Η δίκη Σουάρεφ

by Christos Chomenidis, Χρήστος Α. Χωμενίδης

«... Η δίκη Σουάρεφ έχει µία καρναβαλική µεγαλοπρέπεια. Φωτίζει το καρναβαλικό και το µεγαλειώδες της ανθρώπινης κατάστασης...»

Δηµοσθένης Καραµπαλίκης. Ο εµβληµατικότερος εν ζωή ποινικολόγος, πρωταγωνιστής στις πιο πολύκροτες δίκες του τελευταίου µισού αιώνα.
Σεραφείµ-Μάκης Σακκάς. Ο διευθυντής του γραφείου «Καραµπαλίκης και Συνεργάτες». Ευφυής, εργατικός, λεβέντης. Με ένα, όµως, σωµατικό ελάττωµα που —κι ας το κρύβει όσο µπορεί— τον περιορίζει, του πικραίνει τη ζωή.
Ο κόσµος της µαχόµενης δικηγορίας. Ο κύριος Φωτιάδης, εκκεντρική διάνοια. Ο Χάρης Τσετίνης, λαγωνικό των δικαστηρίων. Η Κωνσταντίνα Γιάννου, πανέµορφη, κόρη χρεοκοπηµένου βιοµήχανου. Ο Σόλων Λούσκος, µε το απωθηµένο ακαδηµαϊκής καριέρας και τις ανοµολόγητες πολιτικές φιλοδοξίες. Ο Ευθύµης Βογιατζής, σκοτεινός τύπος, ύαινα σωστή. Η Παναγιώτα Αϊβάλη, «κυρία του κυρίου» και κληρονόµος του γραφείου.
Ένα απόγευµα εµφανίζεται στο γραφείο ο Εδµόνδος Σουάρεφ. Ζητάει ακρόαση από τον Καραµπαλίκη. Μιλάει µε τον Μάκη Σακκά. Μεγαλέµπορος ο Σουάρεφ µουσικών οργάνων. Αποκαλύπτει ότι το 1983 δολοφόνησε έναν άνθρωπο. Ζητάει να παραδοθεί στη δικαιοσύνη. «Αδύνατον να δικασθείτε» απαντάει ο Μάκης. «Όλα τα εγκλήµατα στην Ελλάδα παραγράφονται µε την παρέλευση είκοσι ετών...»
«Θα δικαστώ. Θα µε δικάσετε εσείς!»
«Ίσως η δίκη να είναι για τον Σουάρεφ καθαρτήριο».
«Καθαρτήριο;»
«Πουργκατόριουµ στα λατινικά. Εκεί όπου οι ψυχές εξαγνίζονται. Ο προθάλαµος του Παράδεισου. Ή —εάν δεν αποδειχθείς άξιος— της Κόλασης…»
Ίσως η Δίκη Σουάρεφ να γίνει καθαρτήριο για όλους.

Genres: Fiction

424 pages, Paperback

First published April 1, 2023

About the author

Greek: Χρήστος Α. Χωμενίδης.

Reviews

[. . . _ _ _ . . . · Rating 3 out of 5]

Δικηγόροι κάνουν σεξ (ιου) ενίοτε σε κρυφη πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων στο υπόγειο μεγάρου-δικηγορικού γραφείου.
Καθαρή μυθοπλασία.
Ενίοτε δεν γαμιουνται μόνο οι δικηγόροι, αλλά και ο ΚΠΔ.
Προσοχή στο κενό "συμβουλεύτηκα δικηγορο" (και τον Βερβεσο, μείον ένα αστερακι μόνο για αυτο) και το "γράφω ως δικηγόρος"
Το εφευρημα της αναπηρίας του ήρωα, θα ήταν πενταστερο από μόνο του. Αλλά φευ, χάθηκε σε γελοιότητες.
Και πείτε με συντηρητικό, αλλά έχοντας διαβάσει τα απαντα του Χωμενιδη (πλην ενός), δεν καταλαβαίνω την υπερσεξουαλικοποίηση (sic) των βιβλίων του: σαν να προσπαθεί να αποδείξει κάτι ; Αλλού με βγάζει off (όπως εδω), αλλού με αηδιάζει (όπως στα Λόγια Φτερά, όπου είχε αποπλανήσεις ανηλίκων με αιμομιξία).
Ένοχος με ελαφρυντικά
Ή έστω αθωος λόγω αμφιβολιών, εντάξει, μιλάμε για έναν γνήσιο storyteller
*χτυπάει σφυρακι*

[Violeta · Rating 4 out of 5]

«Η δίκη Σουάρεφ, έτσι όπως εξελίσσεται επί τρίτη κιόλας μέρα, έχει μία καρναβαλική μεγαλοπρέπεια που την κάνει αφάνταστα ελκυστική. Διότι φωτίζει (θα υποστήριζε κάποιος διανοούμενος) το καρναβαλικό και το μεγαλειώδες της ανθρώπινης κατάστασης γενικά.»

