-encompassing narrative bent on exploring every theme, every social milieu, every emotional possibility...it is also a book whose subject matter calls for the open destruction of boundaries: in geography, in relationships, in language. The result is a beautiful, accomplished novel: as ambitious as it is generous, as moving as it is smart."

Highly recommend this novel. I look forward to following Neuman and reading the rest of his work.

[Cris · Rating 5 out of 5]

Este es el primer libro que he leído este año pero ya puedo decir que muy posiblemente se encuentre en la lista de favoritos que elabore en enero del que viene. Lo encontré por casualidad y me ha pillado completamente por sorpresa. No sabría quedarme con un solo aspecto memorable de esta novela; cada una de sus caras me ha fascinado aún más que la anterior.

Entre estas páginas me he encontrado con diálogos cómo hacía tiempo que no leía. El autor hace uso de la elipsis como forma de involucrar al lector, de invitarlo a pasar y poner de su parte en la conversación. Las continuas interrupciones entre personajes añaden partes del escenario no descritas y el lenguaje sin censura nos trasmite emociones y detalles del subconsciente del interlocutor que nos llegan sin necesidad de hacer ningún apunte. Todo esto hace que nuestra percepción de la historia fluya y evolucione a pasos agigantados sin que nos demos cuenta.

Reseña completa y mi versión de la portada en https://sidumbledorefueralibrero.com/...

[Karrie Miner · Rating 5 out of 5]

Great philosophical dialogue. A book that will make you think.

[Κατερίνα Μαλακατέ · Rating 4 out of 5]

http://diavazontas.blogspot.gr/2016/0...

Αποφάσισα πως θα παρακολουθώ τον Αντρές Νέουμαν από την πρώτη μετάφραση μυθιστορήματός του στην Ελλάδα το 2012. Ο ενθουσιασμός μου για το «Κατά μόνας», σε συνδυασμό με την εξαιρετική ομιλία του στα τέλη του Ιούνη στο πλαίσιο του ΛΕΑ στο Ινστιτούτο Θερβάντες, με έκαναν να διαβάσω τον «Ταξιδιώτη του αιώνα» με λαχτάρα. Κι ίσως αυτό να με μπλοκάρισε στις πρώτες τουλάχιστον διακόσιες σελίδες.

Έκανα υπομο��ή γιατί είχα εμπιστοσύνη στον συγγραφέα, και σιγά-σιγά βυθίστηκα στον κόσμο των ιδεών του, γοητεύτηκα από τους χαρακτήρες, τις βιβλιοφιλικές, φιλοσοφικές και πολιτικές αναφορές του, και άρχισα να φτιάχνω αναλογίες με το σήμερα, να καταλαβαίνω τι θέλει να πει. Η τελική γεύση είναι εξαιρετική. Όχι με την πηγαία χαρά που μου δημιούργησε το «Κατά μόνας» πως πρόκειται για ένα βιβλίο «δικό» μου. Αλλά με ένα βαθύτερο αίσθημα ικανοποίησης , εξίσου σημαντικό: πως ο συγγραφέας που αγαπάς έγραψε ένα τέτοιο μυθιστόρημα.

Η ιστορία αρχίζει όταν ο Χανς, ένας άνθρωπος των γραμμάτων του οποίου το παρελθόν δεν ξέρουμε, φτάνει νύχτα στο Βανδερβούργο, μια πόλη ανάμεσα στην Σαξονία και την Πρωσία, που είναι ρευστή και μετακινείται στον χάρτη, όπως αλλάζουν ανά τους αιώνες και τα σύνορα της περιοχής. Ο Χανς καταλύει σε ένα φτηνό πανδοχείο για μια νύχτα, αλλά το Βανδερβούργο τον καλεί, δεν τον αφήνει να φύγει. Γίνεται φίλος με τον λερό οργανοπαίχτη λατέρνας στην πλατεία και συχνάζει στη σπηλιά του. Και λίγο αργότερα γίνεται τυχαία μέλος του λογοτεχνικού σαλονιού της πόλης, του σαλονιού της Ζοφί. Κι έτσι, γνωρίζουμε την πρωταγωνίστρια.

