Ξενοδοχείο Lutetia

by Pierre Assouline, Σπύρος Παντελάκης (Translator)

Το παρισινό ξενοδοχείο Lutetia, στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα, μοιράζεται το πεπρωμένο της Γαλλίας τα κρίσιμα χρόνια από το 1938 έως το 1945, την άνοδο και την πτώση του Χίτλερ. Στους πολυτελείς του χώρους παρελαύνουν διαδοχικά εμιγκρέδες και αντιναζί συγγραφείς, πολιτικοί και καλλιτέχνες (όπως ο Τόμας Μαν, ο Βίλυ Μπραντ, ο Τζέιμς Τζόυς και ο Αλμπέρ Κοέν), έπειτα Γερμανοί αξιωματικοί των δυνάμεων κατοχής με στόχο την εξόντωση της Αντίστασης και, τέλος, οι εκπατρισμένοι που επιστρέφουν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Σε αυτό το συμβολικό πεδίο μάχης, όπου διαδραματίζονται πόλεμοι καλλιτεχνικοί, ερωτικοί, λογοτεχνικοί και στρατιωτικοί, ζει ο Κιφέρ, πρώην αστυνομικός και νυν υπεύθυνος ασφαλείας του ξενοδοχείου. Ο Κιφέρ, διακριτικός, απρόσιτος και ανεξιχνίαστος, γίνεται μάρτυρας συγκλονιστικών γεγονότων. Αφηγείται την μεσοπολεμική περίοδο της Ευρώπης λίγο πριν βυθιστεί σε άλλον ένα παγκόσμιο πόλεμο, τα δύσκολα χρόνια της γερμανικής κατοχής σε ένα Παρίσι ηττημένο και ταπεινωμένο, την Απελευθέρωση και τη φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Δοκιμάζεται από τις συνθήκες που τον καλούν να υπερασπιστεί τις αρχές και την αξιοπρέπειά του, να καταφύγει σε μικρές ή μεγάλες διευθετήσεις με την συνείδηση του και βασανίζεται από το ερώτημα που διατρέχει όλο το μυθιστόρημα: "μέχρι που μπορεί να προχωρήσει κανείς χωρίς να προδώσει τη συνείδησή του;

"Με ιστορική ακρίβεια και μυθιστορηματική πνοή ο Πιερ Ασουλίν αναβιώνει το θρύλο του μεγάλου ξενοδοχείου, και μαζί μια ολόκληρη εποχή, και θέτει τα ηθικά διλήμματα που γεννιούνται στις μεγάλες ιστορικές στιγμές.

Genres: Historical Fiction, Fiction, France, Novels, Roman, Literature, World War II

434 pages, Paperback

First published January 20, 2005

About the author

Pierre Assouline is a French author and journalist.

Reviews

[Μαρία Γεωργιάδου · Rating 4 out of 5]

Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας, μέσα από τη μυθοπλασία και με βάση -μεταξύ άλλων- τα αρχεία του ίδιου του Lutetia και τις μαρτυρίες επιζήσαντων του Ολοκαυτώματος, αφηγείται την αληθινή ιστορία του ξενοδοχείου πριν, κατά τη διάρκεια και αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το πρώτο από τα τρία μέρη του βιβλίου μου θύμισε τη "Λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων" του Ζαν Μισέλ Γκενασιά, αλλά το πιο δυνατό -και το πιο ενδιαφέρον για μένα- ήταν το τρίτο που αφορούσε την επιστροφή των επιζήσαντων Εβραίων και πολιτικών κρατουμένων από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την παραμονή τους στο ξενοδοχείο που λειτούργησε ως κέντρο υποδοχής.

Χαρακτηριστικό του βιβλίου είναι η εστίαση στις ζωές πολλών διαφορετικών ανθρώπων και στις προσωπικές τους μικρο-ιστορίες. Το θετικό σε αυτό είναι πως η συνολική εικόνα διαμορφώνεται μέσα από μικρά-μικρά θραύσματα, από την άλλη όμως είναι ένα στοιχείο που μπορεί να κουράσει εύκολα.

[Manos Tzorakis · Rating 5 out of 5]

Και μόνο για το συγκλονιστικό τρίτο μέρος (επιστροφή των εκτοπισμένων) αξίζει να διαβαστεί από όλους. Κατά τ’ άλλα, εξαιρετικό ιστορικό μυθιστόρημα που δίνει φωνή στο ομώνυμο μυθικό τοπόσημο ν’ αφηγηθεί την ταραγμένη του ιστορία.

