What do you think?
Rate this book
Кройцерова соната
Лудвиг ван Бетовен посвещава една своя соната на френския цигулар и композитор Родолф Кройцер. Творбата става известна като "Кройцерова соната". Лев Толстой написва новелата "Кройцерова соната", в която двама музиканти, мъж и жена, свирят бетовеновата творба и се влюбват един в друг, след което съпругът на жената я убива от ревност. Чешкият композитор Леош Яначек създава струнен квартет, вдъхновен от новелата на Толстой и наречен "Кройцерова соната". Мархрит де Моор написва романа "Кройцерова соната", в който струнният квартет на Яначек пробужда у героите любов и ревност.
Музикалният критик Мариус ван Флотен, ослепял след опит за самоубийство вследствие на нещастна любов, се влюбва в цигуларката Сузана Флир. След време, убеден, че тя има връзка с виолиста на квартета, в който свири, той замисля убийството й. Така, в поредната "вариация на тема", мотивът се повтаря, без да остава същият.
"Кройцерова соната" на Мархрит де Моор е изящна литературна творба, композирана като музикална пиеса. Творба за дълбоките човешки чувства, но и за музиката и нейното покоряващо въздействие, написана от истински виртуоз на стила.
***
Холандската писателка Мархрит де Моор (родена през 1941 г.) изучава пиано и пеене в Хагската консерватория и започва кариера на певица, преди да публикува първия си сборник с разкази "Видян в гръб" (1988), който веднага я утвърждава като рядко талантлив творец. Две години по-късно идва първата награда - за романа "Сиво, бяло, синьо". Следват "Виртуозът" (1993), "Херцогът на Египет" (1996), "Срещата" (1999) и "Кройцерова соната" (2002) - роман, преведен на четиринайсет езика.
Музикалният критик Мариус ван Флотен, ослепял след опит за самоубийство вследствие на нещастна любов, се влюбва в цигуларката Сузана Флир. След време, убеден, че тя има връзка с виолиста на квартета, в който свири, той замисля убийството й. Така, в поредната "вариация на тема", мотивът се повтаря, без да остава същият.
"Кройцерова соната" на Мархрит де Моор е изящна литературна творба, композирана като музикална пиеса. Творба за дълбоките човешки чувства, но и за музиката и нейното покоряващо въздействие, написана от истински виртуоз на стила.
***
Холандската писателка Мархрит де Моор (родена през 1941 г.) изучава пиано и пеене в Хагската консерватория и започва кариера на певица, преди да публикува първия си сборник с разкази "Видян в гръб" (1988), който веднага я утвърждава като рядко талантлив творец. Две години по-късно идва първата награда - за романа "Сиво, бяло, синьо". Следват "Виртуозът" (1993), "Херцогът на Египет" (1996), "Срещата" (1999) и "Кройцерова соната" (2002) - роман, преведен на четиринайсет езика.
144 pages, Paperback
First published January 1, 2001
3 people are currently reading
96 people want to read
About the author
Margriet de Moor
34 books30 followersMargriet de Moor was born in Noordwijk, the Netherlands, in 1941. She comes from a Catholic family with many children and grew up with nine siblings, six of them girls. The theme of sisterhood was to become a common theme in her work. She studied Piano and Song at the Royal Conservatory of The Hague, and was especially interested in the music of avant-garde composers such as Schönberg, Satie and Debussy. She began to appear regularly on stage as a solo singer from 1968 onwards. Ten years later she resumed her studies again, this time in Art History and Archaeology at the University of Amsterdam.
Following her marriage to the sculptor Heppe de Moor she founded an art salon in 's-Graveland, near Amsterdam, in 1984. She made films and video portraits of the artists involved in the salon. One year later she began to write prose, which from the outset displayed a complex structure and atmospheric density. In 1988 de Moor's first volume of short stories appeared, »Op de rug gezien« (t: Back views), which was awarded the Gouden Ezelsoor for best selling first work. She achieved international recognition with her first novel, »Eerst grijs dan wit dan blauw« (1991; Eng. »First Grey, then White, then Blue«, 1994), which has been translated into eleven languages to date. The murder of a young woman, who disappeared years ago, is reconstructed from the perspectives of three different people.
Her musical preferences have always been modern, as is also true of de Moor's literary tastes, which include avant-garde stylists such as Beckett, Borges and Ionesco. »My creative thought is wrought from musical forms, yet I will never try to translate a specific musical form directly into literature.« In her work she is often preoccupied – against the backdrop of historical events and epochs – with the fateful powers which rail against human strivings to control life. Thus music and love are recurring themes. »De Virtuoos« (1993; Eng. »The Virtuoso«, 1996) concerns a woman's love for a castrato in 18th Century Naples. »Hertog van Egypte« (1996; Eng. »The Duke of Egypt«, 2001), similarly, describes the love story of an unusual couple, in this case between a gypsy and a female farmer, who get married in the sixties.
In her novel, »De verdronkene« (2005; t: The drowned), recently translated into German, de Moor tells the story of the flooding of the southwest province of Zeeland in 1953. The destiny of two sisters with similar looks is played out, as they switch roles on the day of the catastrophe itself. Thus one sister dies at the place where the other sister was meant to be.
De Moor has been awarded many prizes, including the Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs and the Ako Literature Prize. She lives in Amsterdam.
