What do you think?
Rate this book
Η μωβ ομπρέλα
Η Ελευθερία, ένα δεκάχρονο κορίτσι, ζει με τους γονείς της και τα δίδυμα μικρότερα αδέρφια της στο Μαρούσι. Τότε, το τελευταίο καλοκαίρι πριν από τον πόλεμο του 1940. Λιγοστά τα παιχνίδια τους: βόλοι, σβούρες, σκοινάκι, γιο-γιο, κι ένα ζευγάρι πατίνια με καρουλάκια που τους τα δάνειζε το ξένο παιδί από τη Γαλλία, που ήρθε να μείνει στο πάνω πάτωμα του σπιτιού τους κι έγινε ο αχώριστος φίλος τους. Παίζουν όλοι μαζί και σκαρώνουν με τη φαντασία τους χίλιες δυο ιστορίες που μαγεύουν και τους ίδιους. Και πόσα άλλα δε θα έκαναν και δε θα ονειρεύονταν αν δεν τους εμπόδιζαν οι μεγάλοι. Οι μεγάλοι και τα παιδιά. Δυο κόσμοι μακρινοί, σχεδόν απλησίαστοι. Με τους δικούς τους νόμους και τις δικές τους αλήθειες ο καθένας. Πώς λοιπόν να καταλάβουν οι μεγάλοι ότι μια μωβ ομπρέλα μπορεί να κάνει τη φαντασία των παιδιών να καλπάζει αχαλίνωτη;
254 pages, Paperback
First published January 1, 1989
13 people are currently reading
491 people want to read
About the author
Alki Zei
35 books270 followersOne could say that our outstanding author Alki Zei (Greek: Άλκη Ζέη) has raised with her books lots of children, apart from bringing up two of her own.
Today’s children in Greece have additionally the chance to know her work in their textbooks where her novels have been anthologized.
Among the various national and international distinctions she has obtained for her work, the greatest recognition comes from the readers, who read passionately her books and place them in the top of the best seller lists. But what makes Alki Zei’s work really significant is the impression it evokes out of Greece. Her books have often been awarded abroad: Mildred Batchelder in the U.S.A. for Wildcat under glass, Petros’ war and The sound of the dragon’s feet, Acerbi Prize in Italy for Achille’s fiancée, Bookworms prize in France for Tina’s web. Above all Wildcat under glass which has marked contemporary Greek juvenile literature since it was first published in 1963. Through various trans-national republications, cataloguing for school study and frequent awards, it is considered to be one of the best books for children worldwide according to librarians, literary critics and teachers.
Alki Zei is therefore a precious asset for Greek contemporary literature. She may mainly write for children but she equally addresses to adults. Within the stories of her books she transforms her own experiences into novels, however always keeping enough distance from autobiography but allowing her heroes to view things through her own angle. As she belongs to a generation of people who have sacrificed their ambitions and private lives for the sake of collective dreams and fight for peace, freedom and democracy, having herself actively participated in Greece’s bitter historical moments of Resistance, persecutions and overthrows during and after World War II, she considers it her duty to record those important historical events so that younger generations know.
But although her stories are set in really lived historical context, she is neither exhaustive in History account nor instructive towards readers. Her intention is to ensure awareness and give a chance for further questioning on a multitude of universal moral and social issues.
Naturally, the greatest virtue of her books remains their exquisite literary value which derives from masterly expression, perfect plot and a subtle sense of humour, thus resulting to breathless reading.
Today’s children in Greece have additionally the chance to know her work in their textbooks where her novels have been anthologized.
Among the various national and international distinctions she has obtained for her work, the greatest recognition comes from the readers, who read passionately her books and place them in the top of the best seller lists. But what makes Alki Zei’s work really significant is the impression it evokes out of Greece. Her books have often been awarded abroad: Mildred Batchelder in the U.S.A. for Wildcat under glass, Petros’ war and The sound of the dragon’s feet, Acerbi Prize in Italy for Achille’s fiancée, Bookworms prize in France for Tina’s web. Above all Wildcat under glass which has marked contemporary Greek juvenile literature since it was first published in 1963. Through various trans-national republications, cataloguing for school study and frequent awards, it is considered to be one of the best books for children worldwide according to librarians, literary critics and teachers.
Alki Zei is therefore a precious asset for Greek contemporary literature. She may mainly write for children but she equally addresses to adults. Within the stories of her books she transforms her own experiences into novels, however always keeping enough distance from autobiography but allowing her heroes to view things through her own angle. As she belongs to a generation of people who have sacrificed their ambitions and private lives for the sake of collective dreams and fight for peace, freedom and democracy, having herself actively participated in Greece’s bitter historical moments of Resistance, persecutions and overthrows during and after World War II, she considers it her duty to record those important historical events so that younger generations know.
But although her stories are set in really lived historical context, she is neither exhaustive in History account nor instructive towards readers. Her intention is to ensure awareness and give a chance for further questioning on a multitude of universal moral and social issues.
Naturally, the greatest virtue of her books remains their exquisite literary value which derives from masterly expression, perfect plot and a subtle sense of humour, thus resulting to breathless reading.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 55 reviews
March 16, 2014
Πλασμώδιο του Λαβεράν, Ελευθερία, πες μας πάλι την ιστορία με τη μωβ ομπρέλα..
December 31, 2016
Προσωπικά είναι το αγαπημένο βιβλίο των παιδικών μου χρόνων. Αν και διαδραματίζεται το 1940, τα παιδιά ταυτίζονται με τους χαρακτήρες και ζουν μαζί τους τις περιπέτειές τους. Ένα βιβλίο ύμνος στην φαντασία των παιδιών γραμμένο με άμεσο τρόπο που δημιουργεί πολλές εικόνες.
March 4, 2021
Σαν επόμενος Μικρός Πρίγκιπας, έρχεται αυτό το βιβλίο να δώσει νοήματα βαθιά που κρύβονται πίσω από τα αθώα παιδικά μάτια. Μάτια που βλέπουν τον κόσμο μέσα απ' τα παιχνίδια και τις περιπέτειες. Ακόμα και σε καιρός σκοτεινούς ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν λίγο φως και δίνουν αξία σε πράγματα τόσο απλά και τόσο καλά κρυμμένα από τα μάτια των μεγάλων.
August 4, 2019
Η Ελευθερία με τα δίδυμα αδέρφια της, Σωκράτη και Ζήνωνα, ζουν σ’ ένα διώροφο σπίτι στο Μαρούσι με τους γονείς τους και περνάνε το καλοκαίρι του 1940 όπως πάντα παρέα με την κολλητή τους φίλη, Βίτω, με την τρομερή γιαγιά της με τη μωβ ομπρέλα και τον γείτονά τους, κύριο Μαρσέλ εκ Γαλλίας. Παιχνίδια, σκανταλιές αλλά και οι εξελίξεις του πολέμου και σημαντικές οικογενειακές καταστάσεις δίνονται ανάγλυφα και συναρπαστικά μέσα από παιδικά μάτια όλο αθωότητα και αγνότητα. Το όνειρο των παιδιών να επισκεφθούν την Τήνο τον Δεκαπενταύγουστο θα είναι το έναυσμα για μια σειρά απροσδόκητων περιπετειών.
