What do you think?
Rate this book
Russian Gothic
Years after the death of their beloved son, there is a knock at the door of Nikolai and Vera’s apartment. Introducing himself simply as ‘Sergeant Bertrand’, the unknown visitor triggers a precipitous journey into the depths of the human soul.
Hailed as an early masterpiece of post-Soviet literature, Russian Gothic is now available in English for the first time. Three decades after it was written, its complex portrait of grief, misogyny, violence – and love – is as fresh, shocking and relevant as ever.
Hailed as an early masterpiece of post-Soviet literature, Russian Gothic is now available in English for the first time. Three decades after it was written, its complex portrait of grief, misogyny, violence – and love – is as fresh, shocking and relevant as ever.
122 pages, Paperback
First published January 1, 1991
41 people are currently reading
1667 people want to read
About the author
Aleksandr Skorobogatov
9 books105 followersAleksandr Skorobogatov was born in Grodno in what is now Belarus and has lived and worked in Antwerp, Belgium, since the 1990s. He is widely regarded as one of the most original Russophone writers of the post-communist era. An heir to Dostoevsky, Gogol, Bulgakov and Nabokov – the surreal line of the Russian literary canon – his novels have been published to great acclaim in Russian, Croatian, Danish, Dutch, English, French, Italian, Greek, Serbian and Spanish.
His cult novel Russian Gothic (originally Sergeant Bertrand) received the International Literary Award Città di Penne for its Italian edition and the Best Novel of the Year Award from Yunost, and was praised by The New York Times as “a lambent portrait of madness.” His novel Cocaine (2017) won Belgium’s Cutting Edge Award for Best Book International, and The Raccoon (2020) confirmed his reputation for darkly comic, visionary fiction; the newspaper De Tijd has called him “the best Russian writer of the moment.”
His most recent novel, Achter de donkere wouden (Through the Dark Woods), first published in his own Dutch translation by De Geus in 2025, has become a much-discussed bestseller in the Low Countries. This searing autofiction about the kidnapping and murder of his fifteen-year-old son has been hailed in the press as both a heartbreaking elegy and a furious indictment of the moral collapse of post-Soviet Russia; the English edition, Through the Dark Woods, will be published as a lead title by Old Street Publishing in 2026.
Skorobogatov is the laureate of the 74th Ark Prize of the Free Word (2024), awarded for his outspoken essays on the dictatorships of Belarus and Russia, and of the KU Leuven Honorary Medal (2025), bestowed for his literary oeuvre and his penetrating analyses of Russia’s war logic and Western indifference. He is a member of PEN Vlaanderen.
His cult novel Russian Gothic (originally Sergeant Bertrand) received the International Literary Award Città di Penne for its Italian edition and the Best Novel of the Year Award from Yunost, and was praised by The New York Times as “a lambent portrait of madness.” His novel Cocaine (2017) won Belgium’s Cutting Edge Award for Best Book International, and The Raccoon (2020) confirmed his reputation for darkly comic, visionary fiction; the newspaper De Tijd has called him “the best Russian writer of the moment.”
His most recent novel, Achter de donkere wouden (Through the Dark Woods), first published in his own Dutch translation by De Geus in 2025, has become a much-discussed bestseller in the Low Countries. This searing autofiction about the kidnapping and murder of his fifteen-year-old son has been hailed in the press as both a heartbreaking elegy and a furious indictment of the moral collapse of post-Soviet Russia; the English edition, Through the Dark Woods, will be published as a lead title by Old Street Publishing in 2026.
Skorobogatov is the laureate of the 74th Ark Prize of the Free Word (2024), awarded for his outspoken essays on the dictatorships of Belarus and Russia, and of the KU Leuven Honorary Medal (2025), bestowed for his literary oeuvre and his penetrating analyses of Russia’s war logic and Western indifference. He is a member of PEN Vlaanderen.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 129 reviews
July 9, 2019
Men in rage strike those that wish them best
(Shakespeare, Othello)
In relationships, upsetting behaviour like possessiveness and undesirable emotions like excessive jealousy are human flaws we mostly tend to sweep under the rug of ignorance and denial, preferring to turn a blind eye to them, rather than facing them with all our strength – even more if we discern these flaws amongst our own less agreeable traits. Psychological research figured out that sexual jealousy is not merely a ‘normal’ sign of love to be taken as a compliment, but can be a dangerous phenomenon that sometimes degenerates in domestic violence or worse. Deeply rooted in our being and brain, jealousy is hard to control and will stay quite a trial for mankind, probably even to a larger extent for the young generations of digital natives – as clandestinely reading the texts or facebook messages of their partner is so delightfully easy, they have to fight the inclination to check out the lives of their partner and be vigilant not to cross the line where control replaces trust.
Sergeant Bertrand revolves around Nikolaj and his young and beautiful spouse Vera, a theatre actress, living in a small apartment. While Nikolaj wastes his days away lying in bed in a darkened room, drinking vodka, suffering from headaches and indefinite pains, the green-eyed monster of jealousy creeps in, brought into their home and lives by a mysterious visitor, Sergeant Bertrand. Bertrand is lusting after Vera and takes control of Nikolaj’s mind, undermining and manipulating him with foul insinuations. Tortured by mirages of his spouse voluptuously lollygagging, giving in to and indulging in the caresses and kisses of Bertrand and other men like her fellow actors, Nikolaj lapses into sudden outbursts of brutality and violence. Consumed by paranoia and delusional jealousy, Nikolaj finally goes beserk.
(Photo by the Polish photographer Laura Makabresku)
There is a Shakespearean sense of tragedy to this haunting story, enhanced by obvious references to and striking parallels with Shakespeare’s work, namely with Othello. In her purity and beauty Vera bears a strong resemblance to Desdemona’s saint-like character, a loveable, dedicated, tender-hearted innocent wife, lacking however Desdemona’s eloquence. Like Iago, it is Bertrand who plants the seeds of suspicion and jealousy in Nikolaj’s mind. Like Shakespeare, Skorobogatov knows how to engage the reader’s sympathy for both partners of the doomed couple.
Sergeant Bertrand is the deeply disturbing debut novel of the Russian writer Alexandr Skorobogatov, who was born in Byelorussia and is residing in Antwerp since 1992. It was initially translated from the Russian and published in Dutch in 1992. The novel got translated in French (as ‘Véra’), Italian and Greek. Due to the acclaim of his 2008 novel ‘Portrait d’une jeune fille inconnue’ last year, his first novel once again takes centre stage.
This gloomy tale of morbid jealousy is not for the faint-hearted, as it immerses the reader in a chilling world of raw and destructive emotions, and brutal violence. Skorobogatov’s exploration of the destructive force of devastating jealousy and grief is a candid and faithful account of the agony one goes through when one’ s partner mental health is waning, showing the grim reality of living together with someone suffering from a serious mental illness. Highlighting Nikolaj’s state of delusion, he evokes at sync how the healthy partner gets caught between the devil and the deep blue sea of fear, despair, guilt, affection and compassion, torn between the urge to take care for and not to abandon one’s beloved in the hour of need, while being terrified by unpredictable and incomprehensible behaviour.
