What do you think?
Rate this book
La Ligne noire
Il existe, quelque part en Asie du Sud-Est, entre le tropique du Cancer et la ligne de l'Equateur, une autre ligne. Une ligne noire jalonnée de corps et d'effroi...
606 pages, Mass Market Paperback
First published May 5, 2004
101 people are currently reading
1938 people want to read
About the author
Jean-Christophe Grangé
74 books2,079 followersJean-Christophe Grangé est un journaliste, reporter international, écrivain, scénariste né le 15 juillet 1961 à Boulogne-Billancourt. Il est l'un des rares écrivains français dans le domaine du thriller à s'être fait un nom aux États-Unis.
Après une maîtrise de lettres à la Sorbonne (axée sur Gustave Flaubert), il devient rédacteur publicitaire, puis travaille pour une agence de presse. En 1989, à 28 ans, il devient grand reporter international, travaillant pour des magazines aussi divers que Paris Match, le Sunday Times ou le National Geographic.
Puis il devient journaliste indépendant en créant la société L & G. Dès lors, il se débrouille pour monter financièrement tous ses voyages lui-même. Les reportages qui en sont issus, le mènent aux quatre coins du monde et constituent une importante source d'inspiration pour ses écrits littéraires. C'est au cours de cette période qu'il obtient deux récompenses importantes dans le monde journalistique : le Prix Reuter (1991) et le Prix World Press (1992).
En 1994, il écrit son premier roman Le Le Vol Des Cigognes , plus remarqué par les critiques littéraires (qui vantent son « imagination féconde ») que par le grand public. Toutefois, son second roman paru en 1998, Les Riviéres Pourpres , ne passera pas inaperçu. Le succès auprès du public se confirmera d'ailleurs en 2000, année où le roman est adapté au cinéma.
En cette même année 2000 paraît Le Concile de Pierre . En 2003, il publie L'Empire des loups . En 2004 sort La Ligne Noire , premier tome d'une trilogie de romans sur la « compréhension du mal sous toutes ses formes ». Au niveau des ventes, le succès ne se dément pas avec le deuxième volet de cette trilogie, Le Serment Des Limbes sorti en 2007.
Parallèlement à sa carrière de romancier, il continue à travailler pour le cinéma : outre l'adaptation des Rivières pourpres, il a également écrit le scénario de Vidocq (de Jean-Christophe Comar dit Pitof en 2001) et a collaboré à la plupart des réalisations ou projets tirés de ses romans.
Il s'est lancé dans l'écriture d'une histoire originale pour une bande dessinée en trois volumes, La Malediction De Zener , dessinée par Philippe Adamov . Il s'agit du prologue du roman Le Concile de Pierre.
Il sort Miserere en 2008 et La forêt des Mânes le 2 septembre 2009 (fin de la trilogie du mal, après La Ligne noire et Le Serment des limbes).
Selon l'auteur, il s'agit d'« une remontée vers le Mal primitif et préhistorique ».
Le Passager , son dernier roman, sort en sept
Après une maîtrise de lettres à la Sorbonne (axée sur Gustave Flaubert), il devient rédacteur publicitaire, puis travaille pour une agence de presse. En 1989, à 28 ans, il devient grand reporter international, travaillant pour des magazines aussi divers que Paris Match, le Sunday Times ou le National Geographic.
Puis il devient journaliste indépendant en créant la société L & G. Dès lors, il se débrouille pour monter financièrement tous ses voyages lui-même. Les reportages qui en sont issus, le mènent aux quatre coins du monde et constituent une importante source d'inspiration pour ses écrits littéraires. C'est au cours de cette période qu'il obtient deux récompenses importantes dans le monde journalistique : le Prix Reuter (1991) et le Prix World Press (1992).
En 1994, il écrit son premier roman Le Le Vol Des Cigognes , plus remarqué par les critiques littéraires (qui vantent son « imagination féconde ») que par le grand public. Toutefois, son second roman paru en 1998, Les Riviéres Pourpres , ne passera pas inaperçu. Le succès auprès du public se confirmera d'ailleurs en 2000, année où le roman est adapté au cinéma.
En cette même année 2000 paraît Le Concile de Pierre . En 2003, il publie L'Empire des loups . En 2004 sort La Ligne Noire , premier tome d'une trilogie de romans sur la « compréhension du mal sous toutes ses formes ». Au niveau des ventes, le succès ne se dément pas avec le deuxième volet de cette trilogie, Le Serment Des Limbes sorti en 2007.
Parallèlement à sa carrière de romancier, il continue à travailler pour le cinéma : outre l'adaptation des Rivières pourpres, il a également écrit le scénario de Vidocq (de Jean-Christophe Comar dit Pitof en 2001) et a collaboré à la plupart des réalisations ou projets tirés de ses romans.
Il s'est lancé dans l'écriture d'une histoire originale pour une bande dessinée en trois volumes, La Malediction De Zener , dessinée par Philippe Adamov . Il s'agit du prologue du roman Le Concile de Pierre.
Il sort Miserere en 2008 et La forêt des Mânes le 2 septembre 2009 (fin de la trilogie du mal, après La Ligne noire et Le Serment des limbes).
Selon l'auteur, il s'agit d'« une remontée vers le Mal primitif et préhistorique ».
Le Passager , son dernier roman, sort en sept
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 233 reviews
June 1, 2021
Es difícil describir este libro. Sólo me vienen palabras sueltas a la cabeza:
Angustioso, abrumador, brutal, inquietante, desconcertante...
Buenísimo. Lo recomiendo.
Angustioso, abrumador, brutal, inquietante, desconcertante...
Buenísimo. Lo recomiendo.
July 18, 2017
Oldukça ilgi çekici bir kitap. Hırs, aşk, anlaşılmama, korku, heyecan.. Yine çok farklı bir kurgu.
Grange' in bütün kitapları gibi sizi içine alıp sürüklüyor. Elinizden bırakamıyorsunuz. Soluksuz okuyacağınız, etkisinden uzun süre kurtulamayacağınız bir kitap...
Grange' in bütün kitapları gibi sizi içine alıp sürüklüyor. Elinizden bırakamıyorsunuz. Soluksuz okuyacağınız, etkisinden uzun süre kurtulamayacağınız bir kitap...
