Niets is gewoon of zomaar. Leven is overgave aan de dag. Bij Carmen draait alles om Carmen, en dat was ook al zo toen ze kind was. De wereld moet terug in balans schieten. En met haar de maan en alle planeten. Olie in de katrollen, zodat alles weer gesmeerd loopt. Oorlogen spelen zich af in landen waar ik nooit zal komen.
Dit boek heeft zoveel vaart dat je blijft lezen. Dat je hoopt dat (eens je comfortabel zit) de trein vertraging maakt. Alles is Carmen en Carmen is intens in alles wat ze doet!
Niet een liefdesverhaal, zelfs niet een verhaal óver de liefde maar een verhaal over Carmen. Lief, hard en verrassend. Mooie schrijfstijl, het lijkt wel één lang gedicht.
(3,5) ‘Verliefd word ik nooit. Dat maakt het makkelijk om hem direct te smeren als het plezier op is. De jongens zijn bijzonder zoals alle jongens. Ze blijven toch wel komen.’
‘Ik moet naar de wc, ik wil kijken of ik nog wel knap ben.’
‘Op de middelbare school leerde ik van Immanuel Kant dat mensen huilen om hun verdriet aan anderen te tonen. Zelfs als je alleen huilt, wil je dat anderen erachter komen. Ik geloof hem wel.’
Mooi boek met diepgang en een aparte verfrissende schrijfstijl. Wat aanvankelijk apart en verfrissend aanvoelde, begon me op de duur tegen te steken. En inderdaad, ik ben geen 25 meer.
Ik werd door het eerste hoofdstuk erg gegrepen door het hoofdfiguur. Wat een 'raar' meisje. Langzamerhand ging het toch steeds minder over haar en meer over de mannen/jongens in haar leven. Schrijnend en vol, maar af en toe wat narcistisch. De taal kwam af en toe heel raar over, echt zinnen waar je over struikelt. Ik weet het nog niet.
At first, I didn't really like this book. But, after a while, when Carmen started to show her inner world, it started to grow on me and I didn't want it to end anymore.