© internationales literaturfestival berlin
Geboren als Margaretha Maria Antonette Neefjes, moeder van beeldend kunstenaar Lara de Moor (1969) en schrijfster Marente de Moor (1972)
Following her marriage to the sculptor Heppe de Moor she founded an art salon in 's-Graveland, near Amsterdam, in 1984. She made films and video portraits of the artists involved in the salon. One year later she began to write prose, which from the outset displayed a complex structure and atmospheric density. In 1988 de Moor's first volume of short stories appeared, »Op de rug gezien« (t: Back views), which was awarded the Gouden Ezelsoor for best selling first work. She achieved international recognition with her first novel, »Eerst grijs dan wit dan blauw« (1991; Eng. »First Grey, then White, then Blue«, 1994), which has been translated into eleven languages to date. The murder of a young woman, who disappeared years ago, is reconstructed from the perspectives of three different people.
Her musical preferences have always been modern, as is also true of de Moor's literary tastes, which include avant-garde stylists such as Beckett, Borges and Ionesco. »My creative thought is wrought from musical forms, yet I will never try to translate a specific musical form directly into literature.« In her work she is often preoccupied – against the backdrop of historical events and epochs – with the fateful powers which rail against human strivings to control life. Thus music and love are recurring themes. »De Virtuoos« (1993; Eng. »The Virtuoso«, 1996) concerns a woman's love for a castrato in 18th Century Naples. »Hertog van Egypte« (1996; Eng. »The Duke of Egypt«, 2001), similarly, describes the love story of an unusual couple, in this case between a gypsy and a female farmer, who get married in the sixties.
In her novel, »De verdronkene« (2005; t: The drowned), recently translated into German, de Moor tells the story of the flooding of the southwest province of Zeeland in 1953. The destiny of two sisters with similar looks is played out, as they switch roles on the day of the catastrophe itself. Thus one sister dies at the place where the other sister was meant to be.
De Moor has been awarded many prizes, including the Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs and the Ako Literature Prize. She lives in Amsterdam.
© internationales literaturfestival berlin
Geboren als Margaretha Maria Antonette Neefjes, moeder van beeldend kunstenaar Lara de Moor (1969) en schrijfster Marente de Moor (1972)
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 29 of 29 reviews
May 25, 2008
“The Kreutzer Sonata” refers first of all to Sonata for violin and piano number nine by Beethoven, which was dedicated to a violinist of that name (who never played it). It also refers to the long short story by that name by Tolstoy, a puritanical screed featuring obsessive jealousy, and a couple who may or may not be adulterous lovers, on which de Moore’s novel is loosely based, although it is not puritanical. Finally it refers to Leos Janecek’s string Quartet of that name, whose composition involved Janecek’s meditation about an adulterous love affair he was involved in, which does not much resemble that of Tolstoy’s story. The Janecek work quotes themes from the Beethoven, and the book quotes from both. The book lives in the emotional and intellectual domain of performing and understanding music. The book itself in some ways imitates musical forms, having themes and variations, sonata structures and the like. I found the feeling for what makes music work very moving, as are the difficult lives and f ifates of the characters.
September 5, 2025
Livraço!!
Eu consigo entender bem pq esse livro causou quando foi lançado e é impressionante como traz temas ainda tão atuais.
O livro nos faz refletir bastante sobre saúde mental, direito das mulheres, casamento, maternidade compulsória, feminicídio e por aí vai.
Isso tudo e ainda com a narrativa sempre incrível de Tolstói. Grande história!
Eu consigo entender bem pq esse livro causou quando foi lançado e é impressionante como traz temas ainda tão atuais.
O livro nos faz refletir bastante sobre saúde mental, direito das mulheres, casamento, maternidade compulsória, feminicídio e por aí vai.
Isso tudo e ainda com a narrativa sempre incrível de Tolstói. Grande história!
June 22, 2024
Immerhin habe ich dann eine CD gekauft von Janaczek Die Kreutzersonate und versucht
Tolstois Kreutzersonate zu lesen.
Der Virtuose hat mir besser gefallen, damals.
Tolstois Kreutzersonate zu lesen.
Der Virtuose hat mir besser gefallen, damals.
April 28, 2012
The Kreutzer Sonata by Margrit de Moor is a short, but insightful novel, that provides glimpses of the worlds of music, blindness, and obsessive love. The ending, while unexpected, leaves one with the hope that redemption is always possible.
August 10, 2018
Великолепно изграден образ на слепия музикален критик ван Флотен - младеж с безспорно блестящо бъдеще, който губи зрение след опит за самоубийство след като любимата му го напуска по необясним за него начин. Слепотата отключва дарбата да чува музиката или "очовечените ноти". Диктува рецензиите направо по телефона и това му носи световна слава, както и възможността да е неизменна част от музикалната европейска сцена и повторно съдбоносно влюбване в красивата и независима първа цигулка от известен квартет - Сузана Флир.
Очарова ме това, че разговорите между Флотен и неговия познат - разказвачът, се водят на летището и в самолета като действието плавно преминава от спомени в настояще. Особено ме очарова описанието на лозята, залезите и червения килим като предчувствие за неочакваната трагична развръзка - смъртта на Сузане при самолетна катастрофа след много изпитания с нейния ревнив съпруг ван Флотен, който хладнокръвно обмисля убийството й само и само да спре изтощителните си терзания и неоснователните подозрения в изневяра. Яростта му, неговия постоянен гняв на незрящ човек, който с времето губи образа й; грозотата и обаянието на изпепеляващата страст - да бъде до ухаещото й тяло, да познава дъха й, да отгатва нейните рокли, отмъстителното му мълчание, в което прозира вродена жестокост - който е безпощаден към себе си, със сигурност е безпощаден и към любимите си; и не на последно място трите деца от този продължителен брак.