As Skorobogatov masterfully plays with the mix-up of Dichtung und Wahrheit , the reader shouldn’t expect to attain the ultimate truth out of the recounts of the past and the present, dreams and hallucinations, imagination and reality, and is left puzzled on the true nature of Bertrand. Does he really exist in the flesh, or is he just a demonic voice in Nikolaj’s warped and bewildered mind, a figment of the imagination? Or is he actually a frightening emanation of Nikolaj’s dissociative identity? Is it the grief for the loss of their child, the fear to lose a loved one again, enforced by compulsive drinking, that provoked his pathological possessiveness and has driven Nikolaj insane? What is the cause here and what is the effect?
Skorobogatov’s story reminded me of these poignant lines of Oscar Wilde’s The Ballad of Reading Gaol:
Yet each man kills the thing he loves,
By each let this be heard,
Some do it with a bitter look,
Some with a flattering word,
The coward does it with a kiss,
The brave man with a sword!
Some kill their love when they are young,
And some when they are old;
Some strangle with the hands of Lust,
Some with the hands of Gold:
The kindest use a knife, because
The dead so soon grow cold.
Some love too little, some too long,
Some sell, and others buy;
Some do the deed with many tears,
And some without a sigh:
For each man kills the thing he loves,
Yet each man does not die.
(Shakespeare, Othello)
In relationships, upsetting behaviour like possessiveness and undesirable emotions like excessive jealousy are human flaws we mostly tend to sweep under the rug of ignorance and denial, preferring to turn a blind eye to them, rather than facing them with all our strength – even more if we discern these flaws amongst our own less agreeable traits. Psychological research figured out that sexual jealousy is not merely a ‘normal’ sign of love to be taken as a compliment, but can be a dangerous phenomenon that sometimes degenerates in domestic violence or worse. Deeply rooted in our being and brain, jealousy is hard to control and will stay quite a trial for mankind, probably even to a larger extent for the young generations of digital natives – as clandestinely reading the texts or facebook messages of their partner is so delightfully easy, they have to fight the inclination to check out the lives of their partner and be vigilant not to cross the line where control replaces trust.
Sergeant Bertrand revolves around Nikolaj and his young and beautiful spouse Vera, a theatre actress, living in a small apartment. While Nikolaj wastes his days away lying in bed in a darkened room, drinking vodka, suffering from headaches and indefinite pains, the green-eyed monster of jealousy creeps in, brought into their home and lives by a mysterious visitor, Sergeant Bertrand. Bertrand is lusting after Vera and takes control of Nikolaj’s mind, undermining and manipulating him with foul insinuations. Tortured by mirages of his spouse voluptuously lollygagging, giving in to and indulging in the caresses and kisses of Bertrand and other men like her fellow actors, Nikolaj lapses into sudden outbursts of brutality and violence. Consumed by paranoia and delusional jealousy, Nikolaj finally goes beserk.
(Photo by the Polish photographer Laura Makabresku)
There is a Shakespearean sense of tragedy to this haunting story, enhanced by obvious references to and striking parallels with Shakespeare’s work, namely with Othello. In her purity and beauty Vera bears a strong resemblance to Desdemona’s saint-like character, a loveable, dedicated, tender-hearted innocent wife, lacking however Desdemona’s eloquence. Like Iago, it is Bertrand who plants the seeds of suspicion and jealousy in Nikolaj’s mind. Like Shakespeare, Skorobogatov knows how to engage the reader’s sympathy for both partners of the doomed couple.
Sergeant Bertrand is the deeply disturbing debut novel of the Russian writer Alexandr Skorobogatov, who was born in Byelorussia and is residing in Antwerp since 1992. It was initially translated from the Russian and published in Dutch in 1992. The novel got translated in French (as ‘Véra’), Italian and Greek. Due to the acclaim of his 2008 novel ‘Portrait d’une jeune fille inconnue’ last year, his first novel once again takes centre stage.
This gloomy tale of morbid jealousy is not for the faint-hearted, as it immerses the reader in a chilling world of raw and destructive emotions, and brutal violence. Skorobogatov’s exploration of the destructive force of devastating jealousy and grief is a candid and faithful account of the agony one goes through when one’ s partner mental health is waning, showing the grim reality of living together with someone suffering from a serious mental illness. Highlighting Nikolaj’s state of delusion, he evokes at sync how the healthy partner gets caught between the devil and the deep blue sea of fear, despair, guilt, affection and compassion, torn between the urge to take care for and not to abandon one’s beloved in the hour of need, while being terrified by unpredictable and incomprehensible behaviour.
As Skorobogatov masterfully plays with the mix-up of Dichtung und Wahrheit , the reader shouldn’t expect to attain the ultimate truth out of the recounts of the past and the present, dreams and hallucinations, imagination and reality, and is left puzzled on the true nature of Bertrand. Does he really exist in the flesh, or is he just a demonic voice in Nikolaj’s warped and bewildered mind, a figment of the imagination? Or is he actually a frightening emanation of Nikolaj’s dissociative identity? Is it the grief for the loss of their child, the fear to lose a loved one again, enforced by compulsive drinking, that provoked his pathological possessiveness and has driven Nikolaj insane? What is the cause here and what is the effect?
But that morning, so it seemed, he had not hit Vera after all. He clearly remembered wanting to hit her when he’d caught up with her at the bathroom door, but he had controlled himself, so as not to frighten her, as he told himself. Do not frighten the butterfly. Why then was she lying on the floor, and was he bending down, lifting Vera with her wet face, wet eyes with tears that rolled incessantly, one after the other, as if afraid of falling behind? Why were her eyelashes wet and caked, and were there clumps of hair in the palm of his hand?
And the reason he hadn’t hit her was this: so as not to frighten her away. A butterfly must be approached with utmost care; your movements must be careful, and not even a shadow should fall upon it. A butterfly can be startled by a single glance.
Skorobogatov’s story reminded me of these poignant lines of Oscar Wilde’s The Ballad of Reading Gaol:
Yet each man kills the thing he loves,
By each let this be heard,
Some do it with a bitter look,
Some with a flattering word,
The coward does it with a kiss,
The brave man with a sword!
Some kill their love when they are young,
And some when they are old;
Some strangle with the hands of Lust,
Some with the hands of Gold:
The kindest use a knife, because
The dead so soon grow cold.
Some love too little, some too long,
Some sell, and others buy;
Some do the deed with many tears,
And some without a sigh:
For each man kills the thing he loves,
Yet each man does not die.
September 20, 2019
This debut by the Bielo-Russian writer Aleksandr Skorobogatov (° 1963) was a rather intense reading experience. After the first chapters it's clear that this story is a succession of delusions by a certain Nikolaj, an alcohol-addict with a terrible jealousy obsession. Nikolaj suspects his wife Vera, a theatre actress, is constantly having affairs with other men. And that seems to be confirmed by incidents at home and in the theatre, seen through the eyes of Nikolaj. After such a scene there is always a very violent discharge by Nikolaj, every time getting worse. Also, Nikolaj constantly is driven to the limit by a rather mysterious friend of his, a certain Sergeant Bertrand, who persuades him to behave more like a real man. The entire - rather short - story is described in such a way that it is not always clear what is real and what is not, and for example whether that Bertrand is not just a split personality of Nikolaj.
As I read this, I realized that Nikolay might well be a character from a Dostoevsky novel, someone like in Demons (also known under the title of 'Devils' or 'The Possessed'), but then in intensified form. In other words, Skorobogatov measures himself with the big ones, and that’s quite something. Yet there are some snags: various storylines (the references to the dead son of Nikolaj and Vera, Nikolaj's mysterious scar) are not really worked out, and I found Vera's unconditional love for her insane and violent husband to be quite incredible (although also Dostoyevsky's works contain lots of similar female characters, though their background is more elaborated).
