What do you think?
Rate this book
El convidado de las últimas fiestas
Villiers en París quería jugar con el concepto de la crueldad, de igual manera que Baudelaire jugaba con el mal y con el pecado. Ahora, desventuradamente, nos conocemos demasiado para jugar con ellos.
Contes cruels es ahora un título ingenuo; no lo fue cuando Villiers de l’Isle-Adam, entre grandilocuente y conmovido, lo propuso a los cenáculos de París.
Este casi indigente gran señor, que se sentía el protagonista enlutado de imaginarios duelos y de imaginarias ficciones, ha impuesto su imagen en la historia de la literatura de Francia.
Jorge Luis Borges
Contes cruels es ahora un título ingenuo; no lo fue cuando Villiers de l’Isle-Adam, entre grandilocuente y conmovido, lo propuso a los cenáculos de París.
Este casi indigente gran señor, que se sentía el protagonista enlutado de imaginarios duelos y de imaginarias ficciones, ha impuesto su imagen en la historia de la literatura de Francia.
Jorge Luis Borges
122 pages, Paperback
First published January 1, 1883
2 people are currently reading
158 people want to read
About the author
Auguste de Villiers de l'Isle-Adam
274 books96 followersJean-Marie-Mathias-Philippe-Auguste, comte de Villiers de l'Isle-Adam (7 November 1838 – 19 August 1889) was a French symbolist writer.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 41 reviews
October 29, 2025
CALIFICACIÓN REAL: 1.5 estrellas
Durante la ópera, unos amigos conocen a un trío de chicas dispuestas a la clase de diversión que la noche puede ofrecer e incentivar. En el lugar se halla un personaje autodenominado como ‘’el barón Saturno’’, quien cortésmente fue invitado al grupo por uno de los muchachos para unírsele a ellos, ya que se le hacía conocido de algún viaje anterior en el que ambos coincidieron. Lo que nadie se esperaba, es que éste peculiar individuo se tuviese que retirar a una hora exacta sin atraso ni dilatación alguna, debido a un críptico compromiso al que tenía que asistir con la mayor de las puntualidades.
No estamos ante una lectura que sea atrapante, interesante ni mucho menos cautivante. Tampoco quiero decir que se haga aburrida o que directamente sea un bodrio, pero su trama y también su desarrollo se sienten totalmente vacíos y carentes de personalidad alguna.
Por otra parte, una gran porción del relato se basa en describir los manteles del restaurant privado a donde van a pasar parte de la noche, en detalles sobre la velada, etc., que sólo ocupan líneas de texto de forma innecesaria, para que de la misma manera solo sirvan para alargar el título a nivel general.
En cuanto a la historia, esta no tiene un objetivo ni un rumbo específico que seguir, más que el de develar la ocupación de Saturno; aunque por más aversiva que pudiese ser, él se muestra como una persona altamente normal y educada, de buena clase.
Se agradece el intento que hace el autor de alejarse de los clásicos fantasmas que reinaban en la literatura de terror de por aquel entonces. Esta vez, este supuesto miedo que se pretende proyectar viene desde lo tangible y lo humano. Pero, entonces, ¿en dónde radica el horror de esta obra? En ninguna parte. Solamente está el ‘’sombrío’’ plot twist (si es que así podría llamársele y que, sea dicho de paso, ni siquiera sorprende) acerca de a qué se dedica el barón Saturno.
Con respecto al final, no es más que un pensamiento acerca de la situación y pormenores más detallados de los que se enteraron en aquella noche los demás personajes.
Mi calificación es de 1.5 estrellas. ¿Algo bueno que pueda rescatarle a este relato? Que por lo menos no es una lectura aburrida ni tediosa, por más irrelevante y olvidable que sea; pero tampoco es entretenida.
Creo que la única razón para adentrarse en El convidado de las últimas fiestas, es por quienes tenemos la colección completa de los Clásicos del terror, de editorial Planeta, ya que no veo otras razones para querer incursionar en un título tan privado de gracia; aunque ostente un planteamiento original o creativo.
Para otras reseñas de la colección Clásicos del terror, de editorial Planeta:
• 1) Historia de un muerto contada por él mismo, de Alexandre Dumas: https://www.goodreads.com/review/show...
• 2) El mortal inmortal, de Mary Shelley: https://www.goodreads.com/review/show...
• 3) La novia del espectro, de Washington Irving: https://www.goodreads.com/review/show...
• 4) El vampiro, de John Polidori: https://www.goodreads.com/review/show...
• 5) El cuento de la vieja niñera, de Elizabeth Gaskell: https://www.goodreads.com/review/show...
• 6) La marca de la bestia, de Rudyard Kipling: https://www.goodreads.com/review/show...
• 7) Markheim, de Robert Louis Stevenson: https://www.goodreads.com/review/show...
• 8) El modelo de Pickman, de Howard Phillips Lovecraft: https://www.goodreads.com/review/show...
• 9) La casa del juez, de Bram Stoker: https://www.goodreads.com/review/show...
• 10) La mujer alta, de Pedro Antonio de Alarcón: https://www.goodreads.com/review/show...
• 11)El convidado de las últimas fiestas, de Auguste de Villiers de L'Isle-Adam
• 12) El Horla, de Guy de Maupassant: https://www.goodreads.com/review/show...
Durante la ópera, unos amigos conocen a un trío de chicas dispuestas a la clase de diversión que la noche puede ofrecer e incentivar. En el lugar se halla un personaje autodenominado como ‘’el barón Saturno’’, quien cortésmente fue invitado al grupo por uno de los muchachos para unírsele a ellos, ya que se le hacía conocido de algún viaje anterior en el que ambos coincidieron. Lo que nadie se esperaba, es que éste peculiar individuo se tuviese que retirar a una hora exacta sin atraso ni dilatación alguna, debido a un críptico compromiso al que tenía que asistir con la mayor de las puntualidades.