Незабравими са сцените в художествената галерия с бликащия фонтан, любовните сцени в плътно затъмнената стая, интерпретациите на музикалните произведения.
Тук се преплитат и наслояват няколко образа на Кройцеровата соната - от Бетовен през Толстой до Яначек и де Моор. Спомням си колко гневна бях, когато навремето четях Кройцеровата соната на Толстой.
Тук настроението е съвсем различно - написано от внимателната, но твърда ръка на де Моор. Музикалният критик трябва да преживее още един - най-тежкия удар на съдбата, преждевременната смърт на младата си съпруга. За неговото нещастие загатва само едва забележимият некролог на Сузана, публикуван в някакъв вестник, който разказвачът смаяно забелязва при поредното си пътуване със самолет, за да прочете в Амстердам лекция на тема "Случайно ли поглежда назад Орфей?"
Очарова ме това, че разговорите между Флотен и неговия познат - разказвачът, се водят на летището и в самолета като действието плавно преминава от спомени в настояще. Особено ме очарова описанието на лозята, залезите и червения килим като предчувствие за неочакваната трагична развръзка - смъртта на Сузане при самолетна катастрофа след много изпитания с нейния ревнив съпруг ван Флотен, който хладнокръвно обмисля убийството й само и само да спре изтощителните си терзания и неоснователните подозрения в изневяра. Яростта му, неговия постоянен гняв на незрящ човек, който с времето губи образа й; грозотата и обаянието на изпепеляващата страст - да бъде до ухаещото й тяло, да познава дъха й, да отгатва нейните рокли, отмъстителното му мълчание, в което прозира вродена жестокост - който е безпощаден към себе си, със сигурност е безпощаден и към любимите си; и не на последно място трите деца от този продължителен брак.
Незабравими са сцените в художествената галерия с бликащия фонтан, любовните сцени в плътно затъмнената стая, интерпретациите на музикалните произведения.
Тук се преплитат и наслояват няколко образа на Кройцеровата соната - от Бетовен през Толстой до Яначек и де Моор. Спомням си колко гневна бях, когато навремето четях Кройцеровата соната на Толстой.
Тук настроението е съвсем различно - написано от внимателната, но твърда ръка на де Моор. Музикалният критик трябва да преживее още един - най-тежкия удар на съдбата, преждевременната смърт на младата си съпруга. За неговото нещастие загатва само едва забележимият некролог на Сузана, публикуван в някакъв вестник, който разказвачът смаяно забелязва при поредното си пътуване със самолет, за да прочете в Амстердам лекция на тема "Случайно ли поглежда назад Орфей?"
May 13, 2024
Kreutzersonate
Margriet de Moor
Ein Roman als literarische Reise durch Landschaften der Musik mit Begegnungen Schubert und Schönbergs, Beethoven und Janáčeks. Gleichzeitig bereist der Leser auch Regionen der Liebe, lernt dabei Partituren ihrer Tragik kennen.
Nach verlorener Liebe schiesst sich van Vloten, als junger Mann, in den Kopf. Er erblindet. Später wird er ein renommierter Musikkritiker. Während der Expression der Kreutzersonate Janáčeks verliebt er sich erneut. In die Geigerin des Quartetts. Liebe macht den Blinden wieder zum Sehenden. War eine Tragödie nicht ausreichend? Das Schicksal?, oder die Liebe selbst?, wünschen sich noch ein Unglück. Er erblindet erneut. (Liebe sollte immer darauf achtgeben, eigene und fremde Dämonen fernzuhalten.)
Eine Erzählung mit Motivkontrasten aus der Musik. Mit der Intention, Schicksal und Sehnsucht, Liebe und Trauer zum Ausdruck zu bringen. (Musik tut das immer. Deshalb lieben Menschen Musik. Existiert womöglich eine Korrelation zwischen Empfindungstiefe eines Menschen zur Musik mit dem Grad seiner Liebesfähigkeit? (Autismus ausgenommen).
Aus Perspektive und Hand einer Autorin, pointierte und fokussierte Beschreibungen einer Liebe ohne Hemmungen. Teilweise strange, so wie der Protagonist der Handlung.
Eine Geschichte über Liebe. Eine Erzählung über Tragik. Wie im wahren Leben. Endet doch auch jede tiefe Liebe, früher oder später, immer tragisch. Sei es nach einem Blick, oder einem gemeinsamen Leben. Liebe erfüllt zumindest temporär seinen Zweck.
Die Geigerin sitzt in einem Flugzeug mit unbekannter Destination.
Coole Geschichte. Lesenswert.
Margriet de Moor
Ein Roman als literarische Reise durch Landschaften der Musik mit Begegnungen Schubert und Schönbergs, Beethoven und Janáčeks. Gleichzeitig bereist der Leser auch Regionen der Liebe, lernt dabei Partituren ihrer Tragik kennen.
