کابوس چهار بعدی

by J.G. Ballard, علی‌اصغر بهرامی (Translator)

تمِ قصه‌های کابوس چهاربُعدی خود زمان است، که با بلند‌پروازی‌های تخیلِ شگفت و تکان‌دهنده و شاعرانه و جنون‌آمیز یا واقع‌بین جیمز گراهام بالارد پرداخت شده است و اسم ــ کابوس چهاربعدی ــ نیز از همین تم ناشی می‌شود: بُعد چهارم همانا بُعد زمان است. پرخاشگری و تندخوییِ قلم سرکش بالارد حدومرز نمی‌شناسد. قصه‌ها به‌خوبی قوام یافته‌اند. اکنون دیگر به‌راحتی می‌توان از فضای بالاردی، از کاراکترهای بالارد، و از زبان بالارد سخن گفت، بالاردی که به گفته‌ی برایان آلدیس «جادوگر اعظم قصه‌ی مدرن» است؛

Genres: Science Fiction, Short Stories, Literature, Anthologies, Collections, Fiction

331 pages, Paperback

First published January 1, 1962

About the author

James Graham "J. G." Ballard (15 November 1930 – 19 April 2009) was an English novelist, short story writer, and essayist. Ballard came to be associated with the New Wave of science fiction early in his career with apocalyptic (or post-apocalyptic) novels such as The Drowned World (1962), The Burning World (1964), and The Crystal World (1966). In the late 1960s and early 1970s Ballard focused on an eclectic variety of short stories (or "condensed novels") such as The Atrocity Exhibition (1970), which drew closer comparison with the work of postmodernist writers such as William S. Burroughs. In 1973 the highly controversial novel Crash was published, a story about symphorophilia and car crash fetishism; the protagonist becomes sexually aroused by staging and participating in real car crashes. The story was later adapted into a film of the same name by Canadian director David Cronenberg.

While many of Ballard's stories are thematically and narratively unusual, he is perhaps best known for his relatively conventional war novel, Empire of the Sun (1984), a semi-autobiographical account of a young boy's experiences in Shanghai during the Second Sino-Japanese War as it came to be occupied by the Japanese Imperial Army. Described as "The best British novel about the Second World War" by The Guardian, the story was adapted into a 1987 film by Steven Spielberg.

The literary distinctiveness of Ballard's work has given rise to the adjective "Ballardian", defined by the Collins English Dictionary as "resembling or suggestive of the conditions described in J. G. Ballard's novels and stories, especially dystopian modernity, bleak man-made landscapes and the psychological effects of technological, social or environmental developments." The Oxford Dictionary of National Biography entry describes Ballard's work as being occupied with "eros, thanatos, mass media and emergent technologies".

Reviews

[دانیال بهزادی · Rating 3 out of 5]

‫نخستین کتابی که از بالارد خوندم، برج بود و به غایت عالی… به طوری که فوراُ بالارد رو به یکی از نویسندگان مورد علاقهٔ من تبدیل کرد و بعد هم که منطقه مصیبت‌زده شهر رو ازش خوندم، با چند داستان عالی در ابتدا، من رو همچنان از علاقه‌مندان این نویسنده نگه داشت.
‫آخرین کتاب امّا، دنیای بلور بود که به شدّت زد توی ذوقم و به این فکر می‌کردم که شاید بالارد اون‌قدرها هم که فکر می‌کردم، نویسندهٔ خوبی نبوده. این شد که تصمیم گرفتم یه کتاب دیگه ازش بخونم و بعد در موردش حکم بدم.
‫کتاب «کابوس چهاربعدی»،‌مجموعه‌ای از داستان‌ّای کوتاهه که همه‌جوره توشون پیدا می‌شه. اکثر داستان‌ها، ایده‌های جالب و قابل تآمّل علمی-تخیّلی دارن، ولی سبکش رواییش، زیرگونهٔ خاصی از ادبیات پست‌مدرنه که شاید چندان به مذاق من خوش نیومده. با این حال، نظرم به کلّیت کتاب مثبت بود و تونست کمی از اون ذهنیت بد من رو نسبت به کتاب قبلی جبران کنه.

[Saeed Tasbihi · Rating 4 out of 5]