Read
October 24, 2020Jean-Christophe Grangé’nin kaleminden çıkan Siyah Kan ilginç bir örgü ile gizem duygusunu son ana kadar doruklarda tutan bir Polisiye/Gerilim romanı. Pek çok kitap için, okuduktan sonra, “Kendimi kitabın içinde gibi hissettim,” denilebilir. Ancak Siyah Kan, okuyucuyu özellikle örgünün düğüm bölümünde içine alıp gerim gerim geriyor ve son kısımlara kadar kaçmaya fırsat vermiyor. Fazla koyu, sert hatta bazı noktalarda aşırıya kaçan bir yolculuk. Üç gecede bile bitirilebilir, ancak kendinize gerilim dolu 3 gece sözü vermeniz gerekiyor.
Murathan Özlü
İncelemenin tamamı: https://kayiprihtim.com/inceleme/siya...
Murathan Özlü
İncelemenin tamamı: https://kayiprihtim.com/inceleme/siya...
October 26, 2024
Bu kitabı yazar neden yazmış sorusu ile kitabı okudum. ‘Yazarın sorumluluğu nedir?’ sorusunu kendine soramadığını, sormadığını düşünüyorum. Yazı yazmanın etiği üzerineyse hiç. Çünkü tüm anlatıya suça, şiddetin ritüellerine güzelleme dili hakim. Ben 38. baskıyı okudum ki ellili baskılara ulaşmış. Sorumsuzluk her alanda olduğu gibi edebiyatta da tehlikeli. Aklı almayan aman edebiyat diyen ülkemizin ikliminde nefes almıyordur ya da kayıtsızdır. Net.
December 20, 2018
Verkorkstes Ragout des Grauens
Mein dritter Grangé und, mit Abstand der Schlechteste, um den Qualitätsunterschied deutlich zu machen, hätte ich einen Stern vergeben müssen, andererseits könnte das „Schwarze Blut“ auch als erster Anlauf zu seinem, meiner Ansicht nach, bestem Buch gelten.
Allerdings hätte mich das „Herz der Hölle“ vielleicht nicht so positiv überrascht, wenn ich dieses frühere Werk schon gekannt hätte.
Jedenfalls war „Das schwarze Blut“ so etwas von vorhersehbar: Sensationsjournalist mit zwei rätselhaften Todesfällen in der eigenen Vita, nimmt unter weiblichem Pseudonym brieflichen Kontakt zu einem in Kuala Lumpur inhaftierten Serienmörder auf, der als Apnoetaucher zahlreiche Weltrekorde aufgestellt hat. Zur Verstärkung der Glaubwürdigkeit klaut er aus dem Atelier seines Kumpels das Polaroid der Model-Novizin Chadidja. Danach schickt ihm Jacques Reverdi Rätsel mit Hinweisen, die Jacques auf seiner Reise quer durch Südostasien z.T. unter Lebensgefahr lösen muss.
Nachdem Marc Dupeyrat die Methode von Riverdis Ritualmorden aufgeklärt hat, bricht er den Kontakt ab, schreibt einen Bestseller, der zusätzliche Aufmerksamkeit erhält, als Reverdi entkommt. Und vor ihm und seinem Rachedurst ist nichts sicher, auch nicht das ahnungslose Model, das sich, zu allem Überfluss auch noch in Jacques verliebt hat.
Die Psychologie dieser Liebesgeschichte ist ziemlich lückenhaft, jedenfalls im Hörbuch, so dass vieles sehr unglaubwürdig wirkt. Bei den beiden Showdowns mit Ritualcharakter liefern die Mörder in langen Reden nach, was bisher unausgesprochen blieb, auch ihre Motivationen und etliche Kapitel persönlicher Vorgeschichte, vollgepackt mit Ekelpotenzial. Zwei Finales mit langen Monologen, während den Opfern oder dem last girl langsam die Luft ausgeht, das ist fast schon peinlich, zumal jeder Leser mit dem Ausgang derartiger Monologe hinreichend vertraut ist.
Von daher, wem „Die purpurnen Flüsse“ nicht gereicht haben, der sollte sich an „Das Herz der Hölle“ halten, das tatsächlich eine Steigerung in jeder Hinsicht darstellt. Das „Schwarze Blut“ ist ein eher verkorkstes Ragout des Grauens.
Mein dritter Grangé und, mit Abstand der Schlechteste, um den Qualitätsunterschied deutlich zu machen, hätte ich einen Stern vergeben müssen, andererseits könnte das „Schwarze Blut“ auch als erster Anlauf zu seinem, meiner Ansicht nach, bestem Buch gelten.
Allerdings hätte mich das „Herz der Hölle“ vielleicht nicht so positiv überrascht, wenn ich dieses frühere Werk schon gekannt hätte.
Jedenfalls war „Das schwarze Blut“ so etwas von vorhersehbar: Sensationsjournalist mit zwei rätselhaften Todesfällen in der eigenen Vita, nimmt unter weiblichem Pseudonym brieflichen Kontakt zu einem in Kuala Lumpur inhaftierten Serienmörder auf, der als Apnoetaucher zahlreiche Weltrekorde aufgestellt hat. Zur Verstärkung der Glaubwürdigkeit klaut er aus dem Atelier seines Kumpels das Polaroid der Model-Novizin Chadidja. Danach schickt ihm Jacques Reverdi Rätsel mit Hinweisen, die Jacques auf seiner Reise quer durch Südostasien z.T. unter Lebensgefahr lösen muss.
Nachdem Marc Dupeyrat die Methode von Riverdis Ritualmorden aufgeklärt hat, bricht er den Kontakt ab, schreibt einen Bestseller, der zusätzliche Aufmerksamkeit erhält, als Reverdi entkommt. Und vor ihm und seinem Rachedurst ist nichts sicher, auch nicht das ahnungslose Model, das sich, zu allem Überfluss auch noch in Jacques verliebt hat.
Die Psychologie dieser Liebesgeschichte ist ziemlich lückenhaft, jedenfalls im Hörbuch, so dass vieles sehr unglaubwürdig wirkt. Bei den beiden Showdowns mit Ritualcharakter liefern die Mörder in langen Reden nach, was bisher unausgesprochen blieb, auch ihre Motivationen und etliche Kapitel persönlicher Vorgeschichte, vollgepackt mit Ekelpotenzial. Zwei Finales mit langen Monologen, während den Opfern oder dem last girl langsam die Luft ausgeht, das ist fast schon peinlich, zumal jeder Leser mit dem Ausgang derartiger Monologe hinreichend vertraut ist.