Η κυρία Άλκη Ζέη, μετά το «Καπλάνι της βιτρίνας» και τον «Μεγάλο περίπατο του Πέτρου», επιστρέφει στην ταραχώδη και δύσκολη περίοδο του Δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου με μια νέα εκπληκτική περιπέτεια, γραμμένη με το στυλ και τον τρόπο που αγαπήσανε όλα τα παιδιά από 11 ετών και πάνω αλλά και οι μεγάλοι. Ενδιαφέροντες χαρακτήρες, σημαντικές αναφορές για τις ενδοοικογενειακές καταστάσεις της εποχής αλλά και ευρηματικοί τρόποι παρείσφρησης στην ιστορία των γεγονότων που προετοιμάζανε τον πόλεμο μέσα από μια παιδική ματιά. Η συγγραφέας μάλιστα δε διστάζει να χρησιμοποιήσει άγνωστες λέξεις, όπως το «πλασμώδιο του Λαβεράν» όπως αποκαλούν τ’ αδέλφια της την Ελευθερία! Πλούσιο λεξιλόγιο λοιπόν, κωμικοτραγικά περιστατικά, σκανταλιές και αυστηρότητα, παιχνίδι και φόβος ζωντανεύουν με ρεαλισμό εκείνο το καλοκαίρι του 1940.
Η Ελευθερία ή Λέτρω είναι ένα δεκάχρονο κοριτσάκι αρκετά ώριμο για την ηλικία της, συμπονετικό, πανέξυπνο, αφοσιωμένο στο διάβασμα και συνδρομήτρια της «Διαπλάσεως των Παίδων» («Τίποτα δεν έχω δει στη ζωή μου. Ούτε την Αθήνα καλά καλά. Γι’ αυτό μ’ αρέσει να διαβάζω βιβλία, που περιγράφουν ένα σωρό χώρες, κι έτσι ταξιδεύω με τη φαντασία μου», σελ. 186) κι όλα αυτά εξοργίζουν τον πατέρα της που τη στέλνει στην κουζίνα να μάθει «κάτι χρήσιμο». Ο Σωκράτης ή Σάκης και ο Ζήνων ή Νούλης είναι τα αγόρια της οικογένειας που όμως απογοητεύουν τα όνειρα του πατέρα τους για σπουδές, μιας και ίσα που περνάνε τις τάξεις. Η σκέψη να σπουδάσει το κορίτσι έχει απορριφθεί αυτοστιγμεί: «-Υπάλληλος είμαι, δεν είμαι βιομήχανος να σπουδάσω τρία παιδιά», έλεγε ο πατέρας! Επιπλέον, της έφερνε πάντα για πρότυπο την ξαδέρφη Ηλέκτρα, ένα υπόδειγμα κόρης και νοικοκυράς! Τελικά, η κυρία Άλκη Ζέη, μέσα από την Ελευθερία, υψώνει μια διακριτική φωνή αγανάκτησης, όχι μόνο για τον ρόλο της νοικοκυράς που καλείται φύσει και θέσει να επιτελέσει μια γυναίκα, περιορίζοντας τη μόρφωση και την ευρυμάθειά της, αλλά και για τη θέση του παιδιού σε μια οικογένεια: «Τα παιδιά δεν τα ρωτάνε. Τα παιδιά δεν έχουν γνώμη» (σελ. 186). Αχ, κι αυτός ο θείος Μίλτος, ο πατέρας της Ηλέκτρας, που αναγκάστηκε εν όψει του πολέμου να ξεπουλήσει την περιουσία του στο Παλαιό Φάληρο και να μείνουν οικογενειακώς σ’ ένα σχεδόν καλύβι στα βουνά του Ελληνικού… Εν τω μεταξύ, η μητέρα των παιδιών είναι η κλασική υπάκουη νοικοκυρά που δεν τολμάει να ζήσει κάτι για τον εαυτό της ούτε να παρεκκλίνει της γραμμής εντολών του πατέρα. Τέλος, τα δύστυχα παιδάκια ζουν ακριβώς ό,τι έχουν βιώσει σχεδόν όλα τα Ελληνόπουλα: τα κλειδώνουν στο δωμάτιό τους το μεσημέρι για να κοιμηθεί ο πατέρας! Ατέλειωτες βαρετές μονότονες ώρες, ώσπου τα κλαδιά μιας κερασιάς κι ένας ηθοποιός γείτονας ανοίγουν νέους ορίζοντες στη σκανδαλιά!
Με συγκίνησε η ιστορία του γείτονα κυρίου Μαρσέλ, καθηγητή γαλλικών στην Αλλιάνς Φρανσέζ, πολυμαθή και ευρύνου, που μοίραζε αφειδώς εγκυκλοπαιδικές γνώσεις στην οικογένεια της Ελευθερίας. Ήταν ένας άντρας ερωτοχτυπημένος, που ακόμη περιμένει να επιστρέψει η Ζενεβιέβ του που τον εγκατέλειψε για να γυρίσει στη Γαλλία. Μέσα από τη δική του ματιά μαθαίνουμε για την κατάληψη της Γαλλίας, την κυβέρνηση του Βισύ και τη Ρεζιστάνς, εξαιτίας της οποίας έρχεται στην Αθήνα ο ανιψιός του, Μπενουά, που γίνεται νέο αναπόσπαστο μέλος της παρέας των παιδιών.
Και αντίβαρο σε όλα αυτά τα δύσκολα περιστατικά, οι σκανταλιές και η αθωότητα που προκαλούν αβίαστα το γέλιο. Τα δίδυμα πουλάνε στη λαϊκή τα φιρίκια που σιχαίνονται ως φρούτο κι έχουν άφθονα στο σπίτι, η Ελευθερία μπερδεύει το θωρηκτό «Αβέρωφ» με τις φυλακές, βοηθώντας έτσι να ευθυμήσουν οι γονείς της μετά από ένα σοβαρό περιστατικό, η μαμά πείθεται να φορέσει πατίνια και να παίξει με τα παιδιά της, κάτι που την ξανακάνει κι εκείνη παιδί, όμως επιστρέφει ο μπαμπάς κι όλα πάνε στραβά, ξανά τα δίδυμα θέλουν να γίνουν Μονγκολφιέροι και να ρίξουν από ψηλά τη γάτα τους, τη Μιμή, με τη μωβ ομπρέλα της γιαγιάς της Βίτως, κάνουν μέχρι και τάμα στην Παναγία να τρώνε κάθε μέρα ΕΒΓΑ ξυλάκι («-Τι είναι η Παναγία, παγωτατζής;», εξανίσταται η αδελφή τους, σελ. 193) και τόσα άλλα όμορφα και τρυφερά περιστατικά!