Έτσι ακριβώς ο Χρήστος Χωμενίδης χαρακτηρίζει αυτό το έργο του, δια στόματος του κύριου ήρωα και αφηγητή της ιστορίας. Αν και ο ίδιος δεν είναι ακριβώς ο πρωταγωνιστής της, η δίκη καταφέρνει να του αλλάξει δραματικά τη ζωή. Προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, ο συγγραφέας το αφήνει στην κρίση του αναγνώστη.

Πάντα ευφάνταστος ο Χωμενίδης, νομίζω πως αυτή τη φορά άφησε τη φαντασία του να τον παρασύρει περισσότερο από όσο ήταν καλό για την οικονομία της αφήγησης. Το έσωσε, κυριολεκτικά στην τελευταία σελίδα, με ένα φινάλε αντάξιο του ταλέντου του.
Το τέταρτο αστεράκι του το δίνω για αυτό, αλλά και για το διαχρονικό θαυμασμό που τρέφω για την ικανότητα του να περιγράφει το κωμικοτραγικό της ανθρώπινης φύσης μέσω των συναρπαστικών παραμυθιών του.

[Στέφανος Αλεξιάδης · Rating 5 out of 5]

Η Δίκη Σουάρεφ είναι ένα βιβλίο με δυο πρωταγωνιστές, φαινομενικά άσχετους μεταξύ τους. Μέχρι ένα σημείο τουλάχιστον. Δυο ιστορίες μεμονωμένες που ο -αν μη τι άλλο- ταλαντούχος Χρήστος Χωμενίδης καταφέρνει να μπλέξει με τον μοναδικό του τρόπο. Με τα άριστα ελληνικά του -που δε σας κρύβω ότι είναι εθιστικά- καταπιάνεται με ένα πολύ ιδιαίτερο θέμα που καταλήγει στο τέλος να σε συγκινήσει. Όχι λόγω του γεγονότος ως τέτοιου αλλά περισσότερο χάρη στην πορεία που παρακολουθούμε σε όλο το βιβλίο.

Δικηγόροι, δικαστές, ένα έγκλημα του παρελθόντος κι ένα πιάνο είναι μερικά από τα στοιχεία που αποτελούν την ευφυή σύλληψη που δημιουργεί μια ιστορία εντελώς διαφορετική από κάθε άλλη και σε κάνει να μη θες να την αφήσεις στην άκρη. Θα τολμήσω να πω πως τα λογοτεχνικά παιδιά του συγκεκριμένου συγγραφέα αποτελούν πάντοτε μια θερμή φωλιά για κάθε αναγνώστη. Σίγουρα πάντως για μένα!

[Σωτήρης Αδαμαρέτσος · Rating 4 out of 5]

Τον μπαγάσα· γράφει καλά, στακατα και με μοναδική ευκολία γέννα ανθρώπους κ καταστάσεις τόσο συναρπαστικες που με έκανε να το διαβάσω σε 24 ώρες, αν και δούλεψα τις 11 από αυτές στο Δικηγορικό Γραφείο! Τις υπόλοιπες τις έκλεψα από τον ύπνο.
Διάλογοι πίπτουν κατά ριπας, σκηνές και επεισόδια που αλλάζουν συνεχώς, χωρίς η ιστορία να κάνει ούτε μια κοιλιά, χαρακτήρες κομμένοι κ ραμμένοι στον ελληνικό μικρόκοσμο και ένας Σακκάς, ίσως ο πιο ντόμπρος ήρωάς του.
Ο Χωμενιδης ξέρει να λέει ωραίες ιστορίες, που σε καθηλώνουν, ενίοτε κ σε κάνουν να θυσιάσεις τον ύπνο σου για να δεις που το πάει!