Von daher, wem „Die purpurnen Flüsse“ nicht gereicht haben, der sollte sich an „Das Herz der Hölle“ halten, das tatsächlich eine Steigerung in jeder Hinsicht darstellt. Das „Schwarze Blut“ ist ein eher verkorkstes Ragout des Grauens.
June 22, 2020
“Ne kadar renkli olursan ol, bir yanın daima siyahtır.”
4,5/5⭐️⭐️⭐️⭐️
Jean Christope Grange uzun zamandır ismini bildiğim ama bir şekilde kitaplarından uzak durduğum bir yazardı. Geçen aylarda Kızıl Nehirler kitabını okuduktan sonra tadı öyle bir damağımda kaldı ki kütüphanelerin geri açılmasını dört gözle bekledim. Ejderha Dövmeli Kız serisinden bu yana bu kadar kaliteli bir gerilim-gizem kalemi okumamıştım. Siyah Kan'ı hemen okuma listeme ekleyip yazardan ikinci kitabım olarak seçtim. Siyah Kan kitabı Kızıl Nehirler'in aksine biraz geç açılan bir kitaptı. İlk yüz sayfa süresince üç ayrı karakterin bakış açısından gündelik olayları ve hayatlarına dair olayları öğreniyoruz. Tabii bir yandan Reverdi'nin cinayetle suçlandığı olayın ufak detaylarını okuyoruz. Yüz otuzuncu sayfadan sonra kitabı elimden bırakmayarak okudum. Kızıl Nehirler'e nazaran yazarın bu kitabında çok daha fazla gerildim. Özellikle Reverdi gibi imkansızlıkları başaran ve intikam aklında olduğu zaman önünde hiçbir engelin oluşamadığı bir karakterin yaratılması bende ufak bir korku izi bıraktı diyebilirim. Her ne kadar kurgu deyip kenara çekilmem gerekse de bugüne kadar okuduğum hiçbir gerilim kitabında okumayı tamamladıktan sonra bu kadar geri dönüp düşünmemiştim. Kitabı hala ara ara hatırlıyorum ve kafamı odaklanmaktan uzaklaştırmaya çalışıyorum. Kitap boyunca iki tane tahminim vardı ve birisi çıkarken diğeri çıkmadı. Yazarın kitabın sonunda yaptığı ters köşe de harikaydı. Okuması inanılmaz keyifli, gerilim dolu ve çok heyecanlıydı. Adeta kafamın arkasında kitabı yaşıyor ve izliyor gibi olacak kadar inanılmaz kaleme alınmıştı. Yalnızca bu kitapta yazarın hiç sınır taşımaması ve Reverdi karakterinin bazı yönleri olumsuz anlamda okurken eleştirebileceğim kısımlar oldu. Yazardan sırada okuyacağım kitabı muhtemelen Taş Meclis olacak. Sizlere de bir an önce kitaplarını elinize almanızı ve bu inanılmaz gerilim dünyasının içine adım atmanızı öneririm. Keyifli okumalar dilerim..
4,5/5⭐️⭐️⭐️⭐️
Jean Christope Grange uzun zamandır ismini bildiğim ama bir şekilde kitaplarından uzak durduğum bir yazardı. Geçen aylarda Kızıl Nehirler kitabını okuduktan sonra tadı öyle bir damağımda kaldı ki kütüphanelerin geri açılmasını dört gözle bekledim. Ejderha Dövmeli Kız serisinden bu yana bu kadar kaliteli bir gerilim-gizem kalemi okumamıştım. Siyah Kan'ı hemen okuma listeme ekleyip yazardan ikinci kitabım olarak seçtim. Siyah Kan kitabı Kızıl Nehirler'in aksine biraz geç açılan bir kitaptı. İlk yüz sayfa süresince üç ayrı karakterin bakış açısından gündelik olayları ve hayatlarına dair olayları öğreniyoruz. Tabii bir yandan Reverdi'nin cinayetle suçlandığı olayın ufak detaylarını okuyoruz. Yüz otuzuncu sayfadan sonra kitabı elimden bırakmayarak okudum. Kızıl Nehirler'e nazaran yazarın bu kitabında çok daha fazla gerildim. Özellikle Reverdi gibi imkansızlıkları başaran ve intikam aklında olduğu zaman önünde hiçbir engelin oluşamadığı bir karakterin yaratılması bende ufak bir korku izi bıraktı diyebilirim. Her ne kadar kurgu deyip kenara çekilmem gerekse de bugüne kadar okuduğum hiçbir gerilim kitabında okumayı tamamladıktan sonra bu kadar geri dönüp düşünmemiştim. Kitabı hala ara ara hatırlıyorum ve kafamı odaklanmaktan uzaklaştırmaya çalışıyorum. Kitap boyunca iki tane tahminim vardı ve birisi çıkarken diğeri çıkmadı. Yazarın kitabın sonunda yaptığı ters köşe de harikaydı. Okuması inanılmaz keyifli, gerilim dolu ve çok heyecanlıydı. Adeta kafamın arkasında kitabı yaşıyor ve izliyor gibi olacak kadar inanılmaz kaleme alınmıştı. Yalnızca bu kitapta yazarın hiç sınır taşımaması ve Reverdi karakterinin bazı yönleri olumsuz anlamda okurken eleştirebileceğim kısımlar oldu. Yazardan sırada okuyacağım kitabı muhtemelen Taş Meclis olacak. Sizlere de bir an önce kitaplarını elinize almanızı ve bu inanılmaz gerilim dünyasının içine adım atmanızı öneririm. Keyifli okumalar dilerim..
November 29, 2017
Buenísimo. Como todo lo de Grangé.
December 5, 2018
Espectacular, este libro es de lo mejor que he leído en este género, no solo es que tiene una historia impactante, es que la pluma de Grangé es realmente maravillosa.
