Het flatgebouw waarin Sandra met haar moeder en halfzusje woont, kijkt uit op het industriegebied en op andere, identieke flats. De wijk groeit dicht met Turkse gastarbeiders en andere immigranten. De oorspronkelijke wijkenaren zijn het meer en meer zat en beginnen zich te verzetten tegen de verloedering van hun buurt.
Na de basisschool moet Sandra van haar moeder naar het zelfstandig gymnasium in het dorp. Ze wil niet. Het ‘gennasium’, zoals de school in de wijk wordt genoemd, is voor kakkers. Daar heeft een allochtoon kind uit een kansarm eenoudergezin volgens de mensen in de wijk niets te zoeken.
Toch lijken de kakkers op ‘het gym’ bij voorbaat al blij te zijn met Sandra. Ze hoeft er, vreemd genoeg, niet veel voor te doen. Haar afkomst is opeens iets positiefs. Tot ze ruzie krijgt met een klasgenoot, en niemand het voor haar opneemt. Ze besluit het op z’n wijks aan te pakken – en slaat de jongen in elkaar.
Het is het begin van een verwarrende tijd, waarin oude regels niet meer gelden en nieuwe regels uitermate vaag blijven.
Karin Amatmoekrim was born in 1976, in Paramaribo, Suriname. She emigrated to the Netherlands in 1981 and has been living in Amsterdam since 1999. She studied modern literature at the University of Amsterdam.
Mijn favoriete deel was de supergrappige kritiek op de Nederlandse literatuur. Het valt de hoofdpersoon op 'dat er weinig gebeurde in die boeken. Het ging over jongemannen die opgroeiden. En dat het dan allemaal tegenviel, met het leven en de verwachtingen die ze ervan hadden.' Vervolgens schrijft ze maar op die manier een verhaal omdat ze niet weet wat ze anders moet, over een man met een saaie kantoorbaan die 's avonds thee over zijn geitenwollen sokken giet. Dat blijkt haar leraar geweldig te vinden, want het gaat over eenzaamheid en wat dat met een mens doet en welke strategieën we ontwikkelen om te overleven (uhuh). Dus als ik compleet geïsoleerd achterblijf na alle scriptiestress weet ik wat me te doen staat, ik zet mijn waterkoker vast klaar.
Allochtoon meisje Sandra uit de achterstandswijk gaat als enige uit haar buurt naar het gymnasium. Op de achterflap wordt dit boek geprezen als het verhaal dat eindelijk de kant van de allochtoon vertelt, een echte doorbraak dus, maar naar mijn mening gaat dit boek eigenlijk niet veel dieper dan ‘leuk om te lezen’.
Veel dingen waren herkenbaar omdat ik zelf op een gymnasium heb gezeten in Amsterdam, en geen grachtengordel kakker was maar uit de bijlmer kwam, er komen echter ook weer te veel clichés langs om het allemaal serieus te nemen; haar oude vriendinnen in de wijk die onwijs ‘straat’ zijn en constant met hun borsten staan te wiebelen om aandacht van de jongens te trekken, tegenover de hockey kakkers van het gymnasium met hun polo’s en oilily tasjes. Vergeet ook niet de onmogelijke liefde die opbloeit tussen de donkere Sandra (het hoofdpersonage) en de hollandse prins van het gym met zijn blonde lokken en hemelsblauwe ogen… Wat meer shades of gray in the karakters van de personages zou het een stuk boeiender maken.
Het is mijn bedoeling niet om dit boek zwaar af te kraken, Het Gym was namelijk zeker een plezierige leeservaring en de schrijfster weet een goed verhaal in elkaar te zetten. Geniet ervan, lach, heb medelijden met haar problemen, maar hou jezelf alsjeblieft niet voor de gek door er van uit te gaan dat je na dit gelezen te hebben weet hoe ‘de allochtoon’ zich wel niet voelt in het wereldje van de ‘Nederlandse elite’.
In Het gym is de Surinaams Nederlandse Sandra, woonachtig in een achterstandswijk, een van de weinige niet-kakkers op de middelbare school. Je leest hoe zij met heel wat rare opmerkingen te maken krijgt, zowel over haar huidskleur als over het feit dat ze in ‘de wijk’ woont - een buurt met flats die bekend staat vanwege armoede en vele immigranten. Ook vanuit haar eigen wijk wordt er van alles gezegd over het feit dat ze naar het gymnasium gaat. Karin Amatmoekrim schrijft levensecht; ik zag gesprekken, situaties en schoolgenoten helemaal voor me. Een zeer goed en belangrijk boek voor jong en oud! Mijn complete recensie lees je op Boekvinder.be.
Surinaamse-Sandra-uit-de-achterstandswijk gaat naar het chique gymnasium. Dat ze anders is dan de "kakkers" van het gymnasium is voor iedereen duidelijk.
