Co ze mna nie tak? O zyciu w dysfunkcyjnym domu, srodowisku, w Polsce i o tym, jak sobie z tym (nie)radzimy

by Joanna Flis

Co ze mna nie tak? O zyciu w dysfunkcyjnym domu, srodowisku, w Polsce i o tym, jak sobie z tym (nie)radzimy

Genres: Psychology, Nonfiction, Audiobook, Self Help, Polish Literature, Mental Health, Favorites

352 pages, Paperback

First published March 6, 2023

Reviews

[Artur · Rating 3 out of 5]

Pierwsza połowa 5/5, natomiast wywiady mnie nie zachwyciły.

[arkadiusz wawrzyniec · Rating 3 out of 5]

Czuję, że nie do końca byłem targetem tej książki. Myślałem, że będzie to bardziej reportaż/praca naukowa o sytuacji kulturowo-społecznej w Polsce i jej wpływie na jednostki. Okazała się ta książka być jednak poradnikiem. A szkoda, bo myślę, że temat ten miałby potencjał. Jako osoba przyzwyczajona do czytania tekstów naukowych, w dużej mierze raził mnie brak przypisów i rozbudowanej bibliografii we pierwszym rozdziale… Może to moje skrzywienie spowodowane moim studiami, ale myślę, że nie powinno się opierać tylko na swoim doświadczeniu jako terapeutka, pisząc o kwestiach, które w tym przypadku mają wydźwięk osobistych opinii autorki.

[Il Maseri · Rating 2 out of 5]

Pierwsza część to warta przeczytania psychologiczna diagnoza pokolenia urodzonego w latach 80.Tutaj daje 3,5/5.
Niestety książkę psuje druga część, składająca się z kilkunastu wywiadów. Proste myśli wyrażone w przeintelektualizowany sposób. Za ten przerost formy nad treścią daje 1/5.

[Karolina Stolarska · Rating 4 out of 5]

Książka daje dużo do myślenia i zdecydowanie przedstawia obraz stanu psychicznego polskiego społeczeństwa - nie tylko pokolenia wychowywanego w PRLu (jak wskazuje autorka), ale również dzieci tego pokolenia, które przejmuje od rodziców pewne schematy, co autorka pomija.
Zgadzam się też z opiniami, że część, w której autorka przeprowadza rozmowy, mogła być zdecydowanie bardziej rozbudowana - opatrzona chociażby komentarzem autorki, bo kwestie zaburzeń, czy przejawianych zachowań, tam poruszane są niesamowicie ważne i warte wytłumaczenia, by ludzie nimi dotknięci mogli je lepiej zrozumieć - zarówno i przyczyny, jak i ich działanie.
Dodatkowo nie podobała mi się część „warsztatowa”, natomiast to jest kwestia czysto preferencyjna - ja po prostu nie lubię takich wstawek w książkach

[Klaudia Mazur · Rating 4 out of 5]

Ogólnie fajna książka, ale czegoś jej brakowało. Napakowana treścią, ale raczej wszystkie zagadnienia związane z DDD są wyjaśnione ogólnikowo. Dobra książka uświadamiająca jak z pokolenia na pokolenie wpływają na nas traumy, zachowania itp i co z tego może wynikać oraz jak ten problem dotyczy prawie całego polskiego społeczeństwa i jest globalny. Pierwsza część super pod tym względem. Określiłabym ją jako podstawę to uświadomienia sobie, co w naszym dzieciństwie było nie tak i co ma wpływ na nasze obecne życie. Może być też zachętą do popracowania nad tymi kwestiami i zgłębienia tematu, bo książka to jedynie wstęp do rozwiązania problemów.

Druga część gorsza, niektóre wywiady ciekawe, kilka bardzo nudnych. Na pewno wywiad z socjologiem wzbudził we mnie dużo emocji, bo wiele spraw było tam negowanych, (np teoria wewnętrznego dziecka czy sięganie po proste rozrywki) wręcz z wielkim oburzeniem, pan wyrażał swoją opinię, niekoniecznie przekonująco ją argumentując - jakby nie patrząc na drugą stronę medalu i biorąc wszystko jako czarno-białe.