Of course, you can also read this novel metaphorically and see Nikolaj/Bertrand as the obsessive and ruthless State, operating jealously and violently towards its inhabitants (a late reminiscence of the Soviet Union), but I'm not entirely convinced by that. Anyway, an intriguing debut of an author that emigrated to my home country and is living and writing in Antwerp now! (2.5 stars)
PS. This was originally published in Russian in 1991 (in a censured version), translated into Dutch and published here in 1992, finally completely re-edited in 2004 in Dutch (it was this last version that I read). I know not on which edition the translations into other languages are based upon.
As I read this, I realized that Nikolay might well be a character from a Dostoevsky novel, someone like in Demons (also known under the title of 'Devils' or 'The Possessed'), but then in intensified form. In other words, Skorobogatov measures himself with the big ones, and that’s quite something. Yet there are some snags: various storylines (the references to the dead son of Nikolaj and Vera, Nikolaj's mysterious scar) are not really worked out, and I found Vera's unconditional love for her insane and violent husband to be quite incredible (although also Dostoyevsky's works contain lots of similar female characters, though their background is more elaborated).
Of course, you can also read this novel metaphorically and see Nikolaj/Bertrand as the obsessive and ruthless State, operating jealously and violently towards its inhabitants (a late reminiscence of the Soviet Union), but I'm not entirely convinced by that. Anyway, an intriguing debut of an author that emigrated to my home country and is living and writing in Antwerp now! (2.5 stars)
PS. This was originally published in Russian in 1991 (in a censured version), translated into Dutch and published here in 1992, finally completely re-edited in 2004 in Dutch (it was this last version that I read). I know not on which edition the translations into other languages are based upon.
December 14, 2023
This little Belarussian gem, or perhaps black opal is more appropriate, has taken more than thirty years to reach English translation, though on its relase in 1991 won several awards. A cause for celebration most certainly.
It is a tale told by a madman driven to violence by jealousy. Skorobogatov’s noir opens as it means to carry on..
These words concern one Sergeant Bertrand, who, “liked to wiggle his toes in there, but he didn’t like it at all when the women screamed”.
Bertrand is the best friend of Nikolai, a veteran of the Russian army, who will quite quickly lose his sanity in a most alarming way, perhaps no surpise when in the company of a 'friend' such as Bertrand.
Whether his actions are driven by jealous rage at his wife's extramartial affair, or PTSD from his days at war, the study of his tormented mind is unnerving. As the novel proceeds, Nikolai's mind deteriorates, and soon he is unable to distinguish dreams from reality, or rather night-terrors from the terror of his days.
In the prose as well as in the dialogue Skorobogatov writes with a gripping distortion to his descriptions and dark wit which makes the whole piece into something that bit special.
For all those dark souls (like me) that revel in such a dominion as Skorobogatov creates, this is not to be missed.
It is a tale told by a madman driven to violence by jealousy. Skorobogatov’s noir opens as it means to carry on..
They say he murdered women using a short-bladed knife with a crooked bone handle to rip open their bellies..
These words concern one Sergeant Bertrand, who, “liked to wiggle his toes in there, but he didn’t like it at all when the women screamed”.
Bertrand is the best friend of Nikolai, a veteran of the Russian army, who will quite quickly lose his sanity in a most alarming way, perhaps no surpise when in the company of a 'friend' such as Bertrand.
Whether his actions are driven by jealous rage at his wife's extramartial affair, or PTSD from his days at war, the study of his tormented mind is unnerving. As the novel proceeds, Nikolai's mind deteriorates, and soon he is unable to distinguish dreams from reality, or rather night-terrors from the terror of his days.
In the prose as well as in the dialogue Skorobogatov writes with a gripping distortion to his descriptions and dark wit which makes the whole piece into something that bit special.
For all those dark souls (like me) that revel in such a dominion as Skorobogatov creates, this is not to be missed.
November 29, 2016
Lees hier mijn interview met Aleksandr Skorobogatov:
http://www.cuttingedge.be/interviews/...
Gekwelde hoorndrager
Met een vrouw als Vera, de bloedmooie actrice, had Nikolaj een gelukkig man kunnen worden, maar hij wordt verteerd door jaloezie. Verliest hij daarom zijn grip op de werkelijkheid? Drink hij daarom zijn gedachten suf met wodka? Wordt de vertelling daarom een donker woud waarin de lezer verdwaalt?
Aleksandr Skorogobatov, afkomstig uit Wit-Rusland en neergestreken in Antwerpen, besloot zich op zijn achttiende volledig aan zijn schrijverschap te wijden. Zijn donkere novelle Sergeant Bertrand verscheen voor het eerst in 1991 en wordt nu -25 jaar later- door Cossee in een prachtige editie heruitgegeven. Het masker, de hoorndrager en de dood. Dat hebben ze bij de vormgeving van Cossee goed begrepen. De omslagillustratie vat in een ijzersterk beeld de teneur van de vertelling.
Alsof een acteur je hoofd is binnengeslopen en je met een rokerige stem bedwelmt met zijn verhaal. Zo leest Sergeant Bertrand, een surreële novelle die het midden houdt tussen J. Bernlef en David Lynch. Verblind door zijn jaloezie is Nikolaj terechtgekomen in een grenszone tussen realiteit en verbeelding, hij is een marionet geworden die in een nachtmerrie wordt bespeeld door zijn eigen demonen. Skorogobatov weeft met zijn taal een web waarin hij zijn lezers strikt, hij gaat aan de haal met de tastbare werkelijkheid en laat gretig elementen uit dromen zijn verhaal binnendringen.
Moord en gruwelbeelden worden niet geschuwd en het lijkt wel alsof elke pagina ons dieper meesleurt in een steeds donkerder spiraal. Niet toevallig treffen we Nikolaj in deze novelle ook in een ziekenhuis aan. Maar of hij tot de alcoholverslaafden of tot de echte krankzinnigen wordt gerekend, dat blijft dan weer in het midden.
Het is in dit prachtige kluwen van woorden nooit duidelijk te achterhalen waar de werkelijkheid ophoudt en de droom, de inbeelding of de verbeelding het overneemt. “Ik kan me niets meer herinneren”, bekent Nikolaj, “was het nu een droom of echt, of heeft iemand het misschien verteld?”
http://www.cuttingedge.be/interviews/...
Gekwelde hoorndrager
Met een vrouw als Vera, de bloedmooie actrice, had Nikolaj een gelukkig man kunnen worden, maar hij wordt verteerd door jaloezie. Verliest hij daarom zijn grip op de werkelijkheid? Drink hij daarom zijn gedachten suf met wodka? Wordt de vertelling daarom een donker woud waarin de lezer verdwaalt?
Aleksandr Skorogobatov, afkomstig uit Wit-Rusland en neergestreken in Antwerpen, besloot zich op zijn achttiende volledig aan zijn schrijverschap te wijden. Zijn donkere novelle Sergeant Bertrand verscheen voor het eerst in 1991 en wordt nu -25 jaar later- door Cossee in een prachtige editie heruitgegeven. Het masker, de hoorndrager en de dood. Dat hebben ze bij de vormgeving van Cossee goed begrepen. De omslagillustratie vat in een ijzersterk beeld de teneur van de vertelling.