Desde la página uno me ha tenido absolutamente embebida, incluso por momentos sentía el estómago encogido de la angustia, de los nervios, toda la parte de nuestro protagonista siguiendo las pistas marcadas por un asesino despiadado, pensando en qué en cualquier momento éste se iba a dar cuenta del engaño, el miedo, los nervios, la ansiedad, no solo estaba en el libro y en la lectura, se me metió al cuerpo de una manera que es difícil de describir.
Pero la cosa no para ahí, es que el libro termina dando un giro que no sé decir si lo esperaba o no, creo que de alguna manera lo intuía, pero eso no le quito efecto de golpe. En ese momento la angustia crece, el terror me motivaba a continuar por qué sin ninguna duda necesita saber, y si bien es verdad que el final del libro se resuelve en básicamente tres párrafos ¡vaya final!
Jean-Christophe Grangé es en definitiva ya mismo uno de mis autores favoritos de este género, pocos, muy pocos autores me han llegado tanto con una historia, pero además es que es reconocible su narrativa un estilo único, pulcro, definido, capaz de llevarte a lugares inesperados, es muy sencillo, muy pocos escritores tienen la capacidad de que sus líneas salgan del libro, de hacerte sentir, por supuesto que hay muchos que te infunden la intriga, las ganas de seguir leyendo, pero de eso a generar en uno mariposas en el estómago, el corazón acelerado, el temblor de manos, el sudor del miedo, eso, amigos míos, pocos, muy, muy pocos lo logran.
Este libro es sin ninguna duda uno de los mejores que he leído no solo este año, se va a la estantería de los consentidos y los que no voy a olvidar nunca.
Desde la página uno me ha tenido absolutamente embebida, incluso por momentos sentía el estómago encogido de la angustia, de los nervios, toda la parte de nuestro protagonista siguiendo las pistas marcadas por un asesino despiadado, pensando en qué en cualquier momento éste se iba a dar cuenta del engaño, el miedo, los nervios, la ansiedad, no solo estaba en el libro y en la lectura, se me metió al cuerpo de una manera que es difícil de describir.
Pero la cosa no para ahí, es que el libro termina dando un giro que no sé decir si lo esperaba o no, creo que de alguna manera lo intuía, pero eso no le quito efecto de golpe. En ese momento la angustia crece, el terror me motivaba a continuar por qué sin ninguna duda necesita saber, y si bien es verdad que el final del libro se resuelve en básicamente tres párrafos ¡vaya final!
Jean-Christophe Grangé es en definitiva ya mismo uno de mis autores favoritos de este género, pocos, muy pocos autores me han llegado tanto con una historia, pero además es que es reconocible su narrativa un estilo único, pulcro, definido, capaz de llevarte a lugares inesperados, es muy sencillo, muy pocos escritores tienen la capacidad de que sus líneas salgan del libro, de hacerte sentir, por supuesto que hay muchos que te infunden la intriga, las ganas de seguir leyendo, pero de eso a generar en uno mariposas en el estómago, el corazón acelerado, el temblor de manos, el sudor del miedo, eso, amigos míos, pocos, muy, muy pocos lo logran.
Este libro es sin ninguna duda uno de los mejores que he leído no solo este año, se va a la estantería de los consentidos y los que no voy a olvidar nunca.
November 27, 2020
Πλέον, ο συγκεκριμένος συγγραφέας κατατάσσεται στους αγαπημένους μου. Οι ιστορίες που γράφει, οι χαρακτήρες που πλάθει και οι πλοκές που δημιουργεί είναι πρωτοποριακές και ξεχωριστές.
Στα του βιβλίου: πανέξυπνη η ιδέα ο δολοφόνος να είναι γνωστός απο την αρχή και να ξεδιπλώνεται σιγά-σιγά το κίνητρο και τα πραγματικά του εγκλήματα. Ο συγγραφέας δημιουργεί μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, γεμάτη σκοτεινές στιγμές, που φυσικά, οι κοινωνικές προεκτάσεις, απορίες και απόψεις είναι πολυάριθμες. Γραφή έντονη και λυρική, που δεν κουράζει και προσθέτει τα μέγιστα στην ατμόσφαιρα.
Το ενδιαφέρον του συγγραφέα για παραγκωνισμένα κράτη είναι κι εδώ παρόν, δίνοντας ένα ακόμα ατού στο βιβλίο για τις πολύ όμορφες πληροφορίες των τόπων αυτών.
Δεν με ξένισε απολύτως τίποτα, δε θα ήθελα να αλλαξω απολύτως τίποτα, γιατί πολύ απλά αυτό που διάβασα ήταν δυνατό και ιδιαίτερο απο μόνο του. Για κάποιο λόγο μου έχει μείνει πολύ έντονα η εντύπωση οτι αυτό που διάβασα ηταν "σκοτεινό" και για αυτό με ενθουσίασε. Η μετάφραση επίσης, ειναι τρομερή.
Στα του βιβλίου: πανέξυπνη η ιδέα ο δολοφόνος να είναι γνωστός απο την αρχή και να ξεδιπλώνεται σιγά-σιγά το κίνητρο και τα πραγματικά του εγκλήματα. Ο συγγραφέας δημιουργεί μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, γεμάτη σκοτεινές στιγμές, που φυσικά, οι κοινωνικές προεκτάσεις, απορίες και απόψεις είναι πολυάριθμες. Γραφή έντονη και λυρική, που δεν κουράζει και προσθέτει τα μέγιστα στην ατμόσφαιρα.
Το ενδιαφέρον του συγγραφέα για παραγκωνισμένα κράτη είναι κι εδώ παρόν, δίνοντας ένα ακόμα ατού στο βιβλίο για τις πολύ όμορφες πληροφορίες των τόπων αυτών.
Δεν με ξένισε απολύτως τίποτα, δε θα ήθελα να αλλαξω απολύτως τίποτα, γιατί πολύ απλά αυτό που διάβασα ήταν δυνατό και ιδιαίτερο απο μόνο του. Για κάποιο λόγο μου έχει μείνει πολύ έντονα η εντύπωση οτι αυτό που διάβασα ηταν "σκοτεινό" και για αυτό με ενθουσίασε. Η μετάφραση επίσης, ειναι τρομερή.
July 14, 2019
Impresionante. Que buena trama, que bien hilado está todo.
Y el final....totalmente desconcertante.
Y el final....totalmente desconcertante.