No estamos ante una lectura que sea atrapante, interesante ni mucho menos cautivante. Tampoco quiero decir que se haga aburrida o que directamente sea un bodrio, pero su trama y también su desarrollo se sienten totalmente vacíos y carentes de personalidad alguna.
Por otra parte, una gran porción del relato se basa en describir los manteles del restaurant privado a donde van a pasar parte de la noche, en detalles sobre la velada, etc., que sólo ocupan líneas de texto de forma innecesaria, para que de la misma manera solo sirvan para alargar el título a nivel general.
En cuanto a la historia, esta no tiene un objetivo ni un rumbo específico que seguir, más que el de develar la ocupación de Saturno; aunque por más aversiva que pudiese ser, él se muestra como una persona altamente normal y educada, de buena clase.
Se agradece el intento que hace el autor de alejarse de los clásicos fantasmas que reinaban en la literatura de terror de por aquel entonces. Esta vez, este supuesto miedo que se pretende proyectar viene desde lo tangible y lo humano. Pero, entonces, ¿en dónde radica el horror de esta obra? En ninguna parte. Solamente está el ‘’sombrío’’ plot twist (si es que así podría llamársele y que, sea dicho de paso, ni siquiera sorprende) acerca de a qué se dedica el barón Saturno.
Con respecto al final, no es más que un pensamiento acerca de la situación y pormenores más detallados de los que se enteraron en aquella noche los demás personajes.
Mi calificación es de 1.5 estrellas. ¿Algo bueno que pueda rescatarle a este relato? Que por lo menos no es una lectura aburrida ni tediosa, por más irrelevante y olvidable que sea; pero tampoco es entretenida.
Creo que la única razón para adentrarse en El convidado de las últimas fiestas, es por quienes tenemos la colección completa de los Clásicos del terror, de editorial Planeta, ya que no veo otras razones para querer incursionar en un título tan privado de gracia; aunque ostente un planteamiento original o creativo.
Para otras reseñas de la colección Clásicos del terror, de editorial Planeta:
• 1) Historia de un muerto contada por él mismo, de Alexandre Dumas: https://www.goodreads.com/review/show...
• 2) El mortal inmortal, de Mary Shelley: https://www.goodreads.com/review/show...
• 3) La novia del espectro, de Washington Irving: https://www.goodreads.com/review/show...
• 4) El vampiro, de John Polidori: https://www.goodreads.com/review/show...
• 5) El cuento de la vieja niñera, de Elizabeth Gaskell: https://www.goodreads.com/review/show...
• 6) La marca de la bestia, de Rudyard Kipling: https://www.goodreads.com/review/show...
• 7) Markheim, de Robert Louis Stevenson: https://www.goodreads.com/review/show...
• 8) El modelo de Pickman, de Howard Phillips Lovecraft: https://www.goodreads.com/review/show...
• 9) La casa del juez, de Bram Stoker: https://www.goodreads.com/review/show...
• 10) La mujer alta, de Pedro Antonio de Alarcón: https://www.goodreads.com/review/show...
• 11)
• 12) El Horla, de Guy de Maupassant: https://www.goodreads.com/review/show...
June 26, 2018
Sette racconti per un aristocratico d'altri tempi in cui la realtà si mescola alla fantasia, al sogno, all'immaginazione, all' allucinazione.
Le atmosfere richiamano vagamente Poe, ma nutrono la mente dopo la lettura, non durante.
Il più bello a mio avviso è " Vera" in cui un uomo celebra l'amore per la moglie morta con un rituale di continuità della presenza nell'assenza, fino a richiamarla a sé...o ad essere richiamato da lei? Realtà e illusione che si scontrano anche in " La regina Ysabeau"e nell'altro ben fatto " La speranza" un abisso nero in cui un barlume di luce vacilla come una fioca candela accesa per spegnersi definitivamente sul condannato in un ghigno nero di scherno quasi satanico. E i richiami agli scherzi sono presenti anche nel "Le avventure di Tse-i-là" con il motto della Sfinge Indovina o ti divoro e ne "la posta in gioco"in una divertente burla. Il racconto che dà nome alla raccolta ha in sé richiami dei fasti e dei divertimenti della antica nobiltà vissuta dallo scrittore, in una attesa che sospende il lettore, ma non fino allo spasimo, come " il racconto cupo, narratore ancora più cupo". Una tensione legata alle sensazioni cupe che i racconti trasmettono, questo raccontare ma lasciando un'aura di mistero ma che forse andava costruita meglio, rendono la raccolta piacevole alla lettura.
Le atmosfere richiamano vagamente Poe, ma nutrono la mente dopo la lettura, non durante.
Il più bello a mio avviso è " Vera" in cui un uomo celebra l'amore per la moglie morta con un rituale di continuità della presenza nell'assenza, fino a richiamarla a sé...o ad essere richiamato da lei? Realtà e illusione che si scontrano anche in " La regina Ysabeau"e nell'altro ben fatto " La speranza" un abisso nero in cui un barlume di luce vacilla come una fioca candela accesa per spegnersi definitivamente sul condannato in un ghigno nero di scherno quasi satanico. E i richiami agli scherzi sono presenti anche nel "Le avventure di Tse-i-là" con il motto della Sfinge Indovina o ti divoro e ne "la posta in gioco"in una divertente burla. Il racconto che dà nome alla raccolta ha in sé richiami dei fasti e dei divertimenti della antica nobiltà vissuta dallo scrittore, in una attesa che sospende il lettore, ma non fino allo spasimo, come " il racconto cupo, narratore ancora più cupo". Una tensione legata alle sensazioni cupe che i racconti trasmettono, questo raccontare ma lasciando un'aura di mistero ma che forse andava costruita meglio, rendono la raccolta piacevole alla lettura.