Η Ζοφί είναι μια νεαρή κοπέλα που ζει μόνη με τον πατέρα της, από καλή οικογένεια, αρραβωνιασμένη με τον πιο πολύφερνο γαμπρό, έναν κλασικό πλούσιο νεαρό, λίγο ακαλλιέργητο, αλλά πάμπλουτο και με πραγματικά αισθήματα για κείνη. Στο σαλόνι της συχνάζουν ο συντηρητικός καθηγητής Μίτερ, η χήρα κυρία Πιετσίνε, οι Λεβίν —ένα ζευγάρι που δεν αντέχει ο ένας τον άλλο— και ο Άλβαρο, ένας Ισπανός εμιγκρές. Γρήγορα ο Χανς , που είναι ευρωπαϊστής και ονειρεύεται μια ενιαία Ευρώπη, αλλά ήπιος πολιτικά μετά το στραπάτσο της Γαλλικής Επανάστασης και τη συντηρητικοποίηση της Ευρώπης, θα έρθει σε αντιπαράθεση —πολιτική, φιλοσοφική, λογοτεχνική— με τον Μίτερ, και οι κουβέντες τους θα ανοίξουν τον χορό του ενδιαφέροντος στο μυθιστόρημα.

Όμως πραγματικά σημαντικό γίνεται το βιβλίο όταν ο έρωτας που δημιουργείται ανάμεσα στον Χανς και τη Ζοφί ολοκληρώνεται. Εκεί αποκαλύπτεται πως έχουν το ίδιο πάθος για τη μετάφραση και το σεξ: δουλεύουν το ένα παράλληλα με το άλλο. Η Ζοφί, μια γυναίκα αρραβωνιασμένη και υποταγμένη στον πατέρα της, φαίνεται τελικά πως είναι τολμηρή σεξουαλικά, πως έχει δοκιμάσει και άλλοτε τις χαρές του σεξ, πως είναι μια καλλιεργημένη κοπέλα που μπορεί να ακολουθήσει με ευχέρεια τα λογοτεχνικά ρεύματα. Ο Νέουμαν αγαπά να ασχολείται με τον φεμινισμό. Εδώ τον βρίσκουμε στα σπάργανά του στο πρόσωπο της ηρωίδας του, που γίνεται σύμβολο του μέλλοντος. Η Ζοφί, ενώ καταλαβαίνει τους κοινωνικούς περιορισμούς της, δεν διστάζει να δείξει ποια είναι. Αδιαφορεί για τις προετοιμασίες του γάμου της, ζει τον τρελό της έρωτα, μεταφράζει ως ίση με τους άντρες, έχει σαφή πολιτική θέση. Βρίσκεται σε ένα δίλημμα που αντιμετωπίζουμε συνέχεια ως και σήμερα: τι είναι σημαντικότερο, η ασφάλεια ή η ευτυχία; Αυτό αντιπροσωπεύουν οι δυο της άντρες και εκείνη το ξέρει καλά. Ο Χανς, από την άλλη, είναι ταξιδιώτης· δεν μπορεί να στεριώσει γιατί δεν έχει ρίζες, δεν έχει πατρίδα. Πατρίδα του είναι οι άνθρωποι ανά πάσα στιγμή. Και το θέμα του τόπου απασχολεί τον Νέουμαν βαθιά, γιατί είναι η ταυτότητά του, είναι ένας συγγραφέας με διπλή υπηκοότητα, που νιώθει πως ανήκει κι εδώ κι εκεί.

Πολύ ενδιαφέροντες είναι και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, ο καθηγητής Μίτερ που αντιπροσωπεύει το κατεστημένο και γράφει την κυριακάτικη στήλη της εφημερίδας, ο Ισπανός Άλβαρο που μας μιλά για την ιστορία της Ισπανίας, ο ταπεινός οργανοπαίχτης, ο πατέρας της Ζοφί αλλά και ο αρραβωνιαστικός της, εκπρόσωπος μιας πλουτοκρατίας που δεν έχει καταλάβει τι της συμβαίνει και που θεωρεί την υπεροχή της δεδομένη, χωρίς να είναι κακός άνθρωπος, μόνο σίγουρος και ερωτευμένος.