[Magda w RPA · Rating 3 out of 5]

Ta książka jest dobra i niedobra.
Z jednej strony przedstawia ciekawą teorię omawiania dysfunkcji emocjonalnych wielu Polaków jako problemu systemowego i wielopokoleniowego… z drugiej praktycznie nie popiera tego niczym. Ani badaniami, ani literaturą, ani niczym. Efekt jest taki, że człowiek czyta fragmenty i myśli, tak, tutaj racja, a potem myśli, no nie wiem, to jest naciągane i nie ma dla tego żadnej przeciwwagi, żeby wiedział na ile ta teoria to jest coś więcej niż przemyślenia autorki na podstawie doświadczeń z gabinetu. No nie ukrywajmy, to są jednak w dużej mierze anegdoty. To tyle o części pierwszej.
W części drugiej są rozmowy z różnymi osobami mocno lub luźno związanymi z kwestiami tych dysfunkcji - specjalistami z dziedziny zdrowia psychicznego, ale i z artystami tworzącymi na temat pewnych jego aspektów. I tu też były dobre wywiady, ale i te dużo słabsze z ludźmi, którzy w książce o polskich problemach, grażynują i januszują na temat zdrowia psychicznego, wyśmiewając np. teorię wewnętrznego dziecka czy psychodeliki/doświadczenia szamańskie, zamiast całościowo spojrzeć na potencjalne niebezpieczeństwa, ale i plusy tych rozwiązań.
No i na koniec najważniejsze - wszystkiego jest w tej książce za dużo, przez co jest mocno powierzchowna.

[SansBouquin · Rating 4 out of 5]

Pierwsza część zawiera wiele wprowadzającej wiedzy na temat DDD oraz wpływu społeczeństwa i problemów w domu na rozwój tego syndromu. Wszystko to przekazane jest nam w postaci poradnika dla osób zmagających się z syndromem DDD lub DDA. Początkowo ta specyficzna narracja trochę mi przeszkadzała, ale bardzo szybko się przyzwyczaiłam. Dowiedziałam się mnóstwa ciekawych i intrygujących rzeczy.
Nie zgodzę się jednak z opiniami, że druga część, gdzie mamy wywiady, jest zbędna. Uważam to za naprawdę potrzebne i udane oddanie głosu innym specjalistom, jak i samym osobom, których ten problem dotyka. Nie zawsze były to angażujące wywiady, a nawet odniosłam wrażenie, że niektóre pytania były zadane w niefortunny sposób. Mimo to, naprawdę doceniłam ogrom wiedzy, jaką zaproszeni wnieśli do tej historii oraz to, że zostało nam ukazane wiele perspektyw, które niekoniecznie zgadzają się 1 do 1 z opinią samej autorki. Sama podkreśliła, że osoby z DDD różnią się od siebie, bo możliwych podłoży ich problemów jest wiele, tak samo możemy zobaczyć wiele różnych perspektyw właśnie dzięki tej drugiej części.

[julia dusza · Rating 2 out of 5]

druga część z wywiadami nużąca, doceniłam moze zaledwie trzy rozmowy

[honorata buczkowicz · Rating 3 out of 5]

Pierwsza część bardzo ciekawa, wywiady nie.

[Michal · Rating 5 out of 5]

Super książka, warta przeczytania zwłaszcza przez osoby urodzone w latach 80, 90.

[Andrzej Grzesik · Rating 4 out of 5]

Gdyby pierwsza część zajmowała 2/3, byłoby 5/5.
Zaskoczyły mnie wywiady i niektóre trochę zawiodły.

[Julia Pluta · Rating 4 out of 5]

nie jestem targetem książki ale i tak spoko przeczytajcie bo naprawdę na wiele rzeczy się nie zwraca uwagę a dowiedziałam się z niej

[Anna · Rating 3 out of 5]

Myślę że indywidualny odbiór książki zależy od świadomości siebie oraz środowiska, w którym się wychowaliśmy i w którym teraz żyjemy.
Pierwsza część dla mnie mało odkrywcza. Nie spodziewałam się, że będzie to kolejny poradnik. W części z wywiadami można znaleźć trochę ciekawych wypowiedzi.