Nach verlorener Liebe schiesst sich van Vloten, als junger Mann, in den Kopf. Er erblindet. Später wird er ein renommierter Musikkritiker. Während der Expression der Kreutzersonate Janáčeks verliebt er sich erneut. In die Geigerin des Quartetts. Liebe macht den Blinden wieder zum Sehenden. War eine Tragödie nicht ausreichend? Das Schicksal?, oder die Liebe selbst?, wünschen sich noch ein Unglück. Er erblindet erneut. (Liebe sollte immer darauf achtgeben, eigene und fremde Dämonen fernzuhalten.)
Eine Erzählung mit Motivkontrasten aus der Musik. Mit der Intention, Schicksal und Sehnsucht, Liebe und Trauer zum Ausdruck zu bringen. (Musik tut das immer. Deshalb lieben Menschen Musik. Existiert womöglich eine Korrelation zwischen Empfindungstiefe eines Menschen zur Musik mit dem Grad seiner Liebesfähigkeit? (Autismus ausgenommen).
Aus Perspektive und Hand einer Autorin, pointierte und fokussierte Beschreibungen einer Liebe ohne Hemmungen. Teilweise strange, so wie der Protagonist der Handlung.
Eine Geschichte über Liebe. Eine Erzählung über Tragik. Wie im wahren Leben. Endet doch auch jede tiefe Liebe, früher oder später, immer tragisch. Sei es nach einem Blick, oder einem gemeinsamen Leben. Liebe erfüllt zumindest temporär seinen Zweck.
Die Geigerin sitzt in einem Flugzeug mit unbekannter Destination.
Coole Geschichte. Lesenswert.
May 26, 2023
De naamloos blijvende verteller ontmoet de blinde muziekrecensent Marius van Vlooten op een vliegveld op weg naar een masterclass voor strijkkwartetten, waar ze samen heen reizen. Van Vlooten raakt daar onder de indruk van het spel van de eerste violist Suzanna Zwier van een beroemd kwartet, en later ook onder de indruk van haar als vrouw. Ze krijgen een relatie en een zoon, maar eerst vertelt Van Vlooten zijn levensverhaal aan de verteller. Het gaat gepaard met terugblikken en sprongen in de tijd, en met allerlei elitaire verwijzingen naar vioolkwartetten, componisten en optredens. Al met al moeilijk te volgen, zodanig dat ik de spanning maar moeilijk kon vasthouden.
Er is verder sprake van (vermeend) overspel door Flier en een wraakactie van Van Vlooten die mislukt en op het einde zijn ze weer samen maar dan sterft Flier in een vliegtuigongeluk. Het duurt te lang, met te veel hooggestemde beschouwingen zonder veel plot.
Er is verder sprake van (vermeend) overspel door Flier en een wraakactie van Van Vlooten die mislukt en op het einde zijn ze weer samen maar dan sterft Flier in een vliegtuigongeluk. Het duurt te lang, met te veel hooggestemde beschouwingen zonder veel plot.
September 5, 2024
Het schuurt. Alles aan dit boek is onwennig.
Tja, wat moet ik zeggen. Ik denk dat ik nog te weinig complexe literatuur heb gelezen om dit boek volledig te snappen. Ik geloof best dat er een hele interessante boodschap in zit, dat er ontzettend veel verhaallijnen door elkaar lopen en complexiteit in zit, maar ik voel het niet.
Net zoals het muziekstuk Kreuzer Sonata van Shostakovich wat weer gebaseerd is op het gelijknamige boek van Leo Tolstoj, wat weer gebaseerd is op het gelijknamige stuk van Beethoven: alles schuurt. Alles is complex en moeilijk te begrijpen. Wanneer ik denk dat ik het snap, glipt het weer uit mijn handen.
Misschien is dit boek nog voor later geschikt.
Tja, wat moet ik zeggen. Ik denk dat ik nog te weinig complexe literatuur heb gelezen om dit boek volledig te snappen. Ik geloof best dat er een hele interessante boodschap in zit, dat er ontzettend veel verhaallijnen door elkaar lopen en complexiteit in zit, maar ik voel het niet.
Net zoals het muziekstuk Kreuzer Sonata van Shostakovich wat weer gebaseerd is op het gelijknamige boek van Leo Tolstoj, wat weer gebaseerd is op het gelijknamige stuk van Beethoven: alles schuurt. Alles is complex en moeilijk te begrijpen. Wanneer ik denk dat ik het snap, glipt het weer uit mijn handen.
Misschien is dit boek nog voor later geschikt.
November 26, 2022
Very disappointed; my first (and older novel) by this rather well-known Dutch author. what is the book about (I know - it did read some reviews) and why is it so badly written with sentences like: 'mijn jaloezie trok onze liefde die aan duizend en een dingen zat vastgeknoopt los en maakte er een wolk heen en weer stekende vliegen van'; '.. was een stewardess bezig, loom, ontroostbaar glimlachend, hete handdioekjes uit te delen ... '
December 14, 2024
I was very excited to get the solution, the end of the story. Plus I got to know a very good piece of chamber music I never heard about before. I do have some questions still which can get solved later maybe or not. And I enjoyed this little novel and this very in-their(our?)-head arrangement of art.
January 21, 2022
Um livro intrigante, de narrativa presa e com dinâmica irregular. Se você não tiver um conhecimento musical ou da obra homônima do Tolstoy, pode não compreender as nuances da obra. Certamente uma forma diferente de expressão escrita.