[Chumba Tribes · Rating 2 out of 5]

Σε κρατάει επειδή ξέρει να γράφει. Κι ελπίζεις ότι θα γυρίσεις σελίδα και το ασχημόπαπο θα γίνει κύκνος. Δε γίνεται. Η μια σαχλαμάρα διαδέχεται την άλλη, κλισέ και στερεοτυπικοί χαρακτήρες δοκιμάζουν την υπομονή σου μαζί με την ευτυχώς περιστασιακά επιτηδευμένη γλώσσα. Τελειώνει γρήγορα, δεν αφήνει τίποτα, παρά μόνο την απορία πότε ο μάστορας θα αποφασίσει να γράψει το καλό βιβλίο που χρωστάει εδώ και κάμποσο καιρό.

[Jennie · Rating 2 out of 5]

"Η μνήμη " έλεγε "είναι το κελάρι μας. Και η φαντασία η μαγική μας χύτρα. Παίρνεις απ΄το κελάρι τα υλικά που χρειάζεσαι, τα ρίχνεις στη χύτρα και μαγειρεύεις ό,τι γουστάρεις!".

Το πρώτο βιβλίο που διαβάζω από Χωμενίδη.
Δεν τρελάθηκα, δεν συμπάθησα τους ήρωες και δεν θα το διάβαζα ξανά εύκολα.
Αλλά του αναγνωρίζω τον τρόπο γραφής που είναι χύμα, χωρίς εξευγενισμούς και σταράτος. Είναι δυναμική η γραφή του.
Και κυρίως διακρίνεται για την ψυχολογική ανάλυση των ηρώων του. Τους έχει αναλύσει σε βάθος.

Ένα βιβλίο ψυχογράφημα των ηρώων, κοινωνικό και σχετικά ρεαλιστικό.

[Δημήτρης Κώτσος · Rating 4 out of 5]

Στην οδό Ιερόθεου βρίσκεται το γραφείο του Δημοσθένη Καραμπαλίκη και των συνεργατών του. Όλα αλλάζουν όταν εμφανίζεται ο Εδμόνδος Σουάρεφ και ζητάει να τον καταδικάσουν για ένα έγκλημα που έκανε το 1983. Απαιτεί να τον εκπροσωπήσει ο Δημοσθένης. Τι γίνεται όταν ένα έγκλημα έχει παραγραφεί; Η απαίτηση του μπορεί να ικανοποιηθεί; Τι κρύβεται πίσω από την αινιγματική φυσιογνωμία του Εδμούνδου;

Ο Χρήστος Χωμενίδης στο νέο του βιβλίο μας παρουσιάζει τον χώρο της δικηγορίας. Κάθε πρόσωπο έχει αυτό το κάτι που το κάνει μοναδικό. Με βιτριολικό χιούμορ καυτηριάζει τις διαπροσωπικές σχέσεις των εργαζομένων. Το πρόσωπο που ξεχώρισα είναι ο Σεραφείμ Σακκάς που η ιδιαιτερότητα του σε κάνει να τον προσεγγίσεις και να κατανοήσεις γιατί επιλέγει να φέρεται έτσι. Είναι ίσως ο μοναδικός που είναι ο πιο καθαρός και αυθεντικός χαρακτήρας σε ένα σύστημα που δρα υπόγεια.

Ένα ανάγνωσμα που με τις έξυπνες ατάκες του δίνει πάτημα για να βγουν στην φόρα οι προβληματικές εργασιακές και όχι μόνο σχέσεις που στηρίζονται στο ψέμα και την υποκρισία.

Η δίκη Σουάρεφ σε καλεί να παραστείς στο ακροατήριο και να δώσεις εσύ την τελική ετυμηγορία σε ένα έγκλημα που και αν παραγραμμένο έχει πολλά να πει…

Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.

[Ισμήνη Σταυρίτη · Rating 3 out of 5]

Δύο μέρες τώρα έχω τελειώσει το βιβλίο και δεν μπορώ να καταλήξω εάν μου άρεσε η όχι, γι'αυτό και έβαλα τρία αστέρια.Βρήκα ενδιαφέρουσα την ιστορία,και σαν ιδέα και σαν πλοκή. Μου άρεσε ο τρόπος που ξετυλίγονται οι χαρακτήρες μπροστά στα μάτια μας. Έκανα εξ αρχής την εικασία ότι ο συγγραφέας έχει διαβάσει τα Πετροχελιδονα γιατί σε κάποια σημεία ο τρόπος με τον οποίο αφηγείται ο ήρωας μου θύμισε τον αντίστοιχο του Αραμπουρου, (μέχρι και το όνομα των συζύγων τους ομοιάζουν) χωρίς αυτό να είναι κακό καθώς δεν υπάρχει κάποια αντιγραφή η μίμηση. Αυτό που βρήκα ημιτελές κατά την γνώμη μου, είναι το τέλος. Ενώ και στο οπισθόφυλλο αναφέρεται η κάθαρση των ηρώων δεν την εισέπραξα πουθενά. Έμεινα με την αίσθηση ότι το τελευταίο κεφάλαιο δεν γράφτηκε ποτέ, χωρίς όμως ο συγγραφέας να μου αφήνει και το περιθώριο να το δημιουργήσω εγώ στη φαντασία μου. Είχα περισσότερες προσδοκίες.