March 5, 2015
Kitap engizisyonun karanlık dönemlerine ait kısa öykülerden oluşuyor. İşkence çeken bir insanın psikolojisiyle nasıl oynandığı, bir idam mahkumunun kurtuluşu ve benzeri hikayeler. En çok ilgimi çeken, suçlu(kime göre orası tartışılır) insanları idam etmekten zevk alan bir lordun öyküsüydü. Adam parayı bastırıp celladı satın alıyor ve ölümleri kendi gerçekleştiriyor. Lord'un hikayesinin anlatıldığı bir partide esas kahraman en son şunu soruyor:" Bu hikayeyi anlatarak biz de onun kadar kendimizi şiddete kaptırmış olmuyor muyuz?"
Şiddeti gerçekleştiren ile bunu anlatmaktan haz alan arasında sadece eylem farkı vardır. Düşüncede bir farklılık yoktur. Aynı zihniyet.
Şiddeti gerçekleştiren ile bunu anlatmaktan haz alan arasında sadece eylem farkı vardır. Düşüncede bir farklılık yoktur. Aynı zihniyet.
April 19, 2019
Il volume n. 23 della Collana La Biblioteca di Babele, diretta da Jorge Luis Borges, raccoglie 7 racconti di Jean-Marie-Mathias-Philippe-Auguste, comte de Villiers de l'Isle-Adam, un nome in grado, da solo, di fare una recensione.
Borges nell'introduzione, a causa dei temi ricorrenti nei racconti, lo accosta più volte a Poe, ma io credo che sia meglio lasciar riposare in pace il povero Edgar Allan. Non che i racconti di Jean-Marie-Mathias-Philippe-Auguste, comte de Villiers de l'Isle-Adam siano brutti, tutt'altro, sono molto ben congegnati e scritti altrettanto bene. Io però li ho trovati prevedibili: dopo mezza pagina-una pagina al massimo, avevo già capito dove sarebbe andato a parare, privandomi così di gran parte del gusto della lettura. Mi domando: sarò mica più crudele di Jean-Marie-Mathias-Philippe-Auguste, comte de Villiers de l'Isle-Adam? Mah!
Borges nell'introduzione, a causa dei temi ricorrenti nei racconti, lo accosta più volte a Poe, ma io credo che sia meglio lasciar riposare in pace il povero Edgar Allan. Non che i racconti di Jean-Marie-Mathias-Philippe-Auguste, comte de Villiers de l'Isle-Adam siano brutti, tutt'altro, sono molto ben congegnati e scritti altrettanto bene. Io però li ho trovati prevedibili: dopo mezza pagina-una pagina al massimo, avevo già capito dove sarebbe andato a parare, privandomi così di gran parte del gusto della lettura. Mi domando: sarò mica più crudele di Jean-Marie-Mathias-Philippe-Auguste, comte de Villiers de l'Isle-Adam? Mah!
Read
March 14, 2021Babil serisinden devam ediyorum okumalarıma. Serinin en ilginci olmasa da, ilginç kitaplardan birisiyle karşı karşıyayım. Bu kitapta aşırı derecede sarmayan ancak yine de merak duygusunu uyandırmayı başaran fantastik öyküler mevcut.
Kitapta yer yer yazar büyük harfler ile vurgu denemeleri yapmışsa da görünümü ve akışı bozduğunu söyleyebilirim. Yazar anlatımda etkililiği sağlamak için öyküleri "sonuçlandırmadan" bitirimiş. Uzun yıllar önce okuduğum bir Agatha Christie kitabı olan Kırmızı İşaret de bende benzer bir tesir yaratmıştı. Bu tarzı pek sevdiğimi söyleyemem. İstiyorum ki her şey netleşsin, açığa kavuşsun.
Kitabın ilk öyküsü olan Umut İşkencesi, Poe'nun Kuyu ve Sarkaç eserinden bir alıntıyla başlıyor. Bu oldukça manidar zira hikayesi çok benziyor da bu öyküye. Ancak şöyle ki, bu hikaye Poe'nin Kuyu ve Sarkaç hikayesinin değiştirilmiş bir yansıması gibi. Daha fazla detay vererek merak duygunuzu söndürmeyim ancak bir şeyi söylememek için kendimi zor tutuyorum. O da hikayede yer alan "görüp de görmemek" bölümü.
Yıllar önce izlediğim bir belgeselvari yapımda, Hernan Cortéz'in conquistatorlerini taşıyan kırmızı haç işaretli devasal kadırgaların Amerika kıtası açıklarına vardıklarında Amerikan yerlilerinin kıyıda bir takım işlerle meşgül olduğu anlatılıyordu. Hiçbirisi açıklara demirlemiş bu İspanyol kadırgalarını görmemişti, görüş mesafelerinde olmalarına rağmen. Bunun sebebi beynimizin alışılageldiği durumların çok zıddı görüntüleri gürültü olarak elemesiymiş. Belgeseli izleyeli 10 yıldan fazla oldu ancak aklımda kaldığı kadarıyla böyleydi. İşte bu öyküdeki "görüp de görmemek" kısmı bana bunu hatırlattı.
Kitabın içinde bir de kötülükten haz alan, ölümden zevk alan Sadevari bir tiplemenin yer aldığı öykü mevcut. Bu tarz "acı ve şiddet gönüllülüğü", yüksek lisans dersimde siyasi ideolojiler sınıfımızda tartıştığımız bir konuydu. İŞİD'e insanların neden katıldığını sorgularken 1995'te Bosna'da dünyanın her yerinden gelmiş "savaş meraklıları"nın beraberlerinde getirdikleri keskin nişancı tüfekleri ile sivilleri katlettiklerine dair birkaç bilgi hatırladım. Nereden okudum bilmiyorum. Ancak aklımda kesinen kalmış. Evet böyle bir psikoloji var. Savaş "meraklılığı", uzun yıllar önce Avrupa'da başlayan condottieri mesleğinin de kökeni olabilir. Kimse savaşmaya gönüllü olmaz ancak açlıktan ölecek durumdadır, o nedenle bu işi yapıyordur diye düşünebilirsiniz. Ancak modern mercenary yani paralı asker şirketlerini incelerseniz durumun böyle olmadığını görürsünüz. Pek çok modern paralı asker, geçmişte askerlik yapmış ve emeklilik maaşıyla iyi bir hayat sürebilecek insanlar. Karınları doyduğu halde hala savaşmayı tercih ediyorlar. Gidiyorlar Latin Amerika'da madenlerde, Irak'ta özel şirketlerde, Somali açıklarında seyahat eden ticari gemilerde güvenlik sağlamak amacıyla çalışıyorlar. Neden peki? İşte bu öyküde bunun ipuçları mevcut.