Alsof een acteur je hoofd is binnengeslopen en je met een rokerige stem bedwelmt met zijn verhaal. Zo leest Sergeant Bertrand, een surreële novelle die het midden houdt tussen J. Bernlef en David Lynch. Verblind door zijn jaloezie is Nikolaj terechtgekomen in een grenszone tussen realiteit en verbeelding, hij is een marionet geworden die in een nachtmerrie wordt bespeeld door zijn eigen demonen. Skorogobatov weeft met zijn taal een web waarin hij zijn lezers strikt, hij gaat aan de haal met de tastbare werkelijkheid en laat gretig elementen uit dromen zijn verhaal binnendringen.
Moord en gruwelbeelden worden niet geschuwd en het lijkt wel alsof elke pagina ons dieper meesleurt in een steeds donkerder spiraal. Niet toevallig treffen we Nikolaj in deze novelle ook in een ziekenhuis aan. Maar of hij tot de alcoholverslaafden of tot de echte krankzinnigen wordt gerekend, dat blijft dan weer in het midden.
Het is in dit prachtige kluwen van woorden nooit duidelijk te achterhalen waar de werkelijkheid ophoudt en de droom, de inbeelding of de verbeelding het overneemt. “Ik kan me niets meer herinneren”, bekent Nikolaj, “was het nu een droom of echt, of heeft iemand het misschien verteld?”
July 17, 2016
Bezwerende roman over de 'green-eyed monster', jaloezie, en de mentale helletocht van een alcoholicus die eraan onder doorgaat. Een klassieke, oerdegelijke vertelling, die steeds intrigeert en je als lezer meer dan eens meedogenloos uit je comfort zone haalt. Met zijn eenvoudige, uitgepuurde stijl sorteert Skorobogatov een maximum aan effect en sfeer. Jammer van het laatste derde van de roman: daar zit wat turbulentie op en hier en daar zelfs een kleine luchtzak. Hoe het zij, gedreven lectuur die nieuwsgierig maakt naar meer werk van deze boeiende auteur.
January 14, 2020
Θα φανεί κάπως υπερβολικό, αλλά η ανάγνωση της συγκεκριμένης νουβέλας αποτελεί 'εμπειρία', γιατί είναι, κατά τη γνώμη μου ένα από τα πιο σοκαριστικά ψυχολογικά θρίλερ των τελευταίων 30 ετών. Θυμίζει πολύ έντονα 2 ταινίες: την 'Χαμένη λεωφόρο' του Λιντς και το 'Σε ζηλεύω' του Σαμπρόλ - πρόκειται, ίσως, για το.... 'βιβλίο-παράκρουση' όπου, κάποιες στιγμές, οι αναγνώστες θα νιώσουν ότι μπορεί και να χάσουν το μυαλό τους, προσπαθώντας να κατανοήσουν τον 'άρρωστο' ψυχισμό του κεντρικού ήρωα, ο οποίος παλεύει με τους 'δαίμονες' της ζήλιας και της κτητικότητας.
Χωρίς να γνωρίζω από πού επηρρεάστηκε ο Σκορομπογκάτωφ για να γράψει αυτό το βιβλίο, οφείλω να παρατηρήσω ότι η ιστορία είναι μια..., κυριολεκτικά, κατάβαση στη κόλαση για έναν άνθρωπο που, το λιγότερο, δεν έχει μάθει να αγαπά και να αγαπιέται, δεν γνωρίζει τον εαυτό του, αλλά δεν ζητά και βοήθεια για να τον βρει.
Σε όλο το βιβλίο, η φρίκη παλεύει με την λύπηση και την οργή - δεν διαβάζεται εύκολα, αλλά προτείνεται για τους λάτρεις των ψυχολογικών θρίλερ.
Αποτελεί κατηγορία από μόνο του - η νουβέλα δεν είναι αμιγώς αστυνομική, ωστόσο, στην αρχή και στο τέλος της, υπάρχουν διάσπαρτα στοιχεία police procedural.
Ο Σκορομπογκάτωφ έλαβε το πρώτο βραβείο του ρωσικού διαγωνισμού «Γιούνοστ» για το συγκεκριμένο βιβλίο.
Βαθμολογία: 4,6/5 ή 9,2/10.
Χωρίς να γνωρίζω από πού επηρρεάστηκε ο Σκορομπογκάτωφ για να γράψει αυτό το βιβλίο, οφείλω να παρατηρήσω ότι η ιστορία είναι μια..., κυριολεκτικά, κατάβαση στη κόλαση για έναν άνθρωπο που, το λιγότερο, δεν έχει μάθει να αγαπά και να αγαπιέται, δεν γνωρίζει τον εαυτό του, αλλά δεν ζητά και βοήθεια για να τον βρει.
Σε όλο το βιβλίο, η φρίκη παλεύει με την λύπηση και την οργή - δεν διαβάζεται εύκολα, αλλά προτείνεται για τους λάτρεις των ψυχολογικών θρίλερ.
Αποτελεί κατηγορία από μόνο του - η νουβέλα δεν είναι αμιγώς αστυνομική, ωστόσο, στην αρχή και στο τέλος της, υπάρχουν διάσπαρτα στοιχεία police procedural.
Ο Σκορομπογκάτωφ έλαβε το πρώτο βραβείο του ρωσικού διαγωνισμού «Γιούνοστ» για το συγκεκριμένο βιβλίο.
Βαθμολογία: 4,6/5 ή 9,2/10.
September 14, 2016
Nicolaj toch, je laat me verweesd en met veel vragen achter. Was het je zoon, was het je vrouw, was het je hoofd dat je parten speelde? Wie ben je en wat is er met jou aan de hand? Wat is echt en wat maakt je hoofd echt?
Dit korte boek is moeilijk neer te leggen. Je wordt meegezogen in de 'realiteit' van Nicolaj die, wanhopig zoekt, wil begrijpen, jaloers is, verteerd wordt, hallucineert (?), vreest, worstelt, huilt, verwoest.
Wat is er echt en wat niet? Je kan het blijven herlezen, de vragen blijven even pregnant.
Ik herken er de menselijke tendens/neiging in die je tegenwoordig op sociale media vaak ziet:
denken dat de men 'weet' wat er aan de hand is en vanuit dat 'weten' reageren om dan (soms) te beseffen dat het toch niet is wat men denkt, (soms) te beseffen dat je niet weet en dat je worstelt met wat waar is en wat niet en hoe daarmee om te gaan.
Knap!
http://www.tzum.info/2016/05/recensie...
Dit korte boek is moeilijk neer te leggen. Je wordt meegezogen in de 'realiteit' van Nicolaj die, wanhopig zoekt, wil begrijpen, jaloers is, verteerd wordt, hallucineert (?), vreest, worstelt, huilt, verwoest.
Wat is er echt en wat niet? Je kan het blijven herlezen, de vragen blijven even pregnant.
Ik herken er de menselijke tendens/neiging in die je tegenwoordig op sociale media vaak ziet:
denken dat de men 'weet' wat er aan de hand is en vanuit dat 'weten' reageren om dan (soms) te beseffen dat het toch niet is wat men denkt, (soms) te beseffen dat je niet weet en dat je worstelt met wat waar is en wat niet en hoe daarmee om te gaan.