[Gourmet · Rating 3 out of 5]

Ένα σύγχρονο (μετά-COVID εποχής) ελληνικό μυθιστόρημα: δικηγόροι διαφόρων χαρακτήρων, ανθρώπινα κουσούρια διαφόρων εκφάνσεων, σεξ διαφόρων στάσεων. Συναρπαστική -όπως πάντα, με τον Χ. Χωμενίδη- γλωσσική/εκφραστική μαεστρία και ουσιαστική εμβάθυνση στη σημερινή (Ελληνική) κοινωνία. Προς το τέλος, βέβαια, η κατάσταση παραέγινε σουρρεάλ για τα γούστα μου. Συν του ότι αρκετά από τα ερωτήματα ή θέματα που τίθενται μένουν ημιτελή, τελείως μετέωρα. Σε κάθε περίπτωση, μου άρεσε.

[Georgia Kapitsaki · Rating 4 out of 5]

Κλασσικός Χωμενίδης με ωραίο, γρήγορο λόγο, ωραία χρήση της Ελληνικής, μεγάλη φαντασία που κρατάει τον αναγνώστη και χυδαίες λέξεις. Ακολουθούμε τους δικηγόρους του γραφείου του Δημοσθένη Καραμπαλίκη και κυρίως τον Μάκη που μιλά ψιθυριστά και έρχεται σε επαφή με τον Σουάρεφ ο οποίος του εξομολογείται ένα φόνο που διέπραξε πολλά χρόνια πριν. Μου άρεσε το τέλος, ανέδειξε κάποιες αξίες του βασικού ήρωα και άφησε τα υπόλοιπα στη φαντασία του αναγνώστη.

[Vickyy · Rating 4 out of 5]

Αυτό το βιβλίο δεν θα έλεγα ότι είναι το καλύτερο που έχω διαβάσει. Ένα δώρο το οποίο έλαβα και από τη πρώτη στιγμή ήξερα ότι δεν μπορεί να πάρει τα 5 αστέρια.
Το συγκεκριμένο βιβλίο εκτυλίσσεται γύρω από μια δίκη για ένα φόνο που έγινε το 1983. Ο πρωταγωνιστής, ένας δικηγόρος, είναι 45 ετών και με μια αναπηρία στη φωνή. Η ιστορία αν και προκαλούσε ένα είδος αδρεναλίνης δεν θα έλεγα ότι με ξετρελαίνει.

Τα αγαπημένα μου σημεία του βιβλίου:
⭐Οι ιδιαίτερες προσωπικότητες των παιδιών του Σεραφείμ Σακκά (της Μάγιας και του Πέτρου) οι οποίοι είναι αρκετά νέοι και μπορώ να τους καταλάβω.
⭐Το τέλειο τέλος το όποιο το λατρεψαααα

Τα λιγότερο αγαπημένα μου σημεία:
💥 Η δική δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον αφού δεν ήταν πραγματική...

[Anastasia Kar · Rating 3 out of 5]

Στο δικηγορικό γραφείο "Καραμπαλικης και Συνεργάτες" όλα βαίνουν καλώς. Υποθέσεις κερδίζονται, μυστικά συγκαλύπτονται, ισορροπίες διατηρούνται, έστω και με μεγάλη δυσκολία.