مسئله ی اصلی این مجموعه داستان در رابطه با خود اصل زمان است، زمانی که تعریف ما از آن به ناچار در زمان حال خلاصه می شود، و مسئله ی مطرح شده توسط "بالارد" این است که زمان ابعاد مختلفی دارد. داستان ها به شکلی روایت شده اند که زمان با ابعاد مختلف شکل می گیرد در نهایت نامش می شود ((زمان چهاربعدی)). این مجموعه داستان بر خلاف مجموعه داستان "منطقه ی مصیبت زده ی شهر" که پیشتر در رابطه با آن صحبت شد، دقیقا موضوعی واحد و مشخص دارد. موضوعی واحد به نام ((زمان)) مد نظر نویسنده است و به واقع تنها چیزی که تغییر می کند قصه و شخصیت هاست وگرنه همان زاویه ی دید و نوع روایت در تمام مجموعه تکرار می شود. درخشان ترین داستان این مجموعه از نظر قصه گویی به نظرم داستان "صداروب" است. قصه ی زنی که زمانی خواننده ی اُپرا بوده و حالا کاملا فراموش شده و به دلیل پیشرفت تکنولوژی صدا، دیگر کسی به او بهاء نمی دهد. در کنار این زن پسری لال قرار می گیرد که شغلش روبیدن صداهای اضافه و آثار آن از مکان های مختلف است. او صداهای جمعیت و سوت و هوراها را از اطراف خواننده می روبد. این ایده همچون ایده های خلاق "جی جی بالارد" به قدری تازه است که در وهله ی اول به نظر می رسد اصلا تا به حال هیچکس حتی گوشه ای از آن را هم مورد استفاده قرار نداده است. اما با نگاهی دقیق تر کمی ارتباط بین داستان "صداروب" و شاهکار "بیلی وایلدر" به نام "سانست بولوار" مشاهده می شود. داستان آن فیلم هم درباره ی یک بازیگر زن بسیار مشهور است که حالا فراموش شده و دیگر هیچکس نمی خواهد او را ببیند. در کنارش نویسنده ای قرار می گیرد که زن نقشه های شومی را برای بازگشت به شهرت تعریق می کند. شخصیت پردازی هر دو زن هم شبیه هم است. البته که فیلم "بلوار سانست" در سال 1950 ساخته شده و داستان "صداروب" به سال 1963. بنابراین اگر تاثیری هم در کار باشد، داستان "بالارد" از فیلم "وایلدر" تاثیر گرفته است.
دید روانشناسانه ی "جی جی بالارد" در این جا هم به کمکش آمده و او توانسته لباس سستی های شخصیت هایش را به خوبی به تن داستان بنشاند. بازهم داستان منطقی به نظر می رسد. تخیلی ژرف و البته منطقی در حال رخ دادن.
مهم ترین داستان از منظر روایی در این مجموعه، بدون شک داستان اول یعنی "صداهای زمان" است. گلی که بالا می رود و نورها فوران می کنند. مردی بر ساختمانی انتزاعی ایستاده و از دور دست تکان می دهد و کف دریاچه که در افق کشیده می شود و ... تمام این دید شاعرانه به یاری ترجمه ی "علی اصغر بهرامی" برای مخاطبان فارسی زبان شیرین شده است. از خواندن متن فارسی آن هم به سادگی می توان تشخیص داد که نوشته ی انگلیسی، متنی پیچیده و شاعرانه است. نه تنها دید آن شاعرانه است بلکه اصلا زبان شاعرانه ای هم به کار گرفته شده است. داستان دقیقا در هر سه موضوع روایت و قصه و نثر حالتی خیالگونه و شاعرانه دارد. مجموعه داستان "کابوس چهاربعدی" کاملترین و پخته ترین داستان های "بالارد" را در بر می گیرد. دید "آنارشیستی" و تخیلات منطقی و روانشناسانه ی "بالارد" به همراه روایت و نثر کاملا شاعرانه و تصویر سازی های مهیب او، مجموعه را به عنوان کامل ترین داستان های "جی جی بالارد" به مخاطب شناسانده است. البته نکته ی عجیب اینجاست که این مجموعه در سال 1963 چاپ شده و در واقع پنجمین کتابی ست که از مجموع 21 کتاب "بالارد" به چاپ رسیده. به هر حال از نظر بسیاری از شعرا مثلا "نیما یوشیج" ((هرکس در هر زمان از زندگی اش ممکن است یک لحظه شاعر بشود و شعری بنویسد...)) (یادداشت های "نیما یوشیج" به سعی "شراگیم یوشیج" نشر مروارید) لابد این شاعر شدن برای "بالارد" در همان سال ها به شکلی رخ داده است!
در این مجموعه داستان دیگر آن دید هجو نسبت به مسائل اجتماعی وجود ندارد. بلکه دیدی میانه رو و محافظه کار به همه چیز گرفته شده و این محافظه کاری در بیان مسائل اجتماعی موجب شده تا حس درونی نویسنده بیشتر باز بشود و او بتواند داستان هایش را با نگارشی روان تر و موزون تر پیاده بکند.
شهرها و شخصیت ها و داستان های "بالارد" نه به طور کامل، اما در محدوده ای خاص روایت می شوند. شاید نثر او چندین بار تغییر بکند، اما آدم های داستان رفتارها و عملکردی شبیه به همدیگر دارند. مثلا درباره ی زنان که تمامشان در پرانتزی بزرگ قرار می گیرند. پرانتزی که هرچقدر هم که بزرگ باشد، بازهم همه چیز را دور هم جمع می کند.