Μέσα σε όλα αυτά τρυπώνει η Ιστορία. Ο ίδιος ο Νέουμαν δηλώνει πως ο «Ταξιδιώτης του αιώνα» είναι «μια μεταφραστική μηχανή ανάμεσα στον 19ο αιώνα στον 21ο». Και η Λογοτεχνία· είναι τόσες οι άμεσες και έμμεσες αναφορές, που είμαι σίγουρη πως αρκετές τις έχασα. Και η πολιτική. Η ιστορική στιγμή είναι χαρακτηριστική, η άνοδος του Μέτερνιχ στην Ευρώπη μετά την αποτυχία της επανάστασης έχει οδηγήσει σε βαθιά συντηρητικοποίηση ακόμα και των σεξουαλικών ηθών. Και φυσικά ο τόπος δεν είναι τυχαίος, η Γερμανία, η καρδιά της Ευρώπης, ικανή για τα σημαντικότερα πράγματα στην τέχνη και τη φιλοσοφία, και για τα πιο αποτρόπαια στην πολιτική.

Το 2012 που κυκλοφόρησε ο «Ταξιδιώτης του αιώνα» ο Νέουμαν ήταν τριάντα πέντε χρονών. Ο «Ταξιδιώτης» —ένα μυθιστόρημα που το έγραφε από τα τριάντα του— αποκαλύπτει τον συγγραφέα του, απαιτεί αυτός που το γράφει να είναι δυνατός σε πάρα πολλά γνωστικά πεδία, όχι επιφανειακά αλλά ουσιαστικά. Ο λογοτεχνικός κόσμος δεν έχει παρά να βγάλει το καπέλο στον νεαρό ακόμα —ούτε τα σαράντα δεν έχει κλείσει— κύριο Νέουμαν. Να αποθέσει τις ελπίδες του επάνω του για αυτό που θα συμβεί στη λογοτεχνία στο μέλλον.

[Terry Pearce · Rating 5 out of 5]

This is a beautiful and strange book. It reminds me of GK Chesterton, and of Italo Calvino, and maybe a little of Jorge Luis Borges... it never seems entirely real, but at the same time it manages to be a fable that is about what real life is all about. By the end I didn't want to end, which says something with a 600+ pager.

[Charles · Rating 5 out of 5]

I loved this book. You can see my review of it here: http://charleslambert.wordpress.com/2...

[James Henderson · Rating 4 out of 5]