Knap!
http://www.tzum.info/2016/05/recensie...
August 21, 2016
Een mooi, indrukwekkend boek. Eenzaamheid, waandenkbeelden en bovenal het lijden van de hoofdpersoon. Intens gevoeld. Aangrijpend en prachtig.
December 15, 2024
Okaaayy... so the book is trying to convey male obsession I guess, and it's largely about a husband going mad, abusing his wife, and then talking about how much he adores her (then doing the same all over again). He's paranoid because he believes she's cheating on him, but he can't let her go because he loves her, so he punishes her and the people he mistakes as her lovers instead.
I can't decide if this book is even trying to make a larger point about something? If it is, then I have no idea what. But to me, if you're going to write about domestic violence, sexual assault, and sexual violence, and you make the conscious choice to give the victim no personality (and I really do mean no personality, she is two-dimensionally described for her beauty, her talented "genius of pure beauty" in her acting, and her devotion to her abusive husband, and at no point does the author include anything to indicate any other characteristics) - then that's just unacceptable.
I was initially trying to give it the benefit of the doubt thinking it's trying to convey the baseless obsession some people form around women and relationships and beauty - but as far as I can see there is no indication that the author is trying to make any larger point. It just felt so stereotypically masculine-centric, and frankly I don't think it was written long ago enough (it was originally published in 1991, translated in 2023) to make this kind of content acceptable.
It was gratuitously graphic which served no purpose, and even putting aside all those issues of theme, the ending was such a non-event. It was confusing, anti-climactic and not even particularly as evocative in its writing as the rest of the book.
There were so many points it could have been making: post-USSR collective memory, social amnesia, the confusion and madness of living under an authoritarian state and the feelings of impotence that lead people to dire actions. But it completely missed the mark on all of these. It doesn't feel like there's any cognisant metaphor work going on, nothing felt insightful or meaningful.
I really wanted there to be something positive for me to take away from this, some element of it that I thought conveyed an interesting idea, but there just blatantly wasn't. It just read like pain porn exoticising (borderline fetishizing) insanity and various forms of violence as though they were some deeply profound male experience.
At least it was short tho?
I can't decide if this book is even trying to make a larger point about something? If it is, then I have no idea what. But to me, if you're going to write about domestic violence, sexual assault, and sexual violence, and you make the conscious choice to give the victim no personality (and I really do mean no personality, she is two-dimensionally described for her beauty, her talented "genius of pure beauty" in her acting, and her devotion to her abusive husband, and at no point does the author include anything to indicate any other characteristics) - then that's just unacceptable.
I was initially trying to give it the benefit of the doubt thinking it's trying to convey the baseless obsession some people form around women and relationships and beauty - but as far as I can see there is no indication that the author is trying to make any larger point. It just felt so stereotypically masculine-centric, and frankly I don't think it was written long ago enough (it was originally published in 1991, translated in 2023) to make this kind of content acceptable.
It was gratuitously graphic which served no purpose, and even putting aside all those issues of theme, the ending was such a non-event. It was confusing, anti-climactic and not even particularly as evocative in its writing as the rest of the book.
There were so many points it could have been making: post-USSR collective memory, social amnesia, the confusion and madness of living under an authoritarian state and the feelings of impotence that lead people to dire actions. But it completely missed the mark on all of these. It doesn't feel like there's any cognisant metaphor work going on, nothing felt insightful or meaningful.
I really wanted there to be something positive for me to take away from this, some element of it that I thought conveyed an interesting idea, but there just blatantly wasn't. It just read like pain porn exoticising (borderline fetishizing) insanity and various forms of violence as though they were some deeply profound male experience.
At least it was short tho?
August 28, 2016
De mannelijke seksuele jaloezie is een archetypisch thema dat sinds mensenheugenis zijn plaatsje vindt in de mythologie en literatuur en zelfs nog in hedendaagse levensbeschouwelijke theorieën, die het menen te moeten bestrijden met kledijvoorschriften voor vrouwen. Maar goed "The green-eyed monster" uit Othello heeft in Sergeant Bertrand een nieuwe incarnatie voor de 21ste eeuw. Sommige verhalen moeten telkens opnieuw verteld worden door telkens nieuwe schrijvers voor telkens andere plaatsen en tijden.
We kruipen in het hoofd van ene Nikolaj, een alcoholverslaafde (en schizofrene?) klaploper, wiens ziekelijke jaloezie en de daarbijhorende fantasie ontspoort in geweld en waanzin. We zijn getuige hoe perfect gewone activiteiten van zijn mooie, lieve, plichtsbewuste, trouwe, ijverige (ja een beetje ééndimensionaal heilig, dat wel) vrouw in het hoofd van Nikolaj uitgroeien tot sletterige bedriegerij. Pijnlijk om lezen voor mannelijke geesten.
Vlot te lezen, zuinige, gebalde schriftuur. Leg u op een te warme dag een halve dag onder een boom en het is gepiept.
We kruipen in het hoofd van ene Nikolaj, een alcoholverslaafde (en schizofrene?) klaploper, wiens ziekelijke jaloezie en de daarbijhorende fantasie ontspoort in geweld en waanzin. We zijn getuige hoe perfect gewone activiteiten van zijn mooie, lieve, plichtsbewuste, trouwe, ijverige (ja een beetje ééndimensionaal heilig, dat wel) vrouw in het hoofd van Nikolaj uitgroeien tot sletterige bedriegerij. Pijnlijk om lezen voor mannelijke geesten.
Vlot te lezen, zuinige, gebalde schriftuur. Leg u op een te warme dag een halve dag onder een boom en het is gepiept.
August 9, 2017
Was dit zijn debuut? Wow!
Je begint te lezen en je kan het boek niet meer wegleggen. Je emoties worden op de proef gesteld: afschuw, afgrijzen, ontzetting, maar ook medelijden wisselen elkaar af.
Je vraagt je af, je twijfelt...
Dat het verhaal en de personages nog dagen in mijn hoofd blijven rondspoken is, voor mij, het bewijs dat het meesterlijk goed geschreven is.
Je begint te lezen en je kan het boek niet meer wegleggen. Je emoties worden op de proef gesteld: afschuw, afgrijzen, ontzetting, maar ook medelijden wisselen elkaar af.
Je vraagt je af, je twijfelt...
Dat het verhaal en de personages nog dagen in mijn hoofd blijven rondspoken is, voor mij, het bewijs dat het meesterlijk goed geschreven is.
June 12, 2015
***(*) Een intrigerend boek. De schrijver spint een wereld die je zo vrij laat in de interpretatie van de feiten die je naar de keel grijpen. Het geeft je een gevoel denk ik van schizofrene eenzaamheid.
May 25, 2016
Het is uit en ik wil niet dat het uit is. Ik wil nog. Ik wil meer. Ik wil niet slapen. Wauw. Aleksandr Skorobogatov.
November 4, 2018
In Sergeant Bertrand kruip je in de "zieke" geest van Nikolaj, een alcoholverslaafde gepensioneerde met een prachtig mooie vrouw, die werkt in het theater, en - volgens Nikolaj - elke avond door honderden geile ogen wordt bekeken en, meer nog, door vele handen wordt betast. Nikolaj weet niet hoe hij om moet met zijn jaloersheid, hoe hij zijn ontrouwe vrouw tot braafheid kan aanmanen, en gaat ten rade bij zijn "trouwe vriend" Sergeant Bertrand.