Κάθε λογής άνθρωποι δουλεύουν για τον ετοιμόρροπο Καραμπαλίκη: η Παναγιώτα Αιβάλη λειτουργεί το γραφείο σαν να ήταν ακόμη ο σύζυγός της στην ενεργό δράση. Ο Σεραφείμ Σακκάς διευθύνει τους πάντες δίκαια και εργατικά, χωρίς να αγορεύει όμως, αφού τον κρατάει πίσω το ελάττωμα του. Κι έπειτα, όλες οι μορφές βρίσκονται στο γραφείο: ο ιδιοφυής και απλησιαστος κύριος Φωτιάδης, ο πανέξυπνος Χάρης Τσετίνης, η όμορφη Κωνσταντία Γιάννου, ο Σόλων Λουσκος, υποψήφιος διδάκτορας και φερελπις πολιτικός, και ο Ευθύμης Βογιατζής, κάθαρμα σωστό αλλά εξαιρετικός στη δουλειά του.

Ένας επισκέπτης αργά ένα βράδυ έρχεται να καταλύσει τις ισορροπίες τους. Ο Εδμονδος Σουαρεφ, ηλικιωμένος, ιδιοκτήτης καταστήματος μουσικών οργάνων, έχει ένα ιδιαίτερο αίτημα: να δικαστεί για ένα έγκλημα, για ένα φόνο που έχει ήδη παραγραφει. Αφού η υπόθεση του δε μπορεί να πάει στα δικαστήρια, απαιτεί από τον Σακκά να ενορχηστρώσει την σκηνή όπου θα εκδικαστεί η υπόθεση, και αυτό το αίτημα τεντώνει το λεπτό σκοινί των ισορροπιών της ζωής του Σακκά στα άκρα. Πως θα αποδοθεί δικαιοσύνη, πως θα έρθει η κάθαρση για τον Σουάρεφ;

Είναι η πρώτη φορά που έρχομαι σε επαφή με το έργο του Κ. Χωμενίδη. Ίσως θα το εκτιμούσα ακόμη περισσότερο, αν είχα ξεκινήσει με τη Νίκη. Ωστόσο, το έργο αυτό το βρήκα πανέξυπνο, και αντιλαμβάνομαι ότι χτυπάει στην καρδιά της ανθρώπινης διαφθοράς με έναν "ύπουλο" τροπο. Μου άρεσε πολύ η σταδιακή αποκαθήλωση του Σουαρεφ, και ότι δεν προσπάθησε να εκβιάσει κάποιο θετικό συναίσθημα, ούτε καν για τον πρωταγωνιστή. Το τέλος ανοιχτό, υποθέτεις τι θα συμβεί αλλά δεν το παίρνεις καθαρά (μου αρέσει πολύ αυτό για να είμαι ειλικρινής).

Πολύ καλό έργο, και σίγουρα με ωθεί να βρω και άλλα δικά του.

3,5 αστεράκια, αλλά ίσως είμαι αυστηρή και θέλει 4.

[Xaritini Apostolou · Rating 4 out of 5]

Γράφει όμορφα. Γράφει διασκεδαστικά, χύμα και τσεκουρατα (που θα έλεγε και μια ψυχή), και αυτό οφείλω να το ομολογήσω σε όλους. Δεν έχει σημασία αν αυτό που γράφει σου άρεσε ή όχι, αν το ενστερνίζεσαι ή το αποποιείσαι, αν το αγαπάς ή το ζηλεύεις. Σημασία έχει να συνεχίσει να γράφει.

[Stefanos · Rating 3 out of 5]

Γενικά αδύναμο σαν πλοκή, διαβάζεται γρήγορα προς το τέλος απλά για να το τελειώσεις

[Maria Eleftheriou · Rating 3 out of 5]

Μετριότατο. Χωρίς έμπνευση. Κρίμα γιατί ο Χωμενίδης μπορεί να πει ιστορίες με ενδιαφέρον τρόπο.

[Eirini Kourounioti · Rating 2 out of 5]