[Tilda · Rating 5 out of 5]

Varem olen lugenud „Crashi“ ja „Koleduste väljapanekut“ ja kumbki raamat mulle ei meeldinud. Mitte isegi, et ei meeldinud, vaid sain selgelt aru, et ma ei saa aru. „Koleduste väljapaneku“ lugemist mäletan hästi. Mitme päevane koolitus linnast väljas. Igaõhtune pöörane pidu poole ööni läbikostvas puhkemajas. Magada ei saa, loen, vihastan ja loen, saan aru, et sõnagi aru ei saa, vihastan, loen ja lohutan ennast, et ma pole loll, suutmatus loetut mõista tuleb kindlasti kestvalt kostvast hoveri-koverist. Vähemalt mitte nii loll, et vabandust ei leia. Kuidagi loen lõpuni, mõtlen, et peaks üle lugema, kuid hiljem huvi kaob …
Ja nüüd siis, kolmas Ballard ja mulle meeldis, isegi väga, peale lugemist rohkem, kui lugemise ajal. Lihtne ta ei ole, aga mitte ka üleliia keeruline, pigem mingisuguses heas mõttes aeglaselt kohale jõudev ja vaikselt jahmatav. Mina mitut lugu järjest lugeda ei suutnud, lugesin pausidega ja jupiti üle, oli vaja aega, et loetut ette kujutada ja mõtestada. Et kuidas see siis ikkagi oleks, kui nii oleks … Oleks pöörane, isegi hull, aga hirmus ägedalt (loona, miks ka mitte filmina, päriselt elada Ballardi maailmades ei tahaks). Süngemat sorti värk, iga lugu on kellega ja/või millegi lõpp, juba ära olnud, käimasolev või kohe, kohe juhtuma hakkav …
Kokku kaheksa lugu, lisaks Jan Kausi järelsõna, mis on huvitav ja annab palju, viitab asjadele, millele ise ehk tulnud ei oleks. Lisaks ilmus nüüd värskes Reaktoris ka Jüri Kallase väga asine ülevaade samast, tasub läbi lugeda.

Aja hääled
See vist on mõistmiseks raamatu kõige keerulisem lugu. Maal valitseb vaikne kaos, kliimakatastroov on sedavõrd kohal, et isegi poliitik Parts, oleks juba mõistnud, et probleem on olemas. Päike on üha kurjem, looduslikud kataklüsmid on äratanud miskid „uinunud geenid“. Kui loomad on asunud kibekiirelt kohanema (ilmnevad kõige uskumatumad mutatsioonid), siis inimesed surevad välja, neid on tabanud salapärane narkolepsia, uneaeg pikeneb iga uue päevaga. Ka universumi lõpp on lähedalt, salapärane signaal kosmosest on alustanud tagasiloendust … Olukord on lootusetu, keegi isegi ei ahasta enam, valitseb üleüldine apaatia, teha pole midagi, keegi veedab oma viimaseid päevi salapäraseid mandalaid ehitades, keegi teine püüdes neid lahti mõtestada. Kolmanda maailma sõja järelkajad, segastel asjaoludel hukkunud kosmoseekspeditsioon, tulnukad ja hieroglüüfid. Professor, kes valmistub surema ja tema patsient, vist bioloog, kes loodab siiski pääseda … Ah, ja siis veel see naine. Ca 30 lk kõigest, hunnik sümboleid ja ütlemata jätmisi. Hea.

Mürakoristaja
See lugu meeldis mulle teistest vähem. Ulmeline osa – helide füüsika, välja mõeldud maailm ja sealsed tehnoloogiad, on küll huvitavad ja kuidagi selgelt kvaliteetne. Aga see lugu ja tegelased, nende omavahelised erinevad interaktsioonid ei huvitanud üldse. Keegi ei meeldinud sedavõrd, et oleksin talle kaasa elanud. Kokkuvõttes vist sellest, et vältimaks muutumist iseenda paroodiaks tuleks mingisuguses eas inimesel leida endas julgus lavalt maha astuda.

Ülekoormatud mees
See lugu meeldis mulle väga. Algab lausega „Faulkner läks vähehaaval hulluks.“ Hulluks võib minna teadupoolest mitmeti, siin on tegemist klassikalise läbipõlemisega ja Ballard kirjeldab seda äärmiselt veenvalt. Süvenev ja kõike hõlmav väsimus ja tüdimus kõigest. Soovimatus või võimetus huvituda millest iganes, sh võimetus huvi etendada. Köitev on veel üksnes vaikus, soov lakata tajumast, mitte-mõelda, mitte-tunda, isegi mitte-olla, aga seda nii, et selleks pingutama ei peaks, suitsiid tundub tülika ja üle jõu käivana. Siin on midagi budismist, kui nirvaana on mitte midagi, siis see on see, mida äkki siis kapitalismile omasest tarbimisühiskonna orav-rattas eluviisist väsinud ökonoomia teadlane soovib. Loos on mitmeid tsiteerimist väärt lauseid.

Kolmeteistkümnekesi Alpha Centaurile
Jälle natuke vähem meeldinud lugu. Kolm perekonda põlvkondade vahelises kosmoselaevas. Lendavad Alpha Centauri poole juba 50 aastat mõistes selgelt, et kohale jõutakse alles mitme põlvkonna pärast. Justkui. Hirmkallis eksperiment, muidugi mõista. Aga ajad muutuvad ja prioriteedid ühes sellega … Mis saab eksperimendiga seotud inimestest, nii heausklikest laeval olevatest kui ka muudest asjaga seotutest (teadlased, tehniline personal, otsuseid langetavad poliitikud), kui ühel heal päeval tõdetakse, et nii, kosmoseprogramm (vm) kukkus läbi või lihtsalt raha enam ei ole, pakime nüüd asjad kokku.