"Sandra keek en zag vijf meisjes. Vier wit, één bruin. [..] Vier meisjes in donkerblauwe kleren met oudroze sjaaltjes. Eén in een neongroene sweater en een stonewashed jeans met gouden ritsjes op de zakken."
Maar het lijkt de leerlingen van het gym niet te deren, en Sandra wordt al gauw opgenomen in het vriendengroepje van Renske, Nienke, Mirte en Jojanneke.
Wat ik een beetje mis in dit boek is diepgang. Sandra is het enige personage dat raak wordt beschreven, nergens wordt echt diep op een bepaalde problematiek ingegaan.
Ook wordt het verhaal op geen enkel moment spannend. Op school loopt alles goed (Sandra heeft goede punten, maakt vriendinnen, een leuke jongen wordt verliefd op haar, eén jongen uit de klas doet een beetje moeilijk maar verkloot het dan voor zichzelf). Ook in de wijk wordt nogal lauw gereageerd op Sandra's nieuwe leven (iemand schrijft "nepkakker" op de muur maar daar blijft het bij) zodat ook daar op geen enkel moment een echte spanning ontstaat.
Toch heb ik dit boek met plezier gelezen. Het verhaal leest vlot, af en toe een grappige passage (bijvoorbeeld Mirte's moeder die een paar geestige uitspraken doet), en ik leefde ook best mee met Sandra.
Opzich grappig en een interessante karikatuur van gymnasiasten (in de jaren 90) t.o.v. multiculturaliteit. Maar de karikatuur ging mij iets te ver in sommige gevallen tot op het punt dat ik het echt te ongeloofwaardig begon te vinden. Wellicht was ik een enorm domme/onschuldige brugklasser destijds, maar (gymnasium) bruggers die allemaal Faust van Goethe kennen? Die allemaal weten waar de afkorting "drs" voor staat? Not so sure. Daarnaast vond ik het laatste hoofdstuk echt een onnodige toevoeging. Vond het daarentegen wel tof om te zien hoe het grote conflict in dit boek werd "opgelost" en hoe de school hier in stijl op reageerde (wederom niet erg realistisch maar wel interessant).
Heerlijk boek. De wisselende en botsende belevingswerelden zorgen voor humor, wrijving en vooral veel herkenbare situaties. Amatmoekrim houdt oog voor beide kanten en blijft nergens te lang bij stilstaan, zodat het boek wel tot nadenken aanzet maar ook lekker vlot weg leest. Ik dacht wel steeds, iets meer open communicatie zou al wonderen doen... Maar dat is misschien wel het hele probleem.
Je leest het verhaal van de Surinaamse Sandra die op het gymnasium zit. Ze wordt door velen anders aangekeken omdat zij als enige geen witte huidskleur heeft en uit een achterstandswijk komt op Het gym.
Ik vond dat er veel clichés in het boek zaten (hockeymeisjes, jongens met polo’s en echt straatmensen) en vond verder de bijpersonen weinig uitgediept en het kon me ook weinig schelen of er met hen iets zou gebeuren.
Het einde was vreemd en best wel anti-climax, maar over het algemeen een prettig boek dat makkelijk wegleest. Met het enige uitgediepte persoon leef je wel mee.
Waar dit boek zoveel potentieel had, vond ik het vreselijk cliché. Het einde was echt een afknapper, en totaal niet wat je zou verwachten. En dan niet op een goede manier. Het enorme gezeik en cliché gejank vond ik vreselijk te lezen. Geen aanrader.
Leuk boek, maar zeker niet de eerste die een kijkje geeft in de wereld van multicultuur. Er zijn meer die dat doen. :)
2019 korte review: 4 > 5 sterren. Nadat ik de 3PAK had gelezen van dit jaar had ik zin om weer eens dit boek te herlezen, het is alweer 6 en een half jaar later dus ik keek er naar uit. Ik vond het weer geweldig om te lezen. Het gaat over Sandra, een Surinaams meisje uit een niet zo'n goede wijk, zij gaat ook als enige van de wijk naar het Gym. En daar zien we cultuurshock en clashes want iedereen is daar natuurlijk poepie rijk, koude kak, zit op hockey of op talloze muzieklesjes, en dan heb je Sandra die haar best doet om erbij te passen, maar dat ze toch opvalt. Maar ze heeft algauw een paar vriendinnen en een jongen die ze leuk vindt. Ik vond het erg interessant en leuk om te lezen. De twee kanten te zien, de koude kak van school en de arme maar wel heel gezellige wijk. Ik had wel medelijden met Sandra. Niet alleen vanwege haar school en hoe ze buiten alles viel, maar ook hoe haar moeder er gewoon vaak niet was, hoe haar moeder vaak de steekjes liet vallen en Sandra het maar moest oppakken. Ik zat Sandra ook zeker aan te moedigen op het einde. Pak die kwallebal maar eens aan. Ik ben geen voorstander van geweld hoor, maar die jongen had gewoon even wat stevigers nodig om misschien door te hebben dat hij een klootzak was. Ja, ik heb genoten van dit boek. Echt een aanrader.