March 10, 2022
Just finished the Kreutzer Sonata by Margriet De Moor. A real gem. Reminds me of Rachel Cusk: economy of style, detached protagonist. It weaves a musical theme with a thrilling narrative. A strange love story to be sure.
October 30, 2025
Vond het een beetje vaag. Kwam er net niet lekker in en snapte het perspectief vanuit wie het verhaal werd verteld niet helemaal. Denk dat ik het niet helemaal snapte, maar dat het best een mooi/diep verhaal kan zijn zoals de vrouw op het station tegen mij zei.
February 1, 2021
I think I am missing something here. Perhaps I know too little about Tolstoy's story, or about music to enjoy this properly.
Read
February 25, 2021Verrrrry strange
July 26, 2021
Glad I read Tolstoy's novella of the same name, to have the historical context.
November 23, 2025
Ik vond het een mooi boek. Er zijn vier fases in de relatie tussen Suzanna Flier en Marius van Vlooten te herkennen: voordat het wat werd (Marius' zelfmoordpoging), toen het wat werd (Bordeaux), hun huwelijksjaren en na de scheiding (?).
Wat me het meest opviel aan het boek waren de stukken over de tweede, derde en vierde fase in hun relatie. Het eerste deel trok me niet zo. Dat verhaal over de 1e vriendin van Marius, haar 'verraad' en zijn zelfmoordpoging. Ach ja, ik dacht toen: dit boek is het niet voor mij.
Maar toen begon het eigenlijk pas echt. Over de tweede fase: 'Maar één ding staast voor mij achteraf vast: de twintig minuten gedurende welke Marius van Vlooten het liefdesmotief opnieuw, maar met eigen, heel moeilijk te sturen krachten, in zijn leven toeliet, zijn de twintig minuten geweest waarin het Schulhoff Kwartet een Kreutzersonate speelde waar de stukken vanaf zijn gevlogen.'
Wat ik hier ook heel mooi beschreven vond was dat de ik-persoon aan Marius beschrijft hoe Suzanna eruit ziet en dat hij (Marius) telkens maar moet denken aan een schilderij dat hij ooit in Berlijn zag (ik kan me nu niet zo goed meer herinneren of ze datzelfde doek later ook nog samen zien hangen in dat museum met die fontein). Dat hij later beschrijft dat beelden vervagen (ook dat van Suzanna), omdat hij dat niet kan 'verversen'.
Over de derde fase:
V
E
R
K
L
A
P
P
E
R
De subtiele manier waarop ze elkaar pesten: zij door meubels net even IEts te verplaatsen, hij door haar opgesloten te laten in (was het het stookhok?). Prachtig beschreven. Dat dat uitmondt in een moordpoging zie je van veraf aankomen, maar vond ik in ieder geval wel heel spannend: nadat ze in het tweede deel al bijna te pletter gevallen was, zou dit een mooi 'ronde' verhaallijn zijn geweest. Heel mooi vond ik hier ook de passage die begint op p. 91, als hij verduisteringsgordijnen heeft laten ophangen omdat zij 'gezegd had dat ze 's nachts eigenlijk alleen echt lekker, echt diep kon slapen in het pikkedonker'. HIJ merkt het verschil natuurlijk niet, zij is totaal onthand als ze de kamer binnenkomt: 'dat zij op dit ogenblik op de intiemste plek van haar woning als een beschonkene stond te wankelen en tegen de meubels opbotste.'
Over de vierde fase ben ik in verwarring: de ik-persoon leest jaren later haar overlijdensadvertentie. En komt door de namen die daaronder staan tot de conclusie dat Marius en Suzanna weer samen zijn gekomen na de poging tot moord en zelfs, zo fantaseert hij, nog een tweeling hebben gekregen. Die conclusie deel ik niet 123. Voor mijn gevoel (en nu slaat mijn fantasie lekker op hol :-) ) had er ook iets kunnen zijn als: ex-man en zoontje staan eronder en daarnaast haar nieuwe liefde (lesbisch) en hun dochter? Of... nou ja, vul maar in. Ik kan me niet zo goed voorstellen dat ze weer samen zouden zijn gekomen. Namen eronder zeggen niets over de relatie die ze met hen zou kunnen hebben gehad. Ik vroeg me ook af hoe ze aan haar einde was gekomen: toch door een val? Enz. enz. Voldoende open eindjes om lekker over door te kunnen denken.
Eigenaardig dat de naam van de ik-persoon nooit genoemd wordt. Aan de andere kant maakt dat voor het verhaal niets uit, dus waarom een naam verzinnen die er niet toe doet?
Wat me het meest opviel aan het boek waren de stukken over de tweede, derde en vierde fase in hun relatie. Het eerste deel trok me niet zo. Dat verhaal over de 1e vriendin van Marius, haar 'verraad' en zijn zelfmoordpoging. Ach ja, ik dacht toen: dit boek is het niet voor mij.
Maar toen begon het eigenlijk pas echt. Over de tweede fase: 'Maar één ding staast voor mij achteraf vast: de twintig minuten gedurende welke Marius van Vlooten het liefdesmotief opnieuw, maar met eigen, heel moeilijk te sturen krachten, in zijn leven toeliet, zijn de twintig minuten geweest waarin het Schulhoff Kwartet een Kreutzersonate speelde waar de stukken vanaf zijn gevlogen.'