Aja aed
Ühelt poolt kaunis fantaasia laastuke. Väljapeetud, sürreaalne poeem proosas. Nukrus kaduva maailma pärast. Teisalt, veider pseudoaristokraatia ülistamine. Oh, meie siin oleme nii kaunid ja peenetundelised, kõrgeim sort, kanname valgeid kindaid, kuulame Bachi ja Mozartit, teietame teineteist ilmselt ka üle vetsu ukse paberit juurde küsides … Ja üksi, sest oh, kõik see aiatagune väljakannatamatu rämps ja ebakultuursus … No maitea. Mul oli kahju lilledest.

Liivast puur
Florida rannik on muutunud kuurortalast marsitaoliseks liivakõrbeks, mis on nüüdseks piiratud ja saastunud alaks kuulutatud. Liivadele on jäänud elama üksikud ja üksiklased, keda võimud sealt välja meelitada või kinni püüda üritavad, iseenesest mõistetavalt – eeskätt headel kavatsustel. Nimetatud seal ära tulla ei soovi, erinevatel põhjustel ja seda enam, et ega elul sealses liivakõrbes väga viga polegi. Mh on liivadesse mattunud ka kõik maast laeni alkoholi täis rannabaarid …
Mulle näib see olevat väga ballardlik lugu. Kõik selles loos on heas mõttes hull. Kõrbete tekkepõhjused, inimeste ja ühiskonna viis sellega toimetada või toime tulla. Võimsalt kirjeldatud maailm – lagunenud motellid, liivast turritavad roostes raudkonstruktsioonid, aegamööda murenev betoon ja ookeani vääramatu pealetung. Lisaks esmaklassilised psühholoogilised portreed, inimhingede apokalüpsis ja tuhast tõusmine, miski sisemine, katastroofijärgne, uuestisünd. Miskipärast ma ei oska praegu öelda, millest see lugu rääkis … aga meeldis sellegi poolest väga.

Vahitornid
Veel üks väga meeldinud lugu. Olemuselt hoiatuslugu. Ma just lõpetasid „1984“ ja mul on nüüd pea täis paralleele. Siin on ka kõik kontrollist, seejuures ei ole selge, kas parem on siis, kui seda tehakse avalikult või siis, kui nö Suur vend jälgib salaja. Kõikehõlmav kahtlus, hirm ja leppimine. Aga mis siis, kui sa lihtsalt ei ole leppija? Mitte, et sa loomult siis vastuhakkaja oleks, kuid isegi väga püüdes näha viit, näed ikkagi vaid nelja sõrme. Hästi kirjeldatud psühholoogilised portreed nii üksikisikute kui mass käitumise osas. Vaibilt on kuidagi kafkalik ka … Rohkem ei taha ära reeta (keegi sõimab mind perioodiliselt Goodreadsis süžeede reetmise pärast ja no, ma püüan …).

Chronopolis
See lugu meeldis mulle ka väga. Hästi huvitav süžee. Tegevus toimub siis maailmas, kus kellad on ära keelatud. Kellasid ei ole, üksikisikul ei ole võimalik aega arvestada, noorema põlvkonna esindajad ei ole kelli näinudki ning sattudes rariteedile, ei tunne neid ära, ei mõista, milleks sellist riistapuud kasutati. Huvitav on nii kirjeldus elust kelladeta ajastul kui ka ajast, mis kellade keelustamisele eelnes. Mõlemad on võrdselt absurdsed. Lugedes tekivad paratamatult mõtted praegusest hullust telefon koguaeg peos tormamise ajastust ja kuhu see lõpuks siis välja viib. Jälle ei oska öelda, mida autor kokkuvõttes öelda tahtis. Võimalik, et seda, et peab võitlema, tõe eest siis vist ja eelkõige mingisuguse terve mõistuslikkuse eest, igasugused äärmused vahet ei ole, mis suunas, on kurjast …

Mul sai aeg otsa, õunad on vaja korjata, nii et kokkuvõtteks lühidalt: loetagu! Lugemise järel on täiesti ühene tunne, et oled isegi kui kohati oli vaja pingutada, oled lugenud midagi päriselt head.

[Khatere · Rating 5 out of 5]

تا حالا کتاب‌های زیادی خوندم که از نظر روانی درگیرم کرده و گه‌گداری هم بهمم ریخته؛ این کتاب‌ها عموماً از دردها و رنج‌هایی می‌گفتن که یا برام قابل درک و تصور بودند یا خودم تجربشون کرده بودم. کابوس چهاربعدی اما، در قالب 8 داستان کوتاه فضاهایی رو توصیف می‌کنه که منِ مخاطب امروزی، حداقل از جزئیات مکانیش درک چندانی نداشتم، کنش‌ها و نگرانی‌های شخصیت‌هاش در مواردی به نظرم عجیب، و گرفتاری‌ها و دغدغه‌هاشون جدید و دور از تصور میومد. در مجموع کتاب نویی بود؛ به نظرم نویسنده از محدوده‌ی داستانی معاصر گامی فراتر گذاشته بود و تونسته بود ذهن مخاطب رو به خوبی درگیر چالش‌ها و اتفاقات تازه‌ای بکنه.
این کتاب به دلیل ماهیت فلسفیش، سخت فهمیده می‌شه و ترجمه بودن کتاب هم فهمیدنش رو دوچندان سخت می‌کنه. البته در مجموع، آقای «علی‌اصغر بهرامی» ترجمه‌ی خوبی ارائه دادند، اما به هر حال قسمت‌هایی از کتاب برای من گنگ و غیرقابل فهم بود.