This new novel by Andres Neuman, Traveler of the Century, is the type of book I enjoy -- a novel of ideas. But in this case it is also a love story of sorts, and the author comments on history and politics in addition to his decided interest in philosophy. In other words it is what any good novel of ideas should be, along book that is both challenging and imaginative. While the American edition from Farrar, Straus and Giroux has a Picasso on the dust jacket, the story is set in the 19th century. The exact period is purposely left undefined - this is not an historical novel and the Picasso is one of his works inspired by Velasquez which does not help explain the choice.
The main character is an itinerant translator named Hans. Readers who are familiar with German literature will recognize him as an everyman and he almost immediately assumes a role that reminds one of the similar role taken by Hans Castorp in The Magic Mountain.
Hans arrives in Wandernburg, an unremarkable hamlet on the border of Prussia and Saxony. He intends only to pass through, but fortune detains him: First he befriends an old street musician, and then he falls in love with Sophie, an intellectually voracious young woman sadly affianced to the pampered scion of Wandernburg's wealthiest family. The story unfolds as a one whose themes embody both mind and flesh; Hans and Sophie love each other for their imperfect yet sensual flesh and for the liberty and equality of their fraternal thoughts. Reading texts in various languages as they plan an anthology of European poetry, lying together in bed, they practice translation as an erotic art and lovemaking as an intellectual pursuit. This is what intrigued me - the story of these passionate readers. I was transported into Neuman's imaginary world.
The meat of the story for those who are interested in ideas is demonstrated in scenes like the discussion between Hans and Professor Mietter (reminiscent of Mann's Settembrini in discussions with young Castorp) about the views of Kant and Fichte on Nationhood.
"A country ought not to ask what it is, but when and why." said Hans. "Professor Mietter responded by comparing Kant and Fichte's ideas of nationhood in orde to show that, rather than betraying Kant, Fichte had taken his arguments a step further. Hans said that in contrast to his views on Fichte, he liked Kant better when he spoke of countries rather than individuals. Every society, said Hans, needs order, and Kant proposes a vey intelligent one. Yet every citizen needs a measure of chaos, which Kant refuses." (p 95)
While Hans and the Professor's discussion of the ideas of Kant and Fichte continued I was reminded of my own recent reading of Kant's essay on Perpetual Peace in which he is considered to have foreshadowed many of the ideas that have come to form the democratic peace theory, one of the main controversies in political science. Episodes like this are grist for the mill of those who enjoy philosophical literature. But also interesting are the characters in Neuman's novel. In the scene from which I quoted Sophie is in the background, full of her own ideas, and feeling "the urge to behave in and unladylike way" by entering the fray herself at the risk of taking sides between her lover and the respected professor.
Traveller of the Century doesn't merely challenge the reader's intelligence; it rewards it with literary depth and beauty. I was not familiar with the author but in this novel he demonstrated the talent is required to create an accomplished vision that embodies interesting ideas and a great story.

[Sofia · Rating 2 out of 5]

Αναγνωρίζω την αντικειμενική του αξία.Πρόκειται πράγματι για ένα βιβλίο που φαίνεται ότι έχει γίνει πολλή έρευνα για να γραφτεί. Δυστυχώς όμως για κάποιο λόγο δεν ήταν για μένα.Βαρέθηκα αφόρητα.Το πάλεψα από εδώ, το πάλεψα από εκεί αλλά τελικά το άφησα.Δεν ήταν καλή η χημεία μας.

[Georgina Koutrouditsou · Rating 5 out of 5]

Άργησα λίγο...αλλά η κριτική αυτού του λογοτεχνικού διαμαντιού είναι εδώ!

Πολλές φορές οι αναγνώσεις σημαντικών έργων της λογοτεχνίας, έργων που θα χαρακτηριστούν κλασικά, πραγματοποιούνται κατά τους θερινούς μήνες της ραστώνης και της ηρεμίας. Αυτό συνέβη τόσο με το παρόν μυθιστόρημα, όσο και με το Confiteor , που άθελά τους δημιούργησαν τον τέλειο λογοτεχνικό κύκλο: το ένα «άνοιξε» και το άλλο «έκλεισε» τις καλοκαιρινές μου διακοπές. Και νιώθω πολύ τυχερή γι’ αυτό.