March 26, 2018
Etkileyici bir kitap bu su götürmez. Daha önce paranormal içerikli olmayan ve bu kadar kan, vahşet, tecavüz, suçlu zeka içeren bir kitap okumamıştım. Arkadaşlarımın önerdiği kadar varmış gerçekten.
Kitapta biraz tahmin edilebilirlik vardı. Patoloji sahnelerin biraz tutarsızlık bulduğuma inanıyorum, en azından öyle sanıyorum. Kitabın sonu ise pek tatmin edici değildi.
Yazarın tasvirleri o kadar güçlüydü ki Reverdi ile birlikte dalış yaptığımı, Marc ile ava çıktığımı hissettim. Yazarın anlattığı hiç bir şey beni kitabı kapatmaya itmedi ama kesinlikle midesi zayıf birinin okumaması gerekir. Tek rahatsız olduğum nokta kitabın başının çok yavaş ilerlemiş olması. ADım adım santim santim. Bu kurguyu daha muhteşem yapsada beni biraz sıktı.
Kitabın arka kapağında yazan her şeyin bir anlamı var, bizi çok ��eşitli karakterler ile tanıştıran ve ilginç yerlere götüren, üstün zekalı insanlarla uğraştığınızı kitabın her satırında hissettiren bu kitabı okumak gerçekten gerekli.
September 22, 2016
Un livre incroyable de la 1ère à la toute dernière page !
October 22, 2025
Sanırım uzun bir süre için okuduğum son Grange kitabı oldu. Aslında en az iki romanını daha okumayı planlıyordum ancak benden bu kadar. Daha fazla zorlamanın benim açımdan manası yok.
Benim için çok iyi başlamıştı roman. Üçte ikisi geride kaldığında herhalde bu sefer bendeki başyapıtı geliyor diye aklımdan geçirmiştim. Mistik açılış bölümü, bununla atmosferini bir çırpıda kurması ve bu atmosferle her şeye gebe bir olay örgüsü geliyor mesajını en baştan vermesi, yani okuru buna baştan hazırlaması, sonra karakterlerini tek tek açması, onları tanıtması, ardından bir yolculuk romanına dönüşmesi… sadece fiziki bir yolculuk değil bir çok yolculuk. Bu esnada romanın her şeyi tıkır tıkır işliyor. Metin kurgusu, temposu… her şey yerli yerinde.
Ta ki fiziki yolculuk bitinceye kadar. Onun bitişi de bence sıkıntılı yani aceleci ama bunun ardından gelen son düzlük niteliğindeki kalan üçte birlik kısım o kadar aceleci, o kadar elini açık eden, o kadar şablon, o kadar hesaplı ki öncesindeki yolculuğun bitiş biçiminin lafı olmaz. Yani son bölüm ne yazık ki çok formül üzerinden işliyor ve öngörülebilir.
Yazar sıkılmış mı, hadi çok uzatmadan şu hikâyeyi toparlayıp kapatayım mı demiş, son düzlükte tempoyu artıracağım diye başka şeylerin ucunu mu kaçırmış, ne olmuş bilmiyorum. Bir de bence kelimeleri koşturmakla hikâye akışının temposunu artırmak arasında bir fark var ve yazarın son bölümde yaptığı daha çok kelimeleri koşturmak. Bu da bazı geçişlerin aceleye geldiği hissini yaratıyor. Üstelik metin kurgusunda da son üçte birlik bölümde sıkıntı var. Kitabın üçte ikisi bitinceye önemli bir unsur ve anlatıcılardan biri olan Riverdi son bölümde ortadan kayboluyor. Anlatıcı olarak yok. Bu da bir dengesizlik ve geçiş problemi yaratıyor.
Türün okuru olmadığım için hayranı olan arkadaşıma soruyorum neden çok beğendin diye. Sayfalar su gibi akıyor çünkü diyor. Bu zaten türün ortalama eserlerinde bile türün kalıpları nedeniyle kaçınılmaz değil mi diyorum. Bu sefer cinayetler çok yaratıcı ve uç noktalarda diyor. Bunun türün bir kriteri olduğunu bilmiyordum diyorum. Beni üç Grange romanı boyunca pek ilgilendirmedi bu tarafı çünkü. Bundan bir heyecan duyduğumu da söyleyemem. Ki bu uçlarda gezinme durumu okuduğum diğer iki romanında bana göre olay örgüsüne zarar verecek nitelikteydi. Burada baştan atmosferi kurduğu için uçlarda gezinmesine takılmadım ama işte nelere takıldığım da yukarıda sıralanmış durumda. Birçok şeyin son düzlükte bu kadar göstere göstere ilerlemesi, temponun aceleci izlenimi bırakacak kadar artırılması beni bayağı düşürdü. Hızlı okudum mu? Evet. Sıkıldım mı? Hayır. Heyecanlı mıydı? Son bölüm hariç evet. Evet ama bunlar tür için iyi edebiyata yeter koşullar mı? Benim için çok iyi diyebilmeme yeterli değil.
Benim için çok iyi başlamıştı roman. Üçte ikisi geride kaldığında herhalde bu sefer bendeki başyapıtı geliyor diye aklımdan geçirmiştim. Mistik açılış bölümü, bununla atmosferini bir çırpıda kurması ve bu atmosferle her şeye gebe bir olay örgüsü geliyor mesajını en baştan vermesi, yani okuru buna baştan hazırlaması, sonra karakterlerini tek tek açması, onları tanıtması, ardından bir yolculuk romanına dönüşmesi… sadece fiziki bir yolculuk değil bir çok yolculuk. Bu esnada romanın her şeyi tıkır tıkır işliyor. Metin kurgusu, temposu… her şey yerli yerinde.
Ta ki fiziki yolculuk bitinceye kadar. Onun bitişi de bence sıkıntılı yani aceleci ama bunun ardından gelen son düzlük niteliğindeki kalan üçte birlik kısım o kadar aceleci, o kadar elini açık eden, o kadar şablon, o kadar hesaplı ki öncesindeki yolculuğun bitiş biçiminin lafı olmaz. Yani son bölüm ne yazık ki çok formül üzerinden işliyor ve öngörülebilir.