Πραγματικά, απογοητεύτηκα πολύ από το συγκεκριμένο ανάγνωσμα. Ο συγγραφέας επιμένει στην αγαπημένη του πρόζα - με ευθεία, κοφτερή και εμπλουτισμένη με αρκετά λαικιστικές εκφράσεις γλώσσα ξεδιπλώνει τον χωροχρόνο -σύγχρονη Ελλάδα- και τον πρωταγωνιστή του. Ο Μάκης είναι δικηγόρος σ' ένα γραφείο στην οδό Ιεροθέου, υπόλογος του Καραμπαλίκη, μέχρι που δέχεται την επίσκεψη του Σουάρεφ, ενός άνδρα που επιμένει να δικαστεί αφού διέπραξε έναν φόνο το 1983. Η υπόθεση θα μπορούσε να είναι πολύ πιασάρικη, αλλά όλοι οι ήρωες που την απαρτίζουν δεν είναι παρά καρικατούρες και στην κυριολεξία δεν εξαιρείται κανείς από την πένα του συγγραφέα να τους καταστήσει ολότελα γελοίους. Τι να πρωτοθυμηθώ: άκομψες περιγραφές για το πώς μιλούν, κάνουν σεξ, πηγαίνουν στην τουαλέτα... Εντάξει, η τόση υπερβολή κάπου κουράζει και εκνευρίζει, γιατί φαίνεται σαν ο συγγραφέας να μην εκτιμά κανέναν ήρωά του, απλώς τους έχει βάλει όλους να παίξουν τον ρόλο τους στην παρωδία.
Θα ήθελα να ξεδιπλωθεί το κομμάτι της δίκης παραπάνω, εκεί άλλωστε δίνεται έμφαση και από τον τίτλο και από την περίληψη. Σαν να ξεπετάχτηκε το συγκεκριμένο κομμάτι και δόθηκε έμφαση αποκλειστικά στη ζωή του Μάκη. Το τέλος του βιβλίου τι υποδήλωνε; Ότι αυτός ο τέως δειλός άνδρας με το κουσούρι του ψιθυρίσματος κατάφερε αντιμετωπίζοντας λεκτικά τον Σουάρεφ να πάρει τα πάνω του; Οι απότομοι επίλογοι είναι ένα από τα φόρτε του Χωμενίδη -το έχω συμπεράνει από άλλα έργα του- αλλά στο συγκεκριμένο βιβλίο εκνευρίστηκα αρκετά. Εκεί προς το τέλος, γύριζα τις σελίδες με ανυπομονησία για να δω την κατάληξη του Σουάρεφ και τελικά γεννήθηκαν ακόμα περισσότερα ερωτηματικά. Πολύ κρίμα.
Δύο αστέρια μόνο για την αφηγηματική πρόζα που κυλούσε ξεκούραστα.

[Afroditi Kousouni · Rating 3 out of 5]

Η δίκη Σουάρεφ είναι ένα βιβλίο αθυρόστομο... ο συγγραφέας μιλάει μέσα από αυτό χύμα, χωρίς αναστολές, ουσιαστικά λέει όμως πράγματα που ίσως ο καθένας μας έχει κάπως, κάποτε, κάπου σκεφτεί...
Η μυθοπλασία εμπεριέχει στοιχεία απόλυτα οικεία και αγαπημένα: έναν Κερκυραίο (ακόμη και αναλαμβάνει να ενσαρκώσει τον πιο αμφιλεγόμενο χαρακτήρα του έργου), ένα δικηγορικό γραφείο (με κυρίαρχη την παρουσία Εκείνου, γύρω από τον οποίο όλοι κινούνται) και έναν μικρόκοσμο που αντανακλά, τελικά, τη μεγάλη εικόνα του κόσμου, προσαρμοσμένου στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε αναγνώστη.
Οι ήρωες του βιβλίου είναι οι άνθρωποι που συναντά κανείς στον δρόμο, οι γνωστοί, οι συνεργάτες, οι οικείοι. Οι καταστάσεις είναι ταυτόχρονα υπερβολικές, τραβηγμένες από τα μαλλιά, και οι τετριμμένες της καθημερινότητας, οι γάμοι που δυσκολεύονται να ισορροπήσουν, οι έφηβοι με τις ανησυχίες τους, η Ελληνίδα μάνα που μεγάλωσε τα παιδιά της και γυρεύει εξαργύρωση της θυσίας, η επαγγελματική διαστροφή, η ανασφάλεια του κουσουριού, η ανάγκη της επιτυχίας, είναι όλα τους εκεί. Μένει στον αναγνώστη να διαλέξει με τι θα ταυτιστεί.
Η γλώσσα είναι χειμαρρώδης και το ύφος γλαφυρό, διαβάζεται πολύ ευχάριστα (ιδίως το καλοκαίρι) και σίγουρα καταδεικνύει ότι ο συγγραφέας έχει ζωηρή φαντασία.
Ο Χωμενίδης έχει ένα, κατ΄ εμέ, ένα ακόμη εξαιρετικό χάρισμα. Τα βιβλία του δεν είναι προϊόν μανιέρας, κάθε ένα από αυτά έχει τον δικό του, αυτοτελή και ξεχωριστό χαρακτήρα. Και αυτό κάνει τον αναγνώστη που τον παρακολουθεί σταθερά να θέλει να διαβάσει κάθε νέο του πόνημα.