In dit boek lopen werkelijkheid en fantasie door elkaar. Het toont vooral de vertwijfeling van een man die misschien wel wil maar helemaal niet kan, en die van zijn vrouw die onmachtig staat in de hele situatie. Een boek om te herlezen.
In dit boek lopen werkelijkheid en fantasie door elkaar. Het toont vooral de vertwijfeling van een man die misschien wel wil maar helemaal niet kan, en die van zijn vrouw die onmachtig staat in de hele situatie. Een boek om te herlezen.
June 12, 2017
'Drink, get delusional, freak out, repeat.' Niet slecht, maar ook niet briljant ofzo.
July 17, 2023
Rounding up to a 4 even though this is probably more like a 3.5 for me
March 9, 2017
Wat een creepy boekje is dit! Het debuut van Aleksandr Skorobogatov, een jonge Wit-Russische auteur die blijkbaar in Antwerpen woont, verscheen voor het eerst in Moskou in 1991. De Nederlandse vertaling bevat passages die destijds door de Russische censor geschrapt werden.
Het leven is een wreed speel. Voor slapjanussen is er geen plaats. Medelijden is tegennatuurlijk, maar zelfmedelijden is het allerslechtst. Maar wat betekent het allemaal? Nicolaj, de beklemmende vertelstem van dit boek, zit genadeloos opgesloten in een nachtmerrie van vodka en jaloezie.
Geleidelijk aan ontspint Skorobogatov een subtiel spel waarbij zijn hoofdpersonage de grip op de werkelijkheid verliest (of terugwint?) terwijl de lezer diens wrede relaas proberen te doorgronden. Wat is werkelijkheid, wat verzinsel? Bedriegt zijn bloedmooie vrouw hem echt met jan en alleman? Waar komt dat litteken op zijn voorhoofd vandaan? Welke rol speelt de dood van hun zoontje in dit alles? En wie is toch die duivelse Sergeant Bertrand die steeds weer opduikt?
Duister, donker en vol hersenschimmen. De grimmige sfeerschepping roept echo’s op van oude Russische literatuur, maar herinnert ook aan de huiververhalen van Edgar Allan Poe en dan is er nog al dat geweld…het hoofd van Nikolaj is geen aangename plek om te vertoeven.
Sergeant Bertrand is psychotische hooligan-literatuur, geschift en hoogst intrigerend. Ik ben benieuwd naar het andere werk van deze man. Straf eigenlijk dat ik nog nooit van hem gehoord had!
Het leven is een wreed speel. Voor slapjanussen is er geen plaats. Medelijden is tegennatuurlijk, maar zelfmedelijden is het allerslechtst. Maar wat betekent het allemaal? Nicolaj, de beklemmende vertelstem van dit boek, zit genadeloos opgesloten in een nachtmerrie van vodka en jaloezie.
Geleidelijk aan ontspint Skorobogatov een subtiel spel waarbij zijn hoofdpersonage de grip op de werkelijkheid verliest (of terugwint?) terwijl de lezer diens wrede relaas proberen te doorgronden. Wat is werkelijkheid, wat verzinsel? Bedriegt zijn bloedmooie vrouw hem echt met jan en alleman? Waar komt dat litteken op zijn voorhoofd vandaan? Welke rol speelt de dood van hun zoontje in dit alles? En wie is toch die duivelse Sergeant Bertrand die steeds weer opduikt?
Duister, donker en vol hersenschimmen. De grimmige sfeerschepping roept echo’s op van oude Russische literatuur, maar herinnert ook aan de huiververhalen van Edgar Allan Poe en dan is er nog al dat geweld…het hoofd van Nikolaj is geen aangename plek om te vertoeven.
Sergeant Bertrand is psychotische hooligan-literatuur, geschift en hoogst intrigerend. Ik ben benieuwd naar het andere werk van deze man. Straf eigenlijk dat ik nog nooit van hem gehoord had!
June 28, 2016
Aleksandr Skorobogatov, Sergeant Bertrand ****
Het gaat plotseling hard voor Aleksandr Skorobogatov. Zijn ‘Portret van een onbekend meisje’ (Cossee, 2015) werd alom positief onthaald en vond – met een duwtje in de rug van Saint Amour / Behoud de Begeerte én met dank aan de sociale media – een breed lezerspubliek. Volkomen terecht! ‘Portret van een onbekend meisje’, een roman in de traditie van de grote Russische klassieken, is een absoluut meesterwerk. En kijk, dat succes heeft consequenties natuurlijk: lezers gaan op zoek naar het vroegere werk van Skorobogatov, maar dat is enkel nog te vinden in tweedehandszaken en dus… is het niet verwonderlijk (én lovenswaardig) dat uitgeverij Cossee een heruitgave brengt van zijn debuut. ‘Sergeant Bertrand’, oorspronkelijk geschreven in 1991 en een jaar later al door uitgeverij Dedalus in een Nederlandse vertaling gebracht, een herwerkte versie in 2004 door uitgeverij The House of Books, is nu opnieuw beschikbaar. Derde keer, goede keer, zoveel is duidelijk. Want nu wordt het boek wél in de armen gesloten door een enthousiast publiek. Het bulkt van de positieve recensies, de sociale media staan bol van de lovende reacties, de interviews volgen elkaar op. En, ondanks het feit dat ‘Sergeant Bertrand’ zowel stilistisch als inhoudelijk wel heel verschillend is van ‘Portret van een onbekend meisje’, is dat niet verwonderlijk: een constante is namelijk dat Skorobogatov uitzonderlijk goed schrijft.
Over de inhoud van ‘Sergeant Bertrand’ kunnen we kort zijn: het is het verhaal van een man die ziekelijk jaloers is, zijn vrouw verdenkt van buitenechtelijke affaires, en aan die jaloezie (gepersonifieerd in de imaginaire figuur van die sergeant Bertrand) finaal ten onder gaat.
“Ze zei dat er sloten waren op de kleedkamers, maar wie kon zeggen of ze wel altijd de deur op slot deed als ze zich ook voor de voorstelling moest omkleden? Vera zwoer wel dat ze de deur steeds op slot deed, maar toch geloofde hij haar niet. ‘Leugens, leugens! Denk je daar dan echt aan als je gehaast en zenuwachtig bent vlak voor de voorstelling, als je nog maar zo’n tien minuten hebt voor je moet opkomen?’ Nikolaj stelde zich voor hoe door hem gehate, op het vrouwelijke af elegante, slungelige en wellustige acteurtjes naar haar deur liepen, naar binnen gluurden en naar haar lichaam keken – naar haar lichaam keken, dat uitsluitend hem toebehoorde!”
‘Sergeant Bertrand’ is een korte, maar bijzonder krachtige roman. Skorobogatov zelf zegt dat hij hem schreef in zes dagen (waarna hij acht nachten niet kon slapen) – en dat is merkbaar. Het verhaal pulseert en gulpt en gutst en trekt de lezer onweerstaanbaar mee in een kolk van toenemende waanzin en navenant geweld.
Aleksandr Skorobogatov is een groot schrijver, een schrijver die het verdient ontdekt en herontdekt te worden. Waar wacht Cossee op om ook zijn andere romans (‘Aarde zonder water’ en ‘Audiëntie bij de vorst’) opnieuw op de markt te brengen?