Yazar sıkılmış mı, hadi çok uzatmadan şu hikâyeyi toparlayıp kapatayım mı demiş, son düzlükte tempoyu artıracağım diye başka şeylerin ucunu mu kaçırmış, ne olmuş bilmiyorum. Bir de bence kelimeleri koşturmakla hikâye akışının temposunu artırmak arasında bir fark var ve yazarın son bölümde yaptığı daha çok kelimeleri koşturmak. Bu da bazı geçişlerin aceleye geldiği hissini yaratıyor. Üstelik metin kurgusunda da son üçte birlik bölümde sıkıntı var. Kitabın üçte ikisi bitinceye önemli bir unsur ve anlatıcılardan biri olan Riverdi son bölümde ortadan kayboluyor. Anlatıcı olarak yok. Bu da bir dengesizlik ve geçiş problemi yaratıyor.
Türün okuru olmadığım için hayranı olan arkadaşıma soruyorum neden çok beğendin diye. Sayfalar su gibi akıyor çünkü diyor. Bu zaten türün ortalama eserlerinde bile türün kalıpları nedeniyle kaçınılmaz değil mi diyorum. Bu sefer cinayetler çok yaratıcı ve uç noktalarda diyor. Bunun türün bir kriteri olduğunu bilmiyordum diyorum. Beni üç Grange romanı boyunca pek ilgilendirmedi bu tarafı çünkü. Bundan bir heyecan duyduğumu da söyleyemem. Ki bu uçlarda gezinme durumu okuduğum diğer iki romanında bana göre olay örgüsüne zarar verecek nitelikteydi. Burada baştan atmosferi kurduğu için uçlarda gezinmesine takılmadım ama işte nelere takıldığım da yukarıda sıralanmış durumda. Birçok şeyin son düzlükte bu kadar göstere göstere ilerlemesi, temponun aceleci izlenimi bırakacak kadar artırılması beni bayağı düşürdü. Hızlı okudum mu? Evet. Sıkıldım mı? Hayır. Heyecanlı mıydı? Son bölüm hariç evet. Evet ama bunlar tür için iyi edebiyata yeter koşullar mı? Benim için çok iyi diyebilmeme yeterli değil.
September 17, 2024
To έβαλα τέσσερα γιατί αγαπώ ιδιαιτέρως τον συγγραφέα. Στην πραγματικότητα δεν του αξίζει. Ο γκραντζ έχει γράψει και καλύτερα. Αυτό το βιβλίο έχει ένα μικρό χάσμα στην αφήγηση που δε μας το εξηγεί ο συγγραφέας δεν θέλω να πω ότι για να μην κάνω σπόιλερ όχι όμως το έχετε διαβάσει καταλαβαίνετε τι εννοώ. Αυτό είναι και η αδυναμία του. Κατα τ’άλλα ένα θρίλερ που σε πιάνει από το λαιμό και δε σ’ αφήνει παρά μόνο όταν το τελειώσεις
July 22, 2018
Genial, alucinante y flipante!!! Es la primera novela que leo de este autor pero caerán todas en poco tiempo. No apta para estómagos sensibles.
November 21, 2020
Polisiye, sürükleyicilik, fazlaca merak unsuru tam bir Grange klasiği. Aynı zamanda derin psikolojik değerlendirmelerde bulunuyor. Sadece şoke eden son kısmı biraz acele edilmiş gibi geldi.
December 23, 2020
Bunalımda çıkınca okusaydım büyük ihtimalle daha çok severdim
January 20, 2019
Ce livre m'a été recommandé par un ami qui est un grand connaisseur de Grangé. Pour ma part, je n'en avais jamais lu de cet auteur, mais étant fan de thriller je savais qu'il en était un des grands noms. Mais maintenant que j'ai enfin testé, j'ai vraiment beaucoup de mal à comprendre d'où viennent les flots de revues positives à son égard.
Alors certes ce n'est pas un mauvais livre en soi, mon unique étoile ne représente que mon expérience personnelle. Mais après avoir entendu tellement de bien sur cet auteur, je m'attendais à quelque chose de fracassant, de renversant, de complètement inoubliable, alors que tout ce que j'ai eu, je l'avais déjà vu dans des dizaines de thrillers auparavant. D'accord, les meurtres sont innovants et oh là là il y a du sang partout, mais au delà de ça, l'intrigue n'est pas différente du reste de la masse de policiers de nos jours. Je l'ai lu très vite, en une journée, mais pas parce qu'il était intriguant, mais parce que j'étais désespérée de voir quelque chose se passer, enfin. Le livre paraissait immensément vide, comme si l'auteur avait voulu remplir le plus de pages possible pour faire joli. Les personnages étaient creux et sans saveur, l'intrigue était quasi inexistante, les retournements de situation étaient tout à fait prévisibles et le style d'écriture, qui se devait apparemment d'être original et sensationnel s'est juste avéré pompeux et répétitif à mon gout. Chaque petit détail était expliqué sur des paragraphes entiers et il y avait des répétitions de choses déjà expliquées, alors que des parties importantes telles que l'histoire du tueur se résumait en quelques mots.
Mais si seulement l'histoire n'avait eu que de petits défauts de construction, peut être aurais-je été plus indulgente. Non, mon plus gros problème a été le nombre de détails complètement aberrants et grotesques dans l'histoire. Les personnages féminins ne sont là que pour deux choses: le désir pervers des hommes et le désir sanguinaire des hommes. Je ne prétends pas que la réalité est toute rose et que ce genre de choses n'arrivent jamais mais dans ce cas là il n'y avait aucune retenue, aucune pudeur, et définitivement aucun respect; à mes yeux ce n'était que l'auteur qui se faisait plaisir en crachant du torture porn sur la page. Les femmes sont souvent dégradées, humiliées, battues, utilisées comme des objets. Certes, c'est un roman policier, et certes les points de vues que l'on suit sont ceux de personnes instables, mais cela n'excuse pas la violence et la vulgarité avec lesquelles les personnages féminins sont traités tout au long du livre. C'est exactement la même chose avec tous les personnages qui ne sont pas blancs, souvent appelés par leurs ethnicité plutôt que leurs prénoms, ou même les personnages LGBTQ+ qui sont recalés dans deux catégories plutôt simples: morts ou criminels violeurs d'enfants. Merveilleux.