[Konstantinos Paschaloudis · Rating 3 out of 5]

Καλό αλλά σίγουρα όχι από τα καλύτερα βιβλία του Χωμενίδη. Ο συγγραφέας στο κλασικό του στυλ με τις έντονες περιγραφές δε σε αφήνει να βαρεθείς και σε ταξιδεύει στον κόσμο που έχει πλάσει. Εκεί συναντούμε ένα δικηγορικό γραφείο και έναν πρωταγωνιστή παγιδευμένο στην εκ γενετής ‘’αναπηρία’’ στη φωνή του, που τον οδηγεί στο να μιλά συνεχώς ψυθιριστά φοβούμενος τις αντιδράσεις του κόσμου αν χρησιμοποιήσει την πραγματική του ομιλία. Όλα σχεδον όμως ανατρέπονται στη ζωή του όταν εμφανίζει ο κύριος Σουαρεφ και επιτάσσει να δικαστεί εικονικά από τους ��ικηγόρους του γραφείου για ένα έγκλημά του πριν από 30 χρόνια που έχει παραγραφεί.
Παρακολουθώντας το συγγραφέα όλα τα τελευταία χρόνια παρατηρώ ότι έχει επιδοθεί στη συγγραφή έργων ανά 2 χρόνια χωρίς ιδιαίτερη προσοχή στο καθένα ως αναφορά στην ιστορία και το περιεχόμενο όσων περιγράφει. Με εξαίρεση το Φοίνικα και ίσως λιγάκι το νεαρό άσπρο ελάφι, τα υπόλοιπα πονήματά του μετά τη Νίκη είναι κατώτερα των προσδοκιών για την αποδεδειγμένη αξία του συγγραφέα.

[R.L. · Rating 4 out of 5]

Beloved author, but not for everyone...
Κλασσικός Χωμενίδης με τα ευτράπελα, σαρδανάπαλα και πύρκαυλα στοιχεία, με σουρεάλ καταστάσεις και σκηνές, αλλά και με τρομερή ικανότητα να πιάνει τον παλμό μιας εποχής, να διεισδύει στην ψυχοσύνθεση των ηρώων του και συγκεκριμένων ανθρωπότυπων, να σατιρίζει πρόσωπα και συμπεριφορές και να κάνει απολύτως εύστοχα κοινωνικά σχόλια με έξυπνο τρόπο.

Μου άρεσε ο ρυθμός της ιστορίας και ο σπιρτόζικος τρόπος γραφής και παρόλο που κάποια σημεία της πλοκής είναι τραβηγμένα από τα μαλλιά, το ευχαριστήθηκα. Το μόνο που λίγο με απογοήτευσε είναι το τέλος του βιβλίου, που το βρήκα κάπως άνευρο.

Γενικά αν σας αρέσει ο συγκεκριμένος συγγραφέας, θα σας αρέσει και αυτό πιστεύω.

[Bloody Mary · Rating 3 out of 5]

Και τι έμεινε τελικά από το βιβλίο αυτό; Πολλοί προβληματισμοί. Μπορεί άραγε κάποιος να φτάσει στη λύτρωση; και πώς; και ποιο είναι αυτό το καθοριστικό σημείο, αυτή η αποφασιστική στιγμή, που θα κάνεις ένα τσαφ και θα αφήσεις πίσω σου όλα σε βαραίνουν και σε κρατάνε πίσω; και τι χρειάζεται να βιώσεις μέχρι να βρεις αυτό το κίνητρο και αυτή τη δύναμη; Από άλλο ήρωα περίμενα να βρει τη λύτρωση και άλλος τη βρήκε! Ουπς, σπόιλερ; Α, μπα! Είναι το δεύτερο βιβλίο του Χωμενίδη που διαβάζω, μετά το νεαρό άσπρο ελάφι, και τα δυο μου φάνηκαν σαν εφιάλτες. Πάντως είναι καλό. Αλλά μπορούσε να είναι και καλύτερο.