[Mehrzad · Rating 4 out of 5]

یکی از سنگین ترین فضاهایی که تا به حال باهاش مواجه شدم تو این کتاب رقم خورده... عالی بود...

//

[Angus McKeogh · Rating 4 out of 5]

Ballard is nearly as profound and entertaining in the short form as he is in his novels. Great dystopian stuff. He was doing this stuff well before all the YA fad authors currently working out there. And he was doing it better. Loved The Voices of Time.

[Bart · Rating 4 out of 5]

This collection of short fiction is my first exposure to James Graham Ballard. Some of the stories featured are published in other collections, and there are slightly different editions of this collection too – from 1984 onward under a different title, The Voices Of Time. But there’s also a slightly earlier collection that has a very similar title, The Voices Of Time And Other Stories, with an overlap of 3 stories with The Four-Dimensional Nightmare / The Voices Of Time.

I try to shed light on all that in a bit more detail at the end of this review, with an advice about which edition you should get.

First things first: my thoughts on the individual stories in this early collection of J.G. Ballard.

(...)

Please read the full review on Weighing A Pig

[Mostafa · Rating 3 out of 5]

داستانهای "صداهای زمان" و "سیزده مسافر القنطروس" بهتر از بقیه بودن

[Deb Omnivorous Reader · Rating 5 out of 5]

A great short story collection, Ballard's writing is beautiful, rich and evocative ALWAYS and though I don't always love his novels but his short stories are great and overall, this collection is a five star collection.

These ones are none of them all that short though: A 223 page book with only eight stories, gives Ballard plenty of time to flex his considerable imagination and pad out the stories with the imagery and human connection that he excels at and they are all very...immersive, I guess, they all produce questions and make you think. Ballard has a literary, poetic style, but it ALWAYS comes with a bite.

1)The Voices of Time.
This is a wild and beautifully written story, speculative with a lot in it and no real attempt to tie all the different elements together, so the reader is left with plenty to consider.
We have a world where a large scale narcolepsy syndrome is occurring, and our protagonist, a scientists himself is experiencing it's onset. There is a strange radiation problem that is causing animals to mutate. Also, there may/or may not be contact with other intelligence, who claims the time of the universe is running down. Full of symbolism, exploration and beautiful to read.
I love the inclusion of biology, genetics and evolution. Some of the information involved has dated poorly, but it still makes for a great story.

2) The Sound Sweep.
In a future that is never detailed a lonely, fading opera singer lives on a sound stage in a deserted theatre, Madam Gioconda is decaying talent who has never lost her star power, but has lost everything else. She is waiting for the sound sweep, the contractor who comes around with his machinery and removes the resides of accumulated sounds which torment her. Mangon is dumb and worships Madam Gioconda, cleaning her home for nothing but the chance to hear her stories and spend time with her.
A monumentally rich story about humanity, with descriptions that are lush and edgy but with the future element so firmly in place that the different elements are completely wound together.

3) Prima Belladonna
Has a delightful premise, again using the imagery of sound. Our protagonist runs a shop full of singing botany, such as the Kahn-Arachnid orchid, which has a range of 24 octaves and requires tuning with a UV lamp. The story however is about the beautiful (possibly part mutant) neighbour who moves in across the way. The narrator and his friends shamelessly stare through her window when she arrives (which is creepy to the modern reader, but seemed to happen in a lot in 60's or so writing). This woman is a singer who with her voice can make people see things and she is obsessed with the narrators Orchid. This is a strange STRANGE story that leaves far more unexplained than otherwise.

4) Studio 5; the stars.
Beautiful, poetic, surreal and a touch psychedelic, our narrator is living in 'Vermilion Sands' a place with quartz reefs, fossil lakes and 'sand rays' that sound like sting rays but are airborne. 'The Stars' sounds like a kind of artists colony namely of writers and poets. Only in this futuristic scenario all writing, poetry or otherwise is done using a VT – an electronic medium (IBM, in the case of our protagonist). A strange neighbour moves in who is violently opposed to electronic writing media and her attempts to invigorate 'real' writing seem to involve re-enacting the myth of the muse Melisandre and the fatal destiny of Corydon, with the assistance of her Pan-like chauffeur.

Rather prescient, since in these days everyone seems to be writing their assignments using AI of one denomination or another. The descriptions are lush and edgy he is determined to bring old school poetry back. Not exceptionally SF like, more psychedelic/poetic/mythic, but very prettily written.