Την ιστορία αφηγείται η Ελευθερία στα εγγόνια της, χρόνια αργότερα, ένα εύρημα που χρησιμοποιεί η συγγραφέας για να δείξει έμπρακτα αλλά χωρίς δασκαλίστικο ύφος πόσο έχουν αλλάξει οι εποχές και η «αθωότητα» των παιδιών. Κάποτε ήταν ευχαριστημένα με τη φαντασία, την απλότητα, τα τρενάκια και τις κατασκευές ενώ τώρα, με την πλάτη το ένα στο άλλο, παίζουν «ηλεκτρονικά παιχνίδια». Κι απ’ αυτό το περιστατικό βγαίνει μόνο μια πίκρα και μια γλυκιά νοσταλγία. Οι εποχές αλλάζουν και πρέπει να τις αποδεχόμαστε, απλώς χρειάζεται λίγη προσοχή. Να γιατί λοιπόν η κυρία Ζέη είναι μια γυναίκα που όλοι θα θέλαμε για γιαγιά μας και δε θα τη βαριόμασταν ποτέ, γιατί ξέρει να κάνει τα πικρά γλυκά, να μην κρατάει κακία για τίποτα και ν’ αφήνει τα γεγονότα καθαυτά να δείχνουν ανάγλυφα τις αλλαγές και τους κινδύνους από την καθημερινότητα των σημερινών παιδιών.
«Η μωβ ομπρέλα» είναι ένα υπέροχο, γλυκό, τρυφερό μυθιστόρημα για μικρούς και μεγάλους αναγνώστες, που ζωντανεύει με αγάπη και παραστατικότητα τον μικρόκοσμο μιας παρέας παιδιών που μεγαλώνουν το καλοκαίρι του 1940, καταγράφοντας συναισθήματα, εντυπώσεις, απορίες, ιδέες και με διεισδυτική παρατηρητικότητα ζωντανεύοντας εύληπτα τον ψυχισμό μικρών και μεγάλων χαρακτήρων. Το μυθιστόρημα, που εκδόθηκε το 1995, κυκλοφορεί τώρα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο με εξώφυλλο της Κέλυς Ματαθία Κόβο ως ένα από τα βιβλία που περιέχονται στη συλλεκτική κασετίνα «Η Βιβλιοθήκη της Άλκης Ζέη». Πρόκειται για ένα σημαντικό απόκτημα για κάθε παιδί και έφηβο, μιας και περιέχονται τα αντιπροσωπευτικότερα μυθιστορήματα της κυρίας Άλκης Ζέη, που μεγάλωσαν, γαλούχησαν και επηρέασαν γενιές και γενιές ενώ χάραξαν το δικό τους μονοπάτι στη νεότερη μεταπολεμική πεζογραφία.
Η κυρία Άλκη Ζέη, μετά το «Καπλάνι της βιτρίνας» και τον «Μεγάλο περίπατο του Πέτρου», επιστρέφει στην ταραχώδη και δύσκολη περίοδο του Δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου με μια νέα εκπληκτική περιπέτεια, γραμμένη με το στυλ και τον τρόπο που αγαπήσανε όλα τα παιδιά από 11 ετών και πάνω αλλά και οι μεγάλοι. Ενδιαφέροντες χαρακτήρες, σημαντικές αναφορές για τις ενδοοικογενειακές καταστάσεις της εποχής αλλά και ευρηματικοί τρόποι παρείσφρησης στην ιστορία των γεγονότων που προετοιμάζανε τον πόλεμο μέσα από μια παιδική ματιά. Η συγγραφέας μάλιστα δε διστάζει να χρησιμοποιήσει άγνωστες λέξεις, όπως το «πλασμώδιο του Λαβεράν» όπως αποκαλούν τ’ αδέλφια της την Ελευθερία! Πλούσιο λεξιλόγιο λοιπόν, κωμικοτραγικά περιστατικά, σκανταλιές και αυστηρότητα, παιχνίδι και φόβος ζωντανεύουν με ρεαλισμό εκείνο το καλοκαίρι του 1940.
Η Ελευθερία ή Λέτρω είναι ένα δεκάχρονο κοριτσάκι αρκετά ώριμο για την ηλικία της, συμπονετικό, πανέξυπνο, αφοσιωμένο στο διάβασμα και συνδρομήτρια της «Διαπλάσεως των Παίδων» («Τίποτα δεν έχω δει στη ζωή μου. Ούτε την Αθήνα καλά καλά. Γι’ αυτό μ’ αρέσει να διαβάζω βιβλία, που περιγράφουν ένα σωρό χώρες, κι έτσι ταξιδεύω με τη φαντασία μου», σελ. 186) κι όλα αυτά εξοργίζουν τον πατέρα της που τη στέλνει στην κουζίνα να μάθει «κάτι χρήσιμο». Ο Σωκράτης ή Σάκης και ο Ζήνων ή Νούλης είναι τα αγόρια της οικογένειας που όμως απογοητεύουν τα όνειρα του πατέρα τους για σπουδές, μιας και ίσα που περνάνε τις τάξεις. Η σκέψη να σπουδάσει το κορίτσι έχει απορριφθεί αυτοστιγμεί: «-Υπάλληλος είμαι, δεν είμαι βιομήχανος να σπουδάσω τρία παιδιά», έλεγε ο πατέρας! Επιπλέον, της έφερνε πάντα για πρότυπο την ξαδέρφη Ηλέκτρα, ένα υπόδειγμα κόρης και νοικοκυράς! Τελικά, η κυρία Άλκη Ζέη, μέσα από την Ελευθερία, υψώνει μια διακριτική φωνή αγανάκτησης, όχι μόνο για τον ρόλο της νοικοκυράς που καλείται φύσει και θέσει να επιτελέσει μια γυναίκα, περιορίζοντας τη μόρφωση και την ευρυμάθειά της, αλλά και για τη θέση του παιδιού σε μια οικογένεια: «Τα παιδιά δεν τα ρωτάνε. Τα παιδιά δεν έχουν γνώμη» (σελ. 186). Αχ, κι αυτός ο θείος Μίλτος, ο πατέρας της Ηλέκτρας, που αναγκάστηκε εν όψει του πολέμου να ξεπουλήσει την περιουσία του στο Παλαιό Φάληρο και να μείνουν οικογενειακώς σ’ ένα σχεδόν καλύβι στα βουνά του Ελληνικού… Εν τω μεταξύ, η μητέρα των παιδιών είναι η κλασική υπάκουη νοικοκυρά που δεν τολμάει να ζήσει κάτι για τον εαυτό της ούτε να παρεκκλίνει της γραμμής εντολών του πατέρα. Τέλος, τα δύστυχα παιδάκια ζουν ακριβώς ό,τι έχουν βιώσει σχεδόν όλα τα Ελληνόπουλα: τα κλειδώνουν στο δωμάτιό τους το μεσημέρι για να κοιμηθεί ο πατέρας! Ατέλειωτες βαρετές μονότονες ώρες, ώσπου τα κλαδιά μιας κερασιάς κι ένας ηθοποιός γείτονας ανοίγουν νέους ορίζοντες στη σκανδαλιά!
Με συγκίνησε η ιστορία του γείτονα κυρίου Μαρσέλ, καθηγητή γαλλικών στην Αλλιάνς Φρανσέζ, πολυμαθή και ευρύνου, που μοίραζε αφειδώς εγκυκλοπαιδικές γνώσεις στην οικογένεια της Ελευθερίας. Ήταν ένας άντρας ερωτοχτυπημένος, που ακόμη περιμένει να επιστρέψει η Ζενεβιέβ του που τον εγκατέλειψε για να γυρίσει στη Γαλλία. Μέσα από τη δική του ματιά μαθαίνουμε για την κατάληψη της Γαλλίας, την κυβέρνηση του Βισύ και τη Ρεζιστάνς, εξαιτίας της οποίας έρχεται στην Αθήνα ο ανιψιός του, Μπενουά, που γίνεται νέο αναπόσπαστο μέλος της παρέας των παιδιών.