[Mikroanalogo · Rating 5 out of 5]

"Τη ζωή δεν αξίζει να τη ζεις παρά μόνο αν έχει να επιδείξει και κάτι διαφορετικό από αυτό που η ίδια είναι. Κάτι που να την υπερβαίνει και να μην επιδέχεται κανενός είδους συμβιβασμό. Κανένα ημίμετρο. Καμία διαπραγμάτευση. Τίποτα. Εκτός κι αν αποφασίσει κανείς να εγκαταλείψει την αξιοπρέπειά του"

[Aba · Rating 4 out of 5]

Ναι, στην αρχή με κούρασε αρκετά. Όσο προχωρά όμως τόσο πιο ενδιαφέρον γίνεται. Επιπλέον, είναι η πρώτη φορά που διαβάζω με τόση λεπτομέρεια σχετικά με τον επαναπατρισμό όσων έζησαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δυνατό βιβλίο. Αν βαθμολογούσα στην κλίμακα του 10 θα του έδινα 7.

[Aggeliki Spiliopoulou · Rating 5 out of 5]

Ένα ιστορικό, κατ' εμέ, μυθιστόρημα με τρισδιάστατη επίδραση στις αισθήσεις. Δε διαβάζεις όσα γίνονται στο Lutetia, τα ζεις με όλες σου τις αισθήσεις.

[Karen · Rating 5 out of 5]

My French book group chose to read this book. It is divided into three sections: I. The world before (WWII), II. During the war, and III. Life afterwards. Lutetia is a well-known hotel on Paris's Left Bank that played an interesting role during each of the three periods, as related by the Hotel's chief of security, Edward Kiefer. In 1939, Lutetia took in many displaced artists, musicians and other refugees from areas taken over by German forces. In 1940, the Germans moved in and occupied Paris, making Lutetia the headquarters of the Abwehr (the counter-espionage unit). In 1944, following the liberation of France and the departure of the Germans, Lutetia became the center for repatriation of those who had fled from the Germans, those returning to France from the camps, and other displaced persons.
This book is beautifully written. Although it started slowly, by the middle of the second section, I was thoroughly engrossed. I found the third section deeply moving, even haunting. I wonder that it hasn't been made into a movie. And wonder more why it hasn't found its way into English translation, in the ten years since its publication. I hope it will, as I would love to share it.

[Vasiliki Di · Rating 4 out of 5]

Το πρώτο και το δεύτερο μέρος που πραγματεύονται την ζωή πριν αλλά και κατά την διάρκεια του Β Παγκόσμιου Πολέμου στο Παρίσι τα βρήκα από μέτρια ως καλά. Ίσως ευθύνεται το γεγονός ότι στο βιβλίο αναφέρονται πολλά πρόσωπα οπότε δεν μπορείς να δεθείς μαζί τους αφού δεν αναλύονται σε βάθος οι χαρακτήρες. Πιστεύω όμως ότι αξίζει να διαβαστεί για το τρίτο μέρος όπου περιγράφει τον επαναπατρισμό όσων βρισκόντουσαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και το ότι η οδύσσεια τους δεν σταματά κατά την επιστροφή τους. Το τρίτο μέρος ήταν πολύ συγκινητικό.

[Mientras Leo · Rating 5 out of 5]

Un retrato magnífico de un punto de inflexión para la historia contemporánea, minucioso y extremadamente cuidado.
Opinión completa

[Bill · Rating 4 out of 5]

This book felt a bit like the” porte tambour” [revolving door] referenced so often throughout its pages: characters, storylines, and subplots coming and going, only some of which returned to develop further.

Pierre Assouline packed a lot into this historical fiction, which was narrated by Éduoard Kiefer, head of security at the Hôtel Lutetia. M. Keifer guided us through three chunks of time: before, during, and after the Nazi occupation of Paris. We watched as people flit into and out of his lonely life both figuratively and literally through the “porte tambour.” “Tout notre séjour sur terre peut se dérouler à vivre par procuration des vies qui ne sont pas les nôtres.” [Our entire stay on earth can take place by living vicariously through lives which are not our own.]

This was a good read about what may well be France’s most despicable and disgraceful periods. For the victim and (the not so innocent) bystanders alike, picking up the pieces and moving forward took an enormous amount of effort – and was, perhaps, not fully possible: “ Il faut croire que l’excès de mémoire tyrannise. La mémoire n'est pas le souvenir. Tout le monde a les souvenirs, mais bien peu sont asservis aux spectres du passé.” [One must believe that the excess of memory terrorizes. Memory is not a recollection. Everyone has recollections, but so few are enslaved by the ghosts of the past.]