Ο Ταξιδιώτης του Αιώνα είναι ένα πυκνογραμμένο μυθιστόρημα του Πνεύματος και των Ιδεών όχι μόνο του 19ου (σκηνικό εξέλιξης της ιστορίας μας) όσο και του 21ου αιώνα. Σύμφωνα με τον συγγραφέα το βιβλίο είναι μια μεταφραστική μηχανή ανάμεσα στον 19ο αιώνα στον 21ο.
Βρισκόμαστε στην Ευρώπη μετά τους Ναπολεόντειους πολέμους, όταν η Ιερή Συμμαχία έχει επιβάλλει την αυστηρότητα και τον συντηρητισμό, τόσο σε πολιτικό όσο και σε πνευματικό επίπεδο. Η πόλη που τοποθετεί ο συγγραφέας τον ήρωά μας, Χανς, και την ιστορία του ονομάζεται Βάντερνμπουργκ (λογοπαίγνιο με το γερμανικό ρήμα wandern=περιπλανιέμαι) που βρίσκεται κάπου μεταξύ Σαξωνίας και Πρωσίας. Της έδωσα γερμανικό όνομα διότι η Γερμανία μάς έχει δώσει τα καλύτερα και τα χειρότερα πράγματα στην Ευρώπη. Η πόλη είναι μια μικρογραφία της Ευρώπης,αναφέρει χαρακτηριστικά ο Neouman.
Ο Χανς, ένας πρώιμος flaneur, είναι μεταφραστής και βρίσκεται «εγκλωβισμένος» στην παραπάν�� πόλη καθώς αυθυποβάλλεται από την ίδια την μυστηριακή ατμόσφαιρα που επικρατεί εκεί. Μετά από ένα λαβυρινθώδες 90σέλιδο ο συγγραφέας επιτέλους ξεδιπλώνει την τέχνη του και μας βυθίζει στη μαγεία της λογοτεχνίας του. Μέσα από το φιλολογικό σαλόνι που θα συμμετέχει ο ήρωας περνά από μπροστά μας όλο το πνευματικό ολόγραμμα της Βόρειας Ευρώπης του αιώνα (Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία): η φιλοσοφία, η θρησκεία, η λογοτεχνία & η ποίηση, το θέατρο & η μουσική, η ζωγραφική και η πολιτική παρουσιάζονται και αναλύονται εις βάθος από τους ήρωές μας. Ταυτόχρονα συναντούμε θέσεις και απόψεις μεγάλων διανοητών όπως του Γκαίτε, του Νοβάλις, του Σλέγκελ και άλλων πολλών.

Μαζί με όλα τα παραπάνω τίθεται και το ζήτημα της μετάφρασης. Άλλωστε αυτό είναι και το επάγγελμα του ήρωα. Παρατηρούμε τις μεθόδους και τη διαδικασία που ακολουθείται για να αποδοθεί σωστά το βάθος και η ερμηνεία του αρχικού κειμένου. Η γλώσσα αποτελεί για το Neouman τη σταθερή βάση που μπορεί κανείς να χτίσει τις εμπειρίες του. Δεν νομίζω πως είναι οι χώρες που μας καθοδηγούν, νομίζω πως μετακινούμαστε εξαιτίας των ανθρώπων, και αυτοί μπορεί να προέρχονται από οποιοδήποτε μέρος. Μετακινούμαστε στο χώρο εξαιτίας των γλωσσών που μαθαίνουμε, ή εξαιτίας των αναμνήσεων, αναφέρει ενδεικτικά ο ήρωας. Το μυθιστόρημα αναφέρεται στη μεγάλη σημασία που επιτελεί η μετάφραση στη διακίνηση και προώθηση των Ιδεών και των Γραμμάτων,διαχρονικά.

Η Ιστορία, η αξία και τα μηνύματά της διαπνέει ολόκληρο το έργο. Ο συγγραφέας, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά σε μια συνέντευξή του, μέσω των 711 σελίδων μυθιστόρημά του προσπαθεί να δει την ευρωπαϊκή διαδικασία ιστορικά και όχι μόνο σε ό,τι αφορά την επικαιρότητα. Το βιβλίο θεωρήθηκε «προφητικό», καθώς κυκλοφόρησε μόλις το 2012 και η ευρωπαϊκή κρίση, για την οποία γίνονται πολλές αναφορές μέσα από τις συζητήσεις των ηρώων, δεν έχει τελειώσει ακόμη.

Αλλά τι θα ήταν ένα μυθιστόρημα που αναγάγει την αξία των Ιδεών σε πνευματικό έρωτα, αν δεν προκαλούσε και έναν κυριολεκτικό; Ο συγγραφέας αγαπάει τις γυναίκες και στο παρόν έργο του στηρίζει έναν πρώιμο φεμινισμό της εποχής μέσω της ηρωίδας του. Η Ζοφί γίνεται ένα σύμβολο, όπως οι ηρωίδες του Αριστοφάνη και του Αλμοδόβαρ, που θα ταυτιστούν μαζί της πολλές γυναίκες στο μέλλον. Οι κοινωνικοί περιορισμοί της εποχής δεν την εμποδίζουν να ζει έναν παράνομο & τρελό έρωτα με τον Χανς, να αδιαφορεί για τον αρραβωνιαστικό της και κυρίως να εκφράζει με σθένος την πολιτική της θέση! Το μυθιστόρημα, και πάλι διαχρονικά, θέτει πολλά γυναικεία ζητήματα και ταμπού.