Και αντίβαρο σε όλα αυτά τα δύσκολα περιστατικά, οι σκανταλιές και η αθωότητα που προκαλούν αβίαστα το γέλιο. Τα δίδυμα πουλάνε στη λαϊκή τα φιρίκια που σιχαίνονται ως φρούτο κι έχουν άφθονα στο σπίτι, η Ελευθερία μπερδεύει το θωρηκτό «Αβέρωφ» με τις φυλακές, βοηθώντας έτσι να ευθυμήσουν οι γονείς της μετά από ένα σοβαρό περιστατικό, η μαμά πείθεται να φορέσει πατίνια και να παίξει με τα παιδιά της, κάτι που την ξανακάνει κι εκείνη παιδί, όμως επιστρέφει ο μπαμπάς κι όλα πάνε στραβά, ξανά τα δίδυμα θέλουν να γίνουν Μονγκολφιέροι και να ρίξουν από ψηλά τη γάτα τους, τη Μιμή, με τη μωβ ομπρέλα της γιαγιάς της Βίτως, κάνουν μέχρι και τάμα στην Παναγία να τρώνε κάθε μέρα ΕΒΓΑ ξυλάκι («-Τι είναι η Παναγία, παγωτατζής;», εξανίσταται η αδελφή τους, σελ. 193) και τόσα άλλα όμορφα και τρυφερά περιστατικά!
Την ιστορία αφηγείται η Ελευθερία στα εγγόνια της, χρόνια αργότερα, ένα εύρημα που χρησιμοποιεί η συγγραφέας για να δείξει έμπρακτα αλλά χωρίς δασκαλίστικο ύφος πόσο έχουν αλλάξει οι εποχές και η «αθωότητα» των παιδιών. Κάποτε ήταν ευχαριστημένα με τη φαντασία, την απλότητα, τα τρενάκια και τις κατασκευές ενώ τώρα, με την πλάτη το ένα στο άλλο, παίζουν «ηλεκτρονικά παιχνίδια». Κι απ’ αυτό το περιστατικό βγαίνει μόνο μια πίκρα και μια γλυκιά νοσταλγία. Οι εποχές αλλάζουν και πρέπει να τις αποδεχόμαστε, απλώς χρειάζεται λίγη προσοχή. Να γιατί λοιπόν η κυρία Ζέη είναι μια γυναίκα που όλοι θα θέλαμε για γιαγιά μας και δε θα τη βαριόμασταν ποτέ, γιατί ξέρει να κάνει τα πικρά γλυκά, να μην κρατάει κακία για τίποτα και ν’ αφήνει τα γεγονότα καθαυτά να δείχνουν ανάγλυφα τις αλλαγές και τους κινδύνους από την καθημερινότητα των σημερινών παιδιών.
«Η μωβ ομπρέλα» είναι ένα υπέροχο, γλυκό, τρυφερό μυθιστόρημα για μικρούς και μεγάλους αναγνώστες, που ζωντανεύει με αγάπη και παραστατικότητα τον μικρόκοσμο μιας παρέας παιδιών που μεγαλώνουν το καλοκαίρι του 1940, καταγράφοντας συναισθήματα, εντυπώσεις, απορίες, ιδέες και με διεισδυτική παρατηρητικότητα ζωντανεύοντας εύληπτα τον ψυχισμό μικρών και μεγάλων χαρακτήρων. Το μυθιστόρημα, που εκδόθηκε το 1995, κυκλοφορεί τώρα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο με εξώφυλλο της Κέλυς Ματαθία Κόβο ως ένα από τα βιβλία που περιέχονται στη συλλεκτική κασετίνα «Η Βιβλιοθήκη της Άλκης Ζέη». Πρόκειται για ένα σημαντικό απόκτημα για κάθε παιδί και έφηβο, μιας και περιέχονται τα αντιπροσωπευτικότερα μυθιστορήματα της κυρίας Άλκης Ζέη, που μεγάλωσαν, γαλούχησαν και επηρέασαν γενιές και γενιές ενώ χάραξαν το δικό τους μονοπάτι στη νεότερη μεταπολεμική πεζογραφία.
December 9, 2012
Νομίζω το πιο αγαπημένο μου παιδικό βιβλίο. Το έχω διαβάσει άπειρες φορές μεγαλώνοντας και ποτέ δεν τον βαριόμουνα. Η ιστορία μέσα απο την παιδική αθωότητα των πρωταγωνιστών μας περιγράφει την κατάσταση λίγο πρίν ξεσπάσει ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, με τα σημάδια του ηδη εμφανή στην ελληνική κοινωνία αλλά και στις ζωές των πρωταγονιστών. Επιπρόσθετα, οι περιγραφές της Ελευθερίας μας πληροφορούν για τις συνήθειες μιας παραδοσιάκης ελληνικής οικογένειας της εποχής του '40, όπως επίσης και για κάποια στερεότυπα. Τέλος, η συγγραφέας φαίνεται να ασκεί κάποια κριτική στην σημερινή εποχή της αλλοτρίωσης. Γενικά ενα πολύ ευχάριστο ανάγνωσμα για παιδιά, με αρκετά σημαντικά μηνύματα που αφορούν την οικογένεια, τα παιδικά όνειρα και την φιλία.
August 5, 2016
Το αγαπημένο βιβλίο των παιδικών μου χρόνων!Τέλειο γεμάτο από παιδικές αναμνήσεις!Είναι πολύ συγκινητικό και μας περιγράφει μια σειρά από παιδικές σκανταλιές!!!!
April 3, 2022
Δάκρυα στα 10 μου.. Δάκρυα και στα 20..
January 15, 2023
Παιδιά κάθε ηλικίας, παιδιά σε κάθε ηλικία, σίγουρα το κρατούν ακόμη σφιχτά στην καρδιά τους.
Τρυφερό, συγκινητικό, αστείο, αγαπημένο.
Τρυφερό, συγκινητικό, αστείο, αγαπημένο.
September 6, 2019
Το διάβασα αφού μου το πρότεινε η κόρη μου, η οποία ενθουσιάστηκε (12 ετών). Τι ωραίο βιβλίο, ύμνος στην φαντασία και την παιδικότητα παλαιότερων γενεών... όταν τα παιδιά δεν ήταν εθισμένα σε οθόνες.. :-)
August 28, 2023
Μέσα σε λίγες ώρες διάβασα αυτό το καταπληκτικό βιβλίο της Άλκης Ζέη.
Σε πάει πίσω σε μια εποχή που έφυγε ανεπιστρεπτί κι ίσως ήταν πιο δύσκολη αλλά και πιο όμορφη από ό,τι ζούμε σήμερα.
Δεν έχω διαβάσει κανένα βιβλίο της που να μην είναι μαγικό. Απλά υπέροχο!
Σε πάει πίσω σε μια εποχή που έφυγε ανεπιστρεπτί κι ίσως ήταν πιο δύσκολη αλλά και πιο όμορφη από ό,τι ζούμε σήμερα.
Δεν έχω διαβάσει κανένα βιβλίο της που να μην είναι μαγικό. Απλά υπέροχο!