Wat ik hier ook heel mooi beschreven vond was dat de ik-persoon aan Marius beschrijft hoe Suzanna eruit ziet en dat hij (Marius) telkens maar moet denken aan een schilderij dat hij ooit in Berlijn zag (ik kan me nu niet zo goed meer herinneren of ze datzelfde doek later ook nog samen zien hangen in dat museum met die fontein). Dat hij later beschrijft dat beelden vervagen (ook dat van Suzanna), omdat hij dat niet kan 'verversen'.
Over de derde fase:
V
E
R
K
L
A
P
P
E
R
De subtiele manier waarop ze elkaar pesten: zij door meubels net even IEts te verplaatsen, hij door haar opgesloten te laten in (was het het stookhok?). Prachtig beschreven. Dat dat uitmondt in een moordpoging zie je van veraf aankomen, maar vond ik in ieder geval wel heel spannend: nadat ze in het tweede deel al bijna te pletter gevallen was, zou dit een mooi 'ronde' verhaallijn zijn geweest. Heel mooi vond ik hier ook de passage die begint op p. 91, als hij verduisteringsgordijnen heeft laten ophangen omdat zij 'gezegd had dat ze 's nachts eigenlijk alleen echt lekker, echt diep kon slapen in het pikkedonker'. HIJ merkt het verschil natuurlijk niet, zij is totaal onthand als ze de kamer binnenkomt: 'dat zij op dit ogenblik op de intiemste plek van haar woning als een beschonkene stond te wankelen en tegen de meubels opbotste.'
Over de vierde fase ben ik in verwarring: de ik-persoon leest jaren later haar overlijdensadvertentie. En komt door de namen die daaronder staan tot de conclusie dat Marius en Suzanna weer samen zijn gekomen na de poging tot moord en zelfs, zo fantaseert hij, nog een tweeling hebben gekregen. Die conclusie deel ik niet 123. Voor mijn gevoel (en nu slaat mijn fantasie lekker op hol :-) ) had er ook iets kunnen zijn als: ex-man en zoontje staan eronder en daarnaast haar nieuwe liefde (lesbisch) en hun dochter? Of... nou ja, vul maar in. Ik kan me niet zo goed voorstellen dat ze weer samen zouden zijn gekomen. Namen eronder zeggen niets over de relatie die ze met hen zou kunnen hebben gehad. Ik vroeg me ook af hoe ze aan haar einde was gekomen: toch door een val? Enz. enz. Voldoende open eindjes om lekker over door te kunnen denken.
Eigenaardig dat de naam van de ik-persoon nooit genoemd wordt. Aan de andere kant maakt dat voor het verhaal niets uit, dus waarom een naam verzinnen die er niet toe doet?
April 11, 2015
2001. Leeskring. I read it in Dutch, but can't find the Dutch version on goodreads.
Definitely well done. Gives you the creeps right from the first page, and ongoing. [That's to the author's credit.]
I don't much like reading about obsessive jealousy. But it's well written.
Seems like De Moor sometimes hates women, and certainly didn't like 60s-70s women's lib [unless she is speaking for one of her characters, I mostly could not tell when she was and when she wasn't. AFter checking, yes, this seems to be the narrator's position]:
"Amsterdam werd lesbisch, werd een feminien bolwerk dat erin slaagde een hele generatie mannen voorgoed af te leren een vrouw te aanbidden en in haar mantel te helpen." 40
One theme, I think:
"Muziek manipuleert, zei ik. Maar zij kan natuurlijk alleen iets prikkelen wat, hoe sluimerend misschien ook, al in je aanwezig is." 55
Similar theme:
"Hij [componist] had een fataal, psychologisch drama in gedachten dat door geen macht ter wereld kan worden afgewend" [63]
A very nice description is:
"Het feest was toen al zeer geanimeerd geworden, met de betovering die ontstaat wanneer een gemeenschap van mooie jonge licht neurotische talenten als vogels om elkaar heen fladdert alvorens individueel of in kleine groepjes weer weg te trekken." 67
But what on earth is the blind husband saying here:
"Verliefd zijn op je eigen vrouw is iets ontstellends dat de hele wereld omtovert in een hol van onrust en droom." 86
I think it's over my head, a very literary book, I can't follow some of the intricate or subtle passages.I didn't try to 'get' the musical stuff.
Definitely well done. Gives you the creeps right from the first page, and ongoing. [That's to the author's credit.]
I don't much like reading about obsessive jealousy. But it's well written.
Seems like De Moor sometimes hates women, and certainly didn't like 60s-70s women's lib [unless she is speaking for one of her characters, I mostly could not tell when she was and when she wasn't. AFter checking, yes, this seems to be the narrator's position]:
"Amsterdam werd lesbisch, werd een feminien bolwerk dat erin slaagde een hele generatie mannen voorgoed af te leren een vrouw te aanbidden en in haar mantel te helpen." 40
One theme, I think:
"Muziek manipuleert, zei ik. Maar zij kan natuurlijk alleen iets prikkelen wat, hoe sluimerend misschien ook, al in je aanwezig is." 55
Similar theme:
"Hij [componist] had een fataal, psychologisch drama in gedachten dat door geen macht ter wereld kan worden afgewend" [63]
A very nice description is:
"Het feest was toen al zeer geanimeerd geworden, met de betovering die ontstaat wanneer een gemeenschap van mooie jonge licht neurotische talenten als vogels om elkaar heen fladdert alvorens individueel of in kleine groepjes weer weg te trekken." 67
But what on earth is the blind husband saying here:
"Verliefd zijn op je eigen vrouw is iets ontstellends dat de hele wereld omtovert in een hol van onrust en droom." 86
I think it's over my head, a very literary book, I can't follow some of the intricate or subtle passages.I didn't try to 'get' the musical stuff.