[Véronique · Rating 3 out of 5]

I was disappointed with this book. I read it in French and the writing style was a problem to me, seems a little dated, with a lot of phrases totally cliché, a heavy use of passé simple etc. The main character simply annoyed me, I fount him arrogant and very judgmental. His secret platonic love story with a married aristocratic woman seemed immature, would have maybe been understandable from a teenager, not a mature man.
The part that interested me the most was the one describing the return of the prisoners at the hotel Lutetia at the end of the war. I did not know they had to go through such questioning in order to figure out if they were really prisoners or collaborators in hiding. Of course, some people where treating them with respect, but too many where just treating them like animals, and that's something I did not know and does not make me proud of my country.

[Ant · Rating 1 out of 5]

Το βιβλίο έχει ενδιαφέρον μονο αν το διαβάσει κανείς ως χρονικό. Δεν υπαρχει λόγος όμως να κανει κανείς κάτι τέτοιο και να μην προτιμησει καλύτερα ένα ιστορικό βιβλίο που θα μιλάει για το Παρισι του μεσοπολεμου, το Παρισι της κατοχής και τον επαναπατρισμο των εκτοπισμενων. Η μοναδική γοητεία που περιεχει το βιβλίο, είναι τα διασκορπισμενα σπαραγματα ιστορίας και πληροφοριών για εκείνη την εποχη. Αφηγηματικά είναι μονότονο, μη αληθοφανες ακόμα και όταν μιλάει για πραγματικά περιστατικα και αποτυγχανει στο να σε κανει να ενδιαφερθεις για τα κεντρικά προσωπα της ιστορίας. Ο πρωτοπροσωπος αφηγητής σε αφήνει εντελώς αδιάφορο, μοιάζει καρικατούρα και δεν δημιουργεί στον αναγνώστη την παραμικρη συμπαθεια. Το ρομάντζο του με τη Ν. παραμενει σε ολη τη διαρκεια του βιβλίου αδιάφορο και επιφανειακο. Το μελο, που χρησιμοποιεί κατά κόρον ο συγγραφεας,θεωρώ πως είναι περιττο οταν η ίδια η ιστορία και η τραγικότητα του θέματος που καταπιανεσαι προσφερει μια αυθεντική λυπη ,καθιστώντας περιττους του μελοδραματισμους που δυστυχώς έχει εντάξει πληθωριστικα ο συγγραφέας στο κείμενο. Υπαρχει μια εμφανής αδυναμία στο να διαχειριστεί το υλικό του. Η αυτοκτονία της μητέρας του αφηγητή,ένα προσωπο που γνωρισαμε μόλις μια σελίδα πριν και που ο αφηγητής την αναφέρει το πολυ πεντε φορες σε όλο το βιβλίο, είναι χαρακτηριστικό παραδειγμα: ο συγγραφέας δεν ξέρει πώς να αναπτυξει τους χαρακτήρες στο βιβλίο του. Επιγραμματικα: ατυχές.

[Vendedor de rápida · Rating 2 out of 5]

La novela narra con profusión de detalles la historia del hotel Lutetia de París desde el periodo de Entreguerras hasta el fin de la II Guerra Mundial. El narrador, el detective del hotel, es testigo de la época dorada de los años 30, de la ocupación alemana y de la posguerra, como una especie de conciencia que levanta acta del paso de la Historia. Al libro se le notan demasiado las costuras de la documentación, apabullante, sobre todo en la primera parte. Los huéspedes ilustres se van presentando uno a uno y si hay un vecino del edificio de enfrente que trabaja afanosamente en su estudio de trata de Bloch, el historiador. Todo así. En la segunda padre se recupera un poco el tono de intriga, mientras que en la última, la más emotiva, el hotel sirve de residencia para los refugiados que vuelven de los campos de concentración y, será porque es la parte de la historia que menos conozco, me ha parecido la más interesante.

[Rudy Rallis · Rating 5 out of 5]

Η «βιογραφία» του Παρισινού ξενοδοχείου Lutetia, μέσα από τις προσωπικές ιστορίες των επαναπατρισθεντων από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην περίοδο της Γερμανικής λαίλαπας...

Πολύ συγκινητικό ανάγνωσμα, αν και κάπως τηλεγραφικά δοσμένο, δεδομένου ότι περιέχει αρκετές από αυτές, οπότε η αναλυτικότερη αναφορά, ίσως να ήταν κουραστική...