Το κύριο έργο χωρίζεται σε 4 κεφάλαια, όπως και οι εποχές ενός χρόνου. Παρατηρούμε τους ήρωες και τις αντιδράσεις τους μέσα από τις αλλαγές του καιρού, το καλοκαίρι λόγου χάρη κορυφώνεται ο έρωτας των ηρώων, από την άλλη ο χειμώνας προμηνύει τον χωρισμό τους. Το 5ο κεφάλαιο, ως επίλογος, χαρακτηρίζεται από τη νέα αρχή που κάνουν οι ήρωες. Θα μείνουν πίσω στα παλιά, αυτά που απαιτεί η εποχή, ή θα προχωρήσουν;

Ξεχωριστή μνεία οφείλει να γίνει στην εξαιρετική μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη, που μας μετέφερε με γλωσσική μαεστρία στον κόσμο του Neouman. Ταυτόχρονα, οφείλει να αναφερθεί και η συνδρομή των παρακάτω ομοτέχνων του, για την εξίσου εξαιρετική μετάφραση των λογοτεχνικών παραθεμάτων που παρουσιάζονται στο έργο: Αλέξανδρος Ισαρης, Βασίλης Αμανατίδης, Γιάννης Δούκας, Χάρης Βλαβιανός, Λίζυ Τσιριμώκου, Σεσίλ Ιγγλέση Μαργέλλου, Βασίλης Τσαλής, Βασίλης Λαλιώτης, Ελένη Χαρατσή, Δημήτρης Καλοκύρης, Μαρία Τοπάλη, Αθηνά Ψυλλιά, Λένα Καλλέργη, Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης, Κρίτων Ηλιόπουλος, Γιώργος Κεντρωτής.

Σύμφωνα με τον Ρομπέρτο Μπολάνιο η λογοτεχνία του 21ου αιώνα θα ανήκει στο Νέουμαν και σε μερικούς άλλους εξ αίματος αδελφούς του και όχι αδίκως. Μπορεί η συγγραφή του «Ταξιδιώτη του αιώνα» να πήρε στον Neouman περίπου πέντε, εφιαλτικά όπως αναφέρει , χρόνια μέχρι την ολοκλήρωσή του, αλλά μας αποζημίωσε με ένα μυθιστόρημα Ύμνο για την αγάπη του πνευματικού κόσμου.

Από τις εκδόσεις Opera κυκλοφορούν και άλλα δύο έργα του Neouman: «Βαρβαρισμοί» (2015) & «Κατά μόνας» (2014).

Δημοσιεύτηκε στο https://monpetitcafedehumanite.wordpr... στις 7 Οκτωβρίου 2016

[Ned Rifle · Rating 1 out of 5]

I have been trying to get round to reviewing the books I have read in the past year but find it all too easy to do for books I did not enjoy. Possibly this is because with those books I am fairly comfortable believing that what has faded of the book is probably of even less importance than what I remember whereas with books that I very much enjoyed what is gone seems like the greater part.