October 9, 2012
This was not a good book. The writing was sparse and minimalist, which is actually a style that I prefer, but the plot and characters all just irritated me. It was plotted like a bad Hollywood movie, with the paranoid cuckold husband (who in this case happened to also be blind, ohh the symbolism) and the attractive cheating wife. Possibly unintentionally, the climax of the novel, when the wife figures out what’s going on, was hilarious. Or maybe I’m just too snarky.
It was meta upon a layer of meta upon another layer of meta. It seemed that you needed to have read the Tolstoy story, and know both versions of the Kreutzer Sonata to get this novel. (Originally published on LT, 30-May 2011)
It was meta upon a layer of meta upon another layer of meta. It seemed that you needed to have read the Tolstoy story, and know both versions of the Kreutzer Sonata to get this novel. (Originally published on LT, 30-May 2011)
September 29, 2016
Otin tämän kirjan luettavakseni tutustuakseni uuteen kirjailijaan ja toisaalta siksi, että jousikvartetit ovat olleet merkittävä osa elämääni joskus taannoin. Kirja oli musiikkiaiheestaan huolimatta pieni pettymys, vähän pitkästyttävä ehkä? Keskittyminen meinasi herpaantua, vaikkei kirjassa ole sivuja paljoakaan. Kuuntelin lukiessani Janácekin ensimmäistä jousikvartettoa, joka näköjään on saanut nimekseen 'Kreutzersonaatti' - hienoa musiikkia!
March 13, 2008
A somewhat puzzling account of the lives of modern Classical musicians set in Europe. Intrigue, affairs, a blind leading man: life and art. A quick little read. A precipitous descent into chaos at the end (hence the puzzlement), but overall worth the read.
April 19, 2008
Dare I say, more empathetic, compelling, and layered than the original Tolstoy short story? That doesn't make this great per se, but it was haunting, passionate, and chilling. And I didn't regret having entered this author's world.
December 14, 2007
New but somber take on Tolstoy's rant about infidelity and jealousy.
January 27, 2011
I thought it would be interesting to read a modern take on the Tolstoy story. I was disappointed.
May 2, 2013
The writing saved this novel, but barely. Very short, but it increasingly lost my interest as it was supposed to get more exciting.
July 5, 2013
interesting, but unimportant. not bad to pass the time.
June 7, 2024
Bewaren voor als ik het boek met zelfde titel van de Rus lees.
February 13, 2019
Das Buch ist nur bedingt mit dem Tolstois zu vergleichen. Es hat dieselbe Thematik und den selben Titel, spielt aber im 20sten Jahrhundert. Die Gespräche zwischen van Vlooten und dem jungen Zuhörer erstrecken sich nicht auf die Zeitdauer einer Zugfahrt, sondern über mehrere Jahre. Sie treffen sich immer mal wieder auf einem Flughafen und benützen aus beruflichen Gründen dieselbe Maschine. Der Ich-Erzähler erzählt van Vlootens Geschichte.
Auch hier geht es um eine Liebe, eine Ehe, die in Eifersucht endet. Aber die Hauptperson "van Vlooten" ist nicht mit P. zu vergleichen, finde ich. Van Vlooten hat eine ganz andere Geschichte, als er Suzanna Flier begegnet. Er ist blind, weil er sich wegen einer unerfüllten Liebe selbst umbringen wollte, dies allerdings misslang, er gerettet wurde und lebenslange Blindheit zurückbehält.
Der Charakter van Vlootens ist meines Erachtens auch ein anderer, er wirkt trotz der negativen Beschreibungen auf mich sympathischer. Wirkt P. doch sehr grobschlächtig, brutal, kantig und egoistisch, so ist van Vlooten trotz allem eher feinfühlig, gebildet, schöngeistig und eher bemitleidenswert.
Stellenweise wirkt seine beschriebene Bosheit und "Brutalität" auf mich sehr aufgesetzt. Es passt nicht zu ihm und der Situation, in der sie stattfindet. Seine Stimme scheint trotz allem eher milde.
Man merkt auch, dass das Buch von einer Frau geschrieben wurde. Das Frauenbild ist weitaus sicherer, selbständiger, selbstbewusster und weniger hilflos, als das Tolstois. Die Beschreibungen darüber, wie die Frauen die Männer betören oder im Griff haben, hören sich hier weitaus weniger negativ an.
Das Buch ist auch nicht so extrem aufgebaut. Es gibt nicht nur schwarz und weiß, sondern auch Überlegungen, die ein Grau zulassen könnten. Es handelt sich auch nicht um einen Monolog van Vlootens (im Vergleich zu den Monologen P.). Hier ist alles aus der Sicht des Mitreisenden erzählt, der sehr viel aus seiner Sicht beiträgt und einfließen lässt.
Leider kann ich nicht so ins Detail gehen, ohne Spoiler zu produzieren. Aber mit diesem Buch konnte ich „mehr anfangen“, weil es vielleicht einerseits neuere, gemeint sind modernere Gedanken zum Ausdruck bringt, die nicht so absolut und extrem sind und die Hauptperson und alle anderen Figuren zugänglicher für mich sind, aber….