Μυθιστορηματικά γραμμένες, σε βάζουν στο κλίμα της εποχής, πάσχεις μαζί τότε, αισθάνεσαι την αγωνία τους, συμμετέχεις στη ζωή τους...

Αξιζει σίγουρα η ανάγνωσή του... Δεν είναι παντα ευχάριστο, αλλά τελικά σε αφήνει με την ικανοποίηση ότι τελικά υπάρχει ανθρωπιά μέσα μας...

[Jake Goretzki · Rating 4 out of 5]

Starts as a behind-the-scenes parade of eccentrics, writers and subversives and turns into a pretty fascinating, microcosmic account of life in occupied and liberated Paris - observing the tail end of the Holocaust and the survivor experience. Genie de lieu, par excellence. Must go and look at it one day.

[Sue · Rating 5 out of 5]

Ce n’est pas un livre que nous dévorons mais un livre que nous dégustons. Le rythme d’écriture nous oblige à prendre tout notre temps pour traverser les avant, pendant et après de l’aventure de cet hôtel. C’est un côté peu exploité de Paris sous l’occupation mais combien révélateur du traumatisme de cette situation.

[Jean Blondet · Rating 4 out of 5]

Très intéressant mais parfois change de sujet ou de personnage sans transition . Pas
Toujours très logique

[Michelle · Rating 2 out of 5]

Ισώς 2,5* αλλά σίγουρα όχι παραπάνω
Το μυθιστόρημα του Pierre Assouline, Ξενοδοχείο Lutetia, δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε ιδιαίτερα. Τα δύο πρώτα κεφάλαια μου φάνηκαν περισσότερο σαν δημοσιογραφική αναφορά για τη ζωή του ξενοδοχείου πριν και κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, παρά σαν μυθιστόρημα. Βαρέθηκα τις συνεχείς αναφορές σε διάσημα ονόματα που πέρασαν από το ξενοδοχείο και στις μεταξύ τους σχέσεις, οι οποίες ήταν ελάχιστες και αδιάφορες.

Παρόλα αυτά, είχε κάποιο ενδιαφέρον η περιγραφή της αλλαγής της ζωής στο Παρίσι όταν το ξενοδοχείο καταλήφθηκε από τους Γερμανούς. Ο πρωταγωνιστής, Κιφέρ, μου φάνηκε κάπως ουδέτερος και δεν κατάφερα να συνδεθώ μαζί του.

Το τρίτο μέρος, που αναφέρεται στην επιστροφή των Εβραίων από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ήταν το πιο δυνατό και συγκινητικό σημείο του βιβλίου. Εκεί ένιωσα ότι διάβασα μια πλευρά της ιστορίας που αγνοούσα, και αυτό ήταν, για μένα, το πιο αξιόλογο σημείο του βιβλίου αλλά σίγουρα δεν θα το πρότεινα.

[Agnes Fontana · Rating 5 out of 5]

Loin du pensum méritant sur "un-grand-palace-parisien-aux-heures-les-plus-sombres-de-notre histoire", ce roman (ç'en est un) est un chef d'oeuvre absolu, écrit par Pierre Assouline entre...1971 et 2004. Dans la peau d'Edouard Kiefer, à la fois intérieur et extérieur à l'hôtel comme étant ancien policier désormais chargé de la sécurité de l'établissement, nous y vivons sans réellement en faire partie. Nous voyons donc ce palace accueillir avec le même souci de perfection exquise, et dans la suspension de tout jugement sur autre chose que la qualité du service, les opposants en exil, souvent juifs, de l'avant guerre, l'Abwehr sous l'occupation, puis les rescapés des camps et ceux qui les assistent, après la Libération. On assiste aussi aux état d'âme d'Edouard Kiefer, épris de loi et d'obéissance jusqu'à l'absolu mais se demandant jusqu'où un homme peut aller tout en gardant sa dignité. Il y a son amitié amoureuse pour N..., la comtesse Clary, née dans les brumes du parc de Cheverny, qui fait rêver. C'est plein de citations dont chacune prise isolément mériterait le Nobel de littérature. Les portraits d'hommes célèbres, dont le nom du sujet n'est souvent révélé qu'à la fin, garnissent la galerie. C'est divin.

[Denis · Rating 4 out of 5]

This very popular recent French book deserves to be translated in English. Through a fictional character that is emblematic of the country and the era, Assouline, a stylish writer who knows his way around the charms of the French language, tells the true story of the Hotel Lutetia, one of the most famous palaces of the Left Bank, in Paris, which became the siege of the Gestapo during WWII, and where, at the end of the war, in a stunning reversal of fortune, the jewish families came to look for the survivors of the camps. Through Assouline's clever mix of fiction and history, the hotel is turned into a character in itself, and its incredible destiny is both fascinating and heartbreaking. France's complex and shadowy history during WWII is brought to live in a vivid way, and through a myriad of characters.