It would seem I would have all I could wish for: a man called Hans who, planning only to stay a short while, ends up staying for... 584 pages (this recalling Hans Castorp, our young hero in The Magic Mountain, and the only person to whom the name 'Hans' is inextricably linked, other than Little Hans from Freud's case studies and I forever fear conflating these two and being disappointed at the lack of horses in TMM and simultaneously being under the impression that Freud mainly advised that people sleep on their balconies with blankets.) ; a friendly old man who plays the barrel-organ, lives in a cave, has vivid dreams (and is always asking for other people's dreams to listen to and interpret), a thorough knowledge of flowers and their symbolism and a loyal dog who is a good judge of character; a romance between Hans and a young lady; a Spanish friend for our young hero, who is stoic and chatty and warm and serene and removed and involved and tragic and funny and...; streets that move endlessly but subtly, always almost impossible to detect quite how they moved; a mystery about a vicious rapist and killer; a further (connected?) mystery about what it is exactly that Hans has in his trunk; discussions of literature; what? how could this happen? Hans' young love is engaged? damn, damn, damn; a cunning translation based scheme to meet secretly daily for carnal relations, and of course do the translation and discuss it at length; discussions of politics (this is 1820, remember).

Even I don't know where, in the above list, sarcasm begins - I can't help feeling slightly guilty about a lot of this. The barrel-organ player in particular seems like he would be a very nice man if he was in fact real, good knowledge of flower symbolism being something I highly prize. It all simply came out quite flat. I have realised at this point how little I really have to say other than that - but say it I will. No-one says anything particularly interesting at any point, though they do try. The flower symbolism is deployed very plainly with the old man asking Hans periodically what flowers it is that Sophie (Hans' young love) has most recently chosen and then briefly explaining what this means. The dreams - and dreams are something that I will believe and enjoy very easily (more of which in a more dream-centric in a positive sense book review?) - are very plain; by this I don't mean mundane but just... plain, a dream that may well have seemed potent if actually experienced but not enough to satisfy the urge for dreams to deepen, or lengthen, or otherwise intensify, in fiction. He played with large concepts to no avail, often coming out with ideas that were insufferably mundane - one particular example being Sophie's thought, on the verge of orgasm, that if the past had a child it would not be the future but the present (hmm, yes).

In short the book is rather dull, the best bit of it being the description of a dimly lit room into which the light 'seeped like a gas', a nice image that seems to communicate itself fully, though has it been used before? I should hope so, if not - well done to the man. Do not read it, nor should you be fooled by the Bolano introduction, it is an essay he wrote about Andres' first book so we can not be sure he would have approved of this. More importantly I do not approve.

Oh, at the end the murderer is found, though the interest I had in this is as much as I would imagine you currently have in this similarly unwelcome and unsatisfying conclusion

[Kyriakos S Kyriakou]

Τελειώνοντας το βιβλίο, που σίγουρα είναι ένα λογοτεχνικό επίτευγμα, σκεφτόμουν την πραγματικά εξαιρετική δουλειά που έχει κάνει ο μεταφραστής! Μιλάμε για άπειρες αναφορές του συγγραφέα σε βιβλία, συγγράμματα, συγγραφείς, ποιητές, ποιήματα, ζωγράφους, πίνακες κ.ο.κ. Δεν θα μπορούσα να το απολαύσω αν το διάβαζα γρήγορα για αυτό μου πήρε αρκετό χρόνο να το διαβάζω ενώ παράλληλα διάβαζα και άλλα βιβλία! Ενώ διαδραματίζεται στις αρχές του 19ου αιώνα, ασχολείται με πολλά ενδιαφέροντα θέματα που παραμένουν επίκαιρα! Σίγουρα παρόλο που πολλά από αυτά που έχω διαβάσει δεν θα τα θ��μάμαι σε λίγο καιρό, μου αφήνει μια ευχάριστη γεύση ότι με συντρόφευε και με διασκέδαζε παράλληλα με τις ιδέες που αναδύονταν μέσα από τις συζητήσεις των ηρώων και προβλημάτιζαν το μυαλό μου! Δεν θα βάλω βαθμολογία γιατί πιστεύω ότι δεν είμαι ο κατάλληλος για να το βαθμολογήσω!

[Xavier · Rating 2 out of 5]

Lo Intenté, leía, leía, leía, leía, y finalmente no pude más, no pude encontrar en el libro algo que me llevara a seguir leyendo, miré el separador de páginas y le dije adiós a Hans, Sophie, el organillero y su aburrida historia.