[Natalia · Rating 3 out of 5]

Początek super, najchętniej wykleiłabym wszystkie znaczniki jakie posiadam w swoich zasobach. Te wywiady to część totalnie niepotrzebna i nic nie wnosząca. Masło maślane tam tylko... Jakby autorka chciała udowodnić swoje tezy tylko i wyłącznie 🤷

[Agata Gołaszewska · Rating 3 out of 5]

Pierwsza część bardzo mi się podobała, a wywiady były meczące i już tylko przebrnęłam szybko żeby skończyć. Generalnie wszystko już niby wiedziałam, ale dobtze sobie przypomnieć

[L.L. · Rating 4 out of 5]

Mam mieszane uczucia co do tej książki, bo były fragmenty ciekawe, ale finalnie niewiele z niej wyniosę. Ale to pewnie dlatego, że jednak nie jestem docelowym odbiorcą tej książki. Chociaż:

"Wszystko, co sprawiało, że nasze potrzeby oraz możliwości były stale frustrowane, należy do repertuaru domu dysfunkcyjnego."

I tak naprawdę, to nie mam nic więcej do powiedzenia, książka psychologiczna jakich wiele, można przeczytać ale czy będzie dla kogoś przełomowa?
Zapiszę sobie jeszcze tylko kilka cytatów, które uważam za ważne/wartościowe/godne zapamiętania:

"'Co cię nie zabije, to cię wzmocni
"Latami opowiadałam sobie, że wyrosłam na przebojową kobietę, bo wychował mnie niestabilny emocjonalnie ojciec i to on nauczył mnie, że trzeba walczyć o swoje. Dziś wiem, że jedyne, czego nauczył mnie ojciec, to tego, żeby nigdy go o nic nie oskarżać."
Lena, 32 lata"

"(…) cechy syndromu DDD pojawiają się wśród nas licznie również dlatego, że Polska, w której się wychowywaliśmy, nie była wystarczająco zdrowa. Nasze dzieciństwo przypadało na okres wielu zmian, jesteśmy wychowani zgodnie z krzywdzącymi wzorcami. Nie myśl, nie czuj, nie potrzebuj, nie pyskuj, nie sprzeciwiaj się, nie żal się, nie histeryzuj, nie wygłupiaj się, nie ufaj, rywalizuj, nienawidź, kupuj więcej, pracuj więcej, pragnij więcej, bój się Boga, bój się grzechu, bój się tego, kim jesteś, gódź się na bylejakość, bój się odpoczywać, bądź użyteczny, udawaj, ukrywaj, co ludzie powiedzą, nie przyznawaj się do błędów."

"Umysł i emocje osoby w lęku nie znoszą różnorodności, wolą odpowiedzi niż pytania, a każda narracja na temat świata zaczynająca się od „to zależy” traktowana jest przez taki umysł jak zagrożenie. Gdy coś zależy od czegoś, gdy może być różnie, gdy świat jest bardziej szary niż czarno-biały, gdy ludzie są i dobrzy, i źli jednocześnie, gdy wszyscy mamy odrobinę racji – osoba niemająca poczucia bezpieczeństwa czuje potężny lęk. Odpowiedzią na ten lęk jest nienawiść, skrajność poglądów, bezkompromisowość, a także poszukiwanie kozła ofiarnego, dzięki któremu można własną bezradność opanować. W Polsce takich kozłów jest pod dostatkiem – to całe środowisko LGBTQ+, kobiety, osoby z niepełnosprawnościami, uchodźcy i wszyscy reprezentanci mniejszości. Zatem dopóki nie poradzimy sobie z własnym poczuciem zagrożenia, nie poradzimy sobie z przemocą w naszym kraju. Dopóki każdy z nas nie zajmie się własnym lękiem, będziemy wobec siebie pełni niechęci."