Geçtiğimiz günlerde Sade'in bir eserini incelerken vurguladığım gibi, Sade, -ki öyküde de ismen atıflanıyor- şiddetin insan doğasınn bir parçası olduğuna inanıyordu. Dolayısıyla, bir fırtına kulubeleri yıktığı için ne kadar suçluysa, şiddet uygulayan insan da o kadar suçludur. İşte bu öyküdeki karakterimiz "legal şiddetin" uygulandığı idamları infaz etmeye bu nedenle arzu duyuyor. İçinde bastıramadığı bu "öldürme" arzusundan ötürü. Roma İmparatorluğu'nun köleleri yabani hayvanlara parçalattığı devasal amfileri inşa etmesiyle aynı sebepten.
Kitap bugün için güzel bir okumaydı. Tam istediğim kadar konsantre olamasam da...
Bir sonraki kitapta buluşmak üzere!
M. Baran
Ankara
14.03.2021
Şu adreste yayınlandı:
https://agacingovdesi.com/2021/03/14/...
Kitapta yer yer yazar büyük harfler ile vurgu denemeleri yapmışsa da görünümü ve akışı bozduğunu söyleyebilirim. Yazar anlatımda etkililiği sağlamak için öyküleri "sonuçlandırmadan" bitirimiş. Uzun yıllar önce okuduğum bir Agatha Christie kitabı olan Kırmızı İşaret de bende benzer bir tesir yaratmıştı. Bu tarzı pek sevdiğimi söyleyemem. İstiyorum ki her şey netleşsin, açığa kavuşsun.
Kitabın ilk öyküsü olan Umut İşkencesi, Poe'nun Kuyu ve Sarkaç eserinden bir alıntıyla başlıyor. Bu oldukça manidar zira hikayesi çok benziyor da bu öyküye. Ancak şöyle ki, bu hikaye Poe'nin Kuyu ve Sarkaç hikayesinin değiştirilmiş bir yansıması gibi. Daha fazla detay vererek merak duygunuzu söndürmeyim ancak bir şeyi söylememek için kendimi zor tutuyorum. O da hikayede yer alan "görüp de görmemek" bölümü.
Yıllar önce izlediğim bir belgeselvari yapımda, Hernan Cortéz'in conquistatorlerini taşıyan kırmızı haç işaretli devasal kadırgaların Amerika kıtası açıklarına vardıklarında Amerikan yerlilerinin kıyıda bir takım işlerle meşgül olduğu anlatılıyordu. Hiçbirisi açıklara demirlemiş bu İspanyol kadırgalarını görmemişti, görüş mesafelerinde olmalarına rağmen. Bunun sebebi beynimizin alışılageldiği durumların çok zıddı görüntüleri gürültü olarak elemesiymiş. Belgeseli izleyeli 10 yıldan fazla oldu ancak aklımda kaldığı kadarıyla böyleydi. İşte bu öyküdeki "görüp de görmemek" kısmı bana bunu hatırlattı.
Kitabın içinde bir de kötülükten haz alan, ölümden zevk alan Sadevari bir tiplemenin yer aldığı öykü mevcut. Bu tarz "acı ve şiddet gönüllülüğü", yüksek lisans dersimde siyasi ideolojiler sınıfımızda tartıştığımız bir konuydu. İŞİD'e insanların neden katıldığını sorgularken 1995'te Bosna'da dünyanın her yerinden gelmiş "savaş meraklıları"nın beraberlerinde getirdikleri keskin nişancı tüfekleri ile sivilleri katlettiklerine dair birkaç bilgi hatırladım. Nereden okudum bilmiyorum. Ancak aklımda kesinen kalmış. Evet böyle bir psikoloji var. Savaş "meraklılığı", uzun yıllar önce Avrupa'da başlayan condottieri mesleğinin de kökeni olabilir. Kimse savaşmaya gönüllü olmaz ancak açlıktan ölecek durumdadır, o nedenle bu işi yapıyordur diye düşünebilirsiniz. Ancak modern mercenary yani paralı asker şirketlerini incelerseniz durumun böyle olmadığını görürsünüz. Pek çok modern paralı asker, geçmişte askerlik yapmış ve emeklilik maaşıyla iyi bir hayat sürebilecek insanlar. Karınları doyduğu halde hala savaşmayı tercih ediyorlar. Gidiyorlar Latin Amerika'da madenlerde, Irak'ta özel şirketlerde, Somali açıklarında seyahat eden ticari gemilerde güvenlik sağlamak amacıyla çalışıyorlar. Neden peki? İşte bu öyküde bunun ipuçları mevcut.
Geçtiğimiz günlerde Sade'in bir eserini incelerken vurguladığım gibi, Sade, -ki öyküde de ismen atıflanıyor- şiddetin insan doğasınn bir parçası olduğuna inanıyordu. Dolayısıyla, bir fırtına kulubeleri yıktığı için ne kadar suçluysa, şiddet uygulayan insan da o kadar suçludur. İşte bu öyküdeki karakterimiz "legal şiddetin" uygulandığı idamları infaz etmeye bu nedenle arzu duyuyor. İçinde bastıramadığı bu "öldürme" arzusundan ötürü. Roma İmparatorluğu'nun köleleri yabani hayvanlara parçalattığı devasal amfileri inşa etmesiyle aynı sebepten.
Kitap bugün için güzel bir okumaydı. Tam istediğim kadar konsantre olamasam da...
Bir sonraki kitapta buluşmak üzere!