Donc voilà, je ne prétends pas savoir ce que c'est d'écrire un livre et encore moins un policier de ce genre qui demande de se plonger dans les tréfonds les plus sombres de l'espèce humaine, mais il existe tout de même des limites à ne pas franchir. Il y a une différence entre montrer la réalité et la cruauté, et s'auto-satisfaire à jeter de l'hémoglobine, du sexisme, du racisme et de l'homophobie toutes les quatre pages. Après, peut être n'est ce absolument pas le reflet de ce que pense l'auteur, mais cela reste de très mauvais gout que d'avoir à lire ce genre de choses...
Mais bon encore une fois, opinion personnelle...
Alors certes ce n'est pas un mauvais livre en soi, mon unique étoile ne représente que mon expérience personnelle. Mais après avoir entendu tellement de bien sur cet auteur, je m'attendais à quelque chose de fracassant, de renversant, de complètement inoubliable, alors que tout ce que j'ai eu, je l'avais déjà vu dans des dizaines de thrillers auparavant. D'accord, les meurtres sont innovants et oh là là il y a du sang partout, mais au delà de ça, l'intrigue n'est pas différente du reste de la masse de policiers de nos jours. Je l'ai lu très vite, en une journée, mais pas parce qu'il était intriguant, mais parce que j'étais désespérée de voir quelque chose se passer, enfin. Le livre paraissait immensément vide, comme si l'auteur avait voulu remplir le plus de pages possible pour faire joli. Les personnages étaient creux et sans saveur, l'intrigue était quasi inexistante, les retournements de situation étaient tout à fait prévisibles et le style d'écriture, qui se devait apparemment d'être original et sensationnel s'est juste avéré pompeux et répétitif à mon gout. Chaque petit détail était expliqué sur des paragraphes entiers et il y avait des répétitions de choses déjà expliquées, alors que des parties importantes telles que l'histoire du tueur se résumait en quelques mots.
Mais si seulement l'histoire n'avait eu que de petits défauts de construction, peut être aurais-je été plus indulgente. Non, mon plus gros problème a été le nombre de détails complètement aberrants et grotesques dans l'histoire. Les personnages féminins ne sont là que pour deux choses: le désir pervers des hommes et le désir sanguinaire des hommes. Je ne prétends pas que la réalité est toute rose et que ce genre de choses n'arrivent jamais mais dans ce cas là il n'y avait aucune retenue, aucune pudeur, et définitivement aucun respect; à mes yeux ce n'était que l'auteur qui se faisait plaisir en crachant du torture porn sur la page. Les femmes sont souvent dégradées, humiliées, battues, utilisées comme des objets. Certes, c'est un roman policier, et certes les points de vues que l'on suit sont ceux de personnes instables, mais cela n'excuse pas la violence et la vulgarité avec lesquelles les personnages féminins sont traités tout au long du livre. C'est exactement la même chose avec tous les personnages qui ne sont pas blancs, souvent appelés par leurs ethnicité plutôt que leurs prénoms, ou même les personnages LGBTQ+ qui sont recalés dans deux catégories plutôt simples: morts ou criminels violeurs d'enfants. Merveilleux.
Donc voilà, je ne prétends pas savoir ce que c'est d'écrire un livre et encore moins un policier de ce genre qui demande de se plonger dans les tréfonds les plus sombres de l'espèce humaine, mais il existe tout de même des limites à ne pas franchir. Il y a une différence entre montrer la réalité et la cruauté, et s'auto-satisfaire à jeter de l'hémoglobine, du sexisme, du racisme et de l'homophobie toutes les quatre pages. Après, peut être n'est ce absolument pas le reflet de ce que pense l'auteur, mais cela reste de très mauvais gout que d'avoir à lire ce genre de choses...
Mais bon encore une fois, opinion personnelle...
December 28, 2014
Jean Christopher Grangé em “A Linha Negra” introduz-nos Jacques Reverdi, antigo campeão de apneia, professor de mergulho, assassino compulsivo, animal feroz, sedutor de mulheres, uma verdadeira incarnação do mal… complementando a narrativa com Marc Dupeyrat, ex-paparazzi, jornalista, escritor em busca de uma história que lhe relance a carreira e que lhe dê respostas à letargia pessoal em que se encontra… nesse contexto, decidi criar o seu alter-ego feminino, Élisabeth, com um expediente invulgar e original – usurpação de identidade biográfica e visual – para se aproximar da linha negra pejada de cadáveres, com um simbolismo macabro e terrífico deixada por Reverdi ao longo dos últimos anos.
Inicia-se então uma viagem deslumbrante e enigmática por vários países do Sudoeste Asiático, numa procura desenfreada para a “explicação” dos crimes cometidos por um serial-killer, sem que consigamos encontrar uma explicação racional para o paroxismo dos homicídios, perpetrados com recurso a técnicas originalmente diabólicas e acompanhadas de descrições minuciosas e detalhadas – visualmente e cientificamente – que complementam uma narrativa repleta de simbolismos e absolutamente deslumbrante. Detesto enigmas… Mas adorei “A Linha Negra” de Jean-Christopher Grangé.
Inicia-se então uma viagem deslumbrante e enigmática por vários países do Sudoeste Asiático, numa procura desenfreada para a “explicação” dos crimes cometidos por um serial-killer, sem que consigamos encontrar uma explicação racional para o paroxismo dos homicídios, perpetrados com recurso a técnicas originalmente diabólicas e acompanhadas de descrições minuciosas e detalhadas – visualmente e cientificamente – que complementam uma narrativa repleta de simbolismos e absolutamente deslumbrante. Detesto enigmas… Mas adorei “A Linha Negra” de Jean-Christopher Grangé.