February 17, 2023
Ελάτε να σας πω την ιστορία για τη μωβ ομπρέλα. Την ίδια ιστορία που διηγείται η γιαγιά Ελευθερία στους εγγονούς της Φίλιππο και Ορέστη όταν μένουν τα βράδια στο σπίτι της. Είναι μία ιστορία γεμάτη χιούμορ, χαρά, θλίψη και αγάπη. Μία ιστορία για τις πολύπλοκες σχέσεις μεταξύ των μεγάλων και των παιδιών. Μία ιστορία για την Ελευθερία, τα αδέλφια της, Νούλη και Σάκη και τον φίλο τους, Μπενουά.
Η Ελευθερία ή Λέτρω ή πλασμώδιο του Λαβεράν, όπως την αποκαλούν τα αδέλφια της, είναι ένα δεκάχρονο κορίτσι όπου μένει μαζί με την οικογένεια της στο Μαρούσι και περνάει τις διακοπές της με επισκέψεις στην καλύτερή της φίλη, Βίτω. Λίγο πριν τον πόλεμο του 1940, ο κύριος Μαρσέλ, ο Γάλλος που ζει στο πάνω πάτωμα του σπιτιού τους, φιλοξενεί τον ανιψιό του Μπενουά, ο οποίος ζούσε στη Γαλλία μαζί με τους γονείς του. Ο Μπενουά είναι συνομίληκος των παιδιών και γρήγορα οι τέσσερίς τους γίνονται φίλοι. Τα παιδιά παίζουν μεταξύ τους, μαθαίνουν νέα πράγματα ο ένας στον άλλον και παράλληλα έχουν να αντιμετωπίσουν τις διάφορες εξελίξεις του πολέμου αλλά και την παράξενη συμπεριφορά των μεγάλων.
Η τριτοπρόσωπη αφήγηση περιστρέφεται συχνά γύρω από τις σκέψεις τις Ελευθερίας. Η Άλκη Ζέη, χρησιμοποιώντας τη "φωνή" ενός δεκάχρονου κοριτσιού, παρουσιάζει και παράλληλα σχολιάζει τα κοινωνικά στερεότυπα της τότε εποχής, ασκώντας είτε έμμεσα είτε άμεσα κριτική στις αντιλήψεις του τότε. Η Ελευθερία, η οποία είναι αρκετά ώριμη και ευσυνείδητη για την ηλικία της, συχνά κατακλύζεται από διάφορες ερωτήσεις, που αφορούν τα όσα συμβαίνουν γύρω της. Γιατί εκείνη πρέπει να βοηθάει τη μητέρα της, ενώ τα αδέλφια της κάθονται και παίζουν; Γιατί δε μπορεί να γίνει δικηγόρος όταν μεγαλώσει ή να σπουδάσει όπως τα αδέλφια της στο μέλλον; Γιατί ο πατέρας της δε μπορεί να είναι το ίδιο χαμογελαστός και πρόσχαρος με τον θείο Μίλτο;
Παρόλα αυτά, η συγγραφέας δε στάθηκε μόνο στην κριτική της Ελλάδας του τότε. Στον πρόλογο και στον επίλογο παρουσιάζει μέσω της σχέσης της Ελευθερίας και των εγγονών της, τη διαφορά του τότε με του τώρα, υπογραμμίζοντας τις αλλαγές που έχουν σημειωθεί με το πέρασμα των χρόνων. Η Ελευθερία γνωρίζει ότι οι καιροί έχουν αλλάξει αλλά της είναι δύσκολο να κατανοήσει πώς μπορούν ο Φίλιππος και ο Ορέστης να διασκεδάζουν με τα ηλεκτρονικά τους παιχνίδια ενώ έχουν την πλάτη τους γυρισμένη ο ένας στον άλλον. Ο επίλογος του βιβλίου θίγει με καυστικό και συνάμα, συγκινητικό τρόπο αυτό το θέμα και καθώς τον διάβαζα, μού έφερε δάκρυα στα μάτια.
Τα βιβλία της Άλκης Ζέη παραθέτουν συχνά ορισμένα σχόλια σχετικά με τις παλαιότερες αντιλήψεις στην Ελλάδα. Ωστόσο, στο συγκεκριμένο βιβλίο, η συγγραφέας εκφράζει ευθέως την τοποθέτησή της πάνω σε αυτές. Δεν επιχείρησε να δαιμονοποιήσει την Ελλάδα του τότε, αλλά αρνείται να αποδεχτεί τις σεξιστικές και στερεοτυπικές πεποιθήσεις που κυριαρχούσαν εκείνη την περίοδο. Χάρηκα που έβλεπα ότι η αγαπημένη μου συγγραφέας έδωσε "φωνή" σε πολλές από τις δικές μου σκέψεις σχετικά με την πιο παραδοσιακή κοινωνία. Εννοείται πως η παράδοση αποτελεί στοιχείο του πολιτισμού, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και κάθε χώρας γενικότερα. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί το γεγονός ότι με την πάροδο των χρόνων, η κοινωνία εξελίσσεται και ό,τι θεωρούνταν αποδεκτό παλιότερα, δε σημαίνει ότι θα αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο.
Στο βιβλίο δίνεται μεγάλη έμφαση στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, όσον αφορά τη φιλία και την οικογένεια. Οι αυστηρές σχέσεις μεταξύ των γονιών και των παιδιών, η σχέση της Ελευθερίας με τα αδέλφια της και η φιλία των παιδιών περιγράφονται με απόλυτα ρεαλιστικό τρόπο ενώ συμβάλλουν στην εμβάθυνση των χαρακτήρων. Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιαζόταν η φιλία των τριών παιδιών ήταν τόσο αγνός (ειδικά μεταξύ της Ελευθερίας και του Μπενουά). Η παιδική τους αθωότητα και αγάπη ήταν αρκετή για να μου ζεστάνει την καρδιά, κάνοντάς με να νιώθω κι εγώ σαν ένα μικρό παιδί.
Όλοι οι χαρακτήρες είναι γραμμένοι με ρεαλιστικό και καλογραμμένο τρόπο. Η Άλκη Ζέη απέδειξε για ακόμη μία φορά ότι μπορεί να σκιαγραφήσει πρόσωπα με πολύπλοκες προσωπικότητες. Τόσο τα παιδιά, όσο και οι μεγάλοι έχουν ορισμένα διαφορετικά γνωρίσματα και αντιδρούν διαφορετικά σε ορισμένες καταστάσεις. Η παιδική αφέλεια και αθωότητα, από τη μία μεριά και περίπλοκος κόσμος των μεγάλων, από την άλλη,"συγκρούονται" μεταξύ τους. Το βιβλίο αποδίδει με άκρως ενδιαφέρον και παραστατικό κόσμο τον ψυχισμό των μεγάλων. Παρουσιάζει τους δικούς τους αγώνες και τις δικές τους ανησυχίες, χωρίς όμως να δικαιολογεί τα λάθη τους. Ο πατέρας των παιδιών, για παράδειγμα, αποτελεί προϊόν της τότε κοινωνίας των στερεοτύπων και το βιβλίο υπογραμμίζει συνεχώς τη λανθασμένη του στάση απέναντι στους άλλους. Παρόλα αυτά, συχνά έπιανα τον εαυτό μου να αναλύει και να κατανοεί (εν μέρει) τη συμπεριφορά του και τις ανησυχίες που τον διακατέχουν και αν και δεν ήταν ο αγαπημένος μου χαρακτήρας, ήταν σίγουρα ένα από τα πρόσωπα που μου κέντρισε το ενδιαφέρον.