M. Baran
Ankara
14.03.2021
Şu adreste yayınlandı:
https://agacingovdesi.com/2021/03/14/...
April 1, 2018
Un grande futuro alle spalle
La storia dei Villiers de l'Isle-Adam pare - ahimè - più interessante dei racconti del buon Auguste (non stiamo a celiare sulla moltitudine dei suoi nomi di battesimo, suvvia!). Storia legata a doppio filo con l'ordine religioso cavalleresco dei Cavalieri dell'Ordine dell'Ospedale di San Giovanni di Gerusalemme (Ospitalieri, cavalieri di Rodi o di Malta che dir si voglia, a seconda del periodo), a cui fornirono almeno due Gran Maestri, in secoli e situazioni assai diverse - fine del XIII secolo, inizi del XVI. Ma qui si parla di altro, dello scrittore celebre per i Racconti crudeli (ne avevo una copia, dov'è finita?), simbolista dalla vita e dalle opere istrioniche, personaggio che, nel breve ritratto tratteggiato da Borges, sembra essere fuori dal tempo così come fuori dallo spazio.
I sette racconti qui presentati sono tutti gradevoli, ma non particolarmente sconvolgenti per il lettore contemporaneo, che spesso si trova a prefigurare il colpo di scena finale. La lettura è comunque consigliata, soprattutto per le piccole grandi crudeltà presenti nelle loro pagine: fortune inaspettate che si rivelano illusorie od offensive, rivelazioni dalla portata più grande di quanto potrebbe sembrare a prima vista, il pungolo della gelosia e dell'orgoglio, le ferite dell'amore e il vuoto dell'assenza.
Preferenze personali? La stereotipata e vagamente irreale Spagna dell'Inquisizione de La speranza, l'Oriente saggio e crudele de L'avventura di Tse-i-la. Forse l'unica vera caduta è Racconto cupo, narratore ancor più cupo, il resto ha una qualità costante.
Se mai mi ricapiterà tra le mani la perduta copia dei Racconti crudeli, probabilmente darò ad Auguste una seconda possibilità di colpirmi più a fondo. Per ora rimane una delle tante letture piacevoli, ma non indimenticabili, da cui trarre un paio di citazioni, dal cinicamente ironico al fantasmagoricamente romantico:
Adatto al triste romanticismo di Vera https://www.youtube.com/watch?v=ELcpu...
La storia dei Villiers de l'Isle-Adam pare - ahimè - più interessante dei racconti del buon Auguste (non stiamo a celiare sulla moltitudine dei suoi nomi di battesimo, suvvia!). Storia legata a doppio filo con l'ordine religioso cavalleresco dei Cavalieri dell'Ordine dell'Ospedale di San Giovanni di Gerusalemme (Ospitalieri, cavalieri di Rodi o di Malta che dir si voglia, a seconda del periodo), a cui fornirono almeno due Gran Maestri, in secoli e situazioni assai diverse - fine del XIII secolo, inizi del XVI. Ma qui si parla di altro, dello scrittore celebre per i Racconti crudeli (ne avevo una copia, dov'è finita?), simbolista dalla vita e dalle opere istrioniche, personaggio che, nel breve ritratto tratteggiato da Borges, sembra essere fuori dal tempo così come fuori dallo spazio.
I sette racconti qui presentati sono tutti gradevoli, ma non particolarmente sconvolgenti per il lettore contemporaneo, che spesso si trova a prefigurare il colpo di scena finale. La lettura è comunque consigliata, soprattutto per le piccole grandi crudeltà presenti nelle loro pagine: fortune inaspettate che si rivelano illusorie od offensive, rivelazioni dalla portata più grande di quanto potrebbe sembrare a prima vista, il pungolo della gelosia e dell'orgoglio, le ferite dell'amore e il vuoto dell'assenza.
Preferenze personali? La stereotipata e vagamente irreale Spagna dell'Inquisizione de La speranza, l'Oriente saggio e crudele de L'avventura di Tse-i-la. Forse l'unica vera caduta è Racconto cupo, narratore ancor più cupo, il resto ha una qualità costante.
Se mai mi ricapiterà tra le mani la perduta copia dei Racconti crudeli, probabilmente darò ad Auguste una seconda possibilità di colpirmi più a fondo. Per ora rimane una delle tante letture piacevoli, ma non indimenticabili, da cui trarre un paio di citazioni, dal cinicamente ironico al fantasmagoricamente romantico:
Come a teatro, in una poltrona centrale, si rimane ad assistere, per non disturbare i vicini - per cortesia insomma - a un dramma scritto in uno stile stancante e con un soggetto che vi dispiace, così io vivevo per buona creanza.
Ah! le Idee sono esseri viventi!... Il conte aveva scavato nell'aria la forma del suo amore, e bisognava pure che questo vuoto fosse colmato dal solo essere che gli era omogeneo, o altrimenti l'Universo sarebbe crollato.
Adatto al triste romanticismo di Vera https://www.youtube.com/watch?v=ELcpu...
November 3, 2017
Jean Marie Mathieu Philppe Auguste conte di Villiers de l'Isle-Adam è, come si può facilmente evincere dal nome, un aristocratico. Ma ha qualcosa in più rispetto ai coevi aristocratici del XIX secolo, ovvero è povero in canna, praticamente un morto di fame. La strana condizione sociale, l'educazione, il genio innato e chissà cos'altro hanno probabilmente contribuito a fare del povero conte un grande autore, chissà perché misconosciuto. Ragazzi questo conte è un autore vero! Sette racconti uno più bello dell'altro, prosa elegante, piglio anticonformista, gusto dissacratorio e qualità immaginifiche ci consegnano una serie di quadri inquietanti, arguti, in qualche modo precursori di generi ancora non nati. "La speranza" è un raccontino feroce, un incubo psicologico condotto con sapienza e penna felice. "Vera" è un gioiellino alla Poe ante litteram, che ricorda con grazia Norman Bates e un certo Henry James, "il convitato delle ultime feste" ricorda Hugo per il clima ma con un gusto nero che è la bellezza del racconto, poi c'è la Cina, l'aristocrazia francese, i duelli, il teatro... Un autore che è stato una vera scoperta. Perché è così poco conosciuto? Perché?