5) The Garden of Time.
This is a crystalline, delicate story of a couple living in a graceful home with a nice garden, completely surrounded by barren desert and sand dunes. In the garden grow crystal time flowers, by picking them the man can make time go back, a little. This story is all symbols but symbolic of what? Ballard messes with your head and you perceptions throughout this story which stands out against all the previous more surreal and waft stories, by contrast this is detailed and clear, though never explaining itself in any way.

6) The Cage of Sand.
This one I loved!
In a futuristic world where Mars and the Moon have both been settled, Cape Canaveral has been evacuated as it is being buried in sand and not just any sand, but sand from Mars which carries a virus. Three hold out individuals live there, among the deserted motels, whose ground floors have long since disappeared under the sand drifts. One, and our main character is Bridgeman who designed a city for Mars but whose design was knocked back. The other two are there because of a unique phenomena; this is the clearest spot to see a number of spaceships who were unable to dock with space-stations. They orbit the world, coffins for the astronauts inside them. Travis is a failed astronaut and Louise is the widow of one of those in those orbiting coffins.
This story is unique with an edge of desperation to it, since the wardens of the area want to catch the three and forcibly evacuate them. This is a strong, hard and bitter twist to the story, to balance the nostalgic, ephemeral element that is also strong.

7) The Watch Towers.
In this one Ballard treated us to an oppressive feeling of impending doom as we follow our character around a town? City? Which is overshadowed and watched over by a grid of floating watch towers. Who are they? What do they want and what are the people in the city to them? You would have to read it to find out and I do thoroughly recommend reading it.

8) Chronopolis
The strongest social commentary, in this one I think. Our protagonist as a young boy asks questions about all these destroyed items all over town. It is obviously something that adults don't want to talk about, but eventually he finds out they were clocks.

This is a world with no time pieces, and the slow unveiling of the revolution behind this scenario is fascinating and perhaps a bit more like a traditional story in terms of plot and narrative. I believe this might have been one of the first SFF stories Ballard published, and it is very good.

There are some common themes throughout the story collection. The theme of a 'colony' of people out of time somehow keeps cropping up. There is always a twist, the stories are always complex. There is often a mysterious outsider, usually female, of unknown provenance. These can be really startling stories. They are in most ways more avaunt guard than SF and a couple are barely, if at all SF 'The Garden of Time' has no hint of science.

[Farzin_AJ · Rating 4 out of 5]

۴.۵ ستاره واسه اینکه هرچند این کتاب خیلی عالیه اما هنوز کتاب برج بالارد بهترین کتابی هست که ازش خوندم و اون یه شاهکارِ شاید تکرارنشدنیه.
این کتاب مجموعه ۸ داستان پادآرمانشهری مدرنه که به شکل ترسناکی آینده بشریت رو تصویر کرده. آینده‌ای که شاید داریم بخشی از اون رو تجربه میکنیم و به بعضی داستانهای این کتاب نزدیکه.
سه داستان آخر این کتاب در کنار مردی که سنگین‌بار بود و سیزده مسافر آلفاسنتوری جذابیتهای فوق‌العاده‌ای داشتن برام. هرچند که در باقی داستانها هم فضایی که این جادوگر اعظم داستانهای مدرن(به نقل از برایان آلدیس) میسازه واقعا چشم نوازه و شما رو میبره به آینده‌ای که تو فیلمای آینده‌نگر هالیوودی دیدیم. همونقدر سیاه و تلخ و ترسناک.

[William · Rating 4 out of 5]

An excellent collection of short stories. Some are of an exceptional level and the less good ones are still much better than many other authors. Ballard's style creates an unreal and desperate atmosphere that leaves a lasting impression.

Un excellent recueil de nouvelles. Certaines sont d’un niveau exceptionnel et les moins bonnes sont tout de même bien meilleures que beaucoup d’autres auteurs. Le style de Ballard crée une atmosphère irréelle et désespérée qui laisse une impression durable.

[Darnoc Leadburger · Rating 3 out of 5]

I believe this is what they call the "British New Wave" of Science Fiction in the 60s and 70s. I'm not sure exactly what that means, just that I'd like to learn more about it. I'd heard of J. G. Ballard a couple of years before May of 2022, but this was the first of his books I'd seen in the wild, and it was a gorgeous Penguin Books mass market paperback from 1977. Hell, I more or less bought that book because it feels great I need more Penguin Books. But before I slip into another rant about how nice books feel in your hands... let's run over Ballard's stories one-by-one.

