"Σε χαρτάκια. Γράφω, γράφω, γράφω. Σχέσεις. Η ιστορία του θείου μου του Ακύλα. Αργότερα. Αυτό αργότερα. Πρώτα τα ουσιώδη. Τα χρειώδη. Εγώ, εμού του ιδίου. Πολτός. Αδυναμία χαρακτήρα. Το Αεροπλάνο. Τα σύννεφα. Οι θεοί. Πιο κάτω, οι άνθρωποι, τα φυτά, τα ζώα. Οι φυλετικά ανώτεροι. Ανίκητοι, αρχέτυποι, διηνεκείς. Ο καναπές. Κάθομαι ξαπλωμένος. Κόκονατ. Ασύλληπτη μυρωδιά ανανά. Γαλάζια τετράγωνη φωταψία. Ακτινοβολεί. Γίνεται χαμός. Είναι απολύτως απαραίτητο.
Θέλω
Πρέπει να τα γράψω όλα προτού"
Το "Μόνολογκ" δεν είναι απλώς ο τίτλος ενός μυθιστορήματος. Είναι και η φωνή ενός ανθρώπου μπροστά σε μια βουβή οθόνη, είναι το θρυμματισμένο παραλήρημά του, είναι η κατακερματισμένη ζωή του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Είναι η περιπέτεια της γραφής, σ' ένα βιβλίο όπου η ίδια εκτίθεται γυμνή, από τους υπόγειους σιδηροδρόμους της δυτικής Ευρώπης μέχρι τα υποφωτισμένα μπαρ των τροπικών.
Lenos Christidis (Greek: Λένος Χρηστίδης) was born in 1968 in Frankfurt of Greek parents. He studied Psychology at the Philosophical School of the University of Athens. He worked as a radio producer for the National Broadcasting Company and as assistant director in various films and TV series. His first play was staged in 1995 for the National Theater of Greece. He participated in Bonner Biennale 2000. He was also awarded the Karolos Koun Award in 2000 for his play "Two Gods: The end of the world in four acts".
Ο ανώνυμος αφηγητής της ιστορίας κάνει αυτό ακριβώς που υπονοεί ο τίτλος: μονολογεί. Μονολογεί στο σαλόνι μπροστά από την βουβή οθόνη της τηλεόρασης του, μονολογεί μέσα στα ταξί, στα αεροπλάνα, στα μετρό, στα τουκ τουκ, στα δωμάτια ξενοδοχείων της κακιάς ώρας, στις κηδείες, στους βουδιστικούς ναούς, κάτω απο ηφαίστεια, πίνοντας τσάγια, οδηγώντας νοικιασμένες μάσταγκ χρώματος πορτοκαλί. Μονολογεί θαυμάζοντας τον σκοπό ύπαρξης του ανακατευτηριού του καφέ, βρίζοντας την χώρα του φραπέ και του τζατζικιού, μονολογεί όρθιος, καθιστός, ξαπλωτός, αιωρούμενος, ξύπνιος, κοιμισμένος και μαστουρωμένος. Μονολογεί αποκαλύπτοντας μας τις φοβίες και τους σκόρπιους προβληματισμούς του, τις κατακερματισμένες αναμνήσεις και τις εμπειρίες του, τα ψέματα και τις αλήθειες του. 'Ενας ακατάπαυστος εσωτερικός μονόλογος-παραλήρημα, όπου οι γραμματικοί και λοιποί κανόνες της γλώσσας καθίστανται άκυροι, και ο λόγος κυλάει ελεύθερα, αθυρόστομα και ορμητικά, αφού ο αφηγητής βιάζεται, νοιώθει την ανάγκη, θέλει να προλάβει να μας τα πει όλα πρίν να... ;
Προσπαθώ (με πολλή και καλή θέληση) να ανακαλύψω γιατί όλοι θεωρούν τον Λένο Χρηστίδη "τρομερό συγγραφέα". Σίγουρα δεν το ανακάλυψα στο Μόνολογκ. Έχω βάλει σκοπό να τα διαβάσω όλα.
Δεν λέω, έχουν πλάκα οι μονόλογοι μερικές φορές, αλλά σίγουρα όχι αυτός. Τουλάχιστον είναι τίμιος. Σου λέει από την αρχή ότι εδώ θα διαβάσεις ένα μάτσο μαλακίες που έγραφε σε χαρτάκια ενώ έκοβε βόλτες στην Ινδία και την Καμπότζη.