[Artemis M. · Rating 4 out of 5]

Μου άρεσε η ευρηματικότητα του συγγραφέως, το χιούμορ και η ακρίβεια στο "χτίσιμο" της ψυχοσύνθεσης και ιδιοσυγκρασίας των δικηγόρων - συνεργατών της δικηγορικής εταιρείας Καραμπαλίκη. Όλοι όσοι έχουμε εργαστεί ή εργαζόμαστε σε δικηγορικές εταιρείες (κυρίως όσες ασχολούνται με το ποινικό δίκαιο) έχουμε συναντήσει τουλάχιστον έναν από τους χαρακτήρες που περιγράφονται - έστω και με μεγάλη δόση υπερβολής - στο μυθιστόρημα.
Αυτό που περίσσευε ήταν η υπερβολική αθυροστομία του και η συνεχής αναφορά στην σεξουαλική ζωή των πρωταγωνιστών που δεν πρόσφεραν τίποτα στην ιστορία. Κατά τα άλλα, όμως, ήταν κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα.

[Eleana Jan · Rating 3 out of 5]

Η δίκη Σουάρεφ μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Η γραφή του είναι αληθινή, χωρίς φτιασίδια, και αυτό το εκτιμώ πολύ — γράφει με ειλικρίνεια και πάθος. Οι χαρακτήρες έχουν βάθος και η ψυχολογική τους ανάλυση είναι από τα δυνατά σημεία του βιβλίου.
Όμως, πέρα από αυτό, το βιβλίο δεν με κέρδισε όσο θα ήθελα. Κάποιες στιγμές μου φάνηκαν στερεοτυπικοί οι ήρωες και η πλοκή έμοιαζε να επαναλαμβάνεται. Το ενδιαφέρον χάνεται κάπως καθώς προχωράς, και η ιστορία δεν σε αγγίζει όπως περιμένεις. Παρόλα αυτά, είναι μια καλή προσπάθεια που δείχνει την ικανότητα του συγγραφέα, και πιστεύω πως έχει πολλά ακόμα να δώσει.

[Χρήστος Αζαριάδης · Rating 4 out of 5]

Πρώτο βιβλίο του Χωμενιδη που διαβάζω, που θρυλείται ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες, εν ζωή, συγγραφείς. Μιας και η φήμη που συνοδεύει το συγκεκριμένο βιβλίο είναι οτι δεν αποτελεί το καλύτερο του, ξεκίνησα την ανάγνωση με δισταγμό.
Το συναίσθημα αυτό εγκαταλείφθηκε από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Δεν ξέρω αν επηρεάστηκα από το γεγονός ότι είμαι δικηγόρος ή από τις γλαφυρές περιγραφές σουρεαλιστικών καταστάσεων ή το υποδόριο χιούμορ. Πάντως σίγουρα θα το θυμάμαι ως ένα βιβλίο που διάβασα με μία ανάσα και θα διαβάσω κι άλλα δικά του.

[Roula T · Rating 3 out of 5]

Ωραία ροή στην αφήγηση, ιδιαίτεροι χαρακτηρες, απολαυστικές ατάκες, εμμονή στο σεξ: κλασικός Χωμενίδης. Comfort book θα το αποκαλούσα, ξέρεις τι θα διαβάσεις και τι σε περιμένει. Ως προς την αληθοφάνεια έχω τις ενστάσεις μου, ιδίως στο κομμάτι του δικηγορικού μεγάρου, με τις πισίνες, το σκιώδες αφεντικό που τους κάνει κουμάντο από το κρεββάτι κτλ. Τρομερή η σκηνή που ο ήρωας αρνείται την ευκαιρία να κάνει έρωτα με τη συνάδελφο που είναι κρυφά ερωτευμένος, εκεί νομίζω ότι ο Χωμενίδης συλλαμβάνει αριστοτεχνικά την ψυχολογία του.

[Πάρις · Rating 3 out of 5]

3,5*

[Βαγγέλης Νάστος · Rating 5 out of 5]

Ίσως ο μεγαλύτερος εν ζωή storyteller στην Ελλάδα. Δεν θα είμαι ποτέ αντικειμενικος με τα βιβλία του, καθώς αγαπώ τον τρόπο γραφής του!

[Amadeus · Rating 4 out of 5]

Απολαυστικός Χωμενίδης. Ό,τι πρέπει για Καλοκαίρι.

[MARIOS ANAGNOSTOU · Rating 4 out of 5]

Δυο ιστορίες που μπλέκονται υπέροχα. Ιδιαίτερο το θέμα που στο τέλος συγκινεί. Βέβαια κάποιοι χαρακτήρες ζέχνουν στερεότυπα.

[DESPINA · Rating 4 out of 5]

3,5⭐️

[Labrina · Rating 3 out of 5]

3.5