Voto: 8
Voto: 8
July 14, 2016
y que tenia esto de terror???
June 27, 2014
insan bazen, Borges'i bile sorgulayabiliyor azizim.
nitekim,Borges'in önsözü, tüm öykülerden daha güzeldi.
nitekim,Borges'in önsözü, tüm öykülerden daha güzeldi.
December 4, 2012
çok yapay. kurgular da sıradandı, son iki öyküyle görece kurtardı durumu.
January 27, 2022
Bir süre ara vermiş olsam da her ay Babil Kitaplığından bir kitap okuma hedefime devam ediyorum. Kitapta en çok Poe’nun “Kuyu ve Sarkaç”ını hatırlatan “Umut İşkencesi” isimli hikayeyi beğendim. “Tse-i-la’nın Serüveni” de değişik bir hikayeydi. “Son Şenliklerin Davetlisi” şiddete bakış açısıyla ilgili farklı bir yaklaşımı göz önüne sermesi açısından ilginç olarak değerlendirilebilir. Diğer hikayelerden çok zevk aldığımı söyleyemeyeceğim.
July 18, 2023
Se me hizo muy largo, solo estuve esperando el momento en que terminará.
Pensé que el verdugo sería algo más increíble como un hombre lobo pero es un despiadado asesino, hubiera estado perfecto si no hubiera sido por que no sucedio nada, era una historia que se desarrollo dentro de la mente del protagonista y eso en las historias de terror no ayuda mucho.
Los personajes sentían miedo pero yo no pude ni sentir un poco de tensión.
Pensé que el verdugo sería algo más increíble como un hombre lobo pero es un despiadado asesino, hubiera estado perfecto si no hubiera sido por que no sucedio nada, era una historia que se desarrollo dentro de la mente del protagonista y eso en las historias de terror no ayuda mucho.
Los personajes sentían miedo pero yo no pude ni sentir un poco de tensión.
May 5, 2020
El libro menos terrorífico de la serie. El autor maneja una especie de terror simbolista, muy de la época. Es un poco pesado de leer hasta que se le halla el gusto al estilo tan particular de narrativa. Se nota la antigüedad de los escritos y en este caso, no es de agradecer.
Relatos fav:
1. La aventura de Tse-i-La.
2. La esperanza.
3. El secreto de la iglesia.
Relatos fav:
1. La aventura de Tse-i-La.
2. La esperanza.
3. El secreto de la iglesia.
February 7, 2025
No sé por qué venden como terror estos relatos del gran maestro decadentista Villiers de l'Isle-Adam. Todos ellos son cuentos filosóficos anticonformistas de gran belleza. Gérmenes, ideas, posicionamientos, peripecias que nutren las ideas de los lectores atentos. Una especie de Diderot oscuro. De mis autores preferidos.
September 14, 2017
5 estrelas para o 1° e último conto. ( "A tortura da esperança" e "Vera")
February 7, 2021
Bu öykülerin kaybolmaması, Babil Kitaplığı içerisinde kendine yer bulmuş olması harika. Hikâyeler epey ilginç ve keyifli. Çok detaya girmeden anekdot olarak anlatırsın, muhabbet başlatıcı (ya da hikayesine bağlı olarak muhabbet bitirici) olur. Okuduğu metinlerden ders çıkarmak isteyenler için de çok uygun. Babil Kitaplığı pişman etmiyor beni. =)
December 12, 2016
a tortura da esperança
****
título irremediavelmente denunciador que compromete toda a atmosfera.
a aventura de tsé-i-la
*****
arrojada psicologia e deliciosa viagem a uma china gallandiana.
a aposta
***
conto difícil de processar, possivelmente medíocre ou genial. a peculiar derradeira revelação no seio de ateus é mortiça. contudo, a corrupção que se abate sobre a personagem feminina é subtil testemunho da profundida da peçonha do padre e da sua igreja.
a rainha isabel
****
a crueldade tem diferentes facetas. o homem expressa-a de uma forma, a mulher de outra, um sujeito rico expressa-a assim, um pobre inflige-a assado. este conto é uma sublime ilustração de implacável perversidade em versão feminina.
o convidado das últimas festas
**
conto razoável que envelheceu mal. o leitor moderno encontra dez vezes mais horror num qualquer pasquim do que na maléfica personagem deste conto.
relato sombrio, narrador ainda mais sombrio
***
lembra "cavalleria rusticana", de Giovanni Verga (sendo isto um grande elogio). contudo, perde-se um pouco em excesso de referências culturais punheteiras (pode-se dizer "punheteiras" no punheteiro goodreads, não se pode?).
vera
*****
edgar allan poe aplaudiria deitado.
****
título irremediavelmente denunciador que compromete toda a atmosfera.
a aventura de tsé-i-la
*****
arrojada psicologia e deliciosa viagem a uma china gallandiana.
a aposta
***
conto difícil de processar, possivelmente medíocre ou genial. a peculiar derradeira revelação no seio de ateus é mortiça. contudo, a corrupção que se abate sobre a personagem feminina é subtil testemunho da profundida da peçonha do padre e da sua igreja.
a rainha isabel
****
a crueldade tem diferentes facetas. o homem expressa-a de uma forma, a mulher de outra, um sujeito rico expressa-a assim, um pobre inflige-a assado. este conto é uma sublime ilustração de implacável perversidade em versão feminina.
o convidado das últimas festas
**
conto razoável que envelheceu mal. o leitor moderno encontra dez vezes mais horror num qualquer pasquim do que na maléfica personagem deste conto.
relato sombrio, narrador ainda mais sombrio
***
lembra "cavalleria rusticana", de Giovanni Verga (sendo isto um grande elogio). contudo, perde-se um pouco em excesso de referências culturais punheteiras (pode-se dizer "punheteiras" no punheteiro goodreads, não se pode?).
vera
*****
edgar allan poe aplaudiria deitado.