Αγάπησα τους παιδικούς ήρωες της συγγραφέως. Η Ελευθερία με την παιδική της αφέλεια αλλά και την ωριμότητα που την διακατέχει παρά την ηλικία της, ο Νούλης και ο Σάκης με τις σκανταλιές τους και τα καμώματά τους και ο Μπενουά με τις γνώσεις του και την πρόσχαρή του συμπεριφορά, όλοι τους με έκαναν να νιώθω ότι βρισκόμουν ανάμεσα σε αληθινά πρόσωπα. Γελούσα μαζί τους, θύμωνα μαζί τους και στενοχωριόμουν μαζί τους. Γνωρίστηκα και δέθηκα μαζί τους και κάθε φορά που έβλεπα πόσο λίγο μου απέμενε μέχρι να τελειώσω την ανάγνωση, ένιωθα λύπη που θα έπρεπε να τους "αποχαιρετήσω".
Φυσικά δε μπορούσα να μη μιλήσω για τη γραφή της Άλκης Ζέη. Η απλή και λιτή γραφή της περικλείει πολλά συναισθήματα, συνδυάζοντας με αξιοσημείωτο τρόπο τις χαρούμενες κι ανάλαφρες στιγμές, με τις πιο "βαριές". Οι παραστατικές περιγραφές αποδίδουν με περισσότερη ζωντάνια τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στο βιβλίο, ενισχύοντας τη φαντασία του αναγνώστη, δίνοντάς του την εντύπωση ότι όλα όσα διαβάζει, συμβαίνουν μπροστά του. Όπως και στα άλλα της βιβλία, έτσι και σε αυτό περικλείονται πολλά συναισθήματα στην ανάλαφρη γραφή της συγγραφέως. Χαρά, θυμός, αγωνία, θλίψη, αγάπη... Χωρίς να χρησιμοποιεί ιδιαίτερα επιτηδευμένο λεξιλόγιο, αλλά με φροντισμένο, η Άλκη Ζέη κατάφερε να μεταδώσει πολλά συναισθήματα στις γραμμές του βιβλίου. Με έκανε να γελάσω, να θυμώσω, να προβληματιστώ, να κλάψω. Γράφει με ζωντάνια για μία άλλη εποχή και προπάντων, για τους ανθρώπους που έζησαν εκείνη την περίοδο καθώς και την τότε κοινωνία. Τα ιστορικά γεγονότα περιπλέκονται με τη φαντασία και μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, παρουσιάζεται η ελληνική κοινωνία του '40 αλλά και η ιστορία ενός μικρού κοριτσιού, της οικογένειάς της και των φίλων της.
Θα μπορούσα να μιλάω ώρες ολόκληρες για αυτό το βιβλίο και πιστεύω πως όλοι αξίζουν να του δώσουν μία ευκαιρία. Είμαι πολύ χαρούμενη που το διάβασα σε αυτή την ηλικία, καθώς θεωρώ ότι αν το διάβαζα πιο μικρή, δε θα εκτιμούσα το συγγραφικό ταλέντο της Άλκη Ζέη και τα μηνύματα που ήθελε να περάσει όπως τώρα. Με συγκίνησε και παράλληλα με γέμισε με νοσταλγία και τρυφερότητα. Η Άλκη Ζέη με τον τρόπο που εκείνη ήξερε καλύτερα, περνάει σημαντικά μηνύματα για τα δύο φύλα, την οικογένεια και την αξία της φιλίας και της παιδικής ηλικίας. Διαβάστε την ιστορία της μωβ ομπρέλας και ελπίζω ότι θα το αγαπήσετε όσο το αγάπησα κι εγώ.
Η Ελευθερία ή Λέτρω ή πλασμώδιο του Λαβεράν, όπως την αποκαλούν τα αδέλφια της, είναι ένα δεκάχρονο κορίτσι όπου μένει μαζί με την οικογένεια της στο Μαρούσι και περνάει τις διακοπές της με επισκέψεις στην καλύτερή της φίλη, Βίτω. Λίγο πριν τον πόλεμο του 1940, ο κύριος Μαρσέλ, ο Γάλλος που ζει στο πάνω πάτωμα του σπιτιού τους, φιλοξενεί τον ανιψιό του Μπενουά, ο οποίος ζούσε στη Γαλλία μαζί με τους γονείς του. Ο Μπενουά είναι συνομίληκος των παιδιών και γρήγορα οι τέσσερίς τους γίνονται φίλοι. Τα παιδιά παίζουν μεταξύ τους, μαθαίνουν νέα πράγματα ο ένας στον άλλον και παράλληλα έχουν να αντιμετωπίσουν τις διάφορες εξελίξεις του πολέμου αλλά και την παράξενη συμπεριφορά των μεγάλων.
Η τριτοπρόσωπη αφήγηση περιστρέφεται συχνά γύρω από τις σκέψεις τις Ελευθερίας. Η Άλκη Ζέη, χρησιμοποιώντας τη "φωνή" ενός δεκάχρονου κοριτσιού, παρουσιάζει και παράλληλα σχολιάζει τα κοινωνικά στερεότυπα της τότε εποχής, ασκώντας είτε έμμεσα είτε άμεσα κριτική στις αντιλήψεις του τότε. Η Ελευθερία, η οποία είναι αρκετά ώριμη και ευσυνείδητη για την ηλικία της, συχνά κατακλύζεται από διάφορες ερωτήσεις, που αφορούν τα όσα συμβαίνουν γύρω της. Γιατί εκείνη πρέπει να βοηθάει τη μητέρα της, ενώ τα αδέλφια της κάθονται και παίζουν; Γιατί δε μπορεί να γίνει δικηγόρος όταν μεγαλώσει ή να σπουδάσει όπως τα αδέλφια της στο μέλλον; Γιατί ο πατέρας της δε μπορεί να είναι το ίδιο χαμογελαστός και πρόσχαρος με τον θείο Μίλτο;
Παρόλα αυτά, η συγγραφέας δε στάθηκε μόνο στην κριτική της Ελλάδας του τότε. Στον πρόλογο και στον επίλογο παρουσιάζει μέσω της σχέσης της Ελευθερίας και των εγγονών της, τη διαφορά του τότε με του τώρα, υπογραμμίζοντας τις αλλαγές που έχουν σημειωθεί με το πέρασμα των χρόνων. Η Ελευθερία γνωρίζει ότι οι καιροί έχουν αλλάξει αλλά της είναι δύσκολο να κατανοήσει πώς μπορούν ο Φίλιππος και ο Ορέστης να διασκεδάζουν με τα ηλεκτρονικά τους παιχνίδια ενώ έχουν την πλάτη τους γυρισμένη ο ένας στον άλλον. Ο επίλογος του βιβλίου θίγει με καυστικό και συνάμα, συγκινητικό τρόπο αυτό το θέμα και καθώς τον διάβαζα, μού έφερε δάκρυα στα μάτια.