-"The Voices of Time" set the tone for the rest of the collection. It had these strange sci-fi concepts of silent genes and the human race heading toward genetic extinction and this guy losing his mind... it's surreal, and you've got two main scientist characters, and they've got this interesting relationship but the ending is unremarkable despite those strange numbers from the sky... felt pretty heavy in good prose and weird concepts rather than tying character and plot into them. Maybe it's just too artsy for me.
-"The Sound-Sweep" was a little more unique. It's this weird grimy future where sound maintains physical presence and a 'sound-sweep' runs around sucking up the sound. Then he falls in love with an opera singer whose craft has been replaced by ultrasonic music. This story inspired the Buggles' "Video Killed the Radio Star"... I can see why. The story works a little better, a little more cohesive, but the ending is similarly uninspiring. It'll stick with me more though.
-I think "The Overloaded Man" was the worst in the book. This guy hates his wife and loses his grip on reality and slips into some PKD world... eh. Didn't do anything for me.
-"Thirteen to Centaurus," on the other hand, was probably my favorite. It's set on a generation ship - but is it really? - and one of the boys there figures out the truth of their social experiment existence. The doctor is the main character, and his ending is probably one of the better ones... good writing, good concepts, characters who interact well... probably the least New Wave and my favorite.
-"The Garden of Time," where soldiers attack a mansion where time can slow down, was like a magical realism piece. Not bad by any means but shorter and more inconsequential.
-"The Cage of Sand" is set in a future Florida where a botanical virus wiped out a chunk of Florida where now only a few people, carriers, live and salvage and have issues with some form of law enforcement. I didn't mind it at the time but am now having trouble recalling the plot... that ain't a good sign.
-"The Watch-Towers" was a strange little alien invasion/observation story in a world where floating pyramid watch-towers in the sky with mysterious figures lurking inside are normal things. Some of the characters treat them as normal, and some of them don't. One man wants to hold a little rebellion. I liked this one.
-Why can't a remember much of "Chronopolis"? If I was at home, I'd skim the first page to jog my memory. Wait! The police outlaw clocks and a boy finds a watch. I feel like I missed the most in this one, because Ballard could've gotten into some really cool concepts while still remaining artsy fartsy.

It probably seems like I've ripped this book apart, but... I don't want to. Ballard is a pretty good writer and it shows in the prose and the dialogue. His concepts are zany but always fit with his pocket of the sublime. I just feel like the endings are always meandering and that's reflected in the plot and usually the characters. Maybe this is just because I don't understand the corner of science fiction he's operating under, which is why I need to read more like this. Either way it's an interesting snapshot of Ballard's career and I wish you the best of luck if you explore it.

[Osore Misanthrope · Rating 3 out of 5]

Потурати целокупну магистарску тезу као поговор, без изостављања мотива ентропије код Пинчона, већ звучи лоше. Додајмо томе предговор који врви од спојлера и каквоћу споменутог прилога што виси као смрдљиви реп – његову синтезу туђих мишљења и запажања, без (макар и) једнореченичне, сопствене анализе и одведимо чланове комисије на робију (кандидат је приглуп и обневидео, помилуј га грешног). Ово је лошије и од познатог обрасца немалог броја научењака-друштвењака: новина у једној реченици поткрепљена беспотребно глагољивим уводима твори тобоже научни рад (критику). Понављам, оригинална мисао преводиоца, касније овенчаног и докторском титулом на Филолошком факултету, овде не постоји. Проблем је што тезе, а тиме и оригинални научни радови, већ својим називом захтевају иновацију. Такозвани прегледни радови, са друге стране, допуштају – и траже! – овакве излете.

Ево шта је неко мало лукавији могао да уради или је већ урадио (литературу намерно не проверавам): да узме текст Гласови времена, примети тератогенију, затим да морске сасе нису биљке и да дупљари немају хорду, осмисли тираду о науци из пишчевог духа времена (10 година дели збирку од открића секундарне структуре ДНК), примети улогу физичара и физике у зачецима молекуларне биологије (и то осветли пишчевим поимањем онога што данас зовемо утишавањем гена), запази антиципирање генетичког инжењеринга и евентуално промашену прилику да се антиципира некодирајућа ДНК, потом регресивну еволуцију и њено погрешно телеолошко разумевање, као и фенотипску пластичност, и да све то завије опаском да сигнали који стижу из свемира по дифолту говоре о прошлости јер постоји велики временски зјап између њиховог одашиљања и примања (пожељно цитирање филозофије космичког песимизма по избору, а да је била актуелна у време Баларда). Из ових састојака зготовила би се скромна епистемокритика и рекло би се нешто ново, забашурено у логореичне наплавине, да се издужи краткоћа видика, под условом да то већ није примећено. Набрајање мотива ентропије у текстовима Пинчона и Баларда који су запазили други није никаква упоредна анализа, већ (не)пристојна синтеза – у односу на намену.

Ево сада проверавам литературу – антропоцен, биопанк, транге-франге ---> могао је Новица да ископа нешто ново, нарочито 2004.

[Dane Cobain · Rating 4 out of 5]

I had high expectations going into this one because I read and enjoyed High Rise not too long ago and it went on to become one of my favourite books of the year. This wasn’t quite as good as that was, but it does have its own charms and it was enough to convince me that Ballard is a new favourite author of mine.

What’s cool about this collection is that it brings together a bunch of short stories, so you can dip in and out and be pretty sure that you’ll be able to find one that you like. Ballard has a lot to offer, and while I do think so far I’ve enjoyed his novels more than his short fiction, I’ve also enjoyed both, because he was just a creative dude with some really cool story concepts.

I’m pretty glad that I read High Rise first but I’m glad that I followed it with this, and I can’t wait to work my way through the rest of his back catalogue. What he’s great at here is taking ideas and then following them through to their logical conclusions. He reminds me of Isaac Asimov in that respect, and that’s impressive.