Andererseits zeigte mir dieses Buch aber auch, wie „genial“ Tolstoi geschrieben hat. Er hat es mit seiner Sprache und Darstellung viel besser geschafft, die Menschen, wie auch uns, dazu zu bewegen Stellung zu beziehen. Dabei soll es erst mal egal sein, welche Art dieser Stellungsbezug ist. Moor schafft das mit ihrem Buch nicht. Zumindest nicht bei mir. So paradox es klingt: Tolstois Kreutzersonate fand ich ausdrucksstärker. Wie ich oben bereits meinen Eindruck bezüglich des „russischen Volkes“ beschrieb, passt die Art und Weise w i e Tolstoi seine Geschichte aufbaut und wiedergibt sehr gut dazu. Ein weichherziger und bemitleidenswerter P. wäre irgendwie lächerlich in dieser Geschichte. Dabei spreche ich allerdings bewusst nicht von dem, w a s er schreibt. Ich glaube darüber haben wir auch schon genug gesprochen.
Moors Kreutzersonate liest man, denkt noch ein wenig daran und das war es. Tolstoi dagegen, wird mir und ich schätze allen, die das Buch hier gelesen haben in der einen oder anderen Form immer irgendwie im Gedächtnis bleiben. Moors Schreibstil wirkt auf mich oberflächlicher und weniger emotional. War es laut Klappentext scheinbar auch beabsichtigt „distanziert“ zu schreiben, so finde ich es bei dieser Thematik nicht so angebracht.
Auch hier geht es um eine Liebe, eine Ehe, die in Eifersucht endet. Aber die Hauptperson "van Vlooten" ist nicht mit P. zu vergleichen, finde ich. Van Vlooten hat eine ganz andere Geschichte, als er Suzanna Flier begegnet. Er ist blind, weil er sich wegen einer unerfüllten Liebe selbst umbringen wollte, dies allerdings misslang, er gerettet wurde und lebenslange Blindheit zurückbehält.
Der Charakter van Vlootens ist meines Erachtens auch ein anderer, er wirkt trotz der negativen Beschreibungen auf mich sympathischer. Wirkt P. doch sehr grobschlächtig, brutal, kantig und egoistisch, so ist van Vlooten trotz allem eher feinfühlig, gebildet, schöngeistig und eher bemitleidenswert.
Stellenweise wirkt seine beschriebene Bosheit und "Brutalität" auf mich sehr aufgesetzt. Es passt nicht zu ihm und der Situation, in der sie stattfindet. Seine Stimme scheint trotz allem eher milde.
Man merkt auch, dass das Buch von einer Frau geschrieben wurde. Das Frauenbild ist weitaus sicherer, selbständiger, selbstbewusster und weniger hilflos, als das Tolstois. Die Beschreibungen darüber, wie die Frauen die Männer betören oder im Griff haben, hören sich hier weitaus weniger negativ an.
Das Buch ist auch nicht so extrem aufgebaut. Es gibt nicht nur schwarz und weiß, sondern auch Überlegungen, die ein Grau zulassen könnten. Es handelt sich auch nicht um einen Monolog van Vlootens (im Vergleich zu den Monologen P.). Hier ist alles aus der Sicht des Mitreisenden erzählt, der sehr viel aus seiner Sicht beiträgt und einfließen lässt.
Leider kann ich nicht so ins Detail gehen, ohne Spoiler zu produzieren. Aber mit diesem Buch konnte ich „mehr anfangen“, weil es vielleicht einerseits neuere, gemeint sind modernere Gedanken zum Ausdruck bringt, die nicht so absolut und extrem sind und die Hauptperson und alle anderen Figuren zugänglicher für mich sind, aber….
Andererseits zeigte mir dieses Buch aber auch, wie „genial“ Tolstoi geschrieben hat. Er hat es mit seiner Sprache und Darstellung viel besser geschafft, die Menschen, wie auch uns, dazu zu bewegen Stellung zu beziehen. Dabei soll es erst mal egal sein, welche Art dieser Stellungsbezug ist. Moor schafft das mit ihrem Buch nicht. Zumindest nicht bei mir. So paradox es klingt: Tolstois Kreutzersonate fand ich ausdrucksstärker. Wie ich oben bereits meinen Eindruck bezüglich des „russischen Volkes“ beschrieb, passt die Art und Weise w i e Tolstoi seine Geschichte aufbaut und wiedergibt sehr gut dazu. Ein weichherziger und bemitleidenswerter P. wäre irgendwie lächerlich in dieser Geschichte. Dabei spreche ich allerdings bewusst nicht von dem, w a s er schreibt. Ich glaube darüber haben wir auch schon genug gesprochen.
Moors Kreutzersonate liest man, denkt noch ein wenig daran und das war es. Tolstoi dagegen, wird mir und ich schätze allen, die das Buch hier gelesen haben in der einen oder anderen Form immer irgendwie im Gedächtnis bleiben. Moors Schreibstil wirkt auf mich oberflächlicher und weniger emotional. War es laut Klappentext scheinbar auch beabsichtigt „distanziert“ zu schreiben, so finde ich es bei dieser Thematik nicht so angebracht.
Displaying 1 - 29 of 29 reviews