July 12, 2019
Kitap içerik olarak Willers’in yedi öyküsünden oluşuyor:
Umut İşkencesi
Tse-i-la’nın Serüveni
Koz
Kraliçe Ysabeau
Son Şenliklerin Davetlisi
Karamsar Anlatı Daha Karamsar Anlatıcı
Véra
Ben genel olarak beğendim yazarı fakat beni zorlayan tek konu fazla isim ve rütbe olmasıydı. Bazı öykülerde öykünün kendisinden çok sanki isim okudum gibi bir hisse kapıldım. Umut İşkencesi adlı öykü gerçekten çok acımasızcaydı. İnsanın içindeki umut nasıl kullanılır bunu anlatıyordu. Öykünün son kelimeleri hâlâ aklımda… Son Şenliklerin Davetlisi ise paranın gücünü gösteriyor. Paran varsa nasıl birisi olduğunun önemsizleşmesini anlatıyor. Güzel, gerçekçi ve en uzun öyküydü. Véra en çok beğendiğim öykülerden birisi oldu. Hayal ile gerçek arasında bir sevginin yaratacağı kötülüğü gözler önüne sermiş Willers. Benim favori öyküm bu oldu açıkçası. Karamsar Anlatı Daha Karamsar Anlatıcı ise çok acıydı. İnsanların nereye doğru gittiğine ve vurdumduymazlığına bir ayna tutmuş yazar.
Diğer Babil Kitaplığı kitaplarının yanında bir tık geride kalsa da keyif verdi.
Umut İşkencesi
Tse-i-la’nın Serüveni
Koz
Kraliçe Ysabeau
Son Şenliklerin Davetlisi
Karamsar Anlatı Daha Karamsar Anlatıcı
Véra
Ben genel olarak beğendim yazarı fakat beni zorlayan tek konu fazla isim ve rütbe olmasıydı. Bazı öykülerde öykünün kendisinden çok sanki isim okudum gibi bir hisse kapıldım. Umut İşkencesi adlı öykü gerçekten çok acımasızcaydı. İnsanın içindeki umut nasıl kullanılır bunu anlatıyordu. Öykünün son kelimeleri hâlâ aklımda… Son Şenliklerin Davetlisi ise paranın gücünü gösteriyor. Paran varsa nasıl birisi olduğunun önemsizleşmesini anlatıyor. Güzel, gerçekçi ve en uzun öyküydü. Véra en çok beğendiğim öykülerden birisi oldu. Hayal ile gerçek arasında bir sevginin yaratacağı kötülüğü gözler önüne sermiş Willers. Benim favori öyküm bu oldu açıkçası. Karamsar Anlatı Daha Karamsar Anlatıcı ise çok acıydı. İnsanların nereye doğru gittiğine ve vurdumduymazlığına bir ayna tutmuş yazar.
Diğer Babil Kitaplığı kitaplarının yanında bir tık geride kalsa da keyif verdi.
December 28, 2014
O livro continha também os contos/ ensaios: “A Tortura da Esperança”, “A Aventura de Tsé-i-la”, “A Aposta”, “A Rainha Isabel”, “Relato Sombrio, Narrador ainda mais Sombrio”, e “Vera”. Os contos são interessantes, havendo em quase todos uma certa simpatia, ou até idolatração pela morte. A escrita de Villiers é bem composta, tendo por vezes “momentos” de especial primazia. Alguns dos contos fizeram-me lembrar Papini (ainda que este apresente temas um pouco mais mórbidos).
December 30, 2022
Sette racconti senza lieto fine, senza speranza, senza ottimismo: una scrittura fluida ed elegante che sa intrattenere il lettore fin dalle prime battute di ogni racconto ma che lentamente ma inesorabilmente si avvia ogni volta verso un finale venato di horror.
October 12, 2013
¿Libro de terror?; qué pésima historia la que acabo de leer; me costó mucho terminar un libro de apenas 40 páginas en un formato muy pequeño. Aunque en gustos literarios todos somos muy diferentes.
July 14, 2015
Un cuento bah... lo bueno: es cortito se lee rápido, pero es totalmente previsible y eso le quita suspenso...
May 20, 2016
Romantik dönemin acıları, algıları ne kadar uzağımızda kalmış meğer...
January 23, 2021
𝐸𝓁 𝒞𝑜𝓃𝓋𝒾𝒹𝒶𝒹𝑜 𝒟𝑒 𝐿𝒶𝓈 Ú𝓁𝓉𝒾𝓂𝒶𝓈 𝐹𝒾𝑒𝓈𝓉𝒶𝓈 𝒹𝑒 𝒜𝓊𝑔𝓊𝓈𝓉𝑒 𝒟𝑒 𝒱𝒾𝓁𝓁𝒾𝑒𝓇𝓈 𝒟𝑒 𝐿’𝒾𝓈𝓁𝑒-𝒜𝒹𝒶𝓂.
“Hubo una enloquecida noche en el carnaval de París, dos amigos... ¿o tres?, se suman a una junta con tres mujeres jóvenes y hermosas.
No son para nada chicas tímidas, por algo vienen del mundo artístico, y buscan que hombres jóvenes, iguales a ellas, les paguen una exquisita y lujosa cena.
Y de la nada llega un hombre, que pasa inadvertido y se dice llamar barón; un hombre alemán.
Al pasar de las horas, se vuelve sombrío e incierto.”
Este sin duda fue un libro, que, de una manera, estuvo escrito de diferente forma a lo normal en esa época—si comparamos la narrativa de ahora y antes, es obvio que ha ido avanzando en informalidades, pero considerando la época del escritor, era un poco más conciso que otros autores—.
Un baile enloquecido de puras máscaras, el danzar era lo que veían dos hombres, bajo unas arañas en la Ópera. Luego de la Ciudad Luz aparecen unas espléndidas mujeres que con sus descripciones tan detalladas te las podías imaginar cómo unas diosas.