ώθω άσχημα όταν ξυπνάει ο Γεωργουσόπουλος μέσα μου αλλά τι να κάνω. Ο Λένος Χρηστίδης έχει ένα απίστευτο ευρηματικό χιούμορ. Κολλάει έτσι τις λέξεις και τα πράγματα που σου δίνουν μια εικόνα όχι ακριβώς γελοια, όχι ακριβώς αστεία. Σου κλείνει το μάτι και βλέπεις την πραγματική διασταση κάποιων πραγμάτων τόσο καθημερινων και τόσο αμελητέων από σενα που σεχει αρπάξει η ρουτίνα. Οι λέξεις και η γραφή του Χρηστίδη μοναδικά. Το βιβλίο όμως τίποταλογκ. Κάτι για ταξίδια έλεγε, κάτι κοινωνικά σχόλια που πραγματικά ήταν απολαυστικά αλλά χωρίς συνοχή, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Με κούρασε και με απογοητευσε, κρίμα. Τώρα θέλω να διαβάσω ένα ολοκληρωμένο του μυθιστόρημα, να τον απολαύσω βρε παιδί μου στις πραγματικές διαστάσεις. :)
Καταιγισμός ξεκαρδιστικών, πανέξυπνων καυστικών σχολίων πάνω στην επικαιρότητα, στα trends και στους ανθρώπους που εμπίπτουν σε σαφείς κατηγορίες. Ακούραστος αλλά και περήφανος αυτοσαρκασμός, διαβάζεται εύκολα μεμιάς, σα να διαβάζεις τις χύμα-τακτοποιημένες σκέψεις του εαυτού σου.
Ξέχασα τι έγραφα. Αυτά είναι τα δυσάρεστα της Μεθόδου μου. Γράφω σε χαρτάκια. Έχω γύρω μου πολλά και διαφορετικά χαρτάκια, ούτε κι εγώ ξέρω πού τα βρίσκω. Και γράφω. Και βάζω τα χαρτάκια στη σειρά. Αλλά τώρα δε βρίσκω αυτό που πιστεύω ότι ήταν το τελευταίο που είχα γράψει. Δεν έχει σημασία. Πρώτο, τελευταίο, όλα αποτελούν μέρος του Όλου. Ποιο είναι το Όλον; Εγώ. Είμαι το Όλον. Δεν έχει μείνει και πολύ από το Όλον μου. Κι αυτό το λίγο όμως την κάνει τη δουλειά του. Γράφει σε χαρτάκια. Τα κοιτάει, τα διορθώνει, τα διαγράφει, τα ταξινομεί, τα επεξεργάζεται, γιατί όμως; Ποιος είναι ο σκοπός αυτού του φαινομενικά άσκοπου- πολυ- σύνθετου, ηράκλειου και ζόρικου φιλοπονήματος;
Το τελείωσα μόνο λόγω ψυχαναγκασμού, που άμα ξεκινήσω ένα βιβλίο δε το αφήνω. Χαοτικό βιβλίο, αδιάφορο, δε προσέφερε - πλην κάποιων λίγων σελίδων- ψυχαγωγία καθόλου. Μόνο εκνευρισμό από όλο αυτό το παζάρι πληροφοριών.
Εκεί μας κατάντησαν οι αλήτες, να βγάλουμε τα λουλούδια από τα τραπέζια και να βάλουμε αντισηπτικά!!!! Στη προκειμένη περίπτωση ταιριάζει γάντι με το χρωμα στον τίτλο του βιβλίου που το κρατάμε εντός κάδρου! Λενος, Λενος, Λενος. Κάτι πρωτότυπο και πρωτόγνωρο έχω να πω. Γρηγόρη γραφή και έξυπνη που πολλές φορές σε κάνει να απορείς τι διάβασες δυο σειρές πιο πάνω και με την καλή και την κακή έννοια! Εύκολο ανάγνωσμα δεν το λες αλλά αξίζει την προσπάθεια. Ένας ατελείωτος μονόλογος που πηγαινει από θέμα σε θέμα και από ιστορία σε ιστορία μέσα από χιούμορ που κρύβει έντονο σκοτάδι! Οκ το διαβάσαμε κι αυτό τώρα θέλω κάτι άλλο! Αυγουστας γαρ... https://www.instagram.com/p/CDlHD3OpVer/