"Według badań Komisji Europejskiej Polacy, obok Rosjan i Nigeryjczyków, byli najbardziej podatnym na pseudonaukę narodem na świecie. W przypadku krajów, w których poziom nauki nie jest wysoki, nie powinno dziwić, że ludzie wierzą w bzdury. Ale w Polsce czy w innych krajach tak zwanego Zachodu? Przecież latamy w kosmos, a jednocześnie wierzymy w to, że w szczepionkach zainstalowano aparaty podsłuchowe. Absurd. Połączyłem kropki i postawiłem tezę, którą obecnie weryfikuję, że tak duże zaufanie do pseudonauki w społeczeństwach krajów rozwiniętych jest wynikiem tego, że jesteśmy zdziecinniałymi społeczeństwami. To oczywiście jeden z wielu powodów, bo trzeba pamiętać o tym, że wiara w teorie spiskowe zasadza się również na niskim poziomie dopaminy w mózgu, prowadzącym do poczucia samotności, a co za tym idzie – do próby realizowania potrzeby przynależności w grupie zwolenników teorii spiskowych. Wiara ta wiąże się także z bardzo niskim poziomem rozumienia faktów naukowych. Niemniej stopień zdziecinnienia w społeczeństwach rozwiniętych jest duży, zatem zewnątrzsterowalność realizowana przez różnej maści szamanów pada na podatny grunt. Moim zdaniem ludzie wierzą w teorie spiskowe, ponieważ bardzo często są to pięknie opowiedziane bajki. Proste historie z morałem. A w dzisiejszych czasach niemalże wszystko opowiadane, czyli, mówiąc wprost, sprzedawane, jest nam przy pomocy bajki. "

- ciekawe to o dopaminie no i w ogóle dłuższy fragment... Ale o tych pięknie opowiedzianych bajkach też.

(czytana/słuchana: 5-6.12.2024)
4-/5 [6/10]

[nicole ૢ ⋆｡° · Rating 3 out of 5]

3.5.

Pierwsza część pozwala czytelnikowi zbliżyć się do swojego wnętrza i nieco zrozumieć, co sprawiło, że jest, jaki jest. Książka w żaden sposób nie służy jako przewodnik do samodiagnozy czy samodzielnej terapii, ale pomaga uświadomić nam pewne kwestie związane nie tylko z dzieciństwem ludzi urodzonych w latach 1970-1990, ale także dzieciństwem młodszego pokolenia. Schematy są bardzo podobne, a problemy poprzednich pokoleń odbijają się na każdym po kolei.

Druga część mnie nie zachwyciła. Co prawda wywiady z Mariuszem Wirgą czy Aleksandrą Zbroją całkiem mi się podobały, ale miałam wrażenie, że autorce zależało jedynie na udowodnieniu swoich tez. Dość często rozmówca autorki mówił o czymś, a ona zaczynała kompletnie odrębny temat, który nijak się miał do poprzedniej wypowiedzi, chociaż ta nie była skończona i można było ją lepiej dociągnąć. No i jakbym w niektórych wypowiedziach słyszała pretensjonalność. Ale to tylko moje odczucie.

Czy poleciłabym tą książkę komukolwiek? Meh.
Sprawdzi się jako mini poradnik, od którego można zacząć długą podróż - jej oczywistym celem będzie zrozumienie siebie i swoich emocji. Na ludziach w terapii czy po skończonych studiach psychologicznych raczej nie zrobi ona wielkiego wrażenia.

[Tomasz · Rating 3 out of 5]

Przekaz tej książki dla mnie przykrył diss na kierunek odkrywania wewnętrznego dziecka. Odniosłem wrażenie, że autorka wraz z niektórymi rozmówcami w wywiadach wywyższa się, nazywając nawet ten kierunek "pop-psychologią", demonizując cały temat, jak by kryła się za tym jakaś głębsza rana. Pierwszy wywiad jest tak niefortunny, że musiałem zrobić dłuższą przerwę.
Dorośli specjaliści krytykujący ten czy inny kierunek, nawet nie zastanawiając się nad jakimikolwiek zaletami po prostu go torpedują, twierdząc że tworzy zdziecinniałych dorosłych. A przecież w tym czy innych sposobach radzenia sobie z problemami nie chodzi o dosłowne traktowanie każdej instrukcji, a wyciąganiu wniosków właściwych i odnośnie własnej sytuacji.

Niestety po lekturze tej książki odniosłem wrażenie, że ci specjaliści to takie wielkie osobistości, a my maluczcy nic nie wiemy i mamy słuchać tylko ich, bo inni nie mają racji.

Niemniej pierwsza część książki i kilka wywiadów, szczególnie tych na końcu - jak by tylko dla wytrwałych - była interesująca i całkiem w punkt.