Het gaat plotseling hard voor Aleksandr Skorobogatov. Zijn ‘Portret van een onbekend meisje’ (Cossee, 2015) werd alom positief onthaald en vond – met een duwtje in de rug van Saint Amour / Behoud de Begeerte én met dank aan de sociale media – een breed lezerspubliek. Volkomen terecht! ‘Portret van een onbekend meisje’, een roman in de traditie van de grote Russische klassieken, is een absoluut meesterwerk. En kijk, dat succes heeft consequenties natuurlijk: lezers gaan op zoek naar het vroegere werk van Skorobogatov, maar dat is enkel nog te vinden in tweedehandszaken en dus… is het niet verwonderlijk (én lovenswaardig) dat uitgeverij Cossee een heruitgave brengt van zijn debuut. ‘Sergeant Bertrand’, oorspronkelijk geschreven in 1991 en een jaar later al door uitgeverij Dedalus in een Nederlandse vertaling gebracht, een herwerkte versie in 2004 door uitgeverij The House of Books, is nu opnieuw beschikbaar. Derde keer, goede keer, zoveel is duidelijk. Want nu wordt het boek wél in de armen gesloten door een enthousiast publiek. Het bulkt van de positieve recensies, de sociale media staan bol van de lovende reacties, de interviews volgen elkaar op. En, ondanks het feit dat ‘Sergeant Bertrand’ zowel stilistisch als inhoudelijk wel heel verschillend is van ‘Portret van een onbekend meisje’, is dat niet verwonderlijk: een constante is namelijk dat Skorobogatov uitzonderlijk goed schrijft.
Over de inhoud van ‘Sergeant Bertrand’ kunnen we kort zijn: het is het verhaal van een man die ziekelijk jaloers is, zijn vrouw verdenkt van buitenechtelijke affaires, en aan die jaloezie (gepersonifieerd in de imaginaire figuur van die sergeant Bertrand) finaal ten onder gaat.
“Ze zei dat er sloten waren op de kleedkamers, maar wie kon zeggen of ze wel altijd de deur op slot deed als ze zich ook voor de voorstelling moest omkleden? Vera zwoer wel dat ze de deur steeds op slot deed, maar toch geloofde hij haar niet. ‘Leugens, leugens! Denk je daar dan echt aan als je gehaast en zenuwachtig bent vlak voor de voorstelling, als je nog maar zo’n tien minuten hebt voor je moet opkomen?’ Nikolaj stelde zich voor hoe door hem gehate, op het vrouwelijke af elegante, slungelige en wellustige acteurtjes naar haar deur liepen, naar binnen gluurden en naar haar lichaam keken – naar haar lichaam keken, dat uitsluitend hem toebehoorde!”
‘Sergeant Bertrand’ is een korte, maar bijzonder krachtige roman. Skorobogatov zelf zegt dat hij hem schreef in zes dagen (waarna hij acht nachten niet kon slapen) – en dat is merkbaar. Het verhaal pulseert en gulpt en gutst en trekt de lezer onweerstaanbaar mee in een kolk van toenemende waanzin en navenant geweld.
Aleksandr Skorobogatov is een groot schrijver, een schrijver die het verdient ontdekt en herontdekt te worden. Waar wacht Cossee op om ook zijn andere romans (‘Aarde zonder water’ en ‘Audiëntie bij de vorst’) opnieuw op de markt te brengen?
July 3, 2016
Dit boek toont hoe je het best een novelle schrijft waarin je waarheid niet van waanbeelden kan onderscheiden. We leren Nikolaj kennen als iemand die onder ziekelijke jaloezie gebukt gaat over zijn vrouw. Zij speelt theater, en wordt elke avond bewonderd door haar publiek evenals door haar regisseur die haar koste wat kost niet kwijt wilt. Nikolaj wordt gedreven tot daden waartoe hij eerst niet in staat zou zijn geweest. Hij verdrinkt zijn jaloezie en paranoia in sloten alcohol, en vraagt hulp aan een mysterieuze vriend, Sergeant Bertrand. Een boek dat ik in 1, enfin 2 rukken uit las. De taal is directer en minder dragend dan in 'Portret van een onbekend meisje'. Het verhaal is ingrijpend en houdt je tot het einde vastgekluisterd aan het boek. Want wat is waar en wat niet? Indrukwekkend hoe je wordt meegezogen in zo'n psychisch labiele geest ook. Met dank aan uitgeverij Cossee om dit debuut uit 1991 in ongecensureerde vorm terug uit te geven.
January 11, 2025
Maybe 3.5? A short, dark little book about obsession, paranoia, grief, and PTSD. Nikolai had a long, thin scar down his forehead, and spends his days nursing a headache in the dark by drinking vodka and talking to “Sgt. Bertrand,” who fills Nikolai’s head with stories of his wife’s infidelity. I found it a bit disappointing how obvious it was that Bertrand wasn’t really there. It would have been more interesting if it took longer to unravel what was going on, but there was no question about Nikolai’s delusions from the start. I did enjoy that his wife’s name, Vera, means faith in Russian which added a layer of meaning. I don’t know if maybe some of the subtlety was lost in translation? Perhaps subtlety isn’t the point. Perhaps the point is that young men that returned from the Soviet-Afghan war were openly suffering and needed help, only to be widely ignored and sidestepped. Overall, it was a bleak novella but I’m glad I read it.
This entire review has been hidden because of spoilers.
August 21, 2015
Meeslepende, scherp geschreven novelle met verschillende, door elkaar verweven verhaallagen, die je in één ruk uitleest. Indrukwekkend debuut uit 1991 (herwerkt in 2004) van de in Antwerpen wonende Witrus Aleksandr Skorobogatov, over een schizofrene man die uit ziekelijke jaloezie en perverse, in alcohol gedrenkte waanvoorstellingen begint te moorden. Kleine ergernis wat de vertaling betreft op pg 16: 'Hij wist nog precies dat hij haar wilde slagen,...': de infinitief in het algemeen Nederlands is 'slaan'....
October 20, 2018
4.5 *
Schitterend dit boek. Vol metaforiek, onbeantwoorde vragen en paranoia. Als lezer zoek je zelf, net als Nikolaj, overal antwoorden. Is Sergeant Bertrand een droom, een vampier (zoals sergeant François Bertrand), een gespleten persoonlijkheid of een metafoor voor de staat die door middel van dwang en spionage alles onder controle wil houden? Welke rol speelt de Kerk? Is Nikolaj echt gek, of is Vera toch schuldig?
Dit boek blijft aan de ribben plakken.
Schitterend dit boek. Vol metaforiek, onbeantwoorde vragen en paranoia. Als lezer zoek je zelf, net als Nikolaj, overal antwoorden. Is Sergeant Bertrand een droom, een vampier (zoals sergeant François Bertrand), een gespleten persoonlijkheid of een metafoor voor de staat die door middel van dwang en spionage alles onder controle wil houden? Welke rol speelt de Kerk? Is Nikolaj echt gek, of is Vera toch schuldig?
Dit boek blijft aan de ribben plakken.
June 21, 2016
Wat een kwelling en achterdocht ...
Zelfs bij de laatste pagina weet je niet of het nu waanbeelden waren of toch werkelijkheid.
Knap!
Zelfs bij de laatste pagina weet je niet of het nu waanbeelden waren of toch werkelijkheid.
Knap!
September 22, 2016
Bevreemdend boek. Ideaal voor de start van de herfst.