Read
June 15, 2016Grange'in bu eseri önerebileceği bir gerilim romanıdır. Çoğu gerilim roanında olduğu gibi bunda da sürekli bir gerilim, katil-kurban kaçma/kovalamacaları, katilin psikolojisine iniş, polisler ve katile meydan okuyan kahramanlar vardı. Diğer romanlardan ayırt edilebilen yönüyse tabiki Grange dokunuşuydu. Kitabın başlarında gerek katilin psikolojisi gerek diğer kahramanların psikolojik tahlilleri olayların önündeydi fakat sonlara doğru gerçek bir aksiyon ve koşuşturmaca hali mevcuttu. Konuya değinirsek masum genç kızları kendi kurallarına göre "ayin" olarak nitelendirdiği bir tarz ile öldüren bir katil ve bunun peşine düşmüş onun bu takıntılı psikopat bein yapısını anlamlandırmaya çalışan macera ve arayış peşindeki bir gazaetecinin ve bunlarla ortak bir bağlantısı olan gizemli güzel bir mankenin üçlü bir olaylar zincirinde kesişmesini anlatıyor. Kitap size tüm tahmin sınırlarınızı zorlayacak binlerce seçeneek sunuyor ve karşılığında da gerçekten şaşırtıcı gerçekleri ortaya çıkarıyor. Bazı zekice detaylar da olaylar zincirini ve romanı daha üst boyutlara taşıyor. gerilim-macrea tarzı roamnalr sevenler için tavsie edebileceğim, akıcı şekilde okunabilen bir Grange eseri. Herkese tavsiye ederim. Detaylı yorumlar için;
http://yorumatolyesi.blogspot.com.tr/...
http://yorumatolyesi.blogspot.com.tr/...
July 22, 2015
Sırf yazarın inanılmaz hayal gücü için bile 5 yıldız verilir bu kitaba.Polisiye-gerilim meraklısı biri olarak Fransız yazarlar Grange ve Chattam'ı bu işin zirvesinde görüyorum.Her ikisinde de kurgu mükemmel, Chattam'ı bir tık daha fazla beğenmemin sebebi son sayfalara kadar katili bulma konusununda insanı tereddütte bırakması, Grange'ın ise tek eksisi böyle bir kaygısının olmaması.Bu arada kitabın çevirisi de oldukça başarılı, çoğu İngilizce kitabın çevirisi bu kadar başarılı olamıyor.Şiddetle önereceğim kitaplardan.
January 12, 2021
Bu üçüncü yıldızı yazara olan sevgimden veriyorum yoksa en fazla 2.5. Çok bekledik bir sonla biten büyük bir hayal kırıklığıydı. Ortalara doğru heyecanlandım ama o kadar amaçsız bir konusu vardı ki bir süre sonra o heyecan bitti, sonu da tuz biber ekti tabii. Kısacası favori yazarım mi artık kendileri, bilemiyorum...
September 25, 2012
Tahmin ettiğim şekilde oldu açıkçası:/ Ama bi ara öyle kaptırmışım ki kendimi sanki ben iz peşindeydim korkuyu ensemde hissettim:) Sadece kaba tabirler beni rahatsız etti. Marc ateşle oynadı sonunda da herşeyi mahvetti. Kitabın sonunu da pek sevmedim..
January 18, 2020
Katilin cinayeti işleme sebebini, ana karakterin buhranını çok zorlama buldum. Evet ilginç bir konu. İlginç bir saplantı anlatılmış ama yavan bir şekilde. Okuduğum diğer kitaplarına göre daha az etkileyici bir üslup ve karakterler vardı. Eh iştelik bir kitap.
February 22, 2023
Parte de la base de una pregunta que se reitera con bastante frecuencia, especialmente en el caso de asesinos seriales: El asesino nace o se hace.
Hay opiniones para todos los gustos unas con más o menos atino que otras. Sin embargo, ya adelanto que, aunque la historia utiliza esa pregunta como base, ni pretende, ni de hecho lo consigue, darle una respuesta.
El protagonista utiliza esa pregunta para justificar la curiosidad que le impulsa a ponerse en contacto con un asesino en serie y a seguir los pasos que este le va indicando. Aunque luego queda claro que la historia va tomando otro rumbo.
Debo decir que me ha gustado. Es de ritmo generalmente rápido y llevaba un tiempo que no daba con un libro de suspense que me impulsara a leer como este. No obstante, la historia se desinfla hacia el final. El autor sumerge a su personaje en un viaje que luego le cuesta cómo resolver. El momento de dar por terminado el mismo se ve chapucero y aunque parece que siempre se ha ido decantando en una dirección (bastante fácil de suponer, por cierto) le queda todo un tanto burdo.
Pese a lo anterior es una buena lectura.
Hay opiniones para todos los gustos unas con más o menos atino que otras. Sin embargo, ya adelanto que, aunque la historia utiliza esa pregunta como base, ni pretende, ni de hecho lo consigue, darle una respuesta.
El protagonista utiliza esa pregunta para justificar la curiosidad que le impulsa a ponerse en contacto con un asesino en serie y a seguir los pasos que este le va indicando. Aunque luego queda claro que la historia va tomando otro rumbo.
Debo decir que me ha gustado. Es de ritmo generalmente rápido y llevaba un tiempo que no daba con un libro de suspense que me impulsara a leer como este. No obstante, la historia se desinfla hacia el final. El autor sumerge a su personaje en un viaje que luego le cuesta cómo resolver. El momento de dar por terminado el mismo se ve chapucero y aunque parece que siempre se ha ido decantando en una dirección (bastante fácil de suponer, por cierto) le queda todo un tanto burdo.
Pese a lo anterior es una buena lectura.
April 6, 2024
Sanırım hayatımda ilk defa bir thriller okudum. Gerçekten korktum, hatta kalbimin güm güm attığı ve gece kitabı okuyamadığım anlar oldu. Birkaç şeyi tahmin edebilsem de şaşırdığım anlar da çoktu. Bu yazarın neden bayağı bilinen bir thriller yazarı olduğunu anladım. He is a sick fuck!
January 8, 2019
Tek kelimeyle muhtesemdi-bayildim-!
November 11, 2025
An ordinary topic
February 23, 2023
Grange’in okuduğum kesinlikle en iyi kitabıydı. Kitabı elimden bırakamadım. Ekzotik bir çevre, müthiş bir gerilim ve katilin peşinde gelişen olaylar. Hepsi bir yana katil için tasarladığı teknik gerçekten kan donduracak kadar ilginç. Siyah Kan! Müthişti.
November 13, 2018
J'ai dévoré ce livre trois jours. Comme la plupart des Grangé, ce polar est centré sur un criminel au rituel bien précis - remarquablement bien décrit et macabre. L'histoire vous emmènera en Thaïlande, au Cambodge, en Malaise et en France. Mais ce n'est pas le meilleur Grangé que j'ai lu : la fin est trop brutale, et inconsistente; et certains des événements importants sont trop raconté de manière trop succincte.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Displaying 1 - 30 of 233 reviews