Het verhaal geeft een interessant inkijk in het leven in een achterstandswijk. En hoe werkt dat als iemand uit zo'n wijk op het gymnasium komt. Welke vooroordelen spelen mee en moet je jezelf harder bewijzen?
Gevonden in een mini-bieb in Hulsberg en in 1 dag uitgelezen (vliegtuig + strand). Leuk, grappig, treffend! Soms wat cliché, maar voornamelijk super tof. Einde wel echt wat minder, jammer. Zin om meer van haar te lezen. (Mogen we allemaal een Tanya??)
Pijnlijk realistisch boek over racisme, zowel het racisme dat glashelder en onverholen is, als het 'alledaagse' racisme van de witte elite van het gymnasium. Het boek gaat echter ook over het leven in verschillende werelden en het symbolisch geweld wat je ervaart als je als buitenstaander het elitaire wereldje betreedt.
Dit boek was wellicht een beetje stereotyperend maar zeker weten een aanrader.
Vooral de Nederlands docent die in het boek voorkomt kan ik mij goed in inleven. Het eerste wat hij zegt tegen die klas is: ‘Ik haat pubers.’ Geweldig. Moeite waard dit.
Oké boek. Moest het lezen voor school. Niet heel bijzonder ofzo, maar goed te volgen. Beetje grof af en toe, maar dat valt te verwachten met dit onderwerp.
Het einde was wel vreemd. Ik had verwacht op een vrolijker einde of beter afgerond verhaal. Dat ze opeens niks meer van DJ moet hebben en hem uitscheldt vond ik een beetje vreemd. En dat ze opeens iemand aflebbert en wegloopt als einde vond ik ook apart.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Ik las dit boek samen met 4 havo, maar daarin sloeg het de plank helaas een beetje mis. Het leest makkelijk weg, maar mist wel echt diepgang. De leerlingen hadden moeite zich in Sandra in te leven, omdat het verhaal ver van hun eigen belevingswereld afstaat. Zelf vond ik het boek wat oppervlakkig en het einde voelde afgeraffeld. Jammer, want het had zeker potentie.
Leuk boek om te lezen. De schrijfster krijgt het goed voor elkaar om je echt te laten houden van het hoofdpersonage Sandra. Wel vond ik dat het boek vooroordelen vergroot, doordat personages om Sandra heen nogal stereotype waren. Maar Sandra zelf doorbreekt al veel hardnekkige stereotypes. Het boek laat heel goed zien in welke vormen racisme allemaal voorkomt, van vervelende jongetjes die zeggen dat zwarte mensen vies zijn tot een meer subtiele vorm waarin Sandra wordt gebruikt om te laten zien hoe ruimdenkend men is. Mooi boek en zeker een boek dat ik mijn leerlingen zal aanraden.
Leuke beschrijving van het brugklasjaar van een Surinaams meisje uit een volksbuurt op een gymnasium. Discriminatie,verliefdheden, politiek correcte docenten, vriendinnetjes en ouders tegenover het rauwe leven in 'de wijk' met haar eigen mores. Sandra houdt zich moedig staande in een verknipte wereld. Wat er ook gebeurt, ze blijft zichzelf en dat blijkt uiteindelijk de juiste keuze.
Zo dat was een mooie afsluiter van mijn blok Stadssociologie: Opvoeding en Onderwijs. De kloof tussen kinderen van verschillende afkomst, uit verschillende wijken met verschillende sociale codes en de discriminatie in het onderwijs. Heel tof opgeschreven vanuit de Surinaamse Sandra die als enige uit haar volksbuurt naar het gymnasium gaat. Leest lekker weg dit boek!
Alleen echt leuk omdat je dan op het Feli hebt gezeten. Personages (op Sandra na) waren niet echt uitgewerkt en oppervlakkig. Boek leest wel makkelijk weg en ik wilde toch steeds verder lezen.
Niet echt het type book dat ik zou lezen, maar ik kon me wel heel goed inbeelden hoe Sandra zich voelde in de verschillende situaties. Voor mij moet er alleen in een boek constant iets gebeuren, en dat had dit boek helaas niet.
Weinig verrassend, maar wel een boek dat lekker wegleest. Klassieke coming of age. Ongetwijfeld eentje die door 15-jarigen zeer gewaardeerd wordt. Ik vond de gebeurtenissen overigens niet allemaal even geloofwaardig voor 12-13-jarige hoofdrolspelers. Maatschappijleer in de brugklas?
Ik vond dit boek niet een leuk boek. Er gebeurde niet zo veel in dit boek, en de personages konden me hele maal niets schelen. Ze konden nog eerder van een gebouw af springen, want dan gebeurde er nog iets (klinkt wel gemeen). Als het boek van de ik-personage was, zou het voor mij interessanter zijn. Het is wel goed dat het gaat over discriminatie, en hoe dat in zijn werk gaat op school.