[Stephanie Berth · Rating 5 out of 5]

L'histoire de Paris, de l'Europe - à ne surtout pas oublier et au contraire, replonger dedans et faire revivre à travers une histoire comme par exemple celle-ci écrit avec beaucoup d'attention et de finesse.

[Anne-Marijn Küthe · Rating 3 out of 5]

Un livre humain et intelligent mais qui ne m'a pas vraiment parlé.


Une citation sur les livres :
'Ce qui compte, ce n'est pas de les avoir lus mais de vivre en leur compagnie : ils m'accompagnent, je les accompagne.'

[Maddy · Rating 4 out of 5]

La fin est très émouvante.

[Delph · Rating 3 out of 5]

On retrouve le style biographique dense en personnage de la biographie de Kahnweiler.
Mais là où les personnages entourant Kahnweiler sont connus, on navigue au Lutetia entre des étrangers. Ça génère parfois une sensation de perte ou d’être l’observateur d’une fresque qu’on a du mal à saisir.
J’ai vraiment eu envie d’aimer ce livre (tous les éléments y sont, l’histoire qui raconte l’Histoire, une jolie plume, des personnages riches et complexes) mais je ne suis pas parvenue à entrer dans l’histoire.

[Alaubeellelit · Rating 3 out of 5]

Édouard est responsable de la sécurité du Lutetia après la Seconde guerre Mondiale. Certains ont des doutes sur sa collaboration avec les nazis.
Je ne suis pas fan.
Cela manquait de rythme. le début, je l'ai trouvé ennuyeux. J'ai sauté des pages, il ne se passe rien. Il s'agit surtout de pensées du personnage principal.
Ça a été un peu plus captivant une fois qu'il raconte l'Occupation et la Libération. On découvre le côté de l'Histoire que l'on ne voit pas à l'école.
Du point de vue historique, c'est vraiment intéressant. Pas du point de vue littéraire.

[Yvan Razafindratandra · Rating 3 out of 5]

Excellemment écrit, et abondamment documenté, cet ouvrage choisit d'éclairer les différentes phases du rôle assumé par le fameux palace parisien de la Rive Gauche sous l'occupation, de la réquisition et jusqu'à la Libération, à travers le témoignage d'un personnage d'origine alsacienne : Edouard Kiefer.

Responsable de la sécurité de l’hôtel, Edouard Kiefer dispose d'un fichier unique. Célibataire, il vit dans une chambre située sous les combles. Une femme, qu'il a connue lorsqu'elle était plus jeune, lui rend visite.

[Nectar Terzian · Rating 2 out of 5]

Στο πρώτο μέρος είχε κάποιο ενδιαφέρον η πληροφόρηση για την κοινωνία της εποχής και την κατάσταση που επικρατούσε προπολεμικά. Στο δεύτερο μέρος έχασα κάθε ενδιαφέρον και στο τρίτο μέρος μου φάνηκε κάπως καλύτερο αλλά είχα ήδη κουραστεί.

[Gilles Russeil · Rating 3 out of 5]

Roman sur la montée du fascisme, la guerre, l'occupation, et le retour des déportés à travers la vie du grand hôtel de la rive gauche. C'est parfois un peu artificiel mais on se laisse embarquer par le souffle des destins croisés..

[Dora · Rating 4 out of 5]

Επιτέλους τέλος. Ενώ με κούρασε με τους άπειρους χαρακτήρες, το διάβαζα κ μισή ώρα προ ύπνου σα χάπι 😜, δεν ήθελα να το παρατήσω γιατί είναι πραγματική τοιχογραφία εποχής. Προπολεμικό Παρίσι, υπό κατοχή κ μεταπολεμικό που είναι κ το συγκλονιστικό με την περιγραφή των εκτοπισμένων

[Panagiotis Mavraganis · Rating 3 out of 5]

Too light to be heavy, too heavy to be light.

[Κατερίνα Χατζησάββα · Rating 3 out of 5]

“Φαίνεται πως η υπερβολική μνήμη αποτελεί μαρτύριο. Η μνήμη δεν είναι το ίδιο με την ανάμνηση. Όλος ο κόσμος έχει αναμνήσεις, πολλοί όμως είναι σκλαβωμένοι στα φαντάσματα του παρελθόντος.”