November 18, 2023
this was so horrific and insane men are absolutely insane
10/10 for the (post)soviet gloomy vibes. have a smoke during and after reading
10/10 for the (post)soviet gloomy vibes. have a smoke during and after reading
March 10, 2025
This is a dark story about human suffering when reason and logic abandon one's understanding and perception. When reality turns into imagination and the concrete is recreated for the superfluous and the intangible. The elements of tragedy, sadness, love, devotion, madness are all mixed to produce a magnificent cocktail that touches the innermost parts of reader's soul. If Skorobogatov has been called a "Russian Egard Allan Poe" this is because there is a strong case for it.
Russian Gothic is a fascinating and intriguing story of Nikolai and his wife Vera, living in a provincial Russian town in the early 1990s. The collapse of the Soviet Union along with Russia's economy has led the Russian population into destitution. This has also significant implications in the inability of welfare state institutions and mechanisms to provide care for people in need. And Nikolai is one of these people. Despite being young, he is an alcoholic who deeply suffers from depression, paranoia, and illusionary visions. The cause can be traced in the death of his and Vera's young son. Nikolai has withdrawn from life, spending the day in his dark room where the curtains are shut and his only company is vodka and the long conversations with his imaginary friend Bertrand. Nikolai loves and idolises Vera, elevating her beauty and presence to mythical dimensions. At the same time his jealousy and vivid but misplaced imagination are leading him to the wrongly formed impression that Vera is cheating on him. His outbursts of jealousy cause ever more instances of paroxysm and he starts beating Vera.
She occasionally leaves their marital apartment to stay at her mother's place but always returns. She loves and cares about Nikolai, feeling his pain of their lost child, and patiently supports their household providing for both of them and trying to maintain a sense of normality. Her job as an actress at the theatre earns them a living but fuels Nikolai's suspicion about her extramarital affairs. He decides to visit the theatre and watch her show without her knowledge. Having imagined that she undresses and has a physical contact with a male actor he later attacks him by beating him seriously. Vera leaves her job at the theatre to become a street sweeper but has no regrets despite her deteriorating health. When the director of the theatre visits Vera at her apartment to convince her to return to her performances, Nikolai throws another feat of jealousy which leads to his incarceration to a state clinic for alcoholics and madmen. He manages to escape and return home where his encounter with Vera leads to a final tragedy.
The role of Bertrand should not be underestimated. He has a strong influence in Nikolai's thinking and Nikolai, in his own way, respects his opinion and takes his advice seriously. Bertrand is the devil, the dark side of Nikolai's thoughts, his enabler of toxicity and negativity. Nikolai considers Bertrand his friend but at the same time he imagines Bertrand flirting with Vera.
A deeper reading of Russian Gothic can reveal some allegorical elements current in today's divided and polarised western society. Just as Nikolai constructs his own reality to justify his actions, creating a negative worldview for the person the most dearest to him, the same way politicians in many western countries spread an alternative version of events by distorting reality and causing divisions in their societies. Just as in Nikolai's case, who adores Vera and claims to want to make things between them as they used to be, these politicians, many of them elected as heads of states and granted executive powers, justify their actions in the name of a better present and future for their country and the select group withing their nation. In order to achieve this goal they distort reality, create imagined enemies in the form of immigrants, political opponents, other nations, and rally their base as a demonstration of power. Bertrand, in an old misogynistic fashion, convinces Nikolai that the only element that a woman respects and abides to is the projection of power.
Russian Gothic is a fascinating and intriguing story of Nikolai and his wife Vera, living in a provincial Russian town in the early 1990s. The collapse of the Soviet Union along with Russia's economy has led the Russian population into destitution. This has also significant implications in the inability of welfare state institutions and mechanisms to provide care for people in need. And Nikolai is one of these people. Despite being young, he is an alcoholic who deeply suffers from depression, paranoia, and illusionary visions. The cause can be traced in the death of his and Vera's young son. Nikolai has withdrawn from life, spending the day in his dark room where the curtains are shut and his only company is vodka and the long conversations with his imaginary friend Bertrand. Nikolai loves and idolises Vera, elevating her beauty and presence to mythical dimensions. At the same time his jealousy and vivid but misplaced imagination are leading him to the wrongly formed impression that Vera is cheating on him. His outbursts of jealousy cause ever more instances of paroxysm and he starts beating Vera.
She occasionally leaves their marital apartment to stay at her mother's place but always returns. She loves and cares about Nikolai, feeling his pain of their lost child, and patiently supports their household providing for both of them and trying to maintain a sense of normality. Her job as an actress at the theatre earns them a living but fuels Nikolai's suspicion about her extramarital affairs. He decides to visit the theatre and watch her show without her knowledge. Having imagined that she undresses and has a physical contact with a male actor he later attacks him by beating him seriously. Vera leaves her job at the theatre to become a street sweeper but has no regrets despite her deteriorating health. When the director of the theatre visits Vera at her apartment to convince her to return to her performances, Nikolai throws another feat of jealousy which leads to his incarceration to a state clinic for alcoholics and madmen. He manages to escape and return home where his encounter with Vera leads to a final tragedy.
The role of Bertrand should not be underestimated. He has a strong influence in Nikolai's thinking and Nikolai, in his own way, respects his opinion and takes his advice seriously. Bertrand is the devil, the dark side of Nikolai's thoughts, his enabler of toxicity and negativity. Nikolai considers Bertrand his friend but at the same time he imagines Bertrand flirting with Vera.
A deeper reading of Russian Gothic can reveal some allegorical elements current in today's divided and polarised western society. Just as Nikolai constructs his own reality to justify his actions, creating a negative worldview for the person the most dearest to him, the same way politicians in many western countries spread an alternative version of events by distorting reality and causing divisions in their societies. Just as in Nikolai's case, who adores Vera and claims to want to make things between them as they used to be, these politicians, many of them elected as heads of states and granted executive powers, justify their actions in the name of a better present and future for their country and the select group withing their nation. In order to achieve this goal they distort reality, create imagined enemies in the form of immigrants, political opponents, other nations, and rally their base as a demonstration of power. Bertrand, in an old misogynistic fashion, convinces Nikolai that the only element that a woman respects and abides to is the projection of power.
December 4, 2025
Russian Gothic bears witness to the damage of marital abuse, alcoholism and the spiral into insanity.
As Nikolai falls into depression and alcoholism after the death of his son, his «friend» promises him control over his life once more, convincing Nikolai that the only way to be whole is to dominate and subjugate others.
Nothing his wife ever did could be right, all actions were taken as a most horrible betrayal.
Quite a horrible read, but a beautifully written insightful one.
4.5 stars
As Nikolai falls into depression and alcoholism after the death of his son, his «friend» promises him control over his life once more, convincing Nikolai that the only way to be whole is to dominate and subjugate others.
Nothing his wife ever did could be right, all actions were taken as a most horrible betrayal.
Quite a horrible read, but a beautifully written insightful one.
4.5 stars
January 29, 2025
WTF DID I JUST READ
October 29, 2025
Boeken die je verward achterlaten, meestal weet ik niet goed wat ik daar van moet denken. Maar dit verhaal houdt me in zijn greep, ik kan nog niet direct aan iets nieuws starten, dus ik leg het naast me neer als ´positief´ en ben benieuwd naar meer van deze auteur.
Displaying 1 - 30 of 129 reviews