[Marcin Golenia · Rating 4 out of 5]

Ta książka mi pomogła, to jest najważniejsze. Jeśli masz wątpliwości odnośnie "bycia DDD" to jest to coś, co może Ci pomòc.
Rozdział, ktòry pomaga zrozumieć, że twoja rodzina jest/była dysfunkcyjna jest na wagę złota w naszym Polskim społeczeństwie i w naszym myśleniu "nie miałem aż tak źle, inni mieli gorzej".
Sama książka to mało, polecam psychologa do wspòłpracy. Wartość, ktòrą dodała moja psycholożka do tej lektury jest bezcenna.
Doczepić mogę się jedynie wywiadòw - autorka wpędza nas w jej ogròdek. Rozmowy są jak najbardziej ciekawe i wartościowe, aczkolwiek brakuje w nich ròżnych perspektyw. Autorka trochę zebrała bandę kolegòw i koleżanek :)
Sama koncepcja dziurawego koszyka potrzeb - super, uwalnia i pomaga. 4/5.

[Natalia B · Rating 3 out of 5]

Miałam trochę inne oczekiwania względem tej książki, chyba znalazłam się na granicy grupy docelowej, chociaż nie był to główny problem.

Pierwsza część pisana z perspektywy autorki dość ciekawa, ale w kolejnej spodziewałam się części bardziej poradnikowej, z konkretnymi wskazówkami jak sobie radzić z opisanymi problemami.

Zamiast tego dostałam część z wywiadami, które były po prostu nudne, mało odkrywcze i niewiele wnoszące.

Ostatecznie ani to poradnik, ani reportaż, raczej przydługi esej bez wyraźnej puenty.

[Asia Czerniawska · Rating 4 out of 5]

Dla mnie bardzo dobra i ważna książka, wiele się o sobie dowiedziałam, sporo mechanizmów zrozumiałam. Zakładam, że osoby, które DDD znają z własnego doświadczenia, będą miały zupełnie inny odbiór tej pozycji niż osoby wobec tego zjawiska neutralne. Pierwsza cześć książki ciekawsza niż druga, właściwie można było pogłębić cześć tematów, prawdopodobnie byłoby to bardziej interesujące niż wywiady z ekspertami.

[Nikola Ciepiela · Rating 2 out of 5]

Pierwsza część super, pochłonęłam w dwa dni i naprawdę mi się podobała.

Potem było już tylko gorzej.

Cała część z wywiadami nudna jak flaki z olejem, takie gadanie o niczym. Zawiodłam się też zakończeniem bo fajnie by było przeczytać jakieś podsumowanie, tymczasem książka jakby kończyła się w połowie¿?

[Tomasz · Rating 3 out of 5]

Ciekawa książka. Pomaga zrozumieć ważne mechanizmy rządzące nami i przyczyny części naszych mniej pożądanych cech.
To czego tej książce brakuje to większej liczby wskazówek nt. Co z tą wiedzą zrobić i jak sobie pomóc.

[Anna Dąbrowska · Rating 4 out of 5]

3.5
Pierwsza część książki bardzo dobra, odkrywcza (chociaż brakuje trochę odnośników do badań). Druga kompletnie mnie nie zainteresowała i w dużej mierze bazuje na 'obserwacjach' i dowodach anegdotycznych.

[Justyna · Rating 2 out of 5]

Szkoda, że część pierwsza - czyli opisująca DDD - kończy się szybko i jest w zasadzie zbiorem opinii i doświadczeń autorki z takimi pacjentami. Miałam nadzieję na nieco bardziej wnikliwą analizę. Część "wywiadowa" po prostu nudna i niewiele wnosząca.

[Anna Orecka · Rating 4 out of 5]

Nazwałabym to "podwaliny psychoterapii for dummies". Warto znać mechanizmy, jakie są opisane w książce. Mi brakowało przykładów z życia wziętych, ilustracji do tych mechanizmów, ale i tak wartościowa lektura.

[Monika · Rating 4 out of 5]

4.1

[Daria · Rating 3 out of 5]

3,5

[Oliwia Kaminska · Rating 3 out of 5]

Druga część książki (z rozmowami z różnymi terapeutami itp) bardzo ciekawa.

[Zosix · Rating 5 out of 5]

Jak dla mnie najlepsza tego typu książka jaką czytałam. Mega polecam! Skłania do wielu przemyśleń.