El caso aquí, es que creo que Villers tenía el objetivo de jugar con la crueldad, sonaría más para su obra, pero me lo tomé más para el lector (en mis zapatos, lectora).
Por lo que leí en el prólogo que hizo Mariana Enriquez (no sé quién es ella, supongo que una escritora, pero investigaré) este cuento es parte de un libro completo de Auguste, llamado “Cuentos Crueles”.
Tengo que admitir que hubo como cuatro partes que no entendí del todo, pero eso es lo que más me llamó la atención, puede que haya sido parte del objetivo —o a lo mejor yo estuve más distraída— pero si no estoy mal de todo, había interpretación.
Traté de leer esas partes que me dejaron en blanco, y creo que las estoy comprendiendo más.
Es un libro fácil de leer, me encantó, no estoy acostumbrada a leer terror, pero es un género que le daría muchísimas oportunidades por la particularidad de sus historias (justo estoy investigando la escritura de cuentos de terror, ya que quiero hacer uno).
Interpretación de Terror, me encanta.
A lo mejor no todos y todas lo vean como yo lo vi, pero eso es lo interesante de las obras, que cualquiera lo ve de una forma distinta.
Le doy 4/5 de 🐥
“Hubo una enloquecida noche en el carnaval de París, dos amigos... ¿o tres?, se suman a una junta con tres mujeres jóvenes y hermosas.
No son para nada chicas tímidas, por algo vienen del mundo artístico, y buscan que hombres jóvenes, iguales a ellas, les paguen una exquisita y lujosa cena.
Y de la nada llega un hombre, que pasa inadvertido y se dice llamar barón; un hombre alemán.
Al pasar de las horas, se vuelve sombrío e incierto.”
Este sin duda fue un libro, que, de una manera, estuvo escrito de diferente forma a lo normal en esa época—si comparamos la narrativa de ahora y antes, es obvio que ha ido avanzando en informalidades, pero considerando la época del escritor, era un poco más conciso que otros autores—.
Un baile enloquecido de puras máscaras, el danzar era lo que veían dos hombres, bajo unas arañas en la Ópera. Luego de la Ciudad Luz aparecen unas espléndidas mujeres que con sus descripciones tan detalladas te las podías imaginar cómo unas diosas.
El caso aquí, es que creo que Villers tenía el objetivo de jugar con la crueldad, sonaría más para su obra, pero me lo tomé más para el lector (en mis zapatos, lectora).
Por lo que leí en el prólogo que hizo Mariana Enriquez (no sé quién es ella, supongo que una escritora, pero investigaré) este cuento es parte de un libro completo de Auguste, llamado “Cuentos Crueles”.
Tengo que admitir que hubo como cuatro partes que no entendí del todo, pero eso es lo que más me llamó la atención, puede que haya sido parte del objetivo —o a lo mejor yo estuve más distraída— pero si no estoy mal de todo, había interpretación.
Traté de leer esas partes que me dejaron en blanco, y creo que las estoy comprendiendo más.
Es un libro fácil de leer, me encantó, no estoy acostumbrada a leer terror, pero es un género que le daría muchísimas oportunidades por la particularidad de sus historias (justo estoy investigando la escritura de cuentos de terror, ya que quiero hacer uno).
Interpretación de Terror, me encanta.
A lo mejor no todos y todas lo vean como yo lo vi, pero eso es lo interesante de las obras, que cualquiera lo ve de una forma distinta.
Le doy 4/5 de 🐥
December 7, 2024
Un Poe francese. La tortura di La speranza è altrettanto inquietante di quella di Il pozzo e il pendolo, ma molto più composta. Il convitato delle ultime feste è una Maschera della morte rossa che non ha il cattivo gusto di contagiare gli invitati. Vera è altrettanto metafora della morte di Ligeia. L’avventura di Tse-i-la ha lo stesso gusto orientaleggiante del Millesimo secondo racconto di Shéhérazade. La regina Ysabeau ha la stessa Crudeltà del Gatto nero. La posta in gioco ricorda quale sia… Il potere delle parole. Il Racconto cupo è come un Discesa nel Maelstrom, ma fatta da altri.
Beh, il gioco è improvvisato e impreciso (magari un po’ forzato) ma rende l’idea. La strada di Poe conduce a Kafka. Quella di Villiers condurrebbe magari a un Gide più cupo. Si capisce perché piaceva a Borges.
Beh, il gioco è improvvisato e impreciso (magari un po’ forzato) ma rende l’idea. La strada di Poe conduce a Kafka. Quella di Villiers condurrebbe magari a un Gide più cupo. Si capisce perché piaceva a Borges.
April 8, 2024
Un cuento que Borges amaba y se entiende porque. Hay ecos de su prosa en todos lados. Yo leí la versión de Planeta prologada por Mariana Enríquez. El protagonista del relato es un sádico burgués que bien podría ser el antecesor de Hannibal Lecter. Un relato corto que ilustra a la perfección el decadentismo francés.
August 12, 2025
Nota: <70/100. Leído en agosto de 2025.
Excelentes: La esperanza, Vera.
Muy bueno: El convidado de las últimas fiestas.
Buenos: La aventura de Tse-i-La, El secreto de la Iglesia.
Aceptables: La reina Ysabeau; Relato sombrío, narrador más sombrío.
Excelentes: La esperanza, Vera.
Muy bueno: El convidado de las últimas fiestas.
Buenos: La aventura de Tse-i-La, El secreto de la Iglesia.
Aceptables: La reina Ysabeau; Relato sombrío, narrador más sombrío.
December 15, 2021
Este libro muestra la necesidad de no dejarse llevar por las apariencias. Aunque cuesta un poco acostumbrarse a la narrativa antigua , cuando se sucumbe a las palabras, los personajes van tomando forma. Estos finalmente muestran el escenario lúgubre que el autor ha querido dar a conocer.
Displaying 1 - 30 of 41 reviews