[Aet Altement]

Kogumik koosneb kaheksast loost ja Jan Kausi järelsõnast.

Tahtsin seda raamatut nii väga lugeda, kaanepilt on imeline ja sisututvustus tundus ka äärmiselt põnev. Kahjuks pean tunnistama, et see ei olnud absoluutselt minu teema. Pidin kõvasti vaeva nägema, et end sellest raamatust läbi närida. Olid mõned helgemad hetked, aga üldiselt ei saanud ma aru, kuhu need lood välja peaks viima.

Samas mulle meeldisid paljud ideed ja mõttekäigud, aga oleks tahtnud ka pinget ja lõpplahendust.

Kõige rohkem kõnetasid vast aja aed ja vahitornid.

Järgmistele lugejatele saan seda öelda, et kui esimene lugu ei meeldi, siis pole mõtet ka edasi punnitada, aga kui meeldib, siis lase edasi.

[William · Rating 4 out of 5]

An excellent collection of short stories. Some are of an exceptional level and the less good ones are still much better than many other authors. Ballard's style creates an unreal and desperate atmosphere that leaves a lasting impression.

Un excellent recueil de nouvelles. Certaines sont d’un niveau exceptionnel et les moins bonnes sont tout de même bien meilleures que beaucoup d’autres auteurs. Le style de Ballard crée une atmosphère irréelle et désespérée qui laisse une impression durable.

[Lauri · Rating 5 out of 5]

Parim ulmekogumik aastal 2025. Tegelikult on määratlus "ulme" mõnevõrra eksitav, eks tähenda see ju peamiselt infantiilsete eluaegsete poisikeste muinasjutte. Ballard aga segab postmodernismi, sürrealismi, maagilist realismi, masendavast masendavamat düstoopiat ja teeb seda kõike "hävingu poeesia" raamides. Äärmiselt lummav, kaasahaarav, kohati raske ja mõnikord ülisegane (avanovell "Aja hääled" näiteks) kuid vaieldamatult omamoodi sõltuvusttekitav. Peab veel Ballardit otsima...Väga hea.

[Konstantine · Rating 4 out of 5]

definitely has a lot of more traditional new wave sci fi compared to ballards later works but as a lover of new wave stuff i definitely vibe with it. some works show bits of the writer ballard would become like Voices of Time and the Overloaded Man but even his more staunchly sci fi or fantasy offerings like the Cage of Sand were a lot of fun to read through

[Ivan Monckton · Rating 4 out of 5]

Excellent collection of 8 short stories. Science fiction of the near future with dereliction, decay, apathy, dealing with flowers, music, poetry and the Time Police enforcing the ban on clocks.
What you do not get is a world of automation and ‘Earth brushed by tentacles of civilizations from outer space’ which are mentioned in large print on the back cover of this 1965 Penguin!

[Mostafaa Alizaadeh]

A story must be a fictional narrative that can attract an audience, and this is a necessity that most of the stories in this book lack. The stories in the book contain more scientific descriptions and information than narrative. I exactly hate the "Hard science fiction" for this reason.

[Leonardo · Rating 3 out of 5]

Buono. Contiene l'inquietante "Essi ci guardano dalle torri".

[Sia · Rating 3 out of 5]

داستانهای "صداهای زمان" و "سیزده مسافر القنطروس" بهتر از بقیه بودن

[Dan · Rating 3 out of 5]

A good variety of stories here, some less typical of mainstream science fiction than others. "The Garden of Time," for instance, might more easily be thought of as fantasy, while "The Overloaded Man" seems more of a narrative of mental breakdown than of anything having to do with the science and technology of the future. There is almost as great a diversity among the other tales included in the book. One, set in a future of more fully evolved humans, is a drama of revenge, betrayal and lost innocence. Another is a noir-ish depiction of the changing relations among three fugitives who are trying to evade capture by wardens. In a third, we observe the interactions within a closed environment of a psychiatrist and one of his patients. A fourth is social science fiction, and imagines a civilization of the future attempting to correct for the excesses of previous generations.

The visual imagery in Ballard's writing is particularly strong, and evoked in me thoughts of visual media as diverse as painting ("The Garden of Time"), graphic novels ("The Overloaded Man"), television ("Thirteen to Centaurus") and cinema ("Cage of Sand," "Chronopolis.")

Time is a theme in some of the stories, but in radically different ways in each. A few of the stories address the subject of surveillance. The book reprints three stories from an earlier selection of short stories, The Voices Of Time.

Acquired Nov 2002
City Lights, London, Ontario

[Pardis · Rating 2 out of 5]

من کتاب رو دوست نداشتم. داستان­ها بیشتر از حدی که فکر میک­ردم حالت تخیلی داشتن و تخیلی بودنشون در راستای علایق من نبود. شاید به دلیل بی­علاقگی من به مسئلـۀ زمان که تم اصلی قصه­های این کتاب هست، باشه که من از این کتاب لذتی نبردم. به هر حال من کتاب رو چیزی درخورد و چشمگیر نیافتم و این پست صرفا یک معرفی محسوب میشه نه یک پیشنهاد ویژه.