Τα βιβλία της Άλκης Ζέη παραθέτουν συχνά ορισμένα σχόλια σχετικά με τις παλαιότερες αντιλήψεις στην Ελλάδα. Ωστόσο, στο συγκεκριμένο βιβλίο, η συγγραφέας εκφράζει ευθέως την τοποθέτησή της πάνω σε αυτές. Δεν επιχείρησε να δαιμονοποιήσει την Ελλάδα του τότε, αλλά αρνείται να αποδεχτεί τις σεξιστικές και στερεοτυπικές πεποιθήσεις που κυριαρχούσαν εκείνη την περίοδο. Χάρηκα που έβλεπα ότι η αγαπημένη μου συγγραφέας έδωσε "φωνή" σε πολλές από τις δικές μου σκέψεις σχετικά με την πιο παραδοσιακή κοινωνία. Εννοείται πως η παράδοση αποτελεί στοιχείο του πολιτισμού, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και κάθε χώρας γενικότερα. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί το γεγονός ότι με την πάροδο των χρόνων, η κοινωνία εξελίσσεται και ό,τι θεωρούνταν αποδεκτό παλιότερα, δε σημαίνει ότι θα αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο.
Στο βιβλίο δίνεται μεγάλη έμφαση στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, όσον αφορά τη φιλία και την οικογένεια. Οι αυστηρές σχέσεις μεταξύ των γονιών και των παιδιών, η σχέση της Ελευθερίας με τα αδέλφια της και η φιλία των παιδιών περιγράφονται με απόλυτα ρεαλιστικό τρόπο ενώ συμβάλλουν στην εμβάθυνση των χαρακτήρων. Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιαζόταν η φιλία των τριών παιδιών ήταν τόσο αγνός (ειδικά μεταξύ της Ελευθερίας και του Μπενουά). Η παιδική τους αθωότητα και αγάπη ήταν αρκετή για να μου ζεστάνει την καρδιά, κάνοντάς με να νιώθω κι εγώ σαν ένα μικρό παιδί.
Όλοι οι χαρακτήρες είναι γραμμένοι με ρεαλιστικό και καλογραμμένο τρόπο. Η Άλκη Ζέη απέδειξε για ακόμη μία φορά ότι μπορεί να σκιαγραφήσει πρόσωπα με πολύπλοκες προσωπικότητες. Τόσο τα παιδιά, όσο και οι μεγάλοι έχουν ορισμένα διαφορετικά γνωρίσματα και αντιδρούν διαφορετικά σε ορισμένες καταστάσεις. Η παιδική αφέλεια και αθωότητα, από τη μία μεριά και περίπλοκος κόσμος των μεγάλων, από την άλλη,"συγκρούονται" μεταξύ τους. Το βιβλίο αποδίδει με άκρως ενδιαφέρον και παραστατικό κόσμο τον ψυχισμό των μεγάλων. Παρουσιάζει τους δικούς τους αγώνες και τις δικές τους ανησυχίες, χωρίς όμως να δικαιολογεί τα λάθη τους. Ο πατέρας των παιδιών, για παράδειγμα, αποτελεί προϊόν της τότε κοινωνίας των στερεοτύπων και το βιβλίο υπογραμμίζει συνεχώς τη λανθασμένη του στάση απέναντι στους άλλους. Παρόλα αυτά, συχνά έπιανα τον εαυτό μου να αναλύει και να κατανοεί (εν μέρει) τη συμπεριφορά του και τις ανησυχίες που τον διακατέχουν και αν και δεν ήταν ο αγαπημένος μου χαρακτήρας, ήταν σίγουρα ένα από τα πρόσωπα που μου κέντρισε το ενδιαφέρον.
Αγάπησα τους παιδικούς ήρωες της συγγραφέως. Η Ελευθερία με την παιδική της αφέλεια αλλά και την ωριμότητα που την διακατέχει παρά την ηλικία της, ο Νούλης και ο Σάκης με τις σκανταλιές τους και τα καμώματά τους και ο Μπενουά με τις γνώσεις του και την πρόσχαρή του συμπεριφορά, όλοι τους με έκαναν να νιώθω ότι βρισκόμουν ανάμεσα σε αληθινά πρόσωπα. Γελούσα μαζί τους, θύμωνα μαζί τους και στενοχωριόμουν μαζί τους. Γνωρίστηκα και δέθηκα μαζί τους και κάθε φορά που έβλεπα πόσο λίγο μου απέμενε μέχρι να τελειώσω την ανάγνωση, ένιωθα λύπη που θα έπρεπε να τους "αποχαιρετήσω".
Φυσικά δε μπορούσα να μη μιλήσω για τη γραφή της Άλκης Ζέη. Η απλή και λιτή γραφή της περικλείει πολλά συναισθήματα, συνδυάζοντας με αξιοσημείωτο τρόπο τις χαρούμενες κι ανάλαφρες στιγμές, με τις πιο "βαριές". Οι παραστατικές περιγραφές αποδίδουν με περισσότερη ζωντάνια τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στο βιβλίο, ενισχύοντας τη φαντασία του αναγνώστη, δίνοντάς του την εντύπωση ότι όλα όσα διαβάζει, συμβαίνουν μπροστά του. Όπως και στα άλλα της βιβλία, έτσι και σε αυτό περικλείονται πολλά συναισθήματα στην ανάλαφρη γραφή της συγγραφέως. Χαρά, θυμός, αγωνία, θλίψη, αγάπη... Χωρίς να χρησιμοποιεί ιδιαίτερα επιτηδευμένο λεξιλόγιο, αλλά με φροντισμένο, η Άλκη Ζέη κατάφερε να μεταδώσει πολλά συναισθήματα στις γραμμές του βιβλίου. Με έκανε να γελάσω, να θυμώσω, να προβληματιστώ, να κλάψω. Γράφει με ζωντάνια για μία άλλη εποχή και προπάντων, για τους ανθρώπους που έζησαν εκείνη την περίοδο καθώς και την τότε κοινωνία. Τα ιστορικά γεγονότα περιπλέκονται με τη φαντασία και μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, παρουσιάζεται η ελληνική κοινωνία του '40 αλλά και η ιστορία ενός μικρού κοριτσιού, της οικογένειάς της και των φίλων της.
Θα μπορούσα να μιλάω ώρες ολόκληρες για αυτό το βιβλίο και πιστεύω πως όλοι αξίζουν να του δώσουν μία ευκαιρία. Είμαι πολύ χαρούμενη που το διάβασα σε αυτή την ηλικία, καθώς θεωρώ ότι αν το διάβαζα πιο μικρή, δε θα εκτιμούσα το συγγραφικό ταλέντο της Άλκη Ζέη και τα μηνύματα που ήθελε να περάσει όπως τώρα. Με συγκίνησε και παράλληλα με γέμισε με νοσταλγία και τρυφερότητα. Η Άλκη Ζέη με τον τρόπο που εκείνη ήξερε καλύτερα, περνάει σημαντικά μηνύματα για τα δύο φύλα, την οικογένεια και την αξία της φιλίας και της παιδικής ηλικίας. Διαβάστε την ιστορία της μωβ ομπρέλας και ελπίζω ότι θα το αγαπήσετε όσο το αγάπησα κι εγώ.
