«Δύο σκηνές από τον Σαίξπηρ, μια χαρούμενη και μια τραγική, μου έδωσαν τελευταία την ευκαιρία να θέσω ένα μικρό πρόβλημα και να βρω τη λύση του. » Η χαρούμενη σκηνή είναι η εκλογή του μνηστήρα ανάμεσα σε τρία μικρά κουτιά στον Έμπορο της Βενετίας. Η όμορφη και συνετή Πόρσια δεσμεύεται από την επιθυμία του πατέρα της να πάρει για άντρα της μεταξύ των υποψηφίων εκείνον ο οποίος θα διαλέξει το σωστό κουτί από τα τρία που θα του παρουσιαστούν. Τα τρία κουτιά είναι από χρυσάφι, από ασήμι κι από μολύβι˙ το σωστό είναι αυτό που έχει κρυμμένο μέσα το πορτρέτο της. Οι δύο υποψήφιοι, που είχαν διαλέξει το χρυσάφι και το ασήμι, έχουν ήδη αποσυρθεί άπρακτοι. Ο Μπασάνιο, ο τρίτος, καταλήγει στο μολύβι και μ’ αυτό κερδίζει τη νύφη, της οποίας ήταν ήδη ο ευνοούμενος πριν από τη μοιραία δοκιμασία. Καθένας από τους τρείς μνηστήρες είχε αιτιολογήσει την απόφασή του με έναν λόγο στον οποίο εγκωμίαζε το μέταλλο που είχε προτιμήσει, ενώ εξευτέλιζε τα άλλα δύο. Μ’ αυτό τον τρόπο, ο πιο δύσκολος κλήρος έλαχε στον ευτυχή τρίτο μνηστήρα˙ αυτά που έχει να πει, για να εξυμνήσει το μολύβι ενάντια στο χρυσάφι και το ασήμι, είναι λιγοστά και βεβιασμένα. Εάν, στην ψυχαναλυτική πρακτική, βρισκόμασταν αντιμέτωποι με έναν τέτοιο λόγο, θα μυριζόμασταν, πίσω από την ανεπαρκή δικαιολόγηση, κίνητρα που είχαν κρατηθεί κρυφά. […]»
Ξεκινώντας από το θέμα της εκλογής στον Βασιλιά Λήρ και στον Έμπορο της Βενετίας, ο Φρόυντ ανατρέχει στους γνωστούς μύθους με τα αντίστοιχα θέματα: στην κρίση του Πάρη με τη θεά του έρωτα, στην Ψυχή στο παραμύθι του Απουλήιου, στη Σταχτοπούτα, στις Ώρες και τις Μοίρες των Αρχαίων, στις Parcae των Λατίνων, στις Nornen της βόρειας μυθολογίας, αναζητώντας το κλειδί της ερμηνείας στην εκλογή ανάμεσα στο χρυσάφι, το ασήμι και το μολύβι και στο πως η ίδια η θεά του θανάτου μπορεί να πάρει τη θέση της θεάς του έρωτα σε μια μετάλλαξη της επιθυμίας.
Dr. Sigismund Freud (later changed to Sigmund) was a neurologist and the founder of psychoanalysis, who created an entirely new approach to the understanding of the human personality. He is regarded as one of the most influential—and controversial—minds of the 20th century.
In 1873, Freud began to study medicine at the University of Vienna. After graduating, he worked at the Vienna General Hospital. He collaborated with Josef Breuer in treating hysteria by the recall of painful experiences under hypnosis. In 1885, Freud went to Paris as a student of the neurologist Jean Charcot. On his return to Vienna the following year, Freud set up in private practice, specialising in nervous and brain disorders. The same year he married Martha Bernays, with whom he had six children.
Freud developed the theory that humans have an unconscious in which sexual and aggressive impulses are in perpetual conflict for supremacy with the defences against them. In 1897, he began an intensive analysis of himself. In 1900, his major work 'The Interpretation of Dreams' was published in which Freud analysed dreams in terms of unconscious desires and experiences.
In 1902, Freud was appointed Professor of Neuropathology at the University of Vienna, a post he held until 1938. Although the medical establishment disagreed with many of his theories, a group of pupils and followers began to gather around Freud. In 1910, the International Psychoanalytic Association was founded with Carl Jung, a close associate of Freud's, as the president. Jung later broke with Freud and developed his own theories.
After World War One, Freud spent less time in clinical observation and concentrated on the application of his theories to history, art, literature and anthropology. In 1923, he published 'The Ego and the Id', which suggested a new structural model of the mind, divided into the 'id, the 'ego' and the 'superego'.
In 1933, the Nazis publicly burnt a number of Freud's books. In 1938, shortly after the Nazis annexed Austria, Freud left Vienna for London with his wife and daughter Anna.
Freud had been diagnosed with cancer of the jaw in 1923, and underwent more than 30 operations. He died of cancer on 23 September 1939.
Όσο και αν διαφωνεί κανείς με τις λογικές ακροβασίες της ψυχανάλυσης (και διαβάζοντας προσεκτικά το κείμενο πολλά από τα φροΰδικά συμπεράσματα - επαγωγές μου φάνηκαν αδύναμα εάν όχι αυθαίρετα) είναι δύσκολο να μην θαυμάσεις την ευφυία ενός από τα πιο γόνιμα μυαλά του περασμένου αιώνα. Αυτή η σύντομη σπουδή στην ψυχαναλυτική έννοια της "αντικατάστασης εκ του αντιθέτου", σαν επικίνδυνο ναρκωτικό, θα σας ασκήσει σκοτεινή γοητεία. Ως ενήλικες φροντίστε να αποφύγετε τον εθισμό!
"Ο γέροντας, όμως, μάταια γυρεύει την αγάπη της γυναίκας έτσι όπως την πρωτοδέχτηκε απο τη μητέρα του, μονάχα η τρίτη από τις γυναίκες του πεπρωμένου, η σιωπηλή θεά του θανάτου, θα τον πάρει στην αγκαλιά της.- "