Πλασμώδιο του Λαβεράν, πες μας ξανά την ιστορία με τη μωβ ομπρέλα.
July 23, 2019
Από τα καλύτερα βιβλία της Άλκης Ζέη, κατά τη γνώμη μου, η "Μωβ Ομπρέλα" περιγράφει τη ζωή μιας αστικής οικογένειας λίγο πριν το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο λόγος του ρέει, είναι τρυφερό και συνάμα διασκεδαστικό. Ένα βιβ��ίο που κάλλιστα μπορεί να διαβαστεί με ευχαρίστηση από αναγνώστες κάθε ηλικίας.
May 18, 2017
A nice story about childhood, family and growing up. REad this a day when I was sick and it was light, fun and very interesting.
February 23, 2025
11 year old Eleni's Roman Empire
August 8, 2024
Μικρή και μεγάλη το αγαπήσαμε πολύ αυτό το βιβλίο. Εγώ το διάβασα για πρώτη φορά τώρα στην ενήλικη ζωή μου και ίσως να μου άρεσε περισσότερο και από το "Καπλανι της βιτρίνας". Η κόρη μου, όταν φτάναμε στην τελευταια σελίδα, βούρκωσε που τελείωνε και θα κλείναμε αυτόν τον κύκλο. Το βρίσκω ιδιαίτερα συγκινητικό και τρυφερό το δέσιμο που κάνουν τα παιδιά με τους ήρωες των βιβλίων που αυτό από μόνο του με κάνει να χαίρομαι που διαβάζουμε παρέα. Σύντομα θα επιστρέψουμε πιστεύω πάλι με Άλκη Ζέη 💙.
December 25, 2020
Θαυμάσιο! Δεν είχα διαβάσει ποτέ την «Μωβ Ομπρέλα» της Ζέη. Το δανείστηκε η κόρη μου από μια φίλη της και την ενθουσίασε τόσο, που άρχισε αμέσως να το διαβάζει για δεύτερη φορά συνεχόμενα. Το διάβασα λοιπόν κ εγώ από περιέργεια. Απολαυστικό, ευχάριστο, με την παιχνιδιάρικη αναγνωρίσιμη γραφή της Ζέη, ξανάγινα για λίγο κι εγώ πιτσιρίκι.
August 25, 2024
Τι ωραίο βιβλίο.. να βλέπεις πως ήταν παλιά η Αθήνα που μένω τώρα.. έχουν περάσει τόσα χρόνια και οι συνήθειες έχουν αλλάξει, γενικά έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Αλλά με το βιβλίο αυτό μπόρεσα να ταξιδέψω στο παρελθόν και να δω πως ήταν η Αθήνα και οι άνθρωποι που ζούσαν σε αυτήν, κάποια χρόνια πίσω
August 28, 2018
Με αυτό το βιβλίο γνώρισα τη συγγραφέα κι έμελλε να γίνει μια από τις αγαπημένες μου. Λιτός, απλός καθημερινός λόγος με γλαφυρές περιγραφές οι οποίες κάνουν τη φαντασία σου να τρέξει σε άλλες εποχές. Υπέροχη Άλκη Ζέη...
January 17, 2019
Μου άρεσε πάρα πολύ διότι μιλάει για τη διαφορά σκέψης αλλά και πράξεων ανάμεσα στους μεγάλους και τους μικρούς , αλλά και για τα παιδιά που χάρη σε μία μοβ ομπρέλα , δεν σταματάνε στα "μην" των μεγάλων.
April 5, 2025
Το βιβλίο είναι συγκινητικό χωρίς να γίνεται μελό, και τρυφερό χωρίς να χάνει τη δύναμή του. Είναι μια υπενθύμιση ότι τα μικρά πράγματα έχουν αξία, και ότι η αγάπη βρίσκεται συχνά στις σιωπές και στις χειρονομίες, όπως μια ομπρέλα που σε προστατεύει από τη βροχή.
August 8, 2025
Γεγονότα που σημάδεψαν την Ελλάδα ζωντανεύουν σαν μια ταινία εποχής, με κωμικά στοιχεία, που σε παρασύρουν σ’ ένα ταξίδι των παιδικών χρόνων μιας παρέας παιδιών. Τα παιδιά με την αστείρευτη φαντασία τους πλάθουν ταξίδια με το νου και καταστρώνουν παιχνίδια από το τίποτα. Πλάθουν και φτιάχνουν και δημιουργούν και παίζουν και γελούν, πάντα μαζί, γιατί κανένα από αυτά τα παιχνίδια δε φτιάχτηκε για να αποξενώνει, να αποστειρώνει από το περιβάλλον, να αποκόπτει το “μαζί”. Πολλές οθόνες, πολλά μοναχικά παιχνίδια σήμερα, βρε παιδί μου.
Ένα βιβλίο που θα προβληματίσει αλλά και θα διασκεδάσει τους αναγνώστες του. Η Άλκη Ζέη μέσα από τις σελίδες της αναδεικνύει το ήθος των ηρώων της, την αγωνία του πολέμου, την παιδική αθωότητα, τα ξεχασμένα παιχνίδια και τις ανατροπές που συμβαίνουν στη ζωή μας. Μια αφηγηματική ιστορία που καταφέρνει με επιδεξιότητα να ζωντανέψει εικόνες μια άλλης εποχής. Το χθες συναντά το σήμερα σ’ ένα ταξίδι… με μια μωβ ομπρέλα.
Ένα βιβλίο που θα προβληματίσει αλλά και θα διασκεδάσει τους αναγνώστες του. Η Άλκη Ζέη μέσα από τις σελίδες της αναδεικνύει το ήθος των ηρώων της, την αγωνία του πολέμου, την παιδική αθωότητα, τα ξεχασμένα παιχνίδια και τις ανατροπές που συμβαίνουν στη ζωή μας. Μια αφηγηματική ιστορία που καταφέρνει με επιδεξιότητα να ζωντανέψει εικόνες μια άλλης εποχής. Το χθες συναντά το σήμερα σ’ ένα ταξίδι… με μια μωβ ομπρέλα.
September 23, 2018
Υπέροχο βιβλίο. Διαχρονικότατο και με πάρα πολλά μυνήματα. Ένα απο τα αγαπημένα μου.
March 16, 2020
This is one of the books I missed reading when I was growing up. It depicts the life of a suburban family in a time around 1940, a little before WWII. It was pretty good.
July 17, 2020
*2.5
Enjoyable read. It was one of those books you read for the story. Apart from that, nothing really stood out.
Enjoyable read. It was one of those books you read for the story. Apart from that, nothing really stood out.
March 22, 2021
Αγαπημένο! Ούτε ξέρω πόσες φορές το έχω διαβάσει
June 18, 2022
Ένα έχω να πω: ήταν φβερό! Σας το προτείνω.
June 25, 2022
Η Άλκη Ζέη που ζωντάνεψε μιαν άλλη εποχή και μιαν άλλη γραφή απο εκείνες που λείπουν πια από την παιδική
August 8, 2022
childhood fav
January 4, 2023
J'aimais énormément ce livre quand j'étais enfant et il reste à ce jour un de mes livres préférés
January 27, 2023
ωραία πλοκή. γρήγορη ιστορία. μου άρεσε πολύ το τέλος.
Displaying 1 - 30 of 55 reviews